Συνολικές προβολές σελίδας

Translate

29 Σεπτεμβρίου, 2016

Ας δούμε, λοιπόν, σε ποια κανονικότητα επιστρέφει το δημόσιο σχολείο:

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑΣ
Παλεύουμε για Παιδεία με βάση τις ανάγκες του λαού και όχι της καπιταλιστικής αγοράς
Eurokinissi
Τελικά, το 'να χέρι νίβει τ' άλλο και τα δυο το πρόσωπο. Προσπαθήσατε, κύριε Μητσοτάκη, να δώσετε ξανά άλλοθι αριστεροσύνης στον κύριο Τσίπρα. Οσο περισσότερο εκείνος προσεγγίζει θέσεις της ΝΔ στα κεντρικά ζητήματα και στα ζητήματα της Παιδείας, κρατώντας βέβαια την ευελιξία, όπως πάντα, της κοροϊδίας, του αποπροσανατολισμού, της προπαγάνδας με κάποιες κορόνες.
Παρότι εσείς, κύριε Μητσοτάκη, προκαλέσατε τη συζήτηση αυτή για την Παιδεία και μιας και ψοφάτε γι' αυτήν την περιβόητη αξιολόγηση, σας λέμε ότι μάλλον μείνατε μετεξεταστέος. Αλλά τον ίδιο περίπου βαθμό παίρνει, με βάση τη σημερινή συνεδρίαση, και ο κύριος Τσίπρας. Για εμάς στην πολιτική γενικότερα δε θα πρέπει να ισχύει το «ανάμεσα στους τυφλούς βασιλεύει ο μονόφθαλμος». `Η καλύτερα, απ' τη στιγμή που χωρίς καμιά ντροπή ο πρωθυπουργός έδωσε «άριστα 20» στο υπουργείο Παιδείας για την επιτυχία, όπως υποστηρίζει, να ανοίξουν χωρίς προβλήματα τα δημόσια σχολεία.

Και η υποκρισία γίνεται ακόμα πιο εξοργιστική, όταν διά στόματος πρωθυπουργού διατυπώνεται η φράση ότι κριτής μας είναι η καθημερινότητα που ζουν οι γονείς και οι μαθητές, ενώ ο κ. υπουργός διατυμπάνισε την επιστροφή στην κανονικότητα στα σχολεία. Ελεος!
Αλήθεια; Δε ζούμε όλοι σε αυτήν εδώ τη χώρα;
Η καθημερινότητα για τη λαϊκή οικογένεια και τα παιδιά της είναι πολύ διαφορετική. Ας δούμε, λοιπόν, σε ποια κανονικότητα επιστρέφει το δημόσιο σχολείο:
Οταν ξεκινά το σχολείο, η ήδη ρημαγμένη από τον ΕΝΦΙΑ και από άλλους φόρους λαϊκή οικογένεια έχει μπροστά της την εξής εικόνα:
-- Εξοδα για φροντιστήρια, για ξένες γλώσσες, για μια κάποια δραστηριότητα, όποιος μπορεί, αθλητισμού, πολιτισμού.
-- Εχει φυσικά και τη σχολική τσάντα, που ανεξάρτητα αν είναι καινούργια, πρέπει να γεμίσει με μια σειρά υλικά, την περίφημη σχολική λίστα.
Λέει η κυβέρνηση: «Αυτή είναι μια δεδομένη κατάσταση που δύσκολα αλλάζει, εμείς φροντίσαμε να ανοίξουν τα σχολεία χωρίς κενά, χωρίς ελλείψεις. Αυτό είναι το στοίχημα που κερδίσαμε».
Υλοποιείτε κατά γράμμα το μνημόνιο στην Παιδεία
Εδώ που τα λέμε, το στοίχημα που βασικά κερδίσατε μέχρι τα τώρα έχει όνομα: Λέγεται 3ο μνημόνιο. Αυτό που ψηφίσατε από κοινού με τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι.
Μήπως δεν ήταν το 3ο μνημόνιο που έβαζε ρητά το θέμα του εξορθολογισμού των δαπανών για την Παιδεία;
Αυτό το στοίχημα κερδίσατε. Υλοποιείτε κατά γράμμα το μνημόνιο στην Παιδεία και για να το κάνετε αυτό ακόμα πιο αποτελεσματικά, χρησιμοποιείτε όλο το παλιωμένο, το αντιδραστικό ιδεολογικό οπλοστάσιο των κυβερνήσεων που έπαιρναν αντιλαϊκά μέτρα.
Δεν έχουν περάσει δεκαπέντε μέρες που ο υπουργός Παιδείας υποστήριξε προκλητικά σε συνάντησή του με τη ΔΟΕ, τη Διδασκαλική Ομοσπονδία, ότι «τα προηγούμενα χρόνια γίνονταν περισσότερες προσλήψεις αναπληρωτών από τις ανάγκες», ότι «είχαμε σπατάλη δυνάμεων και πιστώσεων»!!!
Το ακούσαμε κι αυτό!
Ότι οι δαπάνες για κάλυψη των κενών - που κενό σημαίνει ανικανοποίητη λαϊκή ανάγκη για μόρφωση - είναι σπατάλη!
Αυτός είναι ο εξορθολογισμός των δαπανών για την Παιδεία που συμφωνήσατε ψηφίζοντας το 3ο μνημόνιο.
Για σας σπατάλη είναι όταν τα παιδιά έχουν σταθερό δάσκαλο στο Ολοήμερο Δημοτικό.
Γι' αυτό μετατρέπετε το Ολοήμερο Νηπιαγωγείο αποκλειστικά σε χώρο φύλαξης.
Γι' αυτό στερείται ο μαθητής που έχει ειδικές ανάγκες τις δομές και τον εκπαιδευτικό που χρειάζεται.
Γι' αυτό μειώνονται οι ώρες διδασκαλίας σε βασικά μαθήματα του Γυμνασίου.
Γι' αυτό μπαίνουν περιορισμοί στη συγκρότηση και λειτουργία των ειδικοτήτων στα ΕΠΑΛ και οι μαθητές αναγκάζονται να εγκαταλείπουν την ειδικότητα που επιθυμούν ή να μεταφέρονται σε άλλο σχολείο.
Γι' αυτό βάζετε εμπόδια στη συγκρότηση ομάδων προσανατολισμού σε Λύκεια, στέλνετε μαθητές να αλλάξουν Λύκειο.
Γι' αυτό δεν έχετε υλοποιήσει έγκαιρα έως καθόλου την Ενισχυτική Διδασκαλία και την Πρόσθετη Διδακτική Στήριξη σε Γυμνάσια και Λύκεια έως σήμερα.
Φτάσατε στο σημείο να λέτε ότι τα κενά και οι ελλείψεις που δίνουν τα σωματεία των δασκάλων και των καθηγητών είναι ψεύτικα. Οτι πρόκειται για παρασυνδικαλιστικές πρακτικές!!!
Τι θέλετε; Σιγή νεκροταφείου; Να σας χειροκροτούν κιόλας;
Αυτήν την κανονικότητα σας την χαρίζουμε!
Δηλαδή, τα κενά και οι ελλείψεις είναι απλοί αριθμοί;
Οχι, κυρίες και κύριοι της κυβέρνησης. Πίσω από κάθε κενό και έλλειψη σε εκπαιδευτικούς, υπάρχει ένας μαθητής που χάνει την επαφή με μια σειρά γνωστικά αντικείμενα, ένας μαθητής που δεν έχει μουσικό, γυμναστή και μια σειρά άλλες ειδικότητες που μπορούν να συμβάλουν στη διαπαιδαγώγηση του νέου ανθρώπου.
Κόπτεστε ότι καλύψατε τα κενά. Εχετε προχωρήσει σε μια σειρά χειρουργικού τύπου παρεμβάσεις ώστε να χρειάζονται λιγότεροι εκπαιδευτικοί.
Φτιάξατε ένα σχολείο που λειτουργεί κυριολεκτικά με ό,τι περισσεύει. Από το Νηπιαγωγείο μέχρι το Λύκειο.
Τα Ολοήμερα Νηπιαγωγεία είναι «στον αέρα».
Τα Δημοτικά σχολεία με 90 διδακτικές ώρες λιγότερες τη βδομάδα.
Τα Γυμνάσια με εκπαιδευτικούς που κάνουν μαθήματα άσχετα με το επιστημονικό τους αντικείμενο.
Αλλά ακόμα και με αυτό το πετσοκομμένο πρόγραμμα του σχολείου, τα κενά συνεχίζουν να υπάρχουν. Το «θα πάρετε τα παιδιά πιο νωρίς αύριο», που λένε οι διευθυντές των Δημοτικών σχολείων στους γονείς, δεν είναι τίποτα άλλο παρά τρανή απόδειξη ότι η αντιμετώπιση της δήθεν σπατάλης συνεχίζεται.
Γι' αυτήν την καθημερινότητα, γι' αυτήν την κανονικότητα μιλάτε;
Αυτήν την κανονικότητα σας την χαρίζουμε. Ούτε ανταποκρίνεται σε λαϊκές ανάγκες ούτε ανταποκρίνεται και στον πλούτο που παράγει σήμερα ο εργαζόμενος, στις δυνατότητες που υπάρχουν ώστε η Παιδεία να παρέχεται αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν για όλους και σε υψηλό επίπεδο.
Υποβαθμίζεται παραπέρα η Ειδική Εκπαίδευση
Κυρίες και κύριοι,
Υπάρχει και ένας ιδιαίτερος τομέας στην Παιδεία που κυριολεκτικά είναι πολύ ευαίσθητος. Πρόκειται για το χώρο της Ειδικής Αγωγής.
Εδώ δεν πρέπει καν να τολμάτε να μιλάτε!
Γιατί δυστυχώς ο πολύπαθος αυτός χώρος της Εκπαίδευσης ξεκίνησε ΚΑΙ ΦΕΤΟΣ με τη δική του, διαχρονική «κανονικότητα».
Και φέτος ΔΕΝ ΑΝΟΙΞΑΝ ΤΑ ΕΙΔΙΚΑ ΣΧΟΛΕΙΑ στις 12/9 καθώς λείπει το αναγκαίο ειδικό εκπαιδευτικό και ειδικό βοηθητικό προσωπικό.
Και φέτος ΔΕΝ άνοιξαν ΤΜΗΜΑΤΑ ΕΝΤΑΞΗΣ και ακόμα οι γονείς της Παράλληλης Στήριξης περιμένουν πιστώσεις και τους ειδικούς δασκάλους να πάνε στα σχολεία.
Κυριολεκτικά, το νομοθετικό έργο της κυβέρνησής σας έρχεται να αποτελειώσει τα ερείπια που άφησαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις.
Γιατί είναι παραπέρα υποβάθμιση της Ειδικής Αγωγής η εγκύκλιός σας να κλείσει ένα από τα δύο Τμήματα Ενταξης σε συγχωνευμένα σχολεία, τη στιγμή που υπάρχει ανάγκη να ιδρυθούν παντού, σε όλα τα σχολεία. Την στιγμή που στις μεγάλες σχολικές μονάδες, που τα παιδιά ξεπερνούν τα 200, χρειάζεται και 2ο Τμήμα Ενταξης.
Γιατί είναι υποβάθμιση της Ειδικής Εκπαίδευσης να βάζετε ανειδίκευτους δασκάλους, με ένα μόνο επιμορφωτικό σεμινάριο, να ανταποκριθούν σε σύνθετες ανάγκες αυτής της Ειδικής Εκπαίδευσης.
Και αυτό την ίδια στιγμή που υπάρχουν χιλιάδες επιστημονικά καταρτισμένοι παιδαγωγοί που ενώ θα μπορούσαν να προσφέρουν, τους πετάτε, τους αφήνετε στην ανεργία.
Κοινές στρατηγικές στοχεύσεις της κυβέρνησης με τα άλλα κόμματα και στην Παιδεία
Κυρίες και κύριοι,
Συνολικά, οι αλλαγές στο σχολείο βρίσκονται στην ίδια ρότα με τις προηγούμενες κυβερνήσεις.
Οργανώσατε έναν διάλογο για την Παιδεία. Επιδιώξατε να αποσπάσετε τη συναίνεση του λαού. Και σ' αυτό άδικα σας κατηγορεί η Νέα Δημοκρατία ότι δήθεν δεν θέλετε συναίνεση. Δεν την πετύχατε όμως.
Ο λαός - πολύ σωστά - κρατάει και κράτησε μικρό καλάθι.
Φυσικά, ο διάλογος και η όλη συζήτηση που έγινε και ακόμα γίνεται, έδωσε τη δυνατότητα για μια φορά ακόμη να φανούν οι κοινές στρατηγικές στοχεύσεις που έχει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με τη Νέα Δημοκρατία και τα άλλα κόμματα.
Για να μην ξεχνιόμαστε, λοιπόν, σας θυμίζουμε:
  • Για αυτονομία του σχολείου μίλησε το πόρισμα του διαλόγου που οργανώσατε. Αυτονομία του σχολείου ζήτησε και η ΝΔ.
  • Για αξιολόγηση του σχολείου, προφανώς στα μέτρα και τα σταθμά της αγοράς και όχι των αναγκών της λαϊκής οικογένειας, έκανε λόγο το πόρισμά σας. Το ίδιο ακριβώς ζητά και η ΝΔ.
  • Ενίσχυση της επιχειρηματικότητας προτείνει και ο ΣΥΡΙΖΑ. Ενίσχυση της επιχειρηματικότητας και η ΝΔ.
  • Μήπως το εκπαιδευτικό κουπόνι, που κυριολεκτικά τινάζει τη δημόσια και δωρεάν Παιδεία στον αέρα και όπου εφαρμόστηκε οδήγησε σε ακόμα μεγαλύτερες ανισότητες, είναι αποκλειστικά, για παράδειγμα, πρόταση του ΣΕΒ ή μόνο της ΝΔ; Οχι φυσικά. Το υλοποιεί η κυβέρνησή σας με την Προσχολική Αγωγή σήμερα.
Η κυβέρνηση θέλει τη λαϊκή οικογένεια με μειωμένες μορφωτικές απαιτήσεις
Κυρίες και κύριοι,
Θέλετε να πείσετε το λαό ότι έχετε προχωρήσει σε μια κοσμογονία προοδευτικών αλλαγών στην Παιδεία.
Κάνετε λόγο για επιστροφή του Γυμνασίου στη μορφωτική διαδικασία και απεγκλωβισμό του Λυκείου από τις πανελλαδικές εξετάσεις.
Το βασικό πρόβλημα, όμως, του Γυμνασίου είναι οι εξετάσεις; Το περιεχόμενό του, κατά τη γνώμη μας, είναι το κύριο πρόβλημα. Και αυτό το περιεχόμενο, που το κρατάτε ανέπαφο, καθορίστηκε από το 2006 επί ΠΑΣΟΚ, το κράτησε η ΝΔ, το συνεχίζετε και εσείς. Μη ρίχνετε λοιπόν κροκοδείλια δάκρυα για τη νεολαία που δεν έχει γνώσεις και άλλα τέτοια.
Πού το πάει λοιπόν η κυβέρνηση;
Απλά, κατά τη γνώμη μας, θέλει να δημιουργήσει στη λαϊκή οικογένεια μειωμένες μορφωτικές απαιτήσεις για τα παιδιά της, να οδηγήσει στη λογική «άντε να τελειώσουμε το Γυμνάσιο και μετά βλέπουμε».
Ομως, το μετά έχει να κάνει με τις περιβόητες αλλαγές στο Λύκειο. Εκεί «θα τρώει η μύγα σίδερο και το κουνούπι ατσάλι»!
Ενα Λύκειο - «εξεταστικό κέντρο». Αυτό θέλετε! Η πρότασή σας μοιάζει με εκείνον τον περιβόητο νόμο Αρσένη και γι' αυτό θα φάει τα μούτρα της από τους μαθητές, όπως και τότε.
Ενα Λύκειο - «εξεταστικό κέντρο». Σε αυτό το Λύκειο, λοιπόν, θα γενικευτεί ένας ατέλειωτος εξεταστικός μαραθώνιος που θα λειτουργεί αποτρεπτικά στην επιλογή του Γενικού Λυκείου, φέρνοντας έτσι το «όνειρο» της κυβέρνησης, και όλων των άλλων αστικών κομμάτων βεβαίως, για πιο μαζική στροφή στην πρόωρη κατάρτιση (στα υποβαθμισμένα και χωρίς υποδομές ΕΠΑΛ), πιο κοντά στην πραγματικότητα.
Η ελεύθερη πρόσβαση που διαφημίζετε είναι μια απάτη. Η επίκληση ότι δεν μπορεί μια στιγμή στις εξετάσεις να καθορίζει για πάντα το μέλλον του νέου είναι υποκριτική.
Αν η κυβέρνηση ενδιαφερόταν πραγματικά για τον πόνο και το άγχος των παιδιών των λαϊκών οικογενειών μπροστά στις πανελλαδικές εξετάσεις, τότε θα μπορούσε να ικανοποιήσει τα αιτήματα για δικαίωμα επανάληψης της διαδικασίας όσες φορές επιθυμούν οι υποψήφιοι, για τη δυνατότητα κατοχύρωσης βαθμολογίας.
Και μια που μιλάμε για τα ΕΠΑΛ. Μιλάτε, υποκριτικά πάλι, για «ισότητα ευκαιριών» ανάμεσα σε μαθητές των ΕΠΑΛ και των Γενικών Λυκείων στην πρόσβαση στα ΑΕΙ.
Ηδη καταργούνται ειδικότητες, μετακομίζετε παιδιά από το ένα άκρο της Αττικής στο άλλο, σήμερα πάλι είχαμε κινητοποιήσεις το πρωί των παιδιών, των μαθητών των ΕΠΑΛ. Τα παιδιά των ΕΠΑΛ τα θέλετε έρμαιο της αγοράς, από την πολύ μικρή ηλικία. Γι' αυτό και διατηρείτε την πρόβλεψη του νόμου της ΝΔ για καθορισμό ειδικοτήτων με βάση τις προτάσεις των κοινωνικών εταίρων.
Γι' αυτό και εμείς επιμένουμε ότι τα παιδιά των ΕΠΑΛ πρέπει να έχουν και θεωρητική και τεχνική εκπαίδευση, να μπορεί το πτυχίο που παίρνουν να εξασφαλίζει δουλειά στο αντικείμενο, χωρίς καμία πιστοποίηση, όπως γίνεται τώρα.
Ενίσχυση της εμπορευματοποίησης της Ερευνας
Κυρίες και κύριοι,
Αλλο πολύ σοβαρό ζήτημα: Λέτε και εσείς και η ΝΔ ότι δήθεν θέλετε να ανακόψετε τη φυγή νέων επιστημόνων στο εξωτερικό.
Πώς υποτίθεται ότι θα το επιδιώξετε αυτό;
-- Με τα προγράμματα για τους πανεπιστημιακούς υποτρόφους, που ανακυκλώνουν τα κενά στο διδακτικό προσωπικό των πανεπιστημίων;
-- Με τα όποια νέα προγράμματα που θα λειτουργούν με εργαζόμενους με «μπλοκάκι», που δεν τους έφταναν όσα συνεπάγεται αυτό το απαράδεκτο καθεστώς, αλλά επιβαρύνονται παραπάνω από τις προβλέψεις του νέου Ασφαλιστικού;
-- Που δεν δίνουν δικαίωμα ούτε σε άδεια εγκυμοσύνης και λοχείας στις νέες γυναίκες ερευνήτριες;
-- Με τις μόλις 31 θέσεις για μεταδιδακτορική έρευνα στις λεγόμενες «ανθρωπιστικές» επιστήμες σε όλη την Ελλάδα, για όσους πήραν το διδακτορικό τους την τελευταία 7ετία;
-- Με τους χιλιάδες διδάκτορες σε όλη την Ελλάδα που δεν μπορούν να ολοκληρώσουν τις διατριβές τους γιατί αναγκάζονται να δουλέψουν σε προγράμματα που δεν έχουν σχέση με το αντικείμενο της διατριβής τους και οι υπεύθυνοί τους συνειδητά τους καθυστερούν, για να τους βγάζουν τη δουλειά από την οποία οι ίδιοι εισπράττουν επιμίσθια και άλλα;
Ολα αυτά, λοιπόν, μόνο προσπάθειες ανάσχεσης της φυγής νέων επιστημόνων στο εξωτερικό δεν είναι. Προσπάθειες ενίσχυσης της εμπορευματοποίησης της Ερευνας είναι.
Και μια που μιλάμε για αριστεία, ειπώθηκε εδώ, να φέρουμε και το παράδειγμα της Μεγάλης Βρετανίας, όπου σύμφωνα με το νομοσχέδιο για την Ερευνα, η επίτευξη των στόχων της «Αριστείας στη Διδασκαλία» συνδέεται βάσει αξιολογήσεων με τη δυνατότητα αύξησης διδάκτρων κατ' αντιστοιχία με τον πληθωρισμό. Τα ιδρύματα που θα πιάνουν τους στόχους θα μπορούν να αυξάνουν για τους φοιτητές τους τα δίδακτρα, ενώ για εκείνα τα ιδρύματα που αποτυγχάνουν να πιάσουν τους στόχους, θεσπίζεται ανώτερο όριο διδάκτρων 9.000 λίρες το χρόνο. Οπως, άλλωστε, ρητά ομολογείται από τις επίσημες ανακοινώσεις, «το νομοσχέδιο προβλέπεται να αποφέρει καθαρά οικονομικά οφέλη στους παρόχους ανώτατης εκπαίδευσης της τάξης του 1,1 δισ. λιρών το χρόνο».
Η κυβέρνηση προωθεί το «πανεπιστήμιο - ΑΕ»
Κυρίες και κύριοι βουλευτές,
Αυτήν την πραγματικότητα δεν θέλει να την αλλάξει η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ συνολικά στο χώρο της Εκπαίδευσης.
Αλλωστε, τις κατευθύνσεις του ΟΟΣΑ πλασάρει και η σημερινή κυβέρνηση. Κατευθύνσεις που λένε ότι πρέπει να υπάρχει «περιορισμένη μη κρατική χρηματοδότηση και επιμερισμός κόστους για συμπλήρωση κρατικών επιχορηγήσεων».
Κατευθύνσεις που κάνουν ευθέως λόγο για διαφοροποίηση της χρηματοδότησης των προγραμμάτων σπουδών, με βάση την αποτίμησή τους, με το αν ανταποκρίνονται στις ανάγκες της αγοράς εργασίας.
Η εξέλιξη αυτή ανοίγει τους ασκούς του Αιόλου για κλείσιμο τμημάτων (ιδιαίτερα για τα ΤΕΙ), αλλά και απαξίωση τμημάτων που θα αφήνονται στη μοίρα τους επειδή δε θα καλύπτουν τις υπάρχουσες προϋποθέσεις.
Η κυβέρνηση, λοιπόν, συμφωνεί και προωθεί το «πανεπιστήμιο - ΑΕ», που προωθούσαν κατά γράμμα και οι προηγούμενες κυβερνήσεις και αποτελεί το κύριο χαρακτηριστικό, άλλωστε, του Πανεπιστημίου στον καπιταλισμό.
Είναι, λοιπόν, το Πανεπιστήμιο το άκρως διαφοροποιημένο, που υπάρχει δίπλα στα Τεχνολογικά Ιδρύματα, αλλά και δίπλα στα κάθε είδους κολέγια, που το ίδιο παρέχει διάφορα επίπεδα πτυχίων, κύκλους σπουδών, διπλώματα και απόφοιτους πρώτης, δεύτερης και τρίτης κατηγορίας.
Είναι το Πανεπιστήμιο που έχει παραδώσει στους εργολάβους κάθε πτυχή φοιτητικής μέριμνας, που κλείνει τη στρόφιγγα της κρατικής χρηματοδότησης, που «κουρεύει» τα αποθεματικά των Ιδρυμάτων, για να μπορεί να δίνει φοροαπαλλαγές και ζεστό χρήμα σε μεγάλες εταιρείες.
Είναι το Πανεπιστήμιο που έχει αποψιλωθεί κυριολεκτικά από προσωπικό, από υποδομές, από σύγχρονο εξοπλισμό και, αντ' αυτού, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ επιλέγει να έχει ένα ελάχιστο δυναμικό που περιφέρει από θέση σε θέση και από Ιδρυμα σε Ιδρυμα, για να μπαλώνει στην κυριολεξία τρύπες στη διδασκαλία, στα εργαστήρια, στην Ερευνα.
Είναι τα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ όπου οι εστίες δεν επαρκούν ούτε για το 10% των αιτήσεων, σε κάποιες περιοχές μάλιστα δεν υπάρχουν καθόλου.
Οι λέσχες ιδιωτικοποιούνται και ρίχνουν την ποιότητα στο φαγητό, την ίδια στιγμή που ανεβάζουν τις δήθεν συμβολικές τιμές και απορρίπτουν φοιτητές και σπουδαστές.
Τα βιβλία και τα αναλώσιμα είναι πολλές φορές πανάκριβα, ενώ η συγκυβέρνηση έχει ήδη ανακοινώσει ότι θα περικόψει και αυτό το ένα δωρεάν σύγγραμμα, χάριν δήθεν της δυνατότητας πρόσβασης σε περισσότερα βιβλία ανά μάθημα.
Καθηγητές δεν υπάρχουν για πολλά μαθήματα, ιδιαίτερα στα ΤΕΙ, και έτσι ολόκληρα μαθήματα, θεωρίες και εργαστήρια βγαίνουν χωρίς πολύ βασάνισμα από τα προγράμματα σπουδών, μιας και δεν υπάρχει και κανείς να τα διδάξει.
Εχουμε, με λίγα λόγια, αποστέωση των Τεχνολογικών Ιδρυμάτων από πλευράς επιστημονικής γνώσης, είτε σε κάποια τμήματα αφορά τη θεωρία (π.χ. Νοσηλευτική), είτε σε άλλα την εφαρμογή (π.χ. Γραφιστική).
Πλούτος και γνώση υπάρχει για να μπορούν όλοι οι νέοι να μορφώνονται ολόπλευρα
Κυρίες και κύριοι,
Στην πρότασή μας εμείς ξεκινάμε από αυτό που πρώτα απ' όλα αρνούνται όλα τα άλλα κόμματα:
Οτι η Παιδεία δεν είναι εμπόρευμα. Οτι πρέπει να παρέχεται με ευθύνη του κράτους, να είναι αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν για όλους. Με κατάργηση της επιχειρηματικής δραστηριότητας σε όλες τις δομές της Εκπαίδευσης και παροχής της σύμφωνα με τις ανάγκες των νέων.
Ξεκινάμε από τη θέση ότι κυριολεκτικά κανένα παιδί δεν μπορεί να θεωρείται ότι είναι ανήμπορο μπροστά στη γνώση. Οτι κανένας νέος και νέα δεν μπορεί να αφήνεται στα αζήτητα της ανεργίας, της ετεροαπασχόλησης, της απαξίωσης της ειδίκευσής του. Οτι κανένας εκπαιδευτικός δεν περισσεύει.
Εμείς το λέμε ξεκάθαρα. Πλούτος και γνώση υπάρχει για να μπορούν όλοι οι νέοι και οι νέες να μορφώνονται ολόπλευρα και να μπορούν να δουλεύουν σε αυτό που έχουν σπουδάσει.
Από αυτή τη θέση, παλεύουμε:
-- Ωστε όλα τα προνήπια και τα νήπια να βρίσκονται σε δομές Προσχολικής Αγωγής. Σε νηπιαγωγεία που θα έχουν όλο το αναγκαίο μόνιμο προσωπικό παιδαγωγικό, ειδικό παιδαγωγικό και βοηθητικό προσωπικό. Σε σύγχρονα κτίρια, τάξεις που δε θα στοιβάζονται 20 - 25 και 27 νήπια.
-- Ξεχωρίζουμε ιδιαίτερα το ζήτημα της Ειδικής Αγωγής. Γιατί εδώ απαιτείται «θετικά άνιση μεταχείριση», που πρέπει να αντιμετωπίσει το μόχθο που επιτείνεται από τις φυσικές αδυναμίες. «Θετικά άνιση μεταχείριση», βέβαια, σημαίνει ίδρυση και λειτουργία όλων των αναγκαίων δομών Ειδικής Αγωγής και Εκπαίδευσης. Από αυτή τη σκοπιά, διαχωρίζουμε τη θέση μας στην προπαγάνδα της συμπερίληψης, χωρίς όλες εκείνες τις ουσιαστικές προϋποθέσεις που πραγματικά μπορούν σε μια πορεία να λειτουργήσουν θετικά στην ένταξη των παιδιών στα κανονικά σχολεία.
Γι' αυτό, επίσης, παλεύουμε για μόνιμο επιστημονικό, παιδαγωγικό, βοηθητικό προσωπικό σε όλες τις δομές. Και είναι κρίσιμο το ζήτημα της πρώιμης διάγνωσης και παρέμβασης από τη γέννηση του παιδιού.
Παλεύουμε για ένα σχολείο που θα παρέχει την ίδια μόρφωση σε όλους τους μαθητές, χωρίς να χωρίζει τα παιδιά και τα σχολεία σε πολλές ταχύτητες, ανάλογα με την περιοχή και την τσέπη του καθενός.
Ενα σχολείο που θα είναι ασφαλές και με όλους τους βοηθητικούς χώρους που χρειάζονται οι μαθητές του (εργαστήρια, χώρους άθλησης - γυμναστήρια, βιβλιοθήκη, θέατρο, χώρους μουσικής κ.τ.λ.).
Ενα σχολείο που θα βοηθά όλα τα παιδιά με αναπηρίες και με μαθησιακές δυσκολίες.
Ενα πραγματικά ενιαίο, σύγχρονο σχολείο είναι αυτό που έχει διευρυμένη χρονική λειτουργία, για να ολοκληρώνουν όλα ανεξαίρετα τα παιδιά στο σχολείο το μορφωτικό τους πρόγραμμα (μελέτη, εργασίες, αθλητικές δραστηριότητες, ξένες γλώσσες, με παράλληλη δωρεάν σίτιση και ανάπαυση), ενώ θα μπορούν να αξιοποιούν τις δομές του και στον ελεύθερο χρόνο τους για δραστηριότητες που θα παρέχει δωρεάν.
Και στο ερώτημα που μπορεί κάποιος να θέσει - και πολλοί ήδη θα το έχετε θέσει μέσα σας χωρίς να το λέτε - «καλά είναι δυνατόν στη σημερινή Ελλάδα της κρίσης, να μιλάτε για σύγχρονες υποδομές, για δημόσιες και δωρεάν για όλα τα παιδιά, όταν δεν υπάρχει ευρώ για φωτοτυπικό χαρτί;», θα απαντήσουμε το εξής: Σύγχρονα σχολεία, με σύγχρονη υλικοτεχνική υποδομή, χώρους άθλησης, πολιτισμού, υπάρχουν και τώρα, αλλά τα χαίρονται λίγοι, είναι προνόμιο αυτών που τα έχουν. Κάντε μια βόλτα στα βόρεια προάστια και δείτε κάτι υπερσύγχρονα ιδιωτικά σχολεία, με γήπεδα, πισίνες, χώρους δημιουργίας, εργαστήρια κ.λπ. Κάτι σαν αυτά που τα περιέγραφε πριν ο κ. Μητσοτάκης.
Σκεφθείτε ότι όλα αυτά είναι ιδρώτας του εργαζόμενου, όμως, που καρπώνεται ο ιδιώτης καπιταλιστής και επενδύει στην Παιδεία για να βγάλει μόνο κέρδη.
Να, λοιπόν, ποια είναι η λύση. Να φύγουν όλοι αυτοί από τη μέση και έτσι να πάψει το κέρδος να είναι ο σκοπός της παραγωγής, της οικονομίας, άρα και της μορφωτικής διαδικασίας.
Οταν γίνει αυτό, τότε και σχολεία σύγχρονα θα φτιαχτούν και όλα τα παιδιά θα έχουν πρόσβαση σε αυτά.
Επαγγελματική Εκπαίδευση υψηλού επιπέδου μετά το ενιαίο σχολείο
Η Επαγγελματική Εκπαίδευση στην αντίληψη του ΚΚΕ ξεκινά μετά το ενιαίο δωδεκάχρονο, είτε ως Ανώτατη είτε μέσα από επαγγελματικές σχολές που θα είναι ενταγμένες στο εκπαιδευτικό σύστημα (όχι σαν τα σημερινά αδιαβάθμητα ΙΕΚ - ΚΕΚ κ.λπ.).
Θα δίνουν πτυχίο με επαγγελματική επάρκεια (ειδίκευση για ολοκληρωμένη άσκηση, δηλαδή, του επαγγέλματος). Δεν θα χρειάζεται ο απόφοιτός τους να περάσει από καμιά άλλη πιστοποίηση, που αμφισβητεί κι απαξιώνει το πτυχίο και τις σπουδές του.
Προφανώς, για μας η Ανώτατη Εκπαίδευση είναι επαγγελματική εκπαίδευση επιστημονικού επιπέδου. Από αυτή τη θέση μιλάμε για σύστημα Ενιαίας Ανώτατης Εκπαίδευσης.
Γιατί, για να εκπληρώσει την κοινωνική της αποστολή η Ανώτατη Εκπαίδευση, πρέπει να διαθέτει στο σύνολό της το υψηλότερο δυνατό επιστημονικό επίπεδο. Χρειάζεται, δηλαδή, να είναι και Ενιαία, με ισότιμα ιδρύματα που δεν ανταγωνίζονται προκειμένου να εξασφαλίσουν χρηματοδότηση και προνομιακές σχέσεις με τους μονοπωλιακούς ομίλους, αλλά συνεργάζονται για να κατανοήσουν, να αντιμετωπίσουν και να αξιοποιήσουν τους νόμους της φυσικής και κοινωνικής πραγματικότητας.
Στη βάση αυτή, οι προπτυχιακές σπουδές παρέχουν υψηλού επιπέδου πανεπιστημιακή μόρφωση για όλους τους φοιτητές, εξασφαλίζοντας πλήρη επιστημονική επάρκεια και επαγγελματική ικανότητα στα αντίστοιχα επιστημονικά αντικείμενα και διαμορφώνοντας βαθιά καλλιεργημένους επιστήμονες, ικανούς να σκέφτονται και να δρουν επιστημονικά σε όλα τα επίπεδα και όχι μονοδιάστατα στο αντικείμενό τους. Το δικαίωμα εξάσκησης του επαγγέλματος κατοχυρώνεται αυτόματα με την απόκτηση του πτυχίου.
Αντίστοιχα, οι μεταπτυχιακές σπουδές θα έχουν σκοπό την προώθηση της παραγωγής νέας γνώσης και θα ολοκληρώνονται με την απονομή του διδακτορικού διπλώματος.
Ο ΣΥΡΙΖΑ επιλέχτηκε για να κάνει τη βρώμικη δουλειά...
Και για να τελειώνω. Κύριε Τσίπρα, η Βουλή έκανε και άλλες Ολομέλειες μέσα στο Σεπτέμβρη, όπου μίλησαν κι άλλοι πολιτικοί αρχηγοί, σχεδόν όλοι. Εσείς λείπατε. Εδώ μέσα είπαμε και για τις τηλεοπτικές άδειες και για τον περίφημο διαγωνισμό, είπαμε και για τα Θρησκευτικά και ποια είναι η θέση του καθενός και για το ξεπούλημα που κάνατε στο Ελληνικό είπαμε την προηγούμενη βδομάδα και για τις ιδιωτικοποιήσεις και το ΤΑΙΠΕΔ και όλα τα υπόλοιπα είπαμε μόλις χτες... Και βεβαίως τα άκουσε ο ελληνικός λαός. Και βέβαια, όλα αυτά επιβεβαιώνουν ότι τα περισσότερα από αυτά τα χρησιμοποιείτε για αποπροσανατολισμό, για να ρίξετε στάχτη στα μάτια του λαού με διάφορες αριστερόστροφες κορόνες. Τελικά, όλα αυτά επιβεβαιώνουν ότι όντως επιλεγήκατε, όπως επανειλημμένα έχει πει το ΚΚΕ, για να κάνετε τη βρώμικη δουλειά.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
η ΔΕΥΤΕΡΟΛΟΓΙΑ του ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ

Δ. Κουτσούμπας: Στήνεται σκόπιμα ένα αποπροσανατολιστικό δίπολο 

«Το τελευταίο διάστημα στήνεται σκόπιμα ένα αποπροσανατολιστικό δίπολο γύρω από τα ζητήματα ΚΑΙ της παιδείας. 
Σιγοντάρεται -είναι αλήθεια- και από την κυβέρνηση και από τη Νέα Δημοκρατία», τόνισε στη δευτερολογία του ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας σημειώνοντας ότι «ρίχνονται στο τραπέζι μια σειρά δίπολα όπως: ισότητα ή ποιότητα, κρατισμός ή ιδιωτική πρωτοβουλία. Κατηγορείται η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ για "σοβιετικό μοντέλο" στην εκπαίδευση».
Στη δευτερολογία του ο Δ. Κουτσούμπας είπε:
«Κυρίες και κύριοι,
Το τελευταίο διάστημα στήνεται σκόπιμα ένα αποπροσανατολιστικό δίπολο γύρω από τα ζητήματα και της Παιδείας. Σιγοντάρεται -είναι αλήθεια- και απ' την κυβέρνηση και απ' τη Νέα Δημοκρατία.
Ρίχνονται στο τραπέζι μια σειρά δίπολα όπως: ισότητα ή ποιότητα, κρατισμός ή ιδιωτική πρωτοβουλία.
Κατηγορείται μάλιστα η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ για "σοβιετικό μοντέλο" στην εκπαίδευση.
Η Νέα Δημοκρατία σας κάνει πολύ μεγάλη τιμή, χωρίς ίσως να το συνειδητοποιεί κι η ίδια ακριβώς, χωρίς αντίκρυσμα μάλιστα, όταν σας κατηγορεί ότι πάτε να εφαρμόσετε σοβιετικό μοντέλο στην Παιδεία.
Φυσικά, η Νέα Δημοκρατία επιδιώκει έτσι να διαχωριστεί ιδεολογικά από την κυβέρνησή σας.
Βλέπετε, όταν προσπαθούν να αντιπαρατεθούν μεταξύ τους δυο διαφορετικές εκδοχές της ίδιας αστικής πολιτικής, έχουν αμοιβαίο συμφέρον να υποβαθμίζουν και να υπενθυμίζουν καλύτερα, ο ένας στον άλλο -και οι δυο μαζί στους ταγούς τους- ποιος είναι ο πραγματικός αντίπαλος.
Και πραγματικά είναι να απορεί κανείς για το γεγονός ότι η κατηγορία για δήθεν σοβιετισμό ανέκυψε σε σχέση με ένα άρθρο που αφορούσε ρυθμίσεις για τους εργαζόμενους στην ιδιωτική εκπαίδευση.
Καταρχήν να σας ενημερώσουμε για όσους δεν το ξέρετε, γιατί αρκετοί εδώ μέσα και άλλοι που λείπουν, που δε βρίσκονται αυτή τη στιγμή στην αίθουσα και το ξέρουν και το παραξέρουν αφού πολλοί σπούδασαν εκεί, είτε στη Σοβιετική Ένωση είτε σε άλλες τέτοιες χώρες, ότι εκεί δεν υπήρχε καταρχήν ιδιωτική εκπαίδευση. Ήταν όλα -και σωστά κατά τη γνώμη μας- αποκλειστικά δημόσια, και σε μια πορεία δωρεάν για όλους.
Όμως πέρα από αυτό. Αξίζει να σημειώσουμε ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ουσιαστικά πήρε ένα μέτρο ελέγχου ορισμένων τομέων της ιδιωτικής εκπαίδευσης και όχι όλων, ενώ εγκαλούσε μάλιστα τη ΝΔ, γιατί απομακρύνονταν από τις αρχές του Γεώργιου Ράλλη! Τ' ακούσαμε και λίγο πριν.
Και μιας που μας δίνεται η δυνατότητα, ας μιλήσουμε για ορισμένα μόνο απ' τα επιτεύγματα του σοβιετικού μοντέλου στην εκπαίδευση. Μιας και έχουμε και δευτερολογία και δεν προλάβαμε να τα πούμε στην πρωτολογία.
Όσοι κυκλοφορούν στην Αθήνα με το Μετρό, θα έχουν δει ίσως μια διαφήμιση ενός ιδιωτικού ΙΕΚ το οποίο επιχαίρει για το ότι, σύμφωνα με την έρευνά του, το 64% των αποφοίτων του εργάζεται στο αντικείμενο των σπουδών του. Αυτοί που πουλάνε την ελπίδα της επαγγελματικής αποκατάστασης σε παιδιά που δεν τα κατάφεραν στις πανελλήνιες, βρίσκουν ως άξιο διαφήμισης αυτό το ποσοστό, προφανώς και σε αντιδιαστολή με ό,τι συμβαίνει με τους αποφοίτους πανεπιστημίων και ΤΕΙ.
Κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ, αλλά και των υπόλοιπων κομμάτων, δεν μπορείτε να κρύψετε την πραγματικότητα που βίωνε η νεολαία τότε στη Σοβιετική Ένωση: Ότι με το που τελείωναν δηλαδή τις σπουδές τους -γι' αυτό είπα το παράδειγμα το παραπάνω- ήξεραν τη θέση εργασίας στην οποία θα τοποθετούνταν, με βάση και τα ενδιαφέροντα και τις επιλογές τους, αλλά και τις ανάγκες που υπήρχαν στην οικονομία.
Πώς μπορείτε να απαντήσετε σε αυτό όλοι εσείς, οι υπερασπιστές του καπιταλιστικού δρόμου και του ευρωμονοδρόμου, που έχει στο DNA του και την ανεργία και την εκμετάλλευση;
Στην ΕΣΣΔ, για παράδειγμα, οι οικογένειες των φοιτητών που σπούδαζαν σε άλλες πόλεις δεν ήξεραν καν τι σημαίνει ψάχνω σπίτι για να μείνει το παιδί μου. Το πρόβλημα της φοιτητικής στέγης ο σοσιαλισμός το είχε λύσει. Οι φοιτητικές εστίες αποτελούσαν συστατικό μέρος κάθε ιδρύματος Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης.
Δεν είναι, όμως, μόνο αυτά. Πάνω από το 80% των σπουδαστών, έπαιρναν από το σοβιετικό κράτος, κάθε μήνα και επίδομα, τέτοιο ώστε να μπορούν και να καλύπτουν τις ανάγκες τους, χωρίς να επιβαρύνουν τις οικογένειές τους.
Αυτό τους εξασφάλιζε και τη διατροφή και την καθημερινότητά τους συνολικά, τις μετακινήσεις τους, την ένδυσή τους, τον πολιτισμό τους, την υπόδησή τους κ.λπ. Θυμίζει τίποτα από όλα αυτά η ελληνική, σημερινή, στον 21ο αιώνα πλέον, πραγματικότητα;
Την ίδια στιγμή, ο σοσιαλισμός έδωσε απάντηση ότι και γενίκευση της εκπαίδευσης μπορούμε να έχουμε και ποιότητα στα αποτελέσματά της.
Το σοβιετικό εκπαιδευτικό σύστημα αναγνωριζόταν και από τους δυτικούς για τη σαφέστατη, συντριπτική υπεροχή του στη σφαιρικότητα των γνώσεων που έδινε στους νέους.
Ο προβληματισμός των Αμερικανών ειδικών, που εντάθηκε μετά το "Σπούτνικ σοκ" του 1957 -οι νεότεροι το 'χετε διαβάσει, οι παλιότεροι μπορεί να το θυμούνται- για "το τι διδάσκεται ο Ιβάν, αλλά δεν διδάσκεται ο Τζόνι", εξέφραζε την κατανόηση της εκπαιδευτικής, μορφωτικής υστέρησης τότε των ΗΠΑ σε σύγκριση και με τη Σοβιετική Ένωση.
Έφτασε το '59, η Σοβιετική Ένωση να έχει νικήσει ολοκληρωτικά την αγραμματοσύνη. Το 1970, πάνω από τα 3/4 του απασχολούμενου πληθυσμού στις πόλεις και το 50% των εργαζομένων στην ύπαιθρο, στο χωριό να έχουν αποκτήσει τουλάχιστον μέση και ανώτερη μόρφωση.
Κυρίες και κύριοι,
Το τελευταίο διάστημα ακούγονται πολλά και διάφορα περί καινοτομίας, επιχειρηματικότητας, όπως επίσης και περί κομματισμού στα πανεπιστήμια. Ακουστήκαν και εδώ μέσα.
Για μας η ύπαρξη κομμάτων μέσα στα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ είναι αντικειμενική. Εκφράζει την ύπαρξη άλλωστε διαφορετικών, αντίθετων κοινωνικών και οικονομικών συμφερόντων.
Το ζήτημα του κομματισμού στα πανεπιστήμια, βέβαια είναι λιγάκι αστείο να το σηκώνει η Νέα Δημοκρατία, καθώς η παράταξη που στηρίζει στα πανεπιστήμια και στα ΤΕΙ, σε αρκετά πανεπιστήμια και ΤΕΙ είναι κυριολεκτικά "κράτος εν κράτει", με τη στήριξη ενός μέρους του ΔΕΠ. Γνωστό στο πανελλήνιο αυτό.
Το ΚΚΕ και η ΚΝΕ παλεύουν, ώστε το φοιτητικό και σπουδαστικό κίνημα να ανασυγκροτηθεί ουσιαστικά, να αποκτήσει αγωνιστικό περιεχόμενο, να ξεπεράσει τον εκφυλισμό στον οποίο βρίσκεται σήμερα, και που κακά τα ψέματα, έχουν ευθύνες και δυνάμεις με τις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ, το σημερινό κυβερνητικό κόμμα, φλερτάρει.
Κυρίες και κύριοι,
Θέλω όμως να βάλω και μια ακόμα πλευρά, γιατί πλέον πρέπει να σταματήσει όλη αυτή η φιλολογία, ότι δήθεν η επιχειρηματικότητα είναι η κινητήριος δύναμη για την καινοτομία, μια θέση που πλέον κατακλύζει και τα αμφιθέατρα και τις διάφορες ημερίδες και συνέδρια που διοργανώνονται σωρηδόν.
Δεν είναι τυχαίο ότι αυτή η επιχειρηματολογία αναπτύσσεται τόσο από εσάς, κύριοι και κυρίες του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και από τη Νέα Δημοκρατία και τα υπόλοιπα κόμματα, αλλά και από τον ΣΕΒ και άλλους βέβαια -φυσιολογικό αυτό- εκπροσώπους του κεφαλαίου.
Αλήθεια, αν είναι έτσι, τότε πώς εξηγείται ότι στο σοσιαλισμό που γνωρίσαμε τέλος πάντων, στην τότε ΕΣΣΔ αναλογούσαν πάνω από το 20% των νέων εφευρέσεων (αυτό που στη σύγχρονη ορολογία λέτε πατενταρισμένες καινοτομίες) που καταχωρούνταν κάθε χρόνο σε ολόκληρο τον κόσμο;
Πώς μπορείτε να εξηγήσετε στην ΕΣΣΔ ότι υπήρχε το 1987 το 25% των επιστημόνων παγκοσμίως;
Και αυτό έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να το θυμόμαστε σήμερα, να το συζητήσουμε σήμερα, που όλα τα άλλα κόμματα, και φυσικά και εσείς μαζί, κύριοι και κυρίες της κυβέρνησης, χύνετε κροκοδείλια δάκρυα για το λεγόμενο "brain-drain", τη μαζική φυγή επιστημονικού δυναμικού στο εξωτερικό.
Και είναι πραγματικά κροκοδείλια αυτά τα δάκρυα, γιατί η ενίσχυση της κινητικότητας του επιστημονικού δυναμικού είναι στρατηγική επιλογή του κεφαλαίου και της ΕΕ, που τις υπηρετείτε και με τη δική σας πολιτική, όπως ακριβώς άλλωστε και οι προηγούμενοι.
Στόχος είναι να συγκεντρώνονται οι απαραίτητες κρίσιμες μάζες επιστημονικού δυναμικού σε κέντρα και πρότζεκτ "αριστείας", και αυτό γιατί το κεφάλαιο απαιτεί και πιέζει, ώστε τα παραγόμενα ερευνητικά αποτελέσματα να περνούν πιο γρήγορα και πιο αποτελεσματικά στη φάση της ενσωμάτωσης στην παραγωγή και στην αγορά.
Γιατί λοιπόν, ενώ όλοι δήθεν αγωνιάτε για το μέλλον των νέων επιστημόνων, κρύβετε απ' το λαό μας ότι στόχος σας δεν είναι να περιορίσετε τη διαρροή σε απόλυτα μεγέθη, αλλά, όπως ομολογείται στα επίσημα κείμενα, να αντιστρέψετε το λόγο εισροής-διαρροής;
Δηλαδή, να το πούμε με απλά λόγια, δεν είναι για εσάς να φεύγουν λιγότεροι, αλλά να έρχονται περισσότεροι από όσους φεύγουν.
Και αυτό είναι βασικός άξονας των σχεδιασμών σας, ώστε σε συγκεκριμένες θεματικές περιοχές να ενισχυθεί η παρουσία των εν Ελλάδι ερευνητικών δομών, χωρίς να νοιάζεστε για το τι θα συμβεί με τις υπόλοιπες και τους εργαζόμενους σε αυτές.
Δε σας ενδιαφέρει ποιες είναι οι πραγματικές ανάγκες του ελληνικού λαού για να αξιοποιήσει τα αποτελέσματα της ερευνητικής δραστηριότητας για τη βελτίωση του βιοτικού του επιπέδου, της ποιότητας της ζωής του.
Γνωρίζετε πόσοι νέοι επιστήμονες έχουν φύγει από την έρευνα αφότου έληξαν τα προγράμματα από τα οποία χρηματοδοτούνταν τα έργα στα οποία εργάζονταν;
Και μένοντας αυτοί άνεργοι, φυσικά, πάει στράφι και η τεχνογνωσία τους και η δυνατότητα συνέχειας του ερευνητικού έργου, ενώ, και τα ινστιτούτα αποψιλώνονται από δυναμικό.
Και ένα τελευταίο: Ο κύριος Φίλης εξακολουθεί να ξύνεται στη γκλίτσα του τσοπάνη. Στην ομιλία μου καθαρά είπα ότι οι κύριοι της κυβέρνησης, όταν τοποθετηθήκαμε εδώ μέσα και δημόσια με ανακοινώσεις και προσωπικά με τοποθετήσεις για όλα αυτά τα ζητήματα που έθεσε, φαίνεται είτε έλλειπαν, είτε δεν άκουγαν ή δεν ξέρω με τι άλλο ασχολούνταν...
Πρέπει, είναι ευκαιρία να επαναλάβουμε για ακόμα μία φορά, δε θα υπεκφύγω, όπως υπονοήσατε.
Η αναγκαιότητα λέμε εμείς, και η ωριμότητα να καταργηθούν οι αναχρονισμοί, όσοι υπάρχουν, αυτοί που επιβιώνουν όσον αφορά διάφορα θέματα και στο μάθημα των Θρησκευτικών είναι για μας ζήτημα εκ των ων ουκ άνευ. Αυτό είναι ξεκάθαρο και είναι πάγια τοποθέτηση του ΚΚΕ. Όμως αυτό δεν μπορεί να δικαιολογήσει προσεγγίσεις και απλουστεύσεις τύπου Φίλη. Το ΚΚΕ ξεκάθαρα π.χ. θεωρεί ότι είναι ανάγκη και επίκαιρο ο χωρισμός της Εκκλησίας από το κράτος.
Όμως αυτό δεν μπορεί να οδηγεί τον υπουργό Παιδείας και Θρησκευμάτων του ΣΥΡΙΖΑ να μιλά και ανιστόρητα και απλουστευτικά, ενοχοποιώντας για παράδειγμα το σύνολο της Εκκλησίας, το σύνολο του λαϊκού κλήρου. Π.χ. στην κατοχή συνέβη με την Εκκλησία -για να γίνει κατανοητό περισσότερο αυτό που λέω- ό,τι συνέβη και με τον υπόλοιπο πολιτικό αστικό κόσμο κ.λπ. Δηλαδή ένα κομμάτι συμβιβάστηκε, ένα κομμάτι συνεργάστηκε με τους κατακτητές και ένα κομμάτι μπήκε στην Αντίσταση ενεργά και μάλιστα και στην ένοπλη Εθνική Αντίσταση με το ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ, με την Εθνική Αλληλεγγύη κ.λπ. Και μαζικά εδώ κυρίως ήταν ο κατώτερος λαϊκός κλήρος και τμήματα της ιεραρχίας, ακόμα και μητροπολίτες.
Ο παππούς μου για παράδειγμα, ο ιερέας, ο παπά - Δημήτρης ο Κουτσούμπας, του οποίου έχω και τ' όνομα, ο πατέρας του πατέρα μου, εκτελέστηκε το 1944 απ' τους Γερμανούς κατακτητές για τη συμμετοχή του ως υπεύθυνος της Εθνικής Αλληλεγγύης στην επαρχία Δομοκού στα χωριά που ήταν εκεί και ως μέλος του ΕΑΜ. Ας είμαστε λοιπόν πιο προσεκτικοί κύριε υπουργέ της κυβέρνησης της "αριστεράς". Επίσης, δεν μπορεί η κατάργηση αυτών των αναχρονισμών να προτάσσεται και για προπαγάνδα και για στάχτη στα μάτια μπροστά σε όλους τους άλλους αναχρονισμούς που εξακολουθούν να υπάρχουν και κυριαρχούν στην εκπαίδευση.
Δε θα επιτρέψουμε, σας το λέμε, να στήσετε νέες κάλπικες διαχωριστικές γραμμές του στυλ είσαι με το Φίλη εναντίον της Εκκλησίας ή είσαι με την Εκκλησία και με τον Ιερώνυμο. Είσαι με τους παλιούς καναλάρχες ή με τους καινούργιους και με την κυβέρνηση και με τον κύριο Παππά που έδωσε ή δεν ξέρω τι έκανε το διαγωνισμό με τις άδειες, που το ΚΚΕ τον έχει καταψηφίσει εδώ μέσα ως νόμο αυτόν εδώ.
Γι' αυτό δίνουμε βάρος στην ουσία. Γιατί για μας εξίσου και μεγαλύτερος αναχρονισμός για τα παιδιά μας να κάνουν μάθημα σε ακατάλληλες αίθουσες, ένας εκπαιδευτικός να κάνει δυο και τρία μαθήματα εκτός της ειδικότητάς του και όλα όσα είπαμε τα υπόλοιπα στην πρωτολογία μας για πάνω από μισή ώρα και κάνατε πως δεν τα ακούσατε».
ΣΧΕΤΙΚΑ

28 Σεπτεμβρίου, 2016

,,Σε αποξένωσαν από κάθε ίχνος αξιοπρέπειας, σε κατάντησαν ένα άθλιο και θλιβερό χαμερπές,, Θυμάσαι ;


«Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες…»*

Σου αφαίρεσαν τον πολιτισμό. Δε μίλησες… 
Σου άμβλυναν την ικανότητα ανάγνωσης, μέχρι που σε κατέστησαν λειτουργικά αναλφάβητο. Δεν το πήρες χαμπάρι, δεν αντέδρασες. 
Σε αποξένωσαν από κάθε ίχνος αξιοπρέπειας, σε κατάντησαν ένα άθλιο και θλιβερό χαμερπές. 

Έμεινες με το εξευτελιστικό ερώτημα: «Εγώ θα βγάλω το φίδι απ’ την τρύπα;»

Έγινε ο μισθός σου χαρτζιλίκι - τριγύρω σου ενάμιση εκατομμύριο οι άνεργοι, σου κλέψανε τις αποταμιεύσεις της σύνταξής σου - την ίδια σου τη σύνταξη… 
σιώπησες. 

Άνεργα και βουβά τα παιδιά σου, ξοφλημένα πριν ακόμη ζήσουν. Ούτε και σ’ αυτό… μίλησες. 

Πάει κι η περίθαλψη που έχτιζες τόσα χρόνια. Στερείσαι τα φάρμακα. Την πρόληψη. Την θεραπεία. 
Ένα ράντζο σου αρμόζει πια κι ένας καιάδας όπου, σε λίγο, θα πετάνε το κουφάρι σου. 

Δεν έχεις και δεν μπορείς να πας κάπου. Καμία ψυχαγωγία, τέρψη, απόλαυση, διασκέδαση, μόρφωση. 

Το χειμώνα τουρτουρίζεις και το καλοκαίρι ψήνεσαι. 
Το σπίτι σου, το σπίτι που με τόσο κόπο, θυσίες και κομπασμό (ενίοτε) απόκτησες, άδειο από κάθε επισκέπτη.
Κενοτάφιο σκιών δύστυχων πλασμάτων που έχουν προ πολλού εκλείψει κοινωνικά. Κι αυτό, λίγο πριν στο αρπάξουν και σε πετάξουν στο δρόμο. 

Ο διπλανός σου ψάχνει στα σκουπίδια. Η γιαγιά μαζεύει τα πεταγμένα της λαϊκής αγοράς. Το παιδάκι λιποθυμά στο σχολείο. Εσένα σου προσφέρουν τα ληγμένα των Σούπερ Μάρκετ. 
Κάποιοι άλλοι… οδηγήθηκαν στην αυτοκτονία.

Θυμάσαι; 
Απ’ τα ληγμένα της τέχνης, του πολιτισμού, του κοινωνικού εκμαυλισμού σε ξεκίνησαν. 
Και να φανταστείς, αργεί ακόμη το τέρμα. 

Βρόμισες γιατί σκεφτόσουν το κόστος της θέρμανσης. 
Σε λίγο θα ζέχνεις γιατί και το νερό θα γίνει εμπορευματικό είδος. 

Όπως άφησες να καταντήσει όλη σου η ζωή. 
Κι όσο έδιναν τιμή, 
με την αρωγή ή την αδιαφορία σου, στα πανανθρώπινα αγαθά 
τόσο έχανε την αξία της η ζωή σου. 
Μέχρι που δεν αξίζεις, πια, ούτε φράγκο. 
Και μπροστά σου απλώνεται το σκοτάδι. 
Ενδεχομένως κι ο όλεθρος… 
«Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες…»
* «Η Πόλις», Κ.Π. Καβάφης
Το βρήκαμε Εδώ
Το σκίτσο εδώ

τότε που το Κ.Κ.Ε.συμμετείχε σε Αστικές Κυβερνήσεις (Aπ το βιβλίο του Γιάννη Βεντούρα: Μπαμπά Γιατί ; )

Aπόσπασμα απ το βιβλίο:


"Εντάξει, συμφωνώ απόλυτα με αυτά που λες. 
Από ό,τι φαίνεται έχεις δίκιο. Αλλά ένα κόμμα επαναστατικό σαν το ΚΚΕ, που ξέρω ότι δεν πρόκειται να υποταχθεί, δεν θα άξιζε τον κόπο να δοκιμάσει, έστω και για μια φορά, να πάρει μέρος σε κυβέρνηση; 
Πού ξέρεις; Μπορεί το ΚΚΕ με την εμπειρία που έχει, να κατάφερνε κάτι καλύτερο για το λαό." 
Πραγματικά αυτό το ερώτημα έχει απασχολήσει πάρα πολύ τους Έλληνες κομμουνιστές, όπως άλλωστε και τους κομμουνιστές όλου του κόσμου. Δεν πρέπει όμως να διαφύγει της προσοχής μας ένα πράγμα - που ίσως δεν το ξέρεις ή δεν το έχεις κατά νου - ότι δηλαδή η εργατική τάξη της Ελλάδας και το κόμμα της, έχουν ιδία πείρα από συμμετοχή σε αστικές κυβερνήσεις. 
Δηλαδή ναι, το ΚΚΕ έχει δοκιμάσει αυτό που λες, κόντρα στη σκληρή λογική που έλεγε ότι δεν έπρεπε να το κάνει! 
Στο παρελθόν, το ΚΚΕ, είχε προσπαθήσει, όπως άλλωστε και άλλα εργατικά κόμματα στον κόσμο, να εξερευνήσει νέους δρόμους που θα οδηγούσαν το λαό στο σοσιαλισμό (πέρα από αυτόν που έδειξε ο Λένιν και η επιτυχημένη επανάσταση των μπολσεβίκων στη Ρωσία), οι οποίοι όμως αποδείχθηκαν αδιέξοδοι. 
Στη σχεδόν εκατοντάχρονη ζωή του, έχει πάρει μέρος σε Αστικές κυβερνήσεις, από τις οποίες τόσο ο λαός, όσο και το ίδιο το κόμμα, βγήκαν βαριά τραυματισμένοι. 
Η πρώτη προσπάθεια συνεννόησης του ΚΚΕ με τα αστικά κόμματα
 (παραμερίζοντας βασικές αρχές των εργατικών-κομμουνιστικών κομμάτων), 
έγινε το 1936, όταν υπέγραψε μυστική συμφωνία με το βενιζελικό κόμμα των φιλελευθέρων, που έμεινε γνωστή ως «Σύμφωνο Σοφούλη-Σκλάβαινα». 
Εκείνη την εποχή, το πολιτικό σύστημα ήταν σε αδιέξοδο, επειδή τα δύο αστικά κόμματα ήταν ισοδύναμα και δεν μπορούσαν να σχηματίσουν κυβέρνηση.
 Με βάση το «Σύμφωνο Σοφούλη - Σκλάβαινα», το «Παλλαϊκό Μέτωπο», στο οποίο συμμετείχαν το ΚΚΕ και το Αγροτικό Κόμμα Ελλάδας, θα έδινε ψήφο ανοχής στην κυβέρνηση Σοφούλη και στο προεδρείο της Βουλής, 
ενώ η κυβέρνηση αντίστοιχα θα 
ακύρωνε αναδρομικά τη διάταξη του εκλογικού νόμου, που αφαιρούσε τα εκλογικά δικαιώματα όσων είχαν καταδικαστεί με το «Ιδιώνυμο», 
θα καταργούσε τις επιτροπές ασφάλειας, 
θα έδινε αμνηστία σ' όλους τους πολιτικούς κρατούμενους, τους εξόριστους, 
θα διέλυε τις φασιστικές οργανώσεις, 
θα καθιέρωνε πάγιο εκλογικό σύστημα την απλή αναλογική, 
θα μείωνε την τιμή του ψωμιού, 
θα απαγόρευε την προσωποκράτηση για οφειλές προς το Δημόσιο μέχρι 3.000 δρχ., 
θα προχωρούσε στην εφαρμογή της Κοινωνικής Ασφάλισης, 
και θα καθιέρωνε 5χρονο χρεοστάσιο χωρίς όρους, για τα χρέη των αγροτών σε τράπεζες και ιδιώτες. 
Ο Σοφούλης όμως, έγραψε στα παλιά του τα παπούτσια τη συμφωνία και τελικά συνεργάστηκε με το βασιλικό κόμμα του Τσαλδάρη. 
Έτσι μέσα σε λίγες βδομάδες, με τη σύμφωνη γνώμη των δύο αστικών κομμάτων και σε συνεργασία με τα ανάκτορα και τον εκδότη της εφημερίδας «ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΒΗΜΑ» Δ. Λαμπράκη, οδηγηθήκαμε στη δικτατορία του Μεταξά! 

Να μην ξεχνάμε ότι εκείνη την περίοδο, ο Ελευθέριος Βενιζέλος, λίγες μόνο μέρες πριν πεθάνει, μπροστά στην αδυναμία των διαφορετικών τμημάτων της Αστικής Τάξης να συμφωνήσουν στη σύσταση κυβέρνησης, έστειλε επιστολή από το Παρίσι, με την οποία υποστήριζε τη δικτατορική λύση, σαν τη μόνη εφικτή λύση στην πολιτική κρίση που είχε ξεσπάσει. 
Επίσης, να θυμηθούμε ότι και ένα χρόνο πριν, τον Μάρτη του 1935, ο Βενιζέλος με τον στρατηγό Πλαστήρα είχαν ηγηθεί αποτυχημένου πραξικοπήματος, με σκοπό την επιβολή δικτατορίας.
 Φυσικά ο Βενιζέλος δεν αποτελούσε εξαίρεση, όλοι οι πολιτικοί της αστικής τάξης έχουν στην άκρη του μυαλού τους την δυνατότητα άσκησης της εξουσίας με ανοιχτά δικτατορικό τρόπο.
 Για παράδειγμα ένας άλλος «εθνάρχης», (όπως τους χαρακτηρίζει η Ελληνική άρχουσα τάξη) ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, έγραφε στις 10.5.1966, ένα χρόνο πριν το πραξικόπημα Παπαδόπουλου, από το Παρίσι στον Κωνσταντίνο Τσάτσο: «… Εισηγούμεθα λοιπόν παρεκτροπήν από το πολίτευμα και μίαν προσωρινήν δικτατορίαν –ἰσως ενός έτους.» (Κωνσταντίνος Καραμανλής, Αρχείο, Γεγονότα και κείμενα σελ 220). 
Ο ίδιος πέντε μήνες μετά το πραξικόπημα, στις 8.9.1967, έγραφε σε επιστολή του προς τον αρχιεπίσκοπο Αμερικής Ιάκωβο: «…Διότι το θέμα δεν είναι να επανέλθωμεν εις την ομαλότητα δια της αποτυχίας της επαναστάσεως, αλλά δια της επιτυχίας της. (…) Η επανάστασις, άπαξ και εγένετο, προσφέρει μίαν ευκαιρίαν ανασυντάξεως της ζωής του έθνους.» (Γεώργιος Μαλούχος, Εγώ ο Ιάκωβος, σελ. 247-248). 

Δεν χρειάζεται μεγαλύτερη ανάλυση για να συμπεράνουμε ότι οι κομμουνιστές και η Εργατική Τάξη δεν πρέπει να δείχνουν εμπιστοσύνη στα αστικά κόμματα. 
Στο τέλος, θα τους την «φέρουν», επειδή τα συμφέροντά τους είναι διαμετρικά αντίθετα. 

Η αστική τάξη, για να διατηρήσει την εξουσία της, χρησιμοποιεί τόσο τον κοινοβουλευτικό μανδύα (την συγκεκαλυμμένη δικτατορία) όσο και την ανοιχτή δικτατορία. 

Η πρώτη φορά που το ΚΚΕ πήρε μέρος σε κυβέρνηση, συνεργαζόμενο με αστικά κόμματα, ήταν το 1944, μετά την απελευθέρωση της χώρας από τους Γερμανούς. 

Να τι έγραφε η Γενική Γραμματέας του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα, σε άρθρο της το 2013 στην «Κομμουνιστική Επιθεώρηση»: 
«…Η συμμετοχή σε μια αστική κυβέρνηση συνιστά λάθος που δεν διορθώνεται εύκολα και μπορεί να αποδειχθεί ανεπανόρθωτο. Η πρώτη πείρα που αποκτήθηκε αφορά στη συμμετοχή του ΚΚΕ στην κυβέρνηση που σχηματίστηκε μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας από τη γερμανική, ιταλική και βουλγαρική κατοχή. 
Ένας αστός πολιτικός, ο Γεώργιος Παπανδρέου (πατέρας και παππούς δύο κατοπινών πρωθυπουργών της Ελλάδας, ηγετών της σοσιαλδημοκρατίας) πήρε την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης, κατόπιν επιλογής του από το βασιλιά και την Αγγλία, δίπλα στην οποία είχε συνταχθεί προ πολλού η αστική τάξη της χώρας. 
Επιλέχθηκε το πρόσωπο αυτό γιατί απολάμβανε της απόλυτης εμπιστοσύνης τους, θεωρούσαν ότι με πολιτικές δολοπλοκίες και μηχανορραφίες θα αντιμετώπιζε το μεταπολεμικό συσχετισμό δυνάμεων που ήταν υπέρ του ΚΚΕ και των αγωνιστών πατριωτών της ελληνικής εθνικής αντίστασης και θα οδηγούσε σε αστική σταθερότητα. Η εξέλιξη αυτή άρχισε να δρομολογείται από τον Απρίλη του 1944, πριν την απελευθέρωση της Ελλάδας. 
Ο Γεώργιος Παπανδρέου είχε μείνει συνειδητά μακριά από τον αγώνα του ελληνικού λαού κατά της ξενικής κατοχής, είχε αρνηθεί επίμονα τις προτάσεις του ΚΚΕ και του ΕΑΜ για ενότητα και συμμετοχή στην Αντίσταση. 
Από το 1943 είχε αποστείλει υπομνήματα στη βρετανική κυβέρνηση, με τα οποία συντάσσονταν στο πλευρό της και βεβαίως κατά της ένοπλης εθνικής αντίστασης που καθοδηγούσε το ΚΚΕ, με σκοπό να κόψει τη λαϊκή νίκη στο νήμα, πράγμα που έγινε.
 Η εντολή για το σχηματισμό αυτής της κυβέρνησης στηρίχθηκε και στον απαράδεκτο συμβιβασμό που έκανε το ΚΚΕ
 -το ηρωικό κόμμα της αντίστασης, ο αιμοδότης και καθοδηγητής της- και η ηγεσία της Εθνικής Αντίστασης όταν -πριν λήξει ο πόλεμος, στα μέσα του Απρίλη του 1944- 
ήρθε σε συμφωνία για τη δημιουργία ενιαίας κυβέρνησης με αστικές πολιτικές δυνάμεις και με ρυθμιστή το Βρετανικό Στρατηγείο της Μέσης Ανατολής. 
Η αντιπροσωπεία που πήγε στο Κάιρο της Αιγύπτου για τη συμφωνία δέχτηκε να συμμετάσχει το ΕΑΜ, το ΚΚΕ στη μεταπολεμική κυβέρνηση. 
Η συμφωνία παραβίαζε το συσχετισμό δυνάμεων και τις αρχές του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, ο οποίος από την πρώτη στιγμή έθετε το ζήτημα της έκβασης του αγώνα προς τη λαϊκή δημοκρατία. 
Το ΠΓ (Πολιτικό Γραφείο) της ΚΕ (Κεντρικής Επιτροπής) του ΚΚΕ χαρακτήρισε απαράδεκτες τις υποχωρήσεις της αντιπροσωπείας, η οποία δεν τήρησε τις σχετικές κατευθύνσεις, όμως η προσωρινή κυβέρνηση που είχε σχηματιστεί μέσα στην Ελλάδα, που εξέφραζε και τη συμμαχία του ΚΚΕ, θεώρησε αναγκαία τη συμφωνία. 
Ακολούθησαν άκαρπες προσπάθειες για τη βελτίωση της συμφωνίας και τελικά η ΚΕ του ΚΚΕ που συγκλήθηκε στις 2-3 Αυγούστου του 1944, την ενέκρινε. 

Η συγκατάθεση της ΚΕ του ΚΚΕ οδήγησε στη συμμετοχή στην κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου με το επιχείρημα ότι: 
Η μη συμμετοχή θα ενίσχυε τις ακραίες μερίδες που επεδίωκαν να ματαιώσουν την ενότητα και να επιβάλουν αντιλαϊκό καθεστώς με πρόκληση ανοικτού εμφύλιου πολέμου. 
Το ΚΚΕ πρόταξε ως κύρια επιδίωξη να παρεμποδιστούν οι δικτατορικές τρομοκρατικές τάσεις, να επιτευχθεί η διάσπαση των δυνάμεων που έχουν φασιστικές αντιλαϊκές τάσεις. 
Η υπογραφή της συμφωνίας έδωσε αντικειμενικά τη δυνατότητα στους Άγγλους ιμπεριαλιστές να προωθήσουν με επιτυχία τα σχέδιά τους να τσακίσουν το κίνημα της εθνικής αντίστασης και να στηρίξουν ένοπλα το δολοφονικό όργιο κατά του ΚΚΕ. 

Η μια υποχώρηση έφερε την άλλη, νέες συμφωνίες που έδωσαν τη δυνατότητα να επιστρέψουν τα αστικά κόμματα στον κυβερνητικό μηχανισμό και να αναστηλώσουν τους κλονισμένους μηχανισμούς της αστικής εξουσίας, όπως τον «εθνικό» στρατό, μια διαδικασία που κράτησε αρκετά χρόνια κι έδωσε τη δυνατότητα στην αστική τάξη 
-που δεν είχε τότε λαϊκά ερείσματα- 
να διαμορφώσει ένα πολιτικό κομματικό σύστημα ικανό να ανατρέψει άμεσα τον υπέρ του λαού συσχετισμό δυνάμεων…» 

Η εμπειρία από την ολιγοήμερη συμμετοχή στην κυβέρνηση Παπανδρέου το 1944 
(18 Οκτώβρη έως 30 Νοέμβρη) 
ήταν τραυματική, με τραγικές συνέπειες για το λαό. 
Μέσα σε λίγες βδομάδες, η Αστική Τάξη με τη βοήθεια των Άγγλων (60.000 Βρετανοί στρατιώτες βρέθηκαν στην Ελλάδα εκείνες τις ημέρες) 
κατόρθωσε να ανασυντάξει όπως-όπως τις δυνάμεις της 
και, αφού καταπάτησε όλες τις συμφωνίες περί αφοπλισμού των γερμανοντυμένων ταγμάτων ασφαλείας και της τιμωρίας των δοσίλογων,
 οδήγησε τα πράγματα στη σύγκρουση, τα γνωστά ως Δεκεμβριανά, κτυπώντας το ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ και ματοκυλώντας την Αθήνα. 


Αξίζει να μνημονεύσουμε ότι σε εκείνη την κυβέρνηση το ΕΑΜ (και το ΚΚΕ) είχε αναλάβει όλα τα οικονομικά υπουργεία (οικονομικών, εθνικής οικονομίας, γεωργίας δημοσίων έργων και εργασίας). 
Παρ’ όλα αυτά, στην προσπάθεια του ΕΑΜ να βάλει μπροστά την οικονομία και να αρχίσει η ανάπτυξη και αναγκαζόμενο να συγκυβερνήσει μέσα στα ασφυκτικά περιθώρια που του έθεταν τα άλλα κόμματα και οι βιομήχανοι, αποδέχθηκε τη μείωση των εργατικών μισθών και τον περιορισμό των δημοσίων υπαλλήλων. 
Επίσης, λόγω του νέου νομίσματος, που μπήκε σε κυκλοφορία για να αντικαταστήσει το παλιό, το ΕΑΜ χρεώθηκε την καταστροφή των μικροκαταθετών, μιας και οι καταθέσεις τους εξανεμίστηκαν, ενώ το φάσμα της πείνας, λόγω του υπερπληθωρισμού, απλώθηκε επικίνδυνα πάνω στις πόλεις. 
Από την άλλη, τα οικονομικά μέτρα εκείνης της κυβέρνησης και το νέο νόμισμα, ωφέλησαν μόνο τους επιχειρηματίες που λόγω της νέας ισοτιμίας είδαν τα χρέη τους προς το δημόσιο να μηδενίζονται! 
Ακόμα και τα δύο νομοσχέδια, που κατέθεσαν οι Εαμίτες υπουργοί, για την «φορολόγηση των πλουτησάντων κατά την κατοχή» και για την «εφάπαξ φορολογία αυτών που ωφελήθηκαν από τον νομισματικό πληθωρισμό», αναγκάστηκαν να τα αποσύρουν λόγω των αντιρρήσεων του Λαϊκού Κόμματος (Κ. Τσαλδάρης).
 Οι κομμουνιστές, στο όνομα της συμμετοχής σε μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας, αναγκάστηκαν να στηρίξουν την καπιταλιστική ανάπτυξη, την οποία ήθελε η Αστική Τάξη, αποδεχόμενοι αντιλαϊκά μέτρα και αποφάσεις πέρα από τις προθέσεις τους και την ιδεολογία τους. 
Για άλλη μια φορά αποδείχθηκε, ότι φιλολαϊκή διαχείριση στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος, δεν μπορεί να υπάρξει. 
Ας δούμε όμως πώς σχολιάζει τα γεγονότα της εποχής ένας από τους κύριους πρωταγωνιστές, αλλά από την αντίθετη πλευρά, ο τότε Πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου, με την επιστολή-άρθρο που δημοσιεύτηκε στις 2 Μαρτίου 1948 στην εφημερίδα «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»: 
«Φίλε κ. Διευθυντά, …Και ερχόμεθα εις τον ιδικόν μας Δεκέμβριον.
 Γράφετε: «Ο Υψιστος μας έκαμε δώρον την Επανάστασιν και τα Δεκεμβριανά. Διότι τι θα συνέβαινε αν δεν εγίνοντο; 
Δια να μη γίνουν ήμεθα τότε εις κάθε υποχώρησιν έτοιμοι. Θα εδίδαμεν εις τους Κομμουνιστάς και ένα και δύο υπουργεία, ακόμα και πέντε. 
Σιγά – σιγά θα τους παραδίδαμεν, για να μη γίνει Επανάστασις και την Διοίκησιν και τον Στόλον και τον Στρατόν. Θα τους τα εδίδαμεν όλα»…
 Η διαφωνία μου είναι απόλυτος. 
Οχι ότι δεν υπήρξε «δώρον του Υψίστου» ο Δεκέμβρης… Αλλά ότι «θα τους τα εδίναμε όλα…». 
Διότι συνέβαινεν ακριβώς το αντίθετον: «Τους τα επαίρναμεν όλα…» 
Και διότι επεμείναμεν, απεφάσισαν την Στάσιν…» 

Ο Γεώργιος Παπανδρέου, με τα λόγια του αυτά, εξηγεί, σε όσους έχουν αμφιβολίες, ότι η Αστική Τάξη είναι διατεθειμένη να δώσει μερικές υπουργικές καρέκλες στους κομμουνιστές-εκπροσώπους της Εργατικής Τάξης, 
προκειμένου, στη συνέχεια, να τους τα πάρει όλα! 

Και συνεχίζει στην ίδια επιστολή: 
«Οσοι θέλουν να κρίνουν δικαίως εκείνην την εποχήν, οφείλουν να αναπολήσουν την κατάστασιν του Απριλίου 1944, όταν ανέλαβον την Κυβέρνησιν. 
Εις την Ανατολήν, αι ένοπλοι δυνάμεις μας είχον αποσυντεθεί από την Στάσιν. 
Και εις την Ελλάδα το ΚΚΕ είχε καταστή παντοδύναμον και είχε συγκροτήσει και την Κυβέρνησιν των Βουνών – την ΠΕΕΑ. 
Και η αγωνία, από την οποία αδιαλείπτως κατειχόμην ήτο: Πως θα καταλύετο; 
Δύο ήσαν τα στάδια δια να φθάσωμεν εις την Νίκην: 
Πρώτον, η έλευσις εις τας Αθήνας! Και δεύτερον, ο αφοπλισμός του ΚΚΕ. 
Δια να έλθωμεν εις τας Αθήνας -ως αντίπαλοι του ΚΚΕ- δεν διεθέταμεν, δυστυχώς, ούτε εις το εσωτερικόν, ούτε εις το εξωτερικόν, ελληνικάς δυνάμεις, αριθμητικώς επαρκείς διά να αντιμετωπίσουν τας μυριάδας του ΕΛΑΣ, τακτικού και εφεδρικού, καθώς και την ευρυτάτην συνωμοτικήν οργάνωσιν του ΕΑΜ. 
Αλλά δεν υπήρχον επίσης τότε ούτε Βρετανικαί δυνάμεις διαθέσιμοι, διότι είχον απορροφηθή από τα τρία ευρωπαϊκά μέτωπα …». 
Αλλά και αν ακόμη καθίστατο, μ’ όλα ταύτα, δυνατόν να εξευρίσκοντο δυνάμεις Βρετανικαί, και πάλι θα ήτο τότε πολιτικώς αδύνατος η απόβασις εναντίον του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, λόγω της σφοδράς αντιδράσεως και των Αγγλων εργατικών και του Προέδρου Ρούσβελτ και της Σοβιετικής Ενώσεως. 
Δια να πεισθώμεν, φθάνει να ενθυμηθώμεν την γενικήν εξέγερσιν, την οποίαν είχε προκαλέσει η Βρεταννική επέμβασις κατά τον Δεκέμβριον και η οποία εκλόνισε την θέσιν του Τσώρτσιλ – και η οποία, εν τούτοις, είχεν επιχειρηθή υπό «απείρως ευμενεστέρας συνθήκας», διότι αι Βρετανικαί δυνάμεις υπεστήριζαν τότε την νόμιμον κυβέρνησιν και ευρίσκοντο εδώ πρεσκεκλημένοι και από τον ΕΛΑΣ, διά την διατήρησιν της τάξεως… 
Ιδού, διατί, μόνον η συμμετοχή του ΚΚΕ εις την Κυβέρνησίν μας ήνοιγε τας πύλας της Ελλάδος. 
Και δια τούτο την επεδίωξα – και ευτυχώς κατωρθώθη… 
…Το συμπέρασμα είναι ότι ο Δεκέμβριος ημπορεί να θεωρηθή «δώρον του υψίστου». 
Αλλά, δια να υπάρξη ο Δεκέμβριος, έπρεπε προηγουμένως να είχωμεν έλθει εις την Ελλάδα. Και τούτο ήτο δυνατόν μόνο με την συμμετοχήν και του ΚΚΕ εις την κυβέρνησιν, δηλαδή με τον Λίβανον. 
Και δια να ευρεθούν εδώ οι Βρετανοί, οι οποίοι ήσαν απαραίτητοι δια την Νίκην, έπρεπε προηγουμένως να είχεν υπογραφή το Σύμφωνον της Καζέρτας. 
Και δια να γίνη η Στάσις – «το δώρον του Υψίστου» – έπρεπε προηγουμένως να επιμείνω εις την άμεσον αποστράτευσιν του ΕΛΑΣ και να θέσω το ΚΚΕ ενώπιον του διλήμματος ή να αποδεχθή ειρηνικώς τον αφοπλισμόν του ή να επιχειρήση την Στάσιν, υπό συνθήκας όμως πλέον, αι οποίαι ωδήγουν εις την συντριβήν του. Αυτή είναι η ιστορική αλήθεια». 

Πόσο πιο ξεκάθαρα μπορεί να το δηλώσει ένας εκπρόσωπος της Αστικής Τάξης, πόσο πιο κυνικά να το ομολογήσει, 
ότι ο μόνος τρόπος για να κτυπηθεί το εργατικό και λαϊκό κίνημα, όταν τούτο βρίσκεται σε άνοδο και απειλεί την εξουσία της Αστικής Τάξης, 
είναι να επιτρέψουν στους εκπροσώπους του να πάρουν μέρος στην κυβέρνηση και αφού στη συνέχεια οι καπιταλιστές καταφέρουν να ανασυντάξουν τις δυνάμεις τους, μετά να το συντρίψουν!

Στη δεκαετία του ’60, επειδή το ΚΚΕ ήταν εκτός νόμου, οι κομμουνιστές συμμετείχαν σε έναν πλατύ κεντροαριστερό σχηματισμό, την ΕΔΑ, με αποτέλεσμα ο στόχος τους για την Εξουσία της Εργατικής Τάξης να περάσει σε δεύτερο πλάνο. 
Την περίοδο αυτή, υιοθετώντας στο μέγιστο βαθμό την τακτική της συνεργασίας με το δήθεν «προοδευτικό» τμήμα της Αστικής Τάξης, κατέληξαν στις εκλογές του 1964 σε πολλές εκλογικές περιφέρειες να μην κατεβάσουν υποψηφίους, καλώντας τους οπαδούς τους να ψηφίσουν το κόμμα του Γ. Παπανδρέου (ναι-ναι, αυτόν που με τις δολοπλοκίες του 20 χρόνια πριν τους είχε σύρει στον εμφύλιο!). 

Αλλά και στη δεκαετία 1974-1984 όταν το Κομμουνιστικό Κόμμα κατέκτησε τη νομιμοποίησή του, συνέχισε να προσαρμόζει την πολιτική του στα πλαίσια της συνεργασίας με την «καλή» αστική τάξη, προσπαθώντας να δημιουργηθεί κοινό κυβερνητικό σχήμα με το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα του Ανδρέα Παπανδρέου. 
Με την πολιτική του όμως αυτή, άθελά του, περνούσε στους οπαδούς του το μήνυμα ότι είναι δυνατόν μέσα στον καπιταλισμό να υπάρξει πραγματική αλλαγή, ότι η επανάσταση μπορεί να περιμένει, ότι δεν είναι και τόσο κακό να ψηφίζουν φιλελεύθερα και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα και σε τελευταία ανάλυση, έσπρωχνε τους ψηφοφόρους του στην αγκαλιά των Αστικών κομμάτων. 

Η εμπειρία όμως του ΚΚΕ από συμμετοχή σε κυβερνήσεις δεν περιορίζεται στο 1944. 

Το 1989-1990 συμμετέχοντας στον συμμαχικό σχηματισμό «ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ της ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ και της ΠΡΟΟΔΟΥ» υπέκυψε στις πιέσεις των συμμάχων του και, ενώ το αστικό πολιτικό σύστημα ήταν σε δύσκολη θέση μην μπορώντας να σχηματίσει κυβέρνηση, στήριξε (έστω και χωρίς να συμμετέχει με δικούς του υπουργούς) την αστική κυβέρνηση «Τζανετάκη, (στην κυβέρνηση Τζανετάκη από την μεριά του τότε ενιαίου ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ συμμετείχαν ως υπουργοί οι Ν. Κωνσταντόπουλος και Φ. Κουβέλης)» και στη συνέχεια την κυβέρνηση «Ζολώτα» (έχοντας έναν υπουργό τον Ι. Δραγασάκη, ο οποίος στη συνέχεια αποχώρησε από το ΚΚΕ και ξανάγινε υπουργός στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ) .

Να πώς σχολιάζει η Αλέκα Παπαρήγα το γεγονός, στο ίδιο κείμενο:
«…Το ΚΚΕ διαθέτει και σύγχρονη εμπειρία από ένα είδος ιδιόμορφης συμμετοχής σε δύο διαδοχικές κυβερνήσεις το 1989-1990, στην πρώτη περίπτωση με το φιλελεύθερο κόμμα (ΝΔ) και στη δεύτερη και με τη σοσιαλδημοκρατία (ΠΑΣΟΚ). 
Η συμμετοχή στην κυβέρνηση έγινε για πολύ ειδικούς λόγους, καθώς ήταν αδύνατος ο σχηματισμός κυβέρνησης ύστερα από εκλογές, σύμφωνα δε με το νόμο έπρεπε να μεσολαβήσει ένα μικρό χρονικό διάστημα ως την επόμενη εκλογική αναμέτρηση για να μην παραγραφεί ένα πολιτικό σκάνδαλο που επικεφαλής -σύμφωνα με το κατηγορητήριο- αναφέρονταν ο σοσιαλδημοκράτης πρωθυπουργός. 
Το Κόμμα μας από τη φύση των δύο αυτών κυβερνήσεων 
-που ήταν μεταβατικές ως τις επόμενες εκλογές- 
δεν υποχρεώθηκε σε επιζήμιες υποχωρήσεις αν και ένα μέρος του λαού -καθοδηγημένο από τη σοσιαλδημοκρατία- απέδωσε στο κόμμα πολιτική ανίερης συμμαχίας. 
Είχαμε ζημιά σε ψήφους, το κυριότερο όμως δεν ήταν αυτό το γεγονός, όσο το ότι αναπτύχθηκε (σε μια περίοδο που ο οπορτουνισμός είχε σηκώσει κεφάλι μέσα στο κόμμα) η αντίληψη ότι δεν είναι θέμα αρχής η συμμετοχή του κόμματος σε μια αστική κυβέρνηση.
Ακόμα όμως χειρότερο ήταν η διάδοση της αντίληψης ότι σε κάποια πολύ κορυφαία στιγμή, που το αστικό πολιτικό σύστημα συναντά εμπόδια, το ΚΚΕ πρέπει να παραμερίσει τη στρατηγική του και να στηρίξει το σχηματισμό κυβέρνησης στη λογική του λεγόμενου μίνιμουμ προγράμματος, που στην πραγματικότητα σε όλες τις περιπτώσεις δεν προκαλεί ρήγματα στο αστικό πολιτικό σύστημα, αντίθετα του παρέχει τη δυνατότητα να ανασυντάξει τις δυνάμεις του…» 

Βλέπουμε ότι στις ημέρες μας έχει συσσωρευτεί πλούσια πείρα, 
τόσο από το ελληνικό, όσο και από το διεθνές εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα. 

Κατανοούμε ότι το κακό δεν είναι να κάνεις λανθασμένες εκτιμήσεις, 
ούτε και το να προβαίνεις σε ενέργειες, οι οποίες εκ των αποτελεσμάτων κρίνονται ότι δεν ήταν σωστές. Στο κάτω-κάτω, όποιος έχει στόχο και δράση, θα κάνει και λάθη. Το κακό είναι να επαναλαμβάνεις τα ίδια λάθη και να μη διδάσκεσαι από αυτά. 
Και αντιλαμβάνομαι ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ελλάδας έμαθε από αυτά. 

Η μελέτη των ιστορικών στοιχείων με οδήγησαν στο συμπέρασμα ότι οι Έλληνες κομμουνιστές, 
όχι μόνο δεν είναι «δογματικοί» και «αποστεωμένοι» όπως τους κατηγορούν οι αντίπαλοί τους, 
αλλά ότι δεν διστάζουν και νέους δρόμους να εξερευνούν και την τακτική τους να αναπροσαρμόζουν και την πορεία τους να μελετούν και να την κριτικάρουν. 

Σε ένα μόνο δεν κάνουν πίσω, στο στόχο τους να οδηγήσουν την τάξη τους στην εξουσία. 

Όσο για τις ανόητες κατηγορίες που εκπορεύονται από κάποια κέντρα, ότι τάχα οι κομμουνιστές αρνούνται να μπούνε σε αστικές κυβερνήσεις, 
επειδή «φοβούνται» να αναλάβουν κυβερνητικές ευθύνες, 
δεν είναι δυνατόν να ληφθούν στα σοβαρά υπόψη, εκτός κι αν κάποιος είναι πολύ εύπιστος ή αδαής. 

Πόσο φαιδρά γίνονται αυτά τα «κέντρα», διαδίδοντας τέτοιες ανοησίες, όταν είναι πασίγνωστο και σε μένα όπως και σε όλον τον κόσμο,
 ότι οι κομμουνιστές είναι μπροστάρηδες σε κάθε αγώνα, σε κάθε κινητοποίηση, 
ότι οργανώνουν τη λαϊκή πάλη, διεκδικώντας όχι μόνο την άμεση επίλυση των καυτών προβλημάτων, αλλά προετοιμάζοντας την εργατική τάξη για την κατάκτηση της εξουσίας. 
Ότι ποτέ τους δεν φοβήθηκαν ούτε φυλακές ούτε εξορίες, ότι, στον όμορφο αυτόν αγώνα, δεν δίστασαν να θυσιάσουν ακόμα και την ίδια τους τη ζωή! 

Μην απορείς λοιπόν, ούτε να διαμαρτύρεσαι (είτε είσαι εργαζόμενος είτε όχι), όταν ένα Εργατικό - Κομμουνιστικό Κόμμα αρνείται να λάβει μέρος σε κυβερνήσεις του Αστικού Κράτους. 
Έχει σοβαρότατους λόγους για να ακολουθεί αυτή την πολιτική, λόγοι που είναι σύμφωνοι με τον στρατηγικό του στόχο (με τον οποίο στόχο έχεις κάθε δικαίωμα να συμφωνείς ή να διαφωνείς), 
δηλαδή την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος 
και το πέρασμα της ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής στα χέρια της Εργατικής Τάξης και της κοινωνίας ολόκληρης, για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών. 

Το πρόβλημα για ένα εργατικό κόμμα, δεν είναι αν θα χάσει ή θα κερδίσει μερικές βουλευτικές έδρες, αλλά αν με τη συμμετοχή του σε αστική κυβέρνηση θα ζημιώσει συνολικά την υπόθεση του λαού. 


Το κομμουνιστικό κόμμα οφείλει να στρατεύεται με το μακροπρόθεσμο συμφέρον της Εργατικής Τάξης και όχι να μεταλλάσσεται σε «κυβερνώσα αριστερά», για να ικανοποιήσει προσωπικές φιλοδοξίες κάποιων στελεχών του και έτσι να στηρίζει τα συμφέροντα της ολιγαρχίας.