οι επαγγελματίες της οπορτουνιστικής εξαπάτησης:

«Λαφαζανισμός», ανώτατο στάδιο του οπορτουνισμού

ΑΠΟ ΣΦΥΡΟΔΡΕΠΑΝΟΣ ΣΤΟ ΟΚΤ 15, 2016

Έγραψε  ο Νίκος Μόττας*//

Το ότι ο οπορτουνισμός, στην προσπάθεια του να εγκλωβίσει και να αποπροσανατολίσει εργατικά-λαϊκά στρώματα, είναι αδίστακτος το γνωρίζαμε. 

Όπως επίσης γνωρίζαμε τον τυχοδιωκτισμό και την υποκρισία των οπορτουνιστών στην προσπάθεια τους να καμουφλάρουν την αστική τους ιδεολογία με επαναστατικό μανδύα. 

Ωστόσο, η πρόσφατη θρασύτατη επίθεση της«Λαϊκής Ενότητας» ενάντια στο ΚΚΕ, μέσα από την ιστοσελίδα Iskra, πάει τον ξεδιάντροπο οπορτουνισμό ένα βήμα παραπέρα. 

Σε ένα ρεσιτάλ πολιτικής χυδαιότητας, ο/η αρθρογράφος της Iskra ούτε λίγο, ούτε πολύ, κατηγορεί το ΚΚΕ πως με την στάση του… «κάνει ένα θείο δώρο στην κυβέρνηση Τσίπρα και τομνημονιακό σύστημα»! 

Με πιο απλά λόγια, οι πρώην συνοδοιπόροι του ΣΥΡΙΖΑ και κ.Τσίπρα, μιλούν για συνευθύνη ΚΚΕ-κυβέρνησης! Τα γράφουν και δεν ντρέπονται…

Πως, όμως, να ντραπούν οι επαγγελματίες της οπορτουνιστικής εξαπάτησης; 

Είναι, άλλωστε, οι ίδιοι που:

• Υπήρξαν λαμπροί συμπαραστάτες και αρωγοί του κ.Τσίπρα και της «πρώτης φοράς Αριστερά» που θα «έσκιζε τα μνημόνια» και θα καταργούσε όλα τα μέτρα λιτότητας «με ένα νόμο και σε ένα άρθρο». Ήταν οι ίδιοι που, από κοινού με τον κ.Τσίπρα, πούλησαν στο λαό αυταπάτες επί αυταπατών με το περίφημο «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» και την «Ευρώπη που αλλάζει».

• Στρογγυλοκάθησαν σε υπουργικές καρέκλες της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ προσυπογράφοντας, μεταξύ άλλων, Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου. Η ΠΝΠ της «πρώτης φοράς Αριστερά» που ψηφίστηκε τον Απρίλη του 2015 φέρει φαρδιά πλατιά τις υπογραφές σημερινών στελεχών της ΛΑ.Ε (Λαφαζάνης, Στρατούλης, Βαλαβάνη κλπ).

• Από υπουργικές θέσεις έκαναν υποκλίσεις στα αφεντικά της Gazprom, επιχειρώντας να κλείσουν κερδοφόρες (για εγχώριους επιχειρηματικούς ομίλους) συμφωνίες με ρωσικά μονοπώλια στους τομείς της ενέργειας. Ήταν τότε που, ως Υπουργός Παραγωγικής Ανασυγκρότησης, ο Π. Λαφαζάνης έδινε διαβεβαιώσεις προς το κεφάλαιο ότι “η κυβέρνηση είναι ανοιχτή σε ιδιωτικές επενδύσεις για την εκμετάλλευση λιγνιτωρυχείων και την κατασκευή λιγνιτικών μονάδων ηλεκτροπαραγωγής…”.

• Στήριζαν ολόψυχα την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ακόμη κι’ όταν αυτή είχε φέρει και είχε ψηφίσει στη Βουλή το τρίτο Μνημόνιο! «Καταψηφίζουμε το Μνημόνιο, στηρίζουμε ολόθερμα και ολόψυχα την κυβέρνηση» δήλωνε ο Π.Λαφαζάνης αμέσως μετά την ψήφιση του μνημονίου. Είχε προηγηθεί η συμφωνία-προοίμιο του «αριστερού μνημονίου» του Eurogroup, της 20ης Φλεβάρη 2015, την οποία στήριξαν αλλά… δεν ήθελαν να έρθει στη Βουλή για να μην εκτεθούν!

Να τι έλεγε ο, τότε αναπληρωτής Υπουργός Κοινωνικής Ασφάλισης και νυν στέλεχος της ΛΑ.Ε, Δημήτρης Στρατούλης: «(…) Απορώ με τη βιασύνη της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ. Αυτοί μέσα στο μυαλό τους έχουν ότι αυτό είναι ένα μνημόνιο όπως αυτά που υπέγραφαν αυτοί και βιάζονται όσο το δυνατόν γρηγορότερα έρθει, για να το ψηφίσουν ως μνημόνιο. Εμείς τους λέμε ότι δεν είναι μνημόνιο και γι’ αυτό δε χρειάζεται να έρθει και να ψηφιστεί από τη Βουλή (…) Δε θα κάνουμε τη χάρη στο ΚΚΕ, που λέει να έρθει η συμφωνία στη Βουλή για να την ψηφίσει ο ΣΥΡΙΖΑ και να εκτεθεί» (ΑΝΤ1, 28/2/2015). Τελικά, μαζί με το κόμμα τους, τον ΣΥΡΙΖΑ, εκτέθηκαν ανεπανόρθωτα και οι ίδιοι.

• Συνέχιζαν την προσπάθεια εξαπάτησης και εγκλωβισμού του λαού ενώ γνώριζαν ότι, πριν το δημοψήφισμα της 5ης Ιούλη 2015, η συγκυβέρνηση τους (με 47σέλιδη πρόταση) είχε συμφωνήσει με τους δανειστές ασχέτως του αποτελέσματος της κάλπης. Να τι έλεγε στην Ειδική Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής ο Π. Λαφαζάνης: «Πρόκειται για ένα κείμενο που αποτελεί απόρροια συμβιβασμών, που έχει συντελεστεί κατόπιν πολύμηνων συζητήσεων με τους λεγόμενους “θεσμούς”. Και αυτό είναι μια πρόταση της κυβέρνησης κατ’ ελάχιστον, προκειμένου να βρεθεί μια συμβιβαστική συμφωνία η οποία θα είναι θετική για την ελληνική πλευρά. Περί αυτού πρόκειται (…) Περιέχει αμοιβαίες υποχωρήσεις προκειμένου να βρεθούν συναινετικές λύσεις» (5/6/2015). Την ίδια στιγμή, το ακριβώς αντίθετο απ’ το Λαφαζάνη υποστήριζε ο συνοδοιπόρος του Στ.Λεωτσάκος: «Οι 47 σελίδες δεν είναι πρόταση της κυβέρνησης… Η πρόταση της κυβέρνησης είναι οι προγραμματικές της δεσμεύσεις (…)» (ΑΝΤ1, 8/6/2015). 

Συνειδητή πολυγλωσσία, αισχρός τυχοδιωκτισμός και άλλα λόγια ν’αγαπιόμαστε.

• Παρίσταναν τους «κωφούς» και τους «μουγγούς» όταν η συγκυβέρνηση στην οποία συμμετείχαν έβαζε τη χώρα ακόμη βαθύτερα στους ενδοιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς προσφέροντας μάλιστα, δια στόματος Καμμένου, νέα στρατιωτική βάση στο ΝΑΤΟ! 

Που ήταν επί επτά μήνες οι κύριοι της «Λαϊκής Ενότητας» (που είχαν και υπουργική θέση στο Υπουργείο Άμυνας) όταν βάθαινε η ΝΑΤΟποίηση του Αιγαίου και η κυβέρνηση της Αριστεράς αναδεικνύονταν στον καλύτερο μαθητή της ΝΑΤΟϊκής συμμαχίας; 

Γιατί βγαίνουν τώρα στα «κεραμίδια» υποδυόμενοι, τάχα, τους αντι-ιμπεριαλιστές και τότε σιωπούσαν;

Η «Λαϊκή Ενότητα» είναι πολιτικό παιδί του ΣΥΡΙΖΑ. 

Βασίζει την πολιτική της ύπαρξη στο κάλπικο δίλημμα «μνημόνιο-αντιμνημόνιο», το οποίο σερβίρει με γερές δόσεις δραχμολαγνείας και επαναστατικής φανφάρας. 

Οι κύριοι της ΛΑ.Ε. έχουν ως πολιτικό και ιδεολογικό τους «ευαγγέλιο» τη μυθοπλασία της δήθεν φιλολαϊκής διαχείρησης του Καπιταλισμού, της καπιταλιστικής Ελλάδας της δραχμής, συσκοτίζοντας έτσι τον πραγματικό αντίπαλο του εργαζόμενου λαού: την τάξη των καπιταλιστών, την εξουσία των μονοπωλίων, την ταξική φύση του ίδιου του αστικού κράτους το οποίο η ΛΑ.Ε. φιλοδοξεί να διαχειριστεί.

Το θράσος με το οποίο εγκαλούν το ΚΚΕ- επειδή αρνείται να συμπράξει στο φθηνό θέατρο σκιών που οι ίδιοι έχουν στήσει- είναι παροιμιώδες. 

Αν είναι κάποιοι που πρέπει να απολογηθούν στα λαϊκά στρώματα και την εργατική τάξη, για την στήριξη που παρείχαν στη μνημονιακή συγκυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου, αυτοί είναι οι κύριοι της «Λαϊκής Ενότητας».

Αν είναι κάποιοι που οφείλουν να ντρέπονται για την πλάτη που έβαλαν στον εξευτελισμό και το κουρέλιασμα της έννοιας της Αριστεράς από τον ΣΥΡΙΖΑ, αυτοί είναι οι κύριοι της «Λαϊκής Ενότητας». 

Ασφαλώς, από τους εκπροσώπους του «Λαφαζανισμού», από αυτούς που στο διάβα της πολιτικής τους ιστορίας επιχείρησαν (ανεπιτυχώς) να διαλύσουν το ΚΚΕ το 1990, που πρωτοστάτησαν στον Συνασπισμό που ψήφιζε την Συνθήκη του Μάαστριχτ το 1992, που έπαιξαν στο «χρηματιστήριο» του αστικού πολιτικού συστήματος την υποτιθέμενη ιδεολογία τους, δεν περιμένει κανείς αυτοκριτική.

Τον δρόμο της λαϊκής εξαπάτησης, της κουτοπονηριάς και του τυχοδιωκτισμού που επέλεξαν θα τον περπατήσουν μόνοι, μαζί με τα υπόλοιπα οπορτουνιστικά-ρεφορμιστικά μορφώματα με τα οποία έχουν πολιτικά «συμπεθεριάσει».

 Το ΚΚΕ και το μαζικό εργατικό-λαϊκό κίνημα, οι «επιστήμονες του οπορτουνισμού» –όπως τους χαρακτήριζε ο Χαρίλαος Φλωράκης- δεν κατάφεραν, ούτε πρόκειται να καταφέρουν να το βάλουν στο τσεπάκι τους.

* υποψ. διδάκτωρ πολιτικών επιστημών και ιστορίας

πηγή:  Ατέχνως 

Φιντέλ: Πώς έγινα Κομμουνιστής !!👌👍

#μια μέρα, 

έπεσε στα χέρια μου ένα αντίγραφο του Κομμουνιστικού Μανιφέστου 

– του ξακουστού Κομμουνιστικού Μανιφέστου! – 

και διάβασα μερικά πράγματα που δεν ξέχασα ποτέ… 

Τι φράσεις, τι αλήθειες! 

Και βλέπαμε εκείνα τα πράγματα κάθε μέρα! 

Ένιωθα σαν μικρό ζώο που γεννήθηκε σ’ ένα δάσος το οποίο δεν καταλάβαινε. Τότε, εντελώς ξαφνικά, βρίσκει ένα χάρτη εκείνου του δάσους – μια περιγραφή, μια γεωγραφία εκείνου του δάσους και όλων μέσα σ’αυτό. Τότε ήταν που βρήκα τον προσανατολισμό μου.#

Φιντέλ Κάστρο: Πώς έγινα Κομμουνιστής

Επιμέλεια: Νίκος Μόττας //

Φέτος, ο ιστορικός ηγέτης της Κουβανικής Επανάστασης συμπληρώνει τα 90 του χρόνια, έχοντας βάλει ανεξίτηλη την σφραγίδα του στην Ιστορία του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα, για την Κούβα, τη Λατινική Αμερική, τον Σοσιαλισμό. Το παρακάτω κείμενο αποτελεί σύνθεση απαντήσεων που έδωσε ο Φιντέλ Κάστρο σε ερωτήσεις φοιτητών στο Πανεπιστήμιο Κονσεψιόν (Universidad de Concepción) στην Χιλή, στις 18 Νοέμβρη 1971. Το παραθέτουμε ως ενδιαφέρουσα και διδακτική μαρτυρία ενός ανθρώπου που αναμετρήθηκε στα ίσα με την Ιστορία και δικαιώθηκε.

Ήμουν γιός ενός γαιοκτήμονα – αυτό ήταν ένας λόγος για να είμαι αντιδραστικός. Μορφώθηκα σε θρησκευτικά σχολεία όπου πήγαιναν τα παιδιά των πλουσίων – ένας ακόμα λόγος για να είμαι αντιδραστικός. Ζούσα στην Κούβα, όπου όλες οι ταινίες, οι εκδόσεις και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ήταν “Made in USA” – ένας τρίτος λόγος για να είμαι αντιδραστικός. Σπούδασα σ’ ένα πανεπιστήμιο όπου απο 15.000 φοιτητές, μόνο τριάντα ήταν αντιιμπεριαλιστές κι εγώ ήμουν ένας απο εκείνους τους τριάντα στο τέλος. Όταν μπήκα στο πανεπιστήμιο, μπήκα ως γιος γαιοκτήμονα – και για να κάνουμε τα πράγματα χειρότερα, ήμουν πολιτικά αγράμματος!

… Και κάτι άλλο. Κανένα κομματικό μέλος, κανένας κομμουνιστής, κανένας σοσιαλιστής ή εξτρεμιστής δε με πήρε με το μέρος του να με κατηχήσει. Όχι. Μου έδωσαν ένα μεγάλο, βαρύ, διαβολεμένο, πληχτικό και ανυπόφορο διδακτικό βιβλίο που προσπαθούσε να εξηγήσει την πολιτική οικονομία από αστική άποψη – αυτό το πράγμα το έλαγαν πολιτική οικονομία!

Κι’ αυτό το ανυπόφορο βιβλίο παρουσίαζει τις κρίσεις της υπερπαραγωγής και άλλα τέτοια προβλήματα σαν τα πιο φυσικά στον κόσμο. Εξηγούσε πως στη Βρετανία, όταν υπήρχε αφθονία κάρβουνου, υπήρχαν εργάτες που δεν είχαν καθόλου, γιατί σύμφωνα με τους αδυσώπητους φυσικούς και αμετάβλητους νόμους της ιστορίας, της κοινωνίας και της φύσης, παρουσιάζονται αναπόφευκτα κρίσεις υπερπαραγωγής και όταν παρουσιάζονται, φέρνουν ανεργία και πείνα. Δηλαδή, όταν υπάρχει πολύ κάρβουνο, οι εργάτες κρυώνουν και πεινούν!

Έτσι εκείνος ο γιός του γαιοκτήμονα, που είχε μορφωθεί σε αστικά σχολεία και σύμφωνα με την αμερικανική προπαγάνδα, άρχισε να σκέπτεται ότι κάτι έφταιγε σ’ αυτό το σύστημα, κάτι δεν έβγαζε νόημα…

Σαν γιός ενός φτωχού ανθρώπου που αργότερα έγινε μεγάλος γαιοκτήμονας, είχα τουλάχιστον το πλεονέκτημα να ζω στην εξοχή, με τους χωρικούς, με τους φτωχούς, που ήταν όλοι φίλοι μου. Αν ήμουν εγγονός γαιοκτήμονα, είναι πολύ πιθανό ότι ο πατέρας μου θα με είχε φέρει να ζήσω στην πρωτεύουσα, σε κάποια υπεραριστοκρατική συνοικία κι εκείνοι οι θετικοί παράγοντες που διέθετα, δεν θα μπορούσαν να επιζήσουν λόγω της επιρροής του περιβάλλοντος. Ο εγωϊσμός και άλλα αρνητικά χαρακτηριστικά που έχουμε εμείς οι άνθρωποι, θα είχαν επικρατήσει.

Ευτυχώς, τα σχολεία στα οποία σπούδασα, ανέπτυξαν μερικούς απο τους θετικούς παράγοντες. Ένας ορισμένος ιδεαλιστικός ορθολογισμός, μια ορισμένη έννοια του καλού και του κακού, του δίκαιου και του άδικου, κι’ ένα ορισμένο πνεύμα εξεγερτικότητας ενάντια στις επιβολές και την καταπίεση, με οδήγησαν σε μια ανάλυση της ανθρώπινης κοινωνίας και με μετέτρεψαν σε αυτό που αντιλήφθηκα αργότερα πως ήταν ουτοπικός κομμουνιστής. Εκείνο το διάστημα, δεν είχα ακόμα την καλή τύχη να γνωρίσω έναν κομμουνιστή ή να διαβάσω κάποιο κομμουνιστικό ντοκουμέντο.

Λοιπόν, μια μέρα, έπεσε στα χέρια μου ένα αντίγραφο του Κομμουνιστικού Μανιφέστου – του ξακουστού Κομμουνιστικού Μανιφέστου! – και διάβασα μερικά πράγματα που δεν ξέχασα ποτέ… Τι φράσεις, τι αλήθειες! Και βλέπαμε εκείνα τα πράγματα κάθε μέρα! Ένιωθα σαν μικρό ζώο που γεννήθηκε σ’ ένα δάσος το οποίο δεν καταλάβαινε. Τότε, εντελώς ξαφνικά, βρίσκει ένα χάρτη εκείνου του δάσους – μια περιγραφή, μια γεωγραφία εκείνου του δάσους και όλων μέσα σ’αυτό. Τότε ήταν που βρήκα τον προσανατολισμό μου. Ρίξτε μια ματιά τώρα και δείτε αν οι ιδέες του Μαρξ δεν ήταν δίκαιες, σωστές κι εμπνευσμένες. Αν δεν είχαμε βαδίσει τον αγώνα μας σ’αυτές, δεν θα ήμασταν εδώ τώρα! Δεν θα ήμασταν εδώ!

Λοιπόν, ήμουν κομμουνιστής; Όχι. 
Ήμουν ένας άνθρωπος που ήταν αρκετά τυχερός να ανακαλύψει μια πολιτική θεωρία, ένας άνθρωπος που πιάστηκε στη δίνη της πολιτικής κρίσης της Κούβας πολύ καιρό πριν γίνει ολοκληρωμένος κομμουνιστής. 
Συνέχισα να εξελίσσομαι. 
Έπειτα, είχα την ευκαιρία να γνωρίσω τον ιμπεριαλισμό πιο χειροπιαστά απ’ ότι τον είχα γνωρίσει από το βιβλίο του Λένιν. Τον γνώρισα στην Κούβα, σε απόσταση μόνο 150 χιλιομέτρων από αυτόν. Είχα την ευκαιρία να γνωρίσω τον ιμπεριαλισμό – τον χειρότερο και πιο επιθετικό απ’ όλους… Και πιστεύω ότι η ζωή μου έδωσε μια καλύτερη κατανόηση της πραγματικότητας.

Μ’ έκανε περισσότερο επανάστατη, περισσότερο σοσιαλιστή, περισσότερο κομμουνιστή.

Πηγή: Ελληνικό Αρχείο Τσε Γκεβάρα.

(Τέρενς Κάνον, «Η Επαναστατική Κούβα», Εκδ. Χοσέ Μαρτί, 1987.)

ΤΣΕ ΓΚΕΒΑΡΑ: ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΣΤΟΝ ΦΙΔΕΛ, 1956.

Πάμε,
φλογερέ προφήτη της αυγής,
από τα κρυμμένα κι εγκαταλελειμμένα μονοπάτια,
να λευτερώσουμε το κροκοδειλί πράσινο που τόσο αγαπάς.
Πάμε,
νικητές αυτών που μας ταπεινώνουν, με το πνεύμα
γεμάτο από επαναστατημένα αστέρια του Μαρτί,
ας ορκιστούμε να θριαμβέψουμε ή να πεθάνουμε
Όταν αντηχήσει ο πρώτος πυροβολισμός και ξυπνήσει
μέσα στην παρθενα έκπληξη όλο το αντάρτικο,
στο πλάι σου, θα πολεμήσουμε
θά ΄μαστε εκεί.
‘Οταν η φωνή σου θ΄απλωθει στους τέσσερις ανέμους
αγροτική μεταρρύθμιση, δικαιοσύνη, ψωμί, λευτεριά,
στο πλάι σου, με τις ίδιες λέξεις,
θα΄΄μαστε εκεί.
Κι όταν θα ΄ρθει στο τέλος του ταξιδιού
η σωτήρια επιχείρηση κατά του τυράννου,
στο πλευρό σου, προσδοκώντας την τελευταία μάχη,
θά΄μαστε εκεί.
Την ημέρα που το θηρίο θα γλείψει το πλευρό του λαβωμένο
από της εθνικοποίησης το βέλος,
στο πλάι σου, με την καρδιά περήφανη,
θα ΄μαστε εκεί.
Μη σκεφτείς ότι τούτα τα έντομα τα παρασημοφορεμένα
και φορτωμένα δώρα,
μπορούνε να κάμψουνε την πιστη μας.
Τους ζητάμε όπλο, βόλια κι ένα βουνό
Τίποτα παραπάνω.
Κι αν το σίδερο έρθει να διακόψει το ταξιδι μας
ζητάμε ένα σεντόνι από κουβανέζικα δάκρυα
για να σκεπάσουμε τα κόκαλα των ανταρτών
που θα πάρει μαζί το το ρεύμα της αμερικάνικης ιστορίας.

CHE, Μεξικό , 1956

Μετάφραση : ΔΑΝΑΗ ΣΤΡΑΤΗΓΟΠΟΥΛΟΥ
“ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ” 18 Οκτώβρη 1987

Διαμόρφωση κειμένου: Viva La Revolucion

Ποιοί έφτιαξαν τους ταγματ'αλήτες k o "μελιγαλάς"

Έγραψε: ο Νίκος Μόττας* //

Εδώ και πολλές δεκαετίες, κάθε Σεπτέμβρη, η κωμόπολη του Μελιγαλά Μεσσηνίας γίνεται το επίκεντρο ακροδεξιών, φασιστικών συναθροίσεων στις οποίες τιμούνται τα…ηρωϊκά «θύματα των κομμουνιστοσυμμοριτών». 
Το ακροδεξιό πολιτικό «πανηγύρι» στο Μελιγαλά κρατάει χρόνια. Από το 1953, με την ανοχή και στήριξη του αστικού πολιτικού συστήματος, ξεκίνησε στην περιοχή η τέλεση ετήσιων εκδηλώσεων μνήμης. Η Χούντα αναβάθμισε το γεγονός προσθέτοντας επισημότητα στις φασιστοσυνάξεις του Μελιγαλά- το 1967 παραβρέθηκε ο αρχιπραξικοπηματίας Παττακός, ενώ την επόμενη χρονιά ήταν η σειρά του «αντιβασιλέα» Ζωιτάκη. Τα τελευταία χρόνια πρωταγωνιστικό ρόλο στις εκδηλώσεις έχει η ναζιστική-εγκληματική συμμορία της Χρυσής Αυγής που δε χάνει ευκαιρία να τιμά τους πολιτικούς της προγόνους με συνθήματα τύπου «Τιμή στους χίτες και  ταγματασφαλίτες».

Παράλληλα με τις φασιστοσυνάξεις του Μελιγαλά ξεδιπλώνεται, εδώ και πολλά χρόνια, μια προσπάθεια διαστρέβλωσης της ιστορικής αλήθειας και των πραγματικών γεγονότων της εποχής εκείνης. Η προσπάθεια αυτή δεν περιορίζεται ασφαλώς μονάχα στον χοντροειδή, λυσσασμένο αντικομμουνισμό του χρυσαυγίτικου εσμού. Βασικό ρόλο στη χυδαία παραποίηση της ιστορίας παίζει η σοβαροφανής αστική ιστοριογραφία του λεγόμενου «νέου κύματος» που εκπροσωπούν καθηγητές όπως οι περίφημοι κ.κ. Μαραντζίδης και Καλύβας.

Στο πλαίσιο αυτό επιχειρείται:

 α) Να συκοφαντηθούν οι αγώνες του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, του ΔΣΕ και ευρύτερα το ΚΚΕ και η ταξική πάλη, β) Να αθωωθεί στην συνείδηση του λαού το αστικό πολιτικό σύστημα και οι επιλογές της εγχώριας πλουτοκρατίας και γ) Να παρουσιαστούν τα Τάγματα Ασφαλείας και οι λοιπές εγκληματικές δωσιλογικές συμμορίες δήθεν ως πατριωτικές οργανώσεις.

Με βάση τα παραπάνω, οι αναθεωρητές της Ιστορίας επιχειρούν να κάνουν το άσπρο-μαύρο αναφορικά με τα γεγονότα του Μελιγαλά. 
Για να το πετύχουν αυτό δε διστάζουν, ούτε λίγο ούτε πολύ, να παρουσιάσουν τη δράση των Ταγμάτων Ασφαλείας ως… άμυνα και αντίσταση πληθυσμών και οργανώσεων απέναντι στην υποτιθέμενη βία του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ!

Σε ένα όργιο παραχάραξης της Ιστορίας γράφει, λόγου χάρη, ο καθ. Στάθης Καλύβας: «Η εκστρατεία δολοφονίας αμάχων που διεξήγαγε το ΕΑΜ το χειμώνα του 1943-44 δεν περιορίστηκε στην Αργολίδα. Ένα παρόμοιο κύμα δολοφονιών σάρωσε ολόκληρη την Πελοπόννησο, ενδεχομένως και ολόκληρη τη χώρα» [1]. 

Στο ίδιο μήκος κύματος και ο πολυσυζητημένος βρετανός ιστορικός Mark Mazower, ο οποίος δικαιολογεί τις θηριωδίες των Γερμανών Ναζί και των ταγματασφαλιτών ως αποτέλεσμα της… ΕΑΜικής βίας! Να τι γράφει: «η Αριστερά με τις συστηματικές δολοφονίες πολιτικών αντιπάλων της, πυροδότησε τα αντίποινα των Γερμανών και των Ταγμάτων Ασφαλείας» [2].

Τα Τάγματα Ασφαλείας, που συγκροτήθηκαν στα τέλη του 1943 από την κατοχική κυβέρνηση του Ι.Ράλλη, ήταν γέννημα της αστικής τάξης και εντάχθηκαν στους αστικούς σχεδιασμούς για την μεταπολεμική εξέλιξη της κατάστασης στη χώρα. Σκοπός τους ήταν να αποτελέσουν την οπισθοφυλακή των Γερμανών όταν αυτοί θα αποχωρούσαν, ώστε να απασχολήσουν και να φθείρουν τον ΕΛΑΣ μέχρι την έλευση των «συμμαχικών» βρετανικων δυνάμεων. 

Σύμφωνα με τον ίδιο τον κατοχικό πρωθυπουργό Ράλλη «ήτο απαραιτητος ανάγκη να υπάρχουν τμήματα απολύτως εθνικιστικά, δυνάμενα να αντιπαλαίσουν κατά των καταχθονίων σκοπών του κομμουνισμού»  [3]. 
Το ρόλο των Ταγμάτων Ασφαλείας ομολογεί και ο αρχηγός της βρετανικής αποστολής ταγματάρχης Κρις Γκουντχάουζ γράφοντας: «Ο Ράλλης έβλεπε τα Τάγματα Ασφαλείας ως μία γέφυρα διά το πέρασμα της Ελλάδος από της γερμανικής κατοχής εις την απελευθέρωσίν της υπό των συμμάχων, χωρίς να μεσολαβήσει κανένα χάος».

Το σύνολο του αστικού πολιτικού συστήματος, από τους δωσίλογους Ράλληδες μέχρι τους «αντιστασιακούς» του Καϊρου Γεώργιο Παπανδρέου και Σοφ. Βενιζέλο, υπήρξε συνυπεύθυνο για τα εγκλήματα των Ταγμάτων Ασφαλείας. Δρώντας στο πλευρό των κατοχικών δυνάμεων, οι ταγματασφαλίτες έπαιρναν μέρος σε μάχες μαζί με τους Ναζί, συμμετείχαν σε μπλόκα (Καλογρέζα, Κοκκινιά κλπ.), βασάνιζαν, κρεμούσαν και εκτελούσαν πατριώτες, έκαιγαν, βίαζαν, λεηλατούσαν. Συμμετείχαν σε απάνθρωπες θηριωδίες όπως αυτές στα Καλάβρυτα, στο Δίστομο, στο Χορτιάτη.

Τα γεγονότα του Μελιγαλά έλαβαν χώρα το Σεπτέμβρη του 1944. 

Οι γερμανοί είχαν ήδη αποχωρήσει από την Πελοπόννησο. Ωστόσο, οι οδηγίες της λεγόμενης κυβέρνησης «εθνικής ενότητας» και των Βρετανών προς τα Τάγματα Ασφαλείας ήταν να πολεμήσουν τον ΕΛΑΣ έως ότου φτάσουν οι πρώτες βρετανικές δυνάμεις. Εν τω μεταξύ, λίγους μήνες πριν, ομάδες ταγματασφαλιτών στη Μεσσηνία επιδίδονταν σε όργια βίας και τρομοκρατίας, σκοτώνοντας αντιστασιακούς και λεηλατώντας ολόκληρα χωριά (Εφημ. «Ελεύθερη Μεσσηνία», 21/6/1944).

Μετά την απελευθέρωση της Καλαμάτας από τον ΕΛΑΣ στις 8/9/1944, ένα τμήμα ταγματασφαλιτών με επικεφαλής τον κατοχικό νομάρχη Μεσσηνίας Δ.Περρωτή κατάφερε να διαφύγει προς το Μελιγαλά. 

Στο δρόμο προς το Μελιγαλά, οι συνεργάτες των Ναζί δολοφόνησαν 34 άτομα (30 εκ των οποίων ήταν άμαχοι). Οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ, αν και θα μπορούσαν εύκολα, χωρίς καμία προειδοποίηση να κατατροπώσουν τους περίπου 1000 εγκλωβισμένους στο Μελιγαλά ταγματασφαλίτες, ζήτησαν την παράδοση των Ταγμάτων Ασφαλείας ώστε να λήξουν οι συγκρούσεις. 

Ακολουθώντας τις οδηγίες των βρετανών και της κυβέρνησης του Καϊρου, οι Ταγματασφαλίτες αρνήθηκαν να παραδοθούν. Έπειτα από τριήμερη, σκληρή μάχη στην περιοχή του Μελιγαλά ο ΕΛΑΣ βγήκε θριαμβευτής.

Στα γεγονότα εκείνα αναφέρεται εκτενώς ο Στάθης Κανναβός, γιατρός και έπαρχος διοικητικού προσωπικού της ΠΕΕΑ (Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης) την εποχή εκείνη [4]:

«11 Σεπτέμβρη. Στην οχυρωμένη μ’ όλα τα μέσα της πολεμικής τέχνης από τους Γερμανούς κωμόπολη του Μελιγαλά, έχουν συγκεντρωθεί να δώσουν την αποφασιστική δολοφονική τους μάχη, οι πιο αιμασταγείς ταγματαλήτες 2 επαρχιών. Οι βάσεις Βελίκας, Καλαμάτας, Μελιγαλά, Διαβολιτσιού, Δώριου, Κοπανακιού. Αποβραδίς, οι ηρωικοί ΕΛΑΣίτες του 8ου και 9ου Συντάγματος, έχουν δέσει γύρω από το άντρο αυτό της εθνοπροδοσίας ασφυκτικό κλοιό. Εφεδροελασίτες και από τις 3 επαρχίες πλαισιώνουν κι εδώ, στις πρώτες γραμμές, τον ΕΛΑΣ, ενεργούν αναγνωρίσεις, δίνουν πληροφορίες. Και τρεις μέρες και τρεις νύχτες, από το χάραμα της 12 Σεπτέμβρη, ο μικρός κάμπος και τριγύρω τα βουνά κρατούν την ανάσα τους στο ασταμάτητο σάλαγο της φονικής σύρραξης. Για τον ΕΛΑΣ, χάρη στις Καζέρτες και στα Λίβανα, κάθε σφαίρα, είναι ακριβότερη κι από το χρυσό. Είσαι υποχρεωμένος χίλιες να σφυρίζουν στ’ αυτιά σου και ν’ απαντάς με μία. Μονάχα που διαθέτει κανόνι! Είναι μια σκέτη κάννη, ψαρεμένη από το ΕΛΑΝ στ’ απομεινάρια κάποιου ναυαγίου. Για να ψευτοσταθεί στον τόπο της, ύστερα από κάθε βολή, φορτώνεται μ’ έναν αρμακά πέτρες. Μα κι έτσι, πάλι κλοτσοπηδάει και τα φέρνει όλα γύρω της, άνω – κάτω. Και οι άντρες για σιγουριά έχουν δέσει από τη σκανδάλη της ένα καραβόσκοινο, κι αυτό τραβάνε από καμιά δεκαριά μέτρα μακριά κάθε φορά που θέλουν να πυροβολήσουν!

14 Σεπτέμβρη. Μια εγγλέζικη αποστολή έρχεται καταϊδρωμένη και ζητάει να περάσει στις γραμμές της εθνοπροδοσίας. Θα έπειθε λέει, τους αλήτες να σταματήσουν την αιματοχυσία, να παραδοθούν στον ΕΛΑΣ και να περιμένουν να κριθούν από την Κυβέρνηση. Οταν το παράλλο πρωινό, αιχμάλωτοι πια του ΕΛΑΣ, οι διπλοπουλημένοι αυτοί στους ξένους επιδρομείς “εθνικόφρονες” ρωτήθηκαν γιατί έστω και την τελευταία στιγμή δε δέχτηκαν να σταματήσουν την αιματοχυσία, η απάντησή τους ήταν και πάλι αυτή του αναίσθητου, επαγγελματία προδότη.

– Οι Εγγλέζοι μας πίεσαν να συνεχίσουμε…

Για το Μεσσηνιακό λαό για μια ακόμη τώρα φορά ενισχύονταν οι ανησυχίες του για το αύριο, ενώ οι ταγματαλήτες με τις ευλογίες τώρα γερμανών, εγγλέζων, της κυβέρνησης συνέχιζαν με πιο πολλή λύσσα, και αναισθησία το αιματοκύλισμα του λαού. Ο ΕΛΑΣ έχασε όσα σε καμιά μάχη του με τους Γερμανούς, κάπου 200 διαλεχτά παλικάρια. Οι ταγματαλήτες ως την τελευταία στιγμή, έβγαλαν από το Μπεζεστένι ομήρους τους και τους εκτελούσαν.

15 Σεπτέμβρη. Λίγο μετά το ηλιβάρεμα, οι δολοφόνοι του Μελιγαλά, σηκώνουν από παντού λευκές σημαίες. Πετούν στα φυλάκια τα άτιμα όπλα τους και μπουλούκια – μπουλούκια, τρέχουν να κλειστούν στο Μπεζεστένι. Λίγες στιγμές πριν την παράδοσή τους, στις ανατολικές παρυφές της κωμόπολης είχε φτάσει χωρίς να προλάβει να πάρει μέρος στη μάχη το 11ο Σύνταγμα του ΕΛΑΣ μαζί με το θρυλικό καπετάνιο του Λαϊκού μας στρατού – τον Αρη Βελουχιώτη. Ο πόνος, η οργή και το αίσθημα της πιο άγριας εκδίκησης των χιλιάδων μαυροφορεμένων από τα γύρω χωριά που πλημμύρισαν την κωμόπολη ήταν ολόκληρο βουνό. Και μ’ όλα αυτά, ο πατριωτισμός και η ανθρωπιά του εθνικολαϊκού μας κινήματος δεν υστέρησε. Από την πρώτη ημέρα με τη βοήθεια του ΕΛΑΣ διώχτηκαν στα χωριά τους εκατοντάδες ανοργάνωτοι, που περιφέρονταν στην πόλη, λεηλατούσαν και προκαλούσαν ανεύθυνα. Από τις πρώτες στιγμές οι κατά τόπους οργανώσεις ξεκαθάρισαν από το Μπεζεστένι πάνω ίσως κι από χίλιους Γερμανοντυμένους που υποτίθονταν ότι δε βαρύνονταν μ’ εγκλήματα και τους έστειλαν στα σπίτια τους. Από την ίδια ημέρα το Λαϊκό Συμβούλιο Αυτοδιοίκησης συνέρχονταν και με εισήγηση του υποφαινόμενου αποφάσιζε την οργάνωση συσσιτίου για τις οικογένειες των ταγματαλητών!

Και μέσα σ’ ένα τέτοιο αιμοσταγές περιβάλλον το ανθρώπινο πρόσωπο του Λαϊκού μας αγώνα, εύρισκε και πάλι την αντοχή του να εκδηλωθεί.

16 Σεπτέμβρη. Ενα μετά το άλλο τα 3 Συντάγματα του Λαϊκού Στρατού αποσύρονται από το Μελιγαλά και προχωρούν από την απάνω Τριφυλία, την Ιθώμη, την Εύα, τη Βουφράδα, σ’ ένα μέτωπο που πιάνει όλο το μάκρος του Νομού. Ολες οι δυνάμεις θα συγκλίνουν στους Γαργαλιάνους, τη μεγάλη αντάρτισσα πόλη του Μωρηά, με τους 600 αντάρτες της και τους χιλιάδες κυνηγημένους της. Εδώ έχει φωλιάσει ο αρχιδολοφόνος Στούπας και με τις ορδές του συνεχίζει και μετά την αποχώρηση των Γερμανών τις επιδρομές και τη σφαγή στα χωριά της Κάτω Τριφυλίας και της Πυλίας.

Στη σύρραξή του αυτή με τα τελευταία υπολείμματα της εθνοπροδοσίας, ο ΕΛΑΣ πληρώνει και πάλι μ’ ακριβές απώλειες. Οι δολοφόνοι του Στούπα, ηττημένοι, σκορπίζονται στις σταφίδες και στην πορεία τους προς την Πύλο αιματοκύλησαν την περιοχή, σκοτώνοντας άνανδρα, κάθε χωριάτη που δούλευε ανύποπτος στα χτήματά του. Ο αρχιπροδότης Στούπας κλείνεται στο Κάστρο της Πύλου να γλιτώσει. Μα κάποτε αποκάνει από την αντιλαϊκή λύσσα του και αυτοκτονεί.

Ετσι, στις 20 Σεπτέμβρη η Μεσσηνία είναι λεύτερη. Ο ηρωικός καπετάνιος του Εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα Αρης Βελουχιώτης προχωρεί σ’ όλο το μάκρος, από Πύλο – Μεσσήνη, Αρκαδικά σύνορα, αποχαιρετάει το λαό και με τα 3 Συντάγματα του ΕΛΑΣ τραβάει για το κέντρο του Μωρηά.

Εκεί, στα τέλη του Σεπτέμβρη, έφτανε στην Καλαμάτα και ο αντιπρόσωπος της Κυβέρνησης «Εθνικής Ενότητας» κ. Παναγ. Κανελλόπουλος. Από την πρώτη κι όλας στιγμή φάνηκε ότι μοναδική έγνοια και αγωνία της Κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου ήταν το πώς θα περιμαζέψει, θα διατηρήσει οπλισμένους και θα μεταφέρει στην Αθήνα τους ταγματαλήτες, για τη νέα αιματοχυσία που ετοίμαζε με τους Αγγλους πάτρωνές της. Λαϊκές επιτροπές από όλα τα στρώματα ανεβοκατεβαίνουν κάθε μέρα στο ξενοδοχείο που στάθμευε ο Αντιπρόσωπος της κυβέρνησης, χωρίς να παίρνουν έστω μια αόριστη απάντηση για τα προβλήματα ζωής ή θανάτου, που τους πίεζαν. Κι ήταν πάλι και τότε η πρωτοβουλία και πίεση των λαϊκών οργανώσεων, που έδινε μια άμεση και σωστική λύση σε πολλά αδιέξοδα. Με την υπογραφή του κ. Κανελλόπουλου του Διοικητ. Αντιπροσώπου Επαρχίας Καλαμάτας και του υποφαινόμενου σαν Διοικητικού αντιπροσώπου της Επαρχίας Μεσσήνης, εκδίδονταν για το Νομό και κυκλοφορούσαν ειδικά χαρτονομίσματα, εγγυημένα από το κράτος που θα δημιουργούνταν. Μ’ αυτά πληρώθηκαν χιλιάδες υπάλληλοι που ένα δυο μήνες έμειναν απλήρωτοι και νηστικοί. Μ’ αυτά άνοιξε και κινήθηκε η αγορά κι ο λαός ένιωσε ξανά ότι μπορεί μόνος του να κουμαντάρει κάθε πλευρά της ζωής του».

ΤΟ ΤΙΜΩΡΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ ΛΑΟΥ

Ο θρίαμβος του ΕΛΑΣ απέναντι στους συνεργάτες των κατακτητών και η απελευθέρωση της περιοχής ξεσήκωσε το λαό της Μεσσηνίας που ζητούσε πλέον εκδίκηση για τα εγκλήματα των Ταγματασφαλιτών. Ομάδες οργισμένων πολιτών, άνθρωποι που είχαν δει τους δικούς τους να βασανίζονται και να εκτελούνται από τους Ναζί και τα Τάγματα Ασφαλείας, πήραν το νόμο στα χέρια τους. Αναφέρει χαρακτηριστικά ο καπετάνιος του ΕΛΑΣ Αρίστος Καμαρινός: 

«Είχα την ευθύνη της συγκέντρωσης των αιχμαλώτων στο Μπεζεστένι. Το έργο μας ήταν πολύ δύσκολο. Επρεπε να συγκρατήσουμε ομάδες εξοργισμένων πολιτών, οι οποίοι οπλισμένοι με τσεκούρια ορμούσαν να εκδικηθούν για τα θύματά τους. Για να περιφρουρήσουμε τους αιχμαλώτους, βάλαμε ισχυρή φρουρά στο Μπεζεστένι και γράψαμε με μεγάλα γράμματα: “Προσοχή Νάρκες!”»[5].

Αντίθετα με όσα ισχυρίζονται οι σοβαροφανείς ιστορικοί του «νέου κύματος» αλλά και οι πολιτικοί απόγονοι των ταγματασφαλιτών, οι χρυσαυγίτες, 

τα γεγονότα του Μελιγαλά δεν ήταν ούτε τυφλή πράξη εκδίκησης εκ μέρους του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, ούτε ασφαλώς δείγμα «κόκκινης τρομοκρατίας». 

Ήταν μια μάχη με ταξικά χαρακτηριστικά, στο πλαίσιο του πολέμου, μεταξύ των δυνάμεων της λεύτερης Ελλάδας και των μαντρόσκυλων της αστικής τάξης.

Με δυό λόγια, στο Μελιγαλά, οι φονιάδες, οι βιαστές, οι συνεργάτες των κατακτητών, οι Ταγματασφαλίτες (και Ταγματαλήτες) πληρώθηκαν όπως τους άξιζε. Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο.

Σημειώσεις:

[1] Mark Mazower, Μετά τον πόλεμο. Η ανασυγκρότηση της οικογένειας, του έθνους και του κράτους στην Ελλάδα, 1943-1960, σελ.166, εκδ. Αλεξάνδρεια.

[2] Ό.π., σελ. 171.

[3] Γ. Ράλλης, Ο Ιωάννης Δ.Ράλλης ομιλεί εκ του τάφου, σελ.59, Αθήναι, 1947.

[4] Το χρονικό δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Εθνική Αντίσταση» (τεύχος 21, 1979). Αναδημοσίευση από το “Ριζοσπάστη”, 11 Σεπτέμβρη 2005.

[5] Γρηγ. Κριμπάς, Η Εθνική Αντίσταση στη Μεσσηνία και τους γύρω νομούς, σελ.334
.