Συνολικές προβολές σελίδας

Translate

09 Νοεμβρίου, 2016

Για να ξαναθυμηθούμε: το Τείχος του Βερολίνου

Για να ξαναθυμηθούμε:Για το Τείχος του Βερολίνου
μιας κ το enikos.gr  μας πληροφορεί με ανάρτηση του sansimera.gr τι έγινε. 
Είναι μια Δημοσίευση που έγινε στη ίδια σελίδα πριν 2 χρόνια με την υπογραφή του Νίκου Μπογιόπουλου.
Ας την Δούμε:


    Δεν υπάρχει επιτελείο προπαγάνδας που να μην έχει υπηρετήσει εκείνη την υπέροχη ρήση: «Ποτέ μην αφήνεις την πραγματικότητα να σου χαλάσει μια ωραία ιστορία»…
    Πόσο «ωραία» όμως είναι η ιστορία που μας διηγήθηκαν και φέτος* οι νικητές του «ψυχρού πολέμου» – και μάλιστα την διηγήθηκαν με ιδιαίτερη ένταση - λόγω της συμπλήρωσης 25* χρόνων  από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου;
    Λίγο να ξύσεις την λουστραρισμένη βιτρίνα εκείνο που αμέσως θα προκύψει είναι το ρυτιδιασμένο, το μουμιοποιημένο κουφάρι των προ 25ετίας* επινικίων τους περί «ελευθερίας» και «ευημερίας» που δήθεν θα βασίλευαν στον κόσμο μετά την πτώση του «σιδηρού παραπετάσματος». Ένας όρος που ακόμα κι αυτόν τον δανείστηκαν από τον Γκέμπελς αφού εκείνος τον είχε χρησιμοποιήσει στο ραδιοφωνικό του διάγγελμα στις 12/2/1945…
    Ιδανικό σύμβολο της ιστορίας – μούμια που περιφέρουν δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από τον Γκορμπατσόφ. Αυτή η θλιβερή περίπτωση, ο πρώην ΓΓ του ΚΚΣΕ και κατοπινός διαφημιστής πιτσαρίας, που επελέγη ως πρωταγωνιστής και κεντρικό πρόσωπο της γιορτής που στήθηκε χτες στο Βερολίνο, κάνοντας την αποτίμηση των γεγονότων που δυο χρόνια αργότερα οδήγησαν στη διάλυση της ίδιας του της χώρας, δήλωσε: «…όλος ο κόσμος κέρδισε…».
    Ας δούμε μερικές «λεπτομέρειες», λοιπόν. Που λείπουν από την αφήγησή τους. Είναι ο ασφαλής τρόπος για να αντιπαραβάλλεις την ιστορία τους με την αλήθεια, αλλά και να αποτιμήσεις τα πραγματικά «κέρδη»:

    «Λεπτομέρεια» 1η: Ενώ έχουν να πουν πολλά για την πτώση του Τείχους, δεν λένε λέξη για το χτίσιμο του Τείχους. Ίσως γιατί θα έπρεπε να πουν ότι τα σύνορα της Ανατολικής με τη Δυτική Γερμανία έκλεισαν στις 12 – 13 Αυγούστου 1961 (δηλαδή 15 ολόκληρα χρόνια μετά την ανακήρυξη δυο κρατών στο έδαφος της Γερμανίας) και αφού πρώτα:
    α) Το Μάη του 1955 η ΟΔΓ έγινε μέλος του ΝΑΤΟ, άρχισε να επανεξοπλίζεται (παρά τις συμφωνίες των συμμάχων το 1945), άρχισε να δημιουργεί δικό της στρατό (παρά τις συμφωνίες των συμμάχων το 1945) ενταγμένο στο ΝΑΤΟ, 
οι ΗΠΑ άρχισαν να τοποθετούν βάσεις και μέσα εκτόξευσης ατομικών όπλων στο έδαφος της Δυτικής Γερμανίας (παρά τις συμφωνίες των συμμάχων το 1945).
    β) Το Μάρτη του 1958 η Βουλή της Δυτικής Γερμανίας αποφάσισε τον εξοπλισμό των στρατιωτικών δυνάμεών της με σύγχρονα όπλα (παρά τις συμφωνίες των συμμάχων το 1945).
    γ) Στις αρχές Αυγούστου 1961 οι δυνάμεις του NATO στην Κεντρική Ευρώπη τέθηκαν σε κατάσταση συναγερμού, τα αμερικανικά τανκς έκαναν την εμφάνισή τους στο έδαφος της ΓΛΔ, διέσχισαν την Πύλη του Βραδεμβούργου, εισέβαλαν στο έδαφος της Ανατολικής Γερμανίας και αποκρούστηκαν από τους φρουρούς της πρωτεύουσας της Ανατολικής Γερμανίας.
Έτσι προέκυψε το Τείχος…
    «Λεπτομέρεια» 2η: Στην ίδια την επανενωμένη πια Γερμανία η «ελευθερία» και η «ευημερία» μετριέται ως εξής: Σύμφωνα με την έρευνα της γερμανικής στατιστικής υπηρεσίας, ένας στους πέντε Γερμανούς πολίτες, δηλαδή περί τα 16 εκατομμύρια πολίτες, αντιμετωπίζει σοβαρά οικονομικά προβλήματα, με αποτέλεσμα να βρίσκεται στα όρια της φτώχειας (Deutsche Welle). Σύμφωνα με τα στοιχεία του γερμανικού υπουργείου Εργασίας:
    α) Το 2010 υπήρχαν στη Γερμανία 7,3 εκατομμύρια εργαζόμενοι των 400 ευρώ, δηλαδή ένας στους πέντε εργαζομένους, αριθμός που ήταν αυξημένος κατά 1,6 εκατομμύριο σε σχέση με το 2003.
    β) Στη σημερινή Γερμανία από τα 41 εκατομμύρια του εργατικού δυναμικού που απασχολούνταν το 2011, μόνο τα 29 εκατομμύρια είχαν κανονική θέση εργασίας.
    γ) Οι πραγματικοί μισθοί έχουν παγώσει από την δεκαετία του ’90 και μάλιστα μειώθηκαν κατά 2,9% μεταξύ 2004 και 2011.
    δ) Το γερμανικό ινστιτούτο DIW αναφέρει ότι η παιδική φτώχεια στην Γερμανία ανέρχεται στο 16,4% και είναι υψηλότερη από το μέσο κάθε άλλης ηλικιακής ομάδας που είναι 14,5%.
    ε) Το ποσοστό φτώχειας μεταξύ των συνταξιούχων ανέρχεται σε 14%. Την ίδια στιγμή το μερίδιο των 5.000 υψηλότερων σε εισόδημα γερμανικών νοικοκυριών έχει αυξηθεί κατά 50% από τα μέσα της δεκαετίας του ’90.
    στ) Η εταιρία συμβούλων «Towers Watson» ανέφερε σε έκθεσή της ότι 24 επιχειρήσεις που ανήκουν στον βασικό χρηματιστηριακό δείκτη του χρηματιστηρίου της Φρανκφούρτης πλήρωσαν κατά μέσο όρο στους διευθύνοντες συμβούλους 6,6 εκατομμύρια ευρώ το 2011, έναντι 2,6 εκατομμυρίων ευρώ το 2003.
    ζ) Το μερίδιο των μισθών στο εθνικό εισόδημα ανέρχονταν σε 44% την δεκαετία του ’80 στη Δυτική Γερμανία. Δέκα χρόνια μετά, το ποσοστό έπεσε στο 38% και από το 2010 και μετά δεν ξεπερνά το 35% (Μωυσής Λύτσης, «Η Ελλάδα αύριο», 13/10/2012)
Ο τότε καγκελάριος Κολ με τον υπουργό των Εσωτερικών του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε…   
    
«Λεπτομέρεια» 3η: 
Η πτώση του Τείχους συνοδεύτηκε – εκτός των υπολοίπων – από ένα γενικό πλιάτσικο. 
Πρόκειται για την αμαρτωλή υπόθεση της «Treuhand» (κάτι σαν το ΤΑΥΠΕΔ, δηλαδή…) που ανέλαβε το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας της πρώην Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας κατά τη δεκαετία του '90. 
Το αποτέλεσμα: Στα μέσα του 1990 υπήρχαν στη ΓΛΔ γύρω στα 9 εκατ. απασχολούμενοι από τους οποίους 4 εκατ. σε κρατικές επιχειρήσεις. Στα τέλη του 1994, οι ιδιωτικοποιημένες (πλέον) επιχειρήσεις απασχολούσαν περίπου 1,4 εκατ. εργαζομένους, δηλαδή πετάχτηκαν στην ανεργία πάνω από 2,5 εκατομμύρια άνθρωποι. 
Το ξεπούλημα ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Τα στοιχεία τα είχε παρουσιάσει ο Κλάους Πέτερ Ουίλντ, ειδικός σύμβουλος αποκρατικοποιήσεων στη Γερμανία, και μάλιστα τα είχε παρουσιάσει στην Ελλάδα μιλώντας σε ημερίδα του ΙΟΒΕ (12/5/1998). 
Σύμφωνα με τον κ.Ουίλντ, που είχε ξεκαθαρίσει ότι ο ρόλος της «Treuhand» ήταν «να ιδιωτικοποιεί το 100% των επιχειρήσεων και τίποτα λιγότερο», ιδού τα στοιχεία του ξεπουλήματος:
α) 6.500 εταιρείες και 8.000 τμήματα ή στοιχεία του ενεργητικού επιχειρήσεων πουλήθηκαν σε ιδιώτες.
β) 4.300 εταιρείες και τμήματα εταιρειών επαναϊδιωτικοποιήθηκαν και επιστράφηκαν στους προηγούμενους ιδιοκτήτες τους.
γ) 45.000 ακίνητα περιουσιακά στοιχεία που είχαν περιέλθει στο κράτος δόθηκαν σε ιδιώτες.
δ) 3.700 επιχειρήσεις έκλεισαν επηρεάζοντας άμεσα 400.000 εργάτες.
    Η «Τreuhand» από το 1990 που ιδρύθηκε, μέχρι το 1994 που έκλεισε, δηλαδή μέσα σε τέσσερα χρόνια, «κατάφερε» να ξεπουλήσει γύρω στις 14.500 ανατολικογερμανικές εταιρείες αντί πινακίου φακής και να κλείσει γύρω στις 3.500.
 Όλα αυτά είχαν ως συνέπεια, με το τέλος του μεγαλύτερου πλιάτσικου που έγινε ποτέ στην Ευρώπη, η «Treuhand» να φορτώσει στο γερμανικό λαό ένα ταμείο με έλλειμμα ύψους σχεδόν 300 δισ. μάρκα, δηλαδή 150 δισ. ευρώ, γεγονός που δηλώνει και το μέγεθος του ξεπουλήματος. 
    Φυσικά η υπόθεση της «Treuhand» συνοδεύτηκε από σκάνδαλα δωροδοκιών με άμεση εμπλοκή της κυβέρνησης Κολ. Πάνω από 180 άτομα οδηγήθηκαν στα δικαστήρια με κατηγορίες σχετικές με σκάνδαλα που αφορούσαν τις αποκρατικοποιήσεις στην πρώην Ανατολική Γερμανία.
    Χαρακτηριστική η περίπτωση των διυλιστηρίων «Leuna» και της κρατικής εταιρείας πετρελαίων «Minol» που πουλήθηκαν στη γαλλική «Elf Acquitaine». Όπως αποδείχτηκε από τα «μαύρα» ταμεία της «Elf» διοχετεύθηκαν 47 εκατομμύρια ευρώ σε μίζες προς τους Χριστιανοδημοκράτες του Κολ. Οι Γερμανοί πολιτικοί που πήραν τις μίζες ποτέ δεν κατονομάστηκαν και δεν τιμωρήθηκαν…
    Η μεγάλη… «λεπτομέρεια»
    Η συζήτηση γιατί προέκυψαν τα γεγονότα του 1989 που λειτούργησαν ως ντόμινο για όλο το τότε σοσιαλιστικό στρατόπεδο, η συζήτηση γιατί στον «Ψυχρό Πόλεμο» νικητής αναδείχτηκε τελικά ο καπιταλισμός και όχι ο σοσιαλισμός, όπως αυτός εκφράστηκε στον 20ο αιώνα, συνεχίζεται.
     Και φυσικά δεν θα λήξει χωρίς να εξεταστούν ξανά και ξανά:
  • Ζητήματα όπως τα ξεστρατίσματα, τα λοξοδρομίσματα, οι παρεκκλίσεις, η παρείσφρηση «αγοραίων» λογικών, οι καταστροφικές παρεκτροπές που απομακρύνθηκαν από την σοσιαλιστική πυξίδα πως «η ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός είναι η προϋπόθεση για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων».
  • Ζητήματα που έχουν να κάνουν με τα φαινόμενα απόσπασης μιας νομενκλατούρας κρατικών ιθυνόντων από την κοινωνία γεγονός που αποτελούσε την πρώτη ύλη για την ναρκοθέτηση συνολικά της ανώτερης μορφής δημοκρατίας που συνάδει με τον σοσιαλισμό.  
  • Ερωτήματα γιατί η άνοδος του βιοτικού επιπέδου που εξασφάλιζε ο σοσιαλιστικός τρόπος παραγωγής αντί να διασφαλίζει την λαϊκή εγρήγορση για την προάσπισή του μετατράπηκε σε παθητικοποίηση και αδιαφορία, δεν παύουν να βρίσκονται στο προσκήνιο.  
    Τα πανηγύρια, όμως, αυτών που πανηγυρίζουν για εκείνες τις εξελίξεις (σσ: το ποιοί πανηγυρίζουν είναι από μόνη της μια ασφαλής απόδειξη πόσο «θετικά» αποδείχτηκαν για την ανθρωπότητα εκείνα τα γεγονότα) θα είναι πάντα για τα… «πανηγύρια», καθώς προσπαθούν να κρύψουν μια «λεπτομέρεια» - κι αυτή είναι η μεγάλη «λεπτομέρεια» που απουσιάζει από την Ιστορία τους:
    α) Αντί του «τέλους των πολέμων» που θα έφερνε το τέλος του ψυχρού πολέμου και η ήττα του σοσιαλιστικού στρατοπέδου, εκείνο που είδαμε στις δεκαετίες που πέρασαν ήταν την μετατροπή του πολέμου σε μέθοδο μαζικής πλέον χρήσης και πρωτόγονης αγριότητας σε κάθε σχεδόν σημείο του πλανήτη, πρώτα και κύρια στη γειτονιά μας από τα Βαλκάνια και τη λεκάνη της Μεσογείου μέχρι τη Μέση Ανατολή και την ευρασιατική γεωστρατηγική σκακιέρα.
    β) Αντί της «εξομάλυνσης» και του «ορθολογισμού» στις διεθνείς σχέσεις εκείνο που είδαμε είναι συγκρούσεις επί συγκρούσεων και τη μετατροπή του ΟΗΕ σε πειθήνιο όργανο του ΝΑΤΟ.
    γ) Αντί της «ευημερίας» εκείνο που είδαμε ήταν τους ξέφρενους ρυθμούς της επίθεσης ενάντια στα εργατικά δικαιώματα, την αφαίρεση δικαιωμάτων και κοινωνικών κατακτήσεων, την εξώθηση στο περιθώριο, στην ανεργία, στη δυστυχία, στην ανασφάλεια δισεκατομμυρίων ανθρώπων. 
    Όσο σίγουρο είναι, λοιπόν, ότι το Τείχος έπεσε και μαζί του ο σοσιαλισμός του 20ου αιώνα, όσο σίγουρο είναι ότι όχι μόνο οι κομμουνιστές που δεν βολεύονται με τα τσιτάτα αυτοικανοποίησης άλλα και κάθε σοβαρός πολιτικός νους θα αναζητούν απαντήσεις στο «γιατί» έπεσε, άλλο τόσο σαφές είναι για την ανθρωπότητα πάνω σε ποιούς έπεσαν τα συντρίμμια του: Στα κεφάλια μας…
 *Δημοσίευση: 10/11/2014 
η παρακάτω φωτο Για "επιδόρπιο"

Συμπληρώνοντας:
Με την παράγραφο που ακολουθεί ο Νίκος Μπογιόπουλος κλείνει το σημερινό άρθρο του «Για το Τείχος του Βερολίνου: «Όσο σίγουρο είναι, λοιπόν, ότι το Τείχος έπεσε και μαζί του ο σοσιαλισμός του 20ου αιώνα, όσο σίγουρο είναι ότι όχι μόνο οι κομμουνιστές που δεν βολεύονται με τα τσιτάτα αυτοικανοποίησης άλλα και κάθε σοβαρός πολιτικός νους θα αναζητούν απαντήσεις στο «γιατί» έπεσε, άλλο τόσο σαφές είναι για την ανθρωπότητα πάνω σε ποιούς έπεσαν τα συντρίμμια του: Στα κεφάλια μας…»
Διαφωνείτε;
Λοιπόν:
Στις 24 Φεβ 2015 το Reuters δημοσιεύει μια έρευνα: http://www.reuters.com/article/us-germany-capitalism-idUSKBN0LS1AI20150224 την οποία διεξήγαγε το ινστιτούτο δημοσκοπήσεων Emnid για λογαριασμό του Freie Universitat του Βερολίνου. 
Η έρευνα αναφέρει πως:
το ένα τρίτο των Γερμανών θεωρεί ότι ο καπιταλισμός αποτελεί την αιτία της φτώχειας και της πείνας και η πλειονότητά τους θεωρεί ότι η αληθινή δημοκρατία δεν είναι δυνατή υπό αυτό το οικονομικό σύστημα.
Το 59% των Γερμανών στο ανατολικό τμήμα της χώρας θεωρεί πως τα κομμουνιστικά και σοσιαλιστικά ιδεώδη είναι ωφέλιμα για την κοινωνία. Το αντίστοιχο ποσοστό στη δυτική Γερμανία ανέρχεται στο 37%. 
Τέλος το 60% των Γερμανών πιστεύει ότι δεν υπάρχει αληθινή δημοκρατία στη χώρα τους διότι η βιομηχανία έχει πολύ μεγάλη πολιτική επιρροή και η φωνή των ψηφοφόρων έχει πολύ υποδεέστερο ρόλο.
Ο καπιταλισμός όμως, με χολιγουντιανά στερεότυπα ξέρει να καμουφλάρει την πραγματικότητα. 
Οι ιερές αγελάδες του: «δημοκρατία» και «ανθρώπινα δικαιώματα»…

Παρουσίαση κειμένου: Viva La Revolucion

στη Xώρα των: Ομπάμα - Kλίντον k Τραμπ:


Η είδηση που έκανε το γύρο του κόσμου είναι συγκλονιστική:
 Ενας 59χρονος 
πρώην εργάτης εταιρείας μεταφορών από τη Βόρεια Καρολίνα, άνεργος και στη στρατιά των απελπισμένων, 
στις 9 Ιούνη σκαρφίστηκε ένα τέχνασμα για να εξασφαλίσει μια στοιχειώδη περίθαλψη.
 Μπήκε στην πρώτη τράπεζα που βρήκε, δήλωσε στον ταμία «κάνω ληστεία, δώστε μου παρακαλώ 1 δολάριο» 
και περίμενε υπομονετικά τη σύλληψή του από την αστυνομία. 

Πηγαίνοντας στη φυλακή κατάφερε να τον δει νοσοκόμα και γιατρός για τα σοβαρά προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε, πόνους στη μέση, στον αυχένα κ.λπ

Στις ΗΠΑ , τη μητρόπολη του ιμπεριαλισμού 
που εμφανίζεται ως θεματοφύλακας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στον κόσμο, 
πάνω από 40 εκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. 
Είναι οι άνεργοι, οι άστεγοι , οι εξαθλιωμένοι της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.
Η κατάντια του καπιταλισμού σε όλο της το μεγαλείο!

Βρέθηκε ο «τάφος» του Ιησού: *σας τα γράφω και μου ‘χει σηκωθεί η τρίχα*:


Έγραψε:  o ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΝΑΚΗΣ

Βρέθηκε ο «τάφος» του Ιησού! 
Μιλάμε για την «μητέρα», τον «πατέρα»1 και βάλε
όλων των αρχαιολογικών και επιστημονικών, εν γένει, ανακαλύψεων. 
Ο «τάφος» βρίσκεται, τελικά,
εκεί που 
– πρώτη τον «ανακάλυψε» η «Ιντιάνα Τζόουνς» 
της εκκλησίας μας, η αγία Ελένη και για πάνω από χίλια χρόνια (έως το 1555 μτχ) ήταν προσβάσιμος και στις κατσίκες της περιοχής. 
Οι πονηροί και διορατικότατοι Ρωμαίοι πρόσφεραν έναν υπερπολυτελή τάφο 
σ’ έναν «επαναστάτη» που εκτέλεσαν, 
διότι είχαν ψυλλιαστεί πως αφού θα γίνει ο θεός 
δύο δισεκατομμυρίων ανθρώπων θα τον βρει αργότερα η κα Μοροπούλου –
 προφανώς θέλοντας να την εντυπωσιάσουν.
Είμαστε όμως στην Ελένη,
η οποία μπορεί, βεβαίως, να δραπέτευσε αλλόφρων από την Κωνσταντινούπολη 
για να σώσει το κεφάλι της από την κρίση συγγενοκτονίας2 
του γιου της, 
αλλά δεν έχασε το χρόνο της. 
Γκρέμισε το ναό της Αφροδίτης, βρήκε τον τίμιο σταυρό 
(που τελειωμό δεν έχει) 
και διάφορα άλλα σχετικά καλούδια 
– μέχρι και τα πιατικά του μυστικού δείπνου (πλυμένα ή άπλυτα δεν έχει σημασία), 
τον τάφο του Χριστού και στη θέση του 
έχτισε τον πρώτο ναό της Αναστάσεως και γενικά έκανε πολλά θεάρεστα τέρατα και σημεία.
Εδώ αξίζει να αναφερθούμε στις επιστημονικές μεθόδους που από αγίας Ελένης εφαρμόζονται σε σχετικές έρευνες. 
Κάτω από τα ερείπια του Ναού της Αφροδίτης 
(οι εθνικοί δεν έχτιζαν ποτέ ναό τους πάνω σε ερείπια άλλων ή σε τόπους εκτελέσεων, γεγονός που το γνωρίζουν ακόμη και στη… λαχαναγορά), 
βρήκε, εκτός του τάφου, τους τρεις σταυρούς που γνωρίζουμε από τις ταινίες με τη ζωή του Χριστού. 
Αλλά ποιος είναι ο τίμιος και ποιοι οι άτιμοι; 
Τι σκαρφίστηκε η αγία; 
Πήρε μια πεθαμένη και την ακούμπησε στον πρώτο σταυρό. 
Τίποτα. 
Την ακούμπησε στο δεύτερο. 
Παρέμενε εξ ίσου πεθαμένη. 
Στον τρίτο η γυναίκα ζωντάνεψε κι άρχισε να τρέχει. 
Χάσανε τη γυναίκα αλλά – φως φανάρι, αυτός ήταν ο σταυρός3 που έψαχναν. 
Η ανακάλυψη επιβεβαιώθηκε και από το ότι τα καρφιά του συγκεκριμένου σταυρού δεν είχαν σκουριάσει σε αντίθεση με των δύο άλλων, 
χώρια που όταν τον έβαλαν στο νερό 
αυτός βούλιαξε4 και χρειάστηκε μια ολόκληρη εκατονταρχία να τον σύρει έξω.
Για να γυρίσουμε στο σήμερα, δηλαδή στις 26 Οκτώβρη, «αποδείχθηκε» περίτρανα πως ο τάφος αυτός είναι του Ιησού. Βρίσκεται κάτω από το Ναό της Αναστάσεως 
όπως – πρώτη είχε ανακοινώσει η αγία Ελένη, πάνω στο λόφο του Γολγοθά.

Επίσης, διαπιστώθηκε 
πως 
«είναι ένας ζωντανός τάφος» 
και 
«εκπέμπει μήνυμα Ανάστασης και ελπίδας» 
όπως αναφέρει η καθηγήτρια του ΕΜΠ5 και επιστήμονας, Αντωνία Μοροπούλου, επικεφαλής της ταφικής διεπιστημονικής ομάδας του ίδιου Ιδρύματος η οποία ήταν ο δέκτης του μηνύματος
 (κατακέφαλα)

Επί πλέον κατά το άνοιγμα και πίσω από την δεύτερη μαρμάρινη πλάκα με το σταυρό των σταυροφόρων 
(σας τα γράφω και μου ‘χει σηκωθεί η τρίχα)*
 «βραχυκύκλωσαν οι ηλεκτρομαγνητικές μέθοδοι και τα όργανα που χρησιμοποίησαν»6. 

Ακριβώς εδώ κι όσο η επιστήμονας κα Μοροπούλου παρέμενε εκστασιαστικώς βραχυκυκλωμένη 
πήρε το λόγο ο Fredrik Hiebert που επίσης δεν έχει τον… θεό του ως επιστήμονας και που θεωρεί απόδειξη (περί θεϊκότητας) το ότι η τοποθεσία του τάφου δεν έχει μετατοπιστεί ούτε ελάχιστα μέσα στο χρόνο. 
Πράγματι, όπως όλοι γνωρίζουμε, όταν ο τάφος δεν είναι θεϊκός, κόβει βόλτες!
Βρέθηκε δε και η κλίνη του βράχου, όπου σύμφωνα με την παράδοση 
(αφήνουμε κι ένα περιθώριο αμφιβολίας), 
είχαν ακουμπήσει το σώμα του Χριστού. 

Φως φανάρι, λοιπόν, πως πρόκειται για τον Τάφο. 
Η ανακάλυψη, επίσης, 
αφήνει άλαλα τα χείλη των πενήντα και πάνω ιστορικών της εποχής του Χριστού που αγνόησαν τη γέννησή του, 
των χιλιάδων άλλων 
που από τότε πασχίζουν να βρουν κάποια απόδειξη ή ένδειξη, τουλάχιστον, της ύπαρξής του 
και των υπολοίπων που χαμογελούν πικρά με την διαπόμπευση της Ιστορίας ως επιστήμης. 

Εικάζεται, αρμοδίως, πως με τη Στήλη Άλατος της γυναίκας του Λωτ 7, 
που πρόκειται να ανακαλυφθεί στο εγγύς μέλλον 
κι από την ίδια επιστημονική ομάδα, 
την τοποθεσία της Κιβωτού του Νώε 
και το σημείο 
της όχθης του Νείλου 
όπου θα βρεθεί (οσονούπω) το τεμπά8 του Μωυσή, 
σχηματίζεται το ιερό ισόπλευρο τετράγωνο. 

Στο σημείο που τέμνονται οι διαγώνιοι του τετραγώνου υπάρχει, κατά την παράδοση, 
ο φλεγόμενος και μη καιόμενος βάτος
όπου ήταν κρυμμένος ο Θεός και τον έβρεξε ο Μωυσής, 
άθελά του, 
κάνοντας την ανάγκη του9
Το τετράγωνο παραπέμπει ευθέως, στην επίσης τετράγωνη Γη των πρώτων χριστιανών 
και στα τέσσερα Ευαγγέλια10
Αυτή δε, είναι και η πλέον αδιάσειστος απόδειξη περί του Τάφου.

Είναι φυσικό, 
πως η συνταρακτική ανακάλυψη έρχεται να επισκιάσει όλες τις προηγούμενες με τον τάφο της Παναγιάς, 
το Άγιο Φως11
την ιερή σινδόνη του Ιησού 
(όπου άπιστοι ολιγοεπιστήμονες υποστήριζαν, ανερυθριάστως, πως έγραφε στην ούγια “Πειραϊκή – Πατραϊκή”), 
την αγία Ζώνη της Παναγίας, 
την ιερά Εσθήτα (επίσης της Παναγίας), 
την αλαφρόπετρα (Σαντορίνης) που έτριβε τις φτέρνες της 
και τα διάφορα πετσάκια αγίων 
καθώς και το
δόρυ του Αγίου Δημητρίου που έβαλε το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ να απελευθερώσει τη Θεσσαλονίκη.

Τέλος, έγκυροι θρησκευτικοί κύκλοι,
 με αφορμή σχετικό ερώτημα, θεωρούν εντελώς αδύνατο το ενδεχόμενο να βρεθεί και ο τάφος του Δία – γεγονός που, εκ των πραγμάτων θα μείωνε την αξία του προσφάτου εφευρήματος, συμπληρώνοντας με σημασία, 
πως πρόκειται για μυθικό πρόσωπο.


ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ


1 Κατά συρροή και κατ’ εξακολούθηση χαρακτηρισμός των δελτίων ειδήσεων των ηλεκτρονικών ΜΜΕ, που παραδόξως στην προκειμένη περίπτωση δεν χρησιμοποιήθηκε.

2 Σε μία… παροδική κρίση (αρκετών ετών) ο Κωνσταντίνος απάλλαξε από τον μάταιο τότε κόσμο, αδέρφια, γαμπρούς, ξαδέρφια, τον γιό του, και τη γυναίκα του Φαύστα που ζεμάτισε με βραστό νερό στην μπανιέρα της.

3 Αργότερα ο Σταυρός μετεφέρθη στην Κωνσταντινούπολη, που επειδή είχε «4,50 μέτρα ύψος, 2,40 μέτρα πλάτος και αρκετά εκατοστά πάχος κόπηκε από την Αγία Ελένη σε δύο κατά πάχος φέτες, βγάζοντας έτσι 2 Σταυρούς, κατά την Παράδοση».

4 Το τίμιο ξύλο βουλιάζει στο νερό. Αν όχι, πρόκειται για φθηνή και ανίερη απομίμηση.

5 Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Από τα κατ’ εξοχήν Ανώτατα Ιδρύματα θετικών επιστημών και εφαρμοσμένων τεχνών.

6 Συνέντευξη της επιστήμονος στην ΕΡΤ1.
Σχετικό και το: «Άρχισαν τα όργανα…». Τραγούδι που ενεπνεύσθη, εκ των προτέρων, ο Αλέκος Σακελλάριος σε μουσική Μιχάλη Σογιούζ, για την επικεφαλής της διεπιστημονικής έρευνας Τόνιας Μοροπούλου. Προτιμείστε την εκτέλεση από τον Νίκο Γούναρη.

7 Σε κείμενο του Φλάβιου Ιώσηπου ιστορικού (37-105μτχ), που πράκτορες, προφανώς της προγόνου της… Μοσάντ, παραποίησαν, υποστηρίζεται πως είδε το άγαλμα και πως τότε οι Εβραίοι το έδειχναν πρόθυμα σε όποιον ήθελε. Ο δε άγιος Ειρηναίος (επίσκοπος Σιρμίου), και παρακαλώ συγκρατηθείτε, υποστήριξε πως, παρ’ όλο που η κυρία Λωτ δεν είχε φθαρτό σώμα, κατάφερνε να έχει περίοδο και ως στήλη άλατος. Σε περίπτωση που η πληροφορία αληθεύει, φανταστείτε τι έχει πληρώσει σε… σερβιέτες για «περιόδους» μίας και ήμισυ χιλιετίας. Το ίδιο πρεσβεύει και ο πολύς «υπάλληλος» της καθολικής εκκλησίας Τερτυλλιανός (Κόιντος Σεπτίμιος 155-240 μτχ) στο πασίγνωστο και υψηλής αισθητικής έργο του «Ποίημα για τα Σόδομα», που παρά τρίχα γλίτωσε το Νόμπελ.

8 Το καλάθι στην ευήκοο εβραϊκή γλώσσα.

9 Η Αγρία Γραφή, Στέλιος Κανάκης, Εκδόσεις ΚΨΜ.

10 Έχουμε τέσσερα ευαγγέλια για να ταιριάζουν με τις τέσσερις γωνίες του θεωρούμενου τετράγωνου τότε κόσμου.

11 Το υποδεχόμαστε, κατ’ έτος, με τιμές αρχηγού κράτους, ελλείψει σοβαρότερου (αρχηγού).



Παρουσίαση Κειμένου:  Viva La Revolucion

08 Νοεμβρίου, 2016

η "άλλη" Ζάκυνθος: η Ζάκυνθος του Πολιτισμού στον "Αυριακό"



ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΣΗ ΖΑΚΥΘΟΣ 
ΚΑΙ ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΟΥ ΙΕΚ ΑΝΕΒΑΖΟΥΝ ΤΟ… AMERICAN DREAM | 5 ΜΟΝΟΠΡΑΚΤΑ ΤΟΥ TENNESSEE WILLIAMS ΣΤΟΝ ΑΥΡΙΑΚΟ





Μια δύσκολη και απαιτητική παράσταση ανέβηκε το βράδυ της Παρασκευής στον ιστορικό χώρο του Αυριακού, στο Βανάτο. 
Μια παράσταση με πολλές ιδιαιτερότητες και πολύπλευρη σημασία για το νησί μας, 
αφού οι ηθοποιοί που ερμήνευσαν τους ρόλους ήταν όλοι απόφοιτοι του Τμήματος «Υποκριτικής Θεάτρου και Κινηματογράφου» του ΙΕΚ Ζακύνθου. 
Κάτω από τις σκηνοθετικές οδηγίες του Κώστα Καποδίστρια και του Νίκου Σκουλά, ηθοποιοί κάθε ηλικίας και εμπειρίας, έδωσαν τον καλύτερό τους αυτό, κατέθεσαν την ψυχή τους, έβαλαν όλες τις δυνάμεις τους για να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις των 5 μονόπρακτων έργων του Τένεσι Ουίλιαμς που με τόλμη ανέβασε το «Θέατρο τση Ζάκυνθος – Επαγγελματική Σκηνή». 

Είναι πολύ σημαντικό το γεγονός ότι η πρώτη αυτή φουρνιά επαγγελματιών, πλέον, ηθοποιών, του ΙΕΚ, αποτελεί μία ακόμη καλλιτεχνική παρακαταθήκη του νησιού, σε μια εποχή όπου ο τουρισμός υπερκαλύπτει σχεδόν κάθε άλλη κύρια ή δευτερεύουσα απασχόληση των Ζακυνθινών. 
Αποδεικνύεται έτσι ότι η μακραίωνη θεατρική παράδοση του τόπου συνεχίζεται, ανανεώνεται με νέο αίμα, πολλή αγάπη και μεράκι, παρά τα όποια σκαμπανεβάσματα που βίωσε στο παρελθόν.

Γκρεμίζοντας το Αμερικάνικο Ονειρο

Άνθρωποι «κομματιασμένοι» από τη ζωή. 
Άλλοι έχασαν την ελπίδα τους για πάντα, άλλοι είναι βασανισμένοι από την «προσωπική τους ιστορία», 
άλλοι βαλτωμένοι σε μια καθημερινότητα που πνίγει τα αισθήματα και τις σκέψεις τους. 
Όλοι τους «φτωχοδιάβολοι», που προσπαθούν να κρατήσουν την αξιοπρέπεια ή ακόμη και την αθωότητά τους, όταν γύρω τους τα πάντα έχουν αποδομηθεί. 
Ιστορίες μιας άλλης χώρας και κουλτούρας αλλά τόσο οικείες σήμερα. 
Η απόγνωση, η απελπισία, ο πόνος, η μοναξιά, η αποτυχία, δεν γνωρίζουν σύνορα και εποχές. «Λαίδη Φθεϊροσόλ», «Χαιρετισμούς από τη Βέρθα», «Μίλα μου σαν τη βροχή», «Μην κλαις μωρό του Ρούνι», «Προς κατεδάφισιν». 

Πέντε μονόπρακτα του Τένεσι Ουίλιαμς, που συνθέτουν συνολικά την παράσταση «Αμερικάνικο Ονειρο» και που ερμήνευσαν με πάθος και απίθανη προσήλωση από τους ηθοποιούς, στο μικρό και εξίσου απαιτητικό χώρο του «Αυριακού».

Το θέατρο ως πάθος 
Ανασφάλεια. Αυτό είναι το κυρίαρχο συναίσθημα όλων των αποφοίτων μιας μικρής περιφερειακής σχολής αλλά, όπως λένε, τα τοπικά θεατρικά σχήματα μπορούν να απορροφήσουν αυτούς τους αποφοίτους που, διαφορετικά, θα έφταναν σε απόγνωση.
 «Ευτυχώς που υπάρχουν άνθρωποι όπως ο Κ. Καποδίστριας, ο Θ. Καμπίτσης, ο Μπ. Σιγούρος 
και όλοι όσοι έχουν δημιουργήσει τα θεατρικά σχήματα της Ζακύνθου, διαφορετικά θα είμαστε σε αδιέξοδο», λέει η «βετεράνος» ηθοποιός των ερασιτεχνικών ζακυνθινών σχημάτων, Αθηνά Κακολύρη, που παίρνει μέρος στην παράσταση. 

«Το θέατρο δεν είναι μόνο διέξοδος, είναι πάθος, είναι δημιουργία, είναι ζωή. Το θέατρο είναι η ζωή μου, αν μου λείψει, θα πεθάνω», συμπληρώνει.










Το θέατρο ως ζωή
Οι νεότερες γενιές των ηθοποιών γνωρίζουν καλά τι τις περιμένει με την επιλογή τους αυτή. 
Ο χώρος είναι από τους πρώτους που πλήττονται σε κάθε οικονομική κρίση, πόσω δε μάλλον σε αυτή που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια. 
Η Σοφία Δικοπούλου, νεαρή, μορφωμένη και άρτι αποφοιτήσασα ηθοποιός του ΙΕΚ, επιμένει πως η επιλογή του θεάτρου ως τρόπο έκφρασης έρχεται από μια εσώτερη ώθηση που οφείλεται στην αγάπη για τις τέχνες γενικότερα. «Στο θέατρο καταθέτεις την ψυχή σου, την καρδιά σου, το νου σου, το ίδιο σου το σώμα. Το αγαπάμε αυτό που κάνουμε. Ένα χαρτί δεν σε κάνει ηθοποιό. Η αγάπη σε κάνει», λέει με πάθος. «Αλλά δεν ζούμε από αυτό, εννοείται, αλλά δεν σταματάς. Αυτό που καταθέτεις στο κοινό, σε κρατάει ζωντανό», συμπληρώνει. 
Για όλους αυτούς τους ηθοποιούς, ο χώρος του Αυριακού ήταν μια απρόσμενα ζεστή «αγκαλιά» που άνοιξε ο δάσκαλός τους στη σχολή και στο σανίδι, Κώστας Καποδίστριας
«Μας έδωσε το χώρο αυτό όχι μόνο για να παρουσιάσουμε την παράσταση αλλά και για να πραγματοποιήσουμε την υποχρεωτική μας πρακτική εξάσκηση, να πάρουμε το πτυχίο μας, μέσα από ένα άρτιο αποτέλεσμα. Μας ένωσε σε μία δυνατή ομάδα», λέει η Σοφία. «Αγγίξαμε τα όρια του επαγγελματισμού σε αυτή την παράσταση».

Φόβος, ευθύνη και εμπιστοσύνη
«Το βάρος του ονόματος του Τένεσι Ουίλιαμς, άλλους τους τρόμαξε, άλλους όχι. Προσωπικά εμένα, όχι», λέει η Αθηνά Κακολύρη. «Τρομάζω μέχρι να καταφέρω αυτό που θέλει ο συγγραφέας», λέει. 

Για τη νεότερη στο χώρο, Σοφία Δικοπούλου, τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. «Εμένα με τρομάζει, το παραδέχομαι. Αλλά ο σκηνοθέτης βοηθά, μας δίνει τη γραμμή μέσα από την οποία θα προσεγγίσουμε το έργο, γιατί εμείς δεν το γνωρίζουμε».

Αμεσότητα
Τα μονόπρακτα παρουσιάζονται σε ένα μικροσκοπικό χώρο ιδιαίτερο, λόγω της τεράστιας εγγύτητας ηθοποιών και κοινού, που βρίσκονται σε απόσταση εκατοστών μεταξύ τους και στο ίδιο επίπεδο. 
Καθοριστική ήταν επομένως η συμβολή της σκηνογράφου, Θάλειας Ξενάκη. «Ηταν η πρώτη φορά που βρέθηκα δίπλα στο σκηνοθέτη, από τις αρχές της προετοιμασίας της παράστασης. Ο χώρος είχε πολλές ιδιαιτερότητες αλλά εμένα μου αρέσουν αυτά τα ‘σκοτεινά’ έργα», λέει η κ. Ξενάκη.
«Επρεπε να χωρέσουμε με τον πιο λιτό και περιεκτικό τρόπο πέντε διαφορετικά σκηνικά που να στέκουν, να υπηρετούν τα ανάγκες των μονόπρακτων και να είναι λειτουργικά για όλους τους ηθοποιούς, ανάλογα με τη σκηνοθεσία».

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ
ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ
«Είμαστε ένα εργαστήρι έρευνας και μελέτης του Επτανησιακού θεάτρου αλλά στρεφόμαστε προς κάθε παράλληλη μορφή του παγκόσμιου θεάτρου. 
Φέτος, με κέντρισε ο Ουίλιαμς ώστε να συνδυάσω πολλά πράγματα: την πρακτική της τάξης του ΙΕΚ και το ανέβασμα μιας παράστασης που να αξιοποιεί τα δυναμικό των αποφοίτων. 
Με το υλικό που διέθετα, η καλύτερη επιλογή στη διανομή ήταν τα συγκεκριμένα μονόπρακτα. 
Και νομίζω ότι πέτυχα να βρω τους ρόλους που ταίριαζαν για τον κάθε μαθητή. 
Το ότι καταφέραμε και βγάλαμε σε τρεις μήνες αυτή τη δουλειά είναι σημαντικό, αφού δεν μιλάμε για πεπειραμένους επαγγελματίες ηθοποιούς. 
Τα εμπιστεύομαι πάρα πολύ αυτά τα παιδιά. Είναι το μέλλον μας και είμαι πολύ αισιόδοξος γι’ αυτά. 
Πάντως, ό,τι θεατρική παράταση ανεβαίνει στη Ζάκυνθο είναι καλή. 
Η Ζάκυνθος δεν είναι απλά ένα θεατρικό φυτώριο, είναι η πατρίδα του νεοελληνικού θεάτρου, όταν παράλληλα το σήμα κατατεθέν του ζακυνθινού λαού είναι οι Ομιλίες».

ΝΙΚΟΣ ΣΚΟΥΛΑΣ
ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ
«Επιλέξαμε έναν πολύ αγαπημένο συγγραφέα ο οποίος δεν παρουσιάζει ακριβώς ήρωες στα έργα του, αφού, αυτό που φαίνεται, δεν είναι ακριβώς αυτό που είναι, κάτι που συνηθίζεται στις δυτικές κοινωνίες. 
Ο Τένεσι Ουίλιαμς δεν ασχολιόταν με τους ανθρώπους της επιφάνειας, αλλά, ακόμη και αν καταπιανόταν με αυτούς, τους ‘κυνηγούσε’. Οι ήρωές του γκρεμίζουν το Αμερικάνικο Ονειρο
Το νόημα αυτών των μονόπρακτων είναι ότι δεν μπορούμε να μένουμε στην επιφάνεια των πραγμάτων και, κάποια στιγμή, πρέπει να δοκιμάσουμε να μπούμε στη θέση του Αλλου. 

Οσο για την παράσταση καθαυτή, είναι πολύ σημαντικό ότι παίζουν νέοι ηθοποιοί, που, για τους περισσότερους είναι η πρώτη τους επαγγελματική παράσταση. 
Στις εποχές που ζούμε, η στήριξη ανθρώπων που με τη σειρά τους στηρίζουν την τέχνη, είναι κάτι πολύ σημαντικό, μέσα από μια θεατρική σκηνή που δημιουργήθηκε για να αναδείξει και να γνωρίσει στους Ζακυνθινούς το θέατρο και που έχει ανεβάσει σπουδαία έργα».

Το «American Dream» θα παρουσιάζεται στον «Αυριακό», κάθε Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο, μέχρι τα Χριστούγεννα.
Σκηνοθεσία: Κώστας Καποδίστριας – Νίκος Σκουλάς
Σκηνικά-Κοστούμια: Θάλεια Ξενάκη
Μουσική: Διονύσης Μπουκουβάλας
Εμφανίζονται οι ηθοποιοί: Μαρία Ευαγγέλου, Ανατασία Παπαδημητρίου-Μαυροπόδη, Αλέξανδρος Πασχάλης, Αθηνά Κακολύρη, Ελένη Παλιογιάννη, Ιωάννα Ευαγγελινέλη, Τώνια Κακολύρη, Βάσια Αρβανιτάκη, Νίκος Μίχος, Ειρήνη Μποτώνη, Ηλίας Θεοδόσης, Ηλίας Σαραντίδης και Σοφία Δικοπούλου.