ΚΑΛΑΜΑΤΑ 8-2-44: ΕΚΤΕΛΕΣΘΗΣΑΝ ΟΜΑΔΙΚΩΣ ΥΠΟ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΩΝ

"Ξέχασαν" να γράψουν στο τάφο τους 

και -των ταγματασφαλιτών συνεργατών τους- ?

“Τραγική, εφιαλτική νύχτα πέρασαν οι κάτοικοι της Καλαμάτας στις 8 προς 9 Φλεβάρη 1944, όταν με διαταγή του Γερμανού διοικητή Έγκχολμ, Γερμανοί και ταγματασφαλίτες συνεργάτες τους διέπραξαν ένα φρικτό έγκλημα. Σε μπλόκο που έκαναν στην αγορά της Καλαμάτας συνέλαβαν ανεξακρίβωτο αριθμό πατριωτών, τους οποίους οδήγησαν κοντά στα Δημοτικά Σφαγεία και τους εκτέλεσαν κατά δεκάδες. Τους έθαψαν σε ομαδικούς τάφους χωρίς να ανακοινωθεί τίποτε.

8-9 Φλεβάρη 1944  Η μαζική σφαγή των πατριωτών στην Καλαμάτα που δεν κατάφεραν να «θάψουν» οι ναζί και οι ταγματασφαλίτες συνεργάτες τους

Κατιούσα:
Το διήμερο 8-9 του Φλεβάρη 1944 διαπράχτηκε στην Καλαμάτα ένα από τα πιο φριχτά εγκλήματα των Γερμανοφασιστών καταχτητών και των ντόπιων ταγματασφαλιτών συνεργατών τους. Μετά από μπλόκο που έκαναν στην αγορά της πόλης συνέλαβαν ανεξακρίβωτο αριθμό πατριωτών, τους οποίους οδήγησαν κοντά στα Δημοτικά Σφαγεία και τους εκτέλεσαν.

Το φριχτό έγκλημα που έβαψε με αίμα τα χέρια τους, δεν μπόρεσαν να το «θάψουν» οι χιτλερικοί και οι Έλληνες συνεργάτες τους, καθώς ένας από τους μελλοθάνατους πατριώτες κατάφερε να διαφύγει ανάμεσα σε καταιγισμό πυρών και να μεταφέρει τη φριχτή είδηση, αλλά και εξαιτίας μιας απρόβλεπτης εξέλιξης. Οι εγκληματίες έθαψαν όπως-όπως, σχεδόν επιφανειακά, τα πτώματα στην παραλία της πόλης, με αποτέλεσμα τα αδέσποτα σκυλιά της περιοχής λόγω της έντονης κακοσμίας να αποκαλύψουν τη μαζική σφαγή. Μπροστά στην κατακραυγή των κατοίκων της πόλης οι αρχές αναγκάστηκαν να στείλουν συνεργεία που ξέθαψαν συνολικά 214 πτώματα δολοφονημένων πατριωτών…

Είναι συγκλονιστική η εξιστόρηση του φριχτού αυτού εγκλήματος και εξοργίζει η προκλητικά ευνοϊκή στάση της επίσημης κυβέρνησης του ελληνικού κράτους, χρόνια αργότερα, απέναντι τον Γερμανό λοχαγό – δήμιο των πατριωτών, όπως θα δείτε πιο κάτω, στα αποσπάσματα από την έκδοση «Έπεσαν για τη ζωή» της ΚΕ του ΚΚΕ που παραθέτουμε:

“Τραγική, εφιαλτική νύχτα πέρασαν οι κάτοικοι της Καλαμάτας στις 8 προς 9 Φλεβάρη 1944, όταν με διαταγή του Γερμανού διοικητή Έγκχολμ, Γερμανοί και ταγματασφαλίτες συνεργάτες τους διέπραξαν ένα φρικτό έγκλημα. Σε μπλόκο που έκαναν στην αγορά της Καλαμάτας συνέλαβαν ανεξακρίβωτο αριθμό πατριωτών, τους οποίους οδήγησαν κοντά στα Δημοτικά Σφαγεία και τους εκτέλεσαν κατά δεκάδες. Τους έθαψαν σε ομαδικούς τάφους χωρίς να ανακοινωθεί τίποτε.

Λέγεται πως την άλλη μέρα καταμετρήθηκαν απ’ τους εκτελεστές πάνω από 200 πτώματα. Την εκτέλεση αυτή περιέγραψε ο μελλοθάνατος Μίμης Γκουζουλής, που γλίτωσε όταν κατά την εκτέλεση (που ήταν νύχτα) το ’βαλε στα πόδια μέσα στο σκοτάδι και κατόρθωσε, παρά τους πυροβολισμούς, τις ριπές των αυτομάτων και τις φωτοβολίδες που εκτοξεύτηκαν να διαφύγει και τελικά να γλυτώσει. Ο αριθμός των δολοφονημένων και σήμερα παραμένει άγνωστος.

Οι κακούργοι δολοφόνοι για να συγκαλύψουν το κακούργημά τους, διέδωσαν πως οι συλληφθέντες στο μπλόκο δήθεν στάλθηκαν στα γερμανικά στρατόπεδα. Όμως μετά την απελευθέρωση, τον Μάη του 1945 τα σκυλιά της γειτονιάς μυρίστηκαν στην ακρογιαλιά, κοντά στα Δημοτικά Σφαγεία της Καλαμάτας και σκαλίζοντας την άμμο με τα πόδια τους έφεραν στην επιφάνεια σάρκες ανθρώπινες και οστά.

Και μέσα στη ζέστη του καλοκαιριού οι κάτοικοι της περιοχής δεν μπορούσαν να σταθούν από την κακοσμία και τη βρώμα. Και ήταν ακριβώς τότε που οι διάφοροι Βρετανοί Σιτρίν και οι Έλληνες συνεργάτες τους – πρώην ταγματασφαλίτες και δωσίλογοι – θορυβούσαν στη διαπασών για τις πηγάδες στον Μελιγαλά και τις δήθεν ωμότητες του ΕΛΑΣ στην Αθήνα!

Το γεγονός προκάλεσε οργή και μίσος, αν και οι αστικές φυλλάδες που συμμετείχαν στην προσπάθεια διασυρμού και κατασυκοφάντησης του ΕΑΜ – ΕΑΑΣ και των κομμουνιστών αρνούνταν να περάσουν έστω και στα ψιλά αυτές τις αποκαλύψεις. Κρατούσαν ένοχη σιωπή. Ωστόσο κάτω από την κατακραυγή του λαού της Μεσσηνίας οι αρχές αναγκάστηκαν ν’ αποστείλουν συνεργεία που ξέθαψαν και συγκέντρωσαν 214 πτώματα των δολοφονηθέντων πατριωτών.

Έτσι αποκαλύφθηκαν και οι ψευτιές τους που είχαν διαδώσει, πως δήθεν οι συλληφθέντες στάλθηκαν στα γερμανικά στρατόπεδα. Αλλά και τότε η εκταφή έγινε βιαστικά και μέσα σ’ ένα φοβερό κλίμα τρομοκρατίας των Μαγγανάδων παρακρατικών, σε βάρος του κινήματος της Εθνικής Αντίστασης και των αγωνιστών της Αριστεράς ώστε το όλο έγκλημα να κουκουλωθεί.

Ο δήμιος λοχαγός των Γερμανών πιάστηκε και το 1946 η γιουγκοσλαβική πρεσβεία με έγγραφό της στο Υπουργείο Εξωτερικών της Ελλάδας ειδοποίησε ότι ο Γερμανός ομολόγησε την εκτέλεση των 214 και ότι ήταν έτοιμη να τον παραδώσει για να δικαστεί στην Ελλάδα. 

Η ελληνική κυβέρνηση του Κ. Τσαλδάρη αρνήθηκε να τον παραλάβει γιατί, όπως ισχυρίστηκε, δεν αναγράφονταν το όνομά του στον κατάλογο των εγκληματιών πολέμου! 

Πιθανότατα φοβόταν αποκαλύψεις σε βάρος «Ελλήνων» συνεργατών του στο απαίσιο και στυγερό αυτό έγκλημα”…

 Αλίευση - Παρουσίαση: Viva La Revolucion

Ποίος είπαμε Σκότωσε τον Λαμπράκη ?

21 ΑΠΡΙΛΗ 1963, 
η ώρα είναι 8 το πρωί: 

Ο Γρηγόρης Λαμπράκης, ο βουλευτής της Αριστεράς, ξεδιπλώνει το λάβαρο της ειρήνης και ξεκινά από τον Τύμβο του Μαραθώνα. Παντού η περιοχή είναι «σπαρμένη» με ασφαλίτες και χωροφύλακες για τη διαφύλαξη «του νόμου και της τάξης». 
Σύμφωνα με το «νόμο», όπως τον έχει υπαγορεύει η κυβέρνηση Καραμανλή, η μαραθώνια πορεία ειρήνης είναι «παράνομη» και η τέλεσή της έχει απαγορευτεί. Ρητά...
ΤΡΑΜΠΟΥΚΟΙ και παρακρατικοί με πολιτικά έχουν φτάσει στη στροφή της Ραφήνας, για να προστεθούν στις τάξεις των χωροφυλάκων.
 Εκεί ακριβώς ο Λαμπράκης δέχεται το πρώτο χτύπημα. Τραμπούκοι και ένστολοι πέφτουν επάνω του με λύσσα. 
Ο Λαμπράκης συνεχίζει. Ξεδιπλώνει την αφίσα με το σύνθημα «42 χιλιόμετρα Μαραθώνας - Αθήνα». Και προχωρά...
ΣΤΟ ΠΙΚΕΡΜΙ, ο Λαμπράκης και οι μαραθωνοδρόμοι που τον συνοδεύουν, αποτίουν φόρο τιμής στον τάφο των πατριωτών που εκτελέστηκαν από τους Γερμανούς.
 Οι χωροφύλακες επιτίθενται στους δημοσιογράφους που καλύπτουν την πορεία. 
Ο Λαμπράκης συνεχίζει...
ΩΡΑ 10 π.μ.: Οι χωροφύλακες συλλαμβάνουν τους μαραθωνοδρόμους που πορεύονται μαζί με τον Λαμπράκη. 
Ο βουλευτής συνεχίζει μόνος του. Στο 14ο χιλιόμετρο, 30 χωροφύλακες ορμούν επάνω του. 
Ο εισαγγελέας αποφαίνεται:

 «Η πορεία ειρήνης συνιστά αδίκημα εις βαθμόν πλημμελήματος, διωκόμενον επ' αυτοφώρω»! 

Ο βουλευτής της ΕΔΑ, ο εκλεγμένος εκπρόσωπος του λαού, πέφτει θύμα απαγωγής από ασφαλίτες!
ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΩΡΕΣ περιπλάνησης οι απαγωγείς του Λαμπράκη τον αφήνουν κάπου στη Ν. Ιωνία. 
Το τηλεγράφημα που αποστέλλει ο βουλευτής προς τις εφημερίδες ξεκινά ως εξής:

 «Πόθος δημοκρατικού λαού μας διά πορείαν Ειρήνης "Μαραθών - Αθήναι" επραγματοποιήθη». 

Το τηλεγράφημα: 

«Δυστυχώς διεπίστωσα ότι δημοκρατία δεν υπάρχει εις την Ελλάδα, όταν εκλεκτοί του λαού κυριολεκτικώς καταρρακώνονται».

Ο ΛΑΜΠΡΑΚΗΣ, μετά και από εκείνη την ημέρα, είναι πια εξαιρετικά «ενοχλητικός» για το αμερικανόδουλο μετεμφυλιακό κράτος. Η συνέχεια θα δοθεί ένα μήνα αργότερα...
22 ΜΑΗ 1963: 
Η επιτροπή Θεσσαλονίκης για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη οργανώνει εκδήλωση στις 7.30 μ.μ. 
Ομιλητής ο Γρηγόρης Λαμπράκης. 
Η τρομοκρατία ξεπερνά κάθε προηγούμενο. Τραμπούκοι και αστυνομία προσπαθούν να ματαιώσουν την εκδήλωση.
ΩΡΑ 8.20 μ.μ. 
Ο Λαμπράκης ξεκινά από το ξενοδοχείο που διαμένει για να φτάσει στο χώρο της εκδήλωσης. 
Στη διαδρομή, σε μια απόσταση μόλις 80 μέτρων, δέχεται επίθεση από παρακρατικούς. Οι χωροφύλακες παρακολουθούν...
Ο ΛΑΜΠΡΑΚΗΣ εισέρχεται στο χώρο της εκδήλωσης. Παρακρατικοί και τραμπούκοι λιθοβολούν το χώρο της συγκέντρωσης. 
Η αστυνομία παρακολουθεί...

Ο ΛΑΜΠΡΑΚΗΣ διακόπτει την ομιλία του.

 Καταγγέλλει «σχέδιο δολοφονικής απόπειρας» εναντίον του.

 Καθιστά υπεύθυνη την κυβέρνηση και τις αρχές. Η Αστυνομία παρακολουθεί...

ΩΡΑ 10.15 μ.μ. 
Ο Λαμπράκης κατεβαίνει από την αίθουσα της συγκέντρωσης. Η κυκλοφορία στο δρόμο έχει απαγορευτεί. 
Παντού ασφαλίτες και χωροφύλακες. 
Κινείται προς το ξενοδοχείο. 
Απόσταση 80 μέτρα.
 Σε απόσταση 8 μέτρων από το βουλευτή ακούγεται το μαρσάρισμα μοτοσικλέτας. 

Ο οδηγός του τρίκυκλου με σκεπασμένο τον αριθμό, πέφτει πάνω στον Λαμπράκη. Ο συνεργός του στην καρότσα χτυπά το βουλευτή στο κεφάλι. Τον ρίχνουν στην άσφαλτο. Στο σημείο σχηματίζεται μια λίμνη αίματος…

27 ΜΑΗ 1963: 

Μετά από άνιση μάχη που κράτησε 5 μέρες στην εντατική, , στη 1.22 τα ξημερώματα, ο υφηγητής της Ιατρικής, ο πρωταθλητής στους στίβους, ο μάρτυρας της Ειρήνης και της Δημοκρατίας, ο βουλευτής της Αριστεράς, ο Γρηγόρης Λαμπράκης, αφήνει την τελευταία του πνοή.

Το κράτος που είχε δολοφονήσει τον Λαμπράκη, το κράτος που είχε στηθεί πάνω στις βόμβες ναπάλμ, που έχτιζε «Νέους Παρθενώνες» στη Μακρόνησο, που στις εκλογές του ψήφιζαν και τα «δέντρα», τέσσερα χρόνια αργότερα, ανήμερα της πρώτης πορείας Ειρήνης, θα παραχωρούσε την διαχείριση των υποθέσεων των προυχόντων του στους Παττακούς, στους Παπαδόπουλους και στους Μάλλιους.....

Ν ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Το βρήκαμε Εδώ

Υ/Γ: 

--Ποίος σκότωσε τον Λαμπράκη ? 

--Γιατί ? 

---Βγάλαμε ακόμη συμπεράσματα για το προσωπικό της Τάξης που ακόμη είναι στα πράγματα και μάς ζητά θυσίες ? 

---Αν βγάλαμε... πως την αντιμετωπίζουμε? 

Δες Ακόμα:  

Φοβάστε τα διδάγματα της Ιστορίας, κύριε Μητσοτάκη

Γράφει ο Νίκος Μόττας 

«Το παιδί των 17 ετών θα το ενδιαφέρει πως θα είναι η Ελλάδα το 2030 αν το ενδιαφέρει πως ήταν η Ελλάδα το 1963;». 

Τι μας είπε, με λίγα λόγια, ο πρόεδρος της ΝΔ Κυριάκος Μητσοτάκης στην πρόσφατη συνέντευξη του; Πως δεν συντρέχει λόγος να γνωρίζει η νεολαία της χώρας μας για το Γρηγόρη Λαμπράκη και τη δολοφονία του. 

Ας αφεθούν στη λήθη και ο Λαμπράκης και οι αγώνες για την ειρήνη και τον αφοπλισμό και μαζί τους ας ξεχαστούν και οι δολοφόνοι του, το αστικό κράτος, οι παρακρατικοί του βραχίονες και οι υπερατλαντικοί σύμμαχοι του.

Δεν είπε τυχαία τα παραπάνω λόγια ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. 

Γνωρίζει πολύ καλά ποιοί και γιατί δολοφόνησαν τον αγωνιστή της ειρήνης Γρ. Λαμπράκη. Όπως γνωρίζει πολύ καλά ποιοί και γιατί δολοφόνησαν το Μπελογιάννη, τον Πέτρουλα, τον Τσαρουχά, τη Σωτηρία Βασιλακοπούλου, τον Τεμπονέρα και τόσους άλλους.

Ως γνήσιος πολιτικός εκφραστής της αστικής τάξης, ο κ.Μητσοτάκης γνωρίζει ότι ένας έφηβος της σημερινής εποχής είναι πολύ ευκολότερα χειραγωγήσιμος, ιδεολογικά και πολιτικά, εάν αγνοεί βασικές πτυχές της ιστορίας. 

Η ιστορική αγραμματοσύνη, άλλωστε, υπήρξε πάντοτε σύμμαχος των αστικών πολιτικών δυνάμεων για τον εγκλωβισμό και την χειραγώγηση πλατιών νεανικών μαζών.

Στην περίπτωση του Γρηγόρη Λαμπράκη, ο μεν ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί ξεδιάντροπα να οικειοποιηθεί τον συμβολισμό που πηγάζει από το σπουδαίο παράδειγμα του μαραθωνοδρόμου της ειρήνης προκειμένου να «ξεπλύνει» στην συνείδηση ενός τμήματος του λαού την πολιτική της ολοένα και βαθύτερης εμπλοκής της χώρας στα επικίνδυνα ευρωατλαντικά ιμπεριαλιστικά σχέδια που ακολουθεί.

 Είναι γνωστή η- χυδαία και υποκριτική- προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να οικειοποιείται την αγωνιστική κληρονομιά του κομμουνιστικού και ευρύτερα αριστερού κινήματος ώστε να θολώσει τα νερά της βαθιά ταξικής-αντιλαϊκής πολιτικής του.

Η δε Νέα Δημοκρατία επιχειρεί να υποβαθμίσει, να «θάψει» την ιστορική σημασία της δολοφονίας του Γρ. Λαμπράκη. 

Και αυτό διότι οι δολοφόνοι του Λαμπράκη, όπως και οι ηθικοί αυτουργοί της δολοφονίας, είναι ιδεολογικοί της συγγενείς. 

Είναι σαφές ότι δεν συμφέρει καθόλου τον κ.Μητσοτάκη και την παράταξη του αν ο 17χρονος γνωρίζει τι «δεσμοί αίματος» συνδέουν τη Νέα Δημοκρατία με τους φονιάδες του Λαμπράκη και του Τεμπονέρα. 

Όπως είναι επίσης σαφές ότι το παράδειγμα του Γρηγόρη Λαμπράκη, οι αγώνες του ενάντια στους ιμπεριαλιστές, τις αμερικανονατοϊκές βάσεις και τον πόλεμο, δεν είναι διόλου βολικά για την πολιτική ατζέντα ενός κόμματος που… «πίνει νερό» στο όνομα των κάθε λογής υπερατλαντικών χασάπηδων, απ’ τον Τρούμαν και τον Τζόνσον μέχρι το Ρίγκαν και το Μπους.

Η ελληνική αστική τάξη φοβάται την αποκάλυψη των εγκλημάτων της. 

Γι’ αυτό προσπαθεί, πότε μέσω του ΣΥΡΙΖΑ και πότε μέσω της ΝΔ και των λοιπών πολιτικών της εκπροσώπων, να διαστρεβλώσει, να παραχαράξει, να κουκουλώσει την ιστορική πραγματικότητα. 

Φοβάται τα διδάγματα που οι εργαζόμενοι, η νεολαία, συνολικά το εργατικό-λαϊκό κίνημα, μπορούν να βγάλουν από τη μελέτη της Ιστορίας. 

Γι’ αυτό και προσπαθεί να την ξορκίσει ποντάροντας στη λήθη.

Μόνο που η ιστορία του λαού μας, η γραμμένη με αίμα και θυσίες, ούτε ξεβάφει, ούτε ξεγράφεται.

,,η Εκτέλεση των Πατριωτών Αγωνιστών Αναπήρων του Αλβανικού Έπους,,

«Έτσι αμείβει η πατρίς τους ήρωές της, αναπήρους!». «Πατρίδα είναι οι δωσίλογοι ή το χώμα που υπερασπιστήκαμε και ποτίσαμε με το αίμα μας;».

Aπό Κατιούσα

Από το κάτεργο του «Χατζηκώστα» στην Αθήνα, πήραν 19 αγωνιστές για το εκτελεστικό απόσπασμα, το απόγευμα στις 27 Νοέμβρη 1943. 

Ο υπενωμοτάρχης Φραντζεσκάκης με χωροφύλακες, 5 Γερμανούς των Ες-Ες και το διερμηνέα άνοιξαν τις πόρτες και άρχισαν να φωνάζουν ονόματα. 

Το μακάβριο προσκλητήριο των μελλοθανάτων συνέχισε ο υποδιευθυντής Σημαιάκης, με την εποπτεία του διευθυντή των φυλακών που ονομαζόταν από σύμπτωση Χατζηκώστας και που πίεζε να κάνουν γρήγορα. 

Ανάμεσα στους 19 ήταν άρρωστοι, φυματικοί, ανάπηροι του Αλβανικού Έπους. Όλοι με το μέτωπο ψηλά βγήκαν από τα κελιά τους για να μπουν στη σιδερόφραχτη κλούβα, που περίμενε. 

Πέντε Γερμανοί και δεκαπέντε ταγματασφαλίτες επέβλεπαν τη μεταγωγή τους.

Οι φυματικοί από τα μπουντρούμια των Μεταξά – Γλύξμπουργκ, ο γιατρός Ανδρεόπουλος και ο Σκαρέας, στελέχη του ΚΚΕ, έκαναν αιμοπτύσεις. 

Από τον παράλυτο ανάπηρο του ελληνοϊταλικού πολέμου Διονύση Γονατά πήραν και πέταξαν πέρα το αναπηρικό καρότσι και τον άφησαν να σέρνεται στο λασπωμένο έδαφος. 

Οι τσολιάδες με θηριωδία ξεκόλλησαν τα ξύλινα πόδια του επίσης ανάπηρου από την Αλβανία Ηλία Τζαμουράνη και τον πέταξαν μέσα στην κλούβα. Και η πομπή ξεκίνησε.

Σ’ όλη τη διαδρομή το απαίσιο μουγκρητό της κλούβας καθώς περνούσε μέσα από τους δρόμους της Αθήνας ανακατώνονταν με τον αχό του Εθνικού Ύμνου που τραγουδούσαν οι μελλοθάνατοι.

Η εκτέλεση έγινε στο Γουδί, που ήταν το «Χαϊδάρι» των ταγμάτων ασφαλείας, τόπος βασανιστηρίων και θανάτωσης αγωνιστών σ’ όλη τη διάρκεια της κατοχής.

Πρώτοι εκτελέστηκαν οι: Ανδρεόπουλος, Σκαρέας, Πολυγιαννάκης, Μαρκάτος, Κοιλάκος, Γρηγοριάδης και οι ανάπηροι της Αλβανίας Τζαμουράνης και Γονατάς, πρόεδρος και γραμματέας αντίστοιχα των αναπήρων. 

Τους δύο τελευταίους που ήταν χωρίς πόδια, ο πρώτος και παράλυτος ο δεύτερος, για να τους στήσουν όρθιους μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα χρειάστηκε να τους σφηνώσουν ανάμεσα σε ξύλα, καρέκλες και πέτρες.

Μετά από λίγα λεπτά εκτέλεσαν και τους άλλους 11. 

Ανάμεσά τους τον ενωμοτάρχη Γυφτάκη από τη Μερόπη Μεσσηνίας και το χωροφύλακα Καλαβέζιο από τα Σουδενά Καλαβρύτων, γιατί αρνήθηκαν «να ωμόσουν πίστιν και πειθαρχίαν εις τα διαταγάς» των κατακτητών. 

Δίνουμε παρακάτω, αυτούσια την ανακοίνωση του Γερμανού στρατηγού ΣΙΜΑΝΑ με την οποία διατάχθηκε η εκτέλεση των πατριωτών αγωνιστών, σε αντίποινα για το φόνο ταγματασφαλιτών και χωροφυλάκων που ήταν στην υπηρεσία των στρατευμάτων κατοχής.

Η ανακοίνωση δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» στο φύλλο της Κυριακής με ημερομηνία 28.11.1943 και έχει ως εξής:

«Μολονότι δια της ανακοινώσεώς μου της 16ης-10-43 έκαμα γνωστόν την λήψιν αυστηρότατων μέτρων εις περίπτωσιν καθ’ ην κομμουνιστικά και αναρχικά στοιχεία ήθελον εξακολουθήση να επιτίθενται κατά Ελληνικών αστυνομικών οργάνων, εν τούτοις συνέβησαν διάφοροι επιθέσεις τελευταίως καθ’ ας εφονεύθησαν ή ετραυματίσθησαν άνδρες της Ελληνικής αστυνομίας εκ μέρους κομμουνιστών. 

Ούτω εφονεύθη δια πυροβολισμού την 24-10-43 ο χωροφύλαξ Ευθυμιόπουλος. Εις Πάτρας εφονεύθη προ της οικίας του ο λοχαγός Αλεξόπουλος. Την 8-11-43 εφονεύθη πυροβοληθείς εις το χωρίον Δυρράχιον Πελοποννήσου ο λοχαγός Οικονομόπουλος. Την 9-11-43 εφονεύθησαν επίσης ο υπαξιωματικός της χωροφυλακής Φλογέρας και εις χωροφύλαξ εις Καλαμπάκαν. Την 18-11-43 ετραυματίσθη ο χωροφύλαξ Βελισσαρόπουλος. Είμαι διατεθειμένος να θέσω άνευ δισταγμού υπό την προστασίαν μου τους πατριωτικώς σκεπτομένους Έλλληνας, οι οποίοι όπως και ο Γερμανικός Στρατός αντιμετωπίζουν την κομμουνιστικήν τρομοκρατίαν και αγωνίζονται ούτω υπέρ των μοναδικών αξιών του Ευρωπαϊκού ως και του Ελληνικού πολιτισμού. Δι’ αυτό διέταξα ως αντίποινα δια τα τελευταία εγκλήματα τον τυφεκισμόν των κάτωθι κομμουνιστών:».

(Ακολουθούσαν τα ονοματεπώνυμα των παρακάτω πατριωτών – Μερικά στοιχεία των εκτελεσμένων συμπληρώθηκαν και από άλλες πηγές):

ΒΕΝΤΟΥΡΗΣ ΚΩΣΤΑΣ. Γεννήθηκε στην Κίμωλο, το 1917. Κάτοικος Αθήνας (οδός Πάδου 25).

ΠΕΤΡΟΥ ΓΙΩΡΓΟΣ. Από την Αταλάντη. Γεννήθηκε το 1911. Δημ. υπάλληλος. Κάτοικος Αθήνας.

ΔΟΥΚΑΣ ή ΔΟΥΝΙΑΣ ΓΙΑΝΝΗΣ. Από την Αθήνα. Φοιτητής. Γεννήθηκε το 1923 (Αθήνα, Θησέως 7).

ΑΡΑΒΑΝΤΙΝΟΣ ΣΠΥΡΟΣ. Γεννήθηκε στην Πάτρα. Ρολογάς (Κάτοικος Αθήνας, οδός Τζαβέλα 6).

ΓΕΩΡΓΟΥΣΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ. Από το Θούριο. Γεννήθηκε το 1909. Κάτοικος Αθήνας (οδός Καρανίκα 15).

ΑΝΔΡΕΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ του Παναγ. Από τα Σουδενά Καλαβρύτων. Γιατρός. Στέλεχος του ΚΚΕ.

ΓΟΝΑΤΑΣ ΔΙΟΝΥΣΗΣ του Αποστόλου. Δικηγόρος. Πρόεδρος του Συνδέσμου Αναπήρων Αλβανικού Μετώπου. Στέλεχος του ΚΚΕ. Κάτοικος Αθήνας.

ΜΑΡΚΑΤΟΣ ή ΜΑΡΚΑΣΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ του Σπύρου. Από την Κεφαλλονιά. Μικροπωλητής.

ΣΚΑΡΕΑΣ ΒΑΣΙΛΗΣ του Δημητρίου. Μέλος της ΕΠ της ΚΟΑ του ΚΚΕ. Παλιός εξόριστος στη Γαύδο. Από την Καλαμάτα. Τυπογράφος.

ΤΖΑΜΟΥΡΑΝΗΣ ΗΛΙΑΣ του Γιώργου. Γραμματέας του Συνδέσμου Αναπήρων Αλβανικού Μετώπου. Στέλεχος του ΚΚΕ.

ΓΥΦΤΑΚΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ του Θεοχάρη. Από τη Μερόπη Μεσσηνίας. Υπενωματάρχης. Διοικητής της φρουράς φυλακών «Χατζηκώστα».

ΓΙΑΤΡΑΣ ΑΝΤΩΝΗΣ του Δημητρίου. Από το Άργος. Επιπλοποιός. 37 χρόνων. Κάτοικος Αθήνας.

ΚΑΑΑΒΡΕΖΟΣ ΝΙΚΟΣ του Δημητρίου. Από τα Σουδενά Καλαβρύτων.

ΚΟΙΛΑΚΟΣ ΝΙΚΟΣ του Σταμάτη. Εργάτης. Από τον Πύργο. 35 χρόνων. Κάτοικος Αθήνας.

ΚΑΠΑΤΟΣ ΣΠΥΡΟΣ του Γεράσιμου. Εργάτης. Από την Κεφαλλονιά. 31 χρόνων. Κάτοικος Πειραιά.

ΣΤΡΑΓΚΑΣ ή ΣΤΡΑΓΚΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ του Δημητρίου. Κάτοικος Πειραιά.

ΤΣΙλΙΒΟΣ ή ΣΑλΙΒΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ του Γιώργου. Από την Κρήτη. Στέλεχος του ΚΚΕ και του ΕΑΜ. Ανάπηρος του ελληνοϊταλικού πολέμου.

ΓΡΗΓΟΡΙΑΔΗΣ ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ του Δημητρίου. Δημόσιος υπάλληλος. 34 χρόνων. Καταγόταν από τη Σμύρνη. Κάτοικος Αθήνας.

ΠΟΛΥΓΙΑΝΝΑΚΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ του Γιάννη. Τραπεζικός υπάλληλος. 34 χρόνων. Από την Αθήνα.

Και η ανακοίνωση έκλεινε με την ημερομηνία και την υπογραφή του αξιωματικού αρχιδήμιου: «Αθήναι, τη 27 Νοεμβρίου 1943. Ο ανώτατος αρχηγός Ταγμάτων Ασφαλείας και Αστυνομίας της Ελλάδος. Υπογραφή. ΣΙΜΑΝΑ. Διοικητής ταξιαρχίας Ες-Ες και αντιστράτηγος των οπλισμένων Ταγμάτων Ασφαλείας».

Έτσι άλλοι 19 ήρωες αγωνιστές έδωσαν το αίμα τους για την λευτεριά του λαού και της πατρίδας. Έπεσαν για να ανθίσει στη χώρα μας και πάλι η ζωή.

Στις 27 Νοέμβρη 1943, οι κρατούμενοι αγωνιστές στις φυλακές «Χατζηκώστα» και μετά την εκτέλεση των 19, συνέχισαν την απεργία πείνας, που είχαν αρχίσει από μέρες.

Τη μέρα εκείνη ο θηριώδης διευθυντής Χατζηκώστας, διέταξε τη φρουρά να μπει στα κελιά των κρατουμένων και χρησιμοποιώντας βία, να τους αναγκάσει, έστω και πυροβολώντας εναντίον τους, να διακόψουν την απεργία πείνας. 

Η φρουρά αρνήθηκε να υπακούσει και τότε ο ίδιος ο Χατζηκώστας που οπλοφορούσε τράβηξε πιστόλι και σκότωσε «εν ψυχρώ» δύο κρατούμενους. Ο ένας ονομαζόταν ΜΑΛΛΙΑΡΗΣ (;). Του άλλου δεν έγινε γνωστό κανένα στοιχείο.

Την ίδια μέρα, 27 Νοέμβρη 1943, οι ταγματασφαλίτες πήραν επίσης από την απομόνωση των φυλακών «Χατζηκώστα» που ήταν στο υπόγειο, 

άλλους 4 ανάπηρους της Αλβανίας και τους εκτέλεσαν χωριστά.

Αυτοί ήταν οι:

ΑΝΔΡΙΚΟΠΟΥΛΟΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ

ΔΟΥΒΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ

ΣΑΒΟΥΛΙΔΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ και

ΦΟΥΣΚΑΚΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ.

Πριν από την εκτέλεσή τους πρόλαβαν και έγραψαν στους τοίχους του υπογείου των φυλακών «Χατζηκώστα» που κρατούνταν τα εξής: «Ανδρικόπουλος Δημ. – Σαβουλίδης Γιάννης – Δούβης Γιώργος – Φουσκάκης Γιώργος, ανάπηροι. Μας πάνε για εκτέλεση». 

Σ’ άλλα σημεία έγραφαν: «Έτσι αμείβει η πατρίς τους ήρωές της, αναπήρους!». «Πατρίδα είναι οι δωσίλογοι ή το χώμα που υπερασπιστήκαμε και ποτίσαμε με το αίμα μας;».

Από τα λόγια τους αυτά στον τοίχο της φυλακής έγινε γνωστή και η εκτέλεσή τους γιατί κανείς δεν την αντιλήφθηκε. Τέτοια μέτρα μυστικότητας είχαν πάρει.

*Έπεσαν για τη ζωή, εκδ. Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ

******************

Από Konstantinos Mpourxas  30/11/17:

Πριν 74 ακριβώς χρόνια σαν σήμερα το 1943 αποβράσματα της ελληνικής κοινωνίας, που τους φόρεσαν την στολή του τσολιά, οι «Γερμανοτσολιάδες» ή «τάγματα αλητείας και ντροπής» όπως τους έλεγε ο λαός οπλισμένα με γερμανικά όπλα 

εξαπέλυσαν δολοφονικό όργιο ενάντια στους 15.000 αναπήρους του Ελληνοϊταλικού πολέμου, που μέχρι τότε νοσηλεύονταν τυπικά, χωρίς ουσιαστική ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και στοιχειώδη διατροφή, σε 19 στρατιωτικά νοσοκομεία.

Ναι ..Επίθεση των ταγμάτων ασφαλείας στους ανάπηρους του 1940 ! 

Διαβάστε το και τρίψτε το στα μούτρα των σημερινών απογόνων τους φασιστοειδών τους οποίους φέτος η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ τους είχε πρώτη θέση στον εορτασμό της 28 του Οκτώβρη στη Θεσ/κη !

Τη νύχτα στις 30 Νοέμβρη έκαναν την επίθεσή τους ενάντια στα νοσοκομεία που οι ανάπηροι τα είχαν μετατρέψει σε κάστρα της Εθνικής Αντίστασης., 

πάνω από χίλιοι, γερμανοτσολιάδες του Ράλλη,οπλισμένοι σαν αστακοί που μεταφέρθηκαν εκει με γερμανικά καμιόνια κάτω από την προσωπική καθοδήγηση του αρχιγκεσταπίτη Φον Στρόουπ και περικύκλωσαν τα στρατιωτικά νοσοκομεία, για να τα καταλάβουν. 

Ηταν τρεις η ώρα το πρωί. Μπήκαν μέσα ουρλιάζοντας και με βρισιές, χτυπήματα με τους υποκόπανους και πολλές φορές με λογχισμούς και πυροβολισμούς, έπεσαν πάνω στους ανάπηρους και τραυματίες.

Η αγριότητα των γερμανοτσολιάδων ξεπέρασε κάθε όριο. Εσερναν ανάπηρους με κομμένα και τα δυο πόδια στο χώμα μέχρι που μάτωναν. Δεν άφηναν τις νοσοκόμες να τους βοηθήσουν. 

Αρπαζαν από τα χέρια τους ή από τα χέρια των αναπήρων τα τεχνητά μέλη και τα έσπαζαν για να μην τα χρησιμοποιήσουν και τους χτύπαγαν με αυτά στο κεφάλι. Μεγαλύτερη αγριότητα και μίσος έδειχναν στα μέλη των νοσοκομειακών επιτροπών, τα οποία υποδείκνυαν οι πράκτορές τους μέσα σε κάθε νοσοκομείο. Το σκοτάδι της νύχτας και η παγωνιά της βραδιάς μεγάλωνε τη φρίκη.

Τετράγωνα ολόκληρα γύρω από τα νοσοκομεία είχαν κυκλωθεί. Τα καμιόνια, αφού γέμιζαν με ανάπηρους , χωρίς τα ξύλινα μέλη τους, χωρίς τα γυάλινα μάτια τους, έφευγαν με μεγάλη ταχύτητα και άδειαζαν τα «φορτία» τους στα στρατόπεδα Χατζηκώστα και Χαϊδαρίου.

Έγιναν 283 εκτελέσεις.! 

Τιμή και δόξα !

Τιμάμε δεν ξεχνάμε δεν συγχωρούμε !

A'μίτης:Βάζουμε στοίχημα, καπετάνιε:πως σήμερα θα σε κάνω να κάνεις δήλωση; TΑΤΑΚΗΣ: Δε βάζω στοίχημα, γιατί θα το χάσεις και σε λυπάμαι, γιατί είσαι πτωχός άνθρωπος !!

από Konstantinos Mpourxas 

«Ο μπαρμπα - Μήτσος έδωσε τα τρία παιδιά του στον αγώνα

Εδωσε το καλύβι και τ' αμπέλι του

Δεν είχε τίποτ' άλλο ο μπαρμπα - Μήτσος. Εδωσε τη ζωή του.

Ο μπαρμα - Μήτσος είχε μια χαρά: τα παιδιά του ήταν μέλη του Κόμματος

Ο μπαρμπα - Μήτσος είχε μια λύπη: δεν ήταν μέλος του Κόμματος

Ο μπαρμπα - Μήτσος δεν υπόγραψε δήλωση. Τον σκότωσαν».

«Μακρονησιώτικα» Γιάννης Ρίτσος

Απόσπασμα από το ποίημα «Ο Μπαρμπα - Μήτσος»

''Πλήθος κόσμου, κάθε ηλικίας, καταφτάνει στη Μακρόνησο για να τιμήσει τους χιλιάδες κομμουνιστές και λαϊκούς αγωνιστές που εξορίστηκαν, μαρτύρησαν και θυσιάστηκαν στο «θανατονήσι»,

στο πλαίσιο της εκδήλωσης που διοργανώνουν η Κομματική Οργάνωση Αττικής του ΚΚΕ και την Οργάνωση Περιοχής Αττικής της ΚΝΕ.''....

Μαρτυρία εκείνης της περιόδου 

''Εζησα, όλα τα δραματικά γεγονότα, στο νησί, το 1948. 

Ο στρατός με είχε επιταγμένο μαζί με το καϊκι μου "ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ", επί μισθό, οκτώ χιλιάδες δραχμές το μήνα.

 Κουβαλούσα από το Λαύριο πέρα στη Μακρόνησο φαντάρους, πολιτικούς υπόδικους, νερό σε βαρέλια και άλλα. 

Στο φοβερό ντουφεκίδι του Μάρτη 1948, ο Σκαλούμπακας μου κόλλησε το πιστόλι στο κεφάλι και με απειλές με διέταξε να κουβαλάω σκοτωμένους φαντάρους, πέρα μακριά στον ΚΑΒΟ ΝΤΟΡΟ, στο ξερόνησο "Σαν Τζιόρτζιο".

 Στο 3ο Τάγμα φόρτωνα τους νεκρούς φαντάρους, που τους εξέταζε ο γιατρός Μαλάμης κι έγραφε στο πιστοποιητικό θανάτου τη λέξη ΝΕΚΡΟΣ. Ητανε δίπλα στο γιατρό Μαλάμη κι άλλοι ακόμα δύο γιατροί. 

Τους σκοτωμένους φαντάρους, τους ταχτοποιούσανε στριμωχτά στο αμπάρι, οι Αλφαμίτες Χούμης και Δημητρός Λαγός.

Σ' ένα μόνο δρομολόγιο, φορτώσαμε 185 νεκρούς φαντάρους. Λέω στο Σκαλούμπακα, το καϊκι δε σηκώνει τόσο πράμα, είναι πολύ το πράμα - θα μπατάρει το καϊκι. Αυτός κουβέντα δεν έπαιρνε, με το πιστόλι με διέταξε. 

Τι να 'κανα; Το πιστόλι σε παγώνει...".

"Ανοιγόμασταν, τη νύχτα, στον ΚΑΒΟ ΝΤΟΡΟ. Εκεί στο "Σαν Τζιόρτζιο" περίμενε καράβι πολεμικό. 

Οι ναύτες παίρνανε τους σκοτωμένους φαντάρους και τους χώνανε μέσα σε συρμάτινα δίχτυα με βαρίδια και τους φουντάρανε στο βυθό της θάλασσας. 

Αυτό ξανάγινε. 

Οι νεκροί ήταν 350 κοντά, τους μέτραγα έναν έναν και ήταν 350 φαντάροι νεκροί. Αυτή ήταν η πιο τραγική περιπέτεια που έζησα στη ζωή μου"... 

Μίμης Βρονταμίτης

 "Τον 36χρονο Ανδριώτη Μήτσο Τατάκη (υποπλοίαρχο του Εμπορικού Ναυτικού, γενικό γραμματέα της Ενωσης Ναυτίλων Αξιωματικών και μέλος της γραμματείας της Ομοσπονδίας Ελληνικών, Ναυτεργατικών Οργανώσεων) -τον πήγαν στις ΣΦΑ στις 15.11.48. 

Αμέσως άρχισε ο βασανισμός του. "Ξύλο και στη θάλασσα". Το κορμί του γεμάτο πληγές. Στις 14/5/ 1949 μετάγεται στην Αθήνα, στον εισηγητή του στρατοδικείου. 

Στις 8/6/1949 τον ξαναστέλνουν στις ΣΦΑ. Κι αρχίζει το μαρτύριο της ορθοστασίας. Φορτωμένος τα πράγματά του, χωρίς φαγητό και νερό, υπέστη αυτό το μαρτύριο 33 μέρες. Οι διεστραμμένοι, εγκληματικοί εγκέφαλοι της Μακρονήσου αναρωτήθηκαν: πώς στέκεται στα πόδια του αυτός ο άνθρωπος; 

Σε επίσκεψή τους στον τόπο μαρτυρίου τον ρώτησαν "πώς καταφέρνεις κι είσαι ακόμα ζωντανός ;". Κι ο Μήτσος τους απάντησε: "Είμαι ακόμα ζωντανός , γιατί είμαι κομμουνιστής".

Κάποτε ο βασανιστής του είπε: "Βάζουμε στοίχημα, καπετάνιε" - καπετάνιο το λέγανε όλοι - "πως σήμερα θα σε κάνω να κάνεις δήλωση". 

Κι ο Μήτσος ήρεμος, ευγενικός, ανθρώπινος και γενναίος του απαντάει: "Δε βάζω στοίχημα, γιατί θα το χάσεις και σε λυπάμαι, γιατί είσαι πτωχός άνθρωπος".

Στις 12.12.1949, με άλλους συντρόφους της απομόνωσης, υπέστη λιντσάρισμα. Στις 9 προς 10 Γενάρη δολοφονείται, με βασανισμό,από τους Αλφαμίτες Βραχλιώτη, Λαμπράκο Μιχάλη, Κληρονόμο Σταμάτη κ. ά.".

Πλήθος κόσμου, κάθε ηλικίας, καταφτάνει στη Μακρόνησο για να τιμήσει τους χιλιάδες κομμουνιστές και λαϊκούς αγωνιστές που εξορίστηκαν, μαρτύρησαν και θυσιάστηκαν στο «θανατονήσι», στο πλαίσιο της εκδήλωσης που διοργανώνουν η Κομματική Οργάνωση Αττικής του ΚΚΕ και την Οργάνωση Περιοχής Αττικής της ΚΝΕ.

Τα πούλμαν από όλη την Αττική, καταφτάνουν στο Λαύριο και ήδη έχουν ξεκινήσει τα δρομολόγια του πλοίου απο το λιμάνι ως το Μακρονήσι.

Στο μνημείο του Μακρονησιώτη, κατέθεσαν στεφάνια, ο Δημήτρης Κουτσούμπας, εκ μέρους της ΚΕ του ΚΚΕ, ο Νίκος Αμπατιέλος, εκ μέρους του ΚΣ της ΚΝΕ και η Λουίζα Ράζου εκ μέρους της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ. Επίσης εκ μέρους της ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ, ο Χρ. Τσιντζιλώνης και της Πανελλήνιας Ένωσης Κρατούμενων Αγωνιστών Μακρονήσου (ΠΕΚΑΜ) Γεωργία Μαχαίρα.

Η εκδήλωση θα ξεκινήσει στις 19.00 και περιλαμβάνει ομιλία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δ. Κουτσούμπα και στη συνέχεια συναυλία με το μουσικό έργο του Θ. Μικρούτσικου «Καντάτα για τη Μακρόνησο», πάνω σε ποίηση του Γιάννη Ρίτσου (από τη συλλογή ποιημάτων του Γ. Ρίτσου «Πέτρινος Χρόνος»).

απ την εκδήλωση Τώρα κάνε κλικ εδώ: 

ΑΠΕΥΘΕΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟ 902.GR

Δεν θέλω να κλάψεις μανούλα: Ο σκοπός του θανάτου μου είναι ιερός για όλους τους λαούς της γης.

Φωτο απ' το επιμορφωτικό Κέντρο Χαρίλαος Φλωράκης

από: Ρανια Λημνιου

Μια αντάρτισσα από την Ικαρία: ΛΑΜΠΡΙΝΗ ΡΑΝΤΑ ΚΑΠΛΑΝΗ

Στο επιμορφωτικό Κέντρο Χαρίλαος Φλωράκης, στις συλλογές του συγκεκριμένου ιδρύματος, φιλοξενείται το γράμμα της τελευταίας γυναίκας που εκτελέστηκε από στρατοδικείο της χώρας μας, τον Σεπτέμβριο του 1949. Η γυναίκα αυτή ονομάζεται Λαμπρινή Ραντά Καπλάνη, και κατάγεται από την Ικαρία. Το γράμμα που θα διαβάσετε, γράφτηκε λίγες ώρες πριν την εκτέλεσή της.
Γεννήθηκε το 1913 στο Φραντάτο, μεγάλωσε σε πολύ φτωχή οικογένεια και στα 16 της ξενιτεύτηκε και έγινε υπηρέτρια στην Αθήνα, δουλάκι όπως έλεγαν τότε. 

Από πολύ νωρίς πήρε μέρος σε εργατικούς αγώνες, οργανώθηκε στο ΚΚΕ, δεν ήθελε τα δεκαεξάχρονα κορίτσια να πηγαίνουν δουλικά στα αφεντικά του Κολωνακίου. 

Στα 19 της, την εξόρισαν στη Σίφνο. Εκεί παντρεύτηκε τον συνεξόριστο της, Κώστα Καπλάνη. 

Στην κατοχή, δραπετεύει για την Αθήνα και συνδέεται με την παράνομη εθνικοαπελευθερωτική δουλειά. 

Το 1942, καταζητούμενη πια, κατορθώνει να μπει στο γερμανικό στρατόπεδο Λάρισας με πλαστή ταυτότητα προκειμένου να επισκεφτεί τον θανατοποινίτη άντρα της. 

Ένας Έλληνα χαφιές την αναγνώρισε. 

Την στιγμή της σύλληψης, η Λαμπρινή αρπάζει ένα πιστόλι από το τραπέζι του διοικητή αλλά δεν καταφέρνει να διαφύγει. 

Καταδικάστηκε σε θάνατο, πέρασε φρικτά βασανιστήρια, 4 μέρες ήταν μισοπεθαμένη στο κελί της, αφού συνήλθε, δραπετεύει και ξανατραυματίζεται κατά την απόδραση. 

Δεν χάνει χρόνο και ξανασυνδέεται με το ΕΑΜ. 

Τα Δεκεμβριανά την βρίσκουν πάλι παρούσα. 

Στον εμφύλιο εξορίζεται και φυλακίζεται στη Χίο. Βασανιστήρια πάλι, σμπαραλιασμένα οστά, αιμορραγία από μύτη, αυτιά, στόμα, μήτρα, έντερο. Εκ νέου καταδίκη σε θάνατο και εκτέλεση στο Γουδή.

Το γράμμα της αυτούσιο:

Απομόνωση, Φυλακές Αβέρωφ 14/09/1949

Γλυκιά μου μανούλα τι κάνεις; 

Πόσο λαχταρώ να σε δω πάντα, μα αυτές τις ώρες πολύ, πάρα πολύ. Να σε σφίξω στην αγκαλιά μου, να σου ζητήσω συγνώμη για τον ασήκωτο πόνο που θα σου δώσω πάλι στην ψυχή.

Μανούλα μου, πολύ λίγες ώρες μου μένουν ακόμα, τρέχω νοερά κοντά σου, να σε σφίξω στην αγκαλιά μου, να σε φιλήσω γλυκιά μου γιατί δεν θα ξαναϊδωθούμε ποτέ πια.

Αυτό που θα ακούσεις είναι φοβερό, όμως, σε λίγο θα γίνει. 

Η καρδιά μου, που γεμάτη αγάπη και ζέστη, όπως πάντα, για σένα, για όλους, και το χέρι που γράφει, σε λίγο δεν θα κινείται πια. 

Το κορμί μου θα πέσει στη γη, πλημμυρισμένο στο αίμα του, από τις σφαίρες των δημίων ξενόδουλων φασιστών του κεφαλαίου.

Με σκοτώνουν μανούλα σε λίγο, μα εσύ με ξέρεις πιο πολύ από όλους. 

Δεν φοβάμαι, προχωρώ και ξέρω πως πρέπει να ζήσω μα ξέρω και να πεθάνω όταν πρέπει. Με βήμα σταθερό και … κλειστό, γεμάτη υπερηφάνεια, και το στήθος φουσκωμένο από ικανοποίηση γιατί πεθαίνω καθαρή ελληνίδα. 

Για τα ιδανικά και την πραγματική ελευθερία του ελληνικού λαού.

Και εσύ μανούλα, πρέπει να είσαι υπερήφανη για ένα χαμό σαν τον δικό μου.

Αν ποτέ μάθεις, αυτό, που πιστεύω πως δεν θα μάθεις ποτέ. 

Δεν θέλω να κλάψεις μανούλα. 

Χρειάζεται ψυχραιμία, λογική.

Ο σκοπός του θανάτου μου είναι ιερός για όλους τους λαούς της γης.

Μανούλα, είναι χιλιάδες οι μανούλες που πόνεσαν ή θα πονέσουν όπως εσύ μανούλα μου.

Μανούλα μου, δεν πρέπει να κλάψεις για μένα αν μάθεις ποτέ τον χαμό μου. Αυτό θα είναι ντροπή και καταφρόνια για την χαμένη κόρη σου.

Θέλω να το έχεις καύχημα. Γιατί πεθαίνω σωστή ελληνίδα, με το κεφάλι ψηλά. Ξαναλέω, σωστή ελληνίδα.

Μανούλα μου, αυτές τις λίγες ώρες που μου μένουν, το περισσότερο μέρος το διαθέτω νοερά μαζί σας, θέλω να σας δω όλους, όλον τον κόσμο. Μα πιο πολύ εσένα μανούλα. Να σε γεμίσω φιλιά, να σου πω το στερνό έχε γεια.

Τα φιλιά μου σε όλους, δικούς μας, ξένους, όλον τον κόσμο.

Μανούλα σε αφήνω για πάντα.

Λαμπρινή Ηλ. Ραντά

Δυστυχώς ή ευτυχώς, η σύγχρονη ελληνική ιστορία έχει να επιδείξει χιλιάδες γράμματα όπως της Λαμπρινής και αντιστοίχως χιλιάδες μαρτυρικούς θανάτους λαϊκών αγωνιστών. 

Στην κατοχή, αυτοί οι γίγαντες δολοφονούνταν από γερμανικές, ιταλικές, βουλγάρικες και των συνεργατών τους Ελλήνων σφαίρες . 

Στον εμφύλιο, οι σφαίρες άλλαξαν εθνικότητα, αυτή τη φορά ήταν εγγλέζικες και αμερικάνικες.

 Οι θύτες όμως παρέμειναν οι ίδιοι, όπως και τα θύματα παρέμεναν τα ίδια. 

Από την μία αυτοί που κατείχαν τα μέσα παραγωγής και τον πλούτο, και έκαναν πραγματικά τα πάντα για να διατηρήσουν την εξουσία τους. 

Από την άλλη, ήταν αυτοί που αγωνίζονταν για ανεξαρτησία, ελευθερία, πραγματική δημοκρατία, για έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση, για μια κοινωνία οπού τον πλούτο θα τον καρπώνονται αυτοί που τον παράγουν.

Η Λαμπρινή, και η κάθε Λαμπρινή, θα μπορούσε να γλιτώσει τον θάνατο με μια απλή υπογραφή, με μια δήλωση μετανοίας. 

Προτίμησε όμως έναν όρθιο θάνατο από μια σκυφτή ζωή.

Το δουλάκι από την Ικαρία, επέδειξε μυθικών διαστάσεων γενναιότητα και αυταπάρνηση. Η μικροκαμωμένη Λαμπρινή από το Φραντάτο περιφρόνησε τον θάνατο όπως και τους δολοφόνους της.

Παραφράζοντας τον Βάρναλη θα μπορούσαμε να πούμε πως η Λαμπρινή και οι χιλιάδες αγωνιστές που φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν, βασανίστηκαν και δολοφονήθηκαν, 

δεν κατεβαίνουν από τα νέφη, γιατί δεν τους έστειλε κανείς. 

Είναι τέκνα της ανάγκης και ώριμα τέκνα της Οργής.

Επισημάνσεις - διαμόρφωση κειμένου: Viva La Revolucion