«Ανέκδοτο» χαρακτηρίζει την «ευρωπαϊκή αλληλεγγύη», όχι μόνο απέναντι στην πανδημία του κορονοϊού αλλά και διαχρονικά, ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΚΚΕ, Θανάσης Παφίλης τονίζοντας ότι «σε μία ένωση "ληστών", δεν μπορεί να υπάρχει αλληλεγγύη». Σε συνέντευξή του στο «in.gr» και την δημοσιογράφο Αλ. Φωτάκη ο Θ. Παφίλης σημειώνει ότι «η πανδημία δεν μπορεί να γίνεται το άλλοθι για την κυβέρνηση για να φιμώσει διαμαρτυρίες των εργαζομένων» και προσθέτει ότι «το αν "η πανδημία μπορεί να φιμώσει το λαϊκό κίνημα" το απάντησε το ίδιο το λαϊκό κίνημα. Αχρηστεύοντας με τη δράση του τόσο τις κυβερνητικές κραυγές που έλεγαν "όχι αγώνες τώρα", όσο και την εναλλακτική τους εκδοχή που διακινούσε ο ΣΥΡΙΖΑ στη λογική "θα λογαριαστούμε μετά", δηλαδή ποτέ». Σχολιάζοντας τα μέτρα που λήφθηκαν με αφορμή τον COVID-19 σχολιάζει ότι «η απειλή για τα Εργασιακά είναι διαρκής» και το αποδεικνύει η πραγματικότητα, καθώς όπως λέει ο ΣΕΒ με αφορμή την υγειονομική κρίση «ζει το όνειρό του»…
Ερωτηθείς για την κλιμάκωση της τουρκικής προκλητικότητας, ο Θ. Παφίλης σημειώνει στο «in.gr» ότι «η τουρκική άρχουσα τάξη ενθαρρύνεται από ένα παζάρι, στο οποίο, όπως λέει π.χ. η ελληνική κυβέρνηση, κοινός στόχος των ΗΠΑ και της Ελλάδας είναι η διατήρηση της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ. Το ΝΑΤΟ υπολογίζει την Τουρκία ως σημαντικό σύμμαχο και δεν διστάζει να δώσει ανταλλάγματα που αφορούν ακόμα και την Αν. Μεσόγειο ή το Αιγαίο». Εκτιμά δε ότι αυτό το παζάρι φέρνει πιο κοντά «μεγάλους κινδύνους για τους λαούς, την ειρήνη και τα κυριαρχικά δικαιώματα Ελλάδας και Κύπρου», ενώ όπως λέει «η ΕΕ επαναλαμβάνει κάθε τρεις και λίγο γνωστά, ανέξοδα ευχολόγια, αλλά έχει στρατηγικές σχέσεις με την Τουρκία».
Ολόκληρη η συνέντευξη έχει ως εξής:
- 9 Μαΐου. Μέρα Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών ή Μέρα της Ευρώπης και γιατί;
- Μέρα Αντιφασιστικής Νίκης των λαών. Όσο πιο εμβληματικό είναι ένα γεγονός, τόσο πιο απελπισμένη γίνεται η προσπάθεια να παραποιηθεί η αλήθεια που ακόμα φωνάζει: Η ΕΣΣΔ και ο Κόκκινος Στρατός έπαιξαν τον αποφασιστικό ρόλο στη συντριβή του ναζισμού, μαζί με τις παρτιζάνικες ένοπλες δυνάμεις σε κάθε χώρα. Έτσι συνέβη και στη χώρα μας με το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ, που είχαν ψυχή και νου τους το ΚΚΕ.
Η μνήμη δεν σβήνει ό,τι κι αν κάνουν. Μία τέτοια προσπάθεια είναι η καθιέρωση της 9ης Μάη ως «Μέρας της ΕΕ», που πηγαίνει πακέτο με εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ για προπαγανδιστικές εκδηλώσεις με «θέμα» το κατασκεύασμα που λέγεται «θεωρία των δύο άκρων». Δεν μας κάνει εντύπωση αυτή η προσπάθεια της ΕΕ. Σε κράτη-μέλη της ΕΕ τιμώνται ως «ήρωες» μέλη των SS και την ίδια ώρα απαγορεύονται κομμουνιστικά κόμματα και σύμβολα. Μιλάμε για την ΕΕ που, σε πρόσφατο ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου, έφτασε να μιλά για την ανάγκη μίας «νέας Νυρεμβέργης» για να καταδικαστεί τελικά η ΕΣΣΔ ως υπαίτια για τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο! Τους βλέπει ο Γκέμπελς και ζηλεύει… Ακόμα δεν μπορούν να χωνέψουν πως η Σοβιετική Ένωση, το πρώτο σοσιαλιστικό κράτος, συνέτριψε το ναζιστικό κτήνος… Σε αυτήν την προσπάθεια δεν βάζουν πλάτη μόνο σεσημασμένοι ακροδεξιοί. Ψήφισαν και Πράσινοι, Σοσιαλδημοκράτες κ.ά.
Ούτε γι’ αυτό πέφτουμε από τα σύννεφα. Πέρσι ανήμερα της 9ης Μάη, ο «προοδευτικός» Τσίπρας έβαλε την υπογραφή του δίπλα σε αυτήν του Όρμπαν σε έναν λίβελο της ΕΕ που μιλούσε για «Σιδηρούν Παραπέτασμα»! Υπέγραψε δηλαδή όλο το ψυχροπολεμικό, αντικομμουνιστικό αφήγημα με το οποίο στη χώρα μας εκατοντάδες χιλιάδες αγωνιστές και κομμουνιστές εκτελέστηκαν, εξορίστηκαν, φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν…
- Πόσο αλληλέγγυα έδειξε να είναι η Ευρώπη απέναντι στα κράτη-μέλη της στην πανδημία του COVID-19; Μπορεί η υγειονομική κρίση να εξελιχθεί σε μία ευρωπαϊκή κρίση;
- Η «αλληλεγγύη της ΕΕ» πάντα ήταν ανέκδοτο. Αλληλεγγύη μπορεί να υπάρχει ανάμεσα σε λαούς που παλεύουν, στους λαούς που δοκιμάζονται. Σε μία ένωση «ληστών», όπως η ΕΕ, δεν μπορεί να υπάρχει αλληλεγγύη. «Σύμπνοια» μεταξύ τους υπάρχει μόνο όταν είναι να σαρώσουν εργατικά δικαιώματα, μισθούς, συντάξεις, τη Δημόσια Υγεία κλπ. Την ίδια στιγμή τρώγονται σαν τα σκυλιά στην ΕΕ για το ποιος θα πάρει κεφάλι στον μεταξύ τους ανταγωνισμό, που αγριεύει εν μέσω καπιταλιστικής κρίσης.
Ήδη βγαίνει ένα πρώτο βασικό συμπέρασμα για το λαό: Η αντιπαράθεση μέσα στην ΕΕ -όπως και στη χώρα μας ανάμεσα στη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ- δεν γίνεται για το ποιος θα πληρώσει την κρίση. Έχουν δεδομένο πως θα πληρώσουν οι γνωστοί, οι εργαζόμενοι. Οι διαφωνίες τους έγκεινται στο πώς και σε ποιο χρόνο θα πληρώσουν. Και εδώ οι εργαζόμενοι πρέπει να απαντήσουν: Έχουμε πληρώσει πολλά! Δεν θα πληρώσουμε ξανά. Σε αυτήν την προσπάθεια, στους νέους αγώνες είναι στην πρώτη γραμμή το ΚΚΕ.
Ξέρετε το ΚΚΕ -ακόμα και όταν η ΕΕ ήταν στα «ντουζένια» της- τόνιζε πως ο ανταγωνισμός είναι μέσα στη φύση της. Ποτέ δεν μιλήσαμε για το «απάνεμο λιμάνι της ΕΕ», όπως έλεγαν όλα τα άλλα κόμματα. Η αλήθεια είναι πως το μέλλον της ΕΕ και της Ευρωζώνης καθίσταται όλο και πιο αβέβαιο. Οι ανταγωνισμοί στο εσωτερικό της θα αποκτήσουν άλλη δυναμική όσο ξεδιπλώνεται η καπιταλιστική κρίση.
Τόσο διεθνώς, όσο και στην Ελλάδα, οι κυβερνήσεις και γενικότερα το αστικό πολιτικό σύστημα συγκλίνει στην υιοθέτηση μεγαλύτερης κρατικής παρέμβασης, επεκτατικής δημοσιονομικής και χαλάρωσης της νομισματικής πολιτικής για να στηριχτεί η ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας. Γενικά, όμως, δεν πρόκειται για κάποια προοδευτική εξέλιξη, όπως ισχυρίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Η επεκτατική δημοσιονομική πολιτική, η μεγαλύτερη κρατική παρέμβαση υπηρετεί σε αυτή τη φάση τις ανάγκες της καπιταλιστικής οικονομίας.
Γι’ αυτό τώρα νεοφιλελεύθερες δυνάμεις προσανατολίζονται στην πιο επεκτατική πολιτική, όπως παλιότερα σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις άσκησαν «περιοριστική» πολιτική. Φορτώνουν με διαφορετικό τρόπο τα βάρη στις πλάτες του λαού. Ο λαός καλείται να αποπληρώσει τα νέα δάνεια και να σηκώσει τα βάρη ζημιογόνων ιδιωτικών επιχειρήσεων στην περίπτωση της προσωρινής κρατικοποίησής τους. Συνεπώς, απαιτείται επαγρύπνηση, υπευθυνότητα, ρεαλισμός, αγωνιστική ενότητα και κινητοποίηση, διεκδίκηση, συνολική αλλαγή ρότας, όσο είναι καιρός, αλλιώς θα την πληρώσει πάλι μόνο ο λαός.
- Η υγειονομική κρίση ανέδειξε με τον πλέον τραγικό τρόπο την απαξίωση των εθνικών συστημάτων Υγείας σε παγκόσμιο επίπεδο. Ποια μέτρα πρέπει να ληφθούν για την ενίσχυση του τομέα της Υγείας; Ποιες οι ευθύνες της Ευρώπης στη διαρκή απαξίωση των εθνικών συστημάτων Υγείας ιδιαίτερα τα χρόνια της οικονομικής κρίσης;
- Ο ελληνικός λαός τήρησε με αποφασιστικότητα τα περιοριστικά μέτρα. Αντίθετα η κυβέρνηση αυτόν τον χρόνο που κερδήθηκε δεν τον αξιοποιεί για να θωρακίσει το δημόσιο σύστημα Υγείας που παίρνει τον κατήφορο χρόνο με τον χρόνο από άποψη χρηματοδότησης και προσλήψεων και στηρίζεται στην υπεράνθρωπη προσπάθεια του ιατρικού, νοσηλευτικού προσωπικού. Η αλήθεια ποια είναι;
Εδώ και 10 χρόνια οι κρατικοί προϋπολογισμοί για την Υγεία μειώνονται. Νοσοκομειακές μονάδες έκλεισαν. Σύμφωνα με τα -ανεπαρκή κατά τη γνώμη μας- οργανογράμματα των νοσοκομείων λείπουν 30.000 εργαζόμενοι από το δημόσιο σύστημα Υγείας. Οι Μονάδες Εντατικής Θεραπείας είναι πολύ λιγότερες από όσες απαιτούνταν προ πανδημίας. Τα νοσοκομεία λειτουργούσαν στο όριο. Όλο αυτό το «έργο» έχει την υπογραφή της ΕΕ και των ελληνικών κυβερνήσεων της τελευταίας δεκαετίας. Κριτήριό τους δεν είναι η διασφάλιση δωρεάν και υψηλού επιπέδου Υγείας για όλο τον λαό.
Την ίδια στιγμή που το δημόσιο σύστημα Υγείας στη χώρα μας αποψιλωνόταν, ενισχυόταν ο ιδιωτικός τομέας επίσης με τις ευλογίες όλων των κυβερνήσεων. Μάλιστα, ο ιδιωτικός τομέας Υγείας όχι απλά δεν επιτάσσεται ακόμα, αλλά επιδοτείται με κρατικό χρήμα, ακόμα και αν η λειτουργία του σημαίνει κινδύνους για τη δημόσια υγεία, υπονομεύει την επιτυχία της μάχης κατά της πανδημίας, όπως π.χ. με τα διαγνωστικά τεστ τα οποία γίνονταν με τα κριτήρια των κλινικών -με υψηλό κόστος- και όχι με κάποιες κρατικές κατευθύνσεις.
Οι μαζικοί τάφοι στην καπιταλιστική μητρόπολη, τις ΗΠΑ, τα στρατιωτικά οχήματα που μετέφεραν νεκρούς, οι ηλικιωμένοι που πέθαιναν ξεχασμένοι σε γηροκομεία και η ίδια η ομολογία πως τα περιοριστικά μέτρα είναι αναγκαία για να μην «κρασάρει το σύστημα Υγείας» αποτελούν ομολογία ήττας του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος. Τις εικόνες αυτές τις συμπληρώνουν οι ουρές των συσσιτίων στις ΗΠΑ, τα δεκάδες εκατομμύρια ανέργων. Το σημερινό άδικο, καπιταλιστικό σύστημα υπονομεύει τις μεγάλες δυνατότητες της εποχής μας.
Γι’ αυτό το σύνθημα «Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» είναι επίκαιρο όσο ποτέ. Γιατί ο σοσιαλισμός μπορεί να εξασφαλίσει με την εργατική εξουσία, τον κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας και την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής ότι θα αντιστοιχηθούν τα μεγάλα επιτεύγματα της επιστήμης με μία καλύτερη ζωή, όπως την αξίζουν οι παραγωγοί του πλούτου τον 21ο αιώνα.
- Η πανδημία έφερε και μία σειρά μέτρων, τόσο όσον αφορά τον περιορισμό των ελευθεριών, όσο και τα Εργασιακά. Θεωρείτε ότι η απειλή για τους εργαζόμενους και τα δικαιώματα με αφορμή την κρίση θα είναι διαρκής; Τι μέτρα πρέπει να ληφθούν, με δεδομένες και τις ζοφερές προβλέψεις για την οικονομία και την ανεργία, λόγω του κορονοϊού;
- Η πανδημία δεν μπορεί να γίνεται το άλλοθι για την κυβέρνηση για να φιμώσει διαμαρτυρίες των εργαζομένων, στις οποίες τηρούνται τα μέτρα προστασίας από τα ίδια τα σωματεία κλπ. Από την άλλη δεν μπορεί να επαφίεται και η επόμενη μέρα της καραντίνας στην ατομική ευθύνη, επειδή το κράτος δεν αναλαμβάνει την δική του, όπως στην περίπτωση των πλατειών που απαντάει με ΜΑΤ κι όχι με περισσότερους ελεύθερους χώρους, στις ουρές στην ΔΕΗ και αλλού.
Η απειλή για τα εργασιακά είναι διαρκής και δεν το λέμε εμείς. Το λέει η πραγματικότητα. Δεν έχει καταργηθεί καμία από τις άθλιες, αντεργατικές ΠΝΠ που ψηφίστηκαν στην αρχή της πανδημίας. Πριν την πανδημία ήδη ο ΣΕΒ ζητούσε νέο πογκρόμ στα Εργασιακά και τώρα… ζει το όνειρο του! Το μεγάλο κεφάλαιο θέλει πάση θυσία να περάσει πάνω από ό,τι εργατικό δικαίωμα έχει μείνει όρθιο για να θωρακίσει τα κέρδη και τα προνόμιά του. Η πείρα των μνημονιακών μέτρων, που νομοθετήθηκαν στο όνομα των «εκτάκτων καταστάσεων» και τώρα «ζουν και βασιλεύουν», μιλάει από μόνη της.
- Κορονοϊός και κινητοποιήσεις. Είδαμε την πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στο Σύνταγμα να κάνει τον γύρο του κόσμου. Τι απαντάτε στους επικριτές της συγκέντρωσης, αλλά και της οργάνωσης; Η πανδημία μπορεί να φιμώσει το λαϊκό κίνημα;
- Η πλειοψηφία του λαού βλέποντας την πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση στο Σύνταγμα με όλα τα μέτρα προστασίας πήρε «ανάσα» ελπίδας. Εμείς είμαστε κάθε μέρα σε χώρους δουλειάς. Ξέρετε τι μας λένε οι εργαζόμενοι; «Ευτυχώς που υπάρχει το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ». Ήταν μεγάλη η εμβέλεια της πρωτομαγιάτικης συγκέντρωσης των συνδικάτων. Ένα μεγάλο τμήμα του λαού μας, που πειθάρχησε στα μέτρα, αλλά δεν θέλησε να σιωπήσει, ταυτίστηκε με την εικόνα της πρωτομαγιάτικης συγκέντρωσης. Γι’ αυτό επιστρατεύτηκαν πένες και τρολ (όλων των αποχρώσεων…) για να τη συκοφαντήσουν. Δεν είχαν πρόβλημα με τη φωτογραφία. Τους ενόχλησε ότι στάλθηκε ένα αποφασιστικό μήνυμα πειθαρχημένης απειθαρχίας στην αδικία, στην εκμετάλλευση. Τους ενόχλησε ότι εδώ υπάρχει οργάνωση και ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα που δεν παραδόθηκε, δεν υποχώρησε. Που είναι η δύναμη κρούσης του λαού σε όσα θα βρει μπροστά του το επόμενο διάστημα.
Το αν «η πανδημία μπορεί να φιμώσει το λαϊκό κίνημα» το απάντησε το ίδιο το λαϊκό κίνημα. Αχρηστεύοντας με τη δράση του τόσο τις κυβερνητικές κραυγές που έλεγαν «όχι αγώνες τώρα», όσο και την εναλλακτική τους εκδοχή που διακινούσε ο ΣΥΡΙΖΑ στη λογική «θα λογαριαστούμε μετά», δηλαδή ποτέ! Πριν τις πρωτομαγιάτικες συγκεντρώσεις προηγήθηκαν Μέρες Πανελλαδικής Δράσης σε νοσοκομεία, σούπερ μάρκετ και χώρους δουλειάς. Δεκάδες κινητοποιήσεις εργατικών σωματείων από πολλούς κλάδους (Τρόφιμα, Κατασκευές, Θέαμα - Ακρόαμα κ.ά.) για διεκδίκηση μέτρων στήριξης και προστασίας, στάσεις εργασίας κ.ά. Το ΚΚΕ ήταν εκεί. Αυτή η πείρα είναι πολύτιμη γιατί είμαστε ήδη στην επόμενη μέρα και πρέπει τώρα να δυναμώσει η οργάνωση των εργαζομένων, η κοινωνική συμμαχία ενάντια στο μεγάλο κεφάλαιο, τις ενώσεις του, την εξουσία του, με στόχο να πληρώσει την κρίση το μεγάλο κεφάλαιο.
- Η Τουρκία κλιμακώνει την ένταση απέναντι στην Ελλάδα, αλλά και απέναντι στην Κύπρο. Πώς βλέπετε να εξελίσσεται η ένταση αυτή και τι κινδύνους επιφυλάσσει; Η ΕΕ έχει αντιδράσει επαρκώς και τι θα έπρεπε να διεκδικήσει η Ελλάδα;
- Η τουρκική άρχουσα τάξη ενθαρρύνεται από ένα παζάρι, στο οποίο, όπως λέει π.χ. η ελληνική κυβέρνηση, κοινός στόχος των ΗΠΑ και της Ελλάδας είναι η διατήρηση της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ. Το ΝΑΤΟ υπολογίζει την Τουρκία ως σημαντικό σύμμαχο και δεν διστάζει να δώσει ανταλλάγματα που αφορούν ακόμα και την Αν. Μεσόγειο ή το Αιγαίο. Αυτό το παζάρι φέρνει πιο κοντά μεγάλους κινδύνους για τους λαούς, την ειρήνη και τα κυριαρχικά δικαιώματα Ελλάδας και Κύπρου. Στην περιοχή μας διασταυρώνονται ισχυρά συμφέροντα, αυτά του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ από τη μία και της Ρωσίας, της Κίνας από την άλλη. Μέσα σε αυτά η αστική τάξη κάθε χώρας έχει τα δικά της ιδιαίτερα συμφέροντα.
Επίσης στην περιοχή μας υπάρχουν σημαντικές ενεργειακές πηγές, που αντί να συζητάμε το πώς θα αξιοποιηθούν με γνώμονα τα συμφέροντα των λαών, την εξάλειψη της ενεργειακής φτώχειας και τον σεβασμό στο περιβάλλον, τώρα ακονίζονται τα μαχαίρια ανάμεσα σε ενεργειακούς κολοσσούς για το ποιος θα τρυπήσει, από πού θα το μεταφέρει και πού θα το πάει με αποκλειστικό κριτήριο τα κέρδη τους. Αυτοί οι δρόμοι πάντα ανοίγουν με το αίμα των λαών. Το δίλημμα «συμβιβασμός και συνεκμετάλλευση ή θερμό επεισόδιο και σύγκρουση» είναι πλαστό και κάθε πλευρά του εγκυμονεί κινδύνους για τον λαό μας αλλά και για τους λαούς της περιοχής.
Η ΕΕ επαναλαμβάνει κάθε τρεις και λίγο γνωστά, ανέξοδα ευχολόγια, αλλά έχει στρατηγικές σχέσεις με την Τουρκία. Ο ελληνικός λαός πρέπει να σκεφτεί ποια πολιτική μας έφερε ως εδώ. Η λογική «να είναι η Ελλάδα το καλό παιδί της ΕΕ, του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ για να συγκρατείται η Τουρκία», με την οποία τον εφησύχαζαν όλα τα κόμματα εδώ και χρόνια -και ο ΣΥΡΙΖΑ με μεγάλο ζήλο μάλιστα- χρεοκόπησε οριστικά. Οι θέσεις αυτές είναι εκτός πραγματικότητας. Τα γεγονότα αποδεικνύουν ότι το ΝΑΤΟ δεν αναγνωρίζει σύνορα στο Αιγαίο και ενδιαφέρεται για τα δικά του συμφέροντα στην περιοχή. Ο εναγκαλισμός των ελληνικών κυβερνήσεων με την πολιτική των ΗΠΑ και της ΕΕ είναι θανάσιμος για τον ελληνικό λαό και για τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας.
