Συνολικές προβολές σελίδας

Translate

14 Οκτωβρίου, 2016

Τζάμπα χρήμα στους μεγαλοεπιχειρηματίες αγρότες, Ξεκλήρισμα στους μικροαγρότες:



"Τα προγράμματα της κυβέρνησης, στόχο έχουν να ενισχύσουν την καπιταλιστικοποίηση της αγροτοκτηνοτροφικής παραγωγής,
 με βάση τις κατευθύνσεις της ΚΑΠ" 




Η ανακοίνωση του υπουργού Αγροτικής ανάπτυξης για την προκήρυξη της πρώτης δέσμης μέτρων προϋπολογισμού 1,5 δισ. ευρώ από το Πρόγραμμα Αγροτικής Ανάπτυξης (ΠΑΑ) 2014 - 2020, τα οποία θα «τρέξουν» μέχρι το τέλος του χρόνου, είναι «μια από τα ίδια». 
Αφορούν σε τέσσερις πυλώνες: Νέοι αγρότες, βιολογική γεωργία, επενδυτικά σχέδια (μεταποίηση πρωτογενών προϊόντων και σχέδια βελτίωσης), κατάρτιση αγροτών. 
Τα 800 μάλιστα εκατομμύρια θα δοθούν στις 13 Περιφέρειες της χώρας, οι οποίες θα τα διαχειριστούν με βάση τις κεντρικές κατευθύνσεις.

Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, με την εξαγγελία των μέτρων αυτών, 
σερβίρει «ξαναζεσταμένη σούπα», καθώς από το Δεκέμβρη που εγκρίθηκε το ΠΑΑ συνολικού ύψους 6 δισ. ευρώ (4,7 δισ. κοινοτική συμμετοχή και τα υπόλοιπα εθνική και ιδιωτική), 
το αξιοποιεί συνεχώς ως προπαγανδιστική αιχμή για το «αναπτυξιακό μοντέλο» που προωθεί στην ύπαιθρο, 
δηλαδή για την επιτάχυνση της καπιταλιστικής ανάπτυξης της αγροτικής παραγωγής, της ενίσχυσης της κερδοφορίας μέσω του ανταγωνισμού.
Αυτήν την πραγματικότητα υλοποιεί το ΠΑΑ. 
Είναι χαρακτηριστικό ότι στο προσχέδιο που είχε δοθεί για έγκριση στην Κομισιόν τον περασμένο Νοέμβρη, αναφερόταν: 
«Η μικρή σε έκταση γεωργική εκμετάλλευση είναι οικονομικά ασύμφορη, διότι απαγορεύει τις οικονομίες κλίμακας, τόσο στις καλλιεργητικές πρακτικές, όσο και στις επενδύσεις (...) 
Το μέγεθος των εκμεταλλεύσεων έχει σαφή επίπτωση στην οικονομική αποτελεσματικότητα και γενικά στις επιδόσεις και τις επιχειρηματικές ευκαιρίες των εκμεταλλεύσεων».

Η προοπτική ενίσχυσης της παραπάνω τάσης αποτυπώνεται και στις πρόσφατες εξαγγελίες της κυβέρνησης. 
Από την ίδια την ανακοίνωση του υπουργείου, γίνεται σαφές ότι τα προωθούμενα επενδυτικά προγράμματα, 
που αποτελούν ένα από τα τέσσερα σκέλη της χρηματοδότησης, αφορούν κατά βάση στη χρηματοδότηση καπιταλιστικών αγροτικών επιχειρήσεων και επιχειρήσεων μεταποίησης αγροτικών προϊόντων 
και όχι τους μικρομεσαίους παραγωγούς.


Για τη μεταποίηση και τα σχέδια βελτίωσης

Ενα από τα μέτρα αποτελεί η χρηματοδότηση επενδύσεων στη μεταποίηση αγροτικών προϊόντων από «επαγγελματίες αγρότες»
Τη στιγμή που η συγκυβέρνηση υιοθέτησε τις συστάσεις της εργαλειοθήκης του ΟΟΣΑ και μια σειρά άλλα μέτρα, δίνοντας τη δυνατότητα στα μονοπώλια της μεταποίησης να αξιοποιούν φθηνότερες εισαγόμενες πρώτες ύλες 
(π.χ. κατάργηση ορίου ζωής στο γάλα, αλλαγές στη νομοθεσία για το γιαούρτι), 
προβάλλει τώρα ότι δήθεν δίνει διεξόδους στους παραγωγούς, χορηγώντας τους τη δυνατότητα να μεταποιούν οι ίδιοι τα προϊόντα τους.
Το μέτρο αυτό θα το καρπωθούν καπιταλιστικές αγροτικές εκμεταλλεύσεις που έχουν τη δυνατότητα καθετοποίησης, πρόσβασης στην αγορά μέσω της ανάπτυξης βραχέων αλυσίδων εφοδιασμού και διαμόρφωσης αγροτοδιατροφικών clusters 
ή σύναψης συμφωνιών με βιομηχανίες τροφίμων, εμπορικά κέντρα και αλυσίδες σούπερ μάρκετ 
που απορροφούν άμεσα χωρίς εμπόρους - μεσάζοντες την παραγωγή τους.
Είναι χαρακτηριστικό ότι το πρόγραμμα αφορά 500 μόλις επενδυτικά σχέδια με προϋπολογισμό 170 εκατομμύρια (κατά μέσο όρο 340.000 ευρώ ανά σχέδιο) και με ποσοστό χρηματοδότησης από 40% - 75% ανάλογα με την περιοχή υλοποίησης της επένδυσης. 
Το υπόλοιπο ποσοστό (25% - 60%) θα χρηματοδοτηθεί από τους ίδιους τους «επαγγελματίες αγρότες» με ίδια κεφάλαια.
Αυτό το γεγονός από μόνο του αρκεί για να καταλάβει κανείς ότι οι φτωχομεσαίοι αγροτοκτηνοτρόφοι, που η θηλιά των χρεών στις τράπεζες τους πνίγει, 
που έχουν οδηγηθεί στην αδυναμία να πληρώσουν τις τεράστιες ασφαλιστικές εισφορές στον ΟΓΑ 
και από το γεγονός ότι οι βιομήχανοι τους παίρνουν την παραγωγή «μπιρ παρά», 
δεν έχουν να περιμένουν τίποτα από το πρόγραμμα. 
Αντίθετα, επειδή δεν μπορούν να αντέξουν στον ανταγωνισμό, θα έρθουν σε ακόμα χειρότερη θέση λόγω της συνέχισης της πολιτικής ικανοποίησης όλων των αξιώσεων των μονοπωλίων της μεταποίησης και των τραπεζών.

Η προοπτική αυτή επιβεβαιώνεται και από τον κατάλογο των πρώτων επενδυτικών σχεδίων ύψους 95 εκ. ευρώ που θα πληρωθούν από το ΠΑΑ 2014 - 2020 (είχαν ενταχθεί στο ΠΑΑ την περίοδο 2007 - 2013, αλλά έχουν περάσει ως «έργα - γέφυρες» για να πληρωθούν από το νέο ΠΑΑ 2014 - 2020). 
Το σύνολο των κονδυλίων κατευθύνεται σε μεγάλες κάθετες επιχειρήσεις του αγροτοδιατροφικού συμπλέγματος, σε ομάδες παραγωγών και σε μεταποιητικές μονάδες,


Ενίσχυση των καπιταλιστικών επιχειρήσεων
Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και η χρηματοδότηση μέχρι 5.000 σχεδίων βελτίωσης με ένα ποσό που φτάνει τα 360 εκ. ευρώ (κατά μέσο όρο 72.000 ευρώ). 
Σε αυτήν την περίπτωση, η συμμετοχή με ίδια κεφάλαια είναι ύψους 25% - 60%, ανάλογα πάλι με την περιοχή.
Ασφαλώς και από αυτά τα προγράμματα 
υπάρχει αρνητική εμπειρία για μεγάλο αριθμό μικρομεσαίων αγροτοκτηνοτρόφων, οι όποιοι μπήκαν σε αυτά, χρεώθηκαν στις τράπεζες για να εξασφαλίσουν το δικό τους μερίδιο στην «επένδυση» και η συνολική τους κατάσταση δεν άλλαξε, καθώς παρέμειναν έρμαια των μεγαλεμπόρων και μεταποιητών, αλλά και των ακόμα μεγαλύτερων χρεών τους.
Σε ό,τι αφορά το ύψος της επένδυσης, είναι χαρακτηριστικό ότι μπορεί να ανέλθει έως 500.000 ευρώ, ενώ για συλλογικές επενδύσεις από ομάδες παραγωγών έως 2 εκ. ευρώ. 
Το εν λόγω μέτρο είναι ιδιαίτερα προσανατολισμένο στην ενίσχυση των ομάδων παραγωγών, δηλαδή συλλογικών καπιταλιστικών αγροτικών επιχειρήσεων, των οποίων η ιδιωτική συμμετοχή δεν θα ξεπερνά το 40% (25% - 40%).


Αλλωστε, η προώθηση των ομάδων παραγωγών βρίσκεται στην προμετωπίδα της ΚΑΠ. 
Η νομοτελειακή εξέλιξη τέτοιων επιχειρήσεων, όπως και των συνεταιρισμών, είναι τελικά είτε η μετατροπή τους σε καπιταλιστικές επιχειρήσεις (τύπου ΑΕ), είτε η μετατροπή της συλλογικής ιδιοκτησίας σε μετοχική, σε συγκέντρωση της ιδιοκτησίας σε ορισμένους μεγαλομετόχους και τη σταδιακή μετατροπή του διευθυντικού μηχανισμού σε ιδιοκτήτες της επιχείρησης είτε η πτώχευση και διάλυσή τους.
Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση με την πώληση της γαλακτοβιομηχανίας «ΔΩΔΩΝΗ», αλλά ακόμη και το γεγονός ότι η συμμετοχή σε μια σειρά από ομάδες παραγωγών απαιτεί σημαντικό ύψος ατομικών κεφαλαίων.
Παραδείγματα αποτελούν στον τομέα των οσπρίων ο Αγροτικός Συνεταιρισμός Εθνικού Δρυμού Πρεσπών «Πελεκάνος», όπου η εξασφάλιση συνεταιριστικής μερίδας απαιτεί το ποσό των 34.000 ευρώ, αλλά και η Ομάδα Παραγωγών «ΘΕΣΓΑΛΑ», όπου το μέσο μέγεθος των εκμεταλλεύσεων που συμμετέχουν στο συνεταιρισμό είναι 180 αγελάδες/εκμετάλλευση, τη στιγμή που ο μέσος όρος σε επίπεδο χώρας υπολογίζεται ότι δεν ξεπερνά τις 35 αγελάδες/εκμετάλλευση.
Πρόκειται για παραδείγματα που αναδεικνύουν το πόσο κάλπικες είναι οι διακηρύξεις της κυβέρνησης ότι η σύσταση συλλογικών καπιταλιστικών επιχειρήσεων, πολύ περισσότερο ομάδων παραγωγών, αποτελεί τη λύση για τη μικρομεσαία αγροτιά.


Στις «ράγες» της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής

Το ΠΑΑ κινείται ακριβώς στην κατεύθυνση που θέτουν οι στόχοι της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής (ΚΑΠ) που συν-επεξεργάζονται τα κράτη - μέλη στα θεσμικά όργανα της ΕΕ και που εφαρμόζουν οι κυβερνήσεις. 
Πρόκειται για μια αντικειμενική τάση στον καπιταλισμό που όπως έχει δείξει η μέχρι σήμερα εμπειρία πραγματοποιείται και με τη συμβολή της ΚΑΠ.


Τα επενδυτικά σχέδια που θα ενταχθούν στο ΠΑΑ, 
θα ενισχύσουν, μέσω του ανταγωνισμού, το σχηματισμό μεγαλύτερων καπιταλιστικών επιχειρήσεων στον πρωτογενή τομέα, τη συγκεντροποίηση και την αύξηση της κλίμακας της παραγωγής, η οποία αποτελεί απαραίτητο συστατικό για την άνοδο της παραγωγικότητας της εργασίας και του εμπορίου. 
Μέσα από αυτήν τη διαδικασία μεγαλύτερα κεφάλαια μπορούν και εκτοπίζουν μικρότερα, 
καθώς οι μεγάλες καπιταλιστικές μονάδες, όπου η παραγωγικότητα είναι συγκριτικά πολύ μεγαλύτερη, 
έχουν τη δυνατότητα λόγω μεγαλύτερης παραγωγής να αγοράζουν φτηνότερα τα καλλιεργητικά μέσα, να παίρνουν τη μερίδα του λέοντος στις επιδοτήσεις και να μπορούν να προωθούν τα προϊόντα τους με καλύτερους όρους.
Αυτό είναι αντικειμενικό στο σημερινό δρόμο ανάπτυξης και ενδυναμώνει την τάση διαμόρφωσης μιας παραγωγικής βάσης που στηρίζεται στη μεγάλη καπιταλιστική παραγωγική μονάδα και στην καθετοποίηση.

Την ίδια στιγμή, οι μικρομεσαίοι αγροτοκτηνοτρόφοι θα εξακολουθήσουν να πλήττονται από την εφαρμοζόμενη πολιτική που ενισχύει τα μονοπώλια της μεταποίησης και τις μεγάλες καπιταλιστικές αγροτικές επιχειρήσεις.


Υπάρχει άλλος δρόμος

Η λύση, τόσο για τους μικρομεσαίους αγροτοκτηνοτρόφους, 
όσο και για τα λαϊκά στρώματα που έχουν ανάγκη από μια πρωτογενή παραγωγή που θα διασφαλίζει φθηνά και ποιοτικά τρόφιμα, 
βρίσκεται στη διαφορετική κοινωνικοοικονομική οργάνωση από τη λαϊκή εξουσία, 
στη μεγάλη παραγωγή και στην καθετοποίηση, αλλά με διαφορετικές σχέσεις παραγωγής, με επίκεντρο τη μεγάλη κοινωνικοποιημένη μονάδα με κεντρικό σχεδιασμό και εργατικό έλεγχο, 
έξω από τα δεσμά της καπιταλιστικής ΕΕ 
και κάθε άλλης ιμπεριαλιστικής διακρατικής καπιταλιστικής ένωσης.

Οι μικροί παραγωγοί 
που θα επιθυμούν να παραμείνουν στην παραγωγή 
θα μπορούν να αξιοποιούν τους παραγωγικούς συνεταιρισμούς 
που θα διαφέρουν ριζικά από τους σημερινούς 
και να εντάσσονται σε αυτούς εθελοντικά, 
για να διασφαλίζουν σημαντική βελτίωση των συνθηκών εργασίας και διαβίωσής τους 
(μείωση κόστους παραγωγής, προστασία παραγωγής, επιστημονική - τεχνική υποστήριξη κ.ά.). 
Μέσα από αυτήν τη διαδικασία θα μπουν οι βάσεις για την οριστική λύση του διατροφικού προβλήματος του λαού και την εξασφάλιση ικανοποιητικού εισοδήματος για τους παραγωγούς.



Ν. Α.

Η διέξοδος: 

13 Οκτωβρίου, 2016

για Τα «μέτωπα» και τον «αντιρατσισμό» της υποκρισίας:


Τα «μέτωπα» και οι «σάλτσες»…
Το να περιγράψει κανείς μια σκηνή από ένα εκφυλισμένο (ειδικά τελευταία) συνδικαλιστικό όργανο όπως το Νομαρχιακό Τμήμα Λέσβου της ΑΔΕΔΥ, ίσως δεν ακούγεται και πολύ συναρπαστικό.
Μπορεί όμως να είναι «διδακτικό».
Η σκηνή είναι η εξής: σε έκτακτη συνεδρίαση για το προσφυγικό-μεταναστευτικό ζήτημα ο εκπρόσωπος των Παρεμβάσεων (στέλεχος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ) έχει συντάξει ψήφισμα, στο οποίο όλες οι παρατάξεις πλην του ΠΑΜΕ (ΔΑΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, «ανεξάρτητοι», αποχωρήσαντες από ΣΥΡΙΖΑ) συγκλίνουν τελικά και συμφωνούν.
Το κείμενο εξαρχής αποσιωπούσε κρίσιμες «λεπτομέρειες». 
Κουβέντα για τις ευθύνες των εκπροσώπων της κυβερνητικής πολιτικής στο νησί που διαχειρίζονται την εξαθλίωση και τον ασφυκτικό πλέον εγκλωβισμό χιλιάδων ανθρώπων. 
Κουβέντα για τις ευθύνες πολιτευτών της ΝΔ Λέσβου που, μαζί με έναν τοπικό δημοσιογραφικό εθνικιστικό υπόκοσμο, διαδίδουν χοντρά ψέματα και ρατσιστικές τερατολογίες.
Ως συνήθως, το κείμενο είχε γραφεί ώστε ρητορικά να «μοιάζει» με τοποθετήσεις των ταξικών δυνάμεων του ΠΑΜΕ: κατήγγελλε τον ιμπεριαλισμό, τη συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας, την κυβέρνηση που την εφαρμόζει, τον ρόλο των ΜΚΟ και φυσικά τα φασιστικά χρυσαυγίτικα στοιχεία.
Βέβαια πάνω στην αφελή τους προσπάθεια να «στριμώξουν» το ταξικό κίνημα στα «μέτωπα» που μαγειρεύουν, οι συντάκτες του έβαλαν και μια νότα εντυπωσιασμού από αυτές που συνηθίζουν, αποκαλυπτική όμως της ρηχότητας του «ριζοσπαστισμού» τους: μιλούν για την «μπόρα» του ιμπεριαλιστικού πολέμου που γεννά την προσφυγιά. Μπόρα είναι θα περάσει μωρέ κι ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος...
Προφανώς το πρόβλημα δεν είναι αυτή η μεταφορική, πλην αποκαλυπτική, λεξούλα. Είναι ακριβώς η κατεύθυνση της όλης κίνησης, που κάνει κάθε ριζοσπαστική φρασεολογία απλή …σάλτσα σε ένα αποπροσανατολιστικό μενού.
Αυτό φάνηκε κι από την εξέλιξη. Αφού το ψήφισμα είχε φροντίσει εκ προοιμίου να διευκολύνει τους εκπρόσωπους του ΣΥΡΙΖΑ και της ΔΑΚΕ, οι τελευταίοι αποδέχτηκαν όλη τη «ριζοσπαστική»σάλτσα. Οι του ΣΥΡΙΖΑ δεν είχαν κανένα πρόβλημα να υιοθετήσουν την καταγγελία της κυβερνητικής πολιτικής, όπως και οι της ΔΑΚΕ δεν είχαν πρόβλημα να ψηφίσουν ένα κείμενο που κατήγγελλε τον …ιμπεριαλισμό και τους σχεδιασμούς της …ελληνικής αστικής τάξης (!).
Ενθαρρυμένες προφανώς από αυτή την …τεράστια επιτυχία στο μικρό γραφικό μας νομαρχιακό τμήμα, οι Παρεμβάσεις συνέχισαν τις …διαπραγματεύσεις, για ένα «δευτερεύον» ζήτημα: οι εκπρόσωποι της ΔΑΚΕ δυσανασχετούσαν με τον όρο «δομές ανθρώπινης υποδοχής και φιλοξενίας» που εμφανιζόταν στο αρχικό κείμενο.
Μετά από ένα τριήμερο διαβουλεύσεων βρέθηκε η χρυσή τομή και ο ενοχλητικός όρος απαλείφθηκε από την απόφαση του ΝΤ της ΑΔΕΔΥ. Προφανώς οι πρόσφυγες που φτάνουν στο νησί θα καταγράφονται και θα τρώνε «εν κινήσει», ώστε να είναι όλοι ευχαριστημένοι στο «αντιφασιστικό μέτωπο»…
Η ευκολία με την οποία όλες οι παρατάξεις υιοθέτησαν τη «ριζοσπαστική σάλτσα», δείχνει ότι ήθελαν -για τους δικούς της λόγους η καθεμιά- απαξάπαντος το «μενού».
Και το μενού δεν ήταν άλλο από το «αντιφασιστικό-αντιρατσιστικό» συλλαλητήριο στο οποίο καλούν, ελπίζοντας να εγκλωβίσουν εκεί την αγανάκτηση από τα πρόσφατα κρούσματα ξενοφοβικής υστερίας στο νησί, αλλά και την αγανάκτηση από τις συνέπειες της πολιτικής ΕΕ-ΝΑΤΟ-Κυβέρνησης για το προσφυγικό.
Την έκαναν φαρδιά-φαρδιά αυτή τη φορά την κινητοποίηση-«κολυμβήθρα του Σιλωάμ» για να χωρούν όλοι. 
Να χωρούν οι ντόπιοι απολογητές της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που με την πολιτική της εντείνει το μαρτύριο των προσφύγων, όπως εντείνει και την εξαθλίωση των εργαζόμενων και του λαού. 
Να χωρούν οι ΜΚΟ που εργαλειοποιούν τη διάθεση προσφοράς τόσων και τόσων ανθρώπων από τη Λέσβο, την Ελλάδα και όλο τον κόσμο, κάνοντας την αλληλεγγύη εξάρτημα μιας απάνθρωπης πολιτικής που μετατρέπει ολόκληρο το νησί σε άτυπη φυλακή. 
Να χωρούν ακόμη και μερικοί που θέλουν να χρησιμοποιήσουν τη συμμετοχή τους σε μια αντιρατσιστική εκδήλωση ως «άλλοθι» για να χύνουν αύριο ύπουλο ρατσιστικό δηλητήριο (όπως μερικοί που συμμετέχουν ήδη στην αντιπροσφυγική υστερία χρησιμοποιούν σαν «αντιρατσιστικό άλλοθι» την έμμισθη υπηρεσία τους σε ΜΚΟ). 
Τέλος να χωρούν οι κάθε λογής τυχοδιωκτικές ομάδες «αλληλέγγυων» που κατά καιρούς αξιοποιούνται για να καλλιεργείται ο παράλογος φόβος ότι δήθεν κινδυνεύει η εθνική ταυτότητα και η θρησκεία του ντόπιου πληθυσμού.

Μα θα πει κανείς: δεν πρέπει οι εργαζόμενοι, ανεξάρτητα από την πολιτική τους τοποθέτηση, να αντιδρούν άμεσα στη φασιστική και ρατσιστική προπαγάνδα των χρυσαυγιτών και των ομοίων τους; 
Φυσικά και πρέπει αυτή η μάχη να δίνεται και οι ταξικές δυνάμεις και οι κομμουνιστές τη δίνουν καθημερινά σε κάθε σωματείο, αγροτικό σύλλογο, σύλλογο γονέων, χωριό ή γειτονιά στη Λέσβο και σε όλη την Ελλάδα, όπου εκδηλώνεται αυτή η μισανθρωπική χολέρα. 
Και κάθε φασιστικό χέρι που σηκώνεται απέναντι σε μετανάστες, σε αγωνιστές ή σε άλλους ανθρώπους πρέπει να κόβεται. 
Όρος γι’ αυτό είναι να αναγνωρίζουμε ποιο είναι το τέρας που πολεμάμε και να μην καμωνόμαστε πως δεν το βλέπουμε. 
Και στο παρελθόν και σήμερα το φασιστικό τέρας εκφράζει την πιο ωμή και επιθετική μορφή της εξουσίας των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού, 
αυτής που θέλει να επιβάλλεται χωρίς τους φιλελεύθερους περιορισμούς της αστικής δημοκρατίας,
 αυτής που υποδουλώνει τους ανθρώπους στον ζυγό του κεφαλαίου χωρίς καν επιχειρήματα, σαν στρατιώτες, απλά και μόνο με την επίκληση της Κοινότητας ή της Φυλής
Και στο παρελθόν και σήμερα οδηγεί μέχρι τα πιο φρικιαστικά άκρα τις προσπάθειες του συστήματος 
να διαιρεί τους καταπιεσμένους με βάση κοινωνικά, φυλετικά, τοπικά κριτήρια. 
Αξιοποιούσε και αξιοποιεί τη σύγχυση που σπέρνει στον λαό η αστική εξουσία σχετικά με τα αίτια της καπιταλιστικής κρίσης, της μιζέριας και των ιμπεριαλιστικών πολέμων, 
για να διαδώσει την πεποίθηση πως γι’ αυτά ευθύνονται κάποιοι κακόβουλοι φυλετικοί εχθροί 
και 
όχι το εκμεταλλευτικό σύστημα. 

Οικειοποιείται την πίστη που καλλιεργούν οι κάθε λογής ρεφορμιστές πως υπάρχουν θαυματουργές λύσεις διαχείρισης του συστήματος, 
και υπόσχεται ότι το «θαύμα» θα γίνει αν τις εφαρμόσουν με τη σιδερένια χείρα και σιδερένια φτέρνα των ταγμάτων εφόδου.

Αυτά τα χαρακτηριστικά του φασιστικού τέρατος 
-που τα βλέπουμε σε μικρογραφία να αναπτύσσονται παντού- ποιος στα αλήθεια τα πολεμά με συνέπεια; 

Μήπως αυτοί που πριν λίγα χρόνια συνέγραφαν από τις «κάτω πλατείες» μανιφέστα αντιμνημονιακών μετώπων ενάντια στην «τραπεζοκρατία» ή σε άλλες μορφές «κακού καπιταλισμού», δίνοντας άλλοθι στον εθνικισμό των «πάνω πλατειών»; 
Αυτοί που έσερναν τον λαό στα μέτωπα του ψευδεπίγραφου ΟΧΙ, διευκολύνοντας την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να περάσει στην εφαρμογή των μνημονίων για λογαριασμό των μονοπωλίων; 
Αυτοί που σήμερα προωθούν στους εργαζόμενους «ευρωσκεπτικιστικά» «αντι-ΕΕ» μέτωπα, που σε όλη την Ευρώπη αξιοποιούνται από σοβινιστικές δυνάμεις κι αντικειμενικά εξυπηρετούν αστικά συμφέροντα σε διάφορες χώρες;

Κι όμως αυτοί οι ίδιοι μας λένε σήμερα να βαδίσουμε «αντιφασιστικά» με κυβερνητικούς και άλλους επίδοξους σφάχτες του λαού, ξεπλένοντας έτσι τις εγκληματικές ευθύνες που ζέσταναν τόσον καιρό το αυγό του φιδιού. 
Μας λένε να διευκολύνουμε τις προσπάθειες αντιδραστικών κύκλων να συνδέσουν τους πρόσφυγες με τη δυστυχία που αντιμετωπίζει ο λαός μας από τα μέτρα των μνημονίων και να εμφανίσουν την καπιταλιστική κρίση σαν αντίθεση εθνικισμού-κοσμοπολιτισμού. 
Μας λένε να συμμετάσχουμε σε μια «κινηματική καρικατούρα» του επίσημου, υποκριτικού «αντιρατσισμού» των κυβερνήσεων της ΕΕ, εκείνων που ανοιγοκλείνουν τη στρόφιγγα της μετανάστευσης κατά τα συμφέροντα των μονοπωλίων, που οργανώνουν την εκμετάλλευση χιλιάδων ξεριζωμένων με εργαλείο την ξενοφοβία.
Ο «αντιρατσισμός» της υποκρισίας και της «κονόμας» φάνηκε αυτές τις μέρες πόσο κοντά ποδάρια είχε.
Τα ειλικρινή αισθήματα αλληλεγγύης προς τους πρόσφυγες και απέχθειας για τον ρατσισμό 
είναι καιρός να συναντηθούν με το μόνο «μέτωπο» που είναι σε θέση να αντιπαλέψει τα φασιστικά μορφώματα:
 το ταξικό μέτωπο που αντιπαλεύει την εξουσία των μονοπωλίων που τα γεννά, 
το μέτωπο που θέτει στο στόχαστρο τους πραγματικούς υπεύθυνους για τη μαζική ανεργία, τη φτώχεια, τους πολέμους, τον ξεριζωμό.
Αυτή την πρώτη ηχηρή απάντηση στον φασισμό που σηκώνει κεφάλι δώσαμε αυτή την Τρίτη με το συλλαλητήριο του Εργατικού Κέντρου, της Ομοσπονδίας Αγροτικών Συλλόγων και της Ομοσπονδίας ΕΒΕ στη Λέσβο, αυτή θα συνεχίσουμε να δίνουμε.

Νίκος Ζαρταμόπουλος
Εφημερίδα Νέο Εμπρός, φ. 1145, 12-10-2016, σελ. 4
(με μικρές αποκλίσεις από το δημοσιευμένο)

,,Δεν είχαμε μάτια να τους δούμε. Μα ούτε "όραση" να τους αναγνωρίσουμε,,












Στη θέση του γείτονα, 
βάλαμε το πιάτο της δορυφορικής.


Στη θέση του μπακάλικου, 
το σούπερ-μάρκετ.


Στη θέση των βιβλίων,
 τα άρλεκιν , το Κλίκ και τα Χελλόου!


Στη θέση της επιστολής
το ηλεκτρονικό μήνυμα.


Στη θέση του κεντητού τραπεζομάντιλου
το πλαστικό και το βινύλιο.

Στη θέση της λογοτεχνίας, 
τον κάθε τυχάρπαστο υστερικό που παριστάνει τον συγγραφέα και τον σεναριογράφο.


Στη θέση του Μπιθικώτση, 
τον Ρουβά.


Στη θέση του φίλου, 
βάλαμε το συμφέρον.


Στη θέση του χαμόγελου, 
τον μορφασμό.


Στη θέση της υπόγειας ταβέρνας, 
τα must με τ άβραστα ζυμαρικά.


Στη θέση του Χατζιδάκη, 
τον Τσαλίκη.


Στη θέση της αλάνας,
 την αντιπαροχή.


Στη θέση της αυλής, 
το κλιμακοστάσιο.


Στη θέση του δέντρου,
 το γκαράζ.


Στη θέση της γλώσσας μας 
τα γκρίκλις.


Στη θέση της θάλασσας, 
τις πισίνες.


Στη θέση της αμμουδιάς, 
τα σκυλάδικα.


Στη θέση της κουλτούρας μας, 
τα χάμπουργκερ.


Στη θέση της καρδιάς μας, 
αριθμούς.


Στη θέση του Βαμβακάρη,
 τον Ρέμο.


Στη θέση του παράθυρου, 
τσιμέντο.


Στη θέση της ρυτίδας μας, 
το μπότοξ.


Στη θέση της κόκκινης Ρόζας, 
την Μενεγάκη.




...κι έτσι, γυμνοί απ΄όποια δύναμή μας, 
αθώοι κι ένοχοι μαζί, 
σταθήκαμε απορημένοι μπρός στην καταστροφή.

...κι απορημένοι μείναμε να κοιτάμε πότε μπροστά και πότε πίσω..

Και μπήκαν. 

Δεν είχαμε μάτια να τους δούμε. 
Μα ούτε "όραση" να τους αναγνωρίσουμε.

Μόνο μετά.
Μετά μυρίσαμε και κεί γνωρίσαμε τη μυρωδιά απ΄το αίμα. 

Το αίμα μας ήταν που έρρεε στα πεζοδρόμια.

Το αίμα μας είναι που ρέει.

κι εμείς, 

ακόμη ανήμποροι να διακρίνουμε τα όρια της τέχνης απ΄την τεχνολογία. 

Της ζωής απ΄τον θάνατο.


Καλησπέρα μας.


Με αγάπη και θλίψη  

Μαρία.




,,η περιδιάβαση στους χώρους της μάθησης είναι μια πορεία απελευθέρωσης από τα δεσμά της άγνοιας και του φόβου,,



Η καλλιέργεια της ευαισθησίας του παιδιού δεν θα προέλθει από τα μονοσήμαντα νοήματα των στεγνών εννοιών των «βασικών μαθημάτων». 
Η φιλότεχνη διάθεση, η ανίχνευση και ανάδειξη των πολυποίκιλων δεξιοτήτων του μαθητή, η γονιμοποίηση της φαντασίας, η αισθητική σύλληψη του κόσμου και του εαυτού μας, η καλλιέργεια της κοινωνικότητάς μας, η βίωση των πραγματικών αξιών της ζωής θα βρουν στη λογοτεχνία έναν πραγματικό τόπο προαγωγής. 

Η αλληλοσύνδεση του καθολικού κόσμου με τον ατομικό εδώ θα εδραιωθεί σε όλες τις όψεις του παιδιού: 
την ηθική, τη γνωστική, τη νοητική, τη συναισθηματική. 
Και εδώ θα δοκιμαστεί σχεδόν ολόκληρη η εκπαιδευτική στρατηγική αλλά και η δυναμική του αξιακού μας πεδίου.


Η διδασκαλία της λογοτεχνίας μέσα στο σχολείο είναι μια μεγάλη πρόκληση. 
Απαιτεί αποκόλληση από την κλασική λειτουργία της ex cathedra αντίληψης. 
Απαιτεί έναν άλλο ρόλο του εκπαιδευτικού, πιο σύνθετο, πιο εμπνευσμένο, πιο δημιουργικό. 
Απαιτεί μια πολυφωνική εκπαιδευτική λειτουργία που θα στοχεύει πράγματι στη μόρφωση και στην πολιτιστική αναβάθμιση του ανθρώπου. 
Απαιτεί πιο ισχυρά ερμηνευτικά σχήματα που θα απεικονίζονται αβίαστα στις προσωπικές βιωματικές παραστάσεις του παιδιού. 
                                                                      η Mina στη 
Ξενοπουλειο Βιβλιοθηκη
.

Είναι, λοιπόν, διδακτή μια τέτοια θεώρηση στο σημερινό σχολείο μας; Η απάντηση είναι ανοιχτή. 
Γιατί δεν θα κριθεί μόνο από τα θεσμικά δεδομένα ή από τα ισχυρά κοινωνικά ζητούμενα (και κυρίως την επαγγελματική εξέλιξη). 
Γιατί θα κριθεί πρωτίστως από τις ανησυχίες μας και τις δυνατότητες του εκπαιδευτικού να σηκώσει το μεγάλο φορτίο της διαπαιδαγώγησης της παιδικής ψυχής, αλλά και από το κλίμα της σχολικής αίθουσας.
 
Ένα κλίμα στο οποίο ο μαθητής 
θα νιώθει όμορφα 
γιατί η περιδιάβαση στους χώρους της μάθησης είναι μια πορεία απελευθέρωσης από τα δεσμά της άγνοιας και του φόβου, 

ένα κλίμα 
στο οποίο στο οποίο θα νιώθει ολόκληρο τον εαυτό του και θα αντιλαμβάνεται τη σχολική πράξη ως την ύψιστη κοινωνική φροντίδα 
που απευθύνεται μόνο στη κρίση και στην υπευθυνότητα του εκπαιδευτικού και όχι στην τυπική του λειτουργία.

Νίκος Τσούλιας, καθηγητής σε Λύκειο. 
Η θέση της Λογοτεχνίας στα σχολεία!!

τα ,,αποτελέσματα,, της Χώρας που παράγει πλούτο !!

Evangelos Danezis:
 από τις ΑΝΟΗΤΕΣ ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ
Στην μητρόπολη του καπιταλισμού υπάρχουν
 18,4 εκατομμύρια άδεια σπίτια και 842.000 άστεγοι. 

Δηλαδή αντιστοιχούν 22 άδεια σπίτια για κάθε άστεγο. Κατά τα άλλα παπαγαλίζουν για κράτος δικαίου, ελευθερία, ανθρώπινα δικαιώματα και άλλα προπαγανδιστικά για να κρύβουν την βρωμιά, την προστυχιά και την απανθρωπιά του συστήματος τους…
Η εκατοστιαία αναλογία εκατομμυριούχων στο Κογκρέσο είναι 50% δηλαδή ό ένας στους δύο «εκπροσώπους» του λαού είναι εκατομμυριούχος,
 ενώ η εκατοστιαία αναλογία εκατομμυριούχων στο σύνολο των ΗΠΑ είναι 1%.

Δηλαδή οι μηχανισμοί του αστικού κράτους έχουν κατεβάσει το ταξικό κριτήριο και επομένως το πολιτικό κριτήριο του πληθυσμού υπό το μηδέν…
Στην πλουσιότερη χώρα του κόσμου υπάρχουν 49 εκατομμύρια κάτω από το επίσημο όριο φτώχειας και 97 εκατομμύρια φτωχοί κοντά στο όριο φτώχειας.

Δηλαδή το σύνολο των φτωχών στις ΗΠΑ είναι 146 εκατομμύρια δηλαδή ο μισός πληθυσμός των ΗΠΑ είναι επίσημα φτωχοί.
Από τα επίσημα στατιστικά στοιχεία της εξηκονταετίας 1947-2007 η παραγωγικότητα της εργασίας έχει εκτοξευθεί στα ύψη, αλλά οι μισθοί λιμνάζουν στα επίπεδα της δεκαετίας του 1960.
 Έτσι καθόλου τυχαία το χρηματιστικό κεφάλαιο θησαυρίζει στη Wall Street δηλαδή η ολιγαρχία του πλούτου συνεχίζει ανενόχλητη τη ληστεία του λαού.
Οι ΗΠΑ έχουν το 5% του παγκόσμιου πληθυσμού, όμως έχουν το 25% των φυλακισμένων παγκοσμίως. Το ρατσιστικό σύστημα δικαιοσύνης έχει φυλακίσει : 

Tον 1 στους 15 μαύρους.
Τον 1 στους 35 ισπανόφωνους.
Τον 1 στους 105 λευκούς.

Σύμφωνα με τον ομοσπονδιακό προϋπολογισμό του 2012, οι φόροι σε δισεκατομμύρια δολάρια στις ΗΠΑ ξοδεύονται ως εξής :

Οι στρατιωτικές και πολεμικές δαπάνες ανέρχονται σε πάνω από 700 δισεκατομ. $, 
ενώ οι δαπάνες για Υγεία ανέρχονται σε μόλις 80 δισεκατομ. $ περίπου, 
οι δαπάνες για Στέγαση ανέρχονται σε 40 δισεκατομ. $ περίπου 
και οι δαπάνες για Παιδεία ανέρχονται σε 70 δισεκατομ. $ περίπου.