Συνολικές προβολές σελίδας

Translate

13 Φεβρουαρίου, 2019

ΤΟ ΔΟΚΙΜΙΟ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΟΥ ΚΚΕ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΗΣ ΒΑΡΚΙΖΑΣ:

Το Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ για τη Συνθηκολόγηση της Βάρκιζας

Η υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας βαραίνει την ηγεσία του ΚΚΕ. Ανεξάρτητα από τις όποιες διεθνείς παραινέσεις για την εξεύρεση συμβιβαστικής λύσης, έπρεπε να απορρίψει και την παραμικρή σκέψη για την παράδοση των όπλων και διάλυση του ΕΛΑΣ.

Ένα από τα θέματα που σίγουρα κεντρίζουν το ενδιαφέρον του αναγνώστη στο νέο δοκίμιο ιστορία τους ΚΚΕ, είναι σαφώς η αποτίμηση της Συμφωνίας της Βάρκιζας. Προφανώς η αποτίμηση αυτή δεν έρχεται ως κεραυνός εν αιθρία, αλλά στη βάση αναλύσεων που είναι γνωστές και υπό επεξεργασία εδώ και χρόνια μέσα από τα κομματικά έντυπα. Η αυτοκριτική διάθεση, μακριά από τη λαθολογία, η ανάδειξη του ρόλου του διεθνούς παράγοντα με προεξάρχουσα την ΕΣΣΔ και η προβολή της εναλλακτικής που είχαν ΚΚΕ και ΕΑΜ – ΕΛΑΣ αποτελούν βασικούς άξονες της σημερινής κομματικής θεώρησης, που γλαφυρά και τεκμηριωμένα αποτυπώνεται στο σχετικό κεφάλαιο από τον τόμο Β1 του δοκιμίου, το οποίο και παρατίθεται παρακάτω:
Η δυσμενής έκβαση της μάχης στην Αθήνας και τον Πειραιά και η ανακωχή της 11ης Γενάρη κάθε άλλο παρά σήμαινε και ήττα συνολικά του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, που κυριαρχούσε στο μεγαλύτερο μέρος της χώρας. Το ΚΚΕ και το ΕΑΜ διατηρούσαν επιρροή στην πλειοψηφία των λαϊκών μαζών, ενώ ο ΕΛΑΣ συνέχιζε να συσπειρώνει τον κύριο όγκο των δυνάμεών του.
Ο στρατηγός του ΕΛΑΣ Στ. Σαράφης αναφέρει ότι τις παραμονές της Συμφωνίας της Βάρκιζαςάρχισε μια εντατική δουλειά ανασυγκρότησης των μονάδων και τακτοποίησής τους με νέα διάταξη, ώστε στις αρχές του Φλεβάρη ο ΕΛΑΣ ήταν έτοιμος ν’ αντιμετωπίσει οποιαδήποτε νέα επίθεση”.
Ήδη από τις 22 Γενάρη, το Γενικό Στρατηγείο του ΕΛΑΣ ζητούσε από την Ομάδα Μεραρχιών Μακεδονίας λεπτομερείς αναφορές για την κατάσταση των δυνάμεων, τόσο της ίδιας όσο και του εχθρού, “εις Μακεδονία και ιδιαιτέρως περιοχήν Θεσ/νίκης και Καβάλας”.
Όσον αφορά την πρωτεύουσα, στις αρχές Φλεβάρη στάλθηκε πολυάριθμη ομάδα κομματικών στελεχών με επικεφαλής τον Σπ. Καλοδίκη, με σκοπό την ανασυγκρότηση των οργανώσεων του ΚΚΕ και του ΕΑΜ. Έως τα μέσα-τέλη Φλεβάρη είχαν ανασυσταθεί η Επιτροπή Πόλης της ΚΟΑ, όλες οι Αχτιδικές Επιτροπές και τα Γραφεία των περισσότερων ΚΟΒ. Με γοργούς ρυθμούς ακολουθούσε η ανασυγκρότηση των ΕΑΜικών και ΕΠΟΝίτικων οργανώσεων”.
Σχετικά με τη συνέχιση ή μη της ένοπλης σύγκρουσης μετά από την ήττα του ΕΛΑΣ το Δεκέμβρη, ο Π. Ρούσος αναφέρει:
“Τις μέρες της ανακωχής έγιναν στην ηγεσία του αγώνα σκέψεις για ενδεχόμενη συνέχιση του πολέμου κατά των επεμβάσεων. Ο ΕΛΑΣ διατηρούσε ακόμα σημαντικές, τις περισσότερες δυνάμεις ανέπαφες. Στη μάχη της Αθήνας είχαν δοκιμασθεί και χτυπηθεί 3 μεραρχίες 20.000 ανδρών περίπου. Διαθέταμε ακόμα 7 μεραρχίες, δύναμης περίπου 40.000. Ο ΕΛΑΣ μπορούσε να συνεχίσει τον ένοπλο αγώνα του, μάλλον σαν αγώνας τριβής, με την πιθανότητα να πετύχει ευνοϊκούς όρους για το κίνημα. Μα σε κάθε περίπτωση είχαμε ανάγκη από βοήθεια, τουλάχιστον σε πολεμοφόδια. Από πού όμως; Μην ξεχνάμε πως συνεχίζεται η μεγάλη προσπάθεια των Σοβιετικών για τη συντριβή του Χίτλερ και την κατάληψη του Βερολίνου. Ο Χίτλερ μπορεί ακόμα να κάνει ζημιά στους συμμάχους (Αρδέννες). Χρειάζεται η μεγαλύτερη ενότητα των συμμάχων. Και στερέωση των νέων λαϊκών καθεστώτων στην Ανατολική Ευρώπη.
Για να ‘χει κάποια σαφήνεια και προοπτική σ’ ένα νέο ένοπλο αγώνα που θα αναλάμβανε κατά των Άγγλων, την ώρα που ο παγκόσμιος πόλεμος βάδιζε προς το τέλος του, το Πολιτικό Γραφείο έστειλε ένα τηλεγράφημα προς το Γ. Ντιμιτρόφ για να βολιδοσκοπήσει ξανά τις δυνατότητες που θα υπήρχαν στη νέα διεθνή κατάσταση και ιδιαίτερα στην κατάσταση των Βαλκανίων, που ήταν ακόμα λεπτή”.
Σε συνάντησή του με τον Κοστόβ στη Σόφια, αρχές του 1945, ο Ζέβγος έθεσε ευθέως το ζήτημα της διεθνούς υλικοστρατιωτικής ή έστω πολιτικής στήριξης προς το λαϊκό κίνημα της Ελλάδας για τη συνέχιση του ένοπλου αγώνα. “Αν θα είναι αδύνατο να έχουμε μια τέτοια ηθική υποστήριξη, πρέπει ή να συνθηκολογήσουμε, πράγμα που θα σήμαινε καταστροφή για το εργατικό κίνημα στην Ελλάδα, ή να αρχίσουμε πάλι τον πόλεμο. Εμείς θα προτιμήσουμε το δεύτερο”. Ωστόσο πρόσθεσε:
“Ο λαός μας κουράστηκε (…) οι άνθρωποι πεινούν. Αυτές οι δυσκολίες έχουν αντανάκλαση στο ηθικό των συμμάχων μας, μικροαστικών ομάδων, που θέλουν να επιτευχθεί ομαλότητα με συμφωνία (…) Ο στρατός μας αριθμεί 50-60.000, το ηθικό του είναι υψηλό, θέλει να συγκρουστεί, όμως δεν έχει εξπλισμό, κυρίως αντιαεροπορικά, πυροβόλα, τανκς και αντιαρματικά πυροβόλα (…) Χρειαζόμαστε αρβύλες -το 1/2 του στρατού μας είναι ξυπόλητοι- ψωμί, ο στρατός μας πεινά”.
Με τη σειρά του ο Κοστόβ απάντησε:
“Πολιτική υποστήριξη μπορεί να έχει η Ελλάδα μόνο από τη Σοβιετική Ένωση. Εμείς θα συνεχίσουμε να εκφράζουμε στον Τύπο τις συμπάθειές μας προς εσάς, όμως μεγάλη βοήθεια δεν μπορούμε να δώσουμε (…) Μεγάλες ελπίδες δεν μπορείτε να έχετε ούτε στη Σοβιετική Ένωση, διότι η διεθνής κατάσταση είναι δυσμενής για σας. Η Γερμανία δεν έχει ακόμη συντριβεί. Είναι ανάγκη να διατηρηθεί η συμμαχία με την Αγγλία. Αν αυτή η συμμαχία καταρρεύσει, η Γερμανία μπορεί να σηκώσει και πάλι κεφάλι. Ακριβώς γι’ αυτό οι Άγγλοι επέλεξαν τη στιγμή αυτή να σας επιτεθούν. Υποθέτω ότι η Σοβιετική Ένωση δε θα μπορούσε να σας δώσει αποφασιστική βοήθεια, όμως, εννοείται, αυτό είναι υπόθεση της ίδιας της Σοβιετικής Ένωσης”
Στις 15 Γενάρη 1945, ο Λεωνίδας Στρίγκος, όντας στη Θεσσαλονίκη, απέστειλε τηλεγράφημα προερχόμενο από τη Σόφια προς το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, που τότε βρισκόταν στα Τρίκαλα.
Ανάμεσα σε άλλα ανέφερε:
“Σας μεταδίδουμε τηλ/μα που στάλθηκε από… στοπ. Αρχίζει στοπ. Ο Παππούς (Ντιμιτρόφ) νομίζει ότι με τη σημερινή διεθνή κατάσταση η ένοπλη ενίσχυση προς τους Έλληνες συντρόφους απ’ έξω γενικά αδύνατη. Βοήθεια από μέρους της Βουλγαρίας ή Γιουγκοσλαβίας, η οποία να τους δέσμευε με το μέρος του ΕΛΑΣ εναντίον ενόπλων αγγλικών δυνάμεων, σήμερα λίγο θα βοηθήσει τους Έλληνες συντρόφους, ενώ πάρα πολύ θα μπορούσε να βλάψει τη Γιουγκοσλαβία ή τη Βουλγαρία. Όλα αυτά πρέπει να τα υπολογίζουν οι φίλοι μας οι Έλληνες. Έλληνες και ΕΛΑΣ πρέπει να καθορίσουν τα περαιτέρω βήματά τους, ξεκινώντας απ’ αυτή ακριβώς την κατάσταση, όχι ευνοϊκή γι’ αυτούς. Δεν πρέπει τραβήξουν σχοινί. Αλλά να δείξουν εξαιρετική ευλυγισία και ικανότητα χειρισμών για να διατηρήσουν όσο το δυνατόν δυνάμεις τους και να περιμένουν ευνοϊκότερη στιγμή για πραγματοποίηση δημοκρατικού τους προγράμματος. Για Ελληνικό Κόμμα το σπουδαιότερο είναι να μην επιτρέψει να απομονωθεί από μάζες ελληνικού λαού και από δημοκρατικές ομάδες που ανήκουν στο ΕΑΜ. Γιατί ΕΑΜ, ΓΣΕΕ και χωριστές προσωπικότητες ηγέτες δεν απευθύνονται επίσημα στα Συνδικάτα και Εργατικό Κόμμα Αγγλίας, στις αμερικανικές μαζικές οργανώσεις και Συνδικάτα και κοινή γνώμη εξωτερικού για να διαφωτίσουν για σκοπούς και χαρακτήρα πάλης τους, για να ξεσκεπάσουν ελληνική αντιδραστική κλίκα και τους καλέσουν ενίσχυσή τους; Αυτό θα ‘πρεπε να κάνουν με όλους τους δυνατούς τρόπους και μέσα ακατάπαυστα στοπ. Πρωτότυπο στείλαμε με σύνδεσμο στοπ”.
(Κατά το Χατζή, το παραπάνω τηλεγράφημα είχε σταλεί με ημερομηνία 19 Δεκέμβρη 1944 και το είχε παραλάβει στη Μακεδονία ο Λ. Στρίγκος στις 20 Δεκέμβρη. Όμως, από λάθος στον κώδικα, ήταν αδύνατη η αποκρυπτογράφησή του, οπότε ο Στρίγκος ζήτησε επανάληψη. Το νέο τηλεγράφημα, αφού αποκρυπτογραφήθηκε, στάλθηκε στο ΠΓ με ημερομηνία 15 Γενάρη 1945, όπως προαναφέρεται. Δεν είναι γνωστό αν το δεύτερο τηλεγράφημα ήταν επανάληψη του πρώτου ή αν είχε τροποποιηθεί, με δεδομένο ότι η κατάσταση το Γενάρη είχε αλλάξει δραματικά για το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Το τηλεγράφημα παραθέτει και ο Ιορντάν Μπάεφ, ο οποίος αναφέρει ότι είχε ημερομηνία 12 Γενάρη και έφτασε στο ΠΓ στις 15 Γενάρη).
Είχε προηγηθεί συνομιλία του Ντιμιτρόφ με το Στάλιν, στις 10 Γενάρη 1945. Σύμφωνα με το Ντιμιτρόφ, ο Στάλιν του είπε:
“Συμβούλεψα την Ελλάδα να μην αρχίσουν αυτόν τον αγώνα. Τα μέλη του ΕΛΑΣ δεν έπρεπε να βγουν από την κυβέρνηση Παπανδρέου. Καταπιάστηκαν με μια δουλειά για την οποία δεν αρκούν οι δυνάμεις τους. Φαίνεται υπολόγιζαν ότι ο Κόκκινος Στρατός θα κατέβαινε ως το Αιγαίο”. Αυτό δεν μπορούμε να το κάνουμε. Δεν μπορούμε να στείλουμε και στην Ελλάδα δικά μας στρατεύματα. Οι Έλληνες έκαναν βλακεία”.
Το παραπάνω τηλεγράφημα της 15ης Γενάρη αναμφίβολα άσκησε επίδραση στην πολιτική του ΚΚΕ.
Κατά το Θ. Χατζή, στο ΠΓ και στην ΚΕ διεξαγόταν διαπάλη. Οι Σιάντος και Ζέβγος, στηριζόμενοι και στις απόψεις του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ, υποστήριζαν τη συνέχιση του αγώνα εναντίον της Αγγλίας, ενώ η πλειοψηφία του ΠΓ ήταν υπέρ της εξεύρεσης συμβιβαστικής λύσης. Ο Σιάντος τελικά υποχώρησε, ενώ ο Ζέβγος παρέμεινε αμετακίνητος.
Στις 2 Φλεβάρη 1045 ξεκίνησαν στη Βάρκιζα διαβουλεύσεις μεταξύ των εκπροσώπων του ΕΑΜ και της κυβέρνησης Ν. Πλαστήρα που στις 12 του μήνα κατέληξαν σε συμφωνία. Η Συμφωνία της Βάρκιζας προέβλεπε την αποστράτευση και τον αφοπλισμό του ΕΛΑΣ, του ΕΛΑΝ και της Εθνικής Πολιτοφυλακής. Ακόμα: τη διασφάλιση των πολιτικών και συνδικαλιστικών ελευθεριών, την άρση του στρατιωτικού νόμου, την άμεση απελευθέρωση των συλληφθέντων ΕΑΜιτών, με το άρθρο 3 την αμνήστευση των “πολιτικών αδικημάτων” που διαπράχτηκαν κατά τις μάχες του Δεκέμβρη (εξαιρούνταν τα “κοινά αδικήματα κατά της ζωής και της περιουσίας”, καθώς και όσοι δεν παρέδιδαν τα όπλα έως την προκαθορισμένη ημερομηνία της 15ης Μάρτη), την απελευθέρωση των ομήρων του ΕΛΑΣ (όσοι κατηγορούνται ως δωσίλογοι θα παραδίδονταν στη Δικαιοσύνη για να δικαστούν), τη συγκρότηση εθνικού στρατού, την εκκαθάριση των κρατικών υπαλλήλων και των σωμάτων ασφαλείας από δωσιλογικά στοιχεία και, τέλος, τη διενέργεια το “ταχύτερο δυνατόν” ελεύθερων και γνήσιων εκλογών και δημοψηφίσματος για το πολιτειακό.
Μιλώντας στην ΚΕ του ΚΚΕ στις 14 Φλεβάρη 1945, όπου συζητήθηκε η Συμφωνία, ο Γ. Ιωαννίδης τόνισε μεταξύ άλλων:
“Η γραμμή του Πολιτικού Γραφείου ήταν να συνάψουμε κάθε είδους συμφωνία, εκτός από μια τέτοια συμφωνία που δε θα μας άφηνε κανένα ίχνος ελεύθερου πολιτικού βίου ή θα απαιτούσε να παραδοθούμε χωρίς όρους. Ήταν απαραίτητο να συνάψουμε τη συμφωνία. Η συμφωνία συνάφθηκε στις βάσεις που προβλέψαμε. Η αλήθεια είναι ότι ορισμένα σημεία της συμφωνία θα μπορούσαν να αποσαφηνιστούν περισσότερο, αλλά αυτό δεν είναι η ουσία του όλου ζητήματος (…) Η σημερινή συμφωνία είναι αποτέλεσμα της διεθνούς κατάστασης της Ελλάδας (…) Δεν πρέπει να τρέφουμε αυταπάτες. Διεξάγουμε πόλεμο. Θα κερδίσουμε, αν θέσουμε σωστά αυτό το πράγμα. Είχαμε και έχουμε σωστή πολιτική, αλλά οι σημερινές συνθήκες δε μας επιτρέπουν να την εφαρμόσουμε. Αν αύριο οι συνθήκες αλλάξουν, θα νικήσουμε. Οι εσωτερικές αντιφάσεις της μπουρζουαζίας μας θα οξυνθούν περισσότερο και πρέπει να τις εκμεταλλευτούμε κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Μπροστά στο Κόμμα τίθενται σήμερα τα ακόλουθα καθήκοντα:
1.Να υποστηρίζουμε το συμμαχικό μέτωπο (τη συμφωνία) και να το επεκτείνουμε. Να δημιουργήσουμε πλατύ μέτωπο των δημοκρατικών δυνάμεων. Να συσπειρώσουμε στο μέτωπο αυτό όλες τις δημοκρατικές δυνάμεις, που δεν είναι φασιστικές, ακόμα και τον ίδιο τον Πλαστήρα. Θα οργανώσουμε γρήγορα το συνέδριο του ΕΑΜ.
2. Πρέπει να στρέψουμε την προσοχή στο Κόμμα μας. Πρέπει να ενισχύσουμε και να εξασφαλίσουμε τη δράση του κάτω από κάθε όρους. Το Πολιτικό Γραφείο πρέπει να μελετήσει το οργανωτικό ζήτημα και να βρει τις μεθόδους για την ποιοτική βελτίωση του Κόμματος.
3. Πρέπει να οργανώσουμε διαφωτιστική και προπαγανδιστική δραστηριότητα του Κόμματος στις τάξεις των κομματικών μελών και στο λαό (…)
Για το ζήτημα των Άγγλων: δεν πρέπει να ξεχνάμε το ζήτημα της ανεξαρτησίας της χώρας. Κάθε φορά που τίθεται το ζήτημα από τη σκοπιά αυτή, πρέπει να υπογραμμίζουμε ότι η αγγλική επέμβαση δεν εξυπηρετεί την ομαλή πολιτική ανάπτυξη της χώρας”.
Την ίδια μέρα συνεδρίασε και η ΚΕ του ΕΑΜ, η οποία ενέκρινε ομόφωνα τη Συμφωνία.
Στις 15 Φλεβάρη η ΚΕ του ΕΛΑΣ εξέδωσε προκήρυξη για την αποστράτευση του ΕΛΑΣ. «Η συμφωνία της 12ης Φλεβάρη», τόνιζε η προκήρυξη απευθυνόμενη στους μαχητές του ΕΛΑΣ, «τερματίζει τον ένοπλο αγώνα σας. Τώρα ήλθε η ώρα να καταθέσετε με τιμή τα δοξασμένα όπλα σας. Όμως το έργο σας δεν ολοκληρώθηκε. Ο δεύτερος μεγάλος σκοπός του αγώνα μας, η κατοχύρωση της λαϊκής κυριαρχίας και η δημιουργία των προϋποθέσεων εκείνων που δεν εξασφαλίζουν την ανεμπόδιστη δημοκρατική εξέλιξη του τόπου, περιμένει την πραγματοποίησή του».
Την ίδια μέρα εκδόθηκε και η σχετική Ημερήσια Διαταγή του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ.
Όπως αναφέρει ο Στ. Σαράφης, ο Άρης Βελουχιώτης, αρνήθηκε αρχικά να υπογράψει τη διαταγή. Τότε ο Σαράφης του είπε ότι, αν δεν την υπογράψει αυτός, δε θα την υπέγραφε ούτε και ο ίδιος, ζητώντας του να αποταθεί στο Κόμμα. Τελικά, ο Βελουχιώτης συνυπέγραψε τη διαταγή.
Τα άμεσα καθήκοντα των ΚΟ του ΚΚΕ τέθηκαν τηλεγραφικά στις 15 Φλεβάρη ως εξής:
«Σ’ όλα τα μέλη μας, ΕΑΜ, ΕΛΑΣ αναλυθεί συμφωνία και λόγοι που επέβαλαν υπογραφή της στοπ. Βασικές κατευθύνσεις στοπ. Πάλη για δημοκρατικές ελευθερίες και εξέλιξη Χώρας στοπ. Διατήρησε ενότητας συμμαχικά αγώνα γραμμές ΕΑΜ και δημιουργία πλατιού πανδημοκρατικού μετώπου στοπ. Διαφώτιση Κόμματος και λαού σημερινές συνθήκες πρώτιστο καθήκον στοπ. Οργανωτικά προβλήματα αποκτούν σήμερα αποφασιστική σημασία στοπ. Ανάγκη εξασφαλιστεί λειτουργία και προφύλαξη οργανώσεων και τεχνικού μηχανισμού στοπ. Πάρουμε μέτρα σ’ επιστράτευση οργανώνοντας εθνοφυλακή, κομμ. Δυνάμεις κατά υπόδειγμα παλιού ΑΜΙ στοπ. Βασική προϋπόθεση πραγματοποίησης καθηκόντων μας είναι η σύνδεσή μας με τις μάζες στοπ. Συγκεκριμένες πράξεις τρομοκρατίας κυβέρνησης Πλαστήρα πρέπει να ξεσκεπάζονται καθημερινά από οργανώσεις στοπ. Χαρακτηρισμός κυβέρνησης Πλαστήρα φασιστικής σήμερα όχι ορθός στοπ. Οργανώσεις μας με προσωπική ευθύνη γραμματέων περιοχής και σε συνεργασία καπεταναίους διαφυλάξουν σημαντικό μέρος οπλισμού στοπ. Επίσης διαφυλάξουν τρόφιμα και άλλη περιουσία ΕΛΑΣ λ/σμο Πολ. Γραφείου στοπ. Πρέπει γίνουν συνελεύσεις ανταρτών όπου εξηγηθεί γιατί διαλύθηκε ΕΛΑΣ και καθήκοντα ΕΛΑΣιτών με γυρισμό τους πόλεις και χωριά στοπ. Εξηγηθεί ΕΛΑΣίτες ότι θα δημιουργήσουμε συλλόγους αγωνιστών εθνικοαπελευθερωτικού πολέμου 1941 – 1944 όπου θα μπούνε όλοι ΕΛΑΣίτες φαντάροι αξιωματικοί.
Στις 18 Φλεβάρη η καθοδήγηση του ΚΚΕ και του ΕΑΜ επέστρεψε στην Αθήνα. Στα Τρίκαλα παρέμεινε η ΚΕ του ΕΛΑΣ για την τήρηση των στρατιωτικών όρων της Συμφωνίας. Στις 20 Φλεβάρη κατέφτασε εκεί και βρετανική αντιπροσωπία. Ο Ριζοσπάστης, που ως τότε εκδιδόταν στα Τρίκαλα, άρχισε να τυπώνεται και πάλι στην πρωτεύουσα στις 20 Φλεβάρη (από τις 3-18 Φλεβάρη κυκλοφορούσε τοπική έκδοση Αθήνας του Ριζοσπάστη).
Η συγκέντρωση των όπλων του ΕΛΑΣ πραγματοποιήθηκε σε 32 πόλεις, όπου ο ΕΛΑΣ παρέδωσε περισσότερα όπλα απ’ όσα είχε δεσμευτεί: «Από τα 42.500 όπλα που είχε αναληφθή υποχρέωσε παραδίνονται 49.200». Υπήρχαν και άλλα όπλα, τα οποία έκρυψε ο ΕΛΑΣ σε διάφορες τοποθεσίες ανά την Ελλάδα, σύμφωνα και με τις παραπάνω οδηγίες προς τις ΚΟ του κόμματος.
Στις 28 Φλεβάρη 1945, ο ΕΛΑΣ αποστρατεύτηκε.
Πέντε χρόνια αργότερα, κατά την ομιλία του στην 7η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ το Μάη του 1950, ο Δ. Παρτσαλίδης αναφέρθηκε στην 3η σύσκεψη που είχε γίνει στη Μόσχα το Γενάρη του 1950 ανάμεσα στις ηγεσίες του ΚΚΣΕ (Στάλιν, Μολότοφ, Μαλένκοφ, Σουσλόφ) του ΚΚ Αλβανίας (Χότζα, Σέχου) και του ΚΚΕ (Ζαχαριάδης, Παρτσαλίδης). Σε αυτή τη σύσκεψη συζητήθηκε και η Συμφωνία της Βάρκιζας.

Γι’ αυτό το θέμα ο Δ. Παρτσαλίδης ανέφερε:
«Η συφωνία της Βάρκιζας. Ο σ. Στάλιν είπε: «Είτανε λάθος, δεν έπρεπε να παραδώσετε τα όπλα.» Όταν ο σ. Ζαχαριάδης ανέφερε πως δεν παραδώσαμε όλα τα όπλα και ‘γω ότι πολεμήσαμε στην Αθήνα και ότι είχαμε και την υπόδειξη του σ. Ντιμιτρόφ για συμφωνία, ο σ. Στάλιν απάντησε: «Έπρεπε να πολεμήσετε έξω από την Αθήνα. Ο σ. Ντιμιτρόφ δεν είναι ΚΕ του Μπολσεβίκικου Κόμματος»
Η τοποθέτηση του Στάλιν το 1950, ότι το ΚΚΕ έπρεπε αν μην παραδώσει τα όπλα και να συνεχίσει τον ένοπλο αγώνα έξω από την Αττική, ήταν απόλυτα σωστή, αλλά δεν υπάρχει αρχειακό εύρημα για ανάλογη τοποθέτηση το 1945. Και αυτό το ζήτημα υπάγεται σε εκείνα που παραμένουν σχετικά ανοιχτά στην παραπέρα μελέτη τους, σε συνδυασμό με πρόσβαση στο σχετικό αρχειακό υλικό.
Η υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας βαραίνει την ηγεσία του ΚΚΕ. Ανεξάρτητα από τις όποιες διεθνείς παραινέσεις για την εξεύρεση συμβιβαστικής λύσης, έπρεπε να απορρίψει και την παραμικρή σκέψη για την παράδοση των όπλων και διάλυση του ΕΛΑΣ. Έπρεπε το κόμμα να ανασυνταχτεί και ο ΕΛΑΣ να συνέχιζε τον αγώνα έξω από την Αθήνα. Αυτή η στάση ήταν η μοναδική που θα βοηθούσε και το ΔΚΚ και πρωταρχικά τη Σοβιετική Ένωση. Η απαράδεκτη υποχώρηση, όντας σε βάρος του ΕΑΜικού κινήματος και γενικά του λαού, απέβαινε σε βάρος και του ΔΚΚ.
Οι παράγοντες που οδήγησαν στην υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας, πέρα από την υποτίμηση της δύναμης του λαϊκού κινήματος και την υπερτίμηση του αντιπάλου, ήταν πρωταρχικά: Η εμμονή στον κοινοβουλευτικό στόχο της «ομαλής δημοκρατικής εξέλιξης», σε συνάρτηση και με την πίεση που ασκούσαν στο ΚΚΕ οι σύμμαχοί του στο ΕΑΜ να υπογραφεί συμφωνία. Η υποχώρηση στην πίεση ήταν απόρροια της οπορτουνιστικής άποψης ότι σε αντίθετη περίπτωση το ΕΑΜ θα διαλυόταν και το ΚΚΕ θα οδηγούνταν στην απομόνωση.

Η Συμφωνία της Βάρκιζας: Τεχνικές και πολιτικές παράμετροι


Η Συμφωνία της Βάρκιζας δεν ήταν μια «τυπική», ως προς την διαδικασία της, πολιτική πράξη. Πολλά στοιχεία την διαφοροποιούσαν από την τρέχουσα πολιτική ή διπλωματική πρακτική. Ο χώρος όπου υπογράφηκε ήταν ένα από αυτά: η στέγαση των διαπραγματεύσεων σε ένα ιδιωτικό σπίτι, την «Βίλα Κανελλόπουλου», και σε όχι κάποιο δημόσιο κτίριο είχε τη δική του συμβολική σημασία. Ακόμα πιο σοβαρή παρατυπία μπορεί να θεωρηθεί η σύνθεση των εκατέρωθεν αντιπροσωπειών. Η αντιπροσωπεία της Αντίστασης είχε συγκροτηθεί στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο καθώς περιλάμβανε τον Γενικό Γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ελλάδας, τον Γιώργη Σιάντο, τον Γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου, Δημήτρη Παρτσαλίδη, και τον Ηλία Τσιριμώκο, Γραμματέα της Ένωσης Λαϊκής Δημοκρατίας (ΕΛΔ). Ο δε στρατιωτικός που συνόδευε την πολιτική αντιπροσωπεία ήταν ο στρατηγός Στέφανος Σαράφης, στρατιωτικός διοικητής του Ελληνικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού (Ε.Λ.Α.Σ.). Από την άλλη πλευρά η κυβερνητική αντιπροσωπεία είχε συγκροτηθεί σε «υπηρεσιακό» θα λέγαμε επίπεδο και δεν περιλάμβανε κανένα πολιτικό ή στρατιωτικό πρόσωπο «πρώτης γραμμής». Τη συγκροτούσαν ο υπουργός εξωτερικών, Ιωάννης Σοφιανόπουλος, ο Υπουργός εσωτερικών, Περικλής Ράλλης και ο υπουργός γεωργίας, Ιωάννης Μακρόπουλος. Στρατιωτικός σύμβουλος ήταν ο Παυσανίας Κατσώτας ο οποίος δεν βρισκόταν στην κορυφή της στρατιωτικής ιεραρχίας του κυβερνητικού στρατοπέδου.
Στο πρακτικό πεδίο η πολιτική ανισότητα ανάμεσα στις δύο αντιπροσωπείες δεν είχε ιδιαίτερη σημασία. Πίσω από την κυβερνητική αντιπροσωπεία στεκόταν ο Βρετανός Πρέσβης Ρέτζιναλντ Λήπερ ο οποίος επέβλεπε και καθοδηγούσε την πορεία των διαπραγματεύσεων. Στο ουσιαστικό όμως πεδίο, στη βάση του οποίου θα προσμετριόταν η αξία της Συμφωνίας και η αξιοπιστία της, η ανισότητα αυτή είχε καίρια σημασία. Η όλη διαδικασία της Βάρκιζας στιγματιζόταν –και ακυρωνόταν ως λύση συμβιβασμού- από ετούτη την απουσία ίσου πολιτικού βάρους ανάμεσα στις δύο αντιπροσωπείες. Ουσιαστικά αυτό τη μετέβαλε από διαπραγμάτευση ίσων σε διαπραγμάτευση νικητών με νικημένους. Προφανώς η ηγεσία του Αντιστασιακού κινήματος αποδέχθηκε ετούτη την παράμετρο και προχώρησε στην υπογραφή της Συμφωνίας.
Το ερώτημα που αυτόματα προκύπτει από την παραπάνω διαπίστωση είναι το κατά πόσο η «τεχνική», η στρατιωτική, κατάσταση του Εαμικού στρατοπέδου ήταν τέτοια ώστε να υποχρεώνει την ηγεσία του σε διαπραγματεύσεις  ηττημένου προς νικητή. Η απάντηση στο ερώτημα δεν είναι εύκολη καθώς δεν διαθέτουμε τον απαραίτητο όγκο και είδος πληροφοριών που θα μας επέτρεπαν να γνωρίσουμε σε βάθος την κατάσταση του Αντιστασιακού κινήματος σε αυτές τις πρώτες εβδομάδες του 1945. Ας δούμε λοιπόν τι έχουμε με τα στοιχεία που έχουμε.
Οπωσδήποτε η μεγάλη μάχη της Αθήνας κατέληξε σε ήττα για το κίνημα. Στο στρατιωτικό πεδίο η ήττα αυτή είχε οδηγήσει στην καταστροφή του Α’ Σώματος Στρατού του ΕΛΑΣ της Αθήνας. Είχε καταστρέψει επίσης την ΙΙη Μεραρχία Αττικοβοιωτίας του ΕΛΑΣ, και ένα σημαντικό μέρος των δυνάμεων της ΙΙΙης Μεραρχίας Πελοποννήσου του ΕΛΑΣ που βρέθηκαν να πολεμούν στην Αθήνα. Οι μονάδες της ΧΙΙΙης Μεραρχίας της Ρούμελης είχαν υποστεί σοβαρά πλήγματα και απώλειες, η στέρεη κοινωνική βάση όμως της μονάδας αυτής δείχνει να διατήρησε τη συνοχή της μονάδας και σε κάποιο βαθμό τη μαχητική της ικανότητα. Άλλες μονάδες του ΕΛΑΣ οι οποίες οριακά μόνο ενεπλάκησαν στις συγκρούσεις της Αθήνας, είχαν απλά εξουθενωθεί από τις ατελείωτες πορείες σε χειμερινές συνθήκες είτε προς την Αθήνα, είτε προς την Ήπειρο –όπου η νικηφόρα εκστρατεία κατά του ΕΔΕΣ. Αυτό ήταν ιδιαίτερα σοβαρό για την πλέον αξιόλογη μονάδα του ΕΛΑΣ, την Ιη Μεραρχία της Θεσσαλίας και για ένα σημαντικό ποσοστό των μονάδων της βόρειας Ελλάδας.
Οι απώλειες του ΕΛΑΣ δεν ήταν καταθλιπτικές στις τριάντα τρεις ημέρες που βάσταξε η μάχη στην Αθήνα. Κρίνοντας από τη μορφή της μάχης, τις απώλειες των αντιπάλων του και τις εκταφές μετά το τέλος των μαχών, ο ΕΛΑΣ ίσως είχε κάτι ανάμεσα πεντακόσιους με χίλιους νεκρούς. Οι αριθμοί ελάχιστα μας λένε δεδομένου του τρόπου συγκρότησης των μάχιμων σχηματισμών του ΕΛΑΣ της Αθήνας ο οποίος ήταν εν μέρει μόνο στρατιωτική και εν μέρει πολιτική οργάνωση. Για την ακρίβεια η διαρκής είσοδος και η έξοδος μαχητών στους σχηματισμούς του πολύ δύσκολα θα ξεχώριζε στρατιωτικές ή πολιτικές απώλειες στις γραμμές του. Περισσότερο μετρούσε η ποιοτική διάσταση των απωλειών καθώς πολλά πολιτικά και στρατιωτικά στελέχη σκοτώθηκαν στις συγκρούσεις.
Λιγότερο ικανοποιητικά ήταν τα πράγματα στον τομέα του εφοδιασμού και των αποθεμάτων. Η σύγκρουση της Αθήνας είχε απορροφήσει μεγάλο ποσοστό των αποθεμάτων που είχε σχηματίσει ο ΕΛΑΣ στην διάρκεια του αγώνα του ενάντια στους κατακτητές. Εξαιρετικά κρίσιμη ήταν η κατάσταση των πυρομαχικών όπου ολόκληρες κατηγορίες όπλων –π.χ. τα ιταλικά ελαφρά όπλα- είχαν κυριολεκτικά αχρηστευθεί από την έλλειψη πυρομαχικών. Αλλά και η κατάσταση σε τρόφιμα, υγειονομικό υλικό, υλικά στρατοπεδίας, εξάρτυσης -κυρίως υπόδησης-, βρισκόταν σε πολύ άσχημη κατάσταση. Η πρόσκαιρη απόκτηση μηχανοκίνητων μεταφορικών μέσων από τον ΕΛΑΣ στη διάρκεια της μάχης της Αθήνας –ειδικά τα φορτηγά αυτοκίνητα που κατασχέθηκαν στον Βόλο- ναι μεν ανακούφισε στη διάρκεια της μάχης τους πολεμιστές του ΕΛΑΣ στην Αθήνα, αλλά άδειασε αποθέματα και αποθήκες στην ιδιαίτερα κρίσιμη σε αυτό το πεδίο ζώνη της Θεσσαλίας.
Προβληματική ήταν επίσης η κατάσταση του ηθικού. Η ουσιαστική αδυναμία μεγάλων σχηματισμών του ΕΛΑΣ της Πελοποννήσου να εκτελέσουν διαταγές στην διάρκεια της μάχης της Αθήνας και ο συνεπακόλουθος αφοπλισμός τους ήταν μια ένδειξη για την ανομοιομορφία της σύνθεσης του ΕΛΑΣ, ιδιαίτερα μονάδων που είχαν σχηματιστεί στην τελευταία περίοδο της Κατοχής. Οι μικρές ταχύτητες μετακίνησης άλλων μονάδων του ΕΛΑΣ δεν οφείλονταν μόνο στις –πραγματικά σκληρές- κλιματικές συνθήκες. Η διαβρωτική δράση βρετανικών ή ελληνικών κυβερνητικών υπηρεσιών ήταν μια άλλη παράμετρος. Η διάλυση του Στρατηγείου της Ομάδας Μεραρχιών Μακεδονίας ως αποτέλεσμα της δράσης της ομάδας αντικατασκοπείας της 4ηςΙνδικής Μεραρχίας στη Θεσσαλονίκη, επιχείρηση με κωδικό «Scarlet Pimpernail», δημιούργησε γενικά ζητήματα αξιοπιστίας σε πολλές διοικήσεις του ΕΛΑΣ.
Το πιο σοβαρό όμως πρόβλημα βρισκόταν στο οικονομικό πεδίο. Το παραγωγικό πλεόνασμα που τροφοδοτούσε τον ΕΛΑΣ και το λαϊκό κράτος στην Ελεύθερη Ελλάδα είχε μειωθεί στη διάρκεια του 1944. Η πρώτη αιτία ήταν οι καταστροφικές εκκαθαριστικές επιχειρήσεις των Γερμανών και των Ταγμάτων Ασφαλείας τον χειμώνα 1943-1944 αλλά και οι αντίστοιχες επιχειρήσεις του καλοκαιριού. Η δεύτερη ήταν ο ανταγωνισμός που υφίστατο πλέον η  τοπική παραγωγή από τα φορτία της βοήθειας που έφθανε στη χώρα μέσω του Ερυθρού Σταυρού ή των συμμαχικών αρμόδιων υπηρεσιών μετά την Απελευθέρωση. Η οικονομία των ανταλλαγών αρθρωμένη πάνω στα μαζικά οργανωτικά σχήματα του ΕΑΜ πιέστηκε εξαιρετικά στην Απελευθέρωση όταν στο ισοζύγιο προστέθηκαν οι πόλεις. Η Επιμελητεία του Αντάρτη, ο οικονομικός μηχανισμός της Ελεύθερης Ελλάδας αναζητούσε ολοένα και περισσότερο πρόσβαση στα αγαθά της ξένης βοήθειας για να αντιμετωπίσει τις  ανάγκες του ΕΛΑΣ αλλά και τις αυξημένες ανάγκες του πληθυσμού που τα τέσσερα χρόνια της Κατοχής είχαν καταδικάσει στην απόλυτη ένδεια. Στη διάρκεια της μάχης της Αθήνας η γενική κινητοποίηση του ΕΛΑΣ στηρίχθηκε περισσότερο στα αποθέματα των αποθηκών της ξένης βοήθειας παρά στην φορολόγηση της εγχώριας παραγωγής που είχε πλέον φθάσει σε οριακά επίπεδα. Οι έρανοι για την στήριξη του ΕΛΑΣ στην διάρκεια της μάχης της Αθήνας απέδωσαν, σύμφωνα με τις εκθέσεις των οργανώσεων, πενιχρά αποτελέσματα.
Η οικονομική καχεξία επιβαρυνόταν ιδιαίτερα με το βάρος ενός κρατικού μηχανισμού που πλέον, μετά την Απελευθέρωση, είχε αναπτυχθεί σε μεγέθη και αρμοδιότητες ενός κανονικού κράτους. Διοικητικοί μηχανισμοί, εκπαίδευση, δικαιοσύνη, πρόνοια, περίθαλψη, οικονομικές υπηρεσίες βάραιναν τους στενούς οικονομικούς πόρους της ελεύθερης Ελλάδας. Μετά την υποχώρηση από την Αθήνα, η διαγραφόμενη απώλεια του ελέγχου πάνω σε σημαντικές παραγωγικά ζώνες, τις πεδιάδες της Θεσσαλίας και της Κεντρικής Μακεδονίας, αναμενόταν ότι θα πίεζε ακόμα περισσότερο τους διαθέσιμους πόρους. Σε περίπτωση συνέχισης του αγώνα το διοικητικό πλέγμα της Ελεύθερης Ελλάδας θα έπρεπε να συρρικνωθεί σημαντικά. Το ίδιο αναγκαστικά θα συνέβαινε με τους στρατιωτικούς σχηματισμούς του ΕΛΑΣ που θα έπρεπε να αναδιοργανωθούν σε ελαφρύτερα σχήματα.  
Παρόλα αυτά ο ΕΛΑΣ είχε ηττηθεί, δεν είχε όμως καταστραφεί. Ο όγκος των δυνάμεών του δεν είχε εμπλακεί στις συγκρούσεις και δεν είχε φθαρεί σε αυτές. Σε τοπικό επίπεδο, όπου δηλαδή δεν χρειάζονταν μετακινήσεις και δεν ήταν αναγκαία η προάσπιση μιας σταθερής αμυντικής γραμμής, οι μαχητικές του δυνατότητες παρέμεναν σημαντικές. Πιθανότατα σε μια νέα φάση ένοπλου αγώνα δεν θα μπορούσε πλέον να παρατάξει μεραρχίες και ομάδες μεραρχιών. Στις συνθήκες της Κατοχής είχε καταφέρει να διατηρεί μια παρατακτή δύναμη 30 ως 35.000 μαχητών. Στις συνθήκες του 1945 θα ήταν απόλυτα εφικτή η ανάπτυξη 15 ως 25.000 μαχητών. Η παρουσία τους θα αποτελούσε βαρύ πολιτικό επιχείρημα που θα ανέτρεπε τους σχεδιασμούς του αντιπάλου.
Ο αντίπαλος δεν ήταν σε καλύτερη κατάσταση. Ο όγκος των δυνάμεών του αποτελείτο από ένα εντυπωσιακό σε ισχύ Βρετανικό Εκστρατευτικό Σώμα. Τον Ιανουάριο του 1945 βρίσκονταν στην Ελλάδα η 4η και η 46η Βρετανικές Μεραρχίες, η 4η Ινδική Μεραρχία, η 23η Τεθωρακισμένη Ταξιαρχία και η 2ηΤαξιαρχία Αλεξιπτωτιστών, μονάδες του ναυτικού και της αεροπορίας μαζί με ένα σμήνος σχηματισμών ειδικών δυνάμεων. Ένα σύνολο 80.000 περίπου ανδρών, σαφώς υπέρτερο των δυνάμεων που θα μπορούσε να αντιμετωπίσει ο ΕΛΑΣ σε ένα «κλασσικό» πεδίο αναμέτρησης. Επρόκειτο όμως για μια δύναμη που δεν μπορούσε να έχει διάρκεια. Η πορεία του πολέμου επέβαλε την επιστροφή μεγάλου μέρος των μονάδων στο ιταλικό μέτωπο ενώ άλλες έπρεπε το ταχύτερο να επιστρέψουν στην Παλαιστίνη όπου η κατάσταση ήταν εκρηκτική. Μετά το τέλος της μάχης στην Αθήνα και την ανακωχή, ο σχεδιασμός πρόβλεπε την παραμονή στην Ελλάδα μόνο δύο μεραρχιών, της 4ης Ινδικής και της 46ης Βρετανικής, οι οποίες θα «έντυναν» τα όποια στρατεύματα θα μπορούσε να συγκεντρώσει η κυβέρνηση της Αθήνας.
Τα στρατεύματα που θα μπορούσε να παρατάξει η όποια κυβέρνηση στην Αθήνα δεν διέφεραν σημαντικά από τα αντίστοιχα στρατιωτικά σώματα που μπορούσε να παρατάξει η τελευταία κυβέρνηση του καθεστώτος της Ελληνικής Πολιτείας, η κυβέρνηση Ιωάννη Ράλλη δηλαδή. Η ραγδαία διόγκωση της Εθνοφυλακής στη διάρκεια των συγκρούσεων της Αθήνας δεν σήμαινε κάποια πανστρατιά του αντι-Εαμικού στρατοπέδου αλλά μόνο την ενσωμάτωση των φοβισμένων για την τύχη τους στελεχών και ανδρών των Ταγμάτων Ασφαλείας και της Χωροφυλακής στο νέο, «κεκαθαρμένο» από τα βάρη του άμεσου παρελθόντος, σχήμα. Η περαιτέρω ανάπτυξη των κυβερνητικών στρατευμάτων προσέκρουε σε δυσεπίλυτα προβλήματα. Τυχόν τυφλή επιστράτευση μιας κλάσης στρατευσίμων –εκείνης του 1936 κατά προτίμηση- θα έφερνε στο στρατό πλήθη ανθρώπων κάποιας ηλικίας –οικογενειάρχες στην πλειονότητά τους- και επιπλέον απόλυτα αβέβαιων πολιτικών πεποιθήσεων. Επρόκειτο για τη γενιά των πολεμιστών της Αλβανίας και των πρώτων κυμάτων του αντιστασιακού κινήματος. Η δε «επένδυση» σε παραστρατιωτικά σώματα –συμμορίες-  ναζιστικού ή ληστρικού χαρακτήρα όπως αυτές που στρατολογήθηκαν στην Κατοχή θα αποτελούσε απλά και μόνο μια λαμπρή ευκαιρία επίτευξης εύκολων στρατιωτικών επιτυχιών από τον ΕΛΑΣ που  θα επέλυαν μάλιστα, σε κάποιο βαθμό –από τα λάφυρα- το πρόβλημα του πολεμικού εφοδιασμού του.  
Οι βρετανικοί υπολογισμοί για την πορεία των επιχειρήσεων μετά το τέλος της ανακωχής ήταν εξαιρετικά απαισιόδοξοι. Το σχέδιο του στρατηγού Αλεξάντερ που υποβλήθηκε στις 8 Ιανουαρίου στους Αρχηγούς των Επιτελείων του Ηνωμένου Βασιλείου τόνιζε την ανάγκη ανάπτυξης των κυβερνητικών ενόπλων δυνάμεων σε 80.000 άνδρες. Θεωρούσε ότι ο έλεγχος της Αθήνας, του Πειραιά, της Αττικοβοιωτίας, της Θεσσαλονίκης, του Βόλου και της Πάτρας θα μπορούσε να αποδώσει στρατολογικά κάποιους αριθμούς αξιόπιστων στρατεύσιμων οι οποίοι μάλιστα θα βρίσκονταν κάτω από την αυστηρή «επίβλεψη» των βρετανικών δυνάμεων (FO 371/48247 R 974). Πολύ γρήγορα αποκαλύφθηκε ότι δεν επρόκειτο μόνο για ζήτημα αξιοπιστίας των στρατεύσιμων. Οι οικονομικοί πόροι της Βρετανικής Αυτοκρατορίας στο τέλος του παγκόσμιου πολέμου θα δυσκολεύονταν να στηρίξουν υλικά έναν στρατό αυτού του μεγέθους σε ένα καθεστώς που απλά συνέχιζε την παράδοση σπατάλης και διαφθοράς που του κληροδότησε το ομοαίματό του καθεστώς της Κατοχής. Οι βρετανικές φιλοδοξίες μετριάστηκαν για να καταλήξουν στην προοπτική διατήρησης των σημαντικών αυτών ζωνών ελέγχου μέχρις ότου η ροή της ξένης βοήθειας και η πολιτική της λειτουργία μεταβάλει προοδευτικά τον συσχετισμό των δυνάμεων. Σε τελευταία ανάλυση την βοήθεια την πλήρωναν οι Αμερικανοί. Το βρετανικό θησαυροφυλάκιο δεν κινδύνευε εκτροπές με αυτόν τον τρόπο.
Στο τεχνικό πεδίο η συνέχιση του ένοπλου αγώνα δεν ήταν –σύμφωνα με τα στοιχεία που παραπάνω εκθέσαμε- μια μη επιλέξιμη απόφαση. Προφανώς η παρουσία δύο βρετανικών μεραρχιών καθιστούσε αδύνατη πλέον μια καθολική επικράτηση του ΕΛΑΣ. Από την άλλη όμως τα προβλήματα του βρετανικού και του κυβερνητικού παράγοντα καθιστούσαν αδύνατη την επιβολή της εξουσίας τους στο ελληνικό λαό. Μεσοπρόθεσμα η στρατιωτική σύγκρουση ίσως ευνοούσε το στρατόπεδο των νικητών της μάχης της Αθήνας. Η ροή μιας μαζικής ξένης βοήθειας έδινε σημαντικά υλικά πλεονεκτήματα στο κυβερνητικό χώρο, πολύ περισσότερα απ’ όσα η ανάλογη βοήθεια του Ερυθρού Σταυρού στην τελευταία κατοχική περίοδο είχε δώσει στην κυβέρνηση Ράλλη. Η ταξική όμως υπόσταση του νέου αστικού καθεστώτος –κάτω από οποιοδήποτε κυβερνητικό σχήμα- έφερνε νέες συνθήκες κοινωνικής ανισότητας και βαθύτατη διαφθορά σε όποιον κρατικό μηχανισμό, καταστάσεις που περιόριζαν την πολιτική εμβέλεια και λειτουργία της βοήθειας.
Οπωσδήποτε η λήψη μιας πολιτικής, όπως και στρατιωτικής, απόφασης δεν είναι αποτέλεσμα μιας νηφάλιας ανάλυσης. Πολλοί άλλοι παράγοντες υπήρχαν στο προσκήνιο ή στο παρασκήνιο του πολιτικού χάρτη. Ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος δεν είχε ακόμα τελειώσει. Το τέλος του το συνόδευαν αβεβαιότητες. Η απελευθέρωση των μεγάλων αποικιακών ζωνών της Ασίας που μετέτρεψε τα εκεί ένοπλα Αντιστασιακά κινήματα σε αντιαποικιακές δυνάμεις αργούσε πολύ ακόμα σε τρόπο ώστε η ηγεσία του ΕΛΑΣ δεν είχε κάποιο «πρότυπο» να ακολουθήσει.
Όλα αυτά όμως είναι συζητήσεις και υποθέσεις. Στην ιστορία συνήθως γίνεται αυτό που έχει τις περισσότερες πιθανότητες να γίνει. Μπορούμε δε να αλλάξουμε την ιστορία μόνο στο αύριο, να γράψουμε την ιστορία που δεν έχει γραφτεί ακόμα. Να ξαναγράψουμε την ιστορία των όσων έγιναν υπερβαίνει δυστυχώς τις πολιτικές δυνατότητες των ανθρώπινων κοινωνιών.   
* Ο Γιώργος Μαργαρίτης είναι καθηγητής Σύγχρονης Ιστορίας στο τμήμα Πολιτικών Επιστημών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης


Παρουσίαση: Viva La Revolucion

12 Φεβρουαρίου, 2019

O ΧΑΡΟΣ ΜΕ ΤΑ ΤΣΙΡΑΚΙΑ ΤΟΥ.. ΜΑΣ ΚΤΥΠΑΝΕ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ..ΤΩΡΑ ΞΕΣΗΚΩΜΟΣ


  • Προκλητική η απόπειρα της κυβέρνησης να κρύψει τις ανεπάρκειες του δημόσιου συστήματος Υγείας και κυρίως την παντελή έλλειψη Πρόληψης
  • 40 οι νεκροί ασθενείς, οι 20 την τελευταία βδομάδα
  • Για μια ακόμα χρονιά, οι σχετικές οδηγίες του υπουργείου Υγείας δεν συνοδεύονται με τα αντίστοιχα κρατικά μέτρα, με την πανελλαδική ανάπτυξη δημόσιων Κέντρων Υγείας, με πλήρη και επαρκή στελέχωση, με επαρκή αριθμό εμβολίων και διαγνωστικών μέσων, με την ανάπτυξη επαρκούς αριθμού κρεβατιών ΜΕΘ και τη στελέχωσή τους.
  • Καμία έκπτωση, κανένας συμβιβασμός, καμία αναμονή στην οργάνωση της λαϊκής πάλης για την πλήρη κρατική χρηματοδότηση όλων των μέτρων, προκειμένου να αξιοποιηθούν οι επιστήμονες και τα κατάλληλα μέσα προς όφελος της υγείας και της ζωής του λαού.
  • Χωρίς καθυστέρηση να γίνουν άμεσα μαζικές προσλήψεις γιατρών, να στελεχωθούν και να λειτουργήσουν τα κλειστά κρεβάτια ΜΕΘ, να εφοδιαστούν οι δημόσιες Μονάδες Υγείας με επαρκή αριθμό εμβολίων, κατάλληλων διαγνωστικών μέσων, αντιικών φαρμάκων και να παρέχονται δωρεάν σε όλο τον πληθυσμό χωρίς «πλαφόν» και περικοπές.

11 Φεβρουαρίου, 2019

Ο ΒΙΟΣ ΚΑΙ Η ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΩΝ SS

Τα SS: Μελανές Σελίδες της Ευρωπαϊκής Ιστορίας

Είναι αλήθεια πως δεν γνωρίζουμε τα όρια της θηριωδίας του ανθρώπου, όταν αυτός μαίνεται από αμορφωσιά, εμπάθεια και φόβο. Αποτελεί, όμως, ιστορική νομοτέλεια πως, όταν όλα αυτά συνδυαστούν, μέσα σε δεδομένες οικονομικές συνθήκες όπως της ανεργίας, της φτώχειας και της πείνας, με το πρότυπο «περί ανωτερότητας της φυλής»,  έχουμε εκδήλωση του μίσους μεταμφιεσμένου σε πατριωτικό καθήκον.
Εν ολίγοις, ο άνθρωπος από αδυναμία προξενεί το Κακό και όχι από δύναμη!
Δεν μιλώ για το «κακό» με την θεολογική έννοια, που μπορεί να μην έχει ιδιαίτερο στόχο ή κάποια σοβαρή συνέπεια πέρα από την «αμαρτία». Μιλώ για το δουλεμένο, το προμελετημένο Κακό∙ το σχεδιασμένο τόσο καλά, που ωθεί καθημερινούς ανθρώπους, μπακάληδες, ράφτρες, εργάτες, δασκάλους, τελωνειακούς, τραπεζίτες, δικηγόρους, οι οποίοι ερωτεύονταν, χόρευαν, αστειεύονταν, δειπνούσαν και διοργάνωναν πάρτυ με τσάι στην καθημερινότητά τους, προς την διαστροφική, σαδιστική και ανικανοποίητη εκδίκηση εναντίον των άλλων ∙ των ξένων, των εχθρών της φυλής, και του αίματος. «Το όπιο-γράφει ο Κέσλερ-διοχετεύεται από τους ηγέτες στις μάζες τελείως ασυγκάλυπτα. Τα αρχέτυπα του Αίματος και της Γης του Υπερανθρώπου που σκοτώνει το δράκο, οι θεότητες της Βαλχάλα και οι σατανικές δυνάμεις των Εβραιών συστηματικά επιστρατεύονται για να υπηρετήσουν το έθνος». (Άρθουρ Κέσλερ: Ο Κομμισάριος και ο Γιόγκι. Εκδόσεις Γαλαξίας σελ 144)
Είναι θλιβερό που όλα αυτά θεωρούνται παλιές ιστορίες, κάτι περασμένο που η μνήμη του έχει αρχίσει να διαλύεται και η ανάμνηση και ο πόνος να ξεθωριάζει και να αμβλύνεται. Μα το χειρότερο είναι που υπάρχουν σήμερα ιστορικοί που κοπιάζουν να αποδείξουν, πως τις «ωμότητες» τις πραγματοποίησε μια μικρή μειονότητα ναζιστών, διεστραμμένων ναρκομανών ή σεξουαλικά ανίκανων ανθρώπων, ως απάντηση μίμηση ή κατά περίπτωση σε συμμαχία με τις «Μαρξιστικές ιδεοληψίες του Κρεμλίνου». (Διάβασε: ΄΄Η ξεχασμένη συνενοχή του Μαρξισμού στο Ολοκαύτωμα΄΄ του Κωνσταντίνου Λεντάκη στην athensvoice 1-2-2019)
Το άρθρο αυτό είναι χαρακτηριστικό, καθώς βλέπουμε  να επιχειρείται, στο μέτρο των δυνατοτήτων του Κωνσταντίνου Λεντάκη, η δημιουργική ανασύνθεση των διαφόρων ρευμάτων του αναθεωρητισμού, στη βάση της αποκατάστασης της ενότητας της πολιτισμένης Δύσης και της καταγγελίας του βάρβαρου ανατολίτικου-μπολσεβίκικου Οκτώβρη.
Δεν λέω, είναι σοβαρό ιστορικό αστικό επιχείρημα το «Κορώνα κερδίζω, γράμματα χάνεις», όμως για να σοβαρευτούμε, είναι και μια παρηγορητική χίμαιρα για να εξωραΐσουμε την πρακτική της βιομηχανοποιημένης βίας που παρήγαγε η Γερμανία, το πιο πολιτισμένο και προηγμένο κράτος της Ευρώπης, και ενός οικονομικού συστήματος το οποίο αναζητούσε σκλάβους και πρώτες ύλες.
Μην απατάσθε  αγαπητοί μου!
Γιατί, μπορεί ο φασισμός να υπήρξε το επίκεντρο από όπου ξεκίνησε η επίθεση στην ανθρωπότητα και να ήταν ο κύριος εκφραστής της διατροφικής βίας, δεν ήταν όμως η πρωταρχική αιτία. Παρά τις προσπάθειες που καταβάλουν οι αναθεωρητές ιστορικοί για να αποδείξουν πως η βαρβαρότητα ενδημούσε αποκλειστικά στον εξω-ευρωπαϊκό κόσμο, μην αμελούμε το γεγονός, ότι ο ρατσισμός και ο αντισημιτισμός είχαν δυτικές ρίζες και μάλιστα βορειοαμερικανικές διασυνδέσεις. Συνεπώς, τον φασισμό πρέπει να τον τοποθετήσουμε μέσα στις κοινωνικές δυνάμεις, στις πολιτικές και οικονομικές δομές που του επέτρεψαν να θεριεύσει, τον διαμόρφωσαν ιδεολογικά και τον προώθησαν στα κοινωνικά στρώματα…    
Ωστόσο, μέσα στο κείμενο που διαβάζετε, δεν έχω προσπαθήσει να γράψω ένα ακόμα χρονικό της περιόδου του μεσοπόλεμου στην Ευρώπη, από όπου άνθησε ο φασισμός. Αν θέλετε να διαβάσετε για την απαρχή της πολύ σκοτεινής αυτής περιόδου, μα και το πώς η Γερμανία μετατράπηκε σε μια “καλολαδωμένη” μηχανή θανάτου, σας προτρέπω να ανατρέξετε στα άρθρα μου: «Ξεχάστε τον Αδόλφο Χίτλερ» και «Αφέθηκα να παρασυρθώ», που αμφότερα φιλοξενήθηκαν στο Νόστιμον ήμαρ*. Εδώ θα ασχοληθώ μόνο με τα SS, ταSchutzstaffel, όπου για να γίνει κάποιος μέλος, έπρεπε να θεμελιώσει πως είχε καθαρό άριο αίμα τουλάχιστον από το 1750 και εντεύθεν!   
***
Τα Schutzstaffel, που αν και το παρελθόν τους δεν είναι πολύ μακρινό, η ιστορία δεν έχει με σαφήνεια αποφανθεί για το πότε ακριβώς ιδρύθηκαν. Άλλωστε, η πολιτική βία εναντίον της Αριστεράς ήταν τυπικό χαρακτηριστικό της Γερμανίας του μεσοπολέμου. Εκθύμως ανεκτές, εκτός από την γνωστή σε εμάς οργάνωση των «Freikorps», ήταν δεκάδες οργανώσεις της άρχουσας τάξης, όπως η εθνικιστική-αντισοσιαλιστική «Einwohnerwehr» με 400.000 μέλη, η αντισημιτική- αντιμαρξιστική «Bund Bayern und Reich», η επίσης εθνικιστική, αντισημιτική «Bund Oberland», η «Viking-Bund», η «Artamanen-Gesellschaft», η «Vaterländischen Vereins München», η «Reichsflagge» και τόσες άλλες…
Όλες αυτές οι εθνικιστικές οργανώσεις, με την ενεργό υποστήριξη των επίσημων αρχών και την οικονομική αρωγή των καπιταλιστών, δρούσαν σε όλη την Γερμανία. Είναι χαρακτηριστικό πως την περίοδο 1919-1922 σε ολόκληρη την Γερμανία, οι οργανώσεις αυτές δολοφόνησαν 354 ανθρώπους που ανήκαν σε αναρχικές, κομμουνιστικές και σοσιαλιστικές οργανώσεις. Αυτή η βαρβαρότητα και η βία πέρασε αδιάφορη, όχι μόνο από τους δικαστές μα και από τον κόσμο.
Οι Γερμανοί πολίτες, στην πλειονότητα τους που συνδύαζαν τις παραδοσιακές χριστιανικές συντηρητικές τάσεις με τον φανατικό και υστερικό αντιμαρξισμό, κάτω από το σύνθημα «Πρώτα η Πατρίδα ύστερα ο κόσμος», είχαν μια νοοτροπία ηθικής αδιαφορίας μπροστά στην βία που είχαν εξαπλώσει οι οργανώσεις αυτές πολύ προτού ακούσουν για τον Χίτλερ*. Άλλωστε, οι μαρξιστές θεωρούνταν εχθροί της πατρίδας, του έθνους, της τάξης και της εκκλησίας πολύ πριν το πουν οι μπράβοι του Χίτλερ.  Μήτρα πάντως της οργάνωσης των SS θεωρείται μια μικρή ομάδα φανατικών, που το Μάρτιο του 1923 είχε ορκιστεί τυφλή πίστη στον Αδόλφο Χίτλερ, και ονομάστηκαν Stabswache, δηλαδή «Σωματοφυλακή».
Τα Schutzstaffel, δηλαδή οι «Ουλαμοί Προστασίας», αποτελούνταν από τρεις κύριες ομάδες: α)Την Allgemeine SS που σκοπό είχε την επιβολή της φυλετικής πολιτικής της Γερμανίας, β)την SS- Verfügungstruppe η οποία λειτουργούσε ως στράτευμα μάχης και σωματοφυλακής του Χίτλερ,καθώς επίσης αποτελούσε και τον πυρήνα των Waffen-SS τα οποία έδρασαν σε όλη την κατεχόμενη Ευρώπη, και γ) την ομάδα SS-Totenkopfverbände, τα μέλη της οποίας ήταν υπεύθυνα για την διοίκηση των στρατοπέδων συγκέντρωσης και εξόντωσης εντός και εκτός της Γερμανίας.
Οι υποψήφιοι “κοσμοδιορθωτές” των SS έπρεπε, εκτός από το να διαθέτουν καθαρό άριο αίμα, να είναι  νέοι μεταξύ 23 και 35 ετών και να μην είναι έκφυλοι, μέθυσοι και τεμπέληδες. Τα βασικά κριτήρια στρατολόγησης ευθυγραμμίζονταν απολύτως με τον κώδικα που δίδασκαν οι φανατικοί αντισημίτες παγγερμανιστές του γαιοκτήμονα και πολιτικού Georg Ritter von Schönerer.*  Οι παγγερμανιστές συνιστούσαν στους νέους να είναι οι στυλοβάτες για την καθαρότητα της γερμανικής φυλής, που ισοδυναμούσε με το να αποφεύγει ο νέος το ποτό, την ομοφυλοφιλία, την ηθική κατάπτωση και τις πουτάνες, κυρίως τις Εβραίες, οι οποίες προορίζονταν για πελάτες κατώτερων φυλών. Επίσης, δίδασκαν πως η αγαμία επιβάλεται στους νέους ως τα εικοστά πέμπτα τους γενέθλια γιατί, εκτός του ότι είναι υγιεινή, δυναμώνει την θέληση ώστε να επιτυγχάνονται υψηλά πνευματικά ή φυσικά επιτεύγματα.
Ως σύνθημα τους τα SS είχαν “να σκορπάς τον θάνατο και να δέχεσαι τον θάνατο”, ενώ ιερά σύμβολα είχαν την νεκροκεφαλή και το τιμητικό ξιφίδιο. Φορούσαν μαύρες στολές και υποτίθεται πως ήταν ιδεολόγοι πολεμιστές, οι εκλεκτοί του Φύρερ. Στην Γερμανία το να ανήκει κάποιος σε αυτό το σώμα αποτελούσε μεγάλη διάκριση, σίγουρη καριέρα και οικονομική αποκατάσταση. Η οργάνωση είχε το μονοπώλιο στα χριστουγεννιάτικα δέντρα τα οποία πουλούσε στους σταθμούς των τρένων, στα πλαίσια της λεγόμενης Winterhilfe (χειμερινή βοήθεια), που υποτίθεται πως ήταν ένα πρόγραμμα των SS και των SA για βοήθεια στους φτωχούς, τους ανέργους και τους ηλικιωμένους. Πέρα από τα χριστουγεννιάτικα δέντρα, οι άνδρες της οργάνωσης πήγαιναν πόρτα-πόρτα κρατώντας κουτιά δωρεών, όπου όλοι ακόμα και οι απερίσκεπτοι, με την κατάλληλη πίεση, έπρεπε να συνεισφέρουν*. Επίσης, αναλώνονταν σε πράξεις όπως η Strafexpedition, δηλαδή «σωφρονιστικές εξορμήσεις» σε εβραϊκές και κομμουνιστικές συνοικίες. Η Strafexpedition στην ουσία ήταν βίαιες επιδρομές σε σπίτια, με περιστατικά ακραίας παράνοιας να καταγράφονται, αποσκοπώντας στον εκφοβισμό της κοινωνίας, ο οποίος βοηθούσε τον λαό να παραμένει αμέτοχος, σιωπηλός πειθαρχημένος, ώστε να συνηθίζει την συνεχή απειλή και την τυφλή οργή των μπράβων του Χίτλερ.
Αρχηγός των SS ήταν ένα όχι ιδιαίτερα αντιπροσωπευτικό δείγμα της άριας φυλής, ο Heinrich Luitpold Himmler, ο οποίος είχε μυηθεί στις αρχές  του «Αίματος και της Γης» από τον Richard Walther Darré. Ειρήσθω εν παρόδω, ο  Ρίχαρντ Νταρέ ήταν ο καθοδηγητής της πολιτικής του Ράιχ σχετικά με τον «Ζωτικό Χώρο»  και την ανάπτυξη ιμπεριαλιστικών βλέψεων του Ράιχ προς την Ανατολική Ευρώπη (Drang nach Osten) και την ΕΣΣΔ. Ο  Νταρέ υποστήριζε πως «οι έννοιες του Αίματος και της Γης μας δίνουν το δικαίωμα να πάρουμε όσα ανατολικά εδάφη κριθούν απαραίτητα για την θεμελίωση μιας αρμονίας μεταξύ του σώματος του λαού μας και του γεωπολιτικού χώρου».* Αυτές οι ιδέες που προΰπηρχαν του Χίτλερ, σε συνδυασμό με την υπακοή και τη αφοσίωση, έννοιες έμφυτες στον γερμανικό λαό, οδήγησαν χιλιάδες κόσμο στα SS.
Η κατευθυντήρια γραμμή για την συμπεριφορά των Γερμανών απέναντι στην «ασιατική πλημμύρα του εβραιομπολσεβικισμού» ήταν η εξής: «Ο Μπολσεβικισμός αποτελεί θανάσιμο εχθρό του γερμανικού κράτους. Ο αγώνας της Γερμανίας συνίσταται στον αφανισμό της αχρείας αυτής κοσμοθεωρίας και των φορέων της».*        
Όσον αφορά στην ιδεολογία των SS, το φτωχό παράδειγμα της κυρίαρχης φυλής Heinrich Himmler μας την εκφράζει με τα εξής λόγια: «Μια αρχή πρέπει να είναι απόλυτη για τον άνδρα των SS: πρέπει να είμαστε τίμιοι, ευπρεπείς, αφοσιωμένοι και συντροφικοί σε όσων τις φλέβες τρέχει το ίδιο αίμα με μας και σε κανέναν άλλο. Το τι συμβαίνει στους Ρώσους ή τους Τσέχους μου είναι παντελώς αδιάφορο[…] Το αν οι άνθρωποι ζουν άνετα ή λιμοκτονούν με ενδιαφέρει μόνο στο βαθμό που τους χρειαζόμαστε ως σκλάβους για τον πολιτισμό μας. Το αν 10.000 Ρωσίδες θα πεθάνουν από εξάντληση καθώς θα σκάβουν ένα αντιαρματικό όρυγμα με ενδιαφέρει μόνο στο βαθμό που το όρυγμα αυτό είναι χρήσιμο για την Γερμανία.[…]Εμείς οι Γερμανοί, που είμαστε ο μοναδικός λαός στον κόσμο με κόσμια στάση απέναντι στα ζώα, θα υιοθετήσουμε κόσμια στάση και απέναντι σε αυτά τα ανθρώπινα ζώα, όμως αποτελεί έγκλημα κατά του αίματος μας να ανησυχούμε γι αυτούς και να τους διδάσκουμε ιδανικά[…] Οι περισσότεροι από σας γνωρίζουν τι σημαίνει να βλέπει κανείς εκατό, πεντακόσια ή χίλια πτώματα σωριασμένα το ένα πάνω στο άλλο. Να τακτοποιήσουμε αυτές τις στοίβες και την ίδια στιγμή, εκτός από εξαιρέσεις που οφείλονται σε ανθρώπινη αδυναμία, να παραμένουμε ευπρεπείς, αυτό είναι που μας έχει κάνει σκληρούς. Πρόκειται για μια σελίδα δόξας στην ιστορία μας, μια σελίδα που ανάλογη της δεν γράφτηκε ως τώρα ούτε θα γραφεί στο μέλλον».*
Συνεπώς, τα SS ανέλαβαν την φυλετική αναπροσαρμογή των κατεκτημένων λαών πάνω στις αξίες του εθνικοσοσιαλισμού, για να τους βοηθήσουν να εμπεδώσουν την θέση και το ρόλο τους μέσα στην φυλετική ιεραρχία της Νέας Ευρώπης, όπου κυριαρχούσε το άριο γερμανικό αίμα. Βέβαια, από την ανάπλαση των κατεκτημένων λαών εξαιρούνταν οι Εβραίοι, οι Τσιγγάνοι, οι ομοφυλόφιλοι, οι Σλάβοι, οι ανάπηροι,  και οι κομμουνιστές. Αυτά τα «ανθρώπινα ζώα» τα ανέλαβαν επίσης τα SS για να τα διαχειριστούν μέσα από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Οι σκλάβοι σήμαιναν απόκτηση τεράστιων οικονομικών δυνατοτήτων, καθώς στηρίζονταν στην μηδενικού κόστους εργασία.
Παρενθετικά θα σας επισημάνω το γεγονός, ότι η οικονομική αυτοκρατορία των SS, που στηριζόταν και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, αριθμούσε 500 θυγατρικές οι οποίες ειδικεύονταν σε ένα ευρύ φάσμα επιχειρήσεων, όπως την εκμετάλλευση του μεταλλικού νερού Apollinaris, το οποίο σήμερα ανήκει στην Coca Cola, την παραγωγή πορσελάνης Porzellan Manufaktur Allach, την προμήθεια και την κατασκευή οικοδομικών υλικών DEST κ.α. Όλες αυτές οι επιχειρήσεις λειτουργούσαν κάτω από την ομπρέλα του ομίλου SS-Wirtschafts-und Verwaltungshauptamt.
Αντιλαμβάνεστε βέβαια πόσο τεράστια διαχειριστικά προβλήματα είχαν να διαχειριστούν οι άριστοι με το αγνό άριο αίμα: από τον ορθολογισμό  της παραγωγής  στα στρατόπεδα ώστε  να ανταποκρίνεται  σε ένα ευρύ φάσμα αναγκών του Ράιχ, ως την ενημέρωση των λογιστικών βιβλίων∙ από τη διασφάλιση επαρκών θερμίδων στους σκλάβους ώστε να παράγουν εργασία, ως την εξόντωση των μη παραγωγικών «ανθρώπινων ζώων»∙ από την τιμολόγηση και πώληση παραγωγικών γυναικών και ανδρών στην Bayer, στην Heinkel, στην Junkers στην Messerschmitt, στον όμιλο Friedrich Krupp AG (η σημερινή ThyssenKrupp AG), στις αυτοκινητοβιομηχανίες BMW,  Audi, και Daimler-Benz,  στην εταιρεία τσιμέντου Goleszow, στην εταιρεία ηλεκτρομηχανολογίας Siemens-Schuckertwerke κ.α, ως την ποιότητα των παραγόμενων ειδών με τα οποία εφοδιαζόταν κυρίως η Βέρμαχτ∙ από τη διαχείριση των τιμαλφή των ανθρώπινων ζώων όπως τα χρυσά ρολόγια, τα δαχτυλίδια, ακόμη και τα χρυσά τους δόντια, ως τις διαπραγματεύσεις με τις Ελβετικές τράπεζες που ήταν οι τελικοί αποδέκτες του χρυσού.*
Γίνεται, επομένως, κατανοητό πως τα SS είχαν μεταβληθεί σε ένα παράλληλο κράτος με ιεραρχία, στρατιωτικό, πολιτικό, οικονομικό και διοικητικό τομέα και μάλιστα με ειδικές αρμοδιότητες. Είχαν δικό τους νομικό σύστημα και το προσωπικό τους, άνδρες και γυναίκες, υπαγόταν στη δικαιοδοσία ειδικών δικαστηρίων! Και ναι! Οι γυναίκες έπαιξαν σημαντικό ρόλο στα SS, καθώς τοποθετούνταν σε θέσεις διοίκησης με πρωτοφανή εξουσία. Γυναίκες διοικητές και φύλακες σε στρατόπεδα και φυλακές,  ως αυτόκλητοι φορείς υπέρτατης εξουσίας, άσκησαν πρωτοφανή βία σε αυτούς που ανακηρύσσονταν υπάνθρωποι!*
***
Μέσα σε όλα αυτά, τα ένοπλα τμήματα των SS τα Waffen-SS, μέχρι που ξεκίνησε ο φασιστικός Πόλεμος στην Ευρώπη, αριθμούσαν μόλις 23.000 άνδρες. Όσο και αν φανεί παράξενο, η μαζική στελέχωση ξεκίνησε μετά την κατάκτηση της Γαλλίας. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός, ότι σε ολόκληρη την Γαλλία κατεχόμενη και μη οι Γερμανοί διατήρησαν λιγότερους από 1500 αξιωματικούς*. Η γερμανική κυριαρχία στηρίχτηκε στην πρόθυμη συνεργασία της άρχουσας τάξης, του διοικητικού συστήματος της χώρας, μα και στην μεγάλη πλειονότητα των Γάλλων που παρέμεινε νομοταγής στις διαταγές των φασιστών! Αμέσως πλήθος εθελοντών κατατάχθηκε στην  Légion des Volontaires Français contre le Bolchévisme, δηλαδή στην «Λεγεώνα των Γάλλων εθελοντών κατά του μπολσεβικισμού». Η λεγεώνα ονομάστηκε λίγο αργότερα σε 33 Waffen-Grenadier-Division der SS “Charlemagne”,  δηλαδή στην 33η Μεραρχία Γρεναδιέρων SS “Καρλομάγνος” με δύναμη  11.000  άνδρες! Ήταν η τελευταία μονάδα των SS που υπερασπίστηκε το καταφύγιο του Χίτλερ. Και ήταν Γάλλοι!  Ειρωνεία ε; Μόλις 60 άτομα γλύτωσαν…
Άλλες δύο δεξαμενές στρατολόγησης στα Waffen-SS ήταν: α) οι Volksdeutsche, δηλαδή οι γερμανικής καταγωγής πληθυσμοί που ζούσαν στην κεντρική, την ανατολική Ευρώπη και στα βαλκάνια, και β) οι φυλετικά συγγενείς προς το Γερμανικό αίμα Νορβηγοί, Δανοί, Βέλγοι, και Ολλανδοί. Οι μαζικές προσχωρήσεις δημιούργησαν τις μεραρχίες SSQ Lanstorn Naterland, Langemarck, Wallonien Viking και Hitler Jugend.  Άλλωστε, στις χώρες αυτές ο αντισημιτισμός, ο ρατσισμός και ο υστερικός αντικομμουνισμός είχαν βρει αποδοχή σε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού. Όσο προχωράει ο πόλεμος και η Γερμανία δείχνει ανίκητη, τόσο μεγάλωνε η εισροή εθελοντών στα SS.Αυτοί οι εκατοντάδες χιλιάδες εθελοντές από «φυλετικά συγγενή κράτη» με την Γερμανία έδωσαν την δυνατότητα στα SS να αναπτυχθούν σε ένα κράτος εν κράτη σε όλη την Ευρώπη!*
Η αθρόα στρατολόγηση, όμως, εξαπλώθηκε ως τα Βαλκάνια. Χιλιάδες έτρεξαν στις πύλες των στρατολογικών γραφείων των SS. Πρώτοι-πρώτοι κατέφθασαν οι Κροάτες που συγκρότησαν τις μεραρχίες Handsar, Kama κ.α. Εδώ βέβαια υπήρχε μια ιδιαιτερότητα: αν και τα μέλη των SS έπρεπε να έχουν καθαρό τευτονικό αίμα, στο όνομα του αντικομμουνισμού και του αντισημιτισμού, δέχτηκαν σε αυτές τις μεραρχίες να στρατολογήσουν μουσουλμάνους από την Βοσνία-Ερζεγοβίνη, που ως γνωστόν, ήταν μέρος της Κροατίας.
Οι δυο αυτές μεραρχίες, μαζί με την μεραρχία των Αλβανών SS Skanderberg, αποτέλεσαν ένα ισχυρό στρατιωτικό σώμα για την αντιμετώπιση των κομμουνιστών στα Βαλκάνια, μα και τη βιτρίνα της ισλαμικής πολιτικής της Γερμανίας ως χειροπιαστό μήνυμα για τους Άραβες, οι οποίοι δεν είχαν σε υπόληψη την βρετανική αποικιοκρατία αλλά ούτε και τους Εβραίους.*
Τα Waffen-SS έφτασαν να διαθέτουν σχεδόν ένα εκατομμύριο ενόπλους που έδρασαν κυρίως στην ΕΣΣΔ. Εκεί δημιουργήθηκε η μεραρχία  Waffen SS Galizien, η οποία στελεχώθηκε από Ουκρανούς φασίστες και η  Freiwillingen, η οποία στελεχώθηκε από Λετονούς. Όλοι αυτοί εμπλέκονται στην αταβιστική μέθοδο μαζικής θανάτωσης στην Ανατολική Ευρώπη και την ΕΣΣΔ με πογκρόμ, σφαγές, εκτελέσεις ακόμα και γυναικόπαιδων μπροστά σε λάκκους που τα ίδια τα θύματα είχαν ανοίξει, αλλά και κάθε άλλη μορφή σαδιστικής θανάτωσης, που δεν μπορεί να συλλάβει ούτε ο πιο ευφάνταστος σκηνοθέτης ταινιών τρόμου!   
Την τρομακτική σκληρότητα και την βιομηχανοποιημένη βία των SS και των ντόπιων συνεργατών τους, την γνώρισε στο πετσί του και ο Ελληνικός λαός. Ποιος αλήθεια μπορεί να ξεχάσει τις σφαγές αμάχων, γυναικών και παιδιών στα Καλάβρυτα, στην Κλεισούρα, στο Δίστομο, στην Βιάννο, στην Κάνδανο, στην Καισαριανή;
Και όλα αυτά τα φοβερά συνέβησαν σύμφωνα με  τις διαταγές ενός προηγμένου πολιτιστικά και πνευματικά κράτους και από τα μέλη ενός λαού που αυτοανακηρύχθηκε ως ο σωτήρας  της άριας φυλής που κινδυνεύει από τον διεθνή εβραϊσμό και τον μπολσεβικισμό που ευθύνεται για όλα τα προβλήματα…
Σήμερα;
Σήμερα το χθες προβάλλεται επικίνδυνα στο τώρα.
Στην Ευρώπη της φτώχειας και της ανέχειας, ο εθνικισμός και ο φασισμός  έχουν ούριο αέρα στα πανιά τους. Τα σημεία αναφοράς των λαών είναι  θολά στη σημερινή πολιτική συγκυρία της καπιταλιστικής κρίσης. Υπάρχει ιδεολογική σύγχυση. Τι είναι αριστερά, τι δεξιά και τι εθνικισμός –φασισμός; Εδώ εμφανίζεται ο σύγχρονος φασισμός με ένα πρόσωπο ανώτερο των ιδεολογικών διαχωριστικών γραμμών. Στην θεματική του ταυτότητα έχει εντάξει την εθνική ενότητα, την εθνική κυριαρχία και τον πατριωτισμό, την δαιμονοποίηση της πολυπολιτισμικής κοινωνίας και την πολιτιστική παρακμή της Ευρώπης λόγω της μετανάστευσης.
Όμως και οι συνωμοσίες  βρίσκονται σε συντονισμό με τον ιερό εθνικό αγώνα για την σημαία. Διότι οι « Εβραίοι »  είναι από τη φύση τους ξένοι προς την έννοια του έθνους και επιπλέον ειδικεύονται στη συσσώρευση κεφαλαίου. Οι τράπεζες είναι εβραϊκές, ο Τύπος είναι εβραϊκός, οι καταστροφείς της εθνικής ενότητας είναι οι Εβραίοι…Να δείτε τον Τζωρτζ Σόρος που επιβουλεύεται το ελληνικό έθνος υπέρ των Σλάβων…Εβραίος είναι!*
Σήμερα λοιπόν, που ο φασισμός έχει αρχίσει να προβάλλεται επικίνδυνα στην Ευρώπη και που η πλειονότητα του κόσμου δεν διαθέτει προσωπικές μνήμες και έχει αμυδρές γνώσεις για τον ναζισμό, τον πόλεμο, τις  βιομηχανικές σφαγές, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, επιβάλλεται να εντοπίζουμε αυτά τα γεγονότα και να μην τα αφήσουμε να εκτοπίζονται στο περιθώριο.
Και επειδή στην αρθογραφία υπάρχει περιορισμός χώρου ψάξτε…
Είναι αναγκαίο να δημιουργήσετε το δικό σας ερμηνευτικό πλαίσιο.
***
1* Κωστας Λουλουδακης: Ξεχάστε τον Αδόλφο Χίτλερ http://www.nostimonimar.gr/xechaste-ton-adolfo-chitler/ Αφέθηκα να παρασυρθώ http://www.nostimonimar.gr/afethika-na-parasyrtho/
2* Recht und Justiz im »Dritten Reich«: Herausgegeben von Ralf Dreier und Wolfgang Sellert. Βλέπε και Ian Kershaw Χίτλερ 1889-1936  σελ  201 Eκδόσεις scripta.
3* Διαβάστε περισσότερα: Schönerer, Lueger, and Hitler: The Politics of the Vienna Years, 1907-1913 http://www.academia.edu/6573765/Sch%C3%B6nerer_Lueger_and_Hitler_The_Politics_of_the_Vienna_Years_1907-1913
4*Ερικ Λάρσον Στον Κήπο με τα Θηρία Εκδόσεις Μεταίχμιο 
5* Θεοφάνης Γ. Γραμμένος:  Το Κράτος των SS  Ε Ιστορικά
6* Manfrend Messerschmidt:Ιδεολογική Διάβρωση 1933-1945 Ε Ιστορικά 
7* Gordon Williamson: The SS: Hitler’s Instrument of Terror
8* Κώστας Λουλουδάκης: Η Ευρεσιτεχνία των «Λουτρών» Ημεροδρόμοςhttps://www.imerodromos.gr/i-evresitechnia-ton-loutron-tou-kosta-louloudaki/
9*Wendy Lower : Οι Μαινάδες του Χίτλερ Εκδόσεις Μεταίχμιο
10*Laurence Rees: Άουσβιτς Εκδοσεις Πατάκη
11*Βουλη ντοκιμαντέρ: Τα SS: Το σύμβολο του Θανάτου (Die SS: Die waffen – SS)https://www.youtube.com/watch?v=gjRcXXZTKzo&has_verified=1
12* Γιώργος Μαργαρίτης: Τα πολύγλωσσα SS Ε Ιστορικά.
13* monde-diplomatique: Το ιδεολογικό κουβάρι της Ακροδεξιάς 9 Νοεμβρίου 2013

ΟΙ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΓΙΑΤΡΟΙ ΣΕ ΕΝΗΜΕΡΩΝΟΥΝ:


ΕΚΛΟΓΕΣ ΕΙΝΑΠ
«Ψήφο στη ΔΗΠΑΚ για μαχητική ένωση γιατρών, στήριγμα στον αγώνα και τη διεκδίκηση»


«Κόντρα στο ρεαλισμό της απάθειας και της υποταγής» και «μαζί στο δρόμο της ανατροπής» να ενισχύσουν τη ΔΗΠΑΚ στις εκλογές της ΕΙΝΑΠ στις 26 Φλεβάρη καλεί τους γιατρούς η παράταξη. 
Για να πάψει η ΕΙΝΑΠ να είναι «παραμάγαζο της αντιλαϊκής πολιτικής» και να γίνει «μαχητική ένωση γιατρών, στήριγμα στον αγώνα και τη διεκδίκηση».

Στην ανακοίνωσή της ενόψει εκλογών αναφέρει τα εξής:

«Aπευθύνουμε κάλεσμα συμπόρευσης στην κάλπη και τους αγώνες σε σένα που:
Δεν συμβιβάζεσαι με τη σημερινή άθλια πραγματικότητα στο χώρο της υγείας. Mε τις χιλιάδες ελλείψεις σε γιατρούς και σε προσωπικό όλων των ειδικοτήτων, με την εντατικοποίηση, την υποβάθμιση των συνθηκών περίθαλψης και νοσηλείας των ασθενών.
Δεν ανέχεσαι, το 2019, να χάνονται ανθρώπινες ζωές επειδή δεν βρίσκεται κρεβάτι ΜΕΘ. Είδες τα τραγικά προβλήματα των δομών υγείας με τις πρόσφατες πυρκαγιές στο Μάτι και τις πλημμύρες στη Μάνδρα.
Δεν μπορείς να κάθεσαι με σταυρωμένα τα χέρια, βλέποντας να χάνεται πολύτιμος χρόνος, σε βάρος της έγκαιρης διάγνωσης και θεραπείας των ασθενών σου, λόγω της μακροχρόνιας αναμονής για ιατρικές εξετάσεις και χειρουργεία.
Εξοργίζεσαι όταν η κυβέρνηση, για να μην δώσει το σύνολο των αναδρομικών και να μην επαναφέρει τους μισθούς μας στα επίπεδα του 2012, καλλιεργεί τον κοινωνικό αυτοματισμό και πουλάει κοινωνική ευαισθησία ότι δήθεν "κόπτεται" για τους συνταξιούχους και την ίδια στιγμή, κόβει σε αυτούς που παίρνουν συντάξεις πείνας το επίδομα για την αγορά φαρμάκων.
Αγανακτείς ακούγοντας την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να επιστρατεύει όλη την άθλια μνημονιακή επιχειρηματολογία και το χυδαίο εκβιασμό, που είχαν χρησιμοποιήσει και οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, για να μην δώσει αναδρομικά τα δώρα γιατί δήθεν "θα διαταραχθεί η δημοσιονομική ισορροπία", την ώρα που μειώνουν τη φορολογία κατά 4% των επιχειρηματικών κερδών, που δίνουν 4,2 δισ. κάθε χρόνο για τις δολοφονικές μηχανές του ΝΑΤΟ.

Κόντρα στο ρεαλισμό της υποταγής

"Ρεαλισμός" και "κανονικότητα" για την κυβέρνηση σημαίνει:
- Νέα μείωση κατά 65 εκατ. στην κρατική χρηματοδότηση για τα νοσοκομεία, που έρχεται να προστεθεί στους πετσοκομμένους κρατικούς προϋπολογισμούς των προηγούμενων ετών.
- Νοσοκομεία και Κέντρα Υγείας που θα "αυξάνουν" τη χρηματοδότησή τους κάνοντας μπίζνες πουλώντας τις υπηρεσίες τους στα λεηλατημένα από το κράτος και τους επιχειρηματίες ασφαλιστικά ταμεία ή θα βγαίνουν στη γύρα της ζητιανιάς και θα στηρίζονται στις χορηγίες των "φιλάνθρωπων" εφοπλιστών.
- Μία πρόσληψη για κάθε μία συνταξιοδότηση, δηλαδή διατήρηση των χιλιάδων κενών που υπάρχουν στις δημόσιες μονάδες υγείας.
- Υποκατάσταση ολοένα και μεγαλύτερου μέρους του μόνιμου προσωπικού με επικουρικούς και με μπλοκάκι παροχής υπηρεσιών που θα πληρώνονται από τα -"ίδια"- έσοδα των δημόσιων μονάδων υγείας.
- Διαιώνιση της εργασιακής ομηρίας και ανασφάλειας των συναδέλφων μας επικουρικών.
- Ειδικευόμενοι να εφημερεύουν χωρίς ειδικευμένους, ο γενικός χειρουργός να κάνει τον ωτορινολαρυγγολόγο, ο πλαστικός χειρουργός τον γυναικολόγο και τον ορθοπεδικό και πάει λέγοντας. Όπως στον "Ερυθρό Σταυρό", στο Θριάσιο, στον "Άγιο Σάββα" και αλλού. Να περιπλανιόμαστε από τμήμα σε τμήμα και από κλινική σε κλινική για να μπαλώνουμε τρύπες.
- Να δουλεύουμε και να εφημερεύουμε μέχρι τα 67.
- Σμπαράλιασμα κάθε κανονικότητας στο ωράριο, κατάργηση του σταθερού χρόνου εργασίας.
Αυτή είναι η κανονικότητα που μας εγγυώνται. Γιατί τα δικαιώματα των γιατρών, οι ανάγκες των ασθενώνείναι κόστος για το κεφάλαιο και το κράτος του που πρέπει να "εξορθολογιστεί".

Αυτό είναι "το όραμα" και της σημερινής κυβέρνησης και των προκατόχων της. Δημόσια νοσοκομεία - ΑΕ μετους ιδιώτες να αλωνίζουν και τους επιχειρηματικούς ομίλους να κάνουν χρυσοφόρες επενδύσεις στο χώροτης Υγείας.

Η επόμενη μέρα περιλαμβάνει όλο το αντεργατικό πλαίσιο που συνεχώς ενισχύεται, εκατοντάδες μνημονιακούς εφαρμοστικούς νόμους, τα μνημόνια διαρκείας της ΕΕ, τα δισεκατομμύρια ματωμένων πλεονασμάτων μέχρι το 2060 για να εξασφαλίζεται η κερδοφορία των μεγαλοεπιχειρηματιών.

Αυτή η ανάπτυξη που ευαγγελίζονται κυβέρνηση, αντιπολίτευση, όλα τα αστικά κόμματα και αποκόμματα, έως τους φασίστες δολοφόνους υπόδικους νεοναζί της Χρυσής Αυγής, είναι "κόλαση" για το λαό, "παράδεισος" για τα κέρδη των λίγων.

Για τα συμφέροντά τους μετατρέπουν τη χώρα μας σε ένα απέραντο ΝΑΤΟικό ορμητήριο θανάτου, μαγνήτη επιθέσεων, βυθίζουν το λαό μας σε επικίνδυνους ιμπεριαλιστικούς - πολεμικούς σχεδιασμούς.

Ανάπτυξη που να εξασφαλίζει και τα συμφέροντα των επιχειρηματιών και τα δικαιώματά μας δεν μπορεί να υπάρξει. Είναι εξίσωση αδύνατη.

Μαζί στο δρόμο της ανατροπής. Μας θέλουν στη γωνία, να αναζητούμε μεσσίες, εργολάβους λύσεων, εθισμένους στη λογική του μικρότερου κακού, υποταγμένους στο ρεαλισμό του εφικτού που παραπέμπει στη "Δευτέρα Παρουσία" την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών μας.

Βάζουμε στο επίκεντρο τις δικές μας ανάγκες, βάζουμε στόχο τον πραγματικό ένοχο που μπαίνει εμπόδιο στην ικανοποίησή τους.
Σήμερα υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις να ανακτήσουμε τις απώλειες που είχαμε, να ζούμε με αξιοπρέπεια, να έχουμε ανθρώπινα ωράρια. Να απολαμβάνει ο λαός σύγχρονες υψηλού επιπέδου υπηρεσίες υγείας απολύτως δωρεάν.

Θέλουν να μας χειραγωγήσουν να ασκούμε ιατρική με το κριτήριο του κόστους - οφέλους, μας απαξιώνουν ως επιστήμονες.
Ορθώνουμε το ανάστημά μας. Έχουμε χρέος απέναντι στον εαυτό μας, ως γιατροί απέναντι στους ασθενείς μας.
Ο μαχητικός, αποφασιστικός αγώνας, η συλλογική διεκδίκηση και δράση, σε ρήξη και σύγκρουση με τηνπολιτική που συνθλίβει τα δικαιώματά μας είναι τα δικά μας όπλα.

Σε αυτήν την κατεύθυνση οι δυνάμεις της ΔΗΠΑΚ, οι συνδικαλιστές που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, δώσαμε τον καλύτερό μας εαυτό.
Ανεξάρτητα από επιμέρους διαφωνίες, αναγνωρίζεις τη συνέπεια, την αταλάντευτη στάση μας, την αγωνιστικότητά μας.
Ήμασταν εκεί, σε κάθε διεκδίκηση του κλάδου αλλά και των ασθενών. Παρεμβαίνοντας και αναδεικνύοντας κάθε μικρό ή μεγάλο πρόβλημα, σε κοινή δράση με τους υπόλοιπους συναδέλφους υγειονομικούς, τα εργατικά Σωματεία, τους μαζικούς φορείς.

Είχαμε καθοριστική συμβολή στον αγωνιστικό προσανατολισμό της Ομοσπονδίας, η οποία έπαψε να είναι σκονισμένο έπιπλο του υπουργείου Υγείας.
Τιμήσαμε την ψήφο των συναδέλφων από τη θέση που μας εμπιστεύτηκαν στην ΕΙΝΑΠ και στην ΟΕΝΓΕ.

Πρωτοστατήσαμε στην οργάνωση του αγώνα:
Για το ιατρικό μισθολόγιο, με συνεχείς κινητοποιήσεις και παρεμβάσεις στο υπουργείο αλλά και με μια τεράστια σε όγκο και απαιτήσεις δικαστική διεκδίκηση. Αυτός ο αγώνας ανάγκασε την κυβέρνηση να δώσει ένα εφάπαξ ποσό, τμήμα των αναδρομικών που μας οφείλονται.
Για τα δικαιώματα των συναδέλφων μας επικουρικών, για το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή δουλειά, για να μπει τέλος στην εργασιακή ομηρία, για την καταβολή των δεδουλευμένων τους (μισθό και εφημερίες). Κάτω από την πίεση των κινητοποιήσεών μας οι συνάδελφοι, που στηρίζουν χρόνια τα νοσοκομεία, δεν απολύθηκαν.
Για τα προβλήματα των συναδέλφων ειδικευόμενων γιατρών, που τρέχουν από το πρωί ως το βράδυ για τη "λάντζα" σε βάρος της εκπαίδευσής τους. Σπάσαμε τον τσαμπουκά σε Διοικήσεις και διευθύνσεις που θέλουν να κόψουν ό,τι έχει απομείνει που να θυμίζει τη λέξη "δικαίωμα". Αντιπαλέψαμε τις αντιδραστικές αλλαγές που προωθούνται στην Ιατρική Ειδικότητα.
Για αύξηση της χρηματοδότησης από τον κρατικό προϋπολογισμό, για μαζικές προσλήψεις μόνιμων γιατρών στο ύψος των σύγχρονων, διευρυνόμενων αναγκών.
Ενάντια στον επαίσχυντο νόμο που ελαστικοποιεί το ωράριο και απορρυθμίζει τις ζωές μας.
Ενάντια στο αντιασφαλιστικό έκτρωμα του Κατρούγκαλου και το πετσόκομμα των συντάξεων.
Θέλεις την ΕΙΝΑΠ παραμάγαζο της αντιλαϊκής πολιτικής ή μαχητική ένωση γιατρών, στήριγμα στον αγώνα και τη διεκδίκηση;
Γκρέμισε τη σημερινή πλειοψηφία της ΔΗΚΝΙ στην ΕΙΝΑΠ, την παράταξη της ΝΔ που μαζί με τις δυνάμεις της Δημοκρατικής Συμπαράταξης (ΚΙΝΑΛ - ΠΑΣΟΚ):
Στηρίζουν την πολιτική της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ στην Υγεία, που όταν ήταν κυβέρνηση έκλεισαν νοσοκομεία και διέλυσαν δομές Υγείας και τώρα έχουν το θράσος να εμφανίζονται στα νοσοκομεία και να κάνουν παροχολογία με ψίχουλα.
Έκαναν ό,τι μπορούσαν για να μην "κουνηθεί φύλλο" στα νοσοκομεία. Όσες φορές αναγκάζονταν να συμφωνήσουν στην προκήρυξη κινητοποιήσεων, δεν συμμετείχαν ούτε καν οι εκλεγμένοι τους!

Τα προηγούμενα χρόνια στην Ομοσπονδία δεν εμφανίστηκαν πουθενά. Ούτε καν στις συνεδριάσεις των Διοικητικών Συμβουλίων.

Δώσε απάντηση στο χυδαίο κυβερνητικό συνδικαλισμό της συκοφαντίας και της ψευτιάς, στην παράταξη του ΜΕΤΩΠΟΥ (ΣΥΡΙΖΑ).
Αντί να τα βάζουν με την κυβέρνηση και τις Διοικήσεις των νοσοκομείων, εκτόξευαν λάσπη ενάντια σε όποιον όρθωνε το ανάστημά του.

Έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να "πνίξουν" κάθε αγωνιστικό σκίρτημα. Στις κινητοποιήσεις για την πληρωμή των δεδουλευμένων εκατοντάδων συναδέλφων επικουρικών, που ήταν απλήρωτοι για μήνες και κινδύνευαν με απόλυση, αυτοί εγκαλούσαν όσους αγωνίζονται γιατί δήθεν ξεσηκώνονται για "ανύπαρκτα ζητήματα". Απύθμενο θράσος! Έφτασαν στο σημείο να λένε ότι οι επικουρικοί είναι προνομιούχοι.

Οι πολύτιμες υπηρεσίες τους στην κυβέρνηση εξαργυρώθηκαν με καρέκλες. Τα "πρωτοπαλίκαρα" του ΣΥΡΙΖΑ στο κίνημα έγιναν σύμβουλοι στα υπουργεία, γενικοί γραμματείς και φαρισαίοι, διοικητές ΥΠΕ και νοσοκομείων που τρομοκρατούν συναδέλφους και μοιράζουν "εντέλλεσθε". Ο εκλεγμένος του Μετώπου στο ΔΣ της ΕΙΝΑΠ παραιτήθηκε στη μέση της θητείας του γιατί ανέλαβε υποδιοικητής της 2ης ΥΠΕ!
Ήρθε η ώρα να σπάσει το απόστημα του κυβερνητικού συνδικαλισμού!

ΔΗΚΝΙ - ΜΕΤΩΠΟ - Δημοκρατική Συμπαράταξη, παλιοί και νέοι κυβερνητικοί συνδικαλιστές, πότε δυο - δυο, πότε όλοι μαζί βάζουν πλάτη στην αντιλαϊκή πολιτική στο χώρο της Υγείας που τσακίζει δικαιώματα γιατρών και ασθενών.

Καμία εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του Ενωτικού Κινήματος για την Ανατροπή (ΑΝΤΑΡΣΥΑ - ΛΑΕ).
Καλλιεργούσαν ή όχι αυταπάτες για το ρόλο της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ; Στήριξαν ή όχι τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξαπάτηση με το "ΟΧΙ" στο δημοψήφισμα;

Μνημείο "τρικυμίας" ήταν η στάση τους σε διάφορες κινητοποιήσεις. Στην απεργία στις 30 Μάη είχε άλλη γραμμή το ΝΥΣΤΕΡΙ, άλλη το ΜΕΤΑ, άλλη η ΑΡΣΙ. Τρεις με τέσσερις διαφορετικές γραμμές, από ανοιχτή υπονόμευση της απεργίας ως το ξέπλυμα των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ. Άλλοτε εναντίον των "πουλημένων" άλλοτε κολαούζοι της ΑΔΕΔΥ και εξαπτέρυγα της πλειοψηφίας της ΠΟΕΔΗΝ.
Διαφωνούν με τη μονιμοποίηση των επικουρικών γιατρών χωρίς όρους και προϋποθέσεις.
Δεν μπορούν και δεν θέλουν να οδηγήσουν την ΕΙΝΑΠ και την ΟΕΝΓΕ σε γραμμή ρήξης.

Οι δήθεν ανεξάρτητες παρατάξεις που υπάρχουν (ΑΙΚ και ΑΙΣ):
Καλλιεργούν το συντεχνιασμό. Τι άλλο είναι να κατεβαίνει ψηφοδέλτιο από ένα μόνο νοσοκομείο στις εκλογές των νοσοκομειακών γιατρών όλης της Αθήνας και του Πειραιά;
Έχει κανείς την αυταπάτη ότι θα βρεθούν λύσεις μόνο για ένα νοσοκομείο την ώρα που θα βουλιάζουν όλα τα νοσοκομεία;
Έβγαλαν έστω μία ανακοίνωση για τις θέσεις τους; Αμφισβητούν την επιχειρηματική δράση στην υγεία; Τι έκαναν για τις απλήρωτες εφημερίες, τις περικοπές στους μισθούς, το αντιασφαλιστικό έκτρωμα;

Σε καλούμε να συμπορευτείς μαζί μας στα αγωνιστικά ψηφοδέλτια της ΔΗΠΑΚ ,στο δρόμο του αγώνα και της ανατροπής, για τη ζωή που μας αξίζει, για να πάψει η υγεία του λαού να είναι εμπόρευμα αλλά κατοχυρωμένο κοινωνικό αγαθό.
Εδώ βρίσκεται η ελπίδα, η προοπτική, η διέξοδος για τον ειδικευόμενο γιατρό, τον ειδικευμένο γιατρό που θέλει να ζει αξιοπρεπώς χωρίς φακελάκια και εξαρτήσεις.

Απαιτούμε - διεκδικούμε:
Υπογραφή νέας κλαδικής συμφωνίας. Άμεση επαναφορά των μισθών μας στα επίπεδα του 2012. Καταβολή όλων των αναδρομικών. Επαναφορά των δώρων Χριστουγέννων, Πάσχα και του επιδόματος άδειας.
Ενιαίο, καθολικό, αποκλειστικά δημόσιο και δωρεάν σύστημα Υγείας - Πρόνοιας με αποκλειστική χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό. Κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δραστηριότητας στην Υγεία, την Πρόνοια, το Φάρμακο.
Μαζικές προσλήψεις προσωπικού μόνιμου πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης. Κατάργηση των ελαστικών εργασιακών σχέσεων ομηρίας και ανακύκλωσης της ανεργίας. Άμεση μονιμοποίηση όλων των επικουρικών και συμβασιούχων χωρίς όρους και προϋποθέσεις.
Κατάργηση του εκτρώματος που διευθετεί τον εργάσιμο χρόνο στη βάση των ευρωπαϊκών οδηγιών. Σταθερός ημερήσιος εργάσιμος χρόνος. 5ήμερο - 6ωρο - 30ωρο με μία εφημερία την εβδομάδα και ρεπό την επόμενη μέρα.
Όχι στις εξετάσεις και σε κάθε είδος φραγμών στην έναρξη και κατά τη διάρκεια της ειδικότητας. Αποκλειστική κρατική ευθύνη και χρηματοδότηση για δωρεάν εκπαίδευση, επιμόρφωση όλων των γιατρών, παροχή συγγραμμάτων και συμμετοχή σε επιστημονικά συνέδρια.
Ο χρόνος αναμονής για την ειδικότητα να είναι συντάξιμος, με πλήρη ασφαλιστική κάλυψη και επιδότηση στο 80% του βασικού μισθού.
Κατάργηση του νόμου-λαιμητόμου του Κατρούγκαλου και όλων των αντιασφαλιστικών νόμων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Κοινωνική ασφάλιση για όλους, δημόσια και υποχρεωτική. Ένταξη των γιατρών στα ΒΑΕ. Μέτρα για την Υγεία και ασφάλεια.

Στις 26 Φεβρουαρίου ψηφίζουμε ΔΗΠΑΚ!

Δυναμώνουμε τη φωνή μας σε ΕΙΝΑΠ και ΟΕΝΓΕ!».