To «θαύμα» του Αδόλφου Χίτλερ στην Δουνκέρκη το 1940

ΔΟΥΝΚΕΡΚΗ 26 ΜΑΙΟΥ 1940 : ΜΙΑ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΚΙ ΕΝΑ «ΘΑΥΜΑ» !!! «ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΑ» ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ !!!

Σαν σήμερα 26 Μαΐου 1940, στη Δουνκέρκη αρχίζει η επιχείρηση διαφυγής 340.000 Βρετανών, Γάλλων και Βέλγων στρατιωτών. 

Στις 10 Μάη άρχισε η επίθεση των Γερμανών εναντίον της Γαλλίας, Ολλανδίας, Λουξεμβούργου και Βελγίου. Μέχρι τις 26 Μάη, τα πράγματα πήγαν κατ’ ευχήν για τους Γερμανούς και ... κατά διαόλου για τους συμμάχους. 

Η βασική επίθεση των Γερμανών έγινε από κει που δεν τους περίμεναν (Αρδέννες). Η γραμμή «Μαζινό» αποδείχτηκε άχρηστη. Το «Blitzkrieg» («κεραυνοβόλα επίθεση»), είχε σαν αποτέλεσμα οι Γερμανοί να διασπάσουν την άμυνα των Αγγλογάλλων σε όλα τα σημεία και να τους περικυκλώσει στην Δουνκέρκη.

ΠΡΩΤΟ «ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΟ» ΕΡΩΤΗΜΑ :

Όπως αποκαλύφθηκε, οι σύμμαχοι, από τις 10 Γενάρη του 1940 είχαν τα γερμανικά στρατιωτικά σχέδια για την επίθεση στη Δύση. 

Ένας Γερμανός αξιωματικός που τα μετέφερε αεροπορικώς έκανε αναγκαστική προσγείωση σε βελγικό έδαφος. «Ο φάκελος του αεροπόρου περιείχε τα αυθεντικά σχέδια της επίθεσης των ναζί στο Βέλγιο, την Ολλανδία και στη Γαλλία μέσω των Αρδέννων, όπως τον είχε αποφασίσει ο Χίτλερ ... Οι σύμμαχοι και οι απειλούμενες χώρες δεν πήραν καμιά πρωτοβουλία» (Τσώρτσιλ). 

Η συγκέντρωση ναζιστικών στρατιωτικών δυνάμεων άλλωστε στα δυτικά σύνορα της Γερμανίας, γινόταν αντιληπτή ακόμα και διά γυμνού οφθαλμού. 

Όμως ... πέρασε απαρατήρητη. 

Αναξιοποίητες αφέθηκαν και οι πληροφορίες που αποκάλυψε ο γαμπρός του Μουσολίνι κόμης Τσιάνο στους Βέλγους, ότι ο Χίτλερ σκόπευε να επιτεθεί στο Βέλγιο και τους είχε αποκαλύψει και την ημερομηνία. 

Ίσως είχαν μεγαλύτερη πίστη οι επιτελείς των συμμάχων, στην «πολιτική του κατευνασμού» (ενθάρρυνση του Χίτλερ να επιτεθεί στην ΕΣΣΔ) που εφάρμοζαν και στο ότι ο Χίτλερ δε θα επιτεθεί στη δύση, παρά στα γεγονότα και τις πληροφορίες. Άλλωστε ήταν οι ίδιοι που είχαν κηρύξει τον «γελοίο πόλεμο» στους Γερμανούς (3/9/39) λόγω Πολωνίας και 9 μήνες αργότερα (10/5/1940), στα σύνορα Γαλλίας - Γερμανίας δεν είχε κουνηθεί ακόμα τίποτα. 

«Η Βρετανία και η Γαλλία δεν είχαν ρίξει ούτε έναν πυροβολισμό για την υπεράσπιση της Πολωνίας, ακριβώς όπως είχε διαβεβαιώσει το επιτελείο του ο Χίτλερ» λέει ο Ρόμελ.

ΔΕΥΤΕΡΟ «ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΟ» ΕΡΩΤΗΜΑ :

Μέχρι τις 24 Μάη, τα γερμανικά στρατεύματα στρίμωξαν στις ακτές της Μάγχης 49 μεραρχίες των συμμάχων. 

Η ολοκληρωτική εξόντωσή τους ήταν ζήτημα χρόνου, αλλά με εντολή του Χίτλερ η γερμανική επίθεση ... σταμάτησε. 

Ο Γκουντέριαν που ήταν επικεφαλής των μεραρχιών αρμάτων του Χίτλερ, λέει γι’ αυτή την εντολή : «Μείναμε άφωνοι. Αλλά από τη στιγμή που δεν μας είχαν ενημερώσει για τους λόγους αυτής της απόφασης, ήταν δύσκολο να εναντιωθούμε». 

Μάλιστα το σήμα της αναστολής της επίθεσης που είχε σταλεί στις 24 Μαΐου, το είχαν υποκλέψει και οι Βρετανοί όπως μας λέει ο Τσώρτσιλ. Το σήμα ακύρωσης της επίθεσης στάλθηκε και δεύτερη φορά κι ο Χίτλερ έστειλε δικούς του αξιωματικούς να ελέγξουν ότι κανένας δεν θα πειράξει του Άγγλους. 

Τα τεθωρακισμένα των Γερμανών, μετά από μια καταιγιστική επέλαση, αφού διέσχισαν όλη την Ανατολική Γαλλία ... «πάρκαραν» λίγα χιλιόμετρα έξω από την Δουνκέρκη. 

Οι Γερμανοί διοικητές των τεθωρακισμένων παρακολουθούσαν άπραγοι να διαφεύγει ένας ολόκληρος στρατός μπροστά στα μάτια τους. Από τις θέσεις τους έβλεπαν την Δουνκέρκη και την παραλία της. «Η διαταγή αυτή της γερμανικής Ανώτατης Διοίκησης έσωσε τον Βρετανικό Στρατό τη στιγμή που τίποτα άλλο δεν θα μπορούσε να τον σώσει» (B. H. Liddell Hart, ένας από τους πιο γνωστούς Βρετανούς ιστορικούς).

Αυτή η παύση των επιθέσεων των Γερμανών έδωσε πολύτιμο χρόνο στους Άγγλους να οργανώσουν την «επιχείρηση Dynamo» για την εκκένωση της Δουνκέρκης από το στρατό, χρησιμοποιώντας όλα τα διαθέσιμα μέσα που μπορούσαν να πλεύσουν τη Μάγχη. Από πολεμικά πλοία, μέχρι ποταμόπλοια και βάρκες.

 Μια πραγματικά γιγάντια επιχείρηση μεταφορά 340.000 στρατιωτών, που εγκατέλειψαν χιλιάδες οχήματα, πυροβόλα, άλλο εξοπλισμό και πυρομαχικά στα χέρια των Χιτλερικών κι επιβιβάστηκαν σε χιλιάδες πλοιάρια κάθε είδους για να περάσουν στη Μεγάλη Βρετανία. Αυτό είναι που θεωρήθηκε ... σαν «θαύμα» κι ήταν πολύ χρήσιμο στον Τσώρτσιλ και το γόητρό του, που μόλις πριν λίγες μέρες (10/5) είχε αναλάβει πρωθυπουργός.

Ένα «θαύμα» που είχε με την υπογραφή του Αδόλφου Χίτλερ. 

Αργότερα ο Χίτλερ ομολογούσε απερίφραστα στους στρατηγούς του ότι σκοπός της ενέργειάς του αυτής «ήταν να συνάψει ειρήνη με τη Μεγάλη Βρετανία με τέτοιο τρόπο, που αύτη θα θεωρούσε ότι η τιμή της θα επέτρεπε να τη δεχθεί».

 Κι ο Γκαίμπελς διαβεβαίωνε : «Θα ήταν πρόθυμος (ο Φύρερ) σήμερα για μια συνθήκη ειρήνης, υπό τον όρο ότι η Βρετανία θα μείνει μακριά από την Ευρώπη και θα μας δώσει πίσω τις αποικίες μας. Δεν θέλει καθόλου να συντρίψει τη Βρετανία ή να γκρεμίσει την Αυτοκρατορία της» ... «Αυτοί (οι Βρετανοί) θα μπορούσαν να έχουν μια ειρήνη με τους πιο ευνοϊκούς όρους» του έλεγε ο Χίτλερ. 

Και συμπληρώνει ο Γιόντλ : «ο Φύρερ δεν έχει διόλου την πρόθεση μιας πλήρους καταστροφής της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, καθώς μια πτώση της Αγγλίας θα ήταν επιβλαβής για τη λευκή φυλή. Κατά συνέπεια, υπάρχει δυνατότητα ειρήνης με τη Βρετανία μετά την πτώση της Γαλλίας και σε βάρος αυτής της τελευταίας, με τον όρο της επιστροφής των αποικιών μας, ενώ η Βρετανία θα παραιτείτο από την επιρροή της στην Ευρώπη».

Ομολογούσαν όλοι ότι ο Χίτλερ δεν ήθελε να καταστρέψει το στρατό της Μεγάλης Βρετανίας, με την οποία υπολόγιζε ότι πρόκειται να συμμαχήσει γρήγορα για να επιτεθούν μαζί εναντίον της ΕΣΣΔ.

Και γι’ αυτά (μας διαβεβαιώνει ο Τσώρτσιλ) «έχουν έρθει στο φως αυθεντικά αποδεικτικά στοιχεία, υπό την μορφή εγγράφων, όπως το ημερολόγιο του αρχηγείου του Rudstedt».

Όπως κι ο Γκουντέριαν, ερμηνεύει την παράδοξη εντολή παγώματος της επίθεσης στην Δουνκέρκη, λέγοντας «ο Χίτλερ ποτέ δεν ξέχασε το σχέδιό που είχε πάντα στο μυαλό του, γι’ αυτό έστρεψε τη ματιά του, με αρπακτική διάθεση, προς την Σοβιετική Ένωση».

Μάνος Δούκας από katiousa.gr

Πηγές :

Ουίνστων Τσώρτσιλ : «Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος». David Irving. Ρόμελ.
David Irving. «O πόλεμος του Χίτλερ».
Keneth Macksey : «Guderian : Ο στρατηγός των πάντσερ».
B. H. Liddell Hart : «Οι Γερμανοί στρατηγοί μιλούν».

ΟΙ "ΕΧΘΡΟΙ" και ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΤΟΥ ΧΙΤΛΕΡ !!

Μερικά παραδείγματα… «Εχθρότητας». Άμα έχεις τέτοιους εχθρούς, τι τους θέλεις τους φίλους;

Εχθροί και φίλοι – Ήταν πράγματι οι Αγγλο-γαλλο-αμερικάνοι εχθροί του Χίτλερ;

Του Μάνου Δούκα

Φτάσαμε σε σημείο (π.χ. πρόσφατο ψήφισμα του ευρωκοινοβουλίου) οι ιμπεριαλιστές κι οι απολογητές τους, να επιχειρούν να ταυτίσουν το ναζισμό με τον κομμουνισμό και να πείσουν ότι η ΕΣΣΔ ήταν σχεδόν φίλη με τη ναζιστική Γερμανία και συνυπεύθυνη για την έναρξη του Β’ παγκοσμίου πολέμου (Μολότοφ Ρίμπεντροπ κλπ). Ποιοι; Αυτοί οι δήθεν «εχθροί του Χίτλερ» που τον δημιούργησαν και τον έθρεψαν. Να λοιπόν κάποια παραδείγματα αυτής της περίεργης «εχθρότητας» που χαρακτήριζε τις σχέσεις της Δύσης (ΗΠΑ, Αγγλία, Γαλλία) με το Χίτλερ και τον άξονά του. Μιας «εχθρότητας» λιγάκι… «τρυφερής».

ΠΡΙΝ ΞΕΣΠΑΣΕΙ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ

Το διάστημα ανάμεσα στους δυο μεγάλους πολέμους, οι Αγγλογάλλοι στήριξαν με κάθε τρόπο το Γερμανικό μιλιταρισμό, χωρίς να το κρύβουν.
Η στρατηγική τους ήταν να ξεπαστρέψουν κάθε κομμουνιστική εστία και ιδέα, με νέα επίθεση ενάντια στην ΕΣΣΔ και με αιχμή του δόρατος το Χίτλερ και τον «αντικομουνιστικό του άξονα». Έτσι ανέχτηκαν τις επανειλημμένες παραβιάσεις της συνθήκης ειρήνης του 1918 και έδωσαν πακτωλό χρημάτων, πρώτων υλών και τεχνολογίας, από πολλές μεγάλες Αμερικάνικες και Ευρωπαϊκές εταιρείες προς το Χίτλερ, για να εξοπλιστεί και να προετοιμαστεί γι’ αυτό τον αντισοβιετικό πόλεμο.

Αυτή η «εχθρότητα» φάνηκε περίτρανα στην πολιτική του κατευνασμού που είχαν οι δυτικοί απέναντι στους Χίτλερ και Μουσολίνι, στους οποίους επέτρεψαν ανενόχλητοι να ικανοποιήσουν όλες τις επιθετικές τους ορέξεις χωρίς αντίδραση και να καταπιούν ολόκληρες χώρες (Αυστρία, Αιθιοπία, Ισπανία, κλπ) χωρίς καμιά απολύτως αντίδραση.

Η «εχθρότητα» έφτασε μέχρι τη διάσκεψη του Μονάχου, όπου οι Δυτικοί υπερέβαλαν εαυτόν, χαρίζοντας στο Χίτλερ την Τσεχοσλοβακία με τη μεγάλη της πολεμική βιομηχανία και δείχνοντας ότι στόχος τους ήταν η απομόνωση της ΕΣΣΔ και το άνοιγμα του δρόμου για επίθεση του Χίτλερ εναντίον της.

Οι δυτικοί, όλο αυτό το διάστημα απέρριπταν και κωλυσιεργούσαν τις επανειλημμένες προτάσεις της ΕΣΣΔ για τριμερή συμμαχία Αγγλίας, Γαλλίας, ΕΣΣΔ. Τότε που μπορούσαν ακόμα να σταματήσουν τον Χίτλερ. Δεν ήθελαν να δυσαρεστήσουν το Χίτλερ, αλλά ήθελαν να διευκολύνουν την επίθεση του εναντίον της ΕΣΣΔ.

Β’ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ.

Όταν ο Χίτλερ επιτέθηκε στην Πολωνία, οι Αγγλογάλλοι του κήρυξαν έναν κάποιο δήθεν… «πόλεμο», που κράτησε 8 ολόκληρους μήνες (Σεπτέμβρη ‘39 – Μάη ‘40), χωρίς να πέσει ούτε μια σφαίρα. Κι αυτό, την ώρα που (είναι κοινή διαπίστωση στρατηγών και ιστορικών) ακόμα ο Χίτλερ δε μπορούσε να αντέξει μια συντονισμένη επίθεση των Αγγλογάλλων, αφού παρέτασσε τότε στα δυτικά του σύνορα 23 αδύναμα εξοπλισμένες μεραρχίες, απέναντι σε 120 πλήρεις μεραρχίες των Αγγλογάλλων.

Αντίθετα (μ’ ότι δεν έκαναν ενάντια στο Χίτλερ), οι Άγγλοι είχαν έτοιμες δυνάμεις για να στείλουν σε ενίσχυση των Φιλανδών συμμάχων του Χίτλερ, ενάντια στην ΕΣΣΔ, στο Σοβιετοφινλανδικό πόλεμο. Οι δε Γάλλοι ετοίμαζαν βομβαρδισμό των πετρελαίων του Μπακού σαν αντίποινα γι’ αυτόν τον πόλεμο.

Κι ύστερα ο Χίτλερ στράφηκε στη Γαλλία. Ήθελε κι άλλα όπλα, κι άλλα εδάφη, κι άλλες βιομηχανίες στην υπηρεσία του στρατού του, εν όψει της «επιχείρησης Μπαρμπαρόσα» που την ονειρευόταν από τότε που έγραψε το «Ο Αγών» μου. Τους νίκησε γρήγορα και στρίμωξε στην αμμουδιά της Δουνκέρκης 400.000 Άγγλους και Γάλλους «εχθρούς» του, μπροστά στις μπούκες των τανκ του. Τη διαταγή να σταματήσουν χωρίς να τους επιτεθούν, χρειάστηκε να τη δώσει ο Χίτλερ δυο φορές, γιατί ο Γκουντέριαν την πρώτη φορά δεν το πίστεψε. Τους άφησε να διαφύγουν, ενώ μπορούσε μέσα σε μια μέρα να τους εξουδετερώσει όλους. Ανταπόδοση των «δώρων» που είχε μέχρι τότε λάβει από τους Αγγλογάλλους; Ο Χίτλερ πάντα λογάριαζε τους δυτικούς σαν εν δυνάμει συμμάχους απέναντι στον κομμουνισμό της ανατολής.

Το μόνιμο όνειρο του Χίτλερ ήταν ο «ζωτικός χώρος» στην ανατολή κι η επίθεση ενάντια στην ΕΣΣΔ. «Βασικός στόχος της Γερμανίας, σκοπός της ζωής μου και το νόημα της ύπαρξης του εθνικοσοσιαλισμού είναι η εξαφάνιση του μπολσεβικισμού» έγραφε. Κι έξι βδομάδες πριν την έναρξη της επιχείρησης Μπαρμπαρόσα, ο Ρούντολφ Ες, ο «Νο 2» του Χίτλερ, μ’ ένα μονοθέσιο αεροπλάνο πάει στη Σκωτία να συναντήσει κάποιους από τους ναζιστές φίλους του στα κυβερνητικά κλιμάκια της Βρετανίας και να συζητήσει για ειρήνη και κοινή επίθεση στην ΕΣΣΔ. Ήταν τρελός ο Ες; Ή έφερνε προτάσεις Χίτλερ; Ποια δεδομένα του δημιουργούσαν την εντύπωση ότι μπορεί και να τα καταφέρει; Ίσως το ότι στην κυβέρνηση της Αγγλίας (και κυρίως της Γαλλίας) υπήρχε ισχυρός θύλακας φιλοναζιστών (ακόμα και μέσα στο παλάτι του Μπάκιγχαμ χαιρετιόντουσαν ναζιστικά);

Αν η Δύση ήταν ο βασικός «εχθρός» του Χίτλερ, γιατί αυτός στο δυτικό μέτωπο διατηρούσε το ένα όγδοο από όσες δυνάμεις διατηρούσε στο ανατολικό μέτωπο ενάντια στην ΕΣΣΔ και σ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου (ακόμα και τον καιρό της Νορμανδίας) ο Χίτλερ συνέχεια τραβούσε δυνάμεις από τη δύση για να ενισχύσει το στρατό του στην Ανατολή;

Γιατί η απόβαση στη Νορμανδία έγινε σχεδόν τρία χρόνια από τότε που πρωτοσυμφωνήθηκε, ενώ θα μπορούσαν να έχουν λήξει τον πόλεμο στην Ευρώπη τουλάχιστον ένα χρόνο νωρίτερα; Αυτή η τριετής καθυστέρηση ήταν βοήθεια στο «σύμμαχο» Στάλιν ή στον «εχθρό» Χίτλερ;

Κάνουν οι «σύμμαχοι» μυστικές διαπραγματεύσεις ειρήνης με τους εχθρούς τους, την ώρα των μαχών, κρυφά από τους συμμάχους τους; Αυτό έγινε επανειλημμένα ανάμεσα σε εκπροσώπους των Αγγλογάλλων και της ναζιστικής Γερμανίας σ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου. Διαπραγματεύσεις, πίσω από την πλάτη της Σοβιετικής Ένωσης, με μεσολάβηση της Ισπανίας, Σουηδίας, Πορτογαλίας, Ελβετίας Βατικανού κλπ. Πιο γνωστές περιπτώσεις, οι διαπραγματεύσεις στην Ολλανδία, οι προτάσεις του Χίτλερ προς τους δυτικούς που μετέφερε ο Φράνκο στο Βρετανό πρέσβη, κλπ.

Αλλά και στις αρχές Μαρτίου του 1945, όταν το γερμανικό στρατηγείο έστειλε στην Ελβετία τον στρατηγό Βολφ για να κάνει διαπραγματεύσεις με αντιπροσώπους των ΗΠΑ και της Αγγλίας. Η σοβιετική κυβέρνηση, επέμεινε να πάρουν μέρος στις διαπραγματεύσεις και εκπρόσωποι του σοβιετικού στρατηγείου, αλλά αυτό απορρίφθηκε από ΗΠΑ και της Μ. Βρετανίας, που απαντούσαν ότι «αυτές οι διαπραγματεύσεις δεν γίνονται». 

Ο Στάλιν, σε μήνυμά του προς τον Ρούσβελτ, στις 3/4/1945, ήταν απολύτως κατηγορηματικός: 

«Οι διαπραγματεύσεις – έγραφε – διεξήχθησαν και τερματίστηκαν με συμφωνία με τους Γερμανούς, σύμφωνα με την οποία ο Γερμανός διοικητής στο δυτικό μέτωπο στρατάρχης Κέσερλιγκ δέχθηκε να ανοίξει το μέτωπο και να αφήσει να διέλθουν προς την ανατολή τα Άγγλο – Αμερικανικά στρατεύματα και οι Άγγλο – Αμερικανοί υποσχέθηκαν αντ’ αυτού να ελαφρύνουν διά τους Γερμανούς τους όρους της ανακωχής».

Ακόμα κι η απόπειρα κατά του Χίτλερ, ήταν ένα παράδειγμα τέτοιων «διαπραγματεύσεων». 

«Το κύριο κίνητρό τους είναι η φλογερή επιθυμία τους να εμποδίσουν την κεντρική Ευρώπη να περάσει ιδεολογικά κάτω από τον έλεγχο της Ρωσίας. Το νόημα του σχεδίου ήταν οι αντι – ναζί στρατηγοί ν’ ανοίξουν δρόμο στα αγγλοαμερικανικά στρατεύματα έτσι, ώστε να καταλάβουν τη Γερμανία, ενώ οι Ρώσσοι θα ήταν ακόμη απασχολημένοι στο ανατολικό μέτωπο» λέει μυστική έκθεση του Αμερικάνου διπλωμάτη Ντάλες, προς την Ουάσιγκτον.

Αυτό βέβαια έτσι κι αλλιώς συνέβη. Από τα τέλη του Γενάρη του 1944, στην Ανατολή συνεχίζονται οι σκληρές μάχες, την ώρα που στη δύση «δεν κουνιέται φύλλο». 

Οι Γερμανοί παραδίνονται στους δυτικούς, συντεταγμένα. Η διάβαση του Ρήνου γίνεται χωρίς πραγματική αντίσταση και χωρίς οι Γερμανοί να ανατινάξουν τις γέφυρες. Την ίδια ώρα, στην Ανατολή οι μάχες ήταν λυσσαλέες μέχρι την τελευταία μέρα και στοίχιζαν στους σοβιετικούς χιλιάδες χιλιάδων νεκρούς. Ακόμα κι εκείνη την τελευταία ώρα μετέφεραν στρατεύματα στην Ανατολή. Ο Γερμανός στρατηγός Κ. Τιπερσκίλχ λέει: «Αν γενικά άξιζε να συνεχίσουμε τον πόλεμο, αυτό έπρεπε να γίνει μόνο για να σταματήσουμε τον κόκκινο χείμαρρο στην Ανατολή και, αν ήταν δυνατόν, να τον ανατρέψουμε. Υπήρχε ελπίδα ότι θα κατορθώναμε ωστόσο να βρούμε κάποια κοινή πολιτική γραμμή με τις δυτικές δυνάμεις, τότε που στην Ανατολή δεν είχαν σπάσει ακόμα τα τελευταία εμπόδια»… «Η άμυνα των εξαντλημένων γερμανικών στρατευμάτων στο Ρήνο, αδύνατη και ρηχή, είχε μόνο συμβολική σημασία». Η φασιστική ηγεσία, ειδικά τότε, βολιδοσκοπούσε πάλι τη δυνατότητα συνεννόησης με τις δυτικές δυνάμεις σε αντισοβιετική βάση.

Ενδεικτικό είναι ότι στις μάχες για την κατάληψη της Γερμανίας, σκοτώθηκαν 8.351 Αμερικάνοι, ενώ οι Σοβιετικοί στη μάχη για την κατάληψη του Βερολίνου μόνο, είχαν 300.000 νεκρούς και τραυματίες.

Γενικά, οι Αμερικανοί κι οι Άγγλοι, είχαν από 400.000 νεκρούς στρατιώτες στον πόλεμο, την ώρα που ο κόκκινος στρατός έχασε 10.000.000 στρατιώτες (χώρια οι αντάρτες κι οι άμαχοι που ανεβάζουν αυτόν τον αριθμό πάνω από τα 20.000.000).

«Ο πόλεμος στη Ρωσία θα είναι τέτοιος που δε θα μπορεί να γίνει κατά ιπποτικό τρόπο. Ο αγώνας είναι ιδεολογικός κι οι ρατσιστικές μας διαφορές πρέπει να λυθούν δίχως προηγούμενο, δίχως οίκτο, με σκληρότητα κι αποφασιστικότητα», είχε πει ο Χίτλερ στους στρατηγούς του. 

Κι η ανώτατη διοίκηση αργότερα διέταζε: «Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να εφοδιάζουμε τους σοβιετικούς αιχμαλώτους με τρόφιμα» (παρόμοιες παραπομπές υπάρχουν χιλιάδες). 

Έτσι οι χιτλερικοί λιμοκτονούσαν ή και σκότωναν μαζικά σοβιετικούς αιχμαλώτους. Ανάλογο παράδειγμα για αιχμαλώτους άλλου στρατού υπάρχει μόνο ένα. Κι είχαν γεμίσει τα στρατόπεδα συγκέντρωσής τους με σοβιετικούς αιχμαλώτους, που φυσικά είχαν τη μοίρα των Εβραίων, τσιγγάνων, ομοφυλόφιλων, ανάπηρων κλπ. 

Ανάλογο παράδειγμα για αιχμαλώτους άλλου στρατού δεν αναφέρεται πουθενά. Αντίθετα για τους Αγγλοαμερικάνους ήταν στρατόπεδα αιχμαλώτων σύμφωνα με τη συνθήκη της Γενεύης, που όμως δεν την εφάρμοζαν πουθενά αλλού.

ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ

Βέβαια αυτή η «εχθρότητα» των δυτικών συμμάχων προς τον Χίτλερ, είχε κι ένα χαρακτήρα «μητρικής στοργής» (ο καπιταλισμός είναι η μήτρα του φασισμού), όπως φάνηκε μετά τον πόλεμο, όπου οι Αμερικάνοι περιμάζεψαν όλα τα ορφανά του Χιτλερικού καθεστώτος, τους εγκληματίες πολέμου, εμπόδισαν τις δίκες τους, τους έκρυψαν, τους έδωσαν καινούριες καριέρες. 

Επιστήμονες που έψαχναν νέα όπλα (π.χ. ατομική βόμβα), αξιωματικοί των ΕΣ-ΕΣ και της Βέρμαχτ που πήγαν σαν σύμβουλοι σε αυταρχικά και δικτατορικά αμερικανοκίνητα καθεστώτα (10.000 ναζί κρύφτηκαν μόνο στη Λατινική Αμερική), αλλά και ξεπλυμένοι Γερμανοί εγκληματίες που χρησιμοποιήθηκαν στη διακυβέρνηση της Ο.Δ. Γερμανίας (π.χ. η ναζιστική οργάνωση Gelen, που άρχισε να στελεχώνεται με ναζί πριν τελειώσει ο πόλεμος και μετασχηματίστηκε στην επίσημη “Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Πληροφοριών”, την BND, της Δυτικής Γερμανίας). Αλλά και στην ηγεσία της ΕΟΚ και του ΝΑΤΟ (δεκάδες διακεκριμένοι ναζί, εγκληματίες πολέμου, βρίσκονται ανάμεσα στους εμπνευστές τους και στα πρώτα στελέχη των οργανισμών αυτών).

Αλλά και σήμερα που η δυτική προπαγάνδα ξαναγυρνά στα ψέματα αλλά και με τις μεθόδους του Γκαίμπελς. Σήμερα που πάνε να αναστήσουν το φασισμό με στήριξη σε φασιστικές κυβερνήσεις, που δικάζουν αντιφασίστες αντάρτες, που γκρεμίζουν τα αγάλματα της νίκης του κόκκινου στρατού για να αναγείρουν μνημεία στους δωσίλογους και στα Ες Ες.

ΜΙΑ… ΤΡΥΦΕΡΗ ΕΧΘΡΟΤΗΤΑ

Ήταν λοιπόν πράγματι εχθροί του Χίτλερ. Αλλά με ένα πολύ περίεργο … τρυφερό τρόπο. Σαν καβγαδάκι ανάμεσα στον πατέρα ιμπεριαλισμό και το παιδί του το φασισμό. Σαν… «τραβάτε με κι ας κλαίω» που έλεγε κι ο Τσώρτσιλ.

ΤΟΤΕ ΟΜΩΣ ΓΙΑΤΙ ΠΟΛΕΜΗΣΑΝ ΤΟΝ ΧΙΤΛΕΡ;

Πέρα από το μόνιμο και προφανές των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων και αντιθέσεων, λέει καθαρά ο Τσώρτσιλ για το Στάλιν, στη Βουλή, μετά τον πόλεμο και μετά το θάνατο του Στάλιν: «Ήταν άνθρωπος που συνέτριβε τον εχθρό του, με τα χέρια των εχθρών του. Μάλιστα, ανάγκασε και εμάς που μας ονόμαζε ιμπεριαλιστές να πολεμήσουμε ενάντια των ιμπεριαλιστών». 

Τι εννοούσε, αν όχι το σύμφωνο Μολότοφ – Ρίμπεντροπ που χάλασε τα σχέδια των Αγγλογάλλων και τους ανάγκασε να πολεμήσουν κι αυτοί ενάντια στο Χίτλερ (σε αντίθεση με ότι σχεδίαζαν); 

Αν λοιπόν υποθέσουμε ότι δεν τους είχε «αναγκάσει ο Στάλιν», πώς θα είχε εξελιχθεί ο πόλεμος; 

 Είναι φανερό, ότι θα ξεκινούσε ο Χίτλερ την επίθεση στην ΕΣΣΔ, συνεχίζοντας να έχει την ανοχή και την υποστήριξη των Αγγλογάλλων, όπως την είχε και μέχρι τότε, αφού όλοι μαζί αυτό σχεδίαζαν. 

Το πώς θα τέλειωνε αυτός ο υποθετικός πόλεμος, είναι άγνωστο. 

Πάντως δε μπορεί ποτέ ο φονιάς (Χίτλερ) μαζί με τους νταβατζήδες του (Αγγλογάλλους), να κουνάν τα δάχτυλα στα θύματα.

Η ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΒΟΡΕΙΟ ΣΕΛΑΣ ΤΟΥ ΧΙΤΛΕΡ, ΣΤΗ ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΛΕΝΙΝΓΚΡΑΝΤ!!

18 ΓΕΝΑΡΗ 1943 ...Η ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΕΛΗΞΕ Ο ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΛΕΝΙΝΓΚΡΑΝΤ ...ΚΙ Ο ΖΟΥΚΟΦ ΠΗΡΕ ΤΟΝ ΤΙΤΛΟ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΑΡΧΗ ...

Λέμε ότι 27/1/44 έληξε ο αποκλεισμός και γράφουμε όλοι τότε τα άρθρα μας για την πολιορκία του Λένινγκραντ. Η αλήθεια είναι ότι ο αποκλεισμός έληξε στις 18/1/1943 (Από 8 Σεπτέμβρη 41 μέχρι 18 Γενάρη 43). Η πολιορκία του Λένινγκραντ είναι αυτή έληξε στις 27/1/1944 (Από 4 Σεπτέμβρη 1941 μέχρι 27 Γενάρη 1944), με την απώθηση των Γερμανικών στρατευμάτων για πάντα.

Εκείνη τη μέρα (18 Γενάρη 1943) ολοκληρώθηκε το σπάσιμο του αποκλεισμού. Εκείνη τη μέρα ο Ζούκωφ πήρε τον τίτλο του Στρατάρχη. Κι η λήξη του αποκλεισμού θεωρήθηκε σαν "ήμισυ του παντός" για την ολοκλήρωση της νίκης στο Λένινγκραντ.
Ο ίδιος ο Ζούκωφ στο χάρτη των επιχειρήσεων (χάρτης 3), έχει τίτλο :

«ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΩΝ ΣΟΒΙΕΤΙΚΩΝ ΣΤΡΑΤΕΥΜΑΤΩΝ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΟΥ ΛΕΝΙΝΓΚΡΑΝΤ. ΓΕΝΑΡΗΣ 1943 - ΓΕΝΑΡΗΣ 1944». Συγκεκριμένα από 18/1/43 μέχρι 27/1/44.

Ο ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΛΕΝΙΝΓΚΡΑΝΤ.

 

Η επίθεση των Γερμανών στο Λένινγκραντ άρχισε στις 8/9/41. Ήταν ένας από τους σημαντικότερους στόχους της Βέρμαχτ, όχι μόνο για ψυχολογικούς προπαγανδιστικούς λόγους (Το Λένινγκραντ είναι η πατρίδα της επανάστασης) αλλά και για πολύ πιό συγκεκριμένους στρατηγικούς. 

Το Λένινγκραντ ήταν πολύ μεγάλο βιομηχανικό κέντρο της ΕΣΣΔ. Κι αν έπαιρναν το Λένινγκραντ, θα ένωναν τις δυνάμεις τους με τους συμμάχους τους Φινλανδούς που επιτίθεντο στο Λένινγκραντ από βορά κι έτσι θα σχημάτιζαν ένα νέο βόρειο μέτωπο εναντίον της Μόσχας. 

Οι διαταγές του Χίτλερ για την επιχείρηση αυτή, που είχε την ονομασία «Επιχείρηση Βόρειο Σέλας» (Operation Nordlicht), απέκλειαν οποιαδήποτε χρονοτριβή και διέτασσαν την πλήρη ισοπέδωση της πόλης του Λένιν. Αν τα κατάφερναν ... καλύτερα ας μη το σκεφτούμε, αφού έτσι κι αλλιώς δεν τα κατάφεραν.

Η προέλασή τους που ήταν "κεραυνοβόλα" στην αρχή, σιγά σιγά, με την άμυνα, με τα σαμποτάζ των ανταρτών, με τις εφεδρείες των σοβιετικών, έγινε πολύ αργή. Από κει που προχωρούσαν με ρυθμό 5 χιλιόμετρα τη μέρα, έφτασαν να προχωρούν 1 χιλιόμετρο τη μέρα κι όχι σε όλο το μέτωπο. Μέχρι που στις αρχές Οκτώβρη 1942, οι αιχμάλωτοι πληροφορούσαν τους σοβιετικούς, ότι οι Γερμανοί σκάβουν αμπριά. Σταμάτησαν κι ετοιμάζονταν για χειμώνα και για άμυνα.

Ο Χίτλερ έξαλλος. 

Η τακτική του αναπροσαρμόστηκε. Θα καταστρέφανε λέγανε το Λένινγκραντ και τον πληθυσμό του, με συνεχείς βομβαρδισμούς και με την πείνα. Το επιτελείο του Πολεμικού Ναυτικού των γερμανικών Ενόπλων Δυνάμεων εξέδωσε μυστική ντιρεκτίβα στην οποία αναφερόταν: 

«Ο Φύρερ αποφάσισε να εξαφανίσει το Πέτερμπουργκ από το πρόσωπο της Γης. Μετά την ήττα της Σοβιετικής Ρωσίας δεν υπάρχει κανένα ενδιαφέρον για την απώτερη ύπαρξη αυτού του πυκνοκατοικημένου σημείου. Προτείνεται να αποκλειστεί στενά η πόλη και με βολές από τα όπλα όλων των διαμετρημάτων, καθώς και με τον αδιάκοπο βομβαρδισμό να ισοπεδωθεί». 

Οι Γερμανοί, οι Φιλανδοί και μια μεραρχία Ισπανών φασιστών, είχαν περικυκλώσει κι αποκλείσει το Λένινγκραντ από όλες τις μεριές.

Ο ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΣ. Η ΠΕΙΝΑ. Ο «ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ».

Σε μεγάλο βαθμό τα κατάφεραν. Η πείνα θέρισε. Στο Λένινγκραντ πέθαναν από τον πόλεμο και κυρίως από την πείνα, πιό πολλοί άνθρωποι, από το σύνολο των Αγγλικών και Αμερικάνικων δυνάμεων σ’ όλο το Β’ παγκόσμιο πόλεμο. Η ηρωική άμυνα του Λένινγκραντ διήρκεσε 872 μέρες. Κατά τη διάρκεια της πολιορκίας οι ναζί έριξαν στο Λένινγκραντ 107.000 βόμβες και 159.000 βαριά βλήματα. Η αεροπορία και το πυροβολικό του εχθρού κατέστρεψαν πάνω από 3.000 και επέφεραν ζημιές σε 7.000 περίπου κτίρια. Στις μάχες και τους βομβαρδισμούς σκοτώθηκαν 16.647 άνθρωποι, 38.702 τραυματίστηκαν, ενώ από την πείνα πέθαναν 641.803 κάτοικοι του Λένινγκραντ .

Όμως οι σοβιετικοί βρήκαν τρόπο να σπάσουν τον αποκλεισμό, αλλά ... μόνο το χειμώνα. 

Έφτιαξαν δρόμο πάνω στην παγωμένη λίμνη Λάτογκα, που ήταν η μόνη επαφή της πόλης με την υπόλοιπη ΕΣΣΔ, που δεν την έλεγχαν οι Γερμανοί. Έστρωσαν και σιδηροδρομική γραμμή πάνω στον πάγο. Πήρε το όνομα "ο δρόμος της ζωής". 

Έτσι μετέφεραν προμήθειες και όπλα. Αλλά πάντα μέσα στην εμβέλεια των Γερμανικών πυροβόλων. Και πάντα με το φόβο ότι ο πάγος ίσως σπάσει. Δείτε το χάρτη 1 που δείχνει τον αποκλεισμό.

 Δείτε και στο χάρτη 3 που είναι σχεδιασμένος "ο δρόμος της ζωής".

Τα εφόδια που ήρθαν από το «δρόμο της ζωής» βοήθησαν στο να διπλασιαστεί η μερίδα ψωμιού για τους πολιορκημένους. Απ' τον ίδιο δρόμο απεγκλωβίστηκαν περίπου ένα εκατομμύριο κάτοικοι του Λένινγκραντ , κυρίως ηλικιωμένοι, παιδιά και τραυματίες. Υπολογίζεται ότι έτσι μεταφέρθηκαν εκτός κλοιού πάνω από 500.000 άμαχοι.

Οι κάτοικοι της πόλης άντεξαν με κάθε τρόπο στην πείνα και τις άλλες στερήσεις. Κι εκτός αυτού βρήκαν και τρόπο να συνεχίσουν την παραγωγή όπλων μέσα στην πολιορκημένη πόλη. 

Μόνο μέσα σε μισό χρόνο, έφτιαξαν 713 τανκς, 480 θωρακισμένα οχήματα, 58 θωρακισμένα τραίνα, πάνω από 3000 πυροβόλα, γύρω στις 10.000 όλμους, 80.000 "κατιούσες". Μάλιστα οι ήρωες του Λένινγκραντ έφτιαξαν κι έστειλαν στη Μόσχα, όταν γινόταν εκεί η μεγάλη μάχη της Μόσχας, πάνω από 1000 πυροβόλα κάθε είδους.

Ο ΠΑΝΤΑΧΟΥ ΠΑΡΩΝ ΖΟΥΚΩΦ.

Τον ίδιο καιρό, πολύ πιό μακριά, εξελίσονταν η μεγάλη μάχη του Στάλιγκραντ. Η μάχη του Στάλιγκραντ δεν είχε λήξει. Αλλά οι Γερμανοί είχαν παγιδευτεί κι η μοίρα τους ήταν στα χέρια του κόκκινου στρατού. Πριν ακόμα λήξει η μάχη, ο Ζούκωφ παίρνει εντολή να πάει στο Λένινγκραντ. 

Η εντολή του Ι. Β. Στάλιν είναι «Πηγαίνετε στο Λένινγκραντ που βρίσκεται σε εξαιρετικά δύσκολη θέση. Οι Γερμανοί παίρνοντας το Λένινγκραντ και σμίγοντας με τους Φινλανδούς μπορούν να υπερφαλαγγίσουν και να χτυπήσουν τη Μόσχα». Να πάει να οργανώσει και να διευθύνει τη μάχη για το σπάσιμο του αποκλεισμού της πόλης. Την επιχείρηση "Ίσκρα".

ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ "ΙΣΚΡΑ" - ΛΗΞΗ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΥ.

 

Δείτε το χάρτη 2. Η Ίσκρα ήταν το «βόρειο» τμήμα της γενικευμένης χειμερινής αντεπίθεσης που εξαπέλυσαν οι σοβιετικοί μετά το θρίαμβο του Στάλιγκραντ. Η επιχείρηση υλοποιήθηκε από τις δυνάμεις του Κόκκινου Στρατού, με στόχο την δημιουργία χερσαίας σύνδεσης στο πολιορκούμενο Λένινγκραντ, από τις 18 Ιανουαρίου. 

Στις 22 Ιανουαρίου, η πρώτη γραμμή μετώπου είχε σταθεροποιηθεί κι άνοιξε με επιτυχία στην πόλη ένα χερσαίο διάδρομο μήκους 8 – 10 χιλιομέτρων στον οποίο οι σιδηροδρομικές γραμμές που κατασκευάσθηκαν επέτρεψαν τον συντομότερο ανεφοδιασμό της πόλης έναντι της παλαιάς διαδρομής μέσω της παγωμένης λίμνης Λάντογκα. Δείτε στους χάρτες 2 και 3, που φαίνεται η επιχείρηση Ίσκρα κι ο παράκτιος διάδρομος που ανοίχτηκε για να επικοινωνεί το Λένινγκραντ με την υπόλοιπη ΕΣΣΔ.

Μετά από το άνοιγμα του παράκτιου διαδρόμου για τον εφοδιασμό της πόλης, οι επιθέσεις του σοβιετικού στρατού συνεχίστηκαν με στόχο της απώθηση των Γερμανών και τη λύση της πολιορκίας της πόλης. Επιχείρηση "Πολικός Αστέρας". Στόχος που δεν ολοκληρώθηκε παρά μόνο ακριβώς ένα χρόνο αργότερα, στις 27 Γενάρη 1944. Δείτε χάρτη 3.

Η νίκη στο Λένινγκραντ υπήρξε ισάξια των νικών στη Μόσχα και στο Στάλιγκραντ. Οι στρατιώτες, οι εργάτες κι οι πολίτες του Λένινγκραντ : Σταμάτησαν τους Γερμανούς και κράτησαν την πόλη. 

Άντεξαν την πείνα και τις κακουχίες. Συνέχισαν κανονικά την παραγωγή όπλων στα εργοστάσια της πόλης. Χτύπησαν τον αποκλεισμό και την πείνα με το "δρόμο της ζωής" πάνω στη λίμνη Λάντογκα. 

Κέρδισαν τον παράκτιο διάδρομο με την επιχείρηση Ίσκρα. Έδιωξαν τους Γερμανούς από το Λένινγκραντ και τους πήγαν μέχρι την πύλη του Βραδεμβούργου.

Την ίδια μέρα που ολοκληρώθηκε η λήξη του αποκλεισμού του Λένινγκραντ, ο Ζούκωφ πήρε τον τίτλο του Στρατάρχη. Δεν ήταν τυχαίο. Μέσα στο Γενάρη του 1943 είχε κερδίσει τη μάχη του Στάλιγκραντ κι είχε τελειώσει τον αποκλεισμό του Λένινγκραντ.

ΤΑ ΡΩΣΙΚΑ ΣΚΥΛΙΑ.

Μια λεπτομέρεια των μαχών, όπως την περιγράφει ο Γερμανός στρατιώτης William Lubbeck, στο βιβλίο του «Στις πύλες του Λένινγκραντ».

«Ο κόκκινος στρατός έστελνε σκυλιά να διασχίσουν τις γραμμές μας. Στα φτωχά εκείνα ζώα είχαν δέσει δυναμίτη γύρω από το κορμί τους και τα είχαν εκπαιδεύσει να τρέχουν και να κρύβονται κάτω από τα οχήματά μας. Όταν έκαναν κάτι τέτοιο, οι κεραίες των πυροκροτητών που βρίσκονταν στις ράχες τους, κάμπτονταν και πυροδοτούσσν τα εκρηκτικά».

ΠΗΓΕΣ.

1. Από το Ριζοσπάστη για την πολιορκία http://www.rizospastis.gr/story.do?id=3032083

2. Από το Ριζοσπάστη για το δρόμο της ζωής.http://www.rizospastis.gr/story.do…

3. http://www.katiousa.gr/…/poliorkia-tou-leningkrant-echei-a…/

VIDEOS

1. Video της σειράς «Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα» Αμερικανοσοβιετικής παραγωγής για την πολιορκία του Λένινγκραντ. Στα Ελληνικά. Διάρκεια 57 λεπτά. https://youtu.be/Vx3XFv-hj4Y

2. Video της σειράς της Ρωσικής τηλεόρασης «WWII. THE WAR SOVIET STORM. Siege of Leningrand». Στα Αγγλικά. Διάρκεια 47 λεπτά. https://youtu.be/-sVPjvZ7YT8

ΒΙΒΛΙΑ

1. Στατάρχη Ζούκωφ Απομνημονεύματα. «Αναμνήσεις και στοχασμοί».
2. Υπουργείο Άμυνας ΕΣΣΔ. Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος
3. Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος. Σύγχρονη Εποχή. Συλλογικό έργο. Τόμος δεύτερος.
4. David Irving. Ο πόλεμος του Χίτλερ.
5. B. H. Liddel Hart. Οι Γερμανοί στρατηγοί μιλάνε.
6. Οι πηγές του Βόλγα. Curzio Malaparte
7. Στις πύλες του Λένινγκραντ. Η ιστορία ενός στρατιώτη της Γερμανικής ομάδας στρατιών «Βορράς». William Lubbeck

Για την 7η συμφωνία του Σοστακόβιτς (https://youtu.be/m3G9ZqxcReU ) που γράφτηκε για το Λένινγκραντ και παίχτηκε πρώτη φορά μέσα σ’ αυτό κατά τη διάρκεια της πολιορκίας, θα γράψουμα αναλυτικά άλλη φορά.

Manos Doukas

Ποιοί Έδωσαν στον Μεταξά την εξουσία ?

Σαν Σήμερα 29/01/1941 Πεθαίνει ο δικτάτορας Ιωάννης Μεταξάς, πολλά θα ακούσετε από φασίστες, ποία Είναι η Αλήθεια ?

Απ' την Ιστορία:

ΠΩΣ Ο ΑΣΤΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΑΝΕΔΕΙΞΕ ΤΟ 1936 ΤΟ ΦΑΣΙΣΤΑ Ι. ΜΕΤΑΞΑ ΣΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ

Εισαγωγή

Με αφορμή από τη δολοφονική δράση της Χρυσής Αυγής αστοί δημοσιολόγοι, εκπρόσωποι των αστικών και οπορτουνιστικών κομμάτων μιλούν για τη σχέση της περιόδου κρίσης που διέρχεται η Ελλάδα με τις συνθήκες που επέτρεψαν την επικράτηση του ναζισμού στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης.

 Λένε ούτε λίγο ούτε πολύ αυτό που χαρακτηριστικά έγραφε η «Καθημερινή της Κυριακής», (6/10/2013): «Η έκπτωση της φιλελεύθερης Δημοκρατίας του Μεσοπολέμου πραγματοποιήθηκε κυρίως από την υπονόμευση που απεργάζονταν τα άκρα, το ΚΚΓ και οι αριστερές επαναστατικές του ομάδες πρώτα και έπειτα τα ναζιστικά τάγματα εφόδου. 

Στο σημερινό μας Κοινοβούλιο η απαξίωση του "καπιταλιστικού" κοινοβουλευτισμού από το ΚΚΕ είναι μια πραγματικότητα που όλα τα κόμματα αποδέχονται...».

Σκόπιμα αποσιωπούν το γεγονός ότι ενώ ο Χίτλερ έκανε το «πραξικόπημα της μπυραρίας», η «Δημοκρατία της Βαϊμάρης» τον έκλεισε μόλις 8 μήνες φυλακή, τον αποφυλάκισε, τον φούσκωσε κοινοβουλευτικά και τον ανέδειξε στην κυβέρνηση κοινοβουλευτικά. 

Πώς έγινε; 

Στις 27 Γενάρη του 1932 σε μυστική συγκέντρωση που έγινε στο Ντίσελντορφ με τη συμμετοχή τριακοσίων εκπροσώπων των μονοπωλίων, ο Χίτλερ ανέπτυξε το πρόγραμμα του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος και υποσχέθηκε «να ξεριζώσει το μαρξισμό στη Γερμανία». 

Γι' αυτό τον ήθελαν. Αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία και φασισμός από κοινού ενάντια στο εργατικό κίνημα και στο Κομμουνιστικό Κόμμα. Στη συνέχεια, το Νοέμβρη του 1932, μια ομάδα βιομηχάνων και τραπεζιτών υπέβαλε στον Πρόεδρο της Γερμανίας Χίντενμπουργκ υπόμνημα και ζητούσε να τον διορίσει καγκελάριο του Ράιχ.

 Το Γενάρη του 1933 στην Κολονία, στο σπίτι του τραπεζίτη Σρέντερ, συναντήθηκαν ιδιοκτήτες μονοπωλίων, με τον τότε καγκελάριο της Γερμανίας Πάπεν και τον Χίτλερ. Εκεί αυτή λύθηκε οριστικά το πρόβλημα της παράδοσης της εξουσίας στον Χίτλερ. Στις 30 Γενάρη του 1933 ο Πρόεδρος Χίντενμπουργκ διόρισε τον Χίτλερ καγκελάριο.

Στις 20 Φλεβάρη 1933, λίγο πριν από τις γερμανικές εκλογές της 5ης Μάρτη 1933, πάλι σε συνάντηση, ιδιοκτητών μονοπωλιακών ομίλων, τραπεζιτών στο Βερολίνο με τον Γκέρινγκ και τον Χίτλερ, ο Χίτλερ ανακοίνωσε την πρόθεση των ναζί να διαλύσουν το κοινοβουλευτικό σύστημα και να χτυπήσουν κάθε αντιπολίτευση με βία. 

Είπε, μάλιστα, πως «οι εκλογές της 5ης Μαρτίου θα είναι οι τελευταίες για τα επόμενα δέκα χρόνια, ίσως μάλιστα και για τα επόμενα εκατό χρόνια».

 Στις εκλογές του Μάρτη του 1933, το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα του Χίτλερ πήρε το 43,9% των ψήφων και την πλειοψηφία στη Βουλή. 

Με το Σύνταγμα της Βαϊμάρης, κοινοβουλευτικά, ανέβασαν τον Χίτλερ στην εξουσία οι καπιταλιστές. 

Μ' αυτό το Σύνταγμα της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης ήρθε το «τέλος της». Δηλαδή, όχι της αστικής εξουσίας αλλά μιας μορφής άσκησής της από τις αστικές πολιτικές δυνάμεις. Αλλά γι' αυτά έχουμε γράψει αναλυτικά στο «Ριζοσπάστη».

Το επαναφέρουμε όμως σε συντομία για να δείξουμε ότι οι καπιταλιστές της Γερμανίας μαζί με τον αστικό πολιτικό κόσμο της Γερμανίας και μέσω της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας ανέδειξαν τον Χίτλερ και το ναζιστικό του κόμμα στην κυβερνητική εξουσία, επειδή υπάρχει, τηρουμένων των αναλογιών, παρόμοιο παράδειγμα και στην Ελλάδα, με παρόμοια διαδικασία και δεν είναι άλλο από την ανάδειξη του Μεταξά σε πρωθυπουργό της Ελλάδας το 1936, αν και στη Βουλή είχε μια ισχνότατη μειοψηφία βουλευτών. 

Τον ήθελαν οι μεγαλοεπιχειρηματίες, τον στήριξε σύσσωμος ο αστικός πολιτικός κόσμος. 

Είναι άκρως επίκαιρο και διδακτικό το παράδειγμα, γιατί αποκαλύπτει ότι οι αστοί και τα κόμματά τους δεν έχουν κανένα απολύτως πρόβλημα να βιάσουν τη δική τους αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία και να εγκαθιδρύσουν φασιστικό καθεστώς όταν τα συμφέροντά τους το επιτάσσουν.

Γι' αυτό ο λαός μας πρέπει να έχει καθαρό ότι: 

Το ναζισμό δεν μπορεί να αντιμετωπίσει το σάπιο αστικό κράτος, αλλά η λαϊκή συμμαχία που θα έχει στόχο να βάλει τέρμα στην εξουσία των μονοπωλίων, στο καπιταλιστικό σύστημα που γεννά και θρέφει ναζιστικά μορφώματα, όπως τη δολοφονική Χρυσή Αυγή και τις παραφυάδες της.

 Η μαζική πάλη και επιλογή του λαού και της νεολαίας μπορεί να απονομιμοποιήσει και να ξεριζώσει τη Χρυσή Αυγή μαζικά, οριστικά και τελεσίδικα μέσα στο λαό. 

Επίσης, πρέπει να έχει καθαρό ότι: 

Ιδιαίτερα σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης, φτώχειας, ανεργίας και φθοράς των αστικών κυβερνητικών κομμάτων, η αστική τάξη αξιοποιεί πολλαπλά τα ναζιστικά κόμματα, ως προκεχωρημένα φυλάκια εξυπηρέτησης των συμφερόντων της. 

Αξιοποιεί τη ναζιστική δράση που, με τον ακραίο εθνικισμό και τη δήθεν «αλληλεγγύη», ρίχνει δίχτυα ενσωμάτωσης λαϊκών δυνάμεων, ανέργων, κατεστραμμένων μικροαστικών στρωμάτων.

 Τόσο η ίδια η Χρυσή Αυγή, όσο και οι αστικές προτάσεις για την αντιμετώπισή της εντάσσονται σε σχεδιασμούς στήριξης της εξουσίας του κεφαλαίου και αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος. 

Η Χρυσή Αυγή και η ναζιστική δράση δεν αντιμετωπίζεται μέσα από τις θεωρίες και εγκεφαλικά σχήματα για «συνταγματικά», «κοινοβουλευτικά», «δημοκρατικά» τόξα μιας δήθεν καλύτερης λειτουργίας της αστικής δημοκρατίας, που προτείνουν, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, άλλες πολιτικές δυνάμεις και κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ, η ΔΗΜΑΡ. 

Αυτοί οι διαχωρισμοί συγκαλύπτουν το χαρακτήρα του ναζισμού και τις αιτίες της σημερινής κατάστασης, τις πραγματικές διαφορές μεταξύ των κομμάτων σε σχέση με την εξουσία, την κοινωνία.

Ο λαός πρέπει να υπερασπίζεται και να αξιοποιεί κάθε δυνατότητα και ό,τι έχει απομείνει σήμερα σε ελευθερίες και δικαιώματα, 

χωρίς να τρέφει αυταπάτες ότι στις σημερινές συνθήκες, μέσα στο σύστημα της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, με την αστική δημοκρατία, που είναι η ίδια η δικτατορία των μονοπωλίων, μπορούν να εξασφαλιστούν πραγματικά τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα. 

Γι' αυτό και ο λαός πρέπει να χαράξει τη δική του πορεία, μέσα από την κοινωνική του συμμαχία, για γενικότερες αλλαγές σε επίπεδο εξουσίας.

Ο λαός έχει τη δύναμη να απορρίψει και να απομονώσει τις εγκληματικές, απάνθρωπες θεωρίες της Χρυσής Αυγής. Εχει ιστορική μνήμη και πείρα από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, την Αντιφασιστική Νίκη.

Το συγκεκριμένο θέμα, δηλαδή το πώς ο Μεταξάς αναδείχτηκε πρωθυπουργός της Ελλάδας και στη συνέχεια έκανε φασιστική δικτατορία, αναδημοσιεύεται από την έκδοση της «Σύγχρονης Εποχής»,«Από την 4η Αυγούστου ως τις μέρες μας - Η γενική πορεία της ταξικής πάλης».

***

Ο αστικός πολιτικός κόσμος και η 4η Αυγούστου

Στις βουλευτικές εκλογές της 26ης Γενάρη 1936, που έγιναν με το εκλογικό σύστημα της απλής αναλογικής, 

πρώτευσε η αντιβενιζελική παράταξη (Λαϊκό Κόμμα - Λαϊκή Ριζοσπαστική Ενωσις - Ελευθερόφρονες (Ιωάννης Μεταξάς) - Εθνικόν Μεταρρυθμιστικόν Κόμμα), που συγκέντρωσε 602.840 ψήφους και εξέλεξε 143 βουλευτές. 

Δεύτερη ήρθε η βενιζελική παράταξη (Κόμμα Φιλελευθέρων - Δημοκρατικός Συνασπισμός - Παλαιοδημοκρατική Ενωσις Κρήτης - Αγροτικό Κόμμα Σοφιανόπουλου - Νεοφιλελεύθεροι) με 574.655 ψήφους και 142 έδρες. 

Τα παραπάνω κόμματα είχαν πάρει μέρος στις εκλογές αυτόνομα. Εδώ κατατάσσονται με βάση το διαχωρισμό τους, όπως έχει υιοθετηθεί.

 Το Παλλαϊκό Μέτωπο [(ΚΚΕ - Σοσιαλιστικό Κόμμα (Στρατή Σωμερίτη) - Αγροτιστές (Α. Βογιατζή - ορισμένες ανένταχτες προσωπικότητες)] συγκέντρωσε 73.411 ψήφους και 15 βουλευτικές έδρες. 

Βουλευτές του εκλέχτηκαν οι: Βασίλης Νεφελούδης και Δημήτρης Γληνός (Αθήνα), Μανώλης Μανωλέας (Πειραιάς), Στέλιος Σκλάβαινας και Μιχάλης Σινάκος (Θεσσαλονίκη), Γιώργος Σιάντος (Τρίκαλα), Γιάννης Ιωαννίδης και Μιλτιάδης Πορφυρογένης (Λάρισα), Φίλιππος Παπαδόπουλος (Κοζάνη), Ανδρέας Τζήμας - αργότερα Σαμαρινιώτης - (Φλώρινα), Διονύσης Μενύχτας (Σέρρες), Μήτσος Παρτσαλίδης (Καβάλα), Κώστας Θέος (Δράμα), Βασίλης Βερβέρης (Ροδόπη), Μιχάλης Τυρίμος (Μυτιλήνη).

Αμέσως μετά τις εκλογές, ο αρχηγός του Κόμματος των Φιλελευθέρων Θεμιστοκλής Σοφούλης

 (ο Ελευθέριος Βενιζέλος βρισκόταν στο Παρίσι, όπου και πέθανε περίπου δύο μήνες αργότερα)

 άρχισε επαφές με το Λαϊκό Κόμμα (Παναγή Τσαλδάρη) για το σχηματισμό κυβέρνησης. 

Είχε προηγηθεί δημόσια δήλωσή του, με την οποία χαρακτήριζε το πολιτειακό λήξαν, αν και ο βασιλιάς είχε γυρίσει στην Ελλάδα με νόθο δημοψήφισμα (αρχικώς υπέρ με 105%, για να το μειώσουν στη συνέχεια σε 97,8%!).

Η συνεργασία τελικά ναυάγησε, εξαιτίας της άρνησης του Λαϊκού Κόμματος να επανέλθουν στο στράτευμα οι απότακτοι αξιωματικοί του στρατιωτικού κινήματος της 1ης Μάρτη 1935.

 Αν και στη συνέχεια ο Θ. Σοφούλης υπαναχώρησε στο θέμα της επαναφοράς των απότακτων αξιωματικών, ο σχηματισμός κυβέρνησης φιλελευθέρων - Λαϊκού Κόμματος δεν έγινε δυνατός, καθώς ο Π. Τσαλδάρης πιεζόταν από το Στρατιωτικό Σύνδεσμο, να μην προχωρήσει σε κυβέρνηση συνεργασίας με τους Φιλελεύθερους.
Στο μεταξύ, συνεχίζονταν οι προετοιμασίες στρατιωτικού πραξικοπήματος, στις οποίες πρωτοστατούσε ο Γεώργιος Κονδύλης (Κεραυνός) και ο Στρατιωτικός Σύνδεσμος που είχε επικεφαλής τον στρατηγό Πλατή, στην ουσία όμως τον Κονδύλη, ο οποίος, λίγες μέρες μετά τις εκλογές πέθανε ξαφνικά (31 Γενάρη 1936).

Μέσα στο κλίμα που είχε δημιουργηθεί, όπου άλλοι ζητούσαν νέες εκλογές και άλλοι προσπαθούσαν να σχηματιστεί κυβέρνηση, ο I. Μεταξάς, σε συνεργασία με τον εκπρόσωπο της βρετανικής κυβέρνησης, πρεσβευτή στην Ελλάδα Ουάτερλοου, με τα Ανάκτορα, με αστούς πολιτικούς (των Λαϊκών και των Φιλελευθέρων), καθώς και με τον εκδότη της εφημερίδας «Ελεύθερον Βήμα» Δημήτρη Λαμπράκη, προετοίμαζαν την επιβολή δικτατορίας. 

Οι διάφορες προτάσεις που γίνονταν για το σχηματισμό κυβέρνησης και γενικά οι διεργασίες έστρωναν το έδαφος στη δικτατορία. 

Είναι χαρακτηριστικό ότι μια από τις προτάσεις του Κόμματος Φιλελευθέρων για την πρωθυπουργία ήταν να την αναλάβει (στο πλαίσιο συμμαχίας κομμάτων) ο Ιωάννης Μεταξάς! 

Από την άλλη, ο Τσαλδάρης ζητούσε από το ΚΚΕ την υποστήριξή του στη Βουλή για να σχηματίσει αυτός κυβέρνηση και όχι ο Σοφούλης! 

Είχαν κάνει και σχετικές κρούσεις που δεν απέδωσαν. 

Αντιθέτως, οι σχετικές διαπραγματεύσεις ΚΚΕ (Παλλαϊκού Μετώπου) και Κόμματος Φιλελευθέρων απέδωσαν και κατέληξαν στο Σύμφωνο Σοφούλη - Σκλάβαινα. 

Αλλά το Σύμφωνο δεν τηρήθηκε από τους Φιλελεύθερους και δημοσιοποιήθηκε από το Παλλαϊκό Μέτωπο.

Οι μέρες, μετά τις εκλογές, περνούσαν και στην αρχή συνέχιζε να βρίσκεται η υπηρεσιακή κυβέρνηση Δεμερτζή, που στις αρχές Μάρτη 1936 αντικατέστησε τον Παπάγο στο υπουργείο Στρατιωτικών με τον I. Μεταξά. 

Ιδιαίτερος στην υπουργοποίηση ήταν ο ρόλος του Δημ. Λαμπράκη.

Τελικά, η εντολή σχηματισμού κυβέρνησης ανατέθηκε από τον Γεώργιο τον Β' στον Δεμερτζή, που στις 14 Μάρτη σχημάτισε τη δεύτερη κυβέρνησή του. 

Σε αυτήν την κυβέρνηση ο Μεταξάς έγινε αντιπρόεδρος, ενώ παρέμεινε και υπουργός των Στρατιωτικών και της Αεροπορίας.

Θα μπορούσε να είχε σχηματίσει κυβέρνηση ο Σοφούλης (Κόμμα Φιλελευθέρων) 

έχοντας την ψήφο ανοχής του Παλλαϊκού Μετώπου, που στο κάτω της γραφής είχε συνάψει μαζί του Σύμφωνο. 

Ομως ο Σοφούλης δε δέχτηκε και κατέθεσε την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στο βασιλιά.

 Ηταν μάλιστα εκείνος που πρότεινε στον Γεώργιο να ανατεθεί η νέα κυβέρνηση στον Δεμερτζή, με τον όρο να παραμείνει υπουργός των Στρατιωτικών ο I. Μεταξάς! 

Αργότερα, όταν κατέληξαν σε συμφωνία οι Σοφούλης - Θεοτόκης, δέχτηκαν τη θέση του βασιλιά να αναλάβει η νέα κυβέρνηση την 1η Οκτώβρη 1936! 

Δηλαδή, όπως εξελίχτηκαν τα πράγματα, μετά την κήρυξη της δικτατορίας...

Αυτές οι εξελίξεις λάβαιναν χώρα τη στιγμή που είχαν αρχίσει να φουντώνουν οι συνδικαλιστικοί αγώνες της εργατικής τάξης και της αγροτιάς, που αντιμετωπίζονταν από τις κυβερνήσεις με ξυλοδαρμούς, συλλήψεις, ακόμη και με ένοπλες επιθέσεις. 

Στις 4 Μάρτη δολοφονήθηκε σε επίθεση της αστυνομίας, ο φοιτητής της Ιατρικής Αλ. Σωτηριάδης.

Στις 28 Μάρτη 1936, το ΚΚΕ με μανιφέστο που δημοσίευσε τόνιζε:

 «Εργαζόμενοι! Μπρος στα μάτια σας, κάτω από τη σκέπη της μοναρχίας, εξυφαίνεται η πιο αντιλαϊκή, η πιο άτιμη, η πιο εγκληματική συνωμοσία. 

Αρχηγός της συνωμοσίας αυτής είναι ο Μεταξάς. Συνεργάτες του και συνένοχοί του είναι όλα τα πλουτοκρατικά κόμματα, από τα αντιβενιζελικά που πλειοδοτούν στα αντιλαϊκά μέτρα και σχέδια της κυβέρνησης, ίσαμε τα βενιζελικά, που στηρίζουν την κυβέρνηση και την αντιλαϊκή πολιτική της».1

Στο μεταξύ, στις 13 Απρίλη πέθανε ξαφνικά και ο πρωθυπουργός Δεμερτζής. 

Και ο βασιλιάς έκανε πρωθυπουργό τον I. Μεταξά. 

Τον όρκισε το ίδιο απόγευμα, δίχως να πάρει τη γνώμη της Βουλής! 

Το σχέδιο προχωρούσε... Στις 26 Απρίλη 1936 ο Δημ. Λαμπράκης έγραφε στο κύριο άρθρο του «Ελεύθερου Βήματος»:

«Τα εν τη Βουλή κόμματα είναι σχεδόν ασφαλές ότι δε θα περιορίσουν την ευμένειάν των εις τα χειροκροτήματα (σ.σ.: πλην των βουλευτών του Παλλαϊκού Μετώπου, που φυσικά δεν είχαν χειροκροτήσει) με τα οποία υπεδέχθησαν χθες το απόγευμα τας προγραμματικάς δηλώσεις του κ. Πρωθυπουργού, αλλά θα περιβάλουν την κυβέρνησιν ταύτην και διά της θετικής ψήφου εμπιστοσύνης των».2

Και πράγματι. 

Το Κόμμα των Φιλελευθέρων (των Βενιζέλου - Σοφούλη) έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση Μεταξά! 

Το ίδιο και ο Γεώργιος Καφαντάρης! 

Το Λαϊκό Κόμμα έδωσε ψήφο ανοχής. Το ίδιο και ο I. Θεοτόκης. 

Την καταψήφισαν οι βουλευτές του Παλλαϊκού Μετώπου και οι Γ. Παπανδρέου, Κ. Βλαχοθανάσης και Ανδρ. Δενδρινός. 

Υπήρξαν και 4 αποχές. Τα «υπέρ» ήταν 241 ψήφοι. 

Αρα, όλα τα αστικά κόμματα άνοιξαν το δρόμο στη δικτατορία ανοιχτά και επισήμως... Εδωσαν στον Μεταξά την εξουσία!!

Ταυτόχρονα, εντεινόταν ο αντικομμουνισμός και ο αντισοβιετισμός. 

Στην πρώτη γραμμή των λάβρων αρθρογράφων αντικομμουνιστικού μένους βρίσκονταν οι Γ. Παπανδρέου και Αλ. Παπαναστασίου.

To KKΕ επέμενε να προειδοποιεί για την επερχόμενη δικτατορία και να καλεί σε δράση για τη ματαίωσή της. 

Να τι υπογράμμιζε η απόφαση της 2ης Ολομέλειας της ΚΕ τον Ιούνη του 1936:

«6. Μπροστά στο λυσσασμένο φασιστικό ξεφάντωμα και τις μαζικές εκτελέσεις εργαζομένων στη Θεσσαλονίκη και το Βόλο από τη μοναρχοπλουτοκρατική κυβέρνηση και τον άμεσο κίνδυνο εγκαθίδρυσης ανοιχτής φασιστικής δικτατορίας, το Κομμουνιστικό Κόμμα καλεί όλες τις οργανώσεις και όλο τον εργαζόμενο λαό στην πιο ανειρήνευτη πάλη για τη ματαίωση των καθημερινών φασιστικών μέτρων, για το χάλασμα των φασιστικών δικτατορικών σχεδίων των Μεταξά - Σκυλακάκη, εκπρόσωπων της μοναρχίας, της ντόπιας πλουτοκρατίας και των ξένων ληστών. 

Η 2η Ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ δίνει εντολή σε όλες τις κομματικές καθοδηγήσεις και στο Πολιτικό Γραφείο της Κεντρικής Επιτροπής να πάρουν όλα τα μέτρα για την αποφασιστική αντιμετώπιση των εγκληματικών φασιστικών σχεδίων των εχθρών του λαού. 

Για την απόκρουση των φασιστών δολοφόνων του της πλουτοκρατικής ολιγαρχίας, που αντί για ψωμί τού χαρίζουν σφαίρες, ο λαός, σε αδελφική συνεργασία με το στρατό, έχει υποχρέωση και καθήκον, κατά το παράδειγμα της Θεσσαλονίκης, να χρησιμοποιήσει όλα τα μέσα της μαζικής πάλης. 

Κάθε μέσο μαζικής λαϊκής πάλης που χρησιμοποιείται για την υπεράσπιση του ψωμιού, της λευτεριάς, της ζωής και της ειρήνης του λαού ενάντια στην πλουτοκρατική φασιστική ολιγαρχία, είναι νόμιμο, αναγκαίο και επιβεβλημένο».3

Ομως, τα αστικά κόμματα είχαν αποφασίσει να παραδώσουν την εξουσία. 

Και είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι εκείνη η Βουλή ενέκρινε στις 30 Απρίλη ψήφισμα, με το οποίο διέκοπτε τις εργασίες της για πέντε μήνες (!), μέχρι τις 30 Σεπτέμβρη! 

Τις διέκοψε για πολλά χρόνια, αφού στις 4 Αυγούστου 1936 κηρύχτηκε η βασιλομεταξική δικτατορία.

Τα πράγματα εξελίχτηκαν έτσι, που, δίχως καμιά υπερβολή, πρέπει να πούμε ότι 

η τεταρτοαυγουστιανή δικτατορία του 1936 ήταν δημιούργημα της εγχώριας πλουτοκρατίας (Μποδοσάκης, Κανελλόπουλος κ.ά.), του Παλατιού, του Κόμματος των Φιλελευθέρων και των Εγγλέζων. 

Και, βεβαίως, του Λαϊκού Κόμματος. 

Με άλλα λόγια, 

του συνόλου του αστικού κόσμου και της Μεγάλης Βρετανίας, η οποία διατηρούσε στην Ελλάδα και ενίσχυε (σχεδόν προνομιακά) μεγάλα οικονομικά, πολιτικά και στρατηγικά συμφέροντα. Ηταν αυτή που είχε το πάνω χέρι από την πλευρά του ξένου παράγοντα, λήστευε το λαϊκό ιδρώτα και τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας.

Η όλη προετοιμασία της δικτατορίας αποτελεί την καλύτερη απάντηση σε εκείνους που επικρίνουν το ΚΚΕ, επειδή δεν μπόρεσε να την αποτρέψει! 

Γιατί υπάρχουν και τέτοιοι, που ακόμη και σήμερα ισχυρίζονται ότι το ΚΚΕ θα είχε συμβάλει στην αποτροπή της, αν είχε επιμείνει περισσότερο στη σύμπραξη με αντιφασιστικές δυνάμεις! 

Και μάλιστα υπάρχουν τέτοιοι ισχυρισμοί, όταν, στις 7 Ιούνη 1936, τότε που ο Μεταξάς όρισε υπουργό Εσωτερικών τον υποστηρικτή δικτατορικών λύσεων Θ. Σκυλακάκη και στον Τύπο υπήρχαν δημοσιεύματα για επικείμενη δικτατορία,

 ο Θ. Σοφούλης έλεγε:

«Ο κ. Πρωθυπουργός δεν σκέπτεται τοιούτον τι. Περί αυτού είμαι πεπεισμένος και ο κόσμος πρέπει να ησυχάση και να μη δίδη πίστιν εις τοιαύτας σκοπίμους διαδόσεις».4 

Και τη στιγμή που ο Σοφ. Βενιζέλος διαπραγματευόταν με τον Μεταξά την εγκαθίδρυση δικτατορικής διακυβέρνησης, όπου ο ίδιος θα ήταν αντιπρόεδρος της κυβέρνησης!

Πρέπει να σημειωθεί το εξής ζήτημα, που αποτελεί ένα από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της 20ετίας που προηγήθηκε της τεταρτοαυγουστιανής δικτατορίας: 

Την επιβολή των στρατιωτικών δικτατορικών «λύσεων» δεν την επιχειρούσαν και πραγματοποιούσαν μόνο οι λεγόμενες δεξιές ή ακροδεξιές δυνάμεις, αλλά και οι φιλελεύθερες. 

Η δικτατορία που εγκαθίδρυσε ο στρατηγός Θεόδ. Πάγκαλος τον Ιούνη του 1925 ήταν δημιούργημα του «κεντρώου» χώρου. Ο ίδιος ο Πάγκαλος είχε πρωτοστατήσει στην εκτέλεση των «6». 

Αλλά και την 1η Μάρτη 1935, το κίνημα στρατιωτικών μονάδων που ξεκίνησε από τη Θεσσαλονίκη είχε την καθοδήγηση των Ελευθ. Βενιζέλου και Ν. Πλαστήρα.

Ως προς τις δικτατορικές διαθέσεις και αντιδράσεις των «κεντρώων» πολιτικών κομμάτων είναι χαρακτηριστικό, ανάμεσα σε πολλά άλλα, και το εξής γεγονός: 

Ενώ έβγαιναν τα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών της 5ης Μάρτη 1933, 

ο Πλαστήρας είπε στον Βενιζέλο:

«Χάνουμε τας Αθήνας! Θα γίνουν ταραχές, συλλήψεις βενιζελικών, δολοφονίες και Κύριος οίδε τι άλλο! Γι' αυτό εγώ σκέπτομαι να πάω στους συνοικισμούς, να εξεγείρω τους πρόσφυγας και να τους φέρω εις την πόλιν για να ζητήσουν την εγκαθίδρυσιν δικτατορίας.

 Θα κάμουμε ό,τι και στην Ιταλία, που, χάρις στο φασισμό, προοδεύει».5 

Και ο Βενιζέλος του απάντησε:

«Η Ιταλία επήγαινε καλά, διότι εκεί υπήρχε δικτάτωρ. 

Εγώ δε νομίζω, αγαπητέ φίλε στρατηγέ Πλαστήρα, ότι είσαι ικανός να κάμης τον δικτάτορα ως ο Μουσολίνι. Οχι μόνον δεν είσαι ικανός, αλλά δεν έχεις και την πλειάδα, τας εκατοντάδας των εκλεκτών συνεργατών του Μουσολίνι!».6 

Ο Πλαστήρας, ωστόσο, προχώρησε στο εγχείρημά του, αλλά το πραξικόπημά του απέτυχε...

Παρ' όλα αυτά, και σήμερα που έχουν συμπληρωθεί δύο τρίτα ενός αιώνα, συνεχίζονται να γράφονται ανάλογες επικριτικές απόψεις, όπως η παρακάτω:

«Η στιγμή της αλήθειας για το ΚΚΕ ήρθε με το πραξικόπημα των βενιζελικών αξιωματικών την 1η Μάρτη 1935. 

Η στάση των κομμουνιστών απέναντι στο κίνημα ήταν σαφέστατα εχθρική και όλες οι οργανωμένες δυνάμεις του κομμουνιστικού κινήματος στράφηκαν εναντίον του πραξικοπήματος. 

Ας μην ξεχνάμε ότι ο Ριζοσπάστης προκάλεσε τεράστια ζημιά στους οπαδούς του Βενιζέλου και του Πλαστήρα δημοσιεύοντας σημαντικές πληροφορίες για την οργάνωση και το χρονοδιάγραμμα του πραξικοπήματος λίγες μέρες πριν αυτό εκραγεί»!7...

Το ΚΚΕ έκανε πολύ σωστά που κατήγγειλε κάθε απόπειρα στρατιωτικού πραξικοπήματος, απ' όποια πλευρά κι αν προερχόταν.

 Αυτή τη στάση κράτησε και στο αποτυχημένο κίνημα της 1ης Μάρτη 1935. 

Και επικρίθηκε στη συνέχεια, από διάφορες πλευρές, επειδή ο «Ριζοσπάστης» δημοσίευσε πληροφορίες για το πραξικόπημα, προτού αυτό εκδηλωθεί! 

Επρεπε, σύμφωνα με τους επικριτές, να το υποστηρίξει επειδή προερχόταν από το «κέντρο» και στρεφόταν κατά της «δεξιάς»!

Στρεφόταν κατά του λαού! Κατά της «δεξιάς» στρεφόταν μόνο στη βάση του ποιος θα διαχειρίζεται την εξουσία. 

Και, βεβαίως, ο καυγάς για τη διαχείριση της εξουσίας ουδέποτε απετέλεσε αντικειμενικό κριτήριο για τις προθέσεις και το φιλολαϊκό χαρακτήρα της πολιτικής κάθε κόμματος.

Επιβεβαιώνεται αυτό από την πολιτική των «κεντρώων» κυβερνήσεων, που συναγωνίστηκαν και πολλές φορές ξεπέρασαν τις «δεξιές» στην επίδειξη αγριότητας κατά του εργατικού και λαϊκού κινήματος και του ΚΚΕ.

 «Και δεν είναι τυχαίο ότι το σύνθημα για τη φυσική εξόντωση των κομμουνιστών το έδωσε ο μεγαλύτερος ηγέτης του ελληνικού αστισμού, ο Βενιζέλος (...). 

Επί κυβερνήσεως Βενιζέλου, μεταξύ 1929 και 1932, έγιναν 11.400 συλλήψεις και 2.130 καταδίκες, ενώ από τις επιτροπές ασφαλείας εκτοπίστηκαν πάνω από 200 άτομα. 

Στο ίδιο διάστημα κακοποιήθηκαν 1.355 άτομα, και 120 φαντάροι πέρασαν τη στρατιωτική τους θητεία στον πειθαρχικό ουλαμό του Καλπακίου. Δύο καταδικάστηκαν σε θάνατο στις 28 Νοεμβρίου 1930. Πρόκειται για τα στελέχη της ΟΚΝΕ Μαρκοβίτη και Πανούση, που η ποινή τους μετατράπηκε σε ισόβια ύστερα από τεράστια λαϊκή κινητοποίηση. 

Στην ίδια δίκη καταδικάστηκαν σε ισόβια οι Κ. Γαμβέτας και Δ. Βλαντάς, σε 7 χρόνια φυλακή οι Αδαμόπουλος και Τσακίρης και σε δύο χρόνια ο Κορδέλης».8

Ακόμα: Η κυβέρνηση Βενιζέλου ψήφισε στη Βουλή το Νόμο 4229/1929 «Περί μέτρων ασφαλείας του κοινωνικού καθεστώτος και προστασίας των ελευθεριών των πολιτών». 

Ηταν το περιβόητο «Ιδιώνυμο», 

με το οποίο:

«Οστις επιδιώκει την εφαρμογήν ιδεών εχουσών ως έκδηλον σκοπόν την διά βιαίων μέσων ανατροπήν του κρατούντος κοινωνικού συστήματος ή την απόσπασιν μέρους εκ του όλου της Επικρατείας ή ενεργεί υπέρ της εφαρμογής αυτών προσηλυτισμόν, τιμωρείται με φυλάκισιν τουλάχιστον έξι μηνών. Προς τούτοις, επιβάλλεται διά της αποφάσεως και εκτοπισμός ενός μηνός έως δύο ετών, εις τόπον εν αυτή οριζόμενον».

Η τεταρτοαυγουστιανή δικτατορία κηρύχτηκε στο διάστημα που οι δημοκρατικές ιμπεριαλιστικές χώρες έδιναν τα πάντα στη Γερμανία του Χίτλερ, προσπαθώντας να την στρέψουν κατά της Σοβιετικής Ενωσης. 

Οι χώρες των Βαλκανίων - ιδιαίτερα η Ελλάδα, που είναι και μεσογειακή χώρα - τους ήταν απαραίτητο ελεγχόμενο στήριγμα στα σχέδιά τους.

Ηθελαν ένα λαό αλυσοδεμένο. 

Και βεβαίως η προώθηση του στηρίγματος προϋπέθετε έντονο αντικομμουνισμό και αντισοβιετισμό, παράνομο ΚΚΕ, πλήρως ελεγχόμενα συνδικάτα και Τύπο. 

Αυτή η επιδίωξη και οι εσωτερικές αντιθέσεις της ελληνικής κοινωνίας, με τις οποίες ήταν στενά δεμένη, αποτέλεσαν τους λόγους που επιβλήθηκε η δικτατορία της 4ης Αυγούστου.
Με άλλα λόγια, 

η τεταρτοαυγουστιανή δικτατορία ήταν η πολιτική έκφραση των συμφερόντων της αστικής τάξης στο επίπεδο της διακυβέρνησης. 

Ηταν η αναγκαία δύναμη στήριξης και ενίσχυσης του ελληνικού καπιταλισμού - στο πλαίσιο του ιμπεριαλιστικού συστήματος - σε συνθήκες προετοιμασίας του Β' Παγκόσμιου Πολέμου. 

Αυτά αποδεικνύονται ανάγλυφα τόσο από την εσωτερική όσο και από την εξωτερική πολιτική που εφάρμοσε.

Και ακριβώς επειδή αποτελούσε την πιο ακραία έκφραση του αντικομμουνισμού, ήταν υποχρεωμένη να αντιπαρατάξει μια «νέα» ιδεολογία, η οποία θα αντικαθιστούσε την ιδεολογία της «Μεγάλης Ιδέας»,

 που από τα χρόνια της Μικρασιατικής Καταστροφής και της Συνθήκης της Λοζάνης είχε συντριβεί και μάλιστα με τον πιο επονείδιστο για την αστική τάξη τρόπο. 

Αυτόν το ρόλο επιδίωξε να παίξει με το μανδύα της ιδεολογίας του «Γ' Ελληνικού Πολιτισμού». Και ενίσχυσε το αστικό κράτος και τους μηχανισμούς του σε τέτοιο βαθμό, που καμιά κοινοβουλευτική δικτατορία δε θα μπορούσε να εξασφαλίσει.

Το γιατί επιβλήθηκε η δικτατορία το έχει πει με δωρική σαφήνεια ο ίδιος ο Μεταξάς:

«Η αδιάκοπος φροντίς διά την στερέωσιν του αστικού καθεστώτος με όλας τας αναγκαίας θυσίας διά το σύνολον της κοινωνίας και ιδίως διά τας ενδεείς τάξεις».9

Βεβαίως, αποτελεί υπερβολή ο παραπάνω ισχυρισμός του Μεταξά, 

αφού η οργάνωση και η συνείδηση της εργατικής τάξης και των φτωχών - λαϊκών στρωμάτων δε βρίσκονταν σε τέτοιο επίπεδο που να κινδυνεύει το αστικό καθεστώς.

 Ωστόσο, υπήρξαν σημαντικά γεγονότα, τα οποία δυσκόλευαν τις κινήσεις και τους χειρισμούς της αστικής τάξης μπροστά στα νέα διεθνή δεδομένα.

 Στα γεγονότα αυτά σημαντική, αν όχι την πρώτη θέση, κατέχουν εκείνα της 9ης Μάη 1936 στη Θεσσαλονίκη, όπου τμήματα του στρατού ενώθηκαν με τους απεργούς καπνεργάτες και άλλους εργάτες και υπήρξαν συγκρούσεις με τις αστυνομικές δυνάμεις. 

Το αποτέλεσμα ήταν να υπάρχουν 9 νεκροί10, 32 βαριά τραυματισμένοι και 250 τραυματισμένοι ελαφρά. 

Στην ουσία, η λαϊκή κινητοποίηση πήρε τέτοιες διαστάσεις, που η Θεσσαλονίκη καταλήφθηκε από τους διαδηλωτές. 

Αλλά και στις 3 Ιούνη 1936 η χωροφυλακή στο Βόλο, προκειμένου να διαλύσει συγκέντρωση των απεργών κλωστοϋφαντουργών, δολοφόνησε έναν και τραυμάτισε εφτά.

Αναφερόμενος τότε ο Θ. Σοφούλης στην επίκληση του κομμουνιστικού κινδύνου, από τη μια τον απέρριπτε ως μη πραγματικό, αλλά ταυτόχρονα έκανε μια ειλικρινή ταξική τοποθέτηση. 

Στο υπόμνημά του προς τον βασιλιά Γεώργιο Β' (Δεκέμβρης 1936) έγραψε:

«Αλλ' εάν ο κ. Πρωθυπουργός είχε στοιχεία, πείθοντα αυτόν, ότι ευρισκόμεθα προ ενός πραγματικού κινδύνου ανατροπής του καθεστώτος, είχε όλην την ευχέρειαν να αποτρέψει τον κίνδυνον διά μόνης της κηρύξεως του στρατιωτικού νόμου, παρεχομένης αναντιρρήτως και υπό της εθνικής αντιπροσωπείας της εγκρίσεως αυτής. Και λέγω αναντιρρήτως, διότι κατά τας συνεδριάσεις της συνταγματικής επιτροπής είχε διατυπωθή η γνώμη, ότι συμφέρει να κατοχυρωθή και υπό του Συντάγματος το πολίτευμα της Χώρας διά παντός μέτρου ασφαλείας κατά του κομμουνισμού, τιθεμένου εν ανάγκη εκτός νόμου».11

Στη σύμπλεξη εσωτερικών και εξωτερικών λόγων που επέβαλαν τη φασιστικού τύπου δικτατορία, μπορεί ίσως κανείς να δώσει μεγαλύτερο βάρος στους εξωτερικούς παράγοντες.

 Οπως έχει σχετικώς υπογραμμιστεί, «εκρίθη, δηλαδή, ότι, ενόψει πολέμου, θα απετέλει υπερβολικήν πολυτέλειαν διά την Ελλάδα η δημοκρατική διακυβέρνησίς της, η οποία, κατά τον Μεταξάν, θα παρημπόδιζε την πολεμικήν προπαρασκευήν12. 

Αλλά και οι εσωτερικοί δεν είναι αμελητέοι. Γιατί; 

"Η στάσις αυτή των δύο μεγάλων αστικών κομμάτων δεν ήτο ανεξήγητος. Ησθάνοντο, κατά βάθος, ότι ο Μεταξάς είχε δώσει την μόνην δυνατήν λύσιν διά την ένωσιν του αστικού κόσμου. 

Ησθάνοντο ότι το αστικόν καθεστώς, διά να υπερπηδήση την κρίσιν που είχε προκαλέσει ο από του 1916 μέχρι 1936 εμφύλιος πόλεμος, είχε ανάγκην να αναστείλη, επί τι χρονικόν διάστημα, τας δημοκρατικάς ελευθερίας"».13

Η παραπάνω άποψη συμπίπτει με την ερμηνεία που έχουν δώσει και μια σειρά άλλοι Ελληνες συγγραφείς, ως προς τις αιτίες που προκάλεσαν την τόσο οξυμένη (αιματηρή) σύγκρουση ανάμεσα στις δύο αντιμαχόμενες παρατάξεις (βενιζελικών - αντιβενιζελικών) και που τελικά, όπως υποστηρίζουν, τα πράγματα στη μεταξύ τους σχέση έφτασαν σε τέτοιο σημείο, ώστε, για να μη συνεχιστεί ο καταστροφικός αγώνας αλληλοεξόντωσης, αποδέχτηκαν συναινετικά, ως μόνη λύση, την εγκαθίδρυση της δικτατορίας. 

Στο πλαίσιο της παραπάνω εκτίμησης έχει διατυπωθεί και η άποψη ότι η σύγκρουση αυτών των δύο παρατάξεων ήταν σύγκρουση ταξική, επειδή στην αντιπαράθεση έπαιρνε μέρος και η μεγάλη μάζα των μικροαστικών στρωμάτων!

Δεν επρόκειτο για σύγκρουση ταξική.

 Η υποτιθέμενη ταξική σύγκρουση έχει τόση βάση όση έχει και η άποψη που υποστηρίζει ότι, επειδή τα αστικά κόμματα ακολουθούνται από τα μεγάλα τμήματα της εργατικής τάξης και άλλων λαϊκών στρωμάτων είναι κόμματα του λαού! (Εξάλλου και στο Μεσοπόλεμο τα αστικά κόμματα τα ακολουθούσε η πλειοψηφία της εργατικής τάξης).

 Οπως, επίσης, με την άποψη που υποστηρίζει ότι τα μικροαστικά στρώματα αποτελούν κάποια ιδιαίτερη τάξη. 

Γι' αυτό και το σωστό είναι να κάνουμε λόγο για ενδοαστικές αντιθέσεις, που συμπλέκονταν με τις διεθνείς αντιθέσεις του καπιταλισμού.

Αρχικώς πρέπει να υπογραμμιστεί ότι τις μεταξύ τους αντιθέσεις τα αστικά κόμματα τις πυροδοτούσαν παραπέρα τα ίδια, ώστε, μέσω της τεχνητής πόλωσης, να κρατούν εγκλωβισμένο το λαό.

 Ωστόσο, αυτές οι αντιθέσεις είχαν και αντικειμενική βάση.

Τις οξύτατες αντιθέσεις ανάμεσα στις αστικές πολιτικές δυνάμεις συνέχιζε εκείνα τα χρόνια να πυροδοτεί η συντριβή από την ήττα και η καταστροφή στη Μικρά Ασία, με ό,τι αυτή συνεπαγόταν. 

Η εγκατάσταση στην Ελλάδα ενάμισι εκατομμυρίου ξεριζωμένων από τη Μικρασία, που προστέθηκαν στα υπόλοιπα εκατομμύρια των εγχώριων εξαθλιωμένων λαϊκών μαζών, όξυνε τις αντιθέσεις. 

Και οι δύο βασικές πολιτικές παρατάξεις της αστικής τάξης υπόσχονταν λύση στα προβλήματα, δίχως βεβαίως να την πραγματοποιούν. Ετσι, ο παραπλανημένος αυτός κόσμος στρεφόταν πότε στη μία και πότε στην άλλη παράταξη, που, για να τον εγκλωβίζει σε βάρος της αντίπαλης, κατέφευγε στη δημιουργία κλίματος οξύτητας και δημαγωγίας δίχως φιλολαϊκό περιεχόμενο. 

Βεβαίως, το ίδιο γινόταν και πριν το 1922, όμως σε συνέχεια απέκτησε μεγαλύτερες διαστάσεις. Επιπλέον, η νίλα από την εκστρατεία στη Μικρασία 

είχε οδηγήσει στην εκτέλεση των έξι επιφανών παραγόντων του «Λαϊκού Κόμματος» (Δημήτριος Γούναρης, Γεώργιος Χατζηανέστης, Πέτρος Πρωτοπαπαδάκης, Νικόλαος Στράτος, Γεώργιος Μπαλτατζής, Νικόλαος Θεοτόκης). 

Αυτοί, ναι μεν είχαν μεγάλες ευθύνες για ό,τι συνέβη, αλλά σε τελευταία ανάλυση ήταν τα εξιλαστήρια θύματα της πολιτικής που εφάρμοσαν όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις («δεξιές» και «κεντρώες»), με ιδεολογικό μανδύα και σημαία τη «Μεγάλη Ιδέα», που κάλυπτε την επιδίωξη της αστικής τάξης να πάρει μεγάλο κομμάτι από την «πίτα» που λεγόταν Τουρκία.

Αυτή η επιδίωξη συνέπεσε καταρχήν με τα συμφέροντα των Αγγλογάλλων να εξασφαλίσουν για λογαριασμό τους τα Στενά και τα πετρέλαια της περιοχής. 

Οταν αυτόν το στόχο μπόρεσαν να τον πραγματοποιήσουν «πουλώντας» την ελληνική αστική τάξη και πηγαίνοντας με την τουρκική, τότε επήλθε η καταστροφή: Στράφηκαν κατά της Ελλάδας...

Το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό. 

Και όπως τηλεγραφούσε ο Ελληνας πρεσβευτής στη Ρώμη:

«Οι κυβερνώντες την Ιταλίαν ελπίζουν ότι, ηττωμένης της Γερμανίας, θα επιστή η ώρα του διαμελισμού της Μικράς Ασίας, θα εγκατασταθή δε και η Ιταλία εν αυτή. Υποθέτουν ευλόγως ότι η Ρωσσία, διά των αρμενικών επαρχιών της Τουρκίας, θα κατέλθη εις Μεσόγειον αντίκρυ της Κύπρου. Η Γαλλία θα λάβη την Συρίαν και η Αγγλία την Αραβίαν. Θα απομείνη ικανός διά την Ιταλίαν χώρος προς δυσμάς των ρωσσικών κτήσεων. Μετά δυσφορίας μεγάλης προβλέπουν οι Ιταλοί ότι είναι αδύνατον να μη ληφθή υπ' όψιν η Ελλάς. Επειδή η Σμύρνη και η κοιλάς του Μαιάνδρου είναι περιζήτητοι, δε φαντάζονται οι Ιταλοί ότι θα δοθή εις ημάς. Θα καταβάλουν δ' άλλως πάσαν προσπάθειαν όπως ελάχιστα κληρονομήσωμεν εν Μικρά Ασία».14

Και φυσικά, δεν πρέπει να παραγνωριστεί το γεγονός ότι και η ελληνική αστική τάξη της Μικρασίας, που εκμεταλλευόταν Ελληνες και Τούρκους εργάτες, 

πίεζε για την κατάκτηση της περιοχής από τον ελληνικό στρατό και σε συνέχεια για την προσάρτηση της Μικρασίας από το ελληνικό κράτος (ο μητροπολίτης Σμύρνης Χρυσόστομος, που τελικά σφαγιάστηκε από τους Τούρκους, ήταν από τους πιο ένθερμους κήρυκες της «Μεγάλης Ιδέας»).

Αργότερα, μετά το στρατιωτικό κίνημα του 1935, οι αντιβενιζελικοί εκτέλεσαν τους βενιζελικούς στρατηγούς Παπούλα και Κοιμήση και τον επίλαρχο Βολάνη, γεγονός που έριξε και άλλο λάδι στη φωτιά.

Οι ενδοαστικές αντιθέσεις και οι εκατέρωθεν αιματοχυσίες ήταν καθημερινό φαινόμενο στην εικοσαετία που είχε προηγηθεί του 1936 και είχαν διχάσει το λαό σε δύο αντιμαχόμενες μερίδες (βενιζελικούς - αντιβενιζελικούς), που βρίσκονταν κυριολεκτικά στα μαχαίρια. 

Επρόκειτο για την ενσωμάτωση των λαϊκών δυνάμεων στις δύο βασικές δυνάμεις του αστικού πολιτικού κόσμου, που και τις δύο χαρακτήριζε, όπως ήταν φυσικό, ο αντικομμουνισμός και η επίθεση στα λαϊκά δικαιώματα και στις λαϊκές ελευθερίες. 

Η κατάσταση, από την άποψη της χειραφέτησης τμήματος των λαϊκών δυνάμεων, άρχισε, σ' ένα μικρό βαθμό, ν' αλλάζει μετά την έλευση στην Ελλάδα των προσφύγων της Μικρασίας. 

Και αυτό, μόνο όταν οι υποσχέσεις των βενιζελικών κυβερνήσεων, που είχαν πάρει τους πρόσφυγες υπό την ...προστασία τους, ότι θα λύσουν τα προβλήματά τους, άρχισαν να εξανεμίζονται και ορισμένοι κατάλαβαν τον εμπαιγμό.

Η όξυνση των ενδοαστικών αντιπαραθέσεων είχε ως βάση την πορεία ανάπτυξης του ελληνικού καπιταλισμού, που σε μια φάση της συνέπεσε με το γεγονός ότι η διαμόρφωση των ορίων του ελληνικού κράτους, που κατέληξε να αποκρυσταλλωθούν οριστικά με τη Συνθήκη της Λοζάνης, πραγματοποιούνταν, όταν οι αντιθέσεις ανάμεσα στις καπιταλιστικές χώρες οδηγούσαν στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο και η Ελλάδα βρισκόταν ήδη ενσωματωμένη στο σύστημα του ιμπεριαλισμού, συμμετέχοντας στη συνέχεια και στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. 

Και που στη διάρκειά του η βενιζελική παράταξη πήρε το μέρος της Αντάντ (Γαλλία κ.ά.), ενώ τότε τα Ανάκτορα ήθελαν η Ελλάδα ν' ακολουθήσει την πλευρά της Γερμανίας, μέσω της «ουδετερότητας». 

Το παραπάνω θέμα κατανοείται καλύτερα, αν το δει κανείς σε συνδυασμό με τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, που συντελούνταν εκείνα τα χρόνια, αλλά και με την αντίστοιχη προσπάθεια της τουρκικής αστικής τάξης να ανατρέψει το φεουδαρχικό οικοδόμημα και να έρθει αυτή στην εξουσία. 

Αρα και με το γεγονός ότι και την Τουρκία οι μεγάλες ιμπεριαλιστικές χώρες προσπαθούσαν (η καθεμιά για λογαριασμό της) να την προσεταιριστούν, αξιοποιώντας και τα αστικά κινήματα που έφεραν τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. 

Το ίδιο, βεβαίως, συνέβαινε με τις αναδυόμενες αστικές τάξεις άλλων βαλκανικών χωρών, που επιδίωκαν κι αυτές τη διαμόρφωση του δικού τους εθνικού χώρου. 

Αυτό ακριβώς τις έφερνε, μεταξύ τους και την καθεμιά χωριστά, σε σύγκρουση με άλλες.

Βεβαίως, σημαντικό ρόλο έπαιζε ο λαϊκός παράγοντας. 

Ο εμπαιγμός που υφίστατο ο λαός είχε οδηγήσει σε μαχητικές διεκδικήσεις, ενώ είχε προωθηθεί και η συνδικαλιστική οργάνωση της εργατικής τάξης, αλλά και της φτωχής αγροτιάς.

 Ιδιαίτερα, όμως, είχε δημιουργηθεί το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ελλάδας (1918 - ΣΕΚΕ), που το 1924, στο 3ο έκτακτο Συνέδριό του, μετονομάστηκε σε Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (Ελληνικό Τμήμα της Κομμουνιστικής Διεθνούς). 

Κατά συνέπεια, η ανάγκη του ελληνικού καπιταλισμού να αναπτυχθεί, προχωρούσε μέσα σε συνθήκες όξυνσης των κοινωνικών αντιθέσεων και μιας ορισμένης ανάπτυξης της ταξικής πάλης, που συμπλέκονταν με τις διεθνείς αντιθέσεις του καπιταλισμού, καθώς και με την υποδεέστερη θέση που είχε η Ελλάδα στο καπιταλιστικό σύστημα, που βεβαίως περιλάμβανε και το χαρακτηριστικό της εξάρτησής της από μεγάλες καπιταλιστικές χώρες.

Στο θέμα της όξυνσης που πήραν οι αντιθέσεις, πρέπει να υπογραμμιστεί και ο ρόλος της μοναρχίας. 

Η μοναρχία εγκαθιδρύθηκε στην Ελλάδα μερικά χρόνια μετά το τέλος της επανάστασης του 1821 και η εμφύτευσή της ήταν προϊόν της σύμπραξης των ελληνικών κυβερνήσεων, του νεοσύστατου ελληνικού κράτους και ξένων κυβερνήσεων, με στόχο να αποτελέσει έναν ισχυρό μοχλό κατά των λαϊκών δυνάμεων, που διεκδικούσαν ελευθερίες και δικαιώματα, που ήθελαν δηλαδή η επανάσταση του 1821 ν' αποκτήσει μεγαλύτερο βάθος ως προς τα αποτελέσματά της (μοίρασμα της γης στο λαό κ.ά.). 

Η μοναρχία έπαιξε από τότε και σε συνέχεια τον κατασταλτικό ρόλο της, συνέβαλε στην ανάπτυξη των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής. Στα χρόνια της 4ης Αυγούστου, που η μοναρχία απετέλεσε τον έναν πυλώνα της, η συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου προχώρησε με γρήγορους ρυθμούς, ενώ ενισχύθηκε ο παρεμβατικός ρόλος του κράτους στην οικονομία, καθώς και η στενότερη σύνδεση του βιομηχανικού με το τραπεζικό κεφάλαιο, όπως έχουν αποδείξει οικονομικοί μελετητές αυτής της περιόδου.

Ταυτόχρονα, η μοναρχία προσπαθούσε να ενισχύει τα πολιτικοστρατιωτικά της στηρίγματα και να διαμορφώνει επιρροή και μηχανισμούς που θα αναβαθμίζουν το δικό της ρόλο. 

Αυτό την έφερνε σε σύγκρουση με τμήματα του κοινοβουλευτικού αστικού πολιτικού κόσμου. Οξυνε τις υπάρχουσες αντιθέσεις. (Μήπως δεν έγινε κάτι παρόμοιο και στη μεταπολεμική Ελλάδα, ιδιαίτερα στα χρόνια 1963 - 1967, κάτω βεβαίως από αλλαγμένες, αλλά σε πολλά παρόμοιες, καπιταλιστικές συνθήκες;).

Από την άλλη, στην όξυνση των ενδοαστικών αντιθέσεων στην Ελλάδα συνέβαλε και η νέα διεθνής κατάσταση, 

το γεγονός, δηλαδή, ότι τα σύννεφα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου είχαν αρχίσει προ πολλού να συσσωρεύονται, ως αποτέλεσμα των αντιθέσεων του ιμπεριαλιστικού κόσμου. 

Ετσι, το Κόμμα των Φιλελευθέρων (Βενιζέλος) προσανατολιζόταν προς την Ιταλία του Μουσολίνι, άλλες μερίδες της αστικής τάξης (π.χ. η εφημερίδα «Εστία») προς τη Γερμανία και άλλες (π.χ. Λαμπράκης) παρέμεναν σταθερά με το μέρος της Μ. Βρετανίας. 

(Είναι γνωστό, για παράδειγμα, ότι ο Ελευθ. Βενιζέλος αντιτάχτηκε στο Βαλκανικό Σύμφωνο του 1934, όταν έγινε γνωστό το μυστικό πρωτόκολλο που το συνόδευε και το οποίο υποχρέωνε τις 4 χώρες που το υπέγραψαν - Ελλάδα-Γιουγκοσλαβία-Τουρκία-Ρουμανία - να αποκρούσουν από κοινού και με τα όπλα ενδεχόμενη επίθεση από την πλευρά της Ιταλίας και της Γερμανίας!). 

Ταυτόχρονα, είχε πραγματοποιηθεί και νικήσει η μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση και η Σοβιετική Ενωση ήταν μια πραγματικότητα παγκόσμιας σημασίας και ρόλου.

Τα γεγονότα εκείνης της περιόδου, καθώς και τα όσα ακολούθησαν αμέσως μετά, είναι από εκείνα που αποδεικνύουν ανάγλυφα πόσο οι αντιθέσεις ανάμεσα στις αστικές δυνάμεις είναι ασήμαντες για τα λαϊκά συμφέροντα.

 Στα χρόνια που ακολούθησαν μετά το στρατιωτικό κίνημα στο Γουδή (1909) οι κυβερνήσεις Βενιζέλου πήραν μέτρα εκσυγχρονισμού του καπιταλιστικού συστήματος, μέτρα εδραίωσης και ισχυροποίησής του.

 Το κοινοβουλευτικό σύστημα απαλλάχτηκε από τις απαρχαιωμένες δομές του, θεσπίστηκε η Εργατική Νομοθεσία και αναγνωρίστηκε νομικά ο συνδικαλισμός, ένα μέρος της γης μοιράστηκε σε ακτήμονες, ενώ προχώρησαν η φορολογική και η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση.

 Παράλληλα, ισχυροποιήθηκαν οι ένοπλες δυνάμεις και επεκτάθηκαν τα ελληνικά σύνορα με νικηφόρους πολέμους. 

Για τις μεταρρυθμίσεις αυτές - και άλλες - γράφτηκε πολύ σωστά:

«Βέβαιον είναι ότι η φιλεργατική εκείνη πρόνοια απέτρεψε την απειλήν βίαιων εξεγέρσεων και επροστάτευσε την αστικήν τάξιν ασφαλέστερον από κάθε αστυνομικήν ή στρατιωτικήν εκ των υστέρων περιφρούρησιν».15

Βέβαιο είναι, επίσης, ότι από ένα χρονικό σημείο και έπειτα τα όρια αυτής της πολιτικής των Φιλελευθέρων είχαν εξαντληθεί (τέλη της δεκαετίας του '20). 

Μειώθηκαν κατά πολύ οι διαφορές τους ως προς τη διαχείριση του καπιταλιστικού συστήματος. Κι όμως, αυτές οι ασήμαντες για το λαό διαφορές (π.χ. δεξιών - κεντρώων κομμάτων, τότε βενιζελικών - αντιβενιζελικών) κυριάρχησαν για πολλές δεκαετίες, κρύβοντας τις πραγματικές κοινωνικές αντιθέσεις. 

Το ότι αυτές οι αντιθέσεις ήταν για το λαό ασήμαντες, το αποδεικνύει και ο ενθουσιασμός του Ελευθέριου Βενιζέλου για την υπουργοποίηση του Ι. Μεταξά:

«Στις 7 Μαρτίου συνέχαιρε τον Σοφούλη για την εκλογή του ως προέδρου (με τις ψήφους του Παλλαϊκού Μετώπου) της Βουλής, "ήτις εν συνδυασμώ προς την αντικατάστασιν του υπουργού Στρατιωτικών (σ.σ.: του Παπάγου από τον Μεταξά), παρουσιάζει ευτυχή εξέλιξιν αποκαταστάσεως ομαλού πολιτικού βίου"»16!!! 

Και στις 9 Μάρτη 1936 ο Βενιζέλος έγραφε στον Λουκά Ρούφο:

«Δεν είναι ανάγκη να σου είπω πόσο ζωηρά είναι η χαρά μου, διότι ο Βασιλεύς απεφάσισε να πατάξει επί τέλους τας διηνεκείς επεμβάσεις των στρατιωτικών παραγόντων, απομακρύνας από την κυβέρνησιν, μετά την τελευταίαν αυθάδειάν των, τους Παπάγον και Πλατήν και αναθέσας το υπουργείον των Στρατιωτικών εις τον Μεταξάν. Με την ενέργειάν του αυτήν ο Βασιλεύς ανέκτησε πλήρως ακέραιον το κύρος του, τόσον απαραίτητον διά την αποκατάστασιν της ψυχικής ενότητος του Ελληνικού Λαού και την οριστικήν επάνοδον της χώρας εις κανονικόν πολιτικόν βίον. Από μέσα από την καρδιά μου αναφωνώ: Ζήτω ο Βασιλεύς!»17!!!

Ο αντιλαϊκός φιλοδικτατορικός ρόλος των αστικών κομμάτων δε σταμάτησε στην παράδοση της εξουσίας στον Μεταξά και στην εγκαθίδρυση της δικτατορίας. Συνεχίστηκε και μετά την 4η Αυγούστου. 

Η «αντίδρασή» τους περιοριζόταν να κάνουν διαβήματα στο βασιλιά και να του ζητούν να πάρει πρωτοβουλίες κατά της δικτατορίας! 

Και ένα μήνα αργότερα, τα αστικά πολιτικά κόμματα έκαναν συμφωνία στο πρόγραμμα που θα εφάρμοζαν, εφόσον καλούνταν να διαδεχτούν τη δικτατορία! 

Τη συμφωνία υπέγραψαν όλοι οι αρχηγοί των πολιτικών κομμάτων (στο μεταξύ χιλιάδες κομμουνιστές και κομμουνίστριες βρίσκονταν στις φυλακές, στις εξορίες, στην παρανομία)!

 Σε ποιες αρχές στηρίχτηκε το πρόγραμμα των αστικών κομμάτων; Διαβάζουμε:

«Βασιλεύς, Βουλή, Κυβέρνησις: Ο Βασιλεύς θα έχει το δικαίωμα διαλύσεως της Βουλής και της αρνησικυρίας των νόμων. Ο Βασιλεύς θα είχεν αποφασιστικήν γνώμην διά την σύνθεσιν των ενόπλων δυνάμεων.

Αμυνα κατά της βίας: Ο κομμουνισμός και ο φασισμός θα ετίθεντο εκτός νόμου.

Κοινωνική ειρήνη: Προς παγίωσιν της κοινωνικής ειρήνης και προστασίαν της οικουμενικής ευημερίας, θα απηγορεύοντο η απεργία και το "λοκ-άουτ" και θα καθιερούτο η υποχρεωτική διαιτησία».18

Πολύ αργότερα άρχισαν να οργανώνουν ομάδες αντιδικτατορικής δράσης, «αλλά απέκλειαν την δυναμικήν ανατροπήν της δικτατορίας»19! 

(Μοναδική εξαίρεση υπήρξε το ένοπλο κίνημα της Κρήτης, το καλοκαίρι - τέλη Ιούνη - του 1938, που απέτυχε, αφού χτυπήθηκε με τη συγκατάθεση και του βασιλιά, στον οποίον οι επικεφαλής του κινήματος είχαν απευθυνθεί, για να συμβάλει στην ανατροπή της κυβέρνησης Μεταξά!).

Παραπομπές:

1. Σπύρου Λιναρδάτου, «Πώς εφτάσαμε στην 4η Αυγούστου», σελ. 201, «Πολιτικές και Λογοτεχνικές Εκδόσεις».

2. Σπύρου Λιναρδάτου, «Πώς εφτάσαμε στην 4η Αυγούστου», σελ. 219, «Πολιτικές και Λογοτεχνικές Εκδόσεις».

3. Το ΚΚΕ. Επίσημα Κείμενα, τόμ. 4, σελ. 390, «Πολιτικές και Λογοτεχνικές Εκδόσεις».

4. Γρηγορίου Δαφνή, «Η Ελλάς μεταξύ δύο πολέμων», τόμ. Β', σελ. 430, εκδ. «Ικαρος».

5. Γρηγορίου Δαφνή, «Η Ελλάς μεταξύ δύο πολέμων», τόμ. Β' , σελ. 183, εκδ. «Ικαρος».

6. Ο.π., σελ. 183.

7. ΙΣΤΟΡΙΚΑ «Ελευθεροτυπίας», 3 Αυγούστου 2000, σελ. 19.

8. Αγγέλου Ελεφάντη, «Η επαγγελία της αδύνατης επανάστασης», σελ. 281, εκδ. «Θεμέλιο».

9. Σπύρου Λιναρδάτου, «4η Αυγούστου», σελ. 112, εκδ. «Θεμέλιο».

10. Πηγές της εποχής ανεβάζουν τον αριθμό των νεκρών σε πάνω από 20 (βλ. Εκκληση της Εργατικής Βοήθειας της Ελλάδος): Γιώργη Πικρού, «Οι ρίζες του λαϊκού μας κινήματος». 1912 - 1936, σελ. 224, τόμ. 9, εκδ. Καρανάσης.

11. Κομνηνού Πυρομάγλου, «Ο Γεώργιος Καρτάλης και η εποχή του», τόμ. Α', σελ. 107, εκδ. «Ιστορική Ερευνα», 1965.

12. Γρηγορίου Δαφνή, «Η Ελλάς μεταξύ δύο πολέμων», τόμ. Β', σελ. 423, εκδ. «Ικαρος».

13. Ο.π., σελ. 467.

14. Τηλεγράφημα ελληνικής πρεσβείας Ρώμης, της 14/27 Δεκέμβρη 1914. Αρχεία υπουργείου Εξωτερικών, από Γεωργίου Βεντήρη, «Η Ελλάς του 1910 - 1920», σελ. 267 - 268, εκδ. «Ικαρος».

15. Γεωργίου Βεντήρη, «Η Ελλάς του 1910 - 1920», σελ. 81, εκδ. «Ικαρος».

16. Σπύρου Λιναρδάτου, «Πώς εφτάσαμε στην 4η Αυγούστου», σελ. 194, «Πολιτικές και Λογοτεχνικές Εκδόσεις».

17. Σπ. Λιναρδάτου, «Πώς εφτάσαμε στην 4η Αυγούστου», σελ. 194 - 195, «Πολιτικές και Λογοτεχνικές Εκδόσεις».

18. Γρηγορίου Δαφνή, «Η Ελλάς μεταξύ δύο πολέμων», τόμ. Β', σελ. 441, εκδ. «Ικαρος».

19. Ο.π., σελ. 443.