ΑΠΕΡΓΙΑ: -ΤΙ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ

ΣΥΣΚΕΨΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΩΝ - ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΚΕΝΤΡΩΝ - ΣΥΝΔΙΚΑΤΩΝ

Ενιαίο, μαζικό απεργιακό μέτωπο με πλαίσιο που θέτει μπροστά τις δικές μας ανάγκες  (VIDEO - ΦΩΤΟ)

Στην εισηγητική ομιλία στη σύσκεψη ο Γιάννης Τασιούλας, πρόεδρος της Ομοσπονδίας Οικοδόμων Ελλάδας, ανέφερε τα εξής:

«Συνάδελφοι,

Εκτιμήσαμε πως είναι ανάγκη να πραγματοποιήσουμε τη σημερινή μας σύσκεψη ώστε να συζητήσουμε ολοκληρωμένα το ζήτημα της ενιαίας απεργιακής απάντησης, που εδώ και πολύ καιρό έχουμε θέσει και προετοιμάζουμε με πολύ συγκεκριμένο σχέδιο και παρεμβάσεις. Καλέσαμε όλα τα Συνδικάτα, χωρίς αποκλεισμούς, τα οποία πήραν απόφαση για απεργία 14/11 και διαμορφώσαμε αυτό το μεγάλο μπλοκ απεργιακών αποφάσεων που ανάγκασε την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ σε μία συνεδρίαση "μνημείο εργατοπατερισμού". Την ανάγκασε να ρίξει και το τελευταίο φύλλο συκής, αν της είχε μείνει και τέτοιο.

Έχουμε ανταλλάξει ορισμένες σκέψεις με Ομοσπονδίες, Συνδικάτα, ώστε να υπάρχει πιο συνολική εικόνα για το πώς θα προχωρήσουμε.

Στο πώς θα προχωρήσουμε παίρνουμε υπόψη την απόφαση που πήρε, κάτω από τη δική μας πίεση, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ για κήρυξη γενικής απεργίας στις 28 Νοέμβρη. Μια απόφαση που δεν υποδηλώνει προσπάθεια να οργανωθεί ενιαίο απεργιακό ρεύμα απέναντι στη μεγαλοεργοδοσία, την κυβέρνηση και τις δυνάμεις που τη στηρίζουν, αλλά ακριβώς να υπονομεύσει αυτό που είναι ζητούμενο: Ενιαίο απεργιακό μέτωπο με πλαίσιο πάλης που θέτει μπροστά τις δικές μας ανάγκες.

Η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, σε συνεννόηση με την εργοδοσία, τον ΣΕΒ, την κυβέρνηση, ακριβώς, αυτό το ενιαίο απεργιακό μέτωπο θέλει να εμποδίσει να εκφραστεί. Την ίδια στόχευση είχε και όταν απέρριπτε την πρότασή μας στη συνεδρίαση της Εκτελεστικής Επιτροπής της, την ίδια στόχευση έχει και τώρα, με την απόφαση που πήραν λίγες μέρες μετά τη συνεδρίαση της Εκτελεστικής Επιτροπής στην Ολομέλεια της διοίκησης που υποχρεώθηκαν να αναπροσαρμόσουν το υπονομευτικό σχέδιο κηρύσσοντας γενική απεργία για τις 28 Νοέμβρη.

Το πώς ξεδίπλωσαν αυτό το σχεδιασμό τους, το πώς έστησαν το όλο σκηνικό είναι η ζωντανή απόδειξη της αγωνίας τους να βγάλουν εις πέρας την αποστολή τους. Παίζοντας το γνωστό παιχνίδι με τις ημερομηνίες που παραπέμπει σε «κωμωδία» και μάλιστα κακοπαιγμένη σε τέτοιο βαθμό που να διαμαρτύρονται και οι δικοί τους, όπως ο πρόεδρος του ΕΚΘ, που έλεγε την ώρα της συνεδρίασης "Όχι, ρε παιδιά, στις 28 Νοέμβρη και στις 5 Δεκέμβρη, πώς θα κάνουμε δύο απεργίες μαζί;".

Ο αρχικός τους σχεδιασμός (που ήταν μάλλον 5 Δεκέμβρη) στην πορεία αναπροσαρμόστηκε και έγινε ακόμα πιο στοχευμένος (28 Νοέμβρη) πάντα με στόχο να αδυνατίσει "το γενικό απεργιακό μέτωπο", να μπουν εμπόδια στη δική μας επαφή με όσο το δυνατόν περισσότερα Συνδικάτα, Ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα, με απλούς εργαζόμενους.

Τη βρώμικη δουλειά με τις ημερομηνίες ανέλαβε να διεκπεραιώσει ο Βασιλόπουλος του ΣΥΡΙΖΑ, που στη συνεδρίαση της Εκτελεστικής Επιτροπής έλεγε ότι "οι απεργίες δεν χρειάζονται γιατί δεν έχουν συμμετοχή, ότι πρέπει να βρούμε άλλους τρόπους", αυτά δηλαδή που λένε και οι παρατάξεις ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ και μετά έθεσε το ζήτημα της απεργίας για 28 Νοέμβρη.

Με παραλλαγές εκτυλίχτηκε το παιχνίδι των ημερομηνιών και στο ΕΚΑ, που τελικά κήρυξε προχθές απεργία για 28 Νοέμβρη. Εδώ, ο ελιγμός ήταν να κηρυχτεί απεργία στις 14 και όχι στις 8 Νοέμβρη, που πρότειναν οι Ομοσπονδίες. Παρ' όλα αυτά και έχοντας ως βασικό να διευρυνθεί το απεργιακό μέτωπο εμείς στηρίξαμε την πρόταση για απεργία στις 14 Νοέμβρη.

Ρόλο στην υπονόμευση του ενιαίου απεργιακού μετώπου έχει και η πλειοψηφία της ΑΔΕΔΥ. Εδώ οι ημερομηνίες πάνε και έρχονται. Παρά τις τυπικές κοκορομαχίες που έχουν με την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ και οι δύο παίζουν μία χαρά το παιχνίδι της υπονόμευσης, μια χαρά έχουν το ίδιο πλαίσιο και γραμμή πάλης. Δεν έχει σημασία αν παίρνουν τη μια ή την άλλη απόφαση, αν επιλέγουν τη μια ή την άλλη ημερομηνία. Σημασία έχει ότι υπηρετούν την ίδια γραμμή πάλης και διασπούν την προσπάθεια να γενικευτεί το απεργιακό μέτωπο με διάφορους τρόπους.

Θέλουμε, επίσης, να σημειώσουμε πάνω σε όλα αυτά το πώς αντιμετωπίστηκε η απόφαση για απεργία 27 δευτεροβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων, 19 ΕΚ, 8 Ομοσπονδιών της δύναμης της ΓΣΕΕ, ανάμεσα σε αυτά των μεγαλύτερων, όπως ΕΚΑ, ΕΚΠ, αλλά και 237 πρωτοβάθμιων Συνδικάτων από την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ με την υπογραφή ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - Βασιλόπουλου, μέχρι τη τελευταία στιγμή, αλλά και τώρα συνεχίζουν το ίδιο βιολί. Εκδώσανε δελτίο Τύπου, χρυσαυγίτικης φρασεολογίας και περιεχομένου, που στρέφονται εναντίον συνδικαλιστικών οργανώσεων, λέγοντας ότι ακολουθούν κομματικό σχέδιο. Ο αντικομμουνισμός δεν έλειπε ούτε από το δελτίο Τύπου ούτε από τις συνεδριάσεις τόσο της Εκτελεστικής όσο και της Ολομέλειας. Όλα αυτά γιατί; Γιατί δεν θέλουν απεργία. Θέλουν να μπλοκάρουν τη δημιουργία διεκδικητικού κινήματος με το συγκροτημένο πλαίσιο για το οποίο παλεύουμε και θέλουμε τον αγώνα.

Εκ των πραγμάτων, ο ρόλος, η στάση, η τακτική της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ συμφέρει και την εργοδοσία και την κυβέρνηση που επιδιώκουν "σιγήν ιχθύος". Είναι στρατηγική η συμφωνία τους στην καθήλωση των μισθών, στη μείωση του μέσου μισθού. Είναι κρίσιμο για το κεφάλαιο να μη σηκωθεί κίνημα διεκδικητικό για αυξήσεις στους μισθούς. 

Είναι κρίσιμο να κατοχυρωθεί ο νόμος που καταργεί τις διαπραγματεύσεις για τον κατώτερο μισθό, να τον ορίζει η κυβέρνηση στα σημερινά επίπεδα, το πολύ με ένα 30ευρω πιο πάνω για προπαγάνδα και να συνεχίζει να λειτουργεί ως επιταχυντής της μείωσης του μέσου μισθού, όπως τα προηγούμενα χρόνια. Δεν είναι τυχαίο ότι η ΓΣΕΕ μιλάει για απεργία γενικά για τον προϋπολογισμό και αναφέρει και κάτι για τις ΣΣΕ για τα μάτια του κόσμου. Τη γραμμή τη δίνει ο ΣΕΒ που συνεχώς, κάθε βδομάδα σχεδόν, επισημαίνει τον κίνδυνο η "δικαιολογημένη προεκλογική παροχολογία" να δημιουργήσει προσδοκίες για αυξήσεις στους μισθούς. Έτσι εναντιώνεται και στις "επεκτάσεις" λίγων κλαδικών συμβάσεων που έχουν γίνει και βάζει σε φρένο νέες.

Κυβέρνηση και εργοδοσία, που φροντίζουν όχι μόνο στα λόγια να καλούν σε ηρεμία, αλλά παίρνουν και μέτρα ενάντια στους αγώνες και τις απεργίες. Δε θέλουν να σηκώνει κεφάλι κανείς. Αν είναι δυνατόν να μην αγωνίζεται κανείς σε κανέναν εργασιακό χώρο και πολύ περισσότερο οι αγώνες στους κλάδους να μην τροφοδοτούν πανελλαδικούς, πανεργατικούς αγώνες και απεργίες. 

Παίρνουν μέτρα για να χτυπήσουν τους αγώνες. Επιστρατεύονται μηχανισμοί προπαγάνδας, λάσπης, αποπροσανατολισμού. Επιστρατεύονται μπράβοι να τρομοκρατήσουν, όπως στην "COSCO", αστυνομικές δυνάμεις και διευθυντές να απειλήσουν με εισαγγελείς για "να επέλθει η τάξη", όπως έγινε στο εργοτάξιο του γηπέδου της ΑΕΚ.

Καλούνται οι δυνάμεις καταστολής από τους ίδιους τους εργατοπατέρες ενάντια σε αγωνιστές συνδικαλιστές, μηχανισμοί και δικαστήρια για να εξασφαλίσει ο κυβερνητικός, εργοδοτικός συνδικαλισμός τις καρέκλες του, για να μπορεί να μπλοκάρει από τα πάνω το όποιο απεργιακό ρεύμα διαμορφώνεται από τα κάτω. Ξεπέρασαν τα όρια.

Ακούστε για να φρίξετε το δελτίο Τύπου μετά τη συνάντηση που είχαν με την πολιτική ηγεσία της Αστυνομίας: "…Για τη Συνομοσπονδία, η αναγκαιότητα διασφάλισης της δημοκρατικής νομιμότητας είναι αυτονόητη και είναι υποχρέωση της κυβέρνησης και του αρμόδιου υπουργείου…". Και συνεχίζει παρακάτω: "Η ΓΣΕΕ δεν υποκύπτει στους εκβιασμούς και τις προβοκάτσιες ότι δήθεν θέλει την «αστυνομοκρατία» μέσα στα συνδικάτα, αλλά και δεν θα αφήσει έρμαια τους δημοκράτες, εργαζόμενους σε πράξεις βίας και φίμωσης του εκλογικού τους δικαιώματος".

Δεν κρύβουν ότι κάλεσαν τα ΜΑΤ και το Συνδικαλιστικό της Ασφάλειας να εγγυηθεί τη νοθεία, καμαρώνουν κιόλας ότι θέλουν ξανά να φέρουν το χωροφύλακα στα Συνδικάτα.

Συνάδελφοι,

Όλη αυτή την κατάσταση, που είναι σύνθετη και δύσκολη, εμείς πρέπει να την αντιμετωπίσουμε και να την αξιοποιήσουμε από τη σκοπιά των συμφερόντων συνολικά των εργαζομένων. 

Κριτήριό μας δεν είναι οι ημερομηνίες, αλλά να φτιάξουμε προϋποθέσεις ώστε να εκφράζεται και να διευρύνεται ένα ενιαίο απεργιακό μέτωπο που φιλοδοξούμε και παλεύουμε σταθερά να συσπειρώνεται στη γραμμή πάλης, στο πλαίσιο αιτημάτων που προωθούμε μέσα στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, στους αγώνες των εργαζομένων.

Για μας η "σταθερά" είναι η κινητοποίηση δυνάμεων, το δυνάμωμα του αγώνα και της προοπτικής, με σχέδιο πάλης, κλιμάκωση, ενεργή συμμετοχή των εργαζομένων στη λήψη των αποφάσεων, να πάρουν τελικά οι ίδιοι οι εργαζόμενοι την υπόθεση της υπεράσπισης των δικαιωμάτων τους, της ζωής τους στα δικά τους χέρια. Να μπορεί η εργατική τάξη μέσα από την πάλη της να κατακτά καλύτερες προϋποθέσεις, να αξιοποιεί δυνατότητες και να βγει νικήτρια στον πόλεμο με το κεφάλαιο, τις κυβερνήσεις και τις δυνάμεις που το στηρίζουν.

Με βάση τα παραπάνω καταλήγουμε στην εξής πρόταση:

• Να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις να εκφραστεί ενιαίο, μαζικό απεργιακό μέτωπο στις 28 Νοέμβρη στη γενική απεργία, κάτω από τις σημαίες, τα πανό, τα συνθήματα και τη γραμμή πάλης Ομοσπονδιών, Εργατικών Κέντρων και Συνδικάτων που συσπειρώνονται στο πλαίσιο πάλης για κατάργηση του νόμου Βρούτση - Αχτσιόγλου, που συσπειρώνονται στο σωστό σύνθημα "Μπροστά οι δικές μας ανάγκες - όχι τα κέρδη των λίγων".

Διεκδικούμε:

• Κατάργηση του νόμου Αχτσιόγλου - Βρούτση που καταργεί τις συλλογικές διαπραγματεύσεις. Επαναφορά των ΣΣΕ και του κατώτερου μισθού στα 751 ευρώ για όλους.
• Αυξήσεις στους μισθούς, στις συντάξεις και στις κοινωνικές παροχές.
• Κατάργηση του νόμου Κατρούγκαλου και όλων των αντιασφαλιστικών νόμων.
• Δημόσια καθολική υποχρεωτική Κοινωνική Ασφάλιση. Κατώτερη σύνταξη 600 ευρώ, στο 80% του κατώτερου μισθού.
• Κανένας πλειστηριασμός πρώτης κατοικίας. Να σταματήσουν όλες οι διώξεις!
• Κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, των χαρατσιών, της φοροληστείας.
• Απαιτούμε υποδομές εδώ και τώρα αντισεισμικής, αντιπλημμυρικής και αντιπυρικής θωράκισης για να μην πνιγόμαστε με την πρώτη βροχή, να μην καιγόμαστε το καλοκαίρι.
• Καμιά εμπλοκή στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και πολέμους του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Δεν ανεχόμαστε να γίνει η χώρα μας αεροπλανοφόρο για επεμβάσεις. Δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα με τους γείτονες λαούς. Έχουμε τα ίδια προβλήματα, τις ίδιες ανησυχίες, τις ίδιες ανάγκες.

• Η προετοιμασία της γενικής απεργίας να συμβάλει ακόμη παραπέρα στην αποκάλυψη του ρόλου και της γραμμής του κυβερνητικού, εργοδοτικού συνδικαλισμού. Η καλύτερη αποκάλυψη είναι η ίδια η επιτυχία της γενικής απεργίας και των απεργιακών συγκεντρώσεων των ταξικών δυνάμεων. Ξανακάνουμε κάλεσμα, στις 28 Νοέμβρη όλοι στην απεργία, ούτε ένας εργαζόμενος στις θλιβερές κουστωδίες των εργατοπατέρων. Να βλέπουν χιλιάδες στο δρόμο ούτε ένα να μη βρίσκουν να κρατήσει το ιλουστρασιόν πανοδάκι τους.
• Από τη συζήτηση προκύπτει ότι υπάρχουν προϋποθέσεις σε ορισμένους κλάδους, όπως οι Οικοδόμοι, γενικότερα οι Κατασκευές, για πραγματοποίηση πανελλαδικής κλαδικής απεργίας στις 14 Νοέμβρη. Εκτιμάμε ότι μπορεί η κλαδική αυτή απεργιακή κινητοποίηση να βοηθήσει και να συμβάλει και στην επιτυχία της γενικής απεργίας στις 28 Νοέμβρη.
• Καλούμε σε στήριξη και όποιον κλάδο, Σωματείο κρίνει ότι μπορεί να κάνει απεργία και στις 14 Νοέμβρη. Να δυναμώσουμε την αλληλεγγύη, την έμπρακτη στήριξη και βοήθεια. Στο χώρο του Δημοσίου δουλεύουμε για την επιτυχία της πανυπαλληλικής απεργίας στις 14 Νοέμβρη. Η ηγεσία της ΑΔΕΔΥ, με μοιρασμένους ρόλους και συνεννόηση με την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, όχι μόνο έχει ευθύνη για τη διάσπαση του ενιαίου απεργιακού μετώπου, αλλά, όπως ήταν αναμενόμενο, δεν κάνει τίποτα απολύτως για την απεργία που έχει προκηρύξει.

Συνάδελφοι,

• Εξυπηρετεί αυτός ο σχεδιασμός μας τους στόχους που έχουμε θέσει; Τους εξυπηρετεί. Όλοι στη μάχη για την επιτυχία των απεργιών στις 14/11 και 28/11.
• Έχουμε καλύτερες προϋποθέσεις να φθάσουμε το μήνυμα της γενικής απεργίας, του πλαισίου πάλης και αιτημάτων σε περισσότερους εργασιακούς χώρους και κλάδους; Έχουμε καλύτερες προϋποθέσεις, να χτίσουμε ένα μεγάλο μέτωπο κόντρα σε κυβέρνηση - εργοδοσία, παρά τη βρώμικη προσπάθεια των ανθρώπων τους μέσα στο εργατικό - συνδικαλιστικό κίνημα.
• Έχουμε όπλα στη φαρέτρα μας να ξεμπροστιάσουμε τον κυβερνητικό, εργοδοτικό συνδικαλισμό, τους κάθε λογής εργατοπατέρες ακόμη περισσότερο!
• Αδυνατίζουμε τον υπονομευτικό ρόλο του κυβερνητικού, εργοδοτικού συνδικαλισμού να αποπροσανατολίζει, να προσπαθεί να περιχαρακώσει τους εργαζόμενους, τα συνδικάτα που επηρεάζει προβοκάροντας τους αγώνες με διάφορες χρυσαυγίτικες ανοησίες που ξαναζεσταίνονται γιατί είναι στριμωγμένοι! Οι εργατοπατέρες, διαχρονικά, τα ίδια έλεγαν όταν στόχευαν στη διαίρεση των εργαζομένων, ανακάλυπταν "κομμουνιστικό δάχτυλο" για να κρύβουν τις αιτίες των προβλημάτων, να αθωώσουν την εργοδοσία.

Συνάδελφοι,

Χρειάζεται να ρίξουμε όλες τις δυνάμεις, να αξιοποιήσουμε δυνατότητες να φτάσει το μήνυμα και το πλαίσιο πάλης παντού.

Να συζητηθεί και να φωτιστεί ο σχεδιασμός μας στα ΔΣ των Συνδικάτων, των Ομοσπονδιών, των Εργατικών Κέντρων με ουσιαστικό τρόπο, εξηγώντας τους στόχους μας. Ούτε μια μέρα χαμένη. Με απόφαση και σχέδιο στους χώρους δουλειάς.

Να παρθούν πρωτοβουλίες στους κλάδους για την προετοιμασία και την επιτυχία της απεργίας στις 28 Νοέμβρη.

Να αποδείξουμε ότι το σχεδιασμό κυβέρνησης - εργοδοσίας - κυβερνητικού, εργοδοτικού συνδικαλισμού να μη γίνει γενική απεργία, να μην κατέβουν χιλιάδες εργαζόμενοι στους δρόμους, θα τον τσαλακώσουμε στην πράξη. Και οι εργαζόμενοι θα απεργήσουν και οι συγκεντρώσεις των Συνδικάτων, Ομοσπονδιών, Εργατικών Κέντρων θα είναι μαζικές και οι εργατοπατέρες θα ξεβρακωθούν, μόνοι τους και ανυπόληπτοι, απαξιωμένοι στις γνωστές συναθροίσεις τους, μακριά από τις απεργιακές μας συγκεντρώσεις.

Η δικαιολογημένη οργή κάθε τίμιου συνδικαλιστή, ανεξάρτητα από τη μέχρι σήμερα επιλογή του, να γίνει δράση για να δυναμώσει ο αγώνας, να μαζικοποιηθούν τα Συνδικάτα για να αλλάξουν οι συσχετισμοί, να απαλλαγούν οι οργανώσεις μας, οι οργανώσεις των εργατών από τις βδέλλες που όλα αυτά τα χρόνια βλέπουν τους εργαζόμενους να φτωχαίνουν και αυτοί καλοπληρώνονται για το βρώμικο ρόλο τους. Να απαλλαγούν τα Συνδικάτα από τον εργατοπατερισμό. Να απαλλαγούν από το θανάσιμο εναγκαλισμό με την εργοδοσία και το κράτος.

Έξω οι εργοδότες από τα Συνδικάτα.

Συνδικάτα εργατών, όχι των εργοδοτών.

Όλοι στον απεργιακό αγώνα».

ΣΥΣΚΕΨΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΩΝ - ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΚΕΝΤΡΩΝ - ΣΥΝΔΙΚΑΤΩΝ

Ενιαίο, μαζικό απεργιακό μέτωπο με πλαίσιο που θέτει μπροστά τις δικές μας ανάγκες στις 28 Νοέμβρη (VIDEO - ΦΩΤΟ)

• 
 
• 
 
• 
 
• 
 
• 
 
• 

Στη μάχη για να δώσει η επιτυχία της πανελλαδικής πανεργατικής απεργίας στις 28 Νοέμβρη, με τη μαζικότητά της και το περιεχόμενό της, απάντηση στην αντιλαϊκή επίθεση κυβέρνησης και εργοδοσίας αλλά και στην υπονομευτική τακτική του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού, ρίχνονται εκατοντάδες συνδικαλιστικές οργανώσεις σε όλη τη χώρα.

«Ολοι στον απεργιακό αγώνα», με σύνθημα «Μπροστά οι δικές μας ανάγκες - Οχι τα κέρδη των λίγων», ήταν η κατακλείδα της μαζικής σύσκεψης που έγινε το απόγευμα της Τετάρτης 7 Νοέμβρη στα γραφεία του Συνδικάτου Οικοδόμων Αθήνας, με τη συμμετοχή Ομοσπονδιών, Εργατικών Κέντρων και Σωματείων που έχουν πάρει αποφάσεις για απεργιακή κινητοποίηση.

Η σύσκεψη πραγματοποιήθηκε για να συζητηθεί η οργάνωση της απεργίας, την οποία αναγκάστηκε να κηρύξει η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ για τις 28 Νοέμβρη, αφού είχαν ήδη παρθεί απεργιακές αποφάσεις από 27 δευτεροβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις και 237 πρωτοβάθμια σωματεία.

Μαζί με την ανάγκη να μπουν ακόμα περισσότερες δυνάμεις στη μάχη, να αποκαλυφθεί πλατιά ο υπονομευτικός ρόλος του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού, στη χτεσινή σύσκεψη τονίστηκε επίσης η ανάγκη να ενταθούν αντίστοιχα οι προσπάθειες για την επιτυχία της απεργίας των εργαζομένων στο Δημόσιο στις 14 Νοέμβρη.

Υπογραμμίστηκε επίσης ότι την ίδια μέρα, στις 14 Νοέμβρη, σε κλάδους όπου υπάρχουν προϋποθέσεις, όπως προκύπτει μέχρι τώρα για τις Κατασκευές, θα οργανωθούν κλαδικές απεργιακές κινητοποιήσεις, ως βήμα που θα συμβάλει στην επιτυχία και της πανελλαδικής απεργίας στις 28 Νοέμβρη.

Η σημερινή σύσκεψη οργανώθηκε με πρωτοβουλία των Ομοσπονδιών Οικοδόμων, Γάλακτος - Τροφίμων - Ποτών, Φαρμάκου - Καλλυντικού, Κλωστοϋφαντουργίας - Ιματισμού - Δέρματος, Τύπου και Χάρτου καιΛογιστών.

Την εισηγητική ομιλία έκανε ο Γιάννης Τασιούλας, πρόεδρος της Ομοσπονδίας Οικοδόμων και μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ (διαβάστε παρακάτω ολόκληρη την ομιλία). Ακολούθησαν τοποθετήσεις από Ομοσπονδίες και σωματεία.

Στις απολύσεις συμβασιούχων, στην επέκταση των ελαστικών εργασιακών σχέσεων και των ολιγόμηνων κακοπληρωμένων προγραμμάτων στους δήμους αναφέρθηκε ο Γεράσιμος Τσελέντης, αντιπρόεδρος του Συνδικάτου ΟΤΑ Αττικής και πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων Δήμου Κορυδαλλού. «Η πραγματικότητα είναι πολύ σκληρή για να μην ανοίγει τα μάτια», τόνισε και υπενθύμισε ότι το Συνδικάτο προχωρά την Πέμπτη 8 Νοέμβρη σε κινητοποίηση για το δικαίωμα όλων των εργαζομένων στη δουλειά.     

Την εικόνα των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι σε έναν κερδοφόρο κλάδο μετέφερε ο Γιάννης Σχοινάς, πρόεδρος του Συνδικάτου Γάλακτος, Τροφίμων και Ποτών Αττικής. Αναφερόμενος στο ρόλο των εργοδοτικών - κυβερνητικών συνδικαλιστών, υπενθύμισε το ρόλο τους στην κλαδική απεργία, τον περασμένο Μάρτη, που χαρακτήριζαν «κομματική» την κινητοποίηση που είχε αιχμή το αίτημα για υπογραφή κλαδικών ΣΣΕ. Στην κατεύθυνση της προετοιμασίας της απεργίας υπογράμμισε τη δουλειά που σχεδιάζει το Συνδικάτο σε μετανάστες εργάτες γης, αλλά και με παρεμβάσεις σε χώρους δουλειάς.

Για την πραγματοποίηση απεργίας στον κλάδο στις 14 Νοέμβρη κόντρα στις άσχημες συνθήκες δουλειάς και αμοιβής, μίλησε ο Δημήτρης Αλεξόπουλος, πρόεδρος του Συνδικάτου Εργαζομένων στην Ιδιωτική Υγεία. Όπως εξήγησε, η επιτυχία της κλαδικής απεργίας μπορεί να γίνει βήμα κλιμάκωσης για την πανεργατική απεργία στις 28 Νοέμβρη.

Την απόφαση για απεργία στις 14 Νοέμβρη μετέφερε ο Δημήτρης Πετρόπουλος, πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Μηχανικών του Δημοσίου (ΠΟΕΜΥΔΑΣ). (Δείτε εδώ το video).

Τη στοίχιση της πλειοψηφίας του Εργατικού Κέντρου Αθήνας πίσω από τη ΓΣΕΕ στηλίτευσε ο Νίκος Μαυροκέφαλος, μέλος της Εκτελεστικής του Επιτροπής με την ΔΑΣ. Δεν εξαρτώνται όλα από εμάς, αλλά εξαρτώνται πολλά από εμάς, είπε, υπενθυμίζοντας το πλατύ άνοιγμα και τη συζήτηση με την οποία προέκυψαν αποφάσεις Σωματείων για την πραγματοποίηση απεργίας, μέσα από μαζικές διαδικασίες στις οποίες στην Αττική πήραν μέρος 6.000 εργαζόμενοι. «Αυτή είναι μια πραγματική δουλειά από τα κάτω», τόνισε και σημείωσε πως δείχνει το δρόμο για τη συνέχεια. (Δείτε εδώ το video).

Για το δυναμικό «παρών» των συνταξιούχων στις απεργιακές κινητοποιήσεις διαβεβαίωσε ο Δήμος Κουμπούρης, πρόεδρος της Ομοσπονδίας Συνταξιούχων ΙΚΑ. Υπενθύμισε ότι οι Συνεργαζόμενες Συνταξιουχικές Οργανώσεις βρίσκονται σε ρυθμούς προετοιμασίας μεγάλων περιφερειακών και μιας πανελλαδικής συγκέντρωσης. Σχολιάζοντας την προσπάθεια αποπροσανατολισμού των συνταξιούχων, σημείωσε πως αν όλοι όσοι σπεύδουν να καταθέσουν αιτήσεις έπαιρναν τη θέση τους στον αγώνα, δεν θα χρειαζόταν καμία αίτηση, αγωγή, μακρόχρονη και με αβέβαιο αποτέλεσμα δικαστική διαδικασία.

Απέναντί μας δεν έχουμε μόνο τον εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό, αλλά και την εργοδοσία, σημείωσε ο Τάσος Τσιαπλές, πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Λάρισας. Το Εργατικό Κέντρο έχει προγραμματίσει για την Πέμπτη 8 Νοέμβρη διευρυμένη συνεδρίαση, με θέμα την ουσιαστική προετοιμασία ώστε να μετρήσει περισσότερες δυνάμεις στο δρόμο στην επικείμενη απεργία. (Δείτε εδώ το video).

Την καθημερινή ακούραστη δουλειά που οδήγησε σήμερα σε μια γενική συνέλευση στην οποία πήραν μέρος 850 εργαζόμενοι στην Περιφέρεια Αττικής μετέφερε η Βέτα Πανουτσάκου, πρόεδρος της ΟΣΥΑΠΕ. Ξεκαθάρισε πως οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο δεν μπορούν να μένουν με τα χέρια σταυρωμένα όταν βλέπουν τα παιδιά τους να δουλεύουν για 400 ευρώ και τους συναδέλφους τους που δουλεύουν με προγράμματα «κοινωφελούς εργασίας» να πολλαπλασιάζονται. Στηλίτευσε το υπονομευτικό παιχνίδι ΑΔΕΔΥ και ΓΣΕΕ το οποίο πρέπει να συναντήσει την πιο πλατιά καταδίκη από τους εργαζόμενους. (Δείτε εδώ το video).

Το μήνυμα της επιτυχίας της απεργίας πρέπει να φτάσει στους χώρους δουλειάς, σημείωσε ο Παναγιώτης Κατάρας, πρόεδρος της Ομοσπονδίας Τύπου και Βιομηχανίας Χάρτου. Επισήμανε ότι η Ομοσπονδία δεν ξεκινά από το μηδέν αφού έχει ήδη διοργανώσει εβδομάδα δράσης για τις ΣΣΕ.

Στα «επιχειρήματα» με τα οποία οι δυνάμεις του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού στον κλάδο αποθεώνουν τον «κοινωνικό διάλογο» ενώ ξορκίζουν, υπονομεύουν και συκοφαντούν  τον αγώνα και τη σύγκρουση, αναφέρθηκε ο  Γιώργος Στεφανάκης, πρόεδρος του Συνδικάτου Επισιτισμού, Τουρισμού και Ξενοδοχείων Αττικής. Επισήμανε την ανάγκη να ανοίγει γύρω απο αυτά η συζήτηση με τους εργαζόμενους.

Την άρνηση της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ να εγγράψει στη δύναμή της το Εργατικό Κέντρο Λαμίας, την ίδια στιγμή που έχει ανοίξει την αγκαλιά της στους συνδικαλιστές που διέλυσαν το προϋπάρχον δευτεροβάθμιο όργανο όταν αποκαλύφθηκε το φαγοπότι που είχαν στήσει με τα προγράμματα κατάρτισης υπενθύμισε ο Αλέξης Αλεξόπουλος, πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου, στην παρέμβασή του.

Απεργία στις 28 Νοέμβρη προετοιμάζει και το Εργατικό Κέντρο Βορείου Συγκροτήματος Δωδεκανήσου, όπως μετέφερε ο Γιώργος Μαμάκας, μέλος της διοίκησής του. 

Με παρακαταθήκη τη δράση που έχει σχεδιάσει και υλοποιεί για τη διεκδίκηση Κλαδικής Συλλογικής Σύμβασης, το Συνδικάτο Φαρμάκου Αττικής προετοιμάζει την απεργία. τόνισε ο πρόεδρός του, Στάθης Σταθουλόπουλος.

1 / 5

Η ΚΤΗΜΑΤΙΚΗ ΤΩΝ "ΖΑΙΩΝ": ΕΝΟΧΛΕΙΤΑΙ ΑΠ' ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΩΝ ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΩΝ ΤΗΣ ΠΑΤΡΑΣ ΣΤΟ ΡΙΟ ?!!

Και πολιτικές διώξεις μέσω της Κτηματικής

Μάθατε τα νέα Πατρινοί ;
Η Κτηματική απέβαλε το δήμο Πατρέων από την παραλιακή του Ρίου !
Με απόφασή της, διατάζει το δήμο να μην κινείται, ενεργεί, παρεμβαίνει στην οδό Ποσειδώνος, σε απόσταση 800 μέτρων κατά μήκος του δρόμου.
Όσο κι αν ακούγεται εξωφρενικό, είναι γεγονός, το οποίο αποτυπώνεται σε έγγραφο της Υπηρεσίας όπου στο δια ταύτα της απόφασης τονίζεται η φράση ΄΄αποβάλλεστε από την οδό Ποσειδώνος του Ρίου΄΄ !
Τόσο απλά και τόσο κυνικά.
Ποια ήταν η αφορμή γι αυτή την ποινή ;
Ζήτησε ο δήμος άδεια από την Κτηματική ώστε να αποκαταστήσει σημεία του δρόμου που, λόγω της διάβρωσης, έχουν καταστεί επικίνδυνα για τους διερχόμενους.
Από την πλευρά της, η Κτηματική, αντί να απαντήσει θετικά ή αρνητικά, έστειλε τελεσίγραφο ΄΄αποβάλλεστε΄΄. Δηλαδή, έβγαλε κατευθείαν κόκκινη κάρτα !
(σ.σ. Άραγε, εκεί στο δήμο, πήραν χαμπάρι ότι παίζουν με στημένο διαιτητή ;).
Πέρα από την πλάκα τα πράγματα έχουν σοβαρέψει διότι η συγκεκριμένη υπηρεσία δείχνει να έχει στοχοποιήσει το δήμο Πατρέων και ειδικότερα τη δημοτική Αρχή. Οι πρόσφατες παραξενιές της στο νεότευκτο πάρκο του Κόκκινου Μύλου, οι παλαιότερες αποφάσεις της με τα καταστήματα της Ηρώων Πολυτεχνείου, η επιβολή προστίμου για παρέμβαση του δήμου πάλι στην Ποσειδώνος και τώρα η αποβολή του από την παραλιακή του Ρίου έρχεται ως κορύφωση ενός ακήρυχτου πολέμου που έχει τα χαρακτηριστικά της πολιτικής δίωξης.
Η ποινή της αποβολής ( πράξη άκρως προσβλητική για τον Δήμαρχο και τη δημοτική Αρχή στο σύνολό της) δεν επιβάλλεται μόνο στο δήμο, αλλά κατ΄επέκταση αυτή η ποινή αφορά τους δημότες – επισκέπτες της περιοχής, τους μόνιμους κατοίκους του Ρίου, την πόλη και όλους τους πατρινούς δημότες, που θεσμικά εκπροσωπεί ο Δήμαρχος και η δημοτική Αρχή.
Για την εξέλιξη αυτή βαρύτατες είναι οι ευθύνες της κυβέρνησης.
Η Κτηματική δεν είναι Ανεξάρτητη Αρχή. Μια δημόσια υπηρεσία είναι που διοικητικά υπάγεται στο υπουργείο Οικονομικών. Άρα, οι όποιες αποφάσεις της Υπηρεσίας ελέγχονται (ή θα έπρεπε να ελέγχονται) από την πολιτική ηγεσία του Υπουργείου, όταν μάλιστα αφορούν αιρετά πολιτικά πρόσωπα.
Εν προκειμένω η υφυπουργός Οικονομικών, Κατερίνα Παπανάτσιου, (πολιτική προισταμένη της Κτηματικής) γνώριζε ή όχι την ενέργεια της τοπικής διεύθυνσης ;

 Αν δεν την γνώριζε, πως επιτρέπει σε υφιστάμενους υπηρεσιακούς παράγοντες να επιβάλουν ποινές σε πολιτικά πρόσωπα εν αγνοία της ; 

Αντιθέτως, αν γνώριζε, θεωρεί μήπως πως αυτός είναι ενδεδειγμένος τρόπος αντιμετώπισης και αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη για την ποινή της αποβολής ;
Σε κάθε περίπτωση όταν λαμβάνονται τέτοιου είδους διοικητικά μέτρα σε βάρος μιας δημοτικής Αρχής - η οποία διαπράττει το φοβερό …αδίκημα να επιδιώκει παρέμβαση για να προστατέψει τους δημότες της από ένα δρόμο που έχει καταστεί επικίνδυνος – τότε να περιμένει η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου μια ηχηρή απάντηση. Και τέτοιες, συνήθως, δίνει ο λαός…

Στάθης Κεραμιδάς

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΑΔΕΛΦΟΥ ΜΟΥ EINAI & ΔΙΚΗ ΣΑΣ ΕΥΘΥΝΗ -ΤΟΝ ΣΚΟΤΩΝΑΤΕ ΕΔΩ & ΠΟΛΥ ΚΑΙΡΟ, ΛΙΓΟ - ΛΙΓΟ:

,,Πολύ εύκολα κάποιοι μιλάνε για “ψυχική ασθένεια” και αυτοκτονία. 

Είναι ένας τόσο γρήγορος και βολικός τρόπος για να ξεφορτωθεί κανείς την ευθύνη για όλα όσα συμβαίνουν καθημερινά γύρω μας, για την βία που ασκείται σε όλους και που θεωρείται αποδεκτή. 

Τη βία του πατέρα προς το γιό, τη βία του αξιωματικού προς τον δόκιμο, την βία του ιερέα προς τον “αμαρτωλό”, την βία του εργοδότη προς τον εργαζόμενο, τη βία του ψυχίατρου προς τον ασθενή. Δεν είστε άντρες. Ο αδερφός μου άξιζε όσο χίλιοι από εσάς. Ο θάνατός του είναι και δική σας ευθύνη, γιατί μου τον κλέβατε, όλα αυτά τα χρόνια, παίρνοντας κάθε φορά ένα κομμάτι του.,,

Στις 31 Οκτωβρίου ένας άνθρωπος στην Θεσσαλονίκη αυτοκτόνησε πέφτοντας από το μπαλκόνι ενός εμπορικού κέντρου. Πέρα από την τραγική είδηση υπάρχει το δράμα μιας οικογένειας. Η Αναστασία Μ. αποφάσισε να σπάσει την σιωπή και να μιλήσει για τον αδερφό της που έφυγε. Με έναν συγκλονιστικό τρόπο. Ακούστε την. Ο λόγος της θα βοηθήσει σίγουρα να σπάσει η σιωπή και άλλων ανθρώπων.

''Ο αδερφός μου ο Βύρωνας ήταν ένα πανέξυπνο, ταλαντούχο παιδί. Το έλεγαν όλοι. Το έλεγαν οι δάσκαλοί του, οι φίλοι του, και όσοι τον είχαν γνωρίσει. Το έλεγαν, αργότερα, οι συμφοιτητές του και οι καθηγητές του στη σχολή όπου φοιτούσε. Η οικογένειά του, όλοι εμείς, ξέραμε πως ήταν ένα παιδί με χιούμορ, ευφυής, ευαίσθητος, δημιουργικός. Με έκανε συχνά να γελάω. Μου άρεσε πολύ να περνάω χρόνο μαζί του. Δεν μαλώναμε ούτε τρωγόμασταν όλη την ώρα όπως κάνουν συχνά τα αδέλφια. Ήξερε να αγκαλιάζει, να χαϊδεύει, να δείχνει τρυφερότητα. Με φώναζε “ζουζούνι”. 

Ήταν ένας άνθρωπος με ικανότητες. Του άρεσε η ορειβασία, η αναρρίχηση, έπαιζε βιολί, κιθάρα, και γρατζουνούσε που και που ένα μπαγλαμαδάκι. 

Ήταν καλός στις τέχνες αλλά και στις τεχνικές… Είχε σπουδάσει στα ΤΕΙ Θεσσαλονίκης, Ηλεκτρονικός. Είχε μάθει πολεμικές τέχνες, και κυρίως TAE KWON DO. Στο στρατό, ήταν δόκιμος αξιωματικός. 

Τα τελευταία χρόνια εργαζόταν σε μια εταιρεία βιοτεχνολογίας στη Θεσσαλονίκη. 

Τον αδερφό μου δεν τον έχασα μέσα σε μια μέρα. Τον έχασα ξαφνικά, το απόγευμα της 31ης Οκτωβρίου 2018. 

Όμως ο αδερφός μου πέθαινε εδώ και πολύ καιρό, λίγο λίγο. Τον αδερφό μου άρχισα να τον χάνω όταν ο πατέρας του του έλεγε να μην είναι “τόσο ευαίσθητος” γιατί οι άντρες πρέπει να είναι σκληροί. Από τότε προσπαθούσε να αποδείξει με κάθε τρόπο ότι ήταν “άντρας”. 

Έχασα ακόμη ένα κομμάτι του, όταν γύρισε από το στρατό, τσακισμένος, επειδή κάποια σαδιστικά τσογλάνια που έχουν πρόβλημα με την ευαισθησία ως γνώρισμα του αντρικού φύλου, και τον κορόιδευαν γι’ αυτό, τον νάρκωσαν ένα βράδυ ρίχνοντας μια ουσία στο ποτό του που τον άφησε αναίσθητο και τον κακοποίησαν σεξουαλικά. 

Έχασα ένα ακόμη κομμάτι του, όταν άρχισε να έχει παραισθήσεις, και να ακούει φωνές, και η και η ψυχιατρική του είπε ότι είναι σχιζοφρενής, και η κοινωνία τον φόρτωσε με τύψεις για μια απλή βιοχημική ανισορροπία στο νευρικό του σύστημα, και το στίγμα του ψυχικά ασθενούς. 

Έχασα ένα ακόμη κομμάτι του, όταν ο πνευματικός στον οποίο πήγε για να τον βοηθήσει του είπε ότι οι φωνές που ακούει είναι ο Σατανάς και πρέπει να κάνει μετάνοιες και να εξομολογείται συνέχεια τις αμαρτίες του, γεμίζοντάς τον ενοχές για πράγματα που δεν ήταν δική του ευθύνη. 

Αλλά ο αδερφός μου δεν ήθελε να είναι θύμα. Πάλεψε με όλα. Στην θέση του, με την ασθένειά του, κανείς δεν δουλεύει. Όμως ο αδερφός μου, εδώ και χρόνια, σηκωνόταν κάθε πρωί και πήγαινε στη δουλειά. 

Έπαιρνε τα φάρμακά του, μάζευε το κουράγιο του, το πείσμα του, την ακλόνητη θέλησή του για ζωή, και προχωρούσε. 

Στο εργασιακό του περιβάλλον, αντιμετώπισε το ίδιο bullying που είχε αντιμετωπίσει σε όλη του τη ζωή από τους “άντρες” που ήταν “αδέρφια” του. 

Σε ένα εργασιακό περιβάλλον όπου η λεκτική (ακόμα και η σωματική βία) ήταν αποδεκτή ως δείγμα ανδρισμού, όπου οι τσακωμοί και οι απειλές ήταν η καθημερινότητα, όπου για κάθε στραβό το οποίο προκάλεσε η οικονομική κρίση και που η συναισθηματική φόρτιση των αφεντικών του έπρεπε να εκτονωθεί πάνω στον ίδιο, κι αυτό ήταν ΟΚ, επειδή αυτό είναι ο ανδρισμός, ο αδερφός μου έχανε τον εαυτό του μέρα με την ημέρα. 

Δούλευε ασταμάτητα, χωρίς κανένα ρεπό, εφτά μέρες τη βδομάδα, ακόμη και χωρίς λεφτά. Δούλεψε μέχρι που έλιωσε, και έγινε από 80 σχεδόν 60 κιλά. 

Δούλεψε ασταμάτητα για να αποδείξει ότι δεν είναι ο σχιζοφρενής με το στίγμα του τρελού και του ανίκανου, δούλεψε για να αποδείξει ότι οι άντρες αντέχουν τα πάντα, δούλεψε για να προσφέρει ακόμη κι όταν δεν αμοιβόταν, γιατί θεωρούσε ότι η δουλειά του ήταν κοινωνικό λειτούργημα, δούλεψε κάτω από συνθήκες που οποιονδήποτε θα τον είχανε τσακίσει. 

Τον είχα παρακαλέσει άπειρες φορές να φύγει, να ξεκουραστεί, να φροντίσει τον εαυτό του. Η μητέρα μου του είπε ότι δε χρειάζεται να εργαστεί για ένα διάστημα, ότι είχε αποδείξει με χίλιους τρόπους ότι είναι ικανός, ότι μπορούσε να βρει δουλειά οπουδήποτε αλλού. Αυτός επέλεξε να μείνει σε μια εταιρεία που βούλιαζε από τα χρέη για να βοηθήσει τα αφεντικά του που τους θεωρούσε φίλους του. Και μια μέρα, ο αδερφός μου, χωρίς να πει λέξη, χωρίς να πει τίποτα σε κανέναν, χωρίς να αφήσει τίποτα πίσω του, ούτε ένα σημείωμα, πήδηξε στο κενό. 

Τον αδερφό μου δεν τον έχασα σε μια μέρα. Τον έβλεπα να καταρρέει μια ζωή και να σηκώνεται και να παλεύει ξανά και ξανά, να αρνείται να παραιτηθεί, να παλεύει για το δικαίωμα στη ζωή. 

Ο αδερφός μου αντί να αγκαλιάσει τον εαυτό του και την ευαισθησία του, προσπάθησε με κάθε τρόπο να την αρνηθεί, γιατί “έτσι είναι οι άντρες”¨. 

Και μια μερα, δεν άντεξε.

 Δεν γνωρίζω τι συνέβαινε μέσα στο μυαλό του τη μέρα εκείνη που βούτηξε στο κενό. Πονάω στη σκέψη ότι στις τελευταίες του στιγμές μπορεί να πανικοβλήθηκε, να πόνεσε, να υπέφερε. Αλλά αυτό που με πονάει περισσότερο, είναι ότι τον έβλεπα να χάνεται, κομμάτι – κομμάτι τη φορά, και κανείς, μα κανείς, δεν βρήκε τον τρόπο να τον βοηθήσει.

 Ούτε οι γιατροί, ούτε τα φάρμακα… Ούτε κι εγώ. Οι κοντινοί μου άνθρωποι νιώθουν ενοχές γιατί δεν κατάφεραν να σταματήσουν αυτό που του συνέβη. Σε κανέναν όμως δεν είχε πει ότι είχε σκοπό να το κάνει. Δεν φταίνε αυτοί. Είναι ανήμποροι μπροστά στη λαίλαπα της πατριαρχίας. Είναι ανήμποροι μέσα σε ένα σύστημα που μαθαίνει τους άντρες ότι όχι μόνο δεν είναι μεμπτό, αλλά είναι αποδεκτό να χρησιμοποιούν βία για να υπάρχουν. Ότι πρέπει να ασκούν βία, για να έχουν την εξουσία. Ότι αυτός είναι ο λόγος της ύπαρξής τους. Η δύναμη. 

Αυτός είναι ο ανδρισμός. 

Δεν επιτρέπεται κανείς να είναι αδύναμος, άρρωστος, ευαίσθητος, δεν επιτρέπεται να μην εργάζεται, γιατί είναι άχρηστος αν δεν το κάνει. 

Στον καπιταλισμό είσαι άχρηστος όταν δεν είσαι παραγωγικός. Αν δεν είχε ασκηθεί τόση βία πάνω στο γλυκό του σώμα, ο αδερφός μου θα ζούσε. 

Θα ζούσε γιατί η οικογένειά του δεν του φέρθηκε σαν “ψυχικά ασθενή”, δεν τον απέρριψε, δεν τον έκλεισε στο τρελοκομείο, δεν τον έδεσε σε ένα κρεβάτι ψυχιατρείου και δεν τον χαπάκωσε μέχρι θανάτου, να τον ξεφορτωθεί και να τον παρατήσει. 

Η οικογένειά μου τον αγάπησε και τον στήριξε ακόμη κι όταν δεν συμφωνούσε με την απόφασή του να εργάζεται μέχρι να διαλυθεί. 

Πολύ εύκολα κάποιοι μιλάνε για “ψυχική ασθένεια” και αυτοκτονία. 

Είναι ένας τόσο γρήγορος και βολικός τρόπος για να ξεφορτωθεί κανείς την ευθύνη για όλα όσα συμβαίνουν καθημερινά γύρω μας, για την βία που ασκείται σε όλους και που θεωρείται αποδεκτή. 

Τη βία του πατέρα προς το γιό, τη βία του αξιωματικού προς τον δόκιμο, την βία του ιερέα προς τον “αμαρτωλό”, την βία του εργοδότη προς τον εργαζόμενο, τη βία του ψυχίατρου προς τον ασθενή. Δεν είστε άντρες. Ο αδερφός μου άξιζε όσο χίλιοι από εσάς. Ο θάνατός του είναι και δική σας ευθύνη, γιατί μου τον κλέβατε, όλα αυτά τα χρόνια, παίρνοντας κάθε φορά ένα κομμάτι του. Δεν είστε άντρες. Είστε κλέφτες, υπάνθρωποι και απάνθρωποι, και αν υπάρχει δικαιοσύνη, σε αυτό τον κόσμο, ελπίζω να πάρετε αυτό που σας αξίζει.''

Αλιεύτηκε από Εδώ: http://parallaximag.gr/…/ton-aderfo-mou-ton-echana-mera-pet…

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ: 1918 ΞΕΚΙΝΑ ΤΟ 1ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΗΣ ΓΣΕΕ !!

Σαν Σήμερα:
1918 Ξεκινά τις εργασίες του στον Πειραιά το 1ο πανελλαδικό πανεργατικό συνέδριο, ιδρυτικό της ΓΣΕΕ (3 - 10/11/1918). Σε αυτό παίρνουν μέρος 180 αντιπρόσωποι που εκπροσωπούν 214 εργατικά σωματεία με 60.000 οργανωμένα μέλη. Το αστικό κράτος επενέβη με διάφορους τρόπους στη διαδικασία ενοποίησης του κατακερματισμένου συνδικαλιστικού κινήματος, προκειμένου να ελέγξει το βαθμό αυτονομίας και την ιδεολογικοπολιτική του ταυτότητα. Ωστόσο, η διακριτή, «συμπαγής και πειθαρχημένη» παρουσία των σοσιαλιστών, τους επέτρεψε να αφήσουν τη σφραγίδα τους σε μια σειρά από κομβικά ζητήματα, όπως π.χ. η υιοθέτηση της αρχής της πάλης των τάξεων. Οι δύο γραμμές στο συνδικαλιστικό κίνημα είχαν ήδη διαμορφωθεί και λάβει θέσεις μάχης.

 Από Κατιούσα:

 

Με την ωρίμανση των αντικειμενικών και υποκειμενικών προϋποθέσεων, όπως η βιομηχανική ανάπτυξη, η αύξηση και η συγκέντρωση της εργατικής τάξης, η διάδοση και η ανάπτυξη των σοσιαλιστικών ιδεών και η ραγδαία επίδραση των μηνυμάτων της Οκτωβριανής Επανάστασης έφεραν στο προσκήνιο την αναγκαιότητα συνένωσης και ενιαίας οργανωτικής συνδικαλιστικής έκφρασης των εργαζομένων. Μέχρι το 1918, είχαν γίνει για τον ίδιο σκοπό αρκετές απόπειρες με πιο σημαντικές αυτή του 1911 που κατέληξε στην ίδρυση της Πανελλήνιας Εργατικής Ομοσπονδίας, του 1914 με την πρωτοβουλία των Καπνεργατικών Σωματείων και του 1916 με ενέργειες του Εργατικού Κέντρου Πειραιά. Όλες αυτές οι απόπειρες ήταν αναποτελεσματικές επειδή κυρίως δεν είχαν διαμορφωθεί οι καταλληλότερες συνθήκες.

Έτσι, τον Αύγουστο του 1918 με πρωτοβουλίες του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης που καθοδηγούνταν από τη Φεντερασιόν (1909) πραγματοποιήθηκε νέα Εργατική Συνδιάσκεψη με τη συμμετοχή των Εργατικών Κέντρων Θεσσαλονίκης-Αθήνας-Πειραιά με σκοπό την προετοιμασία του Πανελλαδικού Πανεργατικού Συνεδρίου για την ίδρυση του Κεντρικού Συνδικαλιστικού Οργάνου.

Για την προετοιμασία του Ιδρυτικού Συνεδρίου είχε αναλάβει Οργανωτική Επιτροπή, η οποία με εγκύκλιό της προς όλες τις συνδικαλιστικές οργανώσεις καθόριζε το μέτρο αντιπροσώπευσης κάθε οργάνωσης.

Το Συνέδριο συνήλθε αρχικά στην Αθήνα και στη συνέχεια στον Πειραιά 21 έως 28 Οκτώβρη με παλαιό τημερολόγιο της εποχής (3 έως 10 Νοέμβρη με το νέο ημερολόγιο) με τη συμμετοχή 182 αντιπροσώπων.

Οι δύο κύριες γραμμές αντιπαράθεσης συγκρούστηκαν και στη φάση της προετοιμασίας, στην Εργατική Συνδιάσκεψη, αλλά και στο ίδιο το Συνέδριο. Η ταξική πλευρά με ηγέτη τον Αβραάμ Μπεναρόγια, το Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης, τους Καπνεργάτες, τους Τυπογράφους κλπ. και από τη ρεφορμιστική πλατφόρμα τα φιλοβενιζελικά-φιλοκυβερνητικά Εργατικά Κέντρα Αθήνας και Πειραιά.

Στο επίκεντρο της αντιπαράθεσης τέθηκαν τα τρία κεντρικά ζητήματα:

α) το καταστατικό, β) το πρόγραμμα διεκδικήσεων και γ) η Διοίκηση της νεοσύστατης ΓΣΕΕ.

Η συνεπής γραμμή της Φεντερασιόν έμεινε μέχρι τέλους ανυποχώρητη στο καταστατικό και το πρόγραμμα διεκδικήσεων και τελικά κυριάρχησε με ψήφους 158 υπέρ, 21 κατά, 1 λευκό, επί της γραμμής του κυβερνητικού συνδικαλισμού και της ταξικής συνεργασίας. Οι θευλλώδεις συζητήσεις στα ζητήματα αυτά οδήγησαν πολλές φορές στο 8ήμερο, τα πράγματα σε οριακό σημείο διάλυσης του ίδιου του Συνεδρίου.

Να πώς περιγράφουν οι Γιάννης Κορδάτος και Αβραάμ Μπεναρόγιας την αντιπαράθεση αυτή:

“Παρόλες τις αντιδράσεις, προπάντων από την ομάδα του Γιαννιού, που επηρέαζε τότες μερικά σωματεία, το Α’ Πανελλαδικό Συνέδριο πραγματοποιήθηκε.

Άρχισε στις 21 του Οκτώβρη του 1918 και κράτησε οχτώ μέρες. Πήραν μέρος σ’ αυτό 44 εργατικά σωματεία, που αντιπροσώπευαν καμιά εξηνταριά χιλιάδες εργάτες. Στις πρώτες πέντε μέρες οι συνεδριάσεις του γίνονταν στην Αθήνα, στο Βασιλικό Θέατρο, κι από την έχτη μέρα στον Πειραιά, στο εκεί Δημοτικό Θέατρο”.

Ο Αβραάμ Μπεναρόγιας, που ήταν ένας από τους πρωτεργάτες και ο μαχητικότερος ομιλητής του Συνεδρίου, μας δίνει μια ζωντανή εικόνα της σύνθεσης, των κατευθύνσεων και των εργασιών του:

“Η σύγκλησις του Πανεργατικού Συνεδρίου εσυνοδεύθηκε με προσπάθειαν οργανώσεως Πανελλαδικών Επαγγελματικών Ενώσεων. Η Ομοσπονδία Καπνεργατών και Σιγαροποιών συνεκάλεσε συνέδριον. Τα σωματεία τυπογράφων και συναφών είχον οργανώσει συνδιάσκεψιν διά την ίδρυσιν Ομοσπονδίας. Μεταξύ των ναυτικών σωματείων εγένετο ζύμωσις διά την κατάλληλον μεταρρύθμισιν του “Συνδικάτου Μεταφορών”. Και αυτός ο Πανελλήνιος Σύνδεσμος σιδηροδρομικών, αντιδραστικός και δυσκίνητος, επηρεασμένος από την όλην εργατικήν ζύμωσιν, διεσαλεύετο, διεταράσσετο. Οι διοικούντες αυτό συντηρητικοί δεν ηννόουν να υποχωρήσουν, να αφομοιωθούν με τους εργάτας…

Από την πρώτη στιγμήν εις το Συνέδριον διαγράφονται πλείστα ασταθή και αδιαμόρφωτα ρεύματα: 1) εν “κόμμα” των Πειραιωτών, με επικεφαλής τον Μαχαίρα, ένας συρφετός ακαθόριστος, αποτελούμενος από τους περισσότερους ανιτπροσώπους Πειραιώς, από πλείστους αντιπροσώπους Λιμενεργατών των παραλιών της Ελλάδος και αρκετούς αντιπροσώπους των νησιών. 2) Εν “κόμμα” των Αθηναίων, ηγούμενον από τη διοίκησιν του Εργ. Κέντρου Αθηνών, μικρότερον του προηγουμένου, αποτελούμενον από τους αντιπροσώπους Αθηνών κυρίως και Πελοποννήσου. 3) Εν συμπαγές και πειθαρχημένον “κόμμα” των Θεσσαλονικέων, εις το οποίον επικρατούν πλέον οι Σοσιαλισταί και το οποίον συνειργάζετο με τους ολιγώτερους Θεσσαλούς, επίσης επηρεαζομένους από σοσιαλιστάς, ως και με τους σοσιαλιστάς αντιπροσώπους Αθηνών και Πειραιώς, κυρίως ηλεκτροτεχνίτας, σιγαροποιούς και άλλους, και 4) η ομάς των αντιπροσώπων του Γιαννιού με επικεφαλής τους Δελαζάνον και Χατζημιχάλην, συνεργαζομένους με τους Θεσσαλονικείς.

Η ρευστότης της καταστάσεως επέτρεπε τας παρασκηνιακάς επιρροάς, τας αλληλεπιδράσεις, τας αλλεπαλλήλους προσκαίρους διαμορφώσεις αυτής. Πολλάκις η ματαίωσις ή η συνέχεια του Συνεδρίου εξαρτήθη από το μηδέν. Μόνον η συνετή, ομοφώνως, σταθερά και πειστική στάσις των σοσιαλιστών και συμπαθούντων επέτρεψε την περάτωσιν των εργασιών και η Μακεδονία έπαιξε και εδώ τον πρωτεύοντα ρόλον. Πρόεδρος του Συνεδρίου εξελέγει ο Γρ. Παπανικολάου. Η ιδεολογική ρευστότης του Συνεδρίου εξεδηλώνετο εις τας εκλογάς του προεδρείου και των διαφόρων επιτροπών. Πάντως διεξήγοντο αύται με εξαιρετικήν ζωηρότητα. Αι συζητήσεις επεξετείνοντο επί δευτερευόντων ζητημάτων, οι λόγοι δεν ετερματίζοντο. Προ παντός η έδρα της ιδρυομένης Συνομοσπονδίας απετέλει το μήλον της έριδος. Η πλειοψηφίας απεφάσισεν ως έδραν τον Πειραιά, υπό τας απειλάς των Πειραιωτών όπως αποχωρήσουν εν εναντία περιπτώσει. Οι Αθηναίοι προς στιγμήν θ’ απεχώρουν αλλά μετεπείσθησαν. Η Γενική Συνομοσπονδία των Εργατών Ελλάδος είχε ιδρυθή.

Η συζήτησις επί των βασικών κατευθύνσεων αυτής διεξήχθη εις το τέλος σχεδόν του συνεδρίου. Η πρότασις των σοσιαλιστών όπως η Γεν. Συνομοσπονδία βασισθή επί της πάλης των τάξεων επροκάλεσε θυελλώδεις συζητήσεις. Βενιζελικοί, αντιβενιζελικοί, “συνδικαλισταί” και ακαθόριστοι μακρολογούντες εξαντλητικώς κατεφέροντο εναντίον της πάλης των τάξεων. Όλοι οι μη σοσιαλισταί, πλην της αρχής της πάλης των τάξεων, χωρίς να αντιτάσσουν καμμίαν άλλην αρχήν. Δεν έλλειψαν βέβαια αι έξωθεν επεμβάσεις, οι παρασκηνιακαί ενέργεια υπαλλήλων του υπουργείου. Αλλά η συνετή στάσις των σοσιαλιστών και η θαρραλέα αντιμετώπισις των παρασκηνίων εκ μέρους των Μακεδόνων, με επικεφαλής το Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης έσωσαν την κατάστασιν και η αρχή της πάλης των τάξεων επεκράτησεν…”

***

ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ

• 
• 

Με την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους αρχίζει μια αργόσυρτη βασανιστική ανάπτυξη του καπιταλισμού. Στα τέλη της πρώτης δεκαετίας μετά την επανάσταση του 1821, δημιουργούνται οι πρώτες βιομηχανικές μονάδες σε διάφορα αστικά κέντρα της ελεύθερης Ελλάδας. Σύμφωνα με το Βασίλη Κ. Λάζαρη[1], επρόκειτο κυρίως για βιομηχανίες που ασχολούνταν με τη μεταξουργία και οι οποίες ιδρύθηκαν: στην Υδρα το 1836, στη Μεσσήνη και στη Σπάρτη το 1837, στην Ανδρο και στην Αθήνα το 1838, στη Λαμία το 1839 και στον Πειραιά το 1844. Το 1830 δημιουργήθηκε υαλουργικό εργοστάσιο στην Κάρυστο της Εύβοιας και το 1841 μικρό χυτήριο στην ίδια περιοχή, ενώ δούλευε ήδη στον Πειραιά μια αλευροβιομηχανία και ένα πριονιστήριο.

Το 1847 ιδρύθηκε στο Σαραβάλι της Πάτρας το βαμβακοκλωστήριο του Π. Φωτεινού και δύο χρόνια αργότερα, ένα υφαντουργείο στη Σύρο. Γύρω στα 1840 στη Σύρο επίσης άρχισε να λειτουργεί ένα βυρσοδεψείο και δύο άλλα βυρσοδεψεία στο Ναυαρίνο και στον Πειραιά, ενώ το Νοέμβρη του 1861 συστήθηκε στην Πάτρα η Ελληνική Χαρτοποιΐα.

Η Σύρος παρουσιάζει σημαντική για τα μέτρα της εποχής ανάπτυξη της ναυπηγικής. Στα ναυπηγεία της στα χρόνια 1840-1865 ναυπηγήθηκαν 1.394 πλοία διαφόρων τύπων. Κατά τις σχετικές πηγές στα ναυπηγεία αυτά το 1845 απασχολούνταν 1.500 εργάτες.

Γύρω στα 1850 με την είσοδο στην Ελλάδα του εμπορομεσιτικού κεφαλαίου των Ελλήνων των παροικιών και την ανάπτυξη του εφοπλιστικού κεφαλαίου στα νησιά, αρχίζει να δημιουργείται κάποια χρηματική συσσώρευση που ένα τμήμα της επενδύεται σε μεταποιητικές βιομηχανίες.

Στα χρόνια αυτά, με την εισαγωγή της ατμοκίνητης δύναμης στην παραγωγή, αρχίζει να πραγματοποιείται η μετατροπή της βιοτεχνικής-χειροτεχνικής παραγωγής σε βιομηχανική.

Με την εμφάνιση και ανάπτυξη των πρώτων βιομηχανιών, εμφανίζονται και τα πρώτα τμήματα, τα πρώτα φύτρα της βιομηχανικής εργατικής τάξης, του βιομηχανικού προλεταριάτου. Εργάτες, βέβαια, υπήρχαν και πριν από την Επανάσταση του 1821, που πλήθυναν αργότερα μετά τη δημιουργία του νεοελληνικού κράτους, δουλεύοντας βασικά στα εμπορικά πλοία, σε μαγαζιά και σε βιοτεχνίες, αλλά το εργατικό κίνημα απόκτησε κύρος, όταν εμφανίστηκαν και άρχισαν να οργανώνονται οι βιομηχανικοί εργάτες.

Σημαντική ανάπτυξη της βιομηχανίας σημειώνεται στην Ελλάδα στη δεκαετία 1870-1880. Σύμφωνα με τις στατιστικές πληροφορίες κατά το 1876 σε όλη την Ελλάδα υπήρχαν 247 παραγωγικές μονάδες ειδών επισιτισμού που απασχολούσαν 6.616 εργάτες, 248 παραγωγικές μονάδες ειδών ενδυμασίας και οικιακής χρήσης με 10.115 εργάτες, 51 μονάδες επεξεργασίας μετάλλου, μηχανουργεία και ναυπηγεία με 3.500 εργάτες, 18 μεταλλευτικές και μεταλλουργικές μονάδες με 4.800 εργάτες και 114 διάφορες άλλες βασικά μικρομεσαίες παραγωγικές μονάδες με 1.350 εργάτες[2].

Ταυτόχρονα, η ναυτιλία διαθέτει 5.000 περίπου ιστιοφόρα συνολικής χωρητικότητας 260.000 κόρων. Την ίδια εποχή δημιουργήθηκε το πρώτο σιδηροδρομικό δίκτυο της χώρας, το οποίο το 1884 έφτανε τα 70 χιλιόμετρα, το 1886 τα 396, το 1890 τα 761, το 1895 τα 919, το 1900 τα 1.033, το 1905 τα 1.370, το 1910 τα 1589 και το 1911 τα 1591 χιλιόμετρα[3].

Η ανάπτυξη αυτή του σύγχρονου καπιταλισμού φέρνει μαζί της την αριθμητική αύξηση της εργατικής τάξης και την εμφάνιση του βιομηχανικού προλεταριάτου, που σαν καινούργιος παράγοντας στην πολιτική ζωή της χώρας, θα αρχίσει βαθμιαία να συνειδητοποιείται ως τάξη, να οργανώνεται και να παλεύει. Αργότερα δε, με την ίδρυση του πολιτικού φορέα του, θα γίνει ο συνειδητός φορέας των ιδεών της σοσιαλιστικής αναμόρφωσης της χώρας.

Την περίοδο αυτή ιδρύονται τα πρώτα εργατικά σωματεία, οι πρώτοι σύνδεσμοι από τα καταστατικά των οποίων φαίνεται ότι τα σωματεία αυτά είχαν χαρακτήρα μικτό-συντεχνιακό. Ηταν κάτι ανάμεσα σε συντεχνίες και συνδικαλιστικές οργανώσεις. Ανήκαν στα σωματεία και εργοδότες, και μάλιστα σε πολλά από αυτά εκλέγονται πρόεδροι και γραμματείς. Σκοπός των σωματείων αυτών είναι η προστασία του επαγγέλματος και των συντεχνιακών συμφερόντων των μελών τους. Ταυτόχρονα, όμως, διαφέρουν από τις απλές συντεχνίες στο βαθμό που χρησιμοποιούν μορφές ταξικής πάλης, όπως την απεργία.

Η εμφάνιση και η ανάπτυξη της εργατικής τάξης, το ξέσπασμα των πρώτων απεργιών του βιομηχανικού προλεταριάτου στη Σύρο (1879), τον Πειραιά (1879,1880 και 1882), των μεταλλωρύχων του Λαυρίου (1896) και ιδιαίτερα η διάδοση στην Ελλάδα των σοσιαλιστικών ιδεών ανησύχησαν σοβαρά την άρχουσα τάξη.

Αξίζει να σημειωθεί εδώ ότι πριν ακόμα αρχίσει η συνδικαλιστική οργάνωση των εργατών, το οικονομικό κατεστημένο έντρομο από την ανάπτυξη του εργατικού κινήματος στην Ευρώπη προσπαθεί να αποτρέψει την ταξική πάλη στη χώρα μας, «συμβουλεύοντας» τους εργάτες να είναι υπάκουοι στα αφεντικά τους. Το 1869, όπως γράφει ο Γ. Κορδάτος[4], μοιράστηκε δωρεάν σε όλες τις πόλεις όπου υπήρχαν βιομηχανικές επιχειρήσεις, ένα φυλλάδιο με τον τίτλο: «Εγκόλπιον του Εργατικού Λαού» ή «Συμβουλαί εις τους χειρώνακτας».

Το φυλλάδιο αυτό τυπώθηκε από την «Εταιρεία των φίλων του Λαού» και ήταν μετάφραση μιας γαλλικής μπροσούρας του Th. H. Barreu, που είχε τον τίτλο: «Conseils aux ouvriers». Ο μεταφραστής της Ν. Δραγούμης σε πολλά άλλαξε το γαλλικό κείμενο για να το προσαρμόσει στις ελληνικές συνθήκες.

Οι «Φίλοι του Λαού» συμβούλευαν τους εργάτες να είναι πειθαρχικοί, φρόνιμοι και υπάκουοι στα αφεντικά τους, γιατί αυτό είναι και το θέλημα του Θεού. Να κάνουν ό,τι προστάζουν οι εργοδότες τους. Οτι οι σοσιαλιστικές θεωρίες είναι έργο του Σατανά και φέρνουν τη δυστυχία και την καταστροφή στους εργαζόμενους, χαλούν τα μυαλά των εργατών και φέρνουν στάσεις και επαναστάσεις. Οτι οι στάσεις φέρνουν την πείνα και ακόμα τα στρατοδικεία και τη φυλακή. Οτι ο καλός εργάτης δεν πρέπει να γίνεται «όργανον φαντασιοκόπων, ραδιουργών και ταραχοποιών» και πολλά άλλα.

Οι τέτιες, όμως, «συμβουλές» των «εργατοπατέρων» δε μπόρεσαν να σταματήσουν τη συνδικαλιστική οργάνωση της εργατικής τάξης και την ανάπτυξη της ταξικής πάλης, ούτε στη χώρα μας, ούτε, βέβαια, και σε όλες τις χώρες του κόσμου, διότι όπως γράφει ο Β. Ι. Λένιν, «η εμφάνιση των συνδικάτων - των μαζικών οργανώσεων της εργατικής τάξης - είναι το νομοτελειακό αποτέλεσμα της ανάπτυξης του καπιταλισμού, της ιστορικής εξέλιξης του εργατικού κινήματος. Η εργατική τάξη που η εμφάνισή της, τόσο στη χώρα μας όσο και διεθνώς, συνδέεται άμεσα με την εμφάνιση και ανάπτυξη των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, πρέπει να αντιτάξει στη δύναμη του κεφαλαίου τη δύναμη της δικής της ένωσης. Αυτή είναι η αντικειμενική απαίτηση της ιστορίας».

«Τα συνδικάτα» - γράφει ο Λένιν - «ήταν μια γιγάντια πρόοδος της εργατικής τάξης στο αρχικό στάδιο της ανάπτυξης του καπιταλισμού, ένα πέρασμα από την κατάσταση διασποράς και αδυναμίας των εργατών στα πρώτα στοιχεία της ταξικής συνένωσης. Οταν άρχισε να αναπτύσσεται η ανώτατη μορφή ταξικής συνένωσης του προλεταριάτου (...), τα συνδικάτα άρχισαν να δείχνουν αναπόφευκτα μερικά αντιδραστικά σημάδια, κάποια συντεχνιακή στενότητα, κάποια τάση προς την άρνηση της πολιτικής, κάποιο πνεύμα ρουτίνας, κλπ. Πουθενά, όμως, στον κόσμο η ανάπτυξη του προλεταριάτου δεν έγινε και δεν μπορούσε να γίνει αλλοιώς παρά μόνο μέσω των συνδικάτων, με την αλληλεπίδραση των συνδικάτων και του Κόμματος της εργατικής τάξης»[5].

Ο Β. Ι. Λένιν υποστηρίζει ότι σε αντιδιαστολή με το Κόμμα, τα συνδικάτα πρέπει να είναι πλατιές οργανώσεις ικανές να συνενώνουν ακόμα και τους καθυστερημένους εργάτες, που κατανοούν μόνο την ανάγκη της συνένωσης για την πάλη ενάντια στα αφεντικά και την κυβέρνηση. Τις οργανώσεις αυτές πρέπει το κόμμα να προσπαθεί να τις θέσει υπό την καθοδήγησή του διεξάγοντας αδιάλλακτη πάλη ενάντια στη ρεφορμιστική πτέρυγα.

Οι εργάτες της χώρας μας, όπως και οι εργάτες των διαφόρων χωρών, άρχισαν να καταλαβαίνουν ότι αν ήθελαν να επιζήσουν κάτω από τη βάρβαρη καπιταλιστική εκμετάλλευση, έπρεπε να αντιπαλέψουν τους εργοδότες τους οργανώνοντας απεργίες και ανεβάζοντας βαθμιαία την πάλη τους όλο και σε ανώτερες μορφές, με τους συνδικαλιστικούς αγώνες τους, την πολιτική τους δράση και την εξέγερση για την ανατροπή του καπιταλισμού.

Οι πρώτοι ξεσηκωμοί, οι διαμαρτυρίες και οι απεργίες του προλεταριάτου, που σημειώθηκαν στην Ελλάδα στα τέλη του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ού αιώνα, αν και ήταν ξεσπάσματα αυθόρμητα και όχι συνειδητά και οργανωμένα, ήταν ωστόσο το πρώτο ξύπνημα της συνείδησής τους. Ο απεργιακός αυθορμητισμός των προλετάριων ήταν κατά βάθος η εμβρυακή μορφή της ταξικής συνείδησής τους. Οπως γράφει ο Λένιν, «...το αυθόρμητο στοιχείο δεν αποτελεί στην ουσία τίποτε άλλο παρά εμβρυακή μορφή του συνειδητού. Ακόμα και οι πρωτόγονοι ξεσηκωμοί εκφράζανε σε ένα βαθμό το ξύπνημα της συνείδησης: οι εργάτες έχαναν την προαιώνια πίστη τους στο απαρασάλευτο του καθεστώτος που τους συνέθλιβε, άρχισαν... δε θα έλεγα να καταλαβαίνουν, μα να νοιώθουν την ανάγκη της συλλογικής αντίστασης και να εγκαταλείπουν αποφασιστικά τη δουλική υποταγή στους προϊσταμένους τους»[6] .

ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΗΣ ΤΟΥ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ

Η αστική τάξη δεν παρακολουθούσε σαν απλός θεατής τις εκδηλώσεις του εργατικού κινήματος και τη δράση των σοσιαλιστών. Διαβλέποντας τον κίνδυνο, προσπάθησε να κρατήσει τους εργάτες κάτω από την πολιτική της κυριαρχία μέσω των διαφόρων φιλελεύθερων-σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων, δημιουργώντας μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα μια εργατική αριστοκρατία και παίρνοντας ταυτόχρονα σκληρά μέτρα εναντίον τους.

Βασικός στόχος, βασική και κύρια επιδίωξη της εργατικής αριστοκρατίας, των «εργατοπατέρων» στο συνδικαλιστικό κίνημα ήταν πάντα η διαιώνιση της πολιτικής κηδεμονίας των αστών πάνω στους εργάτες, με την προπαγάνδιση της ταξικής συνεργασίας. «Η οργάνωσις των εργατών της Ελλάδος ήρξατο κυρίως μετά το 1914 δια της ψηφίσεως του Νόμου 281», γράφει ο Γ. Α. Γεωργιάδης, στο βιβλίο του «Η πάλη των τάξεων εν Ελλάδι». «Πριν το 1914, τα υπάρχοντα σωματεία ήσαν ένα όργανον επαγγελματικής επικρατήσεως εις τας χείρας των εργοδοτών, οι οποίοι κατελάμβανον την διοίκησιν, και αφ’ ετέρου πολιτικής αναδείξεως εις τας χείρας επιτηδείων μικροπολιτικών. Η εκκαθάρισις της μικράς αυτής επαγγελματικής ενώσεως εις οργάνωσιν εργατικήν εγένετο εκ των άνωθεν δια της επεμβάσεως του Κράτους, ψηφίσαντος τον Νόμον 281 δια του οποίου απαγορεύεται η ύπαρξις μικτών σωματείων, δηλαδή εργατών και εργοδοτών μαζί»[7].

Το κόμμα των Φιλελευθέρων και ο αρχηγός του Ελ. Βενιζέλος για πολλά χρόνια εκμεταλλεύτηκε το γεγονός της ψήφισης του Νόμου 281 για να προβληθεί ως «φιλεργάτης», ως ο άνθρωπος που ενδιαφέρεται για τα δίκαια της εργατικής τάξης. Η ψήφιση του Νόμου 281, όμως, ήταν μια ανάγκη και μια πολιτική πρόνοια για το Βενιζέλο. Πολιτική πρόβλεψη - κατά τον Γ. Α. Γεωργιάδη - «δια να μην αφήσει την οργάνωσιν των εργατών εις τας ιδίας των χείρας»[8].

Με άλλα λόγια η κυβέρνηση Βενιζέλου κάτω από την πίεση των εργατικών και των γενικότερων λαϊκών αγώνων, που ξέσπασαν μετά τους Βαλκανικούς πολέμους του 1912-1913, αναγκάστηκε να ψηφίσει το Νόμο 281, καθώς επίσης και μια σειρά νομοθετημάτων τα οποία αναφέρονταν στη βελτίωση των όρων εργασίας των εργατών και στις συνδικαλιστικές ελευθερίες. Ταυτόχρονα, όμως, ο Βενιζέλος επεδίωξε να θέσει κάτω από τον έλεγχό του το εργατικό κίνημα, με τις υποχωρήσεις απέναντί του προσπάθησε να αποτρέψει -όπως ο ίδιος ομολόγησε- το ενδεχόμενο κάποιας εργατικής επανάστασης, η οποία θα υποχρέωνε την αστική τάξη σε πολύ περισσότερες παραχωρήσεις.

Είναι πολύ χαρακτηριστική η απάντηση του Βενιζέλου προς τους επικριτές του για τη «φιλεργατική» πολιτική, όταν συγκεκριμένα, είπε: «Κύριοι, αν δεν κάνουμε σήμερα τας νομίμους υποχωρήσεις, στους εργαζόμενους, αύριο θα μας πάρουν με επανάστασιν πολύ περισσότερα»[9].

Κατά τα τέλη του 19ου αιώνα και τις αρχές του 20ού αιώνα, στο παγκόσμιο εργατικό-συνδικαλιστικό κίνημα σημειώνονται σημαντικές εξελίξεις. Οταν οι μικροαστοί γραφειοκράτες της Β΄ Διεθνούς - πολιτικοί και συνδικαλιστές - διαποτισμένοι για τα καλά από το δηλητήριο του ρεφορμισμού του Μπερνστάιν, ζαλισμένοι από την απατηλή εικόνα που δημιουργούσε ο αναπτυσσόμενος καπιταλισμός, κατέληγαν όλο και περισσότερο στο συμπέρασμα ότι ο μαρξισμός ήταν πια ξεπερασμένος, ότι η οικονομική θεωρία του Μαρξ ήταν πια ανεφάρμοστη και επομένως οι εργάτες θα έπρεπε να αναζητήσουν την απελευθέρωσή τους όχι στη ρήξη, την επαναστατική κατάργηση του καπιταλισμού, αλλά στη βαθμιαία, μέσω μεταρρυθμίσεων μετατροπή του σε σοσιαλισμό, οι μπολσεβίκοι με ηγέτη τους το Β. Ι. Λένιν προετοίμαζαν το ρούσικο προλεταριάτο να κατακτήσει την εξουσία με την επανάσταση.

Για να φανεί καλύτερα ο ρόλος των δεξιών σοσιαλδημοκρατών στα τέλη του 19^ου και τις αρχές του 20ού αιώνα στο παγκόσμιο εργατικό κίνημα, αναφέρουμε ενδεικτικά ότι το 1869 ο σοσιαλδημοκράτης Αλεξάντερ Μιλλεράν, γίνεται υπουργός στην κυβέρνηση Βαλντέκ - Ρουσσώ, στην οποία μετείχε και ο σφαγέας των εργατών της Παρισινής Κομμούνας, στρατηγός Γκαλιφέ.

Επίσης, οι γραφειοκράτες εργατοκάπηλοι των συνδικάτων στη Γερμανία, τη Μεγάλη Βρετανία, τη Γαλλία, την Αυστρία, των ΗΠΑ και σειράς άλλων χωρών, παίζουν σοβαρό ρόλο στην έκρηξη του Α΄ παγκοσμίου πολέμου παίρνοντας θέση μαζί με τους ηγέτες των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων υπέρ της «δικής τους» αστικής τάξης, στα πρόθυρα του ιμπεριαλιστικού πολέμου.

Ο γνωστός «εργατοπατέρας» Λέγκεν στη Γερμανία είναι ο πρώτος που άνοιξε το δρόμο προς την ανοικτή προδοσία των συμφερόντων της εργατικής τάξης, κηρύσσοντας την ταξική ειρήνη, και ψηφίζοντας τις πολεμικές πιστώσεις.

Ο Β. Ι. Λένιν στο έργο του: «Ο ιμπεριαλισμός και η διάσπαση του σοσιαλισμού» σχετικά με τις θεωρίες των καουτσκιστών περί μειοψηφιών και πλειοψηφιών του προλεταριάτου, γράφει:

«Εμείς δεν μπορούμε - και κανένας δεν μπορεί - να καθορίσουμε ακριβώς ποιά μερίδα συγκεκριμένα του προλεταριάτου ακολουθεί και θα ακολουθήσει τους σοσιαλσωβινιστές και τους οπορτουνιστές. Αυτό θα το δείξει μόνο η πάλη, αυτό θα το κρίνει οριστικά μόνο η σοσιαλιστική επανάσταση. Ωστόσο ξέρουμε με βεβαιότητα ότι οι «υπερασπιστές της πατρίδας» στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο εκπροσωπούν μόνο μια μειοψηφία. Και για το λόγο αυτό χρέος μας είναι, αν θέλουμε να παραμείνουμε σοσιαλιστές, να πηγαίνουμε πιο κάτω και πιο βαθιά, προς τις πραγματικές μάζες: εδώ βρίσκεται όλη η σημασία της πάλης ενάντια στον οπορτουνισμό και όλο το περιεχόμενο αυτής της πάλης. Ξεσκεπάζοντας τους οπορτουνιστές και τους σοσιαλσωβινιστές, και δείχνοντας ότι στην πράξη προδίνουν και ξεπουλάνε τα συμφέροντα της μάζας, ότι υπερασπίζουν τα προσωρινά προνόμια μιας μειοψηφίας εργατών, ότι διοχετεύουν τις αστικές ιδέες και την αστική επιρροή, ότι στην πράξη είναι σύμμαχοι και πράκτορες της αστικής τάξης - διδάσκουμε έτσι τις μάζες να γνωρίζουν τα πραγματικά πολιτικά συμφέροντά τους και να παλεύουν για το σοσιαλισμό και για την επανάσταση μέσα απ’ όλες τις μακρόχρονες και βασανιστικές περιπέτειες των ιμπεριαλιστικών πολέμων και των ιμπεριαλιστικών ανακωχών.

Να εξηγούμε στις μάζες το αναπόφευκτο και την ανάγκη της διάσπασης με τον οπορτουνισμό, να τις διαπαιδαγωγούμε για την επανάσταση με τον ανελέητο αγώνα ενάντια σ’ αυτόν, να χρησιμοποιούμε την πείρα του πολέμου για την αποκάλυψη κάθε αχρειότητας της εθνικοφιλελεύθερης εργατικής πολιτικής, και όχι για τη συγκάλυψή της - να η μοναδική μαρξιστική γραμμή στο εργατικό κίνημα του κόσμου»[10].

Η ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΟΚΤΩΒΡΙΑΝΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΣΤΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ

Ο Α΄ παγκόσμιος πόλεμος, που ξέσπασε το 1914, όξυνε απότομα τις ταξικές και κοινωνικές αντιθέσεις. Μέσα στη θύελλα του πολέμου ξεσπά η Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση. Το μεγάλο κόμμα του Λένιν οδηγεί το προλεταριάτο της τσαρικής Ρωσίας σε κοσμοϊστορική νίκη που ανοίγει καινούργιο δρόμο για ολόκληρη την ανθρωπότητα, το δρόμο του σοσιαλισμού - κομμουνισμού. Οι εργαζόμενες λαϊκές μάζες των ευρωπαϊκών χωρών, που ήταν αντικείμενο ταξικής εκμετάλλευσης, δέχτηκαν την άμεση επίδρασή της, μπήκαν σε κίνηση κι έτσι άρχισε η άνοδος του επαναστατικού κινήματος στην Ευρώπη και σ’ όλον τον κόσμο.

Η νίκη της Οκτωβριανής Επανάστασης ασκεί ευεργετική επίδραση και στο εργατικό κίνημα της Ελλάδας, το οποίο μετά τους Βαλκανικούς πολέμους (1912-1913) και στη διάρκεια του Α΄ παγκοσμίου πολέμου, σημειώνει σημαντική άνοδο.

Η σημαντική αύξηση της αριθμητικής δύναμης της εργατικής τάξης, αποτέλεσμα της ανόδου της βιομηχανίας, η ανάπτυξη της δράσης των σοσιαλιστών εργατών και η ισχυρή επίδραση της Οκτωβριανής Επανάστασης, δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για τη συνδικαλιστική συσσωμάτωση, την ίδρυση, δηλαδή, κεντρικού συνδικαλιστικού καθοδηγητικού οργάνου στην Ελλάδα και για τη συγκρότηση ενιαίου κόμματος του ελληνικού προλεταριάτου.

«Οι αντικειμενικές συνθήκες - αναφέρεται σε σχετικό άρθρο του περιοδικού Κομμουνιστική Διεθνής - η ανάπτυξη του καπιταλισμού και της εργατικής τάξης, η όλο και μεγαλύτερη αντίθεση ανάμεσα στην εργασία και στο κεφάλαιο και, κυρίως, η νικηφόρα Οκτωβριανή Επανάσταση συνέβαλαν στην ανάπτυξη των σοσιαλιστικών ιδεών στην Ελλάδα. Η εργατική τάξη άρχισε να συνειδητοποιεί περισσότερο ότι για να διεξάγει με επιτυχία τον αγώνα για τα συμφέροντά της, πρέπει να συνενωθεί σε καλά συγκροτημένες οργανώσεις»[11].

Στις 21 του Οκτώβρη (3 του Νοέμβρη 1918) άρχισε τις εργασίες του στην Αθήνα και τις συνέχισε στον Πειραιά το Πανελλαδικό Εργατικό Συνέδριο, με τη συμμετοχή 182 αντιπροσώπων που εκπροσωπούσαν τα 214 από τα 320 εργατικά σωματεία, με 65.000 μέλη από το συνολικό αριθμό των 80.000 οργανωμένων εργατών[12].

Κατά τη συζήτηση του καταστατικού και ιδιαίτερα των προγραμματικών αρχών της ΓΣΕΕ εκφράστηκαν διάφορες απόψεις, που τελικά διαμορφώθηκαν σε τρεις βασικές παρατάξεις: Τους οπαδούς του ταξικού συνδικαλισμού, τους ρεφορμιστές και τους αναρχοσυνδικαλιστές.

Οι οπαδοί του ταξικού συνδικαλισμού υποστήριξαν ότι οι εργάτες, σαν ιδιαίτερη κοινωνική τάξη, έπρεπε, όχι μόνο να συσπειρωθούν σε ταξικά επαγγελματικά σωματεία, έξω από οποιαδήποτε αστική πολιτική επιρροή και να παλεύουν για τη διεκδίκηση των οικονομικών τους συμφερόντων, αλλά και να επιδιώξουν να οργανωθούν και πολιτικά σε σοσιαλιστικό κόμμα που θα είχε σκοπό να οδηγήσει την εργατική τάξη στην πάλη για την κατάληψη της πολιτικής εξουσίας και μία βδομάδα αργότερα, στις 4/10 (17-23 Νοέμβρη του ίδιου χρόνου) προχώρησαν στην ίδρυση του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος Ελλάδας (ΣΕΚΕ), που λίγο αργότερα μετονομάστηκε σε Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (ΚΚΕ).

Οι ρεφορμιστές, με τους οποίους ευθυγραμμίστηκαν οι αναρχοσυνδικαλιστές, απέκρουσαν την αρχή της πάλης των τάξεων και υποστήριξαν ότι η εργατική τάξη έπρεπε να μην αναμιγνύεται στην πολιτική, αλλά να επιδιώκει μόνο τη βελτίωση των οικονομικών συνθηκών της ζωής της.

Ο Ελ. Βενιζέλος ανέχτηκε την ίδρυση της ΓΣΕΕ παρόλο ότι υπήρχε ο στρατιωτικός νόμος ελπίζοντας, όπως γράφει ο Δημήτρης Λιβιεράτος,[13] ότι θα κυριαρχήσει, τη στιγμή που αρκετοί από τους επικεφαλής συνδικαλιστές ήταν οπαδοί του κόμματός του.

Υστερα από έντονη και σκληρή ιδεολογική αντιπαράθεση, το Συνέδριο της ΓΣΕΕ, με ψήφους 158 υπέρ (σε σύνολο 180), 21 κατά και μία λευκή, υιοθέτησε την αρχή της πάλης των τάξεων και του μαχητικού αγώνα των εργατών και υπαλλήλων -μακριά από κάθε κηδεμονία - και τις δίκαιες διεκδικήσεις τους.

Η επικράτηση, τελικά, της αρχής της πάλης των τάξεων ήταν μια μεγάλη νίκη του ταξικού συνδικαλισμού, η οποία επηρέασε αποφασιστικά την κατοπινή πορεία του εργατικού κινήματος της χώρας μας.

ΚΡΑΤΙΚΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ

Η απόκρουση όμως της αστικής πολιτικής στο εργατικό συνέδριο από τους οπαδούς του ταξικού συνδικαλισμού δε σήμαινε καθόλου και το τέλος των κρατικών παρεμβάσεων.

Κατά την ίδρυση του ΣΕΚΕ εντάθηκαν οι προσπάθειες της άρχουσας τάξης για τη διάσπαση και την πρόσδεση του εργατικού κινήματος στο άρμα της εργοδοσίας και του κράτους. Η φιλική προς το βενιζελισμό παράταξη του Ε. Μαχαίρα, που δεν μπορεί να ανεχτεί τους σοσιαλιστές στις γραμμές της ΓΣΕΕ επειδή θέλει να προσκολλήσει την εργατική οργάνωση στο κυβερνητικό κόμμα, ετοιμάζει την αποπομπή τους.

Τον Ιούνη του 1919 η 6μελής ρεφορμιστική ομάδα της 11μελούς διοίκησης της ΓΣΕΕ, που είχε εκλεγεί στο ιδρυτικό Συνέδριο με την άμεση ενίσχυση της κυβέρνησης, καθαίρεσε πραξικοπηματικά τους 5 συνεπείς συνδικαλιστές της διοίκησης. Στη συνέχεια η κυβέρνηση Βενιζέλου τους συνέλαβε και τους έστειλε εξορία στη Φολέγανδρο. Το ΣΕΚΕ και οι συνεπείς, ταξικές συνδικαλιστικές δυνάμεις αντιτάχθηκαν σθεναρά στις αντιδημοκρατικές και αντισυνδικαλιστικές ενέργειες και οργάνωσαν τον Ιούλη του 1919 την πρώτη πανεργατική πανελλαδική απεργία, με πολιτικά αιτήματα την κατάπαυση της τρομοκρατίας και την άμεση απελευθέρωση των εξόριστων μελών της ΕΕ της ΓΣΕΕ. Η κυβέρνηση αναγκάστηκε να απελευθερώσει τους συνδικαλιστές, εκτός από τον Αβραάμ Μπεναρόγια. Το Εθνικό Συμβούλιο της ΓΣΕΕ, που συνήλθε τον ίδιο χρόνο καθαίρεσε τους ρεφορμιστές και ανέθεσε τη διοίκηση στους σοσιαλιστές συνδικαλιστές.

Από την πρώτη κρατική παρέμβαση και μέχρι σήμερα μέσα στην εργατική Συνομοσπονδία, όπως και σε κάθε ομοσπονδία, εργατικό κέντρο και σωματείο, γίνεται σκληρή πάλη με διάφορες μορφές ανάμεσα στην εργατική και αστική πολιτική, ανάμεσα στους συνεπείς συνδικαλιστές που καθοδηγούνται από τις ταξικές θέσεις της υπεράσπισης των συμφερόντων των εργαζομένων και τους συμβιβαστές-ρεφορμιστές που γίνονται ουρά της αστικής πολιτικής και ζητιανεύουν ψίχουλα από τους εκπροσώπους του κεφαλαίου και τους κυβερνητικούς τοποτηρητές του.

Το φαινόμενο αυτό βέβαια δεν είναι μόνο ελληνικό, αλλά παγκόσμιο. Θυμίζουμε και πάλι ότι η άρνηση των δεξιών σοσιαλδημοκρατών της Β΄ Διεθνούς να παλέψουν εναντίον του πολέμου, οι διαρκείς παρεμβάσεις τους στο εργατικό-συνδικαλιστικό κίνημα, οδήγησαν τελικά στη διάσπαση του παγκόσμιου εργατικού κινήματος.

Ιστορικά είχε σημάνει πια η ώρα να χωρίσουν οι δρόμοι των επαναστατικών δυνάμεων, που ιδιαίτερα μετά τη νίκη της Οκτωβριανής Επανάστασης ήταν αποφασισμένες να παλέψουν για το σοσιαλισμό, από τα οπορτουνιστικά-ρεφορμιστικά στοιχεία που θεωρούσαν το εργατικό κίνημα σαν μέσο για την προώθηση των συμφερόντων τους στα πλαίσια του καπιταλισμού, σε βάρος της εργατικής τάξης.

Η ΚΟΚΚΙΝΗ ΔΙΕΘΝΗΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΣΥΝΔΙΚΑΤΩΝ

Σαν απάντηση, στη διασπαστική δραστηριότητα των δεξιών συνδικαλιστικών ηγετών, που διέγραψαν ομαδικά τους κομμουνιστές από τα οπορτουνιστικά συνδικάτα, ήταν η ίδρυση το Νοέμβρη του 1921 της Κόκκινης Διεθνούς των Εργατικών Συνδικάτων (ΚΔΕΣ).

Η ΚΔΕΣ έθεσε σαν βασικούς της σκοπούς:

«1. Την οργάνωση των εργατικών μαζών όλου του κόσμου για την ανατροπή του κεφαλαιοκρατισμού, την απελευθέρωση των εργατών και την εγκατάσταση της προλεταριακής εξουσίας.

2. Να καθοδηγήση την επαναστατική ζύμωση με μια ευρεία προπαγάνδα, για τη διάδοση των ιδεών της επαναστατικής πάλης των τάξεων, της κοινωνικής επανάστασης, της δικτατορίας του Προλεταριάτου και να κατευθύνει τη δράση των μαζών προς την ανατροπή του κεφαλαιοκρατικού συστήματος των αστικών κυβερνήσεων.

3. Να αγωνιστεί κατά της μεταρρυθμιστικής γάγγραινας που κατατρώει το παγκόσμιο επαγγελματικό κίνημα, να καταγγείλη το ψέμα της συμφιλίωσης με την αστική τάξη, τις ιδέες της συνεργασίας των τάξεων, της κοινωνικής ειρήνης, καθώς και την κούφια ελπίδα του ειρηνικού περάσματος από τον κεφαλαιοκρατισμό στο Σοσιαλισμό.

4. Να συμμαζέψη τα επαναστατικά στοιχεία της τάξης του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος, να καταφέρη μια αποφασιστικιά πάλη κατά του Διεθνούς Γραφείου εργασίας του ψυχογιού της Κοινωνίας των Εθνών και κατά της Διεθνούς Ομοσπονδίας των Συνδικάτων του Αμστερνταμ που με το πρόγραμμά της και την τακτική της είναι το μεγαλύτερο στήριγμα της αστικής τάξης.

5. Να συνδέση και να ενοποιήση την πάλη της εργατικής τάξης σε όλες τες πράξεις που θα γείνει ανάγκη.

6. Να αναλάβη την πρωτοβουλία των Διεθνών αγώνων, για τα πιο σοβαρά ζητήματα της πάλης της τάξης, ν’ ανοίξη κατάλογο εγγραφής για τη βοήθεια των απεργών στες μεγάλες κοινωνικές συγκρούσεις, κλπ.»[14].

Μέλος της Κόκκινης Επαγγελματικής Διεθνούς μπορούσε να γίνει κάθε επαναστατική οργάνωση που αποδεχόταν τους εξής όρους: «1. Την αναγνώριση της αρχής της επαναστατικής πάλης των τάξεων. 2. Την εφαρμογή αυτής της αρχής μέσα στην καθημερινή πάλη κατά του κεφαλαίου και του αστικού Κράτους. 3. Την αναγνώριση της ανάγκης της ανατροπής του Κεφαλαιοκρατισμού δια του μέσου της Κοινωνικής Επαναστάσεως και την εγκατάσταση κατά τη μεταβατική περίοδο, της δικτατορίας του προλεταριάτου. 4. Την ανάγκη της τήρησης της διεθνούς προλεταριακής πειθαρχίας. 5. Την αναγνώριση και εφαρμογή των αποφάσεων του ιδρυτικού Συνεδρίου της Κόκκινης Επαγγελματικής Διεθνούς. 6. Τη διάρρηξη των σχέσεων με τη Διεθνή του Αμστερνταμ. 7. Ολες αι οργανώσεις που προσχωρούν στην Κ.Ε.Δ. πραγματοποιούν σύμφωνα με τους πάρα πάνω όρους μια συμφωνία προαιρετική και κατά τας περιστάσεις με όλες τες επαναστατικές οργανώσεις και το Κομμουνιστικό Κόμμα της χώρας σ’ όλες τες επιθετικές και αμυντικές πράξες κατά της αστικής τάξης»[15].

Στην ενωτική τακτική της ΚΔΕΣ, η Διεθνής του Αμστερνταμ απάντησε με μια άγρια πολιτική αποκλεισμού. Ενώ οι δυνάμεις της Κόκκινης Διεθνούς των Εργατικών Συνδικάτων αγωνίζονταν με κάθε τρόπο να αποφύγουν τη διάσπαση των συνδικάτων στο όνομα των συμφερόντων της εργατικής τάξης, οι ρεφορμιστές καθόριζαν σαν σταθερή τακτική τους την πολιτική του αποκλεισμού της αντιπολίτευσης και της διάσπασης των συνδικάτων, για να διατηρήσουν τις ηγετικές τους θέσεις και να ενισχύσουν την πολιτική της ταξικής συνεργασίας και έμεναν στρογγυλοκαθισμένοι στα επίσημα πόστα τους.

Ο Λένιν, στους «21 όρους» για την εισδοχή των κομμουνιστικών κομμάτων στην Κομμουνιστική Διεθνή, ξεκαθάρισε το 1920 ότι προϋπόθεση για την προλεταριακή ενότητα ήταν το ξεκαθάρισμα της εργατικής τάξης από την οπορτουνιστική ηγεσία της και από την πολιτική της ταξικής συνεργασίας που η ηγεσία αυτή επέβαλλε στις εργατικές οργανώσεις. Η θέση των κομμουνιστών και άλλων αριστερών στοιχείων ήταν ότι τα συνδικάτα έπρεπε οπωσδήποτε να οργανώσουν το σύνολο -αν μπορούσαν- της εργατικής τάξης. Κατά συνέπεια, η γενική συνδικαλιστική ενότητα ήταν όχι μόνο δυνατή αλλά και απαραίτητη. Η ενότητα αυτή όμως θα ήταν αποτελεσματική μόνο πάνω στη βάση μιας πολιτικής για την ταξική πάλη και κάτω από μια μαχητική ηγεσία. Με αυτή την έννοια η Κόκκινη Διεθνής των Εργατικών Συνδικάτων (ΚΔΕΣ) αγωνίστηκε ακούραστα σε όλο το διάστημα της ζωής της να στεριώσει την ενότητα του συνδικαλιστικού κινήματος.

Η ΚΔΕΣ, ακολουθώντας με συνέπεια αυτή την πολιτική, επεξεργάστηκε στο 3^ο Συνέδριό της τον Ιούλιο του 1924 ένα πλατύ πρόγραμμα για την ενοποίηση του παγκόσμιου συνδικαλιστικού κινήματος. Η απόφαση έλεγε:

«Το τρίτο συνέδριο, χωρίς ούτε μια στιγμή να σταματήσει την αποφασιστική πάλη του εναντίον όλων των εκδηλώσεων ρεφορμισμού μέσα στο διεθνές εργατικό κίνημα, αλλά αντίθετα ξεσκεπάζοντας χωρίς οίκτο το προδοτικό τους περιεχόμενο και διαφωτίζοντας ακούραστα όλους τους εργάτες που δεν καταλαβαίνουν ακόμα πόσο μεγάλο εμπόδιο στέκεται ο ρεφορμισμός στην πάλη του προλεταριάτου για την απελευθέρωσή του, θεωρεί ότι η ανάγκη για την πιο αποτελεσματική συγκέντρωση όλων των δυνάμεων του προλεταριάτου και η ανάγκη για την ύπαρξη ενιαίας ηγεσίας στον αγώνα του κατά των επιθέσεων του κεφαλαίου και του φασισμού, βάζει σαν πρώτο και πιο επιτακτικό καθήκον, να αναπτυχθεί μια πλατειά καμπάνια ανάμεσα στις εργατικές μάζες για τη σφυρηλάτηση της ενότητας στο διεθνές εργατικό κίνημα. Αυτή η καμπάνια για την ενότητα που πρέπει να γίνει απ’ τα κάτω και να αγκαλιάσει πλατειές μάζες εργαζομένων πρέπει να βάλει με τέλεια ξεκαθαρισμένο τρόπο, αναπτύσσοντάς το ολόπλευρα, το ζήτημα της ίδρυσης μιας Διεθνούς των Εργατικών Ενώσεων»[16].

Το Πρώτο Εθνικό Συμβούλιο του ΣΕΚΕ (Μάης 1919), που αποφάσισε την αποχώρηση του νεοϊδρυμένου κόμματος από τη Β΄ Διεθνή που εκπροσωπούσε τον οπορτουνισμό, και την προετοιμασία της προσχώρησης στην Κομμουνιστική Διεθνή που μόλις είχε ιδρυθεί από το Λένιν, αποφάσισε και την οργανική σύνδεση του κόμματος με τη ΓΣΕΕ. Η απόφαση αυτή που πάρθηκε σε συνθήκες ολομέτωπης επίθεσης από την πλευρά της κυβέρνησης και των συμβιβασμένων με αυτή συνδικαλιστών εναντίον του νεαρού κόμματος της εργατικής τάξης και του ταξικού συνδικαλισμού, έδειχνε πως η ηγεσία του κόμματος δεν είχε καταλήξει ακόμα σε σωστή θέση για το συνδικαλιστικό κίνημα. Ταύτιζε το κόμμα με τη ΓΣΕΕ.

Το Μάρτη του 1926 στις συνθήκες της παγκαλικής δικτατορίας συνήλθε το 3ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ. Παρά την τρομοκρατία και την εξαγορά συνειδήσεων και παρά την απουσία των πιο δραστήριων συνδικαλιστικών στελεχών και ηγετών της ΓΣΕΕ γιατί βρίσκονταν στην εξορία, η πλειοψηφία των συνέδρων τάχθηκε με το μέρος των οπαδών του ταξικού συνδικαλισμού.

Η ΚΕ του ΚΚΕ με γράμμα της προς το 3ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ δήλωνε ότι «χάριν της ενότητος της εργατικής τάξεως, διακόπτει την οργανική σύνδεσίν του και με την Γενικήν Συνομοσπονδία εργατών και κηρύσσεται υπέρ της πλήρους οργανικής ανεξαρτησίας της. Αλλά δε νομίζει ότι η ανεξαρτησία αυτή πρέπει να νοηθεί ως άρνησις του πολιτικού αγώνος της εργατικής τάξεως διότι τούτο θ’ απετέλει άρνησις αυτής της αρχής της πάλης των τάξεων, τεθέντος ότι η τελική απελευθέρωσις της εργατικής τάξεως, θα επιτευχθεί δια του πολιτικού αγώνος αυτής και όχι δια του επαγγελματικού... Η εργατική τάξις οφείλει να αναμιχθεί ενεργώς εις την πολιτικήν της χώρας και να διεξάγη έντονον επαγγελματικόν πολιτικόν αγώνα υπέρ των συμφερόντων της, αρχίζουσα από τας αμέσους οικονομικάς διεκδικήσεις των εργαζομένων μαζών»[17].

ΟΙ ΡΕΦΟΡΜΙΣΤΕΣ ΔΙΑΣΠΟΥΝ ΤΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ

Ο Πάγκαλος, για να ανατρέψει το συσχετισμό των δυνάμεων στο Συνέδριο, κατέφυγε σε ωμή ανοιχτή επέμβαση. Συνέλαβε 110 αριστερούς συνέδρους, τους μετέφερε σε ένα παλιό καράβι στον Πειραιά και τους κράτησε φυλακισμένους μέχρι τη λήξη των εργασιών του Συνεδρίου.

Με την επέμβαση αυτή οι ρεφορμιστές εξασφάλισαν 179 ψήφους έναντι 168 των αριστερών δυνάμεων και «επικράτησαν» στο Συνέδριο, αρπάζοντας τη διοίκηση της ΓΣΕΕ. Σε συνέχεια η ΓΣΣΕ αποχώρησε από την Κόκκινη Διεθνή των Συνδικάτων που είχε ιδρυθεί τον Ιούλη του 1921 και προσχώρησε στη Συνδικαλιστική Διεθνή του Αμστερνταμ.

Η πραξικοπηματική αρπαγή της Διοίκησης της ΓΣΕΕ από τους ρεφορμιστές και οι διώξεις εναντίον των ταξικών συνδικαλιστικών δυνάμεων, φρέναραν, βέβαια, προσωρινά τους απεργιακούς αγώνες, αλλά δεν κατάφεραν να σταματήσουν την ταξική πάλη.

Το 4ο Συνέδριο του ΚΚΕ (Δεκέμβρης 1928) διαπίστωσε ότι η κατάσταση που είχε δημιουργηθεί στο συνδικαλιστικό κίνημα, από τη διασπαστική δράση της ρεφορμιστικής ηγεσίας και την ανοικτή επέμβαση του κράτους σε αυτό, ήταν πολύ δύσκολη.

Ο αποκλεισμός ολόκληρης της αριστερής παράταξης από τις εργασίες του 4ου Συνεδρίου της ΓΣΕΕ (Απρίλης 1928), αποτέλεσε το αποκορύφωμα της ανοικτής επέμβασης του κράτους στο συνδικαλιστικό κίνημα. Οι συνεχείς διασπάσεις που είχε οργανώσει και πραγματοποιήσει η ρεφορμιστική ηγεσία μέχρι το 4ο Πανελλαδικό Συνέδριο είχαν δημιουργήσει μια πολύ δύσκολη κατάσταση στο συνδικαλιστικό κίνημα η οποία επιδεινώθηκε μετά το 4ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ, όταν η ρεφορμιστική ηγεσία επισφραγίζοντας το διασπαστικό της έργο, συνέχισε και επέκτεινε τη διασπαστική της δράση με την ομαδική διαγραφή ή διάλυση - σε συνεργασία με το κράτος - Ομοσπονδιών, Συνδέσμων, Εργατικών Κέντρων και με τον αποκλεισμό από τη ΓΣΕΕ όλων των Επαγγελματικών Οργανώσεων, Σωματείων και Εργατικών Κέντρων που αντιστέκονταν και αντιπάλευαν την πολιτική της συνεργασίας των τάξεων και αγωνίζονταν για τη διατήρηση του ταξικού χαρακτήρα του συνδικαλιστικού κινήματος.

Σε αυτές τις συνθήκες, που ρεφορμιστές και κράτος οδηγούσαν το συνδικαλιστικό κίνημα στην ανοιχτή διάσπαση, οι αποκλεισμένες από το 4ο Συνέδριο οργανώσεις, αναγκάστηκαν να προχωρήσουν στην πραγματοποίηση Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης και να εκλέξουν 15μελή Επιτροπή και 5μελές Γραφείο και να προχωρήσουν σε συνέχεια στην ίδρυση νέας Ενωτικής Γενικής Συνομοσπονδίας.

Η ίδρυση της Ενωτικής Γενικής Συνομοσπονδίας επιβλήθηκε από την ανάγκη καθοδήγησης του εργατικού κινήματος σε ταξικούς και διεκδικητικούς αγώνες. Η κυβέρνηση Βενιζέλου με το «ιδιώνυμο», προκειμένου να ελέγξει το εργατικό κίνημα της χώρας, θέτει εκτός νόμου την ΕΓΣΕΕ. Η τρομοκρατία, οι αντεργατικοί νόμοι, το ρουσφέτι και η αντεργατική τακτική των ρεφορμιστικών συνδικαλιστικών οργανώσεων και ομάδων αποτελούν σοβαρό εμπόδιο στην παραπέρα συσπείρωση και καθοδήγηση των εργατικών διεκδικητικών αγώνων.

Σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες ανέλαβε η Ενωτική Γενική Συνομοσπονδία να παίξει τον καθοδηγητικό και αγωνιστικό, συσπειρωτικό ρόλο στην εργατική τάξη της χώρας μας.

Οι κομμουνιστές και οι συνεπείς συνδικαλιστές που συσπειρώθηκαν στις γραμμές της Ενωτικής Γενικής Συνομοσπονδίας, πρωτοστατώντας στους μικρούς και μεγάλους αγώνες της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζομένων στη δεκαετία του ’30, έθεταν σαν πρώτιστο καθήκον τη δημιουργία των Ενιαίου Αντιφασιστικού Μετώπου, με την καθημερινή και επίμονη δουλειά στα ρεφορμιστικά συνδικάτα με στόχο την κατάχτηση της πλειοψηφίας των εργαζομένων.

Στην απόφαση του 5ου Συνεδρίου του ΚΚΕ (Μάρτης 1934) τονιζόταν ότι: «Το ζήτημα της κατάχτησης της πλειοψηφίας του προλεταριάτου, είναι κατά πρώτο λόγο ζήτημα δουλειάς στα ρεφορμιστικά συνδικάτα και στους ανοργάνωτους εργάτες και εργάτριες που αποτελούν τη μεγάλη μερίδα της εργατικής τάξης (εργάτες γης, οικοδόμοι, κλπ.) και που μέσα στις γραμμές τους βρίσκονται μεγάλα τμήματα του βιομηχανικού προλεταριάτου (υφαντουργοί, μεταλλωρύχοι, ανθρακωρύχοι, εργάτες μετάλλου, πολεμικής βιομηχανίας κλπ.)[18].

Χρειάστηκε πολλή δουλειά, κόπος και χρόνος από το ΚΚΕ και την Ενωτική Γενική Συνομοσπονδία για να επιτευχθεί τελικά η ενότητα της εργατικής τάξης στα χρόνια της χιτλεροφασιστικής κατοχής με τη συγκρότηση στις 16 Ιούλη του 1941 του Εργατικού Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου (ΕΕΑΜ) από τις τρεις παρατάξεις του συνδικαλιστικού κινήματος της Ελλάδος: Την «Ενωτική Γενική Συνομοσπονδία Εργατών Ελλάδος» (ΕΓΣΕΕ), που βρισκόταν κάτω από την επιρροή του ΚΚΕ, τη «Γενική Συνομοσπονδία Εργατών Ελλάδος» (ΓΣΕΕ), που ακολουθούσε ρεφορμιστική γραμμή και τα επίσης ρεφορμιστικά «Ανεξάρτητα Συνδικάτα».

Η ΚΕ του Εργατικού ΕΑΜ στη συνεδρίασή της της 18.8.1944 αποφάσισε τη μετατροπή του Εργατικού ΕΑΜ σε Γενική Συνομοσπονδία Εργατών Ελλάδας (ΓΣΕΕ), απευθύνοντας Εκκληση προς την εργατική τάξη, που μεταξύ άλλων τόνιζε:

«Η ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ, που οχτώ χρόνια τώρα λυμαίνονταν οι προδότες, φασίστες, εργατοκάπηλοι, οι εχθροί της Εργατικής Τάξης, ανασυγκροτήθηκε, ξαναγυρίζει πάλι στο φυσικό της νοικοκύρη στην Εργατική Τάξη. Στα βουνά της Ελεύθερης Ελλάδας, συνήλθε η Κεντρική Επιτροπή του Εργατικού Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου, στις 18 Αυγούστου 1944 και αποφάσισε πως από δω και στο εξής το Εργατικό ΕΑΜ αυτοδύναμα και αυτοδίκαια θα χρησιμοποιεί τον τίτλο Γενική Συνομοσπονδία των Εργατών της Ελλάδος.

Η απόφαση αυτή ικανοποιεί την πιο δίκαιη αξίωση της Εργατικής Τάξης, που θέλει να ξαναπάρει στα χέρια της τις συνδικαλιστικές οργανώσεις που παράνομα και αυθαίρετα τις άρπαξε η μοναρχοφασιστική συμμορία της 4ης Αυγούστου, τις χρησιμοποίησε επί 4 χρόνια για να υποδουλώσει την ίδια την Εργατική Τάξη στους μεγαλοκαρχαρίες εργοδότες και φεύγοντας ύστερα από την υποδούλωση της χώρας τις παρέδωσε στις ορδές των καταχτητών. Η απόφαση αυτή πάρθηκε γιατί το απαιτούσαν τα ύψιστα συμφέροντα της Εργατικής Τάξης.

Η Κεντρική Επιτροπή του Εργατικού ΕΑΜ που πήρε την ιστορική αυτή απόφαση, ήταν και ο μόνος νόμιμος εκπρόσωπος της Εργατικής Τάξης, για να διεκδικεί την επιστροφή της Γενικής Συνομοσπονδίας των Εργατών της Ελλάδος στο φυσικό της νοικοκύρη, στην ίδια την Εργατική Τάξη που την ίδρυσε στα 1918».

Το ΚΚΕ και το λαϊκό κίνημα, μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας (12 του Φλεβάρη 1945), ανασυγκροτούν τις δυνάμεις τους. Το ΕΑΜ μετατρέπεται σε πολιτικό συνασπισμό που εκφράζει τους πόθους και τα αιτήματα των αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης.

Ο λαός που στα δύσκολα χρόνια της φασιστικής κατοχής είχε παλέψει με το όπλο στο χέρι τον κατακτητή για την απελευθέρωση της χώρας και τη λαοκρατική αναγέννηση της πατρίδας του, αγωνίζεται τώρα για τον ίδιο σκοπό με πολιτικά μέσα.

Για την ολοκληρωτική συντριβή του λαϊκοδημοκρατικού κινήματος, η παράταξη που συνένωνε την πλουτοκρατική ολιγαρχία και την πιο μαύρη αντίδραση με την υποστήριξη του αγγλικού ιμπεριαλισμού, εξαπέλυσε πρωτοφανή, μονόπλευρο πόλεμο κατά των κομμουνιστών και των αγωνιστών της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης.

Για να «νομιμοποιήσει» το τρομοκρατικό όργιο η αντίδραση διατήρησε σε ισχύ το βενιζελικό «ιδιώνυμο» και όλους τους νόμους των κυβερνήσεων Κουΐσλινγκ. Επανέφερε το Νόμο 755 του 1917 με βάση τον οποίο άρχισαν οι αθρόες διώξεις, καθώς, επίσης, και όλους τους άλλους νόμους της μεταξικής δικτατορίας (περί Τύπου, περί Συνεταιρισμών κλπ.). Αναγνώρισε την παλιά ΓΣΕΕ και επέβαλε στην ηγεσία της την κλίκα του εργατοκάπηλου Μακρή και των συνεργατών του κατακτητή.

Η ΙΔΡΥΣΗ ΤΟΥ ΕΡΓΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΔΣΚ

Στις 10 του Γενάρη 1945 ο υπουργός της κυβέρνησης Ν. Πλαστήρα Σίδερις διόρισε Διοίκηση από 21 μέλη της ΓΣΕΕ με Γενικό Γραμματέα τον Σ. Χατζηδημητρίου, παλιό συνεργάτη της μεταξικής δικτατορίας και συνεργάτη αργότερα των αρχών κατοχής.

Με παρέμβαση της αγγλικής συνδικαλιστικής αντιπροσωπείας με επικεφαλής τον Σιτρίν, ο υπουργός του Πλαστήρα διόρισε στις 6 του Μάρτη, νέα προσωρινή Διοίκηση από 21 μέλη. Από τους διορισθέντες μόνο 8 ήταν της ΕΑΜικής παράταξης. Η επέμβαση αυτή δεν έγινε δεκτή από τους συνεπείς συνδικαλιστές, οι οποίοι παραιτήθηκαν από την προσωρινή Διοίκηση και ίδρυσαν στις 30 του Μάρτη 1945 το Εργατικό Αντιφασιστικό Συνασπισμό ((ΕΡΓΑΣ) με πενταμελή γραμματεία.

Στις 8 του Μάρτη 1946 πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα το 8ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ. Πήραν μέρος 1.800 αντιπρόσωποι και ο συνασπισμός του ΕΡΓΑΣ κατήγαγε συντριπτική νίκη. Γενικός Γραμματέας της ΓΣΕΕ εκλέχθηκε ο Μήτσος Παπαρήγας, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής Ελέγχου του ΚΚΕ. Αργότερα ο Μ. Παπαρήγας συνελήφθη και στις 20 του Φλεβάρη 1949 δολοφονήθηκε στην Ασφάλεια της Αθήνας.

Ακολουθεί νέα επέμβαση του υπουργού Εργασίας Στράτου στο συνδικαλιστικό κίνημα με το διορισμό νέας προσωρινής Διοίκησης από 21 μέλη, από τα οποία μόνο 5 μέλη του ΕΡΓΑΣ.

Η νέα αυτή κυβερνητική επέμβαση προκάλεσε οργή και αγανάκτηση στους εργαζόμενους. Οι 5 συνδικαλιστές του ΕΡΓΑΣ μη αποδεχόμενοι το διορισμό τους παραιτήθηκαν. Το συνδικαλιστικό κίνημα διασπάται για μια ακόμη φορά.

Την ίδια περίοδο, περίοδος ψυχρού πολέμου και έξαλλου αντικομμουνισμού, διασπάται και η Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία (ΠΣΟ) που είχε ιδρυθεί τον Οκτώβρη του 1945. Μετά από μια περίοδο συγχύσεων και έντονων συγκρούσεων μέσα στην ΠΣΟ, γύρω από την αποδοχή ή την απόρριψη του Σχεδίου Μάρσαλ, δεν έγινε δυνατό να αποφευχθεί η διάσπαση της ΠΣΟ.

Οι Αμερικανοί και Βρετανοί διασπαστές για να δικαιολογήσουν την εγκληματική τους ενέργεια, εξαπέλυσαν πρωτοφανή συκοφαντική εκστρατεία εναντίον της ΠΣΟ και προέβησαν σε ομαδικές διαγραφές Συνδικαλιστικών Ομοσπονδιών που εξακολουθούσαν να αγωνίζονται για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης.

Το Γενάρη του 1949 κατά την τακτική σύνοδο του Εκτελεστικού Γραφείου της ΠΣΟ στο Παρίσι, η ΠΣΟ διασπάστηκε οριστικά. Οι διασπαστές του παγκόσμιου συνδικαλιστικού κινήματος πραγματοποίησαν στη Γενεύη τον Ιούνη του 1949 διάσκεψη και αποφάσισαν τη σύγκληση στο Λονδίνο του Ιδρυτικού Συνεδρίου της Διεθνούς Συνομοσπονδίας των Ελεύθερων Εργατικών Συνδκάτων (ΔΣΕΕΣ).

Η ΓΣΕΕ των εργατοκάπηλων Μακρήδων έπαψε να ανήκει στην ΠΣΟ και προσχώρησε στη ΔΣΕΕΣ. Τα μεταγενέστερα συνέδρια της ΓΣΕΕ (10ο στα 1950, 11ο στα 1953 και 12ο στα 1955) οργανώθηκαν από εργατοκάπηλους με τη βοήθεια των «συνδικαλιστικών τμημάτων» της Ασφάλειας και την καθοδήγηση Αμερικανών πρακτόρων.

Παρά την κατάληψη των διοικήσεων της ΓΣΕΕ, των κλαδικών Ομοσπονδιών, των Εργατικών Κέντρων και των Σωματείων από τους εγκάθετους με τις μαζικές καθαιρέσεις νόμιμων, εκλεγμένων διοικήσεων, με τις μαζικές συλλήψεις, τις φυλακίσεις και τις εκτελέσεις συνδικαλιστών, οι καπιταλιστές δε μπόρεσαν να σταματήσουν την ταξική πάλη. Η ανάπτυξη των ταξικών αγώνων ενίσχυσε το πνεύμα της ενότητας του συνδικαλιστικού κινήματος. Το Μάη του 1955 η κίνηση για την ενότητα της εργατικής τάξης της χώρας μας σε ταξική βάση, βρήκε την οργανωτική της έκφραση με τη δημιουργία της νέας συνδικαλιστικής κίνησης, με τον τίτλο: «Δημοκρατικό Συνδικαλιστικό Κίνημα» (ΔΣΚ) που συνένωσε όλες τις συνδικαλιστικές παρατάξεις που αντιπολιτεύονταν τους εργατοκάπηλους της διοίκησης της ΓΣΕΕ.

Το ΔΣΚ βοήθησε στην ανασύνταξη των προοδευτικών δυνάμεων στα συνδικάτα και έπαιξε σοβαρό ρόλο στην οργάνωση της πάλης των εργατών και υπαλλήλων για την ικανοποίηση των οικονομικών τους διεκδικήσεων, για την αποκατάσταση των συνδικαλιστικών ελευθεριών και για τη δημοκρατική λειτουργία των συνδικάτων.

Το ΔΣΚ καταπολέμησε αμείλικτα τους διασπαστές της ΓΣΕΕ. Πρόβαλε το σύνθημα για ένα Σωματείο, ένα Εργατικό Κέντρο, μια Ομοσπονδία, μια ΓΣΕΕ. Καθοδήγησε τους ταξικούς αγώνες των εργαζομένων.

Στις 20 Απρίλη του 1956 σε μεγάλη σύσκεψη αντιπροσώπων εργατικών οργανώσεων που έγινε στην Αθήνα, αποφασίστηκε η συγκρότηση νέου συνδικαλιστικού οργάνου με τον τίτλο: «Συνεργαζόμενες Οργανώσεις της Ελλάδας» (ΣΟΕ).

Οι ΣΟΕ οργάνωσαν τις πρωτομαγιάτικες εκδηλώσεις που ξεπέρασαν σε συμμετοχή και αποφασιστικότητα κάθε προηγούμενο. Στις αρχαιρεσίες σειράς σωματείων στην Αθήνα, τον Πειραιά, τη Θεσσαλονίκη και αλλού, η δημοκρατική συνδικαλιστική παράταξη νίκησε με συντριπτική πλειοψηφία.

Μπροστά σε αυτή την κατάσταση η διοίκηση της ΓΣΕΕ εξαπέλυσε διωγμό ενάντια στις συνδικαλιστικές οργανώσεις που προσχώρησαν στις ΣΟΕ, χωρίς, βέβαια, να καταφέρουν να ανακόψουν το ρωμαλέο απεργιακό κίνημα.

Η περίοδος 1961-1967 υπήρξε περίοδος εξάπλωσης του απεργιακού κινήματος με οικονομικούς και πολιτικούς στόχους, ιδιαίτερα για τον εκδημοκρατισμό του συνδικαλιστικού κινήματος, ενάντια στους «εργατοπατέρες» του συνδικαλισμού και των συνεχιζόμενων κυβερνητικών επεμβάσεων.

Την περίοδο αυτή δηλαδή μεταξύ του 14ου Συνεδρίου της ΓΣΕΕ (Οκτώβρης 1961) και 15ου Συνεδρίου (Ιούλιος 1966), το εκτός ΓΣΕΕ ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα αναπτύσσεται εντυπωσιακά και μορφοποιείται σταδιακά στο γνωστό «Κίνημα των 115».

Το «Κίνημα των 115» διεξάγει έντονη πάλη εναντίον των διορισμένων διοικήσεων της ΓΣΕΕ, που αρνούνται να εγγράψουν τις διαγραμμένες και μη εγγεγραμμένες οργανώσεις στα Εργατικά Κέντρα, τις Ομοσπονδίες και τη ΓΣΕΕ. Αγωνίζεται για ένα ενιαίο, μαχητικό, ταξικό εργατικό κίνημα.

Η ΕΣΑΚ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΤΟΥΣ ΤΑΞΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ

Στα χρόνια της στρατιωτικοφασιστικής δικτατορίας (1967-1974) κυρίαρχη αντιστασιακή δύναμη στο συνδικαλιστικό χώρο αναδείχθηκε η Ενιαία Συνδικαλιστική Αντιδικτατορική Κίνηση (ΕΣΑΚ) που ανέπτυξε δυναμική αντιδικτατορική δράση τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό.

Στους κόλπους της ΕΣΑΚ συσπειρώθηκε η μαχητική πρωτοπορία της εργατικής τάξης με πρωταγωνιστές τα μέλη και τα στελέχη του ΚΚΕ.

Η ΕΣΑΚ πρωτοστάτησε στη δημιουργία και την ανάπτυξη μέσα στην Ελλάδα της Συντονιστικής Επιτροπής Αντιδικτατορικών Οργανώσεων η οποία σε σχετική προκήρυξή της αφού τόνιζε ότι «η ασυδοσία με την οποία περιέβαλε η χούντα τους κεφαλαιοκράτες ήταν η προσπάθειά τους να πολλαπλασιάζουν τα κέρδη τους, εντείνοντας την εκμετάλλευση σε βάρος των εργαζομένων», καλούσε σε αγώνες «κάθε εργάτη και υπάλληλο, που τον χαρακτήριζε ταξική συνέπεια» και κατέληγε:

«Κάθε αγωνιστική εκδήλωση της εργατικής τάξης για τις διεκδικήσεις της έχει και τον χαρακτήρα αντιδικτατορικής πάλης. Αποτελεί ταυτόχρονα και συμβολή στον αγώνα που διεξάγεται από το σύνολο του ελληνικού λαού για την ανατροπή της φασιστικής τυραννίας και την αποκατάσταση της δημοκρατίας»[19].

Στα λιμάνια της Δυτικής Ευρώπης, τον Καναδά και την Αυστραλία δημιουργήθηκαν επιτροπές της Ενιαίας Αντιδικτατορικής Συνδικαλιστικής Κίνησης των Ελλήνων Ναυτεργατών (ΕΑΣΚΕΝ), που καθοδηγούσαν μέσα στα πλοία τον αντιδικτατορικό αγώνα.

---

Ο Χρήστος Τσιντζιλώνης είναι υπεύθυνος του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ και μέλος της Συντακτικής Επιτροπής της ΚΟΜΕΠ.

[1] Βασίλη Κ. Λάζαρη: «Οι ρίζες του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος», «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα 1996, σελ. 51.

[2] Γιώργη Δ. Κατσούλη: Ιστορία του ΚΚΕ, τομ. 1ος - 1918-1922, σελ. 42-43.

[3] Γ. Αναστασόπουλος: «Ιστορία της ελληνικής βιομηχανίας». Αθήνα 1947, τόμ. Β΄, σελ. 876.

[4] Γιάννη Κορδάτου: «Ιστορία του Ελληνικού Εργατικού Κινήματος», σελ. 16-17.

[5] Β. Ι. Λένιν: Απαντα, πέμπτη έκδοση, τόμος 41, σελ. 33-34.

[6] Β. Ι. Λένιν: Απαντα, πέμπτη έκδοση, τόμος 6ος, σελ. 29-30.

[7] Γ. Α. Γεωργιάδης: «Η πάλη των τάξεων εν Ελλάδι». Εκδοτικό Τμήμα του ΣΕΚΕ (Κ). Αθήνα 1921, σελ. 49-50.

[8] Γ. Α. Γεωργιάδης: «Η πάλη των τάξεων εν Ελλάδι». Εκδοτικό Τμήμα του ΣΕΚΕ (Κ). Αθήνα1921, σελ. 50.

[9] «Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ - 1918-1949», τόμος Α΄, σελ. 62.

[10] Β. Ι. Λένιν: Απαντα, πέμπτη έκδοση, τόμος 30, σελ. 178-179.

[11] Κομμουνιστική Διεθνής, 1928, τεύχος 44-45.

[12] «Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ - 1918-1949» τόμος Α΄, σελ. 78-79.

[13] Δημήτρης Λιβιεράτος: «Τα Συνέδρια της ΓΣΕΕ», εκδόσεις «Προσκήνιο», σελ. 16.

[14] «Θέσεις και αποφάσεις του Δεύτερου Συνεδρίου της Κόκκινης Επαγγελματικής Διεθνούς». Εκδόσεις Σοσιαλιστικού Βιβλιοπωλείου, 1923, σελ. 81-82.

[15] Ο.π. σελ. 82-83.

[16] Ουΐλιαμ Φόστερ: «Ιστορία του Παγκόσμιου Συνδικαλιστικού Κινήματος», τόμος Β΄, σελ. 74.

[17] «Το ΚΚΕ. Επίσημα Κείμενα», τόμος 2ος, σελ. 127-128.

[18] «Το ΚΚΕ. Επίσημα Κείμενα», τόμος 4ος, σελ. 65.

[19] «Ριζοσπάστης», Απρίλης 1973.

Τεύχος: 2000 ΚΟΜΕΠ Τεύχος 2

του Χρήστου Τσιντζιλώνη