To «θαύμα» του Αδόλφου Χίτλερ στην Δουνκέρκη το 1940

ΔΟΥΝΚΕΡΚΗ 26 ΜΑΙΟΥ 1940 : ΜΙΑ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΚΙ ΕΝΑ «ΘΑΥΜΑ» !!! «ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΑ» ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ !!!

Σαν σήμερα 26 Μαΐου 1940, στη Δουνκέρκη αρχίζει η επιχείρηση διαφυγής 340.000 Βρετανών, Γάλλων και Βέλγων στρατιωτών. 

Στις 10 Μάη άρχισε η επίθεση των Γερμανών εναντίον της Γαλλίας, Ολλανδίας, Λουξεμβούργου και Βελγίου. Μέχρι τις 26 Μάη, τα πράγματα πήγαν κατ’ ευχήν για τους Γερμανούς και ... κατά διαόλου για τους συμμάχους. 

Η βασική επίθεση των Γερμανών έγινε από κει που δεν τους περίμεναν (Αρδέννες). Η γραμμή «Μαζινό» αποδείχτηκε άχρηστη. Το «Blitzkrieg» («κεραυνοβόλα επίθεση»), είχε σαν αποτέλεσμα οι Γερμανοί να διασπάσουν την άμυνα των Αγγλογάλλων σε όλα τα σημεία και να τους περικυκλώσει στην Δουνκέρκη.

ΠΡΩΤΟ «ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΟ» ΕΡΩΤΗΜΑ :

Όπως αποκαλύφθηκε, οι σύμμαχοι, από τις 10 Γενάρη του 1940 είχαν τα γερμανικά στρατιωτικά σχέδια για την επίθεση στη Δύση. 

Ένας Γερμανός αξιωματικός που τα μετέφερε αεροπορικώς έκανε αναγκαστική προσγείωση σε βελγικό έδαφος. «Ο φάκελος του αεροπόρου περιείχε τα αυθεντικά σχέδια της επίθεσης των ναζί στο Βέλγιο, την Ολλανδία και στη Γαλλία μέσω των Αρδέννων, όπως τον είχε αποφασίσει ο Χίτλερ ... Οι σύμμαχοι και οι απειλούμενες χώρες δεν πήραν καμιά πρωτοβουλία» (Τσώρτσιλ). 

Η συγκέντρωση ναζιστικών στρατιωτικών δυνάμεων άλλωστε στα δυτικά σύνορα της Γερμανίας, γινόταν αντιληπτή ακόμα και διά γυμνού οφθαλμού. 

Όμως ... πέρασε απαρατήρητη. 

Αναξιοποίητες αφέθηκαν και οι πληροφορίες που αποκάλυψε ο γαμπρός του Μουσολίνι κόμης Τσιάνο στους Βέλγους, ότι ο Χίτλερ σκόπευε να επιτεθεί στο Βέλγιο και τους είχε αποκαλύψει και την ημερομηνία. 

Ίσως είχαν μεγαλύτερη πίστη οι επιτελείς των συμμάχων, στην «πολιτική του κατευνασμού» (ενθάρρυνση του Χίτλερ να επιτεθεί στην ΕΣΣΔ) που εφάρμοζαν και στο ότι ο Χίτλερ δε θα επιτεθεί στη δύση, παρά στα γεγονότα και τις πληροφορίες. Άλλωστε ήταν οι ίδιοι που είχαν κηρύξει τον «γελοίο πόλεμο» στους Γερμανούς (3/9/39) λόγω Πολωνίας και 9 μήνες αργότερα (10/5/1940), στα σύνορα Γαλλίας - Γερμανίας δεν είχε κουνηθεί ακόμα τίποτα. 

«Η Βρετανία και η Γαλλία δεν είχαν ρίξει ούτε έναν πυροβολισμό για την υπεράσπιση της Πολωνίας, ακριβώς όπως είχε διαβεβαιώσει το επιτελείο του ο Χίτλερ» λέει ο Ρόμελ.

ΔΕΥΤΕΡΟ «ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΟ» ΕΡΩΤΗΜΑ :

Μέχρι τις 24 Μάη, τα γερμανικά στρατεύματα στρίμωξαν στις ακτές της Μάγχης 49 μεραρχίες των συμμάχων. 

Η ολοκληρωτική εξόντωσή τους ήταν ζήτημα χρόνου, αλλά με εντολή του Χίτλερ η γερμανική επίθεση ... σταμάτησε. 

Ο Γκουντέριαν που ήταν επικεφαλής των μεραρχιών αρμάτων του Χίτλερ, λέει γι’ αυτή την εντολή : «Μείναμε άφωνοι. Αλλά από τη στιγμή που δεν μας είχαν ενημερώσει για τους λόγους αυτής της απόφασης, ήταν δύσκολο να εναντιωθούμε». 

Μάλιστα το σήμα της αναστολής της επίθεσης που είχε σταλεί στις 24 Μαΐου, το είχαν υποκλέψει και οι Βρετανοί όπως μας λέει ο Τσώρτσιλ. Το σήμα ακύρωσης της επίθεσης στάλθηκε και δεύτερη φορά κι ο Χίτλερ έστειλε δικούς του αξιωματικούς να ελέγξουν ότι κανένας δεν θα πειράξει του Άγγλους. 

Τα τεθωρακισμένα των Γερμανών, μετά από μια καταιγιστική επέλαση, αφού διέσχισαν όλη την Ανατολική Γαλλία ... «πάρκαραν» λίγα χιλιόμετρα έξω από την Δουνκέρκη. 

Οι Γερμανοί διοικητές των τεθωρακισμένων παρακολουθούσαν άπραγοι να διαφεύγει ένας ολόκληρος στρατός μπροστά στα μάτια τους. Από τις θέσεις τους έβλεπαν την Δουνκέρκη και την παραλία της. «Η διαταγή αυτή της γερμανικής Ανώτατης Διοίκησης έσωσε τον Βρετανικό Στρατό τη στιγμή που τίποτα άλλο δεν θα μπορούσε να τον σώσει» (B. H. Liddell Hart, ένας από τους πιο γνωστούς Βρετανούς ιστορικούς).

Αυτή η παύση των επιθέσεων των Γερμανών έδωσε πολύτιμο χρόνο στους Άγγλους να οργανώσουν την «επιχείρηση Dynamo» για την εκκένωση της Δουνκέρκης από το στρατό, χρησιμοποιώντας όλα τα διαθέσιμα μέσα που μπορούσαν να πλεύσουν τη Μάγχη. Από πολεμικά πλοία, μέχρι ποταμόπλοια και βάρκες.

 Μια πραγματικά γιγάντια επιχείρηση μεταφορά 340.000 στρατιωτών, που εγκατέλειψαν χιλιάδες οχήματα, πυροβόλα, άλλο εξοπλισμό και πυρομαχικά στα χέρια των Χιτλερικών κι επιβιβάστηκαν σε χιλιάδες πλοιάρια κάθε είδους για να περάσουν στη Μεγάλη Βρετανία. Αυτό είναι που θεωρήθηκε ... σαν «θαύμα» κι ήταν πολύ χρήσιμο στον Τσώρτσιλ και το γόητρό του, που μόλις πριν λίγες μέρες (10/5) είχε αναλάβει πρωθυπουργός.

Ένα «θαύμα» που είχε με την υπογραφή του Αδόλφου Χίτλερ. 

Αργότερα ο Χίτλερ ομολογούσε απερίφραστα στους στρατηγούς του ότι σκοπός της ενέργειάς του αυτής «ήταν να συνάψει ειρήνη με τη Μεγάλη Βρετανία με τέτοιο τρόπο, που αύτη θα θεωρούσε ότι η τιμή της θα επέτρεπε να τη δεχθεί».

 Κι ο Γκαίμπελς διαβεβαίωνε : «Θα ήταν πρόθυμος (ο Φύρερ) σήμερα για μια συνθήκη ειρήνης, υπό τον όρο ότι η Βρετανία θα μείνει μακριά από την Ευρώπη και θα μας δώσει πίσω τις αποικίες μας. Δεν θέλει καθόλου να συντρίψει τη Βρετανία ή να γκρεμίσει την Αυτοκρατορία της» ... «Αυτοί (οι Βρετανοί) θα μπορούσαν να έχουν μια ειρήνη με τους πιο ευνοϊκούς όρους» του έλεγε ο Χίτλερ. 

Και συμπληρώνει ο Γιόντλ : «ο Φύρερ δεν έχει διόλου την πρόθεση μιας πλήρους καταστροφής της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, καθώς μια πτώση της Αγγλίας θα ήταν επιβλαβής για τη λευκή φυλή. Κατά συνέπεια, υπάρχει δυνατότητα ειρήνης με τη Βρετανία μετά την πτώση της Γαλλίας και σε βάρος αυτής της τελευταίας, με τον όρο της επιστροφής των αποικιών μας, ενώ η Βρετανία θα παραιτείτο από την επιρροή της στην Ευρώπη».

Ομολογούσαν όλοι ότι ο Χίτλερ δεν ήθελε να καταστρέψει το στρατό της Μεγάλης Βρετανίας, με την οποία υπολόγιζε ότι πρόκειται να συμμαχήσει γρήγορα για να επιτεθούν μαζί εναντίον της ΕΣΣΔ.

Και γι’ αυτά (μας διαβεβαιώνει ο Τσώρτσιλ) «έχουν έρθει στο φως αυθεντικά αποδεικτικά στοιχεία, υπό την μορφή εγγράφων, όπως το ημερολόγιο του αρχηγείου του Rudstedt».

Όπως κι ο Γκουντέριαν, ερμηνεύει την παράδοξη εντολή παγώματος της επίθεσης στην Δουνκέρκη, λέγοντας «ο Χίτλερ ποτέ δεν ξέχασε το σχέδιό που είχε πάντα στο μυαλό του, γι’ αυτό έστρεψε τη ματιά του, με αρπακτική διάθεση, προς την Σοβιετική Ένωση».

Μάνος Δούκας από katiousa.gr

Πηγές :

Ουίνστων Τσώρτσιλ : «Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος». David Irving. Ρόμελ.
David Irving. «O πόλεμος του Χίτλερ».
Keneth Macksey : «Guderian : Ο στρατηγός των πάντσερ».
B. H. Liddell Hart : «Οι Γερμανοί στρατηγοί μιλούν».

ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΟΝΕΙΡΕΥΟΝΤΑΙ ΔΙΚΤΑΤΟΡΕΣ "ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ"...

Στις 25/10/2019 παραμονές της εθνικής επετείου, όπου ο ελληνικός λαός ύψωσε το ανάστημα του απέναντι στο φασισμό λέγοντας το μυριόστομο «ΟΧΙ», επέλεξε ο συνεργάτης της εφημερίδας σας Διονύσης Τσιριγώτης ο οποίος έχει και τον τίτλο του επίκουρου καθηγητή και μάλιστα της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας να πλέξει το εγκώμιο στον φασίστα δικτάτορα Ι. Μεταξά σε ένα εντελώς ανιστόρητο άρθρο.
Προκαλεί εντύπωση δε ότι στο ολοσέλιδό του άρθρο καμία αναφορά δεν κάνει σε ιστορικές πηγές παρ’ όλα αυτά αναφέρει τουλάχιστον δυο φορές για την υψηλή στρατηγική του Ι. Μεταξά αραδιάζοντας και πολλές μεγαλόστομες φράσεις. 

Τον δε φασίστα δικτάτορα Μεταξά τον αναφέρει ως Πρωθυπουργό, λησμονώντας προφανώς τον τρόπο που πήρε την εξουσία, τα ρετσινόλαδα και τις φάλαγγες, με την συναίνεση του αστικού κόσμου τραπεζιτών, βιομηχάνων και του αστικού πολιτικού κόσμου.
Θυμίζουμε ότι στελέχη της κυβέρνησης Μεταξά μεταξύ άλλων ήταν ο πρόεδρος του ΣΕΒ, Α. Χατζηκυριάκος, ο Διοικητής της Εθνικής Τράπεζας Δ. Μάξιμος, Πεσματζόγλου (Τράπεζα Αθηνών), ενώ την πλήρη στήριξη τους έδιναν οι Μποδοσάκης, Λαναράς, τα εκδοτικά συγκροτήματα Λαμπράκη (Ελεύθερο Βήμα), Βλάχου (Καθημερινή) κ.ά.

Μετά την 4η Αυγούστου τα αστικά κόμματα διαλύθηκαν με διάταγμα, στο οποίο ελάχιστοι αστοί πολιτικοί αντέδρασαν, ενώ μερικοί εξ’ αυτών εξορίστηκαν (Γ. Παπανδρέου, Π. Κανελλόπουλος, Θ. Τσάτσος, Γ. Καφαντάρης, Αλ. Μυλωνάς κ.ά)

Ποια ήταν η κατάσταση στον Ελληνικό Στρατό;
Ο Αλέξανδρος Παπάγος αρχηγός του ΓΕΣ γράφει σχετικά 

«Ουδέποτε η κυβέρνησις μεταξύ των σκοπών της στρατιωτικής μας προπαρασκευής είχε θέσει και τον της αντιμετωπίσεως ενός πολέμου κατά της Ιταλίας. Ότε , όμως τον Απρίλιον του 1939, τα ιταλικά στρατεύματα κατέλαβαν την Αλβανίαν , το ζήτημα της αντιμετωπίσεως του ιταλικού κινδύνου εν αμέσω ή προσεχή μέλλοντι ετίθετο πλέον υπό στρατιωτικής πλευράς »

Γενικά η δικτατορία της 4ης Αυγούστου δεν έκανε καμία ενέργεια που θα μπορούσε να εξασφαλίσει στη χώρα καλύτερες συνθήκες για την αντιμετώπιση της ενδεχόμενης επίθεσης . 

Φαίνεται να εμφανίζεται ως ουδέτερη απέναντι στους εμπόλεμους όχι από φιλειρηνική διάθεση αλλά εξ’ αιτίας των αντιφάσεων της εξωτερικής της πολιτικής η οποία στηριζόταν στην αγγλοφιλία των ανακτόρων αλλά και στις συμπάθειες του Μεταξά και της κλίκας τους προς το χιτλεροφασισμό.
Σε αυτό το σημείο πρέπει να ξεκαθαρίσουμε το εξής: Παρ΄ ότι η κυβέρνηση Μεταξά διατηρούσε καλές σχέσεις με τη χιτλερική Γερμανία και πρωτοκλασάτοι του ναζισμού, όπως ο Γκέμπελς κ.ά., είχαν επισκεφτεί την Ελλάδα και στελέχη της κρατικής ασφάλειας είχαν εκπαιδευτεί στα βασανιστήρια και στην αντικομμουνιστική δίωξη στις σχολές του Χίμλερ, ωστόσο σε καμία περίπτωση αυτή η στάση δεν σήμαινε μετακίνηση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής προς το φασιστικό στρατόπεδο. 

20 Σεπτεμβρίου 1936 Ο  Έλληνας δικτάτορας έχει κλείσει ένα μήνα στην εξουσία μετά το πραξικόπημα του Αυγούστου του 1936 και ποζάρει  μαζί με τον πανίσχυρο Γερμανό Υπουργό Προπαγάνδας του Χίτλερ, στη βεράντα του Ναυτικού Ομίλου με φόντο το Μικρολίμανο και την Καστέλα.

Αυτό συνέβαινε γιατί το συντριπτικά μεγάλο τμήμα της αστικής τάξης στην Ελλάδα και ιδιαίτερα το εφοπλιστικό κεφάλαιο λόγω των συμφερόντων του και των πολύχρονων δεσμών του με την αστική τάξη της Βρετανίας από τη γέννηση του ελληνικού κράτους είχε επιλέξει τη συμπόρευση με τη βρετανική πολιτική .
Ήδη από το 1934 ο Μεταξάς είχε δηλώσει 

«Η Ελλάς δύναται να θέσει ως δόγμα πολιτικόν ότι εν ουδεμία περιπτώσει δύναται να ευρεθή εις στρατόπεδον αντίθετον εκείνου εις τον οποίον ευρίσκετο η Αγγλία ».
Εξάλλου η αστική τάξη στην Ελλάδα είχε διασπαστεί στη διάρκεια του Α’ παγκοσμίου πολέμου και μάλιστα με αιματηρό τρόπο αλλά τελικά είχε υπερισχύσει και τότε η βενιζελική πλευρά που τασσόταν αναφανδόν με το μέρος της ΑΝΤΑΝΤ (Βρετανία – Γαλλία). 

Έτσι τα περί ουδετερότητας που ισχυριζόταν ο Μεταξάς ότι χαρακτήριζαν την εξωτερική πολιτική της Κυβέρνησης δεν είχαν πραγματικό αντίκρισμα.
Ο πρεσβευτής της Ιταλίας Ε. Γκράτσι έγραψε: 

« Στις 13 Απρίλη του 1939 η Γαλλία και Μ. Βρετανία ανήγγελον δημόσια την χορήγησιν της εγγύησεως ων εις την Ελλάδα. Η χορήγησις της εγγυήσεως ταύτης και υπό της Ελλάδος αποδοχή της επροκάλεσεν ζωηρότατη δυσφορία εις το Παλάτσο Βενέτσια.»
Η μεταξική δικτατορία παραμονές του πολέμου, με τους βαρύς φόρους και τους υποχρεωτικούς εράνους που είχε επιβάλλει είχε απομυζήσει τεράστιους πόρους από την εθνική οικονομία και το λαό, δήθεν για την άμυνα της χώρας , ενώ τους σπαταλούσε για την συντήρηση των χαφιέδικων μηχανισμών της και για προπαγανδιστικούς σκοπούς 

όπως τη συγκρότηση στρατιάς χαφιέδων, την οργάνωση της φασιστικής ΕΟΝ (Εθνική Οργάνωση Νεολαίας) και διασπαθίστηκαν για ιδιοτελής σκοπούς.
Την ώρα του πολέμου φάνηκε καθαρά η έλλειψη σοβαρής προετοιμασίας και ο εφοδιασμός του στρατού με πολεμικό υλικό. 

Ο στρατός δεν είχε δικά του μεταγωγικά μέσα ενώ οχυρωματικά έργα είχαν γίνει μόνο στα σύνορα προς την Βουλγαρία (γραμμή Μεταξά) αδιαφορώντας για την κύρια απειλή της Ιταλίας που προερχόταν από την Αλβανία . 

Ο αρχηγός του Γενικού επιτελείου Ναυτικού, ναύαρχος Φωκάς αναφέρει χαρακτηριστικά ότι «τα πολεμικά πλοία και τα 5 υποβρύχια σε οποιοδήποτε άλλο κράτος θα ήταν εκτός υπηρεσίας»
Εντύπωση προκαλεί ότι ο ιστορικός κ. Τσιριγώτης «δεν γνωρίζει» το σχέδιο αντιμετώπισης ΙΒ που καθόριζε την γραμμή άμυνας Άραχθος Ποταμός – Ζυγός Μετσόβου- Όρλιακας –Βενέτικος Ποταμός –Καμπή Αλιάκμονα – Στενά Πόρτας – Βέρμιο –Καϊμακτσαλάν.
Το σχέδιο αυτό προέβλεπε την εγκατάλειψη της Ηπείρου με τις πόλεις Γιάννενα – Άρτα- Πρέβεζα και του μεγαλύτερου μέρους της Δυτικής Μακεδονίας με τις πόλεις Καστοριά Φλώρινα – Κοζάνη και άμυνα σε απόσταση 120 χλμ από τα ελληνοαλβανικά σύνορα.

Το σχέδιο ΙΒ προκάλεσε γενική δυσφορία στους ειδικούς και πατριώτες αξιωματικούς και το ΓΕΣ υποχρεώθηκε τον Σεπτέμβρη του 1939 στην παραλλαγή του ΙΒα σχεδίου αντιμετώπισης της ιταλικής επίθεσης το οποίο προέβλεπε την άμυνα στις φυσικά οχυρές τοποθεσίες κατά μήκος σχεδόν των ελληνοαλβανικών συνόρων.

Επιπλέον η Κυβέρνηση της δικτατορίας του Μεταξά με σειρά αντιδημοκρατικές ενέργειες όπως η κατάργηση του συντάγματος, η διάλυση των πολιτικών κομμάτων η κατάλυση των δημοκρατικών ελευθεριών , η φίμωση του τύπου (των μη διαφωνούντων), ο άγριος διωγμός των δημοκρατικών πολιτών και ιδιαίτερα των κομμουνιστών και η συστηματική διάδοση της φασιστικής ιδεολογίας διασπούσε το εσωτερικό μέτωπο και αποδυνάμωνε την αμυντική ικανότητα της Ελλάδας. 

Να υπενθυμίσουμε εδώ το έγκλημα της παράδοσης των πολιτικών κρατουμένων κομμουνιστών στους Ναζιστές στην Ακροναυπλιά.

Μετά από μια σειρά προκλήσεων με αποκορύφωμα τον τορπιλισμό της Έλλης στις 28 Οκτωβρίου ο ιταλός πρεσβευτής στην Αθήνα, Γκράτσι, επέδωσε στο Μεταξά το τελεσίγραφο του Μουσολίνι . 

Η επίθεση του ιταλικού στρατού ξεκίνησε πριν ακόμη λήξει η τρίωρη προθεσμία που όριζε το τελεσίγραφο.
Το πρωί της 28ης Οκτωβρίου η κυβέρνηση Μεταξά ανήγγειλε ότι η Ιταλία κήρυξε τον πόλεμο κατά της χώρας μας. 

Μέσα σε λίγη ώρα οι δρόμοι της Αθήνας και όλων των μεγάλων πόλεων και κωμοπόλεων πλημμύρισαν από πλήθη λαού που σχημάτισαν παντού ογκώδεις διαδηλώσεις .
Χιλιάδες έφεδροι κατευθύνονταν μαζικά στα κέντρα στράτευσης , μπροστά στα μάτια των αστυνομικών αρχών οι διαδηλωτές φώναζαν ρυθμικά «θάνατος στο φασισμό». Ήταν το πραγματικό ‘ΟΧΙ που είπε ο ελληνικός λαός.
Μια άγνωστη πτυχή.

Από την πρώτη στιγμή της Ιταλικής επίθεσης το ΚΚ Ιταλίας με δημόσια διακήρυξη του κατήγγειλε τους φασίστες ηγέτες γι αυτόν τον πόλεμο και έλεγε μεταξύ άλλων « ο ιταλικός λαός δεν έχει κανένα συμφέρον να καταλάβει το έδαφος της Ελλάδας και να στερήσει την λευτεριά από τον ελληνικό λαό, με τον οποίο πρέπει και μπορούμε να ζήσουμε ειρηνικά».

Αυτή η εκδήλωση διεθνιστικής αλληλεγγύης προς τον ελληνικό λαό, ήταν ταυτόχρονα και στάση υπέρ των συμφερόντων του ιταλικού λαού. 

Για την ιταλική κυβέρνηση η στάση του Κ.Κ. Ιταλίας συνιστούσε προδοσία.
Για όσους ονειρεύονται δικτάτορες και δικτατορίσκους 

τάχα μου πατριώτες και φιλολαϊκούς, υπάρχει στον αντίποδα τους ένας περήφανος λαός που παρόλη την πείνα και την εξαθλίωση του ύψωσε το ανάστημα του και αντιμετώπισε κατά σειρά τους Ιταλούς, τους Γερμανούς, τους Βρετανούς και τους Αμερικάνους γράφοντας ένδοξες στιγμές ηρωισμού και αντίστασης, με το έπος της Αλβανίας , την Εθνική Αντίσταση και τον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδος δείχνοντας το δρόμο πως οι λαοί από δούλοι γίνονται ελεύθεροι.

Γιώργος Κωνσταντίνου
Μέλος της Ε.Π. Δυτικής Ελλάδας του Κ.Κ.Ε.
Πρόεδρος Ε.Κ.Ζ.
https://lszante.blogspot.com/2019/11/t.html?m=1&fbclid=IwAR2I5NqCE5f7P_BVacFRLKcjXdtUalAkMof-fEra4s-ZU7A-IK9g0ipMLF8

ΤΑ ΛΑΘΗ ΠΟΥ ΕΚΘΕΤΟΥΝ ΤΟΥΣ "ΖΑΙΟΥΣ" ΑΠΟΛΟΓΗΤΕΣ ΤΟΥ ΓΚΕΜΠΕΛΣ

Ο γλίτσας (πάλι από την «Εφημερίδα των Συντακτών») με την «μεγάλη αυτοπεποίθηση που του ενέπνεε η πνευματική του μετριότητα»

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Η αντικομμουνιστική, αντισοβιετική, φιλοναζιστική προπαγάνδα για τη σφαγή στο Κατίν βρήκε στις 17-18/3/2018 φιλόξενο χώρο στην «Εφημερίδα των Συντακτών».

Όπως καταγράψαμε σε απαντητικό μας άρθρο στον «Ημεροδρόμο» με τίτλο «Ο γλίτσας της “Εφημερίδας των συντακτών”» (http://www.imerodromos.gr/o-glitsas-tis-efimeridas-ton-syntakton-tou-nikou-bogiopoulou/– 20/3/2018) συνεργάτης της εφημερίδας (ο καταγεγραμμένος ως «γλίτσας Νο2 στο άρθρο μας) ξεδίπλωσε σε ένα ολόκληρο δισέλιδο έναν αντικομμουνιστικό και αντισοβιετικό οχετό – που μόνο σε έντυπα φασιστικής κατεύθυνσης συναντά κανείς –με όχημα την παρουσίαση μιας συρραφής κειμένων ενός τύπου (καταγεγραμμένος ως γλίτσας Νο1 στο άρθρο μας) που τα αποκαλεί «βιβλίο» και στο οποίο αναπαράγεται αυτούσια η ναζιστική και αστική προπαγάνδα για το Κατίν.

Στο θέμα επανέρχεται σήμερα (27/3/2018) ο γλίτσας Νο1 – στον οποίο προσφέρθηκε άπλετος χώρος και πάλι από την «Εφημερίδα των Συντακτών» – με κείμενο που φέρει τον τίτλο «Ένα σχόλιο στην αρθρογραφία του κ. Μπογιόπουλου για το Κατίν».

Περιττό να σημειώσουμε ότι ο γλίτσας Νο1, αφού μηρυκάζει την ίδια φιλοναζιστική του σαβούρα παριστάνει και τον… θιγμένο. Έτσι δεν παραλείπει να μας δανείσει λίγη από τη γλίτσα του (η οποία προφανώς του περισσεύει) και με το φωτοστέφανο της εγκυρότητας του απολογητή του Γκέμπελς σπεύδει να συστήσει στους αναγνώστες της «Εφημερίδας των Συντακτών» – κατά τη συνήθη εσχάτως συριζαίικη τακτική – να προβληματιστούν γύρω από την δική μας «σταλινική» εγκυρότητα και τεκμηρίωση…

Ως προς την ουσία, τώρα, της υπόθεσης Κατίν:

Ο γλίτσας Νο1, με μεγάλη δυσκοιλιότητα αλλά εξαναγκασμένος από την αντικειμενικότητα των στοιχείων, υποχρεώνεται να αποδεχτεί στο νέο του αναμάσημα σχεδόν το σύνολο των παρατηρήσεών μας που ακυρώνουν την ναζιστική και δυτική προπαγάνδα. Ωστόσο μετά από κάθε δυσάρεστη γι’ αυτόν παραδοχή, φροντίζει να προσθέτει πάντα ένα έωλο και αίολο «αλλά» ώστε με τη μέθοδο της σοφιστείας να εισάγει τον γκεμπελισμό από την πίσω πόρτα. Για παράδειγμα:

1) Μας κατηγορεί (ψευδώς) ότι τα στοιχεία μας που φωτίζουν την πλαστογραφία βάσει της οποίας αποδίδεται στην ΕΣΣΔ η ενοχή για την σφαγή, έχουν «αντιγραφεί σχεδόν κατά γράμμα από ακροδεξιούς και αντισημίτες…». Άραγε εδώ συγκαταλέγει και την αποστολή της Αμερικανικής πρεσβείας στη Μόσχα που παραβρέθηκε στην έρευνα που διεξήχθη στο Κατίν αμέσως μετά την αποκάλυψη της σφαγής; Εδώ συγκαταλέγει και τον Βρετανό ιστορικό G. Roberts, που παρουσιάζει τα έγγραφα του Αμερικανού πρέσβη Harriman στα οποία καταγράφονται τα συμπεράσματα της κόρης του που ήταν μέλος της αποστολής και στα οποία σημειώνεται: «Από τα αποδεικτικά στοιχεία γενικά και από την κατάθεση, η Kathleen και το μέλος της πρεσβείας πιστεύουν ότι σε κάθε περίπτωση η σφαγή πραγματοποιήθηκε από τους Γερμανούς» (Roberts G «Stalin’sWars» (NewHaven: YaleUniversityPress) σελ. 171-172 και 400).

2) Το ενδιαφέρον, δε, βρίσκεται στο γεγονός ότι αυτός που κατηγορεί εμάς για «ακροδεξιές και αντισημιτικές» πηγές, είναι ο ίδιος που παίρνει υπό την προστασία του τον… Γκέμπελς! Ετσι για να δικαιολογήσει ότι στον τόπο των εκτελέσεων του Κατίν βρέθηκαν κάλυκες από γερμανικά όπλα και σπάγκοι γερμανικής παραγωγής ο γλίτσας Νο1 αποδέχεται ασμένως τους ισχυρισμούς των ναζί λέγοντας ότι «ο Γκέμπελς εξηγεί αυτό το εύρημα» (προσέξτε: ο Γκέμπλες δεν «ισχυρίζεται», αλλά «εξηγεί»…). Και παρακάτω: «Η αρνητική αναφορά στο γεγονός της ανακάλυψης των γερμανικών σφαιρών από τον Γκέμπελς και την ανάγκη απόκρυψής του, εξηγείται από το ότι αν μαθαινόταν θα δυσχέραινε την προπαγανδιστική εκμετάλλευση της υπόθεσης από τους ναζί» (προσέξτε: ό,τι έχει σχέση με τον Γκέμπελς»… «εξηγείται» σε αντίθεση με ό,τι ανατρέπει την ναζιστική προπαγάνδα που ανάγεται στη σφαίρα του «σταλινικού ανεξήγητου»)! Αυτός, λοιπόν, ο διαφημιστής των «εξηγήσεων» του Γκέμπελς, κατηγορεί εμάς για «ακροδεξιές και αντισημιτικές» πηγές…

3) Ο γλίτσας Νο1 αποδέχεται ασμένως σαν ακριβές το «πόρισμα» της επιτροπής που είχαν συγκροτήσει οι ναζί (!), η οποία παρέμεινε στο Κατίν δυο μέρες όλες κι όλες «εξετάζοντας» όλα κι όλα 9 (από τα 22.000) πτώματα (!) και έριχνε τα βάρη στην ΕΣΣΔ… Τι κι αν ακόμα και ο Τσόρτσιλ (Fowler M (1985) «Winston S. Churchill. PhilosopherandStatesman» (Lanham, MD: UniversityPressofAmerica) δήλωνε στις 24 Απρίλη 1943: «Είμαστε οπωσδήποτε αντίθετοι σε κάθε υποτιθέμενη «έρευνα» που θα διεξαγόταν από το Διεθνή Ερυθρό Σταυρό ή οιονδήποτε άλλο οργανισμό από οιαδήποτε άλλη περιοχή υπό γερμανική κυριαρχία. Μια τέτοια έρευνα θα ήταν απάτη και τα συμπεράσματά της προϊόν τρομοκρατίας». Τι κι αν κι από αυτή την ναζιστική επιτροπή τα 2 από τα 12 μέλη της κατέθεσαν αργότερα ότι τα πορίσματά τους ήταν προκατασκευασμένα και υπαγορευμένα από τους ναζί…

4) Α, κοιτάξτε, λέει ο γλίτσας, ναι ανακάλεσαν αλλά ξέρετε κι αυτό… «εξηγείται» γιατί οι δυο που ανακάλεσαν φοβήθηκαν ότι θα υποστούν συνέπειες σαν συνεργάτες των ναζί γι’ αυτό ανακάλεσαν! Κατά την εκδοχή του, συνεπώς, μάλλον πρέπει να αμφισβητήσουμε και την εγκυρότητα της Δίκης της Νυρεμβέργης αφού ο ένας που ανακάλεσε ήταν και μάρτυρας κατηγορίας στη Δίκη της Νυρεμβέργης επομένως ίσως και η εκεί καταδίκη του ναζισμού – στη Νυρεμβέργη – να ήταν προιόν «εκβιασμού» των μαρτύρων…

5) Αντιθέτως, λέει ο γλίτσας Νο1, πρέπει να λάβουμε υπόψη μας όσους από την ναζιστική επιτροπή δεν ανακάλεσαν και κατέθεσαν το 1951 στην Επιτροπή Μάντεν του Αμερικάνικου Κογκρέσου πως «επρόκειτο για έγκλημα των σταλινικών μυστικών υπηρεσιών». Το γεγονός, βέβαια, ότι η Επιτροπή Μάντεν (πηρε το όνομά της από τον ρεπουμπλικανό Μάντεν) συγκροτήθηκε για τις ανάγκες της αμερικανικής αντισοβιετικής προπαγάνδας κατά τον πόλεμο της Κορέας και βασικός μάρτυρας κατηγορίας της ΕΣΣΔ εκεί ήταν ο Otto Stahmer, το δεξί χέρι Γκέρινγκ,αυτό δεν φαίνεται να προβληματίζει τον γλίτσα μας…

6) Ο γλίτσας Νο1 παραδέχεται ότι στους τάφους, πάνω στους νεκρούς, βρέθηκαν έγγραφα που όπως ομολογεί η γερμανική έκθεση φέρουν ημερομηνία «1941», δηλαδή όταν το Κατιν βρισκόταν όχι υπό σοβιετικό έλεγχο, αλλά υπό ναζιστική κατοχή. Αλλά κι αυτό… «εξηγείται»! Θαυμάστε πως: «Η αναφορά του 1941 από τον καταγραφέα – λέει ο γλίτσας – οφείλεται πιθανότατα σε λάθος, λόγω της βιασύνης με την οποία συνέταξαν την έκθεσή τους οι ναζί»!!! Καταλάβατε; Οι ίδιοι οι Γερμανοί ναζί ομολογούσαν ότι στους νεκρούς βρέθηκαν στοιχεία που παρέπεμπαν στην περίοδο που η περιοχή βρισκόταν υπό τον έλεγχο των ναζί, επομένως δεν θα μπορούσαν να έχουν κάνει το έγκλημα οι Σοβιετικοί, αλλά για τον γλίτσα μας η ομολογία αυτή ήταν ένα «λάθος» που προέκυψε λόγω «βιασύνης» του Γερμανού που έκανε την καταγραφή των στοιχείων!

Φυσικά το κείμενο του γλίτσα Νο1 βρίθει «αντικειμενικότητας» και «τεκμηρίωσης», όπως

• η θετική αναφορά του στο θάψιμο από Αμερικανούς και Βρετανούς στη Νυρεμβέργη της έκθεσης Μπουρντενκο (η υπό τον ακαδημαϊκό Μπουρντενκο επιτροπή που συγκροτήθηκε για την έρευνα της υπόθεσης μετά την απελευθέρωση της περιοχής από τον Κόκκινο Στρατό το Σεπτέμβρη του ’43),
• η υπεράσπιση από μέρους του της ναζιστικής «αμερόληπτης» επιτροπής έναντι της «ανυπόληπτης» σοβιετικής επιτροπής όπου «δεν επιτράπηκε να παραστεί κανείς» ξένος (άραγε ο Αμερικανός πρέσβης τα είχε… χαμένα όταν αναφέρεται στην ίδια του την κόρη ως μέλος της αποστολής;),
• η ατράνταχτη «επιχειρηματολογία» του πως η καταφανής πλαστογραφία των εγγράφων που «ανακαλύφθηκαν» από τη νομική ομάδα του Γιέλτσιν το 1992 ήταν αβάσιμοι ισχυρισμοί γιατί προέρχονταν από «ένα σταλινικό στέλεχος του ΚΚΡΟ», εντούτοις αυτά τα «γιελτσινικώς έγκυρα» δεν έγιναν δεκτά ούτε καν στο Συνταγματικό Δικαστήριο της Ρωσικής Ομοσπονδίας όταν ο Γιέλτσιν εκκινούσε τις διαδικασίες για να κηρυχτεί παράνομο το ΚΚΣΕ…

Τα παραπάνω αποτελούν μερικά – αλλά χαρακτηριστικά – δείγματα του είδους της γλίτσας που εκπροσωπεί ο γλίτσας Νο1.

Σε κάθε περίπτωση η προβοκάτσια για το Κατίν, αυτό το γκαιμπελικό «πες – πες κάτι θα μείνει»,διαρκεί πολλές δεκαετίες. Τη συκοφαντία την αναπαράγει ακόμα και η Ρωσία (του Γκορμπατσόφ, του Γιέλτσιν, του Πούτιν…). Στη συκοφαντία έχουν συμμετάσχει πολλοί και διάφοροι όλα αυτά τα χρόνια – και στην Ελλάδα. Και πάντα βρίσκονται οι πρόθυμοι να τη συνεχίζουν – και στην Ελλάδα. Ανάμεσά τους και εκείνο το είδος των ερήμην του Τρότσκι «νεοτροτσκιστών» που εκπροσωπεί ο γλίτσας μας, στο οποίον ο Τρότσκι, παρά τις διαφωνίες μας μαζί του, θα είχε σίγουρα την ικανότητα να εντοπίσει την «μεγάλη αυτοπεποίθηση που του ενέπνεε η πνευματική του μετριότητα». Το δικαίωμά τους στον αυτοεξευτελισμό, όπως έχουμε τονίσει και παλιότερα, είναι αναφαίρετο…

Τα καταγράψαμε μόνο και μόνο γιατί ο εν λόγω ξύθηκε στην «γκλίτσα» και έκανε την αποκοτιά να μας προ(σ)καλέσει να μιλήσουμε για την ταμπακιέρα.

Στην περίπτωσή του, βέβαια, η ταμπακιέρα βρίσκεται πέρα από το Κατίν. Κι έχει να κάνει με την γνωστή μοίρα του αντικομμουνισμού που πλασάρεται με την… ντροπαλοσύνη του αντισταλινισμού και μάλιστα με επίκληση του «μαρξισμού»: Για τους φορείς του δεν υπάρχει όριο ξεφτίλας- και γλίτσας – κάτω από το οποίο να μην μπορούν να πέσουν.

Ήταν ευχαρίστηση για μας που στο μέτρο των δυνάμεών μας συμβάλαμε στην για μια ακόμα φορά επιβεβαίωση του φαινομένου. Ως εκ τούτου η ενασχόλησή μας με τον γλίτσα έφτασε στο τέλος της.   

Υστερόγραφο: Δεν θα εκπλαγούμε αν ο γλίτσας δεν αντιληφθεί την αιτία της επιλογής μας και μας κατηγορήσει πως ο πίνακας στη φωτογραφία («Ο μεγάλος αυνανιστής», έργο του Σαλβατόρ Νταλί) προδίδει σαν πηγή εικαστικής μας έμπνευσης την… ακροδεξιά. Αν και από μια άποψη, δεν θα έκανε λάθος…