Συνολικές προβολές σελίδας

Translate

06 Μαΐου, 2018

ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΣ:-Η Kοινωνική και Oικονομική του βάση --Η Στάση του Στη ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1905

--Οι απαρχές του αναρχισμού...
--Η κοινωνική και οικονομική του βάση
--Η Στάση του Στη ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1905


Για να κατανοηθεί καλύτερα η στάση των αναρχικών το 1917, απαιτείται μια σύντομη ιστορική επισκόπηση της πορείας του πολιτικού ρεύματος του αναρχισμού ως τα τέλη του 19ου αιώνα.

Οι απαρχές του αναρχισμού, ως ρεύματος που γεννιέται κάτω από την επίδραση οικονομικών-κοινωνικών όρων που διαμορφώνει ο καπιταλισμός, εμφανίζονται με την ανάπτυξη της μεγάλης βιομηχανικής καπιταλιστικής παραγωγής στα τέλη του 18ου - αρχές του 19ου αιώνα. 

Η κοινωνική και οικονομική του βάση είναι η καταστροφή των μικρών ιδιοκτητών από τη μεγάλη βιομηχανία και η επιθυμία διατήρησης της μικρής ιδιοκτησίας και της κοινωνικής θέσης που προκύπτει από αυτήν. 
Αντανακλά ουσιαστικά τη μικροαστική αντίδραση και διαμαρτυρία στη μεγάλη, καπιταλιστικά οργανωμένη βιομηχανική παραγωγή, όπως βέβαια και στο κράτος που αντιστοιχεί σε αυτόν τον τρόπο παραγωγής. 
Εκφράζει την επιθυμία των μικρών παραγωγών να διατηρήσουν εκείνες τις κοινωνικές συνθήκες που τους επέτρεπαν να δουλεύουν ανεξάρτητοι μέσα στην παραγωγική διαδικασία και να διασφαλίζουν την αντίστοιχη κοινωνική θέση.13 
Αυτό εξηγεί και το ότι στις περισσότερες εκδοχές, το οικονομικό-κοινωνικό ιδανικό του αναρχικού ρεύματος είναι μια μικρή, αυτονομημένη ή χαλαρά συνδεδεμένη παραγωγή, (ένα μίγμα ουτοπικών, μικροαστικών, εξιδανικευμένων προκαπιταλιστικών στοιχείων). 
Αυτή είναι η αιτία που ο αναρχισμός αντικειμενικά δεν μπορεί να προβάλλει ένα θετικό-προωθητικό πρόταγμα για τη νέα μορφή κοινωνικής οργάνωσης, γιατί κοιτάζει προς το παρελθόν και όχι προς το μέλλον.
Ο αναρχισμός του 19ου αιώνα γεννιέται κι εκφράζεται μέσα από δύο βασικές γενικές τάσεις, οι οποίες αποτελούν και τα σημεία αναφοράς για όλα τα μετέπειτα και σύγχρονα ρεύματα. 
Η πρώτη είναι μια «κοινοτιστική», «κομμουνιστική», «κολεκτιβιστική» τάση, με αναφορά κυρίως στο Ρώσο Μιχαήλ Μπακούνιν, που έχει ως πηγή έμπνευσης τη ρωσική αγροτική κοινότητα.
 Η δεύτερη είναι μια «ατομικιστική», με αναφορά κυρίως στο Γερμανό νεαρό εγελιανό Μαξ Στίρνερ, η οποία αναπτύσσεται με άξονα την αντίληψη για την ανεξαρτησία του ατόμου από την κοινωνία και την ελεύθερη ανάπτυξή του («αναρχοατομισμός»).
Η «κοινοτιστική» εκδοχή του αναρχισμού είναι και αυτή που είχε πραγματική επιρροή, και μάλιστα την εποχή που συντελούνταν η μεταμόρφωση των παλιών εξαρτημένων αγροτών σε ατομικούς εμπορευματοπαραγωγούς ή σε μισθωτούς εργάτες, ενώ δεν είναι συμπτωματικό ότι απέκτησε μια σχετικά πιο ευρεία επιρροή σε χώρες που το 19ο αιώνα ακόμη συντελούνταν αυτή η διαδικασία μετάβασης (βλ. Ρωσία, Ιταλία, Ισπανία, σε μικρότερο βαθμό στην Ελλάδα, π.χ. στη Δυτική Πελοπόννησο κατά το τελευταίο τρίτο του 19ου αιώνα, χώρες Λ. Αμερικής). 
Μετά από την ολοκλήρωση αυτού του κοινωνικού μετασχηματισμού περιορίστηκε και η επιρροή αυτής της τάσης του αναρχισμού σε μαζικό επίπεδο. 
Η δεύτερη τάση, η οποία γεννήθηκε στη Δυτική και Κεντρική Ευρώπη, είχε από την αρχή ως σημείο αναφοράς τους μικρούς εμπορευματοπαραγωγούς της πόλης, τους μικροαστούς εκείνης της εποχής. 
Από την αρχή της χαρακτηρίζεται από έντονο ατομικισμό και ουσιαστικά ποτέ δεν μπόρεσε να συγκροτήσει ένα πραγματικά μαζικό κίνημα ή να το επηρεάσει σημαντικά, ενώ η όποια επίδρασή της αφορούσε κυρίως μικροαστούς ή μεσοαστούς ριζοσπάστες διανοούμενους.
Στη Ρωσία ο αναρχισμός γνώρισε μια ορισμένη διάδοση τις δεκαετίες 1870-1880, κυρίως μέσα από τη διάδοση κι επιρροή των ιδεών του Μπακούνιν στο κίνημα του ναροντνικισμού (από τη ρωσική λέξη ναρόντ=λαός). 
Την περίοδο 1861-1895 (μετά από την αγροτική μεταρρύθμιση του 1861 που κατάργησε τη δουλοπαροικία), υπήρξε μια πλειάδα ομάδων και οργανώσεων των ναρόντνικων. Σε γενικές γραμμές, οι ναρόντνικοι συνδύαζαν ένα ριζοσπαστικό-αντιφεουδαρχικό πρόγραμμα ενάντια στην τσαρική απολυταρχία με ιδέες του ουτοπικού σοσιαλισμού. Πίστευαν ότι η αγροτιά ήταν η βασική δύναμη της κοινωνικής αλλαγής και τάσσονταν υπέρ της μικρής αγροτικής κοινότητας, εκφράζοντας ουσιαστικά αντίθεση στην αστική ανάπτυξη της Ρωσίας. Οι οργανώσεις τους, με πιο γνωστές τη «Ζεμλιά ι Βόλια» («Γη κι Ελευθερία»), τη «Ναρόντναγια Βόλια» («Λαϊκή Βούληση»), την «Τσιόρνι Περεντέλ» («Μαύρος Αναδασμός») κ.ά., 
ανέπτυξαν πληθώρα μορφών δράσης ενάντια στην καταπίεση της τσαρικής απολυταρχίας, προέβησαν σε σειρά ηρωικών πράξεων ατομικής τρομοκρατίας (δολοφονίες κλπ.) που τους καθιέρωσαν στη λαϊκή συνείδηση ως μάρτυρες της πάλης, αποκτώντας πλατιά απήχηση στις λαϊκές μάζες.
Στα 1870-1880 οι ιδέες του Μπακούνιν βρήκαν μια ορισμένη απήχηση σε ομάδες ναρόντνικων επαναστατών, καθώς ο Μπακούνιν επίσης θεωρούσε τη ρωσική αγροτική κοινότητα ως βάση της μελλοντικής σοσιαλιστικής κοινωνίας. 
Η απόρριψη του κράτους από τον Μπακούνιν «φωτιζόταν» από την εχθρότητα της παλιάς αγροτικής τοπικής αυτονομίας απέναντι στο συγκεντρωτικό αστικό κράτος, όχι επομένως από τη σκοπιά του μέλλοντος.
 Γι’ αυτό και έβλεπε το κράτος ως πηγή όλων των δεινών, ως αιτία της ταξικής διαίρεσης της κοινωνίας και της εκμετάλλευσης, και όχι ως αποτέλεσμά της. Δεν έβλεπε την οικονομική βάση της ταξικής εκμετάλλευσης.

Την περίοδο 1880-1890 αναπτύσσεται το εργατικό κίνημα, διαδίδεται πλατύτερα ο μαρξισμός. 
Ο επαναστατικός μαρξισμός από τα πρώτα του βήματα υποχρεώθηκε να κάνει ριζοσπαστική κριτική στη θεωρία και δράση των ναρόντνικων. 
Απέδειξε τον ιστορικό ρόλο της εργατικής τάξης και την ανάγκη συγκρότησης επαναστατικού κόμματος του ρωσικού προλεταριάτου. 
Ο Λένιν, με τα έργα του «Ποιοι είναι οι “φίλοι του λαού” και πώς πολεμούν τους σοσιαλδημοκράτες» (1894), «Το οικονομικό περιεχόμενο του ναροντνικισμού» (1894-1895), «Η ανάπτυξη του καπιταλισμού στη Ρωσία» (1896-1899), 
έκανε βαθιά ανάλυση των οικονομικών και ταξικών σχέσεων στη Ρωσία κι επισφράγισε την ιδεολογική-πολιτική επικράτηση του μαρξισμού ενάντια στις θεωρίες των ναρόντνικων.
Η αδιάλλακτη, σταθερή πάλη των μπολσεβίκων ενάντια σε κάθε μορφή μικροαστικής επαναστατικότητας –όπως εξηγεί ο Λένιν– ήταν ο βασικός παράγοντας που καθήλωσε το ρωσικό αναρχισμό σε μικρή επιρροή: 
«Στο εξωτερικό δεν ξέρουν ακόμη καλά ότι ο μπολσεβικισμός μεγάλωσε, διαμορφώθηκε και ατσαλώθηκε μέσα σ’ ένα μακρόχρονο αγώνα ενάντια στη μικροαστική επαναστατικότητα, που μοιάζει με τον αναρχισμό ή κάτι δανείστηκε απ’ αυτόν […] . 
Ο “μανιασμένος’’ από τις φρικωδίες του καπιταλισμού μικροαστός είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο που, όπως και ο αναρχισμός, χαρακτηρίζει όλες τις καπιταλιστικές χώρες. Η αστάθεια μιας τέτοιας επαναστατικότητας, η στειρότητά της, η ιδιότητά της να μετατρέπεται γρήγορα σε υποταγή, σε απάθεια, σε φαντασιοπληξία, ακόμη και σε “μανιασμένο’’ ενθουσιασμό για το ένα ή το άλλο αστικό ρεύμα της “μόδας” –όλα αυτά είναι πασίγνωστα […]
Και αν στη Ρωσία, παρόλη την πιο μικροαστική σύνθεση του πληθυσμού της σε σύγκριση με τις ευρωπαϊκές χώρες, ο αναρχισμός είχε σχετικά ασήμαντη επιρροή στην περίοδο των δύο επαναστάσεων (1905 και 1917) και στον καιρό της προετοιμασίας τους, αυτό πρέπει αναμφισβήτητα να το θεωρήσουμε εν μέρει σαν υπηρεσία του μπολσεβικισμού, που διεξήγαγε πάντα τον πιο αμείλικτο και αδιάλλακτο αγώνα ενάντια στον οπορτουνισμό. Λέω “εν μέρει”, γιατί ακόμη πιο σπουδαίο ρόλο για το αδυνάτισμα του αναρχισμού στη Ρωσία έπαιξε το γεγονός ότι στο παρελθόν (1870-1880) ο αναρχισμός είχε τη δυνατότητα να αναπτυχθεί εξαιρετικά πλούσια και να φανερώσει οριστικά ότι είναι λαθεμένος και ακατάλληλος σαν καθοδηγητική θεωρία για την επαναστατική τάξη»14.


Ο ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1905

Την περίοδο πριν την επανάσταση του 1905 υπήρχαν στη Ρωσία ορισμένες σκόρπιες αναρχικές ομάδες στην Οδησσό, το Εκατερινοσλάβ, το Μπιαλιστόκ (πόλη της Πολωνίας, τότε μέρος της Ρώσικης Αυτοκρατορίας). Το 1903 είχε ιδρυθεί στην Ελβετία η ομάδα «Χλέμπ ι Βόλια» («Ψωμί κι Ελευθερία») με τη συμμετοχή του Κροπότκιν και ακολούθων του, όπως η Μαρία Κορν, ο Β. Τσερκέσοφ κ.ά. 

Στα επαναστατικά γεγονότα του 1905-1907 σχηματίστηκαν αναρχικές ομάδες και σε άλλες μεγάλες πόλεις και βιομηχανικά κέντρα της Ρωσίας, η επίδραση των οποίων ήταν ασήμαντη.
Ο Βολίν αφηγείται ότι την περίοδο του 1905 το αναρχικό κίνημα ήταν
 «πολύ αδύναμο, παντελώς άγνωστο στον πολύ κόσμο […] Υπήρχαν μία ή δύο αναρχικές ομάδες στην Αγία Πετρούπολη, άλλες τόσες στη Μόσχα (αν και, τούτες εδώ, ήταν πιο δυνατές και δραστήριες) κι ομάδες σκόρπιες στο Νότο και σε δυτικές περιοχές. Η δραστηριότητά τους βασικά περιοριζόταν σε μια αδύναμη προπαγάνδα, πράγμα εξάλλου δύσκολο, και σε δολοφονικές απόπειρες ενάντια σε πολύ αφοσιωμένους υπηρέτες του καθεστώτος»15.
 Ο Πιοτρ Αρσίνοφ16επίσης γράφει: 
«Ο αναρχισμός προωθούνταν από μερικές μικροομάδες, που δεν είχαν καταλάβει αρκετά καθαρά τα καθήκοντά τους στην επανάσταση. […] Έχοντας μόνο ένα μικρό αριθμό αγωνιστών και ταυτόχρονα στερούμενος ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα για το άμεσο μέλλον, ο αναρχισμός δεν μπορούσε να διαδοθεί πλατιά και να ριζώσει μέσα στις μάζες»17. 
Ο Π. Άβριτς, αποτιμώντας τη δράση των αναρχικών, συμπεραίνει:
«Αποτυγχάνοντας να οικοδομήσουν μια συνεκτική οργάνωση ή να διεισδύσουν στο αναπτυσσόμενο εργατικό κίνημα σε κάποιο σημαντικό βαθμό, παρέμειναν μια χαλαρή συλλογή θορυβωδών μικρών ομάδων, που οι δραστηριότητές τους είχαν σχετικά μικρό αντίκτυπο στην εξέλιξη της εξέγερσης»18.
Οι αναρχικές ομάδες επιδόθηκαν κυρίως σε πράξεις τρομοκρατίας, εκτελέσεις εκπροσώπων της τσαρικής απολυταρχίας, βομβιστικές ενέργειες. 
Οι δύο βασικές ομάδες αναρχικής τρομοκρατίας ήταν η «Τσέρνογιε Ζνάμια» («Μαύρη Σημαία») που είχε αναπτύξει δίκτυο «ομάδων μάχης» στην Οδησσό, το Εκατερινοσλάβ, τη Σεβαστούπολη και άλλες πόλεις και η «Μπεζνατσάλιε» («Χωρίς Αρχή») που δρούσε κυρίως στην Πετρούπολη.

Η «Χλεμπ ι Βόλια» όπως και ορισμένες μικρότερες αναρχοκομμουνιστικές ομάδες που δρούσαν στο Κίεβο και τη Μόσχα απέρριπταν την τρομοκρατία κι επικέντρωναν τη δραστηριότητά τους στη ζύμωση και την προπαγάνδα. 
Την άσκοπη τρομοκρατική δράση απέρριπταν επίσης και οι ομάδες των αναρχοσυνδικαλιστών. 
Την περίοδο εκείνη εμφανίστηκαν επίσης ορισμένες αναρχοατομικιστικές ομάδες στη Μόσχα, την Πετρούπολη και το Κίεβο. Κύριοι εκπρόσωποι του αναρχοατομισμού ήταν ο Αλεξέι Μποροβόι και ο Λεβ Τσέρνι.19

Ο μπολσεβίκος Ε. Γιαροσλάβσκι, στο βιβλίο του «Η ιστορία του αναρχισμού στη Ρωσία» που γράφτηκε το 1937, συνοψίζοντας τη δράση των αναρχικών στην επανάσταση του 1905 συμπεραίνει: 
«Οι αναρχικοί στη Ρωσία όχι μόνο δεν έκαναν καμία επαναστατική πράξη μεγάλης σημασίας, αλλά αναμφισβήτητα προκάλεσαν στο επαναστατικό κίνημα σημαντική ζημιά με τον αγώνα τους ενάντια στο μαρξισμό και κυρίως με την υπεράσπιση της ατομικής τρομοκρατίας»20.
Το ζήτημα της τρομοκρατίας δεν αποτέλεσε πεδίο αντιπαράθεσης μονάχα μέσα στους κόλπους των αναρχικών κύκλων, αλλά απασχόλησε συνολικά το επαναστατικό-δημοκρατικό κίνημα, τα κόμματα και τις ομάδες που πάλευαν ενάντια στον τσαρισμό. 
Εξάλλου, η βίαιη λαϊκή αντίδραση ενάντια στον τσαρισμό και την κρατική καταστολή, συμπεριλαμβανομένων και κάποιων μορφών ατομικής τρομοκρατίας, προϋπήρχε στην επαναστατική λαϊκή παράδοση του ναροντνικισμού.

Βασικός κληρονόμος του ναροντνικισμού στις αρχές του 20ού αιώνα ήταν το κόμμα των «Σοσιαλιστών Επαναστατών», γνωστών ως «εσέρων» (από τα αρχικά των λέξεων στα ρωσικά).
 Οι εσέροι «κληρονόμησαν» και τις μαχητικές μορφές δράσης των ναρόντνικων και τον περιορισμένο μικροαστικό, αστικοδημοκρατικό χαρακτήρα της πάλης ενάντια στον τσαρισμό. 
Από το 1901 είχαν συγκροτήσει την επονομαζόμενη «Οργάνωση Μάχης» και προχώρησαν σε πλήθος μαχητικών ενεργειών, όπως η ανατίναξη με βόμβα του Μεγάλου Δούκα Σεργκέι το Φλεβάρη του 1905, η επίθεση με βόμβα στην κατοικία του υπουργού Π. Στολίπιν τον Αύγουστο του 1906 κ.ά.

Ο Β. Σερζ21 κάνει μια ενδιαφέρουσα παρατήρηση για τη σχέση της ατομικής τρομοκρατίας ως μεθόδου πάλης με το μικροαστικό χαρακτήρα του κόμματος των εσέρων, που προσφέρει και ορισμένα γενικότερα συμπεράσματα: 
«Επαναφέροντας τις θεωρίες των παλιών ναρόντνικων, οι εσέροι έβλεπαν τις αγροτικές κοινότητες ως βάση του μελλοντικού ρωσικού σοσιαλισμού […]. Ένα κόμμα διανοουμένων, που στρέφεται προς τους αγρότες για υποστήριξη, είναι ανίκανο να χρησιμοποιήσει τη δράση των εργατικών μαζών όπου η απεργία και η διαδήλωση είναι οι απλούστερες μορφές· δεν έχει εναλλακτική λύση παρά να προσφύγει σε τρομοκρατικές δράσεις. Στην πραγματικότητα –όπως έγραψε ο Λένιν πολύ αργότερα και όπως έδειξε η Ιστορία σε άφθονες περιπτώσεις– οι εσέροι πολύ συχνά δεν ήταν παρά φιλελεύθεροι οπλισμένοι με βόμβες και περίστροφα. Ακόμη κι έτσι, μέχρι το 1917 το Σοσιαλεπαναστατικό Κόμμα έδειξε δείγματα εξαιρετικής επαναστατικής ποιότητας. […] Η πτώση τους μετά από το Μάρτη και τον Οκτώβρη του 1917 είναι γι’ αυτόν το λόγο ακόμη περισσότερο απογοητευτική: Αποκαλύπτει την ανικανότητα των μεσαίων τάξεων να καθοδηγήσουν οποιαδήποτε επανάσταση στην εποχή μας»22.
Σε αντίθεση με τους ναρόντνικους και τους εσέρους, οι μπολσεβίκοι αντιμετώπισαν την ένοπλη πάλη και όλες τις μαχητικές μεθόδους της όχι με μονομέρεια, αλλά ως μορφή της ταξικής πάλης για το σοσιαλισμό, που μπορεί και πρέπει να αξιοποιείται με υπολογισμό των συγκεκριμένων κάθε φορά συνθηκών. 
Στο 2ο Συνέδριο του ΣΔΕΚΡ (1903), με σχετικό Σχέδιο Απόφασης, η τρομοκρατία απορρίπτεται ως μέθοδος πάλης την παρούσα στιγμή, 
«γιατί αποσπά τις καλύτερες δυνάμεις από την άμεσα κι επιτακτικά αναγκαία δουλειά οργάνωσης και ζύμωσης» και «σπάει τη σύνδεση των επαναστατών με τις μάζες των επαναστατικών τάξεων του πληθυσμού»23.
Οι μπολσεβίκοι όμως κάθε άλλο παρά αρνήθηκαν τις οξυμένες μορφές του ένοπλου αγώνα σε συνθήκες ανόδου της επαναστατικής δράσης των μαζών. Ο Λένιν γράφει το 1906: 
«Όταν βλέπω σοσιαλδημοκράτες να δηλώνουν με υπεροψία και αυτοϊκανοποίηση: Εμείς δεν είμαστε αναρχικοί, δεν είμαστε κλέφτες, δεν είμαστε ληστές, εμείς είμαστε ανώτεροι από αυτά, εμείς αποδοκιμάζουμε τον παρτιζάνικο πόλεμο, τότε αναρωτιέμαι: Καταλαβαίνουν μήπως οι άνθρωποι αυτοί τι λένε; Σ’ ολόκληρη τη χώρα γίνονται ένοπλες συγκρούσεις και συμπλοκές της μαυροεκατονταρχίτικης κυβέρνησης με τον πληθυσμό. […] Καταλαβαίνω ότι, επειδή η οργάνωσή μας είναι αδύνατη και απροετοίμαστη, εμείς μπορούμε να αρνηθούμε σε μια ορισμένη περιφέρεια και σε μια ορισμένη στιγμή ν’ αναλάβουμε την κομματική καθοδήγηση της αυθόρμητης αυτής πάλης […] Όταν όμως βλέπω ένα θεωρητικό ή ένα δημοσιολόγο της σοσιαλδημοκρατίας να μην αισθάνεται λύπη γι’ αυτήν την έλλειψη προετοιμασίας, αλλά να αυτοϊκανοποιείται υπεροπτικά και να επαναλαμβάνει με ναρκισσισμό και θαυμασμό φράσεις για αναρχισμό, μπλανκισμό και τρομοκρατία, που τις έχει αποστηθίσει από τα μικρά του χρόνια, τότε νιώθω τον εαυτό μου προσβεβλημένο για τον εξευτελισμό που υφίσταται η πιο επαναστατική στον κόσμο θεωρία»24.
Την περίοδο της επανάστασης του 1905-1907 οι μπολσεβίκοι πρωτοστάτησαν σε μαχητικές μορφές αγώνα του προλεταριάτου και σε μορφές ένοπλης σύγκρουσης. 
Δούλεψαν επαναστατικά για τη διαμόρφωση υποδομών για τη συνωμοτική δουλειά του Κόμματος, εξασφάλισαν οπλισμό, παράνομα τυπογραφεία, απαλλοτρίωσαν χρηματικά ποσά από τράπεζες για την εξασφάλιση της επαναστατικής δράσης τους.25
Χαρακτηριστικό του πνεύματος με το οποίο ο Λένιν αντιμετώπιζε την ένοπλη μορφή της σύγκρουσης και της αποφασιστικότητας με την οποία ζητούσε να ξεπεραστούν οι όποιες αναστολές στους κόλπους του ΣΔΕΚΡ είναι το γράμμα του προς τη Μαχητική Επιτροπή της Επιτροπής Πετρούπολης των Μπολσεβίκων το 1905: 
«Ιδρύστε αμέσως μαχητικές ομάδες […] Ας εξοπλίζονται αμέσως μόνοι τους, ο καθένας όπως μπορεί, άλλος με πιστόλι, άλλος με μαχαίρι, άλλος με μια πατσαβούρα με πετρέλαιο για εμπρησμούς […] Ορισμένα τμήματα θα αναλάβουν αμέσως τώρα να σκοτώσουν ένα χαφιέ, να ανατινάξουν ένα αστυνομικό τμήμα, άλλα να επιτεθούν στην τράπεζα για να κατάσχουν χρήματα για την εξέγερση […] . Όμως είναι υποχρεωτικό να αρχίσουν να μαθαίνουν στην πράξη: Μη φοβάστε αυτές τις δοκιμαστικές επιθέσεις. Υπάρχει βέβαια ο κίνδυνος να καταλήξουν στην άλλη άκρη, αυτό όμως είναι κακό της αυριανής μέρας, ενώ σήμερα το κακό βρίσκεται στην αδράνειά μας, στο δογματισμό μας, στην πολύσοφη ακινησία, στο γεροντικό φόβο για κάθε πρωτοβουλία»26.
Σημειώνουμε ως άξια αναφοράς την παρατήρηση του Π. Άβριτς, ο οποίος, προσπαθώντας να ερμηνεύσει τους παράγοντες που εμπόδισαν τη διάδοση του αναρχισμού, αναφέρει 
ότι ένας εξ αυτών ήταν το γεγονός ότι τα σοσιαλιστικά κόμματα στη Ρωσία (εννοώντας το ΣΔΕΚΡ και τους εσέρους), σε αντίθεση με τα σοσιαλιστικά κόμματα της Ευρώπης, ήταν κόμματα μαχητικής δράσης και όχι διαποτισμένα με ρεφορμισμό και κοινοβουλευτισμό. Άλλωστε, όπως επίσης αναφέρει, η επιρροή των εσέρων στην αγροτιά και των μπολσεβίκων στο προλεταριάτο «κάλυπταν» αυτές τις κοινωνικές δυνάμεις, χωρίς να μένει «χώρος» για τον αναρχισμό. 
Εξηγεί ότι ο αναρχισμός δύσκολα θα μπορούσε να βρει απήχηση στους λίγους αγρότες που έδειχναν ενδιαφέρον να ασχοληθούν με τα πολιτικά ζητήματα, καθώς στην αγροτιά υπήρχε αδιαμφισβήτητη πρωτοκαθεδρία των εσέρων των οποίων το πρόγραμμα ήταν προσαρμοσμένο στους πόθους του αγροτικού πληθυσμού της υπαίθρου· ενώ στο προλεταριάτο η δράση των μπολσεβίκων άφηνε ελάχιστα περιθώρια για τον αναρχισμό, ο οποίος, κατά τον Άβριτς, μπορούσε τελικά να έχει απήχηση μόνο σε ορισμένα τμήματα εκτοπισμένων τεχνιτών που επιθυμούσαν την επιστροφή στο ιδεώδες του Κροπότκιν για μια προβιομηχανική παραγωγή ή σε τμήματα ανειδίκευτων, άνεργων, περιθωριοποιημένων εργατών των πόλεων.27
Σημειώσεις: 
13. Για τις αιτίες γέννησης του αναρχισμού δες περισσότερα στο Γ. Βάιχολντ: «Ο αναρχισμός σήμερα», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 1982, σελ. 23-25.
14. Β. Ι. Λένιν: «Ο “αριστερισμός”, παιδική αρρώστια του κομμουνισμού», «Άπαντα», τ. 41, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», σελ. 14-15.
15. Βολίν: «Η άγνωστη επανάσταση», τ. 1, εκδ. «Διεθνής Βιβλιοθήκη», Αθήνα, 2007, σελ. 53.
16. Ο Πιοτρ Αρσίνοφ (1886-1937) ήταν Ρώσος αναρχικός. Αρχικά ήταν μέλος του
ΣΔΕΚΡ, από το οποίο αποχώρησε το 1906. Το 1907 συνελήφθη για τη δολοφονία ενός αστού. Απέδρασε, αλλά συνελήφθη εκ νέου το 1909. Στη φυλακή γνωρίστηκε με τον Ν. Μαχνό. Αργότερα ήταν από εκείνους που συμμετείχαν στην αναρχική οργάνωση «Ναμπάτ» και στήριξε το κίνημα του Μαχνό. Το 1921 έφυγε από τη χώρα. Επέστρεψε στη Σοβιετική Ένωση τη δεκαετία του 1930 και ο θάνατός του τοποθετείται στο 1937.
17. Π. Αρσίνοφ: «Η ιστορία του Μαχνοβίτικου κινήματος 1918-1921», εκδ. «Ελεύθερος Τύπος», Αθήνα, 1980, σελ. 28.
18. Paul Avrich: «The Russian Anarchists», Princeton University Press, 1967, σελ. 4.
19. Για περισσότερες λεπτομέρειες σε σχέση με τη δράση των αναρχικών την περίοδο του 1905 βλ. Paul Avrich: «The Russian Anarchists», Princeton University Press, 1967, σελ. 42-90, E. Yaroslavsky: «History of Anarchism in Russia», Lawrence and Wishart, London, 1940, σελ. 34-47 και Φ. Γ. Πολιάνσκι: «Ο Σοσιαλισμός και ο σύγχρονος αναρχισμός», εκδ. «Γνώσεις», Αθήνα, 1975, σελ. 20-22.
20. E. Yaroslavsky: «History of Anarchism in Russia», Lawrence and Wishart, London, 1940, σελ. 36.
21. Βίκτορ Σερζ (πραγματικό όνομα Βίκτορ Λβόβιτς Κιμπάλτσιτς), 1890-1947. Γεννήθηκε στις Βρυξέλλες το 1890 από γονείς μετανάστες που είχαν φύγει από τη Ρωσία λόγω διωγμών μετά από τη δολοφονία του τσάρου Αλέξανδρου Β΄ το 1881 (ο πατέρας του ήταν ξάδερφος του χημικού Ν. Κιμπάλτσιτς, ο οποίος κατασκεύασε τις βόμβες που χρησιμοποιήθηκαν για τη δολοφονία). Σε ηλικία 15 χρονών εντάχτηκε σε μια σοσιαλιστική οργάνωση, αλλά απογοητευμένος από το ρεφορμισμό έγινε αναρχικός. Το 1908 πήγε στο Παρίσι, όπου ανέπτυξε αναρχική δράση για την οποία συνελήφθη. Αποφυλακίστηκε το 1917 κι έφυγε στην Ισπανία. Επέστρεψε για λίγο στη Γαλλία και τελικά το Γενάρη του 1919 έφτασε στη Ρωσία. Την περίοδο αυτή απομακρύνθηκε από τον αναρχισμό και αποφάσισε να υποστηρίξει τους μπολσεβίκους, αναλαμβάνοντας καθήκοντα για τη σοβιετική εξουσία και την Κομμουνιστική Διεθνή. Το 1923 συνδέθηκε με τη λεγόμενη «Αριστερή Αντιπολίτευση» στο μπολσεβίκικο κόμμα. Το 1936 έφυγε από την ΕΣΣΔ για το Βέλγιο και τη Γαλλία. Σε μια πορεία διαφώνησε με τον Τρότσκι και διέκοψε τις σχέσεις μαζί του. Το 1940, μετά από την εισβολή της ναζιστικής Γερμανίας στη Γαλλία, διέφυγε στο Μεξικό όπου έφτασε το 1941. Πέθανε από καρδιακή προσβολή το 1947.
22. Β. Σερζ: «Έτος Ένα της Ρώσικης Επανάστασης», εκδ. «Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο», Αθήνα, 2017, σελ. 51-53.
23. Β. Ι. Λένιν: «Σχέδιο Απόφασης για την τρομοκρατία», «Άπαντα», τ. 7, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», σελ. 249.
24. Β. Ι. Λένιν, «Παρτιζάνικος πόλεμος», στη συλλογή κειμένων «Από τη μαχητική πείρα των μπολσεβίκων», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 2017, σελ. 164 (επίσης στο Β. Ι. Λένιν: «Άπαντα», τ. 14, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», σελ. 9).
25. Σχετικά με τέτοιες πλευρές της δράσης των μπολσεβίκων βλ. το ιδιαίτερα ενδιαφέρον βιβλίο του Κοριούν Μκρτιτς: «Καμό», εκδ. «Σύγχρονη» Εποχή, Αθήνα, 2016, που αναφέρεται στη ζωή και δράση του μπολσεβίκου επαναστάτη Καμό, πεδίο δράσης του οποίου ήταν η παράνομη δουλειά, η συγκρότηση μαχητικών ομάδων, η εύρεση όπλων κλπ.
26. B.I. Λένιν: «Προς τη Μαχητική Επιτροπή της Επιτροπής Πετρούπολης» (1905), στη συλλογή κειμένων «Από τη μαχητική πείρα των μπολσεβίκων», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 2017, σελ. 120 (επίσης στο Β. Ι. Λένιν: «Άπαντα», τ. 11, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», σελ. 338).
27. Paul Avrich: «The Russian Anarchists», Princeton University Press, 1967, σελ. 33-34. 
Το Α' μέρος Εδώ
Το Γ' Εδώ 
Κάνε παρακάτω κλικ στη ετικέτα ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΣ να μεταφερθείς στα επόμενα. 

Καλό διάβασμα !!

05 Μαΐου, 2018

Ο ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΣ ΣΤΟΝ Α΄ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ





Στο παρόν κείμενο και στα υπόλοιπα που θα ακολουθήσουν, γίνεται μια κριτική παρουσίαση της δράσης και της πολεμικής του αναρχισμού απέναντι στους μπολσεβίκους και την Οκτωβριανή Επανάσταση. 
Η αντιπαράθεση με το αναρχικό ρεύμα γίνεται στη βάση της παρουσίασης των ιστορικών γεγονότων και του ρόλου των αναρχικών πριν, κατά τη διεξαγωγή της Eπανάστασης ως και την αντεπαναστατική τους δράση μετά από την εγκαθίδρυση της σοβιετικής εξουσίας. 
Η δράση αυτή, όπως και η στάση των αναρχικών απέναντι στα Σοβιέτ και την επαναστατική εργατική εξουσία, παρουσιάζεται ως το 1921-1922 περίπου, όταν και χοντρικά σταματά να υπάρχει δράση οργανωμένων αναρχικών ομάδων.
Μέσα από τη συγκεκριμένη ιστορική πείρα θα φανεί η ολόπλευρη πρακτική και ιδεολογική χρεοκοπία του αναρχισμού, όπως εκδηλώθηκε στη μεγαλύτερη επανάσταση που έχει ζήσει μέχρι σήμερα η ανθρωπότητα. 
Αναδεικνύονται ζητήματα όπως: Η πλήρης αδυναμία του αναρχισμού να καθοδηγήσει τον αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση και η πολιτική του γραμμή, που στις συνθήκες του 1917 οδηγεί σε αδιέξοδο και σίγουρη ήττα την εργατική τάξη· 
η στάση του απέναντι στο ζήτημα της ιδιοκτησίας πάνω στα μέσα παραγωγής που φτάνει ως την αντιδραστική υπεράσπιση της ατομικής και ομαδικής ιδιοκτησίας· η πλήρης αδυναμία του να δώσει απαντήσεις στο ζήτημα της οργάνωσης της οικονομίας, αλλά και της σύνθετης πορείας εξάλειψης της κοινωνικής διαφοροποίησης και των αντιθέσεων που κληρονομεί ο σοσιαλισμός από τον καπιταλισμό.
Μέρος A': 

Η ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΥ ΣΤΟΝ Α΄ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ

Η προετοιμασία και το ξέσπασμα του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου αποτέλεσαν μεγάλη δοκιμασία για το εργατικό κίνημα. 
Νικητής από αυτήν τη δύσκολη και σύνθετη περίοδο μπόρεσε να αναδειχτεί μόνο η συνεπής επαναστατική διεθνιστική γραμμή, η γραμμή που καλούσε:
 α) σε άρνηση στην υποταγή της εργατικής τάξης στα αστικά –ντυμένα με τον εθνικό μανδύα– συμφέροντα 
β) στη μετατροπή του ιμπεριαλιστικού πολέμου σε πάλη για την εξουσία. 
Πρόκειται για τη γραμμή που πρόβαλαν και ακολούθησαν οι μπολσεβίκοι με επικεφαλής τον Λένιν, οι Γερμανοί κομμουνιστές του «Σπάρτακου» και λίγες ακόμη δυνάμεις στο διεθνές εργατικό επαναστατικό κίνημα.
 Αυτή η γραμμή οδήγησε τους μπολσεβίκους στη μεγαλειώδη νίκη του Οκτώβρη.
Η παλιά σοσιαλδημοκρατία κορύφωσε τη συμβιβαστική της διολίσθηση συνθηκολογώντας πλήρως με την αστική τάξη και υποστέλλοντας τη σημαία της ταξικής πάλης στο όνομα της «υπεράσπισης της πατρίδας».
 Το ίδιο συνέβη και με μεγάλο κομμάτι των αναρχικών, που τέθηκαν κάτω από την υπόθεση των αστικών συμφερόντων και κυβερνήσεων ενστερνιζόμενοι κυρίως το σκοπό των λεγόμενων συμμαχικών δυνάμεων (Αντάντ) και διακατεχόμενοι από το «φόβο» της επικράτησης του γερμανικού μιλιταρισμού.
 Ένα μεγάλο τμήμα του αναρχισμού διασύρθηκε και συστρατεύτηκε με το ρεύμα του σοβινισμού.

Την περίοδο που προηγήθηκε του πολέμου, αυτή που έχει πολιτογραφηθεί ως «ειρηνική περίοδος» (1871-1914) με βάση το λενινιστικό χαρακτηρισμό, η παγίωση του οπορτουνισμού στα σοσιαλιστικά-σοσιαλδημοκρατικά κόμματα της Β΄ Διεθνούς δημιουργούσε χώρο για να κερδίζουν ορισμένο έδαφος οι αναρχικές αντιλήψεις. 
Η αποθέωση της συμμετοχής στο κοινοβούλιο και η προσαρμογή της δουλειάς με κοινοβουλευτικά κριτήρια, ο λεγκαλισμός, η ρεφορμιστική λογική των περισσότερων σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων «εκχωρούσαν» σε αναρχικές και μισοαναρχικές απόψεις το κύριο βάρος της κριτικής ενάντια στον αστικό κοινοβουλευτισμό και την αστική δημοκρατία, πράγμα που συνέβαλε σε μια ορισμένη διάδοση του αναρχισμού σε εργατικά και αγροτικά στρώματα τα οποία έβλεπαν τα επίσημα σοσιαλιστικά κόμματα ως συμβιβασμένα.1 
Αποτιμώντας αυτήν την περίοδο, ο Λένιν επισημαίνει ορισμένα χρόνια αργότερα: 
«Ο αναρχισμός ήταν συχνά ένα είδος τιμωρίας για τα οπορτουνιστικά αμαρτήματα του εργατικού κινήματος. Και τα δύο αυτά εκτρώματα αλληλοσυμπληρώνονταν»2.
Ο πόλεμος όμως ήρθε και σάρωσε τα πάντα στο πέρασμά του. 
«Ο πόλεμος αιφνιδίασε τους αναρχικούς όλων των χωρών και κανείς δεν προέβλεψε τη φοβερή του έκταση. Ωστόσο είχαν νιώσει να πλησιάζει σ’ όλο τον κόσμο κι έκαναν το λάθος να μην πουν, ούτε να κάνουν αυτό που έπρεπε. […] Τα αντιεξουσιαστικά κινήματα […] βρίσκονταν σε μια κατάσταση διανοητικής ατροφίας από το 1914», παραδέχεται ο αναρχικός ιστορικός Μαξ Νετλό (Max Nettlau, 1865-1944).3
Ο Ρώσος Π. Κροπότκιν, η εμβληματική αυτή φυσιογνωμία του αναρχισμού, τάχτηκε ένθερμα με το μέρος της Αντάντ και από το 1914 καλούσε κάθε άνθρωπο «που αγαπά τα ιδανικά της ανθρώπινης προόδου» να συμβάλει στη συντριβή της «γερμανικής εισβολής στη Δυτική Ευρώπη»
Ο ελευθεριακός-αναρχικός Μ. Μπούκτσιν περιγράφει: «Από το Λονδίνο, όπου ήταν εξόριστος, ο Πέτρος Κροπότκιν, ο γηραιός θεωρητικός του αναρχοκομμουνισμού, ενστερνίστηκε την υπόθεση των Συμμάχων τόσο ζεστά, ώστε ήρθε σε βίαιη ρήξη με μερικούς από τους στενότερους Βρετανούς συντρόφους του»4. 
Ο ιστορικός του αναρχισμού Πολ Άβριτς αναφέρει μαρτυρία της κόρης του Π. Κροπότκιν, σύμφωνα με την οποία ο πατέρας της ήταν ιδιαίτερα απογοητευμένος, καθώς λόγω της ηλικίας του (όταν ξέσπασε ο πόλεμος ο Κροπότκιν ήταν ήδη 72 ετών) δεν μπορούσε να καταταγεί στο γαλλικό στρατό για να πολεμήσει ενάντια στη Γερμανία.5

Στη Γαλλία, έγκριτοι αναρχικοί, όπως ο Ζαν Γκραβ, ο Σαρλ Μαλατό και ο Πολ Ρεκλί, συντάχτηκαν με τους υποστηρικτές της Αντάντ. 
Ο Γάλλος σοσιαλιστής Γκουστάβ Ερβέ –ο οποίος μερικά χρόνια πριν τον πόλεμο, στο διεθνές σοσιαλιστικό συνέδριο της Στουτγάρδης το 1907, πρόβαλε ένα μισο-αναρχικό πρόγραμμα και φώναζε ότι «όλη η σοσιαλδημοκρατία έχει γίνει αστική»– πέρασε ένθερμα στο σοσιαλσοβινισμό.
Το Φλεβάρη του 1916 δημοσιεύτηκε το λεγόμενο «Μανιφέστο των 16» με τις υπογραφές σημαινόντων αναρχικών (Π. Κροπότκιν, Ζ. Γκράβ, Κ. Κορνέλισεν, Β. Τσερκέσοφ κ.ά.), εκφράζοντας αμέριστη υποστήριξη προς την Αντάντ.
Ένα άλλο τμήμα αναρχικών 
(π.χ. οι Ε. Μαλατέστα, Λ. Μπερτόνι, Α. Μπέργκμαν, Ε. Γκόλντμαν, ο Α. Σαπίρο) τάχτηκαν ενάντια στον πόλεμο, δημοσιεύοντας το 1915 ένα διεθνές αναρχικό μανιφέστο με τη γενική διακήρυξη ότι οι αναρχικοί είναι «αποφασιστικά αντίθετοι σε κάθε πόλεμο μεταξύ των λαών». 
Απέναντι στο «Μανιφέστο των 16» 
ο Μαλατέστα απάντησε 
χαρακτηρίζοντάς τους ως «φιλοκυβερνητικούς αναρχικούς», ενώ μια ομάδα Ρώσων αναρχικών στη Γενεύη (στην οποία συμμετείχαν ο Α. Γκε, ο Ι. Γκρόσμαν-Ρόστσιν κ.ά.) τους χαρακτήρισε «αναρχοπατριώτες»6. 
Στις ΗΠΑ, οι «Βιομηχανικοί Εργάτες του Κόσμου» (IWW) –που στις γραμμές τους δρούσαν και αναρχοσυνδικαλιστές– πραγματοποίησαν διαμαρτυρίες και απεργίες ενάντια στον πόλεμο, ενώ οι αναρχικοί Ε. Γκόλντμαν, Α. Μπέργκμαν κ.ά. προπαγάνδιζαν τη μη στράτευση.7

Η εναντίωση όμως στον πόλεμο, η άρνηση της στράτευσης και τα καλέσματα για ειρήνη χωρίς ανατροπή της αστικής εξουσίας δεν αποτελούν επαναστατική γραμμή για την εργατική τάξη στον αγώνα της για την εξουσία. 
Ο Λένιν έλεγε για τον «πασιφισμό» που διέκρινε κάποιες σοσιαλιστικές και αναρχικές ομάδες: 
«Και από τους πασιφιστές και από τους αναρχικούς εμείς, οι μαρξιστές, διαφέρουμε γιατί παραδεχόμαστε την ανάγκη να μελετάται ιστορικά ο κάθε πόλεμος ξεχωριστά […] Στην Ιστορία υπήρξαν επανειλημμένα πόλεμοι που, παρόλες τις φρικαλεότητες, τις αγριότητες, τις συμφορές και τα βάσανα που συνδέονται αναπόφευκτα με κάθε πόλεμο, ήταν προοδευτικοί, δηλαδή συντέλεσαν στην ανάπτυξη της ανθρωπότητας […] Ο μαρξισμός δεν είναι πασιφισμός. Είναι απαραίτητο να αγωνιστούμε για να σταματήσει το γρηγορότερο ο πόλεμος. Μόνο όμως όταν καλούμε σε επαναστατικό αγώνα το αίτημα της ειρήνης αποκτά προλεταριακό νόημα. Χωρίς μια σειρά επαναστάσεις η λεγόμενη δημοκρατική ειρήνη είναι μικροαστική ουτοπία»8.
Με το ίδιο πνεύμα απαντούσε και στο κάλεσμα ορισμένων σοσιαλιστικών ομάδων και οργανώσεων για «γενικό αφοπλισμό»: 
«Η κυριότερη λοιπόν έλλειψη του αιτήματος του αφοπλισμού είναι ακριβώς ότι παρακάμπτονται έτσι όλα τα συγκεκριμένα ζητήματα της επανάστασης. Ή μήπως οι οπαδοί του αφοπλισμού τάσσονται υπέρ ενός ολωσδιόλου νέου είδους επανάστασης, της άοπλης επανάστασης;»9.
Ο Λένιν στηλίτευσε μαχητικά τη σοβινιστική χρεοκοπία του αναρχισμού. 
«Οι πιο επιφανείς αναρχικοί όλου του κόσμου εξευτελίστηκαν όχι λιγότερο από τους οπορτουνιστές με το σοσιαλσοβινισμό τους (στο πνεύμα του Πλεχάνοφ και του Κάουτσκι) σε τούτο τον πόλεμο»10. 
Η λενινιστική επεξεργασία αντιπαρατέθηκε σφοδρά με το σοβινιστικό ξεπεσμό τόσο των σοσιαλιστών όσο και των αναρχικών, ενώ αποτέλεσε βασική προϋπόθεση για την απεμπλοκή των εργατικών, λαϊκών μαζών από την αστική επιρροή που τους έστελνε στην αλληλοσφαγή και για την προώθηση του επαναστατικού σκοπού ώστε τα όπλα να στραφούν ενάντια στον πραγματικό αντίπαλο, στην αστική τάξη κάθε χώρας, για την ανατροπή της και την κατάκτηση της εξουσίας.


Μετά από τη νίκη της επανάστασης του Φλεβάρη του 1917, ο Κροπότκιν επέστρεψε στη Ρωσία. 
Οι εργατικές και αγροτικές μάζες, εξουθενωμένες από τα σχεδόν 4 χρόνια πολέμου, ζητούσαν άμεσα τον τερματισμό του και την άμεση σύναψη ειρήνης. 
Ο Κροπότκιν όχι μόνο επέμεινε να υπερασπίζεται τη συνέχιση της διεξαγωγής του πολέμου ενάντια στη Γερμανία, αλλά πρόσφερε και τη στήριξή του στην Προσωρινή Κυβέρνηση του Κέρενσκι που, εκφράζοντας τα συμφέροντα της αστικής τάξης, επιδίωκε με κάθε τρόπο τη συνέχιση του πολέμου.
 Ο Πολ Άβριτς αναφέρει σχετικά: 
«Παρόλο που ο Κροπότκιν είχε συναίσθηση της εξάντλησης που είχε προκαλέσει ο πόλεμος στο ρωσικό λαό, θεωρούσε την ήττα του γερμανικού μιλιταρισμού ως αναγκαία προϋπόθεση για την ευρωπαϊκή πρόοδο και, έτσι, την παραμονή της αναχώρησής του για την πατρίδα του, επανεπιβεβαίωσε τη στήριξή του στην Αντάντ. Παρά την αντιδημοφιλή αυτή κίνηση, όταν ο Κροπότκιν έφτασε στο Φινλανδικό Σταθμό τον Ιούνη του 1917 […] τον υποδέχτηκε θερμά ένα πλήθος 60.000 ανθρώπων, ενώ μια στρατιωτική μπάντα έπαιζε τη “Μασσαλιώτιδα” […] 
Ο Κερένσκι προσέφερε στον αξιοσέβαστο ελευθεριακό μια θέση στην κυβέρνηση ως υπουργό Παιδείας, καθώς και μια σύνταξη από το κράτος, τα οποία ο Κροπότκιν απέρριψε κατηγορηματικά. 
Τον Αύγουστο όμως, αποδέχτηκε την πρόσκληση του Κερένσκι να μιλήσει ενώπιον της Κρατικής Σύσκεψης της Μόσχας (ο Πλεχάνοφ, ο σοφός της ρωσικής σοσιαλδημοκρατίας, επίσης υποστηρικτής της πολεμικής προσπάθειας, επρόκειτο να είναι ένας ακόμη ομιλητής), ένα σώμα αποτελούμενο από πρώην μέλη της Δούμας και εκπροσώπους των ζέμστβο, δημοτικούς αξιωματούχους, επαγγελματικές ενώσεις, συνδικάτα, Σοβιέτ και συνεταιρισμούς, συγκεντρωμένο από το νέο πρωθυπουργό σε μια προσπάθεια να σταθεροποιήσει το ετοιμόρροπο καθεστώς. Η συνδιάσκεψη υποδέχτηκε τον Κροπότκιν με επευφημίες. Σε μια σύντομη ομιλία, κάλεσε σε μια νέα στρατιωτική επίθεση, καλώντας ολόκληρο το έθνος σε υποστήριξη της ρωσικής άμυνας»11.
Η ΟΚΤΩΒΡΙΑΝΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ Ο ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΣ


«Θυμάμαι πως, όταν γύρισα στη Ρωσία απ’ το εξωτερικό και έφτασα στην Πετρούπολη τις πρώτες μέρες του Ιούλη 1917, έμεινα κατάπληκτος απ’ τον εντυπωσιακό αριθμό των μπολσεβίκικων τοιχοκολλήσεων που ανάγγελναν συσκέψεις και συνέδρια, σε όλες τις γωνιές της πρωτεύουσας και των προαστίων, σε δημόσιες αίθουσες, σ’ εργοστάσια κλπ. Δεν έβλεπα ούτε μία αφίσα των αναρχικών. 
Έμαθα ακόμη ότι το Κόμμα των Μπολσεβίκων κυκλοφορούσε στην πρωτεύουσα και αλλού καθημερινές εφημερίδες σε πλήθος αντίτυπα κι ότι είχε σχεδόν παντού –στα εργοστάσια, στις διοικήσεις, στο Στρατό κλπ.– σημαντικούς κι όλο επιρροή πυρήνες. 
Και παρατηρούσα ταυτόχρονα, με μια μικρή απογοήτευση, την απουσία απ’ την Πετρούπολη μιας αναρχικής εφημερίδας, καθώς και κάθε προφορικής προπαγάνδας. Βέβαια, υπήρχαν μερικές αντικρατιστικές ομάδες εκεί, μα σε πολύ πρωτόγονη κατάσταση. […] Στον πέμπτο μήνα μιας εκπληκτικής επανάστασης, καμία εφημερίδα, καμία φωνή αναρχικού στην πρωτεύουσα της χώρας! Κι αυτά, απέναντι στην ξέφρενη δραστηριότητα του Μπολσεβίκικου Κόμματος»12.
Αυτή η αποκαρδιωτική μαρτυρία του αναρχικού Βολίν καταγράφει την κατάσταση των αναρχικών ομάδων στην Πετρούπολη το καλοκαίρι του 1917. Παρόλο που η Ρωσία γέννησε κορυφαίους εκπροσώπους-θεμελιωτές της αναρχικής ιδεολογίας –όπως ο Μ. Μπακούνιν και ο Π. Κροπότκιν– και οι αναρχικές ιδέες είχαν μια ορισμένη διάδοση μέσα στο κίνημα του ναροντνικισμού στις τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα, ο ρωσικός αναρχισμός δεν κατάφερε να αναπτύξει καμία σημαντική επιρροή, ούτε να έχει επίδραση στα γεγονότα τόσο της επανάστασης του 1905 όσο και του 1917. Οι Ρώσοι αναρχικοί είχαν κατά κανόνα λιγοστές δυνάμεις και δρούσαν σε μικρές ομάδες, αποκομμένες από τις εργατικές μάζες.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1. Περισσότερα στοιχεία γι’ αυτήν την περίοδο βλ. στον Πρόλογο της ΙΕ της ΚΕ στη συλλογή κειμένων Κ. Μαρξ - Φρ. Ένγκελς: «Για τον αναρχισμό», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 2015, σελ. 29.

2. Β. Ι. Λένιν: «Ο “αριστερισμός”, παιδική αρρώστια του κομμουνισμού», «Άπαντα», τ. 41, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», σελ. 15.

3. Max Nettlau: «Ιστορία της Αναρχίας», εκδ. «Διεθνής Βιβλιοθήκη», Αθήνα, 1999, σελ. 312-315.

4. Μ. Μπούκτσιν: «Η Τρίτη Επανάσταση (τρίτος τόμος). Λαϊκά κινήματα στην επαναστατική εποχή», εκδ. «Αλεξάνδρεια», Αθήνα, 2016, σελ. 160. Ο Μάρεϊ Μπούκτσιν (Μurray Βookchin, 1921-2006) ήταν Αμερικανός ελευθεριακός-αναρχικός θεωρητικός, ο οποίος έχει ασκήσει σημαντική επιρροή στο σύγχρονο αναρχισμό τόσο στις ΗΠΑ όσο κι ευρύτερα. Οι ιδέες και η δράση του Μπούκτσιν αναπτύχθηκαν και καλύπτουν μια μεγάλη ιστορική περίοδο και διαφορετικές φάσεις του αναρχικού κινήματος, από τα τέλη της δεκαετίας του 1930 ως και τη δεκαετία του 2000. Ξεκίνησε ως μαρξιστής, ενώ αργότερα έγινε τροτσκιστής, πριν περάσει στη συνέχεια στον αναρχισμό. Προς το τέλος της ζωής του σταμάτησε να αυτοπροσδιορίζεται ως αναρχικός, προσδιορίζοντας την αντίληψή του ως «κομμουναλισμό». Πολύ περιγραφικά, η αντίληψή του για τον «κομμουναλισμό» στηρίζεται στη συγκρότηση συνομοσπονδιακών λαϊκών συνοικιακών συνελεύσεων όπου ο συντονισμός θα γίνεται μέσα από άμεσα ανακλητούς και κυκλικά εναλλασσόμενους «εντολοδόχους» (όχι αντιπροσώπους), οι οποίοι δε θα αποφασίζουν, αλλά θα μεταφέρουν την εντολή που τους δίνει η συνέλευση. Ο Μπούκτσιν έχει ασκήσει επίδραση σε ευρύτερο ακροατήριο στον αναρχικό και στον οπορτουνιστικό χώρο.

5. Paul Avrich: «The Russian Anarchists», Princeton University Press, 1967, σελ. 116. Ο Πολ Άβριτς (1931-2006) ήταν Αμερικανός ιστορικός. Δίδαξε σε πανεπιστήμια των ΗΠΑ. Βασικό ακαδημαϊκό του πεδίο ήταν ο ρωσικός και αμερικανικός αναρχισμός. Έχει γράψει πολλά σχετικά βιβλία, όπως «Οι Ρώσοι αναρχικοί» (1967), «Κρονστάνδη, 1921» (1970), «Η τραγωδία του Χεϊμάρκετ» (1984) κ.ά.

6. Paul Avrich: «The Russian Anarchists», Princeton University Press, 1967, σελ. 117.

7. Βλ. ενδεικτικά Emma Goldman: «Speeches Against Conscription», στο www.thean archistlibrary.org

8. Β. Ι. Λένιν: «Σοσιαλισμός και πόλεμος», «Άπαντα», τ. 26, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», σελ. 317, 348.

9. Β. Ι. Λένιν: «Για το σύνθημα του αφοπλισμού», «Άπαντα», τ. 30, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», σελ. 151.

10. Β. Ι. Λένιν: «Σοσιαλισμός και πόλεμος», «Άπαντα», τ. 26, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», σελ. 333.

11. Paul Avrich: «The Russian Anarchists», Princeton University Press, 1967, σελ. 136.


12. Βολίν: «Η άγνωστη επανάσταση», τ. 2, εκδ. «Διεθνής Βιβλιοθήκη», Αθήνα, 2007, σελ. 18. Ο Βολίν (πραγματικό όνομα Β. Μ. Αϊχενμπάουμ, 1882-1945) ήταν Ρώσος αναρχικός. Πήρε μέρος στα γεγονότα του 1905 και μετά διέφυγε στη Γαλλία. Μετά από την επανάσταση του Φλεβάρη του 1917, επέστρεψε στη Ρωσία και δραστηριοποιήθηκε στην αναρχοσυνδικαλιστική οργάνωση «Γκόλος Τρούντα» και αργότερα στην αναρχική οργάνωση «Ναμπάτ», αναπτύσσοντας δράση στην Ουκρανία στο πλευρό του ένοπλου κινήματος του Μαχνό. Συνελήφθη από τις σοβιετικές αρχές για τη δράση του και εξορίστηκε από τη χώρα το 1921. Έζησε στη Γερμανία και αργότερα στη Γαλλία, όπου έκανε προσπάθεια διαμόρφωσης ενός ρεύματος «συνθετικού αναρχισμού», με σκοπό να συνενώσει τον αναρχοκομμουνισμό, τον αναρχοσυνδικαλισμό και τον αναρχοατομισμό.
Κάνε παρακάτω κλικ στη ετικέτα ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΣ να μεταφερθείς στα επόμενα. 
To Β' Μέρος Εδώ

Καλό διάβασμα !!

04 Μαΐου, 2018

Κάτσε Ήσυχος: H "Δίκαιη Ανάπτυξη"...Έχει κι Άλλα, -Δες Τι Λέει ο Ζαριανόπουλος:

(VIDEO)


-ΣΩΤΗΡΗΣ ΖΑΡΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ ΣΤΟ ΕΥΡΩΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ
-Περαιτέρω αύξηση των ορίων ηλικίας και συντάξεις πείνας με ή χωρίς μνημόνια, προοιωνίζονται από ΕΕ - ΟΟΣΑ 



Παρεμβαίνοντας στην ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου στις Βρυξέλλες σχετικά με την ανακοίνωση που εξέδωσε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή για την αξιολόγηση των συνταξιοδοτικών συστημάτων στα κράτη-μέλη της ΕΕ, 
αλλά και τις κατευθύνσεις του ΟΟΣΑ για την Ελλάδα, η Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ, με τοποθέτηση του ευρωβουλευτή της, Σωτήρη Ζαριανόπουλου, τόνισε τα εξής:
«Η προχθεσινή ανακοίνωση της Κομισιόν για την επάρκεια των συντάξεων και οι κατευθύνσεις του ΟΟΣΑ για την Ελλάδα, στη δήθεν "μεταμνημονιακή" εποχή αποδεικνύουν ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα ή ανέκδοτο, "ότι τα μνημόνια τελειώνουν".
Οι νέες αιματηρές μειώσεις συντάξεων μετά τη τυπική λήξη του μνημονίου τον Αύγουστο και η μείωση του αφορολόγητου για τα λαϊκά στρώματα έχουν ήδη νομοθετηθεί από τον πρωταθλητή των αντιλαϊκών κατεδαφίσεων, την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θεωρώντας ως σημαντικότερη από καταβολής ασφάλισης τη "μεταρρύθμιση" του νόμου ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, που έστειλε στα τάρταρα τις συντάξεις και τη συντριπτική πλειοψηφία των συνταξιούχων κάτω και από τα όρια της φτώχειας, συνιστά κλιμάκωση των "μεταρρυθμίσεων".
Ο δε ΟΟΣΑ μιλά πιο συγκεκριμένα:
Κι άλλη αύξηση της ηλικίας συνταξιοδότησης κατά 4 χρόνια.
Περισσότερη ευελιξία της εργασίας.
Κι άλλη φοροληστεία και πετσόκομμα των κοινωνικών δαπανών.

Ό,τι ακριβώς ζήτησε χθες ο Σύνδεσμος Βιομηχάνων.


Χρήμα για το κεφάλαιο, φτώχεια διαρκείας για το λαό.

Που δεν έχει άλλο δρόμο για το λαό παρά μόνο οργάνωση, ρήξη, ανατροπή».

ΣΧΕΤΙΚΑ

Η ΑΝΑΠΤΥΞΗ Τους: ΤΟΣΟ ΔΙΚΑΙΗ ΠΟΥ ΣΥΝΟΔΕΥΕΤΑΙ ΜΕ ΜΑΤ!!


Μαζική κινητοποίηση ενάντια στην «αναπτυξιακή» κυβερνητική φιέστα
Με έντονη αστυνομοκρατία «απάντησε» στους διαδηλωτές η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ

ΚΚΕ
Ο λαός να δώσει απάντηση στο θράσος της κυβέρνησης
Σε σχόλιό του για την ομιλία του πρωθυπουργού στη Λέσβο, το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ αναφέρει:

«Εν μέσω γενικευμένης λαϊκής κατακραυγής, αλλά και έντονης αστυνομοκρατίας, ο κ. Τσίπρας προσπάθησε με κούφια λόγια συμπάθειας, κάλπικες υποσχέσεις και τη γνωστή καπηλεία του στην ιστορία του λαϊκού κινήματος, να συγκαλύψει τις τεράστιες ευθύνες του για τη σκληρή πραγματικότητα που βιώνει ο λαός των νησιών, ιδιαίτερα των ακριτικών, όπως η Λέσβος.
Προσπάθησε να συγκαλύψει τον εγκλωβισμό χιλιάδων προσφύγων στα νησιά, ως αποτέλεσμα των πολέμων, που μετέχει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, αλλά και της απάνθρωπης Συμφωνίας ΕΕ - Τουρκίας, που στήριξε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και τη θεωρεί δεδομένη.
Προσπάθησε, μέσω υποσχέσεων για επενδύσεις και αναπτυξιακά προγράμματα, να κρύψει την ένταση της αντιλαϊκής πολιτικής, με νέα μέτρα, όπως η κατάργηση του μειωμένου ΦΠΑ στα νησιά.
Προσπάθησε, τέλος, να κρύψει τις επικίνδυνες εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή, μέρος των οποίων αποτελεί η όξυνση της τουρκικής επιθετικότητας.
Ο λαός της Λέσβου και των άλλων νησιών του Β. Αιγαίου χρειάζεται να γυρίσει την πλάτη τόσο στα ψέματα της κυβέρνησης όσο και στα διάφορα φασιστικά μορφώματα που παίζουν το ίδιο παιχνίδι του αποπροσανατολισμού και της συγκάλυψης των πραγματικών υπευθύνων, στοχοποιώντας ανθρώπους απελπισμένους και ξεριζωμένους.
Να δώσει απάντηση στο θράσος τού να επικαλείται το ΕΑΜ, ο πρωθυπουργός που κουβάλησε το πολεμοκάπηλο ΝΑΤΟ στο Αιγαίο.
Να δυναμώσει τον αγώνα του για τη ριζική ανατροπή αυτής της πολιτικής
».
Στο Νοσοκομείο της Μυτιλήνης
Δυναμική κινητοποίηση στη Μυτιλήνη πραγματοποίησαν χτες εργαζόμενοι, αγρότες, επαγγελματοβιοτέχνες και νέοι της Λέσβου, απαντώντας στην κυβερνητική κοροϊδία, που κορυφώθηκε με την ομιλία του πρωθυπουργού αργά το απόγευμα στο «αναπτυξιακό» συνέδριο για την Περιφέρεια του Βόρειου Αιγαίου.

Το Παλλεσβιακό Εργατοϋπαλληλικό Κέντρο είχε προκηρύξει για χτες απεργία, ενώ οργάνωσε συγκέντρωση στην πλατεία Σαπφούς και πορεία προς τη Γενική Γραμματεία Αιγαίου και Νησιωτικής Πολιτικής, όπου διεξάγονταν οι εργασίες του συνεδρίου. Σε συγκεντρώσεις στην πλατεία Σαπφούς καλούσαν τις προηγούμενες μέρες και άλλοι φορείς του νησιού, με αιχμή το Προσφυγικό και την επιβάρυνση από την κατάργηση του μειωμένου ΦΠΑ.

Στη συγκέντρωση του Εργατικού Κέντρου μίλησε ο πρόεδρός του, Θοδωρής Ασλανίδης, ενώ χαιρετισμούς απηύθυναν η Νίκη Τσιριγώτη από τον Σύλλογο Προοδευτικών Γυναικών Μυτιλήνης, ο Νίκος Μπουλμπούλης, πρόεδρος της Ομοσπονδίας Επαγγελματιών - Βιοτεχνών και Εμπόρων Λέσβου, και ο Δημήτρης Καραγιάννης, πρόεδρος της Ομοσπονδίας Αγροτικών Συλλόγων Λέσβου.

Στην κινητοποίηση συμμετείχε ο Γιώργος Πέρρος, μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ. Πέρα από σωματεία του νησιού, το «παρών» έδωσαν εργαζόμενοι σε δομές φιλοξενίας προσφύγων, που παλεύουν ενάντια στον εργασιακό μεσαίωνα και παράλληλα διεκδικούν ανθρώπινες συνθήκες διαμονής για τους ξεριζωμένους.



Από την πορεία προς τη Γενική Γραμματεία Αιγαίου και Νησιωτικής Πολιτικής
Μετά την ολοκλήρωση των ομιλιών, με συνθήματα όπως «Αυξήσεις στους μισθούς και όχι στο ΦΠΑ, αυτό ζητάει η εργατιά» και «Η ανάπτυξή τους είναι μια απάτη, νόμος είναι το δίκιο του εργάτη», σωματεία και φορείς που συμμετείχαν στη συγκέντρωση του Εργατικού Κέντρου διαδήλωσαν ενάντια στην αντιλαϊκή κυβερνητική πολιτική. 

Δεν έλειψαν επίσης τα συνθήματα καταδίκης των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών και της εμπλοκής της χώρας σε αυτούς, καθώς και η έκφραση αλληλεγγύης στους πρόσφυγες και μετανάστες, απαιτώντας τον απεγκλωβισμό τους από τα νησιά.

Ανάλογη πορεία ακολούθησε και από τους άλλους φορείς.

Αστυνομοκρατούμενη πόλη η Μυτιλήνη

Στο ύψος του Τελωνείου, οι διαδηλωτές ήρθαν αντιμέτωποι με ισχυρό αστυνομικό φραγμό, με αστυνομικές κλούβες και δυνάμεις των ΜΑΤ να έχουν αποκλείσει το δρόμο προς τη Γενική Γραμματεία. Παρέμβαση στον επικεφαλής των αστυνομικών δυνάμεων για να ανοίξει ο αστυνομικός φραγμός και να συνεχιστεί η πορεία πραγματοποίησαν ο Χρήστος Κατσώτης, μέλος της ΚΕ και βουλευτής του ΚΚΕ, και αντιπροσωπεία του Εργατικού Κέντρου, με τον πρόεδρό του. Οι διαδηλωτές παρέμειναν για αρκετή ώρα στο σημείο, φωνάζοντας συνθήματα, και στη συνέχεια συντεταγμένα κατευθύνθηκαν και πάλι προς την πλατεία Σαπφούς.


Στη Σάμο

Να σημειωθεί ότι η πόλη της Μυτιλήνης είχε μετατραπεί από νωρίς σε φρούριο, με αστυνομικές διμοιρίες σε κάθε γωνιά και την κυκλοφορία σε μια σειρά δρόμους να έχει διακοπεί, κάνοντας δύσκολη έως αδύνατη την πρόσβαση στο σημείο της συγκέντρωσης. 
Το Εργατικό Κέντρο κατήγγειλε το γεγονός και απαίτησε να ανοίξουν οι δρόμοι για να μπορέσει να φτάσει ο κόσμος στην απεργιακή συγκέντρωση.
Απέναντι σε αυτήν την κατάσταση, ο Χρ. Κατσώτης πραγματοποίησε τηλεφωνικό διάβημα στον γγ Προστασίας του Πολίτη και στον υπαρχηγό της ΕΛ.ΑΣ., για τη διασφάλιση της ελεύθερης πρόσβασης σε όσους επιθυμούν να διαδηλώσουν.


Αγωνιστική παρέμβαση στο νοσοκομείο

Το πρωί, κινητοποίηση στο Νοσοκομείο της Μυτιλήνης οργάνωσαν το Παλλεσβιακό Εργατοϋπαλληλικό Κέντρο, τα σωματεία και οι υγειονομικοί που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, με αφορμή την επίσκεψη του αναπληρωτή υπουργού Υγείας, Π. Πολάκη, για να κόψει την κορδέλα της νέας πτέρυγας του νοσοκομείου.

Με συνθήματα όπως «Δώστε λεφτά για την Υγεία και όχι για του ΝΑΤΟ τα σφαγεία» και «Τέρμα πια στην κοροϊδία, δουλειά για όλους - μόρφωση - Υγεία», οι συγκεντρωμένοι ανέδειξαν τα πραγματικά προβλήματα στο χώρο της Υγείας, μεταξύ των οποίων την υποστελέχωση σε ιατρικό - νοσηλευτικό προσωπικό, καθώς και τις τεράστιες ελλείψεις σε εξοπλισμό. 
Η παρέμβασή τους «ενόχλησε» τους διοργανωτές της φιέστας, που αποφάσισαν να κλείσουν τις πόρτες και τα παράθυρα στην κεντρική είσοδο του κτιρίου...


Σε άλλα νησιά του Βορείου Αιγαίου

Αγωνιστικές παρεμβάσεις με αφορμή την «αναπτυξιακή» φιέστα της κυβέρνησης πραγματοποιήθηκαν χτες και σε άλλα νησιά του Βορείου Αιγαίου.

Στη Χίο, συγκέντρωση στην είσοδο της Απλωταριάς πραγματοποίησαν το πρωί το Σωματείο Εμποροϋπαλλήλων και Ιδιωτικών Υπαλλήλων, ο Σύλλογος Γυναικών, το Σωματείο Συνταξιούχων ΕΦΚΑ και η Επιτροπή Αγώνα Αυτοαπασχολουμένων και Εμπόρων. Στην κινητοποίηση συμμετείχε και το Νομαρχιακό Τμήμα Χίου της ΑΔΕΔΥ, που είχε κηρύξει στάση εργασίας.

Στην πορεία που ακολούθησε στους δρόμους της πόλης, οι διαδηλωτές αναφέρθηκαν με μια σειρά συνθήματα στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, στην προσφυγιά αλλά και στον βρώμικο ρόλο των φασιστών.
 «Φτώχεια - πόλεμοι - αυταρχισμός, αυτός είναι ο καπιταλισμός», φώναξαν, ενώ εξέφρασαν την αλληλεγγύη τους στους ξεριζωμένους, απαιτώντας «απεγκλωβισμό τώρα απ' τα νησιά» και καταγγέλλοντας τις φασιστικές επιθέσεις σε βάρος τους.

Κινητοποιήσεις οργάνωσε χτες το απόγευμα και το Εργατικό Κέντρο Σάμου. 
Στο Βαθύ, οι συγκεντρωμένοι ανάρτησαν στο κτίριο της Περιφέρειας πανό με το σύνθημα «Η ανάπτυξή τους τσακίζει τη ζωή μας, οργάνωση κι αγώνας η απάντησή μας» και έκαναν πικετοφορία στον εμπορικό δρόμο και την παραλία. 
Αντίστοιχη κινητοποίηση έγινε και στην πλατεία Ευδήλου στην Ικαρία, όπου εκτός από το Εργατικό Κέντρο χαιρετισμό απηύθυνε και ο δήμαρχος του νησιού, Στ. Σταμούλος.

Την κοροϊδία της κυβέρνησης κατήγγειλαν επίσης σωματεία και φορείς της Λήμνου. 
Σε κοινή τους ανακοίνωση, το Νομαρχιακό Τμήμα Λήμνου της ΑΔΕΔΥ, το Παράρτημα Λήμνου του Παλλεσβιακού Εργατικού Κέντρου, τα Σωματεία Οικοδόμων, Ξενοδοχοϋπαλλήλων, Εργαζομένων στους ΟΤΑ και Συνταξιούχων, ο Σύλλογος Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης και η ΕΛΜΕ εξέφρασαν την υποστήριξή τους στην κινητοποίηση του Εργατικού Κέντρου στη Μυτιλήνη και στα αιτήματά της.

ΟΜΙΛΙΑ ΤΣΙΠΡΑ ΣΤΟ «ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΟ» ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΣΤΗ ΛΕΣΒΟ
Μοίρασε ξανά χρήμα στους επιχειρηματίες, ανέξοδες υποσχέσεις στους κατοίκους


Υποσχέσεις για «ασφάλεια, διαφύλαξη των συνόρων και της εδαφικής μας ακεραιότητας» και για «δίκαιη ανάπτυξη», την ώρα
 που η κυβέρνησή του, υπηρετώντας τα προτάγματα του κεφαλαίου και της ανάκαμψής του, εμπλέκει βαθύτερα τη χώρα στους επικίνδυνους πολεμοκάπηλους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και υλοποιεί μια βαθιά αντιλαϊκή πολιτική, μοίρασε ο πρωθυπουργός, Αλ. Τσίπρας, κατά την περιοδεία του σε Λήμνο και Λέσβο, την οποία ολοκλήρωσε με ομιλία του, χτες βράδυ, στις εργασίες της «αναπτυξιακής» φιέστας που διοργάνωσε η κυβέρνηση στη σιδερόφρακτη Μυτιλήνη.
Ο πρωθυπουργός της κυβέρνησης που έχει φέρει το ΝΑΤΟ στο Αιγαίο και δίνει γην και ύδωρ στην πολεμική μηχανή των ΗΠΑ για να συνεχίζει απρόσκοπτα το δολοφονικό της έργο, με θράσος 
κατέφυγε για μια ακόμα φορά στην καπηλεία των αγωνιστικών παραδόσεων του λαού με αναφορές στο ΕΑΜ και τη δράση του ενάντια στους ναζί. Ασελγώντας πάνω στην ιστορία του νησιού, αξιοποίησε το ΕΑΜ, δήθεν για να απαντήσει στα φασιστοειδή που επιτέθηκαν σε πρόσφυγες πριν από μερικές μέρες στην πλατεία Σαπφούς, ξεχνώντας ότι υπουργοί του πάνε και φωτογραφίζονται σε ακριτικά νησιά αγκαζέ με τους φασίστες υπόδικους της Χρυσής Αυγής, τους οποίους μάλιστα τους έχουν ως προσκεκλημένους σε ΝΑΤΟικές ασκήσεις.
Αξίζει εξάλλου να σημειωθεί ότι για το μείζον ζήτημα της κλιμάκωσης της τουρκικής επιθετικότητας και προκλητικότητας και τους κινδύνους που φέρνουν οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί στην περιοχή και η εμπλοκή της χώρας, ο πρωθυπουργός δεν ανέφερε τίποτα στη Λέσβο, παρά ελάχιστα πράγματα στην ομιλία που είχε προηγηθεί στη Λήμνο.

Κατά τ' άλλα, ο πρωθυπουργός επικαλέστηκε ως απόδειξη της αλήθειας των λεγομένων του για τη «μεταμνημονιακή εποχή» τα εύσημα
 που έλαβε η κυβέρνησή του απ' τον πρόεδρο της Κομισιόν, Ζ. - Κλ. Γιούνκερ, και τον γραμματέα του ΟΟΣΑ, Α. Γκουρία, για τον αντιλαϊκό της οίστρο που έφερε την ανάκαμψη, μαζί με τις «συστάσεις» για τη διατήρησή της, ενώ μεγάλο μέρος της ομιλίας του αναλώθηκε στην αντιπαράθεση με τη ΝΔ, στην οποία χρέωσε κατεστημένα οικονομικά συμφέροντα, εξωθεσμικά κέντρα εξουσίας κ.λπ. αλλά και καλλιέργεια κλίματος τρομοκρατίας, στο γνωστό μοτίβο της αναπαραγωγής κάλπικων διαχωριστικών γραμμών.
Στο λαό πάντως της περιφέρειας Βορείου Αιγαίου προσέφερε μόνο «δεσμεύσεις» για συνέχιση της πολιτικής που έχει τσακίσει το εισόδημά του. 
Για το Προσφυγικό, αρκέστηκε να ισχυριστεί ότι πριν από τρία χρόνια τα πράγματα ήταν χειρότερα και θα ήταν «τρισχειρότερα» αν δεν είχε μεσολαβήσει η κατάπτυστη Συμφωνία ΕΕ - Τουρκίας που εγκλωβίζει πρόσφυγες και μετανάστες στην Ελλάδα. 
Οπως είπε, η Συμφωνία αυτή είναι το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα κινηθεί η όποια διαχείριση του Προσφυγικού, δηλαδή επανέλαβε την προσήλωση της κυβέρνησης στην πολιτική του διπλού εγκλωβισμού των ξεριζωμένων. 
Για την άμβλυνση της δυσαρέσκειας που έχει προκαλέσει η κατάσταση στο νησί ο Αλ. Τσίπρας έκανε λόγο για επιτάχυνση των διαδικασιών ασύλου, για έργα υποδομής, όπως το αποχετευτικό της Μόριας, και για θεσμοθέτηση αποζημιώσεων στους κατοίκους της Μόριας στη Λέσβο και του χωριού Χαλκειός στη Χίο.

Λίγο μετά αφότου καταργήθηκε ο μειωμένος ΦΠΑ στα νησιά ο πρωθυπουργός έκλινε, χτες, τη νησιωτικότητα σε όλες τις πτώσεις, μιλώντας για ανάπτυξη υποδομών - δηλαδή πάλι μπίζνες για τους επιχειρηματικούς ομίλους -, αόριστες «ελαφρύνσεις» και «ιδιαίτερες οικονομικές και παραγωγικές δραστηριότητες».

Μεταξύ άλλων, ο Αλ. Τσίπρας αναφέρθηκε στο λεγόμενο «μεταφορικό ισοδύναμο» που θα τεθεί σε ισχύ από 1η Ιούλη, για όλα τα νησιά, πλην Λευκάδας, Εύβοιας και Κρήτης, παραδεχόμενος ότι αυτό δεν υποκαθιστά τη φορολογική πολιτική, την οποία χρέωσε στις προηγούμενες κυβερνήσεις, αν και ο ίδιος προχτές δεσμεύτηκε ξανά σε Γιούνκερ και Γκουρία για συνέχιση στον ίδιο δρόμο των «δημοσιονομικών επιτυχιών».

Στη συνέχεια μοίρασε υποσχέσεις, «προγράμματα» και εκατομμύρια για τον πρωτογενή τομέα, όπου υποστήριξε ότι δεκάδες εκατομμύρια ευρώ είναι διαθέσιμα, προφανώς όχι για φτωχούς αγρότες και κτηνοτρόφους που στενάζουν και ξεκληρίζονται. Εκατομμύρια μοίρασε και σε επιχειρήσεις, ξενοδοχειακές επενδύσεις, αγροτοδιατροφής κ.α., για έργα υποδομής, αναγκαία στο κεφάλαιο που δραστηριοποιείται στην περιφέρεια, όπως οδικά δίκτυα, ύδρευση, αποχέτευση, λιμάνια κ.ά.
 Ολα αυτά την ώρα που οι σεισμόπληκτες περιοχές της Λέσβου εξακολουθούν να μετρούν τις πληγές τους, ενώ απαραίτητα έργα αντιπλημμυρικής προστασίας, αντισεισμικής θωράκισης, σχολικών υποδομών κ.ά. παραμένουν στα αζήτητα, αφού δεν συμφέρουν τους κατασκευαστικούς μονοπωλιακούς ομίλους.
Ανταπόκριση Ριζοσπάστη 

03 Μαΐου, 2018

ΈΡΗ ΡΙΤΣΟΥ: Μορφώστε τα Παιδιά σας, ώστε να Μη γίνουν Φασίστες.

"Όσα λέμε" της είπα 
"ελάτε να γράψουμε, να ανθίσουν την πρώτη μέρα του Μάη.".
Του Μάη που μυρίζει επανάσταση, που γεννήθηκε ο πατέρας της, που μας χαρίστηκε ένας μεγάλος ποιητής.


1 Μαΐου 2018


Συνέντευξη με την κόρη του ποιητή που ονειρεύτηκε την ελευθερία και γεννήθηκε 1η του Μάη.
Χρύσα Λύκου

"Να λείπεις – δεν είναι τίποτα να λείπεις/ αν έχεις λείψει για ό,τι πρέπει/ θάσαι για πάντα μέσα σ' όλα εκείνα/ που γι' αυτά έχεις λείψει/ θάσαι για πάντα
μέσα σ' όλο τον κόσμο
".
Θυμάμαι να διαβάζω αυτούς τους στίχους ξανά και ξανά μετρώντας τις εποχές να φεύγουν, τα χρόνια να ωριμάζουν. 
"Θάσαι για πάντα μέσα σ' όλα εκείνα που γι' αυτά έχεις λείψει", σκέφτομαι και με μάτια ανοιχτά βυθίζομαι στο γιατί αξίζει να λείπει κανείς. 
Κάμποσους μήνες πριν, βρέθηκα στον δρόμο της Έρης Ρίτσου, ενώ εκείνη μάζευε γαλάζιο στη Σάμο και εγώ ονειρευόμουν καλοκαίρια στη χειμωνιάτικη Αθήνα.
 "Όσα λέμε" της είπα "ελάτε να γράψουμε, να ανθίσουν την πρώτη μέρα του Μάη.".
Του Μάη που μυρίζει επανάσταση, που γεννήθηκε ο πατέρας της, που μας χαρίστηκε ένας μεγάλος ποιητής.
Σαν σήμερα λοιπόν, γεννιέται ο Γιάννης Ρίτσος και αναρωτιέμαι τι ξεχάσαμε να τη ρωτήσουμε μετά από τόσα χρόνια αδιάκριτης πάλης, για το μοίρασμα των κοινών τους στιγμών. 
"Ιδέα δεν έχω. Με έχουν ρωτήσει τόσο πολλά, μέχρι και αν μαγείρευε. Και ναι, μαγείρευε εξαιρετικά. Λάτρης της ανατολίτικης κουζίνας, του βούτυρου και του τσιγαριστού. Τότε η φράση υγιεινή διατροφή" ήταν άγνωστη και υποθέτω πως αν μιλούσε κανείς στους ανθρώπους που έζησαν την πείνα της Κατοχής για τις θαυμαστές ιδιότητες της πικραλίδας και τα μπιφτέκια σόγιας θα του φορούσαν ζουρλομανδύα.".
Είμαι κόρη ενός υπέροχου μπαμπά. Θα μπορούσα να πω ποντάροντας το κεφάλι μου, ότι δεν θα τον άλλαζα με κανέναν. 
Αναγνωρίζω τον αξιακό του κώδικα και την αγάπη του για τους ανθρώπους κάθε μέρα. Αναρωτιέμαι όμως, πώς μπορεί να νιώθει μια κόρη που ο πατέρας της γίνεται σύμβολο των αξιών εκατομμυρίων ανθρώπων...
 'Αραγε, το σπίτι τους γίνεται η σκιά του και εκείνη κρυώνει; 
"Το γεγονός πως δεν είχα ιδέα για το πόσο σημαντική ήταν η δουλειά του πατέρα μου, δεν μου δημιούργησε καμιά ανάγκη "να την ανταγωνιστώ' ή "να σταθώ στο ύψος της". 
Μέσα στην οικογένεια ο καθένας έκανε τη δουλειά του απολύτως φυσιολογικά, χωρίς να λέει ή να δείχνει πως κάνει κάτι εξαιρετικό.".


Κοντοστέκομαι σε μια σκέψη που με διαπερνά. 
Τη ρωτάω διαρκώς για τον μπαμπά της όμως ένα παιδί λαχταρά και τους δύο γονείς. 
Δεν ξεχωρίζει ποιος από τους δύο είναι ο "γνωστός". 
"Η παρουσία της μητέρας μου ήταν καθοριστική για τη ζωή μου και ό,τι είμαι σήμερα το οφείλω σχεδόν αποκλειστικά σε κείνη. Ήταν η περίπτωση ανθρώπου που αφιερώνεται στους άλλους χωρίς να ζητά τίποτα για τον εαυτό της. Μπορεί να ακούγεται υπερβολικό αλλά έτσι ήταν. Έτσι ήταν για τον άντρα της, για το παιδί της, για τους αρρώστους της. Ακόμα και σήμερα, χρόνια πολλά μετά το θάνατό της με πλησιάζει κόσμος για να μου πει "Η μάνα σου έσωσε το παιδί μου", "Ήμασταν πολύ φτωχοί δεν μας πήρε ποτέ χρήματα". Έκανε τιτάνιο αγώνα ώστε να ανταποκρίνεται σε όλα της τα καθήκοντα. Ειδικά στο θέμα της δουλειάς του πατέρα μου, μια που η ίδια λάτρευε την ποίηση, το θεωρούσε ιερή υποχρέωσή της να του παρέχει τις καλύτερες δυνατές συνθήκες για να συνεχίζει εκείνος απερίσπαστος το έργο του.".
"Ο πατέρας μου ήταν πολύ απλός στην καθημερινή του ζωή, με ένα αυστηρό πρόγραμμα εργασίας απ’ τη μια αλλά πάντα διαθέσιμος να απαντήσει σε ερωτήσεις. Το γεγονός πως είχε πολλά ταλέντα το θεωρούσα φυσιολογικό γιατί νόμιζα πως έτσι είναι όλοι οι άνθρωποι. Με μάθαινε να χορεύω, να ζωγραφίζω και πίστευα πως μεγαλώνοντας θα τα καταφέρω κι εγώ καλύτερα σε όλα αυτά, αφού είχα ταλέντο! Δεν συνέβη έτσι φυσικά, γιατί σε αντίθεση με τον δουλευτή πατέρα μου εγώ υπήρξα, και είμαι ακόμα, εξαιρετικά τεμπέλα και τα ταλέντα χωρίς δουλειά και καλλιέργεια πάνε άπατα.".
Της εξομολογούμαι ότι με εντυπωσιάζει η επαφή της με τα social media και ο παλμός που δίνει σε κοινωνικά ζητήματα από το απομακρυσμένο της νησί. 
"Έχω την αίσθηση πως ζω σε μια κοινωνία που βρίσκεται σε διάλυση από κάθε άποψη. Οικονομικά, κοινωνικά, μορφωτικά, ηθικά. Με δομές αποσαθρωμένες, που θαρρείς πως το ζητούμενο είναι να διαλυθούν πλήρως.".


Η κουβέντα φτάνει στο φασισμό, θέμα για το οποίο έχει πολλές φορές τοποθετηθεί. 
Τσακίστε ή μορφώστε τελικά τους φασίστες; 
"Το δεύτερο σύνθημα είναι εντελώς άκυρο. Κάποιος που έχει καταλήξει σ’ αυτήν την ιδεολογία του μισανθρωπισμού έχει περάσει προ πολλού τα όρια που επιτρέπουν στη μόρφωση να καλλιεργήσει το μυαλό και τις αισθήσεις των ανθρώπων. 
Θα έλεγα, μορφώστε τα παιδιά σας, ώστε να μη γίνουν φασίστες. Οπότε μένει το πρώτο σύνθημα, με μόνη διαφορά πως απ’ ό,τι βλέπω η τάση του συστήματος είναι να αβαντάρει τους φασίστες , αφήνοντάς τους να δρουν ανεξέλεγκτα, -τα πρόσφατα γεγονότα στη Λέσβο αποτελούν μια ακόμα απόδειξη αυτού που λέω- ενώ οι υποθέσεις που καταλήγουν στα δικαστήρια χρονίζουν, οι δολοφόνοι αφήνονται να κυκλοφορούν ελεύθεροι. 
Αντιθέτως είδαμε πως πρόσφατα καταδικάστηκε για εξύβριση της Χρυσής Αυγής, ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ Ζαριανόπουλος, επειδή αποκάλεσε τους φασίστες "λάτρεις του Χίτλερ", πράγμα που οι ίδιοι το διατυμπανίζουν με κάθε τρόπο με φωτογραφίες μπροστά σε σημαίες του Γ’ Ράιχ και με τατουάζ αγκυλωτών στα σώματά τους!".
"Ίσως εκεί που κάποιος αντιστέκεται χωρίς ελπίδα, ίσως εκεί να αρχίζει η ανθρώπινη ιστορία, που λέμε, κι η ομορφιά του ανθρώπου". Διαβάζοντας αυτόν τον στίχο αναρωτιέμαι πώς ξεπέρασε τις μεγάλες φάσεις μετάβασης στη ζωή της. "Το να μένει κανείς σταθερός στα πιστεύω του, ανεξάρτητα από τις συνθήκες μέσα στις οποίες βρίσκεται, χωρίς υποχωρήσεις, εκπτώσεις, δικαιολογίες, είναι νομίζω αυτό που σε κάνει Άνθρωπο, στα ίδια σου τα μάτια. Η γενιά μας ήταν σχετικά τυχερή. Όχι μόνο μέχρι στιγμής δεν έχουμε ζήσει πόλεμο αλλά για χρόνια η δυνατότητα δημιουργίας ενός καλύτερου κόσμου ήταν "απτή". 
Θα έλεγα λοιπόν πως δεν έχω ζήσει στη ζωή μου, τουλάχιστον αυτήν που έζησα τον 20ο αιώνα, μεταβάσεις και δυσκολίες τέτοιες που που να χρειαζόταν να επιστρατεύσω τα υπολείμματα των δυνάμεών μου για να τα βγάλω πέρα. 
Ο 21ος φαίνεται να είναι πολύ πιο δύσκολος για όλους πάνω στη γη, σε όλα τα επίπεδα, από την κλιματική αλλαγή μέχρι την παγκοσμιοποίηση. Ιδιαίτερα για τη χώρα μας τα τελευταία χρόνια είναι τα πιο δύσκολα και πολύ φοβάμαι πως θα ακολουθήσουν δυσκολότερα. Έτσι λοιπόν θα έχουμε την ευκαιρία να μετρήσουμε τις δυνάμεις και τις αντοχές μας.".


Η Έρη Ρίτσου γράφει και γράφει για το κέφι της.
 "Γράφω χωρίς κανενός είδους άγχος. Όχι, δεν αναρωτιέμαι για το τι θα έλεγε ο πατέρας μου γιατί ιδιαίτερα τα τελευταία δύο βιβλία μου είναι αστυνομικά και κείνος δεν διάβαζε αστυνομικά. Στην εποχή του εθεωρούντο "παιδιά ενός κατώτερου λογοτεχνικά θεού". Τα μόνα αστυνομικά που είχε διαβάσει ήταν της Άγκαθα Κρίστι στα αγγλικά, όταν μάθαινε αγγλικά στην εξορία και τα αστυνομικά ήταν τα μόνα ξενόγλωσσα βιβλία που μπορούσαν να περάσουν άνετα και χωρίς πολλές διατυπώσεις από τη λογοκρισία, οπότε αυτά του στέλναμε στη Λέρο.".
Τη ρωτάω ποιο βιβλίο φιλοξενεί την περίοδο αυτή, στο κομοδίνο της. 
"Το χαστουκόδεντρο, που μου έστειλε δώρο ο φίλος Άρης Μαραγκόπουλος. Πρόκειται για ένα είδος μυθιστορηματικής βιογραφίας που αναφέρεται στον Αντώνη Αμπατιέλο και περιλαμβάνει πλήθος πληροφοριών τις οποίες αγνοούσα.".
Είναι άραγε οι ποιητές μυθικά πλάσματα;
"Εργάτες του λόγου είναι και δεν βλέπω τίποτα μυθικό σ’ αυτό, πέρα από την ομορφιά του λόγου. Λάτρης της πεζογραφίας, ακουμπάω σ’ αυτήν την ψυχή μου και διαβάζω ποίηση μόνο για λόγους ενημέρωσης.".

Λίγο πριν το τέλος της ζητάω να μου πει τι έχει η ζωή στη Σάμο, που την έκλεψε από όλα τα άλλα μέρη της γης, ενώ παράλληλα σκέφτομαι πόσο μακριά είναι μέσα της η Μονεμβασιά; 
"Έχει τα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια. Έχει το σπίτι όπου έζησα με τους γονείς μου. Έχει τα ξαδέρφια μου, τους συμμαθητές μου, τους γείτονες και παιδικούς μου φίλους. Έχει την άγρια θάλασσά της και τα καταπράσινα βουνά της. Έχει τα αυτοκρατορικά της ηλιοβασιλέματα. Έχει την καρδιά μου. Η Μονεμβασιά είναι ένας θεσπέσιος τόπος αλλά δεν είναι ο τόπος που έζησα τα χρόνια που κανείς μεγαλώνει και δένεται με τα πράγματα. Την αγαπώ σαν παραμάνα. Μάνα μου είναι η Σάμος.".

Δες και το προηγούμενο



Ο Ρίτσος που δεν ξέρεις!

ΠΑΤΡΑ: ανταπόκριση για την Πρωτομαγιά -Τι "είδαν" κ Τι δεν είδαν τα ΜΜΕ...?!!




« ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΕΣ» ΕΙΣΤΕ ΚΑΙ ΦΑΙΝΕΣΤΕ!!!

Ο φετινός εορτασμός της εργατικής πρωτομαγιάς στην Πάτρα χαρακτηρίστηκε από τη μεγάλη συμμετοχή στη συγκέντρωση και στην πορεία.
 Χρόνια είχε να γίνει στην Πάτρα πορεία που είχε τόσο μαζική συμμετοχή.
Ένα δεύτερο γεγονός, που σημάδεψε τον χτεσινό εορτασμό, ήταν ότι μετα από δεκαετίες έστω και με προσωρινή διοίκηση το Ε .Κ. Πάτρας δεν ήταν υπό την κηδεμονία της ΠΑΣΚΕ, αλλά την οργάνωση της συγκέντρωσης πήραν στα χεριά τους τα ενεργά ταξικά σωματεία, αυτά που παλεύουν, διεκδικούν, και αγωνίζονται μαζί με τους εργάτες.
Το τι προηγήθηκε και το τι ακολούθησε του εορτασμού της εργατικής πρωτομαγιάς προσφέρεται για πολύτιμα συμπεράσματα σχετικά με τον τον ρολό του κυβερνητικού συνδικαλισμού, διάφορων «πολιτικών αναλυτών» και της πλειοψηφίας των ΜΜΕ.
Καταρχήν μια μέρα πριν την πρωτομαγιά ενημερωθήκαμε από τα ΜΜΕ ότι θα γίνουν πάλι δυο πορείες!! 
Όταν κάποιος διάβαζε το ρεπορτάζ ενημερώνονταν ότι στη μια συγκέντρωση συμμετέχουν δεκάδες σωματεία και στην άλλη η παράταξη της ΠΑΣΚΕ στο ΕΚΠ!!
Αν δεν διάβαζε κάποιος το ρεπορτάζ έμενε στον τίτλο «δυο πορείες στην Πάτρα».
Αμέσως μετα την πορεία τα ΜΜΕ κάνουν πρωτοσέλιδα τα επεισόδια που έγιναν από ομάδα αντιεξουσιαστών!!!! 
Στο ρεπορτάζ αναφέρουν ότι μια μικρή ομάδα έγραψε συνθήματα σε μια τράπεζα και αναποδογύρισε έναν κάδο σκουπιδιών και η «πολεμική» ανταπόκριση τελειώνει εκεί. 
Ο τίτλος μένει : «Επεισόδιά στην πορεία»!!!

Και, βέβαια, στο γεγονός ότι στη μια πορεία συμμετείχαν χιλιάδες εργαζόμενοι και στη συγκέντρωση στης ΠΑΣΚΕ «κάποιες δεκάδες συναγωνιστών» σύμφωνα με τις δηλώσεις των εκπροσώπων τους, καμία αναφορά!!

Ούτε μια φωτογραφία, ούτε ένα ρεπορτάζ για το τραγικό θέαμα, ούτε ένα ειρωνικό σχόλιο. 
Όλα αυτά τα χρησιμοποιούν μόνο στις πορείες των ταξικών συνδικάτων κατά καιρούς.
Και αυτά δεν τα γράφω γιατί ήταν μόνο 40-50 άτομα αλλά επειδή όλο το προηγούμενο διάστημα η λαλίστατη ομάδα της ΠΑΣΚΕ δήλωνε ότι εκπροσωπεί το 60% των εργαζομένων της περιοχής και αυτό το αναπαρήγαγαν τα ΜΜΕ νομιμοποιώντας τους ως εκπροσώπους του Ε.Κ. και των εργαζομένων αποκρύπτοντας ακόμα και δικαστικές αποφάσεις.
Δεν είδα ούτε έναν τίτλο για τους εργατοπατέρες που δεν μπορούν να φέρουν σε μια συγκέντρωση ούτε 10 εργαζόμενους!
Ούτε ένα ρεπορτάζ για το πόσοι εργαζόμενοι από τα σωματεία «μαϊμού» συμμετείχαν!; 
Χιλιάδες ψηφίσανε αλλά κανένας δεν συμμετέχει. Αυτό δεν είναι είδηση?
Όλοι όσοι μιλούν απαξιωτικά για τον συνδικαλισμό, κάνουν έρευνες που δείχνουν πόσο λίγη εμπιστοσύνη απολαμβάνουν οι συνδικαλιστές στην κοινωνία, τους θεωρούν παρωχημένους, βολεμένους κτλ ,
 αντί να τους ξεσκεπάσουν τους κάνουν πλάτες, τους προστατεύουν.
Και αυτό δεν είναι καθόλου παράξενο αφού ΜΜΕ, αστικά κόμματα και κυβερνητικός συνδικαλισμός είναι συγκοινωνούντα δοχεία.
Στόχο έχουν βάλει αυτούς που πραγματικά αγωνίζονται, τους αγωνιστές συνδικαλιστές τα ταξικά σωματεία.
Τους ενώνει η υπεράσπιση της αντιλαϊκής πολιτικής, τα μέτρα που τσακίζουν τους εργαζόμενους.
Οι ηγεσίες στης ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ κάποιων Ε.Κ. είναι δικά τους παιδιά, είναι «σοβαροί» συνομιλητές, είναι εργαλείο στα χεριά των λίγων για να περνάει η πολιτική τους.
Δημιούργημα δικό τους είναι ο «συνδικαλιστής» - εργατοπατέρας
Γι’ αυτό τους λέμε « Συνδικαλιστές» είστε και φαίνεστε!!!
Ευθύνες για την εικόνα του κινήματος έχουν όλοι . Όμως άλλες είναι οι ευθύνες που έχουν να κάνουν με αδυναμίες, παραβλέψεις κτλ. ,και άλλο η συνειδητή επιλογή να προδώσεις την τάξη σου και να γίνεις ο Δούρειος Ίππος των αφεντικών.
Γιατί δεν είμαστε όλοι το ίδιο.
Τους καλώ λοιπόν να πάμε μαζί να τους γνωρίσω τους εκατοντάδες αγωνιστές συνδικαλιστές που απολύθηκαν τα τελευταία χρόνια στην πόλη μας γιατί τολμήσανε να κάνουν απεργία ή να καλέσουν τους εργαζόμενους να γραφτούν στα σωματεία. 
Να δουν την γενναιότητα όλων όσων πάνε με την ανακοίνωση για την απεργία στο εργοστάσιο, στο σουπερ-μάρκετ γνωρίζοντας ότι κινδυνεύουν να απολυθούν. 
Όσους δεν έχουν κάνει τον συνδικαλισμό επάγγελμα, αλλά είναι εκεί στους τόπους δουλείας, κομμάτι των εργαζομένων.
Αυτόν τον συνδικαλισμό φοβούνται, αυτόν θέλουν να απαξιώσουν .
Τους εργοδοτικούς «συνδικαλιστές» τους αφήνουμε στην απαξίωση, να εκπροσωπούν τους εαυτούς τους και τα αφεντικά τους.
Υ.Γ . Οι εταιρίες ενοικίασης εργαζομένων και τα «ινστιτούτα» με τα λεφτά του ΕΣΠΑ δεν θα λείψουν σε κανέναν.
Δεκάδες εκπαιδευτικοί συμμετείχαν στο «μπλοκ» του συλλόγου Δασκάλων σε μια πολύ μεγάλη συγκέντρωση ίσως, την μεγαλύτερη των τελευταίων χρονών!!!!