,,Σε αποξένωσαν από κάθε ίχνος αξιοπρέπειας, σε κατάντησαν ένα άθλιο και θλιβερό χαμερπές,, Θυμάσαι ;

«Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες…»*

Σου αφαίρεσαν τον πολιτισμό. Δε μίλησες… 

Σου άμβλυναν την ικανότητα ανάγνωσης, μέχρι που σε κατέστησαν λειτουργικά αναλφάβητο. Δεν το πήρες χαμπάρι, δεν αντέδρασες. 

Σε αποξένωσαν από κάθε ίχνος αξιοπρέπειας, σε κατάντησαν ένα άθλιο και θλιβερό χαμερπές. 

Έμεινες με το εξευτελιστικό ερώτημα: «Εγώ θα βγάλω το φίδι απ’ την τρύπα;»

Έγινε ο μισθός σου χαρτζιλίκι - τριγύρω σου ενάμιση εκατομμύριο οι άνεργοι, σου κλέψανε τις αποταμιεύσεις της σύνταξής σου - την ίδια σου τη σύνταξη… 
σιώπησες. 

Άνεργα και βουβά τα παιδιά σου, ξοφλημένα πριν ακόμη ζήσουν. Ούτε και σ’ αυτό… μίλησες. 

Πάει κι η περίθαλψη που έχτιζες τόσα χρόνια. Στερείσαι τα φάρμακα. Την πρόληψη. Την θεραπεία. 

Ένα ράντζο σου αρμόζει πια κι ένας καιάδας όπου, σε λίγο, θα πετάνε το κουφάρι σου. 

Δεν έχεις και δεν μπορείς να πας κάπου. Καμία ψυχαγωγία, τέρψη, απόλαυση, διασκέδαση, μόρφωση. 

Το χειμώνα τουρτουρίζεις και το καλοκαίρι ψήνεσαι. 

Το σπίτι σου, το σπίτι που με τόσο κόπο, θυσίες και κομπασμό (ενίοτε) απόκτησες, άδειο από κάθε επισκέπτη.

Κενοτάφιο σκιών δύστυχων πλασμάτων που έχουν προ πολλού εκλείψει κοινωνικά. Κι αυτό, λίγο πριν στο αρπάξουν και σε πετάξουν στο δρόμο. 

Ο διπλανός σου ψάχνει στα σκουπίδια. Η γιαγιά μαζεύει τα πεταγμένα της λαϊκής αγοράς. Το παιδάκι λιποθυμά στο σχολείο. Εσένα σου προσφέρουν τα ληγμένα των Σούπερ Μάρκετ. 

Κάποιοι άλλοι… οδηγήθηκαν στην αυτοκτονία.

Θυμάσαι; 
Απ’ τα ληγμένα της τέχνης, του πολιτισμού, του κοινωνικού εκμαυλισμού σε ξεκίνησαν. 

Και να φανταστείς, αργεί ακόμη το τέρμα. 

Βρόμισες γιατί σκεφτόσουν το κόστος της θέρμανσης. 

Σε λίγο θα ζέχνεις γιατί και το νερό θα γίνει εμπορευματικό είδος. 

Όπως άφησες να καταντήσει όλη σου η ζωή. 

Κι όσο έδιναν τιμή, 
με την αρωγή ή την αδιαφορία σου, στα πανανθρώπινα αγαθά 
τόσο έχανε την αξία της η ζωή σου. 

Μέχρι που δεν αξίζεις, πια, ούτε φράγκο. 

Και μπροστά σου απλώνεται το σκοτάδι. 

Ενδεχομένως κι ο όλεθρος… 

«Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες…»

* «Η Πόλις», Κ.Π. Καβάφης

Το βρήκαμε Εδώ

Το σκίτσο εδώ