Ο ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ - Γ'-

Μέρος Γ' 

ΟΙ ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ ΣΤΗΝ ΟΚΤΩΒΡΙΑΝΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ Η ΣΤΑΣΗ ΤΟΥΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ

Το Α' και το Β' μέρος  

Το Φλεβάρη του 1917 ξέσπασε η λαϊκή αγανάκτηση απέναντι στην απολυταρχία, τα δεινά του πολέμου, την πείνα και γκρέμισε τον τσάρο από το θρόνο του. 

Σχηματίστηκε η αστική Προσωρινή Κυβέρνηση. 

Στην επανάσταση του Φλεβάρη, που είχε αστικοδημοκρατικό χαρακτήρα, εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες συμμετείχαν στην απεργιακή πάλη, επανασυγκροτήθηκαν τα Σοβιέτ (που, ως μορφές οργάνωσης της εργατικής τάξης, είχαν εμφανιστεί πρώτη φορά στην επανάσταση του 1905), τμήματα του στρατού πέρασαν με το μέρος των επαναστατημένων, ενώ στα εργοστάσια και στις συνοικίες συγκροτήθηκαν ένοπλες πολιτοφυλακές και κόκκινες φρουρές. Πυροδοτήθηκε μια πρωτόγνωρη δραστηριότητα των επαναστατημένων εργατών, αγροτών, στρατιωτών, οι οποίοι, συγκροτώντας τα Σοβιέτ, είχαν δημιουργήσει όργανα-φορείς της δικής τους εξουσίας.

Οι μήνες από το Φλεβάρη μέχρι την Οκτωβριανή Επανάσταση χαρακτηρίστηκαν από την άνοδο της δραστηριότητας και της πρωτοβουλίας των μαζών που εκφράζονταν κυρίως μέσα από τα Σοβιέτ, τα οποία –υπό την κυριαρχία των μικροαστικών δυνάμεων των εσέρων και των μενσεβίκων που σ’ εκείνη τη φάση πλειοψηφούσαν σε αυτά– «οικειοθελώς» παραχωρούσαν την εξουσία στην Προσωρινή Κυβέρνηση. 

Διαμορφώθηκε η αντικειμενική εκείνη κατάσταση που ο Λένιν χαρακτήρισε ως «δυαδική εξουσία». Γι’ αυτό και η δραστηριότητα των μπολσεβίκων όλο αυτό το διάστημα περιστράφηκε γύρω από το να πείσουν τις εργατικές μάζες να πάρουν την εξουσία, γραμμή που συμπυκνώθηκε (κατά το μεγαλύτερο μέρος αυτού του διαστήματος) στο σύνθημα: «Όλη η εξουσία στα Σοβιέτ!».

Μέσα σε αυτό το επαναστατικό «πανδαιμόνιο» λαϊκής δράσης και πρωτοβουλίας δρούσαν ελάχιστες αναρχικές δυνάμεις στις διάφορες πόλεις της Ρωσίας. 

Αυτές πήραν ζωή από τους αναρχικούς που επέστρεψαν από το εξωτερικό, καθώς και από εκείνους που απελευθερώθηκαν από τις φυλακές και τις εξορίες που τους είχε στείλει το τσαρικό καθεστώς. Οι ομάδες αυτές ήταν αδύναμες, διάσπαρτες, χωρίς συνοχή και χωρίς σαφή στόχο δράσης.

Ο Πολ Άβριτς υπολογίζει ότι αρχικά υπήρχαν περίπου 100 αναρχικοί στην Πετρούπολη (με μόλις τρεις μικρούς πυρήνες στα εργοστάσια της περιοχής του Βίμποργκ, της νήσου Βασίλιεφ και στο μεγαθήριο Πουτίλοφ28). 

Το καλοκαίρι, μετά από αρκετές δυσκολίες, φτιάχτηκε η αναρχοσυνδικαλιστική ομάδα κι εφημερίδα «Γκόλος Τρούντα» («Φωνή της Εργασίας»). 

Ο Βολίν λέει σχετικά: «Μόνο το μήνα Αύγουστο κι ύστερ’ από πολύ μεγάλες δυσκολίες, η μικρή αναρχοσυνδικαλιστική ομάδα, που την αποτελούσαν προπάντων σύντροφοι που γύρισαν απ’ το εξωτερικό, κατάφερε να συγκροτήσει μια εβδομαδιαία εφημερίδα. Κι όσο για την προφορική προπαγάνδα, δεν υπήρχαν στην Πετρούπολη παρά τρεις-τέσσερις σύντροφοι ικανοί να την ασκήσουν»29. Οι αναρχοσυνδικαλιστικές ιδέες είχαν μια περιορισμένη επιρροή σε ένα τμήμα εργατών που είχαν απογοητευτεί από την προδοσία των σοσιαλιστικών κομμάτων της Β΄ Διεθνούς. Οι ομάδες της Πετρούπολης συντονίζονταν μέσα από μια χαλαρή Αναρχική Ομοσπονδία.

Στη Μόσχα, το Μάρτη του 1917, υπήρχαν περίπου 70 αναρχικοί οργανωμένοι σε μία Ομοσπονδία αναρχικών ομάδων. Αναφέρεται ότι είχαν κάποιες δυνάμεις στους αρτοποιούς και σε εργάτες της βιομηχανίας τροφίμων. Η Ομοσπονδία της Μόσχας είχε αναρχοκομμουνιστικό προσανατολισμό και κυκλοφορούσε την καθημερινή εφημερίδα «Αναρχία», που διηύθυναν οι αδελφοί Γκορντίν.30

Οι αναρχοσυνδικαλιστές έκαναν ορισμένες προσπάθειες παρέμβασης στο εργατικό κίνημα που είχε αναπτυχθεί ραγδαία και συμμετείχαν στις εργοστασιακές επιτροπές, που σε μεγάλο βαθμό είχαν περάσει στην επιρροή των μπολσεβίκων. 

Οι εργοστασιακές επιτροπές ήταν ταξικές προλεταριακές οργανώσεις και αποτέλεσαν τη βάση για την μπολσεβίκικη δουλειά στα εργοστάσια, ενώ στην πορεία προς την Οκτωβριανή Επανάσταση η δουλειά των εργοστασιακών επιτροπών έπαιξε ρόλο στη ριζοσπαστικοποίηση των εργατών και την αλλαγή των συσχετισμών στα Σοβιέτ υπέρ των μπολσεβίκων. 

Στην 1η Συνδιάσκεψη των εργοστασιακών επιτροπών που έγινε στις 31 Μάη (13 Ιούνη) 1917, έγινε οξυμένη πάλη ανάμεσα στους μπολσεβίκους και τους μενσεβίκους για τα καθήκοντα των επιτροπών και γύρω από το ζήτημα του εργατικού ελέγχου στην παραγωγή –ένα σύνθημα που ζύμωναν οι μπολσεβίκοι.

Ο Λένιν, στο χαιρετισμό που απηύθυνε στη Συνδιάσκεψη και απαντώντας στους μενσεβίκους, τόνισε ότι, όταν μιλάει κανείς για «έλεγχο» της βιομηχανίας, δεν πρέπει να ξεχνάει τον ταξικό χαρακτήρα του κράτους και της εξουσίας που υπάρχει, που είναι αστική. «Για να ασκείται πραγματικά ο έλεγχος στη βιομηχανία, πρέπει να είναι εργατικός έλεγχος, πρέπει σε όλα τα υπεύθυνα όργανα η πλειοψηφία να αποτελείται από εργάτες και η διεύθυνση να λογοδοτεί για τις ενέργειές της σε όλες τις έγκυρες εργατικές οργανώσεις»31. 

Για το περιεχόμενο του εργατικού ελέγχου οι μπολσεβίκοι αντιπαρατέθηκαν και με τους αναρχικούς, που εννοούσαν τον έλεγχο του κάθε εργοστασίου ξεχωριστά αποκλειστικά από τους εργάτες που δουλεύουν σε αυτό και όχι από το προλεταριάτο ως τάξη. Η γραμμή των μπολσεβίκων ήταν αυτή που επικράτησε. 

Τις παραμονές της Οκτωβριανής Επανάστασης, στην Πανρωσική Συνδιάσκεψη των εργοστασιακών επιτροπών, σε σύνολο 167 αντιπροσώπων, οι 96 ήταν μπολσεβίκοι, 24 εσέροι, 13 αναρχικοί, 7 μενσεβίκοι κ.ά.32

Άλλες ενέργειες των αναρχικών ομάδων ήταν ορισμένες τυχοδιωκτικές απαλλοτριώσεις και καταλήψεις κτηρίων, με πιο γνωστό περιστατικό την κατάληψη της βίλας Ντουρνοβό και τα αιματηρά επεισόδια που προκλήθηκαν εξαιτίας της προσπάθειας της Προσωρινής Κυβέρνησης να την εκκενώσει τον Ιούνη του 1917.33

Συνολικά, μέσα στις συνθήκες γιγάντωσης του εργατικού κινήματος και της ανάπτυξης των Σοβιέτ, η επιρροή των αναρχικών ήταν ασήμαντη, πράγμα που αποτυπώνεται και από την εκπροσώπησή τους στα Σοβιέτ και στα συνέδρια των Σοβιέτ, όπου συνήθως δεν ήταν παρά «μισή ντουζίνα σε ένα σύνολο αρκετών εκατοντάδων αντιπροσώπων»34.

Η πιο μεγάλη σύγχυση των αναρχικών και η καρδιά της χρεοκοπίας τους φανερώνεται γύρω από το ζήτημα της στάσης τους απέναντι στα Σοβιέτ.

Το μεγαλύτερο κομμάτι των αναρχικών τα απέρριπτε, αφού τα θεωρούσε –και σωστά, αφού τέτοια ήταν– όργανα εξουσίας. Αφού λοιπόν η αναρχική διδασκαλία απορρίπτει κάθε εξουσία γενικά, οι αναρχικοί απέρριψαν και τα Σοβιέτ, ως όργανα που εξέφραζαν, δυνάμει, την επαναστατική εξουσία των εργατών.

Ήδη από την επανάσταση του 1905 οι αναρχικοί δεν είχαν θετική στάση απέναντι στα Σοβιέτ: 

«Τα Σοβιέτ του 1905 ήταν εξίσου ενοχλητικά για τους αναρχικούς, δεδομένου ότι, ως αδιαμόρφωτοι έστω αντιπροσωπευτικοί θεσμοί (παρά ως άμεσα δημοκρατικοί φορείς), έμοιαζαν με τους κρατικιστικούς θεσμούς, με ενσαρκώσεις εξουσίας και ισχύος»35, λέει ο Μπούκτσιν και προσθέτει ότι το ίδιο συνέβη και στα 1917: «Οι αναρχικοί συνολικά δεν αναγνώρισαν ως όφειλαν τη σπάνια ευκαιρία που τους δινόταν να χρησιμοποιήσουν τα Σοβιέτ σαν μέσο για να πετύχουν τα κοινωνικά τους ιδεώδη. Το 1917, όπως και το 1905, οι περισσότεροι αναρχικοί απέφυγαν τα Σοβιέτ· τα θεώρησαν στίβο αντιπαράθεσης των πολιτικών κομμάτων –σαν μικρά πολιτικά κοινοβούλια δηλαδή»36.

Ο Βολίν χαρακτηρίζει τα Σοβιέτ ως «συγκεχυμένους, περιστασιακούς και καθαρά αντιπροσωπευτικούς οργανισμούς» και λέει: «Στην ουσία, ένα “Σοβιέτ” δεν είναι διόλου μια οργάνωση ταξικού αγώνα κι επαναστατικής δράσης […] Λόγω της δομής του κυρίως, είναι μια οργάνωση πλαδαρή, παθητική, γραφειοκρατική ή, στην καλύτερη περίπτωση, διοικητικής φύσης. Ένα Σοβιέτ μπορεί ν’ ασχολείται με ορισμένες τοπικές μικροδραστηριότητες και τίποτα περισσότερο […] Προσβάλλεται εύκολα από την “πολιτική ασθένεια” και, συνεπώς, αποτελεί ένα σίγουρο κίνδυνο για την Επανάσταση»37. 

Η Οκτωβριανή Επανάσταση έγινε κάτω από το σύνθημα: «Όλη η εξουσία στα Σοβιέτ». 

Κάτω δηλαδή από τη μισητή για τους αναρχικούς λέξη «εξουσία», αλλά και την εξίσου αντιπαθητική, όπως είδαμε, «Σοβιέτ».

 Οι μπολσεβίκοι, με επεξεργασμένη πολιτική, με σταθερότητα στην αντιπαράθεση στην Προσωρινή Κυβέρνηση, αλλά κι ευελιξία για το τράβηγμα των εργατικών μαζών με βάση τις καμπές και την πορεία της ταξικής πάλης, με σκληρή διαπάλη σε όλες τις φάσεις, κατάφεραν σταδιακά να αποσπάσουν τα Σοβιέτ από την επιρροή των εσέρων και των μενσεβίκων. 

Το Σεπτέμβρη και τον Οκτώβρη, με τους μπολσεβίκους να πλειοψηφούν στα βασικά Σοβιέτ της Πετρούπολης και της Μόσχας, το σύνθημα «Όλη η εξουσία στα Σοβιέτ» (το οποίο είχε αποσυρθεί προσωρινά από τον Λένιν μετά από τα γεγονότα του Ιούλη του 1917 κι επανήλθε το Σεπτέμβρη38) συγκέντρωνε την υποστήριξη εκατομμυρίων εξεγερμένων εργατών, αγροτών, στρατιωτών και ισοδυναμούσε με κάλεσμα για σοσιαλιστική επανάσταση.

Οι αναρχικοί απέρριπταν το σύνθημα «Όλη η εξουσία στα Σοβιέτ». 

Ο Βολίν γράφει: «Όσο για τους αναρχικούς, αυτό το σύνθημα τους έβαλε σε σκέψεις, και δικαιολογημένα […] δε δέχονταν το σύνθημα χωρίς κάποιες επιφυλάξεις. Γι’ αυτό, ο όρος εξουσία καθιστούσε το σύνθημα διφορούμενο, ύποπτο, παράλογο και δημαγωγικό». Ταυτόχρονα όμως δεν μπορούσαν να παραβλέψουν τη συμμετοχή των επαναστατημένων μαζών στα Σοβιέτ, με αποτέλεσμα να οδηγούνται σε αντιφάσεις και να «σύρονται» ουσιαστικά πίσω από τα γεγονότα.

Μπορούμε να παρακολουθήσουμε αυτές τις αντιφάσεις γύρω από το ζήτημα της εξουσίας των Σοβιέτ στην πορεία κλιμάκωσης του ταξικού αγώνα μέσα από την αρθογραφία βασικών αναρχικών εντύπων. 

Στις 25 Αυγούστου, μέσα στο στροβιλισμό των γεγονότων κι ενώ ο Κορνίλοφ ετοίμαζε αντεπαναστατικό πραξικόπημα, η αναρχοσυνδικαλιστική «Γκόλος Τρούντα» διακήρυσσε: «Δεν έχουμε ανάγκη την εξουσία»39.

Η απόρριψη του στόχου της εξουσίας είναι ουσιαστικά παραίτηση από την επανάσταση, παράδοση στον ταξικό αντίπαλο, είναι διακήρυξη γραμμής αφοπλισμού. Η άρνηση της διεκδίκησης της εξουσίας σε επαναστατικές συνθήκες σημαίνει και άρνηση της επανάστασης.
Λίγες μέρες πριν το ξέσπασμα της επανάστασης, στο φύλλο της 20ής Οκτώβρη, η ίδια εφημερίδα έγραφε για το ενδεχόμενο κατάληψης της εξουσίας από τους μπολσεβίκους: «Η πιθανή υλοποίηση του συνθήματος: Όλη η εξουσία στα Σοβιέτ –ή, μάλλον, η πιθανή κατάληψη της πολιτικής εξουσίας– θα είναι το τέλος; Αυτό θα είναι όλο; […] Όλα θα εξαρτηθούν απ’ την ερμηνεία που οι νικητές θα δώσουν στη λέξη “εξουσία’’ […] Αν η κατάληψη της εξουσίας από τα Σοβιέτ σημαίνει, στην πραγματικότητα, υφαρπαγή της εξουσίας από ένα νέο πολιτικό κόμμα […] τότε ύστερ’ από ένα μεσοδιάστημα –λίγο ως πολύ μακρόχρονο– ο αγώνας αναγκαστικά θα ξαναρχίσει. Θα είναι η αρχή της τρίτης και τελευταίας φάσης της ρώσικης επανάστασης…»40. 

Ουσιαστικά προανήγγειλε την ανάληψη ένοπλης δράσης απέναντι στη νέα εξουσία.

Στο φύλλο της 25ης Οκτώβρη, τη μέρα δηλαδή της επανάστασης, η «Γκόλος Τρούντα» ανήγγελλε:

«Μια που δίνουμε στο σύνθημα “όλη η εξουσία στα Σοβιέτ” ολότελα διαφορετική έννοια […] μια που δεν πιστεύουμε στις πλατιές προοπτικές μιας επανάστασης που ξεκινάει με μια πολιτική πράξη, δηλαδή με την κατάληψη της εξουσίας· μια που κρίνουμε αρνητικά κάθε ενέργεια των επαναστατημένων μαζών για πολιτικούς σκοπούς και κάτω απ’ την αιγίδα ενός πολιτικού κόμματος […] εκτιμούμε το σημερινό κίνημα αρνητικά»41.

Η σύγχυση και οι αντιφάσεις γύρω από το θέμα των Σοβιέτ φαίνονταν και στην αρθρογραφία της εφημερίδας «Αναρχία» της Μόσχας. Τον Απρίλη του 1918 έγραφε: 

«Είμαστε από θέση αρχής ενάντια στα Σοβιέτ, επειδή είμαστε ενάντια σε κάθε μορφής κράτος. Λένε ότι έχουμε σκοπό να ανατρέψουμε τους μπολσεβίκους. Ανοησίες. Είχαμε εναντιωθεί ακόμα και στην ανατροπή των μενσεβίκων»42.

Έχοντας αυτήν τη γραμμή, οι αναρχικοί ήταν αδύνατο να αναπτύξουν κάποια πρακτική πολιτική κατεύθυνση που να μπορέσει να συσπειρώσει γύρω της μάζες, πολύ περισσότερο να αναπτύξουν κάποιο συγκεκριμένο πολιτικό σχέδιο και στόχους.

 Σε συνθήκες κίνησης εκατομμυρίων μαζών που αμφισβητούσαν την αστική εξουσία, ουσιαστικά δε διαμόρφωσαν καμία πρακτική γραμμή, πέρα από γενικόλογα καλέσματα ενάντια σε «κάθε εξουσία». 

Από τα ίδια τα πράγματα περιθωριοποιήθηκαν χωρίς να μπορούν να επιδράσουν στην πορεία της ταξικής πάλης.

Ορισμένες αναρχικές δυνάμεις, που δεν μπορούσαν να παραγνωρίσουν την τεράστια δυναμική της ίδιας της επαναστατικής πραγματικότητας και των διαθέσεων των μαζών, στην πορεία των επαναστατικών γεγονότων του Οκτώβρη ακολούθησαν το επαναστατικό ρεύμα και «συνέπλευσαν» πίσω από τους μπολσεβίκους στηρίζοντας την εξέγερση του Οκτώβρη. Υπό την πρωτοκαθεδρία των μπολσεβίκων συμμετείχαν ορισμένοι αναρχικοί, όπως και οι αριστεροί εσέροι στη συγκρότηση της Στρατιωτικής Επαναστατικής Επιτροπής (ΣΕΕ)43 του Σοβιέτ της Πετρούπολης για τη στρατιωτική προετοιμασία της εξέγερσης. Στην πράξη, ένα τμήμα των αναρχικών συντάχτηκε με την εξέγερση του Οκτώβρη.

Η στάση απέναντι στα Σοβιέτ και την εξουσία τους αποτέλεσε βασικό σημείο τριβής ανάμεσα στους αναρχικούς. 

Χοντρικά μπορούμε να πούμε ότι οι αναρχικοί χωρίστηκαν σε τρεις τάσεις: Μια μερίδα τους αναγνώρισε και στήριξε την εξουσία των Σοβιέτ, μια άλλη μερίδα καλούσε σε άμεση ανατροπή τους γιατί ήταν φορείς εξουσίας και μια τρίτη τάση ταλαντευόταν.

Ο Λένιν, λίγο καιρό μετά από την Επανάσταση, το Γενάρη του 1918, σημείωνε στο λόγο του στο 3ο Συνέδριο των Σοβιέτ: «Κι ενώ μερικοί αναρχικοί μιλάνε με φόβο για τα Σοβιέτ, εξακολουθώντας ακόμη να επηρεάζονται από τις παλιωμένες αντιλήψεις, ένα καινούργιο, ένα φρέσκο ρεύμα αναρχισμού τάσσεται οριστικά στο πλευρό των Σοβιέτ, βλέποντας ότι έχουν τη ζωτικότητα και την ικανότητα να κερδίσουν τις συμπάθειες των μαζών και να ξυπνήσουν τη δημιουργική τους δύναμη»44.

Υπήρξαν αναρχικοί που πάλεψαν στο πλάι των μπολσεβίκων για την ανατροπή της Προσωρινής Κυβέρνησης, όπως και ενάντια στην αντεπανάσταση των Λευκών, που πολέμησαν στον Κόκκινο Στρατό και δούλεψαν με το σοβιετικό καθεστώς. Αξίζει να αναφερθεί το παράδειγμα του αναρχικού ναύτη Ανατόλι Ζελεζνιακόφ, ο οποίος ήταν μέλος της ΣΕΕ και πήρε δραστήριο μέρος στην οκτωβριανή ένοπλη εξέγερση και στην κατάληψη των Χειμερινών Ανακτόρων, ενώ ήταν και αντιπρόσωπος στο 2ο Συνέδριο των Σοβιέτ. Ήταν εκείνος που το Γενάρη του 1918, όντας επικεφαλής της φρουράς στα ανάκτορα της Ταυρίδας, ανάγκασε τους εναπομείναντες βουλευτές των αντεπαναστατικών κομμάτων να αποχωρήσουν από τα ανάκτορα για τη διάλυση της Συντακτικής Συνέλευσης. 

Ο Βολίν εξιστορεί ότι πλησίασε τον Β. Τσερνόφ που προέδρευε και του είπε: «Σας παρακαλώ να διακόψετε τη συνεδρίαση, οι άντρες μου είναι κουρασμένοι. […] Αρκετά φλυαρήσατε. Φύγετε». Κάπως έτσι διαλύθηκε πρακτικά η περιβόητη Συντακτική Συνέλευση. Στον Εμφύλιο πολέμησε αρχικά στην Ουκρανία ως επίτροπος στολίσκου, στη συνέχεια ως διοικητής της 16ης Μεραρχίας Πεζικού στην Οδησσό, αργότερα διοικητής τεθωρακισμένης αμαξοστοιχίας ενάντια στα στρατεύματα του Ντενίκιν. Σκοτώθηκε πολεμώντας το 1919.45

Άλλο παράδειγμα είναι ο αναρχοκομμουνιστής Αλεξάντρ Γκε, που συμμετείχε στην ΠΚΕΕ των Σοβιέτ (τις αναρχικές απόψεις του οποίου συχνά κατατρόπωνε ο Λένιν), μέλος της σοβιετικής κυβέρνησης του Βόρειου Καυκάσου. Σκοτώθηκε από τους Λευκούς το 1919.

Ο αναρχοσυνδικαλιστής Μπιλ Σάτοφ, πρώην μέλος των Βιομηχανικών Εργατών του Κόσμου (IWW), συμπαρατάχτηκε με τους μπολσεβίκους, συμμετείχε στη ΣΕΕ και ανέλαβε μετά από την Επανάσταση διάφορες υπεύθυνες θέσεις. Ο αναρχικός Α. Μπέργκμαν μεταφέρει ένα διάλογο που είχε με τον Σάτοφ: «“Τώρα περνάμε την πιο δύσκολη φάση, αυτή της βίαιης κοινωνικής επανάστασης” είπε ο Σάτοφ. “Πρέπει να υπερασπιστούμε πολλά μέτωπα”, συνέχισε, “και χρειαζόμαστε έναν ισχυρό και πειθαρχημένο στρατό. […]Φυσικά οι Μπολσεβίκοι έκαναν πολλά λάθη, αυτό είναι ανθρώπινο […] Είναι η ώρα να σηκώσουμε τα μανίκια και να δουλέψουμε, και χρειαζόμαστε άντρες για την υπεράσπιση της επανάστασης και την ανοικοδόμηση. Εμείς, οι Αναρχικοί, πρέπει να μείνουμε πιστοί στα ιδεώδη μας, όμως αυτήν τη στιγμή δεν πρέπει να κάνουμε κριτική. Πρέπει να δουλέψουμε και να βοηθήσουμε εποικοδομητικά”»46.

Ο Λένιν σε γράμμα του στη Σύλβια Πάνκχερστ (Αύγουστος 1919) γράφει: 

«Πάρα πολλοί εργάτες αναρχικοί γίνονται τώρα οι πιο ειλικρινείς οπαδοί της σοβιετικής εξουσίας, και μια και είναι έτσι, αποδεικνύεται ότι αυτοί είναι οι καλύτεροί μας σύντροφοι και φίλοι, οι καλύτεροι επαναστάτες, που ήταν εχθροί του μαρξισμού μόνο από παρανόηση ή, σωστότερα, όχι από παρανόηση, αλλά γιατί ο επίσημος σοσιαλισμός που κυριαρχούσε στην εποχή της Β΄ Διεθνούς πρόδωσε το μαρξισμό…»47.

Τους αναρχικούς που αναγνώρισαν την εξουσία των Σοβιέτ και δούλεψαν στα επαναστατικά όργανα εξουσίας οι υπόλοιποι αναρχικοί τους αποκαλούσαν «σοβιετικούς αναρχικούς» ή «αναρχο-μπολσεβίκους». 

Από αυτούς, ορισμένοι σκοτώθηκαν πολεμώντας στον Εμφύλιο, άλλοι παρέμειναν υποστηρικτές της σοβιετικής εξουσίας δουλεύοντας μάλιστα για το σοβιετικό κράτος από διάφορες θέσεις, άλλοι, ιδιαίτερα στην όξυνση της πάλης τη δεκαετία του 1930, στράφηκαν σε μια πορεία ενάντια στη σοβιετική εξουσία, όπως συνέβη άλλωστε και με πρώην στελέχη των μπολσεβίκων που πέρασαν σε αντιπολιτευτικές θέσεις, εχθρικές προς τη σοβιετική εξουσία και τη σοσιαλιστική οικοδόμηση.

Η παγκόσμια ακτινοβολία της Οκτωβριανής Επανάστασης αγκάλιασε και συγκίνησε κάθε αγωνιζόμενο εργάτη. 

Είχε ευρύτερη επιρροή στους σοσιαλιστές διάφορων αποχρώσεων, αλλά και σε αναρχικούς, μισο-αναρχικούς, αναρχοσυνδικαλιστές στις ευρωπαϊκές χώρες και στις ΗΠΑ. 

Το 1920, στις «Θέσεις για τα βασικά καθήκοντα του 2ου Συνεδρίου της ΚΔ» ο Λένιν, καλώντας σε τράβηγμα των προλεταριακών στοιχείων που υπήρχαν στους αναρχικούς, έγραφε: 

«Το Συνέδριο εφιστά την προσοχή όλων των συντρόφων, ιδιαίτερα των λατινικών και τον αγγλοσαξονικών χωρών, στο γεγονός πως μέσα στους αναρχικούς όλου του κόσμου ύστερα από τον πόλεμο γίνεται μια βαθιά ιδεολογική διάσπαση πάνω στο ζήτημα της στάσης απέναντι στη δικτατορία του προλεταριάτου και στη Σοβιετική Εξουσία. […] Γι’ αυτό, το Συνέδριο θεωρεί σαν χρέος όλων των συντρόφων να υπερασπίζουν ολόπλευρα το πέρασμα όλων των μαζικών-προλεταριακών στοιχείων από τον αναρχισμό με το μέρος της Γ΄ Διεθνούς»48.

Σημειώσεις  

28. Για να γίνουν κατανοητά τα μεγέθη, ας έχει υπόψη ο αναγνώστης ότι το Πουτίλοφ ήταν το μεγαλύτερο εργοστάσιο της Πετρούπολης, προπύργιο της επανάστασης, και απασχολούσε περίπου 24.000 εργάτες. Άλλα εργοστάσια, όπως το Παρβιάινεν και το Νέο Λέσνερ στην προλεταριακή περιοχή του Βίμποργκ, απασχολούσαν 7.000 και 6.000 εργάτες κι εργάτριες αντίστοιχα.

29. Βολίν: «Η άγνωστη επανάσταση», τ. 2, εκδ. «Διεθνής Βιβλιοθήκη», Αθήνα, 2007, σελ. 18.

30. Paul Avrich: «The Russian Anarchists», Princeton University Press, 1967, σελ. 124-125.

31. Β. Ι. Λένιν: «Ομιλία στην I Συνδιάσκεψη των εργοστασιακών επιτροπών Πετρούπολης», «Άπαντα», τ. 32, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», σελ. 240.

32. Σαρλ Μπετελέμ: «Οι ταξικοί αγώνες στην ΕΣΣΔ», τ. Α΄, εκδ. «Κουκκίδα», Αθήνα, 2014, σελ. 82.

33. Η έπαυλη του πρώην υπουργού Π. Π. Ντουρνοβό βρισκόταν στην περιοχή του Βίμποργκ στην Πετρούπολη. Είχε καταληφθεί κατά τη διάρκεια της επανάστασης κι εκεί στεγάζονταν αναρχικοί, όπως κι εργατικές οργανώσεις. Η Προσωρινή Κυβέρνηση εξέδωσε εντολή να εκκενωθεί, όταν μια αναρχική ομάδα που είχε ως έδρα της την έπαυλη επιχείρησε να «απαλλοτριώσει» το τυπογραφείο μιας αστικής εφημερίδας. Ακολούθησε αποστολή ένοπλων αποσπασμάτων και συγκρούσεις, με την αναταραχή να κρατάει για μέρες και τους αναρχικούς να παραμένουν τελικά στην έπαυλη. Με πρόφαση τα γεγονότα αυτά, επιχειρήθηκε και η σύλληψη στελεχών των μπολσεβίκων. Για το περιστατικό αυτό βλ. «1917. Η πορεία προς την Οκτωβριανή Επανάσταση από μήνα σε μήνα», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 2017, σελ. 123 και Paul Avrich: «The Russian Anarchists», Princeton University Press, 1967, σελ. 131-132. Τα γεγονότα αυτά περιπλέχτηκαν με το γενικότερα «ηλεκτρισμένο» κλίμα των ημερών του Ιούνη και του Ιούλη στην Πετρούπολη, όπου εκδηλώθηκε λαϊκή δυσαρέσκεια απέναντι στην Προσωρινή Κυβέρνηση με μαζικές διαδηλώσεις εργατών και στρατιωτών.

34. Β. Σερζ: «Έτος Ένα της Ρώσικης Επανάστασης», εκδ. «Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο», Αθήνα, 2017, σελ. 335.

35. Μ. Μπούκτσιν: «Η Τρίτη Επανάσταση (τρίτος τόμος). Λαϊκά κινήματα στην επαναστατική εποχή», εκδ. «Αλεξάνδρεια», Αθήνα, 2016, σελ. 143.

36. Ό.π., σελ. 251.

37. Βολίν: «Η άγνωστη επανάσταση», τ. 2, εκδ. «Διεθνής Βιβλιοθήκη», Αθήνα, 2007, σελ. 213-214.

38. Ο Λένιν, μετά από την επανάσταση του Φλεβάρη, στις συνθήκες που χαρακτήρισε ως «δυαδική εξουσία», διατύπωσε το σύνθημα «Όλη η εξουσία στα Σοβιέτ», ως σύνθημα ζύμωσης και δράσης προς τις εργατικές μάζες, με στόχο να αποκαλυφθεί ο ταξικός χαρακτήρας της αστικής Προσωρινής Κυβέρνησης, αλλά και η πολιτική ουράς που ακολουθούσαν οι μενσεβίκοι και οι εσέροι που πλειοψηφούσαν στα Σοβιέτ, βάζοντας ως στόχο την κατάκτηση της επαναστατικής εργατικής εξουσίας. Τον Ιούλη του 1917 η Προσωρινή Κυβέρνηση χτύπησε ένοπλα τις διαδηλώσεις των επαναστατημένων εργατών και στρατιωτών και πέρασε σε ανοιχτή επίθεση προς τους μπολσεβίκους, κλείνοντας τις μπολσεβίκικες εφημερίδες και διώκοντας τα στελέχη του μπολσεβίκικου κόμματος. Ο Λένιν και άλλα στελέχη πέρασαν στην παρανομία. Η ηγεσία των Σοβιέτ, υπό την κυριαρχία των εσέρων και των μενσεβίκων, επικρότησε την ανοιχτά αντεπαναστατική δράση της Προσωρινής Κυβέρνησης. Σε αυτές τις συνθήκες, ο Λένιν αποσύρει προσωρινά το σύνθημα «Όλη η εξουσία στα Σοβιέτ». Όπως ο ίδιος εξηγεί: «Το σύνθημα για το πέρασμα όλης της εξουσίας στα Σοβιέτ θα ηχούσε σήμερα σαν δονκιχοτισμός ή κοροϊδία» (βλ. Β. Ι. Λένιν, «Άπαντα», τ. 34, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», σελ. 12). Τον Αύγουστο, εκδηλώνεται αντεπαναστατικό πραξικόπημα στο οποίο ηγείται ο στρατηγός Λαβρ Κορνίλοφ. Οι μπολσεβίκοι μπαίνουν επικεφαλής της πάλης ενάντια στον Κορνίλοφ. Ο αγώνας ενάντια στον κορνιλοφισμό αποτελεί «καταλύτη» που ισχυροποιεί την επιρροή των μπολσεβίκων και αρχίζει να ανατρέπει τους συσχετισμούς στα Σοβιέτ. Το Σεπτέμβρη οι μπολσεβίκοι κερδίζουν την πλειοψηφία στα κρίσιμα Σοβιέτ της Πετρούπολης και της Μόσχας κι επαναφέρουν το σύνθημα «Όλη η εξουσία στα Σοβιέτ» ουσιαστικά ως σύνθημα άμεσης προετοιμασίας της εξέγερσης.

39. Βολίν: «Η άγνωστη επανάσταση», τ. 2, εκδ. «Διεθνής Βιβλιοθήκη», Αθήνα, 2007, σελ. 113-114.

40. Ό.π., σελ. 53-55.

41. Ό.π., σελ. 55.

42. Β. Σερζ: «Έτος Ένα της Ρώσικης Επανάστασης», εκδ. «Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο», Αθήνα, 2017, σελ. 337.

43. Η Στρατιωτική Επαναστατική Επιτροπή του Σοβιέτ της Πετρούπολης συγκροτήθηκε στις 12 (25) Οκτώβρη με υπόδειξη της ΚΕ του Κόμματος των Μπολσεβίκων. Η ΣΕΕ καθοδηγούσε τη συγκρότηση των τμημάτων της Κόκκινης Φρουράς και τον εξοπλισμό των εργατών και προετοίμασε την ένοπλη εξέγερση. Σε αυτή συμμετείχαν 48 μπολσεβίκοι, 14 αριστεροί εσέροι και 4 αναρχικοί.

44. Β. Ι. Λένιν: «Τελικός λόγος πάνω στην έκθεση δράσης του συμβουλίου των Λαϊκών Επιτρόπων, 12 (25) Γενάρη 1918», «Άπαντα», τ. 35, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», σελ. 282.

45. Βιογραφικά στοιχεία για τον Α. Ζελεζνιακόφ βλ. «Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια», τ. 12, σελ. 406. Επίσης και Βολίν: «Η άγνωστη επανάσταση», τ. 2, εκδ. «Διεθνής Βιβλιοθήκη», Αθήνα, 2007, σελ. 74-75.

46. Α. Μπέργκμαν: «Ο μπολσεβίκικος μύθος», εκδ. «Πανοπτικόν», Αθήνα, 2017, σελ. 30. Άλλα παραδείγματα είναι επίσης ο αναρχοκομμουνιστής Γκ. Σαντορμίσκι που δούλεψε για το επιτροπάτο Εξωτερικών, ενώ ο αναρχικός Δ. Νοβομίρσκι ανέλαβε δουλειά στην Κομιντέρν. Την άνοιξη του 1918 ο αναρχικός Α. Καρέλιν σχημάτισε μια φιλομπολσεβίκικη αναρχική ομάδα στη Μόσχα, θεωρώντας ότι η δικτατορία του προλεταριάτου είναι μια απαραίτητη φάση πριν την αναρχική κοινωνία. Παρόμοια ήταν η αντίληψη της ομάδας του Γκ. Ασκάροφ, αναρχικού που συμμετείχε στην Εκτελεστική Επιτροπή των Σοβιέτ.

47. Β. Ι. Λένιν: «Γράμμα προς τη Σύλβια Πάνκχερστ», «Άπαντα», τ. 39, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», σελ. 161.

48. Β. Ι. Λένιν: «Θέσεις για τα βασικά καθήκοντα του ΙΙ Συνεδρίου της ΚΔ», «Άπαντα», τ. 41, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», σελ. 201.

Πηγή 

---9η ΜΑΗ: Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΧΡΩΣΤΑΕΙ---

«Προσοχή! Ομιλεί η Μόσχα! 

Μεταδίδουμε σημαντική κυβερνητική ανακοίνωση. 

Πολίτες και πολίτισσες της Σοβιετικής Ένωσης! 

Σήμερα στις 4 η ώρα το πρωί, χωρίς την προβολή οποιωνδήποτε αξιώσεων προς τη Σοβιετική Ένωση, χωρίς κήρυξη πολέμου, τα γερμανικά στρατεύματα επιτέθηκαν στα σύνορα της Σοβιετικής Ενωσης. 

Ξεκίνησε ο Μεγάλος Πατριωτικός Πόλεμος του Σοβιετικού Λαού, εναντίον των γερμανο-φασιστών κατακτητών!».

Από την ιστορική ανακοίνωση της έναρξης της φασιστικής επίθεσης στην ΕΣΣΔ, από τον θρυλικό εκφωνητή, Γιούρι Λεβιτάν, το μεσημέρι της 22ας Ιουνίου του 1941.

Ο ηρωικός Κόκκινος Στρατός απελευθερώνει το Βερολίνο, 1945.

Thesska Katerina

ΤΑ ΒΡωΜΙΚΑ ΧΕΡΙΑ ΤΗΣ «ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ»

Το γεγονός ότι τα σχέδια και οι «λυκοφιλίες» του κεφαλαίου πηγαίνουν χέρι χέρι με την εμπλοκή στα νέα πολεμοκάπηλα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ,

καθώς και κρατών - δολοφόνων όπως του Ισραήλ, για τον έλεγχο πλουτοπαραγωγικών πηγών και δρόμων στην αντιπαράθεσή τους με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα και καπιταλιστικά κράτη, 

επιβεβαίωσε η τέταρτη κατά σειρά τριμερής Σύνοδος Κορυφής Ελλάδας - Κύπρου - Ισραήλ, που πραγματοποιήθηκε χτες στη Λευκωσία.

Χαρακτηριστικό εξάλλου είναι ότι από το βήμα της κοινής συνέντευξης Τύπου ο πρωθυπουργός του Ισραήλ, Μπ. Νετανιάχου, επαναλαμβάνοντας τα νέα προσχήματα που πλαισιώνουν τους πολεμοκάπηλους σχεδιασμούς, αυτήν τη φορά εναντίον του Ιράν, δήλωνε ότι 

«το καθεστώς της Τεχεράνης κάθε μέρα κάνει έκκληση για τον αφανισμό του κράτους του Ισραήλ και έχει μια άνευ προηγουμένου επιθετικότητα εναντίον μας και ένα τρομοκρατικό δίκτυο που εκτείνεται σε όλο τον κόσμο. Τώρα επιχειρεί να τοποθετήσει επικίνδυνα όπλα στη Συρία για να τα χρησιμοποιήσει για την καταστροφή μας. Είναι προς το συμφέρον όλων μας να αποτρέψουμε την ιρανική επιθετικότητα. (...) Ολοι αναγνωρίζουν τις κακόβουλες προθέσεις του Ιράν και το δικαίωμα του Ισραήλ για αυτοάμυνα και αυτό είναι η κοινή μας άμυνα».

Αμέσως μετά ο Αλ. Τσίπρας παρείχε κάλυψη στον Ισραηλινό πρωθυπουργό, δηλώνοντας ότι 

«συμμεριζόμαστε τις ανησυχίες του» για το Ιράν, ενώ τσουβαλιάζοντας θύτες και θύματα σε ό,τι αφορά το Παλαιστινιακό, και ενώ η κυβέρνηση αρνείται να εφαρμόσει την απόφαση της Βουλής για αναγνώριση του κράτους της Παλαιστίνης, σημείωσε την ανάγκη «για την επίτευξη βιώσιμης λύσης δύο κρατών, που θα διασφαλίζει συνθήκες ειρήνης και ασφάλειας, τόσο για τους Ισραηλινούς όσο και για τους Παλαιστίνιους». 

Εχρισε δε τους Αμερικανούς - που με την απόφασή τους να μεταφέρουν την πρεσβεία τους στην Ιερουσαλήμ ρίχνουν κι άλλο «λάδι στη φωτιά» - επιδιαιτητές, 

εκφράζοντας την ελπίδα ότι «οι ΗΠΑ, που έχουν αδιαμφισβήτητα έναν κρίσιμο ρόλο στις διαπραγματεύσεις, θα συμβάλουν με ουσιαστικές πρωτοβουλίες (...) καταθέτοντας, ελπίζω το συντομότερο δυνατό, και ένα συγκεκριμένο σχέδιο επίλυσης, ένα ειρηνευτικό σχέδιο».

Κατά τα λοιπά, ευχήθηκε «να διατηρηθεί η εδαφική ακεραιότητα της Συρίας και να επιτευχθεί μόνιμη εκεχειρία», την ώρα που η κυβέρνηση δίνει πολύπλευρη στήριξη στην ιμπεριαλιστική επέμβαση στη χώρα, ενώ για το Κυπριακό επανέλαβε την ανάγκη για «μία δίκαιη και βιώσιμη λύση», ενώ εξέφρασε την ανησυχία του για τις προκλητικές ενέργειες της Τουρκίας στο Αιγαίο, αλλά και στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) της Κύπρου.

Στο ίδιο μήκος κύματος και ο Πρόεδρος της Κύπρου Π. Αναστασιάδης, που μίλησε για «προσπάθειες που υποσκάπτουν το δικαίωμα ύπαρξης του κράτους του Ισραήλ», σημειώνοντας ότι αυτές δεν μπορούν να γίνουν ανεκτές και χαιρετίζοντας την «υπό διαμόρφωση αμερικάνικη προσπάθεια στην κατεύθυνση επανέναρξης του διαλόγου» με τους Παλαιστίνιους, που «θα διασφαλίζει την ασφάλεια του κράτους του Ισραήλ» και τη «δημιουργία παλαιστινιακού κράτους». Σε ό,τι αφορά το Κυπριακό, μίλησε για την ετοιμότητα της ελληνοκυπριακής πλευράς για νέο διάλογο απ' το σημείο που τερματίστηκε ο προηγούμενος, με στόχο να μετεξελιχθεί η Κύπρος σε ένα «φυσιολογικό κράτος».

«Λάδι στη φωτιά» τα επιχειρηματικά σχέδια

Στο κομμάτι αυτών καθαυτών των επιχειρηματικών σχεδιασμών των αστικών τάξεων, η Τριμερής εστίασε στην κατασκευή του αγωγού «EastMed», για τον οποίο συμφωνήθηκε η υπογραφή διακρατικής συμφωνίας μέσα στο χρόνο, και στην ηλεκτρική διασύνδεση των τριών κρατών με τον «EuroAsia Interconnector», που ταυτόχρονα θα εμπεριέχει και οπτικές ίνες.

Ο Αλ. Τσίπρας μίλησε για «στρατηγική συνεργασία ανάμεσα στις τρεις χώρες», χαρακτήρισε «εμβληματικό project» τον «EastMed», ενώ σημείωσε ότι οι σχεδιασμοί αυτοί των επιχειρηματικών ομίλων «συμβάλλουν καθοριστικά και στη διαφοροποίηση των πηγών Ενέργειας, η οποία αποτελεί βασική στρατηγική της Ευρωπαϊκής Ενωσης (...) Είναι ένα έργο ύψιστης γεωπολιτικής σημασίας».

Ο Μπ. Νετανιάχου μίλησε για «οικοδόμηση μιας μεγάλης συμμαχίας» και χαρακτήρισε τον «EastMed» ένα «πολύ σημαντικό εγχείρημα για μας και για την Ευρώπη», που θα επιτρέψει τη διαφοροποίηση των ενεργειακών πηγών. 

Για την ηλεκτρική διασύνδεση και τις οπτικές ίνες δήλωσε ότι πρόκειται για έργο που «θα μας δώσει τεράστιο πλεονέκτημα στην πληροφορία, την καινοτομία...». 

Χαρακτήρισε, τέλος, «παραγωγικές και ενθαρρυντικές» αυτές τις συναντήσεις, που όπως είπε αφορούν ένα ευρύ φάσμα ζητημάτων, από την Ενέργεια και την ασφάλεια έως την άμυνα και την αντιμετώπιση έκτακτων αναγκών.

Εξάλλου, στη συνάντηση υπεγράφη μεταξύ των συναρμόδιων υπουργών «Σχέδιο Περιφερειακής Συνεργασίας» σε ζητήματα αντιμετώπισης περιστατικών θαλάσσιας ρύπανσης από πετρελαιοειδή. Στόχος της συμφωνίας είναι ο συντονισμός ενεργειών για την αντιμετώπιση περιστατικών θαλάσσιας ρύπανσης από πλοία και από υπεράκτιες εγκαταστάσεις έρευνας και εκμετάλλευσης κοιτασμάτων υδρογονανθράκων, καθορίζοντας ανάμεσα σε άλλα το εύρος δράσης κάθε κράτους.

Παράλληλα, η συμφωνία περιλαμβάνει ενίσχυση της συνεργασίας και στους τομείς διαχείρισης υγρών αποβλήτων και επεξεργασίας λυμάτων, ενώ συζητήθηκαν επίσης ζητήματα που αφορούν τη διαχείριση στερεών αποβλήτων, θέματα διαχείρισης υδατικών πόρων, επαναχρησιμοποίησης επεξεργασμένων αστικών υγρών αποβλήτων για άρδευση, τομείς τους οποίους βλέπουν ως «χρυσωρυχείο» οι επιχειρηματικοί όμιλοι.

ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Επικίνδυνοι πολεμικοί σχεδιασμοί πίσω από τα παχιά λόγια

Σε σχόλιό του το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ τονίζει για την τριμερή συνάντηση Ελλάδας - Κύπρου - Ισραήλ:

«Πίσω από τα παχιά λόγια για τη "στρατηγική συνεργασία", την "ειρήνη" και τα διάφορα "αναγκαία project" κρύβονται οι επικίνδυνοι πολεμικοί ανταγωνισμοί και σχεδιασμοί στην περιοχή, αυτήν τη φορά με τη δημιουργία κλίματος και αναζήτηση προσχημάτων για στοχοποίηση του Ιράν και άλλων χωρών της Μ. Ανατολής. Σε αυτήν την κατεύθυνση ήταν οι δηλώσεις του πρωθυπουργού του Ισραήλ, που έγιναν με την κάλυψη του κ. Τσίπρα και του κ. Αναστασιάδη.

Η προσήλωση της ελληνικής κυβέρνησης σ' αυτούς τους σχεδιασμούς φαίνεται, εκτός των άλλων, και από το γεγονός ότι ο κ. Τσίπρας αναγόρευσε τις ΗΠΑ, που πριν από λίγο καιρό αναγνώρισαν την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ, σε επιδιαιτητή για την επίλυση του Παλαιστινιακού προβλήματος»

ΣΟΥΔΑ

Με ενεργό ρόλο στην πρόσφατη ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Συρία

Το κατασκοπευτικό αεροσκάφος των ΗΠΑ στη Σούδα λίγο πριν από την επίθεση στη Συρία 

Νέα στοιχεία έρχονται στο φως της δημοσιότητας για το ρόλο της Σούδας στην υποστήριξη επιχειρήσεων του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού στην Ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή, ξεσκεπάζοντας και τα παραμύθια της κυβέρνησης περί «μη εμπλοκής».

Φωτογραφικό υλικό που δημοσιεύεται στο επίσημο έντυπο της βάσης, «The Beacon» (τεύχος Μάρτη - Απρίλη 2018), επιβεβαιώνει ότι, όπως είχε γράψει ο «Ριζοσπάστης» από την πρώτη στιγμή, στις 12/4, λίγες μόνο ώρες πριν από την επίθεση κατά της Συρίας που εκδηλώθηκε χαράματα της 14ης του μήνα, κατασκοπευτικό αεροσκάφος των ΗΠΑ, τύπου RC-135V, προσγειώθηκε για τεχνικό έλεγχο και ανεφοδιασμό στο αεροπορικό σκέλος της βάσης, πριν φύγει για αποστολή συλλογής στοιχείων κοντά στις συριακές αρχές, ουσιαστικά κάνοντας κατάδειξη στόχων.

Τις επόμενες μέρες, μετά την επίθεση στη Σούδα, προσγειώθηκαν και μαχητικά F/A 18 Hornet, με τους Αμερικανούς να σημειώνουν εξάλλου ότι «μοίρες και μονάδες διέρχονται (σ.σ.: της βάσης) καθ' όλη τη διάρκεια του έτους».

Θυμίζουμε ότι αυτήν την περίοδο, νότια της Κύπρου, είναι ανεπτυγμένο το αεροπλανοφόρο «Harry S. Truman», συνοδευόμενο από αρμάδα υποστήριξης, με τα αεροσκάφη που κουβαλά να επιχειρούν εδώ και μέρες κατά στόχων των Αμερικανών στη Συρία. Για το λόγο αυτό στη βάση των Αμερικανών στη Σούδα μένει κενό αυτές τις μέρες το περιλάλητο Κρηπίδωμα 14, το μήκος του οποίου φτάνει για να δέσει εκεί και τέτοιο πλοίο αν χρειαστεί.

Ριζοσπάστης

Δες Σήμερα περισσότερα κάνοντας κλικ Εδώ:

https://www.rizospastis.gr/

Χαράματα σήμερα 10 Μάη οι ισραηλινές Ειδικές Δυνάμεις εισέβαλαν στο σπίτι της οικογένειας Ταμίμι, στο χωριό Ναμπί Σαλέχ, της Παλαιστίνης και συνέλαβαν τον Ουαέντ Ταμίμι, 18 χρονών, αδελφό της 17χρονης Αχέντ Ταμίμι, που μαζί με τη μητέρα της παραμένουν φυλακισμένες στις ισραηλινές φυλακές

«Τη βαρβαρότητα του κράτους-δολοφόνου του Ισραήλ, που συλλαμβάνει και φυλακίζει νεαρά παιδιά γιατί υπερασπίζονται τα σπίτια τους», καταγγέλλει το ΠΑΜΕ.

Συγκεκριμένα όπως αναφέρει:

«Τα χαράματα της Πέμπτης 10 Μάη οι ισραηλινές Ειδικές Δυνάμεις εισέβαλαν στο σπίτι της οικογένειας Ταμίμι, στο χωριό Ναμπί Σαλέχ, της Παλαιστίνης και συνέλαβαν τον Ουαέντ Ταμίμι, 18 χρονών, αδελφό της 17χρονης Αχέντ Ταμίμι, που μαζί με τη μητέρα της παραμένουν φυλακισμένες στις ισραηλινές φυλακές.

Το κράτος-δολοφόνος του Ισραήλ, αποθρασυμένο από τη στήριξη των ΗΠΑ, αλλά και κυβερνήσεων όπως της Ελλάδας, κλιμακώνει τη βία και τον αυταρχισμό εναντίον του ηρωικού παλαιστινιακού λαού. Συλλαμβάνει και φυλακίζει μικρά παιδιά, νέους αγωνιστές που υπερασπίζονται τα σπίτια τους.

Το ΠΑΜΕ στέκεται στο πλευρό του παλαιστινιακού λαού, στο δίκαιο αγώνα του για το δικό του ανεξάρτητο κράτος, με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ. Απαιτούμε την άμεση απελευθέρωση όλων των Παλαιστίνιων πολιτικών κρατουμένων και των μελών της οικογένειας Ταμίμι».
https://www.902.gr/…/kataggellei-ti-syllipsi-toy-nearoy-pal…

ΟΙΚΟΔΟΜΟΙ ΑΘΗΝΑΣ: Με Αγώνα Πέτυχαν την Υπογραφή ΣΣΕ στα Μεγαλύτερα Εργοτάξια της Αττικής !!

Εσύ που Είπες: ΟΤΙ ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΔΕΝ ΦΕΡΝΟΥΝ ΑΠΟΤΈΛΕΣΜΑ

Οι Οικοδόμοι της Αθήνας
ΣΕ ΔΙΑΨΕΥΔΟΥΝ

Εργοταξιακή Συλλογική Σύμβαση Εργασίας που καλύπτει τα δύο μεγαλύτερα εργοτάξια της Αττικής που βρίσκονται σε εξέλιξη αυτή τη στιγμή, την ανακαίνιση του ξενοδοχείου «Αστέρας Βουλιαγμένης» και την ανάπλαση του Φαληρικού όρμου, υπέγραψε το Συνδικάτο Οικοδόμων Αθήνας, μετά από αλλεπάλληλες παρεμβάσεις, πολύμηνη πάλη με τη συμμετοχή των εργαζομένων και την πετυχημένη κλαδική πανελλαδική απεργία στις 14 Μάρτη, τονίζοντας ότι «συνεχίζουμε και κλιμακώνουμε τη δράση μας για υπογραφή κλαδικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας με αυξήσεις σε μισθούς και μεροκάματα».

Παράλληλα το Συνδικάτο συμμετέχει στη σύσκεψη - συζήτηση την Τετάρτη 16 Μάη και ώρα 6.30 μ.μ. στον κινηματογράφο «STUDIO» για την οργάνωση της απεργιακής κινητοποίησης στις 30 Μάη.

Το Συνδικάτο στην ανακοίνωσή του αναφέρει τα εξής:

«Η σύμβαση αφορά το ύψος του κατώτερου μεροκάματου, που ορίστηκε για όλους τους οικοδόμους στα συγκεκριμένα έργα -εργολαβικούς και μη- να είναι το λιγότερο 45 ευρώ μεικτά, με αναδρομική ισχύ από την 1/1/2018. Υπολογίζοντας τα παραπάνω με πλήρες ωράριο και πλήρη εργασία το μήνα για εργατοτεχνίτες οικοδόμους σε αυτά τα έργα, μιλάμε για μηνιάτικο κατώτερο μισθό στα 990 ευρώ μεικτά.

Συνάδελφοι, με δεδομένους τους νόμους που κατρακύλησαν το εργατικό εισόδημα, που πάγωσαν τις ΣΣΕ που υλοποιούνται από τη σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, αλλά και από τις προηγούμενες, συνολικά από τις αντιλαϊκές πολιτικές που διόγκωσαν τα έξοδα της λαϊκής οικογένειας, τη φοροληστεία, την ακρίβεια κ.ά. το κατώτερο μεροκάματο που υπογράψαμε σίγουρα δεν καλύπτει τις απαιτήσεις μας. Όμως, αποτελεί μια ανάσα μέσα σε αυτή τη βαρβαρότητα που ζούμε. Άλλωστε αντικειμενικά μια σύμβαση τέτοιου χαρακτήρα, από μόνη της, όσο καλή και να είναι, σίγουρα δε μπορεί να αποτελέσει συνολική απάντηση.

Ωστόσο, η υπογραφή αυτής της σύμβασης αποτελεί ένα όπλο στα χέρια των εργαζομένων κόντρα στην εργοδοτική αυθαιρεσία. Π.χ. στα συγκεκριμένα έργα, για να εξασφαλίσουν έμπειροι εργατοτεχνίτες ένα παρόμοιο μεροκάματο με αυτό που υπογράφτηκε, δουλεύουν 3 και 4 ώρες υπερωρία. Η πάλη για τη σύμβαση το προηγούμενο διάστημα συνοδεύτηκε με πλήθος παρεμβάσεων του Συνδικάτου, μαζί με την Επιθεώρηση Εργασίας, που βελτίωσαν τους όρους εργασίας, τις συνθήκες υγείας και ασφάλειας, που περιόρισαν σημαντικά την καταστρατήγηση του ωραρίου και του πενθημέρου.

Επίσης, η υπογραφή αυτής της σύμβασης ανοίγει δρόμο για αυξήσεις στα μεροκάματα όλων των οικοδόμων και με προϋπηρεσία. Αυτό σημαίνει ότι άμεσα ξεκινάμε την πάλη για την εφαρμογή της, ενάντια στις επιδιώξεις της εργοδοσίας, που από την πείρα μας γνωρίζουμε ότι δεν θα μας χαρίσει τίποτα. Στη βάση αυτή απαιτείται ετοιμότητα, στην περίπτωση που αντιμετωπίσουμε εμπόδια να απαντήσουμε με κινητοποιήσεις, απεργίες και άλλες παρεμβάσεις.

Η υπογραφή αυτής της σύμβασης είναι κόντρα στην πρόσφατη ξεφτίλα των 586 ευρώ μεικτά κατώτερου μισθού που επισφράγισε η ΓΣΕΕ σε συμφωνία με τον ΣΕΒ, για να ριζωθεί ο σφαγιασμός του κατώτερου μισθού που επιβλήθηκε κατ’ απαίτηση των εργοδοτών το 2012 από την προηγούμενη και από τη σημερινή κυβέρνηση.

Ο αγώνας για τη σύμβαση διδάσκει ότι με την οργανωμένη πάλη τους οι εργάτες κάμπτουν την αδιαλλαξία του κεφαλαίου, γιατί πρέπει να σημειώσουμε ότι πριν από 1-2 χρόνια και πολύ περισσότερο πριν από 5 χρόνια, μεσούσης της καπιταλιστικής κρίσης, κανένας εργοδότης δεν καθόταν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.

Συνεχίζουμε και κλιμακώνουμε τη δράση μας ούτως ώστε να γενικευτεί η πάλη για υπογραφή συμβάσεων με αυξήσεις στους μεγάλους χώρους δουλειάς, για να δυναμώσει η πάλη για υπογραφή κλαδικής ΣΣΕ με αυξήσεις.

Συνάδελφοι, 

η υπογραφή της ΣΣΕ έρχεται σε μια περίοδο όπου η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ αποφάσισε απεργία για τις 30 Μάη με “αιτήματα” κομμένα και ραμμένα στις απαιτήσεις των εφοπλιστών, των τραπεζιτών, των βιομηχάνων, των μεγαλεμπόρων. Απέρριπταν για μήνες τα καλέσματα των συνδικάτων που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ για την οργάνωση αγώνων με αιχμές την προστασία του απεργιακού δικαιώματος, για αυξήσεις στους μισθούς, ΣΣΕ κ.ά.

Στον αντίποδα, εμείς παλεύουμε η απεργία στις 30 Μάη να γίνει με διεκδικήσεις που αφορούν τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων, για προστασία του λαϊκού εισοδήματος και της λαϊκής κατοικίας.

Άρα θα ανταποκριθούμε μαζικά και μαχητικά στο κάλεσμα του ΠΑΜΕ για να μην επιτρέψουν στις ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ να σύρουν την εργατική τάξη και από κοντά τα φτωχά λαϊκά στρώματα σε νέες θυσίες για να αβγαταίνουν τα κέρδη της πλουτοκρατίας και για να δυναμώνει η ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων.

Συμμετέχουμε στη σύσκεψη - συζήτηση την Τετάρτη 16 Μάη και ώρα 6.30 μ.μ. στον κινηματογράφο “STUDIO” για την οργάνωση της απεργιακής κινητοποίησης στις 30 Μάη. 

Για να κάνουμε ένα βήμα μπρος στην κοινή δράση με τους μαζικούς φορείς και τα συνδικαλιστικά όργανα των φτωχών λαϊκών στρωμάτων ενάντια στην πολιτική των μονοπωλίων που τους ξεζουμίζει.

Συζητάμε, οργανώνουμε τον αγώνα σε κάθε τόπο δουλειάς, σε κάθε εργοτάξιο, διεκδικώντας:
Ουσιαστικές αυξήσεις σε μισθούς και μεροκάματα, υπογραφή τοπικής και κλαδικής σύμβασης.

7ωρο, 5ήμερο, 35ωρο.

Αναγνώριση όλων των 3ετιών.

Ένταση των ελέγχων των υπηρεσιών του κράτους (ΕΦΚΑ, ΣΕΠΕ κ.ά.) για την αυστηρή εφαρμογή των μέτρων υγείας και ασφάλειας, καθώς και για την πάταξη της μαύρης και ανασφάλιστης εργασίας.

Στηρίζουμε την πάλη για:

Υπογραφή Εθνικής Γενικής ΣΣΕ, ώστε κανένας εργαζόμενος να μη δουλεύει με μισθό κάτω από τα 751 ευρώ.

Διανομή των “υπέρ αγνώστων” ενσήμων και αλλαγή των προϋποθέσεων με ευνοϊκότερους όρους για την κατοχύρωση συνταξιοδοτικού δικαιώματος.

Προστασία της λαϊκής κατοικίας ενάντια στις κατασχέσεις - Ενάντια στη φοροεπιδρομή».

902.gr

To KKE για τα 73 χρόνια από τη Μεγάλη Αντιφασιστική Νίκη των Λαών !!

«"Κάθε άνθρωπος που αγαπά την ελευθερία, χρωστάει τόσα στον Κόκκινο Στρατό, που δεν θα μπορούσε ποτέ να τα ξεπληρώσει…" (Ε. Χέμινγουεϊ)

Τιμάμε την 9η Μάη, που είναι καταγεγραμμένη στην Ιστορία ως η ημέρα της λήξης του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και της Μεγάλης Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών, 

σε πείσμα όσων επιχειρούν να παραχαράξουν την Ιστορία, για να ξεχάσουν οι λαοί και κυρίως οι νεότερες γενιές την Αντιφασιστική Νίκη και τα ιστορικά διδάγματα που απορρέουν απ' αυτήν.

Τιμάμε όσους αγωνίστηκαν, όσους θυσιάστηκαν, όσους έδρασαν με κάθε τρόπο ενάντια στον ναζιστικό - φασιστικό ιμπεριαλιστικό "Άξονα" Γερμανίας - Ιταλίας - Ιαπωνίας και των συμμάχων τους. 

Τιμάμε τη δράση των Κομμουνιστικών Κομμάτων που ηγήθηκαν των εθνικοαπελευθερωτικών και αντιφασιστικών κινημάτων.

Είμαστε περήφανοι για το Κόμμα μας, το ΚΚΕ, και την 100χρονη ζωή και δράση του. 

Αποτέλεσε την ψυχή, τον αιμοδότη και καθοδηγητή του ηρωικού αγώνα του λαού μας, του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, της ΕΠΟΝ και των άλλων ΕΑΜικών Οργανώσεων, δίνοντας τα καλύτερα παιδιά του για τη λευτεριά από τους ναζί κατακτητές, για μια καλύτερη ζωή.

Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, όπως και ο Α', ήταν και αποτέλεσμα της μεγάλης όξυνσης των αντιθέσεων και ανταγωνισμών ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη για το ξαναμοίρασμα του κόσμου. 
Καθοριστικός παράγοντας που όξυνε περισσότερο τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις ήταν η ύπαρξη της ΕΣΣΔ (Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών). 
Κοινός στόχος όλων των καπιταλιστικών κρατών, φασιστικών και μη, ήταν η συντριβή του πρώτου εργατικού κράτους στον κόσμο, της ΕΣΣΔ.
Σήμερα, 73 χρόνια από τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, πάλι οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί οξύνονται σε όλο τον κόσμο, ιδιαίτερα στην περιοχή μας, με επίκεντρο τις πλουτοπαραγωγικές πηγές και τους δρόμους Ενέργειας. 

Αυτό αποδεικνύεται από τους δεκάδες τοπικούς και περιφερειακούς πολέμους, από τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, με θύματα τους λαούς και με χιλιάδες πρόσφυγες και ξεριζωμένους. 

Επιβεβαιώνεται ότι όταν οι αντιθέσεις των μονοπωλίων για τον έλεγχο των αγορών και την κερδοφορία τους δεν μπορούν να λυθούν με "εμπορικούς πολέμους", αντιλαϊκά μέτρα, με εύθραυστους συμβιβασμούς στο πλαίσιο μιας ιμπεριαλιστικής "ειρήνης", λύνονται με τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. 

Οι λαοί πρέπει να επαγρυπνούν, να δυναμώσουν την αλληλεγγύη τους, την κοινή πάλη, καθώς μεγαλώνουν οι κίνδυνοι εκδήλωσης ενός πιο γενικευμένου πολέμου, με την εμπλοκή και της Ελλάδας.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έχει μεγάλες ευθύνες, γιατί παρασέρνει τη χώρα ακόμη πιο βαθιά σ' αυτό το μακελειό, για λογαριασμό του εγχώριου μεγάλου κεφαλαίου, ακολουθώντας την πολιτική των προηγούμενων αντιλαϊκών κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. 
Έχει μετατρέψει τη χώρα σε ΝΑΤΟικό ορμητήριο, έχει προχωρήσει στην αναβάθμιση και επέκταση των αμερικανοΝΑΤΟικών βάσεων στην Ελλάδα, συμμετέχει στη διαπάλη για τη μοιρασιά της "λείας".

Η συμβολή της Σοβιετικής Ένωσης στην Αντιφασιστική Νίκη και τη συντριβή του ναζισμού - φασισμού ήταν κορυφαία, με περισσότερους από 20 εκατομμύρια νεκρούς, τη στιγμή που οι νικήτριες καπιταλιστικές χώρες του Α' Παγκοσμίου Πολέμου παρείχαν σημαντική βοήθεια στη ναζιστική Γερμανία, με σκοπό να την αξιοποιήσουν ως δύναμη κρούσης ενάντια στη Σοβιετική Ένωση.

Οι νικηφόρες μάχες του Κόκκινου Στρατού απέδειξαν την ανωτερότητα του σοσιαλιστικού συστήματος, της εργατικής εξουσίας, τα πλεονεκτήματα της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής και του κεντρικού σχεδιασμού της οικονομίας. Χάρη σ' αυτά τα πλεονεκτήματα μπόρεσε η Σοβιετική Ένωση να γίνει μια ισχυρή οικονομική δύναμη και να δημιουργήσει έναν αξιόμαχο λαϊκό στρατό.

Η Ιστορία αυτή, που γράφτηκε με το αίμα των λαών, γίνεται προσπάθεια να “ξαναγραφτεί”, ιδιαίτερα μετά τη νίκη της αντεπανάστασης στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες.

Στην παραχάραξη της Ιστορίας πρωτοστατεί η Ευρωπαϊκή Ένωση, που καθιέρωσε την 9η του Μάη ως “Μέρα της Ευρώπης”, ενώ ταυτόχρονα προωθεί τον αντικομμουνισμό, την ταύτιση του κομμουνισμού με το φασισμό. 

Τα Κομμουνιστικά Κόμματα και σύμβολα απαγορεύονται σε μια σειρά από χώρες, αγωνιστές διώκονται, ενώ την ίδια στιγμή αποκαθίστανται οι ναζιστές, τα Ες-Ες.

Στο παιχνίδι της παραχάραξης συμμετέχει και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, καθώς συγχέει σκόπιμα και ανιστόρητα την επέτειο της Αντιφασιστικής Νίκης με τη "Μέρα της ΕΕ". Προσπαθεί να πείσει το λαό όχι μόνο ότι η ιμπεριαλιστική συμμαχία της ΕΕ είναι μονόδρομος, αλλά και ότι μπορεί να διορθωθεί με διαπραγματεύσεις για να επιστρέψει δήθεν "στις καλές της ρίζες".

Η Ιστορία της Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών, συνολικά του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, αποδεικνύει περίτρανα και ανεξίτηλα πως ο ναζισμός - φασισμός είναι γέννημα - θρέμμα του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος. 

Τα φασιστικά - ναζιστικά κόμματα αναρριχήθηκαν στην εξουσία με τη στήριξη των μονοπωλίων. 

Επιβεβαιώνεται πως μόνο το εργατικό - λαϊκό κίνημα, μια ισχυρή Κοινωνική Συμμαχία, που έχει στόχο την εργατική εξουσία, μπορεί να αντιμετωπίσει και να ξεριζώσει το φασισμό, να απομονώσει τη ναζιστική Χρυσή Αυγή και την εγκληματική δράση της στους χώρους δουλειάς και τις γειτονιές. 

Απέδειξε ότι η πάλη για τα κυριαρχικά δικαιώματα, ενάντια στην ξένη εισβολή και κατοχή είναι αναπόσπαστα δεμένη με την πάλη για ανάπτυξη σε όφελος του λαού, με εργατική εξουσία, για να εκλείψουν οριστικά οι αιτίες που γεννούν τους πολέμους.

Η Μεγάλη Αντιφασιστική Νίκη εμπνέει τους λαούς, τους διδάσκει πίστη στη δύναμή τους. 

Αυτήν τη δύναμη μπορούν και πρέπει σήμερα να δοκιμάσουν για να απαλλαγούν από τα μνημόνια διαρκείας, τη φτώχεια, την ανεργία. 

Για να απεμπλακεί η Ελλάδα από τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, να αποδεσμευτεί από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, να κλείσουν όλες οι ξένες στρατιωτικές βάσεις στη χώρα.

Εμπνεόμαστε και διδασκόμαστε από τη Μεγάλη Αντιφασιστική Νίκη. 

Είμαστε πεισμένοι ότι ο 21ος αιώνας θα είναι αιώνας νέων εξεγέρσεων και νέων σοσιαλιστικών επαναστάσεων. Συνεχίζουμε με ακλόνητη την πίστη ότι ο σοσιαλισμός είναι αναγκαίος, μόνη απάντηση στη σημερινή βαρβαρότητα. Αταλάντευτα συνεχίζουμε στην πρώτη γραμμή, με την εργατική τάξη και το λαό, ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, ενάντια στο σύστημα που τον γεννά, για την οριστική νίκη των Λαών».

το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ για τα 73 χρόνια από τη Μεγάλη Αντιφασιστική Νίκη των Λαών 

Πιάστηκαν στα Πράσα οι εργατοπατέρες της ΠΑΣΚΕ να αλλάζουν κλειδαριές στο ΕΚ Πάτρας !!

Aφού το ΠΑΜΕ τους χάλασε τη σούπα της νοθείας στις πρόσφατες αρχαιρεσίες για το ΕΚ στην Πάτρα, 

αφού τους κατήγγειλαν οι ταξικές δυνάμεις, πετυχαίνοντας να οριστεί προσωρινή διοίκηση για να εκκαθαριστούν τα μητρώα (όπου διαπιστώνεται ένα όργιο νοθείας), χτες οι εργατοπατέρες της ΠΑΣΚΕ πιάστηκαν επ’ αυτοφώρω, τη στιγμή που επιχειρούσαν να αλλάξουν κλειδαριές στο κτίριο του Εργατικού Κέντρου.

Τα στελέχη της ΠΑΣΚΕ πρόλαβαν να αλλάξουν την κλειδαριά για το λογιστήριο, αλλά τους πρόλαβαν τα μέλη του ΠΑΜΕ που ειδοποιήθηκαν κι έσπευσαν στο χώρο, πιάνοντας στα πράσα τους εργατοπατέρες που προχωρούσαν στα μουλωχτά, σαν τους κλέφτες, την επιχείρηση άλωσης του ΕΚ.

Με αυτόν τον τρόπο αποδεικνύουν τον πανικό τους μπροστά σε όσα αποκαλύπτονται από την εκκαθάριση μητρώου για την εκτεταμένη νοθεία στις αρχαιρεσίες, ενώ αρνούνται να παραδώσουν στην προσωρινή διοίκηση το ταμείο -το οποίο δείχνει πως έχουν κι εκεί λερωμένη τη φωλιά τους και παίρνουν τα μέτρα τους, για να μην αποκαλυφθούν.

Μετά το επεισόδιο, δεκάδες μέλη του ΠΑΜΕ έμειναν στο κτίριο για να το περιφρουρήσουν από τυχόν νέα εργατοπατερική επιχείρηση και να δώσουν το μήνυμα σε κάθε κατεύθυνση:

“Ό,τι κι αν σκαρφιστεί ο εργοδοτικός συνδικαλισμός, όσα ύπουλα μέσα κι αν χρησιμοποιήσουν οι γραφειοκράτες, το ταξικό κίνημα θα επαγρυπνεί και θα τους δίνει αποφασιστική απάντηση”.

 Κατιούσα

Η αληθεια για το Εργατικό Κέντρο Πατρας. Συνέντευξη προσωρινής Δ/Ε

Από Mynima-Hellas.com/webTV

Ρούντολφ Ες: ο Διοικητής του Άουσβιτς...

Η ανατριχιαστική κατάθεση του Ρούντολφ Ες στο δικαστήριο της Νυρεμβέργης. 

«Xρειάζονταν από 3 έως 15 λεπτά για να πεθάνουν. Το πρόβλημα δεν ήταν ο θάνατος αλλά η καύση»... 

Ο Ρούντολφ Ες συνελήφθη από τον Χανς Αλεξάντερ, έναν Γερμανοεβραίο που είχε διαφύγει στο Λονδίνο πριν από τον πόλεμο και εργάστηκε στον βρετανικό στρατό ως ερευνητής εγκλημάτων πολέμου. 

Ο Αλεξάντερ ανέκρινε τη γυναίκα του, η οποία ύστερα από πιέσεις του αποκάλυψε που κρυβόταν ο άντρας της, ο Ρούντολφ Ες, ο διοικητής του Άουσβιτς, ο οποίος είχε οδηγήσει στον θάνατο εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους. 

Στις 11 Μαρτίου ο Ες συνελήφθη από μια ομάδα καταδρομέων μέσα σε στάβλο.

 Ο Αλεξάντερ και οι στρατιώτες τον χτύπησαν με λαβές τσεκουριών, τον τύλιξαν γυμνό σε μια κουβέρτα και τον διέταξαν να περπατήσει γυμνός στο χιόνι μέχρι τη φυλακή. 

Αφού ανακρίθηκε από τους Γερμανούς τον έστειλαν στη Νυρεμβέργη, όπου γινόταν η δίκη των υψηλόβαθμων Ναζί.

 Ο Ες ομολόγησε τα εγκλήματα του στον Χουίτνεϊ Χάρις, ο οποίος ήταν μέλος της αμερικανικής εισαγγελικής ομάδας, καταθέτοντας 

«ότι τουλάχιστον 2,500.000 εκατομμύρια άνθρωποι εκτελέστηκαν και εξοντώθηκαν στο Άουσβιτς με αέρια και καύση και άλλο μισό εκατομμύριο τουλάχιστον υπέκυψε από ασιτία και ασθένειες, δηλαδή συνολικά 3.000.000 νεκροί». 

Σύμφωνα με τον Χανς Φρανκ, πρώην γενικό διευθυντή της κατεχόμενης Πολωνίας: 

«Ήταν η χειρότερη στιγμή της δίκης, να ακούς έναν άνθρωπο να λέει ότι είχε εξοντώσει 2,5 εκατομμύρια εν ψυχρώ. Αυτό είναι κάτι που θα το συζητούν για χίλια χρόνια». 

 Όπως αποδείχτηκε αργότερα, ο συγκεκριμένος αριθμός ήταν λανθασμένος, καθώς σήμερα ο πραγματικός αριθμός των θυμάτων υπολογίζεται στα 1,1 έως 1,3 εκατομμύρια.

 Κατάθεση στο δικαστήριο 

Ο Ες δεν δικάστηκε στη Νυρεμβέργη, καθώς οι Αμερικανοί επέλεξαν να τον χρησιμοποιήσουν ως μάρτυρα. 

Ωστόσο, η κατάθεση του για τα εγκλήματά που συντελέστηκαν στο Άουσβιτς προκάλεσε αποτροπιασμό στους ακροατές.

 Όπως ανέφερε, εκτελούσε μεθοδικά διαταγές και «η τελική λύση σήμαινε την εξόντωση όλων των Εβραίων στην Ευρώπη». 

Σχετικά με τους θαλάμους αερίων είπε: 

«Αυτοί που ήταν στον θάλαμο θανάτωσης χρειάζονταν από τρία έως δεκαπέντε λεπτά για να πεθάνουν, ανάλογα με τις κλιματικές συνθήκες. Καταλαβαίναμε ότι είχαν πεθάνει όταν σταματούσαν τα ουρλιαχτά τους». 

Στη συνέχεια περιέγραψε «περήφανος» ότι υπό την επίβλεψή του οι θάλαμοι αερίων εξελίχθηκαν και χωρούσαν δύο χιλιάδες άτομα ο καθένας!... 

Επίσης, ο Ες ισχυρίστηκε ότι ξεγελούσαν τα θύματα ώστε να νομίζουν ότι θα υποβληθούν σε διαδικασία αποφθειρίασης, ωστόσο η φρικτή δυσωδία από τη συνεχή καύση πτωμάτων απλωνόταν σε όλη την περιοχή με αποτέλεσμα όσοι ζούσαν κοντά να γνωρίζουν ότι στο Άουσβιτς συντελείται εξόντωση. 

Σύμφωνα με τον Χάρις, ο ρόλος του στο Άουσβιτς τον μετέτρεψε στον μεγαλύτερο φονιά της Ιστορίας, ο οποίος μην έχοντας καμία ηθική αρχή αντιδρούσε στη διαταγή να σκοτώσει ανθρώπους όπως θα αντιδρούσε στη διαταγή να κόψει μερικά δέντρα. 

Ο Ες στο δικαστήριο... 

Η εξέταση των ψυχιάτρων 

Ο ψυχίατρος Γκ. Μ. Γκίλμπερτ ξαφνιάστηκε από τον «ήρεμο, απαθή, πρακτικό τόνο της φωνής του».

 Όταν τον ρώτησε πως μπόρεσε να σκοτώσει τόσους πολλούς ανθρώπους του απάντησε: 

«Δεν ήταν τόσο δύσκολο, Θα ήταν εφικτό να εξοντωθούν ακόμα μεγαλύτεροι πληθυσμοί. Η ίδια η θανάτωση έπαιρνε τον λιγότερο χρόνο. Μπορούσες να σκοτώσεις 2.000 άτομα μέσα σε μισή ώρα. Η καύση ήταν αυτή που έπαιρνε πολύ χρόνο». 

Στην ερώτηση γιατί δεν είχε κανένας ενδοιασμό στην εφαρμογή της Τελικής Λύσης απάντησε: 

«Πίστευα ότι έκανα το σωστό. Υπάκουα διαταγές αν και τώρα καταλαβαίνω ότι αυτό ήταν περιττό και λάθος. Όμως δεν καταλαβαίνω τι εννοείτε όταν ρωτάτε αν αναστατωνόμουν από αυτά που συνέβαιναν, γιατί εγώ προσωπικά δεν σκότωσα κανέναν. Ήμουν απλά ο διευθυντής του προγράμματος εξόντωσης στο Άουσβιτς. Ο Χίτλερ ήταν εκείνος που έδωσε τη διαταγή μέσω του Χίμλερ και ο Άιχμαν εκείνος που μου έδωσε τη διαταγή για τις μεταφορές των θυμάτων». 

Επίσης είπε στον Γκίλμπερτ:

 «Είμαι απόλυτα φυσιολογικός. Ακόμα και όταν εκτελούσα το έργο της εξόντωσης, είχα μια φυσιολογική οικογενειακή ζωή». 

Στην ερώτηση για τη σεξουαλική του ζωή στον γάμο του απάντησε: 

«Κοιτάξτε, ήταν φυσιολογική. Όμως, όταν η γυναίκα μου έμαθε τι έκανα, σπανίως πια είχαμε διάθεση για συνεύρεση». 

Σύμφωνα με τον Γκίλμπερτ: 

«Δείχνει πολύ μεγάλη απάθεια για να θεωρήσει κανείς ότι διαφαίνεται κάποιο δείγμα μεταμέλειας και ακόμα και η προοπτική του απαγχονισμού δεν τον ταράζει τόσο. Δίνει την εντύπωση ανθρώπου που είναι διανοητικά υγιής, αλλά εμφανίζει σχιζοειδή απάθεια, αναισθησία και έλλειψη ενσυναίσθησης που δύσκολα θα μπορούσαν να πάρουν πιο ακραία μορφή ακόμα και σε ένα γνήσιο ψυχωτικό άτομο»....

Η εκτέλεση... 

Στη συνέχεια ο Ες μεταφέρθηκε στην Πολωνία, όπου ανακρίθηκε από τον μεθοδικό Γιαν Σεν, επικεφαλής του Ινστιτούτου Εγκληματολογικής Έρευνας ο οποίος του πρότεινε να γράψει όσα θυμόταν από τη ζωή του. 

Ο Σεν του φέρθηκε με αξιοπρέπεια και κέρδισε την εμπιστοσύνη του. Έτσι τα απομνημονεύματά του έμειναν παρακαταθήκη για τους επιστήμονες που μελέτησαν τον ίδιο αλλά και παραμέτρους του ναζισμού. Τα γραπτά του δημοσιεύτηκαν στην αυτοβιογραφία του που εκδόθηκε το 1952 στην Πολωνία. 

Ο Ες απαγχονίστηκε στις 16 Απριλίου 1947. 

Πληροφορίες αντλήθηκαν από το βιβλίο: «Οι κυνηγοί των Ναζί: Η καταδίωξη των εγκληματιών του Β΄ Παγκόσμιου πολέμου», Andrew Nagorski, εκδόσεις Μεταίχμιο...

Πηγή