Ήμουν παιδί
- τόσο νωρίς-
το αιμα ράντιζε απ΄τα χέρια μου
την παιδική ψυχή.
Έτσι παιδί,
έξι και κατι,
μπήκα στης γνώσης τ άγριο μονοπάτι.
"Ελλην" ο δάσκαλος
κι εγώ, από "συμμορίτη" ήμουνα κομμάτι....
Κι αργότερα..
Εκείνη τη χρονιά του εξήντα πέντε
με μπλέ ποδιά,
λευκό το γιακαδάκι
και με κουμπάκια δεκαπέντε..
Κι ήμουν μονάχα δεκαπέντε.
"Τρέξτε" του Μιχάλη η φωνή
σκέπασε του Μίκη τη κραυγή
και του Λαμπράκη το αιμάτινο στεφάνι..
Σταυρώθηκαν πολλοί κείνη τη μέρα.
Εκεί, στου εσταυρωμένου τη πλατεία
στο Αιγάλεω
έξω από κάποια μπυραρία
εκεί που ξέμεινα μονάχη να μετρώ
της πρώτης νιότης τα κουμπάκια
πούχανε μείνει μόνο πέντε..
Εκείνη τη χρονιά του εξήντα πέντε..
Μ.Δ.
