Συνολικές προβολές σελίδας

Translate

Εμφάνιση αναρτήσεων ταξινομημένων κατά ημερομηνία για το ερώτημα πολυτεχνείο. Ταξινόμηση κατά συνάφεια Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων ταξινομημένων κατά ημερομηνία για το ερώτημα πολυτεχνείο. Ταξινόμηση κατά συνάφεια Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

01 Φεβρουαρίου, 2020

Ο Διονύσης Μαλαπέτσας Αποκαλύπτει τα Αλισβερίσια των "Κούληδων" για ΔΕΔΔΗΕ



Τζι-τζι-τζι-τζι-τζι… δεν είναι τζιτζίκια, είναι τρισεκατομμύρια ευρώ!


-Η “ασιατικής ομορφιάς” Huawei ζητάει να πάρει το “λεβέντικο ελληνόπουλο” ΔΕΔΔΗΕ και μάλιστα να το προικίσει κιόλας αδρά! 
Το αν θα γίνει ο γάμος δεν είναι σίγουρο διότι ο γαμπρός έχει μια θεία από το Σικάγο που μπορεί να πετάξει αλλού το κανάτι της…

Διονύσης Μαλαπέτσας

Ο σύγχρονος ψυχρός πόλεμος λαμβάνει χώρα εδώ και χρόνια μεταξύ των ΗΠΑ και της Κίνας. 
Εκείνη η αχανής και πολυπληθής χώρα που κατά βάση ήταν γεωργική με λασπωμένους ορυζώνες και φυτείες τσαγιού και μέχρι προσφάτως κομμουνιστική με ηγέτη το Μάο Τσετούνγκ, ξαφνικά έχει μετατραπεί σε μία υπολογίσιμη αναπτυσσόμενη δύναμη και λίγο αργότερα σε έναν πανίσχυρο παίκτη στην παγκόσμια αγορά των μονοπωλίων. Το γεγονός αυτό σαφώς ενόχλησε τις μεγάλες δυνάμεις παγκοσμίως, με πρώτη και καλύτερη την Αμερική. Ιδίως όταν η Κίνα ξεκίνησε να μπαίνει σε χωράφια που κατά παράδοση θερίζουν οι ΗΠΑ, όπως η τεχνολογία.
Σαφώς ιμπρεσιονιστικά όλοι έχουμε την Ιαπωνία στο μυαλό μας συνδεδεμένη με τις νέες τεχνολογίες και τα περίφημα gadgets. Και η αλήθεια είναι πως δεν έχουμε άδικο.
 Ωστόσο πίσω από τα εθνόσημα και τις καρτ-ποστάλ κρύβεται καλά η καπιταλιστική πραγματικότητα των αγορών. 
Οι μεγαλύτερες εταιρείες σε όλο τον πλανήτη δε διαθέτουν εθνικά λάβαρα, είναι πολυεθνικές με τις μετοχές σκορπισμένες στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. 
Οι δε κολοσσοί της τεχνολογίας διαπραγματεύονται σε μεγάλη πλειοψηφία στα χαρτοφυλάκια των blue chips στους δείκτες της Wall-Street. 
Ειρωνικά ο κομμουνισμός και ο καπιταλισμός έχουν ένα κοινό, το διεθνισμό. Οι μεν τον αποκαλούμε προλεταριακό και οι δε τον αποκαλούν παγκοσμιοποίηση των αγορών. Εξ΄ άλλου ο πρώην ιαπωνικός κολοσσός της τεχνολογίας Sony, είναι σήμερα πιο αμερικάνικος και από το άγαλμα της ελευθερίας…
Από την εποχή της εξάπλωσης του διαδικτύου στο καταναλωτικό κοινό, η τεχνολογική αγορά διεύρυνε τα σύνορά της βάζοντας ολοένα και περισσότερους παίκτες στην παρτίδα. 
Παραδείγματος χάρη, οι Ινδοί μπήκαν δυναμικά στον τομέα του λογισμικού, το οποίο ανέπτυσσαν μαζικά και πυρετωδώς και το πουλούσαν σε εξευτελιστικές τιμές στους Ευρωπαίους και τους Αμερικανούς. Οι Κινέζοι έχτισαν τεράστιες βιομηχανικές γραμμές παραγωγής, μεγέθους ανάλογου με μικρή πόλη, όπως η Foxconn, η φάμπρικα εκείνη που ποτέ δε σταματά, δουλεύει νύχτα μέρα και κατασκευάζει ό,τι αγγίζουμε στην καθημερινότητά μας.

Το γεγονός αυτό για πολλά χρόνια αποτελούσε χαράς ευαγγέλιο για τις μεγάλες επιχειρήσεις της Ευρώπης και των ΗΠΑ, καθώς τους προσέφερε φτηνό και ευέλικτο εργατικό δυναμικό, έναντι πινακίου φακής όσον αφορά το μισθολογικό κόστος. Κατ’ επέκταση η κερδοφορία εκτινασσόταν στα ύψη από την εκμεταλλευόμενη υπεραξία δισεκατομμυρίων εργατών.

Όμως το νόμισμα είχε δύο όψεις. Όσο η δύση κερδοφορούσε από την τεράστια κινέζικη βιομηχανική ζώνη, τόσο πλούτιζε και ο κινέζικος καπιταλισμός, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, δηλαδή αμείβοντας με μισθούς πείνας, εργάτες που δούλευαν από μέρα μέχρι νύχτα σε άθλιες κατεργατικές συνθήκες. 
Με τα χρόνια οι εταιρείες της Κίνας έγιναν οι ίδιες πωλητές ειδών τεχνολογίας και εξελίχθηκαν σε μεγάλους παίκτες, αναλαμβάνοντας μάλιστα και θηριώδεις εργολαβίες στο χώρο των τηλεπικοινωνιών της δύσης. Παράδειγμα η ZTE και η Huawei, οι οποίες στήριξαν στον εξοπλισμό τους όλη την ευρυζωνικότητα της χώρας μας την περασμένη δεκαετία.
Το σημερινό διακύβευμα ακούει στο όνομα 5G. 
Τα δίκτυα υψηλής ταχύτητας δεδομένων 5G έρχονται στις ζωές μας με ρυθμό πιο ραγδαίο και από αυτόν της μετάδοσής τους. 
Εδώ όμως τα πράγματα γίνονται μονοπωλιακά. Ελάχιστες εταιρείες στον πλανήτη είναι άμεσα έτοιμες να υποστηρίξουν το παγκόσμιο project μετάβασης των δικτύων σε τεχνολογίες 5G. 
Και έτσι κάπως ξεκίνησε ο σύγχρονος ψυχρός πόλεμος μεταξύ Κίνας και ΗΠΑ, καθώς ο κυριότερος παίκτης στο ταμπλό του 5G, είναι Κινέζος και ακούει στο όνομα Huawei. Έτσι εξηγείται και το εμπάργκο των ΗΠΑ προς την εταιρεία και τα προϊόντα της που ξεκίνησε τη χρονιά που μας πέρασε και έφερε τη Google στα μαχαίρια με τον Τραμπ, διότι όπως είπαμε οι εταιρείες δε γνωρίζουν σύνορα παρά μόνο συναλλαγές και η Huawei όντας ο πρώτος πωλητής παγκοσμίως έξυπνων κινητών συσκευών, αποτελεί ταυτόχρονα τον καλύτερο πελάτη της Google εξοπλίζοντας τις συσκευές της με το λογισμικό Android.
Ωστόσο από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού υπάρχει ένα τηλεπικοινωνιακό καρτέλ το οποίο δεν μπορεί να μείνει αμέτοχο, όντας ουσιαστικά το αντίπαλο δέος του ταμπλό. Πρόκειται για τους τηλεπικοινωνιακούς κολοσσούς AT&T, Verizon και T-Mobile. 
Και πώς να τους κατηγορήσει κανείς, όταν πρόκειται για ένα project που βάσει των πλέον συγκρατημένων εκτιμήσεων, μέσα σε μια δεκαετία θα μοιράσει το ποσό των 2,2 τρισεκατομμυρίων δολαρίων, ποσό διόλου ευκαταφρόνητο μιας που είναι περίπου το 3% του παγκόσμιου ΑΕΠ. 
Το ποσό αυτό με καπιταλιστικούς όρους δικαιολογεί όχι μόνο έναν ψυχρό πόλεμο με οικονομικές συρράξεις, αλλά και πολύ περισσότερα και τραγικότερα. Έτσι όταν ο πρόεδρος Τραμπ ρώτησε τον τέως συνεργάτη του, πρόεδρο της ΛΔΚ Σι Τσινπίνγκ, αν είναι ανάγκη να χτυπηθούνε, εκείνος του απάντησε ”πολλά τα λεφτά Donald”. Και βγήκαν τα στιλέτα…
Η δε Ευρώπη, παρά την πίεση που ασκούν οι ΗΠΑ, δεν έχει αποκλείσει τη Huawei από το παιχνίδι του 5G, καθώς αν μη τι άλλο είναι ανταγωνιστική και ετοιμοπόλεμη. Όσο γρηγορότερα στηθεί το δίκτυο 5G, στις χώρες της ΕΕ, τόσο πιο γρήγορα θα έρθει η καπιταλιστική ανάπτυξη και τα κέρδη των ευρωπαϊκών πολυεθνικών. 
Και ενώ χθες ο Ευρωπαίος επίτροπος Βιομηχανίας Τιερί Μπρετόν δήλωνε πως δε θέλουν αποκλεισμούς εταιρειών αλλά να θεσπιστούν αυστηροί κανόνες για τη σωστή λειτουργία του σχεδίου, ταυτόχρονα η ουσιαστικά εκτός ΕΕ Βρετανία αποφάσισε ακριβώς το ίδιο λέγοντας πως η Huawei θα είναι μία εκ των αναδόχων του έργου αλλά σε ποσοστό 35% λόγω υψηλού ρίσκου. 
Στη Γερμανία ο υπουργός εσωτερικών της Γερμανίας, Χορστ Ζεεχόφερ δήλωσε «Δεν βλέπω πώς μπορούμε να ξεκινήσουμε σύντομα το δίκτυο 5G στη Γερμανία χωρίς τη συμμετοχή της Huawei», άποψη που θέλοντας και μη ασπάζεται και η καγκελάριος Μέρκελ. Στην ίδια γραμμή και η Γαλλία που δηλώνει πως θα υποδεχτεί οποιαδήποτε εταιρεία μπορέσει να υλοποιήσει το project αρκεί να υπακούει στους κανόνες ασφαλείας.

Στα καθ’ ημάς, η στήλη προσφάτως είχε γράψει για το 5G και πως αυτό συνδέεται με την επερχόμενη πώληση του ΔΕΔΔΗΕ (δείτε εδώ). ***
Πάμε τώρα να δούμε ποιοι είναι οι υποψήφιοι μνηστήρες του ΔΕΔΔΗΕ και γιατί ο πρωθυπουργός πήγε στο Λευκό Οίκο για μαλλί και βγήκε κουρεμένος… Πολύ κουβέντα έγινε για το μενού του γεύματος προς τιμήν του Έλληνα Πρωθυπουργού, ωστόσο λιγότερη από ό,τι για το μενού των συζητήσεων. Το δεύτερο περιλάμβανε για κυρίως πιάτο σαφώς τα ελληνοτουρκικά, τις νέες βάσεις θανάτου στη χώρα και τις διεθνείς εξελίξεις, ωστόσο για επιδόρπιο είχε και 5G. Και όταν λέμε συζήτηση δεν είναι στα πλαίσια του κους-κους ή του πώς τα βλέπεις με αυτή τη νέα μόδα… Έγινε στη βάση που η χώρα πρέπει να διαλέξει στρατόπεδο μεταξύ των στρατιωτικών της “συμμάχων” και των επενδυτικών της συμμάχων. Εξάλλου ο Πειραιάς ανήκει στην Cosco. Το ίδιο και οι Πάτρα και Θεσσαλονίκη. Τα ακίνητα στην πεθαμένη τα τελευταία χρόνια ελληνική αγορά πωλούνται σε Κινέζους πιο γρήγορα και από την εποχή που η στεγαστική τράπεζα έβγαζε προεγκεκριμένα δάνεια με εγγύηση ένα yugo zastava. 
Εδώ πρέπει να επιλέξουμε είτε ποιον θα δυσαρεστήσουμε, είτε πως θα βρούμε έναν τρόπο να μείνουν ικανοποιημένοι αμφότεροι οι νταβάδες μας, πράγμα δύσκολο καθώς πέραν της πίτας που τη θέλουν ολόκληρη, μία νίκη στη μάχη του 5G στην Ελλάδα ενέχει και θέμα γοήτρου και αυτό διότι λόγω οικονομικού μεγέθους, είναι μια μάχη που μπορεί να κερδηθεί ή να χαθεί με μικρές απώλειες.
Το ζήτημα είναι πως η ασιατικής ομορφιάς Huawei ζητάει να πάρει το λεβέντικο ελληνόπουλο ΔΕΔΔΗΕ και μάλιστα να το προικίσει κιόλας αδρά! Το αν θα γίνει ο γάμος δεν είναι σίγουρο διότι ο γαμπρός έχει μια θεία από το Σικάγο που μπορεί να πετάξει αλλού το κανάτι της… Μένει να περιμένουμε τις εξελίξεις και ως τότε να κατεβούμε απόψε στο Συλλαλητήριο του ΚΚΕ, στις 18.30 στο Σύνταγμα, την ώρα που ψηφίζεται στη βουλή το νομοσχέδιο για τις νέες βάσεις του θανάτου.

***

Το σημείο G του ΔΕΔΔΗΕ
20-01-2020
Διονύσης Μαλαπέτσας

Ήταν 20 Γενάρη του 1775 όταν γεννιόταν στη Λυών ο μεγάλος φυσικομαθηματικός και θεμελιωτής του ηλεκτρομαγνητισμού Αντρέ-Μαρί Αμπέρ. 
Η λαμπρή αυτή επιστημονική φυσιογνωμία καταπιάστηκε με πολλά επιστημονικά ζητήματα, εστιάζοντας όμως το ενδιαφέρον του στη μελέτη του ηλεκτρομαγνητισμού. Οι ανακαλύψεις του ήταν τόσο σπουδαίες που πάνω τους στηρίζεται ολόκληρο το οικοδόμημα του σύγχρονου κόσμου και όσα δεδομένα για εμάς φέρει μαζί του. Η περίφημη εποχή της πληροφορίας που αποτελεί τον προθάλαμο της 4ης βιομηχανικής επανάστασης, όπως επίσης και οι δύο προηγούμενες βιομηχανικές επαναστάσεις, βασίζουν την ύπαρξή τους στον ηλεκτρομαγνητισμό. Η συμβολή του Αμπέρ είναι τόσο μεγάλη στη μελέτη και κατανόηση του φαινομένου που η ανθρωπότητα τον τίμησε δίνοντας το όνομά του στη μονάδα μέτρησης της έντασης του ηλεκτρικού ρεύματος. Ο Αμπέρ μας έδωσε τη δυνατότητα να επικοινωνούμε αυτή τη στιγμή, εγώ να μπορώ να γράφω τις σκέψεις μου σε ένα άυλο ηλεκτρονικό περιοδικό και εσείς να γίνεστε κοινωνοί αυτών των σκέψεων, διαβάζοντας τες από οποιοδήποτε σημείο στη γη.
Ο Αμπέρ κοιτούσε τα καλώδια και οραματιζόταν τριγύρω τους ένα ηλεκτρομαγνητικό πεδίο που ακτινοβολεί καθώς διαρρέονται από ρεύμα. Αυτό το πεδίο μπορούσε να το εξηγήσει μαθηματικά, μπορούσε να το αισθανθεί αλλά δεν το έβλεπε. 
Υπάρχουν άνθρωποι που κοιτούν τα καλώδια με καχυποψία και φόβο και ανησυχούν για τις βλαβερές επιπτώσεις αυτής της ακτινοβολίας στην υγεία τους. 
Άλλοι πάλι κοιτώντας τα, διεγείρεται ο ρατσισμός και η ξενοφοβία τους και προφασίζονται τον κίνδυνο στείρωσης και κατά συνέπεια της απώλειας του έθνους, σε συνδυασμό με την αθρόα άφιξη μεταναστών στη χώρα. Το τελευταίο ακούγεται εξαιρετικά ελπιδοφόρο και ευχάριστο παρότι δεν ισχύει δυστυχώς επιστημονικά. Ωστόσο είναι αξιοπερίεργο πως ο αγωγός του φωτός μπορεί να μεταφέρει παράλληλα και το σκοταδισμό. Τέλος υπάρχει και μια κατηγορία ανθρώπων που κοιτάει τα καλώδια και βλέπει γύρω τους λεφτά με τα τσουβάλια, βλέπει αμύθητα κέρδη που τους περιμένουν. Η διορατικότητα της κάστας των κεφαλαιοκρατών όταν πρόκειται για εκμετάλλευση και αισχροκέρδεια είναι πραγματικά εντυπωσιακή. Οι διαφορές στην οπτική και στην αντίληψη προκύπτουν από πολλούς παράγοντες όπως η μόρφωση, η θρησκοληψία, η πολιτική παιδεία και κυρίως η ταξική συνείδηση του καθενός που κοιτάζει το ίδιο ακριβώς πράγμα και το αντιλαμβάνεται εντελώς διαφορετικά.
Έχουν περάσει 250 χρόνια από τότε που ο Αμπέρ μελετούσε το φαινόμενο του ηλεκτρομαγνητισμού. 
Εμείς συνεχίσαμε αυτή τη μελέτη, την εξελίξαμε, την αξιοποιήσαμε και δημιουργήσαμε έναν πολιτισμό που εδράζεται αποκλειστικά στον ηλεκτρομαγνητισμό. Το φως μας, η ζεστασιά μας, οι επικοινωνίες μας, οι οικιακές μας συσκευές και ευκολίες, όλα όσα θεωρούμε δεδομένα λειτουργούν με ρεύμα. Ήταν φυσικό και επόμενο ο καπιταλισμός που ήταν στα σπάργανα καθώς ξεσπούσε η Β’ βιομηχανική επανάσταση, να μετατρέψει το ηλεκτρικό ρεύμα από κοινωνικό αγαθό σε εμπόρευμα, να το τιμολογήσει και να το διαθέσει στην αγορά. Αρχικά το ρόλο του εμπόρου ανέλαβαν δημόσιες επιχειρήσεις ηλεκτρισμού. Και καθώς τα χρόνια περνούσαν, άξαφνα οι σοφοί του κόσμου αντιλήφθηκαν πως οι δημόσιες αυτές επιχειρήσεις δεν ήταν υγιείς με τα μέτρα του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού και έπρεπε να ιδιωτικοποιηθούν ώστε αφενός να απαλλαγεί το κράτος από τη ζημία τους και αφετέρου να μπορέσουν και αυτές ελεύθερες από το κακό παρελθόν τους, να γίνουν σωστοί παίκτες στο παιχνίδι των αγορών.
Στην Ελλάδα αρχικά είχαμε τη ΔΕΗ.
 Εκείνη είχε τις εγκαταστάσεις, εκείνη παρήγαγε το ρεύμα, το διένειμε, το πουλούσε στους καταναλωτές, εκείνη είχε την ευθύνη διαχείρισης και συντήρησης του δικτύου. Πριν λίγα χρόνια πέρασε όλο το κομμάτι της διαχείρισης και συντήρησης του δικτύου στη νεοσύστατη θυγατρική της που ακούει στο όνομα ΔΕΔΔΗΕ. Η ΔΕΗ συνέχισε να πουλάει ρεύμα ως πάροχος ενέργειας, στα πλαίσια της απελευθέρωσης της πώλησης ενέργειας, όπως είχε γίνει παλαιότερα και στις τηλεπικοινωνίες. Μέσα σε ελάχιστο χρόνο ξεπετάχτηκαν σα μανιτάρια πολλοί εναλλακτικοί πάροχοι ενέργειας που πωλούν ηλεκτρικό ρεύμα και φυσικό αέριο σε ανταγωνιστικές τιμές, δρώντας ως μεσάζοντες, καθώς αγοράζουν χονδρική το ρεύμα από τη ΔΕΗ και το μεταπωλούν σε ανταγωνιστικότερες τιμές από αυτή. Τη διαφορά που προκύπτει την καλύπτουν όπως πάντα από τα έξοδά τους, ήτοι το εργατικό δυναμικό και το μισθολογικό και μη κόστος.
Και κάπως έτσι φτάνουμε στο προκείμενο. 
Σήμερα είναι 20 Γενάρη του 2020 και στις πρωινές εφημερίδες διαβάζουμε πως έγινε το πρώτο βήμα για την πώληση του ΔΕΔΔΗΕ. Ωσαννά! 
Η ΔΕΗ αποφάσισε να διενεργήσει διεθνή διαγωνισμό για την πώληση σε πρώτη φάση του μισού μετοχικού κεφαλαίου της θυγατρικής της. Ανέθεσε μάλιστα στις τράπεζες Goldman Sachs και Eurobank την απαραίτητη μελέτη. 
Το εντυπωσιακό είναι πως υπήρξε τεράστιο και διεθνές ενδιαφέρον για την αγορά των μετοχών αυτών και μάλιστα ο διαγωνισμός θα είναι πλειοδοτικός με τους κεφαλαιοκράτες ανά τον κόσμο να μάχονται σώμα με σώμα. 
Ο ΔΕΔΔΗΕ έχει βέβαια μια ετήσια κερδοφορία που κυμαίνεται στα 300 εκατομμύρια ευρώ, άρα τα μισά του κέρδη είναι 150 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο. Και αναρωτιέται κανείς, είναι τόσο πολλά αυτά τα ποσά για να σφάζονται στην ποδιά του ΔΕΔΔΗΕ παγκόσμιοι επιχειρηματικοί κολοσσοί; Σαφώς και δεν είναι. 
Υπάρχει όμως ένας σημαντικός αστερίσκος στη συμφωνία. Η ΔΕΗ δεσμεύτηκε πριν το γάμο να προικοδοτήσει το ΔΕΔΔΗΕ με όλα τα πάγια που ανήκουν σήμερα στη ΔΕΗ, εκτινάσσοντας την αναπόσβεστη αξία του στα 3,6 δις ευρώ και άνω. Τώρα μάλιστα, μπορούμε να συζητήσουμε! Είναι σαφώς δελεαστικό ένα δίκτυο διανομής που έχει μήκος 239.236 χιλιόμετρα και θα μπορούσε να περιελίσσει την περίμετρο της γης, όχι μία, αλλά έξι φορές! 
Και αν όλα αυτά τα τόσο δελεαστικά προικιά μοιάζουν υπεραρκετά για έναν εμπορικό γάμο, οι μνηστήρες της ηλεκτρικής μας Πηνελόπης, εποφθαλμιούν κάτι ακόμη πιο πολύτιμο και κερδοφόρο. Υπάρχει μια υπεραξία που περιβάλλει αυτά τα χιλιάδες χιλιόμετρα καλωδίων, την οποία μπορούν να διακρίνουν οι διορατικοί και αδηφάγοι κεφαλαιοκράτες. Υπάρχει ένα καλά κρυμμένο σημείο G στην Πηνελόπη μας. Και μάλιστα όχι ένα, αλλά 5G!
Το περίφημο δίκτυο δεδομένων τεραστίων ταχυτήτων 5G ,που προσφάτως απασχόλησε την επικαιρότητα με τα γεγονότα της Καλαμάτας,
 είναι ο άσος στο μανίκι της ΔΕΗ και της κυβέρνησης, που θα κάνει το ξεπούλημα του ΔΕΔΔΗΕ ακαταμάχητο. 
Το δίκτυό του πληροί όλες τις απαραίτητες προϋποθέσεις για να αποτελέσει τη βάση πάνω στην οποία θα χτιστεί όλο το δίκτυο 5G στην Ελλάδα, γεγονός που θα λάβει χώρα άμεσα. 
Η τεχνολογία του 5G απαιτεί την ύπαρξη δικτύου οπτικών ινών με παροχή ρεύματος και το δίκτυο αυτό υπάρχει και είναι έτοιμο προς χρήση, από άκρου εις άκρον της χώρας, εναέρια, υποθαλάσσια, υπόγεια και όπου αλλού μπορεί να βάλει ο ανθρώπινος νους. 
Και που ανήκει; 
Στη ΔΕΗ, δηλαδή στο ελληνικό λαό που το έχτισε με τους φόρους και το αίμα του. Και έτσι απλά στο νεοφιλελεύθερο καπιταλιστικό μας κόσμο, η δική μας περιουσία θα γίνει προίκα για το ΔΕΔΔΗΕ με μια απλή υπογραφή σε ένα προικοσύμφωνο και έπειτα ιδιοκτησία διεθνών κεφαλαιοκρατών. 
Τα τιμαλφή του ΔΕΔΔΗΕ που θα δοθούν στο μνηστήρα θα κάνουν πράξη την περίφημη ΣΔΙΤ (σύμπραξη δημοσίου – ιδιωτικού τομέα) που τόσο πολύ προσδοκά η νέα κυβέρνηση, τα ευρωπαϊκά αφεντικά της, αλλά και ο νέος διοικητής της ΔΕΗ κύριος Στάσσης.

Μάλιστα η ΣΔΙΤ ή διεθνώς PPP (Public – Private sector Partnership) στο κομμάτι των δικτύων 5G είναι κάτι που η ευρωπαϊκή ένωση εφαρμόζει σε πολλές χώρες, ανάμεσα σε αυτές και η Ελλάδα. 
Το περίφημο 5G-PPP είναι η κοινή πρωτοβουλία που έλαβαν η ευρωπαϊκή επιτροπή και διάφορες ευρωπαϊκές επιχειρήσεις ενέργειας, πληροφορικής και τηλεπικοινωνιών, εργολάβοι και κατασκευαστές και πανεπιστημιακά ερευνητικά κέντρα, όπως μας πληροφορεί η επίσημη ιστοσελίδα του (https://5g-ppp.eu/). Μάλιστα το project 5G-VICTORI όπως τιτλοφορείται από τα αρχικά των λέξεων VertIcal demos over Common large scale field Trials fOr Rail, energy and media Industries, ξεκίνησε τον περασμένο Ιούνη και στοχεύει να έχει περατωθεί εντός τριετίας, τον Ιούνη του 2022. Από την Ελλάδα, όπως επίσης μας πληροφορεί η ιστοσελίδα, συμμετέχουν στο project ο ΑΔΜΗΕ, η ΟΤΕ-COSMOTE, η Intracom, η ΤΡΑΙΝΟΣΕ, το Πανεπιστήμιο Πατρών, το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας και το Ινστιτούτο Επιταχυντικών Συστημάτων και Εφαρμογών (IASA) που έχουν συστήσει από κοινού το Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο και το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο.
Εν κατακλείδι, το παιχνίδι των αποκρατικοποιήσεων που παίζει η κυβέρνηση στο όνομα της ανάπτυξης (των κεφαλαιοκρατών) κρύβει πακτωλό χρημάτων και αμύθητα κέρδη για το κεφάλαιο. 
Τα τιμαλφή του κράτους συνεχίζουν να γίνονται βορά στα αιμοδιψή καπιταλιστικά δόντια των ισχυρών και μάλιστα με το αισχρό προσωπείο της εξυγίανσης. 
Αυτή η μεγαλόψυχη τάση των επιχειρηματιών του κόσμου να θέλουν να αγοράσουν όλα τα ζημιογόνα καρκινώματα του ελληνικού κράτους είναι πραγματικά συγκινητική… 
Η πρόοδος και η ανάπτυξη συνεχίζουν τις δεσμεύσεις των μνημονίων που κατά τα άλλα τέλειωσαν. 
Ο λαός θα συνεχίσει να πτωχεύει και το κεφάλαιο να θησαυρίζει, στον απόηχο μιας κρίσης που κατά τα άλλα αφήσαμε πίσω μας. Και όλα αυτά ενώ τα δημόσια πανεπιστήμιά μας επιβάλλουν δίδακτρα μετατρέποντας σε εμπόρευμα την παιδεία, τα ΕΛΠΕ περνούν πλήρως στα χέρια των Λάτσηδων και η ΕΥΔΑΠ διαπραγματεύεται ήδη το 11,5% των μετοχών της σε πολυεθνικά funds. 
Νερό, παιδεία, υγεία, ενέργεια, τηλεπικοινωνίες, έδαφος και υπέδαφος, φυσικοί πόροι και οδικό δίκτυο ξεπουλήθηκαν. Τι έχει σειρά;
Υ.Γ.Το θέμα αυτό δεν τελειώνει εδώ. Μόλις άρχισε!

Αλίευση από Κατιούσα Παρουσίαση Viva La Revolucion

19 Νοεμβρίου, 2019

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ...ΣΙΩΠΗΛΕΣ; - ΟΙ ΠΡΟΔΡΟΜΟΙ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ;;

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ...ΣΙΩΠΗΛΕΣ;..



Ψάχνω τις παλιές φωτογραφίες..κοιτάζω..νέα πρόσωπα..όμορφα πρόσωπα..τσακισμένα λίγο απ΄τις κακουχίες άραγε, ή απ' το φθαρμένο χαρτί της εικόνας..βυθίζομαι στα βλέμματα..
ψάχνω τις σκέψεις..χαμένες σκέψεις μέσα στο χρόνο..τις δικές τους σκέψεις.. προσπαθώ να ξεκολλήσω απ' το χτες, το Τότε!..

Το Τότε!..να το κάνω σήμερα..
Αναρωτιέμαι βασανιστικά..
άραγε σκέφτεται την αγάπη του;..θάχε μια αγάπη άραγε;..γιατί τα νιάτα πάντα έχουν μια Αγάπη..
Κι εκείνη,,που νάταν εκείνη;

..σε κάποια άλλη γωνιά θα κρατούσε την δική του εικόνα..
Στο βλέμμα της;..στη προσμονή της, στις ελπίδες στις προσδοκίες και στα όνειρά της;..το μετέωρο βασανιστικό Αύριο..
Κι η μάννα..που νάταν η μάννα;
..γιατι πάντα μια μάνα κάθεται στη σκιά..σαν εικόνισμα σε παλιά εκκλησιά..
Η μάννα του!…να πίστευε άραγε,ότι ακόμα ζει ή θα τον έκλαιγε κρυφά σε σκοτεινά κατώγια;..
Μου τόχαν πει σαν μυστικό..ψιθυριστά..κανένας..όχι, κανένας, δεν μιλούσε για κείνους που είχαν τραβήξει το δρόμο του βουνού, του θανάτου ή της εξορίας..
Δεν θα κλαιγε η μητέρα φανερά για το χαμένο της παιδί.. θα κούρνιαζε στο κόρφο της όσα παιδιά της είχαν απομείνει να τα φυλάξει από το μίσος..
Μονάχα, σαν τέλειωνε τις δουλειές κι έβαζε τα πιάτα στο τραπέζι με το λευκό λινό τραπεζομάντιλο -και στο παιδί που λείπει σέρβιρε- ..ίσως θα ρθει..ίσως σήμερα θάρθει.. κι έστριβε το μάτι κατά τη δημοσιά..
Ισως τα νέα ήταν ψέμα.. ίσως..κάθε μέρα..κάθε νύχτα..κάθε ώρα..
Σκίρταγε η καρδιά..καθώς δάγκωνε το μαντήλι να κομπιάσει το δάκρυ..να σταθεί..να μην τρέξει...να μην τρέξουν τα πόδια, να μην τρέξει το δάκρυ.. βιαστικά κατέβαινε να πιάσει κρασί απ' το βαγένι..το κρασί που θά μπαινε στη κανάτα..κι ύστερα θα βαζε τη κανάτα καταμεσίς του τραπεζιού.. 
κόκκινο..βαθύ κόκκινο.. 
κι όλο την έσπρωχνε λίγο πιό σιμά στο πιάτο του απόντα..του σιαχνε ξανά τη πετσέτα.. ίσιωνε το πηρούνι και το μαχαίρι και κάθε φορά, τούτο το μαχαίρι μπιγότανε και πιο βαθειά στη καρδιά...
με περισσή φροντίδα έβαζε το κρασί..μπροστά στην άδεια καρέκλα..
και σαν έπεφτε κόμπο-κόμπο αφρίζοντας στο λευκό κρύσταλλο.. αχ..η τρελλή η σκέψη.

-Κι αν το αίμα του, τόπιε η γη;
-Kι αν....σαν τούτες τις ρουμπινιές στάλες..
Έμπλεκε θαρρείς τα δάχτυλα στα μαλλιά του, το κανάκευε στη νωτισμένη γη…
Κι εκείνη η άσπλαχνη, δεν της μαρτυρά μήτε τον κόρφο του μνήματος..
Τότες, έστριφτε τη ποδιά με τα δάχτυλα, βόγγαγε σα σφαχτό που του ξεριζώνουν τα σωθικά ζωντανό..άχνα..άχνα..όλο της το είναι φώναζε να κρυφτεί..τα παιδιά τ άλλα, να μην στερήσει την ελπίδα..
Τα δόντια της κόβανε το πανί με λύσσα..τρύπες τρύπες η ποδιά γινότανε απ' αυτή τη λύσσα.. κατρακύλαγε με εφηβική ορμή τα ξύλινα σκαλιά ως κάτω..
..και τα μάτια παραφυλάγανε απ' τις ρωγμές του ξύλινου πατώματος..

-Αργησε η Μάνα στο κατώι..ψιθύριζαν τ' αδέρφια..τα μικρότερα..-Γιατί βογγάει η Μάνα;..κλαίει;..γιατί κλαίει η Μάνα;..
Ανάστατα τα βλέμματα, πιάνονταν απ΄τα χέρια σφιχτά..σπρώχνονταν να ιδούν σε εκείνη τη μικρή ρωγμή τη μάνα.. καταγής, με τη κρουσταλλένια κανάτα πεσμένη στις πέτρες του κατωγιού.. και μιά μικρή ρουμπινένια αυλακιά άφριζε στις γκρίζες πέτρες.. ρίγος..θάνατος. και κομμένη ανάσα...κρύο νερό στις ραχοκοκκαλιές..
Κι ανάμεναν το βλέμμα της, σαν ανέβαινε..κι αυτή 
τάνοιωθε τούτα τα βλέμματα..
Ρίγαγε η ραχοκοκαλιά της..γύρναγε ο πόνος αναμμένο δαυλί και την πυρόπαιρνε ολάκερη..
χίλιες γέννες, χίλιες οδύνες..
τα μάτια του, το λευκό πουκάμισο της Λαμπρής κρεμασμένο εκεί στο παραγώνι..ακόμη..άδειο..κι η προσμονή της άδεια κι αυτή..
..Τό ξερε!
ίδρωνε το μέτωπο, το σκούπιζε βιαστική με την ίδια δαγκωμένη ποδιά.. κι ύστερα στητή , ξανάπαιρνε τα βήματα της..και τη κανάτα την ολόγιομη..
και,
-Φάτε..άιντε..δεν περιμένουν οι δουλειές..
Φωνή δωρική, λιτή κι απόκοσμη.. κι εκείνα ανάσαιναν!..αα..όλα καλά είναι!..κι έτρωγαν μ' όρεξη.. όπως τα νιάτα πάντα γυρεύουν τη ζωή..κι η ζωή γυρεύει τη χαρά και το παιχνίδι. κι η τελευταία γωνιά του γλυκού ψωμιού τρώγονταν ανάμεσα σε γέλια, φωνές και παιχνίδια στη ρούγα..ακράτητη η χαρά..όχι λαθέψανε..δεν έκλαιγε η Μάννα..
Κι η Μάννα..μάζευε το αφάγωτο φαγί απ΄ πιάτο και το τύλιγε στη λινή καρό πετσετούλα..την υφαντή στον αργαλειό, εκεί που ύφαινε με τα παρθενικά της όνειρα το διάβα της ζωής της..ένας κόμπος η ζωή της, φαρδύς, σαν το κόμπο στο πιάτο του..
-Πήγαινε το στη χαμοκέλα..πάλι νηστική θα κοιμηθεί η γριά Βάγια..διάταζε τη ψυχοκόρη, ενώ πάστρευε βιαστική τα ψίχουλα απ' το τραπέζι..
-έτσι, για να κρύψει το τρέμουλο του χεριού..-
το σπάραγμα της καρδιάς δεν ακουγόταν..τό ξερε..
ποτέ δεν ακούγεται ο πόνος ο βαθύς..
Κι αν κάποιος ρώταγε που ειναι ο γιός.. κοφτά του λεγε..
-Στην Αθήνα για δουλειές..στην Αθήνα..
και έβιαζε το βήμα της με ορθό το κορμί..
περήφανη μέσα της..το χαμόγελο δεν τόκρυβε..αυτό το μοναχό χαμόγελο της μέρας..
-Δε προσκύνησε ο γιός μου σαν και σένα χαφιέ!..
αχ..τούτο, δεν το ξεστόμιζε..μα το μαρτύραγε το κορμί της ολάκερο..το κοφτό της μάτι..το ίσιο της περπάτημα..
Ετσι μεγάλωσα..
Κι αυτές οι παλιές φωτογραφίες που προσπαθώ να περάσω στη στιγμή τους..κι αυτές οι κλεμμένες στιγμές.. πόσες ιστορίες.. πόσα μυστικά μου ψιθυρίζουν.. τόσα για να μην μπορώ να περάσω δίπλα τους αδιάφορα.. σα να με περιμένουν εκεί χρόνια και να μου χουν βάλει στη γωνιά του τραπεζιού ένα πιάτο από λευκή πορσελάνη που σταξε μιά ρόγα κρασί....ρουμπινένιο το κρασί..αφρισμένο ακόμα στη κανάτα ..ξέχειλο.. με κερνάει τούτη η γενιά το βιός της..το πλούσιο τραπέζι της..κερνάει τη δική μου με περίσσευμα μιας ζωής..κερνάω και γω..τις μνήμες που μάζεψα στα παιδιά μου.. όπως τα ψίχουλα του τραπεζιού..
Απο χούφτα σε χούφτα..κάθε ψίχουλο μιά ζωή..
Κι ήρθαν και τις γενιάς μου οι αγώνες..οι δικοί μου νεκροί..

κι αν τον λεν Γιώργη..Θανάση..ή Διομήδη στο Πολυτεχνείο το 1973;..
Αχ..οι καρδιές ίδιες..τα νιάτα..τα χαμόγελα..τα όνειρα..οι άνθρωποι..η υπερηφάνεια..η αξιοπρέπεια..ίδια
Δε τρώμε...σκύβουμε όλοι μαζί.. κοιτάμε τη Μάννα στο κατώι...σιωπηλά βλέμματα...κοιτάμε απ' τις χαραμάδες του ξύλινου πατώματος τις ξέσκλιες ζωές ανάκατες με τις ρουμπινένιες στάλες...
Και παίρνουμε δύναμη να συνεχίσουμε τους δικούς μας καθημερινούς αγώνες για μιά καλύτερη και δίκαιη ζωή, με τιμιότητα, αξιοπρέπεια κι ελπίδα.

Το χρωστάμε σ΄εμας και την επόμενη γενιά..το χρωστάμε σε όλους αυτούς που μας έδειξαν το φωτεινό και όμορφο
-κι ας ειναι δύσβατο- μονοπάτι..

ΚΑΚΑΦΛΙΚΑ ΒΙΛΛΗ


....................................................
ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ....

-Στη Μάννα..και Γιαγιά μου...την Ελένη Κακαφλίκα, που ποτέ δεν έμαθε τους τάφους των παιδιών της και όσο ζούσε έβαζε δυο άδεια πιάτα στο τραπέζι και δυο ποτήρια κόκκινο κρασί που τελετουργικά το έριχνε κάθε απόδειπνο, στις πλάκες της αυλής...
Στα παιδιά της:
-Στο Γιώργη Κακαφλίκα..και θείο μου..Σαμποτέρ και μαχητή του ΕΛΑΣ που χάθηκε μετά από σαμποτάζ 3 Αυγούστου 1944 σε Γερμανικά πλοία στο λιμάνι του Πειραια 25 ετων και ποτέ δεν βρήκε τον τάφο του. Σε έγγραφο του ΓΕΣ αναφέρεται ως εκτελεστείς από τους Γερμανούς



-Στο Θανάση Κακαφλίκα..και θείο μου..26 ετών..μαχητή στην Αλβανία και στον ΕΛΑΣ που σκοτώθηκε στη μάχη της Δημητσάνας το 1948 και ποτέ δεν βρήκε το τάφο του


-Στο Δημήτρη Κακαφλίκα..πατέρα μου..φοιτητή Ιατρικής, μαχητή του Ιερού Λοχου των Φοιτητών


-Στους θείους μου..Χρήστο και Νίκο Κακαφλίκα μαχητές του ΕΛΑΣ


Στον πρωτοξάδερφό τους Δημήτρη Κακαφλίκα που χάθηκαν τα ίχνη του μετα από σαμποτάζ στο λιμάνι του Πειραιά σε Γερμανικά πλοία

         ΑΘΑΝΑΤΟΙ   !!!!!!


Στους Ήρωες της Τάξης μας:

16 Νοεμβρίου, 2019

17.11.1973: ΤΟΤΕ ΠΟΥ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΑΝΑΜΕΤΡΙΟΤΑΝ ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ !! Ντοκουμέντο !!

Μαρτυρία - Κατάθεση Ψυχής Αγωνίστριας του Πολυτεχνείου !!
Ηταν τραγικές οι τελευταίες ώρες..τόσο περιεργα εσωτερικές ωρες..ο καθενας ανεμετριοταν με τον εαυτο του και πεταγε ψηλα και ταυτοχρονα μια ανασα και μια αγκαλια με τον διπλανο του..ο κόσμος ειχε φύγει..
στο κεντρικό κτίριο στον πρώτο όροφο ειχε στηθεί ενα πρόχειρο νοσοκομείο..στο διάδρομο υπήρχαν πατημασιές απο αίμα..και αυλακιές κόκκινες..
η πόρτα άνοιξε λίγο και πρόλαβα να δω κάποια θρανια που ειχαν γινει πρόχειρα κρεβατια.. επανω νεανικά κορμια..
η πόρτα εκλεισε γρήγορα.. -Μην πεις τιποτα μου ψιθύρισε ενας φιλος φοιτητης πρωτοετής..εγω ημουν μαθήτρια ακομη.. δυο μερες πριν ειχε γινει η μεγαλη συνέλευση στο αμφιθέατρο με αντιπροσωπειες μαθητων απο σχολεια της Αθηνας..
-Μην πεις τιποτα ο πανικός θα ειναι κακός σύμβουλος..και μου σφιξε το μπράτσο..
Νωρίτερα στο αμφιθεατρο κατω ειχε ερθει ο Ξυλούρης.. τον σηκώσανε στα χερια για να περασει το προαύλιο.. και η Μαρια η Δημητριάδη 
..καθομαστε με βαρδειες.. ακούγαμε σιωπηλοί.. βγαιναμε εξω για να πιασουμε την θεση στα καγκελα αλλων που επρεπε να ξεκουραστουν.. ζωγραφιζαμε και φτιαχναμε τα πανο και τις αφισες με μαρκαδορους.. περιφρουρούσαμε τους χωρους.. και 
οι ελευθεροι σκοπευτες εριχναν σφαιρες..
τα ασθενοφορα εριχναν δακρυγόνα.. κοβαμε τα νερατζια και βαζαμε τις φλουδες γυρω γυρω στα ματια νοιωθαμε πως μειωνε το τσουξιμο..
μας ειχαν πει οτι για να ανακουφιζομαστε απο την επιδραση των δακρυγόνων να χρησιμοποιούμε βαζελίνη και λεμόνια..τις τελευταιες ομως ωρες ολα ειχαν σωθει και τα δακρυγονα επεφταν βροχη..το τσουξιμο στα ματια και στο δέρμα ηταν φοβερα επωδυνο ..σαν παρηγοριά λογω της ελλειψης λεμονιων πλέον -οχι οτι κι αυτα εκαναν πολλα- κοβαμε απο τις νερατζιές νεράτζια και απλώναμε λιγο απο το χυμό στο δέρμα και γυρω απο τα ματια..των περισσοτερων ειχαν πριστει-  τα δακρυγονα επεφταν μπροστα στα πόδια μας..μαζι με τις σφαιρες απο τις γυρω ταρατσες
Χτυπήθηκε κάποιος, η πόρτα ανοιξε γρηγορα και ξανακλεισε και δε ξερω που βρεθηκε εκεινη η πόρτα και επαιξε αυτοσχέδια το ρολο του φορειου..
φορουσε ενα λευκο πουλοβερ και το ενα χερι,το αριστερο, κρεμοταν σαν φτερουγα στο χωμα.. σερνοταν στο χωμα και πηγα να το σηκωσω και τα καστανά του ματια ηταν γυαλινα..ομορφος νέος με μαύρα μαλλιά..
-ειναι νεκρος ψιθυρισα και ο συντροφος διπλα μου μου σφιξε το μπρατσο..Μη το πεις.. μου ειπε...
Ναι ξεραμε ειναι τυχαιο να ζησεις η να πεθανεις εκεινο το βραδυ..
Καποιοι εκατονταδες.. σαν τους τριακόσιους ειπε καποιος και γελασε.. τα νειατα γελάνε κι ελπίζουν.
περιμεναμε μεχρι τη τελευταια στιγμη τα εκατομμύρια της Αθηνας να ξεχυθουν στους δρομους για τα παιδιά του.. ποιος μπορει να σταθει απεναντι στις χιλιάδες κόσμο; ..περιμεναμε οτι απο ολη την Ελλάδα θα ξεχυνονταν μπροστα σε όλο αυτο.. δεν ηρθαν..
Ερχονται τανκς στην Αλεξανδρας.. εγινε καταληψη του υπουργειου.. του οτε..  ερχονται τανκς κατεβαινει στρατος.. ολα αντικρουόμενα.. βαζαμε εφημεριδες μεσα απο τα ρουχα να μην κρυωνουμε.. με τη ποδια του σχολειου ημουν .. με τα αιματα του παιδιού.. οι φωνες ειχαν κλεισει.. μοναχα οι καρδιές ακούγονταν..
Λίγες ωρες πριν οταν εκλεισαν οι πυλες παρθηκε η αποφαση.. ποιος θελει να μεινει ποιος να φυγει.. οσοι μειναμε δωσαμε τηλεφωνα.. να ειδοποιησουν τη μανα μου..τους δικους μου*...αποχαιρετιζομαστε με αγκαλιές..
*κατα τις 7με 8 το βραδυ επεσε σαν ψιθυροος..οσοι θελουν να φυγουν θα ανοιγαν λιγο λιγο τις πυλες..και οσοι θελουν να μεινουν να ξερουν πως δεν θα ξανανοιξουν..κάποιοι εφυγαν.. οσοι μειναμε δωσαμε σε αυτους καποια στοιχεια αν καταφερναν να εφταναν σπιτι τους να ειδοποιουσαν τους δικους μας..μαλιστα τα γραφαμε και σπαστα.. ενα νουμερο σε ενα χαρτακι δυο νουμερα σε άλλο ωστε αν τους επιαναν να μην ειχαν στοιχεια.. οι δικοι μας ειχαν παρα πολλες ωρες να παρουν νεα μας.. η μητερα μου ας πουμε δεν ηξερε οτι ημουν μεσα κι ετσι αν κατι γινοταν αν μας σκοτωναν η μας συνελάμβαναν και μας.. εκπαραθυροναν -ηταν γνωστη μεθοδος της εποχης..δηλαδη ο κρατουμενος πηδηξε μονος του απο το παραθυρο-  να ξερανε οτι ειμαστε ζωντανοι ως εκεινη την ωρα και οτι ειμαστε μεσα στο Πολυτεχνειο, σκεψου οτι μετα το τανκς.. και αφου με συνελαβαν μαζι με αλλους η μητερα μου δεν ηξερε που ημουν.. πηγε σε νεκροτομεια..ρωτουσε στις φυλακες για ονοματα κρατουμενων και δεν δινανε στοιχεια βριζοντας την και λεγοντας ειρωνικα.. μανα εισαι εσυ που δεν ξερεις που ειναι το παιδι σου; ..εε..ας τη κραταγες στο σπιτι τη κορη σου ναξερες.. κι αλλα τετοια για μερες με ειχε σκοτωμενη..οταν ακουσε τη φωνη μου στο τηλεφωνο μετα απο μερες λιποθυμησε..
αν και περιμεναμε βοηθεια στο βαθος ξεραμε ...
ο συντροφος φοιτητης πεθανε πριν τρια χρονια.. γι αυτον ισως τα γραφω,, μαζι δε μιλουσαμε γι αυτο.. χαμογελουσαμε πικρα ομως καθε φορα που ακουγαμε..ημουν κι εγω στο Πολυτεχνειο.. ολη η Ελλάδα ηταν!!!
..εκεινη τη νυχτα εκεινες τις τελευταιες ωρες ..καποιες εκατονταδες μεσα και καποιοι σκορπιοι απέξω.. αυτη ειναι η αληθεια.. στο φως της μερας ηταν γιορτη,,
οταν επεσε το σκοταδι..ηταν ενα αλλοιωτικο *πανηγυρι.*.αναμετρηθηκαμε με τους εαυτους μας .. αυτους νικήσαμε..τους φοβους και τις αντοχες μας.. ισως και αυτη να ηταν η πιο μεγαλη μας νικη..
μετα απο δυο τρια χρονια στην αιθουσα ντοκουμεντων ειδα ξαφνικα εκεινο το λευκο πουλοβερ πισω απο μια βιτρινα μεσα στο αιμα..διπλα μια φωτογραφια..Διομήδης Κομνηνός..ίσως και να κανω λάθος..τι σημασία εχει.. οι φωνές.. οι ερπύστριες.. το τανκς..
η Ασφαλεια οι εξευτελισμοι το ξυλο το αιμα η απώλεια χρονου εκεινο το απεραντο κενο χρονου και οι ματαιες ελπίδες....
οι χιλιαδες λαού εξω απο την Ασφαλεια το ΕΑΤ ΕΣΑ τα νοσοκομεια..εκεινες οι χιλιάδες λαού που θα μας ελευθερωναν..ποτε δεν ήρθαν...
ομως ο αγωνας ειναι εκει.. 
πίσω απο οσα δεν εχουν ειπωθει..
οπως οι ιστοριες του βουνου και του ανταρτικου..
πως να πεις το συναισθημα.. δεν τα λες.. δεν εχει λογια και τοσες δεκαετιες μετα παλι δεν εχεις λογια...
πες μου, ελεγα του πατερα μου.. προσπαθουσε.. ελεγε τα γεγονοτα..
τότε στο Πολυτεχνειο επιασα ενα μικρο κομματι της καρδιάς τους..πως νοιώθανε.. κι επειτα ναι , εκεινοι εκαναν πεντε Πολυτεχνεια τη μερα..
ο Αγωνας ειναι ενας..και ο Δρομος ενας.!!..

Villy Kakaflika

 Στη σ. ΒΙΛΛΗ αφιερωμένο το παρακάτω βίντεο:

Απ' τα σχόλια στο f/b

  • Νικόλαος Κρομμύδας Πράγματι, ο δρόμος είναι ένας και αυτός είναι ο δρόμος διαχρονικά του αγώνα του τότε και του σήμερα. Δεν είχα την τύχη να ήμουν εκεί γιατί ήμουν μαθητής της 5ης Γυμνασίου στο χωριό άλλως θα ήμουν και ΕΓΩ ΕΚΕΊ στην επανάσταση της σπουδάζουσα γενιάς και του λαού για ψωμί-παιδεία-ελευθερία,συνθήματα που είναι επίκαιρα ακόμη και σήμερα λες και δεν πέρασε μισή μέρα από τότε τον Νοέμβρη 1973.
    2


  • Villy Kakaflika Ναι το ξέρω Νίκο μου..εγώ ήμουν μικρή αλλά είχα τη τύχη να είμαι μαθήτρια τότε στο Ε γυμνάσιο Εξαρχείων στη Κωλέττη..έζησα κάθε λεπτό και πριν στη προετοιμασία και όλες τις μέρες της κατάληψης μιας και ήμουν συνέχεια μέσα..όσο δύσκολο κι αν ήταν και το μετά..θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που μου δόθηκε η δυνατότητα αυτή..

Και μας λένε οι «αόμματοι»: Δε βλέπετε;
Τα σύμβολα ξεθώριασαν. Μας ρωτούν οι «κωφοί»: Δεν ακούτε; Τα συνθήματα έσβησαν.
Μας ορμηνεύουν οι «ανόητοι»: Δεν το καταλάβατε; Τα οράματα χάθηκαν.
Κι εμείς τους απαντάμε: Κάνετε την επιθυμία σας πραγματικότητα. Πέρασαν 40 χρόνια από τότε κι «όλα είναι ακόμα ζωντανά». Κάνατε τα πάντα για να ξεχαστεί το «γεγονός». Κι όλοι το θυμούνται. Δώσατε πάμπολλες μάχες για να διαστρεβλώσετε το «μήνυμα». Και τις χάσατε όλες. Πασχίσατε να κόψετε τη σύνδεση του «τότε» με το «τώρα». Κι αποτύχατε παταγωδώς.
«Το Πολυτεχνείο Ζει». Στην καρδιά και στη σκέψη όσων το έζησαν. Στη φαντασία και στο όνειρο όσων ενέπνευσε. «Ζει και Εμπνέει». Ως έπος μιας νεολαίας αδούλωτης και καύχημα ενός λαού απροσκύνητου. Είναι η «προίκα» στο παρόν κι η ελπίδα για το μέλλον της Ελλάδας.
Αν τα σύμβολα ξεθώριασαν, γιατί η εικόνα της γκρεμισμένης πόρτας δε φεύγει από το βλέμμα;
Γιατί οι τρύπες από τις σφαίρες είναι ακόμα στους τοίχους; Γιατί η αιματοβαμμένη σημαία, που κρατιέται σαν ιερό φυλακτό και πολύτιμο κειμήλιο, ξεδιπλώνεται κάθε φορά που η μνήμη «περπατάει» στο δρόμο του αγώνα;
Γιατί το γερμένο κεφάλι είναι στολισμένο με λουλούδια;
Αυτά είναι σύμβολα και παραμένουν αξεθώριαστα. Και μη μας λέτε να κοιτάξουμε τα ξεθωριασμένα πρόσωπα του Λαλιώτη, του Ανδρουλάκη, της Δαμανάκη και των άλλων που αλλαξοπίστησαν. Αυτοί δεν είναι σύμβολα. Εγιναν «σύμβουλοι» της εξουσίας και τη βοηθούν να δημιουργήσει «άλλοθι» για τα τοτινά και «δικαιολογία» για τα τωρινά και τα μελλούμενα εγκλήματά της.
Κι αν τα συνθήματα έσβησαν, γιατί το «Εξω αι ΗΠΑ» παραμένει ανεξίτηλο στην κολόνα της εισόδου;
Γιατί το «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία» γίνεται πανό, γίνεται πικέτα κι ακούγεται από μυριάδες στόματα ανθρώπων, που διαδηλώνουν, καθημερινά, στους δρόμους;
Γιατί χιλιάδες πορεύονται προς την αμερικάνικη πρεσβεία; Γιατί στα σχολειά και στα πανεπιστήμια στήνονται «μετερίζια»; Τα συνθήματα των παιδιών του Πολυτεχνείου δεν έσβησαν, γιατί τα αιτήματα της εξέγερσής τους δεν ικανοποιήθηκαν.
Το Ψωμί λείπει, ακόμα, από πολλούς.
Η Παιδεία εξακολουθεί να είναι προνόμιο των λίγων.
Η Ελευθερία είναι το εσαεί ζητούμενο μιας κοινωνίας που είναι «αιχμάλωτη» της εξουσίας της κυρίαρχης τάξης.
Αν τα οράματα χάθηκαν, γιατί στα δωμάτια των φοιτητών είναι κρεμασμένη η φωτογραφία του Τσε;
Γιατί στα αμφιθέατρα μιλούν για τον Μαρξ και τον Λένιν;
Γιατί τα ποιήματα του Ρίτσου, τα τραγούδια του Θεοδωράκη, τα χαρακτικά του Τάσσου, οι ζωγραφιές του Τσαρούχη, ο κινηματογράφος του Αγγελόπουλου, το θέατρο του Κατράκη, εξακολουθούν να συγκινούν και να συνεγείρουν μεγάλο μέρος της νεολαίας;
Τα οράματα της «γενιάς του Πολυτεχνείου» δε χάθηκαν, γιατί είχαν και έχουν αναφορά στο μέλλον.
Η κοινωνία που ονειρεύτηκαν εκείνα τα παιδιά, που όρθωσαν το ανάστημά τους στη χούντα, είναι μια κοινωνία καλύτερη. Και την πορεία προς αυτή δεν μπορεί να τη σταματήσει κανείς...
το Πολυτεχνείο !!!
Εγώ μαθητής της 2ας Αγνοώντας τι Γινότανε.. πορεύτηκα για το Σπίτι της θείας, κατ' εντολή της που με φιλοξενούσε...
το ξύλο της Αρκούδας Άμεσο από το Μπάρμπα.., γιατί θα τους '"έκθετα"... λόγω ότι η τάξη μου το Β2 συνέχισε να κάνει μάθημα...
Την μεθεπόμενη στο Σπίτι του Ξαδέλφου μου θεοδόση Χ. πρωτοετή στο Πολυτεχνείο της Πάτρας.. Έμαθα...!!
Τιμή κ Δόξα στα Παλικάρια που Μας ΔΊΔΑΞΑΝ το Δρόμο της Αντίστασης κ της Ανυπακοής για τη Ανατροπή του Άδικου Συστήματος των Πλουτοκρατών !!!

Σχόλια



Villy Kakaflika Τα ειπες όλα!!!..κι οπως θα λεγε και ο Ριτσος...Ετούτα τα παιδιά φτάνουν από πολύ μακριά, τραβούν πολύ μακριά,μέρα τη μέρα πέτρα και αίμα, στοχασμός και αγώνας, χέρι με χέρι
με το μυστρί, με το σφυρί, με το μολύβι, με τον ακριβή διαβήτη
να φτιάξουμε καλύτερο τον κόσμο
να έχει ο καθένας και ψωμί και βιβλίο και σιγουριά και διάπλατη πόρτα,
να χει ο καθένας δύο κήπους -έναν στην αυλή κι έναν μέσα του-.



Διονύσης Βολιμιάτης να χει ο καθένας δύο κήπους -έναν στην αυλή κι έναν μέσα του... ❤️👌


Villy Kakaflika υπέροχοι στίχοι..μεγάλη αλήθεια!!!



Διονύσης Βολιμιάτης που η γενιά του κ η γενιά σου Villy Kakaflika τους στοχασμούς... κ τον αγώνα... τον κάνατε πράξη ❤️


Villy Kakaflika Διονύσης Βολιμιάτης 
καθε μέρα τον κανουμε ολοι πράξη Διονύση.. στη δουλειά, στο σχολείο, στη σχολή, στο πανεπιστήμιο.. στις διεκδικήσεις, στους μικρούς και μεγάλους καθημερινούς αγώνες, στη στάση ζωής.. 
δεν υπάρχουν μικροί και μεγάλοι αγώνες.. ίσως κάποιες στιγμές ξεχωρίζουν αλλα δεν ειναι λιγότερο βαρύ για εκεινον που ξέρει οτι συμμετέχοντας στην απεργία θα βρεθεί στο δρόμο .. 
δεν ειναι λιγοτερο βαρυ το να επιλέξει κάποιος με αξιοπρέπεια να παλεψει για μια δικαιη ζωή και να μην έχει μεροκάματο.. 
για εκείνον που κρατιέται όρθιος στις μέρες μας, που παλευει, που κραταει το μυαλό του καθαρό.. 
ολες οι γενιές εχουν τον δικό τους αγωνα σήμερα..οι νέοι, οι φοιτητες, οι συνταξιούχοι, οι εργαζομενοι, οι άνεργοι.. εκει υπάρχουν κομμάτια-διαμάντια..
Ξέρεις.. να θυμάμαι παντα τον πατερα μου.. οταν συνήλθα -μετα το Πολυτεχνείο εννοώ..- μια μερα μιλούσαμε γι αυτο και μεσα στη νεανική μου *ζάλη* μεγένθυνα μάλλον πολύ το γεγονός.. ισως υπερφιαλα να ειχα μιλησει , εε..ημουνα και 16 χρονών και για μενα ηταν οτι πιό συγκλονιστικο....
κι εκεινος μου επιασε το χερι και μου χαμογελασε αλλά με κοιταξε και λιγο αυστηρα και μου ειπε-..
-Ηταν κάτι μεγάλο αυτο που κάνατε, η γενιά σου.. όμως, σκέψου στην Εθνική Αντίσταση μετριόμαστε.. η γενιά του - με τον εαυτο μας κάθε μέρα..
κάθε μέρα θα γίνονταν και πέντε και δέκα *Πολυτεχνεία*..
Χιλιάδες, σκοτώθηκαν, φυλακίστηκαν, σακατεύτηκαν, έδωσαν ζωές πτυχία και καριέρες, 
δε σκέφτηκαν γυναικες παιδιά μανάδες και δεν εξαργύρωσαν τα ιδανικά τους για μια *ήσυχη* ζωούλα.. 
άφησαν τα κοκκαλα τους στα βουνά και δεν υπάρχει κανένας να τους ξέρει, ή να γραφτει σε ενα τοίχο το όνομα τους, μήτε ενα λουλούδι να τους πάει μήτε ενα μνήμα να κλαίει η μανα τους.. 
Ηταν μια μεγάλη στιγμή για σας, αλλά οι αγώνες στήνονται με καθημερινή προσπάθεια και με προσήλωση και συνέπεια..
Να δεις που κάποιοι θα το χρησιμοποιήσουν.. να εισαι ετοιμη και γι αυτο.. κάποιοι θα σκορπίσουν..
εσυ να εχεις πάντα το νου σου.. ο δρόμος ειναι ενας και θελει καθημερινή δουλειά.. 
με τα μέσα σου πρώτα.. αν θελεις να κανετε μια μερα τον κόσμο καλύτερο.. (τότε ειχα στεναχωρηθεί γιατι θεωρούσα οτι *υποβάθμιζε*το γεγονός..) μεγαλώνοντας κατάλαβα πόσο απόλυτα δίκιο ειχε...