1961:ΓΚΑΓΚΑΡΙΝ ΚΑΙ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΙ ΤΟΥ ΙΤΖΕΔΙΝ

Ήταν Απρίλης του 1961, όταν οι πολιτικοί κρατούμενοι στις φυλακές του Ιτζεδίν, έστρεψαν το βλέμμα τους στον ουρανό, πλημμυρισμένοι από μια κρυφή περηφάνια. 

Το νέο είχε αρχίσει να διαδίδεται από το ένα κελί στο άλλο. Ο Γιούρι Γκαγκάριν είχε αγγίξει τα άστρα, ο δικός τους Γιούρι, το παιδί των αγροτών από ένα χωριό το Κλούσινο της επαρχίας Σμολένσκ, το παιδί του πρώτου κράτους των εργατών όπως ήταν οι ίδιοι, ήταν ο πρώτος άνθρωπος που αψήφησε τη βαρύτητα. 

Οι κρατούμενοι κοιτούσαν τον ουρανό και ένιωθαν να πετούν μαζί του, να αφήνουν πίσω τους ψηλούς τοίχους που φυλάκιζαν τις ιδέες τους για έναν καλύτερο κόσμο. 

Το πέταγμα του Γκαγκάριν ήταν η λαμπρότερη απόδειξη, ότι ο κόσμος που πάλευαν να χτίσουν ήταν αυτός που θα οδηγούσε την ανθρωπότητα στο επόμενο βήμα, ένα βήμα μπροστά στην επιστήμη, στον πολιτισμό, στην ανθρωπιά. Ένα βήμα πιο κοντά στο όνειρο των πολιτικών κρατουμένων, που τώρα ήταν αιτία να τους κλείσουν πίσω
από τους ανήλιαγους τοίχους του κάστρου του Ιτζεδίν.
Εκεί που δεν έμπαινε ο ήλιος, μπήκε ο δικός τους Γιούρι
και τους έφερε πιο κοντά στ’ αστέρια.
Σύμφωνα με αρχεία και μαρτυρίες πολιτικών κρατουμένων στον σύλλογο Φίλων και Συγγενών Πολιτικών Κρατουμένων στο Ιτζεδίν, για τα επόμενα χρόνια από το 1961 και μετά, οι κομμουνιστές των φυλακών Καλαμίου γιόρταζαν την κατάκτηση της Σοβιετικής Ένωσης. 

Οι συγκεντρώσεις ήταν απαγορευμένες στις φυλακές, αλλά η περηφάνια και η χαρά τους έβρισκαν τρόπο να εκδηλωθούν. Κάθε Κρητικός πολιτικός κρατούμενος είχε αναλάβει και έναν ακόμα από την υπόλοιπη Ελλάδα. 

Κάθε φορά που ο ντόπιος δεχόταν επισκεπτήριο, ένα μέρος των πραγμάτων που του έφερνε η οικογένειά του μοιράζονταν με κάποιον κρατούμενο που δεν είχε τη δυνατότητα να συναντήσει τους δικούς του. 

Το Ιτζεδίν ήταν πολύ μακριά για τη μάνα, τη γυναίκα ή το παιδί από τα χωριά της Κεντρικής ή Βόρειας Ελλάδας. Όμως, ο άνθρωπός τους δεν ήταν μόνος. Μια άλλη μάνα, μια άλλη αδερφή, φρόντιζε και για τους δύο.

 Την ημέρα της επετείου της πτήσης του Γκαγκάριν τα δέματα ήταν λίγο πιο πλούσια και οι κρατούμενοι ήταν πιο περιποιημένοι. Εκείνη τη μέρα φορούσαν τα καλά τους, τα ρούχα που κρατούσαν στην άκρη
για την ημέρα της εκτέλεσής τους και ήταν όλοι ξυρισμένοι και γελαστοί. 

Κάθε χρόνο, στις 12 Απριλίου, χαμογελούσαν γνωρίζοντας ότι η πάλη τους για έναν καλύτερο κόσμο έδινε καρπούς. Κάθε χρόνο στις 12 Απριλίου, το επίτευγμα του κράτους των αγροτών και των εργατών, θύμιζε σε όλους τους εργάτες και τους αγρότες του κόσμου, ότι τίποτα δεν είναι αδύνατον για εκείνους που παλεύουν για έναν καλύτερο κόσμο.
Το ποίημα που ακολουθεί βρέθηκε στα χαρτιά του πολιτικού κρατούμενου Ηρακλή Κοσσιβάκη και αποκαλύπτει ότι το πέταγμα του αγροτόπαιδου από το Κλούσινο ήταν το πέταγμα ενός ολόκληρου κόσμου προς τον ουρανό.

Νίκη Στο Διάστημα

Εκεί ψηλά ζεσταίνει τις καρδιές μας
Και μας δίνει φτερά για πιο μακριά
Ο Γκαγκάριν γκρεμίζει τ’ από αιώνες
θεμελιωμένα παραμύθια
Και οι θεοί αγανακτισμένοι ξύπνησαν
από τους ξεθωριασμένους βωμούς
και αναρωτιούνται
«Τι είναι άραγε εκεί, στο φεγγάρι ψηλά
που μας περιγελά;»
Και οι Άγιοι από την άλλη μεριά
Τους λένε πως είναι ο Γκαγκάριν
«Και ποιός είναι αυτός που τόλμησε
τον ύπνο να μας χαλάσει
Και από τους ωραίους βωμούς
κάτω να μας κατεβάσει;»
«Είναι αυτός ο Άνθρωπος που
μέσα στα βαθειά σκοτάδια που επλασε και εσας...
«Μα ’ αυτό λέγεται ασέβεια»,
δεν μπορεί, θα φωνάζουν
«Έχουμε ακόμη ανθρώπους
που μας υμνούν και μας λατρεύουν»
Του κάκου καλοί μου Θεοί
Μόνο οι μορφές μας θα μείνουν να υμνούν
από δω και μπρος
τους ζωγράφους που μας στόλιζαν
με τα καλύτερα χρώματα
Και μεις οι παπάδες, καλοί μου Θεοί,
τι θα γίνουμε αν χάσωμε το μαγαζί,
που ούτε φως ούτε ενοίκιο.
εισπράτωμε τοις μετρητοίς
υμνολογώντας εσάς
Αχ άνθρωπε γιατί ξύπνησες τόσο νωρίς
Και έστειλες τον Γκαγκάριν τόσο ψηλά;

ΗΡΑΚΛΗΣ ΚΟΣΣΥΒΑΚΗΣ
πολιτικος κρατουμενος στο ΙΤΖΕΔΙΝ

Ανακοινωση του ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΙΤΖΕΔΙΝ ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ ΚΑΛΑΜΙΟΥ
12/4/2019

Velissarios Kossivakis

Ο Che στη Χιροσίμα: "Τέτοιες επισκέψεις κάνουν καλό, σε ωθούν να παλέψεις"

από:Velissarios Kossivakis

6/8/2017

Ιούλιος 1959- Στο πλαίσιο του ταξιδιού του στην Ιαπωνία, ο Τσε πραγματοποιεί ανεπίσημη επίσκεψη στη μαρτυρική πόλη της Χιροσίμα. Από 'κει, θα στείλει το ακόλουθο γράμμα στη σύζυγο του, Αλέϊδα:

"Αγαπημένη μου,

Σήμερα σου γράφω απ' τη Χιροσίμα, την πόλη της βόμβας. Στο βάθρο που βλέπεις υπάρχουν τα ονόματα εβδομήντα οκτώ χιλιάδων νεκρών. Το σύνολο υπολογίζεται σε εκατόν ογδόντα χιλιάδες. Τέτοιες επισκέψεις κάνουν καλό, σε ωθούν να παλέψεις ακόμη πιο αποφασιστικά για την ειρήνη".

Για την επίσκεψη του Γκεβάρα στη Χιροσίμα: 

Η επίσκεψη του Τσε Γκεβάρα στη μαρτυρική Χιροσίμα

Τιμώντας τη μνήμη των θυμάτων, Χιροσίμα 1959.

Ήταν Ιούλης 1959, επτά περίπου μήνες μετά το θρίαμβο της Κουβανικής Επανάστασης, όταν ο Ερνέστο Τσε Γκεβάρα προσγειώνονταν στο αεροδρόμιο του Τόκιο φορώντας την χαρακτηριστική στρατιωτική του στολή. Οι ΗΠΑ είχαν ήδη επιβάλλει στην Κούβα οικονομικό αποκλεισμό στο εμπόριο ζάχαρης και ο Τσε, μαζί με αντιπροσωπεία κουβανών, μετέβησαν στη χώρα της Άπω Ανατολής με στόχο μια εμπορική συμφωνία για αύξηση του αριθμού των εξαγωγών. 

Πέραν των συναντήσεων της με υψηλόβαθμους αξιωματούχους της ιαπωνικής κυβέρνησης, η κουβανική αποστολή επισκέπτηκε μεγάλους βιομηχανικούς κολοσσούς της χώρας όπως η Τογιότα, η Σόνυ και η Μιτσουμπίσι. Όταν η κυβέρνηση του Τόκιο απέκλεισε την Χιροσίμα από το πρόγραμμα των επισκέψεων, ο Τσε αποφάσισε να επισκεφτεί την πόλη ανεπίσημα και χωρίς την συνοδεία επισήμων.

Εκείνη την περίοδο – ήταν μόλις λίγους μήνες μετά την Επανάσταση στην Κούβα άλλωστε – ο Γκεβάρα δεν ήταν ακόμη γνωστή φυσιογνωμία στην Ιαπωνία. Παρ’ όλα αυτά όμως, η παρουσία του σε όσους είχαν την ευκαιρία να τον συναντήσουν και να συνομιλήσουν μαζί του άφησε ισχυρές εντυπώσεις. Το αληθινό, καθαρό και διαπεραστικό του βλέμμα, καθώς και ο ήπιος τρόπος με τον οποίο συνομιλούσε προκάλεσαν το μεγαλύτερο ενδιαφέρον αξιωματούχου της ιαπωνικής κυβέρνησης που συνόδευε την κουβανική αποστολή.

Ο Τσε, λοιπόν, επισκέπτηκε την πόλη της Χιροσίμα παρά τις αρχικές αντιδράσεις της κυβέρνησης της Ιαπωνίας. Ο ίδιος ήταν από πριν αποφασισμένος να μην αφήσει το τραγικό αυτό μέρος έξω απ’ το πρόγραμμα της περιοδείας του. Αρχικά υπήρξε η ιδέα να επισκεπτεί ένα νεκροταφείο πεσόντων στρατιωτιών της αυτοκρατορικής Ιαπωνίας – Ο Τσε αρνήθηκε να μεταβεί εκεί με το σκεπτικό ότι δεν υπήρχε λόγος να τιμήσει στρατιώτες που μακέλευσαν αθώους ανθρώπους στο όνομα μιας ιμπεριαλιστικής δύναμης.

Στο μυαλό του Κομαντάντε ήταν η Χιροσίμα και η ανείπωτη τραγωδία που οι κάτοικοι της (και μαζί τους ο Ιαπωνικός λαός) έζησαν με τη ρήψη της ατομικής βόμβας, τον Αύγουστο του 1945. 

“Επιθυμώ να δω το μέρος όπου οι Ηνωμένες Πολιτείες σκότωσαν περισσότερους από 100.000 ανθρώπους” έλεγε στα μέλη της αποστολής εκείνες τις μέρες. Αποφάσισε να μεταβεί κρυφά στην Χιροσίμα, γνωρίζοντας ότι κανένας δεν θα αναγνώριζε την ιδιότητα του ως υψηλόβαθμου στελέχους της επαναστατικής Κουβανικής κυβέρνησης. 

Μαζί με δύο μέλη της αποστολής αναχώρησαν με το βραδινό τρένο από το Τόκιο για την πόλη της Χιροσίμα. Στην συνέχεια ο Τσε είχε την ευκαιρία να επισκεπτεί το “Πάρκο της Ειρήνης” (Hiroshima Peace Memorial Park), το μουσείο της πόλης και το νοσοκομείο στο οποίο νοσηλεύονταν ασθενείς που υπέφεραν από διάφορες παθήσεις-αποτέλεσμα της ραδιενέργειας που σκόρπισε η δολοφονική ατομική βόμβα των αμερικανών.

Φωτογραφία που τράβηξε ο Τσε στη Χιροσίμα (Δημοσ. σε γιαπωνέζικο περιοδικό).

 Βλέποντας όμως το μέγεθος της τραγωδίας που άφησε πίσω της η πυρηνική καταστροφή, η οργή του επαναστάτη που αποζητά δικαιοσύνη βγήκε στην επιφάνεια: “Πρέπει να δώσουμε την αγάπη μας στη Χιροσίμα και στους ανθρώπους της για πάντα” και ρώτησε: “Γιατί η Ιαπωνία δεν ζητά μια δημόσια συγνώμη από τις ΗΠΑ και γιατί δεν δείχνει τον θυμό της για όσα συνέβησαν, ώστε να σταματήσουν (οι ΗΠΑ) να ελέγχουν τη χώρα αυτή;”. Ένας ρεπόρτερ τοπικής εφημερίδας που αναγνώρισε τη φιγούρα του Τσε ζήτησε μια σύντομη συνέντευξη. Όπως ο ίδιος διηγήθηκε αργότερα, ο Γκεβάρα ήταν ιδιαίτερα προσεκτικός στα λόγια του, ούτως ώστε να μην πει κάτι που θα έθιγε, την συγκεκριμένη χρονική στιγμή, τους λαούς της Ιαπωνίας και των Ηνωμένων Πολιτειών.

Για έναν άνθρωπο με έκδηλο το πνεύμα του ανθρωπισμού και της αλληλεγγύης, όπως ο Ερνέστο Γκεβάρα, ήταν πολύ δύσκολο να μην νιώσει την πρωτοφανή στα ιστορικά δεδομένα αδικία που συντελέστηκε στη Χιροσίμα το 1945. Ήταν αδύνατο να μην εξοργιστεί, ως γνήσιος διεθνιστής επαναστάτης, μπροστά στον πόνο και την τραγωδία των ανθρώπων την γιαπωνέζικης πόλης που ισοπεδώθηκε από την ατομική βόμβα της ιμπεριαλιστικής υπερδύναμης.

Με την επιστροφή του στην Κούβα, μετά το πέρας του ταξιδιού του, ο Τσε προέβη σε μια δημόσια δήλωση αναφορικά με την ανάγκη να τιμάται η μνήμη των θυμάτων της Χιροσίμα. Αυτήν του την εμπειρία την μετέδωσε και στον Φιντέλ Κάστρο, καθιερώνοντας κάθε χρόνο, στις 6 Αυγούστου, την ημέρα μνήμης των θυμάτων του πυρηνικού ολοκαυτώματος. 

Το έγκλημα στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι διδάσκεται στους κουβανούς μαθητές του δημοτικού, ενώ ο Φιντέλ Κάστρο πραγματοποίησε επίσκεψη στη μαρτυρική πόλη το 2003, κάνοντας έτσι πράξη μια υπόσχεση που είχε δώσει στον αλησμόνητο φίλο και σύντροφο του.

Νίκος Μόττας.

Πηγή: Toru Miyoshi. Che Nihon wo Iku (Che goes to Japan). Bungei Shunju. Tokyo: Bungei Shunju Ltd., March 1969.

Μήπως είσαι Φασίστας ; δες -κατά Ουμπέρτο Έκο- τα χαρακτηριστικά του "πρωτο-φασισμού"

Velissarios Kossivakis:

5/1/2016

 

Τα 14 τυπικά χαρακτηριστικά του

"Πρωτο-φασισμού" σύμφωνα με τον Ουμπέρτο Έκο:

1. Η λατρεία της παράδοσης.
2. Η απόρριψη του ορθολογισμού και του μοντερνισμού.
3. Η καχυποψία απέναντι στη διανόηση, την κριτική σκέψη, την κουλτούρα
4. Η διαφωνία είναι προδοσία.
5. Ο φόβος του διαφορετικού.
6. Η επίκληση προς μια απογοητευμένη, ταπεινωμένη,
φοβισμένη μεσαία τάξη.
7. Η εμμονή με τις συνωμοσίες, ιδιαίτερα τις διεθνείς.
8. Η αίσθηση της ταπείνωσης απέναντι στη δύναμη
ή τον πλούτο του εχθρού.
9. Ο ειρηνισμός είναι συναλλαγή με τον εχθρό.
Η λύση θα έρθει με μια «τελική μάχη».
10. Ο «λαϊκός ελιτισμός»: ανήκουμε στον καλύτερο λαό του κόσμου,
τα μέλη του κόμματος είναι οι καλύτεροι πολίτες.
11. Η λατρεία του ηρωισμού και του θανάτου.
12. Η μετάθεση του πόθου για εξουσία στη σεξουαλική συμπεριφορά.
13. Τα άτομα ως άτομα δεν έχουν δικαιώματα,
ο Λαός γίνεται αντιληπτός σαν ποιότητα,
ο Ηγέτης είναι ο ερμηνευτής της κοινής βούλησης.
14. Φτωχό λεξιλόγιο χωρίς σύνθετη κριτική σκέψη

για FIDEL κ ΚΟΥΒΑ Κυριακή 4/12 στις 14.00 στο ΑΛΚΥΟΝΙΣ:

Velissarios Kossivakis:

· 

Αξιότιμοι φίλοι

Την Κυριακή 4/12 στις 14.00 η NEW STAR διοργανώνει εκδήλωση τιμής στον ΦΙΔΕΛ ΚΑΣΤΡΟ. 

Σε live σύνδεση με το ΣΑΝΤΙΑΓΚΟ της ΚΟΥΒΑΣ θα παρακολουθήσουμε την τελετή ταφής και τις υπόλοιπες εκδηλώσεις που έχουν προγραμματιστεί προς τιμήν του ΦΙΔΕΛ ΚΑΣΤΡΟ.

Στις 15.00 θα μιλήσει ο Πρέσβης της Δημοκρατίας της ΚΟΥΒΑΣ

στην Ελλάδα, Osvaldo Jesus Cobacho Martíne.

Χαιρετισμό θα απευθύνουν επίσης σύνδεσμοι Φιλίας και Αλληλεγγύης, ​σωματεία, συνδικάτα, ​σύλλογοι και φορείς. 

Από 16.30 έως 18.00 θα προβληθούν αποσπάσματα από εκδηλώσεις που πραγματοποιήθηκαν στην ΚΟΥΒΑ προς τιμήν 

του ΦΙΔΕΛ ΚΑΣΤΡΟ.

Σας προσκαλούμε να τιμήσουμε όλοι μαζί αυτή τη μεγάλη ιστορική προσωπικότητα. 

ΤΙΜΟΥΜΕ, ΔΙΔΑΣΚΟΜΑΣΤΕ, ΕΜΠΝΕΟΜΑΣΤΕ, ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ!

Βιβλίο συλλυπητηρίων άνοιξε η ΠΡΕΣΒΕΙΑ ΤΗΣ ΚΟΥΒΑΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ. 

Το βιβλίο θα παραμείνει ανοικτό το Σάββατο, 

από τις 9 το πρωί μέχρι τις 6 το απόγευμα 

και την Κυριακή από τις 9 το πρωί μέχρι τις 4 το μεσημέρι.

Στο φουαγιέ του ΑΛΚΥΟΝΙΣ συγκεντρώνουμε επίσης συλλυπητήρια μηνύματα για όσους δεν προλαβαίνουν τις ώρες λειτουργίας της πρεσβείας. 

Όσοι είναι εκτός Αθηνών μπορούν να στείλουν το μήνυμά τους στο Εmail: newstarcine@gmail.com και να το καταχωρήσουμε για λογαριασμό τους, στο βιβλίο συλλυπητηρίων.

Καθημερινά από τις 12.00 έως τις 24.00 

από σήμερα έως την Τετάρτη 7/12. 

Την Πέμπτη 8/12 θα παραδώσουμε το βιβλίο συλλυπητηρίων

στην Πρεσβεία της Κούβας.

Από την Παρασκευή 2/12 έως την Τετάρτη 6/12 από τις 14.00 

έως τις 19.30 θα προβληθούν συνολικά 33 ντοκιμαντέρ και ταινίες 

για τον ΦΙΔΕΛ και την ΚΟΥΒΑ

 με ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΙΣΟΔΟ.

Στον Φιντέλ Κάστρο. Του Πάμπλο Νερούδα

Φιντέλ, Φιντέλ, οι λαοί σ’ ευγνωμονούν

λόγια δραστικά και έργα τραγουδιστά,

γι’ αυτό από μακριά σου ‘χω φέρει

της πατρίδας μου ένα ποτήρι κρασί·

το αίμα είναι ενός λαού υπόγειου

στο λαρύγγι σου που φτάνει απ’ τη σκιά,

μεταλλωρύχοι είναι που ζουν αιώνες

απ’ την παγωμένη γη βγάζοντας φωτιά.

Για κάρβουνο κάτω απ’ τη θάλασσα πάν

και είναι σαν φαντάσματα όταν γυρνάν·

τη νύχτα την αιώνια συνηθίσαν,

της μέρας το φως τους το κλέψαν

αλλά να, εδώ έχεις το ποτήρι,

τόσων πικρών και χωρισμών·

η χαρά ανθρώπου φυλακισμένου,

από σκοτάδια και ελπίδες στοιχειωμένου,

που μέσα απ’ το ορυχείο ξέρει πότε

η άνοιξη ήρθε και το άρωμά της

γιατί ξέρει ότι ο άνθρωπος δίνει μάχη

το λαμπρό μεγαλείο μέχρι να φτάσει.

Και στην Κούβα πάνε του νότου οι μεταλλωρύχοι,

της πάμπας οι γιοί οι μοναχικοί,

του κρύου της Παταγονίας οι ποιμένες,

του τσίγκου και του ασημιού οι πατέρες,

αυτοί που έχοντας παντρευτεί την κορδιλιέρα

το χαλκό της Κουτσικαμάτα βγάζουν,

των λεωφορείων οι κρυμμένοι άντρες

σε οικισμούς αγνούς της νοσταλγίας,

των κάμπων και των ραφείων οι γυναίκες,

τα παιδιά που την παιδική τους ηλικία κλάψαν·

αυτό είναι το ποτήρι, πάρ’ το, Φιντέλ.

Γεμάτο είναι τόσες ελπίδες

που πίνοντάς το θα ξέρεις ότι η νίκη σου

είναι σαν της πατρίδας μου το παλιό κρασί·

ένας άντρας δεν το κάνει αλλά πολλοί άντρες

ούτε ένα σταφύλι αλλά πολλά αμπέλια·

μια σταγόνα δεν είναι αλλά πολλά ποτάμια·

ούτε ένας πολέμαρχος αλλά πολλές μάχες.

Και μαζί σου είναι γιατί μέσα σου έχεις

την τιμή όλη του μεγάλου μας αγώνα

και αν η Κούβα έπεφτε κι εμείς θα πέφταμε,

και για να τη σηκώσουμε θα γυρνάγαμε,

και αν με όλα τα άνθη της ανθίσει

με τον ίδιο μας το χυμό θ’ ανθίσει.

Κι αν το μέτωπο τολμήσουν ν’ αγγίξουν 

της Κούβας απ’ τα χέρια σου λευτερωμένης

τις γροθιές των λαών θα συναντήσουν,

τα θαμμένα όπλα θ’ απαντήσουν·

το αίμα κι η περηφάνια θα κινήσουν

την πολυαγαπημένη Κούβα να υπερασπίσουν

aπό: Velissarios Kossivakis !!

Περισσότερα για τον Φιντέλ Κάστρο μπορείτε να διαβάσετε ΕΔΩ
k Εδώ:http://www.juventudrebelde.cu/ !!

,,μαθητής μου εμένα δεν είναι ‘κείνος που αγαπά την ήρεμη κι ακίνδυνη ζωή, τη στρωμένη με λουλούδια, αλλά εκείνος που μέσα του έχει ξυπνήσει η ανησυχία,,

Από: Velissarios Kossivakis

"Εζήτησα να ξυπνήσω ψυχές ικανές να καθορίσουν μονάχες τους αύριο την τύχη τους κι όχι νευρόσπαστα που να κινούνται σήμερα με τη θέληση του πρώτου τυχαίου δασκάλου τους κι αύριο με του άλλου οποιουδήποτε κυρίου τους.

Δεν έδωκα καλούπια σε καμιά περιοχή της ζωής και της σκέψης τους, καλούπια που αλλάζουν επιφανειακά μονάχα κ’ εξωτερικά τη ζωή,

μα που αφήνουν αποκοιμισμένη και στείρα την ψυχή τους.

Όπου έβλεπα την ελεύθερη σκέψη τη σεβάστηκα και την αγάπησα, οσοδήποτε τολμηρή κι αν ήταν, και περιφρόνησα με αγανάκτηση

το μυαλό το σκλαβωμένο μέσα στα δεσμά της πρόληψης και της υποκρισίας.

Οι ταπεινοί γύρω μας μας έριξαν λόγια βλεδυρά και μας εμίσησαν – αλίμονο αν δεν μας μισούσαν, αυτό θα σήμαινε πως συγγενεύαμε με την ταπεινή και πρόστυχη ψυχή και ζωή τους.

Γιατί μαθητής μου εμένα δεν είναι ‘κείνος που αγαπά την ήρεμη κι ακίνδυνη ζωή, τη στρωμένη με λουλούδια, αλλά εκείνος που μέσα του έχει ξυπνήσει η ανησυχία. 

Μαθητής μου δεν είναι ‘κείνος που θα μ’ αγαπήσει με μια θηλυκιά και μαλακή άγονη αγάπη, αλλά εκείνος που ακολουθώντας τις αρχές 

της επικίνδυνης πάλης θα με φτάσει και θα με ξεπεράσει, αρνιούμενος ίσως στο τέλος εμένα."

ΜΙΛΤΟΣ ΚΟΥΝΤΟΥΡΑΣ: ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΣ ~ ΟΔΗΓΗΤΗΣ

{ πρόχειρο χειρόγραφό του με σημειώσεις για το λόγο του

στο τέλος του σχολικού έτους 1929-30 στο Διδασκαλείο Θηλέων Θεσσαλονίκης }

Ο Μίλτος Κουντουράς γεννήθηκε στο Σκόπελο της Λέσβου. Την αγάπη του για τα γράμματα τη χρωστά στον πατέρα του Γεώργιο Κουντουρά, ο οποίος ασχολήθηκε πολύ με τη μόρφωση των παιδιών του. Από το 1905 γίνεται συνδρομητής του περιοδικού «Διάπλασις των Παίδων» του Γρηγορίου Ξενόπουλου, όπου και στέλνει έργα του με το ψευδώνυμο «η ψυχή της Λέσβου».

Φοιτητής στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών δημοσιεύει στο προοδευτικό περιοδικό της εποχής "Νουμάς" με το ψευδώνυμο «Μίλτος Λέσβης». Ταυτόχρονα είναι ιδρυτικό μέλος του σωματείου Φοιτητική Συντροφιά και μέλος του Εκπαιδευτικού Ομίλου. Σκοπός και των δύο σωματείων είναι η προώθηση του δημοτικισμού και η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση.

Από το 1915 μέχρι το 1923 εργάζεται ως εκπαιδευτικός. Το έργο του διακόπτεται από συχνές στρατεύσεις λόγω της πολιτικής ρευστότητας της εποχής εκείνης. Το 1922 τον βρίσκει στρατιώτη στο Μικρασιατικό Μέτωπο.

Το 1923 δημοσιεύει στη λεσβιακή εφημερίδα Καμπάνα του Στρατή Μυριβήλη το άρθρο (σε συνέχειες) «Κλείστε τα σχολειά». Τονίζει πόσο αφύσικη είναι η ζωή των παιδιών στο σχολείο και πόσο αυτό τα αποξενώνει από τη ζωή. Την ίδια χρονιά παίρνει μέρος σε διαγωνισμό του Υπουργείου Παιδείας και με κρατική υποτροφία φεύγει για μεταπτυχιακές σπουδές στη Γερμανία. Σπουδάζει Παιδαγωγική-Διδακτική και Ψυχολογία.

Επιστρέφει στην Ελλάδα στα τέλη του 1926 και από τις 13/12/1926 διορίζεται διευθυντής στο Διδασκαλείο Θηλέων Θεσσαλονίκης (ΔΘΘ), που το διηύθυνε μέχρι το 1930. Η τριετία 1927-1930 αναφέρεται ως Ιερή τριετία για τα ελληνικά γράμματα. Εφαρμόζει πρωτοποριακές μεθόδους διδασκαλίας που προωθούσαν την κριτική σκέψη και την αυτενέργεια των μαθητριών στην εργασία, χειρωνακτική και πνευματική. Δεν άργησαν κι εδώ, μετά τα Αθεϊκά και τα Μαρασλειακά να ξεσπάσουν τα «σκάνδαλα» του Διδασκαλείου Θηλέων το 1928.
Οι κατηγορίες εναντίον του Μ. Κουντουρά όμοιες με τις προηγούμενες. Αφορούν: «την θρησκευτικήν και εθνικήν μόρφωσιν των μαθητριών του Διδασκαλείου τούτου[...]», την περιφρόνηση προς την παράδοση, την αχαλίνωτη ελευθερία προς τις μαθήτριες,
τις ομιλίες «περί ήβης, φυσικών ορμών [...] Βγαίνει απαλλακτικό πόρισμα και συνεχίζει να εργάζεται στο ΔΘΘ μέχρι το 1930, οπότε και διορίζεται σύμβουλος στο Εκπαιδευτικό Γνωμοδοτικό Συμβούλιο.
Το 1931 δημοσιεύει στην εφημερίδα Μακεδονία της Θεσσαλονίκης άρθρο με τον τίτλο «η Διαμαρτυρία ενός ανθρώπου, η αγανάκτηση ενός παιδαγωγού». Για το άρθρο αυτό καλείται σε απολογία και τιμωρείται με «ποινή επιπλήξεως» από τον υπουργό Παιδείας
Γ. Παπανδρέου. Το 1933 απολύεται από το Εκπαιδευτικό Γνωμοδοτικό Συμβούλιο. Το 1936 εκδίδει το περιοδικό Παιδεία.
Την ίδια χρονιά παντρεύεται την Ολυμπία Δημούλα και αποκτά ένα γιο, το Λίνο. Πεθαίνει το 1940 στο νοσοκομείο Ευαγγελισμός
μετά από εγχείριση στο στομάχι.

Oι εμφάσεις στο κείμενο του Viva La Revolucion 

Οι εχθροί μας περιμένουν να κουραστούμε,,Οι κουρασμένοι, χάνουν τη μάχη.

Ακούμε: δε θέλεις πια να δουλέψεις μαζί μας.

Γονάτισες. Δε μπορείς άλλο να τρέχεις.

Κουράστηκες. Δε μπορείς πια να μαθαίνεις καινούργια.

Ξόφλησες.

Κανείς δε μπορεί να σου ζητήσει να κάνεις πια τίποτα.

Μάθε λοιπόν:

Εμείς το ζητάμε.

Σαν κουραστείς κι αποκοιμηθείς

Κανείς δε θα σε ξυπνήσει πια να πει:

Σήκω, το φαΐ είναι έτοιμο.

Γιατί να υπάρχει έτοιμο φαΐ ;

Σαν δεν μπορείς άλλο να τρέχεις,

θα μείνεις ξαπλωμένος.

Κανείς δε θα σε ψάξει για να πει:

έγινε επανάσταση, τα εργοστάσια σε περιμένουν.

Γιατί να ’χει γίνει επανάσταση ;

Όταν πεθάνεις θα σε θάψουν

Είτε φταις που πέθανες, είτε όχι.

Λες:

Πολύν καιρό αγωνίστηκες. Δε μπορείς άλλο πια ν’ αγωνιστείς.

Άκου λοιπόν:

Είτε φταις είτε όχι

Σαν δεν μπορείς άλλο να παλέψεις, θα πεθάνεις.

Β

Λες: Πολύν καιρό έλπιζες

Δεν μπορείς άλλο πια να ελπίσεις.

Έλπιζες τι ;

Πώς ο αγώνας θαν’ εύκολος;

Δεν είν’ έτσι.

Η θέση μας είναι χειρότερη απ’ όσο νόμιζες.

Είναι τέτοια που:

Αν δεν καταφέρουμε το αδύνατο

Δεν έχουμε ελπίδα.

Αν δεν κάνουμε αυτό που κανείς δεν μπορεί να μας ζητήσει

Θα χαθούμε.

Οι εχθροί μας περιμένουν να κουραστούμε.

Όταν ο αγώνας είναι στην πιο σκληρή καμπή του

Οι αγωνιστές έχουν την πιο μεγάλη κούραση.

Οι κουρασμένοι, χάνουν τη μάχη.

Από:  

Velissarios Kossivakis