,,οι Συγκλίσεις και οι Ανακατατάξεις που κυοφορούνται, Έχουν ως βάση τη Στρατηγική τους Σύμπλευση,,

Η ομιλία του Αλ. Τσίπρα στο 2ο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ επανέλαβε το γνωστό επιχείρημα ότι η διέξοδος για το λαό περνάει μέσα από την υλοποίηση της αντιλαϊκής πολιτικής και θα στηριχτεί (η διέξοδος) στην ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας. 

Βεβαίως, αυτήν τη θέση τη διάνθισε, όπως συνηθίζει, με πολλές καταγγελίες στο νεοφιλελευθερισμό, με τα περί σκληρής διαπραγμάτευσης που έκανε, με πολλά δάκρυα για την πολιτική λιτότητας και τις επιπτώσεις στους εργαζόμενους, με αναφορές στην «αριστερά» κ.ά. 

Το μήνυμα που έστειλε είναι σαφές: Η κυβέρνησή του πασχίζει για την υλοποίηση της αντιλαϊκής συμφωνίας, το μόνο που διεκδικεί είναι ποσοτική χαλάρωση, ευελιξία και ρύθμιση του χρέους, προκειμένου να μπορέσει να στηρίξει το κεφάλαιο και τα επενδυτικά του σχέδια με κρατικές παρεμβάσεις. 

Στην ουσία, ο Αλ. Τσίπρας επενδύει πάνω στην απογοήτευση, στα κομμένα φτερά και το συμβιβασμό που συστηματικά και μεθοδικά καλλιέργησε το κόμμα του από το 2012 μέχρι σήμερα στο λαό και την εργατική τάξη.

Ο Αλ. Τσίπρας, εκφράζοντας αγωνίες της ελληνικής αστικής τάξης που ανησυχεί για την πορεία της ΕΕ και της Ευρωζώνης, εμφανίστηκε ως υπερασπιστής των οραμάτων της ΕΕ, που κινδυνεύουν από τις δυνάμεις του «εθνικισμού» και του «ευρωσκεπτικισμού», διαβεβαιώνοντας ότι η «αριστερά» (βλέπε νέα σοσιαλδημοκρατία) «δεν αποτελεί κίνδυνο» για την ΕΕ. 

Γι' αυτήν την υπεράσπιση θεώρησε ως φυσικούς συμμάχους τις δυνάμεις της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, αλλά και άλλες δυνάμεις των κρατών του νότου (Γαλλία, Ισπανία, Ιταλία, Πορτογαλία) ανεξάρτητα από πολιτικές αναφορές.

Δύο ζητήματα μπορούμε να πούμε ότι είχαν ενδιαφέρον στο συνέδριο: 

Το πρώτο είναι η παρουσία στελεχών της «παλιάς σοσιαλδημοκρατίας» στη χώρα μας, δηλαδή στελεχών του ΠΑΣΟΚ όπως η Ξενογιαννακοπούλου και ο Τζουμάκας. Είναι προφανές ότι το τελευταίο διάστημα επιδιώκεται ένα σταθερό άνοιγμα σε τέτοια στελέχη. Η σύνθεση της Συντονιστικής Επιτροπής Διαλόγου για τη Συνταγματική Αναθεώρηση, με τη συμμετοχή παραγόντων όπως ο Μουζέλης, ο Μαραβέγιας κ.ά., η συμμετοχή Χριστοδουλάκη στην επιτροπή για το χρέος με διαρροές ότι πιθανόν να αναλάβει και επικεφαλής της είναι κινήσεις που δίνουν το σήμα. 

Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση επιδιώκει να συμπεριλάβει στις γραμμές της και όσα περισσότερα ορφανά στελέχη της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας μπορεί, κάτι που μένει να φανεί αν θα εκφραστεί και στον αναμενόμενο ανασχηματισμό. Μια κίνηση που σίγουρα συνδέεται και με τα νταραβέρια του ΣΥΡΙΖΑ με την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, διαδικασία που φέρνει σε δύσκολη θέση ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι.

Το δεύτερο είναι η συναινετική διάθεση που εκφράστηκε όχι μόνο από τις παρεμβάσεις των εκπροσώπων των ΠΑΣΟΚ, Ποταμιού και Ενωσης Κεντρώων που έκλιναν σε όλες τις πτώσεις την ανάγκη εθνικής συνεννόησης για την έξοδο από την κρίση, αλλά και από τον εκπρόσωπο της ΝΔ Κωστή Χατζηδάκη. Ο οποίος στην ομιλία του έσπευσε να θέσει 3 μέτωπα στα οποία θεωρεί ότι μπορεί να υπάρξει εθνική συνεννόηση, παρά τις αντιθέσεις και διαφορές τους με την κυβέρνηση, αναφέροντας συγκεκριμένα: Συνταγματική αναθεώρηση, Προσφυγικό και εξωτερική πολιτική. Μια κίνηση που δεν μπορεί παρά να τοποθετηθεί σε ένα ευρύτερο πλαίσιο παράλληλα με την κοκορομαχία και την αντιπαράθεση σε ορισμένα μέτωπα ανάμεσα σε ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ, να επιδιώκεται συνεννόηση σε όλα τα άλλα. Αλλωστε, από τα πρώτα πράγματα που τόνισε ο Κ. Μητσοτάκης στις ΗΠΑ είναι η συναινετική του διάθεση.

Οι συγκλίσεις και οι ανακατατάξεις που κυοφορούνται έχουν ως βάση τη στρατηγική τους σύμπλευση στα πιο θεμελιώδη ζητήματα, που βεβαίως προσπαθούν με διάφορες κοκορομαχίες και αντιπαραθέσεις να συγκαλύψουν, εδράζονται στις παρατηρήσεις της αστικής τάξης, αλλά και διεθνών συμμάχων της, ότι στην Ελλάδα χρειάζεται συνεννόηση.

Αναδημοσιεύεται από τη στήλη «Η Άποψή Μας» του «Ριζοσπάστη», 15/10/2016

Για το «ροκάνισμα» του επιδόματος ανεργίας κ τον σχεδιασμό της συγκυβέρνησης να το σπρώξει κατευθείαν στο στόμα της μεγαλοεργοδοσίας...

Τους ταΐζουν στο στόμα...

Τα προγράμματα που εξαγγέλλει η κυβέρνηση για τη μετατροπή του επιδόματος ανεργίας σε «επίδομα απασχόλησης» συνιστούν κλιμάκωση της επίθεσης σε βάρος εργαζομένων και ανέργων, ενώ ταυτόχρονα σηματοδοτούν την έφοδο του κεφαλαίου για την πλήρη κατάργηση των επιδομάτων ανεργίας.

Ο στόχος είναι καθαρός: Από τα κονδύλια που διαχειρίζεται ο ΟΑΕΔ, λεφτά των ίδιων των εργαζομένων, να μην υπάρχει η παραμικρή διαρροή προς επιδόματα που στηρίζουν υποτυπωδώς τους ανέργους, αλλά στο σύνολό τους να κατευθύνονται σε προγράμματα ενίσχυσης και χρηματοδότησης της εργοδοσίας, με πρόσχημα την καταπολέμηση της ανεργίας και την αύξηση της απασχόλησης.

Τώρα, με το νέο πρόγραμμα, η κυβέρνηση επινόησε και ένα νέο προπαγανδιστικό επιχείρημα, αυτό της δήθεν στήριξης των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, οι οποίες στο εξής θα προσλαμβάνουν επιδοτούμενους ανέργους με 586 και 511 ευρώ μεικτά και ένα μέρος του μισθού τους θα είναι το επίδομα ανεργίας!

Ούτε οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις, που στενάζουν από την αντιλαϊκή πολιτική και τον ανταγωνισμό με τα μονοπώλια, ούτε βέβαια οι χιλιάδες άνεργοι θα σωθούν με τέτοια μέτρα.

Οι επιδοτούμενοι άνεργοι αποτελούν κατά μέσο όρο το 10% των εγγεγραμμένων στον ΟΑΕΔ. Δεν είναι τυχαίο ότι η κυβέρνηση επιλέγει αυτή την κατηγορία για να τους εντάξει σε προγράμματα επιδότησης της απασχόλησης και όχι κάποιους από τους εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους που δεν δικαιούνται το επίδομα, με βάση τις απαράδεκτες πρακτικές και τα κριτήρια του ΟΑΕΔ.

Στόχος είναι να καταλήξουν και τα κονδύλια του επιδόματος στην τσέπη της εργοδοσίας. Κι αν σήμερα χρησιμοποιείται ως «όχημα» η στήριξη τάχα των μικρομεσαίων, αύριο, αυτοί που θα καρπώνονται τα χρήματα ακόμα και αυτού του πενιχρού επιδόματος ανεργίας, θα είναι οι μεγαλοεπιχειρήσεις, στις οποίες καταλήγει άλλωστε και το μεγαλύτερο μέρος των επιδοτήσεων από τον ΟΑΕΔ.

Αλλωστε, ένας αυτοαπασχολούμενος και μικρός ΕΒΕ δύσκολα μπορεί σήμερα να συντηρήσει την οικογένειά του, πόσο μάλλον να διαθέσει και χρήματα για να προσλάβει έναν άνεργο, έστω και επιδοτούμενο. Είναι φανερό ότι η κυβέρνηση αξιοποιεί αυτήν την τραγική κατάσταση των μικρομεσαίων, για να κάνει πιο εύπεπτη την κατάργηση του επιδόματος ανεργίας.

Πάντως, σε καμιά περίπτωση δεν πρωτοτυπεί το υπουργείο Εργασίας με τις εξαγγελίες που κάνει. Η κατάργηση του επιδόματος ανεργίας υπήρξε διαχρονικά διακαής πόθος του κεφαλαίου και των κομμάτων του, στο όνομα της ενίσχυσης των ενεργητικών πολιτικών απασχόλησης, σε βάρος της «παθητικής» επιδότησης των ανέργων. Τον ίδιο στόχο θέτει και η ΕΕ στη στρατηγική της για την απασχόληση.

Ετσι, πηγαίνοντας πίσω στο 1999, διαβάζουμε στον «Ριζοσπάστη» ότι «το υπουργείο Εργασίας έχει δώσει εντολή στο Εθνικό Ινστιτούτο Εργασίας (ΕΙΕ) να διενεργήσει μελέτη για την "αναπροσαρμογή" της επιδοματικής πολιτικής για την ανεργία (...) Στη μελέτη εξετάζεται το σύστημα επιδομάτων και των χαρακτηριστικών των δικαιούχων, ώστε να καταλήξει σε προτάσεις μετάβασης από επιδοματικές πολιτικές σε ενεργητικές πολιτικές απασχόλησης (...) σύμφωνες με τις ανάγκες της αγοράς».

Το 2003, η τότε κυβέρνηση ετοίμαζε νόμο, με τον οποίο όποιος επιδοτούμενος άνεργος δεν δεχόταν στο εξής να παρέχει «κοινωνική» εργασία σε υπηρεσίες του Δημοσίου, έχανε το επίδομα ανεργίας. Το 2007, στο ίδιο αντιδραστικό πλαίσιο, προβλεπόταν ότι «ο άνεργος που, δύο φορές, δεν αποδέχεται να απασχοληθεί σε εργασία (...) ή δε δέχεται να παρακολουθήσει προγράμματα επαγγελματικής κατάρτισης του ΟΑΕΔ (...) χάνει την αξίωση για επιδότηση και την ιδιότητα του ανέργου για την τακτική επιδότηση ανεργίας».

Οπως φαίνεται, δηλαδή, το «ροκάνισμα» του επιδόματος ανεργίας κρατάει χρόνια, από όλες τις κυβερνήσεις και έρχεται τώρα η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ να το σπρώξει κατευθείαν στο στόμα της μεγαλοεργοδοσίας...

Από το ριζοσπάστη

Άχρηστη κ η Πρωταπριλιά

Από δω το 'φερε από κει το πήγε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έκανε άχρηστη και την Πρωταπριλιά. Σύμφωνα με όσα διακηρύσσουν τα στελέχη της, βγαίνουμε επιτέλους από το μνημόνιο! Οι θυσίες του λαού έπιασαν τόπο, υπογράφεται η συμφωνία με τους «εταίρους». Κοιτάς το ημερολόγιο, Πρωταπριλιά, αλλά πού να βρεις ψέμα που τα 'χει τερματίσει όλα η κυβέρνηση;

Κι αυτό που θα μείνει ως πραγματικό γεγονός από αύριο κιόλας είναι τα 5,4 δισ. νέα μέτρα που περιέχονται στη συμφωνία με τους «εταίρους». 

Από την παραπέρα συμπίεση των συντάξεων θα αρπαχτούν από το λαϊκό εισόδημα ποσά ύψους 1,8 δισ. ευρώ, άλλα 3,6 δισ. θα αρπαχτούν με τη διόγκωση της αντιλαϊκής φοροληστείας (ισόποσα μοιρασμένα στη φορολογία εισοδήματος και τους ειδικούς φόρους κατανάλωσης). 

Τίποτα απ' όλα αυτά δεν είναι κεραυνός εν αιθρία.

Η κυβέρνηση είχε ήδη εγγράψει στον κρατικό προϋπολογισμό του 2016 μέτρα ύψους 5,7 δισ. κι αυτό που μένει είναι η κυβερνητική προπαγάνδα, που σ' αυτήν τη φάση προσπαθεί να περάσει τον ισχυρισμό πως «αν η πορεία των εσόδων είναι καλύτερη, τότε αρκετά από αυτά τα μέτρα δε θα υλοποιηθούν»! 

Η πραγματικότητα, όμως, είναι ότι η αντιλαϊκή επίθεση είναι βαρέλι δίχως πάτο, γιατί είναι προϋπόθεση για την ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου.

Το παραμύθι για τις καλύτερες μέρες δεν είναι καινούριο. 

Πρώτα ήταν η έξοδος από το τούνελ. 

Μετά ήρθαν τα «χρυσά κουτάλια» από την ΕΕ. 

Και κάθε φορά η εργατική τάξη είχε να μετρήσει μόνο απώλειες. 

Σταθερά και με ενιαία στρατηγική πολύ πριν εκδηλωθεί η σημερινή καπιταλιστική κρίση, οι στόχοι του κεφαλαίου έγιναν κοινοτικά ντοκουμέντα που υπογράφτηκαν απ' όλες τις μέχρι τώρα κυβερνήσεις (το περίφημο ευρωπαϊκό κεκτημένο).

Όμως, η αλήθεια είναι ότι ακόμα και αν έρθει η ανάκαμψη (αναιμική ή όχι), για την οποία κόπτεται η κυβέρνηση, αλλά και τα άλλα αστικά κόμματα, το ίδιο το κεφάλαιο, πατώντας πάνω στις αιματηρές λαϊκές θυσίες, δεν θα φέρει ανάκαμψη δικαιωμάτων και του εισοδήματος των εργαζομένων αλλά νέο κύκλο έντασης της εκμετάλλευσης, θα παγιώσει τη χασούρα των προηγούμενων ετών. Με επιχείρημα να μην ξαναγυρίσουμε στην κρίση θα ολοκληρωθούν αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις. Ενώ ο διεθνής ανταγωνισμός θα φέρει στο προσκήνιο και νέες.

Τα σημερινά μέτρα, όπως και τα προηγούμενα, ήρθαν για να μείνουν. Η «ευημερία για όλους», που υπόσχονται, έχει ως προϋπόθεση διαρκώς φτηνή εργατική δύναμη, αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης, νέα πεδία κερδοφορίας, αφού ο στόχος είναι πάντα ο ίδιος, να ανακάμψουν και να αυξηθούν τα κέρδη του κεφαλαίου. Για την εργατική τάξη ο απολογισμός είναι ήδη βαρύς. Η αγοραστική δύναμη του μέσου μισθού που το 2009 ήταν στο 82% του αντίστοιχου μέσου μισθού στην Ευρωζώνη, σήμερα έχει πέσει κάτω από το 65%.

Έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα, για να υπάρξει πράγματι έξοδος από αυτήν την κατάσταση απαιτείται οι αγώνες να προβάλλουν μεν τις άμεσες πιεστικές ανάγκες για την ανακούφιση των εργαζομένων, να βάζουν εμπόδια στην αντιλαϊκή επίθεση, αλλά κυρίως πρέπει να οδηγούν σε ευθεία αμφισβήτηση τη στρατηγική της αστικής τάξης, το μύθο της «ανάκαμψης για όλους».

Το άρθρο αυτό αναδημοσιεύεται από την στήλη «Η Άποψή μας» του Ριζοσπάστη της Παρασκευής 1ης Απρίλη του 2016.