oι Σχέσεις του Καπιταλισμού με τον Φασισμό Στον "αγγελικά" πλασμένο κόσμο Σας:

To 1923 εκδηλώθηκε στο Μόναχο το λεγόμενο «πραξικόπημα της μπυραρίας». 

 Ο Χίτλερ συνελήφθη αλλά παρότι οι νόμοι της (αστικής κοινοβουλευτικής) Δημοκρατίας της Βαϊμάρης προέβλεπαν ακόμα και την ποινή του θανάτου για το έγκλημά του, 

έμεινε στη φυλακή 

– σε υπερπολυτελές κελί - 

μόλις 8 μήνες, πλήρωσε 500 μάρκα πρόστιμο, και αφέθηκε ελεύθερος. 

Δέκα χρόνια αργότερα και αφού είχε αξιοποιήσει όλες τις νόμιμες διαδικασίες της (αστικής κοινοβουλευτικής) Δημοκρατίας της Βαιμάρης, 

ο Χίτλερ διορίστηκε Καγκελάριος.

Αν η ιστορική γνώση παρέχει στοιχειώδη πολιτική επίγνωση, τότε το συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι:

 η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία κάθε άλλο παρά αποτελεί αδιαπέραστη ασφαλιστική δικλείδα απέναντι στον φασισμό.

Μήπως υπερβάλουμε;

Αντί άλλης απόδειξης ας ανατρέξουμε (και) στα καθ’ ημάς: 

Πριν φτάσουμε στην «4η Αυγούστου» και στην κήρυξη της φασιστικής μεταξικής δικτατορίας είχε προηγηθεί η 16η Απρίλη του 1936. 

Τότε τα δυο μεγάλα κόμματα, το Λαϊκό κόμμα (σ.σ.: σαν να λέμε η «Νέα Δημοκρατία» της εποχής...) 

και το κόμμα των Φιλελευθέρων (σ.σ.: σαν να λέμε το «ΠΑΣΟΚ» της εποχής...), συνέπραξαν. 

Εφαρμόζοντας όλους τους τύπους της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας διόρισαν πρωθυπουργό τον φασίστα Μεταξά 

που δεν διέθετε στη Βουλή παρά μόλις 7 βουλευτές. 

Κάπως έτσι οικοδομήθηκε το κράτος της «4ης Αυγούστου» που ο ίδιος ο Μεταξάς το περιγράφει στα ημερολόγιά του ως εξής:

«Η Ελλάδα έγινε ένα Κράτος αντικομμουνιστικό, Κράτος αντικοινοβουλευτικό, Κράτος ολοκληρωτικό...».

 Ο φασίστας Μεταξάς δέχεται τους ναζιστικούς χαιρετισμούς των ομοϊδεατών του.

Παρατήρηση δεύτερη: 

Στον αγγελικά πλασμένο καπιταλιστικό κόσμο μας 737 πολυεθνικά μονοπώλια κατέχουν το 80% του παγκόσμιου πλούτου.  

Εντούτοις ο Λένιν, εκατό σχεδόν χρόνια από την διαπίστωσή του ότι ο καπιταλισμός έχει περάσει στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο, 

δηλαδή στην πλήρη επικράτηση του μονοπωλίου στην οικονομία, 

 δεν έχει κληθεί ακόμα για να παραλάβει το… Νόμπελ Οικονομίας.

Μήπως υπερβάλουμε;

Αν η πρόταση να αποδοθεί στον Λένιν το Νόμπελ είναι υπερβολική, πάντως δεν έχει διατυπωθεί από εμάς. 

Πρωτοδιατυπώθηκε  το 2010. 

Και  μάλιστα διατυπώθηκε από κάποιον πέραν πάσης υποψίας  για ενδεχόμενη ροπή του προς τον «μπολσεβικισμό»:  Από τον Πολ Κρεγκ Ρόμπερτς, τον υπουργό Οικονομικών των ΗΠΑ επί Ρόναλντ Ρήγκαν…

Παρατήρηση τρίτη: 

Ο φασισμός ως συγκροτημένη πολιτική έκφραση έχει ιστορικά προσδιορισμένο χώρο και χρόνο γέννησης: 

Γεννιέται ακριβώς στο έδαφος  του μονοπωλιακού καπιταλισμού. 

Ως λίπασμα,  δε, για την ανάπτυξη του φασισμού λειτουργούν οι κρίσεις του καπιταλισμού.

Θα πει κάποιος από τους «ευφυείς» θιασώτες της θεωρίας των «δυο άκρων»: 

Μα και  ο κομμουνισμός  στο έδαφος του καπιταλισμού γεννιέται. 

Πράγματι. 

Με μια «μικρή» διαφορά: 

το σύστημα των μονοπωλίων, 

στην περίπτωση του κομμουνισμού, γεννάει την άρνηση  

του καπιταλισμού. 

Στην περίπτωση του φασισμού, 

το σύστημα των μονοπωλίων,  

γεννάει ένα τέρας με το οποίο ο καπιταλισμός 

– υπό όρους και προϋποθέσεις - 

ταυτίζεται.

Μήπως υπερβάλουμε;

Δεν υπάρχει πιο ισχυρή (για την ακρίβεια: αδιάσειστη) απόδειξη για τις σχέσεις του καπιταλισμού με τον φασισμό, 

που αναπτύσσονται στο έδαφος ή στο υπέδαφος και της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, 

από τις ίδιες τις σχέσεις ανάμεσα στο φασισμό 

και στα 

(οικονομικά και πολιτικά κυρίαρχα στο καπιταλιστικό σύστημα) 

μονοπώλια.

Ο H.Ford εν έτη 1938 γιορτάζει τα 75^α γενέθλιά του λαμβάνοντας το παράσημο του ναζιστικού μεγαλόσταυρου, η ύψιστη διάκριση του ναζιστικού Γ’Ράιχ προς μη Γερμανό πολίτη.

Για παράδειγμα:

• Η «Ζήμενς»  του Χριστοφοράκου είναι  η ίδια «Ζήμενς»  που με πρόταση και χρηματοδότηση του επικεφαλής της  στην Αθήνα συγκροτήθηκαν επί του γερμανοντυμένου «πρωθυπουργού» Ράλλη τα Τάγματα Ασφαλείας το 1943.

• Η  «Ντόιτσε Μπανκ» της Μέρκελ και του Σόιμπλε είναι η ίδια «Ντόιτσε Μπανκ»  που χρηματοδότησε τη δημιουργία και λειτουργία των ναζιστικών φούρνων του Άουσβιτς.

• Η «Κρουπ» των διαλυμένων ναυπηγείων του Σκαραμαγκά και των 670 θυγατρικών ανά τον κόσμο είναι η ίδια «Κρουπ»  που τροφοδοτούσε όλη την πολεμική μηχανή του Χίτλερ  και που ο πρόεδρος των Γερμανών βιομηχάνων, ο κύριος Κρουπ έλεγε  το 1934:  

«Ο Εθνικοσοσιαλισμός  απελευθέρωσε τον Γερμανό εργάτη από τη μέγγενη ενός δόγματος (σ.σ. του κομμουνιστικού δόγματος) που ήταν βασικά εχθρικό τόσο για τον εργοδότη όσο και για τον εργαζόμενο. 

Ο Αδόλφος Χίτλερ επέστρεψε τον εργάτη στο έθνος του. Τον μετέτρεψε σε πειθαρχημένο στρατιώτη της εργασίας και συνεπώς σύντροφό μας (σ.σ. σύντροφο των βιομηχάνων)».

Είναι η «Φαρμπεν»  που το βιομηχανικό συγκρότημα της κατασκευάστηκε από κρατούμενους του Αουσβιτς . 

Είναι η «Φάρμπεν»  που κατασκεύασε το Zyklon B, το αέριο που χρησιμοποιήθηκε στα ναζιστικά κρεματόρια.  

Η «Φάρμπεν» σήμερα κυκλοφορεί με άλλο όνομα. 

                                                               Τη λένε «Μπάγερ». 

Είναι η «ΙΒΜ» που μηχανοργάνωσε τα  78 ναζιστικά στρατόπεδα εξόντωσης και που ο πρόεδρός της, ο  T. Watson τιμήθηκε για τις «υπηρεσίες» τους στο Γ’ Ράιχ με το μετάλλιο του Μεγάλου Σταυρού της Γερμανικής Τάξης του Αετού, το 1937.

Είναι η «ITT» που σχεδίασε τις βόμβες «Wulfs» του χιτλερικού στρατού.

Είναι η «General  Motors» που κατασκεύασε χιλιάδες θωρακισμένα αυτοκίνητα, φορτηγά και τανκς για τον γερμανικό στρατό.

Είναι η «Ford» εκείνη που κατασκεύασε για λογαριασμό του Χίτλερ τα μισά σχεδόν φορτηγά της Βέρμαχτ και  που ο πρόεδρός της,  ο κύριος H.Ford, τιμήθηκε για τις «υπηρεσίες» του στο Γ’ Ράιχ με το μετάλλιο του Μεγάλου Σταυρού της Γερμανικής Τάξης του Αετού, το 1938.

Ο κατάλογος είναι μακρύς. Όπως και τα απαλλακτικά βουλεύματα. 

Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο κανένα μονοπώλιο και κανένα στέλεχος εταιρειών από τις χώρες των δυτικών Συμμάχων 

δεν τιμωρήθηκε 

για τις σχέσεις του με τον Ναζισμό. 

Τα αδικήματά τους παραγράφηκαν. 

Φρόντισε ο κύριος John McCloy.  Ηταν ο Υπατος Αρμοστής των ΗΠΑ στη Γερμανία μετά τον πόλεμο. 

Αλλά βασικά ο κύριος  McCloy  ήταν τραπεζίτης. 

Από το 1947  ήταν ο πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας. 

Πιο πριν ως νομικός εκπροσωπούσε τα συμφέροντα των επιχειρήσεων «Ροκφέλερ» και της Τράπεζας  «Chase Manhattan». 

 Ο πρόεδρος της IBM T. Watson με τον Χίτλερ, λίγο πριν από την παρασημοφόρησή του από τους ναζί, το 1937.

Παρατήρηση τέταρτη: 

Το κάδρο της «χρυσαυγειάδας» θα παραμείνει μισό, όπως και κάθε δήθεν «αντιφασιστικό» κάδρο, 

από το οποίο θα απουσιάζουν εκείνοι  που στέκονται δίπλα, πίσω και κυρίως πάνω από τους φασίστες και από τους ναζί. 

Και που για να εντοπιστούν, για να πολεμηθούν  και να ξεριζωθούν 

ο Μπρεχτ επέμενε ήδη από τη δεκαετία του ’30: 

«... ο φασισμός δεν μπορεί να πολεμηθεί παρά σαν καπιταλισμός  στην πιο ωμή και καταπιεστική του μορφή, 

σαν ο πιο θρασύς κι ο πιο δόλιος καπιταλισμός» 

Πηγή 

για τη Δημοκρατία Τους

Για τη «δημοκρατία», ρε γαμώτο!

Με τόσες δηλώσεις υπέρ της «δημοκρατίας» του Ερντογαν στην – προ πραξικοπήματος – Τουρκία, 

παραλίγο να το πιστέψουμε ότι 

η Τουρκία (του αυταρχισμού, του δεσποτισμού, του σκοταδισμού, των ανύπαρκτων πολιτικών ελευθεριών, του μιλιταρισμού, των εθνοτικών εκκαθαρίσεων, της φίμωσης του Τύπου) 

είναι όντως… δημοκρατία.

Εξηγούμαστε:

 Η αναγωγή του καθεστώτος Ερντογάν σε «δημοκρατία» – που προφανώς για τα δημοκρατικά δικαιώματα δεν είναι περισσότερο «δημοκρατία» από εκείνη που επιχείρησαν οι πραξικοπηματίες – αξιοποιήθηκε εντόνως τις πρώτες ώρες του πραξικοπήματος από τις ανά τον κόσμο «δυτικές δημοκρατίες».

Μονότονα, διεθνείς και εγχώριοι πολιτικοί ταγοί, 

εγχώρια και διεθνή ΜΜΕ, μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα στην Τουρκία, 

η φράση που επαναλάμβαναν σχολιάζοντας τα γεγονότα και τοποθετούμενοι απέναντι στον Ερντογάν

 – πριν εξαπολύσει το πογκρόμ του – 

ήταν εκείνο το παθιασμένο: 

«Στηρίζουμε τη δημοκρατία και τη συνταγματική νομιμότητα».

Θαυμάσια τοποθέτηση. 

Και απολύτως δημοκρατική. 

Όμως το παγκόσμιο χωριό έχει γίνει πολύ μικρό. Με συνέπεια όλοι λίγο – πολύ να γνωριζόμαστε μεταξύ μας. 

Από την μια, συνεπώς, πρέπει να λάβουμε υπόψη το «ποιόν» αυτών που κόπτονται για την συνταγματική νομιμότητα, διεθνώς. Από την άλλη να θυμηθούμε το είδος της δημοκρατίας που ευδοκιμεί στην Τουρκία, ειδικώς.

Αλλά 

– θα το επαναλάβουμε – 

αν συνέβαινε αυτό, αν η Τουρκία του αυταρχισμού, της κατεχόμενης Κύπρου, του δεσποτισμού, της κουρδικής γενοκτονίας, του σκοταδισμού, των ανύπαρκτων πολιτικών ελευθεριών, των Γκρίζων Λύκων, του μιλιταρισμού, των εθνοτικών εκκαθαρίσεων, των δολοφονιών και του εγκλεισμού δημοσιογράφων, είναι όντως… δημοκρατία, όπως την ανακήρυξαν τα διεθνή μεγάφωνα,

τότε μήπως να βολευτούμε κι εμείς οι υπόλοιποι στις δικές μας «δημοκρατίες» που είναι και «καλύτερες» – 

ειδικά αν τις συγκρίνουμε με την τούρκικη δημοκρατία;

Αν όντως η τουρκική είναι «δημοκρατία», τότε: 

«Μια χαρά δημοκρατία» δεν είναι και να εκτελούνται αφροαμερικανοί στις ΗΠΑ, 

να υπάρχουν 300 εκατομμύρια όπλα στα αμερικανικά σπίτια και το ζήτημα του ρατσισμού να «λύνεται» με όρους αυτοδικίας, όπως σε Ντάλλας και Λουιζιάνια;…

«Μια χαρά δημοκρατία» δεν είναι και τα προεδρικά πραξικοπήματα του Ολάντ στη Γαλλία, 

η απαγόρευση διαδηλώσεων, 

η επιβολή εργασιακού μεσαίωνα με συνοπτικές διαδικασίες, 

οι επεμβάσεις από Συρία μέχρι Λιβύη και Μάλι;…

«Μια χαρά δημοκρατία» δεν είναι και 

τα διαρκή ευρωενωσιακά πραξικοπήματα, 

το να επιβάλλει ή να μεθοδεύει η ΕΕ ανατροπές δημοψηφισμάτων, όπως αυτό στη Βρετανία, 

να τροφοδοτεί οικονομικά τις φασιστικές οργανώσεις ανά την Ευρώπη, 

να στηρίζει ή ακόμα και να ενορχηστρώνει τα πραξικοπήματα των Ναζί στην Ουκρανία;…

«Μια χαρά δημοκρατία» δεν είναι και το ότι στην πατρίδα της Cosco, στην Κίνα, 

ζουν 1 δισεκατομμύριο άνθρωποι με έως 3 δολάρια την ημέρα;…

«Μια χαρά δημοκρατία» δεν είναι να εξάγει το ΝΑΤΟ την δική του («καλύτερη») «δημοκρατία» 

με «προληπτικούς πολέμους», 

Γκουαντανάμο και βόμβες απεμπλουτισμένου ουρανίου;…

«Μια χαρά δημοκρατία» δεν είναι 

να κυβερνάνε τον κόσμο πολυεθνικές και τράπεζες μέσω υπαλλήλων 

που μόλις λήγει η θητεία τους στην πολιτική αναλαμβάνουν πόστα στις Γκόλντμαν Σακς και στις Γκάζπρομ;…

«Μια χαρά δημοκρατία» δεν είναι 

ό,τι και να ψηφίζεις, από ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ μέχρι ΝΔ, 

από Ποτάμ και ΑΝΕΛ μέχρι Λεβέντη, 

να σου βγαίνει Μνημόνιο, ΕΝΦΙΑ, ξεπούλημα, ανεργία και φτώχεια;… 

«Μια χαρά δημοκρατία» δεν είναι ότι 

είκοσι χρόνια μετά το σκάνδαλο η υπόθεση Ζήμενς οδηγείται στις ελληνικές καλένδες 

και τρία χρόνια μετά τη δολοφονία Φύσσα 

το ναζιστικό έγκλημα να παριστάνει το «νόμιμο πολιτικό κόμμα»;… 

«Μια χαρά δημοκρατία» δεν είναι και το καθεστώς της γενιάς των 100 ευρώ (!), 

το καθεστώς των βιλών στο Μαϊάμι για τον Μαρινόπουλου 

και της πτώχευσης για τους εργαζόμενους;…

«Μια χαρά δημοκρατία» δεν είναι 

να πουλιέται ο ΟΣΕ 45 εκατομμύρια, 

πέντε λιγότερα από όσο ακούμε ότι πούλησε η κυρία Αγγελοπούλου τη θαλαμηγό της…

«Μια χαρά δημοκρατία» 

(άμα τε και «συνταγματική νομιμότητα») 

δεν είναι 

η επιτήρηση, 

η κηδεμονία, 

ο κόφτης, 

τα ΔΝΤ 

και τα «βγάζουμε το καπέλο στον Τσίπρα» των Αμερικάνων;

Για ποια «δημοκρατία», μιλούν, λοιπόν;

Ποια «δημοκρατία» θέλουν να μας εκπαιδεύσουν να αποδεχόμαστε και να ανεχόμαστε; 

Μα τη δική «μας», δηλαδή τη δική τους! 

Διότι 

– συγκρινόμενη με την τούρκικη (που κι αυτή «δημοκρατία» είναι…) – , 

ε, η δική «μας» είναι και «καλύτερη»! 

Καθίστε στα αυγά σας και απολαύστε την, λοιπόν! 

Κάτι θα ξέρουν οι παγκόσμιοι ηγέτες που την ασπάζονται. 

Και οι οποίοι την εννοούν τόσο πολύ ώστε πρώτα περίμεναν να δουν 

που θα καθόταν η μπίλια του πραξικοπήματος στην Τουρκία, και 

μετά να πάρουν θέση, υπέρ του ενός ή του άλλου. 

Και υπέρ της «δημοκρατίας», φυσικά…

πηγή
για περισσότερα δες και εδώ 

στην ΙΤΑΛΙΑ (που Δεν έχει μνημόνιο): Δεν θα «κουρευτούν» καταθέσεις «προς το παρόν»

• Το ενδεχόμενο «κουρέματος» καταθέσεων στις ιταλικές τράπεζες 
• απέκλεισε ο Ιταλός υπουργός Οικονομικών Πιέρ Κάρλο Πάντοαν, 
• σε συνέντευξη που παραχώρησε στο «Rainews 24», στο πλαίσιο της συνόδου των κρατών της G20.
 
 
 
 
 

Κ. Λαγκάρντ και Π. Κ. Παντοάν στη σύνοδο των υπουργών Οικονομικών της G20 (Πηγή: AP)

«Το σύστημα των ιταλικών τραπεζών είναι στέρεο, αν και φυσικά, εξέρχεται μιας μακράς ύφεσης η οποία κόστισε στην Ιταλία το 10% του ΑΕΠ της», σημείωσε ο Ιταλός υπουργός, ο οποίος απέκλεισε το ενδεχόμενο 

«να καταστεί αναγκαία, στην φάση αυτή, προσφυγή σε κούρεμα καταθέσεων σε ό,τι αφορά τις ιταλικές τράπεζες».

Ακόμα, είπε πως βρίσκεται σε εξέλιξη με την Κομισιόν «εποικοδομητικός διάλογος», σε ό,τι αφορά την ευελιξία που σχετίζεται με τη νομοθεσία για τραπεζικούς οργανισμούς.

Υπενθυμίζεται, ότι αυτός ο «εποικοδομητικός διάλογος», διεξάγεται σε πεδίο έντονων αντιθέσεων, καθώς η μεν ιταλική κυβέρνηση από την πλευρά της δηλώνει ότι θα κάνει «ό,τι είναι απαραίτητο (για να υπερασπιστούμε τις τράπεζες) και δεν αποκλείουμε τη μονομερή δράση, αν και κάτι τέτοιο θα αποτελούσε ύστατη κίνηση...», 

ωστόσο οι Βρυξέλλες και άλλα κράτη μέλη της ΕΕ, όπως η Γερμανία, από την πλευρά τους

 επιμένουν στην αυστηρή τήρηση των ευρωενωσιακών κανονισμών που αφορούν και το χρηματοπιστωτικό σύστημα. 

Βέβαια, οι τρόποι στήριξης των προβληματικών τραπεζών εξελίσσονται και αυτοί σε πεδίο ευρύτερης ενδοϊμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης για τον τρόπο εφαρμογής συμφωνιών της ΕΕ, την όποια «χαλάρωση» ή «ευελιξία» κανονισμών της, ανάλογα και με τη θέση της κάθε δύναμης.

Αξίζει να σημειωθεί, ότι την περασμένη εβδομάδα το ΔΝΤ στις προβλέψεις του για την ιταλική οικονομία, σημείωσε ότι η οικονομία της δεν αναμένεται να επιστρέψει στα προ του 2008 επίπεδα μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 2020. 

Μάλιστα, δεν παρέλειψε να εκφράσει την ανησυχία του και για τα μη «κόκκινα δάνεια» των ιταλικών τραπεζών σημειώνοντας ότι μαζί με τις αργές δικαστικές διαδικασίες πιέζουν τους τραπεζικούς ισολογισμούς. 

Οι χρηματοπιστωτικές μεταρρυθμίσεις «είναι κρίσιμης σημασίας για την εμπέδωση της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας και τη στήριξη της ανάκαμψης», επισήμανε σχετικά.

πηγή 902.gr 

στο κοινό Σας σπίτι της ΕΕ οι αντεργατικοί νόμοι περνάνε χωρίς ψηφοφορία, όπως στη Γαλλία

Γαλλία: Επιβλήθηκε ο αντεργατικός νόμος παρακάμπτοντας 

την ψηφοφορία στην βουλή

Ο αντεργατικός νόμος που σαρώνει εργασιακές σχέσεις και δικαιώματα και ξεσήκωσε την εργατική τάξη της Γαλλίας και τον λαό ενάντιά του, με μαζικές, πολύμηνες κινητοποιήσεις και σκληρές συγκρούσεις με τους κρατικούς μηχανισμούς καταστολής,

επιβλήθηκε τελικά χθες από την γαλλική κυβέρνηση, 

χωρίς ψηφοφορία από την βουλή, με την χρήση του άρθρου 49, παράγραφος 3 του συντάγματος.

Όπως αναφέρει η DW, σύμφωνα με το άρθρο, ο πρωθυπουργός μπορεί να παρακάμψει τη βουλή εφόσον έχει τη σύμφωνη γνώμη του υπουργικού συμβουλίου και εφόσον δεν υποβληθεί πρόταση μομφής εντός 24 ωρών.

Τότε αναγνωρίζεται τελικά ως νόμος του κράτους. Το 24ωρο έληξε το απόγευμα, στις 16.30 τοπική ώρα, και δεν προτάθηκε πρόταση μομφής. 

Το κοινοβούλιο της χώρας ήταν ήδη από χθες μισοάδειο και αύριο κλείνει για τις θερινές διακοπές. 

πηγή 

Για Γαλλία περισσότερα Εδώ

το δίκτυο offshore εταιρειών του ομίλου Μαρινόπουλος k η Αυτοκρατορία του Κεφαλαίου

Viva La Revolucion :

Αυτό το Σύστημα δεν παίρνει γιατρειά 

Μόνο Ανατρέπεται 

από Εκείνους που Παράγουν τον Πλούτο

Εργάτες, Μικρομεσαία στρώματα πόλης - υπαίθρου, Γυναίκες Νεολαία 

οργανωμένους σε Λαϊκή Συμμαχία 

ΦΑΚΕΛΟΣ«ΜΑΡΙΝΟΠΟΥΛΟΣ»

Ένα δαιδαλώδες δίκτυο offshore εταιρειών μέσω του οποίου φυγάδευε δεκάδες εκατομμύρια ευρώ, είχε στήσει η ιδιοκτησία του ομίλου Μαρινόπουλου, όπως αποκαλύπτει ο ορκωτός ελεγκτής σε μηνυτήρια αναφορά του στην Εισαγγελία διαφθοράς.

Συγκεκριμένα, σύμφωνα με ρεπορτάζ της http://www.real.gr/Files/Articles/Document/523206.pdf το ποσό των 866 εκατ. ευρώ έστειλε o όµιλος Μαρινόπουλος σε εξωχώριες εταιρείες την τριετία 2012-14.

Στην αναφορά του ο ελεγκτής Παναγιώτης Ντάβος καταγγέλλει ότι τα πραγµατικά περιουσιακά στοιχεία του Μαρινόπουλου είναι υπερδιπλάσια από αυτά που εµφάνισε στην αίτησή του για προστασία από τους πιστωτές ενώπιον του Πολυµελούς Πρωτοδικείου Αθηνών!

Να θυμίσουμε ότι στην εν λόγω αίτηση προστασίας η εταιρεία παρουσίαζε ως περιουσιακά της στοιχεία μόλις 279 εκατ. ευρώ, δηλαδή περίπου τρεις φορές λιγότερα από τα πραγματικά που προκύπτουν από τον έλεγχο του ορκωτού ελεγκτή.

Η χρυσή... εντεκάδα των offshore

Η Μαρινόπουλος είχε στήσει ένα απίστευτα δαιδαλώδες δίκτυο από offshore εταιρείες σε πάνω από έξι ευρωπαϊκές χώρες. 

Από την Κύπρο και τα Βαλκάνια (Αλβανία, Σκόπια και Βουλγαρία), µέχρι κοντά στις... Βρυξέλλες, το κέντρο της ΕΕ, καθώς στο «παιχνίδια» αξιοποιήθηκαν η Ολλανδία και το Λουξεµβούργο. 

Τα στοιχεία αποτυπώνονται µε τον πλέον επίσημο τρόπο στις οικονομικές καταστάσεις της Μαρινόπουλος Α.Ε., που υπογράφονται από τον ίδιο τον Λεωνίδα Μαρινόπουλο και τα διευθυντικά του στελέχη...

Σύμφωνα με τα έγγραφα αυτά, τουλάχιστον για τις χρήσεις 2012, 2013, 2014 τα μετρητά που έμπαιναν στα ταµία των καταστημάτων του ομίλου στην Ελλάδα διοχετεύονται σε όλη την Ευρώπη, 

µε αλλεπάλληλες συµβάσεις δανείων μεταξύ εταιρειών δικών του συµφερόντων και αγοραπωλησίες μετοχών.

Κορμός του δικτύου αυτού ήταν η Marinopoulos Holding SARL, που είχε έδρα τον φορολογικό παράδεισο του Λουξεμβούργου και στήθηκε τα τελευταία χρόνια. 

Γύρω από αυτή την εταιρεία είχε στηθεί ένας «χορός» εκατομμυρίων, που πηγαινοέρχονταν στις εταιρείες παράλληλα µε τις διαδοχικές αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου και τον τραπεζικό δανεισμό.

Σύμφωνα µε τις επίσημες οικονομικές καταστάσεις της Μαρινόπουλος Α.Ε., 

οι έντεκα εταιρείες που είχαν συσταθεί ήταν: 

Στην Κύπρο η Marinopoulos Bros LTD, η Marinopoulos Holding, η Chris Cash & Carry LTD και η Guedo Holding LTD, στη Βουλγαρία η CMB Bulgaria EAD και η Stirling Properties, στην Αλβανία η CMB Albania SHPK, στα Σκόπια η CMB Skopje DOOEL, αλλά και στην Ολλανδία η CM Balkans BV, η Carrefour Nederland BV και η Southmed Investment LTD.

................................

Δες και Εδώ: 

Η Αυτοκρατορία του Κεφαλαίου

redflecteur / Ιουλίου 11, 2016

 

Έγραψε: ο Κώστας Λουλουδάκης Ίουλιανός !!!

Ας υποθέσουμε ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, σαν ξεφτίλας ήρωας και σε ένα  καπιταλιστικό σύστημα ιδιωτικοποίησης των κερδών και κοινωνικοποίησης των κινδύνων, έχει καλές προθέσεις και ότι από δω και πέρα θα δημιουργήσει ένα δίκαιο σύστημα φορολόγησης που θα ελαφρύνει τους μισθωτούς, τους συνταξιούχους και τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες και  όπου οι μεγάλες εταιρείες θα καταβάλουν στο ελληνικό δημόσιο ένα δίκαιο φόρο.

Δυστυχώς αυτή η υπόθεση ανήκει περισσότερο στον χώρο της σουρεαλιστικής λογοτεχνίας παρά στην πραγματικότητα.

Γιατί;

Γιατί η πολυεθνική εφαρμόζοντας εξεζητημένες μεθόδους κερδοσκοπίας και φοροαποφυγής, έχει το δίκτυο αγορών στα Νησιά Κεϊµάν, τις χρηµατοπιστωτικές υπηρεσίες της στο βρετανικό νησάκι, που δεν υπάρχει σε κανέναν φορολογικό χάρτη, Sark Lak των 575 μόνιμων κατοίκων, την έδρα της επιχείρησης µε το brand στην Ολλανδία  το εξαγωγικό σκέλος στον φορολογικό παράδεισο του Λιχτεστάιν, ενώ η διοίκηση της πολυεθνικής εδρεύει στην Ελβετία όπου το τραπεζικό απόρρητο προστατεύει από ελέγχους, και η θυγατρική της, στις Παρθένες Νήσους.

Με αυτόν τον τρόπο η πολυεθνική μεταφέρει τα κέρδη της από τον έναν φορολογικό παράδεισο στον άλλο  και το κόστος σε χώρες µε υψηλό συντελεστή φορολογίας, όπου μπορεί να εκπέσει από το φορολογητέο εισόδημα της.

Επιπροσθέτως οι πολυεθνικές κατέχουν τεράστια οικονομική δύναμη ικανή να επιβάλει τις «σωστές» οικονομικές και φορολογικές πολιτικές στην όποια κυβέρνηση, προκειμένου να επενδύσουν στην χώρα. Δηλαδή απαλλαγή από την ενοχλητική φορολογία και άλλες περιττές υποχρεώσεις και επιβολές όπως η συμμετοχή στις ασφαλιστικές εισφορές των εργαζόμενων.

Τώρα ας μιλήσουμε με ονόματα:

Στην Ελλάδα τα Starbucks λειτουργούν υπό την ομπρέλα του «Ελληνικού» ομίλου Μαρινόπουλου, όπως και αυτά της Βουλγαρίας και Ρουμανίας, πιο συγκεκριμένα της Marinopoulos Holding SARL που εδρεύει στο φορολογικό παράδεισο του Λουξεμβούργου. Όπως αναφέρει σε δημοσίευμα του το left.gr η εταιρεία παρουσίασε 174,2 εκατομμύρια μικτά κέρδη, την τελευταία δεκαετία αλλά δεν κατέβαλε ούτε ένα ευρώ φόρο εισοδήματος! Αντίθετα παρουσιάζει συνεχώς ζημιές…Και όμως εξακολουθούν τα Starbucks να επεκτείνονται. Γιατί; Και πού πάνε τα κέρδη;
Μέσα από ένα σύνθετο μηχανισμό μεταβιβάσεων από τοπικό επίπεδο στην κεντρική διοίκηση, αλλά και μέσα από χρεώσεις για τέλη ευρεσιτεχνίας στην αμερικανική μητρική εταιρία και αγορές κόκκων καφέ από τη θυγατρική της στην Ολλανδία, ένα μεγάλο μέρος των κερδών της οδηγούνται στην Ολλανδία, όπου η φορολογία των επιχειρήσεων είναι σημαντικά χαμηλότερη, ενώ ένα άλλο τμήμα των κερδών χάνεται σε χρεώσεις από θυγατρική της στην Ελβετία.

Για τα ευρωπαϊκά Starbucks ο φορολογικός παράδεισος είναι η Ολλανδία. Διότι τα 1,2 εκατ. δολάρια που κατέβαλε στις ολλανδικές Αρχές η εταιρεία, είναι ψίχουλα μπροστά στα 11 εκατ. δολάρια των φόρων που θα όφειλε στις φορολογικές αρχές αν τα κέρδη είχαν φορολογηθεί σε κάθε χώρα ξεχωριστά. Όμως ακόμα και οι Ολλανδοί είναι σχετικά «χαμένοι» από την ιδιότυπη λογιστική. Ο φορολογικός συντελεστής επιχειρήσεων στην Ολλανδία είναι 25%, όμως ελάχιστες πολυεθνικές φορολογούνται με αυτόν τον συντελεστή καθώς επωφελούνται των «ειδικών συμφωνιών» που κλείνει το Άμστερνταμ προκειμένου να προσελκύσει επιχειρηματικούς κολοσσούς όπως η Starbucks. Η εταιρεία είχε όμως και άλλους τρόπους για να φοροδιαφεύγει, εξίσου νομότυπους με τη μεταφορά της έδρας. Οι θυγατρικές εταιρείες σε κάθε χώρα υποχρεώνονται να καταβάλλουν πολύ υψηλά «πνευματικά δικαιώματα στην ολλανδική μητρική (και όχι στην αμερικανική) τα οποία συρρικνώνουν στο ελάχιστο το περιθώριο φορολογητέου κέρδους. Με αυτή τη μέθοδο η γερμανική αλυσίδα Starbucks που αριθμεί 150 καφέ σε μεγάλες πόλεις με μεγάλη τουριστική (και όχι μόνο) κίνηση δεν κατέβαλε στις ομοσπονδιακές Αρχές ούτε ένα ευρώ φόρο για το προηγούμενο οικονομικό έτος το οποίο έκλεισε με έσοδα 117 εκατ. ευρώ και ζημιές 5,3 εκατ. ευρώ. Ζημιογόνα εμφανίστηκε και η δραστηριότητα στη Γαλλία παρά τα έσοδα των 73 εκατ. ευρώ. Φυσικά ούτε και το ταμείο του γαλλικού Δημοσίου εισέπραξε φόρο από τα Starbucks. Συνολικά οι ζημιές από τις αλυσίδες σε Βρετανία, Γαλλία και Γερμανία ανήλθαν στα 60 εκατ. ευρώ για το 2011. Έτσι τουλάχιστον δήλωσαν οι τοπικές οικονομικές διευθύνσεις. Διότι «το παράλογο των Starbucks» ολοκληρώνεται με τα επίσημα οικονομικά στοιχεία που παρουσίασε στους μετόχους της η διοίκηση ανακοινώνοντας κέρδη 40 εκατ. ευρώ σε ολόκληρη την Ευρώπη.http://www.tovima.gr/finance/article/?aid=484404
Το «Βήμα» όπως ήταν φυσικό δεν λέει λέξη για τις όμοιες πρακτικές που ακολουθεί η εταιρεία στην Ελλάδα.

Επιστροφή τώρα στον Μαρινόπουλο και στην εταιρεία Marinopoulos Holding SARL. Μέτοχοι της εταιρείας του Μαρινόπουλου που εδρεύει στο κράτος Offshore, στον αγαπημένο φορολογικό παράδεισο του  Λουξεμβούργου, με μετοχικό κεφάλαιο 287 εκατ., εμφανίζεται με 95% η Μαρινόπουλος Holding στην Κύπρο, με 3,93% η Μαρινόπουλος Βουλγαρίας και με 0,14% το ίδρυμα Nerine Foundation με έδρα τις Μπαχάμες. Τέτοια σκιώδη «ιδρύματα» εκτός από τις Μπαχάμες εδρεύουν στην Βρετανική νήσο Τζέρσεϋ το μικροσκοπικό κράτος-τράπεζα του Λιχτενστάιν, και τον Παναμά. Τώρα το ίδρυμα Nerine Foundation, ελέγχει την κυπριακή holding του Μαρινόπουλου συνεταιρικά με την  ολλανδική εταιρεία Stichtimg Compassion young talented students. Αυτό που δεν γνωρίζουμε είναι ποιος ελέγχει το «ίδρυμα» και ποιος την ολλανδική εταιρεία που ειδικεύεται στους νέους και ταλαντούχους φοιτητές.

Στο σημείο αυτό Συβαρίτες και Κλαζομένιοι χειροκροτούν! Στην υγειά των κοροΐδων.!!

Το ζήτημα είναι να μάθουμε ότι αυτές οι νόμιμες πρακτικές δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά αλλά  συνιστούν έναν καπιταλισμό που ανταποκρίνεται στο πρότυπο των επιθυμητικών μηχανών του κέρδους όπου οι άνθρωποι μεταμορφώνονται σε «ανθρώπινοι πόροι», οι εταιρείες εισέδυσαν σε κάθε τομέα του κοινωνικού κατεστημένου αποφασίζοντας ποιος θα έχει πρόσβαση και ποιος όχι χωρίζοντας τους ανθρώπους σε δικαιούχους και μη. Οι άνθρωποι καθυποτάσσονται σε μια εμπορική ιδεολογία και στο όραμα μιας μάρκας.

Η όποια επιρροή και παρεμβολή των κυβερνήσεων έχει χαθεί. Αυτός που θα «επενδύσει» τα λεφτά του, που προέρχονται από επιδοτήσεις, δανεισμό, και εντάξεις σε διάφορα επιχειρηματικά προγράμματα φυσικό είναι να έχει και φωνή και απαίτηση και κύρια μέριμνα από την κυβέρνηση ώστε να συνεχίσει να παίζει τον κυρίαρχο ρόλο του.
Τι ποιο φυσιολογικό λοιπόν από την απαίτηση τους , πέρα από τους νόμους που κατοχυρώνουν τα κεφάλαια τους, να συμμετάσχουν στην διοίκηση του Κράτους για να μπορούν να ελέγχουν τον κόπο και την περιουσία τους βρε αδελφέ…

 Οι ιδιώτες επενδυτές πήραν οριστικά, (πιστεύοντας ότι έχουν ξεφορτωθεί τον κομμουνιστικό εχθρό, συνεχίζουν μακαρίως την πορεία τους), στα χέρια τους τα σκήπτρα από τους πολιτικούς. Οι οποίοι μπορούν να κρατούν τις θέσεις τους μόνο αν διευρύνουν την έννοια της κυβέρνησης και της δημοκρατίας σύμφωνα με το πνεύμα της εποχής, προσθέτοντας πολυεθνικούς ομίλους και καρτέλ, που συγκεντρώνουν πάνω τους τόση εξουσία ώστε  εκ των πραγμάτων είναι κυβέρνηση.

 Το θέμα τους είναι μόνο η διατήρηση του συστήματος,  η σταθερότητα του καπιταλισμού και η επέκταση του ώστε να μην απομείνει πλέον κανένας μη εμπορικός χώρος στην κοινωνική δραστηριότητα.

Με τα λόγια του Τολιάτι

«Ο φασισμός δεν γεννιέται, αλλά γίνεται ολοκληρωτικός, τη στιγμή που οι κυρίαρχοι αστικοί κύκλοι αγγίξουν τον μέγιστο βαθμό οικονομικής και πολιτικής τους ενοποίησης. Διότι πηγή και αυτής της ίδιας τής ιδέας τού ολοκληρωτισμού δεν είναι η φασιστική ιδεολογία. Ο ολοκληρωτισμός πρέπει να γίνεται αντιληπτός ως η αντανάκλαση τής επελθούσας μεταβολής και συνάμα τής κυριαρχίας τού χρηματιστικού κεφαλαίου. […] Αν η αστική τάξη αλλάξει τις αντιλήψεις της, ο φασισμός οφείλει να την ακολουθήσει κατά πόδας!»

ο Εκπρόσωπος των κεφαλαιοκρατών Δίνει οδηγίες Για Τις επόμενες μέρες

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Πέμπτη 14/07/2016 - 20:27

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ Θ. ΦΕΣΣΑ ΣΤΟ ΑΠΕ

Προκλητικές αξιώσεις του ΣΕΒ για τα Εργασιακά

Τις προκλητικές αξιώσεις του Συνδέσμου Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών (ΣΕΒ) για τα Εργασιακά προβάλει ο πρόεδρός του, Θεόδωρος Φέσσας, σε συνέντευξή του στο Αθηναϊκό - Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων. 

Στο όνομα της ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των επιχειρήσεων, ζητά 

εμπόδια ή και κατάργηση του δικαιώματος της απεργίας,

 ομαδικές απολύσεις, 

επιχειρησιακές συμβάσεις, 

διατήρηση των μισθών σε επίπεδα φτώχειας 

με εκφοβισμό των εργαζόμενων με τον εφιάλτη της ανεργίας και όχι επαναφορά της διαιτησίας γιατί «νοθεύει την ελευθερία των συλλογικών διαπραγματεύσεων». 

-Προτεραιότητα το πλήγμα στις απεργίες

Ο πρόεδρος του ΣΕΒ θέτει την αλλαγή του συνδικαλιστικού νόμου ως προτεραιότητα για τα Εργασιακά της δεύτερης αξιολόγησης, λέγοντας συγκεκριμένα: 

«Οι ρυθμίσεις σχετικά με τις απεργίες και ο συνδικαλιστικός νόμος 

πάσχουν σε άλλα σημεία, 

που πρέπει να προταχθούν ως προτεραιότητες στην επικείμενη διαπραγμάτευση, 

όπως είναι η υπερβολική προστασία των συνδικαλιστών, οι συνδικαλιστικές άδειες και η καταβολή της αμοιβής τους από τον εργοδότη, καθώς και θέματα σχετιζόμενα με την αντιπροσωπευτικότητα. 

Αυτά είναι τα ζητήματα που πρέπει να επιλυθούν κατά προτεραιότητα». 

Με σαφή τρόπο ο Θ. Φέσσας ζητά να περιοριστεί έως και να καταργηθεί το δικαίωμα της απεργίας στο όνομα της αντιπροσωπευτικότητας στη λήψη μιας απόφασης για απεργία, ενώ για το «λοκ αουτ» αναφέρει πως «οπωσδήποτε, είναι ένας τρόπος άμυνας απέναντι σε καταχρηστικές απεργίες, αλλά δεν είναι η λύση».

-Ομαδικές απολύσεις όπως σε όλη την ΕΕ
Για τις ομαδικές απολύσεις ζητά να καταργηθεί η απαιτούμενη έγκριση τους από τον υπουργό Εργασίας, καθώς όπως αναφέρει 

«η ευρωπαϊκή Οδηγία για τις ομαδικές απολύσεις εφαρμόστηκε στη χώρα μας με την ελληνική πατέντα να παρεμβάλλεται το υπουργείο Εργασίας, το οποίο εγκρίνει ή όχι αυτές τις αποφάσεις. 

Κάτι τέτοιο δεν ισχύει στην Ευρώπη» 

και προσθέτει: 

«Συνεπώς, επί της αρχής καλό είναι να υιοθετηθούν οι ευρωπαϊκές Οδηγίες ως έχουν και να εστιάσουμε την προσοχή μας στις μεταρρυθμίσεις εκείνες που θα προσελκύσουν σοβαρές επενδύσεις, οι οποίες με τη σειρά τους θα δημιουργήσουν καλές θέσεις εργασίας». 

Η τοποθέτηση του προέδρους του ΣΕΒ είναι μια ακόμα απόδειξη ότι οι «βέλτιστες πρακτικές» της ΕΕ, που επικαλείται η κυβέρνηση, διευκολύνουν ακόμα περισσότερο τις μαζικές απολύσεις.

-«Οι χαμηλοί μισθοί βοήθησαν τις επιχειρήσεις»

Οι μισθοί πείνας πρέπει να διατηρηθούν κατά τον πρόεδρο του ΣΕΒ υπό το φόβο της ανεργίας. 

Δήλωσε πως

«τα 586 ευρώ δεν αρκούν για την επιβίωση μίας οικογένειας. Παρόλα αυτά, για το ένα εκατομμύριο ανέργους, ασφαλώς, θα ήταν καλύτερο να έχουν μία χαμηλή αμοιβή, αντί να ζουν έναν παρατεταμένο εφιάλτη». 

Προσθέτει ότι

 «οι μέχρι σήμερα αλλαγές στα Εργασιακά είχαν σαν αποτέλεσμα τη μείωση μισθών, γεγονός αναπόφευκτο όταν το ΑΕΠ βυθίζεται τόσο πολύ και απότομα»

 και πως 

«οι χαμηλοί μισθοί βοήθησαν πολλές επιχειρήσεις που κινδύνευαν, να επιζήσουν».

Κατά τον πρόεδρο του ΣΕΒ το ζητούμενο πλέον δεν είναι οι μισθοί που ήδη έχουν μειωθεί δραματικά, αλλά οι επενδύσεις λόγων και των χαμηλών μισθών, λέγοντας 

«λέμε όχι στη συμπίεση μισθών και υποστηρίζουμε επενδύσεις που παράγουν προϊόντα και υπηρεσίες διεθνώς ανταγωνιστικά, που δίνουν δουλειές και αιμοδοτούν τα δημόσια έσοδα».

-Όχι σε διαιτησία και Κλαδικές Συμβάσεις Εργασίας

Για την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας δηλώνει πως 

«όσο η χώρα μας βρίσκεται σε πρόγραμμα, είναι πιθανόν να μην είναι εφικτή η επαναφορά της ΕΓΣΣΕ»

 και τάσσεται υπέρ των επιχειρηματικών συμβάσεων που επέφεραν μειώσεις μισθών, λέγοντας ότι 

«η πρόταση του ΣΕΒ είναι να υπερισχύουν οι συλλογικές συμβάσεις στο επίπεδο της επιχείρησης». 

Τάσσεται κατά της επαναφορά της διαιτησίας ισχυριζόμενος ότι 

«η ελευθερία των συλλογικών διαπραγματεύσεων νοθεύεται δραστικά στην Ελλάδα από τη λειτουργία του συστήματος υποχρεωτικής διαιτησίας»

 και επικαλείται τη Διεθνή Οργάνωση Εργασία (ILO) που η κυβέρνηση εμφανίζει ως εγγυητή των εργασιακών, λέγοντας ότι 

«η Διεθνής Οργάνωση Εργασίας (ILO) κρίνει ότι η υποχρεωτική διαιτησία είναι αντίθετη προς τις διεθνείς συμβάσεις εργασίας. Τα αρμόδια όργανα του ILO έχουν κρίνει ότι η ελληνική υποχρεωτική διαιτησία είναι αντίθετη προς την ελευθερία των συλλογικών διαπραγματεύσεων».

-Σε 2-3 χρόνια νέα «μεταρρύθμιση» του Ασφαλιστικού

Σημειώνει ότι το Ασφαλιστικό πρέπει να αλλάξει και πάλι έτσι ώστε να προσαρμοσθεί στα νέα εργασιακά, μισθολογικά και οικονομικά δεδομένα. 

Αναφέρει πως 

«ασφαλιστική μεταρρύθμιση, που καλύπτει μόνο δημοσιονομικούς στόχους και δεν προσαρμόζεται στα δεδομένα του 21ου αιώνα, δεν είναι βιώσιμη». Αναφέρει πως «πρέπει να σταματήσουμε να βλέπουμε το ασφαλιστικό σύστημα σαν μηχανισμό αναδιανομής και να το δούμε σαν εργαλείο ανάπτυξης» και προσθέτει πως «αν δεν δούμε συνταρακτικές αλλαγές στην οικονομία, ίσως χρειαστεί και άλλη "μεταρρύθμιση" σε 2-3 χρόνια».

πηγή