Οι Φτωχοί Πήγαιναν στο Μέτωπο..Οι πλούσιοι είχαν Άλλες Επιλογές #ΚραυγέςΖητούνΘυσίες

 

Από
Κυκλοθυμικός
Τέλη της δεκαετίας του ’60 στις ΗΠΑ. Ο πόλεμος στο Βιετνάμ έχει ήδη κοστίσει χιλιάδες ζωές και το κίνημα των πολιτικών δικαιωμάτων συγκλονίζει τη χώρα. 

Θεωρητικά, οι νόμοι για τα πολιτικά δικαιώματα και το δικαίωμα ψήφου είχαν βάλει τέλος στη νομοθετημένη φυλετική διάκριση. Στην πράξη όμως στην καθημερινότητα κυριαρχούσε η βία, η φτώχεια, η αστυνομική καταστολή και η ακραία ανισότητα.

Το μεταπολεμικό αμερικανικό όνειρο είχε στηριχθεί πάνω στην υπόσχεση ότι οποιοσδήποτε μπορεί να προοδεύσει αν δουλέψει σκληρά, οι ΗΠΑ πουλούσαν στον κόσμο την εικόνα κοινωνίας ατομικών ελευθεριών, τεχνολογικής προόδου και συλλογικής ευημερίας. 

Όμως κάτω από την βιτρίνα βρισκόταν μια χώρα βαθιά διχασμένη. 

Η κοινωνική τάξη και το χρώμα του δέρματός σου καθόριζαν σχεδόν τα πάντα, από την εκπαίδευση που θα λάβεις, το είδος της εργασίας που θα βρεις, τις δυνατότητες σου για εξέλιξη, μέχρι και το δικαίωμα στη ζωή.

Τα χαμηλά εισοδήματα ήταν συνδεδεμένα με χαμηλή εκπαίδευση, επισφαλείς δουλειές, περιορισμένες ευκαιρίες και μηδενικό περιθώριο διαφυγής. 

Σε αυτά τα στρώματα ανήκαν οι εργάτες των βιομηχανιών, οι αγρότες της ενδοχώρας, οι Αφροαμερικανοί που ζούσαν στον φυλετικά διαχωρισμένο Νότο ή στα αστικά γκέτο, οι Λατίνοι της Καλιφόρνια και του Τέξας. 

Αυτοί ήταν και οι άνθρωποι που έβλεπαν πρώτοι τα ονόματά τους στα χαρτιά της στρατολογία. Ήταν τα σώματα που χρειαζόταν η πολεμική μηχανή για να τα στείλει στη ζούγκλα του Βιετνάμ. Δεν είναι τυχαίο ότι οι Αφροαμερικανοί αποτελούσαν δυσανάλογο ποσοστό στρατιωτών, καθώς σε πολλές χρονιές το ποσοστό τους στο μέτωπο ξεπερνούσε κατά πολύ το ποσοστό τους στον γενικό πληθυσμό.
Έτσι, παρότι τυπικά όλοι οι άντρες ήταν υποχρεωμένοι να υπηρετήσουν, στην πραγματικότητα η θητεία λειτουργούσε με δύο μέτρα και δύο σταθμά. Ένα για τους φτωχούς και ένα για τους πλούσιους. 

Οι φτωχοί πήγαιναν στο μέτωπο. 

Οι πλούσιοι είχαν επιλογές, όπως μια έγκαιρη εγγραφή σε κολέγιο, μια βολική ιατρική γνωμάτευση, ένα τηλέφωνο από την οικογένεια σε κάποιον στρατιωτικό διοικητή. Στη χειρότερη περίπτωση κατέληγαν σε μια μονάδα εντός των ΗΠΑ, ενώ στην καλύτερη έπαιρναν αναβολή μέχρι νεωτέρας. Αλήθεια, δεν σας θυμίζει κάτι αυτό;
Μέσα σε αυτό το τοπίο ταξικής και φυλετικής αδικίας, ο John Fogerty των Creedence Clearwater Revival βλέπει μια εικόνα που συμπυκνώνει όλο το πρόβλημα. 

Αυτός ήταν ο David Eisenhower, εγγονός του πρώην προέδρου και στρατάρχη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και παράλληλα γαμπρό του προέδρου Nixon. 

Ο Eisenhower, ως μέλος της πολιτικής αριστοκρατίας της Αμερικής, είχε πετύχει αρχικά αναβολή λόγω σπουδών και όταν τελικά κατατάχθηκε, στάλθηκε σε μη μάχιμη υπηρεσία στο USS Albany, σε ρόλο επιτελικού αξιωματικού. Έτσι, ο πατριώτης γόνος μιας ισχυρής οικογένειας βρέθηκε προστατευμένος στα μετόπισθεν, μακριά από τις σφαίρες, τα ναπάλμ και την καθημερινή κόλαση του μετώπου.
Με άλλα λόγια, οι άνθρωποι που εξυμνούσαν τον πατριωτισμό και το καθήκον δεν διανοούνταν να αφήσουν τα δικά τους παιδιά να σκοτωθούν για την πατρίδα που δήθεν υπερασπίζονταν. Οι γιοι των γερουσιαστών δεν πέθαιναν στον πόλεμο. Οι γιοι των φτωχών, ναι.
Και έτσι ο Fogerty γράφει ένα τραγούδι 140 δευτερολέπτων αγνής, αδιαμεσολάβητης οργής απέναντι στην ταξική αδικία και την υποκρισία. 

Οι στίχοι επιτίθενται στον πατριωτισμό των προνομιούχων, σε μια ρητορική γεμάτη σημαίες, τιμές και αξίες, που όμως χρησιμοποιείται μόνο ως κάλυμμα για την αυτοπροστασία τους. 

Εξήντα χρόνια μετά, ο κόσμος δεν έχει αλλάξει. 

Οι ίδιες κραυγές για πατρίδες, ταυτότητες, τρόπους ζωής που πρέπει να διαφυλαχθούν πάση θυσία εξακολουθούν να ακούγονται. Κραυγές που ζητούν θυσίες των γιών των φτωχών, ενώ οι σύγχρονοι fortunate sons θα συνεχίζουν να απολαμβάνουν έναν κόσμο που εμείς παράγουμε και αυτοί κληρονομούν.
I ain't no senator's son, son
It ain't me, it ain't me
I ain't no fortunate one, no
I ain't no millionaire's son, no, no
It ain't me, it ain't me
I ain't no fortunate one, no
I ain't no military son, Lord
It ain't me, it ain't me
I ain't no fortunate one