Μη Μασάς…
Εδώ, μπροστά στα μάτια σας, θα ξεδιπλώσω τις αρχές της φιλελεύθερης φιλοσοφικής και πολιτικής σκέψης. Εξ αφορμής και εκ των προτέρων εγγυώμαι πως αμερόληπτα θα περιγράψω τις αναφορές του φιλελευθερισμού στη σύγχρονη και όχι μόνο πολιτική πραγματικότητα!
Η Ιστορία μου θα σας διασκεδάσει γιατί πρόκειται να εξιστορήσω τον θρίαμβο του φιλελεύθερου πνεύματος. Θα μιλήσω για τα πιο θαυμαστά και μεγαλειώδη έργα του.
Απλώστε λοιπόν τα πόδια σας, γείρετε στην καρέκλα σας, και, ας ξεκινήσουμε.
Τι είναι Βία; Και τι Τρομοκρατία;
Χμ! Οι θεοί έχουν αποσυρθεί γι αυτό μην ρωτάτε αυτούς!
Προτείνω, κατ’ αρχάς να προσφύγουμε σε ένα αγαπημένο νέο-φιλελεύθερο ο οποίος ακτινοβολεί αναλυτική ενάργεια και θα μας εξηγήσει πρώτα τί δεν είναι βία.
Ο λόγος στον…
Πάσχο (ουαου) Μανδραβέλη:
Η Αριστερά είναι ένα «
μεταμοντερνιστικό νεφέλωμα που εξισώνει κάθε δυσάρεστη ή άσχημη κατάσταση με τη βία. Έτσι, βία θεωρείται η φτώχεια, η ανεργία, η φορολογία, η εφαρμογή του νόμου, ό,τι γενικώς δεν μας αρέσει. Τα ρητορικά σχήματα λαμβάνονται τοις μετρητοίς (ειδικά από άγουρους εγκέφαλους) και οποιαδήποτε πραγματική άσκηση βίας. Ετσι, κάθε δυσάρεστη κατάσταση εξισώνεται με τη βία, με αποτέλεσμα η πραγματική βία («κοινωνικής», «κινηματικής» ή «επαναστατικής» βίας) να δικαιολογείται εξαιτίας των δυσάρεστων καταστάσεων που εκ των πραγμάτων κάποιες θα είναι πάντα παρούσες». («Η περί βίας θολούρα»
http://www.kathimerini.gr/778768/opinion/epikairothta/politikh/h-peri-vias-8oloyra)
Τώρα, μετά το συμπόσιό μας με τον Πάσχο είναι ώρα να φιλοξενήσουμε ένα διάττοντα αστέρα των εγκεφαλικών συνάψεων, ο οποίος θα εδραιώσει με την ακαταμάχητη σκέψη του την σύνδεση της Τρομοκρατίας με την Αριστερά.
Μιλάω βέβαια για τον ένα, τον ανυπέρβλητο φιλελεύθερο στοχαστή, τον δημοσκόπο Νίκο Μαρατζίδη: «
Η τρομοκρατία δεν αναπτύσσεται σε ιδεολογικό κενό. Παράγεται μέσα στους χώρους της άκρας Αριστεράς και του αναρχισμού που «συνδιαλέγεται» ιδεολογικά, κοινωνικά και ψυχολογικά με την επίσημη Αριστερά, τις ιδέες, τις αξίες και τις παραδόσεις της. Τράφηκε από τους μύθους της εποποιίας του αντάρτικου και του Αρη Βελουχιώτη, ως μια ελληνική εκδοχή Τσε Γκεβάρα. Μια ολόκληρη γενιά ανθρώπων μεγαλωμένη στα γραφεία των κομμάτων της Αριστεράς αντιμετώπισε την επαναστατική βία ως φυσική προέκταση του πολιτικού ανταγωνισμού, ως ένα είδος πολιτικής με άλλα μέσα. Γι’ αυτό και η βία δεν καταδικάζεται συλλήβδην». («Η επαναστατική βία η αριστερά και η Δημοκρατία».
http://www.kathimerini.gr/733742/opinion/epikairothta/arxeio-monimes-sthles/h-epanastatikh-via-h-aristera-kai-h-dhmokratia )
Αφού πρώτα αναγνωρίσω στον Πάσχο και στον Νικολάκη το εντυπωσιακό θεματικό εύρος του στοχασμού τους και την δικαιωματική αυθεντία του πεφυσιωμένου, θα προχωρήσω με δονούμενη στοχαστική ελευθεριότητα, οφείλω να ομολογήσω, στο παρακάτω ερώτημα:
Ποια βία;Σε αυτό το σημείο θα στεναχωρήσω τους παραπάνω τιτλούχους φιλελεύθερους στοχαστές και θα πω:
Πίσω από την σημερινή φιλελεύθερη ανάπτυξη του καπιταλισμού, δηλαδή, στην επιβολή της κυριαρχίας γιγάντιων εταιρειών και τραπεζών πάνω στην δημόσια ζωή, που οδηγεί στη βαρβαρότητα και στην κτηνωδία,
υπάρχουν άνθρωποι που για τους καπιταλιστές είναι περιττοί!
Αυτό είναι βία ρε!
Η δομική ανεργία, που αφοπλίζει ηθικά και συντρίβει φυσικά το άτομο, είναι βία.
Η κατάργηση των δικαιωμάτων του εργάτη, η αποσάθρωση της σταθερής εργασίας και του οκτάωρου, οι μισθοί γαλέρας που δεν φτάνουν για να καλύψουν το κόστος ζωής, είναι βία!
Η φτώχεια είναι βία!
Η καταστροφή δημοσίων υπηρεσιών ή η συρρίκνωσή τους, σε τομείς όπως: η ιατροφαρμακευτική και συνταξιοδοτική κάλυψη, η νοσοκομειακή περίθαλψη, η διανομή ηλεκτρικής ενέργειας και ύδρευσης, υπέρ των πολυεθνικών εταιρειών είναι βία!
Η παρακμάζουσα λόγω κοινωνικής αδικίας κοινωνία με ένα εξαθλιωμένο πληθυσμό να αναζητά την πιο χυδαία επιβίωση είναι βία.
Όμως οι συγκεκριμένες ηθικοπλαστικές αντιλήψεις των δύο φίλων, μάς υποβάλλονται καθημερινά από εφημερίδες, από την τηλεόραση, από το συγκεκριμένο δεσπόζον ιδεολογικό σχήμα του νεοφιλελευθερισμού με σκοπό να διαμορφώσουν τις συνθήκες που απαιτούνται για να καθοδηγεί η ελεύθερη αγορά τη συμπεριφορά των ανθρώπων, ώστε να διατηρηθεί χωρίς απρόοπτα η καταστατική «ιεραρχία».
Με άλλα λόγια, στοχεύουν το δικαίωμα του καταπιεσμένου να αντιδρά, να αντιστέκεται αλλά και να επιτίθεται ενάντια στην καταπίεση και στον καταπιεστή.Όσο αφορά το θέμα της επανάστασης, της τρομοκρατίας, και της δημοκρατίας θα αναφέρω το εξής:
Αν και έχουμε πιαστεί στον ιστό του κόσμου των εστέτ του ανθρωπισμού όπου η «βία καταδικάζεται από όπου κι αν προέρχεται», δεν υπάρχει τίποτα πιο επείγον από το να αντιμετωπίσουμε με αποφασιστικότητα την κυρίαρχη ιδεολογία όσο αφορά το δικαίωμα του καταπιεσμένου λαού στην επαναστατική βία. Επείγει να συντρίψουμε την ταύτιση της επανάστασης με την τρομοκρατία και να τσακίσουμε την ιδέα ότι η δημοκρατία είναι το αντίθετο της επανάστασης. Η κατάσταση υπαγορεύει τα μέσα, γι αυτό και είναι άρρηκτη η σχέση επανάστασης και δημοκρατίας…
Έτσι κι αλλιώς η λέξη δημοκρατία έχει ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο περιεχόμενο, εξαρτημένο από το οικονομικό και πολιτικό περιβάλλον στο οποίο χρησιμοποιείται.
Χμμ…
Δεν πειστήκατε ε;
Το φωτάκι της αμφιβολίας σας άναψε και αναζητά διευκρινήσεις;
Ε, αν πιστεύετε τυφλά σε αυτό μου νομίζετε ότι γνωρίζετε τότε σας παρακαλώ μην με κρίνετε αυστηρά γιατί το σφάλλειν είναι ανθρώπινο…
Παρ΄όλα αυτά αν συνεχίσετε την ανάγνωση στο φαιδρό ονειροπόλημα μου, διευκρινίζω πως θα μετανιώσετε, μα τότε θα είναι πολύ αργά…
Τώρα που λέτε, έχω την μυστήρια ιδέα να σας μιλήσω
για την γνήσια βία.
Αυτή που γεννά οδύνες και καταστρέφει ανθρώπους, οικογένειες, λαούς.
Αυτή που είναι παρούσα στην Ιστορία και την συναντάμε στο κάθε δευτερόλεπτο της ζωής μας.
Αυτήν που είναι αδύνατο να μην την βρούμε μπροστά μας.
Ας ξεκινήσω με μια ιστορία ελονοσίας.Μαδαγασκάρη.
Το 1895 η δημοκρατική Γαλλία εισέβαλε στρατιωτικά στην χώρα και αφού πρώτα σφαγίασε ένα σεβαστό αριθμό ιθαγενών, άνω των πεντακοσίων χιλιάδων, ανακήρυξε την Μαδαγασκάρη γαλλική αποικία και επέβαλε πολιτισμό.
Δηλαδή, επέβαλε φόρους για να«πληρωθεί το κόστος της εισβολής αλλά επίσης, καθώς η δημοσιονομική πολιτική των γαλλικών αποικιών, υποτίθεται έπρεπε να είναι ανεξάρτητη, για να καλύψει τα έξοδα δημιουργίας σιδηροδρόμων, λεωφόρων, γεφυρών, φυτειών[…]», εννοείται πως κανείς Μαλγάσιος δεν πήρε μέρος στην λήψη αποφάσεων ούτε ως διακοσμητικό στοιχείο.
Λογικό από την μεριά των πολιτισμένων ευρωπαίων καθώς οι υποδομές «δεν κατασκευάστηκαν στην πράξη για να διευκολύνουν τον λαό της Μαδαγασκάρης μέσα στην ίδια τους την χώρα αλλά για την μεταφορά προϊόντων στα λιμάνια για να βγει συνάλλαγμα». (David Graeber ΧΡΕΟΣ Εκδόσεις Στάσει Εκπίπτοντες)
Τα χρόνια πέρασαν οι μέρες κυλούσαν ήρεμα οι ξένοι επενδυτές έβγαζαν χρήματα και έδιναν δουλειά στους ντόπιους και η Μαδαγασκάρη συσσώρευε χρέη στους τραπεζίτες. Αλλοίμονο, όμως, η κάθε City bank δεν δέχεται παραμέληση ή αθέτηση των υποχρεώσεων…
Διαβάστε, λοιπόν, τι έγινε:
Η ελονοσία λόγω των δημοσίων προγραμμάτων πρόληψης είχε εκλείψει πάνω από δυο γενιές στην Μαδαγασκάρη. Το πρόβλημα προέκυψε όταν ένα παγκόσμιος οργανισμός, με μαφιόζικη δομή και σύσταση, υποχρέωσε την κυβέρνηση της χώρας να διακόψει το πρόγραμμα καταπολέμησης της ελονοσίας, γιατί οι δανειστές της χώρας απαιτούσαν τα λεφτά τους και γιατί τα δημόσια προγράμματα δεν συνάδουν ούτε με την απελευθέρωση των ατόμων από τα δεσμά του δημοσίου, ούτε με τα προγράμματα δομικής μεταρρύθμισης της οικονομίας. Ο μαφιόζικος οργανισμός ο οποίος ανάμεσα σε άλλα παγκοσμιοποίησε την βία γιατί έτσι συνέφερε τον ισολογισμό της City bank είναι το International Monetary Fund.
Έτσι λοιπόν, εξαιτίας των προγραμμάτων λιτότητας των καθαρμάτων των ελεύθερων αγορών, δέκα χιλιάδες άνθρωποι έχασαν την ζωή τους στην Μαδαγασκάρη. Από … ελονοσία!
Ας μιλήσουμε τώρα για χολέρα.
Νότιος Αφρική.
Τον καιρό που ο Μαντέλα απελευθερώθηκε, βρέθηκε σε έναν εχθρικό κόσμο και είχε ελάχιστο χρόνο να προσαρμοστεί πριν τον καθίσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Ο ρατσιστής πρωθυπουργός Ντε Κλερκ ξεκίνησε τις διαπραγματεύσεις
γνωρίζοντας ότι οι επόμενες εκλογές θα ήταν πολυφυλετικές, δηλαδή θα συμμετείχαν όλοι οι πολίτες του κράτους, και έτσι οι μαύροι θα εξέλεγαν εύκολα κυβέρνηση.
Φρόντισε λοιπόν η ισχύς της εξουσίας να παραμείνει στα χέρια των λευκών. Πρώτα πρώτα σύναψε δάνειο ύψους 850 εκατομμυρίων δολαρίων με το ΔΝΤ. Αμέσως η κυβέρνησή του, υπακούοντας στις υποδείξεις του ΔΝΤ, ιδιωτικοποίησε τις κοινωφελείς επιχειρήσεις και κατέστησε την Εθνική Τράπεζα αυτόνομο οργανισμό (!) που δεν λογοδοτούσε στην κυβέρνηση αλλά στην Παγκόσμια Τράπεζα.
Ο Ντε Κλερκ αναθεώρησε το σύνταγμα για να μπορέσει να παραδώσει τον έλεγχο των διεθνών εμπορικών συναλλαγών και συμφωνιών σε «ανεξάρτητους» ειδικούς, δηλαδή στους τεχνοκράτες του ΔΝΤ, της Παγκόσμιας Τράπεζας και του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου.
Ο Μαντέλα λοιπόν και το Αφρικανικό Εθνικό Κογκρέσο με ευκολία πήραν την κυβέρνηση αλλά όχι την εξουσία.
Για παράδειγμα, ο Μαντέλα ήθελε να ηλεκτροδοτήσει τα «σοβέτο» και να ανεγείρει καλύτερες κατοικίες για τον πληθυσμό. Αυτό όμως δεν επιτρεπόταν, καθώς δεν προβλεπόταν από τη συμφωνία για τις διαρθρωτικές αλλαγές που είχε υπογράψει η κυβέρνηση Ντε Κλερκ με το ΔΝΤ.
Η κυβέρνηση Μαντέλα ήθελε να υδροδοτήσει φτηνά τους φτωχούς, να προσλάβει δασκάλους και να χτίσει σχολεία, να διανείμει δωρεάν φάρμακα για τον τύφο, την ελονοσία και το AIDS, να φορολογήσει τις πολυεθνικές μεταλλευτικές εταιρείες. Αυτά ήταν αδιανόητα πράγματα, διότι παραβίαζαν μια σειρά συμφωνιών που ξεκινούσαν από τα δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας των φαρμακευτικών εταιρειών και κατέληγαν στην υποχρέωση της κυβέρνησης να παρουσιάζει ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς πληρώνοντας ταυτόχρονα τους τόκους των δανείων του ΔΝΤ.
Οποιοδήποτε ξεστράτισμα από αυτές τις συμφωνίες θα οδηγούσε σε φυγή κεφαλαίων, σε διακοπή της δανειοδότησης, σε κατάρρευση του νομίσματος, ίσως και σε εμφύλιο πόλεμο. (Διαβάστε και «Άσπρα Μαντήλια στην Plaza de Mayo» Εκδόσεις ΚΨΜ)
Ας σταθούμε όμως στην ιδιωτικοποίηση του δικτύου ύδρευσης.Στην Νότιο Αφρική το δίκτυο ύδρευσης και αποχέτευσης που είχαν δημιουργήσει οι λευκοί, κάλυπτε μόνο συγκεκριμένα τμήματα του μαύρου πληθυσμού αφήνοντας εκτός δικτύου την πλειοψηφία των κατοίκων.
Ακόμα και όταν αυτό επεκτάθηκε ήταν ατελές και μη αξιόπιστο. Και όμως, το νερό ιδιωτικοποιήθηκε γιατί αυτό απαίτησαν οι ευπρεπείς μαφιόζοι δολοφόνοι του ΔΝΤ.
Αμέσως οι επενδυτές μείωσαν τα έξοδα συντήρησης, δεν προχώρησαν στην αντικατάσταση των σωλήνων, εν ολίγοις δεν βελτίωσαν το δίκτυο ύδρευσης και αποχέτευσης.
Αυτό που έκαναν ήταν να αυξήσουν το κόστος των τιμολογίων με αποτέλεσμα να πλήξουν χιλιάδες φτωχών κυρίως των παραγκουπόλεων. Σε αυτές τις φτωχές περιοχές του Γιοχάνεσμπουργκ στις οποίες κόπηκε η πρόσβαση στο δίκτυο τον Αύγουστο 2000, ξέσπασε η επιδημία της χολέρας.
Ως το τέλος του 2002 είχε μολύνει περισσότερους από 250.000 ανθρώπους και είχε προκαλέσει 300 θανάτους.
Στην άλλη άκρη του κόσμου, στην Αργεντινή, είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι σε πάνω από το 60% των 12 εκατομμυρίων κατοίκων του Μπουένος Άιρες κόπηκε η σύνδεση νερού και αποχέτευσης, με αποτέλεσμα την εμφάνιση ασθενειών που είχαν εξαλειφθεί από δεκαετίες όπως η χολέρα.
Ενώ στην Βολιβία το ΔΝΤ επέβαλε όχι μόνο την ιδιωτικοποίηση των παροχών ύδρευσης και αποχέτευσης, με αποτέλεσμα την αύξηση κατά 150% των λογαριασμών, αλλά οι ιδιοκτήτριες εταιρείες του νερού αγόρασαν ακόμα τα ποτάμια, τις λίμνες και επέβαλαν στους αγρότες και στους κτηνοτρόφους να πληρώνουν μια ειδική άδεια για να συλλέγουν το νερό της βροχής στο κτήμα τους!
Τις πολυεθνικές εταιρείες από την διεστραμμένη απαίτηση του λαού για ελεύθερη πρόσβαση στο αγαθό του νερού, προστάτευε ο στρατός και η αστυνομία του εξαγορασμένου καθεστώτος.
Μα και στη Βρετανία «η κυβέρνηση της Θάτσερ μετέτρεψε 10 περιφερειακούς οργανισμούς νερού σε ιδιωτικές επιχειρήσεις με παραχωρήσεις 25-έτιας, απαλλαγή από χρέη, απαλλαγή φόρων στα κέρδη, επιχορηγήσεις, καθώς και είσοδο τους στο χρηματιστήριο και δημιουργία ιδιωτικών μονοπωλίων.
Σύντομα εμφανίστηκαν σοβαρές αντιδράσεις καθώς οι τιμές αυξήθηκαν κατά μέσο όρο πάνω από 50% τα πρώτα 4 έτη.
Τα τεραστία κέρδη προσέλκυσαν τις μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες και οι περισσότερες από τις 10 επιχειρήσεις αγοράστηκαν μετά από την πενταετή περίοδο «προστασίας» τους.
Ακολούθησε διακοπή της παροχής νερού σε σημαντικό αριθμό κατοίκων που δεν είχαν να πληρώσουν και η λειτουργία των «μετρητών προκαταβολής πληρωμής» που παρείχαν πρόσβαση στο νερό με την χρήση πλαστικής κάρτας μόνο όταν προπλήρωναν οι πελάτες τα χρήματα και για όσο καιρό είχε χρήματα ο λογαριασμός τους (ακριβώς όπως η καρτοκινητή τηλεφωνία)».(TVXS: Οι Βαρόνοι του Νερού
http://tvxs.gr/news/user-post/oi-baronoi-toy-neroy)
Τι λέτε;
Οι μεγάλες πολυεθνικές: Veolia, Suez, Agbar, RWE, Saur, Bechtel, Mekorot καταδικάζουν την βία από όπου και αν προέρχεται;
Ο Έλληνας θυρωρός των πολυεθνικών Δημήτρης Καπελούζος, ο οποίος ενδιαφέρεται για λογαριασμό τους, για την αγορά νερού στην Ελλάδα, λέτε να καταδικάζει τέτοιες βίαιες προοπτικές ή μήπως μια εκ γενετής ατέλεια των αισθητηρίων του τον καθιστά έρμαιο του κέρδους;
Προσωπικά δεν κατέχω την απάντηση, αλλά έχω μια συνήθεια να κρίνω τα πάντα σύμφωνα με όσα μας είναι γνωστά.
Λοιπόν, το εξέχων μέλος της επενδυτικής κοινότητας Δημήτρης Καπελούζος, μέσω της Offshore του «Helvason Ltd» συμμετέχει στο επενδυτικό σχήμα της Emma Delta που κατέχει το 33% του ΟΠΑΠ, ενώ η Fraport Greece, κοινοπραξία της Fraport AG που ελέγχει ποσοστό 73,4% και του ομίλου Κοπελούζου που κατέχει το υπόλοιπο 26,6% αγόρασαν με δάνειο, όχι με δικά τους χρήματα, 14 περιφερειακά αεροδρόμια. Έτσι ήθελε το ΔΝΤ και η ψωνισμένη από τους επενδυτές κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.
Άρα;
Όμως ας θέσω ένα δύσκολο ερώτημα: Τι ακριβώς είναι το International Monetary Fund το ΔΝΤ δηλαδή, που μαζί με την Παγκόσμια Τράπεζα έχουν την δύναμη να αποφασίζουν πώς και πού θα διατεθούν τα έσοδα της όποιας χώρας και επιλέγουν σε ποια χέρια επενδυτών θα κατανεμηθεί ο δημόσιος πλούτος;
Ας αφήσουμε να απαντήσει αυτό το καίριο ερώτημα ένας γνώστης των αγορών, ο πρώην Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι. Αντιγράφω από το βιβλίο του Η μεγάλη σκακιέρα,
«Θα πρέπει να θεωρούμε ως μέρος του αμερικανικού συστήματος τον παγκόσμιο ιστό εξειδικευμένων οργανισμών, ιδιαίτερα τους διεθνείς οργανισμούς.
Μπορεί να ειπωθεί ότι το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα αντιπροσωπεύουν παγκόσμια συμφέροντα και τα συστατικά τους μέρη μπορεί να ερμηνευτεί ότι εκπροσωπούν όλο τον κόσμο.
Στην πραγματικότητα, όμως, σε αυτούς τους οργανισμούς κυριαρχεί σε μεγάλο βαθμό η Αμερική και η προέλευσή τους ανάγεται σε αμερικανική πρωτοβουλία».
Στις «πολιτισμένες» δημοκρατίες, η χρήση βίας για τον έλεγχο και την μετάβαση στους «επενδυτές» των πλουτοπαραγωγικών πηγών και των κοινωνικών υπηρεσιών, θα αποτελέσει μόνο την έσχατη λύση.
Το ΔΝΤ και οι διάφορες επιτροπές της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχουν στην διάθεση τους πολύ λιγότερο δαπανηρά όπλα, από ότι τα τάνκς και τα πραξικοπήματα, που μπορούν να κάνουν, εξίσου καλά, την δουλειά υπέρ των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων.
Η ιδεολογική και πολιτική κυριαρχία μιας ειδικής οικονομικής θεώρησης, ο λεγόμενος φιλελευθερισμός, που χρησιμοποιεί ιδρύματα όπως το ΔΝΤ προς ενίσχυση των ιδιωτικοπολιτικών οικονομικών αρχών, και προς υπονόμευση των κοινωνικοπολιτικών αρχών, δημιούργησε απλώς θύματα.
Οι παραληρηματικοί copy paste κανόνες του ΔΝΤ και οι παράμετροι που υπαγορεύουν στις δημόσιες αρχές διάφοροι «οίκοι αξιολόγησης», αποσκοπούν στην ακύρωση των βαθύτερων αιτιών του κρατικού παρεμβατισμού και των μεταπολεμικών κοινωνικών κατακτήσεων.
Η νεοφιλελεύθερη ιδεοληψία προτάσσει την υποταγή όλων των πτυχών των κοινωνικών θεσμών, σε χρησιμοθηρικές σταθμίσεις και χρηματιστηριακούς υπολογισμούς!
Ένας σύγχρονος Προμηθέας, ο Τομάς Σανκαρά έλεγε:«
Η Παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο μάς αρνούνται πόρους για να βρούμε νερό στα εκατό μέτρα, αλλά διατίθενται να σκάψουν πηγάδια τριών χιλιάδων μέτρων για την εξαγωγή πετρελαίου».
Από το 1983 μέχρι τη δολοφονία του το 1987, ο Σανκαρά εθνικοποίησε όλη τη γη, το νερό και τον ορυκτό πλούτο της χώρας του, της Μπουρκίνα Φάσο, και έδιωξε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, την Παγκόσμια Τράπεζα και τις γαλλικές και πολυεθνικές εταιρείες.
Οι πολιτικές του επικεντρώθηκαν στην πρόληψη και την καταπολέμηση της πείνας με προγράμματα αγροτικής αυτάρκειας, στην καταπολέμηση του αναλφαβητισμού και στην ίδρυση σε κάθε χωριό ενός ιατρείου.
Ο Τομά Σανκαρά σε ομιλία στην Αντίς Αμπέμπα, στις 29 Ιουλίου τού 1987 προφήτευσε: «Το χρέος δεν μπορεί να αποπληρωθεί, διότι είναι κατ’ αρχάς προφανές ότι η μη πληρωμή του δεν συνεπάγεται τον θάνατο των δανειστών μας. Ισχύει, μάλιστα, το αντίθετο: η εξόφλησή του θα μας καταδικάσει σε βέβαιο θάνατο. […]
Μας είναι αδύνατο να αποδεχθούμε την ηθική τους.
Δεν δεχόμαστε να μας μιλάνε για αξιοπρέπεια. Δεν δεχόμαστε να μας μιλάνε για το ήθος και την εντιμότητα όσων εξοφλούν και για την απώλεια εμπιστοσύνης έναντι των κακοπληρωτών.
Αντιθέτως, οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι είναι φυσιολογικό να δηλώνει κανείς σήμερα ότι οι μεγαλύτεροι κλέφτες είναι όσοι κατέχουν τον μεγαλύτερο πλούτο. […] η άρνηση τής πληρωμής τού χρέους θα μας επιτρέψει να αφιερώσουμε στην ανάπτυξη τους πενιχρούς πόρους που διαθέτουμε. […]
Πράγματι, ο Σανκαρά δεν πρόλαβε να παρευρεθεί σε άλλη διάσκεψη. Η δολοφονία του σχεδιάστηκε από τη Γαλλία του 21ου Πρόεδρου της Δημοκρατίας και σοσιαλιστή Φρανσουά Μιτεράν, και εκτελέστηκε από το τσιράκι των αγορών Μπλεζ Κομπαορέ, ο οποίος επανασύνδεσε αμέσως την Μπουρκίνα Φάσο με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Παγκόσμια Τράπεζα.
Τι έγινε γατάκια;Καταδικάζουμε την βία από όπου κι αν προέρχεται;Οι πολιτικές που ορίζονται ως φιλελεύθερες ή ως νεοφιλελεύθερες επειδή τα τσογλάνια που τις εκπροσωπούν αποφεύγουν να τις προσδιορίσουν ως ολοκληρωτικές καπιταλιστικές, συνιστούν βίαιη επίθεση με άλλοθι το «χρέος», εναντίων της κοινωνίας;
Τι έχετε να πείτε μοχθηρά ανόητα ανθρωπάκια;
Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο είναι ένας εγκληματικός παγκόσμιος οργανισμός επιβολής χρέους,
το οποίο χρησιμοποιεί τόσο βίαιες πρακτικές που θα έκαναν τις μαφιόζικες οργανώσεις, όπως την Καμόρα, να κοκκινίσει από ντροπή.
Το όπλο του Χρέους είναι μια επινόηση των τραπεζών την δεκαετία του 1970 όταν οι χώρες του ΟΠΕΚ είχαν διοχετεύσει, κυρίως, στο αυτόνομο και Offshore κρατίδιο του City of London τέτοιο πακτωλό χρημάτων, που οι τράπεζες δεν ήξεραν τι να τα κάνουν.
Έτσι, μεγάλες τράπεζες αποφάσισαν να στείλουν αντιπροσώπους σε όλους τους φιλοδυτικούς δικτάτορες του λεγόμενου Τρίτου Κόσμου με σκοπό να τους πείσουν να συνάψουν δάνεια. Η πρακτική αυτή ονομάστηκε «go-go Banking» και σιγά -σιγά κατέκτησε και τα προηγμένα κράτη.
Όταν τα χρόνια πέρασαν και τα επιτόκια εκτινάχτηκαν, κάπου στο τέλος της δεκαετίας του 1980, λόγω των οικονομικών πολιτικών που επέβαλαν οι ΗΠΑ, αυτοστιγμεί οδηγήθηκαν τα κράτη στην κρίση Χρέους.
Τότε ήρθε η ώρα της Καμόρα του ΔΝΤ. Οι τεχνοκράτες οδήγησαν κοινωνίες στην κατάρρευση, στον υποσιτισμό, στην φτώχεια και στο ξεπούλημα των δημοσίων υποδομών.
Άλλωστε, τα τσογλάνια των αγορών δεν χρειάζεται να σταθμίζουν τις ανθρώπινες συνέπειες. Τους αρκεί το ξεπούλημα των δημόσιων υποδομών, οι ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί, η εφαρμογή των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, τα χρεωστικά και τα πιστωτικά υπόλοιπα.
Οι λαοί κλήθηκαν να εξοφλήσουν ένα χρέος, που αποτελεί το ορατό σύμβολο της υποταγής τους στα συμφέροντα χρηματοπιστωτικών κύκλων και στον επενδυτικό οικονομικό υπόκοσμο.
Στις ΗΠΑ το Σεπτέμβριο του 2008 με το ξέσπασμα τις καπιταλιστικής κρίσης γιγαντιαία δημόσια ποσά δαπανήθηκαν για να σώσουν τον χρηματοπιστωτικό τομέα. Σύμφωνα με τοBloomberg Businessweek, σε άρθρο του στις 14 Σεπτεμβρίου 2012 με τίτλο «Tallying the full cost of the financial crisis», οι δημόσιες δαπάνες για να ορθοποδήσει το καπιταλιστικό οικονομικό σύστημα υπολογίζονταν στα 12,8 τρισεκατομμύρια δολάρια!
Ο τότε υπουργός οικονομικών των ΗΠΑ Χένρι Πόλσον (Henry Paulson), πρώην διευθύνων σύμβουλος της Goldman Sachs, ακύρωσε την ελεύθερη αγορά, καθώς προέβη σε μια «σοσιαλιστική» πολιτική και διέσωσε τα ιδιωτικά χρηματοοικονομικά ιδρύματα με χρήματα του κράτους. Οι αγορές, δηλαδή οι εταιρείες Fannie Mae, Merill Lynch, Citigroup, Freddie Mac, American International Group (AIG), απόλαυσαν την προστασία του κράτους.
Το σύστημα ορθοπόδησε, καθώς διασώθηκε με δημόσιο χρήμα, αλλά τι επιπτώσεις είχε αυτή η διάσωση όσον αφορά τους εργαζόμενους;
Ο Ρόμπερτ Ράιχ (Robert Reich), υπουργός Εργασίας της κυβέρνησης Κλίντον, γύρισε το 2013 ένα ντοκιμαντέρ με τίτλο «Inequality for αll», στο οποίο κατέγραψε την πτώχευση του λαού με άλλοθι την κρίση και την άνοδο της κυριαρχίας του χρηματοοικονομικού τομέα. Εκεί ανέφερε ότι μετά την κρίση η ανάπτυξη που ακολούθησε είχε ευεργετική επίδραση: «στο 1% του πληθυσμού [που] έχει καρπωθεί το 90% της αύξησης του ΑΕΠ, ενώ το 99% του πληθυσμού μοιράστηκε το υπόλοιπο 10%. Η περιουσία των 400 πλουσιότερων ατόμων της χώρας αντιστοιχεί σε εκείνη των 150.000.000 φτωχότερων Αμερικανών».
Για την «κοινωνικοποίηση» των βαρών από τις ζημιές των τραπεζιτών ο οικονομολόγος Τζέιμς Γκαλμπρέιθ (James Galbraith) σε ομιλία του στο Βερολίνο με τίτλο «Η μεγάλη κρίση και η αμερικανική αντίδραση» ανέφερε: «Ήταν μια κατάσταση όπου οι τράπεζες διασώθηκαν αλλά όχι οι οικονομίες, και το κόστος καταβάλλεται από ανηλεείς γύρους δημοσιονομικής λιτότητας».
Και τι είδαμε αμέσως μετά;
Τους τραπεζίτες που, ας επαναλάβουμε, σώθηκαν με δημόσιο χρήμα, από τους φορολογούμενους, να στρέφονται εναντίων των μικροοφειλετών τους ώστε να εισπράξουν ξανά χρήματα!
Και στην Ελλάδα;
Το 2008 ο Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας Γιώργος Προβόπουλος, δήλωσε πως η Ελλάδα δεν διατρέχει κανένα κίνδυνο, γιατί οι ελληνικές τράπεζες ήταν ισχυρές και δεν είχαν εκτεθεί σε τοξικά προϊόντα.
Ξαφνικά αυτό άλλαξε!
Οι τράπεζες καταρρέουν ο κόσμος θα χάσει τα λεφτά του, φώναζαν. Σε έπεισαν να στεναχωριέσαι για τον Σάλλα, τον Λάτση, τον Λαυρεντιάδη, τον Κωστόπουλο, οι οποίοι για να αντιμετωπίσουν την κρίση, χρειάζονται δημόσια στήριξη.
Την πήραν!
Ας θυμηθούμε τον Ευάγγελο Βενιζέλο, ο οποίος δημιούργησε νόμο με τον οποίο παρέχει στον εαυτό του ασυλία για την απόφασή του να δώσει στην Proton Bank του Λαυρεντιάδη, 100 εκατομμύρια ευρώ!
Ας θυμηθούμε όμως πως ο τότε υπουργός Οικονομικών, Γ. Στουρνάρας, ο υπουργός Πολιτισμού, Π. Παναγιωτόπουλος, ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών, Χρ. Σταϊκούρας αποφάσισαν ότι τα δάνεια του ιδιωτικού Μεγάρου Μουσικής ύψους 229,27 εκατ. Ευρώ θα αποπληρωθούν από το ελληνικό Δημόσιο. Απόφαση που επικύρωσε και η σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.
Ας θυμηθούμε πως ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, χρωστούν σε δάνεια πάνω από 300 εκατομμύρια ευρώ! Για το δάνειο της ΝΔ ο αντιπρόεδρος της Άδωνης Γεωργιάδης δήλωσε πως «θα πρέπει να ξεκινήσει μία διαδικασία διαγραφής του χρέους». Ενώ το ΠΑΣΟΚ δεν υπάρχει πια. Άρα δεν υπάρχει κανένας υπεύθυνος.
Ωστόσο για να μην καταρρεύσουν οι τράπεζες οι ελληνικές κυβερνήσεις δανείστηκαν με υψηλά επιτόκια για να εξασφαλίσουν την ανακεφαλαιοποίηση τους.
Όχι μια, όχι δυο, αλλά τρεις φορές!
Τα δάνεια αυτά τα πληρώνουμε εμείς.
Η δημόσια αιμοδοσία των τραπεζών σε μετρητό ξεπέρασε τα 50 δισ. Ευρώ. Ενώ δόθηκαν και εγγυήσεις του κράτους, με ποικίλες μορφές, ύψους 130 δισ. ευρώ!
Ποιοι είναι αυτοί που σώθηκαν με δημόσιο χρήμα;
«[…]Οι τραπεζίτες όμως έκαναν ακόμη μεγαλύτερα αίσχη. Έδιναν δάνεια σε offshore εταιρείες που ανήκαν στους ίδιους και τις οικογένειές τους, χωρίς εγγυήσεις και στη συνέχεια χρέωναν τα θαλασσοδάνεια στις ζημιές της Τράπεζας κλέβοντας τους μικρομετόχους. Έδιναν επίσης δάνεια σε επιχειρηματίες (πάντα χωρίς εγγυήσεις) οι οποίοι έκαναν αύξηση μετοχικού κεφαλαίου σε άλλες δικές τους επιχειρήσεις. Έτσι δημιουργούσαν εικόνα ισχυρών επιχειρήσεων, με δανεικά και αγύριστα, χειραγωγώντας και εξαπατώντας τους επενδυτές που επένδυαν στις ίδιες επιχειρήσεις εξαιτίας της πλαστής εικόνας που είχε δημιουργηθεί.
Πολλοί τραπεζίτες πουλούσαν ή νοίκιαζαν στις τράπεζές του ή στο Δημόσιο, κτήρια τα οποία είχαν αγοράσει με δάνεια των τραπεζών τους αλλά μέσω παρένθετων προσώπων σε τιμές πολλαπλάσιες των πραγματικών.
Ταυτόχρονα δανειοδοτούσαν τα κόμματα, ώστε να έχουν την πολιτική κάλυψη και τα ΜΜΕ για να εξασφαλίζουν τη σιωπή για τα σκάνδαλά τους. Μεγάλα ποσά τα έβγαλαν στο εξωτερικό μέσα από κομπίνες με τα υποκαταστήματα των Τραπεζών που άνοιγαν στα Βαλκάνια. Δημιούργησαν μέσα από τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ την εικόνα οικονομικού τραπεζικού θαύματος στα Βαλκάνια, και διοχέτευσαν έτσι ποσά σε δανειολήπτες του εξωτερικού που δεν ήταν άλλοι από τους εαυτούς τους.
Όλα αυτά τα σκάνδαλα και η ευθεία ληστεία του χρήματος, εμφανίστηκε ως μόλυνση από την κρίση.
Οι μαύρες τρύπες από τη ληστεία και τη συναλλαγή με τη διαπλοκή (600 εκατομμύρια είχε πάρει το ALTER από τις τράπεζες χωρίς εγγυήσεις) εμφανίστηκε ως αποτέλεσμα της κρίσης. Έτσι στο όνομα της ευστάθειας των τραπεζών, αυτές ανακεφαλαιοποιήθηκαν με τα χρήματά μας. Όχι όμως οι τράπεζες, αλλά οι τραπεζίτες. Οι τράπεζες δεν ελέγχθηκαν πριν ανακεφαλαιοποιηθούν, ώστε να βρεθεί ποιό κομμάτι της ζημιάς οφείλεται στην κρίση και ποιό στη ληστεία.[…]
Παρ’όλα αυτά υπάρχουν άνθρωποι που πετιούνται καθημερινά στην φυλακή για χρέη, άνθρωποι στους οποίους κατάσχεται το όποιο πενιχρό εισόδημά τους ή η σύνταξή τους γιατί δεν έχουν πληρώσει την δόση του εισοδήματος, άνθρωποι που σε λίγο θα χάσουν το μοναδικό σπίτι τους, γιατί αυτό επιτάσσουν οι δανειστές, το ΔΝΤ, και τα καθάρματα της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ.
Η κατάσταση έχει διαμορφωθεί ως εξής:
«Χιλιάδες εργατικά – λαϊκά νοικοκυριά που δεν έχουν ενταχθεί στις ρυθμίσεις του νόμου Κατσέλη αντιμετωπίζουν άμεσα το ενδεχόμενο πλειστηριασμού της πρώτης κατοικίας. Ζουν με την αγωνία εάν θα έχουν σπίτι να μείνουν.
Η όποια «προστασία» παρέχει ο νόμος αυτός, έχει ισχύ μόνο μέχρι τις 31.12.2017 και αφορά εργαζόμενους και λαϊκές οικογένειες κυριολεκτικά εξαθλιωμένες. Αυτές οι περιπτώσεις είναι μόνο ένα μέρος του συνόλου των οικογενειών που αντιμετωπίζουν πρόβλημα μη δυνατότητας αποπληρωμής του στεγαστικού τους δανείου.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ έχει ήδη φροντίσει να πάρει μια σειρά μέτρα σε αυτήν την κατεύθυνση, όπως:
Καμία προστασία στην πρώτη κατοικία, σχετικά με τα χρέη λαϊκών νοικοκυριών στις τράπεζες. Καθιέρωση των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών.
Από την 1/1/2018 το σύνολο των δανείων πρώτης κατοικίας «απελευθερώνεται» πλήρως και σε ό,τι αφορά τη δυνατότητα πώλησης. Σύμφωνα με τους επιχειρησιακούς στόχους των τραπεζών και τους βασικούς δείκτες απόδοσης, προβλέπεται μείωση των συνολικών μη εξυπηρετούμενων δανείων κατά 38% (ή περίπου 40 δισ. ευρώ) μέχρι το τέλος του 2019». (Το…Κοντράστ Εφημερίδα Ριζοσπάστης)
Αν μας λένε κάτι οι παραπάνω πρακτικές είναι ότι δεν υπάρχουν καλύτεροι τρόποι για να νομιμοποιήσεις την βία των καταπιεσμένων από την καταχρηστική, νομιμοποιημένη θεσμική κρατική βία!
Την ιχνηλασία μου στον οικονομικό υπόκοσμο, με βαριά καρδιά είναι η αλήθεια, την σταματώ εδώ με μια αμερικανική παροιμία: «Αν χρωστάς στην τράπεζα εκατό χιλιάδες δολάρια ανήκεις στην τράπεζα. Αν της χρωστάς εκατό εκατομμύρια η τράπεζα σου ανήκει».
Μια τελευταία κουβέντα μόνο θέλω να προσθέσω η οποία απευθύνεται σε όποιον αναγνωρίσει τον εαυτό του!
Ενδέχεται η προστασία της κοινωνίας από μια ορισμένη Αριστερά, μέσα από τα συνδικάτα, τις Λαϊκές Επιτροπές και άλλους φορείς του κινήματος, να μην είναι πασιφιστική για την κυρίαρχη τάξη που ονειρεύεται την υποταγή του συνόλου της κοινωνίας…
Δεν Μασάμε ρε!
Τίτλος και παρουσίαση
