Συνολικές προβολές σελίδας

Translate

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Μαρια Δημητρουκα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Μαρια Δημητρουκα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

10 Απριλίου, 2022

Η ΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ ΜΑΣ χωρίς εισαγωγικά..

Τι σκέφτομαι;
Θα σου πω.
Μετρώντας τα χρόνια, τα πιο πολλά , τα έχω αφήσει πίσω.
Δεν είναι μακριά η μέρα που θα αρχίσω να μετρώ τα επόμενα , σχολιάζοντας κατ ιδίαν: " άντε, λίγο ακόμη.."
Πολλά έζησα, πολλά είδα, πολλά έμαθα, πολλά έχασα, πολλά κέρδισα, αδίκησα κι αδικήθηκα, έκλαψα πολύ και γέλασα ακόμη περισσότερο.
Πεινούσα όταν ήμουνα παιδί, μα εύκολα χόρτασα με το πρώτο πιάτο φαγητού, ολόκληρο για μένα. Έκλεψα λάδι και ψωμί, δεν με τσάκωσαν ποτέ, μα μόλις μπόρεσα τα επέστρεψα πολλαπλάσια.
Μεγάλωσα δύσκολα μα όμορφα. Κυνήγησα και κυνηγήθηκα.
Τίμησα τους γονείς μου, τ αδέλφια μου, τα παιδιά μου, τον σύντροφό μου στη ζωή,τους φίλους μου. Τους αγάπησα, πέρα για πέρα.
Λάθη;; Μα, ναί! Έχω κάνει πολλά. Δεν τα παραδεχόμουν φανερά πάντα. Μα προσπαθούσα να μην τα ξανακάνω. Άλλοτε τα κατάφερνα, άλλοτε όχι.
Μεγάλωσα σε μαύρους καιρούς. Γεννήθηκα μετά τον εμφύλιο. "Ανθούσαν" οι εξορίες, το δόγμα Τρούμαν, οι μαυραγορίτες, οι δωσίλογοι γίνονταν σιγά-σιγά η άρχουσα τάξη του τόπου μας.
"Ηττημένοι" νικητές οι απελευθερωτές μας.
Προδοσία Βάρκιζας.
Το 114, οι " Λαμπράκηδες", το ξύλο και οι μάνικες νερού.. Δολοφονίες. Λαμπράκηδες και Πέτρουλες , σημάδεψαν την πρώτη μου νειότη.. Αποστασίες και κρυφτούλια. Μπερδεύονταν στο μυαλό και στη ζωή μου , Εγγλέζοι κι Αμερικάνοι στην καρδιά και στο συμφέρον, που φορούσαν τα ρούχα της πατρίδας μου και μιλούσαν την μητρική μου γλώσσα.
Χούντα.
Πολυτεχνείο. Κύπρος.
Οι δολοφόνοι επονομάσθηκαν " Εθνάρχες"..
"Σοσιαλιστικά κινήματα" , ένα τέλειο πιάτο καπιταλιστικά σερβιρισμένο. Αμερικάνικο. Επιστημονικό.
Έσπειρε σύγχιση στον κοσμάκη. Τον ξεγέλασε. Είχε μόλις ξεφορτωθεί την δικτατορία και νόμισε, πως, ναι, αυτό ήταν. Σωθήκαμε. Μπαλκόνια πρασινογάλανα με λαϊκά συνθήματα..
Ένα ψέμμα που κράτησε πολύ..
Ύστερα, οι άλλοι. " Η σειρά μου, η σειρά σου". Έτσι πάνε αυτά.
Κάπου στην πορεία , χλώμιασε το κουτσαβακίστικο μπλε.
Έτοιμη η καβάντζα.
" Εφθάρη ανθρωπάκια μέσα σας η δεξιά; Πάρτε έναν κλώνο του πασόκ , νοιώστε ο τι είστε ο κυρίαρχος λαός , γονατίστε στην Καισαριανή και την μαντήλα του Αραφάτ και θα τα ξαναπούμε σε τέσσερα χρονάκια.."
Και ήπιαμε πολλές φραπεδούπες με τζήν και κοντομάνικο πουκάμισο.
Και υπογράψαμε την πληρη υποδούλωσή μας. Εθνική, κοινωνή και οικονομική.
Και τα τέσσερα περάσανε.
Και πάλι " τα μπλέ σου τα στολίδια"..
Η βία, η τρομοκρατία, η ανεργία, ο πληθωρισμός, ο φασισμός.
Σηψαιμία, βόθρος. Ανήλιαγα κι απότιστα μεγαλώνουν τα παιδιά. Αθόρυβα και παραπεταμένα πεθαίνουν τα γερόντια μας.
Μέσα σ αυτά κι απ΄όλα αυτά, πέρασα ως σήμερα.
Όλα στον αέρα. Ανάμεσα στο τίποτα και στο πουθενά.
Μα όλα αυτά τα χρόνια, κάτω απ΄όλους τους καιρούς, δεν αποχωρίστηκα στιγμή απ΄την περηφάνεια μου.
... Κι όταν ήρθε μια στιγμή , η μαύρη Πέμπτη της 7ης του Απρίλη να δοκιμαστεί η περηφάνεια όχι μόνο η δική μου μα κι όλων μας, καθώς και του παρελθόντος, δεν χρειάστηκε καν η διαδικασία.
Δεν τέθηκε ούτε ως ρητορική ερώτηση.
ΤΟ ΚΚΕ ΔΕΝ θα παραστεί!!
Ο ξεπεσμός, η αθλιότητα , η δουλοπρέπεια , το ξεπούλημα, ο φασισμός εν κατακλείδι, δικός τους. Μόνο δικός τους.
Εμείς, έχουμε την περηφάνεια μας.
..Διότι εμείς, είμαστε, "ΜΕ ΤΗΝ ΣΩΣΤΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΗΣ ΣΤΟΡΙΑΣ"
και χωρίς εισαγωγικά..

21 Δεκεμβρίου, 2016

,,,Εσείς, οι ορθόδοξοι-και μη- χριστιανοί, βρίσκετε ομοιότητες;;;;


Πριν 2.016 χρόνια , μια οικογένεια αποτελούμενη από έναν άντρα και μια εγκυμονούσα γυναίκα, έψαχνε εναγωνίως μια ζεστή γωνιά για τον τοκετό, για ύπνο και ξεκούραση. Ήταν ταξιδιώτες. Απ΄αλλού φερμένοι για την απογραφή του πληθυσμού. Μαρία λέγαν την γυναίκα, Ιωσήφ τον άντρα και σύζυγό της. Ιησούς ονομάστηκε το νεογέννητο.
Μα....
Η εντολή του Ηρώδη να σφαγιασθούν όλα τα νεογέννητα, ανάγκασε την τριμελή πλέον οικογένεια να φύγει κρυφά για να σωθεί ο μικρός.
Κι έφυγαν.
Η γυναίκα κρατώντας αγκαλιά το παιδί της και φορώντας την μαντήλα που η θρησκεία και τα ήθη της εποχής επέβαλλαν, καβάλα σ ένα γαϊδουράκι, έσωσε το μωρό της κι εγκαταστάθηκε πλέον στην Ναζαρέτ. Πρόσφυγες.
....Λένε, ο τι είναι η ωραιότερη ιστορία του κόσμου. Εγώ δεν πιστεύω σ αυτήν.
---------
.....Αιώνες μετά, μια τριμελής οικογένεια, γυναίκα, άντρας και παιδί,για να γλυτώσουν μια σύγχρονη σφαγή, εγκαταλείπει την πατρίδα και καβάλα σ ένα φουσκωτό , προσπαθεί να γλυτώσει.
Η συνέχεια γνωστή. Πρόσφυγες ...
Δεν βρίσκω καμμιά διαφορά στις ιστορίες, παρά μόνο στις οβίδες αντί των μαχαιριών και στον αριθμό των κυνηγημένων.
Εγώ, έχω διαλέξει την δεύτερη ιστορία για θρησκεία μου.
Εσείς, οι ορθόδοξοι-και μη- χριστιανοί, βρίσκετε ομοιότητες;;;;
Καταπιείτε όσους κουραμπιέδες και λαμπάκια θέλετε. 
Βρείτε μόνο τον χρόνο και σκεφτείτε..
Μέχρι τότε, μην φορτώσετε την ζωή μου και την σελίδα μου με χριστιανική αγάπη.
Μαρία. Καλησπέρα μας

.............................................
του Panos Zacharis

14 Νοεμβρίου, 2016

,,, Είμαι η Γ υ ν α ί κ α ,,,



Προς τους άντρες συντρόφους μας

Είμαι η γυναίκα.


Αν κάνετε άγαλμα τη γυναίκα της Κίνας ποιός θα οργώσει τη γη;
Ποιός θα πορευτεί στο μέλλον;

Αν κάνετε άγαλμα
της Ινδίας τη γυναίκα
ποιός θα θερίσει τη γη;
Ποιός θα ταΐσει τα δώδεκα παιδιά της;

Αν κάνετε άγαλμα
τη μορφή της Ηλέκτρας
ποιός θα βάλει φωτιά
στις αδικίες των ανθρώπων;

Αν κάνετε άγαλμα
τη γυναίκα επονίτισσα
ποιός το ντουφέκι θα γεμίσει;

... Ξεκινώ απ της γης τα έγκατα.
Ανεβαίνω πόντο τον πόντο
στιγμή τη στιγμή
την κλίμακα του αγώνα
και καλημέρα θα σου πω
στις λεωφόρους
ενός κόσμου που έρχεται!

...Βαδίζω δίπλα σου.
Ποτέ δε μένω πίσω.
Σου απλώνω το χέρι,
σε γροθιά!
Μαζί θα σπείρουμε!

..... Είμαι γυναίκα.
Ο άλλος άνθρωπος.
Ο ίδιος άνθρωπος.
Aπ το Συνέδριο της ΟΓΕ
Όρκος μου, να βγω απ το περιθώριο των ταμπού της Ιστορίας...
Μαρία Δημητρούκα

το βρήκαμε σε ανάρτηση της:
Τατιανα ζωτου:
Aυτό το ποίημα της Μαρια Δημητρουκα το διάβασα στην ατζέντα που κυκλοφορεί η ΟΓΕ για το 2017.

************************************

Παρουσίαση Κειμένου k επιλογή φωτο: Viva La Revolucion


20 Οκτωβρίου, 2016

,,ήμουν μονάχα δεκαπέντε,,



Ήμουν παιδί
- τόσο νωρίς-
το αιμα ράντιζε απ΄τα χέρια μου
την παιδική ψυχή.
Έτσι παιδί,
έξι και κατι,
μπήκα στης γνώσης τ άγριο μονοπάτι.
"Ελλην" ο δάσκαλος
κι εγώ, από "συμμορίτη" ήμουνα κομμάτι....

Κι αργότερα..
Εκείνη τη χρονιά του εξήντα πέντε
με μπλέ ποδιά,
λευκό το γιακαδάκι
και με κουμπάκια δεκαπέντε..
Κι ήμουν μονάχα δεκαπέντε.

"Τρέξτε" του Μιχάλη η φωνή
σκέπασε του Μίκη τη κραυγή 
και του Λαμπράκη το αιμάτινο στεφάνι..
Σταυρώθηκαν πολλοί κείνη τη μέρα.
Εκεί, στου εσταυρωμένου τη πλατεία
στο Αιγάλεω
έξω από κάποια μπυραρία
εκεί που ξέμεινα μονάχη να μετρώ
της πρώτης νιότης τα κουμπάκια
πούχανε μείνει μόνο πέντε..
Εκείνη τη χρονιά του εξήντα πέντε..
Μ.Δ.

13 Οκτωβρίου, 2016

,,Δεν είχαμε μάτια να τους δούμε. Μα ούτε "όραση" να τους αναγνωρίσουμε,,












Στη θέση του γείτονα, 
βάλαμε το πιάτο της δορυφορικής.


Στη θέση του μπακάλικου, 
το σούπερ-μάρκετ.


Στη θέση των βιβλίων,
 τα άρλεκιν , το Κλίκ και τα Χελλόου!


Στη θέση της επιστολής
το ηλεκτρονικό μήνυμα.


Στη θέση του κεντητού τραπεζομάντιλου
το πλαστικό και το βινύλιο.

Στη θέση της λογοτεχνίας, 
τον κάθε τυχάρπαστο υστερικό που παριστάνει τον συγγραφέα και τον σεναριογράφο.


Στη θέση του Μπιθικώτση, 
τον Ρουβά.


Στη θέση του φίλου, 
βάλαμε το συμφέρον.


Στη θέση του χαμόγελου, 
τον μορφασμό.


Στη θέση της υπόγειας ταβέρνας, 
τα must με τ άβραστα ζυμαρικά.


Στη θέση του Χατζιδάκη, 
τον Τσαλίκη.


Στη θέση της αλάνας,
 την αντιπαροχή.


Στη θέση της αυλής, 
το κλιμακοστάσιο.


Στη θέση του δέντρου,
 το γκαράζ.


Στη θέση της γλώσσας μας 
τα γκρίκλις.


Στη θέση της θάλασσας, 
τις πισίνες.


Στη θέση της αμμουδιάς, 
τα σκυλάδικα.


Στη θέση της κουλτούρας μας, 
τα χάμπουργκερ.


Στη θέση της καρδιάς μας, 
αριθμούς.


Στη θέση του Βαμβακάρη,
 τον Ρέμο.


Στη θέση του παράθυρου, 
τσιμέντο.


Στη θέση της ρυτίδας μας, 
το μπότοξ.


Στη θέση της κόκκινης Ρόζας, 
την Μενεγάκη.




...κι έτσι, γυμνοί απ΄όποια δύναμή μας, 
αθώοι κι ένοχοι μαζί, 
σταθήκαμε απορημένοι μπρός στην καταστροφή.

...κι απορημένοι μείναμε να κοιτάμε πότε μπροστά και πότε πίσω..

Και μπήκαν. 

Δεν είχαμε μάτια να τους δούμε. 
Μα ούτε "όραση" να τους αναγνωρίσουμε.

Μόνο μετά.
Μετά μυρίσαμε και κεί γνωρίσαμε τη μυρωδιά απ΄το αίμα. 

Το αίμα μας ήταν που έρρεε στα πεζοδρόμια.

Το αίμα μας είναι που ρέει.

κι εμείς, 

ακόμη ανήμποροι να διακρίνουμε τα όρια της τέχνης απ΄την τεχνολογία. 

Της ζωής απ΄τον θάνατο.


Καλησπέρα μας.


Με αγάπη και θλίψη  

Μαρία.