τώρα ξέρεις ότι μπορείς: Ρεπορτάζ από μια πορεία

Τώρα μπορώ να το παραδεχτώ. Από την πρώτη στιγμή που το εξήγγειλε ο δήμαρχος, με είχανε ζώσει τα φίδια. 

Καλέ, τί είπε ο άνθρωπος; 

Για να διατρανώσουμε την συμπαράστασή μας στους ανέργους και για να υπογραμμίσουμε την θέλησή μας να αγωνιστούμε μαζί μ' αυτούς, να κάνουμε πορεία διαμαρτυρίας από την Πάτρα μέχρι την Πλατεία Συντάγματος! 

Θέλει και τα λέει αυτά;

Σηκώθηκαν οι τρίχες σ' όλο μου το κορμί. Και ποιός θα έρθει σ' αυτή την πορεία, δήμαρχε; 

Εκείνοι που έχουν μάθει να περπατάνε με σκυμμένο το κεφάλι και δεν τολμούν να βγουν από το καβούκι τους; 

Εκείνοι που λένε "πάλι καλά" όταν βρουν κανένα voucher ή καμιά τρίωρη δουλειά με δυόμισυ κατοστάρικα μισθό και χωρίς ασφάλιση; 

"Δική μας δουλειά είναι να τους αφυπνίσουμε", επέμεινε ο δήμαρχος. 

Μα θα γελάει ο κόσμος μαζί μας αν η πορεία καταντήσει σε μια χούφτα ταλαίπωρων που θα σέρνονται μέχρι να φτάσουν στην Αθήνα για την τιμή των όπλων.

  "Και δυο άτομα να μείνουμε, η πορεία θα γίνει", έδωσε τέλος στην κουβέντα ο δήμαρχος.


Ο αντιδήμαρχος παιδείας και αθλητισμού Ανδρέας "Γραμμάριος" Αθανασόπουλος
με την πρόεδρο του δημοτικού συμβουλίου Κατερίνα Γεροπαναγιώτη.
Τί να κάνουμε κι εμείς; 

Υποχρεωθήκαμε να συμμορφωθούμε. Ξαμολυθήκαμε στις γειτονιές, στα καφενεία, στους δρόμους... μιλήσαμε με άνεργους κι εργαζόμενους... μιλήσαμε με οιονεί άνεργους, όπως οι σημερινοί φοιτητές... με γονείς που συντηρούν άνεργα παιδιά... 

Και αμέσως αρχίσαμε να δοκιμάζουμε την μια ευχάριστη έκπληξη μετά την άλλη. 

Δεν ήσαν μόνο τα συχαρίκια για την πρωτοβουλία. Κυρίως ήσαν οι απανωτές εκδηλώσεις ενδιαφέροντος για συμμετοχή στην πορεία. 

Κι όσο βλέπαμε πως η πρωτοβουλία είχε απήχηση, τόσο περισσότερο παλεύαμε για την επιτυχία της. 

Όμως, κάπου μέσα μου ο σπόρος της ανησυχίας παρέμενε ζωντανός. Άλλο πράγμα το να δηλώνεις ότι θα πάρεις μέρος στην πορεία κι άλλο το να πάρεις μέρος πραγματικά. 

Όσο κι αν τα μηνύματα στήριξης και συμπαράστασης έφταναν από κάθε γωνιά της Ελλάδας αλλά και από το εξωτερικό, το σαράκι με έτρωγε. Κι αν...

Μα καθώς οι μέρες περνούσαν, αναθαρρούσαμε όλο και περισσότερο. 

Στην πορεία θα έρχονταν διαδηλωτές κι από την Ικαρία... κι από την Θεσσαλονίκη... κι από την Κεφαλονιά... κι από την Στοκχόλμη... κι από την Ισπανία... κι από... κι από... 

Κι όλοι οι δήμοι, απ' όπου ήταν προγραμματισμένο να περάσει η πορεία, δήλωναν ότι και θα βοηθήσουν στην υλοποίησή της και θα συμμετέχουν, ανεξάρτητα από την πολιτική τοποθέτηση των δημάρχων τους. 

Ρε, για κοίτα που είχε δίκιο ο δήμαρχος! 

Τώρα έπρεπε να το παλέψουμε περισσότερο. Αυτό που φάνταζε στα μάτια μας ως φωνή διαμαρτυρίας, έδειχνε πως μπορούσε να εξελιχθεί σε σεισμό.

Το ποτάμι ξεκινάει και είμαστε όλοι εκεί. Τέσσερις χιλιάδες και πλέον...
Οι τελευταίες ανησυχίες μου διαλύθηκαν το βράδυ τού Σαββάτου, στην προσυγκέντρωση της Πλατείας Γεωργίου. 

Όχι πως η πλατεία βούλιαξε από τον κόσμο αλλά γύρω μου έβλεπα πρόσωπα που δεν είχα ξαναδεί. 

Δεν βρισκόμουν ανάμεσα σε γνωστούς, στους ίδιους που μαζευόμαστε κάθε φορά στα συλλαλητήρια. Όχι. Εκείνο το πλήθος ήταν κάτι άλλο. 

Προς απογοήτευση πολλών, δεν ήταν η "κομματική πελατεία του δημάρχου", όπως έλεγαν. Δεν ήταν "μια χούφτα βαρεμένοι". 

Ήσαν λαϊκοί άνθρωποι από παντού. 

Και ήσαν πολλοί.

Η προβοκάτσια από μέρους της προσκείμενης στον ΣυΡιζΑ δημοτικής ομάδας είχε λυσσάξει. 

Στην αρχή μας ειρωνεύτηκαν. "Γιατί να πάμε περπατώντας στην Αθήνα και όχι στις Βρυξέλλες;", είπαν στο δημοτικό συμβούλιο. 

"Να πάμε", τους απαντήσαμε, "αλλά εσείς θα πάτε μπροστά". Κώλωσαν. 

Τις τελευταίες μέρες άλλαξαν τροπάρι. 

"Ο Πελετίδης θα πάει τους διαδηλωτές στον Περισσό", γράψανε οι τοπικές εφημερίδες. Γελάσαμε. Δεν αντιδράσαμε. Τους παραδώσαμε στην χλεύη των συμπολιτών μας.


Ώσπου χτες το πρωί, λίγο πριν τις εννιά, διαλύθηκε και η τελευταία μου ανησυχία. Εκεί, στην ίδια πλατεία, που τώρα βούλιαζε από κάθε ηλικίας πρόσωπα γελαστά κι αποφασισμένα. 

Εκεί κι ο κυρ-Αντώνης, με την μεταμοσχευμένη καρδιά, που ήρθε να περπατήσει εκατό μέτρα. 

Εκεί κι ο Βασίλης, ο Κώστας, ο Αντρέας... να στηρίζουν τα εβδομήντα-βάλε χρόνια τους στα μπαστούνια τους και με το σακκίδιο στην πλάτη να διαλαλεί πως ήσαν αποφασισμένοι να πάνε πολύ μακρύτερα απ' όσο θα νόμιζαν πολλοί. 

Εκεί και το Μαράκι, με το λευκό μπαστούνι των τυφλών... και δυο νέα παιδιά σε αναπηρικά αμαξίδια... και πιο πέρα μια κοπέλλα με δεκανίκια... 

Εκεί και νεολαία, πολλή νεολαία. 

Εκεί όλοι.


Όλοι εκεί! Με πείσμα!
Κι όταν στις εννιά ακριβώς δόθηκε το σύνθημα να ξεκινήσουμε, κοίταζα γύρω κι έτριβα τα μάτια μου. 

Καθώς το ποτάμι ξεχυνόταν και προχωρούσε, πίσω του η πλατεία έδειχνε να το τροφοδοτεί αστείρευτα. 

Την ώρα που έμπαινα κι εγώ στο πλήθος, το κεφάλι της πορείας είχε χαθεί στο βάθος. 

Πίσω μου άρχισαν το βιολί τους η ντουντούκα και τα συνθήματα. "Οι κνίτες", σκέφτηκα και γύρισα να δω. Ναι, αυτοί ήσαν. 

Μόνο που τούτοι ήσαν πολύ λίγοι, σε σχέση με την νεολαία που είχα δει λίγο πρωτύτερα στην πλατεία. 

Οι υπόλοιποι; Νάτοι! Μπροστά. Δηλαδή; Τι δηλαδή, αγόρι μου; Γιατί πίστεψες πως όλοι οι νέοι που είδες ήσαν κνίτες; 

Τόσες βδομάδες δουλειά και δεν πίστεψες πως τούτη η προσπάθεια είχε την δυναμική να κινητοποιήσει τον κόσμο; 

Να βγάλει τους σκυμμένους από το καβούκι τους, όπως έλεγε ο δήμαρχος;

"Τι πορεία είναι αυτή;" ρώτησε μια γιαγιά, που έστεκε παραξενεμένη στην γωνία. "Για την ανεργία", της απάντησα, "αυτή που θα φτάσει μέχρι την Αθήνα σε μια βδομάδα". 

Κούνησε το κεφάλι. "Αχ, να μη με κρατάνε τα πόδια μου", έκανε. 

"Θα ερχόσουν;" ρώτησα χαμογελώντας. 

Το βλέμμα της σκοτείνιασε. "Έτσι που μας κάνανε, στην άκρη του κόσμου θα πήγαινα", είπε με πείσμα...

Χαζεύω. 

Το πανώ που βρίσκεται στην κεφαλή της πορείας έχει χαθεί στο βάθος. Έχει περάσει την οδό Καρόλου κι εμείς βρισκόμαστε ακόμη στην Κολοκοτρώνη. Όσο αραιά κι αν περπατάμε, μπροστά μου βρίσκονται σίγουρα πάνω από τέσσερις χιλιάδες άνθρωποι και πίσω μου έρχεται και η ΚΝΕ. 

Βλέπω έναν παππού να σταματάει. "Το πνεύμα πρόθυμον αλλά η σαρξ ασθενής" του λέω χαμογελώντας. 

Με κοιτάει σοβαρά. "Ήθελα να φτάσω μέχρι τα διόδια αλλά δεν μπορώ", μου απαντάει στενοχωρημένος, σφίγγοντας το μπαστούνι του. "Έχω κλεισμένα τα ενενήντα". 

Το βλέμμα του φωτίζεται αναπάντεχα καθώς σηκώνει το χέρι και δείχνει στο βάθος. "Αλλά μπροστά πάνε οι εγγόνες μου". Του σφίγγω το χέρι.
Παρακάτω άρχισαν οι πρώτες αποχωρήσεις. Οι ανάπηροι, οι ηλικιωμένοι, οι γονείς με τα παιδιά... 

Ε, και; 

Για κάθε έναν που αποχωρούσε επειδή τον εγκατέλειπαν οι δυνάμεις του, καινούργιοι διαδηλωτές έμπαιναν στην πορεία. 

Στο Πανεπιστήμιο του Ρίου προστέθηκαν δεκάδες φοιτητών... 

στον Αη-Βασίλη μπήκαν κάτοικοι της περιοχής και μαζί τους -έκπληξη- ο επίσκοπος Πατρών... και στα Αραχωβίτικα το ίδιο... και πιο πέρα...




Η πορεία μπαίνει στο Αίγιο. Ο δήμαρχος πατρέων Κώστας Πελετίδης πάντοτε μπροστά, με την πρόεδρο του δημοτικού συμβουλίου Κατερίνα Γεροπαναγιώτη δεξιά του και τον αντιδήμαρχο διοίκησης Διονύση Πλέσσα αριστερά του.
Μόλις η πορεία πέρασε το μέσο της απόστασης από το Αίγιο, όλοι σκεφτήκαμε το ίδιο πράγμα: θα τα καταφέρουμε! Έσπρωχνε ο ένας τον άλλο δίχως να το καταλαβαίνουμε. 

Κι όλους μαζί μάς έσπρωχναν εκείνοι που έμπαιναν στην πορεία από τον Λόγγο, από τις Καμάρες, από τα Σελιανίτικα... 

Πώς να λιποψυχήσεις; 

Κι όταν βλέπεις πως έρχονται να σε προϋπαντήσουν και να ενωθούν μαζί σου διαδηλωτές από το Αίγιο και τα γύρω χωριά, η κούραση εξαφανίζεται και στις 8 το βράδυ μπαίνεις στην πόλη ως θριαμβευτής. 

Και προς μεγάλη έκπληξή σου, έχεις κουράγιο και δύναμη να συμμετέχεις στην πανηγυρική εκδήλωση που ετοίμασε ο δήμος στην Πλατεία Αγίας Λαύρας...

Τώρα ξέρεις. 

Όσο κι αν εσύ δεν έχεις πια τις δυνάμεις να πας μέχρι το τέλος, το ποτάμι θα συνεχίσει την πορεία του. 

Κι όταν το απόγευμα της Κυριακής θα εκβάλει την ορμή του στο Σύνταγμα, θα είσαι κι εσύ εκεί. 

Όχι επειδή κατάλαβες ότι μπορείς 

αλλά για να κάνεις κάποιους να ανησυχήσουν βλέποντας ότι τώρα ξέρεις ότι μπορείς.

Ρεπορτάζ από μια πορεία από Cogito ergo sum κ Ατέχνως

Ποιοί επιδιώκουν: Η νέα γενιά να εξοικειωθεί με την ανία, το θάνατο, το αίμα, την ωμότητα, τη βία, τη χυδαιότητα,,,

Απ τα παραλειπόμενα της τοποθέτησης του Γ. Φαμπρ ως καλλιτεχνικού διευθυντή στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου

Αναμφίβολα, ένα από τα γεγονότα της βδομάδας που πέρασε ήταν η πρώτη συνέντευξη Τύπου του Γιαν Φαμπρ, που επιλέχτηκε από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ ως ο νέος καλλιτεχνικός διευθυντής («επιμελητής» δήλωσε ο ίδιος) του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου.

Στη συνέντευξη ανακοινώθηκε ότι το Φεστιβάλ Αθηνών μετονομάζεται σε Διεθνές Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, ενώ δόθηκε και το στίγμα του νέου «διεθνούς» θεσμού: το φετινό έτος θα είναι ουσιαστικά αφιερωμένο στο έργο του ίδιου του Φαμπρ και της ομάδας του, οι ελληνικές καλλιτεχνικές παραγωγές πέρα από αυτές των θεσμικών φορέων (Εθνικό Θέατρο, Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, Εθνική Λυρική Σκηνή) θα απουσιάζουν, ενώ τα επόμενα δυο χρόνια θα αποτελούν μάλλον ένα έλασσον κομμάτι, που στόχος είναι να «οσμωθεί» με την «α λα Φαμπρ» καλλιτεχνική παραγωγή. 

Επιπλέον, ανακοινώθηκε ότι θα δημιουργηθεί Ακαδημία Νέων Καλλιτεχνών, που θα περιλαμβάνει σεμινάρια και εργαστήρια, πάσο ελεύθερης εισόδου κ.τ.λ. κατά τη διάρκεια του Φεστιβάλ.

Οι ανακοινώσεις αυτές, χαρακτηριστικές της αντίληψης του αστικού κοσμοπολιτισμού για την Τέχνη, με αφορμή τις οποίες βουλευτές του ΚΚΕ κατέθεσαν και σχετική Ερώτηση (βλέπε χτεσινό «Ριζοσπάστη»), προκάλεσαν τη δικαιολογημένη αγανάκτηση πολλών μαζικών φορέων στο χώρο του Πολιτισμού, για την απαράδεκτα προσβλητική αντιμετώπιση του εγχώριου καλλιτεχνικού δυναμικού από την κυβέρνηση. 

Σε τέτοιο βαθμό που η κυβέρνηση προσπάθησε να ελιχθεί και να καθησυχάσει, με πρωθυπουργικά «τουίτ» και δηλώσεις, ότι κάπως και κάπου θα βρεθεί μια θέση και για ορισμένες από τις «αξιόλογες» ελληνικές παραγωγές, με τα αστικά κριτήρια πάντα. 

Όμως, το θέμα έχει μεγάλη «ουρά», η οποία δεν πρέπει να ξεχνιέται, ούτε και να θολώνει:

Τι Φεστιβάλ;

Η μια πλευρά αφορά τον ίδιο το χαρακτήρα του Φεστιβάλ, ο οποίος για μια ακόμη φορά κρύφτηκε μέσα στον κουρνιαχτό μιας αντιπαράθεσης ανάμεσα σε δύο διαφορετικά αλλά συγκοινωνούντα δοχεία της αστικής αντίληψης για την Τέχνη: το «κοσμοπολίτικο» και το «εθνοκρατικό». 

Γιατί οι εξαγγελίες αυτές αξιοποιήθηκαν και για να φουντώσει πάλι μια αντιπαράθεση που είχε ξαναγίνει στα τέλη του περασμένου Δεκέμβρη, με αφορμή την αιφνιδιαστική παύση του τότε καλλιτεχνικού διευθυντή του Φεστιβάλ. 

Για την αντιπαράθεση εκείνη, που πέρα από άλλες στοχεύσεις έπαιρνε και αυτή τη χροιά, έγραφε τότε ο «Ρ»: «Το βασικότερο πρόβλημα που δεν θίγεται, είναι ο ίδιος ο χαρακτήρας του Φεστιβάλ: Η λειτουργία, δηλαδή, ενός σημαντικού θεσμού ως Ανώνυμης Εταιρείας, που τα προηγούμενα χρόνια διατήρησε και ενίσχυσε την αναπαραγωγή του αστικού πολιτισμού, την περιβόητη "σύνδεση με τον τουρισμό" και τον "κοσμοπολίτικο" χαρακτήρα του. (...) Με βάση και τα παραπάνω, το Φεστιβάλ παρέμεινε μακριά από τις πραγματικές ανάγκες του λαού, απ' αυτό που είναι κοινωνικά χρήσιμο και αναγκαίο. 

Αυτήν την κατεύθυνση όχι απλά δεν την αμφισβητεί, αλλά αντίθετα την υλοποιεί και την ενισχύει και η σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ». 

Για το περιεχόμενο του Φεστιβάλ δε μιλάνε, όμως, οι περισσότεροι απ' όσους υπερασπίζονται με παχιά λόγια ένα τάχα «εθνοκρατικό» Φεστιβάλ.

Ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση...

Όπως χαρακτηριστικά ανέφερε και η Ερώτηση που κατέθεσαν την περασμένη Παρασκευή βουλευτές του ΚΚΕ στη Βουλή, όλα αυτά «έρχονται να υπηρετήσουν ένα βαθύτατα αντιδραστικό στόχο, που προωθούσαν άλλωστε πιο χαλαρά και οι προηγούμενες διοικήσεις του Φεστιβάλ, αφού αποτελεί κατεύθυνση της ΕΕ: 

Την επιτάχυνση των διεργασιών για τη διαμόρφωση ενός καλλιτεχνικού δυναμικού και ταυτόχρονα ενός νεανικού κυρίως και μορφωμένου κοινού, απόλυτα προσδεμένων στην πολιτική του κεφαλαίου, σε μια περίοδο που αποκαλύπτεται ολοκληρωτικά η βαρβαρότητα του καπιταλιστικού συστήματος, δημιουργώντας προϋποθέσεις γενικότερης αμφισβήτησής του. 

Με άλλα λόγια, στόχος είναι η δημιουργία μιας κρίσιμης μάζας προσοντούχων νέων ανθρώπων, εμποτισμένων με τις αντιλήψεις του αστικού κοσμοπολιτισμού, που χωρίς εθνικές "προκαταλήψεις", όπως π.χ. τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας και προπαντός χωρίς ταξικές "αγκυλώσεις" και αντιθέσεις, θα εκστασιάζεται και θα μεταλαμπαδεύει τις κίβδηλες αξίες, τη σάπια ηθική και το παρακμιακό γούστο της αστικής τάξης, που εκφράζει η τέχνη του κ. Φαμπρ. 

Κυρίως, όμως, η νέα αυτή γενιά θα πρέπει να είναι ολοσχερώς εξοικειωμένη με την ανία, το θάνατο, το αίμα, την ωμότητα, τη βία, τη χυδαιότητα και γενικά με όλα εκείνα τα στοιχεία που συνθέτουν το απάνθρωπο, αηδιαστικό, εγκληματικό πρόσωπο του άγριου καπιταλιστικού κόσμου, όπως "καθρεφτίζεται" εξευγενισμένα στο αβυσσαλέα αδιέξοδο και βαθιά κατεστημένο μεταμοντέρνο πνεύμα του κ. Φαμπρ, των ντόπιων και ξένων συνεργατών του και πάνω απ' όλους της κυβέρνησης, που τους επέλεξε και βίαια τους επιβάλλει».

Κι από αυτή την άποψη, η πολιτική αυτή δε θα μπορούσε ίσως να βρει πιο επάξιο «επιμελητή» από τον ίδιο τον κ. Φαμπρ, μέσα στα έργα του οποίου ο κ. Μπαλτάς βλέπει τον... Σπινόζα και ο πρωθυπουργός μια ευκαιρία ώστε «η Ελλάδα να βρεθεί στο επίκεντρο του ευρωπαϊκού και διεθνούς ενδιαφέροντος», των μπίζνες της «πολιτιστικής βιομηχανίας».

Το έργο του οποίου μας καλεί, όπως γράφει, η «Αυγή» να στρέψουμε «το ενδιαφέρον (...) στο "άλογο", στο ανεξήγητο, στη γλώσσα που σωπαίνει ή γίνεται κραυγή» («Αυγή»). 

Αλλά και όπως δήλωσε ο ίδιος ο καλλιτέχνης, να σκεφτούμε σαν «εθνική ομάδα» και να «γεφυρώσουμε τα όρια», να αφήσουμε δηλαδή πίσω όχι τις εθνικές, πολιτιστικές και γλωσσικές διαφορές που επικαλέστηκε, αλλά τις ταξικές μας διαφορές, μπαίνοντας κάτω απ' τις σημαίες της αστικής τάξης. Αφήνοντας πίσω όλα εκείνα που κάνουν αδύνατο «να μοιραστούμε τη σκηνή», όχι μόνο του θεάτρου, αλλά όλης της κοινωνίας. 

Και απ' αυτή την άποψη, το κάλεσμά του είναι όντως ένα κάλεσμα για να «πασχίσουμε για το ασύλληπτο και το ανέφικτο».

Αυτά τα μηνύματα του έργου του ο κ. Φαμπρ τα περιφέρει χρόνια τώρα στις ακριβοπληρωμένες πασαρέλες της ευρωενωσιακής «πολιτιστικής βιομηχανίας», συνήθως με «μεταμοντέρνο» περιτύλιγμα από ιπτάμενες γάτες,  ωμά συκώτια, αίμα, σπέρμα και άλλα υλικά με τα οποία ο κ. Φαμπρ και οι συν αυτών τάχα «προκαλούν» την εξουσία, τόσο που εκείνη δεν παραλείπει να τους ταΐζει τακτικά με τα γνωστά κονδύλια των επιχειρηματικών ομίλων και της ΕΕ, για να εξοικειώνουν τον κόσμο με τη σάπια τέχνη της σάπιας κοινωνίας τους.

Γι' αυτό και ο πρωθυπουργός δεν παρέλειψε να μιλήσει για την ανάγκη ο Φαμπρ «να βοηθήσει τους Ελληνες καλλιτέχνες», προφανώς να του μοιάσουν. 

Γι' αυτό και στήνονται οι «ακαδημίες» εκπαίδευσης νέων καλλιτεχνών, που όπως ειπώθηκε, «θα πάρουν τη σκυτάλη» μετά το τέλος της τετραετίας, για να περιφέρουν την αθλιότητα της αστικής τέχνης στους επόμενους και για να θυμίζουν στους υπόλοιπους που δε δέχονται ένα τέτοιο ρόλο την έκκληση του Μπρεχτ «στους νέους ζωγράφους», που όπως έλεγε, βόσκουν στο «μικρό λιβάδι» της αστικής τέχνης «που δεν φυτρώνει πια χορτάρι»:

«Για εκατοντάδες χρόνια απεικονίζατε τις συνήθειες εκείνων που ζωγραφίζατε. Η τελευταία σας μόδα ήταν: να ζωγραφίζετε τις δικές σας συνήθειες (τα αποτελέσματα στάθηκαν αποδοτικά για το γιατρό και το μαζοχιστή!). Σας συμβουλεύω: ζωγραφίζετε τις συνήθειες εκείνων που πρέπει να δουν τους πίνακές σας».

Το κείμενο απ το Ριζοσπάστη  3 Απρίλη 2016

οι Σύνδεσμοι απαλλοτριωμένοι απ το διαδίκτυο.  

Τα «φλερτ» του ΣΥΡΙΖΑ

Επανέρχονται τα σενάρια για διεύρυνση της κυβέρνησης, αντανακλώντας τις διεργασίες που συντελούνται στο αστικό πολιτικό σύστημα για να περάσουν τα αντιλαϊκά μέτρα και να χειραγωγηθεί ο λαός.

«Η κρίση στην Ελλάδα και την Ευρώπη δεν αντιμετωπίζεται από ένα μόνο κόμμα, χρειάζεται τη διαμόρφωση πολιτικού - κοινωνικού μπλοκ δυνάμεων. Σε μια καθαρή κατεύθυνση, όμως, αμφισβήτησης του νεοφιλελευθερισμού και της μονόπλευρης λιτότητας», δήλωσε ο υπουργός Παιδείας, Ν. Φίλης, στην εφημερίδα «Realnews», κάνοντας άνοιγμα προς το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι.

Αφού υπενθύμισε το «φλερτ» του ΣΥΡΙΖΑ με την ευρωενωσιακή σοσιαλδημοκρατία, προέτρεψε το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι «να παρακολουθήσουν τις αναζητήσεις στην ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία». Πρόσθεσε ότι «η ανασυγκρότηση του κεντρώου χώρου δεν μπορεί να γίνει με όρους δορυφοροποίησης του προς τη συντηρητική παράταξη», υποδεικνύοντας στην Φ. Γενημματά και στον Στ. Θεοδωράκη ποιον από τους δύο πόλους του αστικού πολιτικού συστήματος πρέπει να διαλέξουν.

«Η επιδίωξη μας είναι ένα αριστερό προοδευτικό σχέδιο, όχι με όλη τη σοσιαλδημοκρατία, αλλά με τις δυνάμεις της που θέλουν να εγκαταλείψουν τις νεοφιλελεύθερες επιλογές», δήλωσε στην «Αυγή» ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Δ. Παπαδημούλης, θέτοντας τα όρια των νέων ψευδεπίγραφων διαχωριστικών γραμμών. 

Επίσης, κατηγόρησε τις ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού ότι βρίσκονται σε «πλήρη αναντιστοιχία» με τη «θετική κινητικότητα» που υπάρχει μεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ και των άλλων κομμάτων του ΚΕΑ με την ηγεσία των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών, αθωώνοντας μεταξύ άλλων τα εγκλήματα της ευρωενωσιακής σοσιαλδημοκρατίας.

Και ο Μάρτιν Σουλτς στο «παιχνίδι»

Δημοσιεύματα του Κυριακάτικου Τύπου αναφέρουν ότι η πρόσφατη επίσκεψη του σοσιαλδημοκράτη προέδρου του ευρωκοινοβουλίου, Μ. Σουλτς, στην Αθήνα έγινε για να διερευνήσει τη δυνατότητα συνεργασίας του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού με τον ΣΥΡΙΖΑ. Κατά τη διάρκεια αυτής της επίσκεψης, ο Μ. Σουλτς είχε ξεχωριστές συναντήσεις με τον Αλ. Τσίπρα, την Φ. Γεννηματά και τον Στ. Θεοδωράκη.

«Οι συνομιλητές του δεν επεκτείνονται σε πολλές λεπτομέρειες, αν και υπάρχει μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα ότι ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου δεν έκανε τις συναντήσεις με αμιγώς προσωπική του πρωτοβουλία. 

Ότι επιχείρησε διακριτικά να παίξει ένα ρόλο ''προξενητή'' διερευνώντας για λογαριασμό του κ. Τσίπρα τις δυνατότητες κυβερνητικής συνεργασίας», γράφει το «Βήμα της Κυριακής». 

«Είναι γνωστό ότι οι Ευρωπαίοι σοσιαλιστές ήθελαν από το Σεπτέμβριο μια άλλη κυβέρνηση στην Ελλάδα χωρίς τον Πάνο Καμμένο και τους ΑΝΕΛ, με συμμετοχή του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού. Τώρα, ο κ. Τσίπρας αναγνωρίζει ότι μόνος του δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τα περίπλοκα προβλήματα της Ελλάδας και ότι ο κυβερνητικός εταίρος του, τού αφαιρεί αξιοπιστία», συμπληρώνει το δημοσίευμα.

«Η ξαφνική και ολιγόωρη επίσκεψη του Μάρτιν Σουλτς στην Αθήνα πριν από επτά ημέρες αναζωπύρωσε τα σενάρια περί διεύρυνσης της κεντροαριστεράς και η παρουσία του προέδρου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου ενδεχομένως να παίξει καταλυτικό ρόλο προς αυτήν την κατεύθυνση», υποστηρίζει το «Έθνος».

Στην παρούσα φάση, τουλάχιστον σε επίπεδο φραστικών διακηρύξεων, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι θέτουν ως προαπαιτούμενο τη συμμετοχή και της ΝΔ σε μια κυβέρνηση «εθνικής ενότητας», ενώ παράλληλα δίνουν έμφαση στην κοινή δράση των κομμάτων τους και την ανασυγκρότηση του πέραν του ΣΥΡΙΖΑ κεντροαριστερού χώρου.

Ο πρώην πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ, Φ. Κουβέλης, σε συνέντευξη που παραχώρησε στο «Βήμα της Κυριακής» εμφανίστηκε έτοιμος να επιστρέψει στον ΣΥΡΙΖΑ και στην κυβέρνηση. Επισημαίνοντας ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μετατοπίστηκε στο χώρο του «αριστερού ρεαλισμού», δήλωσε πως «οι συνθήκες είναι ώριμες για να συναντηθούμε».

Από 902: ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ - ΠΟΤΑΜΙ «Ζυμώνονται» τα σενάρια για κυβερνητική συνεργασία μέσω δημοσιευμάτων και συνεντεύξεων

Άχρηστη κ η Πρωταπριλιά

Από δω το 'φερε από κει το πήγε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έκανε άχρηστη και την Πρωταπριλιά. Σύμφωνα με όσα διακηρύσσουν τα στελέχη της, βγαίνουμε επιτέλους από το μνημόνιο! Οι θυσίες του λαού έπιασαν τόπο, υπογράφεται η συμφωνία με τους «εταίρους». Κοιτάς το ημερολόγιο, Πρωταπριλιά, αλλά πού να βρεις ψέμα που τα 'χει τερματίσει όλα η κυβέρνηση;

Κι αυτό που θα μείνει ως πραγματικό γεγονός από αύριο κιόλας είναι τα 5,4 δισ. νέα μέτρα που περιέχονται στη συμφωνία με τους «εταίρους». 

Από την παραπέρα συμπίεση των συντάξεων θα αρπαχτούν από το λαϊκό εισόδημα ποσά ύψους 1,8 δισ. ευρώ, άλλα 3,6 δισ. θα αρπαχτούν με τη διόγκωση της αντιλαϊκής φοροληστείας (ισόποσα μοιρασμένα στη φορολογία εισοδήματος και τους ειδικούς φόρους κατανάλωσης). 

Τίποτα απ' όλα αυτά δεν είναι κεραυνός εν αιθρία.

Η κυβέρνηση είχε ήδη εγγράψει στον κρατικό προϋπολογισμό του 2016 μέτρα ύψους 5,7 δισ. κι αυτό που μένει είναι η κυβερνητική προπαγάνδα, που σ' αυτήν τη φάση προσπαθεί να περάσει τον ισχυρισμό πως «αν η πορεία των εσόδων είναι καλύτερη, τότε αρκετά από αυτά τα μέτρα δε θα υλοποιηθούν»! 

Η πραγματικότητα, όμως, είναι ότι η αντιλαϊκή επίθεση είναι βαρέλι δίχως πάτο, γιατί είναι προϋπόθεση για την ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου.

Το παραμύθι για τις καλύτερες μέρες δεν είναι καινούριο. 

Πρώτα ήταν η έξοδος από το τούνελ. 

Μετά ήρθαν τα «χρυσά κουτάλια» από την ΕΕ. 

Και κάθε φορά η εργατική τάξη είχε να μετρήσει μόνο απώλειες. 

Σταθερά και με ενιαία στρατηγική πολύ πριν εκδηλωθεί η σημερινή καπιταλιστική κρίση, οι στόχοι του κεφαλαίου έγιναν κοινοτικά ντοκουμέντα που υπογράφτηκαν απ' όλες τις μέχρι τώρα κυβερνήσεις (το περίφημο ευρωπαϊκό κεκτημένο).

Όμως, η αλήθεια είναι ότι ακόμα και αν έρθει η ανάκαμψη (αναιμική ή όχι), για την οποία κόπτεται η κυβέρνηση, αλλά και τα άλλα αστικά κόμματα, το ίδιο το κεφάλαιο, πατώντας πάνω στις αιματηρές λαϊκές θυσίες, δεν θα φέρει ανάκαμψη δικαιωμάτων και του εισοδήματος των εργαζομένων αλλά νέο κύκλο έντασης της εκμετάλλευσης, θα παγιώσει τη χασούρα των προηγούμενων ετών. Με επιχείρημα να μην ξαναγυρίσουμε στην κρίση θα ολοκληρωθούν αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις. Ενώ ο διεθνής ανταγωνισμός θα φέρει στο προσκήνιο και νέες.

Τα σημερινά μέτρα, όπως και τα προηγούμενα, ήρθαν για να μείνουν. Η «ευημερία για όλους», που υπόσχονται, έχει ως προϋπόθεση διαρκώς φτηνή εργατική δύναμη, αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης, νέα πεδία κερδοφορίας, αφού ο στόχος είναι πάντα ο ίδιος, να ανακάμψουν και να αυξηθούν τα κέρδη του κεφαλαίου. Για την εργατική τάξη ο απολογισμός είναι ήδη βαρύς. Η αγοραστική δύναμη του μέσου μισθού που το 2009 ήταν στο 82% του αντίστοιχου μέσου μισθού στην Ευρωζώνη, σήμερα έχει πέσει κάτω από το 65%.

Έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα, για να υπάρξει πράγματι έξοδος από αυτήν την κατάσταση απαιτείται οι αγώνες να προβάλλουν μεν τις άμεσες πιεστικές ανάγκες για την ανακούφιση των εργαζομένων, να βάζουν εμπόδια στην αντιλαϊκή επίθεση, αλλά κυρίως πρέπει να οδηγούν σε ευθεία αμφισβήτηση τη στρατηγική της αστικής τάξης, το μύθο της «ανάκαμψης για όλους».

Το άρθρο αυτό αναδημοσιεύεται από την στήλη «Η Άποψή μας» του Ριζοσπάστη της Παρασκευής 1ης Απρίλη του 2016.

οι «ευκαιρίες» για τους ελληνικούς επιχειρηματικούς ομίλους,,

Σύμφωνα με ανακοίνωση του ελληνικού ΥΠΕΞ, τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Πρ. Παυλόπουλο, που πραγματοποιεί επίσημη επίσκεψη στο Ισραήλ, συνοδεύει ο υφυπουργός Εξωτερικών, Δ. Μάρδας, ο οποίος συμμετείχε στις συναντήσεις με τον Πρόεδρο του κράτους του Ισραήλ, τον Ισραηλινό πρωθυπουργό, τον πρόεδρο της ισραηλινής Βουλής, τον πατριάρχη της Ιερουσαλήμ κ.ά. 

Παράλληλα, συναντήθηκε και με το σύμβουλο του πρωθυπουργού του Ισραήλ, «αρμόδιο για θέματα οικιστικής ανάπτυξης του Ισραήλ». Αντικείμενο της συνάντησης αποτέλεσε «η συμμετοχή ελληνικών κατασκευαστικών εταιρειών σε έργα υποδομών και δημόσια έργα στο Ισραήλ». Δεν περνά απαρατήρητο ότι η «οικιστική ανάπτυξη» του κράτους του Ισραήλ αφορά και στον εποικισμό των κατεχόμενων και των λοιπών Παλαιστινιακών εδαφών, μπίζνα όπου η κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ βλέπει «ευκαιρίες» για τους ελληνικούς επιχειρηματικούς ομίλους, αποσιωπώντας το δράμα των Παλαιστινίων.

Μία στην πράξη στήριξη της απαράδεκτης πολιτικής του κράτους του Ισραήλ, στήριξη που η ελληνική κυβέρνηση παρέχει και μέσω της λεγόμενης στρατιωτικής διπλωματίας, π.χ. διοργανώνοντας τις επόμενες μέρες εδώ άλλη μια άσκηση με τη συμμετοχή και της ισραηλινής Πολεμικής Αεροπορίας, η οποία ...ειδικεύεται στο βομβαρδισμό αμάχων, στη Γάζα και αλλού.

Απ τη 2η Σελίδα του Ριζοσπάστη 1.4.2016

k κρέας πιθήκου στη Διάθεσή Σας,,

Μαθαίνουμε απ΄το http://www.902.gr/eidisi/kosmos/92879/terastio-diatrofiko-skandalo-apokalyfthike-se-57-hores για το Τεράστιο διατροφικό σκάνδαλο που αποκαλύφθηκε σε 57 χώρες: 

Συγκεκριμένα κατά την επιχείρηση που πραγματοποιούν από κοινού Interpol και Europol σε 57 χώρες, με επίκεντρο τα τρόφιμα, η οποία έχει την κωδική ονομασία «Opson V» κατασχέθηκαν περισσότεροι από 10.000 τόνοι νοθευμένων ή παραποιημένων τροφίμων, μεταξύ των οποίων: εντόσθια κοτόπουλου στη φορμόλη, ελιές με επικάλυψη από θειικό χαλκό, αλλά και κρέας πιθήκου!

Στο Χαρτούμ κατασχέθηκαν σχεδόν εννέα τόνοι ζάχαρης μολυσμένης από λιπάσματα. 

Στην Ιταλία, η αστυνομία κατέσχεσε 85 τόνους ελιές, «βαμμένες» με ένα διάλυμα θειικού χαλκού (γαλαζόπετρας), για να γίνουν πιο ωραίες στην εμφάνιση.

Στο Βέλγιο, πολλά κιλά κρέατος πιθήκου βρέθηκαν στα τελωνεία του αεροδρομίου του Ζάβεντεμ 

Στη Γαλλία κατασχέθηκαν πολλά κιλά από γρύλλους και κάμπιες. 

Στην Ινδονησία κατασχέθηκαν 70 κιλά από εντόσθια κοτόπουλων, διατηρημένων στη φορμόλη, η οποία απαγορεύεται στα τρόφιμα.

Επιβεβαιώνεται ή όχι : 

 απ το Πρόγραμμα του ΚΚΕ κ την υλική βάση της αναγκαιότητας του σοσιαλισμού στην Ελλάδα

«Ποτέ δεν θα μπορέσουμε να μετρήσουμε αυτούς που έδωσαν την ζωή τους όπως εκείνος. Είναι πάρα πολλοί. Ξαναγεννιούνται συνεχώς»

«Εάν έκανα δήλωση αποκήρυξης θα αθωωνόμουνα κατά πάσα πιθανότητα μετά μεγάλων τιμών... Αλλά η ζωή μου συνδέεται με την ιστορία του ΚΚΕ και τη δράση του... 
Δεκάδες φορές μπήκε μπροστά μου το δίλημμα: Να ζω προδίδοντας τις πεποιθήσεις μου, την ιδεολογία μου, είτε να πεθάνω, παραμένοντας πιστός σ' αυτές. 
Πάντοτε προτίμησα το δεύτερο δρόμο και σήμερα τον ξαναδιαλέγω».

«Ποτέ δεν θα μπορέσουμε να μετρήσουμε αυτούς που έδωσαν την ζωή τους όπως εκείνος. Είναι πάρα πολλοί. Ξαναγεννιούνται συνεχώς» Πωλ Ελυάρ.

Ο Νίκος Μπελογιάννης πήρε τη σκυτάλη της υπέρτατης θυσίας 

από την Ηλέκτρα, 

από τους διακόσιους της Καισαριανής, 

από τον Λιγδόπουλο, 

από τους χιλιάδες επώνυμους και ανώνυμους, μέλη και στελέχη του ΚΚΕ, 

που έδωσαν τη ζωή τους για την απελευθέρωση της κοινωνίας από τα δεσμά του καπιταλισμού.

Ήταν παιδί της επαναστατικής δύναμης της εποχής μας.

Της εργατικής τάξης. 

Και αγωνίστηκε για τις πιο υψηλές αξίες που γνώρισε η ανθρωπότητα.

Τις κομμουνιστικές αρχές και επιδιώξεις.

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΝΙΚΟ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗ: 

https://www.youtube.com/watch?v=ON5X_wIhpYc 

Κριτήριο ψήφου και δράσης να γίνουν οι σύγχρονες ανάγκες των φοιτητών και των σπουδαστών

Μπροστά μας έχουμε τη μάχη των φοιτητικών - σπουδαστικών εκλογών. Οι εκλεγμένοι με τα ψηφοδέλτια της Πανσπουδαστικής ΚΣ στα Διοικητικά Συμβούλια των συλλόγων προτείνουν οι εκλογές να διεξαχθούν στις 18 Μάη, με εκλογοαπολογιστικές συνελεύσεις των συλλόγων. 

Προτείνουν, δηλαδή, η απόφαση να ληφθεί από τους φοιτητές και τους συλλόγους και όχι πίσω από τις πλάτες των φοιτητών, όπως κάθε χρόνο κάνουν σε διαπαραταξιακά μαζέματα οι δυνάμεις ΔΑΠ - ΠΑΣΠ - ΕΑΑΚ - ΑΡΕΝ.

Να δυναμώσει η συλλογική διεκδίκηση για τις σύγχρονες ανάγκες των φοιτητών - σπουδαστών

Οι φοιτητικές εκλογές μπορεί και πρέπει να αποτελέσουν σταθμό στη μαχητική απάντηση της νεολαίας. 

Τα μέλη και οι φίλοι της ΚΝΕ θα συνεχίσουν να δίνουν και το επόμενο διάστημα όλες τις δυνάμεις τους για να οργανωθούν κινητοποιήσεις ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης. 

Για να συνεχιστούν οι εκδηλώσεις αλληλεγγύης για τους πρόσφυγες από τους φοιτητικούς - σπουδαστικούς συλλόγους και όλο το λαό, κόντρα στις αποφάσεις της ΕΕ και της κυβέρνησης που τους εγκλωβίζουν στη χώρα μας αλλά και στο ρατσιστικό δηλητήριο των ναζί της Χρυσής Αυγής.

Είναι σημαντικό βήμα, την επόμενη μέρα, κυβέρνηση και ΕΕ να βρουν μπροστά τους μπλοκ συλλόγων και φοιτητών που απαιτούν, διεκδικούν τις σπουδές και τη ζωή που τους αξίζουν και δεν συμβιβάζονται.

Είναι αναγκαίο ο συσχετισμός, οι αποφάσεις και η δράση των συλλόγων να αποτελούν αγκάθι στα σχέδια κυβέρνησης - ΕΕ - μονοπωλίων, «να νιώθουν την ανάσα της νεολαίας» κάθε φορά που σχεδιάζουν να τσακίσουν τα δικαιώματά της.

Η εκλογή περισσότερων αγωνιστών συνδικαλιστών που συμμετέχουν στο ψηφοδέλτιο της Πανσπουδαστικής ΚΣ στα Διοικητικά Συμβούλια των συλλόγων αποτελεί βάση για να δυναμώσει η πάλη και η διεκδίκηση για τις σύγχρονες ανάγκες.

Είναι απαραίτητο για να ζωντανέψουν οι σύλλογοι, να αποτελέσουν πηγή συζήτησης, συλλογικής δημιουργίας, αθλητικής και πολιτιστικής δραστηριότητας, να σπάσει στην πράξη η λογική ότι «ο σύλλογος είναι κάτι έξω από τη ζωή μου».

Τι φταίει για την κατάσταση που αντιμετωπίζουν οι νέοι στις σπουδές και το μέλλον τους;

Στο πανεπιστήμιο, γίνεται σοβαρή προσπάθεια από το σύστημα να πείσει τους φοιτητές ότι λύση στα προβλήματά τους είναι η επιχειρηματικότητα, η ανταγωνιστικότητα, η καινοτομία, η πιο στενή σύνδεση της αγοράς με τα ιδρύματα. 

Αυτά διδάσκουν στα μαθήματα η πλειοψηφία των καθηγητών. 

Αυτά υπερασπίζονται στα διάφορα ψευτοσεμινάρια οι επιχειρηματίες - «επιστήμονες». 

Αυτοί είναι οι στόχοι της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, όπως διατυπώνονται και στο πόρισμα του «εθνικού διαλόγου για την Παιδεία». Αυτές είναι οι προτάσεις των ΔΑΠ και ΠΑΣΠ. Αυτές είναι και οι κατευθύνσεις της ΕΕ για την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση.

Μπορεί να προβληματιστεί κάθε φοιτητής και σπουδαστής:

-- Πώς γίνεται ελληνικά πανεπιστήμια και ΤΕΙ κάθε χρόνο να ανεβαίνουν κατάταξη στις λίστες αξιολόγησης και ανταγωνιστικότητας και, ταυτόχρονα, κάθε χρόνο να υπάρχουν λιγότεροι καθηγητές, λιγότερος υλικοτεχνικός εξοπλισμός και λιγότερα συγγράμματα;

-- Αφού, όπως μας λένε, οι επιχειρηματίες επενδύουν στα ιδρύματα για την πρόοδο της επιστήμης, πώς γίνεται να πετσοκόβονται τα προγράμματα σπουδών και να πετάγεται βασική επιστημονική γνώση έξω από τα μαθήματα;

-- Οι 1.500.000 άνεργοι στην Ελλάδα δεν πρόκοψαν επειδή δεν είχαν καλή ιδέα και δεν έκαναν start up επιχειρήσεις;

Ζαλίζουν τα μυαλά των φοιτητών και των σπουδαστών για την καινοτομία και την επιχειρηματικότητα αλλά κρύβουν ότι στο σημερινό σύστημα η ανάπτυξη στους τομείς της τεχνολογίας, Ενέργειας και χρηματοπιστωτικού κλάδου θα οδηγήσει έως το 2020 σε 7,1 εκατομμύρια απολύσεις. Αυτό σημαίνει επιστήμη στην υπηρεσία των κερδών των λίγων και όχι στην υπηρεσία των λαϊκών αναγκών.

Ακούμε καθημερινά στις σχολές για την ανταγωνιστικότητα που πρέπει να ανέβει και ότι τάχα αυτό θα βοηθήσει και τους φοιτητές και σπουδαστές - αυριανούς εργαζόμενους. 

Το τι σημαίνει ανταγωνιστικότητα για την πλειοψηφία των φοιτητών - σπουδαστών και για τους εργαζόμενους το απαντάει καλύτερα ο Κλ. Ρέγκλινγκ, επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας: 

«Η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας βελτιώθηκε σημαντικά. Ο λόγος είναι ότι οι μισθοί και οι συντάξεις έχουν μειωθεί κατά 30% έως 40%. Όλα αυτά πρέπει να συνεχιστούν».

Τα μονοπώλια χρειάζονται φτηνό, ευέλικτο εργατικό και επιστημονικό δυναμικό. Χρειάζονται επιστήμονες, που θα ξέρουν όχι όσα έχουν κατακτήσει η επιστήμη και η ανθρώπινη σκέψη αλλά όσα έχει ανάγκη ο επιχειρηματίας. 

Χρειάζονται εργαζόμενους πειθαρχημένους που θα έχουν μάθει να ταυτίζουν τα συμφέροντά τους με αυτά της επιχείρησης. 

Έχουν ανάγκη από εργαζόμενους που θα θεωρούν φυσιολογικό να κόβονται ο μισθός, το βιβλιάριο υγείας κ.λπ., εάν «είναι αυτό που θα βοηθάει την ανάπτυξη της επιχείρησης» .

Η εξασφάλιση της κερδοφορίας των μονοπωλίων είναι η μήτρα που γεννά τα προβλήματα της νεολαίας. 

Γι' αυτό όλοι οι επίδοξοι χαλίφηδες στην κυβερνητική καρέκλα, νέοι - παλιοί, αριστεροί - δεξιοί, συνεχίζουν την επίθεση στο λαό και τη νεολαία από εκεί που την άφησαν οι προηγούμενοι. Για να εξασφαλιστούν τα κέρδη των μεγαλοεπιχειρηματιών πετσοκόβονται μισθοί, συντάξεις, Ασφάλιση, υποχρηματοδοτούνται τα ΑΕΙ - ΤΕΙ, υποβαθμίζονται οι σπουδές μας, αυξάνεται το κόστος σπουδών. Την ίδια στιγμή, οι κόντρες μεγάλων οικονομικών συμφερόντων βάζουν μπουρλότο στην περιοχή μας, με τον κίνδυνο ενός πιο γενικευμένου πολέμου να είναι πιο ορατός.

Ήρθε η ώρα να τους απογοητεύσουμε εμείς!

Μπροστά σε αυτές τις εξελίξεις πολλοί φοιτητές και σπουδαστές νιώθουν ότι τους «αδειάζουν», αφού τους διέψευσαν τις προσδοκίες, αφού αποδείχτηκε απάτη η «πρώτη φορά αριστερά» που τάχα θα βελτίωνε κάπως τη ζωή των ίδιων και των οικογενειών τους.

Ήρθε η ώρα να απογοητεύσουμε το σύστημα, τις κυβερνήσεις και τα κόμματα που το υπηρετούν. Θέλουν το φοιτητικό κίνημα να κάνει δικούς του στόχους τις απαιτήσεις των επιχειρηματικών ομίλων, να επικρατούν ο συμβιβασμός με την αντιλαϊκή πολιτική, η ατομική λύση.

Αποδυναμώνουμε όσους:

-- Επαιξαν με τις ελπίδες, τις αγωνίες και τις ανάγκες της νεολαίας. Την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, τους σημερινούς εκπροσώπους της στα ΑΕΙ - ΤΕΙ που λέγονται «ΜΠΛΟΚΟ» και τους χτεσινούς της εκπροσώπους, της ΑΡΕΝ (που νομίζουν ότι οι φοιτητές έχουν πάθει αμνησία και ξεχνάνε εύκολα...).

-- Θέλουν το κίνημα χειροκροτητή της αντιλαϊκής πολιτικής, τις παρατάξεις της ΝΔ (ΔΑΠ) και του ΠΑΣΟΚ (ΠΑΣΠ). Υμνούν τις προηγούμενες κυβερνήσεις ΝΔ - ΠΑΣΟΚ λες και οι φοιτητές δε θυμούνται «τα έργα και τις ημέρες τους», που τα συνεχίζει επάξια η σημερινή κυβέρνηση. 

Να αποδυναμωθεί η ΔΑΠ, που ως πρώτη δύναμη στους συλλόγους όλα αυτά τα χρόνια πρωταγωνίστησε στον εκφυλισμό των συλλόγων, στην ανοργανωσιά, στη δημιουργία πελατειακών σχέσεων και στήριξε με χέρια και πόδια την πολιτική που μετατρέπει το Πανεπιστήμιο σε επιχείρηση και τους φοιτητές σε πελάτες.

-- Προτείνουν λύσεις εντός των τειχών, όπως οι δυνάμεις των ΕΑΑΚ/ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που φέτος βρήκαν το alter ego τους στους πρώην υπουργούς της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, τη ΛΑΕ και την παράταξη - μέχρι πέρυσι - του ΣΥΡΙΖΑ, την ΑΡΕΝ. Οι δυνάμεις του οπορτουνισμού έχουν τεράστιες ευθύνες για την κατάσταση του φοιτητικού και σπουδαστικού κινήματος. 

Οι μισοί από αυτούς ήταν σε κυβερνητικές καρέκλες. Φανατικοί υποστηρικτές της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ μέχρι και στο παρά πέντε του 3ου μνημονίου. 

Συνειδητά έβαλαν το κίνημα να παλεύει για την κυβερνητική εναλλαγή. Καλλιεργούν τις ίδιες χρεοκοπημένες στην πράξη αυταπάτες για μια άλλη κυβέρνηση, σαν του ΣΥΡΙΖΑ που δεν θα 'ναι όμως ΣΥΡΙΖΑ.

Μπροστά στη μάχη των φοιτητικών - σπουδαστικών εκλογών, ο κάθε φοιτητής χρειάζεται να σκεφτεί και να επιλέξει, τι απάντηση θα δίνουν οι σύλλογοι όταν:

- Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ προχωρά σε διάλυση της Κοινωνικής Ασφάλισης, τσακίζοντας το μέλλον των αυριανών αποφοίτων.  Ότι «η ιδιωτική Ασφάλιση μπορεί να δώσει καλύτερες παροχές Υγείας», όπως λέει η ΔΑΠ. 

Μπορεί η απάντηση να είναι να υπονομεύεις στην πράξη τη συμμετοχή των φοιτητών στο πλευρό των εργαζομένων στη 48ωρη απεργία που προετοιμάζεται, όπως κάνουν οι δυνάμεις των ΕΑΑΚ, και να ψηφίζεις λευκό στην ΑΔΕΔΥ (όπως έκαναν οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ) ;

- Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ -ΑΝΕΛ μειώνει ξανά τη χρηματοδότηση και δεσμεύει τα αποθεματικά των ιδρυμάτων. Ότι η λύση στην υποχρηματοδότηση είναι η μετατροπή των σχολών μας σε επιχειρήσεις, όπως λέει η ΔΑΠ. 

Μπορούν να δώσουν απάντηση αυτοί που καλούν σήμερα σε συμπόρευση με τον Λαφαζάνη και τους άλλους υπουργούς της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ που υπέγραψαν για το «κούρεμα» των αποθεματικών των σχολών μας;

- Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ συμμετέχει ενεργά στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο ξεριζώνοντας χιλιάδες ανθρώπους και υλοποιεί την πολιτική της ΕΕ. Μπορεί η απάντηση να είναι ότι η κυβέρνηση πρέπει να «εφαρμόσει τις οδηγίες της ΕΕ», δηλαδή τον εγκλωβισμό, την καταστολή, τη διαλογή και τις επαναπροωθήσεις των ξεριζωμένων; 

Μπορεί κάποιος να εμπιστευθεί στην οργάνωση του αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο δυνάμεις όπως οι ΕΑΑΚ, που όταν προετοιμαζόταν το σημερινό μακελειό με την «Αραβική Ανοιξη» αυτοί έβλεπαν αραβικές επαναστάσεις; Βέβαια, πλέον τα έχουν «καταπιεί» αυτά αφού διαψεύστηκαν τραγικά από τις εξελίξεις...

Δυναμώνουμε το Μέτωπο Αγώνα Σπουδαστών!

Μαζί μπορούμε στον αγώνα ενάντια σε κυβερνήσεις - ΕΕ - κεφάλαιο!

Τα μέλη της ΚΝΕ και οι χιλιάδες αγωνιστές που συγκροτούμε τα ψηφοδέλτια της ΠΚΣ είμαστε από την ίδια πλευρά με κάθε φοιτητή και σπουδαστή που αγωνιά για το μέλλον και τις σπουδές του. 

Μας ενώνουν οι ανάγκες και τα όνειρά μας!

Αυτό που χρειάζεται να γίνει είναι να δοκιμάσουμε την πραγματική μας δύναμη!

Να διεκδικούμε τις σύγχρονες ανάγκες μας, χωρίς παζαρέματα και συμβιβασμούς με όσους μας τα στερούν. 

Να δυναμώσουμε το Μέτωπο Αγώνα Σπουδαστών, που είναι πόλος συσπείρωσης δεκάδων φοιτητικών συλλόγων, Επιτροπών Αγώνα, Επιτροπών ετών και εκλεγμένων συνδικαλιστών γιατί αποτελεί στήριγμα στην αγωνιστική ανασυγκρότηση του φοιτητικού - σπουδαστικού κινήματος. 

Να δυναμώσουμε τη συμμαχία με αυτούς που πραγματικά έχουμε κοινά συμφέροντα και είναι οι εργαζόμενοι, οι μικροί αγρότες. Αυτή η ενότητα ήταν που οδήγησε και στην καθυστέρηση του ασφαλιστικού εκτρώματος που ετοιμάζει η κυβέρνηση από τον Οκτώβρη. 

Να οργανωθούμε με ζωντανούς συλλόγους, όπου θα εξασφαλίζονται η ενημέρωση, η συζήτηση, ο προβληματισμός, με δομές σε κάθε έτος, τμήμα ώστε να εξασφαλίζεται η συμμετοχή όλων των φοιτητών.

Δεν είναι και «λίγο», όταν το σύστημα έχει οργανωμένο σχέδιο επίθεσης στα δικαιώματα της νεολαίας, οι νέοι να οργανώνουν το δικό τους σχέδιο αντεπίθεσης μέσα από τον οργανωμένο αγώνα. 

Δεν είναι και «τίποτα», όταν λιθοβολούν το μυαλό της νεολαίας με τις αξίες της επιχειρηματικότητας και της κερδοφορίας, οι νέοι να προτάσσουν τα δικά τους συμφέροντα και να τα διεκδικούν. 

Γιατί «κάτι» είναι, όταν οι κυβερνήσεις προσπαθούν να βάλουν χέρι στο φοιτητικό κίνημα καλλιεργώντας τη λογική «έξω τα κόμματα» ώστε να καλύψει τις ευθύνες της, οι φοιτητές να εκλέγουν αγωνιστές στα Διοικητικά Συμβούλια που αποκαλύπτουν το ρόλο και τις ευθύνες των κυβερνήσεων και των συμμάχων τους.

Κάθε φοιτητής, λοιπόν, να προβληματιστεί, να σκεφτεί και να παλέψει για συλλόγους που θα βάζουν εμπόδια, θα είναι πραγματική σφήνα απέναντι σε κυβερνήσεις - ΕΕ.

Να δυναμώσουμε τη συλλογική διεκδίκηση για τις σπουδές και τη ζωή που μας αξίζουν, για την αγωνιστική ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος, με περισσότερους αγωνιστές στα ΔΣ, με ψήφο στην Πανσπουδαστική ΚΣ.

Ζωή ΧΑΧΑΜΗ

Μέλος του Γραφείου του ΚΣ της ΚΝΕ