Συνολικές προβολές σελίδας

Translate

31 Μαΐου, 2020

"Για Όσους Πούλησαν τη Συνείδησή τους"


Κατά τη διάρκεια της βρετανικής κατοχής της Ινδίας συνέβη ένα συμβάν. Ένας Βρετανός αξιωματικός χτυπά έναν Ινδό πολίτη στο πρόσωπο, και η αντίδραση του Ινδού πολίτη ήταν να χτυπήσει τον αξιωματικό με όλη του τη δύναμη και να τον ρίχνει στο έδαφος.
Συγκλονισμένος από σοκ, ο αξιωματικός έφυγε, και αναρωτιόταν πώς ένας Ινδός πολίτης τολμά να χτυπήσει έναν αξιωματικό σε έναν στρατό αυτοκρατορίας και πάει στο κέντρο διοίκησής του για να μιλήσει για το τι συνέβη και να ζητήσει βοήθεια για να τιμωρηθεί αυτός ο πολίτης που έκανε ένα ασυγχώρητο έγκλημα.
Αλλά ο Διοικητής του του είπε να ηρεμήσει, τον πήγε στο γραφείο του, άνοιξε ένα χρηματοκιβώτιο γεμάτο λεφτά και είπε στον αξιωματικό, " πάρε από το θησαυροφυλάκιο χιλιάδες χρήματα και πήγαινε στον Ινδό και να του ζητήσεις συγγνώμη για το έντονο επεισόδιο, και δώσε του αυτά τα χρήματα".
Ο αξιωματικός αντέδρασε είπε ότι αυτό που τον διατάζει να κάνει είναι απαράδεκτο: Εγώ είμαι αυτός που έχει το δικαίωμα να τον χτυπάω και να τον βρίζω, με χαστούκισε και δεν είχε το δικαίωμα, αυτό είναι προσβολή για μένα, σε εσάς, και στον στρατό μας , αλλά για την ίδια την Αυτού Μεγαλειότης.
Ο ανώτερος αξιωματικός είπε στον αξιωματικό: Αυτό είναι μια στρατιωτική εντολή για εφαρμογή χωρίς συζήτηση,

ο αξιωματικός συμμορφώνεται με τις εντολές του διοικητή του, πήρε τα χρήματα και πήγε στον Ινδό πολίτη και του είπε:
- Παρακαλώ δεχτείτε τη συγγνώμη μου, για το συμβάν και τη χειροδικία εις βάρος σας  και αυτά είναι χρήματα δώρο με τη συγγνώμη μου για σένα.
Ο Ινδός πολίτης αποδέχτηκε τη συγγνώμη και το δώρο (χρήματα) και ξέχασε ότι τον χαστούκισε στο έδαφος της χώρας του από έναν αποικιοκράτη που καταλαμβάνει τη γη του.
Εκείνη την περίοδο, οι χιλιάδες ro ήταν τεράστιος πλούτος, ο Ινδός πολίτης ένα μέρος του ποσού, αγόρασε "Rksẖẗ", (είναι ένα μέσο μεταφοράς ενός τρίκυκλου που χρησιμοποιούσαν οι Ινδοί στην μεταφορά τους) , επένδυσε μέρος χρημάτων στο εμπόριο, στις μετακινήσεις, και έγινε διαχρονικά επιχειρηματίας, ξεχνώντας το χαστούκι, αλλά οι Άγγλοι δεν ξέχασαν το χαστούκι του Ινδού.
Μετά από ένα χρονικό διάστημα ο Άγγλος διοικητής κάλεσε τον αξιωματικό που χαστούκισε ο Ινδός και του είπε:
- Θυμάσαι τον Ινδό πολίτη που σε χαστούκισε??
Ο αξιωματικός είπε: Πώς να ξεχάσεις??
Ο 
διοικητής  είπε: Ήρθε η ώρα να πας και να τον βρεις και να τον χαστουκίσεις μπροστά στο πλήθος.
Ο αξιωματικός είπε: σήμερα έχει γίνει επιχειρηματίας και έχει υποστηρικτές και φρουρούς, θα με σκοτώσει.
Ο ανώτερος αξιωματικός είπε: Δεν θα σε σκοτώσει, πήγαινε να το κάνεις χωρίς συζήτηση.
Ο αξιωματικός συμμορφώνεται με τις εντολές του διοικητή του και πήγε εκεί που ο Ινδός ήταν περιτριγυρισμένος από πλήθος υποστηρικτές του, την υπηρεσία του, και την φρουρά του, σε μια συγκέντρωση ανθρώπων, σήκωσε το χέρι του και με όλη τη δύναμη που είχε τον χτυπά τον Ινδό πολίτη στο πρόσωπο μέχρι που τον έριξε στο έδαφος.
Ο Ινδός δεν έκανε καμία αντίδραση, ούτε καν τόλμησε να δει τον Άγγλο αξιωματικό.
Ο αξιωματικός ήταν έκπληκτος και επέστρεψε γρήγορα στον αρχηγό του.
Ο διοικητής είπε στον αξιωματικό: Βλέπω στο πρόσωπό σου τα σημάδια του αιφνιδιασμού και απορώ??
Είπε, " ναι, την πρώτη φορά που τον χαστούκισα μου το ανταπέδωσε και ας ήταν φτωχός, και σήμερα που έχει δύναμη και πλούτο, δεν τόλμησε να πει λέξη, πώς γίνετε αυτό;
Είπε ο Άγγλος διοικητής: Την πρώτη φορά είχε μόνο την αξιοπρέπειά του και την έβλεπε ως το πιο πολύτιμο πράγμα που έχει στη ζωή του.
Τη δεύτερη φορά, έχοντας πουλήσει την αξιοπρέπειά του για τα χρήματα δεν θα μπορούσε να την υπερασπιστεί, τώρα για εκείνον το πιο σημαντικό είναι τα χρήματα...


"Για όσους πούλησαν τη συνείδησή τους"

26 Μαΐου, 2020

To «θαύμα» του Αδόλφου Χίτλερ στην Δουνκέρκη το 1940

ΔΟΥΝΚΕΡΚΗ 26 ΜΑΙΟΥ 1940 : ΜΙΑ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΚΙ ΕΝΑ «ΘΑΥΜΑ» !!! «ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΑ» ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ !!!

Σαν σήμερα 26 Μαΐου 1940, στη Δουνκέρκη αρχίζει η επιχείρηση διαφυγής 340.000 Βρετανών, Γάλλων και Βέλγων στρατιωτών. 
Στις 10 Μάη άρχισε η επίθεση των Γερμανών εναντίον της Γαλλίας, Ολλανδίας, Λουξεμβούργου και Βελγίου. Μέχρι τις 26 Μάη, τα πράγματα πήγαν κατ’ ευχήν για τους Γερμανούς και ... κατά διαόλου για τους συμμάχους. 
Η βασική επίθεση των Γερμανών έγινε από κει που δεν τους περίμεναν (Αρδέννες). Η γραμμή «Μαζινό» αποδείχτηκε άχρηστη. Το «Blitzkrieg» («κεραυνοβόλα επίθεση»), είχε σαν αποτέλεσμα οι Γερμανοί να διασπάσουν την άμυνα των Αγγλογάλλων σε όλα τα σημεία και να τους περικυκλώσει στην Δουνκέρκη.

ΠΡΩΤΟ «ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΟ» ΕΡΩΤΗΜΑ :

Όπως αποκαλύφθηκε, οι σύμμαχοι, από τις 10 Γενάρη του 1940 είχαν τα γερμανικά στρατιωτικά σχέδια για την επίθεση στη Δύση. 
Ένας Γερμανός αξιωματικός που τα μετέφερε αεροπορικώς έκανε αναγκαστική προσγείωση σε βελγικό έδαφος. «Ο φάκελος του αεροπόρου περιείχε τα αυθεντικά σχέδια της επίθεσης των ναζί στο Βέλγιο, την Ολλανδία και στη Γαλλία μέσω των Αρδέννων, όπως τον είχε αποφασίσει ο Χίτλερ ... Οι σύμμαχοι και οι απειλούμενες χώρες δεν πήραν καμιά πρωτοβουλία» (Τσώρτσιλ). 
Η συγκέντρωση ναζιστικών στρατιωτικών δυνάμεων άλλωστε στα δυτικά σύνορα της Γερμανίας, γινόταν αντιληπτή ακόμα και διά γυμνού οφθαλμού. 
Όμως ... πέρασε απαρατήρητη. 
Αναξιοποίητες αφέθηκαν και οι πληροφορίες που αποκάλυψε ο γαμπρός του Μουσολίνι κόμης Τσιάνο στους Βέλγους, ότι ο Χίτλερ σκόπευε να επιτεθεί στο Βέλγιο και τους είχε αποκαλύψει και την ημερομηνία. 
Ίσως είχαν μεγαλύτερη πίστη οι επιτελείς των συμμάχων, στην «πολιτική του κατευνασμού» (ενθάρρυνση του Χίτλερ να επιτεθεί στην ΕΣΣΔ) που εφάρμοζαν και στο ότι ο Χίτλερ δε θα επιτεθεί στη δύση, παρά στα γεγονότα και τις πληροφορίες. Άλλωστε ήταν οι ίδιοι που είχαν κηρύξει τον «γελοίο πόλεμο» στους Γερμανούς (3/9/39) λόγω Πολωνίας και 9 μήνες αργότερα (10/5/1940), στα σύνορα Γαλλίας - Γερμανίας δεν είχε κουνηθεί ακόμα τίποτα. 
«Η Βρετανία και η Γαλλία δεν είχαν ρίξει ούτε έναν πυροβολισμό για την υπεράσπιση της Πολωνίας, ακριβώς όπως είχε διαβεβαιώσει το επιτελείο του ο Χίτλερ» λέει ο Ρόμελ.

ΔΕΥΤΕΡΟ «ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΟ» ΕΡΩΤΗΜΑ :

Μέχρι τις 24 Μάη, τα γερμανικά στρατεύματα στρίμωξαν στις ακτές της Μάγχης 49 μεραρχίες των συμμάχων. 
Η ολοκληρωτική εξόντωσή τους ήταν ζήτημα χρόνου, αλλά με εντολή του Χίτλερ η γερμανική επίθεση ... σταμάτησε. 
Ο Γκουντέριαν που ήταν επικεφαλής των μεραρχιών αρμάτων του Χίτλερ, λέει γι’ αυτή την εντολή : «Μείναμε άφωνοι. Αλλά από τη στιγμή που δεν μας είχαν ενημερώσει για τους λόγους αυτής της απόφασης, ήταν δύσκολο να εναντιωθούμε». 
Μάλιστα το σήμα της αναστολής της επίθεσης που είχε σταλεί στις 24 Μαΐου, το είχαν υποκλέψει και οι Βρετανοί όπως μας λέει ο Τσώρτσιλ. Το σήμα ακύρωσης της επίθεσης στάλθηκε και δεύτερη φορά κι ο Χίτλερ έστειλε δικούς του αξιωματικούς να ελέγξουν ότι κανένας δεν θα πειράξει του Άγγλους. 
Τα τεθωρακισμένα των Γερμανών, μετά από μια καταιγιστική επέλαση, αφού διέσχισαν όλη την Ανατολική Γαλλία ... «πάρκαραν» λίγα χιλιόμετρα έξω από την Δουνκέρκη. 
Οι Γερμανοί διοικητές των τεθωρακισμένων παρακολουθούσαν άπραγοι να διαφεύγει ένας ολόκληρος στρατός μπροστά στα μάτια τους. Από τις θέσεις τους έβλεπαν την Δουνκέρκη και την παραλία της. «Η διαταγή αυτή της γερμανικής Ανώτατης Διοίκησης έσωσε τον Βρετανικό Στρατό τη στιγμή που τίποτα άλλο δεν θα μπορούσε να τον σώσει» (B. H. Liddell Hart, ένας από τους πιο γνωστούς Βρετανούς ιστορικούς).

Αυτή η παύση των επιθέσεων των Γερμανών έδωσε πολύτιμο χρόνο στους Άγγλους να οργανώσουν την «επιχείρηση Dynamo» για την εκκένωση της Δουνκέρκης από το στρατό, χρησιμοποιώντας όλα τα διαθέσιμα μέσα που μπορούσαν να πλεύσουν τη Μάγχη. Από πολεμικά πλοία, μέχρι ποταμόπλοια και βάρκες.
 Μια πραγματικά γιγάντια επιχείρηση μεταφορά 340.000 στρατιωτών, που εγκατέλειψαν χιλιάδες οχήματα, πυροβόλα, άλλο εξοπλισμό και πυρομαχικά στα χέρια των Χιτλερικών κι επιβιβάστηκαν σε χιλιάδες πλοιάρια κάθε είδους για να περάσουν στη Μεγάλη Βρετανία. Αυτό είναι που θεωρήθηκε ... σαν «θαύμα» κι ήταν πολύ χρήσιμο στον Τσώρτσιλ και το γόητρό του, που μόλις πριν λίγες μέρες (10/5) είχε αναλάβει πρωθυπουργός.
Ένα «θαύμα» που είχε με την υπογραφή του Αδόλφου Χίτλερ. 
Αργότερα ο Χίτλερ ομολογούσε απερίφραστα στους στρατηγούς του ότι σκοπός της ενέργειάς του αυτής «ήταν να συνάψει ειρήνη με τη Μεγάλη Βρετανία με τέτοιο τρόπο, που αύτη θα θεωρούσε ότι η τιμή της θα επέτρεπε να τη δεχθεί».
 Κι ο Γκαίμπελς διαβεβαίωνε : «Θα ήταν πρόθυμος (ο Φύρερ) σήμερα για μια συνθήκη ειρήνης, υπό τον όρο ότι η Βρετανία θα μείνει μακριά από την Ευρώπη και θα μας δώσει πίσω τις αποικίες μας. Δεν θέλει καθόλου να συντρίψει τη Βρετανία ή να γκρεμίσει την Αυτοκρατορία της» ... «Αυτοί (οι Βρετανοί) θα μπορούσαν να έχουν μια ειρήνη με τους πιο ευνοϊκούς όρους» του έλεγε ο Χίτλερ. 

Και συμπληρώνει ο Γιόντλ : «ο Φύρερ δεν έχει διόλου την πρόθεση μιας πλήρους καταστροφής της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, καθώς μια πτώση της Αγγλίας θα ήταν επιβλαβής για τη λευκή φυλή. Κατά συνέπεια, υπάρχει δυνατότητα ειρήνης με τη Βρετανία μετά την πτώση της Γαλλίας και σε βάρος αυτής της τελευταίας, με τον όρο της επιστροφής των αποικιών μας, ενώ η Βρετανία θα παραιτείτο από την επιρροή της στην Ευρώπη».

Ομολογούσαν όλοι ότι ο Χίτλερ δεν ήθελε να καταστρέψει το στρατό της Μεγάλης Βρετανίας, με την οποία υπολόγιζε ότι πρόκειται να συμμαχήσει γρήγορα για να επιτεθούν μαζί εναντίον της ΕΣΣΔ.
Και γι’ αυτά (μας διαβεβαιώνει ο Τσώρτσιλ) «έχουν έρθει στο φως αυθεντικά αποδεικτικά στοιχεία, υπό την μορφή εγγράφων, όπως το ημερολόγιο του αρχηγείου του Rudstedt».
Όπως κι ο Γκουντέριαν, ερμηνεύει την παράδοξη εντολή παγώματος της επίθεσης στην Δουνκέρκη, λέγοντας «ο Χίτλερ ποτέ δεν ξέχασε το σχέδιό που είχε πάντα στο μυαλό του, γι’ αυτό έστρεψε τη ματιά του, με αρπακτική διάθεση, προς την Σοβιετική Ένωση».
Μάνος Δούκας από katiousa.gr

Πηγές :

Ουίνστων Τσώρτσιλ : «Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος». David Irving. Ρόμελ.
David Irving. «O πόλεμος του Χίτλερ».
Keneth Macksey : «Guderian : Ο στρατηγός των πάντσερ».
B. H. Liddell Hart : «Οι Γερμανοί στρατηγοί μιλούν».

24 Μαΐου, 2020

Η ΡΙΖΙΚΗ ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΥΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΙΔΕΑΛΙΣΜΟ

ΜΕΛΕΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΟ ΥΛΙΣΜΟ.
(Για όσους θέλουν “να μάθουν”. Αρχίζει μια επιλεγμένη σειρά αναρτήσεων από : Ινστιτ. Φιλοσ. της ΕΣΣΔ – Μαρξ – Ένγκελς - Λένιν – Στάλιν.)

[Arkadi Victorovich Rusin (1926-). Ο Λένιν κατά την άφιξή του στην Πετρούπολη την Άνοιξη του 1917]

Η ΡΙΖΙΚΗ ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΥΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΙΔΕΑΛΙΣΜΟ
(Από το βιβλίο ''Διαλεκτικός Υλισμός'' της Ακαδημίας Επιστημών της ΕΣΣΔ, σελ. 23-32)
Η κοσμοθεωρία του μαρξιστικού- λενινιστικού κόμματος ονομάζεται διαλεκτικός υλισμός, επειδή η ερμηνεία που δίνει στα φαινόμενα της φύσης, η αντίληψή του για τα φαινόμενα της φύσης, η θεωρία του είναι υλιστική. 
Τι είναι όμως υλισμός;
Στη διάρκεια των χιλιετών εξέλιξης της φιλοσοφίας στην ταξική κοινωνία υπήρχαν και υπάρχουν ως τα σήμερα οι πιο διαφορετικές φιλοσοφικές διδασκαλίες. Όσο όμως κι αν διαφέρουν οι διδασκαλίες αυτές μεταξύ τους, όλες τους, έτσι είτ’ αλλιώς, απαντούν στο ερώτημα- ποια είναι η σχέση συνείδησης και είναι, νόησης και ύλης, ψυχικού και φυσικού. 
Αυτό είναι και το κύριο, το βασικό ζήτημα της φιλοσοφίας, που αποτελεί τη θεωρητική αφετηρία για τη λύση όλων των άλλων φιλοσοφικών ζητημάτων.
Ποιο προηγείται από το άλλο: η συνείδηση από το είναι, το πνευματικό από το υλικό, ή αντίστροφα, το είναι προηγείται από τη συνείδηση, το υλικό από το πνευματικό; Αυτή είναι η πρώτη πλευρά του βασικού φιλοσοφικού ζητήματος, που αφορά τη σχέση συνείδησης και είναι.
Είναι ικανός ο άνθρωπος να γνωρίσει τον υλικό κόσμο ή μήπως η γύρω από τον άνθρωπο πραγματικότητα δεν μπορεί να γίνει γνωστή; 
Αυτή είναι η δεύτερη πλευρά του βασικού ζητήματος της φιλοσοφίας.
Στη λύση του βασικού ζητήματος της φιλοσοφίας όλοι οι φιλόσοφοι χωρίστηκαν σε δύο αντίθετα στρατόπεδα. Οι εκπρόσωποι του ενός απ’ αυτά – οι ιδεαλιστές – ισχυρίζονται ότι η συνείδηση, το πνευματικό είναι το πρωτεύον, ενώ η ύλη, η φύση είναι το παράγωγο, το δευτερεύον: αντίθετα, οι άλλοι- οι υλιστές- ξεκινούν από την άποψη ότι η ύλη είναι το πρωτεύον και η συνείδηση το δευτερεύον.
Οι υλιστές δέχονται ότι η ύλη είναι το πρωτεύον και η συνείδηση το δευτερεύον και, ξεκινώντας απ’ αυτή την άποψη, υποστηρίζουν ότι η ύλη είναι αιώνια και άπειρη, ότι ο κόσμος δεν έχει ούτε αρχή ούτε τέλος τόσο στο χρόνο, όσο και στο χώρο. 
Αντίθετα, οι ιδεαλιστές, θεωρώντας την ύλη δευτερεύον, παράγωγο, καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι ο κόσμος έχει αρχή μέσα στο χρόνο και όρια μέσα στο χώρο, ότι γι΄αυτό ήταν, όπως ισχυρίζονται, ένας καιρός που η ύλη, η φύση δεν υπήρχε, ότι γεννήθηκε ή δημιουργήθηκε. Μ’ αυτό τον τρόπο οι ιδεαλιστές υπερασπίζουν τη θρησκευτική άποψη της δημιουργίας του κόσμου.
Υπάρχουν δύο βασικές παραλλαγές της ιδεαλιστικής φιλοσοφίας: ο αντικειμενικός ιδεαλισμός και ο υποκειμενικός ιδεαλισμός. 
Ο αντικειμενικός ιδεαλισμός ξεκινάει από την άποψη ότι υπάρχει κάποια υπερφυσική, υπερανθρώπινη πνευματική δύναμη, που δημιουργεί τάχα όλα όσα υπάρχουν στη φύση και στην κοινωνία. Η συνηθισμένη θρησκευτική ιδέα για την ύπαρξη ενός θεϊκού, εξωφυσικού όντος βρίσκεται στη βάση αυτής της ιδεαλιστικής αντίληψης, που λέγεται αντικειμενικός ιδεαλισμός, μόνο επειδή παραδέχεται την ανεξάρτητη από την ανθρώπινη συνείδηση ύπαρξη κάποιας «κοσμικής ψυχής», κάποιου «κοσμικού πνεύματος». Οι μεγαλύτεροι εκπρόσωποι του αντικειμενικού ιδεαλισμού ήταν στην αρχαιότητα ο Πλάτωνας (γύρω στα 427- 347 π.Χ.) και στους νεότερους χρόνος ο Χέγκελ (1770-1831).
Ο Πλάτωνας δημιούργησε ένα μυστικιστικό σύστημα αντικειμενικού ιδεαλισμού όπου διατυπώνονται οι αντιλήψεις για τον αιώνιο και αμετάβλητο κόσμο των ιδεών, που ωχρή και φθαρτή αντανάκλασή του είναι δήθεν ο κόσμος των αισθητών πραγμάτων.
 Ο Χέγκελ παρουσίασε ένα ιδεαλιστικό, μυστικιστικό σύστημα, όπου η συνείδηση, υψωμένη στη σειρά του «κοσμικού λόγου», της «απόλυτης ιδέας», ανακηρυσσόταν πρωτεύον, ενώ όλος ο υπόλοιπος κόσμος, όλα τα φαινόμενα της άπειρης φύσης εξετάζονταν απλώς σαν κάτι το πρόσκαιρο και το παράγωγο, που γεννιέται κι εκμηδενίζεται από την «απόλυτη ιδέα». Ο Χέγκελ θεωρούσε ότι η φιλοσοφική, ιδεαλιστική αντίληψη του κόσμου ξεκινάει από το θρησκευτικό, που το «καθαρίζει» προσδίνοντάς του την «επιστημονική», εκφρασμένη σε έννοιες μορφή.
Ο Χέγκελ, αφού θεοποίησε τη νόηση δίνοντάς της την ονομασία «απόλυτη ιδέα», θεωρούσε τη φύση «αλλιώτικο είναι» της ιδέας, ενώ την κοινωνία και τις μορφές συνείδησης τις θεωρούσε επόμενες βαθμίδες της αυτοσυνείδησης της «απόλυτης ιδέας».
 Τις νομοτέλειες της φύσης και της κοινωνίας ο Χέγκελ τις ανήγαγε στους λογικούς νόμους της νόησης, και σε σύνδεση μ’ αυτό η έννοια ανακηρύχθηκε ουσία των πραγμάτων. Στις προσπάθειές του να παρουσιάσει το κάθετί που υπάρχει στον κόσμο σαν έλλογο και λογικό στη βάση του, ο Χέγκελ δεν καλούσε σε αγώνα κατά των αντιδραστικών κοινωνικών θεσμών που υπήρχαν τότε στη Γερμανία, αλλά στην αναγνώριση σε τελευταία ανάλυση αυτών των θεσμών σαν λογικών και μεταβαλλόμενων προς το καλύτερο, ανεξάρτητα από τις υποκειμενικές επιδιώξεις του ανθρώπου. 
Ο Χέγκελ ανακήρυχνε αιώνια τη μοναρχία στη συνταγματική της μορφή, και μαζί της και τη διαίρεση της κοινωνίας σε κλειστές τάξεις, ιδιαίτερα την κυριαρχία της τάξης των ευγενών.
Στην εποχή του ιμπεριαλισμού ο νεοχεγκελιανισμός σαν μια από τις πιο διαδεδομένες κατευθύνσεις του αντικειμενικού ιδεαλισμού έγινε η ιδεολογία της ιμπεριαλιστικής αστικής τάξης. Σε διάκριση από το Χέγκελ οι νεοχεγκελιανοί ισχυρίζονται ότι το πνεύμα, που είναι τάχα η πρώτη βάση του υπάρχοντος, δεν είναι λογικό και συνειδητό, αλλά πνεύμα που δρα στοιχειακά,και συνέπεια αυτού του γεγονότος είναι τάχα οι «άλυτες» και «τραγικές» αντιφάσεις της κοινωνικής ζωής. Η νεοχεγκελιανή αυτή φιλοσοφία, φιλοσοφία της απαισιοδοξίας, αντανακλά τη γενική κρίση του κεφαλαιοκρατικού συστήματος. Ακολουθώντας τον Χέγκελ, οι νεοχεγκελιανοί διακηρύχνουν ότι το κράτος αποτελεί ενσάρκωση του απόλυτου πνεύματος ή του θεού, και μ’ αυτή την αιτιολογία απαιτούν την τυφλή, αγόγγυστη υποταγή στο ιμπεριαλιστικό κράτος, απορρίπτοντας τη δημοκρατία, που τη θεωρούν άνομη ανάμιξη των μαζών στα θεϊκά προνόμια της αστικής κρατικής μηχανής.
Χαρακτηριστικοί εκπρόσωποι του αντικειμενικού ιδεαλισμού στις ΗΠΑ είναι οι λεγόμενοι «περσοναλιστές», που ισχυρίζονται ότι πρώτη αρχή, πηγή του κάθε υπάρχοντος είναι μια «ανώτατη προσωπικότητα»- ο θεός, που έπλασε τον κόσμο κατ’ εικόνα και ομοίωσή του, γι’ αυτό το λόγο όλα τα πράγματα στον κόσμο είναι πνευματικές ατομικότητες: κάθε αντικείμενο έχει, κατά τα λεγόμενά τους, μια απόλυτα ατομική πνευματική ουσία, αποτελεί μια ιδιόμορφη «προσωπικότητα». Ξεκινώντας απ’ αυτές τις θέσεις, οι περσοναλιστές αρνούνται την αλληλουχία, την αλληλεξάρτηση των φαινομένων και υποκαθιστούν τους νόμους της φύσης με το θεϊκό προκαθορισμό. Ο περσοναλισμός απολυτοποιεί το ατομικό και έτσι αντιτάσσεται στην επιστημονική γνώση του κόσμου, εξαίροντας τη μυστικιστική αποκάλυψη, τη θρησκευτική έκσταση κτλ.
Το σύστημα του περσοναλισμού έχει για σκοπό του την «κοσμική» θεμελίωση του αστικού ατομικισμού: όλα στο σύμπαν, όπως ισχυρίζονται οι περσοναλιστές, έχουν ατομικιστικό χαρακτήρα, πηγάζουν από την «προσωπική» «εξατομικεύουσα» αρχή.
 Από την άποψη του αστικού ατομικισμού, που επιδιώκει προσωπικούς ιδιοτελείς σκοπούς και δε διστάζει να χρησιμοποιεί οποιοδήποτε μέσο, οι περσοναλιστές προσπαθούν να θεμελιώσουν την αντιδραστική ιδεολογία του κοσμοπολιτισμού, χαρακτηρίζοντας την εθνότητα και τα κυριαρχικά δικαιώματα του κράτους σαν κάτι το «επουσιώδικο».
Ο υποκειμενικός ιδεαλισμός σε διάκριση από τον αντικειμενικό ιδεαλισμό υποστηρίζει ότι η πνευματική πρώτη αρχή, που συμπίπτει με τη συνείδηση του υποκειμένου, με την ατομική συνείδηση, δηλ. με το ανθρώπινο Εγώ, γεννάει τάχα και καθορίζει καθετί το υπάρχον. Ένας από τους ιδρυτές του υποκειμενικού ιδεαλισμού, ο άγγλος επίσκοπος Μπέρκλι, προσπαθούσε στον καιρό του ν’ αποδείξει ότι τα πράγματα που αντιλαμβανόμαστε με τις αισθήσεις μας ( και δεν έχουμε, λέει, λόγους να μιλάμε για ύπαρξηπραγμάτων που δεν είναι αντιληπτά από κανέναν) υπάρχουν μόνο στις αισθησιακές μας αντιλήψεις. Υπάρχω σημαίνει είμαι αντιληπτός, έλεγε ο Μπέρκλι. Όλες τις ιδιότητες που ενυπάρχουν στα πράγματα- χρώμα, οσμή, ήχος, βάρος, σκληρότητα, κατάσταση θερμοκρασίας κτλ- ο Μπέρκλι τις θεωρούσε υποκειμενικές, δηλ. ιδιότητες που γεννιούνται από την ίδια την πράξη της αντίληψης.
Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς σε πόσο παράλογα συμπεράσματα οδηγεί ο υποκειμενικός ιδεαλισμός. Αν όλα τα φαινόμενα υπάρχουν μόνο χάρη στο υποκείμενο που τα αντιλαμβάνεται, αν αποτελούν μόνο συνδυασμούς αισθημάτων, παραστάσεων, ιδεών αυτού του υποκειμένου, τότε το ανθρώπινο Εγώ αποδείχνεται η μοναδική πραγματικότητα, και μάλιστα πρέπει να θεωρηθεί ότι οι άλλοι άνθρωποι υπάρχουν μόνο στην αντίληψη του δοσμένου υποκειμένου. Το συμπέρασμα αυτό, που απορρέει αναπόφευκτα από τον υποκειμενικό ιδεαλισμό, λέγεται σολιψισμός.
 Το γεγονός ότι πολλοί υποκειμενικοί ιδεαλιστές προσπαθούν με κάθε τρόπο να ξεφύγουν από την κατηγορία για τα άκρα και τα παράλογα αυτά τα συμπεράσματα δείχνει παραστατικά το εντελώς ασύστατο του υποκειμενικού ιδεαλισμού.
Στην εποχή του ιμπεριαλισμού ο υποκειμενικός ιδεαλισμός, η πιο αντιδραστική μορφή του ιδεαλισμού, που απορρίπτει κατηγορηματικά την αντικειμενικότητα των νόμων της φύσης και της κοινωνίας, είναι η πιο διαδεδομένη φιλοσοφική άποψη της αστικής τάξης. Στις σύγχρονες συνθήκες ο υποκειμενικός ιδεαλισμός παρουσιάζεται συνήθως σαν εμπειρισμός, δηλ. σαν άποψη βασισμένη στην εμπειρία: 
οι υποκειμενικοί ιδεαλιστές παραπέμπουν στις μαρτυρίες των αισθητηρίων οργάνων, διακηρύχνουν την εμπιστοσύνη τους στια αισθήσεις, επικαλούνται την «εμπειρία» , που την εννοούν σαν βιώματα του υποκειμένου. Στην πραγματικότητα όμως οι υποκειμενικοί ιδεαλιστές είναι οι πιο άσπονδοι εχθροί της εμπειρικής γνώσης, αρνούνται το αντικειμενικό περιεχόμενο, την αντικειμενική σημασία της εμπειρίας.
Στο μεγαλοφυές του έργο «Υλισμός και εμπειριοκριτικισμός» ο Λένιν ξεσκέπασε μια από τις πιο διαδεδομένες κατευθύνσεις του υποκειμενικού ιδεαλισμού- το μαχισμό ή εμπειριοκριτικισμό. 
Ένας από τους κυριότερους εκπρόσωπους αυτής της κατεύθυνσης, ο Μαχ, ισχυριζόταν ότι τα σώματα της φύσης αποτελούν «συμπλέγματα στοιχείων». Στοιχεία ο Μαχ ονόμαζε κάθετι το αισθησιακά αντιληπτό, λόγου χάρη το θερμό, το κόκκινο, το μαλακό, το σκληρό, κτλ. Επίσης ο Μαχ ισχυριζόταν ότι όλες αυτές οι αισθησιακά αντιληπτές ιδιότητες μόνο από μια άποψη είναι φυσικά στοιχεία: από μια άλλη άποψη δεν είναι τίποτε άλλο από αισθήματα. Έτσι το «σύμπλεγμα στοιχείων» αναγόταν σε «συμπλέγματα αισθημάτων», το φυσικό θεωρούνταν μια από τις εκδηλώσεις του ψυχικού: τα αισθήματα και οι παραστάσεις ανακηρύχνονταν η μοναδική πραγματικότητα, που επιπλέον απεκαλείτο εμπειρικά δοσμένη. 
Ένας άλλος εκπρόσωπος της ίδιας μπερκλικής κατεύθυνσης, ο Αβενάριος, ισχυριζόταν ότι η ύπαρξη του αντικειμένου έχει σαν προϋπόθεσή της την ύπαρξη του υποκειμένου: και το αντικείμενο και το υποκείμενο βρίσκονται, λέει, σε σχέση μιας «κατ’ αρχήν συναρμογής», δηλ. μιλώντας απλά, είναι αναπόσπαστα το ένα από το άλλο. 
Ο Β.Ι. Λένιν, ξεσκεπάζοντας αυτή την παράλλαγή του υποκειμενικού ιδεαλισμού, που κρύβεται πίσω από τη μάσκα της επιστημονικότητας, τονίζει πως το να θεωρούνται τα φαινόμενα παράγωγα της αισθησιακής αντίληψης είναι παπαδοσύνη, απαράλλακτα όπως και κάθε άλλη θέση του αντικειμενικού ιδεαλισμού, γιατί το κύριο και στη μια και στην άλλη περίπτωση είναι ο ισχυρισμός ότι η φύση είναι το δευτερεύον, το παράγωγο.
Η κριτική του μαχισμού από τον Λένιν έχει τεράστια σημασία για το ξεσκέπασμα της σύγχρονης υποκειμενικο-ιδεαλιστικής φιλοσοφίας της ιμπεριαλιστικής κεφαλαιοκρατίας. 
Η κριτική αυτή στρέφεται κατ΄ ευθείαν εναντίον απόψεων σαν και κείνες, λόγου χάρη, που αναπτύσσει ο γνωστός Άγγλος φιλόσοφος Μπ. Ράσσελ, που θεωρεί αφετηρία της γνώσης όχι τον αντικειμενικό κόσμο, αλλά την ίδια τη συνείδηση. «Τα δεδομένα μας- λέει- είναι προπαντός γεγονότα της αισθησιακής γνώσης, δηλ. δικά μας αισθησιακά δεδομένα και νόμοι της λογικής». Δεν είναι δύσκολο να δούμε εδώ ότι ο Ράσσελ επαναλαβαίνει τα επιχειρήματα των μαχιστών, που από καιρό τα έχει ξεσκεπάσει ο Λένιν.
Ο διαλεκτικός υλισμός, ξεσκεπάζοντας ολοκληρωτικά και τον αντικειμενικό και τον υποκειμενικό ιδεαλισμό, δείχνει ότι και η μια και η άλλη παραλλαγή της ιδεαλιστικής φιλοσοφίας στην ουσία είναι ένα και το ίδιο πράγμα, συμπίπτουν στο βασικό, στο κύριο, στο αποφασιστικό- στην υπεράσπιση της παπαδοσύνης.
Στις σύγχρονες συνθήκες οι ιδεαλιστές- φιλόσοφοι προσπαθούν συνήθως να σκεπάσουν τον ιδεαλισμό τους. Για το σκοπό αυτό φλυαρούν ότι «πάλιωσε» η αντίθεση ανάμεσα στον υλισμό και τον ιδεαλισμό και η πάλη ανάμεσά τους. 
Πολλοί σύγχρονοι αστοί φιλόσοφοι διατείνονται ότι ξεπέρασαν τάχα τη «μονομέρεια» του υλισμού και του ιδεαλισμού και δημιούργησαν μια φιλοσοφία, που δεν είναι ούτε υλιστική ούτε ιδεαλιστική. Στην πραγματικότητα δεν είναι δυνατό ούτε να συμφιλιώσει κανείς τον υλισμό με τον ιδεαλισμό, που είναι αλληλοαποκλειόμενες φιλοσοφικές διδασκαλίες, εχθρικά φιλοσοφικά κόμματα, ούτε να υψωθεί «υπεράνω» της αντίθεσης υλισμού και ιδεαλισμού. 
Οι αξιώσεις αυτού του είδους μοιάζουν πάρα πολύ με τις άλλες υποκριτικές δηλώσεις αυτών των φιλόσοφων, που διακηρύχνουν ότι οι διδασκαλίες τους υψώνονται πάνω από την αλήθεια και την πλάνη.
Ξεσκεπάζοντας την ηλίθια αξίωση των αστών φιλοσόφων να υψωθούν από τον υλισμό και τον ιδεαλισμό, τις προσπάθειές τους να παρουσιάσουν σαν παλιωμένη την πάλη ανάμεσα στον υλισμό και τον ιδεαλισμό, ο Β. Ι. Λένιν έδειξε ότι στα δυο χιλιάδες χρόνια εξέλιξης της φιλοσοφίας δεν πάλιωσε και ούτε μπορεί να παλιώσει η πάλη ανάμεσα στον υλισμό και στον ιδεαλισμό, δεν πάλιωσε και ούτε μπορούσε να παλιώσει η πάλη ανάμεσα στη θρησκεία και την επιστήμη, η πάλη των οπαδών της υπεραισθησιακής γνώσης εναντίον των αντιπάλων της.
Στο χωρισμό των φιλοσοφικών ρευμάτων σε υλιστικά και ιδεαλιστικά ρεύματα εκφράζεται ξεκάθαρα η κομματικότητα της φιλοσοφίας, η αδιάρηκτη σύνδεσή της με ορισμένες- προοδευτικές ή αντιδραστικές- κοινωνικές τάξεις και ομάδες.
Η πάλη των βασικών φιλοσοφικών κατευθύνσεων- του υλισμού και του ιδεαλισμού- από τον καιρό της γένεσής τους ως τις μέρες μας είναι πάλη φιλοσοφικών κομμάτων, που εκπροσωπούν τα συμφέροντα εχθρικών μεταξύ τους τάξεων και κοινωνικών ομάδων. Η μια ή η άλλη λύση του βασικού ζητήματος της φιλοσοφίας, του ζητήματος της σχέσης της συνείδησης προς το είναι, εκφράζει σε τελευταία ανάλυση τη στάση της μιας ή της άλλης τάξης απέναντι στη γύρω πραγματικότητα.
Έτσι, λόγου χάρη, η πάλη της υλιστικής «γραμμής του Δημόκριτου» κατά της ιδεαλιστικής «γραμμής του Πλάτωνα» στην αρχαία ελληνική φιλοσοφία ήταν η αντανάκλαση της πάλης ανάμεσα στην προοδευτική δουλοχτητική δημοκρατία και την αντιδραστική αριστοκρατία. 
Η πάλη του Μπελίνσκι, του Χέρτσεν, του Τσερνισέφσκι, του Πισάρεφ κατά του ιδεαλισμού του Γιούρκεβιτς και των σλαβόφιλων ήταν η αντανάκλαση της διαμαρτυρίας της ρωσικής αγροτιάς κατά της κυριαρχίας των τσιφλικάδων.
Συνεπώς, όσο υπάρχουν στην κοινωνία αντίθετες τάξεις, η πάλη του υλισμού κατά του ιδεαλισμού αποτελεί νομοτέλεια της εξέλιξης της φιλοσοφίας.
Στην ιστορία της ανθρωπότητας ο υλισμός είναι, κατά κανόνα, η κοσμοθεωρία των προοδευτικών τάξεων και κοινωνικών ομάδων, ενώ ο ιδεαλισμός εκφράζει τα συμφέροντα των αντιδραστικών τάξεων και ομάδων καθώς και την κάθε λογής συνδιαλλαγή με την αντίδραση.
Ο υλισμός είναι το θεωρητικό βάθρο και η ιδεολογική κινητήρια δύναμη της εξέλιξης της επιστημονικής γνώσης. 
Αντίθετα, ο ιδεαλισμός αποτελεί τροχοπέδη στην εξέλιξη της επιστήμης, τραβάει την επιστήμη προς τα πίσω, τρέφεται παρασιτικά από τις δυσκολίες ανάπτυξη της φυσικοεπιστημονικής σκέψης. 
Η φυσιογνωσία δεν μπορεί να υπάρξει, να νοηθεί έξω από τον υλισμό, χωρίς σύνδεση με την υλιστική φιλοσοφία. Η υλιστική φιλοσοφία βάζει μπροστά στην επιστήμη ζητήματα που απαιτούν λύση, χαράζει σε γενικές γραμμές αυτές τις λύσεις, δείχνει τους τρόπους και τις μέθοδες της επιστημονικής έρευνας. Είναι γνωστό ότι οι θεμελιακές θέσεις της φυσιογνωσίας- όπως είναι η ιδέα της αφθαρσίας της ύλης και της κίνησης, η ιδέα της εξέλιξης, το ζήτημα της σχέσης του ψυχικού με το φυσικό, η θέση της ατομικής δομής της ύλης- προβλήθηκαν προπαντός από τους υλιστές φιλοσόφους και ότι όλη η άμεση δημιουργική δράση των ίδιων των φυσιοδιφών στηρίζεται στις ιδέες του υλισμού.
Η υλιστική ιδέα της σύνδεσης της ύλης με την κίνηση οδήγησε το μεγάλο επιστήμονα Μ.Β. Λομονόσοφ στην επιστημονική αντίληψη ότι η θερμότητα δεν είναι κάποιο άυλο άβαρο «ρευστό», αλλά κίνηση μορίων. Η ιδέα αυτή αποδείχτηκε από την επιστήμη και στάθηκε μια από τις λαμπρότερες κατακτήσεις της.
Η υλιστική θέση ότι η αλληλεπίδραση των σωμάτων, που βρίσκονται σε απόσταση το ένα από το άλλο, είναι αδύνατη χωρίς έναν υλικό φορέα αυτής της αλληλεπίδρασης, οδήγησε στη γένεση της προοδευτικής για την εποχή υπόθεσης για τον «κοσμικό αιθέρα», που γεμίζει όλο τον χώρο. 
Αποτέλεσμα της εξέλιξης αυτής της υπόθεσης είναι η σύγχρονη θεωρία για το «φυσικό πεδίο» σαν ιδιαίτερη ειδική μορφή της ύλης. Χωρίς τη θεωρία του υλικού πεδίου δεν μπορεί να νοηθεί η σύγχρονη φυσική, που η θεωρία αυτή αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της.
Η υλιστική αντίληψη για την πραγματικότητα των ατόμων οδήγησε τον Α. Μ. Μπουτλερόφ στη δημιουργία της θεωρίας της χημικής δομής, που υπήρξε ένα από τα σπουδαιότερα ορόσημα στην εξέλιξη της επιστήμης.
Οι υλιστικές αντιλήψεις για τη σύνδεση του ζωντανού οργανισμού με το υλικό περιβάλλον του βοήθησαν ν’ ανακαλυφθεί η πηγή της εξέλιξης του ζωικού κόσμου και προώθησαν πολύ τη βιολογία.
Από τα γεγονότα αυτά βλέπουμε ότι υπάρχει εσωτερική σύνδεση ανάμεσα στην εξέλιξη της επιστήμης και την εξέλιξη του υλισμού.
Οι αστοί φιλόσοφοι επιδιώκουν με κάθε τρόπο να μειώσουν το ρόλο του υλισμού στην ιστορία της γνώσης. Μα οι προσπάθειές τους αυτές είναι μάταιες: η ιστορία της φιλοσοφίας είναι ιστορία της γένεσης και της εξέλιξης της επιστημονικής υλιστικής κοσμοθεωρίας και των νόμων της στην πάλη κατά του εχθρικού προς την επιστήμη ιδεαλισμού. 
Στις προσπάθειές τους να δυσφημίσουν τον υλισμό, οι αστοί φιλόσοφοι αποδίδουν στους υλιστές το κήρυγμα του εγωισμού, της κοιλιοδουλείας και τις άλλες ανήθικες ιδιότητες που χαρακτηρίζουν τους ίδιους τους κεφαλαιοκράτες. Η συκοφάντηση αυτή της υλιστικής φιλοσοφίας αποκαλύπτει την ιδεολογική φτώχια της σύγχρονης αστικής τάξης, που δε διστάζει να χρησιμοποιεί κάθε μέσο για να ανασκευάσει τον υλισμό.
Η μεγάλη υπηρεσία του υλισμού στην ιστορία της ανθρωπότητας είναι ότι θεμελίωσε τον αθεϊσμό, που πηγάζει άμεσα από την υλιστική λύση του βασικού ζητήματος της φιλοσοφίας. Η θρησκεία, που στη διάρκεια χιλιετιών της ανθρώπινης ιστορίας καθαγίαζε την υποδούλωση του ανθρώπου από άνθρωπο και εξυμνούσε την αμάθεια σαν «μακαριότητα», βρίσκει στο πρόσωπο της υλιστικής φιλοσοφίας έναν αδιάλλακτο αντίπαλο. Με το ξεσκέπασμα των θρησκευτικών προλήψεων ο υλισμός εμπνέει στον άνθρωπο πίστη στις δυνάμεις του, στη δυνατότητα να κατακτήσει την ευτυχία εδώ, στη γη, κι όχι σε κάποιο φανταστικό μεταθανάτιο κόσμο.
Αντίθετα, ο ιδεαλισμός δέχεται την ύπαρξη υπερφυσικών άυλων, μυστικών δυνάμεων. Όπως κι αν ονομάζουν οι ιδεαλιστές την υπερυλική αυτή δύναμη, σ΄όλες τις περιπτώσεις οι ονομασίες αυτές είναι απλώς συνώνυμα του θεού. 
Γι’ αυτό ο ιδεαλισμός αποτελεί μια εκλεπτυσμένη, εξωραϊσμένη παπαδοσύνη, που εκθέτει με επιστημονικοφάνεια τα θρησκευτικά δόγματα. «Όλοι οι ιδεαλιστές, τόσο της φιλοσοφίας, όσο και της θρησκείας, τόσο οι παλιοί, όσο και οι καινούργιοι- τονίζουν οι Μαρξ και Ένγκελς- πιστεύουν στη θεία έμπνευση, στην αποκάλυψη, στους σωτήρες, στους θαυματουργούς, και μόνο από τη βαθμίδα της μόρφωσής τους εξαρτιέται το αν η πίστη αυτή παίρνει χοντροκομμένη, θρησκευτική μορφή ή διαφωτιστική, φιλοσοφική μορφή..»( Κ. Μαρξ και Φ. Ένγκελς, Άπαντα τομ. 4ος, 1937, σελ. 532).
Ο ιδεαλισμός έτσι είτ’ αλλιώς ανάγεται πάντα στην υπεράσπιση ή στην υποστήριξη της θρησκείας και από τη φύση του είναι βαθιά εχθρικός προς την επιστήμη.
Εξαιρετικά εχθρικός προς την επιστήμη είναι ο σύγχρονος ιδεαλισμός, που αποτελεί την κοσμοθεωρία της ιμπεριαλιστικής κεφαλαιοκρατίας, της τάξης που έχει κηρύξει εκστρατεία κατά της επιστημονικής γνώσης και της αλήθειας γενικά.
Ένας από τους εκπρόσωπους της αντιδραστικής αμερικανικής φιλοσοφίας του «περσοναλισμού», ο Χόκκινγκ, εκφράζει τη λύπη του, γιατί η εκκλησία προσπαθούσε ως τώρα να καταπραΰνει την επιστήμη και υποχωρούσε στην πίεσή της, αναζητώντας άσυλο σε ανεξερεύνητες ακόμα περιοχές. Ο Χόκκινγκ καταδικάζει αυτή την «τακτική άμυνας» και απαιτεί «επίθεση κατά της επιστήμης. 
Ένας άλλος αντιδραστικός φιλόσοφος, ο Φλιούελινγκ, δηλώνει κατηγορηματικά: «Το καλύτερο που έχει να κάνει η φιλοσοφία, είναι να δείξει λογικότητα με την παραδοχή του θεού». Έτσι, αναβιώνοντας το μεσαιωνικό σκοταδισμό, η σύγχρονη ιδεαλιστική φιλοσοφία δείχνει παραστατικά την έχθρα της προς την επιστήμη.
Μόνο ο διαλεκτικός υλισμός είναι πραγματικά επιστημονική κοσμοθεωρία.

15 Μαΐου, 2020

ΠΑΦΙΛΗΣ: ΤΑ «ΑΝΕΚΔΟΤΑ» ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ - ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟ «IN.GR»

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟ «IN.GR»

Θ. Παφίλης: Σε μία ένωση «ληστών», όπως η ΕΕ, δεν μπορεί να υπάρχει αλληλεγγύη

Πηγή: Eurokinissi
«Ανέκδοτο» χαρακτηρίζει την «ευρωπαϊκή αλληλεγγύη», όχι μόνο απέναντι στην πανδημία του κορονοϊού αλλά και διαχρονικά, ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΚΚΕ, Θανάσης Παφίλης τονίζοντας ότι «σε μία ένωση "ληστών", δεν μπορεί να υπάρχει αλληλεγγύη». Σε συνέντευξή του στο «in.gr» και την δημοσιογράφο Αλ. Φωτάκη ο Θ. Παφίλης σημειώνει ότι «η πανδημία δεν μπορεί να γίνεται το άλλοθι για την κυβέρνηση για να φιμώσει διαμαρτυρίες των εργαζομένων» και προσθέτει ότι «το αν "η πανδημία μπορεί να φιμώσει το λαϊκό κίνημα" το απάντησε το ίδιο το λαϊκό κίνημα. Αχρηστεύοντας με τη δράση του τόσο τις κυβερνητικές κραυγές που έλεγαν "όχι αγώνες τώρα", όσο και την εναλλακτική τους εκδοχή που διακινούσε ο ΣΥΡΙΖΑ στη λογική "θα λογαριαστούμε μετά", δηλαδή ποτέ». Σχολιάζοντας τα μέτρα που λήφθηκαν με αφορμή τον COVID-19 σχολιάζει ότι «η απειλή για τα Εργασιακά είναι διαρκής» και το αποδεικνύει η πραγματικότητα, καθώς όπως λέει ο ΣΕΒ με αφορμή την υγειονομική κρίση «ζει το όνειρό του»…
Ερωτηθείς για την κλιμάκωση της τουρκικής προκλητικότητας, ο Θ. Παφίλης σημειώνει στο «in.gr» ότι «η τουρκική άρχουσα τάξη ενθαρρύνεται από ένα παζάρι, στο οποίο, όπως λέει π.χ. η ελληνική κυβέρνηση, κοινός στόχος των ΗΠΑ και της Ελλάδας είναι η διατήρηση της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ. Το ΝΑΤΟ υπολογίζει την Τουρκία ως σημαντικό σύμμαχο και δεν διστάζει να δώσει ανταλλάγματα που αφορούν ακόμα και την Αν. Μεσόγειο ή το Αιγαίο». Εκτιμά δε ότι αυτό το παζάρι φέρνει πιο κοντά «μεγάλους κινδύνους για τους λαούς, την ειρήνη και τα κυριαρχικά δικαιώματα Ελλάδας και Κύπρου», ενώ όπως λέει «η ΕΕ επαναλαμβάνει κάθε τρεις και λίγο γνωστά, ανέξοδα ευχολόγια, αλλά έχει στρατηγικές σχέσεις με την Τουρκία».
Ολόκληρη η συνέντευξη έχει ως εξής:
- 9 Μαΐου. Μέρα Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών ή Μέρα της Ευρώπης και γιατί;
- Μέρα Αντιφασιστικής Νίκης των λαών. Όσο πιο εμβληματικό είναι ένα γεγονός, τόσο πιο απελπισμένη γίνεται η προσπάθεια να παραποιηθεί η αλήθεια που ακόμα φωνάζει: Η ΕΣΣΔ και ο Κόκκινος Στρατός έπαιξαν τον αποφασιστικό ρόλο στη συντριβή του ναζισμού, μαζί με τις παρτιζάνικες ένοπλες δυνάμεις σε κάθε χώρα. Έτσι συνέβη και στη χώρα μας με το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ, που είχαν ψυχή και νου τους το ΚΚΕ.
Η μνήμη δεν σβήνει ό,τι κι αν κάνουν. Μία τέτοια προσπάθεια είναι η καθιέρωση της 9ης Μάη ως «Μέρας της ΕΕ», που πηγαίνει πακέτο με εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ για προπαγανδιστικές εκδηλώσεις με «θέμα» το κατασκεύασμα που λέγεται «θεωρία των δύο άκρων». Δεν μας κάνει εντύπωση αυτή η προσπάθεια της ΕΕ. Σε κράτη-μέλη της ΕΕ τιμώνται ως «ήρωες» μέλη των SS και την ίδια ώρα απαγορεύονται κομμουνιστικά κόμματα και σύμβολα. Μιλάμε για την ΕΕ που, σε πρόσφατο ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου, έφτασε να μιλά για την ανάγκη μίας «νέας Νυρεμβέργης» για να καταδικαστεί τελικά η ΕΣΣΔ ως υπαίτια για τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο! Τους βλέπει ο Γκέμπελς και ζηλεύει… Ακόμα δεν μπορούν να χωνέψουν πως η Σοβιετική Ένωση, το πρώτο σοσιαλιστικό κράτος, συνέτριψε το ναζιστικό κτήνος… Σε αυτήν την προσπάθεια δεν βάζουν πλάτη μόνο σεσημασμένοι ακροδεξιοί. Ψήφισαν και Πράσινοι, Σοσιαλδημοκράτες κ.ά.
Ούτε γι’ αυτό πέφτουμε από τα σύννεφα. Πέρσι ανήμερα της 9ης Μάη, ο «προοδευτικός» Τσίπρας έβαλε την υπογραφή του δίπλα σε αυτήν του Όρμπαν σε έναν λίβελο της ΕΕ που μιλούσε για «Σιδηρούν Παραπέτασμα»! Υπέγραψε δηλαδή όλο το ψυχροπολεμικό, αντικομμουνιστικό αφήγημα με το οποίο στη χώρα μας εκατοντάδες χιλιάδες αγωνιστές και κομμουνιστές εκτελέστηκαν, εξορίστηκαν, φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν…
- Πόσο αλληλέγγυα έδειξε να είναι η Ευρώπη απέναντι στα κράτη-μέλη της στην πανδημία του COVID-19; Μπορεί η υγειονομική κρίση να εξελιχθεί σε μία ευρωπαϊκή κρίση;
- Η «αλληλεγγύη της ΕΕ» πάντα ήταν ανέκδοτο. Αλληλεγγύη μπορεί να υπάρχει ανάμεσα σε λαούς που παλεύουν, στους λαούς που δοκιμάζονται. Σε μία ένωση «ληστών», όπως η ΕΕ, δεν μπορεί να υπάρχει αλληλεγγύη. «Σύμπνοια» μεταξύ τους υπάρχει μόνο όταν είναι να σαρώσουν εργατικά δικαιώματα, μισθούς, συντάξεις, τη Δημόσια Υγεία κλπ. Την ίδια στιγμή τρώγονται σαν τα σκυλιά στην ΕΕ για το ποιος θα πάρει κεφάλι στον μεταξύ τους ανταγωνισμό, που αγριεύει εν μέσω καπιταλιστικής κρίσης.
Ήδη βγαίνει ένα πρώτο βασικό συμπέρασμα για το λαό: Η αντιπαράθεση μέσα στην ΕΕ -όπως και στη χώρα μας ανάμεσα στη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ- δεν γίνεται για το ποιος θα πληρώσει την κρίση. Έχουν δεδομένο πως θα πληρώσουν οι γνωστοί, οι εργαζόμενοι. Οι διαφωνίες τους έγκεινται στο πώς και σε ποιο χρόνο θα πληρώσουν. Και εδώ οι εργαζόμενοι πρέπει να απαντήσουν: Έχουμε πληρώσει πολλά! Δεν θα πληρώσουμε ξανά. Σε αυτήν την προσπάθεια, στους νέους αγώνες είναι στην πρώτη γραμμή το ΚΚΕ.
Ξέρετε το ΚΚΕ -ακόμα και όταν η ΕΕ ήταν στα «ντουζένια» της- τόνιζε πως ο ανταγωνισμός είναι μέσα στη φύση της. Ποτέ δεν μιλήσαμε για το «απάνεμο λιμάνι της ΕΕ», όπως έλεγαν όλα τα άλλα κόμματα. Η αλήθεια είναι πως το μέλλον της ΕΕ και της Ευρωζώνης καθίσταται όλο και πιο αβέβαιο. Οι ανταγωνισμοί στο εσωτερικό της θα αποκτήσουν άλλη δυναμική όσο ξεδιπλώνεται η καπιταλιστική κρίση.
Τόσο διεθνώς, όσο και στην Ελλάδα, οι κυβερνήσεις και γενικότερα το αστικό πολιτικό σύστημα συγκλίνει στην υιοθέτηση μεγαλύτερης κρατικής παρέμβασης, επεκτατικής δημοσιονομικής και χαλάρωσης της νομισματικής πολιτικής για να στηριχτεί η ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας. Γενικά, όμως, δεν πρόκειται για κάποια προοδευτική εξέλιξη, όπως ισχυρίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Η επεκτατική δημοσιονομική πολιτική, η μεγαλύτερη κρατική παρέμβαση υπηρετεί σε αυτή τη φάση τις ανάγκες της καπιταλιστικής οικονομίας.
Γι’ αυτό τώρα νεοφιλελεύθερες δυνάμεις προσανατολίζονται στην πιο επεκτατική πολιτική, όπως παλιότερα σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις άσκησαν «περιοριστική» πολιτική. Φορτώνουν με διαφορετικό τρόπο τα βάρη στις πλάτες του λαού. Ο λαός καλείται να αποπληρώσει τα νέα δάνεια και να σηκώσει τα βάρη ζημιογόνων ιδιωτικών επιχειρήσεων στην περίπτωση της προσωρινής κρατικοποίησής τους. Συνεπώς, απαιτείται επαγρύπνηση, υπευθυνότητα, ρεαλισμός, αγωνιστική ενότητα και κινητοποίηση, διεκδίκηση, συνολική αλλαγή ρότας, όσο είναι καιρός, αλλιώς θα την πληρώσει πάλι μόνο ο λαός.
- Η υγειονομική κρίση ανέδειξε με τον πλέον τραγικό τρόπο την απαξίωση των εθνικών συστημάτων Υγείας σε παγκόσμιο επίπεδο. Ποια μέτρα πρέπει να ληφθούν για την ενίσχυση του τομέα της Υγείας; Ποιες οι ευθύνες της Ευρώπης στη διαρκή απαξίωση των εθνικών συστημάτων Υγείας ιδιαίτερα τα χρόνια της οικονομικής κρίσης;
- Ο ελληνικός λαός τήρησε με αποφασιστικότητα τα περιοριστικά μέτρα. Αντίθετα η κυβέρνηση αυτόν τον χρόνο που κερδήθηκε δεν τον αξιοποιεί για να θωρακίσει το δημόσιο σύστημα Υγείας που παίρνει τον κατήφορο χρόνο με τον χρόνο από άποψη χρηματοδότησης και προσλήψεων και στηρίζεται στην υπεράνθρωπη προσπάθεια του ιατρικού, νοσηλευτικού προσωπικού. Η αλήθεια ποια είναι;
Εδώ και 10 χρόνια οι κρατικοί προϋπολογισμοί για την Υγεία μειώνονται. Νοσοκομειακές μονάδες έκλεισαν. Σύμφωνα με τα -ανεπαρκή κατά τη γνώμη μας- οργανογράμματα των νοσοκομείων λείπουν 30.000 εργαζόμενοι από το δημόσιο σύστημα Υγείας. Οι Μονάδες Εντατικής Θεραπείας είναι πολύ λιγότερες από όσες απαιτούνταν προ πανδημίας. Τα νοσοκομεία λειτουργούσαν στο όριο. Όλο αυτό το «έργο» έχει την υπογραφή της ΕΕ και των ελληνικών κυβερνήσεων της τελευταίας δεκαετίας. Κριτήριό τους δεν είναι η διασφάλιση δωρεάν και υψηλού επιπέδου Υγείας για όλο τον λαό.
Την ίδια στιγμή που το δημόσιο σύστημα Υγείας στη χώρα μας αποψιλωνόταν, ενισχυόταν ο ιδιωτικός τομέας επίσης με τις ευλογίες όλων των κυβερνήσεων. Μάλιστα, ο ιδιωτικός τομέας Υγείας όχι απλά δεν επιτάσσεται ακόμα, αλλά επιδοτείται με κρατικό χρήμα, ακόμα και αν η λειτουργία του σημαίνει κινδύνους για τη δημόσια υγεία, υπονομεύει την επιτυχία της μάχης κατά της πανδημίας, όπως π.χ. με τα διαγνωστικά τεστ τα οποία γίνονταν με τα κριτήρια των κλινικών -με υψηλό κόστος- και όχι με κάποιες κρατικές κατευθύνσεις.
Οι μαζικοί τάφοι στην καπιταλιστική μητρόπολη, τις ΗΠΑ, τα στρατιωτικά οχήματα που μετέφεραν νεκρούς, οι ηλικιωμένοι που πέθαιναν ξεχασμένοι σε γηροκομεία και η ίδια η ομολογία πως τα περιοριστικά μέτρα είναι αναγκαία για να μην «κρασάρει το σύστημα Υγείας» αποτελούν ομολογία ήττας του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος. Τις εικόνες αυτές τις συμπληρώνουν οι ουρές των συσσιτίων στις ΗΠΑ, τα δεκάδες εκατομμύρια ανέργων. Το σημερινό άδικο, καπιταλιστικό σύστημα υπονομεύει τις μεγάλες δυνατότητες της εποχής μας.
Γι’ αυτό το σύνθημα «Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» είναι επίκαιρο όσο ποτέ. Γιατί ο σοσιαλισμός μπορεί να εξασφαλίσει με την εργατική εξουσία, τον κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας και την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής ότι θα αντιστοιχηθούν τα μεγάλα επιτεύγματα της επιστήμης με μία καλύτερη ζωή, όπως την αξίζουν οι παραγωγοί του πλούτου τον 21ο αιώνα.
- Η πανδημία έφερε και μία σειρά μέτρων, τόσο όσον αφορά τον περιορισμό των ελευθεριών, όσο και τα Εργασιακά. Θεωρείτε ότι η απειλή για τους εργαζόμενους και τα δικαιώματα με αφορμή την κρίση θα είναι διαρκής; Τι μέτρα πρέπει να ληφθούν, με δεδομένες και τις ζοφερές προβλέψεις για την οικονομία και την ανεργία, λόγω του κορονοϊού;
- Η πανδημία δεν μπορεί να γίνεται το άλλοθι για την κυβέρνηση για να φιμώσει διαμαρτυρίες των εργαζομένων, στις οποίες τηρούνται τα μέτρα προστασίας από τα ίδια τα σωματεία κλπ. Από την άλλη δεν μπορεί να επαφίεται και η επόμενη μέρα της καραντίνας στην ατομική ευθύνη, επειδή το κράτος δεν αναλαμβάνει την δική του, όπως στην περίπτωση των πλατειών που απαντάει με ΜΑΤ κι όχι με περισσότερους ελεύθερους χώρους, στις ουρές στην ΔΕΗ και αλλού.
Η απειλή για τα εργασιακά είναι διαρκής και δεν το λέμε εμείς. Το λέει η πραγματικότητα. Δεν έχει καταργηθεί καμία από τις άθλιες, αντεργατικές ΠΝΠ που ψηφίστηκαν στην αρχή της πανδημίας. Πριν την πανδημία ήδη ο ΣΕΒ ζητούσε νέο πογκρόμ στα Εργασιακά και τώρα… ζει το όνειρο του! Το μεγάλο κεφάλαιο θέλει πάση θυσία να περάσει πάνω από ό,τι εργατικό δικαίωμα έχει μείνει όρθιο για να θωρακίσει τα κέρδη και τα προνόμιά του. Η πείρα των μνημονιακών μέτρων, που νομοθετήθηκαν στο όνομα των «εκτάκτων καταστάσεων» και τώρα «ζουν και βασιλεύουν», μιλάει από μόνη της.
- Κορονοϊός και κινητοποιήσεις. Είδαμε την πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στο Σύνταγμα να κάνει τον γύρο του κόσμου. Τι απαντάτε στους επικριτές της συγκέντρωσης, αλλά και της οργάνωσης; Η πανδημία μπορεί να φιμώσει το λαϊκό κίνημα;
- Η πλειοψηφία του λαού βλέποντας την πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση στο Σύνταγμα με όλα τα μέτρα προστασίας πήρε «ανάσα» ελπίδας. Εμείς είμαστε κάθε μέρα σε χώρους δουλειάς. Ξέρετε τι μας λένε οι εργαζόμενοι; «Ευτυχώς που υπάρχει το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ». Ήταν μεγάλη η εμβέλεια της πρωτομαγιάτικης συγκέντρωσης των συνδικάτων. Ένα μεγάλο τμήμα του λαού μας, που πειθάρχησε στα μέτρα, αλλά δεν θέλησε να σιωπήσει, ταυτίστηκε με την εικόνα της πρωτομαγιάτικης συγκέντρωσης. Γι’ αυτό επιστρατεύτηκαν πένες και τρολ (όλων των αποχρώσεων…) για να τη συκοφαντήσουν. Δεν είχαν πρόβλημα με τη φωτογραφία. Τους ενόχλησε ότι στάλθηκε ένα αποφασιστικό μήνυμα πειθαρχημένης απειθαρχίας στην αδικία, στην εκμετάλλευση. Τους ενόχλησε ότι εδώ υπάρχει οργάνωση και ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα που δεν παραδόθηκε, δεν υποχώρησε. Που είναι η δύναμη κρούσης του λαού σε όσα θα βρει μπροστά του το επόμενο διάστημα.
Το αν «η πανδημία μπορεί να φιμώσει το λαϊκό κίνημα» το απάντησε το ίδιο το λαϊκό κίνημα. Αχρηστεύοντας με τη δράση του τόσο τις κυβερνητικές κραυγές που έλεγαν «όχι αγώνες τώρα», όσο και την εναλλακτική τους εκδοχή που διακινούσε ο ΣΥΡΙΖΑ στη λογική «θα λογαριαστούμε μετά», δηλαδή ποτέ! Πριν τις πρωτομαγιάτικες συγκεντρώσεις προηγήθηκαν Μέρες Πανελλαδικής Δράσης σε νοσοκομεία, σούπερ μάρκετ και χώρους δουλειάς. Δεκάδες κινητοποιήσεις εργατικών σωματείων από πολλούς κλάδους (Τρόφιμα, Κατασκευές, Θέαμα - Ακρόαμα κ.ά.) για διεκδίκηση μέτρων στήριξης και προστασίας, στάσεις εργασίας κ.ά. Το ΚΚΕ ήταν εκεί. Αυτή η πείρα είναι πολύτιμη γιατί είμαστε ήδη στην επόμενη μέρα και πρέπει τώρα να δυναμώσει η οργάνωση των εργαζομένων, η κοινωνική συμμαχία ενάντια στο μεγάλο κεφάλαιο, τις ενώσεις του, την εξουσία του, με στόχο να πληρώσει την κρίση το μεγάλο κεφάλαιο.
- Η Τουρκία κλιμακώνει την ένταση απέναντι στην Ελλάδα, αλλά και απέναντι στην Κύπρο. Πώς βλέπετε να εξελίσσεται η ένταση αυτή και τι κινδύνους επιφυλάσσει; Η ΕΕ έχει αντιδράσει επαρκώς και τι θα έπρεπε να διεκδικήσει η Ελλάδα;
- Η τουρκική άρχουσα τάξη ενθαρρύνεται από ένα παζάρι, στο οποίο, όπως λέει π.χ. η ελληνική κυβέρνηση, κοινός στόχος των ΗΠΑ και της Ελλάδας είναι η διατήρηση της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ. Το ΝΑΤΟ υπολογίζει την Τουρκία ως σημαντικό σύμμαχο και δεν διστάζει να δώσει ανταλλάγματα που αφορούν ακόμα και την Αν. Μεσόγειο ή το Αιγαίο. Αυτό το παζάρι φέρνει πιο κοντά μεγάλους κινδύνους για τους λαούς, την ειρήνη και τα κυριαρχικά δικαιώματα Ελλάδας και Κύπρου. Στην περιοχή μας διασταυρώνονται ισχυρά συμφέροντα, αυτά του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ από τη μία και της Ρωσίας, της Κίνας από την άλλη. Μέσα σε αυτά η αστική τάξη κάθε χώρας έχει τα δικά της ιδιαίτερα συμφέροντα.
Επίσης στην περιοχή μας υπάρχουν σημαντικές ενεργειακές πηγές, που αντί να συζητάμε το πώς θα αξιοποιηθούν με γνώμονα τα συμφέροντα των λαών, την εξάλειψη της ενεργειακής φτώχειας και τον σεβασμό στο περιβάλλον, τώρα ακονίζονται τα μαχαίρια ανάμεσα σε ενεργειακούς κολοσσούς για το ποιος θα τρυπήσει, από πού θα το μεταφέρει και πού θα το πάει με αποκλειστικό κριτήριο τα κέρδη τους. Αυτοί οι δρόμοι πάντα ανοίγουν με το αίμα των λαών. Το δίλημμα «συμβιβασμός και συνεκμετάλλευση ή θερμό επεισόδιο και σύγκρουση» είναι πλαστό και κάθε πλευρά του εγκυμονεί κινδύνους για τον λαό μας αλλά και για τους λαούς της περιοχής.
Η ΕΕ επαναλαμβάνει κάθε τρεις και λίγο γνωστά, ανέξοδα ευχολόγια, αλλά έχει στρατηγικές σχέσεις με την Τουρκία. Ο ελληνικός λαός πρέπει να σκεφτεί ποια πολιτική μας έφερε ως εδώ. Η λογική «να είναι η Ελλάδα το καλό παιδί της ΕΕ, του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ για να συγκρατείται η Τουρκία», με την οποία τον εφησύχαζαν όλα τα κόμματα εδώ και χρόνια -και ο ΣΥΡΙΖΑ με μεγάλο ζήλο μάλιστα- χρεοκόπησε οριστικά. Οι θέσεις αυτές είναι εκτός πραγματικότητας. Τα γεγονότα αποδεικνύουν ότι το ΝΑΤΟ δεν αναγνωρίζει σύνορα στο Αιγαίο και ενδιαφέρεται για τα δικά του συμφέροντα στην περιοχή. Ο εναγκαλισμός των ελληνικών κυβερνήσεων με την πολιτική των ΗΠΑ και της ΕΕ είναι θανάσιμος για τον ελληνικό λαό και για τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας.

11 Μαΐου, 2020

Η Έρη Ρίτσου για την ΤσιπροΖαίϊκη 9 Μάη !!!



Στις 9 του Μάη του 2019, ανήμερα της Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών, (που η ΕΕ προσπαθεί απεγνωσμένα να πλασάρει ως ''Μέρα της Ευρώπης", αφήνοντας απ' έξω τις αμερικανικές συμμαχικές δυνάμεις :P )
ο κ. Τσίπρας πρωθυπουργός τότε της χώρας, μαζί με τους ακροδεξιούς Ορμπαν, Σαλβίνι, Κουρτς και τους υπόλοιπους ηγέτες της ΕΕ, υπέγραψε την διακήρυξη - μνημείο αντικομμουνισμού του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου που αναφέρει:
''Τριάντα χρόνια πριν, εκατομμύρια άνθρωποι πολέμησαν για την ελευθερία τους και για την ενότητα και γκρέμισαν το Σιδηρούν Παραπέτασμα που είχε διχοτομήσει την Ευρώπη για δεκαετίες''.
Ένα χρόνο μετά, 9 Μάη 2020, η "Αυγή", έχει προφανώς ξεχάσει το "Σιδηρούν Παραπέτασμα" και κυκλοφορεί με πρωτοσέλιδο τη γνωστή φωτογραφία του Σοβιετικού στρατιώτη να ανεμίζει την κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο στα ερείπια του Ραϊχσταγκ και λεζάντα "1945-2020: 75 χρόνια από τη μεγάλη αντιφασιστική νίκη. Δεν θα πεθάνει μόνος. Τσάκισέ τον!"

Μου έρχονται στο μυαλό διάφορες λέξεις, "ανάλγητοι, αναίσχυντοι, ανερμάτιστοι, ανήθικοι..." αλλά μπορείτε να συμπληρώσετε στα σχόλια ό,τι σας εκφράζει. 
Από "πολιτικοί απατεώνες" μέχρι "ξεφτίλες", όλα δεκτά.

Υ.Γ. Δεν ανεβάζω τη φωτογραφία, γιατί το φουμπου άμα δει σφυροδρέπανο παθαίνει βαρύ εγκεφαλικό και μπλοκάρει για 30 μέρες τον αναρτήσαντα. Προφανώς έχει λυπηθεί πολύ με την αντιφασιστική νίκη και μάλλον έχει μια ψιλοαδυναμία στους ΝΑΖΙ.
Ερη Ριτσου

------------------

Απ τα Σχόλια


Καψη Βουλα εγω επιμενω ομως,ζητω ο Κοκκινος Στρατος.....!!!!!!




Καψη Βουλα οσο για τους συριζαιους να θυμηθουμε επισης εκεινο το υπεροχο event στις 9 Μαη το 2015 με το legalize canabis στο Συνταγμα,και παρουσα ολη την τοτε συριζανελ κυβερνηση??απο αρχης ειχαν δηλωσει το ποιοι ειναι,μια φορα ξεφτιλες για παντα ξεφτιλες!


Δεσποινα Δεληγιαννιδου Καψη Βουλα έτερον εκατερον,ναι στη νομιμοποίηση της κάνναβης, στην αυτοκαλλιέργεια ( είναι πολλοί οι λόγοι που δεν νομίζω ότι χρειάζεται να αναλυθούν εδώ, αρκεί να σας πω ότι γλύτωσα από χειρουργείο στο έντερο)
Αυτό δεν μας εμποδίζει να γιορτάσουμε την νίκη του λαού. Πέρσι ήμουν στο Ζάππειο...


Καψη Βουλα Δεσποινα Δεληγιαννιδου συγκρινετε μονη σας λοιπον τις αξιες του καθενος,οσο για τα "θετικα" της καναβης τα βλεπουμε ηδη γυρω μας και θα δουμε και περισσοτερα,αυτο μπορουσε να κανει οσυριζα σαν "θετικο" αυτο εκανε ετσι? τοσος ειναι τοσο μπορει ο καθενας θα μου πειτε,σωστο και αυτο!
Απόκρυψη ή αναφορά


Καψη Βουλα Δεσποινα Δεληγιαννιδου δικο σας αυτο το βιντεο...https://www.youtube.com/watch?v=S7vYIv2fhDY...

YOUTUBE.COM
«Αυτό υπογράψατε!!!»: Απίστευτη έκρηξη Γκιόκα (ΚΚΕ) κατά Τσίπρα…«Αυτό υπογράψατε!!!»: Απίστευτη έκρηξη Γκιόκα (ΚΚΕ) κατά Τσίπρα και ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή (9/5/19)


Κατερίνα Κουτροκόη Νομίζω Έρη μου το πολιτικοί απατεώνες τα λέει όλα!! Ετούτοι θυμήθηκαν την αντιφασιστική νίκη, ο Κούλης ξαφνικά κάνει μαθήματα ηθικής στους Κομμουνιστές γιατί δεν τιμά τους νεκρούς της Μαρφίν... στήνει μνημεία... Τι ζούμε;;; Πόσο ακόμη αντέχουμε, ως λαός, αυτή την κοροϊδία άραγε;


Μαγνήτης Μιχάλης Ε να την βάλω εγώ την εικόνα.... να φάω εγώ το μπαν απ' το φατσοβιβλίο 😉


Έλσα Ράσιου Απο πού κι ως πού μέρα της Ευρωπης ???? Η Γαλλια παραδοθηκε ανευ ορων. Η Αυστρια γεννησε το Χιτλερ και η Γερμανια εθρεψε το ναζισμο ενω Ιταλια και Ισπανια το φασισμο. Νορβηγια και Φιλλανδια ταχθηναν στο πλευρο του αξονα. Η Φιλλανδια μαλιστα διευκολυνε με νυχια και δοντια την επιθεση της Γερμανιας κατα της ΕΣΣΔ. Για ποια Ευρωπη μιλανε ρε γμτ ????????????


Ερη Ριτσου Βάλε και τις χώρες της Βαλτικής με τους εθελοντές τους στις τάξεις των SS και είμαστε κομπλέ!