Robert Dingwall: "Αδύναμοι Γέροντες Δείτε τη Λοίμωξη του Covid-19 σαν Ένα σχετικά Γαλήνιο Τέλος"

,,θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι πολλοί αδύναμοι γέροντες θα μπορούσαν να δουν τη λοίμωξη του Covid-19 σαν ένα σχετικά γαλήνιο τέλος, σε σύγκριση, φέρ' ειπείν, με το να παραμείνουν για πολλά χρόνια σε άνοια, ή σε σύγκριση με μερικούς καρκίνους.,,

Κατιούσα
Από το προφίλ Facebook του Νίκου Ζαρταμόπουλου, στελέχους του ΠΑΜΕ Δημοσίου και μεταφραστή:
Είναι σίγουρα η παράγραφος που με δυσκόλεψε περισσότερο από κάθε άλλη στη μεταφραστική μου σταδιοδρομία… Μου ήταν σχεδόν αδύνατο να την τελειώσω λόγω τάσης για εμετό. Παρ’ όλα αυτά την τέλειωσα γιατί κάπου έπρεπε. […]

Το υποκείμενο που τη συνέγραψε είναι ο συμπεριφορικός κοινωνιολόγος Robert Dingwall που συμβουλεύει τη βρετανική κυβέρνηση (ως μέλος των επιτροπών NERVTAG και MEAG) να ακολουθήσει την πολιτική της περιβόητης “ανοσίας αγέλης” ως μέσο ανάσχεσης των συνεπειών (όχι της εξάπλωσης) του κορονοϊού. Απλώς διαβάστε την, όσοι μπορείτε διαβάστε και ολόκληρο το άρθρο. 

Θα σας δώσει μια καλή γενική ιδέα της -mainstream στη Βρετανία- καπιταλιστικής παλιανθρωπιάς και πώς αυτή κουκουλώνεται με τον μανδύα της “ελεύθερης επιλογής”. […]
Διαβάστε το απόσπασμα:

“[…] Υπάρχει όμως και ένα ερώτημα που πρέπει να τεθεί πρώτο: ποιος λέει πως είναι επιθυμητό να αποτραπεί ο κάθε θάνατος ανεξάρτητα από το κόστος; Δική μου εντύπωση είναι πως οι ηχηρότερες φωνές προς αυτή την κατεύθυνση προέρχονται από νέους ή μέσης ηλικίας ανθρώπους που δεν έχουν ακόμη αποδεχτεί το γεγονός ότι ο θάνατος αποτελεί φυσιολογικό μέρος της ζωής. Συμβαίνει σε όλους μας όταν έρθει η ώρα μας. Βεβαίως, κάθε σώφρον άτομο θα προτιμούσε να πεθάνει αργότερα παρά νωρίτερα, όμως οι άνθρωποι αυτοί θα πρέπει επίσης να λάβουν υπόψη ότι μερικοί θάνατοι είναι ευκολότερο να τους αντέξει κανείς συγκριτικά με κάποιους άλλους. Δεν είναι τυχαίο ότι η πνευμονία περιγραφόταν παλαιότερα σαν “ο φίλος του γέρου”, τον καιρό που δεν είχαν ακόμη εφευρεθεί τα αντιβιοτικά. Αντίθετα με τον τρόπο με τον οποίο παρουσιάστηκε το θέμα από ορισμένα ΜΜΕ, κανείς δεν υποστηρίζει πως οποιοδήποτε γηραιό άτομο θα πρέπει να εγκαταλειφθεί να πεθάνει χωρίς επαγγελματική νοσηλεία. Ωστόσο, θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι πολλοί αδύναμοι γέροντες θα μπορούσαν να δουν τη λοίμωξη του Covid-19 σαν ένα σχετικά γαλήνιο τέλος, σε σύγκριση, φέρ' ειπείν, με το να παραμείνουν για πολλά χρόνια σε άνοια, ή σε σύγκριση με μερικούς καρκίνους. Η πρόταση να ενθαρρύνει η κυβέρνηση τη συζήτηση επ’ αυτού του ζητήματος μέσα στις οικογένειες, δεν αποτελεί ένα σχέδιο εξόντωσης των ηλικιωμένων αλλά ένα σχέδιο σεβασμού της αυτονομίας τους και του δικαιώματός τους να είναι οι ίδιοι που θα λάβουν τέτοιες αποφάσεις και όχι κάποιοι άλλοι για λογαριασμό τους […]”
Πηγή για το πρωτότυπο άρθρο: Social Science Space

1 σχόλιο: 


Ο/Η ΑΧΠ λέει:
Υπάρχει και Κυπριακό, Χριστιανο-Ορθόδοξο και Ταλιμπανικό προηγούμενο:

“Θα διερωτηθεί κάποιος εμείς που ερχόμαστε εκκλησία δεν θα αρρωστήσουμε; Θα αρρωστήσουμε και θα πεθάνουμε. Ποιος μας είπε ότι θα μείνουμε αθάνατοι σε αυτόν τον κόσμο. Θέλαμε το κορωνοϊό για να μας πει ότι μια μέρα θα πεθάνουμε; Θέλαμε τον κορωνοϊό να μας πει ότι μια μέρα θα αρρωστήσουμε; Οι Άγιοι Σαράντα μάρτυρες τι είπαν. Αφού μια μέρα θα πεθάνουμε που θα πεθάνουμε, ας πεθάνουμε τίμιοι με τον εαυτό μας και ενώπιον του Θεού ευάρεστοι. Και ας έχουμε μνήμη θανάτου να μας θυμίζει την έξοδό μας από αυτόν τον κόσμο. Τι μας προσφέρει η εκκλησία; Την αφοβία. Τη νίκη κατά του φόβου του θανάτου. Τον βιολογικό θάνατο θα τον περάσουμε όλοι. Τον πνευματικό θάνατο, όμως, δεν θα τον περάσει ο άνθρωπος που πιστεύει στο Θεό”

Όταν κάποιος μετρήσει και τον κίνδυνο κάποιος από αυτούς τους κρετίνους να μεταδώσουν την ασθένεια σε άλλους και δη ευπαθείς, θα μπορούσε άνετα να το χαρακτηρίσει και κήρυγμα της Αλ Κάιντα σε βομβιστές πριν την επίθεση αυτοκτονίας.

ΒΡΕΤΑΝΙΑ

Πρόβλεψη για τουλάχιστον 500.000 θανάτους υποχρέωσε σε αλλαγή στρατηγικής την κυβέρνηση

Πηγή: Associated Press

Μία μελέτη της ομάδας του κορυφαίου επιδημιολόγου Νιλ Φέργκιουσον στο Imperial College London που προβλέπει καταστροφικές επιπτώσεις της επιδημίας Covid-19 στο Ηνωμένο Βασίλειο, είχε ως αποτέλεσμα η κυβέρνηση του Μπόρις Τζόνσον να επιβάλει αυστηρότερα μέτρα για τον έλεγχο της επιδημίας στη χώρα. Η μελέτη προβλέπει εκατοντάδες χιλιάδες θανάτους και ένα εθνικό σύστημα Υγείας στα όρια της κατάρρευσης.

Σε μία αιφνίδια μεταστροφή της μέχρι σήμερα στρατηγικής της, η κυβέρνηση του Μπόρις Τζόνσον έδωσε χθες οδηγίες για περιοριστικά μέτρα στις κοινωνικές επαφές και απομόνωση των ατόμων άνω των 70 ετών.

Στη μελέτη χρησιμοποιήθηκαν στοιχεία από την εξέλιξη της επιδημίας στην Ιταλία.

Συγκρίνοντας τις εν δυνάμει επιπτώσεις της επιδημίας Covid-19 με την επιδημία της γρίπης το 1918, η ομάδα του Φέργκιουσον προέβλεψε ότι χωρίς περιοριστικά μέτρα η έκρηξη της επιδημίας θα προκαλέσει περισσότερους από 500.000 θανάτους στη Βρετανία και 2,2 εκατομμύρια στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ακόμη και με βάση το προηγούμενο σχέδιο της βρετανικής κυβέρνησης για τον έλεγχο της εξάπλωσης της επιδημίας, που προέβλεπε απομόνωση των ύποπτων περιστατικών, αλλά δεν περιλάμβανε περιοριστικά μέτρα στην κοινωνική ζωή, το αποτέλεσμα θα ήταν 250.000 θάνατοι και συστήματα υγείας υπό κατάρρευση.

Οι επιστήμονες θεωρούν ότι με μέτρα όπως ο περιορισμός των κοινωνικών επαφών και οδηγίες για την αποφυγή των κλαμπ, παμπ και θεάτρων, η καμπύλη εξέλιξης της επιδημίας θα αμβλυνθεί.

Σύμφωνα με πηγές που συμμετείχαν στη λήψη των αποφάσεων, η μελέτη συνέβαλε στην αλλαγή της στάσης της κυβέρνησης του Μπόρις Τζόνσον.

(Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ, «Reuters»)

ΔΕΣ ΑΚΟΜΗ
ΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ Δ. ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑ ΜΕΤΑ
ΤΗΝ ΤΗΛΕΔΙΑΣΚΕΨΗ ΜΕ ΤΟΝ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ

για τους "θρησκόληπτους" του ΚΚΕ: Σ' άλλον "θεό" πιστεύετε εσείς, σ' άλλον Eμείς.

από: Nikos Zartamopoulos

 

"ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΠΡΟΣΚΥΝΑΤΕ ΤΑ ΕΙΚΟΝΙΣΜΑΤΑ ΒΡΕ ΠΑΛΙΟΘΡΗΣΚΟΛΗΠΤΟΙ;"

Τόσα χρόνια περιέφεραν τα "εικονίσματα" του Χαρίλαου 

-μια μεταφορική του έκφραση δηλαδή- 

ως αυταπόδεικτη ομολογία 

ότι τα μέλη και οι υποστηρικτές του ΚΚΕ είναι ένα μάτσο "θρησκόληπτοι"

που δεν αντέχουν να κάνουν κριτική και αυτοκριτική στο έδαφος της πραγματικότητας... 

Κι όλα αυτά γιατί αυτοί οι παλιοθρησκόληπτοι στις αρχές των 90's αρνήθηκαν να δεχτούν πως ο "κομμουνισμός τελείωσε" 

(το είχε πει ολόκληρο Μέγκα Τσάνελ...), 

γιατί δεν έσπευσαν να "αποτινάξουν" 

από πάνω τους την κληρονομιά της εμπειρίας των σοσιαλιστικών χωρών 

όπως έκαναν άλλοι 

και γιατί επέμειναν σε κάτι "ξεπερασμένα" όπως στην αναγκαιότητα της επαναστατικής ανατροπής του καπιταλισμού

 και ύπαρξης του κομμουνιστικού κόμματος και άλλα τέτοια "παλαβά"... 

αντί να αναζητούν τη νέα εκδοχή "εφικτού σοσιαλισμού" σαν λογικοί αριστεροί άνθρωποι "της εποχής τους"...

Τα τελευταία χρόνια μέσα σε αυτό που νόμιζαν "μοναστήρι" έγιναν πολλά "μυστήρια". 

Το διαπίστωσαν τα "ελεύθερα και κριτικά" αριστερά πνεύματα κυρίως όταν ξέσπασε η καπιταλιστική κρίση 

κι αυτοί άφησαν τα όνειρα για "σοσιαλισμό με αγορά", 

τα οικουμενικά προβλήματα και κάτι άλλες ρεφορμιστικές μούρλες της "παλινόρθωσης" 

κι αισθάνθηκαν ξανά "ριζοσπάστες και επαναστάτες". 

Πήγαν λοιπόν τότε έξω από το "μοναστήρι" να "αναβαπτιστούν" και παράλληλα να πουλήσουν την νέα οπορτουνιστική πραμάτεια τους, εικονίτσες κι αγαλματάκια "λαϊκών μετώπων", 

"μεταβατικών προγραμμάτων", 

και κυρίως χαϊμαλιά και γιατροσόφια 

"ανακούφισης" 

του λαού.

Στο μεταξύ όμως οι "θρησκόληπτοι" πραγματοποιούσαν και συνέχιζαν έναν αυτοκριτικό αναστοχασμό της δικής τους ιστορίας, 

της ιστορίας του κομμουνιστικού κινήματος και του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε. 

Τα συμπεράσματά τους τα χρησιμοποιούσαν και σαν εργαλεία για την ανάλυση της ίδιας της εποχής μας και της καπιταλιστικής κρίσης. 

Έτσι τα νέα ριζοσπαστικά χαϊμαλιά παρέμειναν κατά βάση απούλητα στα πέριξ της "μονής". 

Οι πωλητές τους -μαζί με κάτι λίγους που τα αγόρασαν- άρχισαν τότε να κραδαίνουν ένα επιλεκτικά κατασκευασμένο τεράστιο 

"εικόνισμα" που το ονόμασαν "Χαρίλαο", 

μπας και τρομάξουν κανέναν από αυτούς που ακόμα προφανώς θεωρούσαν "θρησκόληπτους".

"Το ΚΚΕ κάνει κριτική στην παλιά στρατηγική του, 

αποκαθηλώνει τον Χαρίλαο, 

ξυπνήστε Χριστιανοί!".

Κύλησαν ακόμη μερικά χρόνια, μαύρα για τον λαό. 

Παρά το ότι τα χαΐρια τους τα είδε και τα βλέπει όλος ο κόσμος (καθώς ο λογαριασμός της συριζαίικης διαχείρισης για τους εργαζόμενους όλο και ανεβαίνει), 

μερικοί 

συνεχίζουν ακάθεκτοι τη 

"διαφωτιστική/σκοταδιστική" τους 

προσπάθεια. 

Πότε παίρνουν την πόζα του "ελεύθερου πνεύματος" και του 

"κριτικού στοχαστή" που κατακεραυνώνει το "περίκλειστο μοναστήρι" του ΚΚΕ. 

Πότε φορούν τη μαντίλα της υστερικής λαϊκομετωπικής θεούσας και της φαρμακόγλωσσας μοιρολογίστρας του μακαρίτη... 

Κραδαίνουν το ίδιο παρδαλό εικόνισμα "Χαρίλαος" εις άγραν σοκαρισμένων θρησκόλήπτων, 

μπας και πουλήσουν πάλι κανένα από τα θαυματουργά χαϊμαλιά τους, σε νέα βερσιόν, που θα "σώσουν τον λαό"...

"Το ΚΚΕ κάνει κριτική στην παλιά στρατηγική του, αποκαθηλώνει τον Χαρίλαο, ξυπνήστε Χριστιανοί!" 

λένε πάλι...

Για να μην απορούν τελικά όλοι αυτοί οι τύποι, που νομίζουν ότι τόσο καλά "μας ξέρουν" εμάς τους "θρησκόληπτους", 

τους ενημερώνουμε 

ότι ο λόγος που δεν μας τρομάζουν τα ξόανα και τα εικονίσματα που μας κουνάνε μπροστά στη μύτη είναι εξαιρετικά απλός:

 δεν έχουν καταλάβει "Χριστό"...

Συνελόντι ειπείν,

(και για να το διατυπώσουμε πάλι με μια φράση του Χαρίλαου): 

"Σ' άλλον θεό πιστεύουν αυτοί, σ' άλλον εμείς"...

**********

Nikos Zartamopoulos Από μνήμης μαρτυρία (αν κάποιος έχει το σχετικό δημοσίευμα του Ριζοσπάστη με τα ακριβή λόγια του Χαρίλαου Φλωράκη εκείνη την ημέρα ας το παραθέσει):

Συγκέντρωση του ΚΚΕ στο ΣΕΦ με ομιλητή τον Χαρίλαο. Πρέπει να ήταν για τις θέσεις στο 12ο Συνέδριο ή κάτι τέτοιο, ήταν 1986 νομίζω. 
Μετά την ομιλία είχε ερωτήσεις του κοινού, κάτι ασυνήθιστο τότε, σε τόσο μεγάλη κλίμακα (μιλάμε για 20000 κόσμο).
Κάποιος έκανε ερώτηση στον Χαρίλαο αν θα συνεργαζόταν με το τότε "ΚΚΕ εσ". Μέσα στα διάφορα που είχε απαντήσει τότε ο Χαρίλαος ήταν "σε άλλο Θεό πιστεύουμε εμείς, σε άλλον αυτοί".
Στη συνέχεια μετά από αρκετές ερωτήσεις παίρνει το λόγο ένας ακροατής με μια κάπως παράξενη φωνή και με κάπως προκλητικό τόνο (αν μπορεί κάποιος να εικάσει διάφορα πράγματα από τη φωνή, η φωνή έδειχνε ότι επρόκειτο για έναν συντηρητικό άνθρωπο, κάτι σε γυμνασιάρχη, που ήταν παντελώς άσχετος με τον χώρο του ΚΚΕ, που ήθελε να τον "πιάσει" τον Χαρίλαο...)
Η ερώτηση ήταν ακριβώς ως εξής:
"Κύριε Γενικέ, χρησιμοποιήσατε προηγουμένως την έκφραση «σε άλλον θεό πιστεύουν αυτοί, σε άλλον εμείς». Η ερώτησή μου είναι απλή:

 Εσείς πιστεύετε στον Θεό?"

Η έκπληξη ήταν γενική, το σούσουρο του κόσμου μεγάλο.

 Ο Χαρίλαος αφού πήρε το απορημένο του ύφος στην αρχή, απάντησε:
"Αν και η ερώτησή σας ... (κάτι είπε εκεί το νόημα ήταν ότι είναι "άσχετη") θα σας απαντήσω ευθέως: 

Όχι, δεν πιστεύω στον Θεό, γιατί ως γνωστόν οι κομμουνιστές είναι ...ΑΘΕΟΙ" 
(σσ. βάζω σε κεφαλαία το ΑΘΕΟΙ γιατί το είπε πολύ δυνατότερα και πιο τονιστά με ένα σταμάτημα πριν τη λέξη.) 

Αυτό θα μπορούσε να εκληφθεί και σαν βροντώδης διακήρυξη, όμως δεν ήταν έτσι, διότι ο Χαρίλαος έτσι μίλαγε, και συνήθως τόνιζε όποια λέξη κι αν βρισκόταν τελευταία στη φράση του...

Το θέμα είναι ότι αυτή η λέξη προκάλεσε ένα αυθόρμητο χειροκρότημα στο στάδιο, στο οποίο αμέσως αμέσως ο Χαρίλαος αντέδρασε αμέσως επιτιμητικά: "Μα τι κάνετε, σταματήστε, μη χειροκροτάτε! Δεν είναι για χειροκρότημα!"

Κι εδώ άρχισε να λέει: ότι αυτό είναι μια φιλοσοφική θέση, και ότι η πίστη και οι πεποιθήσεις είναι προσωπικό ζήτημα του καθενός, μπλα μπλα. 

Επίσης ότι οι κομμουνιστές δεν παραιτούνται βεβαίως βεβαίως από το καθήκον της αθεϊστικής προπαγάνδας, 

αλλά επίσης βεβαίως βεβαίως σέβονται τις θρησκευτικές πεποιθήσεις και συνεργάζονται με τους πιστούς χριστιανούς που συμμερίζονται τους στοχους του λαϊκού κινήματος κτλ. κτλ. 

Ομως, θα σας πω, συνέχισε, μια εικόνα που επαναλαμβανόταν στην εξορία τις Κυριακές ή στις θρησκευτικές γιορτές.
Έρχονταν οι Αλφαμίτες με τα ρόπαλα από τα χαράματα και μας στοίχιζαν για να πάμε στην εκκλησία.

Πηγαίναμε χωρίς χαμόγελα, μπαίναμε αμίλητοι, ακούγαμε χωρίς μορφασμούς και κινήσεις, από σεβασμό στην πίστη των άλλων, ενώ δίπλα μας οι Αλφαμίτες μας έκαναν διάφορες απρεπείς χειρονομίες και με εκείνη την υπόκωφη φωνή, μας δήλωναν, βλαστημώντας τα θεία, ότι μόλις βγαίναμε έξω θα μας περίμενε ο βούρδουλας.

για Τα «μέτωπα» και τον «αντιρατσισμό» της υποκρισίας:

Τα «μέτωπα» και οι «σάλτσες»…

NIKOS ZARTAMOPOULOS·ΤΕΤΑΡΤΗ, 12 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2016:

Το να περιγράψει κανείς μια σκηνή από ένα εκφυλισμένο (ειδικά τελευταία) συνδικαλιστικό όργανο όπως το Νομαρχιακό Τμήμα Λέσβου της ΑΔΕΔΥ, ίσως δεν ακούγεται και πολύ συναρπαστικό.

Μπορεί όμως να είναι «διδακτικό».

Η σκηνή είναι η εξής: σε έκτακτη συνεδρίαση για το προσφυγικό-μεταναστευτικό ζήτημα ο εκπρόσωπος των Παρεμβάσεων (στέλεχος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ) έχει συντάξει ψήφισμα, στο οποίο όλες οι παρατάξεις πλην του ΠΑΜΕ (ΔΑΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, «ανεξάρτητοι», αποχωρήσαντες από ΣΥΡΙΖΑ) συγκλίνουν τελικά και συμφωνούν.

Το κείμενο εξαρχής αποσιωπούσε κρίσιμες «λεπτομέρειες». 

Κουβέντα για τις ευθύνες των εκπροσώπων της κυβερνητικής πολιτικής στο νησί που διαχειρίζονται την εξαθλίωση και τον ασφυκτικό πλέον εγκλωβισμό χιλιάδων ανθρώπων. 

Κουβέντα για τις ευθύνες πολιτευτών της ΝΔ Λέσβου που, μαζί με έναν τοπικό δημοσιογραφικό εθνικιστικό υπόκοσμο, διαδίδουν χοντρά ψέματα και ρατσιστικές τερατολογίες.

Ως συνήθως, το κείμενο είχε γραφεί ώστε ρητορικά να «μοιάζει» με τοποθετήσεις των ταξικών δυνάμεων του ΠΑΜΕ: κατήγγελλε τον ιμπεριαλισμό, τη συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας, την κυβέρνηση που την εφαρμόζει, τον ρόλο των ΜΚΟ και φυσικά τα φασιστικά χρυσαυγίτικα στοιχεία.

Βέβαια πάνω στην αφελή τους προσπάθεια να «στριμώξουν» το ταξικό κίνημα στα «μέτωπα» που μαγειρεύουν, οι συντάκτες του έβαλαν και μια νότα εντυπωσιασμού από αυτές που συνηθίζουν, αποκαλυπτική όμως της ρηχότητας του «ριζοσπαστισμού» τους: μιλούν για την «μπόρα» του ιμπεριαλιστικού πολέμου που γεννά την προσφυγιά. Μπόρα είναι θα περάσει μωρέ κι ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος...

Προφανώς το πρόβλημα δεν είναι αυτή η μεταφορική, πλην αποκαλυπτική, λεξούλα. Είναι ακριβώς η κατεύθυνση της όλης κίνησης, που κάνει κάθε ριζοσπαστική φρασεολογία απλή …σάλτσα σε ένα αποπροσανατολιστικό μενού.

Αυτό φάνηκε κι από την εξέλιξη. Αφού το ψήφισμα είχε φροντίσει εκ προοιμίου να διευκολύνει τους εκπρόσωπους του ΣΥΡΙΖΑ και της ΔΑΚΕ, οι τελευταίοι αποδέχτηκαν όλη τη «ριζοσπαστική»σάλτσα. Οι του ΣΥΡΙΖΑ δεν είχαν κανένα πρόβλημα να υιοθετήσουν την καταγγελία της κυβερνητικής πολιτικής, όπως και οι της ΔΑΚΕ δεν είχαν πρόβλημα να ψηφίσουν ένα κείμενο που κατήγγελλε τον …ιμπεριαλισμό και τους σχεδιασμούς της …ελληνικής αστικής τάξης (!).

Ενθαρρυμένες προφανώς από αυτή την …τεράστια επιτυχία στο μικρό γραφικό μας νομαρχιακό τμήμα, οι Παρεμβάσεις συνέχισαν τις …διαπραγματεύσεις, για ένα «δευτερεύον» ζήτημα: οι εκπρόσωποι της ΔΑΚΕ δυσανασχετούσαν με τον όρο «δομές ανθρώπινης υποδοχής και φιλοξενίας» που εμφανιζόταν στο αρχικό κείμενο.

Μετά από ένα τριήμερο διαβουλεύσεων βρέθηκε η χρυσή τομή και ο ενοχλητικός όρος απαλείφθηκε από την απόφαση του ΝΤ της ΑΔΕΔΥ. Προφανώς οι πρόσφυγες που φτάνουν στο νησί θα καταγράφονται και θα τρώνε «εν κινήσει», ώστε να είναι όλοι ευχαριστημένοι στο «αντιφασιστικό μέτωπο»…

Η ευκολία με την οποία όλες οι παρατάξεις υιοθέτησαν τη «ριζοσπαστική σάλτσα», δείχνει ότι ήθελαν -για τους δικούς της λόγους η καθεμιά- απαξάπαντος το «μενού».

Και το μενού δεν ήταν άλλο από το «αντιφασιστικό-αντιρατσιστικό» συλλαλητήριο στο οποίο καλούν, ελπίζοντας να εγκλωβίσουν εκεί την αγανάκτηση από τα πρόσφατα κρούσματα ξενοφοβικής υστερίας στο νησί, αλλά και την αγανάκτηση από τις συνέπειες της πολιτικής ΕΕ-ΝΑΤΟ-Κυβέρνησης για το προσφυγικό.

Την έκαναν φαρδιά-φαρδιά αυτή τη φορά την κινητοποίηση-«κολυμβήθρα του Σιλωάμ» για να χωρούν όλοι. 

Να χωρούν οι ντόπιοι απολογητές της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που με την πολιτική της εντείνει το μαρτύριο των προσφύγων, όπως εντείνει και την εξαθλίωση των εργαζόμενων και του λαού. 

Να χωρούν οι ΜΚΟ που εργαλειοποιούν τη διάθεση προσφοράς τόσων και τόσων ανθρώπων από τη Λέσβο, την Ελλάδα και όλο τον κόσμο, κάνοντας την αλληλεγγύη εξάρτημα μιας απάνθρωπης πολιτικής που μετατρέπει ολόκληρο το νησί σε άτυπη φυλακή. 

Να χωρούν ακόμη και μερικοί που θέλουν να χρησιμοποιήσουν τη συμμετοχή τους σε μια αντιρατσιστική εκδήλωση ως «άλλοθι» για να χύνουν αύριο ύπουλο ρατσιστικό δηλητήριο (όπως μερικοί που συμμετέχουν ήδη στην αντιπροσφυγική υστερία χρησιμοποιούν σαν «αντιρατσιστικό άλλοθι» την έμμισθη υπηρεσία τους σε ΜΚΟ). 

Τέλος να χωρούν οι κάθε λογής τυχοδιωκτικές ομάδες «αλληλέγγυων» που κατά καιρούς αξιοποιούνται για να καλλιεργείται ο παράλογος φόβος ότι δήθεν κινδυνεύει η εθνική ταυτότητα και η θρησκεία του ντόπιου πληθυσμού.

Μα θα πει κανείς: δεν πρέπει οι εργαζόμενοι, ανεξάρτητα από την πολιτική τους τοποθέτηση, να αντιδρούν άμεσα στη φασιστική και ρατσιστική προπαγάνδα των χρυσαυγιτών και των ομοίων τους; 

Φυσικά και πρέπει αυτή η μάχη να δίνεται και οι ταξικές δυνάμεις και οι κομμουνιστές τη δίνουν καθημερινά σε κάθε σωματείο, αγροτικό σύλλογο, σύλλογο γονέων, χωριό ή γειτονιά στη Λέσβο και σε όλη την Ελλάδα, όπου εκδηλώνεται αυτή η μισανθρωπική χολέρα. 

Και κάθε φασιστικό χέρι που σηκώνεται απέναντι σε μετανάστες, σε αγωνιστές ή σε άλλους ανθρώπους πρέπει να κόβεται. 

Όρος γι’ αυτό είναι να αναγνωρίζουμε ποιο είναι το τέρας που πολεμάμε και να μην καμωνόμαστε πως δεν το βλέπουμε. 

Και στο παρελθόν και σήμερα το φασιστικό τέρας εκφράζει την πιο ωμή και επιθετική μορφή της εξουσίας των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού, 

αυτής που θέλει να επιβάλλεται χωρίς τους φιλελεύθερους περιορισμούς της αστικής δημοκρατίας,

 αυτής που υποδουλώνει τους ανθρώπους στον ζυγό του κεφαλαίου χωρίς καν επιχειρήματα, σαν στρατιώτες, απλά και μόνο με την επίκληση της Κοινότητας ή της Φυλής. 

Και στο παρελθόν και σήμερα οδηγεί μέχρι τα πιο φρικιαστικά άκρα τις προσπάθειες του συστήματος 

να διαιρεί τους καταπιεσμένους με βάση κοινωνικά, φυλετικά, τοπικά κριτήρια. 

Αξιοποιούσε και αξιοποιεί τη σύγχυση που σπέρνει στον λαό η αστική εξουσία σχετικά με τα αίτια της καπιταλιστικής κρίσης, της μιζέριας και των ιμπεριαλιστικών πολέμων, 

για να διαδώσει την πεποίθηση πως γι’ αυτά ευθύνονται κάποιοι κακόβουλοι φυλετικοί εχθροί 

και 

όχι το εκμεταλλευτικό σύστημα. 

Οικειοποιείται την πίστη που καλλιεργούν οι κάθε λογής ρεφορμιστές πως υπάρχουν θαυματουργές λύσεις διαχείρισης του συστήματος, 

και υπόσχεται ότι το «θαύμα» θα γίνει αν τις εφαρμόσουν με τη σιδερένια χείρα και σιδερένια φτέρνα των ταγμάτων εφόδου.

Αυτά τα χαρακτηριστικά του φασιστικού τέρατος 

-που τα βλέπουμε σε μικρογραφία να αναπτύσσονται παντού- ποιος στα αλήθεια τα πολεμά με συνέπεια; 

Μήπως αυτοί που πριν λίγα χρόνια συνέγραφαν από τις «κάτω πλατείες» μανιφέστα αντιμνημονιακών μετώπων ενάντια στην «τραπεζοκρατία» ή σε άλλες μορφές «κακού καπιταλισμού», δίνοντας άλλοθι στον εθνικισμό των «πάνω πλατειών»; 

Αυτοί που έσερναν τον λαό στα μέτωπα του ψευδεπίγραφου ΟΧΙ, διευκολύνοντας την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να περάσει στην εφαρμογή των μνημονίων για λογαριασμό των μονοπωλίων; 

Αυτοί που σήμερα προωθούν στους εργαζόμενους «ευρωσκεπτικιστικά» «αντι-ΕΕ» μέτωπα, που σε όλη την Ευρώπη αξιοποιούνται από σοβινιστικές δυνάμεις κι αντικειμενικά εξυπηρετούν αστικά συμφέροντα σε διάφορες χώρες;

Κι όμως αυτοί οι ίδιοι μας λένε σήμερα να βαδίσουμε «αντιφασιστικά» με κυβερνητικούς και άλλους επίδοξους σφάχτες του λαού, ξεπλένοντας έτσι τις εγκληματικές ευθύνες που ζέσταναν τόσον καιρό το αυγό του φιδιού. 

Μας λένε να διευκολύνουμε τις προσπάθειες αντιδραστικών κύκλων να συνδέσουν τους πρόσφυγες με τη δυστυχία που αντιμετωπίζει ο λαός μας από τα μέτρα των μνημονίων και να εμφανίσουν την καπιταλιστική κρίση σαν αντίθεση εθνικισμού-κοσμοπολιτισμού. 

Μας λένε να συμμετάσχουμε σε μια «κινηματική καρικατούρα» του επίσημου, υποκριτικού «αντιρατσισμού» των κυβερνήσεων της ΕΕ, εκείνων που ανοιγοκλείνουν τη στρόφιγγα της μετανάστευσης κατά τα συμφέροντα των μονοπωλίων, που οργανώνουν την εκμετάλλευση χιλιάδων ξεριζωμένων με εργαλείο την ξενοφοβία.

Ο «αντιρατσισμός» της υποκρισίας και της «κονόμας» φάνηκε αυτές τις μέρες πόσο κοντά ποδάρια είχε.

Τα ειλικρινή αισθήματα αλληλεγγύης προς τους πρόσφυγες και απέχθειας για τον ρατσισμό 

είναι καιρός να συναντηθούν με το μόνο «μέτωπο» που είναι σε θέση να αντιπαλέψει τα φασιστικά μορφώματα:

 το ταξικό μέτωπο που αντιπαλεύει την εξουσία των μονοπωλίων που τα γεννά, 

το μέτωπο που θέτει στο στόχαστρο τους πραγματικούς υπεύθυνους για τη μαζική ανεργία, τη φτώχεια, τους πολέμους, τον ξεριζωμό.

Αυτή την πρώτη ηχηρή απάντηση στον φασισμό που σηκώνει κεφάλι δώσαμε αυτή την Τρίτη με το συλλαλητήριο του Εργατικού Κέντρου, της Ομοσπονδίας Αγροτικών Συλλόγων και της Ομοσπονδίας ΕΒΕ στη Λέσβο, αυτή θα συνεχίσουμε να δίνουμε.

Νίκος Ζαρταμόπουλος

Εφημερίδα Νέο Εμπρός, φ. 1145, 12-10-2016, σελ. 4

(με μικρές αποκλίσεις από το δημοσιευμένο)

για την Γαλλία k τα παράδοξα του κινήματός της

H ταξική πάλη στην Γαλλία

Το Γαλλικό «παράδοξο» 

Παρακολουθούμε τους δύο τελευταίους μήνες στην Γαλλία μια σειρά από οξύτατους ταξικούς αγώνες, και μάλιστα με αναβαθμισμένες μορφές πάλης και εντός ενός κράτους που εξακολουθεί να βρίσκεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης μετά τις επιθέσεις του Νοέμβρη του ’15 στο Παρίσι και αλλού. 

Αιτία για όλα αυτά, είναι ο νέος εργασιακός νόμος της υπουργού Μιριάμ Ελ Κομρί που δεν αφήνει πραγματικά λίθο επί λίθου στα εργασιακά-συνδικαλιστικά δικαιώματα του γαλλικού λαού. 

Παρά το γεγονός πως ανάλογες νεοφιλελεύθερες «μεταρρυθμίσεις» γίνονται λίγο έως πολύ σε όλο το μήκος και πλάτος της ΕΕ (με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την Ελλάδα των «μνημονίων», που βέβαια δεν εφαρμόζει κάτι άλλο, παρά ότι κάνουν και όλες οι υπόλοιπες χώρες της ΕΕ, με ή χωρίς «μνημόνια»), στην Γαλλία είναι η πρώτη φορά που η επίθεση του κεφαλαίου στην εργατική τάξη βρίσκει μια τόσο πεισματώδη και αποφασιστική αντίσταση. 

-Ποιό είναι το «παράδοξο»; 

Πως η αντίσταση αυτή λαμβάνει χώρα σε ένα μέρος του κόσμου, που το ΚΚ του είναι από δεκαετίες τώρα καρικατούρα του παλιού ένδοξου εαυτού του. 

Το ακόμη πιο παράδοξο της ιστορίας αυτής είναι πως, της αντίστασης της Γαλλικής εργατικής τάξης ηγείται ακριβώς η συνδικαλιστική συνομοσπονδία CGT (ουσιαστικά το συνδικαλιστικό σκέλος του ΓΚΚ, παρότι δεν έχει οργανική σχέση μαζί του ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του ’90),μπροστάρηδες του αγώνα είναι πρώην ή και νυν μέλη του ΓΚΚ, ενώ η μόνη εφημερίδα που έχει πάρει ανοιχτά το μέρος των αγωνιζόμενων απεργών είναι το πρώην όργανο του ΓΚΚ, η «Ουμανιτέ».

Παρότι λοιπόν το Γαλλικό ΚΚ έκανε εδώ και δεκαετίες ότι μπορούσε προκειμένου να αυτοδιαλυθεί και σίγουρα είναι ανίκανο να καθοδηγήσει την ταξική πάλη, όχι μόνο είναι τελικά η όξυνση της ταξικής πάλης που (αντιστρόφως) παρασύρει το ΓΚΚ,

αλλά ακόμη πιο παράδοξα βλέπουμε τους Γάλλους κομμουνιστές (όχι την ηγεσία τους βέβαια) να είναι παντού σε αυτό τον αγώνα, και μάλιστα στην πρώτη γραμμή του. 

Και μάλιστα σε βαθμό που, κάποιος που θα κατέβαινε από άλλον πλανήτη και δεν ήξερε τι εστί ΓΚΚ, θα μπορούσε κάλιστα 

–με μια επιφανειακή ματιά- 

να πιστέψει πως πρόκειται για «κομμουνιστική εξέγερση» οργανωμένη από τα «κόκκινα συνδικάτα» της CGT, και υποστηριζόμενη από το «κόκκινο» έντυπο «Ουμανιτέ». 

Προβολή εικόνας στο Twitter

 Ακολουθήστε

grigoris georgatos ‎@Trash2003

Το κόκκινο πρωτοσέλιδο της Oυμανιτέ(το είδαμε κ αυτό!):
"Η αλληλεγγύη των εργατών ενάντια στον εγωισμό των ισχυρών"

10:22 π.μ. - 28 Μάιος 2016

 
•  77 Retweet
 
•  99 "μου αρέσει"

-Πως εξηγούνται οι παραπάνω αντιφάσεις; 

Εδώ θα κάνουμε μια στάση να θυμηθούμε λίγο τον Ένγκελς: 

«Η Γαλλία είναι η χώρα όπου περισσότερο από οπουδήποτε αλλού οι ταξικοί αγώνες έφταναν κάθε φορά ως την αποφασιστική μάχη και όπου, συνεπώς, διαγράφονταν με τον πιο ανάγλυφο τρόπο οι μεταβαλλόμενες πολιτικές μορφές που μέσα τους κινούνται οι ταξικοί αγώνες και όπου συνοψίζονται τ' αποτελέσματά τους. 

Κέντρο της φεουδαρχίας στο μεσαίωνα, πρότυπο χώρας της ενιαίας φεουδαρχικής μοναρχίας ύστερα από την αναγέννηση, η Γαλλία τσάκισε στη μεγάλη επανάσταση το φεουδαρχισμό και εγκαθίδρυσε την καθαρή κυριαρχία της αστικής τάξης με τέτοια κλασική μορφή που δεν την έφτασε καμιά άλλη χώρα στην Ευρώπη. 

Κι ο αγώνας του προλεταριάτου που ανεβαίνει, ενάντια στην κυρίαρχη αστική τάξη εκδηλώνεται εδώ, στη Γαλλία, με τέτοια έντονη μορφή που είναι άγνωστη αλλού....»[1]

Στην Γαλλία λοιπόν υπάρχει μια εργατική τάξη με παραδοσιακά υψηλή ταξική συνείδηση, καθώς και με παραδοσιακά μαζική οργάνωση. 

Αυτό δεν άλλαξε (ούτε και θα μπορούσε να αλλάξει) από την μετάλλαξη του Γαλλικού ΚΚ, καθώς είναι η ταξική συνείδηση που είναι προαπαιτούμενο της πολιτικής και όχι το αντίστροφο, μια και η πολιτική συνείδηση είναι ανώτερη μορφή της ταξικής. 

Κανένα «παράδοξο» λοιπόν δεν υπάρχει στην Γαλλία, παρά μόνο εάν προσπαθήσουμε να ερμηνεύσουμε το τι γίνεται εκεί, παίρνοντας σαν νόρμα το ελληνικό (άνευ εισαγωγικών) παράδοξο, του να υπάρχει πιο ανεπτυγμένη πολιτική παρά ταξική συνείδηση, για μια σειρά από ιστορικούς λόγους που αφορούν την χώρα μας (εμφύλιος, μετεμφυλιακό κράτος, χούντα, κλπ). 

Κλείνοντας. 

Μέχρι στιγμής η Γαλλική οργανωμένη εργατική τάξη έχει δείξει αξιοθάυμαστα δείγματα αγωνιστικότητας, έχοντας δύο μήνες στους δρόμους υπό καθεστώς σκληρής καταστολής, πολιτικής ωριμότητας καταφέρνοντας να εκτοπίσει τις γαλλικές «πλατείες» από το επίκεντρο της πολιτικής αντιπαράθεσης σχεδόν με το καλημέρα (ας συγκρίνουμε λίγο με τα δικά μας), καθώς και οργανωτικής συγκρότησης με γερά περιφρουρημένες απεργίες και κινητοποιήσεις, παρά τις προβοκάτσιες που διαδέχονται η μια την άλλη και εντός «κατάστασης έκτακτης ανάγκης». 

Τι μέλλει γενέσθαι; 

Παρά το γεγονός πως οι συνδικαλιστές της CGT έχουν ήδη ξεπεράσει τον εαυτό τους με όλα τα παραπάνω, η πολιτική αλλαγή 

–και με τον όρο εννούμε εδώ την αλλαγή της κυρίαρχης τάξης-

 δεν είναι ούτε μέσα στις δυνατότητες, ούτε στις αρμοδιότητες και του πιο αγωνιστικού και οργανωμένου συνδικαλιστικού κινήματος. 

Αυτό είναι πάντα δουλειά ενός επαναστατικού κομμουνιστικού κόμματος. 

Έτσι λοιπόν, στην Γαλλία και αλλού θα παιχτεί ξανά το αποφασιστικό παιχνίδι.

 Το παιχνίδι ενός αντικειμενικού κινήματος που χρειάζεται την συμβολή του υποκειμενικού παράγοντα, του ταξικού κόμματος.[2] 

Καλό σκάψιμο γέρο τυφλοπόντικα![3] 

________________
[1]Από τον πρόλογο του Φ.Ένγκελς στην 3η γερμανική έκδοση της 18ης Μπρυμπαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη, του κ.Μαρξ 
[2]Μάριο Μάφι, Underground,εκδ.Οδυσσέας 1982 
[3] Αλλά η επανάσταση είναι συστηματική. Ακόμα ταξιδεύει μέσα στο καθαρτήριο. Κάνει τη δουλειά της μεθοδικά…Και όταν έχει ολοκληρώσει το δεύτερο μισό της προκαταρκτικής της εργασίας, η Ευρώπη θα αναπηδήσει απ’ το κάθισμά της και θα φωνάξει: έσκαψες καλά, γερο- τυφλοπόντικα!
Κ. Μαρξ, η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη