Συνολικές προβολές σελίδας

Translate

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ν.Δ.. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ν.Δ.. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

25 Ιανουαρίου, 2020

"Κε" Γεραπετρίτη Σάς Θυμίζουμε την «Βαϊμάρη» !!

Με αφορμή την ανιστόρητη τοποθέτηση του υπουργού Επικρατείας Γιώργου Γεραπετρίτη στη βουλή ότι η «Βαϊμάρη έφερε την απλή αναλογική και η απλή αναλογική έφερε το Χίτλερ». αν και πήρε την πρέπουσα απάντηση απ τον Θανάση Παφίλη σκεφτήκαμε να ξαναθυμηθούμε Τι συνέβη τότε: 

Η «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΒΑΪΜΑΡΗΣ» Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΓΙΑΛΤΑ

Τα τελευταία χρόνια, με αφορμή το «φούσκωμα» της Χρυσής Αυγής από το αστικό πολιτικό σύστημα, φούντωσε το ζήτημα του τέλους της «Δημοκρατίας της Βαϊμάρης», η οποία κατά τους αστούς πολεμήθηκε γι' αυτό ο Χίτλερ και το κόμμα του, στις συνθήκες της οικονομικής κρίσης 1929 - 1933 κατέλαβαν την κυβερνητική εξουσία. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα. Στόχος είναι η αποτροπή της εργατικής τάξης και των συμμάχων της από τον αντικαπιταλιστικό, αντιμονοπωλιακό αγώνα ως μονόδρομο για την οριστική διέξοδο από την κρίση σε όφελός τους με την εργατική, λαϊκή εξουσία, την κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, τον εργατικό έλεγχο. Οι αστοί συγκαλύπτουν ότι ο Χίτλερ πήρε την κυβερνητική εξουσία, με το Σύνταγμα της Βαϊμάρης και την αμέριστη συνδρομή της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας που υπηρετούσαν τα μονοπώλια και την εξουσία τους. Των μονοπωλίων επιλογή ήταν ο Χίτλερ.

Επίσης, οι αστοί, προκειμένου να εμποδίσουν την πάλη της εργατικής τάξης και των συμμάχων της για το σοσιαλισμό, ρίχνουν λάσπη στη Σοβιετική Ενωση, αναπαράγοντας το μεγάλο ψέμα, ότι συμφώνησε, αν δεν επέβαλε, στο «μοίρασμα του κόσμου», μετά το Β' Παγκμόσμιο Πόλεμο, γι' αυτό τάχα και στην Ελλάδα, μετά την απελευθέρωση από τη γερμανική ιμπεριαλιστική κατοχή δε νίκησε, δεν πήρε την εξουσία ο λαός.Σ' αυτά τα δύο ζητήματα αναφέρεται το σημερινό ένθετο του «Ριζοσπάστη» «Ιστορία», προβάλλοντας την ιστορική αλήθεια την οποία παραχαράσσουν οι αστοί.
***

Στις 28 Φλεβάρη 1933, ύστερα από πρόταση της κυβέρνησης του Χίτλερ, ο πρόεδρος της Γερμανίας Χίντενμπουργκ ανέστειλε με έκτακτο διάταγμα όλα τα άρθρα του Συντάγματος της Βαϊμάρης που εγγυόντουσαν την ελευθερία του ατόμου, του λόγου, του Τύπου, των συγκεντρώσεων και της ίδρυσης συνδικαλιστικών Οργανώσεων. Ετσι, λένε, καταλύθηκε το Σύνταγμα της Βαϊμάρης και επικράτησε ο φασισμός. Αντικαταστάθηκε μια μορφή διακυβέρνησης της δικτατορίας των μονοπωλίων με μία άλλη.

Ποια είναι όμως η πραγματική ιστορία; 
Η γερμανική προλεταριακή επανάσταση (3 Νοέμβρη 1918 - Γενάρη 1919, στη Βαυαρία έως τον Απρίλη του ίδιου έτους) έχοντας ως υπόβαθρο, όπως και η Οχτωβριανή της Ρωσίας του 1917, τη μαζική εξαθλίωση που επέφερε για τις λαϊκές μάζες ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος, παρουσίασε κοινά χαρακτηριστικά με εκείνη, όπως για παράδειγμα τα επαναστατικά συμβούλια εργατών και ναυτών. Η μεγάλη ποιοτική διαφορά ήταν το γεγονός ότι στη Γερμανία απουσίαζε το μαζικό και ταξικά συνεπές κόμμα του προλεταριάτου, το κομμουνιστικό (οι πρωτοπόροι επαναστάτες της ομάδας «Σπάρτακος» προχώρησαν στη δημιουργία τέτοιου κόμματος στο απόγειο της επανάστασης). Παρ' όλα αυτά, η δράση του προλεταριάτου, με αρχικούς στόχους που ξεπερνούσαν τα καπιταλιστικά πλαίσια κλόνισε σοβαρά την εξουσία της ηττημένης στον πόλεμο γερμανικής αστικής τάξης.
Αν και η δράση των επαναστατημένων μαζών προσέγγιζε την αντικειμενική ανάγκη της σύμπλεξης των εθνικών και αστικοδημοκρατικών διεκδικήσεων με τη διεκδίκηση της προλεταριακής εξουσίας, η ελλιπής αντίληψη που είχαν για το σοσιαλισμό και για το δρόμο που οδηγεί σε αυτόν (στρατηγική), καθώς και οι αυταπάτες που διατηρούσαν ως προς το χαρακτήρα του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος (το κόμμα που με το ξέσπασμα του πολέμου ηγεμόνευσε στο χώρο του σοσιαλσοβινισμού) υποχρεωτικά οδηγούσε στο συμβιβασμό με τους αστούς, στην καλλιέργεια κοινοβουλευτικών αυταπατών και στον περιορισμό ακόμα και των αστικών μεταρρυθμίσεων. Ενώ, για παράδειγμα, οι μάζες αρχικά διεκδικούσαν, μεταξύ άλλων, την κατάργηση της στρατοκρατίας και του ιδιαίτερου ρόλου του στρατού στην πολιτική ζωή, οι σοσιαλδημοκράτες που ασκούσαν πλέον την κυβερνητική εξουσία, συνεπείς στις δεσμεύσεις τους, όχι απέναντι στις επαναστατημένες μάζες, αλλά απέναντι στους αστούς, αξιοποίησαν τον αυτοκρατορικό στρατό για να πνίξουν στο αίμα το εξεγερμένο προλεταριάτο του Βερολίνου και άλλων πόλεων και αργότερα της Βαυαρίας. 
Με αφορμή τη στυγνή δολοφονία των ηγετών της επανάστασης Κ. Λίμπκνεχτ και Ρ. Λούξεμπουργκ, ο Λένιν σε ομιλία του στις 19/1/1919 κατάγγειλε το νέο ρόλο που ανέλαβε η ηγεσία του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος Γερμανίας (SPD), τους Εμπερτ (Ebert) και Σάιντεμαν (Scheidemann) ως δημίους των προλεταριακών ηγετών, τονίζοντας ταυτόχρονα ότι «... η "Δημοκρατία" είναι τελικά ένα μασκάρεμα της αστικής ληστείας και της πιο κτηνώδους βίας».

Η συντακτική εθνοσυνέλευση που εκλέχτηκε το Γενάρη του 1919 και η υιοθέτηση του Συντάγματος της Βαϊμάρης (4-28 Φλεβάρη) αντικατόπτριζαν την εδραίωση ξανά της εξουσίας των αστών, που σε σχέση με την προπολεμική περίοδο, δε χρειάζονταν πλέον να τη μοιράζονται και με τον αυτοκράτορα (Κάιζερ). Ταυτόχρονα, ο όρος Reich (Ράιχ = αυτοκρατορία - «βασίλειο») παρέμεινε στο νέο Σύνταγμα, παρά την πρόταση που τέθηκε για αλλαγή του σε «Δημοκρατία» (Republik).

Το Σύνταγμα της Βαϊμάρης, σε σύγκριση με το προηγούμενο του Βίσμαρκ (1871) εμπεριείχε πιο προωθημένες διατάξεις (όπως η γενίκευση του δικαιώματος ψήφου σε όλους τους «πολίτες» άνω των 20 ετών, η δυνατότητα διεξαγωγής δημοψηφισμάτων, κ.λπ.), που απλά απέβλεπαν στην πρόσδεση του λαού στα συμφέροντα των καπιταλιστών. 
Για την αποφυγή οποιασδήποτε «παρεξήγησης» επ' αυτού, το άρθρο 48 του Συντάγματος έδινε στον Πρόεδρο της χώρας (αναδεικνυόταν με άμεση ψηφοφορία από το λαό) να αναστέλλει όλες τις συνταγματικές ελευθερίες και να διατάσσει την επέμβαση των ενόπλων δυνάμεων, στην περίπτωση «που παρεμποδίζεται σημαντικά ή απειλείται η δημόσια ασφάλεια και τάξη» (αντίστοιχες διατάξεις έχουν όλα τα αστικά συντάγματα).
Το εν λόγω άρθρο, αξιοποιήθηκε κατά κόρον την περίοδο 1919 - 1933 για την καταστολή εργατικών απεργιακών αγώνων, για τη διάλυση συνταγματικά εκλεγμένων κυβερνήσεων των κρατιδίων όταν αυτές δεν ταίριαζαν απόλυτα με τις επιδιώξεις της άρχουσας τάξης, για την «εν ψυχρώ» προώθηση των πιο αντιδραστικών απαιτήσεων των μεγαλοβιομηχάνων, για την αναστολή της κοινοβουλευτικής δράσης και στο τέλος, ως κατώφλι για το πέρασμα στην ανοιχτή φασιστική δικτατορία των εθνικοσοσιαλιστών.
Στα πρώτα χρόνια, ως απόρροια και της ήττας στον πόλεμο, εμφανίζεται ένα πρωτόγνωρο πληθωριστικό «τσουνάμι»1, που ενέτεινε κατά πολύ την αναδιανομή του παραγόμενου πλούτου σε βάρος της εργατιάς και των μικροαστικών στρωμάτων και προς όφελος των μονοπωλιακών ομίλων που γιγάντωναν μέρα με τη μέρα, μέσα και από τη ραγδαία διαδικασία συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης (μόνο ο πολυεκατομμυριούχος Χούγκο Στίνες (Hugo Stinnes) την περίοδο του ραγδαίου πληθωρισμού εξαγόρασε 1.664 επιχειρήσεις με 300.000 εργαζόμενους!). 
Καθ' όλη τη δεκαετία του '20 η αναδιανομή λειτούργησε και προς όφελος των μονοπωλίων των νικητριών δυνάμεων του πολέμου, με βάση τις πολεμικές αποζημιώσεις, που προέβλεπε η συνθήκη των Βερσαλιών και οι κατοπινές ενδοϊμπεριαλιστικές ρυθμίσεις. Ιδιαίτερα ενισχυμένη παρουσία στη Γερμανία απέκτησαν οι αμερικάνικοι μονοπωλιακοί όμιλοι και ειδικά οι τραπεζικοί.

Αν τα πρώτα χρόνια της Βαϊμάρης, οι πραξικοπηματικές απόπειρες στρατιωτικών (το Μάρτη 1920 οι μοναρχικοί στρατιωτικοί με επικεφαλής το γενικό επιτελάρχη Καπ (Kapp), τον στρατηγό Λούντεντορφ (Lundendorff) κ.ά. και το Νοέμβριο του 1923 ο Χίτλερ ξανά με τον Λούντεντορφ) αποτυγχάνουν να καταλύσουν την αστική δημοκρατία, αυτό οφειλόταν τόσο στο γεγονός ότι το συγκροτημένο πλέον ΚΚ Γερμανίας τέθηκε επικεφαλής αποφασιστικών εργατικών ένοπλων αγώνων, όσο και στο γεγονός ότι η σφοδρή ενδοκαπιταλιστική διαπάλη ανάμεσα σε διάφορους μονοπωλιακούς ομίλους για την πρωτοκαθεδρία, δεν επέτρεπε τη σύνταξη κοινού σχεδίου αντιμετώπισης της συνταγματικής δημοκρατίας και την ύπαρξη κοινής εναλλακτικής πρότασης. Αυτό δε σημαίνει ότι οι αστοί αντιμετώπισαν με αδιαφορία το φασισμό. 
Απλά δεν είχαν καταλήξει ποιο από τα πάμπολλα εκείνη την εποχή παραστρατιωτικά, εθνικιστικά και φασιστικά σχήματα ήταν το καταλληλότερο. Πάντως, αν στην αρχή το Εθνικοσοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Γερμανίας (NSDAP) του Χίτλερ είχε ως χρηματοδότες (η «διαπλοκή» και τότε ήταν σύμφυτη του καπιταλισμού) Βαυαρούς καπιταλιστές μεσαίου μεγέθους, ήδη τον Οκτώβρη του 1923 (μόλις ένα μήνα πριν το αποτυχημένο πραξικόπημα) ο Φριτς Τύσσεν (Fritz Thyssen - επικεφαλής του ομώνυμου ομίλου) το ενίσχυσε με 100.000 χρυσά μάρκα2. Αντίστοιχα έπραξε και ο έτερος μεγαλοβιομήχανος Ερνστ φον Μπόρζιχ (ErnstvonBorsig). Αλλά και το αστικό πολιτικό σύστημα συνολικά δε φάνηκε εχθρικό σε τέτοια φαινόμενα. Ετσι ο Χίτλερ για την απόπειρά του καταδικάστηκε «επί εσχάτη προδοσία» σε 5 χρόνια φυλάκιση, αλλά ήδη το Δεκέμβρη 1924 ήταν και πάλι ελεύθερος και με πολιτικά δικαιώματα. Ο δε Λούντεντορφ δεν δικάστηκε καν! Και όλα αυτά χωρίς την παραμικρή ένσταση των σοσιαλδημοκρατών και αστών «λάτρεων» της αστικής δημοκρατίας.
Αξίζει, επίσης, να σημειωθεί, ότι καθ' όλη την περίοδο 1919 - 1932, στην κυβερνητική εξουσία το σοσιαλδημοκρατικό και τα αστικά κόμματα (τα περισσότερα εμπεριείχαν στην ονομασία τους και τον προσδιορισμό «λαϊκό») είτε εναλλάσσονταν το ένα με το άλλο, είτε συγκυβερνούσαν, χωρίς όμως κανένα από αυτά να μπορεί να υλοποιήσει τις δημαγωγικές εξαγγελίες για «τη σωτηρία του Λαού», που όλο αυτό το διάστημα, με πρωτοπορία την εργατική τάξη συνέχιζε να διεκδικεί τα δικαιώματά του με διάφορες μορφές (ένοπλες εξεγέρσεις, απεργίες, κ.λπ.). Ούτε, βέβαια, μπόρεσαν, παρά την «ικανότητά» τους να κρατήσουν τη Γερμανία έξω από τη δίνη της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης του 1929. Αυτό που κατάφεραν (γιατί αυτό άλλωστε επιδίωκαν) είναι με τις επιχορηγήσεις, με κρατικές παραγγελίες και με άλλα εξίσου «δημοκρατικά» μέτρα να ενισχύσουν ξανά και σε παγκόσμιο επίπεδο τη θέση της ντόπιας χρηματιστικής ολιγαρχίας. Το 1932, καθώς η επίδραση της οικονομικής κρίσης και η δράση των κομμουνιστών ανεβάζουν σημαντικά το οργανωμένο εργατικό κίνημα, επιλέγεται η απομάκρυνση της σοσιαλδημοκρατίας από την κεντρική κυβέρνηση (παρέμεινε κυβέρνηση όμως στο μεγαλύτερο κρατίδιο, την Πρωσία) ακριβώς για να μην απολέσει την «έξωθεν καλή μαρτυρία» και για να μπορέσει πιο πειστικά να κρατήσει τα εργατικά στρώματα και τα συνδικάτα τους, υπό τον έλεγχό της. Ταυτόχρονα, η αμιγώς αστική κυβέρνηση «εθνικής συγκέντρωσης» (30/5/1932) άνοιγε το δρόμο του συνταγματικά νόμιμου «πραξικοπήματος» της εφαρμογής του άρθρου 48 που αναφέρεται παραπάνω. Με βάση αυτό εκδιώχθηκε η σοσιαλδημοκρατία και από τους πρωσικούς κυβερνητικούς θώκους (Ιούλης 1932). Ακολούθησε μια σειρά εναλλαγών αστών εκπροσώπων στην κυβέρνηση, με μοναδικό φανερό κριτήριο τις προσωπικές επιλογές του Προέδρου του Ράιχ και πρώην δεξί χέρι του αυτοκρατορικής εξουσίας Χίντενμπουργκ3 με πραγματική όμως βάση τις υποδείξεις των μονοπωλίων. Και όταν αυτή η τακτική νομιμοποιήθηκε και στα ευρύτερα στρώματα και ενώ το χιτλερικό κόμμα παρουσίαζε σημαντικά εκλογικά σημάδια κάμψης4, στις 30 Ιανουαρίου 1933, κατόπιν «παραίνεσης» και πάλι των μονοπωλίων, με τον ίδιο συνταγματικά νόμιμο τρόπο διορίστηκε καγκελάριος ο Χίτλερ. Σ' αυτήν τη «συνταγματικότητα» πιστή η σοσιαλδημοκρατία και στο όνομα της «νομιμότητας της κυβέρνησης», αρνήθηκε ακόμα και την πρόταση του ΚΚ Γερμανίας για την από κοινού οργάνωση γενικής πολιτικής απεργίας ενάντια στον Χίτλερ. Είχε έρθει πλέον ο καιρός για τους Γερμανούς ιμπεριαλιστές, να πάρουν πίσω και την παραμικρή παραχώρηση που είχαν κάνει προς το λαό, για να ανακόψουν το επαναστατικό ρεύμα του 1918/20.
Στην περίοδο της οικονομικής κρίσης 1929 - 1933, οι ιδιοκτήτες των μονοπωλίων στη Γερμανία είχαν να αντιμετωπίσουν την ανάπτυξη του αντικαπιταλιστικού κινήματος και το δυνάμωμα της επιρροής του Κομμουνιστικού Κόμματος, αυτός ήταν ο αντίπαλός τους, αυτό φοβούνταν. Η ανησυχία τους μεγάλωνε, γιατί το κύρος των παλαιών αστικών κομμάτων - του γερμανικού Λαϊκού, του γερμανικού Δημοκρατικού, του βαυαρικού Λαϊκού και άλλων - έπεφτε συνεχώς στις εργατικές συνειδήσεις. Ταυτόχρονα, έπεφτε και η επιρροή του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος. Οι εργάτες έδειχναν ολοένα και πιο μεγάλη δυσαρέσκεια, γιατί οι ηγέτες της σοσιαλδημοκρατίας που ήταν στην κυβέρνηση ψήφιζαν έκτακτα διατάγματα και αντιδραστικά μέτρα ενάντια στα εργασιακά και άλλα δικαιώματα.

Το φασιστικό κόμμα του Χίτλερ, που αυτοονομαζόταν Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα, ανέπτυξε μια πλατιά αδίσταχτη δημαγωγία. Οι Γερμανοί φασίστες δήλωναν πως όλα τα δεινά των εργαζομένων της Γερμανίας τα προκαλούσε η Συνθήκη των Βερσαλιών (συνθήκη που υπογράφτηκε με βαρείς όρους για τη Γερμανία μετά την ήττα της στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο) και υποσχόταν μόλις πάρουν την εξουσία να καταργήσουν αμέσως τη Συνθήκη των Βερσαλιών και τους περιορισμούς που σχετίζονταν με τους εξοπλισμούς, να αγωνιστούν για να ξαναπάρει η Γερμανία τα εδάφη που είχε χάσει ύστερα από τον παγκόσμιο πόλεμο του 1914-1918 και να αποκτήσει καινούρια εδάφη. 
Στους ανέργους υπόσχονταν εργασία και αύξηση των βοηθημάτων, στους εργάτες μεγαλύτερα μεροκάματα και καλυτέρευση των όρων εργασίας, στους μικροαγρότες την κατάργηση των ενοικίων για τη γη, των χρεών και τη χορήγηση επιχορηγήσεων, στους μικρεμπόρους και στους επαγγελματοβοτέχνες μείωση των φόρων και χορήγηση πιστώσεων με χαμηλό τόκο, στους πληγέντες από τον πληθωρισμό οικονομική αποζημίωση, στους πρώην αξιωματικούς τη δημιουργία καινούριου στρατού και την εφαρμογή της ρεβανσιστικής ιδέας.
Ετσι στις εκλογές για το Ράιχσταγκ το Μάη του 1928, το κόμμα του Χίτλερ συγκέντρωσε μόλις το 2,6% των ψήφων, αλλά δύο χρόνια αργότερα, στις εκλογές του Σεπτέμβρη του 1930 τα ποσοστά του εκτοξεύονται στο 18,3%, συγκεντρώνοντας 6,4 εκατ. ψήφους, και 107 βουλευτές με επικεφαλής τον Γκέρινγκ. Τα παλαιά αστικά κόμματα και το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα έχασαν πολλές ψήφους. Το Κομμουνιστικό Κόμμα συγκέντρωσε 4.590.000 ψήφους.

Τα αποτελέσματα των εκλογών από το ένα μέρος έδειχναν τη συσπείρωση των προοδευτικών δυνάμεων γύρω από το Κομμουνιστικό Κόμμα και από το άλλο τη συνένωση των αντιδραστικών στοιχείων γύρω από το φασιστικό κόμμα.

Στις 27 Γενάρη του 1932 σε μυστική συγκέντρωση που έγινε στο Ντίσελντορφ με τη συμμετοχή τριακοσίων εκπροσώπων των μονοπωλίων και του χρηματιστικού κεφαλαίου ο Χίτλερ ανέπτυξε το πρόγραμμα του φασιστικού κόμματος και υποσχέθηκε «να ξεριζώσει το μαρξισμό στη Γερμανία». Οι μονοπωλιακοί κύκλοι δυνάμωσαν την υποστήριξη και τη χρηματοδότηση των χιτλερικών.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα αγωνιζόταν δραστήρια ενάντια στο φασισμό, επιδιώκοντας το σχηματισμό ενιαίου εργατικού μετώπου. 
Τόνιζε πως ο φασισμός θα φέρει στο λαό τεράστια δεινά και θα οδηγήσει σε πόλεμο και στην εθνική καταστροφή. Τον Αύγουστο ακόμη του 1930 στο «Πρόγραμμα της εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης του γερμανικού λαού» η Κεντρική Επιτροπή του Κομμουνιστικού Κόμματος της Γερμανίας σημείωνε: «Το φασιστικό κόμμα είναι εχθρικό στο λαό, είναι αντιδραστικό, αντισοσιαλιστικό κόμμα που φέρνει στο γερμανικό λαό την εκμετάλλευση και την υποδούλωση». Στις 28 Γενάρη του 1932 στο μήνυμα «Προς τους εργάτες της Γερμανίας και τους εργαζόμενους της πόλης και του χωριού» το Κομμουνιστικό Κόμμα τόνιζε ακόμη μια φορά πως το φλέγον ζήτημα είναι η δημιουργία ενιαίου εργατικού μετώπου και καλούσε σε ενεργό αγώνα εναντίον της μείωσης του μεροκάματου, των έκτακτων φόρων, για να αποκατασταθούν οι δημοκρατικές ελευθερίες και για να οργανωθούν στα εργοστάσια και στις συνοικίες ομάδες ένοπλης αυτοάμυνας που να αποκρούουν τις φασιστικές τρομοκρατικές συμμορίες.
Το Μάρτη του 1932 έγιναν προεδρικές εκλογές. Υποψήφιος προτάθηκε πάλι ο Χίντενμπουργκ. 
Οι σοσιαλδημοκράτες τον υποστήριξαν, δηλώνοντας πως η εκλογή του Χίντενμπουργκ θα σώσει τάχα τη χώρααπό το φασισμό. Οι φασίστες είχαν υποψήφιο τον Χίτλερ και το γερμανικό Εθνικό Λαϊκό Κόμμα τον Ντίστερμπεργκ. Υποψήφιος του Κομμουνιστικού Κόμματος ήταν ο Ερν. Τέλμαν. Επειδή κανένας υποψήφιος δε συγκέντρωσε την απόλυτη πλειοψηφία, στις 10 Απρίλη έγιναν πάλι εκλογές. Εκλέχτηκε ο υποστηριζόμενος από τη σοσιαλδημοκρατία Χίντενμπουργκ.
Με πρόταση του Χίντενμπουργκ στις 30 Μάη η κυβέρνηση του Μπρούνιγκ παραιτήθηκε. Την καινούρια κυβέρνηση σχημάτισε ο Φραντς φον Πάπεν, που αύξησε πρώτα πρώτα τη φορολογία και ψαλίδισε τα κονδύλια για τις κοινωνικές ασφαλίσεις. Ταυτόχρονα, οι μεγιστάνες της βιομηχανίας και οι μεγάλοι γαιοκτήμονες επιχορηγήθηκαν με εκατομμύρια μάρκα.

Τον Ιούλη του 1932 η κυβέρνηση του φον Πάπεν διέλυσε το Ράιχσταγκ και κατάργησε τη σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση της Πρωσίας. 
Το Κομμουνιστικό Κόμμα, παίρνοντας υπόψη την κατάσταση που είχε δημιουργηθεί, έβαλε το ζήτημα να κηρυχθεί γενική απεργία διαμαρτυρίας. Οι ηγέτες των σοσιαλδημοκρατών πολέμησαν την πρόταση των κομμουνιστών και τους κατηγόρησαν για «πρόκληση». Οι σοσιαλδημοκράτες εναντιώνονταν με όλα τα μέσα σε κάθε πρωτοβουλία και δράση των μαζών.

Αλλωστε, στο συνέδριο της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας, που έγινε στη Λιψία το 1931, ένας απ' τους ηγέτες της, ο Φ. Ταρνόφ, δήλωσε ανοιχτά: 
«Στεκόμαστε δίπλα στο κρεβάτι του άρρωστου καπιταλισμού όχι μόνο για να κάνουμε διάγνωση. Είμαστε υποχρεωμένοι ...να γίνουμε ακριβώς ο γιατρός, που θέλει σοβαρά να θεραπεύσει τον άρρωστο και ωστόσο να διατηρήσουμε το αίσθημα ότι εμείς είμαστε οι κληρονόμοι». «Είναι αυτονόητο - έγραφε ο ηγέτης της κοινοβουλευτικής ομάδας των σοσιαλδημοκρατών στο γερμανικό Ράιχσταγκ Ε. Χάιλμαν - ότι όλη η σοσιαλδημοκρατία εργάζεται για ν' αποτρέψει την κατάρρευση του καπιταλισμού».
Οι ηγέτες της σοσιαλδημοκρατίας απέτρεπαν τους εργάτες από τις απεργίες, έριξαν μάλιστα και το σύνθημα: Στις συνθήκες της κρίσης είναι εγκληματικό να διεξάγονται απεργίες, γιατί αυτό οδηγεί στην ακόμα μεγαλύτερη μείωση της παραγωγής. Υποστηρίζοντας τα αντιδραστικά αντεργατικά μέτρα των αστικών κυβερνήσεων, δήλωναν ότι αυτό πρέπει να γίνει εν ονόματι του «μικρότερου κακού», δηλαδή για να αποτραπεί ο φασισμός ή ο «ριζοσπαστισμός από τα αριστερά». Να που και εδώ γίνεται η προπαγάνδα περί «άκρων» που είναι επικίνδυνα. Αλλά μήπως και σήμερα η αστική προπαγάνδα στην Ελλάδα δεν προβάλλει το ίδιο επιχείρημα ότι σε συνθήκες κρίσης οι απεργίες, οι εργατικοί αγώνες υπονομεύουν την οικονομία; Μήπως τα μνημόνια και οι εφαρμοστικοί τους, που γδέρνουν το λαό τσακίζοντας μισθούς, συντάξεις, παροχές Υγείας, επιβάλλοντας φοροληστεία με τα χαράτσια, τη δραστική μείωση του αφορολόγητου εισοδήματος, κάνοντας τη ζωή του κόλαση, δε γίνονται για τη σωτηρία του κεφαλαίου από την κρίση;
Στις εκλογές για καινούριο Ράιχσταγκ που έγιναν στις 31 Ιούλη 1932 το φασιστικό κόμμα πήρε 13,7 εκατ. ψήφους και έβγαλε 230 βουλευτές. Τα πιο πολλά από τα παλαιά αστικά κόμματα έχασαν δυνάμεις. Το Κομμουνιστικό Κόμμα, παρά την τρομοκρατία, συγκέντρωσε 5,3 εκατ. ψήφους και πήρε 89 έδρες και το σοσιαλδημοκρατικό 8 εκατ. περίπου ψήφους και 133 έδρες. Οι χιτλερικοί διεκδίκησαν να τους δοθεί η εξουσία.

Το Νοέμβρη του 1932 έγιναν καινούριες βουλευτικές εκλογές, που έδειξαν πως το Κομμουνιστικό Κόμμα είχε αυξήσει ακόμη πιο πολύ την επιρροή του. Πήρε 6 εκατ. περίπου ψήφους. Το φασιστικό κόμμα είχε χάσει 2 εκατ. ψήφους και οι έδρες του από 230 περιορίστηκαν σε 196. Οι φασίστες έχασαν και στις εκλογές για τα τοπικά όργανα αυτοδιοίκησης.

Η κυβέρνηση του Πάπεν δεν κατόρθωσε να εξασθενήσει το ταξικό εργατικό κίνημα και γι' αυτό πολλοί εκπρόσωποι και ιδιοκτήτες των μονοπωλίων ήθελαν την άμεση εγκαθίδρυση φασιστικής δικτατορίας. Το Νοέμβρη, μια ομάδα βιομήχανοι και τραπεζίτες υπέβαλαν στον Πρόεδρο Χίντενμπουργκ ένα υπόμνημα και ζητούσαν να διορίσει τον Χίτλερ καγκελάριο του Ράιχ.

Και βεβαίως το δρομολόγησαν στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας που καθοριζόταν από το «Σύνταγμα της Βαϊμάρης», που αναμασούν σαν παράδειγμα αστοί δημοσιολόγοι και πολιτικοί στην Ελλάδα, παραλληλίζοντας τους κινδύνους για τη δημοκρατία με το τέλος της Βαϊμάρης. Μ' αυτό το Σύνταγμα της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης ήρθε το «τέλος της». Δηλαδή, όχι της αστικής εξουσίας αλλά μιας μορφής άσκησής της από τις αστικές πολιτικές δυνάμεις.

Στις 17 Νοέμβρη 1932 ο Πάπεν παραιτήθηκε και καγκελάριος έγινε ο στρατηγός Σλάιχερ, που γι' αυτόν ο Ερν. Τέλμαν είπε πως η κυβέρνησή του θα παίξει το ρόλο «μιας κυβέρνησης με ψεύτικους κοινωνικούς ελιγμούς», προκειμένου να εκτονώσει το εργατικό κίνημα, να μπορέσει να χειραγωγήσει το λαό. Ο Σλάιχερ πραγματικά κατάργησε μερικά από τα έκτακτα αντιδραστικά διατάγματα του Πάπεν, αλλά δεν πέτυχε να εκτονώσει το εργατικό, λαϊκό κίνημα.

Τις πρώτες μέρες του Γενάρη του 1933 στην Κολονία, στο σπίτι του τραπεζίτη Σρέντερ, συναντήθηκαν οι ιδιοκτήτες μονοπωλίων, Φέγκλερ, Κίρντορφ, Τίσεν και Σρέντερ με τον Πάπεν, τον Χούγκεμπεργκ και τον Χίτλερ. Στη συνάντηση αυτή λύθηκε οριστικά το πρόβλημα της παράδοσης της εξουσίας στον Χίτλερ.

Στις 22 Γενάρη οι χιτλερικοί οργάνωσαν, με την ανοχή της αστυνομίας, μια προκλητική διαδήλωση μπροστά στα κεντρικά γραφεία του Κομμουνιστικού Κόμματος. Σε απάντηση 150.000 εργάτες του Βερολίνου με επικεφαλής τους ηγέτες του Κομμουνιστικού Κόμματος Ε. Τέλμαν, Β. Ούλμπριχτ, Ι. Σέερ και Φ. Φλόριν πέρασαν στις 29 Γενάρη τους δρόμους του Βερολίνου, διαδηλώνοντας πως είναι έτοιμοι να αποκρούσουν τους φασίστες. Η ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος πρότεινε στους ηγέτες της σοσιαλδημοκρατίας κοινή δράση εναντίον του φασισμού, αλλά οι σοσιαλδημοκράτες αρνήθηκαν.

Στις 30 Γενάρη του 1933, ο Πρόεδρος Χίντενμπουργκ διόρισε τον Χίτλερ καγκελάριο. Ο Πάπεν έγινε αντικαγκελάριος.

Στις 20 Φλεβάρη 1933, λίγο πριν από τις γερμανικές εκλογές της 5ης Μάρτη 1933, μετά από πρόσκληση του Γκέρινγκ, περίπου 25 από τους μεγαλύτερους βιομήχανους της Γερμανίας, μαζί με τον Σαχτ (σ.σ. Πρόεδρος της Τράπεζας Διεθνών Διευθετήσεων από το 1930, Διευθυντής της Τράπεζας του Ράιχ και από το 1934 υπουργός Οικονομικών των ναζί), συναντήθηκαν στο Βερολίνο. Στη συνάντηση αυτή, ο Χίτλερ ανακοίνωσε την πρόθεση των ναζί να αποκτήσουν τον ολοκληρωτικό έλεγχο της Γερμανίας, να διαλύσουν το κοινοβουλευτικό σύστημα, να χτυπήσουν κάθε αντιπολίτευση με βία και να αποκαταστήσουν τη δύναμη της Βέρμαχτ. Είπε μάλιστα πως «οι εκλογές της 5ης Μαρτίου θα είναι οι τελευταίες για τα επόμενα δέκα χρόνια, ίσως μάλιστα και για τα επόμενα εκατό χρόνια». 
Μεταξύ των παρευρισκομένων ήταν ο Γουστάβος Κρουπ, επικεφαλής της πολεμικής βιομηχανίας «Alfried Krupp A.G.» και πρόεδρος του Συνδέσμου Βιομηχάνων, τέσσερα ηγετικά στελέχη της «I. G. Farben», ενός εκ των μεγαλυτέρων μονοπωλίων χημικών στον κόσμο, ο Αλβέρτος Βόγκλερ, επικεφαλής της United Steel Works της Γερμανίας και άλλοι επιφανείς βιομήχανοι.
Η συνάντηση έληξε με τη σύσταση ειδικού ταμείου υποστήριξης των ναζί στις επερχόμενες εκλογές του Μάρτη 1933, ύψους 3.000.000 μάρκων.
Αμέσως μετά την εγκαθίδρυση του Χίτλερ στην κυβέρνηση, η Κεντρική Επιτροπή του Κομμουνιστικού Κόμματος κάλεσε τους ηγέτες του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος και των συνδικαλιστικών οργανώσεων να κηρύξουν γενική απεργία με συνθήματα: 
«Ολοι στο πεζοδρόμιο!», «Να κλείσουν τα εργοστάσια!», «Στην επίθεση των αιμοβόρων φασιστικών σκυλιών να απαντήσουμε αμέσως με απεργία, με μαζική απεργία, με γενική απεργία!». Στην πρόταση αυτή οι ηγέτες της σοσιαλδημοκρατίας προπαγάνδιζαν ότι ο Χίτλερ ανέβηκε στην εξουσία.
Ο Χίτλερ, μόλις έγινε καγκελάριος, σε συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου όπου πήραν μέρος ο Πάπεν, ο Νόιρατ (Neurath), ο Φρικ και ο Γκέρινγκ, πρότεινε να χτυπηθεί το Κομμουνιστικό Κόμμα. Ο Χίτλερ δήλωσε: «Μπορούμε, αφού συντρίψουμε το Κομμουνιστικό Κόμμα, να περιορίσουμε τον αριθμό των ψήφων του στο Ράιχσταγκ και έτσι να πάρουμε εκεί την πλειοψηφία».
Ταυτόχρονα, ο Χίτλερ δήλωνε πως κύριος σκοπός του κόμματός του είναι να επιβάλει στη Γερμανία «ολοκληρωτικό έλεγχο», να εξουδετερώσει κάθε αντιπολίτευση, να δημιουργήσει έναν ισχυρό γερμανικό στρατό.
Για να συντρίψουν το Κομμουνιστικό Κόμμα οι φασίστες οργάνωσαν μια τεράστια προβοκάτσια: 
Τη νύχτα προς τις 27 Φλεβάρη έβαλαν φωτιά στο κτίριο του Ράιχσταγκ και κατηγόρησαν γι' αυτό τους κομμουνιστές. Κύριος οργανωτής αυτής της πρόκλησης ήταν ο Γκέρινγκ. Αργότερα το ομολόγησε ο ίδιος μπροστά σε ένα στενό κύκλο συνεργατών του Χίτλερ. «Ο μοναδικός άνθρωπος που ξέρει πραγματικά το Ράιχσταγκ», είπε ο Γκέρινγκ, «είμαι εγώ, γιατί εγώ έβαλα φωτιά σ' αυτό». Στις 28 Φλεβάρη, ύστερα από πρόταση της χιτλερικής κυβέρνησης, ο Χίντενμπουργκ ανέστειλε με έκτακτο διάταγμα όλα τα άρθρα του Συντάγματος της Βαϊμάρης που εγγυόντουσαν την ελευθερία του ατόμου, του λόγου, του Τύπου, των συγκεντρώσεων και της ίδρυσης συνδικαλιστικών οργανώσεων.

Στις εκλογές του Μάρτη του 1933, το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα του Χίτλερ πήρε το 43,9% των ψήφων και την πλειοψηφία στη Βουλή.

Με το Σύνταγμα της Βαϊμάρης ανέβασαν τον Χίτλερ στην εξουσία οι καπιταλιστές, με την τεράστια βοήθεια της σοσιαλδημοκρατίας.

Παραπομπές:

1. Ενώ π.χ. το Γενάρη του 1923 η αξία ενός αμερικάνικου δολαρίου είχε φτάσει τα 17.792 γερμανικά μάρκα, τον Αύγουστο του ίδιου έτους ξεπερνούσε τα 4,5 εκατομμύρια! Την ίδια περίοδο, δηλαδή πέντε χρόνια μετά το τέλος του πολέμου, το πραγματικό εργατικό εισόδημα μόλις προσέγγιζε το μισό του προπολεμικού.

2. Το ίδιο έτος είχε προηγηθεί η σταθεροποίηση του γερμανικού νομίσματος.

3. Την εκλογή του στην Προεδρία στήριξε και η σοσιαλδημοκρατία, θεωρώντας τον ως «το μικρότερο κακό».

4. Στις εκλογές Νοεμβρίου 1932, έχασε περίπου 2 εκατομμύρια ψήφων.

Αλίευση απ τον "Ρ" Παρουσίαση: Viva La Revolucion

03 Μαρτίου, 2019

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α. ΜΠΑΛΟΥ ΣΤΑ "ΓΙΟΥΣΟΥΦΑΚΙΑ" ΤΟΥ ΕΜΙΡΗ* ΣΤΗ ΖΑΚΥΝΘΟ !!


Η «Λαϊκή Συσπείρωση»:
«Η κυρία Κράτσα, υποψήφια περιφερειάρχης Ιονίων Νησιών με τη ΝΔ, στην πρόσφατη εκδήλωση της παρουσίασης της υποψηφιότητάς της στην Κεφαλονιά, εντόπισε τα "μεγάλα" και "ζωτικά" προβλήματα του συγκεκριμένου νομού και των Ιονίων Νησιών συνολικότερα. 
Αυτά είναι "….η προώθηση της καινοτομίας, η προσαρμοστικότητα και οι επενδύσεις στις νέες τεχνολογίες… η βαριά φορολογία που έβαλε φρένο σε μεγάλες επενδυτικές δυνατότητες (;), η χαμηλή θέση της Περιφέρειας στην ανταγωνιστικότητα του τουρισμού, η διάβρωση των ακτών, η ενίσχυση της εξωστρέφειας κ.ά.".
Η κυρία Κράτσα αφού ανακάλυψε ξαφνικά να "...νιώθει ότι οφείλει στα Επτάνησα…" δεσμεύτηκε να "…τα οδηγήσει στην εξωστρέφεια και σε ευρωπαϊκούς δρόμους…", ενώ εμφαντικά δήλωσε ότι επενδύσεις όπως αυτή του Εμίρη Αλ Θάνι από το Κατάρ που ναυάγησε, δεν θα την άφηνε να πάει χαμένη.
Ως "Λαϊκή Συσπείρωση" μέχρι σήμερα και με βάση τα βάσανα που βιώνει ο λαός των νησιών μας και ιδιαίτερα η σεισμόπληκτη Κεφαλονιά, είχαμε την εντύπωση ότι τα βασικά προβλήματά του ήταν οι τραγικές συνθήκες και η μεγάλη έλλειψη προσωπικού στις βασικές υποδομές και υπηρεσίες Υγείας, Παιδείας, Πρόνοιας, τα ερείπια και οι διαλυμένες σεισμόπληκτες υποδομές (δημόσια κτίρια, δρόμοι, εργατικές κατοικίες κ.ά.), τα ανύπαρκτα έργα αντισεισμικής, αντιπυρικής και αντιπλημμυρικής προστασίας και ασφάλειας, οι υποβαθμισμένες υπηρεσίες και υποδομές στον Αθλητισμό - Πολιτισμό, οι προβληματικές και πανάκριβες ακτοπλοϊκές συγκοινωνίες, τα τσακισμένα δικαιώματα και οι εξανεμισμένες αμοιβές των εργαζομένων, οι εργασιακές σχέσεις γαλέρας που βιώνουν, η ενεργειακή φτώχεια και η δυσβάσταχτη κρατική και δημοτική φορολογία που τους έχει επιβληθεί, με το μενού να περιλαμβάνει ακόμη και για ελάχιστα ποσά πλειστηριασμούς και κατασχέσεις κ.ά.
Το γεγονός ότι όλα τα παραπάνω προβλήματα και προτεραιότητες δεν εντάσσονται στην ατζέντα της κ. Κράτσα, καταδεικνύει εκκωφαντικά για ποια "ανάπτυξη" μιλάει και ποιος πραγματικά την ενδιαφέρει. Την ενδιαφέρει η ανάπτυξη των εμίρηδων, των μεγάλων ενεργειακών κολοσσών που έχουν βάλει πόδι στην περιοχή, των μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων στον τουρισμό, στα απορρίμματα, στο νερό κ.ά., που μέσα από τους όρους του ανταγωνισμού που θα τους εξασφαλίσει η κ. Κράτσα θα συνθλίψουν κάθε λαϊκή ανάγκη στις μυλόπετρες της κερδοφορίας τους. 
Το "όραμα" της κ. Κράτσα είναι η επιτομή του προγράμματος της ΝΔ που την εξειδικεύει περιφερειακά και αποτελεί στρατηγική επιλογή του κεφαλαίου και της ΕΕ. Με αυτήν την έννοια η "τεράστια προστιθέμενη αξία στα Επτάνησα…" που θα δώσει η κ. Κράτσα κατά τον Βουλευτή της ΝΔ κ. Κεφαλογιάννη, παίρνει συγκεκριμένο περιεχόμενο, που είναι η θυσία των λαϊκών αναγκών για τα κέρδη των λίγων και χορτάτων. 
Τίποτα καινούργιο λοιπόν δεν έρχεται να προσθέσει. Στις ίδιες ράγες πορεύτηκαν η προηγούμενη περιφερειακή αρχή της ΝΔ και η σημερινή των ΣΥΡΙΖΑ - ΛΑΕ. 
Παρά τις επιμέρους διαφορές τους ενώνονται στο κύριο, στην υπηρέτηση πρώτα των συμφερόντων των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων και για το λαό τα περισσεύματα. Για αυτό και οι αντιπαραθέσεις τους είναι αποπροσανατολιστικές και έχουν να κάνουν με τη διεκδίκηση της διαχειριστικής καρέκλας.
Ο λαός όταν ακούει από τους τοπικούς εκπροσώπους των κυβερνήσεων που ευθύνονται για όλα τα δεινά που του έχουν συσσωρεύσει ότι θα "...δώσουν στα Επτάνησα τη χαμένη τους υπερηφάνεια…" πρέπει να τους τιμωρήσει.
Να τραβήξει το δικό του δρόμο, αυτόν της διεκδίκησης των αποκλειστικά δικών του αναγκών που θυσιάζονται για τα "υπερήφανα" κέρδη της πλουτοκρατίας. Η απάντηση να είναι μία. Ισχυρό λαϊκό κίνημα, ισχυρή η "Λαϊκή Συσπείρωση" για ισχυρή Λαϊκή Αντιπολίτευση για να είναι τελικά ισχυρός ο λαός και οι εργαζόμενοι απέναντι στην ολομέτωπη επίθεση που δέχονται».
Η απάντηση της κ. Κράτσα, σύμφωνα με την enimerosi.com :«Η Λαϊκή Συσπείρωση πέφτει για ακόμη μία φορά θύμα ψευδών κι ανύπαρκτων ειδήσεων που διέσπειρε ο Περιφερειάρχης εκπρόσωπος του καταρρέοντος κ. Τσίπρα και τις οποίες έχω διαψεύσει» είπε.
Τονίζοντας ότι θέματα όπως η αντιμετώπιση της ανεργίας, των τεράστιων προβλημάτων της υγείας, της παιδείας, των κοινωνικών υπηρεσιών, των υποδομών κ.ά. αποτελούν σαφέστατα πρώτη προτεραιότητα. Προσθέτοντας, ωστόσο, ότι, πλην αυτών, «οι ξένες και εγχώριες επενδύσεις στο Ιόνιο, είναι επιτακτική ανάγκη για την ανάπτυξη της οικονομίας των νησιών μας, επιφέροντας πολλαπλά οφέλη στην κοινωνία μας... Όλα τα άλλα είναι προφάσεις εν αμαρτίαις και δεν αξίζουν σχολίων ούτε τώρα ούτε στο μέλλον.»

Σχολιάζοντας τις δηλώσεις-απάντηση της κυρίας Ρόδης Κράτσα στην κριτική της «Λαϊκής Συσπείρωσης» για τις θέσεις που η κ. Κράτσα διατύπωσε σε πρόσφατη ομιλία της στην Κεφαλονιά, η επικεφαλής της «Λαϊκής Συσπείρωσης» στην Περιφέρεια Ιονίων Νήσων Αλεξάνδρα Μπαλού αναφέρει:
Κυρία Κράτσα, δε συνηθίζουμε ούτε να παραποιούμε ούτε να μαθαίνουμε μέσω τρίτων τις πολιτικές θέσεις και τοποθετήσεις των πολιτικών μας αντιπάλων. Όπως θα προσέξατε, είναι ακριβώς οι δηλώσεις σας που σχολιάσαμε. Γι' αυτό και τις βάλαμε σε εισαγωγικά. Τα ίδια σας τα λόγια, λοιπόν, σχολιάσαμε.
Στην απάντησή σας αναγνωρίζετε τα προβλήματα του λαού τα οποία η «Λαϊκή Συσπείρωση» με την κριτική της ανέδειξε ως κυρίαρχα. Η διαφορά είναι ότι ο συνδυασμός σας δεν μπορεί να υπηρετήσει τη λύση τους, επειδή ο ίδιος δεν τα έχει σε προτεραιότητα.
Γνωρίζετε, άλλωστε, ότι κατά τη γνώμη μας τα βάσανα του λαού είναι η άλλη όψη των μπίζνες των μεγαλοεπενδυτών, που πολλοί συνδυασμοί μεταξύ των οποίων  και ο δικός σας, θεωρούν πανάκεια.
Θα συνεχίσουμε να σχολιάζουμε τις απόψεις των άλλων συνδυασμών, γιατί η πολιτική αντιπαράθεση αποκαλύπτει τις θέσεις του καθένα μας και συμβάλλει στο ανέβασμα του πολιτικού επιπέδου, στην ενημέρωση και την ώριμη κρίση του λαού.
Φανταζόμαστε ότι δε θεωρείτε προβοκάτσια την πολιτική αντιπαράθεση με επιχειρήματα. Επίσης, ελπίζουμε ότι δε θα επιθυμούσατε να εισάγετε ένα επίπεδο συζήτησης τύπου Τσίπρα-Μητσοτάκη στη Βουλή.

Η Λαϊκή Συσπείρωση εκφράζει την αλληλεγγύη της για το Νοσοκομείο Ζακύνθου με χαιρετισμό από την υπ. Περιφερειάρχη Αλεξάνδρα Μπαλού.

Χαιρετίζουμε τον δίκαιο αγώνα του ζακυνθινού λαού. Αταλάντευτα διεκδικούμε μαζί σας την πρόσληψη του αναγκαίου ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού, έτσι ώστε:
Πρώτον, να λειτουργήσει η Μονάδα Εντατικής Θεραπείας.
Δεύτερον, να επαναλειτουργήσει η παιδιατρική κλινική.
Τρίτον, να στελεχωθεί το ΕΚΑΒ.
Γνωρίζετε την προσπάθεια της κυβέρνησης, της διοίκησης του νοσοκομείου κι όσων τους ‘’κάνουν πλάτες’’. Για να μην κάνουν το αυτονόητο και επιβεβλημένο που απαιτούμε, δηλώνουν ότι θα αντιμετωπίσουν το πρόβλημα, υποτίθεται, με τη συνδρομή ιδιωτών παιδιάτρων ή με μεταφορά ασθενών σε άλλα νοσοκομεία.

Ακόμη και τη μεταφορά προσωπικού από νοσοκομείο σε νοσοκομείο σκαρφίστηκαν! Απέναντι στον εμπαιγμό αυτό, απέναντι στα ημίμετρα, ο αγώνας όλων μας πρέπει να δυναμώσει.

Η επικίνδυνη κατάσταση για την υγεία και τη ζωή του λαού της Ζακύνθου και των παιδιών του, έχει διαμορφωθεί από όλα τα κόμματα που κυβέρνησαν τα τελευταία χρόνια. 
Είναι το ολέθριο αποτέλεσμα των περικοπών στους προϋπολογισμούς που αφορούν τις ανάγκες του λαού, ακόμα και τις πιο ζωτικές.
Είναι συνέπεια της περίφημης προώθησης της επιχειρηματικότητας στην Υγεία, η οποία αποτελεί κεντρική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των πολιτικών φορέων που, ενώ την υπηρετούν πιστά, χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τη δραματική κατάσταση, κάθε φορά που αδικαιολόγητα χάνονται ανθρώπινες ζωές και ο λαός αντιδρά. 
Δεν μας ξεγελούν.

Ο κυβερνητικός σχεδιασμός για τη λειτουργία των δημόσιων μονάδων προβλέπει επιχειρηματικά κριτήρια και υιοθετεί τη λογική ‘’κόστους-οφέλους’’! Έκφραση του ίδιου σχεδιασμού είναι οι ενοποιήσεις νοσοκομειακών μονάδων, η υποστελέχωσή τους και τα γυμνά από προσωπικό και υποδομές, όπως όλοι γνωρίζουμε, Κέντρα Υγείας.

Στη Ζάκυνθο και σε κάθε νησί ,η πολιτική αυτή αυξάνει δραματικά τις πιθανότητες να χάνονται ζωές που μπορούν να σωθούν και αυτό κάνει αυτήν την πολιτική εγκληματική. Ευθύνη μεγάλη έχει κατά τη γνώμη μας και η τοπική Διοίκηση, ο Δήμος δηλαδή και η Περιφέρεια Ιονίων Νήσων.

Αφενός εξαντλούνται σε ό,τι τους αναλογεί από τις αρμοδιότητες, καθώς και σε ψηφίσματα. Αφετέρου, όταν δεν προωθούν προτάσεις για ιατρικό τουρισμό, αναμασούν τους σχεδιασμούς και τα αμαρτωλά επιχειρήματα της κυβέρνησης και της διοίκησης του νοσοκομείου του νησιού.

Πίσω και μακριά από τη διεκδίκηση της ικανοποίησης των αναγκών του λαού.Κάθε άλλο παρά άμοιροι ευθυνών είναι! 
Με σταθερό κριτήριο ,τις ανάγκες της λαϊκής οικογένειας, η Λαϊκή Συσπείρωση συμπορεύεται στον αγώνα σας και καταθέτει τις δυνάμεις της για την κλιμάκωσή του. Τον αγώνα αυτό, που μας αφορά όλους, μπορούμε να τον κερδίσουμε!
‘’η θέλησή μας βράχος!’’
Από Λαϊκή Συσπείρωση

*Ο Τίτλος της Ανάρτησης, του blog.

23 Φεβρουαρίου, 2019

ΜΗΝ ΤΣΙΜΠΑΣ ΣΤΙΣ ΣΙΚΕ ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΕΙΣ Ν.Δ. - "ΖΑΙΩΝ" ΤΟΝ ΙΔΙΟ "ΘΕΟ"* ΠΡΟΣΚΥΝΑΝΕ


-Με αφορμή όλο το μελάνι που χύθηκε και όλα τα πλήκτρα που χτυπήθηκαν για το δάνειο των 100.000 και τους λεπτούς τρόπους του δανειολήπτη, σκέφτομαι πως μέχρι τις εκλογές έχουμε να δούμε πολλές αντιπαραθέσεις τέτοιου τύπου. Το παν είναι να μη μιλάει κανείς για την ταμπακιέρα. 
Νομίζω πως το ποστ του Konstantinos Mpourxas είναι άκρως κατατοπιστικό για το τί έχουμε να δούμε και ν' ακούσουμε, για τούτο και το αντιγράφω:
-"Μην περιμένεις τον ΣΥΡΙΖΑ και την ΝΔ να κάνουν αντιπαράθεση για τις επιπτώσεις του 3ου μνημονίου ! Και οι δυο το ψήφισαν !
-Μην περιμένεις να κάνουν αντιπαράθεση για τους περίπου 700 εφαρμοστικούς νόμους των τριών μνημονίων !
Και οι δυο ..τους φυλάνε σαν κόρη οφθαλμού και τους εφαρμόζουν άψογα
-Μην περιμένεις να κάνουν αντιπαράθεση για τις στρατηγικές κατευθύνσεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ .Και οι δυο τις εφαρμόζουν άψογα με τελευταίο το νομοσχέδιο για τα ναρκωτικά !
--Μην περιμένεις να κάνουν αντιπαράθεση στα ειδικά προνόμια που έχουν παραχωρηθεί στο ξένο και στο ντόπιο κεφάλαιο ! Συμφωνούν απόλυτα και οι δυο
-Μην περιμένεις να κάνουν αντιπαράθεση για τον ορυκτό πλούτο τα κοινωνικά αγαθά, τις δημόσιες εκτάσεις τους ορεινούς όγκους, τα λιμανια , τα αεροδρόμια τους αιγιαλους τους αρχαιολογικους χώρους να μην παραχωρούνται σε τρίτους για εκμετάλλευση ! Συμφωνούν απόλυτα και τα εκχωρούν και οι δυο στο μεγάλο κεφάλαιο άψογα !
-Μην περιμένεις να κάνουν αντιπαράθεση για τις εκατοντάδες φοροελαφρύνσεις των εφοπλιστών ! Συμφωνούν απόλυτα !
-Μην περιμένεις να κάνουν αντιπαράθεση για τα εργασιακά !
Ο νόμος Βρουτση -Αχσιογλου τα λέει όλα !
-Μην περιμένεις να κάνουν αντιπαράθεση για την εμπορευματοποιηση της υγείας και του φαρμάκου ! Συμφωνούν απόλυτα !
-Μην περιμένεις να αντιπαρατεθουν σ' όλα αυτά και σ' άλλα τόσα κύρια θέματα που συμφωνούν απόλυτα και τα εφαρμόζουν άψογα σαν καλοί υπηρέτες της αστικής τάξης της χώρας !

Αντιπαραθέσεις σικε θα κάνουν μπόλικες αλλά σε μη ουσιώδη ζητήματα για να τσιμπήσεις και συ και να τους ακολουθήσεις!
Και κει δυστυχώς υπάρχει κόσμος που τσιμπάει και τους ακολουθεί είτε τον έναν είτε τον άλλον ! 
Αυτές μάλιστα τις σικε αντιπαραθέσεις τις προβάλλουν τα αστικά τους ΜΜΕ με άψογη μαστοριά σαν δήθεν μετωπικές συγκρούσεις !
Σαν σύγκρουση δήθεν δυο διαφορετικών κόσμων !
Θα δούμε πολλές τέτοιες σικε αντιπαραθέσεις μέχρι τις εκλογές !
Μην τσιμπάς και μην παίρνεις μέρος ...
Αν πήρες μέρος τότε την πάτησες την πεπονόφλουδα ! 
Τους ξεβρακώνουμε και τους δυο !
Καμιά σύγκρουση διαφορετικών κόσμων δεν υπάρχει μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ ! 
Και οι δυο το ίδιο βάρβαρο και σάπιο καπιταλιστικό σύστημα υπηρετούν ! 
Και οι δυο είναι απέναντι στα συμφέροντα της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού και σαν τσιράκια της αστικής τάξης πακέτο πρέπει να μπουν στο στόχαστρο του ταξικού λαϊκού κινήματος !
Ισχυρό ΚΚΕ παντού να τους χαλάσουμε τα σχέδια !"
Οπου ΘΕΟΣ*= Κεφάλαιο - Κεφαλαιοκράτες 

10 Ιουλίου, 2018

ΘΑ ΚΟΠΕΙ ή ΔΕΝ ΘΑ ΚΟΠΕΙ Η ΣΥΝΤΑΞΗ ΣΟΥ;; ΜΑΘΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ:

ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ
Το νέο «τσεκούρι» και η αλήθεια πίσω από τον κάλπικο καβγά ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ
Το ίδιο το τρικ της «προσωπικής διαφοράς» ήταν ένας προσωρινός ελιγμός της κυβέρνησης, με στόχο να μετριάσει τις λαϊκές αντιδράσεις
Το ίδιο το τρικ της «προσωπικής διαφοράς» ήταν ένας προσωρινός ελιγμός της κυβέρνησης, με στόχο να μετριάσει τις λαϊκές αντιδράσεις
Το Μάη του 2016, με τον νόμο 4387 (γνωστό ως «νόμο Κατρούγκαλου»), η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, μαζί με όλες τις άλλες μεγάλες ανατροπές στο Ασφαλιστικό, θεσμοθέτησε το τρικ της λεγόμενης «προσωπικής διαφοράς» για τις συντάξεις των «παλιών» συνταξιούχων (όσων δηλαδή έπαιρναν ήδη σύνταξη πριν την ψήφιση του νόμου).
Ως «προσωπική διαφορά» ορίστηκε η διαφορά μεταξύ του ποσού της σύνταξης που λάμβανε (και λαμβάνει μέχρι σήμερα) ο «παλιός» συνταξιούχος και του ποσού της σύνταξης όπως επανυπολογίζεται με βάση το νέο σύστημα (εθνική και ανταποδοτική σύνταξη, νέοι μικρότεροι συντελεστές αναπλήρωσης). Την περίοδο εκείνη, ο πρωθυπουργός και τα κυβερνητικά στελέχη διαβεβαίωναν πως ο επανυπολογισμός αυτός είναι «αθώος», πως δεν πρόκειται να γίνει καμία μείωση στις παλιές συντάξεις και πως όσοι «παλιοί» συνταξιούχοι λάμβαναν μεγαλύτερες συντάξεις απ' αυτές που θα προέκυπταν με τον επανυπολογισμό, θα συνέχιζαν να τις λαμβάνουν. Η μόνη διαφορά, έλεγαν, είναι ότι δεν θα έπαιρναν τις αυξήσεις που προβλεπόταν να δοθούν στους νέους συνταξιούχους. Το ποσό της σύνταξής τους θα «πάγωνε», μέχρι η «προσωπική διαφορά» τους να απορροφηθεί από τις αυξήσεις και το ύψος της καταβαλλόμενης σύνταξής τους να ταυτιστεί με το ποσό που θα προέκυπτε από τον επανυπολογισμό.
Στην πραγματικότητα, εκείνη τη στιγμή, με τις πανεργατικές απεργίες και τους δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους και συνταξιούχους να διαδηλώνουν στους δρόμους κατά του «νόμου - λαιμητόμου», όπως δικαιολογημένα αποκάλεσαν τον «νόμο Κατρούγκαλου», η κυβέρνηση επιχειρούσε έναν ελιγμό, επιδιώκοντας να μετριάσει όσο γινόταν τις λαϊκές αντιδράσεις...
Περικοπές που φτάνουν να ξεπερνούν και τις δύο συντάξεις το χρόνο!
Ωστόσο, πριν καν περάσει ένας χρόνος, με το τέλος της δεύτερης «αξιολόγησης», η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ ψήφισε νέο νόμο, τον 4472/2017, με τον οποίο οι «προσωπικές διαφορές» όλων των παλιών συντάξεων από 1/1/2019 έμπαιναν στην «κλίνη του Προκρούστη».
Συγκεκριμένα, ο νόμος προέβλεπε την περικοπή των παλιών συντάξεων μέχρι και 18% (δηλαδή ακόμα και πάνω από δύο συντάξεις το χρόνο!), με την κατάργηση εξολοκλήρου ή μέρους της «προσωπικής διαφοράς» σε κύριες και επικουρικές συντάξεις, την περικοπή των οικογενειακών επιδομάτων σε όσους συνταξιούχους λάμβαναν τέτοια, το «πάγωμα» όλων των συντάξεων, παλιών και νέων, τουλάχιστον μέχρι το 2022, ενώ επέβαλε νέα αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών σε αυτοαπασχολούμενους, ελεύθερους επαγγελματίες, επιστήμονες και αγρότες, καθώς πλέον τα ποσοστά των κρατήσεων προς τον ΕΦΚΑ θα προκύπτουν όχι από το καθαρό φορολογητέο εισόδημα του προηγούμενου έτους, αλλά σε αυτό θα προστίθεται και το ποσό των ασφαλιστικών εισφορών που καταβάλλουν.
Στην Εκθεση του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους που συνόδευε το νομοσχέδιο, οι προβλεπόμενες περικοπές υπολογίζονταν ως εξής:
-- Από τη μείωση ή κατάργηση της «προσωπικής διαφοράς» στις κύριες συντάξεις: 2,262 δισ. ευρώ το 2019, 2,358 δισ. το 2020 και 2,505 δισ. το 2021.
-- Από την αντίστοιχη μείωση στις επικουρικές συντάξεις: 232 εκατ. ευρώ το 2019, 225 εκατ. ευρώ το 2020 και 218 εκατ. ευρώ το 2021.
Αρα, οι συνολικές απώλειες είναι: 2,494 δισ. ευρώ το 2019, 2,583 δισ. το 2020 και 2,723 δισ. το 2021. Μόνο από τα συγκεκριμένα μέτρα, στην τριετία 2019 - 2021, οι περικοπές σε βάρος των συνταξιούχων ανέρχονται στα 7,8 δισ. ευρώ.
Από την αύξηση των εισφορών σε ΕΒΕ και αγρότες προκύπτει επιπλέον επιβάρυνση 53 εκατ. ευρώ το 2018, 124 εκατ. ευρώ το 2019, 126 εκατ. ευρώ το 2020 και 128 εκατ. ευρώ το 2021. Αρα, η συνολική επιβάρυνση από την αύξηση των εισφορών είναι 431 εκατ. ευρώ, που μαζί με την επιβάρυνση για τον ίδιο λόγο στον κλάδο Υγείας (50 εκατ. ευρώ), φτάνει τελικά στα 481 εκατ. ευρώ μέσα στην τετραετία.
Μόλις πριν λίγες μέρες, με το κλείσιμο της 4ης «αξιολόγησης», οι υπολογισμοί για τα ποσά των περικοπών αυξήθηκαν περαιτέρω. Σύμφωνα με τους σχετικούς πίνακες του επικαιροποιημένου μεσοπρόθεσμου (ΜΠΔΣ 2018-2021) που ψηφίστηκε από την κυβέρνηση φέτος στις 14 Ιούνη, οι περικοπές ξεπερνούν τα 3 δισ. ευρώ σε ετήσια βάση!
Συγκεκριμένα, οι απώλειες των συνταξιούχων και ασφαλισμένων από το σύνολο των αντιασφαλιστικών παρεμβάσεων, περικοπές, «πάγωμα» συντάξεων και αύξηση εισφορών, διαμορφώνονται ως εξής: 3,02 δισ. ευρώ το 2019, 3,107 δισ. το 2020, 3,258 δισ. το 2021 και 3,060 δισ. το 2022.
Βαρύς πέλεκυς στις ήδη πετσοκομμένες συντάξεις
Οι απώλειες αυτές γίνονται συγκεκριμένες στην τσέπη κάθε συνταξιούχου. Οπως προκύπτει από στοιχεία που πρόσφατα παρουσίασε η ΠΟΠΟΚΠ - τα οποία αναφέρονται όχι σε στατιστικά δεδομένα «αλλά σε πραγματικά παραδείγματα παλαιών συντάξεων του ΤΕΒΕ» μετά τον επανυπολογισμό τους με βάση τις διατάξεις του ν. 4387 - επιβεβαιώνεται η σημαντική μείωση συντάξεων, ακόμα και στους χαμηλοσυνταξιούχους. Η σύγκριση μάλιστα γίνεται με τα σημερινά καταβαλλόμενα ποσά, δηλαδή με τις συντάξεις στις οποίες ήδη έχουν επιβληθεί οι περικοπές των προηγούμενων χρόνων...
Ορισμένα χαρακτηριστικά παραδείγματα:
-- Σύνταξη με 24 χρόνια και 10 μήνες ασφάλισης, από μεικτό ποσό 552,37 ευρώ σήμερα και καθαρό καταβαλλόμενο ποσό 519,23 ευρώ, ύστερα από τον επανυπολογισμό μειώνεται στα 446,86 ευρώ καθαρά. Δηλαδή ο συνταξιούχος θα χάσει 72,37 ευρώ το μήνα και σε ποσοστό 13,9%.
-- Σύνταξη με 784,53 ευρώ μεικτά και σημερινό καταβαλλόμενο καθαρό ποσό 737,46 ευρώ, μετά τον επανυπολογισμό θα μειωθεί στα 604,72 ευρώ καθαρά: Περικοπή 132,74 ευρώ και ποσοστό 18%, που είναι και το πλαφόν της περικοπής.
-- Σύνταξη με εισφορές 30 έτη και 9 μήνες, με σημερινό μεικτό ποσό 851,82 ευρώ και καθαρό καταβαλλόμενο 800,71 ευρώ, θα υποστεί περικοπή 144,13 ευρώ: Μετά τον επανυπολογισμό ο συνταξιούχος θα λαμβάνει μόλις 656,8 ευρώ!
Εκτιμάται ακόμα πως στο στόχαστρο των νέων περικοπών και μόνο στο πρώην ΤΕΒΕ θα βρεθούν περίπου 250.000 συνταξιούχοι, ενώ συνολικά η αντιλαϊκή «απόχη» θα πιάσει πάνω από ένα εκατομμύριο συνταξιούχους.
Υπάρχει μεγάλη λαϊκή πείρα που πρέπει να αξιοποιηθεί
Και ενώ αυτά είναι τα δεδομένα, τις τελευταίες μέρες κυβέρνηση και ΝΔ έστησαν ένα άθλιο προπαγανδιστικό παιχνίδι στις πλάτες συνταξιούχων και ασφαλισμένων γύρω από το ζήτημα των νέων περικοπών και την εφαρμογή τους. Επιστρατεύοντας ένα ακόμα προπαγανδιστικό τρικ, η κυβέρνηση επιχειρεί να καλλιεργήσει προσδοκίες ότι δεν θα εφαρμόσει το νέο πετσόκομμα που η ίδια ψήφισε: Είμαστε δεσμευμένοι για τους στόχους, λέει, όχι για το πώς θα τους πετύχουμε... Λες και υπάρχει φιλολαϊκός δρόμος για την εκπλήρωση των αντιλαϊκών στόχων!
Οσο και αν σκιαμαχούν ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, δεν μπορούν να κρύψουν πως και οι δύο υπηρετούν την ίδια αντιλαϊκή στρατηγική του κεφαλαίου και στο ζήτημα του Ασφαλιστικού. Δεν τους συνδέει μόνο το παρελθόν, η τήρηση στο ακέραιο όλων των περικοπών των προηγούμενων και η επιβολή νέων. Τους συνδέει και το μέλλον, ακριβώς γιατί υπηρετούν την ίδια στρατηγική: Μείωση των ασφαλιστικών εισφορών και πιστή εφαρμογή όλων των νόμων, και των δικών της και του ΣΥΡΙΖΑ, υπόσχεται στο κεφάλαιο η ΝΔ. Τήρηση των αντιλαϊκών στόχων για τη μείωση του «κόστους» του Ασφαλιστικού υπόσχεται ο ΣΥΡΙΖΑ, μεταξύ άλλων με μείωση της κρατικής επιχορήγησης των συντάξεων μόλις στο 4,8% του ΑΕΠ, με την οποία θα χρηματοδοτείται μόνο η «εθνική σύνταξη», όπως διακηρύσσει στο «αναπτυξιακό του σχέδιο». Αυτές ακριβώς οι δεσμεύσεις προς τα μονοπώλια οδηγούν όχι μόνο στις περικοπές που ήδη έχουν ψηφιστεί, ανεξάρτητα από την τελική μορφή που θα πάρουν, αλλά και σε μια διαρκή και μόνιμη συρρίκνωση των συντάξεων.
Αλλωστε, εργαζόμενοι και συνταξιούχοι διαθέτουν σήμερα μεγάλη εμπειρία, γνωρίζουν από «πρώτο χέρι» τους πολιτικούς ελιγμούς των αστικών κομμάτων, όταν πρόκειται να περάσουν κάθε φορά τους νέους αντιασφαλιστικούς νόμους (ένας τέτοιος ελιγμός ήταν και η ίδια η «προσωπική διαφορά»). Οπλισμένοι με αυτήν την πείρα, μπορούν σήμερα πιο αποτελεσματικά να αντιμετωπίσουν τις μανούβρες και της κυβέρνησης και της ΝΔ, να ενισχύσουν την πάλη του ταξικού εργατικού κινήματος και των συνταξιουχικών οργανώσεων ενάντια σε όλα τα αντιασφαλιστικά μέτρα, παλιά και νέα.

29 Μαΐου, 2018

Η ΞΕΧΑΣΙΑΡΑ ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΟΙ «ΓΛΑΣΤΡΕΣ» ΤΗΣ και ΟΙ ΔΕΣΜΕΥΣΕΙΣ ΤΟΥΣ ΣΤΟΝ ΣΕΒ !!

Μπορεί να "ξεχνούν" οι υπουργοί της κυβέρνησης Τσίπρα,, αλλά Εμείς ποτέ...
Η δεξιά φωτό από το 2014 όταν αντιπροσωπεία του ΣυΡιζΑ δεσμευόταν το Τι θα κάνει... στον τότε πρόεδρο του ΣΕΒ  
   Το Τι Έκανε και Συνεχίζει να Κάνει το έχετε Γνωρίσει !! 

Για να Μάθετε Τι δεσμεύσεις προσφέρει το άλλο "αντίπαλο" κομμάτι του πολιτικού προσωπικού του ΣΕΒ στον ΣΕΒ, δείτε την ανταπόκριση του 902 ***

https://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=26/5/2018&id=17211&pageNo=2
Η ξεχασιάρα...
Επί 35 ολόκληρα λεπτά την Πέμπτη το μεσημέρι, μέσα από τα στούντιο της κρατικής τηλεόρασης, η υπουργός Εργασίας επιχειρούσε να στηρίξει το παραμύθι της «δίκαιης ανάπτυξης» που τάχα φέρνουν στους εργαζόμενους και το λαό η κυβέρνηση και το «τέλος των μνημονίων». 
Παρουσιάζοντας όλη τη βεντάλια της «εικονικής πραγματικότητας» που λανσάρει η κυβέρνηση για τα Εργασιακά και το Ασφαλιστικό, επανέλαβε τα περί «στόχου για αύξηση του κατώτατου μισθού», εξήγγειλε για πολλοστή φορά την «επαναφορά των θεμελιωδών αρχών στις Συλλογικές Συμβάσεις» μετά τον Αύγουστο, καμάρωσε για τον... «υπερπλεονασματικό» ΕΦΚΑ και γιατί οι συντάξεις... δεν θα πέσουν κάτω από τα 300 ευρώ (!), επανέφερε το παραμύθι της μελλοντικής «επαναδιαπραγμάτευσης» των νέων βάρβαρων περικοπών στις συντάξεις, που έχει ήδη ψηφίσει η κυβέρνηση!
Τι δεν είπε σε αυτά τα 35 λεπτά για όλα τα παραπάνω η υπουργός; 
«Ξέχασε» να αναφέρει τη σαφή δέσμευση της κυβέρνησης, καταγεγραμμένη ρητά και στο «αναπτυξιακό σχέδιό» της, ότι ο κατώτατος μισθός θα ορίζεται με βάση τον μνημονιακό νόμο Βρούτση (ν. 4172/2013), με απόφαση του αστικού κράτους και όχι με ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις. Καθοριστικό κριτήριο στο νόμο της ΝΔ και στο «αναπτυξιακό σχέδιο» του ΣΥΡΙΖΑ είναι η ανταγωνιστικότητα και η παραγωγικότητα, η διασφάλιση δηλαδή των κερδών του κεφαλαίου! «Ξέχασε», επίσης, η υπουργός ότι η κυβέρνηση πουθενά στο «αναπτυξιακό σχέδιο» δεν αναφέρεται σε κατάργηση του αίσχους του «υποκατώτατου» μισθού για τους νέους εργαζόμενους
Και φυσικά «ξέχασε» και τη νέα μείωση του αφορολόγητου, που θα φέρει νέα αφαίμαξη στο εισόδημα των εργαζομένων.

... και οι «γλάστρες» της
Σε ό,τι αφορά τις Συλλογικές Συμβάσεις, πίσω από το παραμύθι της «επαναφοράς» η κυβέρνηση ήδη προωθεί την επιβολή νέων μέτρων για τη μονιμοποίηση των αντεργατικών χτυπημάτων:
 Ετσι, με την τρέχουσα «αξιολόγηση» προσθέτει την προϋπόθεση της λεγόμενης «αντιπροσωπευτικότητας» για την επέκταση μιας κλαδικής σύμβασης, ενώ στην προηγούμενη «αξιολόγηση» επέβαλε πρόσθετα εμπόδια στην κήρυξη απεργιών από κλαδικά συνδικάτα, επιτιθέμενη στο βασικό όπλο των σωματείων στην πάλη τους για υπογραφή ΣΣΕ! 
Οσο για τις συντάξεις, σε αντίθεση με το προκλητικό παραμύθι της «επαναδιαπραγμάτευσης», η κυβέρνηση ακόμα και στο περιβόητο «αναπτυξιακό σχέδιο», που διαφημίζει ως το «δικό της σχέδιο για το αύριο», υπογραμμίζει ότι «είναι ζωτικής σημασίας η πλήρης εφαρμογή της ασφαλιστικής μεταρρύθμισης», η οποία, εκτός όλων των άλλων, φέρνει από 1/1/2019 νέο μαχαίρι στις συντάξεις, μεγέθους ακόμα και πάνω από δύο συντάξεις το χρόνο! 
Ολα τα παραπάνω, βέβαια, δεν τα «ξέχασε» μόνο η υπουργός...
Τα «ξέχασαν» και οι δύο δημοσιογράφοι οικοδεσπότες της στην ΕΡΤ (ο ένας μάλιστα επανέκαμψε πρόσφατα), οι οποίοι όχι μόνο δεν της υπενθύμισαν ούτε ένα από αυτά, αλλά πολύ βολικά μιλούσαν για... «σύγχυση» γύρω από τις συντάξεις, παρουσίαζαν ως ικανοποιητική απάντηση το προκλητικό παραμύθι της «επαναδιαπραγμάτευσης μετά το τέλος του προγράμματος», ασπάζονταν την «επιτυχία του πλεονασματικού ΕΦΚΑ», έφτασαν μέχρι και να υποβαθμίζουν την αδήλωτη εργασία στις τράπεζες, δίνοντας πάσα στην υπουργό να εμφανίζεται ως... κέρβερος υπέρ των εργατικών δικαιωμάτων! 
Μια ωραία ατμόσφαιρα, δηλαδή, για να δέσει το γλυκό της κυβερνητικής προπαγάνδας...

Με χέρια και με πόδια
«Ανάπτυξη με στήριξη της εργασίας» έγραφε στο πρωτοσέλιδο της Πέμπτης η «Αυγή», για να δώσει προπαγανδιστικά το στίγμα του «αναπτυξιακού σχεδίου» της κυβέρνησης. 
Λίγες ώρες αργότερα, βγήκε το Εβδομαδιαίο Δελτίο Οικονομικών Εξελίξεων του ΣΕΒ, από το οποίο σταχυολογούμε τα εξής: 
«Η ολοκλήρωση τριών αξιολογήσεων σε λιγότερο από ένα χρόνο αποτελεί μια πολύ θετική εξέλιξη, καθώς μεταφέρει μηνύματα σταθερότητας στις αγορές (...) η υλοποίηση και εμβάθυνση των μεταρρυθμίσεων είναι πλέον ελληνική υπόθεση (...) η κυβέρνηση αγκαλιάζει όλο και περισσότερο την επιχειρηματικότητα». 
Από τα λεγόμενά τους, φαίνεται ότι και οι βιομήχανοι είναι αναφανδόν υπέρ της ...«ανάπτυξης με στήριξη της εργασίας». 
Γι' αυτό επικροτούν την αντεργατική - αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης και το «αναπτυξιακό της σχέδιο» με χέρια και με πόδια.

Η ΝΔ δεν θα επιτρέψει «πισωγύρισμα» στα Εργασιακά
Πηγή: Eurokinissi
Την «προσωπική του δέσμευση» ότι δεν πρόκειται να επιστρέψουν τα εργασιακά δικαιώματα στα προ κρίσης επίπεδα έδωσε στους βιομηχάνους ο πρόεδρος της ΝΔ, Κυρ. Μητσοτάκης, ανταγωνιζόμενος την κυβέρνηση για το ποιος μπορεί να εξασφαλίσει πιο αποτελεσματικά τη συνέχιση των μνημονιακών αντεργατικών μέτρων.
Μιλώντας στη γενική συνέλευση του ΣΕΒ, αναφέρθηκε στις "παρενέργειες" που προκαλούσε στην παραγωγικότητα και στη διεθνή ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας «ο προβληματικός συνδυασμός τριών παραγόντων: Της άνευ προϋποθέσεων επεκτασιμότητας των συλλογικών συμβάσεων σε όλο το εύρος της οικονομίας, της δυνατότητας μονομερούς προσφυγής στη διαιτησία και της αρχής της καθολικής υπερίσχυσης των κλαδικών συμβάσεων έναντι των επιχειρησιακών». Σύμφωνα με τον Κυρ. Μητσοτάκη, «αυτό το τρίπτυχο καθιστούσε εξαιρετικά άκαμπτη την αγορά εργασίας» και επομένως η ΝΔ είναι αποφασισμένη να μην επιτρέψει αυτές οι ρυθμίσεις «να αναβιώσουν με τον τρόπο που τις σχεδιάζει η σημερινή κυβέρνηση». Κατόπιν όλων αυτών, είναι έτοιμος να συζητήσει «για τη λελογισμένη αύξηση» στους κατώτερους μισθούς με συμφωνία εργαζομένων και εργοδοτών.
Ο πρόεδρος της ΝΔ συνδύασε αυτές τις αντεργατικές δεσμεύσεις με τις χρεοκοπημένες θεωρίες περί «υγιούς επιχειρηματικότητας» και «εταιρικής κοινωνικής ευθύνης», οι οποίες αποσκοπούν στο να πείσουν τους εργαζόμενους να υποταχθούν στην εργασιακή ζούγκλα και στο στόχο της καπιταλιστικής ανταγωνιστικότητας. Έτσι, αφού η εργατική νομοθεσία είναι και θα είναι στα μέτρα των επιχειρηματικών ομίλων, διακήρυξε ότι δεν θα ανεχτεί «αθέμιτες πρακτικές» όπως η αδήλωτη ή ανασφάλιστη εργασία. 
Επειδή, όμως, κατά τον ίδιο «δεν αρκούν μόνο τα αυτονόητα της τήρησης της εργατικής νομοθεσίας», εμφανίστηκε έτοιμος να συζητήσει για περισσότερες δράσεις «εταιρικής κοινωνικής ευθύνης», που θα κάνουν τους εργαζόμενους «συμμέτοχους στην επιτυχία της επιχείρισης» και θα εκπίπτουν από τη φορολογία. «Για παράδειγμα, προσλάβετε εσείς νέους συνεργάτες και εγώ θα αναζητήσω τρόπους να τους πριμοδοτήσω. Κάντε εσείς συμμέτοχους τους εργαζόμενους στην επιτυχία σας με stock option (σ.σ. πακέτα μετοχών) ή με άλλους τρόπους διανομής κερδών, τονώστε την εταιρική κοινωνική ευθύνη και είμαι ανοιχτός σε φοροαπαλλαγές για να τα πραγματοποιήσετε. Προσφέρετε εσείς ιδιωτικά ασφαλιστικά προγράμματα, ιδιωτική ασφάλεια υγείας ή ακόμα και κάρτες κίνησης στα μέσα μαζικής μεταφοράς και εγώ συζητώ τα έξοδα αυτά να εκπίπτουν από την εφορία», είπε, προαναγγέλλοντας ένα ευρύ πλέγμα κινήτρων που θα επιδοτούνται από το κράτος και στην πράξη θα αντικαταστήσουν το μισθό.
Όλα αυτά, θα λειτουργούν συμπληρωματικά με τη μείωση των φορολογικών συντελεστών των επιχειρήσεων και των εργοδοτικών εισφορών, όπως και με την ιδιωτικοποίηση του ασφαλιστικού συστήματος (σύστημα τριών πυλώνων) που ανακοίνωσε.