Μικρό νεκρό πουλί Νουργιάν ντυμένο μετανάστη θα τον αλλάξουμε τον κόσμο!

,,Μικρό νεκρό πουλί Νουργιάν ντυμένο μετανάστη θα τον αλλάξουμε τον κόσμο! 

Θα τον αλλάξουμε για να μην έχει αλλά νεκρά πουλιά Νουριάν και Αϊλάν ντυμένους μετανάστες, για να πάψει η προσφυγιά, για να πάψουν τα παιδιά να δολοφονούνται από βομβαρδισμούς, να πνίγονται κυνηγημένα και να πεθαίνουν από την πείνα, για να πάψουν οι άνθρωποι να γίνονται αντικείμενα εκμετάλλευσης! 

Θα τον αλλάξουμε τον κόσμο μικρό νεκρό πουλί Νουριάν σε πείσμα των ψευτοαριστερών και των συμμάχων τους που σ’ έπνιξαν, αφού πρώτα σε ξεσπίτωσαν και σε ταλαιπώρησαν!,,

Μικρό νεκρό πουλί Νουργιάν ντυμένο μετανάστη!

Μικρό πουλί Νουργιάν στοιβαγμένο στα κλουβιά της «Αριστερής» κυβέρνησης των ιμπεριαλιστικών λυκοσυμμαχιών! 

Μικρό πουλί Νουργιάν που άλλοτε έγινες σκαλοπάτι για να καταφέρουν οι ψευτοαριστεροί να γίνουν κυβέρνηση! Μικρό πουλί Νουργιάν που οι ψευτοαριστεροί θα σου έδιναν χαρτιά για να πας να βρεις τον πατέρα σου στην Γερμανία και αντί γι’ αυτό σε φυλάκισαν σ’ έναν κλουβί και σ’ έπνιξαν τελικά στα νερά του Πειραιά!

Από ποιας γης τα μέρη βρέθηκες εδώ Νουργιάν;! 

Το κορμί του Νουργιάν δεν το κουρέλιασαν οι ανέμοι και την ψυχούλα του δεν την μαστίγωσαν οι κακοί και άδικοι καιροί! 

Οι ψευτοαριστεροί κουρέλιασαν το κορμί του και μαστίγωσαν την ψυχούλα του, οι ψευτοαριστεροί σε αγαστή συνεργασία με την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ, που αφού πρώτα με τις ιμπεριαλιστικές τους επεμβάσεις ξεσπίτωσαν τον Νουργιάν κατόπιν τον έπνιξαν στα νερά του Πειραιά.

«Αριστερά» στρατόπεδα συγκέντρωσης! 

Ο Νουργιάν στοιβαγμένος σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στον τόπο που στοιβάζαν τους κομμουνιστές λίγο πριν τους ξεκάνουν οι ναζί, ο Νουριάν στοιβαγμένος σε τέτοιο στρατόπεδο από κάτι σκουλήκια που διεκδικούν να ονομάζονται χωρίς ντροπή πολιτικοί απόγονοι των διακοσίων του σκοπευτηρίου της Καισαριανής!

Δεν θα ξαναδείς ποτέ την πατρίδα σου Νουριάν! Θα ατενίζεις στην άλλη πλευρά του Αιγαίου τον Αϊλάν που κι εκείνος δεν θα ξαναδεί την πατρίδα του!

 Σας έπνιξαν οι ιμπεριαλιστές!

 Δεν θα μεγαλώσετε ποτέ, δεν θα αγαπήσετε ποτέ, δεν θα ερωτευτείτε ποτέ, δεν θα χαρείτε ποτέ, δεν θα κάτσετε ποτέ κάτω από Χριστουγεννιάτικο δέντρο για να κάνετε όνειρα για το μέλλον! Σας έφαγαν τα σκυλιά οι ιμπεριαλιστές!

Αν μπορείς και μας κοιτάς τώρα Νουργιάν σίγουρα μας κοιτάς καθισμένος τα γόνατα του Ναπολέοντα Σουκαντζίδη! Εκείνος σίγουρα σε πήρε στα γόνατά του γιατί εκείνος μαζί με τους υπόλοιπους της Καισαριανής στάθηκε μπροστά στο Γερμανικό εκτελεστικό απόσπασμα για να μην γίνεις εσύ προσφυγόπουλο και για να μην σε πνίξουν οι ψευτοαριστεροί μαζί με τους νεοναζί συμμάχους τους του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κι αν δεν μας κοιτάς καθισμένος στα γόνατα του Σουκαντζίδη είναι γιατί πρόλαβαν και σ’ ανέβασαν στους ώμους τους οι νεκροί σκαπανείς της Μακρονήσου για να κοιτάς μακριά και να βλέπεις τον πατέρα που δεν σ’ άφηναν να δεις οι ψευτοαριστεροί!

Μικρό νεκρό πουλί Νουργιάν ντυμένο μετανάστη θα τον αλλάξουμε τον κόσμο! 

Θα τον αλλάξουμε για να μην έχει αλλά νεκρά πουλιά Νουριάν και Αϊλάν ντυμένους μετανάστες, για να πάψει η προσφυγιά, για να πάψουν τα παιδιά να δολοφονούνται από βομβαρδισμούς, να πνίγονται κυνηγημένα και να πεθαίνουν από την πείνα, για να πάψουν οι άνθρωποι να γίνονται αντικείμενα εκμετάλλευσης!

 Θα τον αλλάξουμε τον κόσμο μικρό νεκρό πουλί Νουριάν σε πείσμα των ψευτοαριστερών και των συμμάχων τους που σ’ έπνιξαν, αφού πρώτα σε ξεσπίτωσαν και σε ταλαιπώρησαν! 

Και σ’ εκείνο το μεγάλο μνημείο της επανάστασης μπροστά από τους ήρωές της, μπροστά από τον Μπελογιάννη, τον Πλουμπίδη, τον Άρη, την Ηλέκτρα, τον Σουκαντζίδη, την Μίρκα, τον Χρηστάκη, την Συμέλα, το μνημείο των χιλιάδων νεκρών αγωνιστών θα βάλουμε και τα δυο περιστεράκια που πνίγηκαν από τους ιμπεριαλιστές πριν ακόμα γνωρίσουν την ζωή, που θυσιάστηκαν στο βωμό του κέρδους, τον Νουργιάν και τον Αϊλάν! 

Τον Νουργιάν μάλιστα θα τον κάνουμε λίγο μεγαλύτερο για να μην ξεχάσει ποτέ η ανθρωπότητα τους οπορτουνιστές, τους ψευτοαριστερούς δωσίλογους απολογητές του καπιταλισμού που τον έπνιξαν!

Πέτρος Τατ.

ο μικρούλης Αμπ απ’ τη Συρία:

Τι είναι ο άνθρωπος!

Αυτοί οι δύο τύποι είναι Αλγερινοί μετανάστες στη Χίο. Από αυτούς που ζούνε στις δομές φιλοξενίας και περιμένουν την αίτησή τους να εξεταστεί και να πάρουν πόδι για πίσω, το πιθανότερο. 

Τους τράβηξα φωτογραφία σήμερα το πρωί διότι λίγο πριν το κλικ, καθώς περπατούσαμε στην κεντρική οδό της χιώτικης αγοράς, την Απλωταριά, κάμποσα μέτρα πιο πέρα σκόνταψε ή γλύστρισε μια κυρία και έπεσε κάτω, της έφυγαν οι σακούλες από τα χέρια και η τσάντα της και άνοιξαν κατάδρομα.

Τρέξανε τότε 

στο άψε σβήσε οι δυο αυτοί τύποι, οι μόνοι που τρέξανε δηλαδή, και σηκώσανε πάνω την κυρία, της μαζέψανε και τα πράγματα, της δώσανε και την τσάντα της στο χέρι, την ρωτούσανε με νοήματα αν χτύπησε κι εκείνη όταν συνήλθε από την ταραχή της τους ευχαρίστησε και συνέχισε τον δρόμο της, συνέχισαν κι αυτοί τον δικό τους, εγώ όμως δεν συνέχισα, αλλά στάθηκα και τους έβγαλα φωτογραφία.

 Τι είναι ο άνθρωπος όμως ε;

Μετά πήγαμε στον ξενώνα της Μετάδρασης, όπου φιλοξενούνται οι φίλοι μας ο Σ, ο Ρ. ο Αμπ., ανήλικοι πρόσφυγες ασυνόδευτοι. 

Τους πήραμε λιχουδιές, αλλά βρήκαμε εκεί μονάχα τον μικρούλη τον Αμπ. διότι όλοι οι υπόλοιποι είχαν πάει στο γήπεδο για παιχνίδι και προπόνηση.

Ο Αμπ. χάρηκε πολύ και δεν ήθελε να φύγουμε, ήθελε να ρθει μαζί μας. 

Τι να κάνουμε, λάβαμε την άδεια της υπεύθυνης και συνοδεία μιας κοπελιάς της δομής, τον πήραμε βόλτα στην αγορά.

Πήγε μόνος του στο δωμάτιό του και φόρεσε το μπουφανάκι του και φύγαμε. 

Σε όλη τη διαδρομή περπατούσε πάνω στο πεζοδρόμιο δίχως να μας κρατάει και είχε τα χεράκια του μέσα στα μανίκια του μπουφάν λόγω του κρύου. 

Μόλις μπήκαμε στον πεζόδρομο της αγοράς, σταμάτησε μπροστά σε μια βιτρίνα καταστήματος με αθλητικά ρούχα και κόλλησε το μούτρο του στο τζάμι. Πλησίασα και μου έδειξε ένα ζευγάρι πορτοκαλί γαντάκια και μου είπε “αυτό”! 

Μιλάει καλά ελληνικά πια ο Αμπ. 3,5 ετών είναι μόνο και τα ρουφάει όλα σαν σφουγγάρι. 

Μπήκαμε στο κατάστημα και πήραμε τα γάντια.

Μετά πήγαμε και σε άλλα μαγαζιά. 

Τους κέρδισε όλους ο μικρούλης με τη γλύκα του. Είχανε πια να λένε οι μαγαζάτορες για τον τετραπέρατο μικρό απ’ τη Συρία. 

Άμα τον κάνω βόλτα καθημερινά επί μια βδομάδα στην πόλη, θα τον μάθουνε όλοι και δεν θα υπάρχει πια ούτε ένας να βρίζει τους πρόσφυγες. 

Αυτή νομίζω πως είναι μια πολύ καλή μέθοδος αντιρατσιστικών προσεγγίσεων της κοινωνίας.

Από ένα κατάστημα με παιχνίδια πήραμε ποδόσφαιρο, μπάσκετ και μια ομπρέλα με σφυρίχτρα. 

Ήθελε να πάρει και ένα όπλο ο Αμπ., έκανε μάλιστα φασαρία για να το αγοράσουμε, αλλά το χατίρι αυτό δεν του το κάναμε. 

Τι είναι ο άνθρωπος όμως ε; 

Πηγή !!

οι γυναίκες τής Las Patronas:δεν χρειάζονται οφίτσια για να δείξουν την ανθρωπιά τους.

Las Patronas

Επειδή δεν βλάφτει να αισθανόμαστε κάπου-κάπου λίγη πραγματική ανθρωπιά, σήμερα λέω να ταξιδέψουμε. Να πάμε μέχρι το Μεξικό. Όχι κάπου κοσμοπολίτικα αλλά στην μέση του πουθενά, σε μια γωνιά τής επαρχίας Βερακρούζ, ξεχασμένη από θεούς κι ανθρώπους. 

Κάπου εκεί βρίσκεται ένα φτωχοχώρι με το -πολύ κοινό αλλά περήφανο- όνομα La Patrona. Η Προστάτιδα.

Σ' αυτό το χωριό, λοιπόν, στις 14 Φεβρουαρίου 1995, η Μπερνάρντα Ρομέρο Βάσκεζ με την αδελφή της Ρόζα κατέβηκαν στην αγορά για να προμηθευτούν τρόφιμα για την οικογένειά τους. Για να μη χρησιμοποιούμε σχήματα λόγου, ας πούμε ότι πήγαν στο μαγαζί του χωριού και πήραν ψωμί και γάλα για το σπίτι τους.

Καθώς οι δυο αδελφές επέστρεφαν φορτωμένες, χρειάστηκε να σταθούν για λίγο δίπλα στις σιδηροδρομικές γραμμές και να περιμένουν να περάσει το μακρύ τραίνο που ερχόταν από τον Νότο, κουβαλώντας σαλβαδοριανούς, νικαραγουανούς και ονδουρέζους μετανάστες, οι οποίοι κατευθύνονταν προς τα βόρεια σύνορα της χώρας, απ' όπου θα προσπαθούσαν να περάσουν στις ΗΠΑ.

 Δεν ήταν η πρώτη φορά που συνέβαινε το ίδιο πράγμα αλλά αυτή την σημαδιακιά μέρα οι δυο γυναίκες είδαν έναν από τους εξαθλιωμένους επιβάτες να τις κοιτάζει και να φωνάζει Madre, tengo hambre... Μάνα, πεινάω...

 Πριν καλά-καλά καταλάβουν τι έλεγε ο άγνωστος, ακούστηκαν οι ίδιες φωνές από το επόμενο βαγόνι... και από το μεθεπόμενο... 

Στο τέταρτο βαγόνι, η Μπερνάρντα πέταξε ένα καρβέλι ψωμί. Στο πέμπτο, η Ρόζα πέταξε ένα ψωμί κι ένα γάλα... Μέχρι να περάσει το τραίνο, οι δυο αδελφές είχαν μείνει με αδειανές σακκούλες στα χέρια.

Όταν επέστρεψαν στο σπίτι τους με αδειανά χέρια και εξήγησαν στους δικούς τους τι είχε συμβεί, κανένας δεν τις κατσάδιασε. 

Αντιθέτως, οι Ρομέρο Βάσκεζ σκέφτηκαν ότι αυτό ήταν κάτι που θα έπρεπε να ξανακάνουν.

 Έπρεπε, όμως, να οργανωθούν μιας και δεν είχαν οικονομική άνεση να μοιράζουν καθημερινά ψωμί και γάλα. 

Καθ' υπόδειξη της μητέρας τους, της φοβερής Νόρμας, αποφάσισαν να μαγειρέψουν φασόλια, να ψήσουν και μερικές πίτες (τάκος) και να τα κάνουν πακετάκια για να μπορούν να τα πετούν στα διερχόμενα βαγόνια. 

Ενθουσιασμένες, η Μπερνάρντα με την Ρόζα κοινοποίησαν το σχέδιό τους στην γειτονιά, αποσπώντας, προς μεγάλη τους ικανοποίηση, όχι μόνο συγχαρητήρια για την πρωτοβουλία τους αλλά και εκδηλώσεις ενδιαφέροντος για συμμετοχή σ' αυτή.

Από την επόμενη κιόλας μέρα, κάποιες από τις γυναίκες της γειτονιάς το έβαλαν πρόγραμμα. Μόλις οι άντρες τους θα έφευγαν για τις δουλειές τους, εκείνες θα φρόντιζαν να μαγειρέψουν μαζί με το φαΐ των οικογενειών τους και κάτι παραπάνω για τους πεινασμένους των τραίνων. 

Άλλη έφτιαχνε φασόλια, άλλη ρύζι, άλλη τάκος... άλλες ετοίμαζαν μπουκαλάκια με νερό... άλλες συσκεύαζαν... 

Κι όταν περνούσε το τραίνο, βρίσκονταν παραταγμένες δίπλα στις ράγες, 

έτοιμες να μοιράσουν την ανθρωπιά τους σε αγνώστους.

Εκείνη την 14η Φεβρουαρίου 1995 κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι ιδρυόταν μια από τις πιο παράξενες αλλά πιο αυθεντικές (γι' αυτό και πιο ανθρώπινες) "φιλανθρωπικές οργανώσεις" του κόσμου, η Las Patronas. 

Οι Προστάτιδες. 

Επί είκοσι δύο χρόνια, καθημερινά, οι γυναίκες τής Las Patronas ψήνουν εκατοντάδες τάκος και μαγειρεύουν δεκάδες κιλών φασόλια και ρύζι, με τα οποία έχουν ταΐσει αμέτρητες χιλιάδες πεινασμένων. Τί κι αν η "οργάνωση" δεν έχει ΑΦΜ, καταστατικό, διοικητικό συμβούλιο ή τραπεζικό λογαριασμό; 

Η Μπερνάρντα, η Ρόζα, η Νόρμα, η Τέρε, η Λεονίλα, η Τόνια, η Κάρλα, η Καρίλα, η Νίλα, η Μπιάνκα, η Χούλια, η Λούπε, η Ντόνια Τέρε, η Λορένα, η Μαριέλα, η Σόνια και η Σοφία δεν χρειάζονται οφίτσια για να δείξουν την ανθρωπιά τους. 

Η έλλειψη νομικής αναγνώρισης δεν εμπόδισε ούτε την Εθνική Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ούτε την ίδια την κυβέρνηση του Μεξικού να τις βραβεύσουν το 2013.

Πάντως, η καθιέρωση των Las Patronas κάθε άλλο παρά εύκολη ήταν. 

Όχι τόσο επειδή είχαν να αντιμετωπίσουν την καχυποψία των ανδρών όσο επειδή βρήκαν απέναντί τους την... επίσημη εκκλησία!

 Όπως καταγγέλλουν οι ιερείς Αλεχάντρο Σολαλίντε και Φραίυ Τόμας Γκονζάλες, "τα μέλη τής Καθολικής Εκκλησίας δεν ενεργούν ως ποιμένες αλλά ως υπάλληλοι του Βατικανού". 

Σύμφωνα με τους δυο ιερείς, η αρχιεπισκοπή δημιουργεί προβλήματα στην Las Patronas επειδή ταυτίζεται με την επιθυμία των ΗΠΑ να μη διευκολύνονται καθ' οιονδήποτε τρόπο οι μετανάστες στο ταξίδι τους προς βορρά. 

Ο Γκονζάλες υποστηρίζει ότι άκουσε με τ' αφτιά του πως η επίσημη εκκλησία έχει αποκηρύξει τις Las Patronas "επειδή δεν δρουν σε συνεννόηση με την επισκοπή τής Κόρδοβας, δεν λειτουργούν εξ ονόματος της επισκοπής και, παρ' όλο που είναι πιστοί καθολικοί, δεν είναι υπάκουα μέλη τής εκκλησίας" ("Iglesia acosa a Las Patronas y a curas que defienden migrantes", Animal Politico, 20/8/2013).

Στο μεταξύ, οι "προστάτιδες" συνεχίζουν το έργο τους, έστω κι αν δεν έχουν την συμπαράσταση της εκκλησίας. 

Εκείνο που μάλλον τις νοιάζει περισσότερο είναι ότι έχουν κερδίσει την συμπαράσταση των μηχανοδηγών, οι οποίοι κόβουν πλέον ταχύτητα όταν τις βλέπουν παραταγμένες δίπλα στις ράγες... 

ΥΓ: Δείτε οπωσδήποτε το παραπάνω πεντάλεπτο βιντεάκι. Το χαμόγελο της κυρούλας που μένει με την αδειανή σακκούλα στο χέρι όταν φεύγει το τραίνο, έχει ανεκτίμητη αξία.

πηγή !!

το «αμερικάνικο όνειρο» των Ελλήνων Μεταναστών:

Από το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης, χιλιάδες νέοι έχουν φύγει μετανάστες, αναζητώντας δουλειά στο εξωτερικό. 

Γύρω τους στήνεται μια πολυκερδής επιχείρηση προπαγάνδας από το αστικό κράτος, που υπόσχεται τη «Γη της Επαγγελίας», με σταθερή δουλειά και υψηλούς μισθούς, προσφέροντας μια «επιλογή» για μια καλύτερη ζωή.

Όμως ο ξεριζωμός του εργάτη από τη γη που γεννήθηκε δεν είναι επιλογή του. Τον επιβάλλει το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, που δημιουργεί και συντηρεί την ανεργία και τη φτώχεια, ιδιαίτερα στην περίοδο της καπιταλιστικής κρίσης, και από την άλλη στέλνει τους μετανάστες στις χώρες υποδοχής ως φτηνό εργατικό δυναμικό, χωρίς δικαιώματα, για να αυξάνουν τα μονοπώλια τα κέρδη τους και να ρίχνουν την τιμή της εργατικής δύναμης για όλη την εργατική τάξη.

Αυτό το σύστημα είναι που στέλνει τους Έλληνες εργαζόμενους, εξαιτίας της κρίσης του, σε μακρινούς προορισμούς, όπως η Νέα Υόρκη στις ΗΠΑ.

Σε τι συνθήκες όμως ζουν και εργάζονται οι μετανάστες στη λεγόμενη «Γη της Επαγγελίας»;

Στη Νέα Υόρκη, οι μετανάστες μπορούν όντως να βρουν δουλειά, κυρίως στις κατασκευές. 

Εργάζονται στην οικοδομή χωρίς προστατευτικά μέσα, χωρίς συγκεκριμένο ωράριο, το οποίο παρατείνεται κατά πολλές ώρες λόγω της αυξημένης κίνησης. 

Οι υπερωρίες, ακόμα και η δουλειά σε γιορτές και αργίες, δεν πληρώνονται, ενώ το χειμώνα οι οικοδόμοι μπορεί να κάνουν μέρες να δουν μεροκάματο, λόγω των βαριών καιρικών συνθηκών.

Το μεροκάματο είναι 100-120 δολάρια, χρήματα που ακούγονται αλλά δεν είναι ικανοποιητικά. 

Γιατί το νοίκι για ένα δωμάτιο ή για ένα υπόγειο αρχίζει από τα 1000-1200 δολάρια – τουλάχιστον 10 μέρες δουλειάς – ενώ ένα διαμέρισμα κοστίζει τουλάχιστον 1500-2000 δολάρια το μήνα. 

Το κόστος διαβίωσης αυξάνεται κατά πολύ αν συνυπολογίσουμε λογαριασμούς, τηλέφωνο, ρούχα, εισιτήρια, φαγητό, πολύ περισσότερο μια έξοδο.

 Όσο για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, ουσιαστικά εύχονται να μην χρειαστούν γιατρό ή φάρμακα, γιατί είναι πανάκριβα παρά τα μεγάλα λόγια που ακούστηκαν και στην Αθήνα πρόσφατα με τον ερχομό του Ομπάμα για το λεγόμενο Obamacare.

Η πάλη για να διεκδικήσουν οι εργαζόμενοι καλύτερα ωράρια ή μεροκάματα, γενικότερα καλύτερες συνθήκες ζωής, μέσα από σωματεία ή συνδικαλιστικές οργανώσεις περνά μέσα από μεγάλα εμπόδια μιας άσχημης κατάστασης που έχουν επιβάλει η καπιταλιστική εργοδοσία στις ΗΠΑ με την κυριαρχία του εργοδοτικού συνδικαλισμού.

Πέρα από την εκμετάλλευση από τους εργοδότες, ιδιαίτερα όσοι είναι χωρίς χαρτιά, ζουν με το φόβο μην τους συλλάβουν για κάποια μικροπαράβαση ή μην τους σταματήσουν στο λεωφορείο ή στο μετρό, γιατί αυτό αυτόματα σημαίνει απέλαση. Άλλωστε επί Ομπάμα, τον οποίο υποδέχτηκε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ πρόσφατα μετά βαΐων και κλάδων, έγιναν 2 εκατ. απελάσεις και τώρα επί Τραμπ θα δοθεί ανάλογη συνέχεια...

Για τους μετανάστες στη Νέα Υόρκη και αλλού, μία είναι η προοπτική: Να οργανώσουν την πάλη τους μέσα από τις επιτροπές αγώνα μεταναστών για καλύτερες συνθήκες δουλειάς και ζωής στις χώρες υποδοχής, αλλά και στην Ελλάδα, να παλέψουν στο πλάι της αμερικάνικης εργατικής τάξης απέναντι στον ίδιο αντίπαλο τους εκμεταλλευτές και την τάξη τους.

Η Λέσχη Φίλων του ΚΚΕ στη Νέα Υόρκη αγωνίζεται σταθερά για πλήρη δικαιώματα στην αμοιβή, την υγεία – πρόνοια, για μόνιμη και σταθερή δουλειά για τους μετανάστες από την πρώτη μέρα παραμονής τους, για νομιμοποίηση τους με πλήρη δικαιώματα. 

Καλεί τους Έλληνες μετανάστες να οργανωθούν να συμβάλουν ώστε να δυναμώσει αποφασιστικά η ταξική ενότητα Ελλήνων και Αμερικάνων εργαζομένων, να δυναμώσει η πάλη στους χώρους δουλειάς. 

Να παλέψουν για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου που γεννά τη φτώχεια, την ανεργία, τον ξεριζωμό των εργατών.

Του Γιάννη Πάνου