ΓΙΑ ΤΑ «ΠΥΡΟΤΕΧΝΗΜΑΤΑ» ΤΟΥ ΜΑΚΡΟΝ και Των ΠΑΠΑΓΑΛΩΝ του !!

Μαρία Δεναξά:

Επί της ουσίας ο Μακρόν δεν παίρνει τίποτα πίσω. Η πρωθυπουργική ανακοίνωση είναι ένα από τα όπλα της στρατηγικής του διαίρει και βασίλευε των σημερινών κυβερνήσεων, στην προσπάθεια τους να θέσουν σε εφαρμογή υπαγορευμένες σκληρές αντιλαϊκές πολιτικές...

Τα «πυροτεχνήματα» δεν είναι νίκες του λαού

«Αποσύρει το αμφιλεγόμενο μέτρο της συνταξιοδοτικής μεταρρύθμισης η κυβέρνηση Μακρόν» είναι οι τίτλοι του «ποδαριού» (και δεν είναι η πρώτη φορά) στον ελληνικό αλλά και σε μερίδα του ξένου τύπου, 

για το πυροτέχνημα του Γάλλου πρωθυπουργού Εντουάρ Φιλίπ, ο οποίος την 36 ημέρα των μεγάλων κινητοποιήσεων κατά της συνταξιοδοτικής μεταρρύθμισης που έχουν παραλύσει τη Γαλλία, ανακοίνωσε πως παίρνει πίσω το μέτρο που δίνει κίνητρα στους Γάλλους να εργαστούν έως την ηλικία των 64 ετών.

Επί της ουσίας ο Μακρόν δεν παίρνει τίποτα πίσω. 

Η πρωθυπουργική ανακοίνωση είναι ένα από τα όπλα της στρατηγικής του διαίρει και βασίλευε των σημερινών κυβερνήσεων, στην προσπάθεια τους να θέσουν σε εφαρμογή υπαγορευμένες σκληρές αντιλαϊκές πολιτικές.

Διαβάζοντας κανείς μέχρι τέλος την επιστολή του Εντουαρ Φιλίπ προς στα συνδικάτα, υπάρχει ξεκάθαρη αναφορά πως η απόσυρση του μέτρου είναι προσωρινή, υπο την προϋπόθεση οι εκπρόσωποι τους να δεσμευθούν σε μια διάσκεψη για την ισορροπία και τη χρηματοδότηση των συντάξεων εως το 2027. Σε καμία περίπτωση δεν προκύπτει πως η γαλλική κυβέρνηση εγκαταλείπει την παράταση των ηλικιακών ορίων για συνταξιοδότηση, απλά την μεταθέτει.

Για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, η χθεσινή ανακοίνωση είναι ένα πυροτέχνημα που καλύπτει προσωρινά άλλες δυσμενείς παραμέτρους της συνταξιοδοτικής μεταρρύθμισης, οι οποίες γνωρίζουν επίσης μεγάλες αντιδράσεις. Από τον αντίκτυπο της οι κυβερνώντες ευελπιστούν σε μια μεταστροφή της κοινής γνώμης καθώς 3 στους 4 γάλλους δηλώνουν κατά της μεταρρύθμισης και υποστηρίζουν τις απεργιακές κινητοποιήσεις. Όμως μεγαλύτερος στόχος είναι ο διχασμός των ενωμένων έως τώρα συνδικάτων, που θα συμβάλει στο να σταματήσουν οι πολυήμερες κινητοποιήσεις και η μεταρρύθμιση στο τέλος να υιοθετηθεί.

Στο «δόλωμα» φαίνεται να τσίμπησαν μόνο τα συντηρητικά συνδικάτα CFDT και UNSA, που χαρακτηρίζονται και ως μετριοπαθή από τον φιλοκυβερνητικό τύπο. Τα υπόλοιπα μιλούν για εξαπάτηση από την κυβέρνηση και κατηγορούν CFDT και UNSA ότι έπαιξαν έναν βρώμικο ρόλο από την αρχή των κινητοποιήσεων, για να διαρραγεί το απεργιακό κίνημα. Κάτι τέτοιο θα διαφανεί τις επόμενες ημέρες. 

Σε όλες τις περιπτώσεις η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να περάσει την μεταρρύθμιση και να κατευνάσει τα πνεύματα στη χώρα. Πράγμα δύσκολο μιας και όπως υπογραμμίζουν πολιτικοί αναλυτές, οι Γάλλοι θα βρουν τρόπο να εκφράσουν πάλι την οργή τους, αρχής γενομένης στις κάλπες που θα στηθούν τον Μάρτιο για τις δημοτικές εκλογές.

Κι επειδή η κυβέρνηση φοβάται ένα πολεμικό κλίμα εντός και εκτός του κοινοβουλίου, εξετάζει για παν ενδεχόμενο την υιοθέτηση της αμφιλεγόμενης μεταρρύθμισης με τη βοήθεια προεδρικών διαταγμάτων, όπως αναφέρει δημοσίευμα της εφημερίδας Le Journal Du Dimanche.

Στα Fake News λοιπόν συμπεριλαμβάνεται και η ομοφωνία αισθησιακών τίτλων μιας «ψευτοείδησης» που σκοπός της είναι να κερδίσει τις εντυπώσεις της κοινής γνώμης για λογαριασμό της εξουσίας ή των επικριτών της. 

Στην εποχή των δημοσιογραφικών εκπτώσεων, που ένα ελεγχόμενο πρακτορειακό τηλεγράφημα έχει μεγαλύτερη αξία από μια ανταπόκριση και η σκόπιμη αντιγραφή είναι πιο εύκολη από το ρεπορτάζ, όλα γίνονται πιο εύπεπτα και ιδίως όταν η κοινωνία έχει χάσει τα αντανακλαστικά της κρίσης εθισμένη σε μια φθηνή, φαιδρή και παραπλανητική ενημέρωση που ηθελημένα της σερβίρουν όσοι την έχουν στα χέρια τους και δεν την σέβονται.

Μαρία Δεναξά

Πηγή: Αιχμή Από Ελληνοφρένεια 

https://twitter.com/praxis_review

Παρουσίαση Τίτλου - Φωτο - Κειμένου Viva La Revolucion 

ΟΙ "ΕΧΘΡΟΙ" και ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΤΟΥ ΧΙΤΛΕΡ !!

Μερικά παραδείγματα… «Εχθρότητας». Άμα έχεις τέτοιους εχθρούς, τι τους θέλεις τους φίλους;

Εχθροί και φίλοι – Ήταν πράγματι οι Αγγλο-γαλλο-αμερικάνοι εχθροί του Χίτλερ;

Του Μάνου Δούκα

Φτάσαμε σε σημείο (π.χ. πρόσφατο ψήφισμα του ευρωκοινοβουλίου) οι ιμπεριαλιστές κι οι απολογητές τους, να επιχειρούν να ταυτίσουν το ναζισμό με τον κομμουνισμό και να πείσουν ότι η ΕΣΣΔ ήταν σχεδόν φίλη με τη ναζιστική Γερμανία και συνυπεύθυνη για την έναρξη του Β’ παγκοσμίου πολέμου (Μολότοφ Ρίμπεντροπ κλπ). Ποιοι; Αυτοί οι δήθεν «εχθροί του Χίτλερ» που τον δημιούργησαν και τον έθρεψαν. Να λοιπόν κάποια παραδείγματα αυτής της περίεργης «εχθρότητας» που χαρακτήριζε τις σχέσεις της Δύσης (ΗΠΑ, Αγγλία, Γαλλία) με το Χίτλερ και τον άξονά του. Μιας «εχθρότητας» λιγάκι… «τρυφερής».

ΠΡΙΝ ΞΕΣΠΑΣΕΙ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ

Το διάστημα ανάμεσα στους δυο μεγάλους πολέμους, οι Αγγλογάλλοι στήριξαν με κάθε τρόπο το Γερμανικό μιλιταρισμό, χωρίς να το κρύβουν.
Η στρατηγική τους ήταν να ξεπαστρέψουν κάθε κομμουνιστική εστία και ιδέα, με νέα επίθεση ενάντια στην ΕΣΣΔ και με αιχμή του δόρατος το Χίτλερ και τον «αντικομουνιστικό του άξονα». Έτσι ανέχτηκαν τις επανειλημμένες παραβιάσεις της συνθήκης ειρήνης του 1918 και έδωσαν πακτωλό χρημάτων, πρώτων υλών και τεχνολογίας, από πολλές μεγάλες Αμερικάνικες και Ευρωπαϊκές εταιρείες προς το Χίτλερ, για να εξοπλιστεί και να προετοιμαστεί γι’ αυτό τον αντισοβιετικό πόλεμο.

Αυτή η «εχθρότητα» φάνηκε περίτρανα στην πολιτική του κατευνασμού που είχαν οι δυτικοί απέναντι στους Χίτλερ και Μουσολίνι, στους οποίους επέτρεψαν ανενόχλητοι να ικανοποιήσουν όλες τις επιθετικές τους ορέξεις χωρίς αντίδραση και να καταπιούν ολόκληρες χώρες (Αυστρία, Αιθιοπία, Ισπανία, κλπ) χωρίς καμιά απολύτως αντίδραση.

Η «εχθρότητα» έφτασε μέχρι τη διάσκεψη του Μονάχου, όπου οι Δυτικοί υπερέβαλαν εαυτόν, χαρίζοντας στο Χίτλερ την Τσεχοσλοβακία με τη μεγάλη της πολεμική βιομηχανία και δείχνοντας ότι στόχος τους ήταν η απομόνωση της ΕΣΣΔ και το άνοιγμα του δρόμου για επίθεση του Χίτλερ εναντίον της.

Οι δυτικοί, όλο αυτό το διάστημα απέρριπταν και κωλυσιεργούσαν τις επανειλημμένες προτάσεις της ΕΣΣΔ για τριμερή συμμαχία Αγγλίας, Γαλλίας, ΕΣΣΔ. Τότε που μπορούσαν ακόμα να σταματήσουν τον Χίτλερ. Δεν ήθελαν να δυσαρεστήσουν το Χίτλερ, αλλά ήθελαν να διευκολύνουν την επίθεση του εναντίον της ΕΣΣΔ.

Β’ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ.

Όταν ο Χίτλερ επιτέθηκε στην Πολωνία, οι Αγγλογάλλοι του κήρυξαν έναν κάποιο δήθεν… «πόλεμο», που κράτησε 8 ολόκληρους μήνες (Σεπτέμβρη ‘39 – Μάη ‘40), χωρίς να πέσει ούτε μια σφαίρα. Κι αυτό, την ώρα που (είναι κοινή διαπίστωση στρατηγών και ιστορικών) ακόμα ο Χίτλερ δε μπορούσε να αντέξει μια συντονισμένη επίθεση των Αγγλογάλλων, αφού παρέτασσε τότε στα δυτικά του σύνορα 23 αδύναμα εξοπλισμένες μεραρχίες, απέναντι σε 120 πλήρεις μεραρχίες των Αγγλογάλλων.

Αντίθετα (μ’ ότι δεν έκαναν ενάντια στο Χίτλερ), οι Άγγλοι είχαν έτοιμες δυνάμεις για να στείλουν σε ενίσχυση των Φιλανδών συμμάχων του Χίτλερ, ενάντια στην ΕΣΣΔ, στο Σοβιετοφινλανδικό πόλεμο. Οι δε Γάλλοι ετοίμαζαν βομβαρδισμό των πετρελαίων του Μπακού σαν αντίποινα γι’ αυτόν τον πόλεμο.

Κι ύστερα ο Χίτλερ στράφηκε στη Γαλλία. Ήθελε κι άλλα όπλα, κι άλλα εδάφη, κι άλλες βιομηχανίες στην υπηρεσία του στρατού του, εν όψει της «επιχείρησης Μπαρμπαρόσα» που την ονειρευόταν από τότε που έγραψε το «Ο Αγών» μου. Τους νίκησε γρήγορα και στρίμωξε στην αμμουδιά της Δουνκέρκης 400.000 Άγγλους και Γάλλους «εχθρούς» του, μπροστά στις μπούκες των τανκ του. Τη διαταγή να σταματήσουν χωρίς να τους επιτεθούν, χρειάστηκε να τη δώσει ο Χίτλερ δυο φορές, γιατί ο Γκουντέριαν την πρώτη φορά δεν το πίστεψε. Τους άφησε να διαφύγουν, ενώ μπορούσε μέσα σε μια μέρα να τους εξουδετερώσει όλους. Ανταπόδοση των «δώρων» που είχε μέχρι τότε λάβει από τους Αγγλογάλλους; Ο Χίτλερ πάντα λογάριαζε τους δυτικούς σαν εν δυνάμει συμμάχους απέναντι στον κομμουνισμό της ανατολής.

Το μόνιμο όνειρο του Χίτλερ ήταν ο «ζωτικός χώρος» στην ανατολή κι η επίθεση ενάντια στην ΕΣΣΔ. «Βασικός στόχος της Γερμανίας, σκοπός της ζωής μου και το νόημα της ύπαρξης του εθνικοσοσιαλισμού είναι η εξαφάνιση του μπολσεβικισμού» έγραφε. Κι έξι βδομάδες πριν την έναρξη της επιχείρησης Μπαρμπαρόσα, ο Ρούντολφ Ες, ο «Νο 2» του Χίτλερ, μ’ ένα μονοθέσιο αεροπλάνο πάει στη Σκωτία να συναντήσει κάποιους από τους ναζιστές φίλους του στα κυβερνητικά κλιμάκια της Βρετανίας και να συζητήσει για ειρήνη και κοινή επίθεση στην ΕΣΣΔ. Ήταν τρελός ο Ες; Ή έφερνε προτάσεις Χίτλερ; Ποια δεδομένα του δημιουργούσαν την εντύπωση ότι μπορεί και να τα καταφέρει; Ίσως το ότι στην κυβέρνηση της Αγγλίας (και κυρίως της Γαλλίας) υπήρχε ισχυρός θύλακας φιλοναζιστών (ακόμα και μέσα στο παλάτι του Μπάκιγχαμ χαιρετιόντουσαν ναζιστικά);

Αν η Δύση ήταν ο βασικός «εχθρός» του Χίτλερ, γιατί αυτός στο δυτικό μέτωπο διατηρούσε το ένα όγδοο από όσες δυνάμεις διατηρούσε στο ανατολικό μέτωπο ενάντια στην ΕΣΣΔ και σ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου (ακόμα και τον καιρό της Νορμανδίας) ο Χίτλερ συνέχεια τραβούσε δυνάμεις από τη δύση για να ενισχύσει το στρατό του στην Ανατολή;

Γιατί η απόβαση στη Νορμανδία έγινε σχεδόν τρία χρόνια από τότε που πρωτοσυμφωνήθηκε, ενώ θα μπορούσαν να έχουν λήξει τον πόλεμο στην Ευρώπη τουλάχιστον ένα χρόνο νωρίτερα; Αυτή η τριετής καθυστέρηση ήταν βοήθεια στο «σύμμαχο» Στάλιν ή στον «εχθρό» Χίτλερ;

Κάνουν οι «σύμμαχοι» μυστικές διαπραγματεύσεις ειρήνης με τους εχθρούς τους, την ώρα των μαχών, κρυφά από τους συμμάχους τους; Αυτό έγινε επανειλημμένα ανάμεσα σε εκπροσώπους των Αγγλογάλλων και της ναζιστικής Γερμανίας σ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου. Διαπραγματεύσεις, πίσω από την πλάτη της Σοβιετικής Ένωσης, με μεσολάβηση της Ισπανίας, Σουηδίας, Πορτογαλίας, Ελβετίας Βατικανού κλπ. Πιο γνωστές περιπτώσεις, οι διαπραγματεύσεις στην Ολλανδία, οι προτάσεις του Χίτλερ προς τους δυτικούς που μετέφερε ο Φράνκο στο Βρετανό πρέσβη, κλπ.

Αλλά και στις αρχές Μαρτίου του 1945, όταν το γερμανικό στρατηγείο έστειλε στην Ελβετία τον στρατηγό Βολφ για να κάνει διαπραγματεύσεις με αντιπροσώπους των ΗΠΑ και της Αγγλίας. Η σοβιετική κυβέρνηση, επέμεινε να πάρουν μέρος στις διαπραγματεύσεις και εκπρόσωποι του σοβιετικού στρατηγείου, αλλά αυτό απορρίφθηκε από ΗΠΑ και της Μ. Βρετανίας, που απαντούσαν ότι «αυτές οι διαπραγματεύσεις δεν γίνονται». 

Ο Στάλιν, σε μήνυμά του προς τον Ρούσβελτ, στις 3/4/1945, ήταν απολύτως κατηγορηματικός: 

«Οι διαπραγματεύσεις – έγραφε – διεξήχθησαν και τερματίστηκαν με συμφωνία με τους Γερμανούς, σύμφωνα με την οποία ο Γερμανός διοικητής στο δυτικό μέτωπο στρατάρχης Κέσερλιγκ δέχθηκε να ανοίξει το μέτωπο και να αφήσει να διέλθουν προς την ανατολή τα Άγγλο – Αμερικανικά στρατεύματα και οι Άγγλο – Αμερικανοί υποσχέθηκαν αντ’ αυτού να ελαφρύνουν διά τους Γερμανούς τους όρους της ανακωχής».

Ακόμα κι η απόπειρα κατά του Χίτλερ, ήταν ένα παράδειγμα τέτοιων «διαπραγματεύσεων». 

«Το κύριο κίνητρό τους είναι η φλογερή επιθυμία τους να εμποδίσουν την κεντρική Ευρώπη να περάσει ιδεολογικά κάτω από τον έλεγχο της Ρωσίας. Το νόημα του σχεδίου ήταν οι αντι – ναζί στρατηγοί ν’ ανοίξουν δρόμο στα αγγλοαμερικανικά στρατεύματα έτσι, ώστε να καταλάβουν τη Γερμανία, ενώ οι Ρώσσοι θα ήταν ακόμη απασχολημένοι στο ανατολικό μέτωπο» λέει μυστική έκθεση του Αμερικάνου διπλωμάτη Ντάλες, προς την Ουάσιγκτον.

Αυτό βέβαια έτσι κι αλλιώς συνέβη. Από τα τέλη του Γενάρη του 1944, στην Ανατολή συνεχίζονται οι σκληρές μάχες, την ώρα που στη δύση «δεν κουνιέται φύλλο». 

Οι Γερμανοί παραδίνονται στους δυτικούς, συντεταγμένα. Η διάβαση του Ρήνου γίνεται χωρίς πραγματική αντίσταση και χωρίς οι Γερμανοί να ανατινάξουν τις γέφυρες. Την ίδια ώρα, στην Ανατολή οι μάχες ήταν λυσσαλέες μέχρι την τελευταία μέρα και στοίχιζαν στους σοβιετικούς χιλιάδες χιλιάδων νεκρούς. Ακόμα κι εκείνη την τελευταία ώρα μετέφεραν στρατεύματα στην Ανατολή. Ο Γερμανός στρατηγός Κ. Τιπερσκίλχ λέει: «Αν γενικά άξιζε να συνεχίσουμε τον πόλεμο, αυτό έπρεπε να γίνει μόνο για να σταματήσουμε τον κόκκινο χείμαρρο στην Ανατολή και, αν ήταν δυνατόν, να τον ανατρέψουμε. Υπήρχε ελπίδα ότι θα κατορθώναμε ωστόσο να βρούμε κάποια κοινή πολιτική γραμμή με τις δυτικές δυνάμεις, τότε που στην Ανατολή δεν είχαν σπάσει ακόμα τα τελευταία εμπόδια»… «Η άμυνα των εξαντλημένων γερμανικών στρατευμάτων στο Ρήνο, αδύνατη και ρηχή, είχε μόνο συμβολική σημασία». Η φασιστική ηγεσία, ειδικά τότε, βολιδοσκοπούσε πάλι τη δυνατότητα συνεννόησης με τις δυτικές δυνάμεις σε αντισοβιετική βάση.

Ενδεικτικό είναι ότι στις μάχες για την κατάληψη της Γερμανίας, σκοτώθηκαν 8.351 Αμερικάνοι, ενώ οι Σοβιετικοί στη μάχη για την κατάληψη του Βερολίνου μόνο, είχαν 300.000 νεκρούς και τραυματίες.

Γενικά, οι Αμερικανοί κι οι Άγγλοι, είχαν από 400.000 νεκρούς στρατιώτες στον πόλεμο, την ώρα που ο κόκκινος στρατός έχασε 10.000.000 στρατιώτες (χώρια οι αντάρτες κι οι άμαχοι που ανεβάζουν αυτόν τον αριθμό πάνω από τα 20.000.000).

«Ο πόλεμος στη Ρωσία θα είναι τέτοιος που δε θα μπορεί να γίνει κατά ιπποτικό τρόπο. Ο αγώνας είναι ιδεολογικός κι οι ρατσιστικές μας διαφορές πρέπει να λυθούν δίχως προηγούμενο, δίχως οίκτο, με σκληρότητα κι αποφασιστικότητα», είχε πει ο Χίτλερ στους στρατηγούς του. 

Κι η ανώτατη διοίκηση αργότερα διέταζε: «Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να εφοδιάζουμε τους σοβιετικούς αιχμαλώτους με τρόφιμα» (παρόμοιες παραπομπές υπάρχουν χιλιάδες). 

Έτσι οι χιτλερικοί λιμοκτονούσαν ή και σκότωναν μαζικά σοβιετικούς αιχμαλώτους. Ανάλογο παράδειγμα για αιχμαλώτους άλλου στρατού υπάρχει μόνο ένα. Κι είχαν γεμίσει τα στρατόπεδα συγκέντρωσής τους με σοβιετικούς αιχμαλώτους, που φυσικά είχαν τη μοίρα των Εβραίων, τσιγγάνων, ομοφυλόφιλων, ανάπηρων κλπ. 

Ανάλογο παράδειγμα για αιχμαλώτους άλλου στρατού δεν αναφέρεται πουθενά. Αντίθετα για τους Αγγλοαμερικάνους ήταν στρατόπεδα αιχμαλώτων σύμφωνα με τη συνθήκη της Γενεύης, που όμως δεν την εφάρμοζαν πουθενά αλλού.

ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ

Βέβαια αυτή η «εχθρότητα» των δυτικών συμμάχων προς τον Χίτλερ, είχε κι ένα χαρακτήρα «μητρικής στοργής» (ο καπιταλισμός είναι η μήτρα του φασισμού), όπως φάνηκε μετά τον πόλεμο, όπου οι Αμερικάνοι περιμάζεψαν όλα τα ορφανά του Χιτλερικού καθεστώτος, τους εγκληματίες πολέμου, εμπόδισαν τις δίκες τους, τους έκρυψαν, τους έδωσαν καινούριες καριέρες. 

Επιστήμονες που έψαχναν νέα όπλα (π.χ. ατομική βόμβα), αξιωματικοί των ΕΣ-ΕΣ και της Βέρμαχτ που πήγαν σαν σύμβουλοι σε αυταρχικά και δικτατορικά αμερικανοκίνητα καθεστώτα (10.000 ναζί κρύφτηκαν μόνο στη Λατινική Αμερική), αλλά και ξεπλυμένοι Γερμανοί εγκληματίες που χρησιμοποιήθηκαν στη διακυβέρνηση της Ο.Δ. Γερμανίας (π.χ. η ναζιστική οργάνωση Gelen, που άρχισε να στελεχώνεται με ναζί πριν τελειώσει ο πόλεμος και μετασχηματίστηκε στην επίσημη “Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Πληροφοριών”, την BND, της Δυτικής Γερμανίας). Αλλά και στην ηγεσία της ΕΟΚ και του ΝΑΤΟ (δεκάδες διακεκριμένοι ναζί, εγκληματίες πολέμου, βρίσκονται ανάμεσα στους εμπνευστές τους και στα πρώτα στελέχη των οργανισμών αυτών).

Αλλά και σήμερα που η δυτική προπαγάνδα ξαναγυρνά στα ψέματα αλλά και με τις μεθόδους του Γκαίμπελς. Σήμερα που πάνε να αναστήσουν το φασισμό με στήριξη σε φασιστικές κυβερνήσεις, που δικάζουν αντιφασίστες αντάρτες, που γκρεμίζουν τα αγάλματα της νίκης του κόκκινου στρατού για να αναγείρουν μνημεία στους δωσίλογους και στα Ες Ες.

ΜΙΑ… ΤΡΥΦΕΡΗ ΕΧΘΡΟΤΗΤΑ

Ήταν λοιπόν πράγματι εχθροί του Χίτλερ. Αλλά με ένα πολύ περίεργο … τρυφερό τρόπο. Σαν καβγαδάκι ανάμεσα στον πατέρα ιμπεριαλισμό και το παιδί του το φασισμό. Σαν… «τραβάτε με κι ας κλαίω» που έλεγε κι ο Τσώρτσιλ.

ΤΟΤΕ ΟΜΩΣ ΓΙΑΤΙ ΠΟΛΕΜΗΣΑΝ ΤΟΝ ΧΙΤΛΕΡ;

Πέρα από το μόνιμο και προφανές των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων και αντιθέσεων, λέει καθαρά ο Τσώρτσιλ για το Στάλιν, στη Βουλή, μετά τον πόλεμο και μετά το θάνατο του Στάλιν: «Ήταν άνθρωπος που συνέτριβε τον εχθρό του, με τα χέρια των εχθρών του. Μάλιστα, ανάγκασε και εμάς που μας ονόμαζε ιμπεριαλιστές να πολεμήσουμε ενάντια των ιμπεριαλιστών». 

Τι εννοούσε, αν όχι το σύμφωνο Μολότοφ – Ρίμπεντροπ που χάλασε τα σχέδια των Αγγλογάλλων και τους ανάγκασε να πολεμήσουν κι αυτοί ενάντια στο Χίτλερ (σε αντίθεση με ότι σχεδίαζαν); 

Αν λοιπόν υποθέσουμε ότι δεν τους είχε «αναγκάσει ο Στάλιν», πώς θα είχε εξελιχθεί ο πόλεμος; 

 Είναι φανερό, ότι θα ξεκινούσε ο Χίτλερ την επίθεση στην ΕΣΣΔ, συνεχίζοντας να έχει την ανοχή και την υποστήριξη των Αγγλογάλλων, όπως την είχε και μέχρι τότε, αφού όλοι μαζί αυτό σχεδίαζαν. 

Το πώς θα τέλειωνε αυτός ο υποθετικός πόλεμος, είναι άγνωστο. 

Πάντως δε μπορεί ποτέ ο φονιάς (Χίτλερ) μαζί με τους νταβατζήδες του (Αγγλογάλλους), να κουνάν τα δάχτυλα στα θύματα.

ΕΙΔΕΣ ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΤΗ ΓΑΛΛΙΑ -ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ ΤΗΝ ΣΕΙΡΑ ΣΟΥ ?!!

Ειδες την πρώτη εικόνα με το σκλαβοπάζαρο απέναντι στη ΛΙΒΥΗ και την προσπέρασες....
Είδες την δεύτερη εικόνα με τους πρόσφυγες στην ΙΣΠΑΝΙΑ και την προσπέρασες ...

Σήμερα βλέποντας τις εικόνες με τους μαθητές στην ΓΑΛΛΙΑ ...θα τις προσπεράσεις κι αυτές ; 

Θα κρύψεις τα μάτια σου στη βαρβαρότητα του καπιταλισμού ; Θα συνεχίζεις να τον στηρίζεις και να τον υπηρετείς ; 
Θα συνεχίσεις να ελπίζεις μπας και βρει ανθρώπινο πρόσωπο ; 

Αν ναι τότε περίμενε την σειρά σου !

Konstantinos Mpourxas

***

Εικόνες Κατοχής στη Γαλλία του Μακρόν (βίντεο) 

Ομαδική σύλληψη μαθητών πους τους υποχρεώνουν να στέκονται στα γόνατα με τα χέρια πίσω από το κεφάλι!

 ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ 7 Δεκεμβρίου 2018

• 
  

Από το facebook της εξαιρετικής συναδέλφου και ανταποκρίτριας στη Γαλλία, Μαρίας Δεναξά.

«Oχι δεν είναι εικόνες από μια καθεστωτική χώρα. Είναι εικόνες από τη Γαλλία του 2018 και τις σημερινές (σ.σ χθεσινές) συλλήψεις μαθητών λυκείου, στην πόλη Mantes la Jolie, ένα από τα πιο υποβαθμισμένα προάστια του Παρισιού, όπου ζουν πολλοί μετανάστες και παιδιά μεταναστών.

Οι μαθητές των λυκείων που έχουν βγει στους δρόμους, διαμαρτύρονται για την μεταρρύθμιση στις εξετάσεις για το απολυτήριο λυκείου, που κάνει δυσκολότερη την πρόσβαση στα πανεπιστήμια και δίνει την δυνατότητα στις ακαδημίες να επιλέγουν τους φοιτητές τους με μια βάση κριτηρίων που σε πολλά θυμίζουν πρόσληψη σε επιχείρηση, μη δίνοντας ίσες ευκαιρίες σε όλους.

Προβλήματα από τις κινητοποιήσεις των μαθητών και τις καταλήψεις έχουν δημιουργηθεί σε 280 λύκεια σε ολόκληρη τη χώρα όπου έγιναν 700 συλλήψεις ανηλίκων.

‪Απόψε (σ.σ. χθες) πολλοί γονείς των 147 μαθητών που συνέλαβε η αστυνομία και τους φόρεσε χειροπέδες, στην πόλη Mantes La Jolie, δεν γνωρίζουν σε ποια κρατητήρια είναι τα παιδιά τους. Ανάμεσα στους συλληφθέντες ενα παιδί με αυτισμό και ενα 12χρονο‬.

Μέχρι τώρα από την εξέγερση των Κίτρινων γιλέκων απουσίαζαν τα προάστια. Tο σοκαριστικό όμως βίντεο με τις συλλήψεις των 147 μαθητών στο υποβαθμισμένο προάστιο, έχει προκαλέσει οργή και αγανάκτηση σε γειτονιές-πυριτιδαποθήκες».

***

Αλληλεγγύη στους εργάτες και το γαλλικό λαό – Η ΠΣΟ για τα Κίτρινα Γιλέκα

03-12-2018

 Κατιούσα

Σε σχέση με τις συνεχιζόμενες κινητοποιήσεις στη Γαλλία – γνωστές ως “Κίτρινα Γιλέκα – είναι σημαντικό να υπογραμμίσουμε και να προωθήσουμε τη διεθνή αλληλεγγύη προς τη γαλλική εργατική τάξη και τους συντρόφους που παλεύουν κατά της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και κατά της κρατικής βίας.

Την ίδια στιγμή, τα φασιστικά, εθνικιστικά στοιχεία που μπορεί να εκμεταλλευτούν πολιτικά τη δίκαιη αγανάκτηση του λαού πρέπει να απομονωθούν.

Ακολουθεί η ανακοίνωση της ΠΣΟ[…]

Η Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία εκφράζει την αλληλεγγύη της με τους εργάτες και το λαό της Γαλλίας που παλεύουν κατά της πολιτικής των υψηλών τιμών και των υπερβολικών φόρων της γαλλικής κυβέρνησης και παράλληλα διαμαρτύρονται ενάντια στις αντεργατικές πολιτικές της ΕΕ και του ΔΝΤ.

Το διεθνές ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα ενώνει τη φωνή του με εκείνη της εργαζόμενης νεολαίας στη Γαλλία, με τους άστεγους, τους άνεργους, τους νεόπτωχους, τους μετανάστες για έναν κόσμο δίχως καπιταλιστική εκμετάλλευση.

Η αστυνομοκρατία και η κρατική βία υπογραμμίζουν το ρόλο τους κράτους και τους στόχους της αστικής τάξης, Οι ελιγμοί του προέδρου Μακρόν για να αποδυναμώσει τις διαμαρτυρίες μέσω ψεύτικων και υποκριτικών διαλόγων δεν πρέπει να παγιδεύσουν την εργατική τάξη και το λαό της.

Τα ταξικά συνδικάτα, η ταξική πρωτοπορία μπορεί να βοηθήσει σημαντικά τις λαϊκές μάζες, να αφήσουν το στίγμα τους, να προσανατολίσουν, να δώσουν το περιεχόμενο και τις κατάλληλες μορφές πάλης, να απομονώσουν τα νεοφασιστικά και ρατσιστικά στοιχεία, με στόχο να ενισχύσουν την πάλη και τον αγώνα κατά του καπιταλισμού.

Ζήτω η διεθνιστική αλληλεγγύη!

 Πηγή: idcommunism

***

ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ ΤΟΥ ΚΣ ΤΗΣ ΚΝΕ

Καθρέφτης της ΕΕ οι εικόνες από την καταστολή των μαθητικών κινητοποιήσεων στη Γαλλία

Σε σχόλιό του για την καταστολή των μαθητικών κινητοποιήσεων στην πόλη Μαντ-λα-Ζολί (Mantes-la-Jolie), στη Βορειοκεντρική Γαλλία, τo Γραφείο Τύπου του ΚΣ της ΚΝΕ αναφέρει:

«Οι εικόνες από την γαλλική πόλη Μαντ-λα-Ζολί που δείχνουν συλληφθέντες μαθητές, ακόμα και 12χρονους, μετά από κινητοποίηση, να είναι γονατισμένοι ή με το πρόσωπο στραμμένο στον τοίχο και με τα χέρια στο κεφάλι, περιτριγυρισμένοι από πάνοπλους αστυνομικούς λες και είναι κρατούμενοι σε κάποιο στρατόπεδο συγκέντρωσης, προκαλούν οργή και ανατριχίλα.

Αυτές οι εικόνες είναι ο καθρέφτης της ΕΕ, που όλο δήθεν "επιστρέφει στις δημοκρατικές της αξίες" και όλο χειρότερη γίνεται. Αποτυπώνουν το πραγματικό πρόσωπο της αστικής δημοκρατίας, όπου η ελευθερία όλων σταματά εκεί που αρχίζει η ελευθερία των εκμεταλλευτών.

Αυτές οι εικόνες γίνονται διπλά εξοργιστικές αν θυμηθούμε ότι τον Σεπτέμβρη του 2017, ο Γάλλος Πρόεδρος Μακρόν, εντολές του οποίου εκτελεί η γαλλική αστυνομία, έβγαζε παρέα με τον Αλέξη Τσίπρα λόγους για τη δημοκρατία με φόντο την Πνύκα, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ ακόμα τον διαφημίζει ως αντίπαλο δέος στο νεοφιλελευθερισμό και την ακροδεξιά στην Ευρώπη.

Το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα και οι διακρατικές ενώσεις του, όπως η ΕΕ, εξασφαλίζουν ελευθερία και δημοκρατία μόνο για τους λίγους, ενώ για τους εργαζόμενους και τη νεολαία επιφυλάσσουν μόνο φτώχεια, ανεργία και καταστολή».
Δες Ακόμη 

ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ...ΦΩΣΦΟΡΙΖΟΥΝ ΤΑ «ΚΙΤΡΙΝΑ ΓΙΛΕΚΑ»;;!!

    

ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Η εργατική τάξη και ο λαός να ενισχύσουν σε κάθε χώρα την αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή πάλη τους

Ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου της ΚΕ για τις κινητοποιήσεις στη Γαλλία

Ανακοίνωση για τις κινητοποιήσεις στη Γαλλία εξέδωσε το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ, η οποία έχει ως εξής:

«Το ΚΚΕ εκφράζει την αλληλεγγύη του στις μαζικές κινητοποιήσεις εργαζομένων, μαθητών, φοιτητών και άλλων λαϊκών δυνάμεων, των τελευταίων βδομάδων, στη Γαλλία, ενάντια στην πολιτική των πανάκριβων καυσίμων και της άγριας φορολόγησής τους.

Πρόκειται για ένα μέρος μόνο της σκληρής ταξικής αντιλαϊκής πολιτικής του "οραματιστή" Μακρόν - στενού εταίρου της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ - και αποτελούν τελευταία λέξη των λεγόμενων μεταρρυθμίσεων της ΕΕ, που εφαρμόζονται σε όλη την Ευρώπη. 

Αποκαλύπτεται ότι όποιος και να είναι ο διαχειριστής μιας οικονομίας που έχει στρατηγική την εξυπηρέτηση του κεφαλαίου και κριτήριο το καπιταλιστικό κέρδος, προωθεί σκληρά αντεργατικά μέτρα και στο όνομα της "πράσινης οικονομίας".

Το ΚΚΕ καταδικάζει την άγρια καταστολή, την αστυνομοκρατία σε βάρος των διαδηλωτών, την περιστολή της συνδικαλιστικής δράσης, συνολικά των λαϊκών ελευθεριών από την κυβέρνηση Μακρόν.

Ο γαλλικός λαός, οι λαοί της Ευρώπης έχουν τη δυνατότητα σήμερα να βγάλουν συμπεράσματα.

 Η εργατική τάξη, ο λαός μπορούν σε κάθε χώρα να ενισχύσουν τον αντικαπιταλιστικό - αντιμονοπωλιακό προσανατολισμό της πάλης τους και με τη δική τους κοινωνική συμμαχία να προσπεράσουν τους ελιγμούς κυβερνήσεων, καθώς και δυνάμεις που επιχειρούν να καναλιζάρουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια σε εφήμερη εκτόνωση, ανώδυνη για το καπιταλιστικό σύστημα. 

Να απομονώσουν μηχανισμούς που επωάζουν το αυγό του φιδιού και αποτελούν έδαφος για κάθε είδους προβοκάτσια και συκοφάντηση του κινήματος.

Η πορεία ανασύνταξης και χειραφέτησης του εργατικού κινήματος, η ενίσχυση του βαθμού οργάνωσης των εργατών στα συνδικάτα, το δυνάμωμα του ταξικού προσανατολισμού τους, αποτελούν εγγύηση ότι η φωνή των εργατών και των άλλων λαϊκών στρωμάτων μπορεί να δυναμώσει και να αντιμετωπίσει κάθε είδους διαστρέβλωση και παραμορφωτικό φακό του εκμεταλλευτικού συστήματος, ανοίγοντας δρόμο στην πάλη για εξουσία και οικονομία που να υπηρετεί τα δικά τους συμφέροντα».

Τότε που οι Κομμουνιστές στη Γαλλία εμπόδιζαν τους φασίστες να Μπουν στη βουλή:

Σας θυμίζει Κάτι ?

....Τότε που κάποιοι λυσσάξατε για την στάση του ΚΚΕ στη πλατεία Συντάγματος Απέναντι στα φασιστοειδή κ τους προβοκάτορες:

Σαν σήμερα: Στις 6 Φεβρουαρίου του 1934 πάνω από 20 χιλιάδες ένοπλοι φασίστες προσπάθησαν να διεισδύσουν στη Βουλή και σε άλλα κυβερνητικά κτίρια στο Παρίσι.

ΓΑΛΛΙΑ 1934: Ο λαός τσακίζει τους φασίστες

Στο δεύτερο μισό της δεκαετίας 1930-1940 την κεντρική θέση στην πολιτική ζωή της Γαλλίας την κατείχε ο αγώνας εναντίον του φασισμού.

Αναζητώντας διέξοδο από την οικονομική κρίση και τρέμοντας μπροστά στην οξυνόμενη ταξική πάλη, το γαλλικό μεγάλο κεφάλαιο παραδειγματίστηκε από την ιταλική και τη γερμανική αστική τάξη και άρχισε να προσανατολίζεται ολοένα και πιο πολύ προς το φασισμό.

Οι μεγιστάνες του κεφαλαίου (Κοτί, ντε Βαντέλ και άλλοι), οι μεγάλοι γαιοκτήμονες και η Καθολική Εκκλησία άρχισαν να χρηματοδοτούν φανερά τις φασιστικές οργανώσεις, όπως τους «Πύρινους Σταυρούς», τη «Γαλλική Δράση», τη «Γαλλική Αλληλεγγύη», την «Εθνική Καθολική Ομοσπονδία», τα φιλοφασιστικά αθλητικά σωματεία και τις φασιστικές οργανώσεις της νεολαίας.

Τους φασίστες τους χρηματοδοτούσαν ειδικά ταμεία της κυβέρνησης. Με τις φασιστικές οργανώσεις συνδέονταν πολλοί υπουργοί. 

Τα φασιστικά ένοπλα τμήματα είχαν στη διάθεσή τους μεγάλες ποσότητες οπλισμού. 

Οι παρακρατικές ομάδες των «Πύρινων Σταυρών» είχαν ακόμη και 150 αεροπλάνα. Στήριγμα της φασιστικής αντίδρασης ήταν τα πολιτικά κόμματα του χρηματιστικού κεφαλαίου.

Στις 6 Φεβρουαρίου του 1934 πάνω από 20 χιλιάδες ένοπλοι φασίστες προσπάθησαν να διεισδύσουν στη Βουλή και σε άλλα κυβερνητικά κτίρια στο Παρίσι.

Οι λαϊκές μάζες, με την καθοδήγηση του Κομμουνιστικού Κόμματος, έφραξαν το δρόμο στους φασίστες: 25 χιλιάδες εργαζόμενοι ξεχύθηκαν αμέσως στους δρόμους της πρωτεύουσας.

Κάτω από την πίεση των μαζών η κυβέρνηση Νταλαντιέ έδωσε διαταγή στην αστυνομία να δράσει. 

Οι άντρες της garde municipal (παλιά ονομασία της δημοκρατικής φρουράς του Παρισιού) και η αστυνομία, με στήριγμα τη βοήθεια των εργαζομένων, διέλυσαν τους φασίστες και εκμηδένισαν τη στάση.

Τη στιγμή εκείνη το Κομμουνιστικό Κόμμα απευθύνθηκε στους εργάτες και στους υπαλλήλους του Παρισιού και τους κάλεσε στις 9 Φεβρουαρίου σε μαζική αντιφασιστική διαδήλωση.

Η διαδήλωση αυτή είχε τεράστια έκταση. Οι φάλαγγες των εργαζομένων με σύνθημα «Κάτω ο φασισμός» πέρασαν από την Πλατεία της Δημοκρατίας ως το σταθμό της Ανατολής. Στις 12 Φεβρουαρίου, με πρόσκληση και πάλι του Κομμουνιστικού Κόμματος, πραγματοποιήθηκε γενική απεργία ενάντια στο φασισμό και τον πόλεμο, στην οποία πήραν μέρος 4,5 εκατομμύρια εργαζόμενοι.

Στη φωτογραφία αντιφασιστική διαδήλωση στο Παρίσι, στις 12 Φεβρουαρίου 1934.

ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ 

για την Γαλλία k τα παράδοξα του κινήματός της

H ταξική πάλη στην Γαλλία

Το Γαλλικό «παράδοξο» 

Παρακολουθούμε τους δύο τελευταίους μήνες στην Γαλλία μια σειρά από οξύτατους ταξικούς αγώνες, και μάλιστα με αναβαθμισμένες μορφές πάλης και εντός ενός κράτους που εξακολουθεί να βρίσκεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης μετά τις επιθέσεις του Νοέμβρη του ’15 στο Παρίσι και αλλού. 

Αιτία για όλα αυτά, είναι ο νέος εργασιακός νόμος της υπουργού Μιριάμ Ελ Κομρί που δεν αφήνει πραγματικά λίθο επί λίθου στα εργασιακά-συνδικαλιστικά δικαιώματα του γαλλικού λαού. 

Παρά το γεγονός πως ανάλογες νεοφιλελεύθερες «μεταρρυθμίσεις» γίνονται λίγο έως πολύ σε όλο το μήκος και πλάτος της ΕΕ (με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την Ελλάδα των «μνημονίων», που βέβαια δεν εφαρμόζει κάτι άλλο, παρά ότι κάνουν και όλες οι υπόλοιπες χώρες της ΕΕ, με ή χωρίς «μνημόνια»), στην Γαλλία είναι η πρώτη φορά που η επίθεση του κεφαλαίου στην εργατική τάξη βρίσκει μια τόσο πεισματώδη και αποφασιστική αντίσταση. 

-Ποιό είναι το «παράδοξο»; 

Πως η αντίσταση αυτή λαμβάνει χώρα σε ένα μέρος του κόσμου, που το ΚΚ του είναι από δεκαετίες τώρα καρικατούρα του παλιού ένδοξου εαυτού του. 

Το ακόμη πιο παράδοξο της ιστορίας αυτής είναι πως, της αντίστασης της Γαλλικής εργατικής τάξης ηγείται ακριβώς η συνδικαλιστική συνομοσπονδία CGT (ουσιαστικά το συνδικαλιστικό σκέλος του ΓΚΚ, παρότι δεν έχει οργανική σχέση μαζί του ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του ’90),μπροστάρηδες του αγώνα είναι πρώην ή και νυν μέλη του ΓΚΚ, ενώ η μόνη εφημερίδα που έχει πάρει ανοιχτά το μέρος των αγωνιζόμενων απεργών είναι το πρώην όργανο του ΓΚΚ, η «Ουμανιτέ».

Παρότι λοιπόν το Γαλλικό ΚΚ έκανε εδώ και δεκαετίες ότι μπορούσε προκειμένου να αυτοδιαλυθεί και σίγουρα είναι ανίκανο να καθοδηγήσει την ταξική πάλη, όχι μόνο είναι τελικά η όξυνση της ταξικής πάλης που (αντιστρόφως) παρασύρει το ΓΚΚ,

αλλά ακόμη πιο παράδοξα βλέπουμε τους Γάλλους κομμουνιστές (όχι την ηγεσία τους βέβαια) να είναι παντού σε αυτό τον αγώνα, και μάλιστα στην πρώτη γραμμή του. 

Και μάλιστα σε βαθμό που, κάποιος που θα κατέβαινε από άλλον πλανήτη και δεν ήξερε τι εστί ΓΚΚ, θα μπορούσε κάλιστα 

–με μια επιφανειακή ματιά- 

να πιστέψει πως πρόκειται για «κομμουνιστική εξέγερση» οργανωμένη από τα «κόκκινα συνδικάτα» της CGT, και υποστηριζόμενη από το «κόκκινο» έντυπο «Ουμανιτέ». 

Προβολή εικόνας στο Twitter

 Ακολουθήστε

grigoris georgatos ‎@Trash2003

Το κόκκινο πρωτοσέλιδο της Oυμανιτέ(το είδαμε κ αυτό!):
"Η αλληλεγγύη των εργατών ενάντια στον εγωισμό των ισχυρών"

10:22 π.μ. - 28 Μάιος 2016

 
•  77 Retweet
 
•  99 "μου αρέσει"

-Πως εξηγούνται οι παραπάνω αντιφάσεις; 

Εδώ θα κάνουμε μια στάση να θυμηθούμε λίγο τον Ένγκελς: 

«Η Γαλλία είναι η χώρα όπου περισσότερο από οπουδήποτε αλλού οι ταξικοί αγώνες έφταναν κάθε φορά ως την αποφασιστική μάχη και όπου, συνεπώς, διαγράφονταν με τον πιο ανάγλυφο τρόπο οι μεταβαλλόμενες πολιτικές μορφές που μέσα τους κινούνται οι ταξικοί αγώνες και όπου συνοψίζονται τ' αποτελέσματά τους. 

Κέντρο της φεουδαρχίας στο μεσαίωνα, πρότυπο χώρας της ενιαίας φεουδαρχικής μοναρχίας ύστερα από την αναγέννηση, η Γαλλία τσάκισε στη μεγάλη επανάσταση το φεουδαρχισμό και εγκαθίδρυσε την καθαρή κυριαρχία της αστικής τάξης με τέτοια κλασική μορφή που δεν την έφτασε καμιά άλλη χώρα στην Ευρώπη. 

Κι ο αγώνας του προλεταριάτου που ανεβαίνει, ενάντια στην κυρίαρχη αστική τάξη εκδηλώνεται εδώ, στη Γαλλία, με τέτοια έντονη μορφή που είναι άγνωστη αλλού....»[1]

Στην Γαλλία λοιπόν υπάρχει μια εργατική τάξη με παραδοσιακά υψηλή ταξική συνείδηση, καθώς και με παραδοσιακά μαζική οργάνωση. 

Αυτό δεν άλλαξε (ούτε και θα μπορούσε να αλλάξει) από την μετάλλαξη του Γαλλικού ΚΚ, καθώς είναι η ταξική συνείδηση που είναι προαπαιτούμενο της πολιτικής και όχι το αντίστροφο, μια και η πολιτική συνείδηση είναι ανώτερη μορφή της ταξικής. 

Κανένα «παράδοξο» λοιπόν δεν υπάρχει στην Γαλλία, παρά μόνο εάν προσπαθήσουμε να ερμηνεύσουμε το τι γίνεται εκεί, παίρνοντας σαν νόρμα το ελληνικό (άνευ εισαγωγικών) παράδοξο, του να υπάρχει πιο ανεπτυγμένη πολιτική παρά ταξική συνείδηση, για μια σειρά από ιστορικούς λόγους που αφορούν την χώρα μας (εμφύλιος, μετεμφυλιακό κράτος, χούντα, κλπ). 

Κλείνοντας. 

Μέχρι στιγμής η Γαλλική οργανωμένη εργατική τάξη έχει δείξει αξιοθάυμαστα δείγματα αγωνιστικότητας, έχοντας δύο μήνες στους δρόμους υπό καθεστώς σκληρής καταστολής, πολιτικής ωριμότητας καταφέρνοντας να εκτοπίσει τις γαλλικές «πλατείες» από το επίκεντρο της πολιτικής αντιπαράθεσης σχεδόν με το καλημέρα (ας συγκρίνουμε λίγο με τα δικά μας), καθώς και οργανωτικής συγκρότησης με γερά περιφρουρημένες απεργίες και κινητοποιήσεις, παρά τις προβοκάτσιες που διαδέχονται η μια την άλλη και εντός «κατάστασης έκτακτης ανάγκης». 

Τι μέλλει γενέσθαι; 

Παρά το γεγονός πως οι συνδικαλιστές της CGT έχουν ήδη ξεπεράσει τον εαυτό τους με όλα τα παραπάνω, η πολιτική αλλαγή 

–και με τον όρο εννούμε εδώ την αλλαγή της κυρίαρχης τάξης-

 δεν είναι ούτε μέσα στις δυνατότητες, ούτε στις αρμοδιότητες και του πιο αγωνιστικού και οργανωμένου συνδικαλιστικού κινήματος. 

Αυτό είναι πάντα δουλειά ενός επαναστατικού κομμουνιστικού κόμματος. 

Έτσι λοιπόν, στην Γαλλία και αλλού θα παιχτεί ξανά το αποφασιστικό παιχνίδι.

 Το παιχνίδι ενός αντικειμενικού κινήματος που χρειάζεται την συμβολή του υποκειμενικού παράγοντα, του ταξικού κόμματος.[2] 

Καλό σκάψιμο γέρο τυφλοπόντικα![3] 

________________
[1]Από τον πρόλογο του Φ.Ένγκελς στην 3η γερμανική έκδοση της 18ης Μπρυμπαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη, του κ.Μαρξ 
[2]Μάριο Μάφι, Underground,εκδ.Οδυσσέας 1982 
[3] Αλλά η επανάσταση είναι συστηματική. Ακόμα ταξιδεύει μέσα στο καθαρτήριο. Κάνει τη δουλειά της μεθοδικά…Και όταν έχει ολοκληρώσει το δεύτερο μισό της προκαταρκτικής της εργασίας, η Ευρώπη θα αναπηδήσει απ’ το κάθισμά της και θα φωνάξει: έσκαψες καλά, γερο- τυφλοπόντικα!
Κ. Μαρξ, η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη