περί: Φιλοσοφίας και Διαλεκτικής !!

Η ελευθερία ως μια έννοια του ιστορικού υλισμού είναι η πλήρης γνώση της αναγκαιότητας. 

Ιστορία της φιλοσοφίας

Το όνειρο πολλών επιστημόνων, από παλιά ήταν να βρουν μια θεωρία να εξηγεί τα πάντα. Είναι πασιφανές πως δεν πρόκειται για μιά επιστήμη αλλά για έναν τρόπο σκέψης. Αυτό θα ήταν το ζητούμενο.
        Κατά την γνώμη μου την καλύτερη περιγραφή αυτής της ιδέας την έχει δώσει ο Ενγκελς: 

“Η μεγάλη θεμελιακή ιδέα οτι τον κόσμο δεν πρέπει να τον αντιλαμβανόμαστε σαν σύμπλεγμα απο έτοιμα πράγματα, αλλά σαν σύμπλεγμα απο προτσές, όπου τα πράγματα, τα φαινομενικά σταθερά, καθώς και οι ιδεατές απεικονίσεις στο κεφάλι μας, οι έννοιες, βρίσκονται σε αδιάκοπη αλλαγή, πότε εμφανίζονται και πότε εκμηδενίζονται – η μεγάλη αυτή θεμελιακή ιδέα έγινε, ιδιαίτερα απο την εποχή του Χέγκελ, σε τέτοιο βαθμό κοινή συνείδηση, που είναι ζήτημα εαν θα την αμφισβητήσει κανείς στην γενική της μορφή. Αλλο πράγμα είναι όμως να την παραδέχεσαι στα λόγια και άλλο να την εφαρμόζεις σε κάθε χωριστή περίπτωση και σε κάθε πεδίο έρευνας.”

Αυτή είναι η διαλεκτική μέθοδος.

Και συνεχίζει ο Ενγκελς:

“Για την διαλεκτική φιλοσοφία τίποτα δεν είναι μιά για πάντα καθορισμένο, απόλυτο, ιερό. Παντού και σε όλα η διαλεκτική φιλοσοφία βλέπει την σφραγίδα της αναπόφευκτης πτώσης και τίποτα δεν μπορεί να σταθεί μπροστά της, εκτός απο το αδιάκοπο προτσές της γέννησης και της εκμηδένισης, εκτός απο το ατελεύτητο ανέβασμα απο μιά κατώτερη βαθμίδα σε μια ανώτερη. Και η ίδια δεν είναι παρά μια απλή αντανάκλαση αυτού του προτσές στον σκεπτόμενο εγκέφαλο. Ετσι η διαλεκτική, σύμφωνα με τον Μάρξ, είναι η επιστήμη των γενικών νόμων της κίνησης τόσο του εξωτερικού κόσμου όσο και της ανθρώπινης νόησης.”

Ολα άρχισαν στην αρχαία Ελλάδα απ’ τον Ηράκλειτο. Η κεντρική ιδέα σ’ αυτά που έλεγε είναι ότι όλα είναι ρευστά, τίποτα δεν είναι σταθερό (“Τα πάντα ρει”). Δηλαδή, δεν πρέπει τίποτα να θεωρείς ότι είναι σταθερό κι αμετακίνητο για πάντα. Ολα βρίσκονται σε κατάσταση συνεχούς μεταβολής. 

Ελεγε ο Ηράκλειτος “... ο κόσμος είναι ένας, δεν δημιουργήθηκε απο κανέναν θεό ούτε απο κανέναν άνθρωπο - ήτανε, είναι και θα είναι μια φλόγα αιώνια ζωντανή, που φουντώνει και σβήνει σύμφωνα με καθορισμένους νόμους ...”

Ο Georg Wilhelm Friedrich Hegel (1770-1831) θεωρείται ο πατέρας της σύγχρονης διαλεκτικής. Ο Χέγκελ ήταν ο εισηγητής, μιας πολύ μεγάλης φιλοσοφικής σχολής, του διαλεκτικού ιδεαλισμού. Με λίγα λόγια ο ιδεαλιστής Χέγκελ πάντρεψε τον ιδεαλισμό του Immanuel Kant, (1724-1804) με την διαλεκτική. Η διαλεκτική είναι η “άρνηση της άρνησης”. Ενα φυτό αρνείται κάθε στιγμή που μεγαλώνει την προηγούμενή του κατάσταση, ώσπου φτάνει να αρνείται όλες αυτές τις διαδοχικές αρνήσεις και γίνεται κάτι άλλο, δηλ. δέντρο.
Στο φυτό που μεταβάλεται, όπως και σε όλα τα πράγματα, επιδρούν κάποιες δυνάμεις που δίνουν ώθηση σ’ αυτήν την αλλαγή.


Για να κατανοήσουμε τις σχέσεις των παραγόντων που βρίσκονται σε συνεχή αλληλεπίδραση με αποτέλεσμα να προκύψει μια δεδομένη αλλαγή, πρέπει να τις αναλύσουμε. Ανάλυση λοιπόν είναι μια άλλη κομβική έννοια της διαλεκτικής. Η ανάλυση σε οδηγεί στην κατανόηση των αλληλεπιδράσεων. Οσο πιο λεπτομερής θα είναι η ανάλυση, τόσο πιο λεπτομερείς αλληλοσυσχετίσεις θα ξεδιαλύνονται.

Σε κάποιο σημείο θα αρχίσουν να διαφαίνονται οι γενικοί νόμοι της κίνησης που διέπουν την αλληλοεξάρτηση που εξετάζουμε.

 Αν αυτοί οι γενικοί νόμοι της κίνησης κατανοηθούν τότε η διαλεκτική πέτυχε τον στόχο της. Τότε η ανασύνθεση της κατάστασης που αναλύθηκε θα οδηγήσει τον εγκέφαλο να ταξινομήσει μια κατανοητή αλληλουχία συνεχούς κίνησης και μεταβολής.

Αν η ανάλυση δεν γίνει και δεν διαφανούν ξεκάθαρα οι νόμοι της κίνησης, ο εγκέφαλος θα αποθηκεύσει μια εν πολλοίς ανεξήγητη στατική κατάσταση ή ακόμα χειρότερα μια μυστηριωδώς μεταβαλόμενη κατάσταση. 

Όλα έτσι λειτουργούν. 

Καθετί αλλάζει και γίνεται κάτι άλλο, αρνείται δηλαδή τον παλιό του εαυτό. Δεν πρέπει να τον αντιλαμβανόμαστε σαν σύμπλεγμα απο έτοιμα πράγματα, αλλά σαν σύμπλεγμα απο προτσές. Τα αντίθετα μεταξύ τους πράγματα στην πραγματικότητα είναι το ίδιο πράγμα που πάει απ’ το ένα άκρο στο άλλο, σαν εκκρεμές. Αυτό μας λέει λοιπόν ότι καθετί έχει μέσα του το αντίθετό του. Κάπως έτσι θεμελίωσε την διαλεκτική ένας ιδεαλιστής.

Αυτό που τον έκανε ιδεαλιστή, ήταν ότι στηριζόταν πάνω σε όλη την κυρίαρχη σκέψη της εποχής και θεωρούσε δεδομένη την ύπαρξη του θεού ή της ανώτερης πνευματικής δύναμης ή του παγκόσμιου πνεύματος.

Η κατώτερη άψυχη ύλη κατευθυνόταν απο το παγκόσμιο πνεύμα. Αυτή η τελευταία παραδοχή, όρισε ιστορικά τον διαλεκτικό ιδεαλισμό του Χέγκελ.

Georg Wilhelm Friedrich Hegel

Και τότε η ιστορία μας "φανέρωσε" ... τον Μάρξ και τον Ενγκελς. 

Αυτοί οι δυό κύριοι αναποδογύρισαν το λογικό σχήμα των ιδεαλιστών. 

Το σχήμα πως ... η “ανώτερη” πνευματική δύναμη που καθορίζει τους γενικούς κανόνες κίνησης της “κατώτερης και άψυχης” ύλης ... θα υποστεί την λογική του αντιστροφή. Τώρα πια το αντεστραμμένο λογικό σχήμα ... πατούσε στα πόδια του: την ύλη. Εδώ ξεκινά ο διαλεκτικός υλισμός. 

Όλα τα πράγματα είναι ύλη.

 Ολα τα άυλα πράγματα, όλες οι αφηρημένες έννοιες, όλα όσα δεν υπάρχουν με υλική χειροπιαστή μορφή, προέρχονται από τη συνείδησή μας, η οποία είναι ιδιότητα του μυαλού μας, 

το οποίο είναι κι αυτό όπως όλα, υλικό πράγμα. 

Η σκέψη μας λοιπόν είναι ιδιότητα της ύλης. Η ύλη βρίσκεται σε διαρκή κίνηση, μεταβάλλεται συνέχεια απ’ το ένα πράγμα στο άλλο και αυτή η διαδικασία δεν σταματάει ποτέ. 

Ακόμα κι όταν έχουμε την ψευδαίσθηση των ακίνητων πραγμάτων, πάλι υπάρχει μεταβολή αλλά σε πιο αργό χρόνο. 

Η μεταβολή αυτή, απ’ το ένα πράγμα στο άλλο, απ’ τη μια κατάσταση στην άλλη γίνεται πάντα με τον ίδιο συγκεκριμένο τρόπο, επειδή αυτός είναι ο πιο απλός τρόπος που λειτουργεί η ύλη, το σύμπαν, η φύση. Αυτός ο τρόπος μεταβολής είναι πάντα ο ίδιος και ισχύει για όλα τα πράγματα, για όλες τις καταστάσεις και για όλες τις διαδικασίες. Οταν αυτόν τον τρόπο μεταβολής τον κατανοούμε, τότε έχουμε κατακτήσει τους γενικούς νόμους της κίνησης. 

Παντού και σε όλα η διαλεκτική φιλοσοφία βλέπει την σφραγίδα της αναπόφευκτης πτώσης και τίποτα δεν μπορεί να σταθεί μπροστά της, εκτός απο το αδιάκοπο προτσές της γέννησης και της εκμηδένισης, εκτός απο το ατελεύτητο ανέβασμα απο μιά κατώτερη βαθμίδα σε μια ανώτερη.Αυτή η ένομη (με νόμους και κανόνες) κίνηση γεννά την εξέλιξη. 

Αυτός είναι ο διαλεκτικός υλισμός. Η επιστήμη των γενικών νόμων της κίνησης της ύλης.

Πλήρης ανατροπή του διαλεκτικού ιδεαλισμού ... αλλά χρησιμοποιώντας την μεθοδό του. Οι ιδεαλιστές ορίζαν πως μια πνευματική δύναμη που είναι ο θεός όπως τον ξέρουμε, έφτιαξε τον υλικό κόσμο με τη θέλησή του. Με βάση τον διαλεκτικό υλισμό και το πώς εξηγεί το τι είναι ύλη και πώς απ’ αυτή δημιουργήθηκε ο άνθρωπος και η συνείδησή του, φτάνουμε τελικά στοαντίθετο συμπέρασμα απ’ αυτό των ιδεαλιστών: ότι δηλαδή, ο θεός είναι στ ην πραγματικότητα ένα δημιούργημα του ανθρώπινου μυαλού, υπάρχει μόνο μέσα στο κεφάλι μας, που είναι υλικό αντικείμενο. Άρα ο υλικός κόσμος “έφτιαξε” το θεό. 

Στην ουσία ο ιδεαλισμός του Χέγκελ είχε μέσα του το στοιχείο που τον ανέτρεψε: τη διαλεκτική !!! 

Ας παρακολουθήσουμε για λίγο τον Ενγκελς: “Το μεγάλο θεμελιακό πρόβλημα κάθε φιλοσοφίας είναι το πρόβλημα της σχέσης νόησης και Είναι, πνεύματος και φύσης ... ποιό είναι το πρωταρχικό: το πνεύμα ή η φύση... Ανάλογα με το τρόπο που απαντούσαν σε αυτό οι φιλόσοφοι χωρίστηκαν σε δυό μεγάλα στρατόπεδα. Οσοι ισχυρίζονταν οτι το πνεύμα υπήρχε πριν απο την φύση και συνεπώς έτσι αναγνώριζαν την δημιουργία του κόσμου ... αποτελούσαν το στρατόπεδο του ιδεαλισμού. Οι άλλοι που θεωρούσαν σαν πρωταρχικό την φύση ανήκαν στις διάφορες σχολές του υλισμού.” 

Στην ιστορία της φιλοσοφίας τελικά η διαλεκτική ανέτρεψε τον ιδεαλισμό. Η “ύλη” και ο υλισμός πήρε τα ηνία της ιστορίας. Σε φιλοσοφικό επίπεδο επιβεβαιώθηκε το αδιάκοπο προτσές γέννησης και εκμηδένισης ... επήλθε το ατελεύτητο ανέβασμα απο μια κατώτερη βαθμίδα σε μια ανώτερη. Η ανθρώπινη νόηση είχε κάνει ένα τεράστιο βήμα ανάλυσης. Και άρχισε να αναζητά τους γενικούς κανόνες κίνησης της ύλης. Οι επιστήμες μπήκαν σε περιόδους οργιώδους ανάπτυξης και εξέλιξης. Και όσο εμβάθυνε τόσο ανακάλυπτε κρυμένους μέχρι τότε κανόνες κίνησης ... κρυμένους θησαυρούς. Χημεία, βιολογία, φυσική, μαθηματικά ... εξέλιξη ... με κατάκτηση όλο και ανώτερων βαθμίδων. Ενας δημιουργικός οργασμός που φτάνει μέχρι τις μέρες μας. Ο Αινστάιν και οι συνεχιστές του ανέλυσαν το άτομο ... εκεί να δείς συνεχή κίνηση και γενικούς κανόνες κίνησης !!!

 Η ύλη συνεχώς μεταπηδά απο την μιά μορφή της στην άλλη ... μάζα και ενέργεια !!! 

Και η εμβάθυνση της ανάλυσης δεν σταματά. Η ανακάλυψη της φύσης είναι η επιβεβαίωση της διαλεκτικής. Τα πράγματα στην φύση τελικά επιτελούνται διαλεκτικά και οχι μεταφυσικά. Ανάπτυξη μέσω της εξέλιξης. 

Ας παρακολουθήσουμε για λίγο τον Μάρξ να περιγράφει την διαλεκτική οπτική της ανάπτυξης και της εξέλιξης:

  “Μια ανάπτυξη που φαίνεται σαν να επαναλαμβάνει τις βαθμίδες που διέτρεξε, μα τις επαναλαμβάνει διαφορετικά, σε ανώτερη βάση (άρνηση της άρνησης), μια ανάπτυξη μπορούμε να πούμε, σπειροειδής και οχι σε ευθεία γραμμή – μια ανάπτυξη αλματοειδής, καταστροφική, επαναστατική – διακοπές του βαθμιαίου – μετατροπή της ποσότητας σε ποιότητα – εσωτερικά κίνητρα της ανάπτυξης, που προέρχονται απο την αντίθεση, απο την σύγκρουση των διαφόρων δυνάμεων και τάσεων που επιδρούν πάνω σε ένα δοσμένο σώμα ή στα πλαίσια ενός δοσμένου φαινομένου ή μέσα σε μια δοσμένη κοινωνία – αλληλεξάρτηση και στενότατη, αδιάρηκτη αλληλουχία όλων των πλευρών κάθε φαινομένου (η ιστορία και η επιστήμη ανακαλύπτει ολοένα και νέες πλευρές), αλληλουχία που μας δίνει το ενιαίο, το νομοτελειακό παγκόσμιο προτσές της κίνησης – αυτά είναι ορισμένα γνωρίσματα της διαλεκτικής, της πιο πλούσιας σε περιεχόμενο θεωρίας της εξέλιξης.”

Οπως λοιπόν οι φυσικοί, οι μαθηματικοί, οι χημικοί και οι βιολόγοι βουτηχτήκαν στην ανάλυση και στην ανακάλυψη των γενικών νόμων της κίνησης της εξέλιξης της ύλης, 

έτσι και ο Μάρξ με τον Ενγκελς βουτήξαν στην ιστορία. Επρεπε να εναρμονιστεί η ιστορία με την υλιστική βάση και να "ξαναφτιαχθεί" πάνω σε αυτή την βάση.

Αν ο υλισμός εξηγεί την συνείδηση ξεκινώντας απο το υλικό Είναι και οχι αντίστροφα, έτσι και η κατανόηση της κοινωνικής ιστορίας θα πρέπει να ξεκινά απο την ανάλυση του κοινωνικού Είναι για να ανακαλύψει τους νόμους ανάπτυξης και εξέλιξης της κοινωνικής συνείδησης – της ανθρώπινης κοινωνίας και της ιστορίας της.

Σε αυτό το σημείο οι Μάρξ και Ενγκελς αρχίζουν να θεμελιώνουν την κοινωνιολογία και μάλιστα πάνω σε διαλεκτική υλιστική βάση. Αρχίζει να διαμορφώνεται ο ιστορικός υλισμός. Στην “Κριτική της πολιτικής οικονομίας” ο Μάρξ διατυπώνει: 

“Στην κοινωνική παραγωγή της ζωής τους οι άνθρωποι έρχονται σε καθορισμένες, αναγκαίες, 

ανεξάρτητες απο την θελησή τους

 σχέσεις – σχέσεις παραγωγής που αντιστοιχούν σε μια καθορισμένη βαθμίδα ανάπτυξης των υλικών παραγωγικών τους δυνάμεων. 

Το σύνολο αυτών των σχέσεων παραγωγής αποτελεί την οικονομική διάρθρωση της κοινωνίας, την πραγματική βάση που πάνω της υψώνεται ένα νομικό και πολιτικό εποικοδόμημα και στην οποία αντιστοιχούν καθορισμένες μορφές κοινωνικής συνείδησης. 

Ο τρόπος παραγωγής της υλικής ζωής καθορίζει το κοινωνικό, πολιτικό και πνευματικό προτσές της ζωής γενικά. 

Δεν είναι η συνείδηση των ανθρώπων που καθορίζει το Είναι τους, μα αντίθετα το κοινωνικό τους Είναι τους καθορίζει την συνειδησή τους. 

Σε μια ορισμένη βαθμίδα της αναπτυξής τους οι υλικές παραγωγικές δυνάμεις της κοινωνίας έρχονται σε αντίθεση με τις υπάρχουσες σχέσεις παραγωγής 

–ή οτι αποτελεί μονάχα την νομική έκφραση αυτού του πράγματος– 

με τις σχέσεις ιδιοκτησίας, μέσα στις οποίες είχαν κινηθεί ως τώρα. 

Απο μορφές ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων οι σχέσεις αυτές μεταβάλλονται σε δεσμά τους. 

Τότε έρχεται η εποχή της κοινωνικής επανάστασης. 

Με την αλλαγή της οικονομικής βάσης ανατρέπεται, με περισσότερο ή λιγότερο γρήγορους ρυθμούς, ολόκληρο το τεράστιο εποικοδόμημα. 

Οταν εξετάζουμε τέτοιες ανατροπές, πρέπει να κάνουμε πάντα διάκριση ανάμεσα 

στην υλική ανατροπή των οικονομικών όρων της παραγωγής, που μπορούμε να την διαπιστώσουμε με ακρίβεια φυσικών επιστημών,

 και στις νομικές, 

πολιτικές, θρησκευτικές, καλλιτεχνικές ή φιλοσοφικές, με δυό λόγια τις ιδεολογικές μορφές, με τις οποίες οι άνθρωποι αποκτούν συνείδηση αυτής της σύγκρουσης και παλεύουν ως την λύση της. 

Οπως δεν μπορούμε να κρίνουμε ένα άτομο απο την γνώμη που έχει το ίδιο για τον εαυτό του, άλλο τόσο δεν μπορούμε να κρίνουμε μια τέτοια εποχή ανατροπής απο τη συνειδησή της. 

Απεναντίας την συνείδηση αυτή πρέπει να την εξηγήσουμε απο τις αντιφάσεις της υλικής ζωής, απο την σύγκρουση που συντελείται ανάμεσα στις κοινωνικές παραγωγικές δυνάμεις και τις σχέσεις παραγωγής.” 

Την συνείδηση της κοινωνίας για τον εαυτό της, μας λέει ο Μάρξ, ούτε χρειάζεται ούτε μπορούμε να την κρίνουμε. 

Αλήθεια η συνείδηση που έχει η κοινωνία για τον εαυτό της ...

 τι ακριβώς είναι ?? 

Είναι το εφικτό και το επίκαιρο – δηλαδή ο υποκειμενικός παράγοντας. 

Οταν μια επανάσταση αντικειμενικά μπορεί να γίνει ... αλλά η κοινωνία δεν την κάνει ... τότε η κοινωνία έχει βγάλει το συμπέρασμα για τον εαυτό της οτι δεν είναι εφικτή ή επίκαιρη η επανάσταση.

 Και δεν την κάνει. 

Και αυτό το γεγονός, μας λέει ο Μάρξ, δεν χρειάζεται να το κρίνουμε αλλά να το εξηγήσουμε με τους αντικειμενικούς νόμους της σύγκρουσης κοινωνικών παραγωγικών δυνάμεων και σχέσεων παραγωγής. 

Εκεί μέσα λοιπόν στις αντικειμενικές νομοτέλειες της κοινωνίας είναι κρυμμένες οι παραξενιές του εφικτού και του επίκαιρου. 

Με λίγα λόγια οι Μάρξ και Ενγκελς εφάρμοσαν τον διαλεκτικό υλισμό στην περιοχή των κοινωνικών φαινομένων, τον έμπασαν στην ιστορία.

 Μέχρι τότε οι διάφορες ιστορικές θεωρίες εξέταζαν μόνο τα ιδεολογικά κίνητρα της δράσης των ανθρώπων χωρίς να ασχολούνται με το τι είναι εκείνο που γεννά αυτά τα κίνητρα. 

Αυτές οι θεωρίες βρισκόταν κάτω απο τις επιρροές του ιδεαλισμού, όπου ο ενάρετος ή τίμιος ηγεμόνας μπορούσε να “γράψει” διαφορετικά την ιστορία απ΄ότι ένας διαφορετικός, όπου το τυχαίο μπορούσε να καθορίσει τις εξελίξεις άλλο τόσο όσο και τα πρόσωπα παρά οι μάζες.

 Ο διαλεκτικός υλισμός εισήγαγε στην ιστορία την αντίθεση τυχαίου και αναγκαίου, η οποία λύνεται κάτω απο τις επιδράσεις αντικειμενικών γενικών νόμων κίνησης και νομοτελειών στην ανάπτυξη του πλέγματος των κοινωνικών σχέσων. 

Το αντικειμενικό πεδίο πάνω στο οποίο θα επιλυθεί αυτή η αντίθεση προσδιορίζεται απο τον βαθμό και τον τρόπο ανάπτυξης της υλικής παραγωγής. 

Αρχίσαν να διαβάζουν πάλι την ιστορία αναλυτικά τώρα πιά και να διαπιστώνουν την ελαφρότητα της ιδεολογικής δράσης του ατόμου μπροστά στην θηριώδη αντικειμενική και νομοτελειακή κίνηση των κοινωνικών μαζών. Το αναγκαίο καθορίζει, παρασύρει ή και συνθλίβει το τυχαίο. 

Το τυχαίο δεν μπορεί παρά να ενισχύσει κάποιες φορές ή άλλες απλά να καθυστερήσει το αναγκαίο. 

Ο ιστορικός υλισμός, ο μαρξισμός έδειξε τον δρόμο για μια καθολική μελέτη της διαδικασίας γέννησης, ανάπτυξης και παρακμής των κοινωνικών σχηματισμών, εξετάζοντας όλες τις αντιφατικές τάσεις στο συνολό τους. 

Ο μαρξισμός έκανε την μεγάλη ιστορική αποκάλυψη. 

Ολες οι ιδέες και χωρίς εξαίρεση όλες οι τάσεις και αντιθέσεις της κοινωνίας σε κάθε δεδομένη ιστορική στιγμή, έχουν την ρίζα τους στην κατάσταση των υλικών παραγωγικών δυνάμεων. 

Και μετά την ιστορική αποκάλυψη ο μαρξισμός, έκανε την τεράστιας ιστορικής σημασίας αναγωγή. 

Παραμέρισε οποιονδήποτε υποκειμενισμό και την αυθαιρεσία των επικρατέστερων ιδεών ή των τυχαίων καταστάσεων και ανήγαγε το σύνολο των τάσεων και αντιθέσεων της κοινωνικής ιστορίας σε όρους ζωής και παραγωγής των διαφόρων τάξεων της κοινωνίας. 

Οι άνθρωποι δημιουργούν οι ίδιοι την ιστορία τους. 

Ο ιστορικός υλισμός μας έδωσε το εργαλείο ανάλυσης που μας επιτρέπει να ανακαλύψουμε τους γενικούς νόμους κίνησης της κοινωνίας ή διαφορετικά να αποκαλύψουμε την νομοτέλεια μέσα στον φαινομενικά λαβύρινθο και στο χάος της ιστορίας της ανθρωπότητας. 

Το εργαλείο είναι η θεωρία της πάλης των τάξεων. 

Η ιστορία δεν θα γράφεται πιά συγκολλώντας βιογραφίες προσώπων ή αλληλουχίες ιστορικών γεγονότων,

 αντίθετα η μελέτη του συνόλου των επιδιώξεων όλων των μελών της κοινωνίας θα επιτρέπει να καθορισθεί επιστημονικά το αποτέλεσμα αυτών των επιδιώξεων.

Και η πηγή των αντικρουόμενων επιδιώξεων είναι η διαφορά που υπάρχει στην θέση και στους όρους διαβίωσης των τάξεων στις οποίες είναι διασπασμένη η κάθε κοινωνία. 

Οταν την μαρξιστική θέση της ταξικής πάλης την εξετάσουμε απο την μεριά των εκμεταλλευόμενων της καπιταλιστικής κοινωνίας 

(και οχι απο την μεριά των εκμεταλλευτών),

 το εφικτό και το επίκαιρο όταν συμβαδίζει με το αναγκαίο τότε η ταξική πάλη για κοινωνική απελευθέρωση ... έχει ελπίδες. 

Τότε η κατάσταση είναι επανασταστική. 

Οταν το εφικτό και το επίκαιρο αντιτίθεται στο αναγκαίο, τότε η ταξική πάλη έχει προβλήματα. Η κατάσταση είναι αντιδραστική. Τότε η επανάσταση δεν υλοποιείται, αναβάλλεται. Το αναγκαίο το καθορίζει η νομοτέλεια. 

Το εφικτό το καθορίζουν οι συσχετισμοί της ταξικής πάλης. Οτιδήποτε πέρα απο αυτό είναι ... απλός ιδεαλισμός. Αυτό λέει ο μαρξισμός.

Αν δεν το έλεγε ... δεν θα καθόταν ο Κάρολος να σπάσει το κεφάλι του για το πώς θα οργανώσει πολιτικά το προλεταριάτο για το πως θα οξύνει την ταξική πάλη προς όφελος της κοινωνίας. 

Θα καθόταν στον καναπέ του και θα περίμενε το ώριμο φρούτο να πέσει ... θα περίμενε το αναγκαίο να συναντήσει το εφικτό. 

Αντίθετα πάλεψε σαν σκυλί μέχρι να πεθάνει για να πείσει την κοινωνία πως το εφικτό μπορεί μόνη της να το ωθήσει προς το αναγκαίο για να συναντηθούν. 

Πάλεψε σαν σκυλί ενάντια σε εκείνους που προσπαθούσαν να πείσουν την κοινωνία πως μπορεί να αποδιώξει και να ξορκίσει το αναγκαίο. 

Πάλεψε σαν σκυλί ενάντια σε κείνους που στο όνομα του εφικτού απαρνήθηκαν την επανάσταση ... ενάντια σε εκείνους τους επίκαιρους που θέλαν να ανατρέψουν το καπιταλισμό, κανοντάς τον πιο υποφερτό για την κοινωνία, αλλαζοντάς τον σιγά-σιγά. 

Πάλεψε ενάντια σε αυτούς γιατί γνώριζε πως με την κοινωνική τους θέση ωθούν το εφικτό μακριά απο το αναγκαίο. Μικροαστούς τους βάφτισε. Δεν τους ξόρκισε σαν ιδεαλιστής ... απλά τους εξήγησε σαν ιστορικός υλιστής πως και γιατί η κοινωνία τους κάνει μικροαστούς. 

Ελεγε: “Οι μεσαίες τάξεις, ο μικροβιομήχανος, ο μικρέμπορος, ο χειροτέχνης, ο αγρότης, όλοι τους πολεμούν την αστική τάξη, για να σώσουν την ύπαρξή τους απο τον αφανισμό σαν μεσαίες τάξεις. Συνεπώς, δεν είναι επαναστατικές, αλλά συντηρητικές. (Δηλαδή δεν θέλουν καθόλου να αλλάξουν εκ΄ βάθρων και συνεπώς επαναστατικά την κοινωνία, απλά παλεύουν για να διατηρήσουν και την καπιταλιστική κοινωνία και την θέση τους σε αυτή με τα πλεονεκτήματα που τους παρέχει αυτή η θέση.) 

Κάτι παραπάνω, είναι αντιδραστικές: προσπαθούν να γυρίσουν πρός τα πίσω τον τροχό της ιστορίας. (Να κατευθύνουν δηλαδή την κοινωνία αντίθετα απο το αναγκαίο) 

Και όταν είναι επαναστατικές, αυτό γίνεται εφόσον βρίσκονται μπροστά στο επικείμενο περασμά τους στις γραμμές του προλεταριάτου, εφόσον υπερασπίζονται οχι τα σημερινά, αλλά τα μελλοντικά τους συμφέροντα, εφόσον εγκαταλείπουν την δική τους άποψη για να πάνε με την άποψη του προλεταριάτου.” 

Τότε μόνο το εφικτό συναντά το αναγκαίο και γίνεται επανασταστικό. Διαφορετικά κινείται ενάντια στο αναγκαίο. Είναι αντιδραστικό. 

Τον μικροαστισμό κατά τον Μάρξ, ο Λένιν αναλύοντας τον ιμπεριαλισμό, τον όρισε ως οπορτουνισμό. 

Αν λοιπόν δεν ξεμπλέξουμε με τον οπορτουνισμό ... ποτέ το εφικτό δεν θα συνατήσει το αναγκαίο.

 Αν εξαιρέσουμε την ιστορία των πρωτόγονων κοινωνιών κοινοχτημοσύνης (όπως λέει ο Ενγκελς), απο την στιγμή που ο άνθρωπος συνδέθηκε με την γη (καλλιέργεια) και την ιδιοκτησίας της αρχίζει η ταξική ιστορία της ανθρωπότητας. 

Να και το διάσημο απόσπασμα απο το Κομμουνιστικό Μανιφέστο: 

“Η ιστορία όλων των ως τώρα κοινωνιών ήταν ιστορία ταξικών αγώνων. Ελεύθερος και δούλος, πατρίκιος και πληβείος, βαρώνος και δουλοπάροικος, μάστορας και κάλφας, με λίγα λόγια, καταπιεστής και καταπιεζόμενος,

 βρισκόταν σε διαρκή ανταγωνισμό μεταξύ τους, διεξήγαγαν έναν αδιάκοπο αγώνα, 

πότε σκεπασμένο, πότε ανοιχτό, έναν αγώνα που τελείωνε κάθε φορά με τον επαναστατικό μετασχηματισμό ολόκληρης της κοινωνίας ή με την κοινή καταστροφή των τάξεων που αγωνιζόταν. ...

 Η σύγχρονη αστική κοινωνία, που πρόβαλε μέσα απο τα σπλάχνα της καταστραμένης φεουδαρχικής κοινωνίας, δεν εξάλειψε τις ταξικές αντιθέσεις. 

Αντικατάστησε απλώς τις παλιές τάξεις με νέες, τους παλιούς όρους καταπίεσης με νέους, τις παλιές μορφές πάλης με νέες. 

Ωστόσο η εποχή μας, η εποχή της αστικής τάξης, 

ξεχωρίζει απο το γεγονός οτι απλοποίησε τις ταξικές αντιθέσεις: η κοινωνία όλο και περισσότερο χωρίζεται σε δύο μεγάλα εχθρικά στρατόπεδα, σε δυό μεγάλες τάξεις που βρίσκονται αντιμέτωπες η μία στην άλλη: στην αστική τάξη και το προλεταριάτο.” 

Αυτό το ταξίδι στην ιστορία της φιλοσοφίας ξεκίνησε απο την ενστικτώδη ανάγκη του ανθρώπου, το ακατανόητο να το ταυτίσει με ιδεαλιστικά ανώτερες πνευματικές και θεικές δυνάμεις, την κίνηση της ιστορίας να την ταυτίσει με την ιστορία πεφωτισμένων και ηθικά ανώτερων αντιπροσώπων της θεικής δύναμης στο ανθρώπινο γένος ... και κατέληξε στην υλιστική ανάλυση της ιστορίας των κοινωνιών που διατυπώνει πως την ιστορία την γράφουν οι μάζες και οι ίδιες την αλλάζουν. “Ο ιστορικός υλισμός δεν περιορίζεται στο να εξηγεί τον κόσμο, αλλά και στο πως θα τον αλλάξει.” Απο αυτό το σημείο της ιστορίας της φιλοσοφίας και μετά ... ποτέ κανένας φιλόσοφος δεν μίλησε χωρίς, θετικά ή αρνητικά, να αναφερθεί στον μαρξισμό. 

Οταν η φιλοσοφία θα πάψει να ασχολείται με τον μαρξισμό, τότε αυτός θα είναι ξεπερασμένος.

 Αλλά ο μαρξισμός διαθέτει και ένα άλλο θηριώδες και ανυπέρβλητο χαρακτηριστικό: είναι δομημένη κοσμοθεωρία. Η μόνη. Εξηγεί τους νόμους κίνησης του ανθρώπινου γένους, εξηγεί την ίδια της την ύπαρξη ως κοσμοθεωρία, ορίζει τα ιστορικά πεπρωμένα των κοινωνιών. 

Ουσιαστικά η μαρξιστική διδασκαλία πρωτοδιατυπώθηκε πολιτικά με το Κομμουνιστικό Μανιφέστο το 1848. Η επανάσταση του 1848 δείχνει στις κοινωνικές τάξεις την δράση. Οι εκτελέσεις των εργατών τον Ιούνη του 1848 στο Παρίσι απο τους δημοκράτες αστούς καταδείχνει οτι μόνο το προλεταριάτο είναι απο την φύση του σοσιαλιστικό. Οι φιλελεύθεροι αστοί δείχνουν να φοβούνται το προλεταριάτο παρά την ίδια την αντίδραση. Οι αγρότες “ησυχάζουν” ικανοποιημένοι με την κατάργηση των φεουδαρχικών υπολειμμάτων.

Η Παρισινή Κομμούνα του 1871 καταδείχνει την μαρξιστική ορθότητα, θέτει στα επείγοντα την ταξική πολιτική οργάνωση του προλεταριάτου και βγάζει πρακτικά πολιτικά συμπεράσματα. Ο μαρξισμός κυριαρχεί στα εργατικά κινήματα. Το προλεταριάτο μπαίνει σε φάση συγκέντρωσης και οργάνωσης των ταξικών δυνάμεων. 

Η θεωρητική νίκη του μαρξισμού αναγκάζει τους εχθρούς του να μεταμφιεστούν σε μαρξιστές. Ο σάπιος πιά φιλελευθερισμός δοκιμάζει να ξαναζωντανέψει με την μορφή του οπορτουνισμού. 

Την ώρα της συγκέντρωσης και οργάνωσης των ταξικών πολιτικών δυνάμεων, εκείνοι αρνούνται την ταξική πάλη και κηρύσσουν την “κοινωνική ειρήνη” (ο Λένιν το χαρακτηρίζει δειλία) και ότι οι επαναστατικές θύελλες δεν είναι αναπόφευκτες στην κοινοβουλευτική “δημοκρατία”. 

Βρήκαν υποστηρικτές στην εργατική αριστοκρατία, στις μεσαίες τάξεις, σε ομάδες διανοουμένων. 

Θα έχουν και κείνοι μακρά πολιτική καριέρα αρνούμενοι την ταξική πάλη και την επανασταστική της έκβαση, χρησιμοποιώντας μαρξιστικές ταμπέλες. 

Ενα μόνο πράγμα πρέπει να υπογραμισθεί σε αυτό το σημείο: δεν μπορείς να αυτοπροσδιορίζεσαι ως μαρξιστής και να μην αποδέχεσαι την βασική νομοτέλεια της μαρξιστικής διδασκαλίας, οτι το προλεταριάτο με επανασταστική βία θα καταστρέψει την αστική τάξη και το οικονομικό της σύστημα και θα εγκαθιδρύσει τον σοσιαλισμό.

Εκτός απο τις πολιτικές προσπάθειες αναίρεσης του μαρξισμού στο πολιτικό τοπίο όλης της Ευρώπης και της Ασίας, εκείνα τα χρόνια ποτέ δεν σταμάτησαν και οι προσπάθειες αναίρεσης του ιστορικού υλισμού και του μαρξισμού εκ μέρους διαφόρων φιλοσόφων και θεολόγων που επιχείρησαν να ξαναεισάγουν τον ιδεαλισμό.

Στη φιλοσοφία άνθησαν οι πιο αντιδραστικές μορφές ιδεαλισμού, που αρνούνταν τον υλιστικό, νομοτελειακό χαρακτήρα της Φύσης, της κοινωνίας και της σκέψης.

 “ Όποιος έχει κάπως γνωριστεί με τα φιλοσοφικά βιβλία θα ξέρει το δίχως άλλο ότι δύσκολα θα βρεθεί έστω και ένας σύγχρονος καθηγητής της φιλοσοφίας (ή της θεολογίας), που να μην καταπιάστηκε άμεσα ή έμμεσα να αναιρέσει τον υλισμό. Εκατοντάδες και χιλιάδες φορές διακήρυξαν ότι ο υλισμός έχει αναιρεθεί και εξακολουθούν και σήμερα, για εκατοστή πρώτη και χιλιοστή πρώτη φορά, να τον αναιρούν.” ... γράφει ο Λένιν στο κεφάλαιο «Αντί Εισαγωγής» του Υλισμού και Εμπειριοκριτικισμού.

Το 1905 ξεσπά η πρώτη (αστικοδημοκρατική) ρώσικη επανάσταση.

 Ο Λένιν στην εξορία. 
Δεν έχει μόνο επείγοντα πρακτικά και οργανωτικά επαναστατικά ζητήματα να διεκπαιρεώσει, μα αναλαμβάνει και επείγοντα φιλοσοφικά καθήκοντα. 

Σαν κύριος θεωρητικός αντίπαλος του Λένιν εκείνα τα χρόνια προβάλει ένας αυστριακός, ο Ερνστ Μαχ (1838-1916), φυσικός, φιλόσοφος και υποκειμενικός ιδεαλιστής. Ο Μαχ υποστηρίχτηκε από τον Μπογκντάνοφ (1873-1928), ένα ρώσο φιλόσοφο, οικονομολόγο και σοσιαλδημοκράτη. Ο Μπογκντάνοφ μπήκε στο Μπολσεβίκικο Κόμμα το 1903 και διαγράφτηκε το 1909. 

Κάτω απο την επίδραση του διαλεκτικού υλισμού, οι φυσικές επιστήμες επιδόθηκαν σε έναν ανευ προηγουμένου αγώνα κατανόησης των γενικών νόμων κίνησης της ύλης. 

Στα τέλη του 19ου αιώνα είχαν να επιδείξουν τρομερά αναλυτικά αποτελέσματα: το 1885 ανακαλύφτηκαν οι ακτίνες Χ, το 1896 η ραδιενέργεια, το 1897 το ηλεκτρόνιο, και το 1898 η μελέτη των ιδιοτήτων του ηλεκτρονίου απεκάλυψε την ταχύτητα της ύλης σε κίνηση. Τρομερά άλματα !!! 

Κάποιοι αμετανόητοι ιδεαλιστές μέσα σε όλα αυτά βρήκαν ευκαιρία να "ανατρέψουν" τον διαλεκτικό υλισμό. 

Η ύλη μετατρέπεται σε ενέργεια. Η θεωρία του “ενεργισμού”. Η ενέργεια δεν απαιτεί πάντα έναν υλικό φορέα. Οταν η ύλη μετατρέπεται σε ενέργεια ... έχει εξαφανισθεί. Θεωρίες εξαφάνισης της ύλης. 

Καταστάσεις άνευ ύλης στην πραγματική φυσική. Αναίρεση του υλισμού. Ξανά πίσω στον ιδεαλισμό. Ο ιδεαλισμός εισχωρεί στις φυσικές επιστήμες και οι φυσικές θεωρίες εξαφάνισης της ύλης εισχωρούν στην φιλοσοφία. 

Ολα αυτά βάθυναν την κρίση στη Φυσική και έγιναν η θεωρητική πηγή του ιδεαλισμού στη Φυσική. 

Ο ιδεαλισμός στη Φυσική έδωσε μια ώθηση προς το θρησκευτικό μυστικισμό και έσπρωξε μακριά από το μαρξισμό πολλούς επιστήμονες.

Η ήττα της Ρώσικης Επανάστασης του 1905 επέδρασε στην αναπτυσσόμενη κρίση μέσα στην επιστημονική κοινότητα που αλληλεπιδρούσε με τα αντιδραστικά επακόλουθα αυτής της ήττας.

 Οι αντιδραστικοί ιδεαλιστές φιλόσοφοι νόμισαν οτι είχαν πιάσει την ευκαιρία να αναιρέσουν τον υλισμό με την συμπαράσταση των ιδεαλιστών φυσικών οπαδών του Μάχ, που τώρα πιά ένοιωθαν όλο και πιο πολύ φιλόσοφοι παρά φυσικοί.

 Απο την γνώση (που διδάσκει ο υλισμός) της ύλης ... που εξαφανίζεται ... ξανά πίσω στην πίστη ανώτερων δυνάμεων. 

Με νέα περιτύλιγμα τώρα πιά. 

Η θεωρία του Μάχ (μαχισμός) ήταν ριζωμένη σε παλιές ιδεαλιστικές απόψεις. Αφετηρία του Μαχ και των οπαδών του ήταν η αγνωστικιστική φιλοσοφία του Ντέιβιντ Χιουμ (1711-1776), για τον οποίο η πραγματικότητα δεν ήταν παρά ένα ρεύμα «εντυπώσεων», που οι αιτίες τους ήταν άγνωστες και αγνώσιμες. 

Κατά τον Χιούμ για όλες αυτές τις αιτίες δεν θα μπορέσουμε ποτέ να αποκτήσουμε γνώση (αγνωστικισμός). 

Κατά τα λοιπά η πραγματικότητα είναι αυτά που μας προσφέρουν για τον έξω κόσμο οι αισθήσεις μας (οι εμπειρίες μας). 

Ο Κάντ (1724-1804) θεωρούσε και εκείνος πως υπάρχουν περιοχές απρόσιτες κατ΄αρχήν (“πράγματα καθεαυτά”) στην ανθρώπινη γνώση. Μια τέτοια γνώση είναι δυνατή μόνο διαμέσου φαινομένων που αποκαλύπτονται στην εμπειρία μας. 

Σ’ αυτή τη σχέση, θεωρούσε τη γνώση σαν το αναγκαίο προϊόν της «πίστης», διαφοροποιώντας τα «πράγματα καθεαυτά» από τα φαινόμενα. Για τον «δυϊσμό» του Καντ υπάρχουν «δύο κόσμοι»: ο εξωτερικός κόσμος, τον οποίο θεωρούσε αγνώσιμο, και ο κόσμος των φαινομένων της σκέψης, του οποίου οι εντυπώσεις αποτελούσαν, πρωταρχικά, τη μόνη διαθέσιμη γνώση του εξωτερικού κόσμου. 

Έτσι, ο εξωτερικός υλικός κόσμος εξισωνόταν με τον θετικιστικό κόσμο της σκέψης.

 Ο θετικισμός αυτός χρονολογείται από την εποχή του ιδεαλιστή φιλοσόφου επίσκοπου Μπέρκλεϊ (1685-1753). 

Για τον Μπέρκλεϊ, η έννοια του εξωτερικού κόσμου είχε σαν αιτία της το θεό, και το αποτέλεσμα ήταν «το σύμβολο» ή η «ιδέα». Δεν απέρριπτε τη Φύση σαν τέτοια, επειδή έβλεπε τη Φύση σαν έργο του θεού. 

Ο αγνωστικισμός του Καντ άνοιξε την πόρτα στον ιδεαλισμό που χρησιμοποιούνταν για να χαρακτηρίσει τη γνώση σαν ένα προϊόν της συνείδησης, ανεξάρτητα από την πράξη. 

Ο ίδιος (ο Καντ) υποστήριζε ότι η γνώση, που αποκτάται διαμέσου της αισθητηριακής αντίληψης, είναι ανακριβής.

Για τον Καντ, ο χώρος και ο χρόνος δεν ήταν υλικές μορφές της ύλης, αλλά μορφές δημιουργημένες από τη σκέψη. 

Σε τέτοια θεωρητικά συνοθυλεύματα καταφεύγαν εκείνοι που νόμιζαν οτι αποδείξαν οτι η ύλη εξαφανίζεται και επομένως υπάρχει μόνο στο μυαλό μας - οτι η ύλη είναι μόνο ένα σύμβολο. 

Ο “Υλισμός και Εμπειριοκριτικισμός” του Λένιν το 1909 δηλώνει ... η διαλεκτική λογική ως θεωρία της γνώσης είναι μια επιστημονική κοσμοθεωρία. 

Αρχίζει με την πρόταση ότι η γνώση μας είναι σχετική, διαμέσου συνεχών αλλαγών που δεν συλλαμβάνονται άμεσα από τη συνείδησή μας. 

Έτσι, τα προτσές τα οποία αγνοούμε σήμερα, μπορούμε να τα συνειδητοποιήσουμε αύριο. 

Τα πράγματα υπάρχουν ανεξάρτητα και αντικειμενικά στον εξωτερικό κόσμο πέρα από το πεδίο της συνείδησης μας. 

Αυτά τα «πράγματα» ή «πράγματα-καθεαυτά» είναι «γνώσιμα» ... 

Έτσι, από την πίσσα, μπορούμε να παράγουμε την αλιζαρίνη, παρότι, όπως εξηγεί ο Λένιν: «είναι πέρα από κάθε αμφιβολία ότι η αλιζαρίνη υπήρχε και χθες μέσα στην πίσσα».

Ακόμα, επιμένει ο Λένιν, «είναι εξίσου πέρα από κάθε αμφιβολία ότι χθες δεν ξέραμε τίποτε για την ύπαρξή της αλιζαρίνης και δεν είχαμε κανένα αίσθημα απ’ αυτήν». 

«Τελικά δεν υπάρχει καμιά καταρχήν διαφορά ανάμεσα στο φαινόμενο και το πράγμα-καθεαυτό, και δεν μπορεί να υπάρχει μια τέτοια διαφορά. Η μόνη διαφορά είναι ανάμεσα σε κείνο που ήδη γνωρίζουμε και σε κείνο που δεν γνωρίζουμε ακόμα. 

Για τον υλιστή, το πραγματικό Είναι βρίσκεται πέρα από τα όρια των “αισθητηριακών αντιλήψεων”, εντυπώσεων και ιδεών του ανθρώπου, ενώ για τον αγνωστικιστή είναι αδύνατο να βγει κανείς έξω από τα όρια αυτών των αντιλήψεων. 

Οι σκέψεις του υποκειμένου γεννιούνται στην αντικειμενική πραγματικότητα. 

Υπάρχει μια διαφορά ανάμεσα στο υποκειμενικό και το αντικειμενικό, αλλά και αυτή έχει τα οριά της. Η σχετικότητα του αμετάβλητου αυτών των «ορίων» είναι η μετάβαση από την υποκειμενική στην αντικειμενική γνώση. 

Το απόλυτο κολυμπά στην λίμνη του σχετικού. Οι αγνωστικιστές και οι ιδεαλιστές φυλακίζονται στα όρια των αντιλήψεων, “υπερτρέφουν” το άγνωστο, το τυχαίο λαμβάνει στην αναλυσή τους υπερβατικές διαστάσεις ... θεοποιείται χωρίς κανένα κανόνα και καμμία λογική. Δεν μπορούν να διανοηθούν οτι μέσα σε αυτό το υπερβατικά τυχαίο χωρά τίποτα άλλο παρά μια ανώτερη και ανεξήγητη δύναμη με θεικούς κανόνες. Κυρίως, δεν χωρούν λογικοί νόμοι και κατανοητές νομοτέλειες. Δεν χωρούν αναγκαιότητες ... στην ακατανόητη για μας (και επομένως τυχαία) θέληση της ανώτερης δύναμης. Γονυκλισία και πίστη στο ανώτερο και τυχαίο. 

Βλασφημία η σκέψη οτι μπορούμε να αποκτήσουμε γνώση του ανώτερου άγνωστου, ακόμη μεγαλύτερη βλασφημία η σκέψη οτι θα διέπεται απο νομοτέλειες και νόμους κίνησης και συμπεριφοράς.

 Η ακραία βλασφημία: οτι κάποτε θα μπορέσουμε να αλλάξουμε την επίδραση αυτών των νόμων της κίνησης ... να επέμβουμε στην νομοτέλεια. 

Το άγνωστο, το ανώτερο, το ακατανόητο ... το τυχαίο, έμελλε να συγκρουσθεί με το αναγκαίο. 
Ο ιδεαλισμός να συγκρουσθεί με τον υλισμό. 
Η αναγκαιότητα είναι μια φιλοσοφική κατηγορία που αγκαλιάζει τον διαλεκτικό και τον ιστορικό υλισμό.
 Είναι καθολική, γιατί εκδηλώνεται στη Φύση, την κοινωνία και τη σκέψη. 

Η αναγκαιότητα στην κοινωνία. Γνώση των νόμων της αναγκαιότητας. Τι είναι όλο αυτό ?? Είναι κοινωνική επανάσταση. Απελευθέρωση των μαζών !!!

 Και ο ιδεαλισμός στην κοινωνία ?? 

Πίστη στο ανώτερο που δεν αλλάζει αλλά κινεί την ιστορία των κοινωνιών με σοφούς κανόνες που δεν θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε ποτέ. 

Και η ιστορία των κοινωνιών είχε πολύ ιδεαλισμό, πολύ πίστη, πολύ εκμετάλλευση, είχε και “πεφωτισμένους αντιπροσώπους” της ανώτερης δύναμης στο ανθρώπινο γένος, είχε ποταμούς αίματος, είχε δούλους και ανώτερα ανθρώπινα φύλα, είχε πάντα εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους. 

Ενα δεν είχε ποτέ: κοινωνική ελευθερία. 

Η ελευθερία είναι μια έννοια του ιστορικού υλισμού, που εκδηλώνεται μόνο στην Κοινωνία δια μέσου των πράξεων ενός ατόμου.

 Η ελευθερία ως μια έννοια του ιστορικού υλισμού είναι η πλήρης γνώση της αναγκαιότητας. 

Ελευθερία είναι η γνώση.

 Αυτό δεν μπορεί να γίνει κατανοητό παρά μόνο από τη σκοπιά της μεθόδου της υλιστικής διαλεκτικής.

 “Η ελευθερία”, γράφει ο Λένιν, παραθέτοντας τον Έγκελς, “δεν υπάρχει σε μια φανταστική ανεξαρτησία από τους νόμους της Φύσης,

 αλλά στη γνώση αυτών των νόμων, και στη δυνατότητα να τους κάνει κανείς να λειτουργήσουν συστηματικά για καθορισμένους σκοπούς. 

Η υλιστική διαλεκτική συσχετίζει την ελευθερία με τη σκόπιμη δραστηριότητα του ανθρώπου. 

Σαν τέτοια είναι αξεχώριστα δεμένη με τους ανθρώπους ως κοινωνικά όντα. 

Ταυτόχρονα, η πράξη των ανθρώπινων όντων απορρίπτει την απόλυτη ελευθερία της βούλησης, της οποίας η δραστηριότητα διέπεται από τους όρους κάτω από τους οποίους εργάζονται στην καθημερινή ζωή. 

Η ελευθερία δεν μπορεί να συνδυαστεί με την αυθαίρετη δράση των ατόμων πού θέλουν να δρουν σαν άτομα χωρίς να παίρνουν υπόψη την κοινωνική αναγκαιότητα. 

Η ελευθερία συνίσταται στη γνώση των διαλεκτικών νόμων της Φύσης από τον άνθρωπο και στην ικανότητά του να τους χρησιμοποιεί για την επίτευξη των πρακτικών αντικειμενικών στόχων του. 

Η γνώση της υλιστικής θεωρίας της αντανάκλασης, που επιβεβαιώνει την αλληλεπίδραση του αντικειμενικού και του υποκειμενικού μέσα στην ενότητά τους στο προτσές της γνώσης, απαιτεί αντικειμενική δραστηριότητα στην ταξική πάλη, επειδή αυτά τα προβλήματα μπορούν να λυθούν μόνο μέσα στην επαναστατική πράξη σαν την πιο σημαντική έννοια της υλιστικής διαλεκτικής.” 

Παρακολουθήσαμε πως κάποιες θεωρίες στην φυσική πυροδότησαν εκείνα τα χρόνια τις διαμάχες ιδεαλιστών και υλιστών. Οι μετέπειτα εξελίξεις στην φυσική απέδειξαν οτι η ύλη δεν εξαφανίζεται, απέδειξαν οτι η ενέργεια είναι υλική κατάσταση. Απέδειξαν οτι τελικά η ύλη αποτελεί την αντικειμενική πραγματικότητα και ότι όσο κατανοούμε τις νομοτέλειες και τους κανόνες κίνησης της ύλης τόσο η κατάκτηση της γνώσης επιβεβαιώνει τον διαλεκτικό υλισμό. 

Ο Λένιν κατανοώντας το, να πως το διατύπωσε πολλά χρόνια πριν το επιβεβαιώσει η σύγχρονη φυσική ... “Η σύγχρονη φυσική κοιλοπονά. Γεννά τον διαλεκτικό υλισμό.” Οι επιστήμες δεν μπορεί να είναι μεταφυσικές. Μπορεί να είναι μόνο διαλεκτικές. 

Τελικά η μαρξιστική πολιτική οικονομία και κοινωνιολογία διδάσκει

 πως δεν χρειαζόμαστε μεταφυσικές προυποθέσεις και περιορισμούς του τυχαίου και υπερβατικού, 

παρά επέκταση της γνώσης στις νομοτελειακές αναγκαιότητες της αντικειμενικής υλικής πραγματικότητας. 

Το βασικό λοιπόν φιλοσοφικό ερώτημα είναι: ιδεαλισμός ή υλισμός. Ολοι καταλαβαίνουμε που παραπέμπει το ένα και τι επιδιώκει το άλλο. 

Ο Εκλεκτισμός ήταν μια φιλοσοφική τάση της κλασσικής Ελληνικής φιλοσοφίας που προσπαθεί να συμβιβάσει τα ορθότερα, υποτίθεται, στοιχεία των μεγάλων θεωριών. 

Οποιαδήποτε απόπειρα συγκερασμού των αντίθετων αυτών απόψεων αποτελεί εκλεκτικισμό ... έλεγε ο Λένιν : “Αυτοί έχουν πάρει τη φιλοσοφία τους από μια εκλεκτικιστική θεόφτωχη σούπα, και συνεχίζουν να προσφέρουν στον αναγνώστη τον ίδιο αυτό χυλό. 

Παίρνουν μια στάλα αγνωστικισμό και ένα ψίχουλο ιδεαλισμό από τον Μαχ και προσθέτουν ένα κομματάκι διαλεκτικό υλισμό, κι αυτό το συνονθύλευμα το αποκαλούν ανάπτυξη του μαρξισμού.”

Ετσι τοποθετήθηκε ο Λένιν στην κριτική του για τους εμπειριοκριτικιστές της εποχής. Τους νεοιδεαλιστές των αρχών του 20ου αιώνα. Αυτών των φιλοσόφων και πολιτικών που βάλθηκαν να αναπτύξουν, να συμπληρώσουν και να εκμοντερνίσουν το μαρξισμό. Μπερνστάιν, Κάουτσκι, Πλεχάνοφ, Αντλερ είναι μερκά ονόματα πολιτικών της εποχής που επιχείρησαν να ξαναδούν (revision) …αλλοιώς τον μαρξισμό. 

Δεν κατάφεραν τίποτα παρά να θέσουν τα θεωρητικά βάθρα του οπορτουνισμού και της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας. 

Επιμέναν βέβαια οτι είναι ... μαρξιστές.

 “Μαρξιστές” οι οποίοι αντικαθιστούν την διαλεκτική μέθοδο απο την εκλεκτική. 

“Αυτή είναι η πιο συνηθισμένη, η πιο διεδεδομένη τακτική που χρησιμοποιείται στην επίσημη σοσιαλδημοκρατική φιλολογία σήμερα, ως ένδειξη σεβασμού προς τις διδασκαλίες του Μάρξ. Για την μεταστροφή του μαρξισμού σε οπορτουνισμό η αντικατάσταση της διαλεκτικής μεθόδου απο την εκλεκτική είναι ο καλύτερος τρόπος της εξαπάτησης των μαζών. 

Δίνει μια ψεύτικη ικανοποίηση.

 Φαίνεται σαν να περιλαμβάνει όλες τις απόψεις του κινήματος, όλες τις τάσεις της εξέλιξης, όλους τους αντίθετους παράγοντες, 

ενώ στην πραγματικότητα δεν μας δίνει καθόλου μια ακέραια επαναστατική άποψη της πορείας της κοινωνικής εξέλιξης” 

Λένιν στο “Κράτος και επανάσταση”. 

“Μαρξισμός” ... χωρίς διαλεκτικό υλισμό ... δεν είναι μαρξισμός. Είναι κάτι άλλο. 

Είναι οπορτουνισμός.

από antivaro !!

Διαμόρφωση κειμένου: Viva La Revolucion

Διαδώστε Το 

στούς-στίς: Εργάτες - τριες !!

Αποκαλυπτικά στοιχεία για την παρακολούθηση της δράσης του ΚΚΕ-φάκελος Α. Αμπατιέλου !!

Στο στόχαστρο του αστικού κράτους «επ' ωφελεία» των εφοπλιστών

Αποκαλυπτικά τα στοιχεία για την παρακολούθηση της δράσης του ΚΚΕ, όπως καταγράφονται στο Φάκελο 42619 της Κρατικής Ασφάλειας για τον Αντώνη Αμπατιέλο

«Εις την Ναυτιλίαν μας σήμερον, την ποντοπόρον επικρατεί ναυτεργατική αναταραχή, εκδηλουμένη δια της προβολής αφ' ενός πολλών και διαφόρων ναυτεργατικών αιτημάτων (...) και αφ' ετέρου δια πράξεων απειθαρχίας (...) 

Η απαρχή της ανωμαλίας συμπίπτει χρονικώς με την απελευθέρωσιν του Α. Αμπατιέλου, καταδικασμένου, ως γνωστόν, εις ισόβια δεσμά δι αναρχικήν δράσιν κατά την περίοδον του συμμοριτοπολέμου».

Είναι 15 Οκτώβρη του 1965 και ο Φάκελος 42619 που διατηρούσε η Γενική Ασφάλεια για το στέλεχος του ΚΚΕ Αντώνη Αμπατιέλο εμπλουτίζεται με την παραπάνω αναφορά. 

Δεν ήταν ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία. 

       Από τις 28 Ιούλη 1965, η Ασφάλεια έχει ήδη κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου για κομμουνιστική «διείσδυσιν» στα πλοία, ενώ στις 23 Σεπτέμβρη 1965 στο χορό μπήκε και το 2ο Γραφείο του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού που κοινοποίησε στην ΚΥΠ έκθεση με θέμα «κομμουνιστική δραστηριότης εις Ελληνικόν Εμπορικόν Ναυτικόν», ζητώντας να «ληφθώσι το ταχύτερον σύντομα μέτρα επ' ωφελεία της Εμπορικής Ναυτιλίας».

        Ο «κομμουνιστικός κίνδυνος» δεν ήταν κάτι νέο και οι υπηρεσίες της κρατικής Ασφάλειας είχαν ήδη γράψει μακρά πορεία στην παρακολούθησή του, ειδικά στον ευαίσθητο χώρο της ναυτιλίας.

«Ιδρυσεν επιτροπές κατά πλοίον επαναστατικού χαρακτήρος»

Με συνολικό υλικό που ξεπερνά σε έγγραφα τρία συρτάρια μεγάλου φοριαμού, ο Αντώνης Αμπατιέλος βρίσκεται στο στόχαστρο από το 1933, όταν διαβάζουμε ότι «την 11-12-1933 κατελήφθη αναγράφων εις διάφορα σημεία της πόλεως Αργοστολίου το σύνθημα "Κάτω ο πόλεμος και ο φασισμός"». 

Επίσης, «την 25-5-1934 μετ' άλλων κομμουνιστών παρώτρυνε ναυτεργάτας δια συμμετοχήν των εις την συγκέντρωσιν της κομμουνιστικής ναυτεργατικής Ενώσεως». 

       Την 6-3-1935 (σ.σ. ενώ υπηρετούσε τη θητεία του) «υπεκίνει ομάδα Εφέδρων εις λιποταξίαν».
Το 1937 καταγράφεται ότι «διενεργεί κομμουνιστικήν προπαγάνδα» μεταξύ των ναυτών στο Βασιλικό Ναυτικό και το 1939 όντας πλήρωμα στο Α/Π Νεμέα «ηρνήθη μετά την κήρυξιν του πολέμου να συνεχίση το ταξίδιόν του από Παναμά εις Λισσαβώνα (...) προς δε παρέσυρε και άλλους εις στάσιν». Ομοίως, «κατά τον ελληνοϊταλικόν πόλεμον ανέπτυξε πλούσιαν κομμουνιστικήν δράση» στην Αμερική. 

       Ακολουθεί η περίοδος της Κατοχής, όπου επίσης οι υπηρεσίες δεν παύουν να παρακολουθούν λεπτομερώς τη δράση του ΚΚΕ και ειδικότερα τη δράση των κομμουνιστών στη θρυλική ΟΕΝΟ.
       Δράση για την οποία ποτέ δεν συγχωρήθηκαν από το εφοπλιστικό κεφάλαιο, καθώς ανάμεσα στ' άλλα, μεσούντος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, είχε σαν αποτέλεσμα και την υπογραφή της πρώτης Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας που έκανε τους ναυτικούς να λογίζονται σαν άνθρωποι πάνω στο καράβι. Γεγονός για το οποίο δεν συγχωρήθηκε ποτέ και προσωποποιημένα ο ίδιος ο Αμπατιέλος, καθώς «ίδρυσεν επιτροπές κατά πλοίον επαναστατικού χαρακτήρος».

Σελίδα από το Φάκελο του Αντώνη Αμπατιέλου που διατηρούσε η κρατική Ασφάλεια

Ετσι, το 1948 συλλαμβάνεται για παράβαση του Γ/46 Ψηφίσματος, με βάση το οποίο περνά Στρατοδικείο και καταδικάζεται σε θάνατο! 

Ο Φάκελός του συνεχίζει να εμπλουτίζεται τα επόμενα 16 χρόνια με στοιχεία από τη δράση του στη φυλακή, ώσπου στις 28-4-1964 ο αρμόδιος υπάλληλος της Γενικής Ασφάλειας καταγράφει λιτά στο Φάκελο 42619 ότι «ο καθ ού απεφυλακίσθη των φυλακών Αιγίνης».

«Ασκεί ισχυράν έλξιν επί του ναυτιλιακού κόσμου»

Στις 15-5-1964 αρχίζει και πάλι η λεπτομερής, σχεδόν καθημερινή καταγραφή για τη δράση στο λιμάνι. Στις 8-8-1964 ο επιμελητής του Φακέλου καταχωρεί: «Ασκεί ισχυράν έλξιν επί του ναυτιλιακού κόσμου». Στις 2-12-64 διαπιστώνουν ότι «ενεργεί εις διάφορα παραλιακά καφενεία ευρείαν στρατολογίαν ναυτεργατών».

      Στις 12-7-1966 ανακοινώνεται ότι του απαγορεύθηκε η έξοδος από την Ελλάδα μέχρι νεωτέρας και στις 14-7-1966 η πληροφορία ότι «το ΚΚΕ απεφάσισεν την ανασυγκρότησιν και διεύρυνσιν του παρανόμου Μηχανισμού του». Για τον Αμπατιέλο το έγγραφο αναφέρει ότι «οι αποφυλακισθέντες ανέκτησαν τους κομματικούς βαθμούς των εις την Ιεραρχίαν του ΚΚΕ. Ούτος είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ».

         Στις 13-2-1967 το υπουργείο Εσωτερικών ανακαλύπτει ότι η αποφυλάκισή του είναι «υφ'όρων» και επόμενα «αποτελεί ειδικόν τρόπον εκτελέσεως της ποινής» και άρα «καθόλον το διάστημα της δοκιμασίας δεν δύναται να αποδημήση ή μεταναστεύση» και γι' αυτό δεν του σφραγίζουν το διαβατήριο για Αυστραλία.

       Στις 24 Απρίλη 1967 η Ασφάλεια διατάσσει όλες τις δυνάμεις της να εκτελέσουν το σχέδιο «Αναγέννησις», που αφορά στην ανεύρεση και σύλληψη 97 στελεχών του ΚΚΕ, μεταξύ τους και ο Αμπατιέλος. 

Από αλληλογραφία μεταξύ υπηρεσιών από 26-3-1969 έως και 12-5-1969, προκύπτει ότι όλο αυτό το διάστημα έψαχναν να βρουν πώς διέφυγε από τη χώρα. 

Τελικά αναφέρουν σχετικά με αξιολόγηση πληροφορίας «Β3», δηλαδή χαμηλή: «Η απόδρασις του εξ Ελλάδος εγένετο οδικώς δια 2 ΙΧ αυτοκινήτων εις α επέβαινον και δυο γυναίκες διατεθέντων πολλών χρημάτων μέσω Γιουγκοσλαβίας».

 
Σε έκθεση που περιέχεται στο Φάκελο ΠΘ2569 που συμπληρώθηκε το Δεκέμβρη του 1968, αναφέρουν ότι από τις 21-4-67 «διέφυγε την σύλληψιν και προσχωρήσας εις τον παράνομον μηχανισμόν του ΚΚΕ συνέπτυξε μετ' άλλων διωκομένων κομμουνιστικών στελεχών ανατρεπτικήν οργάνωσιν, υπό την επωνυμίαν Πατριωτικόν Μέτωπον».

Η σελίδα του Φακέλου με την ταυτότητα που είχε ο Αντώνης Αμπατιέλος τη μέρα της σύλληψής του το 1974

Στις 14 Γενάρη 1970 καταδικάζεται ερήμην από το Στρατοδικείο Αθηνών σε φυλάκιση 5 ετών και χρηματικό ποσό 100 χιλιάδων δρχ., διότι «κρατούμενος εδραπέτευσεν το έτος 1968 εις το εξωτερικών. Εταξίδευσεν εις Τασκένδην, Βρυξέλλας, Αμερική, Καναδά, όπου προσπάθησε να πείσει συνδικαλιστικάς οργανώσεις να μποϋκοτάρουν τα Ελληνικά πλοία».  

Στις 14 Φλεβάρη 1974 η Ασφάλεια πανηγυρίζει για τη σύλληψη Αμπατιέλου και η σχετική αναφορά στο Φάκελο εμπλουτίζεται με την εκτίμηση ότι «μπήκε στην Ελλάδα το 1973 μετά την εκλογή του στο ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στο 9ο Συνέδριο».

«Να ανοίξουν τα μάτια τους οι εφοπλισταί»

Η παρακολούθηση Αμπατιέλου είναι αποκαλυπτική πέρα των άλλων και ίσως κύρια για την αυθεντική ταξικότητα με την οποία ο κρατικός μηχανισμός αντιλαμβάνεται την αποστολή του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα εκθέσεις που υπάρχουν στο Φάκελο 42619 για την περίοδο του 1965, 

τότε που οι κυβερνήσεις αλλάζανε σαν τα πουκάμισα, την περίφημη περίοδο της «αποστασίας», που ξεκίνησε στις 15 Ιούλη με κυβέρνηση Παπανδρέου και τερματίστηκε στις 21 Δεκέμβρη με κυβέρνηση Στεφανόπουλου, 

την περίοδο που συνοδεύτηκε από περίπου 400 μαζικές διαδηλώσεις, με διαδήλωση - σταθμό αυτήν στην οποία δολοφονήθηκε ο Σωτήρης Πέτρουλας. 

Την περίοδο που η αμερικάνικη πρεσβεία στην Αθήνα ενημερώνει με ανησυχία το υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ για «παραχωρήσεις - που γίνονται - στα εργατικά συνδικάτα». 

Την περίοδο που ο ελληνόκτητος εμπορικός στόλος λογίζεται ήδη σαν 5ο όπλο του ΝΑΤΟ, 
με τους Ελληνες εφοπλιστές να αυξάνουν με ραγδαίο ρυθμό τον στόλο τους, αλλά και να διαπιστώνουν με λύπη ότι τα νιάτα της χώρας μεταναστεύουν 
αντί να μπαρκάρουν στους σκυλοπνίχτες, γεγονός που αναγκάζει - τους εφοπλιστές - να ναυτολογούν «ό,τι κι ό,τι», δηλαδή ακόμα και κομμουνιστές!

Αυτήν την περίοδο, με αφορμή τις αρχαιρεσίες στα σωματεία, έγγραφο της Ασφάλειας προς το υπουργείο Δημόσιας Τάξης που καταχωρήθηκε στο Φάκελο στις 28-7-1965 αναφέρει για τον Αμπατιέλο:

«Συνιστά εγγραφήν όλων των ναυτικών εις τα σωματεία των και την καταβολήν των εισφορών των δια να δύνανται ταύτα να ενασκήσωσι το εκλογικόν των δικαίωμα (...) με αποτέλεσμα προωθήσεως εις τας νυν Εθνικόφρονας Διοικήσεις των ναυτεργατικών οργανώσεων ναυτικών επηρεαζομένων και κατευθυνομένων απ ευθείας παρ' αυτού και της υπό των ναυτικών τούτων συνεχούς σφυρηλατήσεώς των με κίνδυνο την εντός συντομωτάτου χρόνου ολοκληρωτικήν διάβρωσίν των».

Σε άλλο σημείο σημειώνει:

«Επειδή ο κομμουνιστής Αμπατιέλος Αντώνιος διαθέτων μεγάλας ικανότητας εις τον οργανωτικόν τομέα των ναυτεργατών κατόρθωσεν εντός βραχέως χρονικού διαστήματος βοηθούμενος υπό των επίσης εμπείρων συνεργατών του να επιφέρη αισθητήν διάβρωσιν των συγκεντρουσών τον μεγαλύτερον αριθμόν του ναυτεργατικού κόσμου Ναυτεργατικών Οργανώσεων (...) η υπηρεσία ημών δια την συντελούμενην διείσδυσιν εις τας ανωτέρω οργανώσεις εκφράζει φόβους ότι εντός ουχί απομεμακρυσμένου χρονικού διαστήματος θα επιτύχη ούτως επικίνδυνον διαφοροποίησιν των απαρτιζουσών την ΠΝΟ οργανώσεων και υποβάλει την γνώμην της ασκήσεως μεγαλυτέρας κοινωνικής πολιτικής και προσεγγίσεως έτι περισσότερο του εφοπλιστικού κεφαλαίου προν τον πενόμενον ναυτεργατικόν κόσμον».

Στο σημείο αυτό, ο παραλήπτης της έκθεσης σημειώνει χειρόγραφα: «Ορθόν. Δηλαδή πρέπει να ανοίξουν τα μάτια τους οι εφοπλισταί».

Ωσπου στις 15-10-65, μια συνολική έκθεση της Ασφάλειας για την κατάσταση στα πλοία καταγράφει:

«Εις την Ναυτιλίαν μας σήμερον, την ποντοπόρον επικρατεί ναυτεργατική αναταραχή, εκδηλουμένη δια της προβολής αφ'ενός πολλών και διαφόρων ναυτεργατικών αιτημάτων πέραν των προβλεπομένων υπό των εν ισχύι συλλογικών συμβάσεων και αφ'ετέρου δια πράξεων απειθαρχίας.

Η δημιουργηθείσα αύτη κατάστασις ήρχισεν να εκδηλούται από ενός έτους περίπου δια σποραδικών και μεμονομένων κρουσμάτων εις διάφορα πλοία. 

Σημειωτέον ότι ολίγον προ της εκδηλώσεως των κρουσμάτων τούτων αι σχέσεις ναυτικών και εφοπλισμού εχαρακτηρίζοντο από πνεύμα απολύτου αμοιβαίας κατανοήσεως και αρμονικής συνεργασίας και τα πάντα είχον ρυθμισθή δια προσφάτων συλλογικών συμβάσεων δια των οποίων καθωρίζοντο το μισθολόγιον, αι έξτρα αμοιβαί και όλα τα σχετικά θέματα.

Η απαρχή της ανωμαλίας συμπίπτει χρονικώς με την απελευθέρωσιν του Α. Αμπατιέλου, καταδικασμένου, ως γνωστόν, εις ισόβια δεσμά δι'αναρχικήν δράσιν κατά την περίοδον του συμμοριτοπολέμου.

(...) τα συνήθη ζητήματα τα οποία προκαλούνται αφορούν κυρίως απαιτήσεις υπερβολικάς αποζημιώσεων των πληρωμάτων δια διαφόρους εργασίας έξτρα, δια προώρους καταγγελίας των ατομικών συμβάσεων εργασίας κ.λπ.

(...) δύναται να λεχθή ότι επί συνόλου 70.000 απασχολουμένων ναυτικών μας υπάρχουν περί τους 10-12.000 χαρακτηρισμένοι. Εις αυτούς όμως δέον να προστεθή και εις αριθμός άγνωστων ναυτολογημένων τελευταίως οι οποίοι αν και δεν έχουν χαρακτηρισθή, ανήκουν εν τούτοις εις την παράνομον οργάνωσιν».

Από Ριζοσπάστη 

o che στο φως του φεγγαριού γράφει προφητικά για την κρίση στην ΕΣΣΔ

Το Ελληνικό Αρχείο Τσε Γκεβάρα δημοσιεύει για πρώτη φορά μεταφρασμένα δύο άγνωστα στο πλατύ κοινό κείμενα του Ερνέστο Γκεβάρα. Τα κείμενα περιέχονται στο πρόσφατα εκδοθέν βιβλίο του Κάρλος Ταμπλάδα «H πολιτική οικονομία της οικοδόμησης του σοσιαλισμού» (Διεθνές Βήμα, 2014).

ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΡΩΤΟ.

Ακόμα και μετά την παραίτησή του από τα κρατικά και κομματικά του καθήκοντα στην Κούβα και μέσα σε μια διεθνιστική αποστολή σε πλήρη εξέλιξη, ο Τσε συνέχισε να εμβαθύνει ακόμα περισσότερο στη πλατύτερη έρευνα του ανθρώπινου πολιτισμού γενικά και στην ιστορία της μαρξιστικής σκέψης ειδικότερα, πράγμα που τον οδήγησε να μελετήσει πλατιά, από τους αρχαίους φιλοσόφους έως τον σοβιετικό μαρξισμό μέσα από τα επίσημά του κείμενα. Κάπου μεταξύ του 1965 και 1966 έγραψε ένα γράμμα σε έναν Κουβανό σύντροφο, ενημερώνοντάς τον για τη μελέτη του:

Τούτη την παρατεταμένη περίοδο διακοπών το έχω ρίξει για τα καλά στη μελέτη της φιλοσοφίας – κάτι που είχα στον νου μου να κάνω εδώ και καιρό.

 Ήρθα αντιμέτωπος με την πρώτη δυσκολία: στην Κούβα δεν έχει δημοσιευτεί τίποτε, εάν εξαιρέσουμε τα σοβιετικά τούβλα [εγχειρίδια] που έχουν το μειονέκτημα ότι δεν σε αφήνουν να σκεφτείς: το κόμμα το έχει ήδη κάνει για σένα, και εσύ δεν έχεις παρά να το χωνεύεις. 

Από πλευράς μεθόδου είναι ότι πιο αντιμαρξιστικό υπάρχει και, επιπλέον, συνήθως είναι και κάκιστα. Η δεύτερη, όχι λιγότερο σημαντική δυσκολία ήταν ότι είχα άγνοια του φιλοσοφικού λεξιλογίου (έχω παλέψει σκληρά με τον δάσκαλο Χέγκελ και στον πρώτο γύρο με έριξε κάτω δύο φορές). 

Γι’ αυτό μου έφτιαξα ένα σχέδιο μελέτης δικό μου, το οποίο πιστεύω ότι θα μπορούσε να μελετηθεί και να βελτιωθεί πολύ περισσότερο, ώστε να αποτελέσει τη βάση μιας πραγματικής σχολής σκέψης έχουμε ήδη κάνει πολλά πράγματα, αλλά κάποτε θα πρέπει επίσης να μάθουμε να σκεφτόμαστε. Το σχέδιό μου συνίσταται σε αναγνώσματα, αλλά θα μπορούσε να αποτελέσει τη βάση για σοβαρές δημοσιεύσεις των πολιτικών εκδόσεων.

Αν ρίξεις μια ματιά στις εκδόσεις της, [αναφέρεται στις Επίσημες Πολιτικές Εκδόσεις της Κούβας (Editora Política de Cuba)] θα δεις την πληθώρα Σοβιετικών και Γάλλων συγγραφέων που περιέχει. Αυτό οφείλεται στην ευκολία να βρεθούν μεταφράσεις και στον ιδεολογικό μιμητισμό. Δεν δίνεις με αυτόν τον τρόπο μαρξιστικό πολιτισμό στον λαό το πολύ, γνωστοποιείς τον μαρξισμό, πράγμα το οποίο είναι αναγκαίο, εάν βέβαια γίνεται σωστά (δεν ανήκουμε σ’ αυτήν την περίπτωση), είναι όμως ανεπαρκές.

Το σχέδιό μου είναι το εξής:
1. Κλασικοί φιλόσοφοι
2. Μεγάλοι υλιστές και διαλεκτικοί
3. Σύγχρονοι φιλόσοφοι
4. Κλασικοί της Οικονομίας και προγενέστεροι
5. Μαρξ και μαρξιστική σκέψη
6. Σοσιαλιστική οικοδόμηση
7. Ετερόδοξοι και καπιταλιστές
8. Πολεμικές

Κάθε ενότητα είναι ανεξάρτητη από την άλλη και θα μπορούσε να αναπτυχθεί ως εξής:

1. Να πάρουμε τους γνωστούς κλασικούς που είναι ήδη μεταφρασμένοι στα ισπανικά, προσθέτοντας μια σοβαρή εισαγωγική μελέτη κάποιου φιλόσοφου –μαρξιστή ει δυνατόν–, και ένα εκτενές επεξηγηματικό γλωσσάριο. Ταυτόχρονα, να δημοσιεύεται ένα λεξικό φιλοσοφικών όρων και μια ιστορία της φιλοσοφίας. Ίσως του Dinnyk ή του Hegel. Οι εκδόσεις θα μπορούσαν να ακολουθήσουν κάποια χρονολογική σειρά, επιλεκτικά βέβαια, ξεκινώντας με ένα ή δύο βιβλία των μεγαλύτερων στοχαστών και στη συνέχεια να εμπλουτίζουμε τη σειρά, φτάνοντας ως τη σύγχρονη εποχή, γυρίζοντας έπειτα πίσω στον χρόνο στρεφόμενοι σε άλλους, λιγότερο σημαντικούς φιλοσόφους και προσθέτοντας τόμους από τους πιο αντιπροσωπευτικούς κτλ.

2. Εδώ μπορούμε να ακολουθήσουμε την ίδια γενική μέθοδο, με συλλογές ορισμένων αρχαίων (παλιότερα είχα διαβάσει μια μελέτη που αναφερόταν στον Δημόκριτο, τον Ηράκλειτο και τον Λεύκιππο, που είχε γίνει στην Αργεντινή).

3. Εδώ θα δημοσιεύονταν οι πιο αντιπροσωπευτικοί μοντέρνοι φιλόσοφοι, σε συνδυασμό με σοβαρές και λεπτομερείς μελέτες από εξειδικευμένα άτομα (δεν είναι απαραίτητο να είναι Κουβανοί), που να έχουν την ανάλογη κριτική θεώρηση όταν παρουσιάζουν τις απόψεις των ιδεαλιστών.

4. Αυτό πραγματοποιείται ήδη, χωρίς κάποια τάξη, ενώ λείπουν βασικά έργα του Μαρξ. Εδώ θα ήταν απαραίτητο να δημοσιευτούν τα Άπαντα των Μαρξ και Ένγκελς, Λένιν, Στάλιν και άλλων μεγάλων μαρξιστών. Κανείς δεν έχει διαβάσει τίποτε της Ρόζας Λούξεμπεργκ, για παράδειγμα, η οποία έχει κάνει λάθη στην κριτική πάνω στον Μαρξ (3ος τόμος), αλλά πέθανε δολοφονημένη, και το ένστικτο του ιμπεριαλισμού είναι ανώτερο από το δικό μας σ’ αυτά τα θέματα. Επίσης λείπουν μαρξιστές στοχαστές που αργότερα ξεστράτισαν όπως ο Κάουτσκι και ο Χίλφερντινγκ (δεν ξέρω εάν έτσι γράφεται) που προσέφεραν πολλά, όπως και πολλοί σύγχρονοι μαρξιστές που δεν είναι εντελώς σχολαστικιστές.

5. Σοσιαλιστική οικοδόμηση. Βιβλία που να ασχολούνται με συγκεκριμένα προβλήματα, όχι μόνο των τωρινών κυβερνώντων αλλά και από το παρελθόν, τα οποία να ερευνούν σοβαρά τη συνεισφορά των φιλοσόφων και, πάνω απ’ όλα, των οικονομολόγων και των στατιστικολόγων.

6. Εδώ θα έρχονταν οι μεγάλοι ρεβιζιονιστές (αν θέλετε, μπορείτε να βάλετε και τον Χρουστσόφ) αναλύοντάς τους καλά βαθύτερα από όλους, και βέβαια θα έπρεπε να είναι και ο φίλος σου Τρότσκι, που υπήρξε και έγραψε, προσθέτοντας και τους μεγάλους θεωρητικούς του καπιταλισμού όπως ο Μάρσαλ, ο Κέινς ο Σάμπετερ κ.ά. Επίσης με ανάλυση σε βάθος εξηγώντας όλα τα γιατί.

8. Όπως υποδηλώνει η ονομασία, αυτή η κατηγορία είναι η πιο πολεμική, αλλά έτσι πάει μπροστά η σκέψη. Ο Προυντόν έγραψε τη φιλοσοφία της αθλιότητας και ξέρουμε ότι υπάρχει λόγω του έργου Η αθλιότητας της φιλοσοφίας.

Μια κριτική έκδοση μπορεί να βοηθήσει να κατανοήσουμε την εποχή και την ίδια την εξέλιξη του Μαρξ, που δεν είχε ακόμα ολοκληρωθεί. Υπάρχουν ο Ρομπέρτους και ο Ντύρινγκ εκείνη την εποχή, και ύστερα οι ρεβιζιονιστές και οι μεγάλες αντιπαραθέσεις της δεκαετίας του 1920 στην ΕΣΣΔ, που ίσως είναι οι σημαντικότερες για εμάς.

Τώρα βλέπω ότι μου ξέφυγε μία θεματική ενότητα, γι’ αυτό αλλάζω τη σειρά (αυτή τη στιγμή γράφω στο φτερό»).
Θα είναι το νούμερο 4, οι Κλασικοί της οικονομίας και οι πρόδρομοι της, όπου βρίσκουμε τον Άνταμ Σμιθ, τους φυσιοκράτες κ.ά.
Είναι ένα έργο τεράστιο, αλλά η Κούβα το αξίζει και θα μπορούσε να το επιχειρήσει […].

Πηγή: Κάρλος Ταμπλάδα: Τσε Γκεβάρα: «H πολιτική οικονομία της οικοδόμησης του σοσιαλισμού» (Εκδόσεις Διεθνές Βήμα, σελ.161-164 ).

 ΚΕΙΜΕΝΟ ΔΕΥΤΕΡΟ.

Στον πρόλογο ενός βιβλίου πολιτικής οικονομίας που έγραφε ο Τσε 

τη στιγμή που πέθανε, σημειώνει προφητικά την προέλευση της κρίσης, 

που αργότερα ξέσπασε στην ΕΣΣΔ και σε όλο σχεδόν το σοσιαλιστικό στρατόπεδο. 

Μάς είναι δύσκολο να φανταστούμε ότι, σε συνθήκες καταδίωξης, πείνας, ισχυρών ασθματικών επεισοδίων, μαχών, κρύου, μέσα στο αφιλόξενο άγριο φυσικό περιβάλλον και με τον πόνο για τόσους συντρόφους χαμένους στη μάχη, 

ότι ένα ανθρώπινο ον μπορούσε να γράφει, ύστερα από 14 ώρες αναγκαστικής πορείας στη ζούγκλα της Νότιας Αμερικής, στο φως του φεγγαριού ή και χωρίς αυτό, σχετικά με την προοπτική ενός εναλλακτικού σοσιαλισμού. 

Ποια αγωνία επικοινωνίας του έδινε δύναμη; 

Τι έπρεπε να μας πει, πριν μια σφαίρα βάλει τέλος στη ζωή του;

Από την πρώτη εμφάνιση του Κεφαλαίου, οι επαναστάτες του κόσμου είχαν στα χέρια τους ένα θεωρητικό μνημείο, που ξεκαθάριζε τους μηχανισμούς του καπιταλιστικού συστήματος, την εσωτερική λογική του αναπόφευκτου αφανισμού του. 

Για πολλές δεκαετίες υπήρξε η εγκυκλοπαίδεια, όπου μπορούσε κανείς να αντλήσει το αναντικατάστατο θεωρητικό υλικό για τις νέες γενιές των αγωνιστών. Ακόμα και σήμερα,

 το υλικό αυτό δεν έχει εξαντληθεί και θαυμάζει κανείς τη σαφήνεια και το βάθος τις κριτικής σκέψης των θεμελιωτών του διαλεκτικού υλισμού. 

Όποιος δεν γνωρίζει το Κεφάλαιο, δεν είναι οικονομολόγος με την πλήρη και τιμητική έννοια της λέξης.

Ωστόσο, η ζωή τράβηξε την πορεία της και ορισμένες από τις δηλώσεις του Μαρξ και του Ένγκελς δεν επιβεβαιώθηκαν στην πράξη.

 Ιδιαίτερα, ο χρόνος που προβλεπόταν για τον μετασχηματισμό της κοινωνίας ήταν λίγος. Την όραση των λαμπρών επιστημόνων θόλωνε το επιτακτικό όραμα των επιφανών επαναστατών. 

Ακόμα, οι κοινωνικές αναταράξεις βάθαιναν και επεκτείνονταν όλο και περισσότερο, και οι αντιθέσεις, που προξένησε το μοίρασμα του κόσμου ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κράτη, γέννησαν τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και την Οκτωβριανή Επανάσταση.

Ο Λένιν, επικεφαλής της επανάστασης αυτής, είναι υπεύθυνος για το θεωρητικής αξίας έργο, του προσδιορισμού του χαρακτήρα, που θα αποκτούσε ο καπιταλισμός στη νέα ιμπεριαλιστική του μορφή, ενώ ανέδειξε τον ανισομερή ρυθμό που αποκτά η ανάπτυξη της κοινωνίας –όπως και η φύση γενικότερα άλλωστε–, διαβλέποντας την πιθανότητα να σπάσει η ιμπεριαλιστική αλυσίδα, στον πιο αδύναμο κρίκο της, κάνοντας πράξη την πιθανότητα αυτή.

Ο τεράστιος όγκος των γραπτών που μας άφησε αποτελεί απαραίτητο συμπλήρωμα του έργου των ιδρυτών.

 Στη συνέχεια, η πηγή άρχισε να στερεύει και έμειναν μόνο ορισμένα μεμονωμένα έργα του Στάλιν και κάποια γραπτά του Μάο Τσε Τουνγκ να μαρτυρούν τη τεράστια δημιουργική δύναμη του μαρξισμού.

Στα τελευταία του ο Στάλιν ανησυχούσε για τα αποτελέσματα αυτής της θεωρητικής πενίας και διέταξε τη σύνταξη ενός εγχειριδίου, προσιτού στις μάζες, που θα έθιγε όλα τα θέματα της πολιτικής οικονομίας μέχρι τις μέρες μας.

Το εγχειρίδιο αυτό μεταφράστηκε στις κυριότερες γλώσσες του κόσμου και έχει δημοσιευθεί σε διάφορες εκδόσεις, ενώ υποβλήθηκε σε σημαντικές αλλαγές στη δομή και στον προσανατολισμό του, κάθε φορά που συντελούνταν αλλαγές στην ΕΣΣΔ.

Ξεκινώντας μια κριτική μελέτη του εγχειριδίου αυτού, συναντούμε τόσες πολλές έννοιες αντίθετες με τον δικό μας τρόπο σκέψης, που αποφασίσαμε να προχωρήσουμε σε ετούτο το εγχείρημα –ένα βιβλίο που να εκφράζει τις δικές μας απόψεις – με τις υψηλότερες δυνατές επιστημονικές απαιτήσεις και την ίδια ειλικρίνεια. 

Είναι απαραίτητη αυτή η τελευταία, γιατί η νηφάλια μελέτη του μαρξισμού και των πρόσφατων γεγονότων, μας τοποθετούν μεταξύ των επικριτών της ΕΣΣΔ, θέση που εξ επαγγέλματος καταλαμβάνουν πολλοί οπορτουνιστές, οι οποίοι ρίχνουν βέλη από την άκρα αριστερά προς όφελος της αντίδρασης.

Έχουμε δεσμευτεί σταθερά να μην κρύψουμε ούτε μία άποψή μας για λόγους τακτικής αλλά, ταυτόχρονα, να αντλήσουμε συμπεράσματα που, λόγω της αδιάβλητης λογικής τους και της σφαιρικής θεώρησής τους, θα βοηθήσουν να επιλυθούν προβλήματα και η συνεισφορά μας δεν θα περιορίζεται μόνο στο να θέτει ερωτήματα χωρίς λύση.

Πιστεύουμε ότι αυτή η δουλειά είναι σημαντική επειδή η μαρξιστική έρευνα στο οικονομικό πεδίο περπατά σε επικίνδυνα μονοπάτια. 

Τον αδιάλλακτο δογματισμό της εποχής του Στάλιν έχει διαδεχτεί ένας ασυνεπής πραγματισμός. 

Και, το τραγικό της υπόθεσης είναι ότι, αυτό δεν αναφέρεται σε ένα μόνο πεδίο της επιστήμης· συμβαίνει σε κάθε πτυχή της ζωής των σοσιαλιστικών λαών, δημιουργώντας διαταραχές που είναι ήδη εξαιρετικά βλαβερές, ενώ τα τελικά τους αποτελέσματά είναι ανυπολόγιστα.

Στην πορεία της πρακτικής μας και της θεωρητικής μας έρευνας, φτάσαμε στην ανακάλυψη ενός μεγάλου ενόχου με όνομα και επίθετο: Βλαντίμιρ Ίλιτς Λένιν.

Αυτό είναι το μέγεθος του θράσους μας. 

Όμως όποιος έχει την απαραίτητη υπομονή ώστε να φτάσει στο τέλος του έργου αυτού, θα μπορέσει να εκτιμήσει τον σεβασμό και τον θαυμασμό που αισθανόμαστε γι’ αυτόν τον «ένοχο» και για τα επαναστατικά κίνητρα των πράξεων, που τα απώτερα αποτελέσματά τους θα τον ξάφνιαζαν σήμερα.

Είναι γνωστό από παλιά ότι η κοινωνική υπόσταση είναι αυτή που προσδιορίζει τη συνείδηση και είναι γνωστός ο ρόλος του εποικοδομήματος. 

Τώρα είμαστε μάρτυρες ενός ενδιαφέροντος φαινομένου, που δεν ισχυριζόμαστε ότι το ανακαλύψαμε εμείς, 

αλλά προσπαθούμε να εμβαθύνουμε στη σημασία που έχει: τη διασύνδεση μεταξύ βάσης και εποικοδομήματος. 

Η θέση μας είναι ότι οι αλλαγές που συντελέστηκαν λόγω της Νέας Οικονομικής Πολιτική (ΝΕΠ) διαπέρασαν τόσο βαθιά τη ζωή της ΕΣΣΔ ώστε να σημαδέψουν ολόκληρο αυτό το στάδιο. 

Και τα αποτελέσματά τους ήταν αποθαρρυντικά.

Το καπιταλιστικό εποικοδόμημα βαθμιαία επηρέαζε όλο και πιο έντονα τις σχέσεις παραγωγής 

και οι τις αντιθέσεις, που προκλήθηκαν από την υβριδοποίηση που συνιστούσε η ΝΕΠ και που επιλύονται σήμερα σε όφελος του εποικοδομήματος: συντελείται μια επιστροφή στον καπιταλισμό.

Αλλά σε ετούτες τις εισαγωγικές σημειώσεις δεν θέλουμε να προτρέξουμε, μόνο να αναφέρουμε το μέγεθος τις αίρεσης που πρόκειται να εκφράσουμε. 

Θα πάρουμε τον χρόνο και τον χώρο που απαιτείται για την τεκμηριώσουμε εκτενώς.

Το έργο αυτό έχει και ένα άλλο χαρακτηριστικό: είναι μια κραυγή που βγαίνει μέσα από την υπανάπτυξη. 

Έως τώρα, οι επαναστάσεις που έτειναν στον σοσιαλισμό είχαν γεννηθεί σε χώρες ως επί το πλείστον καθυστερημένες (και επιπλέον ρημαγμένες από τον πόλεμο) ή σε χώρες με μια σχετική βιομηχανική ανάπτυξη (Τσεχοσλοβακία, ανατολικό τμήμα της Γερμανίας) ή σε χώρες-ηπείρους. 

Και όλες αυτές συγκροτούσαν μια γεωγραφική ενότητα. Μέχρι τώρα δεν είχε μπει στην περιπέτεια του σοσιαλισμού καμία μικρή απομονωμένη χώρα, η οποία δεν έχει πρόσβαση σε μεγάλες αγορές, ούτε είναι σε θέση σε σύντομο χρονικό διάστημα να επωφεληθεί από τον διεθνή καταμερισμό εργασίας, όμως ταυτόχρονα έχει ένα επίπεδο ζωής σχετικά υψηλό. 

Τα λάθη, τα άλματα στα τυφλά, θα έχουν και αυτά τη θέση τους στις σελίδες που ακολουθούν, αφού μάς είναι χρήσιμα ως ιστορία. 

Το σημαντικό όμως είναι ότι πρόκειται για τη δική μας λογική, λογική που ταυτίζεται με αυτήν των χωρών, οι οποίες είναι ελάχιστα ανεπτυγμένες, ως σύνολο, γι’ αυτό πιστεύουμε ότι οι προτάσεις μας έχουν την αξία που απορρέει από μια ορισμένη οικουμενικότητα.

Πολλοί θα παραξενευτούν ειλικρινά με αυτή τη σωρεία νέων και διαφορετικών επιχειρημάτων, άλλοι θα αισθανθούν πληγωμένοι και θα υπάρξουν και αυτοί που θα θεωρήσουν ότι ολόκληρο αυτό το βιβλίο παίρνει μια εξαγριωμένη αντικομουνιστική θέση, μασκαρεμένη με θεωρητικές αιτιάσεις. 

Πολλοί, όμως, το ελπίζουμε ειλικρινά, θα αισθανθούν την πνοή των νέων ιδεών και θα δουν να εκφράζεται το δικό τους σκεπτικό, που μέχρι τώρα ήταν αποσπασματικό, χωρίς οργανική συνοχή, να παίρνει μια μορφή, λίγο ως πολύ, συνεκτική.

Σε αυτή την ομάδα ανθρώπων απευθύνεται βασικά το βιβλίο και επίσης, στο πλήθος των Κουβανών φοιτητών που πρέπει να υποστούν την οδυνηρή διαδικασία εκμάθησης «αιώνιων αληθειών» μέσα από τις εκδόσεις που προέρχονται, ως επί το πλείστον, από την ΕΣΣΔ και παρατηρούν πώς η δική μας στάση και οι επανειλημμένες παρεμβάσεις των ηγετών μας βαδίζουν στην αντίθετη κατεύθυνση με αυτά που διαβάζουν στις εκδόσεις αυτές.

Σε όσους μας κοιτάζουν με δυσπιστία, βασισμένοι στην εκτίμηση και την αφοσίωση που νιώθουν προς τις σοσιαλιστικές χώρες, κάνουμε μία μόνο υπόδειξη: Η δήλωση του Μαρξ, που σημειώνεται στις πρώτες σελίδες του Κεφαλαίου, ότι η αστική επιστήμη αδυνατεί να ασκήσει κριτική στον εαυτό της, και αντί αυτού απολογείται, δυστυχώς ισχύει σήμερα για την μαρξιστική οικονομική επιστήμη. 

Το βιβλίο αυτό συνιστά μια προσπάθεια επιστροφής στον σωστό δρόμο και, ανεξάρτητα από την επιστημονική του αξία, μας κάνει περήφανους ότι το προσπαθήσαμε σε αυτή τη μικρή αναπτυσσόμενη χώρα.

Πολλές είναι η εκπλήξεις που περιμένουν την ανθρωπότητα στον δρόμο της τελικής της απελευθέρωσης. 

Ωστόσο – είμαστε απόλυτα πεπεισμένοι γι’ αυτό –, δεν θα φτάσουμε ποτέ ως εκεί, παρά μόνο μέσα από μια ριζική αλλαγή στρατηγικής από μέρους των βασικών σοσιαλιστικών δυνάμεων. 

Το εάν η αλλαγή αυτή θα προέλθει από την αδυσώπητη πίεση του ιμπεριαλισμού ή από μια εξέλιξη των μαζών στις χώρες αυτές 

ή μέσα από έναν συνδυασμό παραγόντων είναι κάτι που θα το πει η Ιστορία. 

Εμείς συνεισφέρουμε αυτό τον ταπεινό κόκκο άμμου στην κατεύθυνση αυτή, με την αγωνία ότι το εγχείρημα είναι πολύ ανώτερο των δυνάμεών μας. 

Σε κάθε περίπτωση, μένει η μαρτυρία αυτής της παράτολμης απόπειρας μας:

Η δύναμη της καρδιάς μας πρέπει να δοκιμαστεί, αποδεχόμαστε την πρόκληση της Σφίγγας,

 δεν αποφεύγουμε την τρομερή ανάκριση που θα μας υποβάλλει.

Πηγή 

οι εμφάσεις στο κείμενο
του Viva La Revolucion

ο Παφίλης για το 6χρονο παιδί Ρούπα-Μαζιώτη

Ο Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος του ΚΚΕ, Θ. Παφίλης, επικοινώνησε τηλεφωνικά με τον υπουργό Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, Στ. Κοντονή,

 προκειμένου να ενημερωθεί για το ζήτημα που έχει προκύψει με το εξάχρονο παιδί των Π. Ρούπα και Ν. Μαζιώτη 

και ζήτησε να επισπευσθούν οι διαδικασίες, ώστε το παιδί να μεταφερθεί το ταχύτερο σε ασφαλές οικογενειακό περιβάλλον. 

Από τη μεριά του ο υπουργός τον διαβεβαίωσε ότι το ζήτημα θα λυθεί άμεσα. 

Γιατί 16.000 παιδιά κάτω των 5 ετών πεθαίνουν κάθε μέρα σε όλο τον κόσμο από ασιτία και έλλειψη ιατρικής περίθαλψης;;

 Γιατί 565 Έλληνες να κατέχουν περιουσία ύψους 70 δισεκατομμυρίων δολαρίων, την στιγμή που 6,3 εκατομμύρια συμπατριώτες τους ζουν στο όριο της φτώχειας ή κάτω απ’ αυτό (Στοιχεία UBS, Γραφ. Προϋπολογισμού της Βουλής).

του Νίκου Μόττα 

Το 2017 σηματοδοτεί μια μεγάλη επέτειο- αυτής των 100 χρόνων από τη Μεγάλη Οκτωβριανή Επανάσταση. Ένας αιώνας συμπληρώνεται φέτος από την «έφοδο στον ουρανό». 

Από τον Οκτώβρη του 1917 που σημάδεψε την παγκόσμια ιστορία, όχι μονάχα στα γεωγραφικά όρια όπου συγκροτήθηκε το πρώτο σοσιαλιστικό κράτος στην ανθρωπότητα, 

αλλά σε κάθε γωνιά του κόσμου, βάζοντας την σφραγίδα του στον 20ο αιώνα για περισσότερα από 70 χρόνια.

Η 100η επέτειος της Οκτωβριανής Επανάστασης συμπίπτει με την όξυνση των αντιθέσεων στον σύγχρονο καπιταλιστικό κόσμο και την εντατικοποίηση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. 

Ο καπιταλισμός, σάπιος και ξεπερασμένος από την ίδια την Ιστορία, βρίσκεται εγκλωβισμένος στις ίδιες του τις αντιφάσεις.

 Πρόκειται για αντιφάσεις που αποτελούν τη μήτρα όλων των φαινομένων κρίσης στις σύγχρονες κοινωνίες: οικονομικές κρίσεις, πόλεμοι, εκτεταμένη φτώχεια, διευρυμένες κοινωνικές-ταξικές ανισότητες, ανεργία, υποαπασχόληση, εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης, καταστροφή του περιβάλλοντος κλπ. 

Οι οικονομικές και κοινωνικές εξελίξεις στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα αποτυπώνονται με απόλυτη ορθότητα και σαφήνεια στο πρώτο κεφάλαιο (θέσεις 1-16) των Θέσεων της ΚΕ του ΚΚΕ για το 20ό Συνέδριο που δημοσιεύθηκαν πριν λίγο διάστημα.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν μια σειρά αριθμητικά στοιχεία για τον παγκόσμιο πλούτο που προέκυψαν από έρευνες κατά το παρελθόν έτος.

 Μιλάμε για έρευνες αστικών επιτελειών τραπεζών (Credit Suisse και χρηματιστικών κολοσσών) στις οποίες αποτυπώνεται η ολοένα και μεγαλύτερη διεύρυνση των κοινωνικών-ταξικών ανισοτήτων σε παγκόσμιο επίπεδο. 

Να ορισμένα από αυτά τα στοιχεία:

•        Το πλουσιότερο 1% του παγκόσμιου πληθυσμού έχει υπό τον έλεγχο του το μισό παγκόσμιο πλούτο (50,8%).
•        Οι 62 πλουσιότεροι άνθρωποι στον κόσμο να κατέχουν τόσο πλούτο όσο ο μισός πληθυσμός της Γης (3,5 δισεκατομμύρια).
•        Το πλουσιότερο 10% του παγκόσμιου πληθυσμού κατέχει το 90% του παγκόσμιου πλούτου. Αντίθετα, το 90% του πληθυσμού της Γης κατέχει μόλις το 10% του παραγόμενου παγκόσμιου πλούτου.
•        Το 0,7% του παγκόσμιου πληθυσμού (33 εκατομμύρια άνθρωποι) κατέχει 116,6 τρισεκατομμύρια δολάρια. Αντίθετα, 3,5 δισεκατομμύρια άνθρωποι (δηλαδή το 73% του παγκόσμιου πληθυσμού) κατέχουν καθαρή αξία πλούτου λιγότερη από 10.000 δολάρια.
•        Σε 5.200 ανέρχονται οι εκατομμυριούχοι που κατέχουν περιουσιακά στοιχεία ύψους πάνω από 500 εκατομμύρια δολάρια έκαστος.
•        Σε 2.473 ανέρχονται οι δισεκατομμυριούχοι παγκοσμίως, οι οποίοι τον τελευταίο χρόνο (δηλαδή μέσα στο 2016) αύξησαν τις περιουσίες τους κατά 5,4%, αγγίζοντας τα 7,68 τρισεκατομμύρια δολάρια. Ποσό που είναι υψηλότερο από τον συνολικό πλούτο 3,4 δισεκατομμυρίων ανθρώπων (7,4 τρισεκατ. δολάρια). (Στοιχεία Wealth-X).
•        Η συνολική αξία του ιδιωτικού πλούτου παγκοσμίως σήμερα υπολογίζεται σε 232 τρισεκατομμύρια δολάρια. Από αυτά, τα 77 τρισεκατομμύρια δολάρια ανήκουν σε μόλις 16,5 εκατομμύρια ανθρώπους, δηλαδή στο 0,334% του παγκόσμιου πληθυσμού.
•        Εν μέσω οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού, από το 2009 έως το 2014, ο αριθμός των δισεκατομμυριούχων του πλανήτη διπλασιάστηκε: από 793 που ήταν το Μάρτη του 2009 έφτασε 1.645 το Μάρτη του 2014, ενώ η περιουσία τους υπερδιπλασιάστηκε (Στοιχεία Oxfam).
•        Την ίδια στιγμή που οι κεφαλαιοκράτες αυξάνουν τον πλούτο τους, περίπου 16.000 παιδιά κάτω των 5 ετών πεθαίνουν κάθε μέρα σε όλο τον κόσμο από ασιτία και έλλειψη ιατρικής περίθαλψης. Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, μέσα στο 2015, πέθαναν 5,9 εκατομμύρια παιδιά κάτω των 5 ετών από ιάσιμες ασθένειες.
•         Σε 780 εκατομμύρια ανέρχονται οι άνθρωποι που δεν έχουν πρόσβαση σε καθαρό-πόσιμο νερό, ενώ 2,5 δισεκατομμύρια άνθρωποι (περισσότερο από το 35% του παγκόσμιου πληθυσμού) δεν έχουν πρόβαση σε εγκαταστάσεις υγεινής (Στοιχεία ΠΟΥ, UNICEF). Ως αποτέλεσμα των ελλείψεων αυτών, περίπου 2.200 παιδιά πεθαίνουν κάθε μέρα από σχετικές ασθένειες.
•         565 Έλληνες να κατέχουν περιουσία ύψους 70 δισεκατομμυρίων δολαρίων, την στιγμή που 6,3 εκατομμύρια συμπατριώτες τους ζουν στο όριο της φτώχειας ή κάτω απ’ αυτό (Στοιχεία UBS, Γραφ. Προϋπολογισμού της Βουλής).

ΒΟΜΒΑΗ, ΙΝΔΙΑ: Άστεγοι κοιμούνται στο πεζοδρόμιο σε φτωχογειτονιά της ασιατικής μεγαλούπολης με φόντο… διαφημιστική πινακίδα για τα προς πώληση υπερπολυτελή διαμερίσματα του ουρανοξύστη Trump Tower, ιδιοκτησίας του νέου προέδρου των ΗΠΑ. Κατά τραγική ειρωνεία, η διαφήμιση αναφέρει: “Υπάρχει μόνο ένας τρόπος να ζεις.

Γιατί αναφέρουμε όλα τα παραπάνω; 

Τα αναφέρουμε, αφενός γιατί αναδεικνύουν τις χαοτικές ταξικές ανισότητες 

που δημιουργεί και αναπαράγει το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα και, αφετέρου, για να θέσουμε- ρητορικά- το ερώτημα: Πως τα περνάμε στον Καπιταλισμό;

Πρόκειται για ένα έρωτημα που φέτος 

-100 χρόνια από την Οκτωβριανή Επανάσταση που άνοιξε δρόμο για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο- μοιάζει περισσότερο επίκαιρο παρά ποτέ. 

Την απάντηση οφείλουν να τη δώσουν οι λαοί, καταστώντας το 2017 χρονιά αγώνων και ανασύνταξης του εργατικού-λαϊκού κινήματος,

 εφαλτήριο για τους νέους «Οκτώβρηδες» του 21ου αιώνα, για τους «σεισμούς που μέλλονται να ‘ρθούν».

στο Ατέχνως  με τίτλο:

Λοιπόν, πώς τα περνάμε στον Καπιταλισμό;

ο Λένιν και ο che Για την Τρομοκρατία:

Ο Λένιν ήταν φανατικός πολέμιος της ατομικής τρομοκρατίας ως μορφής πάλης. Είναι χαρακτηριστική αυτή η πολεμική του στους σοσιαλιστές επαναστάτες, που δρούσαν με τις μορφές των πολιτικών δολοφονιών. Στο έργο του «Επαναστατικός τυχοδιωκτισμός», αποσπάσματα του οποίου παρουσιάζουμε, αναφέρει:

«Ας περάσουμε στο δεύτερο σημείο, στο ζήτημα της τρομοκρατίας.

Υπερασπίζοντας την τρομοκρατία, που η ακαταλληλότητά της έχει αποδειχθεί τόσο καθαρά από την πείρα του ρωσικού επαναστατικού κινήματος, οι σοσιαλιστές - επαναστάτες διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους και δηλώνουν πως αναγνωρίζουν μόνον την τρομοκρατία που συνδυάζεται με τη δουλειά στις μάζες και γι' αυτόν το λόγο δεν τους αφορούν τα επιχειρήματα, με τα οποία οι Ρώσοι σοσιαλδημοκράτες αναιρούσαν (και αναίρεσαν για πολύ καιρό) τη σκοπιμότητα μιας τέτοιας μεθόδου πάλης.(...)

Εμείς δεν επαναλαμβάνουμε τα λάθη των τρομοκρατών, δεν αποσπούμε κανέναν από τη δουλειά στις μάζες, βεβαιώνουν οι σοσιαλιστές - επαναστάτες, και ταυτόχρονα συνιστούν θερμά στο κόμμα πράξεις σαν τη δολοφονία του Σιπιάγκιν από τον Μπαλμασόφ, αν και ο καθένας ξέρει θαυμάσια και βλέπει πως η πράξη αυτή δεν έχει καμιά σχέση με τις μάζες, ούτε και μπορούσε να έχει...

"Ποιον να χτυπάμε;" - ρωτάει το κόμμα των σοσιαλιστών - επαναστατών και απαντά:

 Τους υπουργούς και όχι τον τσάρο, γιατί "ο τσάρος δε θα εξωθήσει τα πράγματα στα άκρα"

 (!! από πού το έμαθαν;;), 

κι έπειτα "αυτό είναι και πιο εύκολο" (έτσι επί λέξει!):

 "Κανένας υπουργός δεν μπορεί να κλειστεί στο παλάτι, σαν σε φρούριο". 

Και η επιχειρηματολογία αυτή τελειώνει με τον ακόλουθο συλλογισμό, που αξίζει ν' απαθανατιστεί, σαν πρότυπο "θεωρίας" των σοσιαλιστών - επαναστατών.

 "Ενάντια στον όχλο, ο απολυταρχισμός έχει τους φαντάρους, ενάντια στις επαναστατικές οργανώσεις τη μυστική και φανερή αστυνομία, τι θα τον σώσει, όμως..." 

(ποιον, την απολυταρχία; Ο συντάχτης, χωρίς να το καταλάβει, συνταύτισε πια την απολυταρχία με τον υπουργό, που είναι ευκολότερο να χτυπηθεί!) "... 

από τα μεμονωμένα άτομα ή τους μικρούς ομίλους που ασταμάτητα και εν αγνοία μάλιστα του ενός από τον άλλο (!!) ετοιμάζονται για επίθεση και επιτίθενται; 

Καμιά δύναμη δε θα βοηθήσει απέναντι στο ασύλληπτο. Συνεπώς, το καθήκον μας είναι καθαρό: Να βγάζουμε από τη μέση κάθε αυταρχικό σατράπη της απολυταρχίας με το μοναδικό μέσο που μας άφησε (!) η απολυταρχία - το θάνατο".

Να καλείς σε μια τέτοια τρομοκρατία, όπως είναι η διοργάνωση αποπειρών δολοφονίας ενάντια σε υπουργούς από μεμονωμένα άτομα και από άγνωστους μεταξύ τους ομίλους,

 τη στιγμή που οι επαναστάτες δεν έχουν αρκετές δυνάμεις και μέσα για την καθοδήγηση της μάζας, που ήδη ξεσηκώνεται, - σημαίνει ότι όχι μόνο διακόπτεις μ' αυτόν τον τρόπο τη δουλειά μέσα στις μάζες, αλλά και προκαλείς άμεσα την αποδιοργάνωση της δουλειάς.

Εμείς, οι επαναστάτες (...) Πρέπει να δρούμε όλοι μαζί πιο ενεργητικά, πιο θαρραλέα και πιο οργανωμένα. 

Ενώ οι σοσιαλιστές - επαναστάτες συμπεραίνουν: "Πυροβόλα, ασύλληπτο άτομο, γιατί, αλίμονο, η μάζα θα αργήσει ακόμα, και γιατί ενάντια στη μάζα υπάρχουν φαντάροι". Αυτό πια είναι τελείως ανόητο, κύριοι!» (Β. Ι. ΛΕΝΙΝ: «Απαντα», τ. 6, σελ. 381 - 385, εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή»).

Ριζοσπάστης

Οι επαναστάτες για τους "επαναστάτες"

«Το συνέδριο αποκρούει κατηγορηματικά την τρομοκρατία, δηλαδή το σύστημα των πολιτικών εκτελέσεων μεμονωμένων προσώπων σαν μέθοδο πολιτικής πάλης τελείως ακατάλληλη... 

(γιατί) καλλιεργεί και στους ίδιους τους επαναστάτες και στον πληθυσμό γενικά τις πιο στραβές αντιλήψεις για τα καθήκοντα και τις μεθόδους πάλης ενάντια στην απολυταρχία».

(ΛΕΝΙΝ, Απαντα τ. 7, σελ. 249).

«(...) Οι μεμονωμένες απόπειρες δολοφονίας, σαν επαναστατική τακτική, είναι άσκοπες και επιζήμιες. Μόνο το μαζικό κίνημα μπορεί να θεωρηθεί σαν πραγματική πολιτική πάλη (...)».

(ΛΕΝΙΝ, Απαντα, τ. 40, σελ. 312).

*

«Είμαστε ειλικρινά πεπεισμένοι ότι η τρομοκρατία είναι ένα αρνητικό όπλο, που δεν προσφέρει απολύτως ποτέ τα αναμενόμενα αποτελέσματα κι ότι μπορεί να απομακρύνει το λαό από ένα επαναστατικό κίνημα, αφού συνδέεται ολοκληρωτικά με αυτούς που επιδιώκουν ανθρώπινες απώλειες χωρίς προοπτική για τα προσδοκώμενα αποτελέσματα».

(Τσε Γκεβάρα, «Ο Ανταρτοπόλεμος», σελ. 127, εκδόσεις «Καρανάση», Αθήνα, 1982).

«Η δολοφονία και ο τυφλός τερορισμός (τρομοκρατία) δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται. Είναι προτιμότερο να γίνεται μαζική δουλειά, να εντυπώνεται το επαναστατικό ιδανικό, και να το κάνει να ωριμάσει για να μπορούν, στη δοσμένη στιγμή, να κινητοποιήσουν αυτές τις μάζες υποστηριζόμενες από τον επαναστατικό στρατό και να κάνουν να κλίνει η πλάστιγγα προς την πλευρά της Επανάστασης».

(Τσε Γκεβάρα, στο ίδιο, σελ. 118-119).

Πηγή