,,Για να συνειδητοποιήσουμε πόσο επονείδιστη και ζημιογόνα είναι αυτή η συμφωνία για τα συμφέροντα του ελληνικού λαού, αρκεί μόνο να αναφέρουμε πως περιλαμβάνει νέες στρατιωτικές βάσεις σε Αλεξανδρούπολη, Λάρισα και Στεφανοβίκειο, καθώς και αναβάθμιση της Σούδας.
Μια συμφωνία, για την οποία το ίδιο το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, ιδιαίτερα χαρούμενο με τη σύναψή της, ανέφερε: «η συμφωνία Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας επιτρέπει την αμοιβαία επωφελή βελτίωση των υποδομών και υποστηρίζει την αυξημένη συνεργασία με την Ελλάδα και τους συμμάχους μας στο ΝΑΤΟ».
Αυτή η «αυξημένη συνεργασία» γίνεται επειδή οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ έχουν κατατάξει τη χώρα μας μεταξύ των «Κρατών Ανάσχεσης» μαζί με το Ισραήλ, την Πολωνία και τη Ρουμανία, στον ανταγωνισμό με τη Ρωσία, στοχοποιώντας μας eo ipso.
Άλλωστε, έχουν υπάρξει πλείστες όσες δηλώσεις Ρώσων και Ιρανών αξιωματούχων που ομολογούν κυνικά πως θα στρέψουν τους πυραύλους τους σε χώρες που φιλοξενούν αμερικάνικες βάσεις, σε περίπτωση που απειληθούν οι χώρες τους.,,
Οι ορντινάτσες του ιμπεριαλισμού και οι μάγκες
Παναγιώτης Κολέλης
Στο προκείμενο τώρα. Το Σάββατο 5 Οκτωβρίου, η Επιτροπή Αγώνα ενάντια στην Ελληνοαμερικανική Συμφωνία για τις Στρατιωτικές Βάσεις, είχε καλέσει στις 12 το μεσημέρι σε συγκέντρωση στο Σύνταγμα και στη συνέχεια σε πορεία στην αμερικανική πρεσβεία.
Ως εδώ όλα καλά ή περίπου καλά, αφού ποτέ δεν είναι χαρούμενη η αστική τάξη όταν κάποιοι συνεχίζουν να διαδηλώνουν ενάντια στον ευρωατλαντισμό, αποδεικνύοντας πως δεν παύουν να ξεχνούν ποιοι είναι οι «αυθεντικοί» φονιάδες των λαών. Βέβαια, τα «στρεβλά», τα «παράλογα», τα «ντροπιαστικά» για τη χώρα μας άρχισαν για ορισμένους όταν οι διαδηλωτές έριξαν συμβολικά μπογιές στο άγαλμα του Χάρυ Τρούμαν, του ανθρώπου που έχει συνδέσει το όνομά του με τις βόμβες στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, καθώς και με τη χρήση ναπάλμ απέναντι στους αντάρτες του ΔΣΕ στον ελληνικό εμφύλιο.
Με αυτό το άγαλμα φωτογραφιζόταν ο πρέσβης των ΗΠΑ στην Ελλάδα, Τζέφρι Πάιατ, στις 18 Απριλίου του 2018, αναφέροντας παράλληλα πως το άγαλμα αυτό αποτελεί «γενναιοδωρία του αμερικανικού λαού προς την Ελλάδα κατά τη διάρκεια των πιο σκοτεινών χρόνων της».
Σε αυτό το άγαλμα έριξαν μπογιές οι διαδηλωτές, τις οποίες έτρεξαν αμέσως να καθαρίσουν συνεργεία της καθαριότητας του Δήμου Αθηναίων, και κάπως έτσι ισχυρίζονται ορισμένοι «δικαιολογούνται» η αστυνομική καταστολή, η βία, τα χημικά και οι βόμβες κρότου λάμψης και κάνουν πως δεν αντιλαμβάνονται πως υπήρχε προφανές σχέδιο να διαλυθεί η πορεία, ώστε να μην καταφέρει να φτάσει έξω από την αμερικανική πρεσβεία.
Όπως, άλλωστε, είχε δηλώσει ο Λένιν και επισημάναμε εξαρχής, ο «δήμιος πρέπει να καταπνίγει τη διαμαρτυρία και την αγανάκτηση των καταπιεζόμενων» κι αυτό προσπάθησαν να κάνουν το Σάββατο τα ΜΑΤ, με τις εντολές της κυβέρνησης. Λογάριαζαν, όμως, χωρίς τον ξενοδόχο, χωρίς τα παλικάρια του ΠΑΜΕ, που βγήκαν μπροστά, απάντησαν στις προκλήσεις και απέδειξαν για μια ακόμα φορά πως το οργανωμένο λαϊκό κίνημα μπορεί να πετύχει σημαντικές νίκες, όσο ισχυρός και να φαντάζει ο αντίπαλος.
Όσο τώρα γι’ αυτούς που κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν και αναρωτιούνται υποκριτικά*** πού πήγανε οι ομάδες περιφρούρησης του ΚΚΕ, αρκεί να τους απαντήσει κανείς πως ήταν εκεί που έπρεπε να είναι για να περιφρουρήσουν την πορεία και να προστατέψουν τον κόσμο που κατέβηκε να διαδηλώσει.
Για να αναδείξουμε την προσπάθεια εξιδανίκευσης μιας καταστροφικής συμφωνίας για τη χώρα μας, αρκεί να σταχυολογήσουμε μόνο δύο από τις δηλώσεις του Μάικ Πομπέο, κατά την επίσκεψή του στην Ελλάδα:
«Να είστε βέβαιοι ότι θα δράσουμε για να προστατεύσουμε και να διατηρήσουμε τις βασικές αξίες της κυριαρχίας ενός κράτους, του κράτους Δικαίου και της προστασίας της ιδιωτικής περιουσίας».
«Αν ήμουν επιχειρηματίας σίγουρα θα επένδυα στην Ελλάδα».
Επενδύσεις και προστασία, δύο πολυφορεμένες λέξεις, ιδανικές όμως για να «παρηγορήσουν τους καταπιεζόμενους» και να περιγράψουν τις «προοπτικές μετριασμού των συμφορών τους».
Αν, μάλιστα, συνδεθούν, και με τη δήλωση του πρώην υπουργού εξωτερικών και νυν τομεάρχη Εξωτερικών της Κ.Ο του ΣΥΡΙΖΑ, Γιώργου Κατρούγκαλου, πως «η επίσκεψη ήταν θετική στο βαθμό που συνέχισε την πορεία αναβάθμισης των διμερών σχέσεων που είχε ξεκινήσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ τα προηγούμενα χρόνια, με την έναρξη του Στρατηγικού Διαλόγου, την πετυχημένη ΔΕΘ με παρουσία πολλών επενδυτών και άλλες σημαντικές πρωτοβουλίες», τότε έχουμε μια ολοκληρωμένη εικόνα για το πώς καλλιεργείται ο εφησυχασμός και διαπλάθονται οι αμερικανόδουλες συνειδήσεις. Ειδικά όταν παρατηρείται στροφή 180 μοιρών και η «σκοτεινή εποχή» με την εκλογή Τραμπ μετατρέπεται σε «στρατηγική συνεργασία» με τον «διαβολικά καλό Τραμπ».
«Ο πόλεμος συνιστά έκρηξη στην οποία οδηγούν οι ιστορικές αντιθέσεις όταν έχουν οξυνθεί σε τέτοιο βαθμό ώστε να μην υπάρχει κανένας άλλος τρόπος να εκτονωθούν» έχει αναφέρει ο Γερμανός κομμουνιστής διανοητής και πολιτικός, Φραντς Μέρινγκ.
Εμείς από τη μεριά μας, δεν μπορούμε να ξέρουμε ούτε πόσο μακριά ή πόσο κοντά είμαστε από το να ξεσπάσει πόλεμος στην Ευρώπη ή στη «γειτονιά» μας, ούτε να γνωρίζουμε ποιοι θα είναι οι παράγοντες που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε κάτι τέτοιο, αλλά μπορούμε να παρατηρούμε τα σημάδια και να αφουγκραζόμαστε τις ενδείξεις που μας κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου προκειμένου να είμαστε διαρκώς σε επιφυλακή. Άλλωστε, μόνο και μόνο το γεγονός πως οι παγκόσμιες στρατιωτικές δαπάνες αυξάνονται συνεχώς και ανήλθαν μάλιστα το 2017 σε ποσό ρεκόρ από το τέλος του ψυχρού πολέμου, καταδεικνύει το βαθύ αγεφύρωτο κοινωνικοοικονομικό ρήγμα που μοιάζει να χωρίζει τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις μεταξύ τους.
Τελειώνοντας, επειδή ορισμένοι θα ισχυριστούν πως «ωραία όλα αυτά, αλλά τι να κάνουμε; Να πάμε κόντρα στις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ;» έχει νόημα να υπενθυμίσουμε πως αν οι κυρίαρχες τάξεις θεωρούσαν πως ήταν ανίκητες και δεν φοβόντουσαν τη δύναμη των λαών, δεν θα προχωρούσαν ούτε σε καταστολή, ούτε σε αντικομμουνιστικά ψηφίσματα στο Ευρωκοινοβούλιο, ούτε θα έχυναν τόνους λάσπης στην προσπάθειά τους να αναθεωρήσουν την ιστορία.
Το μόνο κακό που μοιάζει, προς το παρόν τουλάχιστον, να κρατάει αρνητικούς τους συσχετισμούς διεθνώς είναι ότι οι κυρίαρχες τάξεις φαίνεται να γνωρίζουν καλύτερα αυτό που έλεγε ο Μαρξ, πως «ολόκληρη η ιστορία της ανθρωπότητας υπήρξε ιστορία ταξικών αγώνων».
Ο Μαρξ φυσικά δεν απέκλειε από αυτήν την ιστορία τις πολεμικές της περιόδους και αυτό είναι καλό να το γνωρίζουν όσοι προσπαθούν να «καταργήσουν» την ταξική πάλη, επιχειρώντας να μας πείσουν πως πρέπει η ταξική πάλη να μετατρέπεται στον πόλεμο σε ταξική αλληλεγγύη για το «κοινό καλό».
Ο πόλεμός τους έχει ό,τι έχει και η ειρήνη τους: τις ορντινάτσες του ιμπεριαλισμού και τους μάγκες. Περιττό να σας πούμε ποιανού το μέρος παίρνουμε…
Ένα από τα πιο ανθεκτικά πράγματα μέσα στο χρόνο, είναι η ιδεολογική ηγεμονία του “αντιεξουσιαστικού” αφηγήματος περί ΚΝΑΤ, αρχής γενομένης από τα γεγονότα στο Χημείο πριν 40 χρόνια. Τόσο ανθεκτικό και διάχυτο, που το υιοθετούν ασμένως και εκπρόσωποι του ατόφιου φιλελευθερισμού, όπως ο Τάσος Ευαγγελίου, όταν είναι να χτυπήσουν τους κομμουνιστές και το οργανωμένο λαϊκό κίνημα. Ο οποίος Ευαγγελίου μάλιστα επιλέγει να προτάξει στο έξοχο πόνημά του “‘Οταν ο Μιχάλης έκλεισε τα μάτια στη βία των … ΚΝΑΤ”, το σύνθημα των φρικιών της εποχής “Τι ΜΑΤ τι ΚΝΑΤ”.
Το Liberal λοιπόν αναρωτιέται “ενεό” πού πήγαν οι ομάδες περιφρούρησης του ΚΚΕ που απέτρεπαν τα επεισόδια. Η απάντηση είναι ότι για άλλη μια φορά ήταν εκεί και έδωσαν ένα πολύ καλό μάθημα στις δυνάμεις καταστολής, που ήθελαν σχεδιασμένα να διαλύσουν την πορεία. Οι σύντροφοι ήταν εκεί ακριβώς για να την περιφρουρήσουν,για να προστατέψουν τον κόσμο που κατέβηκε να διαδηλώσει κατά της φιλοϊμπεριαλιστικής φιέστας της επίσηψης Πομπέο και αυτό ακριβώς κατάφερε. Ακριβώς επειδή ήταν εκεί δεν πέρασε ο τσαμπουκάς των ΜΑΤ, που ψεκασαν στο ψαχνό μια ειρηνική διαδήλωση, με αφορμή μερικές “δολοφονικές” μπογιές.
Ο αρθρογράφος αναρωτιέται επίσης – αθώα βεβαίως, βεβαίως – πού ήταν αυτό το πάθος 4,5 χρόνια τώρα. Κόπι – πέιστ δηλαδή το ίδιο ερώτημα που ακούγαμε από τα Συριζοτρόλ, όλο το προηγούμενο διάστημα, όταν ρωτούσαν – εξίσου αθώα – μεταξύ άλλων γιατί δεν μπουκάρει το ΠΑΜΕ στο υπουργείο εργασίας τώρα με κυβέρνηση ΝΔ. Και πάθαιναν αμνησία όταν τους απαντούσες για τα 35 στελέχη του ΠΑΜΕ που είχαν συρθεί σε δίκη. Τώρα οι φιλελέδες αντιστρέφουν τους ρόλους με τα εξαπτέρυγα της Κουμουνδούρου, όπως ακριβώς τα κόμματα τους εναλλάχτηκαν στη διαχείριση της αστικής εξουσίας, και κάνουν από την ανάποδη τα ίδια κουτοπόνηρα ερωτήματα.
Η απάντηση είναι απλή.
Το ΠΑΜΕ και οι κομμουνιστές ήταν και είναι και θα είναι στο δρόμο, οποία και αν είναι η κυβέρνηση. Όπως το αστικό κράτος έχει συνέχεια, έτσι έχουν και αυτοί που το αντιπαλεύουν. Λέει ο Ευαγγελίου για να τους απαξιώσει, πως θα μπορούσαν να ειναι χούλιγκαν αναρχικοί ή Ιεχωβάδες. Όχι, αγαπητοί φιλελέ με προβιά Τζίμη Πανούση, ήταν το οργανωμένο λαϊκό κίνημα και γι’ αυτό μια δεν μπόρεσαν να το βάλουν στο χέρι και να κάνουν το δικό τους παιχνίδι. Είχε οργανωμένα μπλοκ, περιφρούρηση και στόχο να διαδηλώσει στην πρεσβεία, όχι να κάνει μπάχαλα και κλεφτοπόλεμο. Και αυτό ακριβώς έκανε.
Απέδειξε για άλλη μια φορά πως, όταν βάλει κάτι σκοπό, δε θα το σταματήσει καμία καταστολή. Δεν ήταν ένα ασκέρι, ένα μπουλούκι που κατέβηκε να σπάσει πλάκα ή τα μούτρα των άλλων από αντιμπατσικό φετίχ.
Δε θα γυρίσει όμως το άλλο μάγουλο όταν το στοχοποιούν και επιχειρούν να διαλύσουν την πορεία του με τη βία και κάθε άλλο τρόπο. Ισχυρίζεται “αγανακτισμένος” ο νομοταγής αρθρογράφος πως το κράτος εκτέθηκε (ή μάλλον “εξετέθη” εις άπταιστον χωροφυλακίστικη ελληνική). Ναι, πραγματικά το -αστικό- κράτος, εκτέθηκε, αλλά για άλλους λόγους, κι όχι γιατί δεν έκανε συλλήψεις, όπως λυσσάν όσοι θέλουν εφαρμογή του δόγματος νόμος και τάξη, από το φιλελέ Liberal ως το χρυσαυγίτη Παναγιώταρο.
Ο οποίος έβγαλε αφρούς, αναπαράγοντας ρουφιανο-τουίτ κατά διαδηλωτή, διερωτώμενος τι θα γινόταν αν στη θέση του τελευταίου βρισκόταν κάποιος “χρυσαυγήτης” (sic).
Για να του λύσουμε την απορία, πρώτον δε θα κατέβαιναν ποτέ οι απόγονοι των γερμανοτσολιάδων και μετέπειτα αμερικανοτσολιάδων στη διαδήλωση κατά του Πομπέο ή οποιουδήποτε εκπροσώπου του κράτος των ΗΠΑ.
Δεύτερον, σε όλες σχεδόν τις περιστάσεις που υπήρξαν οι νεοναζί μαζί με ΜΑΤ στο δρόμο, η εικόνα κυμαινόταν από ευμενή ανοχή μέχρι σχεδόν αλαμπρατσέτα πλάνα αστυνομικών με χρυσαυγίτες.
Είναι πάντως άπειρα γραφικό όλοι αυτοί να ξεθάβουν τα… ΚΝΑΤ και να υιοθετούν τέτοιους όρους για να ζητήσουν από το Χρυσοχοϊδη κεφαλές διαδηλωτών επί πίνακι και συλλήψεις.
Και για να κρύψουν την αλήθεια, ότι δηλαδή αυτός που εφάρμοσε βία, αυτήν ντε που καταδικάζουν από όπου και αν προέρχεται, είναι τα ΜΑΤ, που σε ρόλο πραιτωριανου φυλούσαν τα αφεντικά τους, κάνοντας χτες τους Αθηναίους να αισθάνονται ελεύθεροι πολιορκημένοι στην ίδια τους την πόλη.
Κλείνοντας το κείμενο, ο Ευαγγελίου μοιράζεται μαζί μας το βασικό του καημό, για τα “μηνύματα που παίρνουν οι δυνάμεις που θέλουν να αποτρέψουν τις μεταρρυθμίσεις”.
Κάτι το οποίο μας κάνει να αναρωτιόμαστε αν κατάλαβε για ποιο ακριβώς λόγο έγινε η διαδήλωση χθες και τη συμφωνία με τις ΗΠΑ που επίκεται, ή αν σκόπιμα καμώνεται τον ανήξερο.
Σε ένα πάντως πράγμα έχει δίκιο. Αν κάποιος μπορεί να αποτρέψει τις “μεταρρυθμίσεις” (μια εύηχη λέξη που κατά κόρον χρησιμοποιείται από τους θιασώτες της απορρύθμισης οποιουδήποτε κοινωνικού κι εργασιακού δικαιώματος), σίγουρα είναι το ΠΑΜΕ που τόσο φοβάται ο συντάκτης, όπως και συνολικά η οργανωμένη δράση του λαϊκού και εργατικού κινήματος.
Μια συμφωνία, για την οποία το ίδιο το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, ιδιαίτερα χαρούμενο με τη σύναψή της, ανέφερε: «η συμφωνία Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας επιτρέπει την αμοιβαία επωφελή βελτίωση των υποδομών και υποστηρίζει την αυξημένη συνεργασία με την Ελλάδα και τους συμμάχους μας στο ΝΑΤΟ».
Αυτή η «αυξημένη συνεργασία» γίνεται επειδή οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ έχουν κατατάξει τη χώρα μας μεταξύ των «Κρατών Ανάσχεσης» μαζί με το Ισραήλ, την Πολωνία και τη Ρουμανία, στον ανταγωνισμό με τη Ρωσία, στοχοποιώντας μας eo ipso.
Άλλωστε, έχουν υπάρξει πλείστες όσες δηλώσεις Ρώσων και Ιρανών αξιωματούχων που ομολογούν κυνικά πως θα στρέψουν τους πυραύλους τους σε χώρες που φιλοξενούν αμερικάνικες βάσεις, σε περίπτωση που απειληθούν οι χώρες τους.,,
Οι ορντινάτσες του ιμπεριαλισμού και οι μάγκες
Παναγιώτης Κολέλης
«Όλες οι τάξεις που καταπιέζουν έχουν ανάγκη, για να περιφρουρήσουν την κυριαρχία τους, από δύο κοινωνικά λειτουργήματα: από το λειτούργημα του δήμιου και από το λειτούργημα του παπά. Ο δήμιος πρέπει να καταπνίγει τη διαμαρτυρία και την αγανάκτηση των καταπιεζόμενων. Ο παπάς πρέπει να παρηγορεί τους καταπιεζόμενους, να τους περιγράφει τις προοπτικές μετριασμού των συμφορών και των θυσιών με τη διατήρηση της ταξικής κυριαρχίας κι έτσι να τους συμφιλιώσει με αυτή την κυριαρχία, να τους αποτρέπει από την επαναστατική δράση, να εξαλείφει τις επαναστατικές τους διαθέσεις, να εξουθενώνει την επαναστατική τους δραστηριότητα», έγραφε ο Λένιν και δανειζόμαστε τα λόγια του επειδή πιστεύουμε πως ταιριάζουν γάντι σε όσα διαδραματίστηκαν το Σαββατοκύριακο με την άφιξη του Αμερικανού υπουργού εξωτερικών, Μάικ Πομπέο, στην Ελλάδα.
Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά για τους μη γνωρίζοντες. Το Σάββατο 5 Οκτωβρίου, υπογράφηκε η τροποποιημένη «Συμφωνία Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας» μεταξύ Ελλάδας και ΗΠΑ, που εμπλέκει ακόμα πιο βαθιά τη χώρα μας στον ανταγωνισμό με τη Ρωσία, την Κίνα και τις υπόλοιπες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, φέρνοντας στο νου μας με μεγαλύτερη επιτακτικότατα τα λόγια του προέδρου της Διάσκεψης του Μονάχου, Β. Ίνσινγκερ, στις 18 Φεβρουαρίου του 2018: «Ο κόσμος μπαίνει σε μία νέα εποχή. Τον τελευταίο χρόνο έχει πλησιάσει πολύ κοντά στο χείλος μίας σημαντικής σύγκρουσης».
Για να συνειδητοποιήσουμε πόσο επονείδιστη και ζημιογόνα είναι αυτή η συμφωνία για τα συμφέροντα του ελληνικού λαού, αρκεί μόνο να αναφέρουμε πως περιλαμβάνει νέες στρατιωτικές βάσεις σε Αλεξανδρούπολη, Λάρισα και Στεφανοβίκειο, καθώς και αναβάθμιση της Σούδας.
Μια συμφωνία, για την οποία το ίδιο το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, ιδιαίτερα χαρούμενο με τη σύναψή της, ανέφερε: «η συμφωνία Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας επιτρέπει την αμοιβαία επωφελή βελτίωση των υποδομών και υποστηρίζει την αυξημένη συνεργασία με την Ελλάδα και τους συμμάχους μας στο ΝΑΤΟ».
Αυτή η «αυξημένη συνεργασία» γίνεται επειδή οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ έχουν κατατάξει τη χώρα μας μεταξύ των «Κρατών Ανάσχεσης» μαζί με το Ισραήλ, την Πολωνία και τη Ρουμανία, στον ανταγωνισμό με τη Ρωσία, στοχοποιώντας μας eo ipso.
Άλλωστε, έχουν υπάρξει πλείστες όσες δηλώσεις Ρώσων και Ιρανών αξιωματούχων που ομολογούν κυνικά πως θα στρέψουν τους πυραύλους τους σε χώρες που φιλοξενούν αμερικάνικες βάσεις, σε περίπτωση που απειληθούν οι χώρες τους.
Στις 14 Δεκεμβρίου του 2018, ο αναπληρωτής υπουργός εξωτερικών της Ελλάδας, Γιώργος Κατρούγκαλος, συναντήθηκε με τον υπουργό εξωτερικών των ΗΠΑ, Μάικ Πομπέο, και δεσμεύτηκαν, μεταξύ άλλων, να ενδυναμώσουν το ΝΑΤΟ, επεκτείνοντας τις πολύπλευρες αμυντικές σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών.
Στις 5 Οκτωβρίου του 2019, αυτή η δέσμευση έγινε τελικά πράξη με κυβέρνηση της ΝΔ, που συνεχίζει με αμείωτη ένταση το έργο των προκατόχων της. Ο ίδιος ο πρέσβης των ΗΠΑ στην Ελλάδα, Τζέφρι Πάιατ, δήλωσε άλλωστε πως «κάνουμε περισσότερα σήμερα με την Ελλάδα από ποτέ άλλοτε στον τομέα της Άμυνας, αλλά αυτή είναι μια πρόοδος που ξεκίνησε με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Και τώρα με πρωθυπουργό Μητσοτάκη, βλέπουμε μια ευκαιρία (…) να την ανεβάσουμε σε ακόμη υψηλότερο επίπεδο».
Έτσι κι αλλιώς, σύσσωμα τα αστικά κόμματα θεωρούν πως είναι απαραίτητη η περαιτέρω εμβάθυνση των σχέσεων με τις ΗΠΑ. Αυτό που επικαλούνται συνήθως ως δικαιολογία είναι πως είναι ευκαιρία να εκμεταλλευτούμε το γεγονός πως «η Τουρκία δεν είναι αξιόπιστος εταίρος στους κόλπους του ΝΑΤΟ», αλλά στην πραγματικότητα κόπτονται μόνο για να αναβαθμιστεί ο ρόλος της αστικής τάξης στα ΝΑΤΟικά σχέδια και στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων.
Ο Τζέφρι Πάιατ το είχε πει από τη μεριά του ξεκάθαρα στις 4 Ιουλίου του 2019, στη δεξίωση που πραγματοποίησε για την Ημέρα Ανεξαρτησίας των ΗΠΑ, λίγες μόνο μέρες πριν τις δικές μας εθνικές εκλογές: «Μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι όποιους κι αν διαλέξετε οι Έλληνες ως τους επόμενους ηγέτες σας, οι ΗΠΑ θα παραμείνουν πλήρως δεσμευμένοι στην επιτυχία τους».
Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά για τους μη γνωρίζοντες. Το Σάββατο 5 Οκτωβρίου, υπογράφηκε η τροποποιημένη «Συμφωνία Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας» μεταξύ Ελλάδας και ΗΠΑ, που εμπλέκει ακόμα πιο βαθιά τη χώρα μας στον ανταγωνισμό με τη Ρωσία, την Κίνα και τις υπόλοιπες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, φέρνοντας στο νου μας με μεγαλύτερη επιτακτικότατα τα λόγια του προέδρου της Διάσκεψης του Μονάχου, Β. Ίνσινγκερ, στις 18 Φεβρουαρίου του 2018: «Ο κόσμος μπαίνει σε μία νέα εποχή. Τον τελευταίο χρόνο έχει πλησιάσει πολύ κοντά στο χείλος μίας σημαντικής σύγκρουσης».
Για να συνειδητοποιήσουμε πόσο επονείδιστη και ζημιογόνα είναι αυτή η συμφωνία για τα συμφέροντα του ελληνικού λαού, αρκεί μόνο να αναφέρουμε πως περιλαμβάνει νέες στρατιωτικές βάσεις σε Αλεξανδρούπολη, Λάρισα και Στεφανοβίκειο, καθώς και αναβάθμιση της Σούδας.
Μια συμφωνία, για την οποία το ίδιο το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, ιδιαίτερα χαρούμενο με τη σύναψή της, ανέφερε: «η συμφωνία Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας επιτρέπει την αμοιβαία επωφελή βελτίωση των υποδομών και υποστηρίζει την αυξημένη συνεργασία με την Ελλάδα και τους συμμάχους μας στο ΝΑΤΟ».
Αυτή η «αυξημένη συνεργασία» γίνεται επειδή οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ έχουν κατατάξει τη χώρα μας μεταξύ των «Κρατών Ανάσχεσης» μαζί με το Ισραήλ, την Πολωνία και τη Ρουμανία, στον ανταγωνισμό με τη Ρωσία, στοχοποιώντας μας eo ipso.
Άλλωστε, έχουν υπάρξει πλείστες όσες δηλώσεις Ρώσων και Ιρανών αξιωματούχων που ομολογούν κυνικά πως θα στρέψουν τους πυραύλους τους σε χώρες που φιλοξενούν αμερικάνικες βάσεις, σε περίπτωση που απειληθούν οι χώρες τους.
Στις 14 Δεκεμβρίου του 2018, ο αναπληρωτής υπουργός εξωτερικών της Ελλάδας, Γιώργος Κατρούγκαλος, συναντήθηκε με τον υπουργό εξωτερικών των ΗΠΑ, Μάικ Πομπέο, και δεσμεύτηκαν, μεταξύ άλλων, να ενδυναμώσουν το ΝΑΤΟ, επεκτείνοντας τις πολύπλευρες αμυντικές σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών.
Στις 5 Οκτωβρίου του 2019, αυτή η δέσμευση έγινε τελικά πράξη με κυβέρνηση της ΝΔ, που συνεχίζει με αμείωτη ένταση το έργο των προκατόχων της. Ο ίδιος ο πρέσβης των ΗΠΑ στην Ελλάδα, Τζέφρι Πάιατ, δήλωσε άλλωστε πως «κάνουμε περισσότερα σήμερα με την Ελλάδα από ποτέ άλλοτε στον τομέα της Άμυνας, αλλά αυτή είναι μια πρόοδος που ξεκίνησε με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Και τώρα με πρωθυπουργό Μητσοτάκη, βλέπουμε μια ευκαιρία (…) να την ανεβάσουμε σε ακόμη υψηλότερο επίπεδο».
Ο Τζέφρι Πάιατ το είχε πει από τη μεριά του ξεκάθαρα στις 4 Ιουλίου του 2019, στη δεξίωση που πραγματοποίησε για την Ημέρα Ανεξαρτησίας των ΗΠΑ, λίγες μόνο μέρες πριν τις δικές μας εθνικές εκλογές: «Μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι όποιους κι αν διαλέξετε οι Έλληνες ως τους επόμενους ηγέτες σας, οι ΗΠΑ θα παραμείνουν πλήρως δεσμευμένοι στην επιτυχία τους».
Ο δήμιος
Στο προκείμενο τώρα. Το Σάββατο 5 Οκτωβρίου, η Επιτροπή Αγώνα ενάντια στην Ελληνοαμερικανική Συμφωνία για τις Στρατιωτικές Βάσεις, είχε καλέσει στις 12 το μεσημέρι σε συγκέντρωση στο Σύνταγμα και στη συνέχεια σε πορεία στην αμερικανική πρεσβεία.
Ως εδώ όλα καλά ή περίπου καλά, αφού ποτέ δεν είναι χαρούμενη η αστική τάξη όταν κάποιοι συνεχίζουν να διαδηλώνουν ενάντια στον ευρωατλαντισμό, αποδεικνύοντας πως δεν παύουν να ξεχνούν ποιοι είναι οι «αυθεντικοί» φονιάδες των λαών. Βέβαια, τα «στρεβλά», τα «παράλογα», τα «ντροπιαστικά» για τη χώρα μας άρχισαν για ορισμένους όταν οι διαδηλωτές έριξαν συμβολικά μπογιές στο άγαλμα του Χάρυ Τρούμαν, του ανθρώπου που έχει συνδέσει το όνομά του με τις βόμβες στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, καθώς και με τη χρήση ναπάλμ απέναντι στους αντάρτες του ΔΣΕ στον ελληνικό εμφύλιο.
Με αυτό το άγαλμα φωτογραφιζόταν ο πρέσβης των ΗΠΑ στην Ελλάδα, Τζέφρι Πάιατ, στις 18 Απριλίου του 2018, αναφέροντας παράλληλα πως το άγαλμα αυτό αποτελεί «γενναιοδωρία του αμερικανικού λαού προς την Ελλάδα κατά τη διάρκεια των πιο σκοτεινών χρόνων της».
Σε αυτό το άγαλμα έριξαν μπογιές οι διαδηλωτές, τις οποίες έτρεξαν αμέσως να καθαρίσουν συνεργεία της καθαριότητας του Δήμου Αθηναίων, και κάπως έτσι ισχυρίζονται ορισμένοι «δικαιολογούνται» η αστυνομική καταστολή, η βία, τα χημικά και οι βόμβες κρότου λάμψης και κάνουν πως δεν αντιλαμβάνονται πως υπήρχε προφανές σχέδιο να διαλυθεί η πορεία, ώστε να μην καταφέρει να φτάσει έξω από την αμερικανική πρεσβεία.
Όπως, άλλωστε, είχε δηλώσει ο Λένιν και επισημάναμε εξαρχής, ο «δήμιος πρέπει να καταπνίγει τη διαμαρτυρία και την αγανάκτηση των καταπιεζόμενων» κι αυτό προσπάθησαν να κάνουν το Σάββατο τα ΜΑΤ, με τις εντολές της κυβέρνησης. Λογάριαζαν, όμως, χωρίς τον ξενοδόχο, χωρίς τα παλικάρια του ΠΑΜΕ, που βγήκαν μπροστά, απάντησαν στις προκλήσεις και απέδειξαν για μια ακόμα φορά πως το οργανωμένο λαϊκό κίνημα μπορεί να πετύχει σημαντικές νίκες, όσο ισχυρός και να φαντάζει ο αντίπαλος.
Όσο τώρα γι’ αυτούς που κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν και αναρωτιούνται υποκριτικά*** πού πήγανε οι ομάδες περιφρούρησης του ΚΚΕ, αρκεί να τους απαντήσει κανείς πως ήταν εκεί που έπρεπε να είναι για να περιφρουρήσουν την πορεία και να προστατέψουν τον κόσμο που κατέβηκε να διαδηλώσει.
Ο παπάς
Για να αναδείξουμε την προσπάθεια εξιδανίκευσης μιας καταστροφικής συμφωνίας για τη χώρα μας, αρκεί να σταχυολογήσουμε μόνο δύο από τις δηλώσεις του Μάικ Πομπέο, κατά την επίσκεψή του στην Ελλάδα:
«Να είστε βέβαιοι ότι θα δράσουμε για να προστατεύσουμε και να διατηρήσουμε τις βασικές αξίες της κυριαρχίας ενός κράτους, του κράτους Δικαίου και της προστασίας της ιδιωτικής περιουσίας».
«Αν ήμουν επιχειρηματίας σίγουρα θα επένδυα στην Ελλάδα».
Επενδύσεις και προστασία, δύο πολυφορεμένες λέξεις, ιδανικές όμως για να «παρηγορήσουν τους καταπιεζόμενους» και να περιγράψουν τις «προοπτικές μετριασμού των συμφορών τους».
Αν, μάλιστα, συνδεθούν, και με τη δήλωση του πρώην υπουργού εξωτερικών και νυν τομεάρχη Εξωτερικών της Κ.Ο του ΣΥΡΙΖΑ, Γιώργου Κατρούγκαλου, πως «η επίσκεψη ήταν θετική στο βαθμό που συνέχισε την πορεία αναβάθμισης των διμερών σχέσεων που είχε ξεκινήσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ τα προηγούμενα χρόνια, με την έναρξη του Στρατηγικού Διαλόγου, την πετυχημένη ΔΕΘ με παρουσία πολλών επενδυτών και άλλες σημαντικές πρωτοβουλίες», τότε έχουμε μια ολοκληρωμένη εικόνα για το πώς καλλιεργείται ο εφησυχασμός και διαπλάθονται οι αμερικανόδουλες συνειδήσεις. Ειδικά όταν παρατηρείται στροφή 180 μοιρών και η «σκοτεινή εποχή» με την εκλογή Τραμπ μετατρέπεται σε «στρατηγική συνεργασία» με τον «διαβολικά καλό Τραμπ».
Και ο πόλεμος
«Ο πόλεμος συνιστά έκρηξη στην οποία οδηγούν οι ιστορικές αντιθέσεις όταν έχουν οξυνθεί σε τέτοιο βαθμό ώστε να μην υπάρχει κανένας άλλος τρόπος να εκτονωθούν» έχει αναφέρει ο Γερμανός κομμουνιστής διανοητής και πολιτικός, Φραντς Μέρινγκ.
Εμείς από τη μεριά μας, δεν μπορούμε να ξέρουμε ούτε πόσο μακριά ή πόσο κοντά είμαστε από το να ξεσπάσει πόλεμος στην Ευρώπη ή στη «γειτονιά» μας, ούτε να γνωρίζουμε ποιοι θα είναι οι παράγοντες που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε κάτι τέτοιο, αλλά μπορούμε να παρατηρούμε τα σημάδια και να αφουγκραζόμαστε τις ενδείξεις που μας κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου προκειμένου να είμαστε διαρκώς σε επιφυλακή. Άλλωστε, μόνο και μόνο το γεγονός πως οι παγκόσμιες στρατιωτικές δαπάνες αυξάνονται συνεχώς και ανήλθαν μάλιστα το 2017 σε ποσό ρεκόρ από το τέλος του ψυχρού πολέμου, καταδεικνύει το βαθύ αγεφύρωτο κοινωνικοοικονομικό ρήγμα που μοιάζει να χωρίζει τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις μεταξύ τους.
Τελειώνοντας, επειδή ορισμένοι θα ισχυριστούν πως «ωραία όλα αυτά, αλλά τι να κάνουμε; Να πάμε κόντρα στις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ;» έχει νόημα να υπενθυμίσουμε πως αν οι κυρίαρχες τάξεις θεωρούσαν πως ήταν ανίκητες και δεν φοβόντουσαν τη δύναμη των λαών, δεν θα προχωρούσαν ούτε σε καταστολή, ούτε σε αντικομμουνιστικά ψηφίσματα στο Ευρωκοινοβούλιο, ούτε θα έχυναν τόνους λάσπης στην προσπάθειά τους να αναθεωρήσουν την ιστορία.
Το μόνο κακό που μοιάζει, προς το παρόν τουλάχιστον, να κρατάει αρνητικούς τους συσχετισμούς διεθνώς είναι ότι οι κυρίαρχες τάξεις φαίνεται να γνωρίζουν καλύτερα αυτό που έλεγε ο Μαρξ, πως «ολόκληρη η ιστορία της ανθρωπότητας υπήρξε ιστορία ταξικών αγώνων».
Ο Μαρξ φυσικά δεν απέκλειε από αυτήν την ιστορία τις πολεμικές της περιόδους και αυτό είναι καλό να το γνωρίζουν όσοι προσπαθούν να «καταργήσουν» την ταξική πάλη, επιχειρώντας να μας πείσουν πως πρέπει η ταξική πάλη να μετατρέπεται στον πόλεμο σε ταξική αλληλεγγύη για το «κοινό καλό».
Ο πόλεμός τους έχει ό,τι έχει και η ειρήνη τους: τις ορντινάτσες του ιμπεριαλισμού και τους μάγκες. Περιττό να σας πούμε ποιανού το μέρος παίρνουμε…
Το Liberal λοιπόν αναρωτιέται “ενεό” πού πήγαν οι ομάδες περιφρούρησης του ΚΚΕ που απέτρεπαν τα επεισόδια. Η απάντηση είναι ότι για άλλη μια φορά ήταν εκεί και έδωσαν ένα πολύ καλό μάθημα στις δυνάμεις καταστολής, που ήθελαν σχεδιασμένα να διαλύσουν την πορεία. Οι σύντροφοι ήταν εκεί ακριβώς για να την περιφρουρήσουν,για να προστατέψουν τον κόσμο που κατέβηκε να διαδηλώσει κατά της φιλοϊμπεριαλιστικής φιέστας της επίσηψης Πομπέο και αυτό ακριβώς κατάφερε. Ακριβώς επειδή ήταν εκεί δεν πέρασε ο τσαμπουκάς των ΜΑΤ, που ψεκασαν στο ψαχνό μια ειρηνική διαδήλωση, με αφορμή μερικές “δολοφονικές” μπογιές.
Ο αρθρογράφος αναρωτιέται επίσης – αθώα βεβαίως, βεβαίως – πού ήταν αυτό το πάθος 4,5 χρόνια τώρα. Κόπι – πέιστ δηλαδή το ίδιο ερώτημα που ακούγαμε από τα Συριζοτρόλ, όλο το προηγούμενο διάστημα, όταν ρωτούσαν – εξίσου αθώα – μεταξύ άλλων γιατί δεν μπουκάρει το ΠΑΜΕ στο υπουργείο εργασίας τώρα με κυβέρνηση ΝΔ. Και πάθαιναν αμνησία όταν τους απαντούσες για τα 35 στελέχη του ΠΑΜΕ που είχαν συρθεί σε δίκη. Τώρα οι φιλελέδες αντιστρέφουν τους ρόλους με τα εξαπτέρυγα της Κουμουνδούρου, όπως ακριβώς τα κόμματα τους εναλλάχτηκαν στη διαχείριση της αστικής εξουσίας, και κάνουν από την ανάποδη τα ίδια κουτοπόνηρα ερωτήματα.
Η απάντηση είναι απλή.
Το ΠΑΜΕ και οι κομμουνιστές ήταν και είναι και θα είναι στο δρόμο, οποία και αν είναι η κυβέρνηση. Όπως το αστικό κράτος έχει συνέχεια, έτσι έχουν και αυτοί που το αντιπαλεύουν. Λέει ο Ευαγγελίου για να τους απαξιώσει, πως θα μπορούσαν να ειναι χούλιγκαν αναρχικοί ή Ιεχωβάδες. Όχι, αγαπητοί φιλελέ με προβιά Τζίμη Πανούση, ήταν το οργανωμένο λαϊκό κίνημα και γι’ αυτό μια δεν μπόρεσαν να το βάλουν στο χέρι και να κάνουν το δικό τους παιχνίδι. Είχε οργανωμένα μπλοκ, περιφρούρηση και στόχο να διαδηλώσει στην πρεσβεία, όχι να κάνει μπάχαλα και κλεφτοπόλεμο. Και αυτό ακριβώς έκανε.
Απέδειξε για άλλη μια φορά πως, όταν βάλει κάτι σκοπό, δε θα το σταματήσει καμία καταστολή. Δεν ήταν ένα ασκέρι, ένα μπουλούκι που κατέβηκε να σπάσει πλάκα ή τα μούτρα των άλλων από αντιμπατσικό φετίχ.
Δε θα γυρίσει όμως το άλλο μάγουλο όταν το στοχοποιούν και επιχειρούν να διαλύσουν την πορεία του με τη βία και κάθε άλλο τρόπο. Ισχυρίζεται “αγανακτισμένος” ο νομοταγής αρθρογράφος πως το κράτος εκτέθηκε (ή μάλλον “εξετέθη” εις άπταιστον χωροφυλακίστικη ελληνική). Ναι, πραγματικά το -αστικό- κράτος, εκτέθηκε, αλλά για άλλους λόγους, κι όχι γιατί δεν έκανε συλλήψεις, όπως λυσσάν όσοι θέλουν εφαρμογή του δόγματος νόμος και τάξη, από το φιλελέ Liberal ως το χρυσαυγίτη Παναγιώταρο.
Ο οποίος έβγαλε αφρούς, αναπαράγοντας ρουφιανο-τουίτ κατά διαδηλωτή, διερωτώμενος τι θα γινόταν αν στη θέση του τελευταίου βρισκόταν κάποιος “χρυσαυγήτης” (sic).
Για να του λύσουμε την απορία, πρώτον δε θα κατέβαιναν ποτέ οι απόγονοι των γερμανοτσολιάδων και μετέπειτα αμερικανοτσολιάδων στη διαδήλωση κατά του Πομπέο ή οποιουδήποτε εκπροσώπου του κράτος των ΗΠΑ.
Δεύτερον, σε όλες σχεδόν τις περιστάσεις που υπήρξαν οι νεοναζί μαζί με ΜΑΤ στο δρόμο, η εικόνα κυμαινόταν από ευμενή ανοχή μέχρι σχεδόν αλαμπρατσέτα πλάνα αστυνομικών με χρυσαυγίτες.
Είναι πάντως άπειρα γραφικό όλοι αυτοί να ξεθάβουν τα… ΚΝΑΤ και να υιοθετούν τέτοιους όρους για να ζητήσουν από το Χρυσοχοϊδη κεφαλές διαδηλωτών επί πίνακι και συλλήψεις.
Και για να κρύψουν την αλήθεια, ότι δηλαδή αυτός που εφάρμοσε βία, αυτήν ντε που καταδικάζουν από όπου και αν προέρχεται, είναι τα ΜΑΤ, που σε ρόλο πραιτωριανου φυλούσαν τα αφεντικά τους, κάνοντας χτες τους Αθηναίους να αισθάνονται ελεύθεροι πολιορκημένοι στην ίδια τους την πόλη.
Κλείνοντας το κείμενο, ο Ευαγγελίου μοιράζεται μαζί μας το βασικό του καημό, για τα “μηνύματα που παίρνουν οι δυνάμεις που θέλουν να αποτρέψουν τις μεταρρυθμίσεις”.
Κάτι το οποίο μας κάνει να αναρωτιόμαστε αν κατάλαβε για ποιο ακριβώς λόγο έγινε η διαδήλωση χθες και τη συμφωνία με τις ΗΠΑ που επίκεται, ή αν σκόπιμα καμώνεται τον ανήξερο.
Σε ένα πάντως πράγμα έχει δίκιο. Αν κάποιος μπορεί να αποτρέψει τις “μεταρρυθμίσεις” (μια εύηχη λέξη που κατά κόρον χρησιμοποιείται από τους θιασώτες της απορρύθμισης οποιουδήποτε κοινωνικού κι εργασιακού δικαιώματος), σίγουρα είναι το ΠΑΜΕ που τόσο φοβάται ο συντάκτης, όπως και συνολικά η οργανωμένη δράση του λαϊκού και εργατικού κινήματος.
