Συνολικές προβολές σελίδας

Translate

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Αστικοφυλλάδες. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Αστικοφυλλάδες. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

09 Απριλίου, 2019

Η ΛΑΪΚΗ ΔΥΣΑΡΕΣΚΕΙΑ ΣΤΗ ΕΕ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΤΩΝ ΒΑΣΤΑΖΩΝ ΤΗΣ

,,Σχολιάζοντας οι διάφοροι αρθρογράφοι τις αιτίες που οδήγησαν στις κινητοποιήσεις του προηγούμενου διαστήματος στη Γαλλία και το «τι φταίει στις σημερινές κοινωνίες των χωρών της Ευρώπης», καταλήγουν σε απαντήσεις που βγάζουν από το στόχαστρο του λαού και της νεολαίας τον πραγματικό εχθρό, δηλαδή το κεφάλαιο, τις κυβερνήσεις και τα κόμματά του σε κάθε χώρα, και την ΕΕ ως ένωση των καπιταλιστικών κρατών.,,

Η λαϊκή δυσαρέσκεια στην ΕΕ, οι αιτίες και ο αποπροσανατολισμός της...
Αστικές «συμβουλές» για την υπονόμευση του κινήματος
Copyright 2018 The Associated
Το προηγούμενο διάστημα, με αφορμή τις κινητοποιήσεις των «κίτρινων γιλέκων» στη Γαλλία, αναπτύχθηκε αρθρογραφία και ρεπορτάζ σε πολλές εφημερίδες και μέσα ενημέρωσης.
Στελέχη αστικών και οπορτουνιστικών κομμάτων, δημοσιογράφοι, καθηγητές πανεπιστημίου και πολιτικοί αναλυτές, ανησυχώντας για την αυξανόμενη λαϊκή δυσαρέσκεια εξαιτίας της αντιλαϊκής πολιτικής και για τις αντιδράσεις, τις κινητοποιήσεις και απεργίες που - παρά τις όποιες αδυναμίες - εμφανίζονται σε πολλές χώρες της Ευρώπης, τοποθετήθηκαν για την ερμηνεία των γεγονότων, επιζητώντας με βάση αυτήν να εξαχθούν συμπεράσματα που να οδηγήσουν σε ανώδυνα για το σύστημα μονοπάτια την όποια κινητοποίηση μαζών εμφανίζεται.
Φυσικά τα διάφορα ερωτήματα που τέθηκαν αποκτούσαν μια ιδιαίτερη «απόχρωση» ανάλογα με την οπτική γωνία κάθε αρθρογράφου, όμως κοινός τους τόπος ήταν ότι επιχείρησαν να βάλουν «σκιάχτρα» στη θέση του πραγματικού εχθρού, να κρύψουν το ρόλο του οργανωμένου ταξικού εργατικού κινήματος και τους όρους για να δυναμώνει η κοινωνική συμμαχία ενάντια στην εξουσία του κεφαλαίου, σε κάθε χώρα και στην ΕΕ συνολικά.
Κρύβοντας τον πραγματικό αντίπαλο
Σχολιάζοντας οι διάφοροι αρθρογράφοι τις αιτίες που οδήγησαν στις κινητοποιήσεις του προηγούμενου διαστήματος στη Γαλλία και το «τι φταίει στις σημερινές κοινωνίες των χωρών της Ευρώπης», καταλήγουν σε απαντήσεις που βγάζουν από το στόχαστρο του λαού και της νεολαίας τον πραγματικό εχθρό, δηλαδή το κεφάλαιο, τις κυβερνήσεις και τα κόμματά του σε κάθε χώρα, και την ΕΕ ως ένωση των καπιταλιστικών κρατών.
Υποστηρίζουν ότι υπαίτιος είναι «η κυβερνητική νεοφιλελεύθερη πολιτική που κυριάρχησε στην ΕΕ τα προηγούμενα χρόνια» και εκφράστηκε και με τις μεταρρυθμίσεις του Μακρόν στη Γαλλία. Μιλούν για «στροφή» της ΕΕ σε μια «νεοφιλελεύθερη, μη δημοκρατική και γραφειοκρατική αρχιτεκτονική», που φέρνει τη «λιτότητα», «παρεκκλίνοντας από τις ιδρυτικές της αρχές». Και συμπληρώνουν ότι σε ένα τέτοιο περιβάλλον τα αστικά κόμματα και οι αστοί πολιτικοί σε επίπεδο ΕΕ και κάθε κράτους - μέλους «δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν με επάρκεια στο ύψος των καιρών», καθώς και ότι αυτό φθείρει το κύρος των θεσμών της και των θεσμών των καπιταλιστικών κρατών.
Η πολιτική όμως που εφαρμόζεται σε όλες τις χώρες της ΕΕ έχει στον πυρήνα της την κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων, των μονοπωλίων σε κάθε κράτος - μέλος της.
 Τα μέτρα που τσάκισαν και τσακίζουν εργατικά και λαϊκά δικαιώματα, μισθούς και συντάξεις στην Ελλάδα και σε μια σειρά από άλλες χώρες της ΕΕ δεν ήταν αποτέλεσμα απλά της «νεοφιλελεύθερης πολιτικής που επιβλήθηκε στην ΕΕ από τη Γερμανία». 
Ηταν ανάγκη για την αστική τάξη κάθε κράτους - μέλους της ΕΕ για να αντεπεξέλθει στον ανταγωνισμό με τα άλλα καπιταλιστικά κράτη σε παγκόσμιο επίπεδο. Φυσικά αυτό δεν έγινε χωρίς την όξυνση του ανταγωνισμού εντός της ΕΕ, όπου κάποια καπιταλιστικά κράτη βγήκαν λιγότερο και άλλα περισσότερο κερδισμένα. Σε κάθε περίπτωση, όμως, ο μεγάλος χαμένος ήταν η εργατική τάξη και ο λαός σε κάθε κράτος - μέλος της ΕΕ. 
Αυτή είναι η αιτία που αυξάνεται η λαϊκή δυσαρέσκεια και η διαμαρτυρία σε αρκετά κράτη της ΕΕ.
Εξάλλου, η ΕΕ δεν «εκτροχιάστηκε» τις τελευταίες δεκαετίες από τις ράγες κάποιων υποθετικά «φιλολαϊκών» αρχών και αξιών με τις οποίες ιδρύθηκε. 
Πάντα ο χαρακτήρας της ήταν αντιλαϊκός, γιατί είναι μια ένωση των κρατών των εκμεταλλευτών του λαού, με σκοπό να διασφαλίσουν τα συμφέροντά τους ενάντια σε άλλα καπιταλιστικά κράτη, εντείνοντας το τσάκισμα των εργαζομένων και της νεολαίας.
Η ΕΕ στηρίζει τη δικτατορία του κεφαλαίου σε κάθε χώρα και γι' αυτό δεν εξανθρωπίζεται, δεν ήταν και δεν μπορεί να γίνει φιλική για τους εργαζόμενους και το λαό.
Συσκοτίζοντας το ρόλο του οργανωμένου ταξικού εργατικού κινήματος
Κοινός τόπος πολλών αρθρογράφων ήταν το γενικό τους «ανάθεμα» στο οργανωμένο ταξικό εργατικό κίνημα και η ταυτόχρονη υπερπροβολή υποθετικά νέων «κινημάτων καταναλωτών», «κινημάτων της υπαίθρου ενάντια στην πόλη», «οικολογικών κινημάτων» και «κινημάτων της νεολαίας ενάντια στις παλαιότερες γενιές». 
Στη θέση δηλαδή της πιο καθοριστικής δύναμης, που μπορεί με αποφασιστικότητα και σε όλα τα μέτωπα να συγκρουστεί με την αστική τάξη και την εξουσία της, προτάσσουν ένα θολό άθροισμα δυνάμεων και «κινημάτων» που είναι ακίνδυνα για τον ταξικό αντίπαλο. 
Ενώ δεν έλειψαν και οι προτάσεις για «αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες», για οργάνωση του κινήματος μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, ως η «σύγχρονη απάντηση» στη «γραφειοκρατία των παραδοσιακών» συνδικάτων.
Καθόλου τυχαία, φυσικά, οι αρθρογράφοι που «κόπιασαν» για να κρύψουν τον πραγματικό αντίπαλο έχυσαν πολύ μελάνι για πείσουν ότι πλέον είναι «παρωχημένο» να μιλάμε για την εργατική τάξη, ότι είναι «παρωχημένη» η οργάνωση στους χώρους δουλειάς, ότι είναι «παρωχημένη» η γραμμή πάλης που στοχεύει τον πραγματικό αντίπαλο, δηλαδή το κεφάλαιο, τις κυβερνήσεις και τα κόμματά του, τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, όπως το ΝΑΤΟ και η ΕΕ.
Σκόπιμα θέλουν να μείνει έξω από την ατζέντα της συζήτησης ότι το πιο βασικό στοιχείο για να δυναμώσει σήμερα η πάλη του λαού και της νεολαίας είναι η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, του βασικού εχθρού της εξουσίας των εκμεταλλευτών. 
Δεν θέλουν να στραφεί η προσοχή των εργαζομένων στο ότι σήμερα είναι ανάγκη να ανεβαίνει ο βαθμός οργάνωσής τους στα σωματεία και στα συνδικάτα, η συμμετοχή τους στις διαδικασίες των συνδικαλιστικών οργανώσεων.
 Οτι είναι ανάγκη να κερδίζει έδαφος η αντικαπιταλιστική γραμμή πάλης σε ολοένα και περισσότερους εργαζόμενους, η πάλη για τις σύγχρονες ανάγκες ενάντια στις επιδιώξεις της αστικής τάξης. 
Να δυναμώνει η κόντρα με τις ρεφορμιστικές δυνάμεις στο εργατικό κίνημα, με τις δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, που είναι υπεύθυνες για τον εκφυλισμό πολλών σωματείων σήμερα.
 Να βελτιώνεται ο συσχετισμός υπέρ των ταξικών δυνάμεων. Ενα τέτοιο οργανωμένο εργατικό κίνημα μπορεί να έχει αντοχή στις πιέσεις και τα διλήμματα της αστικής τάξης, θα μπορεί να αποτελεί τον πυρήνα ισχυροποίησης του αγώνα συνολικά του λαού και της νεολαίας.
Αποπροσανατολίζοντας από τους όρους για το δυνάμωμα της Κοινωνικής Συμμαχίας ενάντια στον ταξικό εχθρό
Οι προσπάθειές τους για τον αφοπλισμό του εργατικού - λαϊκού κινήματος βρίσκουν την ολοκλήρωσή τους με την αποθέωση της πολιτικής συμμαχίας κάθε είδους συστημικών δυνάμεων, ως όρο για ένα «αποτελεσματικό κίνημα», σε αντιπαράθεση με τη συμμαχία των κοινωνικών δυνάμεων που αντικειμενικά έχουν συμφέρον από την πάλη ενάντια στην αστική εξουσία. 
Διακηρύσσουν ότι η «επιτυχία» ενός κινήματος βρίσκεται στο να είναι «πολυσυλλεκτικό κίνημα» πολλών και φαινομενικά ετερόκλητων πολιτικών δυνάμεων. 
Λένε ότι δυναμική έχει ένα κίνημα που παρουσιάζει «ιδεολογική πολυμορφία» και χωράει τους πάντες, εννοώντας με αυτό τις διάφορες δυνάμεις που έδρασαν στο «κίνημα των κίτρινων γιλέκων», που - όπως και οι ίδιοι παραδέχονται - εκτείνονται από αναρχικές ομάδες και το κόμμα του Μελανσόν μέχρι και το ακροδεξιό κόμμα της Λεπέν.
Το κίνημα όμως που μπορεί να είναι πραγματικά αποτελεσματικό είναι αυτό που συγκροτείται από κοινωνικές δυνάμεις που έχουν κοινό συμφέρον ενάντια στα μονοπώλια και την εξουσία τους. 
Είναι η Κοινωνική Συμμαχία σε αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική κατεύθυνση της εργατικής τάξης, των αγροτών, των αυτοαπασχολούμενων, με τη συμμετοχή και των νέων και των γυναικών αυτών των κοινωνικών δυνάμεων. Ενα οργανωμένο κίνημα στους χώρους δουλειάς, στους χώρους μάθησης, στις γειτονιές, στους αγρότες και τους αυτοαπασχολούμενους στις πόλεις, το οποίο δεν θα στοχεύει μονάχα τους πολιτικούς εκφραστές της αστικής εξουσίας, τις κυβερνήσεις της, ή θα ματαιοπονεί αναζητώντας μια βελτίωση της ΕΕ, αλλά θα υιοθετεί ριζοσπαστικούς στόχους πάλης που θα βοηθούν να οξυνθούν η αντιπαράθεση και η σύγκρουση με την εξουσία των μονοπωλίων σε κάθε χώρα και την ΕΕ ως ιμπεριαλιστική ένωση.
Νέες δυνατότητες
Καταλήγοντας, τα γεγονότα με τα «κίτρινα γιλέκα», οι απεργιακές κινητοποιήσεις που εκδηλώνονται σε μια σειρά από κράτη - μέλη της ΕΕ, αρκετές δυνάμεις στο εργατικό κίνημα που σε πολλές χώρες μάχονται κόντρα στον πραγματικό αντίπαλο, δείχνουν ότι κάτω από την έντονη λαϊκή δυσαρέσκεια εμφανίζονται δυνατότητες να φουντώσει η αμφισβήτηση της αστικής πολιτικής, η αμφισβήτηση της λογικής ότι η παραμονή στην ΕΕ και την Ευρωζώνη είναι μονόδρομος, να δυναμώσει η αντίσταση στην επίθεση του κεφαλαίου.
Το εργατικό - λαϊκό κίνημα μπορεί και πρέπει, τόσο στην Ελλάδα όσο και σ' όλη την Ευρώπη, να οργανώσει την αντεπίθεσή του. Να αξιοποιήσει τις φυγόκεντρες τάσεις στην ΕΕ. Να συνδέσει την πάλη για αποδέσμευση από την ΕΕ με την πάλη για ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου σε κάθε χώρα. Η κοινωνία μπορεί να ζήσει χωρίς τους καπιταλιστές, να βάλει σε κίνηση την παραγωγή, τις υπηρεσίες με άλλες κοινωνικές σχέσεις.
Οι λαοί όλων των κρατών - μελών της ΕΕ μπορούν και πρέπει να βαδίσουν το δρόμο της ανατροπής σε κάθε χώρα, για να ανοίξει ο δρόμος για την Ευρώπη του σοσιαλισμού.

Του
Λουκά ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΥ*
* Ο Λουκάς Αναστασόπουλοςείναι μέλος της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΕ του ΚΚΕ

10 Μαρτίου, 2018

τα - "ΘΑΝΑΣΙΜΑ ΑΜΑΡΤΗΜΑΤΑ" ΤΩΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ


Ως γνωστόν, οι κομμουνιστές φταίνε πάντα, συνήθως γιατί λένε αλήθειες που ενοχλούν και ξεβολεύουν, και όταν δεν είναι δικό τους το λάθος, φταίνε γιατί… δε φταίνε.

Την (προ) περασμένη βδομάδα, η “Κυριακάτικη Δημορατία” κυκλοφόρησε δίνοντας ένθετο το βιβλίο του Ν. Μέρτζου για τα δέκα θανάσιμα αμαρτήματα του ΚΚΕ. 
Το “ωραίο” της υπόθεσης είναι πως η “Δημοκρατία” θεωρείται εφημερίδα της μετριοπαθούς, καραμανλικής δεξιάς, αλλά αυτό δεν την εμποδίζει να δίνει κατά καιρούς διάφορα αντικομμουνιστικά μαργαριτάρια από ακροδεξιές εκδόσεις (με εμφανή προτίμηση στον “Πελασγό”). 
Φαντάσου τι κάνουν οι άλλοι, οι μη μετριοπαθείς!

Αν κάποιος θέλει -από πολιτικό μαζοχισμό- να το διαβάσει και να δει τι λέει η άλλη πλευρά, δε χρειάζεται να δώσει λεφτά για να το κάνει, αφού μπορεί να το βρει ανεβασμένο στο διαδίκτυο -είχε πρωτοκυκλοφορήσει τη δεκαετία του 80′. Εκεί λοιπόν μπορεί να βρει αρχικά την ανησυχία του ακροδεξιού Μέρτζου για τις περιόδους του οπορτουνισμού, του λικβινταρισμού και του φραξιονισμού (χωρίς αρχές) στο ΚΚΕ (!), που είναι σα να σε ρωτάει ο δολοφόνος σου αν πονάς, γιατί νοιάζεται για το καλό σου.



Στη συνέχεια ακολουθεί η λίστα με τα δέκα θανάσιμα αμαρτήματα στο βιβλίο. Έχουμε και λέμε επιγραμματικά (μαζί με τα δικά μας σχόλια):
Η στάση στο μικρασιατικό μέτωπο (όπου οι προκηρύξεις κατά του τυχωδιοκτικού πολέμου κι η δουλειά στο μέτωπο έγραψαν μία από τις πιο χρυσές σελίδες της ιστορίας του ΚΚΕ).
Υπονόμευση των βενιζελικών κυβερνήσεων (γιατί ο σωστός αστός δε σκαμπάζει από ψευτοδιλήμματα, δεξιά-κέντρο και αναγνωρίζει το ρόλο του “εθνάρχη” της τάξης του).
Υπονόμευση μετώπου Μουσολίνι και αντίθεση στην… “απελευθέρωση της Β. Ηπείρου”. (Τον ενοχλεί δηλαδή το δεύτερο και το τρίτο γράμμα του Ζαχαριάδη, αλλά το πρώτο δεν υπήρξε ποτέ. Και οι κομμουνιστές εγκαλούνται, γιατί ήθελαν να πολεμήσουν το Μουσολίνι, αλλά οι διώκτες τους προτίμησαν να τους κρατήσουν στη φυλακή και να τους παραδώσουν στις αρχές κατοχής).
Διέσπασε την Εθνική Αντίσταση.
Δεκέμβρης και… “Συμμοριτοπόλεμος”
Ένοπλη αναμετρηση, που αποδεκάτισε ακόμα και τους δικούς του (!)
Μακεδονικό και θέση για “ενιαία και ανεξάρτητη Μακεδονία” (για το οποίο έχει κάνει πολλές φορές την αυτοκριτική του).
Σχέδια διαμελισμού χώρας
Έφαγε τα παιδιά του, θέρισε τον ανθό της ελληνικής φυλής
Συνεχίζει στα ίδια χνάρια, δέκα χρόνια μετά τη νομιμοποίησή του (το βιβλίο γράφεται εξάλλου το 84′).

Πολλά από τα παραπάνω ουσιαστικά επαναλαμβάνονται με διαφορετικά λόγια, για να πιάσει ο συγγραφέας το δεκάλογο που μας υποσχέθηκε. 
Ούτως ή άλλως δεν έχουν την παραμικρή πρωτοτυπία, και το πιο ενδιαφέρον είναι πως συνεχίζουν να αναπαράγονται μέχρι σήμερα, όχι μόνο από ακροδεξιούς -όπως ο συγγραφέας του βιβλίου- αλλά και από αναλυτές με προοδευτικό μανδύα που ρίχνουν νερό στον κύκλο της λαθολογίας.

Σκεφτήκαμε να συγκεντρώσουμε ένα διαφορετικό δεκάλογο με τις πιο δημοφιλείς “αμαρτίες” των κομμουνιστών, αλλά σκοντάψαμε στο διαχωρισμό της αμαρτίας ως γενικής κατηγορίας, και των συγκεκριμένων αμαρτιών, μες στον ιστορικό χρόνο. 
Για παράδειγμα, άλλο είναι το αμάρτημα της λαιμαργίας και άλλο μια συγκεκριμένη φορά που είχες μια λιγούρα και είχες φάει κρέας πχ ενώ έπρεπε να νηστέψεις.
Για μεθοδολογικούς λόγους λοιπόν, κάναμε ένα διαχωρισμό και παρουσιάζουμε δύο διαφορετικές λίστες-δεκαλόγους με κάποιους από τους πιο δημοφιλείς αντικομμουνιστικούς μύθους-κατηγορίες για το κόμμα (και όχι μόνο).
Σεχταρισμός: γιατί δεν είναι φτερό στον άνεμο στις συμμαχίες του.
Δογματισμός: έτσι βαφτίζεται η συνέπεια σε ορισμένες βασικές αρχές.
Ρεφορμισμός: αν δε μας κάτσει το ένα, θα μας κάτσει το άλλο. Υπάρχουν μάλιστα αναλύσεις που στηρίζουν την ερμηνεία της ιστορικής πορεία του ΚΚΕ στο δίπολο “σεχταρισμός-ρεφορμισμός”, όπου ό,τι ξεφεύγει από τη μία, εντάσσεται αυτομάτως στην άλλη κατηγορία.
Μεσσιανισμός: του προλεταριάτου, αντί να δει πως σήμερα δεν υπάρχει εργατική τάξη, οι κοινωνίες εξελίσσονται, γίνονται κατά φαντασίαν αταξικές κοκ.
Εσχατολογία: όλα παραπέμπονται στο σοσιαλισμό, στην επανάσταση και στη Δευτέρα Παρουσία, αντί να μιμηθεί το “εδώ και τώρα” του Ανδρέα που συγκλόνιζε τα μικροαστικά ανυπόμονα πλήθη.
Σωτηριολογία: δε φτάνει που μεταθέτει το στόχο στο μέλλον, βάζει και μια σειρά σωτηριολογικές προϋποθέσεις: κόμμα της εργατικής τάξης, οργάνωση, αγώνας. Κουράζεσαι και μόνο που τα λες…
Πλεονεξία: αφού λέει καθαρά στο πρόγραμμά του πως η εργατική τάξη δε θα μοιραστεί με κανένα την εξουσία της…
Λαϊκισμός: μα ακούς εκεί, λαϊκό κίνημα, λαϊκή εξουσία, λαϊκή συσπείρωση, λαϊκή συμμαχία, λαϊκά συσσίτια. 
Όλα για την πλέμπα και για τους αστούς τίποτα;
Εργατισμός: γιατί λέει “νόμος είναι το δίκιο του εργάτη”.
Τεμπελιά: θέλουν να τα κάνουν όλα σαν το δημόσιο, για να κάθονται όλοι και να έχουμε συνέχεια απεργίες…

Ας δούμε και ένα δεύτερο “εναλλακτικό” δεκάλογο, με συγκεκριμένα αμαρτήματα, που συχνά περιέχουν τα ίδια και τα αντίθετά τους.

–Βάρκιζα: ξεχνώντας το “Βάρκιζα τέλος”, ένα χρόνο μετά, και την επιλογή του ένοπλου αγώνα.
–Εμφύλιος, Δεκέμβρης, αποχή 46′: λάθος που δώσαμε τα όπλα, λάθος που τα ξαναπήραμε, ε δεν μπορεί κάτι λάθος πάει στα λάθη.
–Το βρώμικο 89′: δεν έπρεπε να συνεργαστεί με τη Δεξιά, δεν έπρεπε να μπει σε κυβέρνηση, αλλά τώρα γιατί δεν μπαίνει σε μία;
–Δε συνεργάστηκε με Σύριζα: για να είναι τώρα μια ανυπόληπτη τσόντα τύπου ΔΗΜΑΡ.
–Δεν πήγε στις πλατείες: για να γίνει ένα με το χυλό, που δεν άφηνε να μπουν κόμματα και σωματεία -για να κάνουν κάποιοι καλύτερα την υπόγεια δουλειά τους στον κόσμο.
–Δεν είπε “όχι” στο δημοψήφισμα του 15′: δε νομιμοποίησε την κυβερνητική κοροϊδία για ένα καλύτερο μνημόνιο και την επόμενη μέρα ήταν το μόνο που υπεράσπισε το “όχι” του ελληνικού λαού.
-Είπε πως η πραγματική επανάσταση δε θα σπάσει ούτε ένα τζάμι: όχι από πασιφιστική διάθεση, αλλά γιατί θα τα κάνει όλα κοινωνική περιουσία.
–Δεν ήταν στα συλαλλητήρια για το Μακεδονικό: να ρίχνει μύλο στο σκοπιανοφάγο εθνικισμό, μαζί με τους άλλους “πλην Λακεδαιμονίων”.
–Δεν αποκατέστησε το Ζαχαριάδη: που πάει μαζί με την κατηγορία ότι τον αποκατέστησε και ξαναγυρίζει στα ίδια.
–Σταλινική στροφή: που πάει ζευγάρι με τη μομφή για τροτσκιστική στροφή:

Και η λίστα θα μπορούσε να γεμίζει με επιπλέον σημεία επ’ αόριστον.
 Ως γνωστόν, οι κομμουνιστές φταίνε πάντα, συνήθως γιατί λένε αλήθειες που ενοχλούν και ξεβολεύουν, και όταν δεν είναι δικό τους το λάθος, φταίνε γιατί… δε φταίνε.

19 Φεβρουαρίου, 2017

Τι κρύβουν κ γιατί, οι αστικοφυλλάδες «Ημερησία»-«ΕφΣυν»:


Για μια μελέτη πάνω στη σχέση ευελιξίας στην εργασία και Κοινωνικής Ασφάλισης
Δύο εφημερίδες («Εφημερίδα των Συντακτών» και «Ημερησία») έγραψαν το τελευταίο διάστημα για μια μελέτη των Σ. Ρομπόλη - Β. Μπέτση για την επίδραση της ευέλικτης εργασίας στην Κοινωνική Ασφάλιση, σύμφωνα με την οποία από το 2017 που ξεκίνησε να λειτουργεί ο ΕΦΚΑ μέχρι το 2055 θα χαθούν εισφορές ύψους 65,6 δισ. ευρώ.
Η ίδια μελέτη καταγράφει τη συνεχή επέκταση των ευέλικτων εργασιακών σχέσεων (ήδη περίπου το 60% των νέων θέσεων απασχόλησης είναι με ευέλικτες σχέσεις εργασίας και η τάση είναι αυξητική) και αναφέρει ότι «εάν ληφθεί υπόψη η απώλεια εσόδων που προκαλείται από τις ευέλικτες μορφές απασχόλησης (μερική και εκ περιτροπής), τότε εκτιμάται ότι θα υπάρξει μια επιπλέον μείωση των συντάξεων κατά 33% την περίοδο 2016 - 2055».
Προετοιμασία εδάφους για νέες περικοπές
Γράφει η «Εφημερίδα των Συντακτών»: «Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις λοιπόν των δύο καθηγητών (...) προκύπτει ότι για να διατηρηθεί το σημερινό επίπεδο των συντάξεων και να μη γίνουν άλλες μειώσεις στο μέλλον, θα πρέπει λόγω της επίδρασης της γήρανσης του πληθυσμού και των ευέλικτων μορφών απασχόλησης (μερική και εκ περιτροπής) το ΑΕΠ να αυξάνεται ετησίως με ρυθμό μεταβολής που να προσεγγίζει το 5,7% - 6,2% κάθε χρόνο (μόνο λόγω της γήρανσης του πληθυσμού εκτιμάται ότι απαιτείται ετήσιος ρυθμός μεταβολής του ΑΕΠ ίσος με 3,5% - 4%), κάτι που καθίσταται απίθανο για τα δεδομένα της ελληνικής οικονομίας».


Τι λένε; Στο «διά ταύτα», η συγκεκριμένη εφημερίδα δε συνδέει το ύψος των συντάξεων με τις ανάγκες των συνταξιούχων, αλλά με την πορεία της καπιταλιστικής οικονομίας, που πρέπει να αναπτύσσεται, να αναπτύσσονται κέρδη και κεφάλαιο, ώστε να μη μειώνονται οι συντάξεις. Ανεξάρτητα αν η εφημερίδα εκτιμά ότι δεν μπορεί να υπάρξουν τέτοιοι ρυθμοί ανάπτυξης, το κύριο είναι ότι καπιταλιστική ανάπτυξη και αύξηση μισθών και συντάξεων στις τωρινές συνθήκες δεν μπορεί να υπάρξουν, γιατί υπονομεύεται η ανταγωνιστικότητα.

Αντίστοιχα, η «Ημερησία», επικαλούμενη την ίδια έρευνα γράφει: «(...) Είτε θα πρέπει κατά το χρονικό διάστημα 2017 - 2050 να επιβαρυνθεί ο κρατικός προϋπολογισμός κατά 90 δισ. ευρώ (...) είτε θα πρέπει να εξοικονομείται διαμέσου της μείωσης των συντάξεων ποσό ίσο με 1,12% του ΑΕΠ τον χρόνο. Η επιλογή της δεύτερης περίπτωσης σημαίνει ότι το επίπεδο των συντάξεων θα πρέπει να μειωθεί περαιτέρω κατά 30%, αφού η κρατική χρηματοδότηση θα περιορίζεται μόνο στην εθνική σύνταξη (...) Οι ευέλικτες μορφές απασχόλησης αποτελούν, μεταξύ των άλλων, σοβαρή απειλή για το μελλοντικό επίπεδο των συντάξεων και δεν συνιστούν, όπως ισχυρίζονται το ΔΝΤ, η ΕΚΤ και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, κινητήρια δύναμη ανάκαμψης της οικονομίας (...) "Γι' αυτό τον λόγο επιβάλλεται ο άμεσος σχεδιασμός και η υλοποίηση πολιτικών ρύθμισης και αντιμετώπισης των ευέλικτων μορφών απασχόλησης στην Ελλάδα και στα άλλα κράτη - μέλη της ΕΕ"».
Ετσι, προτείνει ρύθμιση των ευέλικτων μορφών, χωρίς να λέει τίποτα συγκεκριμένα, ξέροντας ότι αυτή η πορεία είναι ανεπίστρεπτη, αφού αυτές αυξάνουν την εκμετάλλευση, συγκαλύπτουν την ανεργία, διευκολύνουν τις επιχειρήσεις στη διαχείριση του εργατικού δυναμικού και των μειωμένων εργασιακών δικαιωμάτων σε όφελός τους.
Είναι ένα ερώτημα γιατί ασχολούνται ξανά τώρα με αυτή τη μελέτη, τη στιγμή που στη διαπραγμάτευση έχουν μπει τα Εργασιακά και η παραπέρα μείωση των συντάξεων. Φαίνεται ότι, με βάση και τη μελέτη, η μείωση των συντάξεων είναι αναπόφευκτη. Αλλωστε, όλοι, κυβέρνηση, ΣΕΒ, άλλα αστικά επιτελεία, το θεωρούν ως βασικό μέτρο «σωτηρίας» του συστήματος Ασφάλισης: Η κυβέρνηση στην παρατήρηση ότι μειώθηκαν δραστικά οι συντάξεις, απαντά ότι «σώσαμε την Ασφάλιση»... Και προετοιμάζουν το έδαφος εφαρμογής του μέτρου, με τις λιγότερες δυνατές αντιδράσεις. Λειτουργούν δηλαδή και ως «λαγοί».
Μόνο η ζημιά στις επιχειρήσεις τούς ενδιαφέρει
Γράφει η «Εφημερίδα των Συντακτών»: «Η μνημονιακή προσπάθεια να εξασφαλιστεί θετικό ισοζύγιο εσόδων και δαπανών στο σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης, πέραν του ότι μειώνει παγιωμένα συνταξιοδοτικά και ασφαλιστικά δικαιώματα και αυξάνει τις υποχρεώσεις των ασφαλισμένων και των συνταξιούχων για να επιτευχθεί ο στόχος, δημιουργεί συνθήκες πνιγμού στην πραγματική οικονομία καθώς έχει βρεθεί ότι όλος ο συντάξιμος μισθός πηγαίνει στην άμεση κατανάλωση (...) Στη μνημονιακή εποχή, λοιπόν, της τρέχουσας 10ετίας μειώθηκε η συνταξιοδοτική δαπάνη από το 2009 έως το 2015 κατά 2 δισ. ευρώ (από 21,7 δισ. ευρώ το 2009 σε 19,7 δισ. ευρώ το 2015), με αντίστοιχη και την απώλεια στον τζίρο των επιχειρήσεων της πραγματικής οικονομίας» (Οι υπογραμμίσεις δικές μας).
Τι λένε; Προβάλλουν ως αρνητική συνέπεια τη ζημιά των επιχειρήσεων γι' αυτό μιλούν για «πνιγμό» και όχι την αδυναμία κάλυψης ακόμη και στοιχειωδών αναγκών των συνταξιούχων. Επομένως, υποδεικνύουν ως ανάγκη την ανάπτυξη της οικονομίας, των καπιταλιστικών επιχειρήσεων, με αλλαγή των μνημονιακών πολιτικών, αλληλοσυνδέοντας τις συντάξεις με την καπιταλιστική ανάπτυξη. Λένε: Μη μειώνετε τις συντάξεις, αυξήστε τες γιατί πηγαίνουν στην κατανάλωση, άρα ενισχύουν τους επιχειρηματικούς ομίλους. Κρύβοντας ότι η αύξηση του ποσοστού κέρδους απαιτεί μείωση μισθών, μείωση ασφαλιστικών εισφορών, άρα και συντάξεων, αυτή η αντίφαση δε λύνεται. Δε λένε κουβέντα, όμως, ούτε για τη μείωση που μεγαλώνει - μέχρι να καταργηθεί τελείως - της συμμετοχής του κράτους, ούτε για την απαίτηση των εργοδοτών για μείωση των εισφορών που είναι στα προαπαιτούμενα για την «αξιολόγηση», μέχρι να καταργηθούν.
Στη διαχείριση της κρίσης υπέρ του κεφαλαίου το πρόβλημα
Συνεχίζει η «Εφημερίδα των Συντακτών»: «(...) Την ίδια περίοδο (2009 - 2015) το ΑΕΠ μειώθηκε κατά 25,9% με αποτέλεσμα να εμφανίσει αυξητική τάση η συνταξιοδοτική δαπάνη ως ποσοστό του ΑΕΠ (από 13,7% το 2009 σε 17% το 2015). Ετσι λοιπόν είχαμε το παράδοξο φαινόμενο, ενώ μειώνονταν οι συντάξεις να αυξάνονται τα ελλείμματα (...) Κατακρήμνιση των εσόδων από εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία (συνεπεία των μνημονίων οδηγήθηκαν στην ανεργία εκατομμύρια άνθρωποι και έβαλαν λουκέτο δεκάδες χιλιάδες επιχειρήσεις) (...) Μείωση 21% την περίοδο 2009 - 2015 (...) Η κατακρήμνιση οφείλεται στις μνημονιακές πολιτικές που εφαρμόστηκαν στην αγορά εργασίας (μείωση κατώτατου μισθού, ελαστικοποίηση σχέσεων απασχόλησης κ.λπ.) και η οποία συνεχίζεται αμείωτη» (Οι υπογραμμίσεις δικές μας).
Κρύβουν τις πραγματικές αιτίες. Μιλούν για παράδοξο φαινόμενο την ώρα που αποδέχονται τη σύνδεση του ύψους των συντάξεων με το ΑΕΠ, σύμφωνα με οδηγίες της ΕΕ, απαλλάσσοντας τον καπιταλισμό ως γενεσιουργό αιτία της μείωσης των εσόδων των Ταμείων, ιδιαίτερα στις συνθήκες της οικονομικής κρίσης, επιμένοντας να υπάρχει θετικός ισολογισμός σ' αυτά, δηλαδή περισσότερα έσοδα απ' ό,τι το χρηματικό μέγεθος των συντάξεων και των άλλων παροχών. Κρύβουν έτσι και τη λεηλασία των Ταμείων από το κεφάλαιο (θυμίζουμε το «κούρεμα», αλλά και το «κλέψιμο των αποθεματικών» που δόθηκαν σε επιχειρηματικούς ομίλους για κεφάλαιο, αλλά δε γύρισαν ποτέ στα Ταμεία). Κρύβουν ότι το κράτος μειώνει δραστικά τη συμμετοχή του στη χρηματοδότηση προετοιμάζοντας την απόσυρσή του, ενώ ετοιμάζονται για μειώσεις εργοδοτικών εισφορών. Κρύβουν την αιτία όλων αυτών, που είναι η κρίση και η πολιτική διαχείρισης σε όφελος του κεφαλαίου.
Κυβέρνηση, εργοδότες, ΕΕ, τη χρηματική έκφραση των συντάξεων την ονομάζουν «συνταξιοδοτική δαπάνη», αλλά δεν είναι δαπάνη. Τα λεφτά των Ταμείων αποτελούν μέρος του παραγόμενου πλούτου από την εργατική τάξη που τον κλέβουν νόμιμα οι καπιταλιστές και δίνουν ένα ελάχιστο μέρος για μισθούς και στα ασφαλιστικά ταμεία, για συντάξεις και άλλες παροχές.
Λένε επίσης ότι «συνεπεία των μνημονίων οδηγήθηκαν στην ανεργία εκατομμύρια άνθρωποι και έβαλαν λουκέτο δεκάδες χιλιάδες επιχειρήσεις», ενώ αυτή η πραγματικότητα είναι σύμφυτη με τον καπιταλισμό, ανεργία πάντα υπήρχε, αυξήθηκε δε πολλαπλασιαστικά την περίοδο της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης. Το σύστημά τους γεννά ανεργία, κρίσεις, στην καπιταλιστική ιδιοκτησία βρίσκονται οι ρίζες τους. Και δεν παίρνει φτιασιδώματα, μόνο ανατρέπεται. Κρύβουν ότι τα μνημόνια είναι η πολιτική εξόδου από την κρίση σε όφελος του κεφαλαίου, μοχλοί μείωσης της τιμής της εργατικής δύναμης, καταστροφής της, με τις δραστικές μειώσεις μισθών, συντάξεων, την ανεργία, τη φοροληστεία, τις δραστικές περικοπές στα κονδύλια του κρατικού προϋπολογισμού που καλύπτουν κάποιες λαϊκές ανάγκες.
Αποδίδοντας την αιτία στις μνημονιακές πολιτικές, αποπροσανατολίζουν από το περιεχόμενο και την κατεύθυνση της πάλης της εργατικής τάξης και των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων, με αιτήματα - διεκδικήσεις κάλυψης των απωλειών της περιόδου της κρίσης σε σύνδεση με την πάλη για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών, που σημαίνει πάλη σε αντικαπιταλιστική, αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση. Ενισχύουν τη λογική των μειωμένων απαιτήσεων.
Δείχνουν να αντιστρατεύονται αυτήν την πολιτική αλλά την υποθάλπουν, βοηθώντας την κυβέρνηση να την περνά, στο όνομα του ότι μπορεί να υπάρξει κάποια βελτίωση για τους εργαζόμενους με άλλο μείγμα διαχείρισης.
Γράφει επίσης η «Εφημερίδα των Συντακτών»: «(...) Μόνο από τη γήρανση του πληθυσμού για να διατηρηθεί το όριο του 16% (ν. 4387/2016) του ΑΕΠ στις συνταξιοδοτικές δαπάνες για την περίοδο 2016 - 2055 εκτιμάται ότι θα πρέπει να μειωθούν οι συντάξεις κατά περίπου 22% σε σχέση με το σημερινό επίπεδο».
Προβάλλοντας την άνοδο του προσδόκιμου ζωής (η οποία είναι κατάκτηση από την ανάπτυξη της επιστήμης) και τη σχέση εργαζομένων - συνταξιούχων (τα έσοδα των Ταμείων μειώνονται ενώ οι συνταξιούχοι αυξάνονται), δικαιολογούν τη μείωση συντάξεων και την αύξηση των ηλικιακών ορίων συνταξιοδότησης. Επομένως, τη βελτίωση της ζωής των ανθρώπων ως κατάκτηση της επιστήμης, οι καπιταλιστές τη θεωρούν βαρίδι στα κέρδη τους και οι καθηγητές το δικαιολογούν. Είπαμε ότι οι εργαζόμενοι παράγουν τον πλούτο, οι συντάξεις είναι μέρος αυτού του πλούτου, και πρέπει να είναι τέτοιες που να ικανοποιούν όλες τις ανάγκες τους. Επίσης, η αύξηση του προσδόκιμου ζωής, τα περισσότερα χρόνια ζωής, οι συνταξιούχοι έχουν αναφαίρετο δικαίωμα να τα απολαύσουν, αλλά τους το στερούν οι καπιταλιστές. Εδώ, τα αιτήματα για συντάξεις με συγκεκριμένο όριο εργασίας 30 χρόνια, με μείωση των ηλικιακών ορίων κ.λπ., συνδέονται με την πάλη ενάντια στα εμπόδια που είναι η καπιταλιστική ιδιοκτησία και ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός.
Ψάχνουν αντιφάσεις στο ΔΝΤ ως άλλοθι
Γράφει η «Ημερησία»: «Οι Σ. Ρομπόλης και Β. Μπέτσης, ξεκινώντας από την πρόβλεψη του ΔΝΤ (Π. Τόμσεν) στο Παγκόσμιο Οικονομικό Forum στο Davos (Ελβετία, Ιανουάριος 2017), σχολιάζουν πως είναι αντίστοιχη με αυτή του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ, στις αρχές της δεκαετίας του 2010, την οποία, ωστόσο, εκείνη την περίοδο η Γενική Συνομοσπονδία προέβαλλε συνδικαλιστικά και κοινωνικά, προκειμένου να αναδείξει, εκ των προτέρων, τις αναμενόμενες μετρήσιμες συνέπειες της εφαρμογής των Μνημονίων στην εξέλιξη του ΑΕΠ, της ανεργίας, της απασχόλησης, της Κοινωνικής Ασφάλισης, κ.λπ. Η συγκεκριμένη πρόβλεψη εκτιμούσε ότι "η μείωση του διαμορφούμενου (2013) υψηλού επιπέδου (28,5%) της ανεργίας, εξαιτίας των ασκούμενων πολιτικών ύφεσης και λιτότητας των Μνημονίων, στα επίπεδα του 2009 (9,5%, 450.000 άτομα) θα απαιτούσε τουλάχιστον 20 χρόνια."
Και εξηγούν ότι "αντίθετα, η πρόσφατη αναφορά του ΔΝΤ σηματοδοτεί (...) την άσκηση πιέσεων στην Ελλάδα, στο πλαίσιο της διαπραγμάτευσης, για τη λήψη πρόσθετων μέτρων (π.χ. σημαντική μείωση του αφορολόγητου ορίου, κατάργηση της προσωπικής διαφοράς των συντάξεων - παλαιών και νέων, γενικευμένη απελευθέρωση και ευελιξία των μορφών απασχόλησης, κ.λπ.), προκειμένου, κατά την άποψη του ΔΝΤ, να μειωθεί το υψηλό επίπεδο ανεργίας (23,4%, 2016) και ιδιαίτερα της ανεργίας των νέων στην χώρα μας"».
Οι Ρομπόλης - Μπέτσης ουσιαστικά λένε ότι ενώ το ΔΝΤ συμφωνεί στις διαπιστώσεις μαζί τους (20 χρόνια για να επιστρέψουμε στις συνθήκες του 2009), κάνουν κριτική στο περιεχόμενο των αναδιαρθρώσεων στα Εργασιακά που προτείνει το ΔΝΤ, ότι η εφαρμογή τους δεν είναι ωφέλιμη για τους εργαζόμενους, δεν ανοίγει το δρόμο για ανάκτηση δικαιωμάτων (σωστά). Θα ήθελαν από το ΔΝΤ αντιμνημονιακή πολιτική! Εδώ ενισχύουν την άποψη ότι για τις συνέπειες των μνημονίων που εφαρμόζονται για την ανάκαμψη των επιχειρήσεων φταίνε «οι έξω», όταν την ίδια ώρα αυτά που βάζει το ΔΝΤ (μείωση μισθών και του κατώτατου, μείωση συντάξεων κ.λπ.), είναι απαιτήσεις του ΣΕΒ, ενώ η κυβέρνηση ψάχνει τρόπο να τα περάσει με τις ελάχιστες αντιδράσεις.
Χρεώνουν στο ΔΝΤ μια αντίφαση, κρύβοντας ότι η καπιταλιστική ανάπτυξη απαιτεί αφαίρεση εργασιακών δικαιωμάτων, άνοδο της ανταγωνιστικότητας. Κρύβουν ότι οι διαπιστώσεις του ΔΝΤ έχουν σχέση με την καπιταλιστική οικονομία της Ελλάδας και όχι με τα εργασιακά δικαιώματα, την εξασφάλιση των οποίων εναποθέτουν οι ίδιοι στην καπιταλιστική ανάπτυξη. Αλλά η αντίφαση ανάμεσα στο κέρδος και την τιμή της εργατικής δύναμης είναι αξεπέραστη στον καπιταλισμό. Τους βολεύει να δείχνουν τις αρνητικές συνέπειες καλώντας την εργατική τάξη να τις αντιπαλέψει, παλεύοντας για καπιταλιστική ανάπτυξη, για μια πολιτική που τάχα θα αναπτύσσει και τα κέρδη και θα ικανοποιεί εργασιακά δικαιώματα. Αυταπάτη. Θέλουν την εργατική τάξη να αγωνίζεται για την ενίσχυση των επιχειρηματιών, των αφεντικών.
Γι' αυτό και δικαιολογούν και τη ΓΣΕΕ που, προβάλλοντας τις συνέπειες των μνημονίων, καλώντας σε πάλη για άρση αυτών των συνεπειών, πάλη κατά της λιτότητας και των μνημονίων, υπέτασσε την εργατική τάξη στη διεκδίκηση άλλου μείγματος πολιτικής για καπιταλιστική ανάπτυξη, που προϋποθέτει αύξηση του ποσοστού κέρδους, ανταγωνιστικότητα, επομένως και χτύπημα των εργασιακών δικαιωμάτων.
Ιδιωτική Ασφάλιση - Επαγγελματικά Ταμεία
Η «Ημερησία», στο ίδιο φύλλο που έγραψε για τη μελέτη των Ρομπόλη - Μπέτση, έγραφε σε άλλο άρθρο: «"Αυξάνεται η ζήτηση προς τις ασφαλιστικές για επιλογές συμπληρωματικής σύνταξης και το ενδιαφέρον κλάδων για Επαγγελματικά Ταμεία" (...) Με βασική εθνική σύνταξη στα 384 ευρώ και με το όριο ηλικίας να αυξάνεται δραματικά, πολίτες άνω των 35 και μέχρι 55 ετών αναζητούν συμπληρωματικές συντάξεις στα ατομικά αποταμιευτικά προγράμματα των ασφαλιστικών εταιρειών που είχαν ατονήσει (...) Οσο νωρίτερα ξεκινήσει κάποιος, τόσο νωρίτερα και όχι λιγότερο από 15 χρόνια μπορεί να βγει με καλές αποδόσεις (...) Συστήνουν και προσπαθούν οι ασφαλιστικές εταιρείες να προωθήσουν τα προϊόντα αποταμίευσης και σύνταξης (...) Εάν επιλέγουν προγράμματα με μεικτές τοποθετήσεις (ομόλογα, μετοχές, διαθέσιμα, υβριδικά προϊόντα) θα καταφέρουν να έχουν καλύτερες αποδόσεις».
Ετσι, μαζί με την παρουσίαση της μελέτης Ρομπόλη - Μπέτση, τις νέες μειώσεις των συντάξεων, προβάλλει και διεξόδους στην ιδιωτική Ασφάλιση. Αυτό απαιτεί χρήμα από τους εργαζόμενους, που γίνεται κεφάλαιο όταν τοποθετείται στις ασφαλιστικές εταιρείες, οι οποίες το τζιράρουν για να κερδοσκοπούν. Αλλά ενίοτε έχουν και ζημιές, απαξιώνονται και κλείνουν. Αρα, δεν είναι σίγουρο ότι οι ιδιωτικές ασφαλιστικές θα δώσουν συντάξεις, ή θα υπάρχουν όταν οι εργαζόμενοι βγουν στη σύνταξη. Πόσες δεν έχουν κλείσει; (π.χ. «Ασπίς», «Κομέρσιαλ Βάλιου», κ.λπ.).
Επίσης, η προτροπή για τοποθετήσεις χρημάτων για συνταξιοδοτικά προγράμματα σε μετοχές, ομόλογα κ.λπ., κάνουν τουλάχιστον επισφαλείς αυτές τις τοποθετήσεις, αφού η τιμή τους έχει σκαμπανεβάσματα και χασούρες, ενίοτε τεράστια απαξίωση, το έπαθαν οι τράπεζες και ανακεφαλαιοποιήθηκαν. Δεν είναι διέξοδος αυτή στην οποία σπρώχνουν κυβέρνηση - επιχειρηματίες, ίσα ίσα το αντίθετο, είναι δρόμος για ενίσχυση των ιδιωτικών ασφαλιστικών και χάσιμο των χρημάτων των εργαζομένων.
Οσο για τα Επαγγελματικά Ταμεία, και αυτά επίσης λειτουργούν με παρόμοιο τρόπο με τις τράπεζες και τις ασφαλιστικές για να αντλούν περισσότερα κεφάλαια. Εχουν το ρίσκο της χασούρας των χρημάτων των εργαζομένων. Καμιά σιγουριά, καμιά εγγύηση ότι κάποτε θα ανταποδώσουν σύνταξη με βάση τις εργατικές εισφορές. Θυμηθείτε το παράδειγμα του ανάλογου Ταμείου των εργαζομένων στην αμερικανική ENRON όταν φαλίρισε, που έχασαν τα πάντα.
Το πλαίσιο βιωσιμότητας σε μια μελέτη του ΙΝΕ
Στη μελέτη του ΙΝΕ της ΓΣΕΕ «Η ελληνική οικονομία και η απασχόληση» υπάρχει παράρτημα με τίτλο: «Μεταρρύθμιση και βιωσιμότητα του συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης», όπου παρουσιάζονται «ένα πλαίσιο βιώσιμης μεταρρύθμισης» και μέτρα για αύξηση των πόρων.
Αναφέρονται πλευρές όπως: «Η κατανομή του κόστους και των παροχών θα πρέπει να υπηρετεί τη διαταξική, ενδογενεακή και διαγενεακή δικαιοσύνη και αλληλεγγύη».
Αλλά δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρξει διαταξική δικαιοσύνη και αλληλεγγύη, δηλαδή αλληλεγγύη εργοδοτών - εργαζομένων. Αυτή η σχέση είναι μόνιμα σε βάρος των εργαζομένων. Οπως λέγαμε παραπάνω, ανοίγουν δρόμο υποταγής των εργαζομένων στους εργοδότες.
Επίσης, από τη στιγμή που υπάρχει η παράμετρος κόστος - παροχές, ενυπάρχει και το σπέρμα αρνητικών αλλαγών. Οταν το κόστος ανεβαίνει, π.χ. φάρμακα, υπηρεσίες Υγείας, κ.λπ., η κατανομή μειώνεται, κόβοντας παροχές. Είναι αυταπάτη να πιστεύει κανείς ότι οι εργοδότες θα αναλάβουν μεγαλύτερο κόστος, αν και, όπως είπαμε, δεν είναι κόστος, είναι μέρος του πλούτου που παράγεται με τη δουλειά των εργαζομένων.
Οσο για την ενδογενεακή και διαγενεακή δικαιοσύνη και αλληλεγγύη, αυτό σημαίνει αναδιανομή ανάμεσα σε εργαζόμενους, συνταξιούχους, που ωθεί σε ισοπέδωση δικαιωμάτων προς τα κάτω. Ο,τι κάνει τώρα η κυβέρνηση με τις περικοπές του ΕΚΑΣ, των συντάξεων, των επιδομάτων για να εξοικονομήσει χρήμα για το «Κοινωνικό Επίδομα Αλληλεγγύης», κ.λπ.
Σε άλλο σημείο αναφέρει: «Η διαρκής κοστολόγηση των απαιτήσεων και των υποχρεώσεων του συστήματος, καθώς και των επιπτώσεών του στο δημοσιονομικό και στο μακροοικονομικό σύστημα της οικονομίας είναι αναγκαία, ώστε να σχεδιάζονται εκ των προτέρων μακρόπνοα εναλλακτικά σενάρια».
Ετσι, στο όνομα της «σωτηρίας του συστήματος» μειώνουν δραστικά συντάξεις και άλλες παροχές, αυξάνουν τα ηλικιακά όρια συνταξιοδότησης κ.λπ.
Αλλο ζήτημα: «Η χρησιμοποίηση ποιοτικών και ποσοτικών δεικτών είναι απαραίτητη για την ενίσχυση της συνοχής μεταξύ του ασφαλιστικού, του δημοσιονομικού και του μακροοικονομικού συστήματος βάσει της κυκλικής συμπεριφοράς βασικών οικονομικών μεταβλητών και της δυναμικής μεγέθυνσης».
Είναι «κόφτης». Αυτό σημαίνει ότι οι συντάξεις και οι άλλες παροχές έχουν άμεση σχέση με τις δημοσιονομικές ανάγκες και την πορεία της καπιταλιστικής οικονομίας. Οταν δεν πάνε καλά θα μειώνονται. Οταν πάνε καλά υποτίθεται ότι θα αυξάνονται, αλλά κατακτήσεις που αφαιρούνται δεν επιστρέφουν.
Το επιβεβαιώνει η μελέτη: «Το Ασφαλιστικό πρέπει να αξιολογείται ως αναπόσπαστο τμήμα μιας γενικότερης αναπτυξιακής στρατηγικής που θα αξιολογεί την εξέλιξη της σχέσης ανάμεσα στο ασφαλιστικό σύστημα, στο δημοσιονομικό σύστημα και στη δυναμική της οικονομικής μεγέθυνσης με κριτήριο το βιοτικό επίπεδο της παρούσας και της μελλοντικής γενιάς».
Δηλαδή, από τώρα νομοθετούν για τις επόμενες γενιές με μεγάλα λόγια περί «δυναμικής οικονομικής μεγέθυνσης» αλλά μετά απ' αυτήν, αν έρθει, ακολουθεί η οικονομική κρίση. Και το ξέρουν. Ετσι, η πρόταση του ΙΝΕ που μιλά για «βιώσιμο σύστημα» σε άμεση εξάρτηση με το δημοσιονομικό και τη μεγέθυνση της οικονομίας, ουσιαστικά συμφωνεί με την πολιτική που ζητά ο ΣΕΒ για την Ασφάλιση και νομοθετεί η κυβέρνηση προπαγανδίζοντας ότι «σώσαμε την Ασφάλιση», σφάζοντας συντάξεις και άλλες παροχές.
Σύμφωνα εξάλλου με το ΙΝΕ, «η θετική μεταβολή του ΑΕΠ είναι η κρίσιμη μεταβλητή που επιτρέπει την ενίσχυση της απασχόλησης, την αύξηση των εισφορών στα ασφαλιστικά ταμεία, την πληρωμή συντάξεων με λιγότερα ή μηδενικά ελλείμματα (...) την αύξηση των πόρων (...) Στην κατεύθυνση αυτή προτείνουμε:
-- Τη θεσμοθέτηση Προγραμμάτων Εγγυημένης Απασχόλησης (ΠΕΑ),
-- Τη θεσμοθέτηση της ελάχιστης σύνθεσης προσωπικού,
-- Την αύξηση του κατώτατου μισθού και την ενίσχυση των ΣΣΕ,
-- Την ενίσχυση των συμβάσεων εργασίας πλήρους απασχόλησης και τον περιορισμό της μερικής και της εκ περιτροπής εργασίας,
-- Τον σημαντικό περιορισμό των απολύσεων και την κατοχύρωση πλήρους αποζημίωσης απόλυσης».
Μα αυτά προπαγανδίζει και η κυβέρνηση ως δικούς της στόχους, ενταγμένους στην οικονομική ανάπτυξη, όταν και αν έρθει, αλλά είναι ανεφάρμοστα, οι εργοδότες τα θεωρούν εμπόδιο για επενδύσεις και ανταγωνιστικότητα.
Συμπερασματικά
Το ζήτημα της Κοινωνικής Ασφάλισης βρίσκεται στο επίκεντρο των αντεργατικών καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, συνδέεται με τις αναδιαρθρώσεις που μειώνουν την τιμή της εργατικής δύναμης, αλλά έχει και τη σχετική του αυτοτέλεια.
Είναι αντικείμενο διαπάλης ανάμεσα στην εργοδοσία (αστική τάξη) και την εργατική τάξη και τους συμμάχους της. Η διεκδίκησή του έρχεται σε ευθεία αντίθεση με το κεφάλαιο, τους επιχειρηματίες. Η καπιταλιστική ιδιοκτησία εμποδίζει την εξασφάλιση μισθών, συντάξεων και παροχών που να ικανοποιούν όλες τις σύγχρονες ανάγκες εργαζομένων και συνταξιούχων.
Η διεκδίκηση τέτοιου κοινωνικο-ασφαλιστικού συστήματος απαιτεί σήμερα πάλη για κατάργηση όλων των αντεργατικών - αντιλαϊκών νόμων, κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δράσης στο συγκεκριμένο τομέα, πάλη συνολικά ενάντια στην πολιτική των αντεργατικών αναδιαρθρώσεων, που αντικειμενικά σημαίνει αγώνας κόντρα στο κεφάλαιο, στην ΕΕ, στην εξουσία τους, για κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων.
Αυτή είναι η πραγματική διαχωριστική γραμμή και αντίθεση με την εργοδοσία, αλλά και τον εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό, που καλεί σε πολιτική καπιταλιστικής ανάκαμψης ως μέσο διεκδίκησης ικανοποιητικών συντάξεων, που αφενός είναι απραγματοποίητο, αφετέρου υποτάσσει το εργατικό κίνημα στις ανάγκες και τις απαιτήσεις των εργοδοτών, των ταξικών εχθρών της εργατικής τάξης. Θέλει αποκάλυψη αυτό γιατί δεν είναι απλά συμφιλίωση με την εργοδοσία, αλλά εργαλείο περάσματος της αντεργατικής πολιτικής και βασικό εμπόδιο στην ταξική πάλη και για την Κοινωνική Ασφάλιση.

Από
ΕΡΓΑΤΙΚΑ
Λ

16 Ιανουαρίου, 2017

για την γραφικότητα του Μήτσου και της Αλέκας !! η προσπάθεια των δημοσιολογούντων:




Άθλια αντιμετώπιση από ματσουκοφόρους και κονδυλοφόρους του συστήματος! Χρόνια ολόκληρα μια προσπάθεια της πλειονότητας των δημοσιολογούντων να τους παρουσιάσουν όχι απλά ως γραφικούς,
 αλλά ως εξωγήινους οι οποίοι δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα του πλανήτη γη! 
Επί δεκαετίες τα παπαγαλάκια του συστήματος προσπάθησαν να παραστήσουν πρώτα την Παπαρήγα και τώρα τον Κουτσούμπα 
ως γραφικούς, ως εκτός πραγματικότητας, 
ως έχοντες καταπιεί μια κασέτα που επαναλαμβάνει τα ίδια και τελικά να τους παραστήσουν ως εξωγήινους!

Ποιους;! 
Την Παπαρήγα και τον Κουτσούμπα ως γραφικούς και εξωγήινους! 
Δύο ανθρώπους που ακόμα κι αν διαφωνεί κανείς μαζί τους πολιτικά, 
δεν μπορεί να μην παραδεχτεί ότι 
δεν κακοποίησαν ποτέ την Ελληνική γλώσσα, δεν λαΐκισαν, δεν έγιναν σαλτιμπάγκοι, τσαρλατάνοι και χατζηαβάτηδες χάριν της προβολής τους και της τηλεθέασης, 
δεν είπαν ποτέ παραπανίσιες κουβέντες για κανέναν πολιτικό τους αντίπαλο έξω από τα πλαίσια της πολιτικής αντιπαράθεσης,
 δεν καταράστηκαν ποτέ κανέναν, δεν καλλιέργησαν ποτέ αυταπάτες κι αυτό σε βάρος των ποσοστών του κόμματός τους, 
δεν εξαπάτησαν τον Ελληνικό λαό για να του κλέψουν την ψήφο, 
δεν δήλωσαν ότι θα τον σώσουν με μαγικά ραβδιά, με τις γνωριμίες τους στο εξωτερικό, 
με «καταπλάσματα» που διαθέτουν σε ξένες τράπεζες ή με χρήματα που διαθέτουν από το εμπόριο αρχαίας προηγμένης τεχνολογίας, 
δεν έκαναν εν τέλει τίποτα με το οποίο να υποτιμούν την νοημοσύνη του Ελληνικού λαού και να βλάπτουν τα συμφέροντά του,
 αλλά υπεράσπισαν με σθένος όχι μόνο τα δίκια του Ελληνικού λαού 
αλλά και όλων των κατατρεγμένων ανεξαρτήτως χρώματος, γλώσσας και φυλής!

Ποιοι είναι αυτοί οι οποίοι για χρόνια, ακόμα και τώρα, προσπαθούν να παραστήσουν τον Μήτσο και την Αλέκα ως γραφικούς;! 
Οι ίδιοι ματσουκοφόροι και κονδυλοφόροι του συστήματος, 
οι οποίοι διαφήμισαν τον Τσίπρα, 
διαφήμισαν τον «λεφτά υπάρχουν» και τώρα τον ξαναδιαφημίζουν, 
διαφήμισαν τον Σαμαρά, διαφήμισαν τον Καρατζαφέρη, διαφήμισαν τον Κουβέλη, διαφήμισαν τον Παπαδήμο, διαφήμισαν τον Στουρνάρα, διαφήμισαν τον πρωθυπουργό του «βάλτε τώρα που γυρίζει» στο χρηματιστήριο 
και τώρα 
διαφημίζουν τον Κατρούγκαλο, τον Πολάκη, την Αχτσιόγλου, τον Κουρουμπλή, την Φωτίου και τους υπόλοιπους που εξελέγησαν για να σκίσουν τα μνημόνια και τώρα υπογράφουν αβέρτα κι άλλα χειρότερα ή διαφημίζουν τον Μητσοτάκη και τον Γεωργιάδη ως αντίβαρα στους αυτοαποκαλούμενους «αριστερούς»!

Αλλά η δράση των παπαγάλων του συστήματος δεν τελειώνει με την διαφήμιση των παραπάνω! 
Οι παπαγάλοι του συστήματος που παρουσιάζουν για δεκαετίες ως γραφικούς την Αλέκα και τον Μήτσο,
 είναι αυτοί 
που διαφήμισαν, προέβαλαν, άνδρωσαν και τελικά γιγάντωσαν τον Μιχαλολιάκο, τον Λεβέντη και τον Σώρρα! 
Τρεις ανθρώπους με διαφορετική παρελκυστική φρασεολογία
(όχι πάντα διαφορετική, γιατί πολλές φορές συγκλίνουν όπως για παράδειγμα στον αντικομμουνισμό), 
οι οποίοι όμως συμφωνούν στο κορυφαίο ζήτημα που είναι η υπεράσπιση του σάπιου συστήματος που τυραννάει και δολοφονεί τον κόσμο και το οποίο λέγεται Καπιταλισμός!

Αυτά τα ολίγα για το ποιοι παρουσίασαν και παρουσιάζουν τον Μήτσο και την Αλέκα ως γραφικούς!
του Νάβις

19 Αυγούστου, 2016

ο Κίμ μετά το θείο Του,, βάζει τα σκυλιά να φάνε: την ολυμπιονίκη Hong Un-jong


Η Hong Un-jong είναι μια εξαιρετική γυμνάστρια από τη Βόρεια Κορέα που πήρε χρυσό μετάλιο σε κάποιο αγώνισμα της γυμναστικής. 


Στη συνέχεια, όταν κατέβηκε από το βάθρο, βγήκε μια σέλφι με αθλήτρια της "Νοτίου" Κορέας. 


Αμέσως το διαδίκτυο γέμισε αντικορεάτικα σχόλια, 
ότι μόλις επιστρέψει .. θα φυλακιστεί ή ότι θα εκτελεστεί(!!!)

Λέει λοιπόν (π.χ.) η Daily Star : 
"North Korean gymnast who took selfie with South Korean at Rio Olympics could face DEATH" (Το death φυσικά με κεφαλαία)




Μάλλον θα τη θάψουν στον ίδιο τάφο που έθαψαν:

- το θείο του Κίμ που τον έφαγαν τα σκυλιά, αλλά μετάεμφανίστηκε στο συνέδριο του κόμματος της Κορέας.
- τον στρατηγό που εκτελέστηκε μεν, αλλά μετά από ένα χρόνο έγινε αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων της Β. Κορέας.
- την τραγουδίστρια που φέρονταν σαν γκόμενα του Κιμ που εκτελέστηκε μεν, αλλά τον άλλο χρόνο εμφανίστηκε με το συγκρότημά της σε διαγωνισμό τραγουδιού.

Ομαδικός τάφος της εγκυρότητας των "δυτικών" ΜΜΕ. Και της λογικής όσων πιστεύουν οι αναπαράγουν γελοιότητες.


Το BBC βέβαια θυμίζει ότι το 2012 ότι 
η Hong Un-jong αγκαλιάστηκε με την Αμερικανίδα Simone Biles ... αλλά τη γλύτωσε.


Το ότι η πολιτική "εθνική επανένωσης", είναι η επίσημη πολιτική που προωθεί η ΛΔ Κορέας με διπλωματικές ενέργειες παντού, ακόμα και με ομιλίες στον ΟΗΕ, μάλλον δεν τους λέει τίποτα.

Aπό: 

11 Μαΐου, 2016

Δείτε Τι κ πως Σάς Ενημερώνουν οι Εφημερίδες που διαβάζετε !!

Ο «Ριζοσπάστης» ήταν η μόνη εφημερίδα που με τα καθημερινά της φύλλα και το απεργιακό της φύλλο, κάλυψε την απεργία και τις μεγάλες εργατικές συγκεντρώσεις

Άλλο πράγμα είδαν και άκουσαν όσοι βρέθηκαν στο κέντρο της Αθήνας τις μέρες της 48ωρης γενικής απεργίας και την Κυριακή που γιορταζόταν η Εργατική Πρωτομαγιά, 
κι άλλη «πραγματικότητα» προσπάθησαν να κατασκευάσουν τη Δευτέρα, οι εφημερίδες (κυκλοφόρησαν οι απογευματινές) και τα ΜΜΕ.


Στον «Ελεύθερο Τύπο», μάθαινε κανείς ότι υπήρξαν κινητοποιήσεις, διαβάζοντας μερικές αράδες χωμένες μέσα στα ρεπορτάζ για τη συζήτηση στη Βουλή και για τα επεισόδια που έγιναν προχτές το απόγευμα στο Σύνταγμα!


Το μόνο που είδε η εφημερίδα από τις μαζικές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ, ήταν κάποια «μέλη του ΠΑΜΕ» που συγκεντρώθηκαν «στην πλατεία Συντάγματος κρατώντας κόκκινα γαρίφαλα για την επέτειο της Πρωτομαγιάς»!
Για μερίδα του Τύπου, η μεγάλη Πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση στο Σύνταγμα ήταν κάποια «μέλη του ΠΑΜΕ», που κρατούσαν γαρίφαλα!
 Εφηύρε επίσης ένα συλλαλητήριο των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, από νωρίς το πρωί της Κυριακής, εξαιτίας του οποίου «η Βουλή βρισκόταν σε κλοιό διαδηλωτών»! 
Τέλος, ψέλλισε κάτι για αγρότες που βρέθηκαν «ανάμεσα στους άλλους», το Σάββατο, έξω από τη Βουλή.
Στο «Εθνος» δεν υπήρχε καμιά αναφορά για τις κινητοποιήσεις στο πρωτοσέλιδο και όποιος διάβαζε το σχετικό ρεπορτάζ στις μέσα σελίδες, «έχανε - κυριολεκτικά - την μπάλα». 
Οι μαζικές απεργιακές κινητοποιήσεις του ΠΑΜΕ την Παρασκευή και το Σάββατο δεν έγιναν ποτέ για την εφημερίδα, ενώ οι αγρότες εμφανίστηκαν το απόγευμα της ...Κυριακής στη Βουλή. 
Οι δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές του ΠΑΜΕ εκείνη τη μέρα στο Σύνταγμα αθροίστηκαν από την εφημερίδα στην εικόνα της σκόρπιας διαδήλωσης που συγκρότησαν άλλες δυνάμεις πάνω στην Αμαλίας.


Ούτε όμως και για την «Εφημερίδα των Συντακτών» υπήρξαν ποτέ οι μαζικότατες συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ την Παρασκευή και το Σάββατο. 
Για την Κυριακή, η εφημερίδα δεν μπόρεσε να κρύψει ότι πράγματι, το απόγευμα, «μαζικότερα όλων (ήταν) τα μπλοκ του ΠΑΜΕ», 
αλλά δεν άντεξε στον πειρασμό να μην επαναλάβει τη γνωστή προβοκάτσια ότι το ΠΑΜΕ δεν αποχώρησε όταν έγιναν τα επεισόδια, «σε αντίθεση με άλλες φορές».Κατά τ' άλλα, η εφημερίδα επέλεξε μια φωτογραφία από τα (ανύπαρκτα) μπλοκ της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων για να εικονογραφήσει τα απεργιακά της θέματα σχετικά με την Αθήνα, ενώ σε ό,τι αφορά τη Θεσσαλονίκη γράφει πως «το ΠΑΜΕ έδωσε τον τόνο», φιλοξενώντας και φωτογραφία από την Πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση.

Τα «ΝΕΑ», τέλος, με μια μεγάλη φωτογραφία από συνταξιούχους στο πρωτοσέλιδο, χωρίς να αναφέρει βέβαια ότι είναι από τη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ, ξεμπερδεύουν με τις κινητοποιήσεις του τριήμερου, καθώς το σχετικό ρεπορτάζ στις μέσα σελίδες δεν ξεπερνά τις 50 λέξεις, «πνιγμένες» σε ένα δισέλιδο για τη συζήτηση στη Βουλή. 
Από αυτό το υποτυπώδες «ρεπορτάζ», οι αναγνώστες της εφημερίδας πληροφορήθηκαν ότι κινητοποιήσεις έκαναν όλοι, όλες τις μέρες και ότι η κορύφωση ήταν το συλλαλητήριο της ΑΔΕΔΥ την Κυριακή!

Τέλος, η «Καθημερινή», χύνοντας χολή για τις λαϊκές αντιδράσεις, γράφει στο σχετικό θέμα: 
«Η άβολη συνύπαρξη των επαγγελματικών σωματείων και των επαγγελματιών επαναστατών ήταν το κύριο χαρακτηριστικό της διαδήλωσης που έλαβε χώρα χθες το απόγευμα μπροστά στη Βουλή. 
Εκπρόσωποι των μηχανικών, των δικηγόρων, των αγροτών και άλλων κλάδων βρέθηκαν στους δρόμους μαζί με τα στελέχη του ΠΑΜΕ και της ΛΑΕ, τους αναρχοσυνδικαλιστές και λοιπούς αντιεξουσιαστές, σε μια ετερόκλητη συγκέντρωση περίπου 10.000 ατόμων (σύμφωνα με τη ΓΑΔΑ), από την οποία δεν έλειψε το θλιβερό τελετουργικό των συγκρούσεων με την αστυνομία»...

Άρα 
Για να Μαθαίνεις πάντα την αλήθεια: http://www.rizospastis.gr/