Γιατί 16.000 παιδιά κάτω των 5 ετών πεθαίνουν κάθε μέρα σε όλο τον κόσμο από ασιτία και έλλειψη ιατρικής περίθαλψης;;

 Γιατί 565 Έλληνες να κατέχουν περιουσία ύψους 70 δισεκατομμυρίων δολαρίων, την στιγμή που 6,3 εκατομμύρια συμπατριώτες τους ζουν στο όριο της φτώχειας ή κάτω απ’ αυτό (Στοιχεία UBS, Γραφ. Προϋπολογισμού της Βουλής).

του Νίκου Μόττα 

Το 2017 σηματοδοτεί μια μεγάλη επέτειο- αυτής των 100 χρόνων από τη Μεγάλη Οκτωβριανή Επανάσταση. Ένας αιώνας συμπληρώνεται φέτος από την «έφοδο στον ουρανό». 

Από τον Οκτώβρη του 1917 που σημάδεψε την παγκόσμια ιστορία, όχι μονάχα στα γεωγραφικά όρια όπου συγκροτήθηκε το πρώτο σοσιαλιστικό κράτος στην ανθρωπότητα, 

αλλά σε κάθε γωνιά του κόσμου, βάζοντας την σφραγίδα του στον 20ο αιώνα για περισσότερα από 70 χρόνια.

Η 100η επέτειος της Οκτωβριανής Επανάστασης συμπίπτει με την όξυνση των αντιθέσεων στον σύγχρονο καπιταλιστικό κόσμο και την εντατικοποίηση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. 

Ο καπιταλισμός, σάπιος και ξεπερασμένος από την ίδια την Ιστορία, βρίσκεται εγκλωβισμένος στις ίδιες του τις αντιφάσεις.

 Πρόκειται για αντιφάσεις που αποτελούν τη μήτρα όλων των φαινομένων κρίσης στις σύγχρονες κοινωνίες: οικονομικές κρίσεις, πόλεμοι, εκτεταμένη φτώχεια, διευρυμένες κοινωνικές-ταξικές ανισότητες, ανεργία, υποαπασχόληση, εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης, καταστροφή του περιβάλλοντος κλπ. 

Οι οικονομικές και κοινωνικές εξελίξεις στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα αποτυπώνονται με απόλυτη ορθότητα και σαφήνεια στο πρώτο κεφάλαιο (θέσεις 1-16) των Θέσεων της ΚΕ του ΚΚΕ για το 20ό Συνέδριο που δημοσιεύθηκαν πριν λίγο διάστημα.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν μια σειρά αριθμητικά στοιχεία για τον παγκόσμιο πλούτο που προέκυψαν από έρευνες κατά το παρελθόν έτος.

 Μιλάμε για έρευνες αστικών επιτελειών τραπεζών (Credit Suisse και χρηματιστικών κολοσσών) στις οποίες αποτυπώνεται η ολοένα και μεγαλύτερη διεύρυνση των κοινωνικών-ταξικών ανισοτήτων σε παγκόσμιο επίπεδο. 

Να ορισμένα από αυτά τα στοιχεία:

•        Το πλουσιότερο 1% του παγκόσμιου πληθυσμού έχει υπό τον έλεγχο του το μισό παγκόσμιο πλούτο (50,8%).
•        Οι 62 πλουσιότεροι άνθρωποι στον κόσμο να κατέχουν τόσο πλούτο όσο ο μισός πληθυσμός της Γης (3,5 δισεκατομμύρια).
•        Το πλουσιότερο 10% του παγκόσμιου πληθυσμού κατέχει το 90% του παγκόσμιου πλούτου. Αντίθετα, το 90% του πληθυσμού της Γης κατέχει μόλις το 10% του παραγόμενου παγκόσμιου πλούτου.
•        Το 0,7% του παγκόσμιου πληθυσμού (33 εκατομμύρια άνθρωποι) κατέχει 116,6 τρισεκατομμύρια δολάρια. Αντίθετα, 3,5 δισεκατομμύρια άνθρωποι (δηλαδή το 73% του παγκόσμιου πληθυσμού) κατέχουν καθαρή αξία πλούτου λιγότερη από 10.000 δολάρια.
•        Σε 5.200 ανέρχονται οι εκατομμυριούχοι που κατέχουν περιουσιακά στοιχεία ύψους πάνω από 500 εκατομμύρια δολάρια έκαστος.
•        Σε 2.473 ανέρχονται οι δισεκατομμυριούχοι παγκοσμίως, οι οποίοι τον τελευταίο χρόνο (δηλαδή μέσα στο 2016) αύξησαν τις περιουσίες τους κατά 5,4%, αγγίζοντας τα 7,68 τρισεκατομμύρια δολάρια. Ποσό που είναι υψηλότερο από τον συνολικό πλούτο 3,4 δισεκατομμυρίων ανθρώπων (7,4 τρισεκατ. δολάρια). (Στοιχεία Wealth-X).
•        Η συνολική αξία του ιδιωτικού πλούτου παγκοσμίως σήμερα υπολογίζεται σε 232 τρισεκατομμύρια δολάρια. Από αυτά, τα 77 τρισεκατομμύρια δολάρια ανήκουν σε μόλις 16,5 εκατομμύρια ανθρώπους, δηλαδή στο 0,334% του παγκόσμιου πληθυσμού.
•        Εν μέσω οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού, από το 2009 έως το 2014, ο αριθμός των δισεκατομμυριούχων του πλανήτη διπλασιάστηκε: από 793 που ήταν το Μάρτη του 2009 έφτασε 1.645 το Μάρτη του 2014, ενώ η περιουσία τους υπερδιπλασιάστηκε (Στοιχεία Oxfam).
•        Την ίδια στιγμή που οι κεφαλαιοκράτες αυξάνουν τον πλούτο τους, περίπου 16.000 παιδιά κάτω των 5 ετών πεθαίνουν κάθε μέρα σε όλο τον κόσμο από ασιτία και έλλειψη ιατρικής περίθαλψης. Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, μέσα στο 2015, πέθαναν 5,9 εκατομμύρια παιδιά κάτω των 5 ετών από ιάσιμες ασθένειες.
•         Σε 780 εκατομμύρια ανέρχονται οι άνθρωποι που δεν έχουν πρόσβαση σε καθαρό-πόσιμο νερό, ενώ 2,5 δισεκατομμύρια άνθρωποι (περισσότερο από το 35% του παγκόσμιου πληθυσμού) δεν έχουν πρόβαση σε εγκαταστάσεις υγεινής (Στοιχεία ΠΟΥ, UNICEF). Ως αποτέλεσμα των ελλείψεων αυτών, περίπου 2.200 παιδιά πεθαίνουν κάθε μέρα από σχετικές ασθένειες.
•         565 Έλληνες να κατέχουν περιουσία ύψους 70 δισεκατομμυρίων δολαρίων, την στιγμή που 6,3 εκατομμύρια συμπατριώτες τους ζουν στο όριο της φτώχειας ή κάτω απ’ αυτό (Στοιχεία UBS, Γραφ. Προϋπολογισμού της Βουλής).

ΒΟΜΒΑΗ, ΙΝΔΙΑ: Άστεγοι κοιμούνται στο πεζοδρόμιο σε φτωχογειτονιά της ασιατικής μεγαλούπολης με φόντο… διαφημιστική πινακίδα για τα προς πώληση υπερπολυτελή διαμερίσματα του ουρανοξύστη Trump Tower, ιδιοκτησίας του νέου προέδρου των ΗΠΑ. Κατά τραγική ειρωνεία, η διαφήμιση αναφέρει: “Υπάρχει μόνο ένας τρόπος να ζεις.

Γιατί αναφέρουμε όλα τα παραπάνω; 

Τα αναφέρουμε, αφενός γιατί αναδεικνύουν τις χαοτικές ταξικές ανισότητες 

που δημιουργεί και αναπαράγει το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα και, αφετέρου, για να θέσουμε- ρητορικά- το ερώτημα: Πως τα περνάμε στον Καπιταλισμό;

Πρόκειται για ένα έρωτημα που φέτος 

-100 χρόνια από την Οκτωβριανή Επανάσταση που άνοιξε δρόμο για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο- μοιάζει περισσότερο επίκαιρο παρά ποτέ. 

Την απάντηση οφείλουν να τη δώσουν οι λαοί, καταστώντας το 2017 χρονιά αγώνων και ανασύνταξης του εργατικού-λαϊκού κινήματος,

 εφαλτήριο για τους νέους «Οκτώβρηδες» του 21ου αιώνα, για τους «σεισμούς που μέλλονται να ‘ρθούν».

στο Ατέχνως  με τίτλο:

Λοιπόν, πώς τα περνάμε στον Καπιταλισμό;

20ο Συνέδριο: το ΚΚΕ σε Καλεί στο Διάλογο, Έλα παρέα να βρούμε το Κοινό μας Δρόμο.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ

Από 30 Μάρτη έως 2 Απρίλη 2017

 το 20ό Συνέδριο του ΚΚΕ - 

Την Κυριακή 18/12 η δημοσίευση των Θέσεων

Η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ, σε συνεδρίασή της, αποφάσισε το 20ο Συνέδριο του ΚΚΕ να πραγματοποιηθεί το διάστημα 30 Μάρτη - 2 Απρίλη 2017, με τα παρακάτω θέματα:

1. Έκθεση δράσης της ΚΕ από το 19ο έως το 20ό Συνέδριο και τα νέα καθήκοντα του Κόμματος έως το 21ο Συνέδριο.

2. Εκλογή νέας Κεντρικής Επιτροπής και Κεντρικής Επιτροπής Οικονομικού Ελέγχου.

Η δημοσίευση των Θέσεων της ΚΕ για το 20ό Συνέδριο του Κόμματος θα γίνει την Κυριακή 18 Δεκέμβρη, μαζί με τον «Κυριακάτικο Ριζοσπάστη».

************************

«Ισχυροποιούμε το ΚΚΕ. Για δυνατό εργατικό κίνημα και κοινωνική συμμαχία.

 Για την εξουσία – το σοσιαλισμό». 

Με αυτό το σύνθημα, το ΚΚΕ προχωρά προς το 20ό Συνέδριό του που θα πραγματοποιηθεί το διάστημα 30 Μάρτη με 2 Απρίλη 2017. 

Με οδηγό τη μαρξιστική-λενινιστική θεωρία, τον επιστημονικό σοσιαλισμό, και με βάση το Πρόγραμμα και την επεξεργασμένη στρατηγική του- που ψηφίστηκε στο 19ο Συνέδριο- το Κόμμα της εργατικής τάξης ετοιμάζεται να αποτιμήσει τη δράση του και να προχωρήσει στον σχεδιασμό για την περαιτέρω ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική ατσαλοποίηση του.

Σε αντίθεση με όσα διαδίδει η αστική προπαγάνδα, το ΚΚΕ είναι το μοναδικό κόμμα που μελετά σε βάθος την ιστορία του, που κάνει ειλικρινή αυτοκριτική για τα όποια λάθη και βγάζει πολυτιμα συμπεράσματα που το βοηθούν να ανταποκρίνεται στο ρόλο του ως οργανωμένη πρωτοπορία της εργατικής τάξης.

Το ΚΚΕ μελετά την πολύτιμη συσσωρευμένη πείρα των προηγούμενων χρόνων, αξιολογεί τα λάθη, τις αδυναμίες, αλλά και τη νέα, σύνθετη πραγματικότητα που διαμορφώνεται σε διεθνές και σε εθνικό επίπεδο. 

Αξιολογούνται οι δυσκολίες και τα εμπόδια, όπως επίσης και οι νέες δυνατότητες του Κόμματος, των κομμουνιστών, να παρεμβαίνουν στο εργατικό-λαϊκό κίνημα, να κινητοποιούν δυνάμεις, να γίνεται ολοένα και περισσότερο αποτελεσματική η ίδια η δράση του ΚΚΕ. 

Το Συνέδριο, αλλά και η προσυνεδριακή περίοδος, δίνουν την ευκαιρία για αποτίμηση και επεξεργασία της δουλειάς του Κόμματος σε μια σειρά θέματα: Για την ανασύνταξη του εργατικού-λαϊκού κινήματος, 

για την οικοδόμηση της κοινωνικής συμμαχίας ανάμεσα στην εργατική τάξη και τα σύμμαχα λαϊκά στρώματα, 

για την ολοένα και πιο αποτελεσματική, πρωτοπόρα πάλη ενάντια στο σάπιο καπιταλιστικό σύστημα και τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, τα σύννεφα των οποίων διαρκώς πυκνώνουν στην ευρύτερη περιοχή της ανατολικής Μεσογείου.

Τα ντοκουμέντα του 19ου Συνεδρίου (2013), ερμηνεύοντας σωστά την πορεία των κοινωνικών και πολιτικών εξελίξεων, εξόπλισαν την στρατηγική του ΚΚΕ σε μια εξαιρετικά δύσκολη περίοδο.

 Παρά τις δυσκολίες και τα προβλήματα, παρά την άνοδο του οπορτουνισμού και τη γενικότερη ανασύνθεση του αστικού πολιτικού συστήματος, σε συνθήκες υποχώρησης του εργατικού κινήματος, το ΚΚΕ κατάφερε να σταθεί αταλάντευτο, ανταποκρινομένο στις σύνθετες απαιτήσεις της ταξικής πάλης. 

Προσπάθησε να βελτιώνει καθημερινά τη δράση του, να συνδέει κάθε πολιτικό ή οικονομικό αγώνα, συχνά υπό το βάρος δυσμενών συσχετισμών, με το κύριο καθήκον: την πάλη για την εργατική εξουσία, την προοπτική του σοσιαλισμού-κομμουνισμού. 

Κατάφερε να σταθεί όρθιο στις αντικομμουνιστικές επιθέσεις αστικών και οπορτουνιστικών κέντρων και να πρωτοστατήσει στην πάλη ενάντια στο φασισμό-ναζισμό της εγκληματικής Χρυσής Αυγής.

Με βάση το Πρόγραμμα και την στρατηγική του 19ου Συνεδρίου, το ΚΚΕ ανταποκρίθηκε αποτελεσματικά την τελευταία τετραετία στην ιδεολογική επίθεση που εξαπέλυσαν εναντίον του κέντρα της αστικής εξουσίας με σκοπό την πολιτική του περιθωριοποίηση και την ένταξη του στα «κόμματα του συστήματος».

 Το Κόμμα έδωσε επιτυχώς τη μάχη ενάντια στις σειρήνες του οπορτουνισμού και των ψευδεπίγραφων «αντιμνημονιακών μετώπων» που το καλούσαν να ενσωματωθεί στην πολιτική διαχείρησης του καπιταλιστικού συστήματος.

Οι ίδιες αυτές οπορτουνιστικές σειρήνες 

-είτε προέρχονται από τον ΣΥΡΙΖΑ, είτε από τα κόμματα-δορυφόρους του (ΛΑΕ, Πλεύση Ελευθερίας), 

είτε από «κουκουεδολόγους», ψευτοκομμουνιστές προβοκάτορες τύπου «Εργατικού Αγώνα» και «Νέας Σποράς»– 

είναι βέβαιο ότι θα επιχειρήσουν να επιτεθούν στο Κόμμα εν’ όψει του 20ου Συνεδρίου. 

Θα επιχειρήσουν, όπως κάνουν κατά καιρούς, να ρίξουν λάσπη, να διαστρεβλώσουν, να συκοφαντήσουν το ΚΚΕ και την στρατηγική του. 

Τους το λέμε από τώρα πως ματαιοπονούν. Δεν θα πετύχουν τον στόχο τους.

Από το 20ο Συνέδριο, το ΚΚΕ θα βγει πιο δυνατό, πιο ατσαλωμένο ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά, έτοιμο να ανταποκριθεί στην ιστορική του αποστολή. 

Ένα Κόμμα παντός καιρού, ικανό να αντέχει σε πολιτικές ανηφόρες και κατηφόρες χωρίς να αλλοιώνει ούτε κατ΄ ελάχιστο την στρατηγική του.

 Αυτή θα είναι και η καλύτερη, έμπρακτη τιμή για τα 100 χρόνια της ηρωϊκής και τιμημένης δράσης του ΚΚΕ που συμπληρώνονται το 2018.

Με δεδομένα τα παραπάνω, οι Θέσεις της Κεντρικής Επιτροπής για το 20ο Συνέδριο, που θα δημοσιευθούν μαζί με τον Κυριακάτικο Ριζοσπάστη την προσεχή Κυριακή (18/12), πρέπει να φτάσουν παντού -σε κάθε λαϊκή οικογένεια, σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε γειτονιά, σε νέους και νέες που προβληματίζονται και παλεύουν για ένα καλύτερο μέλλον, οπουδήποτε χτυπά η καρδιά του εργαζόμενου λαού. 

Με μαχητικότητα, ενθουσιασμό και αισιοδοξία για να σπάσει ο πάγος, ν’ ανοίξει και να χαραχτεί ο δρόμος….

του Νίκου Μόττα 

 Την Κυριακή πάρε τις θέσεις διάβασε - μελέτησέ τις 

και έλα Μαζί να τις Συζητήσουμε ώστε και Συ να βάλεις το λιθαράκι Σου 

να Γκρεμίσουμε μία ώρα νωρίτερα το Σύστημα που έχει ξεθεμελιώσει την Ζωή μας. φορτώνοντάς τη Βαρβαρότητα.

η "Δικτατορία" της Κούβας του Φιντέλ:

 ,,τα όπλα τα έχει o λαός 8 εκατομμύρια μέλη σε μια χώρα 11,5 εκατομμυρίων κατοίκων και με αυτά υπερασπίζει την Επανάσταση χωρίς βασανιστήρια, χωρίς εγκλήματα, χωρίς τάγματα θανάτου, χωρίς αγνοούμενους, χωρίς παρανομίες και αυθαιρεσίες,,*** 

Ο θανάτος του Φιντέλ Κάστρο αποτέλεσε την αφορμή για να ξεδιπλωθεί, τόσο διεθνώς όσο και στην Ελλάδα, μια ενορχηστρωμένη επίθεση ενάντια στο ιστορικό ηγέτη της Κουβανικής Επανάστασης και την σοσιαλιστική Κούβα. Το συνονθύλευμα του αντικομμουνισμού, από την ακροδεξιά μέχρι την σοσιαλδημοκρατία, δεν έχασε την ευκαιρία να συκοφαντήσει τον κουβανό επαναστάτη, πότε αποδίδοντας του χαρακτηρισμούς (δικτάτορας, αμφιλεγόμενη προσωπικότητα κλπ) και πότε αναπαράγοντας αποδεδειγμένα ψευδείς πληροφορίες για τη δήθεν αμύθητη περιουσία και την προσωπική του ζωή.

Προκύπτει, λοιπόν, αβίαστα ένα ερώτημα: Σε τι αποσκοπεί όλη αυτή η επίθεση στον Κάστρο και γιατί χύνουν τόσο μελάνι προκειμένου να συκοφαντήσουν την Κούβα;

 Η απάντηση είναι απλή. Ο βιολογικός θάνατος του Φιντέλ λειτούργησε ως αφορμή για να ξεδιπλωθεί μια ευρύτερη επίθεση λάσπης ενάντια στον Σοσιαλισμό. 

Αυτό που ενοχλεί τους υβριστές του Κάστρο- και γι’ αυτό επιτίθενται έτσι λυσσαλέα- είναι αυτό που συμβολίζει η ίδια η Κουβανική Επανάσταση της οποίας ο Φιντέλ υπήρξε πρωτεργάτης: Τη δυνατότητα των λαών, των εργαζομένων να παλέψουν για μια κοινωνία απαλλαγμένη από τα καπιταλιστικά δεσμά και την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. 

Πίσω από κάθε συκοφαντία για τον «δικτάτορα Κάστρο» κρύβεται η αγωνιώδης προσπάθεια της αστικής τάξης και των πραιτωριανών της να μη βγουν συμπεράσματα από τον αγώνα του κουβανικού λαού, να συσκοτιστούν και να διαστρεβλωθούν πλήρως οι κατακτήσεις του σοσιαλισμού στην Κούβα.

Την απάντηση τους, βέβαια, οι λασπολόγοι του Φιντέλ την έλαβαν από τον ίδιο το λαό της Κούβας, που μαζικά, κατά εκατοντάδες χιλιάδες βγήκε στις πλατείες και τους δρόμους, με δάκρυα στα μάτια, να αποτίσει φόρο τιμής στον επαναστάτη, τον κομμουνιστή ηγέτη.  Ωστόσο, η πρόσφατη φαιά αστική προπαγάνδα ενάντια στην Κουβανική Επανάσταση μας δίνει την ευκαιρία να εξετάσουμε ορισμένες πτυχές των αντικομμουνιστών επιχειρήματων που ξεδιπλώθηκαν με αφορμή το θάνατο του Φιντέλ ώστε να βγούν ορισμένα χρήσιμα συμπεράσματα.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ 1η: Περί «δικτατορίας» στην Κούβα.

Βασικός όρος που κυριάρχησε στις συκοφαντίες ενάντια στον Φιντέλ ήταν ο όρος «δικτατορία». Ακούσαμε και διαβάσαμε ότι ο Κάστρο ήταν «δικτάτορας» και το καθεστώς του «καταπιεστικό», «αυταρχικό» κλπ. Το πρώτο σχόλιο που πρέπει να γίνει εδώ είναι ότι η λέξη «δικτατορία», όπως και η λέξη «δημοκρατία» αντίστοιχα, έχουν πρωτίστως ταξικό περιεχόμενο. Αυτό που αποδίδει ο όρος δικτατορία είναι η εξουσία μιας τάξης πάνω στις άλλες- για παράδειγμα, η δικτατορία της αστικής τάξης σε αντιπαράθεση με την δικτατορία του προλεταριάτου.

Τα παπαγαλάκια του αντικομμουνισμού σκόπιμα αποκρύβουν το ταξικό περιεχόμενο της δικτατορίας, βαφτίζοντας «δικτατορία» οποιοδήποτε καθεστώς δεν συνάδει με την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία. Όμως, η αστική δημοκρατία, την οποία υπερασπίζονται, είναι κι’ αυτή μια μορφή δικτατορίας- αυτής της αστικής τάξης, του Κεφαλαίου, πάνω στην εργατική τάξη. Η κυριαρχία του Κεφαλαίου συγκαλύπτεται πίσω από την τυπική ισότητα, τα τυπικά ίσα πολιτικά δικαιώματα, τον υποτιθέμενο πολιτικό «πλουραλισμό». Υπάρχει, ωστόσο, ένα ολόκληρο νομικό οπλοστάσιο και ένας ολόκληρος πολυπλόκαμος μηχανισμός του αστικού κράτους που είναι έτοιμα να καταλύσουν κάθε δικαίωμα όταν κινδυνεύσει η αστική εξουσία.

«Δεν υπάρχει κανένα κράτος, έστω και το πιο δημοκρατικό, που να μην έχει στο σύνταγμα του παραθυράκια και επιφυλάξεις, που εξασφαλίζουν στην αστική τάξη τη δυνατότητα να κινητοποιεί στρατεύματα ενάντια στους εργάτες, να κυρήσσει στρατιωτικό νόμο κλπ. σε περίπτωση “διατάραξης της τάξης”, στην πραγματικότητα σε περίπτωση που η εκμεταλλευόμενη τάξη “παραβιάζει” το καθεστώς της σκλαβιάς της και κάνει προσπάθειες να φέρεται όχι δουλικά»

Β.Ι.ΛΕΝΙΝ, «Η προλεταριακή επανάσταση κι ο αποστάτης Κάουτσκι», Σύγχρονη Εποχή, 2005.

Η Επανάσταση του 1959 στην Κούβα και η διαδικασία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης που ακολούθησε- και συνεχίζεται- απελευθέρωσε την κουβανική εργατική τάξη και αγροτιά από τα δεσμά της καπιταλιστικής κυριαρχίας που είχαν επιβάλλει η (αστική) δικτατορική κυβέρνηση του Φ.Μπατίστα και τα αμερικανικά μονοπώλια. 

Στο πλαίσιο της σοσιαλιστικής δημοκρατίας, η εξουσία στην Κούβα δεν ασκείται από πολιτικούς «τοποτηρητές»-κόμματα του μεγάλου κεφαλαίου όπως συμβαίνει στις καπιταλιστικές χώρες. Αντιθέτως, η εξουσία βρίσκεται στα χέρια της εργατικής τάξης και των συμμάχων της και ασκείται από τους ίδιους μέσω εκλεγμένων λαϊκών οργάνων, από τη βάση ως στην κορυφή.

Το ίδιο το Σύνταγμα της Κούβας (1976) κατοχυρώνει την κοινωνική και συνεταιριστική ιδιοκτησία, απαγορεύοντας την καπιταλιστική. Εύλογα, αυτό προκαλεί αποστροφή και τρόμο στα αστικά επιτελεία και τα φερέφωνα τους. Ωστόσο, η πραγματικότητα είναι ότι στη βάση αυτού του συντάγματος κατοχυρώνονται τόσο η κοινωνική δικαιοσύνη (άγνωστη λέξη στις καπιταλιστικές κοινωνίες) όσο και τα δικαιώματα του εργαζόμενου λαού, απαλλαγμένου από την καπιταλιστική εκμετάλλευση. Μιλάμε, επομένως, για ένα σύνταγμα το οποίο, παρ’ ότι έχει πολλά περιθώρια βελτίωσης στο πλαίσιο της εμβάθυνσης της σοσιαλιστικής διαδικασίας, είναι πολλαπλάσια πιο δημοκρατικό, πολλαπλάσια πιο κοντά στη λαϊκή βούληση, από το πλέον δημοκρατικό αστικό σύνταγμα.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ 2η:  Γίνονται εκλογές στην Κούβα;

Αλληλένδετο με τα παραπάνω είναι το ψευδεπίγραφο επιχείρημα ότι στην Κούβα- στη «δικτατορία του Κάστρο»- δεν γίνονται εκλογές. Πρόκειται για ψέμα. Στην Κούβα γίνονται εκλογές, αλλά όχι στα πρότυπα της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.

Αντιγράφουμε από σχετικό κατατοπιστικό άρθρο που δημοσιεύθηκε στο Ατέχνως: Οι τοπικές εκλογές στην Κούβα είναι μια σοβαρή διαδικασία, καθώς τα τοπικά Λαϊκά Συμβούλια θεωρούνται και είναι, το κύτταρο της Λαϊκής Εξουσίας. Το Λαϊκό Συμβούλιο (της Λαϊκής Εξουσίας), είναι υποδιαίρεση του Δήμου με βάση τον αριθμό των κατοίκων. Ένας Δήμος έχει πολλά Λαϊκά Συμβούλια, ένα σε κάθε γειτονιά, και το αντίστοιχο Δημοτικό Συμβούλιο της Λαϊκής Εξουσίας, που εκλέγεται με την ίδια διαδικασία.

Για την εκλογική διαδικασία στην Κούβα αξίζει να σημειωθούν επιγραμματικά τα εξής:

1. Κάθε ψηφοφόρος έχει το δικαίωμα να προτείνει υποψήφιο στη λαϊκή συνέλευση, η οποία αποφασίζει τις υποψηφιότητες που θα συγκροτήσουν το ψηφοδέλτιο. Η ψηφοφορία είναι μυστική, η καταμέτρηση των ψηφοδελτίων γίνεται δημόσια και η συμμετοχή στην εκλογική διαδικασία είναι ισότιμη και δωρεάν.

2. Σε αντίθεση με τις εκλογικές διαδικασίες στις αστικές δημοκρατίες, ένας υποψήφιος στις κουβανικές τοπικές εκλογές δεν επιτρέπεται- αλλά και δε χρειάζεται- να ξοδέψει χρήματα για να εκλεγεί, μιάς και τον επιλέγουν κατ’ αρχή για υποψήφιο οι συμπολίτες του μέσα από τις λαϊκές συνελεύσεις.

3. Ο υποψήφιος που εκλέγεται σε δημόσιο αξίωμα διατηρεί το μισθό της δουλειάς που έκανε πριν την εκλογή του (πληρώνεται δηλαδή κάθε μήνα από τη δουλειά του, π.χ. εργοστάσιο). Αν δεν επανεκλεγεί, ή περάσει το θεσμοθετημένο όριο των 2 θητειών, επιτρέφει στη δουλειά του.

4. Ισχύει η ανακλητότητα των εκλεγμένων σε δημόσια αξιώματα υποψηφίων, ενώ κάθε εκλεγμένος υποχρεούται από το νόμο να οργανώσει κάθε 6 μήνες δημόσιο απολογισμό στο Σώμα που τον εξέλεξε (λαϊκή συνέλευση).

Υποσημείωση 1: Στις κουβανικές εκλογές συμμετέχουν και άτομα που αυτοχαρακτηρίζονται «αντιφρονούντες» (dissidents). Στις τοπικές εκλογές τον Απρίλη του 2015 έλαβαν μέρος ως υποψήφιοι στην Αβάνα οι «αντιφρονούντες» Ιλντεμπράντο Τσαβιάνο και Γούνιο Λόπες. Δεν κατάφεραν ωστόσο να συγκεντρώσουν τον απαραίτητο αριθμό ψήφων και παραδέχθηκαν δημοσίως την εκλογική τους ήττα, χωρίς να εκφράσουν καμία καταγγελία για την εκλογική διαδικασία.

Υποσημείωση 2: Τι έχουν άραγε να πουν οι συκοφάντες της Κούβας για το εκλογικό σύστημα των ΗΠΑ, όπου άλλος κατακτά την πλειοψηφία των ψήφων και… άλλος εκλέγεται πρόεδρος (βλ. Μπους-Γκορ το 2000, πρόσφατα Κλίντον-Τραμπ); 

Τι έχουν άραγε να πουν για την ποιότητα της δημοκρατίας όταν στον προεκλογικό αγώνα συμμετέχουν, ως χρηματοδότες και σπόνσορες κομμάτων και υποφηφίων, επιχειρηματικοί όμιλοι, πολυεθνικές, τραπεζικά funds, μεγαλοεκδότες κλπ, όπως συμβαίνει στις ΗΠΑ και σε χώρες της Ε.Ε;  Τι σόι δημοκρατία είναι άραγε αυτή στην οποία κυβερνάνε κόμματα, ή συμμαχίες κομμάτων, που δεν υπερβαίνουν το 25%-30% της λαϊκής ψήφου;

Δεν περιμένουμε ασφαλώς κάποια απάντηση…

ΣΗΜΕΙΩΣΗ 3η: Διώκεται η διαφορετική άποψη στην Κούβα;

Στην Κούβα, μας ενημερώνουν οι απολογητές του ιμπεριαλισμού, διώκονται οι «αντιφρονούντες», φυλακίζονται, βασανίζονται και άλλα τινά. Πρόκειται για ψεύδος και κατάφωρη διαστρέβλωση της πραγματικότητας. Και αυτό, διότι στην Κούβα, δεν διώκονται όσοι εκφράζουν διαφορετική άποψη, αλλά όσοι διαπράττουν αντεπαναστατικές ενέργειες. Το άρθρο 1, παρ.1 του ποινικού κώδικα της Δημοκρατίας της Κούβας ορίζει ως σκοπούς του νόμου «την προστασία της κοινωνίας, των προσώπων, της κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής τάξης και του κρατικού πολιτεύματος».

Υπάρχει, λοιπόν, η απαραίτητη νομική βάση για την προστασία της σοσιαλιστικής νομιμότητας και τη δίωξη αντεπαναστατικών ενεργειών (τρομοκρατία, σαμποτάζ κλπ.). Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι, από την Επανάσταση του 1959 μέχρι και σήμερα, η Κούβα έχει αντιμετωπίσει πληθώρα τέτοιου είδους αντεπαναστατικών ενεργειών, χρηματοδοτούμενων κυρίως από κέντρα των ΗΠΑ, με στόχο την υπονόμευση και αποσταθεροποίηση της σοσιαλιστικής δημοκρατίας.

«Εδώ πολλοί μιλούν ενάντια στην κυβέρνηση και κάνουν κριτική στην κυβέρνηση. Εδώ κανείς δεν έχει συλληφθεί, επειδή έκανε κριτική στην κυβέρνηση… Δεν είναι το ίδιο μια κριτική ενάντια στην κυβέρνηση με τις αντεπαναστατικές δραστηριότητες, τα σαμποτάζ στην οικονομία, τα σαμποτάζ στη γεωργία… Κανείς δεν έχει συλληφθεί στην Κούβα για τις πολιτικές του ιδέες» […] η δύναμη δε βρίσκεται στα όπλα, ούτε στους νόμους, ούτε στους θεσμούς του κράτους. Βρίσκεται στο λαό, στις μάζες, στις επαναστατικές πεποιθήσεις και στην πολιτική κουλτούρα κάθε πολίτη. Η δύναμη δε βρίσκεται στο ψέμα και στη δημαγωγία, αλλά στη σοβαρότητα, στην αλήθεια και στη συνείδηση».  ΦΙΝΤΕΛ ΚΑΣΤΡΟ.

Το επιχείρημα περί «πολιτικών κρατουμένων» στην Κούβα προβάλλεται σκόπιμα διαστρεβλωμένο από την αστική προπαγάνδα. Και αυτό διότι τα αστικά φερέφωνα βαφτίζουν ως «πολιτικούς κρατούμενους» όσους έχουν καταδικαστεί, σύμφωνα με το νόμο και με πλήρη διαφάνεια των νομικών διαδικασιών, για αντεπαναστατική δραστηριότητα, για τρομοκρατικές ενέργειες που στόχευαν στην κατάλυση της σοσιαλιστικής δημοκρατίας. Να σημειωθεί ότι μόνο στις αρχές της δεκαετίας του 1960 υπήρχαν στην Κούβα περί τις 300 χρηματοδοτούμενες από την CIA αντεπαναστατικές ομάδες-  αυτές πως έπρεπε άραγε να αντιμετωπιστούν;

Υποσημείωση 1η: Γιατί τα αστικά κράτη έχουν το δικαίωμα να συλλαμβάνουν και να δικάζουν αυτούς που, σύμφωνα με το αστικό τους δίκαιο, θεωρούνται «τρομοκράτες» και το σοσιαλιστικό κουβανικό κράτος να μην έχει τη δυνατότητα αυτή; Ιδιαίτερα όταν αυτό το σοσιαλιστικό κουβανικό κράτος βρίσκεται για περισσότερες από πέντε δεκαετίες στο στόχαστρο τρομοκρατικών και παραστρατιωτικών ομάδων που εδρεύουν στη Φλόριντα.

Υποσημείωση 2η: Όσοι κάνουν λόγο για βασανιστήρια κρατουμένων στην Κούβα δεν έχουν άδικο. Πράγματι, στο νησί της Κούβας λαμβάνουν χώρα φριχτά βασανιστήρια που έχουν καταδικαστεί ποικιλοτρόπως από τη διεθνή κοινότητα. Αναφερόμαστε ασφαλώς στην περίφημη ναυτική στρατιωτική βάση των ΗΠΑ, στην επαρχία Γκουαντάναμο στα νότια της Κούβας, όπου υπάρχει το ομώνυμο αμερικανικό κολαστήριο. Τα απάνθρωπα βασανιστήρια που έχουν κατά καιρούς γίνει γνωστά δεν τα διαπράττει η «δικτατορία του Κάστρο», αλλά οι μηχανισμοί της ιμπεριαλιστικής υπερδύναμης, πρόεδρος της οποίας ήταν την τελευταία οκταετία το… «περιστέρι της ειρήνης», ο «σύγχρονος Περικλής» Μπαράκ Ομπάμα. Γι’ αυτά θα μας πούν τίποτε οι παπαγάλοι του αντικομμουνισμού;

ΣΗΜΕΙΩΣΗ 4η: «Θέλετε να γίνουμε Κούβα;»

Είναι σαφές ότι τα σπουδαία επιτεύγματα της Κουβανικής Επανάστασης σε μια σειρά τομείς της κοινωνικής ζωής ενοχλούν τους απολογητές της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Ενοχλεί, για παράδειγμα, το γεγονός ότι η Κουβανική Επανάσταση παρέλαβε μια χώρα- αποικία των ΗΠΑ- με πολύ χαμηλό επίπεδο παραγωγικών δυνάμεων και τη μετέτρεψε σταδιακά, με την  καθοριστική οικονομική συμβολή της ΕΣΣΔ, σε ένα κράτος με υψηλού επιπέδου, προσβάσιμες σε όλο το λαό, δημόσιες υπηρεσίες Υγείας, Παιδείας, Πρόνοιας. Τους ενοχλεί το γεγονός ότι η σοσιαλιστική οικοδόμηση κατάφερε μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα να εξαλείψει σχεδόν οριστικά τον αναλφαβητισμό που επικρατούσε στην προ-επαναστατική Κούβα. Τους ενοχλεί, ασφαλώς, ότι η μικρή Κούβα των 11 εκατομμυρίων κατοίκων, πρωταγωνίστησε στη διεθνιστική βοήθεια και αλληλεγγύη σε λαούς που πάλευαν και παλεύουν ενάντια στην ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα- από τη νότια Αμερική μέχρι την Ανγκόλα.

Επειδή ακριβώς το παράδειγμα της Κούβας τους ενοχλεί βάλθηκαν να κάνουν το άσπρο-μαύρο, να σπιλώσουν και να συκοφαντήσουν τον Φιντέλ Κάστρο και την Κουβανική Επανάσταση. Θέτουν, μάλιστα, προβοκατόρικα πολλές φορές το ερώτημα «Τι θέλετε δηλαδή, να γίνουμε Κούβα;». Να και η απάντηση:

• Στην Κούβα το ποσοστό της ανεργίας είναι 2,4% (2015), με το χαμηλότερο ποσοστό να έχει καταγραφεί το 2008 (1,6%). Τα ποσοστά ανεργίας είναι αντίστοιχα: Στην Ελλάδα 23,4% και στην Ε.Ε. 8,5% (2016). Στον «καπιταλιστικό παράδεισο» των ΗΠΑ, περισσότερα από 16 εκατομμύρια αμερικανοί είναι άνεργοι ή υποαπασχολούνται (Bureau of Labor Statistics, 2016). 

• Στην Κούβα το ποσοστό των ανθρώπων που δεν έχουν στέγη είναι πρακτικά μηδενικό, καθώς δεν υπάρχει κουβανός που να μένει στο δρόμο. Στην Ε.Ε. ο αριθμός των ανθρώπων που ζουν στο δρόμο υπολογίζεται σε περισσότερα από 5 εκατομμύρια. Στις ΗΠΑ ο αντίστοιχος αριθμός των αστέγων υπολογίζεται μεταξύ 1,6 – 3,5 εκατομμύρια, στη Γερμανία 350.000, στη Βρετανία 112.000 (2013), στη Γαλλία 140.000 (2012). 

• Το κουβανικό εθνικό σύστημα Υγείας- δωρεάν και προσβάσιμο για το σύνολο του λαού- έχει χαρακτηριστεί από την UNESCO ως «παράδειγμα προς μίμηση» για όλες τις χώρες του κόσμου. Η Κούβα πρωτοπορεί παγκοσμίως στην αντιμετώπιση ασθενειών που σχετίζονται με τον καρκίνο, ενώ έχει εξαιρετικά υψηλούς δείκτες σε μια σειρά τομείς της Ιατρικής, από την καρδιολογία μέχρι τις μεταμοσχεύσεις οργάνων. Σε ότι αφορά δε τις ανάγκες σε φάρμακα και εμβόλια, το 90% αυτών παράγεται στην Κούβα. 

Το 2007, ο σκηνοθέτης Μάικλ Μουρ βρέθηκε στο στόχαστρο της κυβέρνησης των ΗΠΑ επειδή σε σχετικό ντοκυμαντέρ του αντιπαρέβαλε το σύστημα Υγείας της Κούβας με το αντίστοιχο των ΗΠΑ, προβάλοντας τη βαρβαρότητα της εκμετάλλευσης που βιώνουν καθημερινά εκατομμύρια αμερικανοί πολίτες. 

Είναι χαρακτηριστικό ότι στις ΗΠΑ το 15% του πληθυσμού είναι ανασφάλιστο ενώ ένα 5% προσφεύγει στην ιδιωτική ασφάλιση. Σε αντίθεση με τον καπιταλιστικό κόσμο, όπου η υγεία έχει καταστεί εμπόρευμα και αντικείμενο κερδοσκοπίας, στην Κούβα παραμένει δημόσιο αγαθό. 

• Η Κούβα διατηρεί ένα από τα χαμηλότερα ποσοστά αναλφαβητισμού παγκοσμίως, με το 13% των δαπανών του ετήσιου κρατικού προϋπολογισμού να πηγαίνει στη βελτίωση του δημόσιου και δωρεάν συστήματος Παιδείας. 

Το αντίστοιχο ποσοστό που δαπανούν οι ΗΠΑ- όπου υπάρχουν σχολεία, κολλέγια και πανεπιστήμια πολλών ταχυτήτων, ανάλογα με το πορτοφόλι του καθενός- είναι 5,62%, στη Γερμανία 5,08% ενώ ο μέσος όρος στην Ε.Ε δεν ξεπερνά το 4,78%.

 Η οργάνωση του κουβανικού συστήματος Παιδείας είναι έτσι δομημένη ώστε, όχι μόνο δεν απαιτεί ούτε μισό σεντ από τους γονείς, αλλά αντιθέτως είναι το κράτος που παρέχει τα απαραίτητα στους μαθητές: Η κατώτερη και η μέση βαθμίδα εκπαίδευσης είναι ολοήμερη, ενώ προβλέπεται για τα παιδιά να πάρουν το πρωϊνό γάλα, το δεκατιανό και το μεσημεριανό τους. Στο πλαίσιο του ολοήμερου σχολείου οι μαθητές έρχονται σε επαφή με τον αθλητισμό, την εκμάθηση ξένων γλωσσών, τον Πολιτισμό (μουσική, χορός, τραγούδι, θέατρο κλπ). Η δε μεταφορά τους γίνεται δωρεάν με σχολικά λεωφορεία.

Θα μπορούσαν να γραφτούν πολλά περισσότερα για τις σπουδαίες κατακτήσεις της Κουβανικής Επανάστασης. Ωστόσο, από τα παραπάνω γίνεται σαφές το εξής: Λίγα μόλις χιλιόμετρα μακριά από τις ακτές της αμερικανικής υπερδύναμης, με ένα γενοκτονικό, εγκληματικό οικονομικό και εμπορικό αποκλεισμό που διαρκεί εδώ και 55 χρόνια, η μικρή σοσιαλιστική Κούβα έχει καταφέρει όχι μόνο να σταθεί όρθια αλλά να προοδεύσει και να πετύχει μεγάλες κατακτήσεις για τις εργατικές-λαϊκές ανάγκες. Κατακτήσεις που στον καπιταλισμό φαντάζουν- και είναι- αδιανόητες. Αυτό είναι που οι απολογητές της καπιταλιστικής βαρβαρότητας δεν πρόκειται ποτέ να συγχωρήσουν στον Φιντέλ Κάστρο και την Κούβα- το γεγονός ότι δε λύγισαν, δεν έκαναν πίσω ακόμη και όταν οι αντεπαναστατικές ανατροπές στις αρχές της δεκαετίας του ’90, στην ΕΣΣΔ και τις σοσιαλιστικές χώρες της ανατολικής Ευρώπης, έφερναν τα πάνω κάτω και άλλαζαν τους συσχετισμούς δύναμης παγκοσμίως.

Αυτή είναι η «δικτατορία» που φοβούνται και προσπαθούν να ξορκίσουν με συκοφαντίες και λάσπη. Μια «δικτατορία» ενάντια στα μονοπώλια και την εκμετάλλευση που υπηρετούν. Μια «δικτατορία» όπου ο λαός, η εργατική τάξη είναι αφέντης του πλούτου που παράγει, βαδίζοντας τον σοσιαλιστικό δρόμο, παρά τις δυσκολίες και τα εμπόδια.

Η ιστορική κληρονομιά του Κομαντάντε Φιντέλ Κάστρο, η δυνατότητα των λαών να βγουν στο προσκήνιο και να διεκδικήσουν την απελευθέρωση τους από τα δεσμά της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, τους στοιχειώνει και θα τους στοιχειώνει για πάντα.

από Ατέχνως: 

του Νίκου Μόττα με τίτλο: Ο Φιντέλ, η Κούβα και η αστική προπαγάνδα

************************************

*** Οι δημοκρατικές δομές μιας "δικτατορίας" !!!

Ο Γιώργος μπήκε φουριόζος στο γραφείο μου λίγο μετά τις 8 το πρωί. "Ρε φίλε, εσύ που τα ψάχνεις", μου είπε, "ξέρω ότι στην Κούβα ψηφίζουν για τα πάντα. Μπορείς να μου βρεις με ποιο σύστημα γίνεται αυτό, πώς συμμετέχει ο λαός στην λήψη των αποφάσεων, να το τρίψω στην μούρη μερικών-μερικών;". Γιώργο μου, τό 'πες κι έγινε! Τέτοια χατήρια δεν τα χαλάω, οπότε... πιάσε καρέκλα!
Κατ' αρχάς, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως, όταν μιλάμε για την Κούβα, μιλάμε για μια σοσιαλιστική χώρα. Κι όπως έχουμε πει πολλές φορές, η σοσιαλιστική δημοκρατία δεν έχει καμμιά σχέση με την αστική "δημοκρατία", η οποία αποτελεί βιτρίνα για την εξαπάτηση του λαού και τη διαιώνιση της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας της ολιγαρχίας του πλούτου.

 Η σοσιαλιστική δημοκρατία είναι η εξουσία τής εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων και βασίζεται στις σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής, όπου όλα τα βασικά μέσα παραγωγής αποτελούν ιδιοκτησία όλου του λαού.

Κούβα: Επιγραφές διαφόρων τμημάτων Επιτροπών Υπεράσπισης της Επανάστασης

Βασικό χαρακτηριστικό της λαϊκής εξουσίας στην Κούβα είναι οι Επιτροπές Υπεράσπισης της Επανάστασης (ΕΥΕ), τις οποίες ίδρυσε ο ίδιος ο Φιντέλ στις 28 Σεπτεμβρίου 1960. Υπάρχουν σε κάθε γειτονιά, αποτελούνται από ενόπλους και σ' αυτές συμμετέχει εθελοντικά η πλειοψηφία των πολιτών (περίπου 8 εκατομμύρια μέλη σε μια χώρα 11,5 εκατομμυρίων κατοίκων!). 

Τα όργανα της λαϊκής εξουσίας, από τότε που δημιουργήθηκαν, βρήκαν στις ΕΥΕ τούς πιο δραστήριους συνεργάτες τους. Σαν δημιουργική ιδέα της Κουβανικής Επανάστασης, που ίδρυσε για πρώτη φορά στην ιστορία αυτή τη μαζική οργάνωση, οι ΕΥΕ αποτέλεσαν συμβολή στην πείρα του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος. Οι ΕΥΕ ήταν και είναι o φόβος και o τρόμος της αντεπανάστασης κι αποτελούν μια γιγάντια λαϊκή πλημμύρα, που χωρίς αυτήν, χωρίς την αποφασιστική υποστήριξή της στο Κόμμα, θα ήταν αδιανόητο το επαναστατικό κέφι και o ενθουσιασμός, η οργάνωση και η πειθαρχία της πορείας του μαχητή λαού μας (Φιντέλ).

Η λαϊκή εξουσία στην Κούβα εκφράζεται με τις αρχές και τον τρόπο που είχε υποδείξει ο Λένιν. Δηλαδή, οι εκπρόσωποι του λαού σε οποιοδήποτε όργανο διέπονται από αιρετότητα, ανακλητότητα και εναλλαγή ενώ όλοι ανεξαιρέτως υπόκεινται σε έλεγχο.

Κύτταρο της σοσιαλιστικής κοινωνίας τής Κούβας είναι οι Συνελεύσεις Βάσης Λαϊκής Εξουσίας, οι οποίες υπάρχουν σε κάθε γειτονιά και σε κάθε χωριό, σε κάθε μια από τις οποίες αντιστοιχούν 500-1000 πολίτες. Ως κοινωνικό κύτταρο, κάθε τέτοια συνέλευση αφ' ενός μεν ασχολείται με όλα τα λαϊκά προβλήματα της γειτονιάς ή του χωριού αφ' ετέρου δε εκλέγει (με μυστική και μη υποχρεωτική ψηφοφορία) έναν αντιπρόσωπο για την υπερκείμενη Δημοτική Συνέλευση Λαϊκής Εξουσίας από λίστα υποψηφίων. Φυσικά, μπορούν να βάλουν υποψηφιότητα όποιοι και όσοι θέλουν ενώ απαγορεύεται να υπάρχει μόνο ένας υποψήφιος.

Δεν υπάρχουν επαγγελματίες πολιτικοί σ' αυτή τη συγκέντρωση πρότασης υποψηφίων, αλλά απλώς γείτονες. Κανένας δε σηκώνεται για να αναγγείλει ότι είναι υποψήφιος για κάποιο αξίωμα. Οι ψηφοφόροι προτείνουν εκείνους που νομίζουν ότι μπορούν να τους αντιπροσωπεύσουν με τov καλύτερο τρόπο. Συζητούν ελεύθερα τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα κάθε υποψήφιου. Κάθε αντιπρόσωπος πρέπει να συναντιέται με τους ανθρώπους που μένουν στη δική του εκλογική περιφέρεια μια φορά κάθε τρεις μήνες και να δώσει λογαριασμό για τις πράξεις του. Υποχρεώνεται, επίσης, να συγκαλεί μικρότερες συγκεντρώσεις σε πιο συχνά διαστήματα και να διαθέτει χρόνο για να συναντιέται με ψηφοφόρους χωριστά και v' ακούει τα προβλήματά τους, τα παράπονά τους και τις υποδείξεις τους.

Με την ίδια φιλοσοφία, οι Δημοτικές Συνελεύσεις Λαϊκής Εξουσίας υποδεικνύουν τους υποψήφιους για τις Επαρχιακές Συνελεύσεις Λαϊκής Εξουσίας, οι οποίες με την σειρά τους υποδεικνύουν τους υποψηφίους για την υπέρτερη όλων Εθνική Συνέλευση Λαϊκής Εξουσίας, το ανώτατο όργανο εξουσίας τής χώρας. Στην Εθνική Συνέλευση αντιστοιχεί ένας βουλευτής για κάθε 20.000 κατοίκους. Σήμερα, η Εθνική Συνέλευση αποτελείται από 612 βουλευτές και αξίζει να σημειωθεί ότι οι 120 απ' αυτούς δεν είναι μέλη τού Κομμουνιστικού Κόμματος.

Στην κουβανική "δικτατορία" υπάρχει και κάτι που δεν προβλέπεται στις αστικές "δημοκρατίες": ο μηχανισμός ανάκλησης των αντιπροσώπων. Αυτός ο μηχανισμός ενεργοποιείται στις Δημοτικές Συνελεύσεις Λαϊκής Εξουσίας με την έγγραφη αίτηση του 20% των εκλογέων τής περιοχής της. Ακολουθεί ψηφοφορία, κατά την οποία αρκεί απλή πλειοψηφία για να ανακληθεί ο αντιπρόσωπος και να προκηρυχθεί αναπληρωματική εκλογική διαδικασία για την πλήρωση της κενής θέσης.
Λεπτομέρεια πρώτη: Το δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι σε όλα τα σώματα απονέμεται σε κάθε κουβανό μόλις κλείσει τα 16 χρόνια του. Το μόνο δικαίωμα που απονέμεται στα 18 είναι το εκλέγεσθαι στην Εθνική Συνέλευση.

Πρώτη διακήρυξη της Αβάνας - 2 Σεπτεμβρίου 1960

Επειδή γίνεται πολύς λόγος για πολιτικές διώξεις στην Κούβα και για φυλακίσεις αντιφρονούντων, ας πούμε δυο λόγια και γι' αυτό το θέμα:Ο ποινικός κώδικας της Κούβας, με πλήρη ταξική ειλικρίνεια, ορίζει ευθύς εξ αρχής ως σκοπούς τού νόμου την προστασία της κοινωνίας, των προσώπων, της κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής τάξης, του κρατικού πολιτεύματος, της ιδιοκτησίας που αναγνωρίζεται από το σύνταγμα και τους νόμους, την τήρηση των δικαιωμάτων και υποχρεώσεων των πολιτών και την ενίσχυση της συνείδησης του σεβασμού της σοσιαλιστικής νομιμότητας. Όμως, επειδή όλα τούτα ακούγονται μάλλον γενικόλογα και ασαφή, οι αντεπαναστατικές πράξεις ορίζονται με απόλυτη σαφήνεια ώστε να μην υπάρχει το παραμικρό περιθώριο για καταχρηστικές διώξεις. Με απλά λόγια: όποιος τιμωρείται για αντεπαναστατική δράση, έχει προβεί σε πράξη η οποία χαρακτηρίζεται σαφώς ως εχθρική προς την επανάσταση.

Εδώ πολλοί μιλούν ενάντια στην κυβέρνηση και κάνουν κριτική στην κυβέρνηση. Εδώ κανείς δεν έχει συλληφθεί, επειδή έκανε κριτική στην κυβέρνηση. Μια κριτική ενάντια στην κυβέρνηση δεν είναι το ίδιο με τις αντεπαναστατικές δραστηριότητες, τα σαμποτάζ στην οικονομία, τα σαμποτάζ στη γεωργία κλπ. Κανείς δεν έχει συλληφθεί στην Κούβα για τις πολιτικές του ιδέες (...) Η δύναμη δεν βρίσκεται στα όπλα ούτε στους νόμους ούτε στους θεσμούς του κράτους. Βρίσκεται στον λαό, στις μάζες, στις επαναστατικές πεποιθήσεις και στην πολιτική κουλτούρα κάθε πολίτη. Η δύναμη δε βρίσκεται στο ψέμα και στη δημαγωγία, αλλά στη σοβαρότητα, στην αλήθεια και στη συνείδηση. Επιπλέον, τα όπλα τα έχει o λαός και με αυτά υπερασπίζει την Επανάσταση χωρίς βασανιστήρια, χωρίς εγκλήματα, χωρίς τάγματα θανάτου, χωρίς αγνοούμενους, χωρίς παρανομίες και αυθαιρεσίες. Ποτέ δε χρησιμοποιήθηκε ένας στρατιώτης, ένας αστυνομικός ή ένας πυροσβέστης ενάντια στο λαό (...) Δεν πρέπει να παραβιάζεται κανένας νόμος, δεν πρέπει να πέφτουμε σε καμιά παρανομία. Αν οι νόμοι δεν είναι αρκετά ισχυροί, ας τους κάνουμε πιο ισχυρούς. Δεν πρέπει να διαπράττεται καμμιά κατάχρηση εξουσίας. Όχι! Δεν πρέπει να πέφτουμε σε πρακτικές βίας. Όχι! Εμείς δεν μπορούμε να πέφτουμε σε εκείνο που πέφτουν οι καπιταλιστικές κοινωνίες, που οργανώνουν αποσπάσματα θανάτου, διαπράττουν εγκλήματα κλπ. Ο αγώνας ενάντια στις αντικοινωνικές και εγκληματικές δραστηριότητες πρέπει το ίδιο να είναι μια μάχη ολόκληρου του λαού (Φιντέλ).

Λεπτομέρεια δεύτερη: Στην Κούβα, όλοι οι νόμοι ερμηνεύονται και εφαρμόζονται από αιρετούς και ανακλητούς από τον λαό δικαστές, νομικούς και λαϊκούς (ενόρκους). Η εκλογή και η ανάκλησή τους γίνονται με βάση συγκεκριμένη διαδικασία και απολογούνται δημόσια για τις εργασίες τους.

Προφανώς, όλα αυτά δεν ακούγονται πολύ δημοκρατικά  σε κάποιους σαν τον κ. Γιάννη Πρετεντέρη, ο οποίος προχτές έγραψε ότι το όραμα του Φιντέλ "ξεκίνησε ως επαγγελία απελευθέρωσης και κατάντησε το πιο αιμοβόρο και αποκρουστικό τέρας τού 20ού αιώνα". Δεν παραξενευόμαστε για την στάση όλων αυτών, οι οποίοι θεωρούν ως δημοκρατία την εναλλαγή αστικών κομμάτων στην διαχείριση της εξουσίας και δεν ξεγελιόμαστε από τις ανοησίες τους επειδή γνωρίζουμε κάτι απλό:

Η προλεταριακή δημοκρατία είναι ένα εκατομμύριο φορές πιο δημοκρατική από την πιο δημοκρατική αστική δημοκρατία (*).

Αβάνα, Πλατεία Επανάστασης, 30/11/2016: Η ύστατη τιμή στον "δικτάτορα" από τους "καταπιεσμένους υπηκόους" του.

------------------------------------------------
(*) Β.Ι.Λένιν, "Η προλεταριακή επανάσταση κι ο αποστάτης Κάουτσκι" (Άπαντα, τόμος 37, σελίδα 103). Το υλικό για τις δομές της Κούβας αντλήθηκε από το βιβλιαράκι "Το σύνταγμα και το πολιτικό σύστημα της δημοκρατίας της Κούβας" (Σύγχρονη Εποχή, 2004).

από: Cogito ergo sum

Σφοι του ΑΚΕΛ: "αν θέλουμε να μιλήσουμε ξεκάθαρα, οφείλουμε να πούμε την ωμή αλήθεια":

Οι πρόσφατες εξελίξεις με τις διαπραγματεύσεις για το Κυπριακό επαναφέρουν στην επικαιρότητα τις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις για μια ευνοϊκή 

-για τα μονοπωλιακά συμφέροντα- 

διευθέτηση του ζητήματος. 

Μέσω της περιβόητης διζωνικής-δικοινοτικής ομοσπονδίας, το διχοτομικό σχέδιο Ανάν, που ο κυπριακός λαός είχε «θάψει» τον Απρίλη του 2004 μέσω της ψήφου του, «νεκρανασταίνεται» για να προσφερθεί και πάλι, υπό νέα μορφή, ως δήθεν λύση του Κυπριακού.

 Στο πλαίσιο αυτό επιχειρείται να καλλιεργηθεί κλίμα ευφορίας με απώτερο στόχο τον εγκλωβισμό του κυπριακού λαού 

(ελ/κυπρίων και τ/κυπρίων), 

ώστε να συναινέσει σε μια συνομοσπονδιακή 

-ουσιαστικά διχοτομική- 

«λύση». 

Η τεχνητή αυτή «ευφορία» πάει χέρι-χέρι με απειλές και εκβιασμούς απέναντι στο λαό της Κύπρου, ότι τάχα η προωθούμενη συνομοσπονδία αποτελεί την «τελευταία ευκαιρία για επανένωση». 

Τα ίδια, βεβαίως, λέγανε και πριν 12 χρόνια, προκειμένου να εκβιάσουν τους ελληνοκυπρίους ώστε να δεχθούν το διχοτομικό σχέδιο Ανάν.

Η πορεία των διαπραγματεύσεων, σε συνδιασμό με τις παρεμβάσεις ιμπεριαλιστικών παραγόντων και την τουρκική αδιαλλαξία, προοιωνίζουν δυσμενείς εξελίξεις για το λαό της Κύπρου. 

Ωστόσο, αυτό που αναδεικνύεται ως ιδιαίτερα προβληματικό στοιχείο είναι η στάση της ηγεσίας του ΑΚΕΛ, 

αυτού του ιστορικού κόμματος που στις πλάτες του κουβαλά δεκαετίες αγώνων και θυσιών για την κυπριακή εργατική τάξη. 

Η θέση του ΑΚΕΛ υπέρ της διζωνικής-δικοινοτικής ομοσπονδίας, 

δηλαδή υπέρ μιας λύσης 

που στην πράξη αποτελεί το προζύμι 

της οριστικής διχοτόμησης της Κύπρου, 

αποτελεί ιστορικό λάθος που μόνο δεινά μπορεί να φέρει στον κυπριακό λαό. 

Με την θέση του αυτή, η ηγεσία του ΑΚΕΛ σύρεται δυστυχώς πίσω από το άρμα της κυβέρνησης Αναστασιάδη 

και γίνεται συναυτουργός, είτε άμεσα είτε έμμεσα, 

στην προσπάθεια δημιουργίας ενός συνομοσπονδιακού κρατιδίου-προτεκτοράτου της Τουρκίας και του ΝΑΤΟ.

Η τέτοια στάση της ηγεσίας του ΑΚΕΛ στο Κυπριακό αντανακλά μια γενικότερη αναμόρφωση του ταξικού και ιδεολογικού χαρακτήρα του κόμματος. 

Αν θέλουμε να μιλήσουμε ξεκάθαρα, χωρίς αυταπάτες και ωραιοποιήσεις, οφείλουμε να πούμε την ωμή αλήθεια: ότι εδώ και χρόνια το ΑΚΕΛ έχει μπει σε μια πορεία αποκομμουνιστικοποίησης, αποποίησης των μαρξιστικών-λενινιστικών ιδεολογικών του βάσεων, η οποία με αργά αλλά σταθερά βήματα οδηγεί στην σοσιαλδημοκρατικοποίηση του ιστορικού κόμματος της κυπριακής εργατικής τάξης. 

Στο πλαίσιο αυτό, το ΑΚΕΛ ανέπτυξε την «δική του αντίληψη για τον σοσιαλισμό»

-όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στην επίσημη ιστοσελίδα του- μέσα στην οποία κυοφορείται 

η αποκύρηξη της μαρξιστικής-λενινιστικής ιδεολογίας και η υιοθέτηση εναλλακτικών δρόμων προς το σοσιαλισμό, κοινοβουλευτικών αυταπατών και διαταξικής ειρήνης και συνεργασίας.

Χαρακτηριστικό της ιδεολογικής μετάλλαξης στην οποία οδηγείται το ΑΚΕΛ είναι η παρουσία του στην κυβερνητική εξουσία την πενταετία 2008-2013, η οποία αποτελεί πηγή χρήσιμων συμπερασμάτων. 

Η διακυβέρνηση του ΑΚΕΛ έδειξε πεντακάθαρα τα αδιέξοδα της διαχείρισης του καπιταλιστικού συστήματος, ανεξαρτήτως των όποιων καλών προθέσεων και διακηρύξεων. 

Αναδείχθηκε, πέραν πάσης αμφιβολίας, το ανέφικτο της φιλολαϊκής διαχείρισης του Καπιταλισμού και επιβεβαιώθηκε ότι οι συμβιβασμοί στο πλαίσιο της Ε.Ε. δε μπορεί παρά να είναι αντιλαϊκοί, επιφέροντας οδυνηρά μέτρα 

για την εργατική τάξη και το λαό. 

Και αυτο, διότι η πορεία της αστικής διακυβέρνησης, ακόμα κι αν στο τιμόνι της βρίσκεται το Κομμουνιστικό Κόμμα, 

είτε άμεσα είτε μέσω συμμαχικών σχημάτων, έχει τους δικούς της αντικειμενικούς νόμους.

Παρά τους δυνατούς, ιστορικούς δεσμούς του κόμματος με την κυπριακή εργατική τάξη, 

η ηγεσία του ΑΚΕΛ δείχνει να υποτιμά το λαϊκό παράγοντα στη διαδικασία επίλυσης του Κυπριακού. 

Αντί να αναγνώσει σωστά τις διεθνείς εξελίξεις και τις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις, 

το ΑΚΕΛ ενσωματώνεται στις αστικές επιδιώξεις για διευθέτηση του Κυπριακού στη βάση της συνομοσπονδιακής, διχοτομικής λύσης. 

Αντί να σημάνει συναγερμό στο λαό για το γεγονός ότι η Κύπρος γίνεται (ξανά) ολοένα και περισσότερο κομμάτι οξυμένων ενδοιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών 

σε μια εύφλεκτη περιοχή, 

εναρμονίζεται με πλαίσια διαπραγματεύσεων του Κυπριακού που φέρουν την σφραγίδα των ΗΠΑ και της ΕΕ.

Σοβαρό λάθος, λοιπόν, δεν διαπράττει το ΚΚΕ που με σαφή και τεκμηριωμένο λόγο, τόσο στην πρόσφατη απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής όσο και σε παλαιότερα κείμενα, τάσσεται υπέρ μιας ενιαίας και ανεξάρτητης Κύπρου. 

Το ΚΚΕ άλλωστε, στη μακρόχρονη πορεία του, έχει αποδείξει έμπρακτα τη διεθνιστική του στήριξη στα ενιαία συμφέροντα του εργαζόμενου λαού ολόκληρης της Κύπρου, 

αντιπαλεύοντας τους, αρνητικούς για τους λαούς, συσχετισμούς που αναπτύσσονται 

τόσο στο πλέγμα των ενδοιμπεριαλιστικών αντιπαραθέσεων 

όσο και στο πλαίσιο των ανταγωνισμών των αστικών τάξεων Ελλάδας, Τουρκίας και Κύπρου. 

Αντιθέτως, το ΑΚΕΛ διαπράττει ιστορικό λάθος όταν μετατρέπεται στον αριστερό νεροκουβαλητή μιας διχοτομικής προοπτικής «κομμένης και ραμμένης» στα μέτρα των ευρωατλαντικών σχεδιασμών για την ευρύτερη περιοχή.

Τιμούμε στο μέγιστο βαθμό την ιστορία και τους αγώνες του ΑΚΕΛ. 

Οφείλουμε, ωστόσο, «νὰ λέμε πιὰ τὰ σύκα-σύκα καὶ τὴ σκάφη–σκάφη»: 

Για τους κομμουνιστές 

-για όσους είναι και όχι απλά δηλώνουν «κομμουνιστές»- 

για κάθε τίμιο αγωνιστή, 

υπάρχει ένας μονάχα δρόμος:

Ο δρόμος της σύγκρουσης με τις δυνάμεις του εκμεταλλευτικού συστήματος οι οποίες, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, επιχειρούν να ταυτίσουν τα συμφέροντα του εργαζόμενου λαού με τα σχέδια των αστικών τάξεων, των μονοπωλιακών συμφερόντων και των ιμπεριαλιστικών οργανισμών. 

Σε αυτόν τον συνεχή, αδιάλειπτο αγώνα 

ο καθένας κάνει τις επιλογές του 

και γι’ αυτές

 θα κριθεί απ’ το λαό και την Ιστορία.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

από Ατέχνως: Σε λάθος ρότα η ηγεσία του ΑΚΕΛ

Έγραψε: ο Νίκος Μόττας: υποψ. διδάκτωρ πολιτικών επιστημών και ιστορίας

**************************************************************

Τετάρτη 09/11/2016

ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ

Η στάση του ΚΚΕ ενισχύει τον αγώνα του κυπριακού λαού για Κύπρο ενιαία και ανεξάρτητη, με το λαό νοικοκύρη στον τόπο του

Ανοιχτή επιστολή προς την εφημερίδα «Πολίτης» της Κύπρου

Ανοιχτή επιστολή προς την εφημερίδα «Πολίτης» της Κύπρου απέστειλε το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ, σχετικά με πρόσφατα δημοσιεύματα της εφημερίδας για τη στάση του ΚΚΕ στο Κυπριακό. Ολόκληρη η επιστολή έχει ως εξής:

«Κύριοι,

Με λύπη μας παρακολουθούμε τις τελευταίες μέρες η εφημερίδα σας να προχωρά στη δημοσίευση σειράς συκοφαντικών άρθρων, με σαφή στόχο να πλήξουν το ΚΚΕ και τις θέσεις του για το Κυπριακό.

Η ουσία της τοποθέτησής σας αυτή δεν μας αιφνιδιάζει, αφού είναι γνωστό πως η εφημερίδα σας ήταν η δημοσιογραφική "ναυαρχίδα" που πριν χρόνια ανέλαβε το ρόλο να στηρίξει με φανατισμό στην Κύπρο το επαίσχυντο "σχέδιο Ανάν", με το οποίο συγκρούστηκε το ΚΚΕ και το οποίο τελικά καταδίκασε, με την ψήφο του, ο κυπριακός λαός.
 Ωστόσο, πραγματικά μας ξενίζει ο ποταπός τρόπος και τα "φθηνά" επιχειρήματα που επιλέξατε για να επιτεθείτε στο ΚΚΕ. Από την άποψη αυτή είναι άνευ ουσίας να επιδιώξουμε να απαντήσουμε σε διάφορες συκοφαντίες και εξυπνακισμούς που δημοσιεύσατε. Θα σας καλούσαμε, ωστόσο, να δημοσιεύσετε αυτή την επιστολή μας στην εφημερίδα σας, με στόχο να αποκατασταθούν ορισμένες αλήθειες:

1) Είναι άλλο ζήτημα το ότι δεν σας ικανοποιεί η επεξεργασμένη πρόταση του ΚΚΕ και τελείως διαφορετικό ο ισχυρισμός σας ότι αυτή "δε δίνει ρεαλιστικές προοπτικές λύσης του Κυπριακού", γιατί, όπως γράφετε, "τα τσιτάτα περί ιμπεριαλιστικών δυνάμεων έχουν φθαρεί". Οι εργαζόμενοι και στην Κύπρο γνωρίζουν πως αυτό που εσείς περιγράφετε ως "ρεαλισμό" δεν είναι άλλο από αυτό που εξυπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου και τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Αντίθετα, η ρεαλιστική λύση, που εξυπηρετεί τα συμφέροντα του λαού, βρίσκεται στην κοινή πάλη των λαών ενάντια σε ένα νέο διχοτομικό "σχέδιο Ανάν", για Κύπρο Ενιαία, Ανεξάρτητη, με Μία και Μόνη Κυριαρχία, Μία Ιθαγένεια και Διεθνή Προσωπικότητα, χωρίς ξένες βάσεις και στρατεύματα, χωρίς ξένους εγγυητές και προστάτες.

2) Το ΚΚΕ δεν παλινωδεί, όταν σημειώνει πως η θέση περί Δικοινοτικής - Διζωνικής Ομοσπονδίας, με τα δύο Συνιστώντα Κράτη δεν εξασφαλίζει μια κυριαρχία, μια ιθαγένεια και μια διεθνή προσωπικότητα. Αυτές τις αρχές εκφράζει η θέση του ΚΚΕ. 

Η ουσία, λοιπόν, της θέσης του ΚΚΕ για το Κυπριακό παραμένει, αλλά αυτή εμπλουτίζεται, λαμβάνοντας υπόψη και την πείρα των εξελίξεων, προβάλλοντας αποφασιστικά τη θέση για ένα και όχι δύο κράτη. Αυτή η στάση του ΚΚΕ είναι που ενισχύει τον αγώνα του κυπριακού λαού στην πάλη του για Κύπρο ενιαία και ανεξάρτητη, με το λαό νοικοκύρη στον τόπο του, ζητήματα προφανώς με τα οποία εσείς δεν συμφωνείτε.

3) Το ΚΚΕ, σε αντίθεση με όσα γράφετε, έχει δικαίωμα και υποχρέωση να έχει τη δική του επεξεργασία και τοποθέτηση για το Κυπριακό, όπως άλλωστε είχε πάντα. Πρώτα απ' όλα γιατί το Κυπριακό είναι διεθνές πρόβλημα εισβολής και κατοχής και επιπλέον διότι το ζήτημα αυτό και οι όποιες "λύσεις" μηχανορραφούνται από -εχθρικές προς τους λαούς- δυνάμεις μπορούν να εμπλέξουν το λαό και τη νεολαία της χώρας μας σε πολύ σοβαρές και αιματηρές περιπέτειες. Άλλωστε, το "σχέδιο Ανάν", που εσείς στηρίξατε με θέρμη, δεν ήταν απαράδεκτο μόνο γιατί δεν ήταν δίκαιο, αλλά και γιατί δεν ήταν βιώσιμο και ενέπλεκε τους λαούς της Ελλάδας και της Τουρκίας σε τέτοιες επικίνδυνες καταστάσεις.

4) Από την άποψη αυτή η τοποθέτηση του ΚΚΕ δεν έχει καμία σχέση με από "καθέδρας υποδείξεις" σε κυπριακά κόμματα ή "επέμβαση στις εσωτερικές υποθέσεις άλλου κράτους", όπως ισχυρίζεστε. 

Το ΚΚΕ έτσι είχε τοποθετηθεί και για το "σχέδιο Ανάν", έτσι τοποθετείται και τώρα. 

Είναι, οπωσδήποτε, τελική απόφαση του κυρίαρχου κυπριακού λαού να αποφασίσει, όπως ακριβώς έκανε και με το "σχέδιο Ανάν", υψώνοντας περήφανο όχι. 

Το ΚΚΕ στις τοποθετήσεις του, με βαθύ αίσθημα διεθνιστικής αλληλεγγύης προς όλους τους εργαζόμενους της Κύπρου, προτάσσει το κοινό συμφέρον της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων στην Ελλάδα, στην Κύπρο, στην Τουρκία, κόντρα στα μονοπώλια και τον καπιταλισμό. 

Ο "τουρκικός μεγαλοϊδεατισμός", στον οποίο αναφέρεστε 

για να στηρίξετε πως ο αγώνας του λαού δήθεν δεν είναι ταξικός, 

τρέφεται ακριβώς από τον καπιταλισμό, από τα ταξικά μονοπωλιακά συμφέροντα, από την ανισόμετρη καπιταλιστική ανάπτυξη, τις ενδοϊμπεριαλιστικές συγκρούσεις.

5) Σ' ό,τι αφορά τα σχόλιά σας περί "συντηρητισμού", "περιχαράκωσης", "μη ανανέωσης" του ΚΚΕ, που δήθεν βρίσκεται "στα όρια της εξαφάνισης", 

και μόνο το γεγονός του χώρου τον οποίο αφιερώνετε στην εφημερίδα σας για να απαντήσετε στο Κόμμα μας, και μάλιστα με χυδαιότητες, μιλά από μόνο του για τη βαρύτητα ή όχι των τοποθετήσεων του ΚΚΕ.

 

Ας μη σας διαφεύγει ο σημαντικός ρόλος του ΚΚΕ, η πολύμορφη πάλη του ΚΚΕ μέσα κι έξω από τη Βουλή για τα συμφέροντα των εργαζομένων, που αναγνωρίζεται σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, της Κύπρου και σε διεθνή κλίμακα. 

Και που, ανεξάρτητα από ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές, αναγνωρίζουν την ορθότητα των εκτιμήσεων και προβλέψεων του ΚΚΕ. 

Ας μη σας διαφεύγει πως η δύναμη του ΚΚΕ, που σε δύο χρόνια θα συμπληρώσει 100 χρόνια δράσης, δεν μετριέται απλά με τις κοινοβουλευτικές έδρες, αλλά κυρίως με την ικανότητά του να αναλύει σωστά τις εξελίξεις, να παίζει πρωτοπόρο ρόλο στους λαϊκούς αγώνες, να διατηρεί ισχυρούς δεσμούς με την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα, 

στην πάλη για τις σύγχρονες ανάγκες τους και με στόχο την οικοδόμηση μιας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

 Όλα τα παραπάνω βέβαια δεν συνάδουν με το δικό σας κριτήριο για τις πολιτικές δυνάμεις, το οποίο όμως, δυστυχώς για εσάς, έχει δοκιμαστεί στην πράξη, με αρνητικές συνέπειες για τους λαούς τόσο της Ελλάδας όσο και της Κύπρου».

Επιμέλεια κειμένων:  Viva La Revolucion