Συνολικές προβολές σελίδας

Translate

17 Απριλίου, 2021

Μαθαίνοντας Για την Επανάσταση του "21.

 


Στην αρχή της ομιλίας της, η Ελένη Μπέλλου αναφέρθηκε στην προσπάθεια που βρίσκεται σε εξέλιξη, με αφορμή την έκδοση για τα 200 χρόνια από την Επανάσταση του 1821, «για μια πιο συστηματική γνωριμία των φοιτητών - φοιτητριών της ΚΝΕ με τη διαλεκτική - υλιστική έρευνα και ερμηνεία της ιστορίας της κοινωνικής εξέλιξης στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, παγκόσμια και σε διάφορες περιόδους, εποχές της, κι όχι μόνο στη χαρακτηριζόμενη ως Νεότερη Ιστορία». Σ' αυτήν την κατεύθυνση, με τη βοήθεια των καθοδηγητικών οργάνων του Κόμματος και της ΚΝΕ, «το Τμήμα Ιστορίας της ΚΕ έχει ήδη αποκτήσει άμεσους δεσμούς επικοινωνίας με μέλη της ΚΝΕ και του Κόμματος σε Τμήματα Ιστορίας Φιλοσοφικών/Φιλολογικών Σχολών ή και άλλων Σχολών Κοινωνικών Επιστημών των Πανεπιστημιακών Ιδρυμάτων», ενώ «διαθέτει και ένα σημαντικό αριθμό συνεργατών, κατανεμημένων σε Ομάδες Εργασίας θεματικά και χρονολογικά προσδιορισμένες».

Η Επανάσταση του 1821 ήταν αστική εθνοαπελευθερωτική επανάσταση

Οπως ήδη γνωρίζετε, διαβάζοντας το βιβλίο ή τουλάχιστον τη Διακήρυξη της ΚΕ, την αρθρογραφία του «Ριζοσπάστη», η Επανάσταση του 1821 ήταν μια αστική εθνοαπελευθερωτική επανάσταση στο μετέπειτα ελλαδικό χώρο που πραγματοποιήθηκε στην εποχή των αστικών επαναστάσεων στην Ευρώπη, στην αμερικανική ήπειρο, δηλαδή ήταν σχεδιασμένη ένοπλη εξέγερση με ηγετική δύναμη την αστική τάξη, με σκοπό την ανατροπή της τότε υφιστάμενης εξουσίας - της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας φεουδαρχικού χαρακτήρα.

Είχε στόχο να κατακτήσει την εξουσία με σκοπό να θεμελιώσει και ν' αναπτύξει το νέο τρόπο παραγωγής, τον καπιταλιστικό. Ηταν σχεδιασμένη ένοπλη εξέγερση που θα έφερνε ανατροπή ως προς τον παλιό, κυρίαρχο ακόμα, τρόπο παραγωγής, δηλαδή στόχευε στην κατάργηση των κύριων παλιών σχέσεων ιδιοκτησίας στη γη ως μέσο παραγωγής και της εξάρτησης του αγρότη με πιο εμφανή δουλοπαροικική σχέση ή πιο εγχρήματη - φορολογική. Στόχευε επίσης στην ανατροπή των παλιών νομικών - πολιτικών - πολιτιστικών δομών και σχέσεων, που ως παρωχημένες δεν δυσκόλευαν μόνο την ανερχόμενη αστική τάξη - των εφοπλιστών, εμπόρων-εξαγωγέων, των εργοστασιαρχών, έστω και με τη μορφή των μανιφακτούρων, των αστών διανοουμένων - αλλά δυσκόλευαν και τους αγρότες καλλιεργητές και κτηνοτρόφους, τους χειροτέχνες, τα πρώιμα τμήματα της εργατικής τάξης.


Μαζί, λοιπόν, με το εύρος των αστικών δυνάμεων συνυπήρχε και ένα πολύ μεγαλύτερο φάσμα αγροτικών - εργατικών δυνάμεων που είχε συμφέρον από την κατάργηση των οικονομικών και άλλων κοινωνικών και πολιτικών σχέσεων, εκείνων που δέσμευαν τον άμεσο παραγωγό και με σχέσεις φυσικού καταναγκασμού, καθώς και με σχέσεις θρησκευτικής και εθνοτικής υποτέλειας.

Η αστική τάξη, ως ηγέτιδα επαναστατική δύναμη, όφειλε να δώσει συνθήματα - στόχους συσπείρωσης, μαχητικοποίησης των καταπιεζόμενων λαϊκών δυνάμεων και τέτοια βέβαια ήταν τα εμβληματικά συνθήματα της αστικής Επανάστασης στη Γαλλία που είχε προηγηθεί, τα συνθήματα «Ελευθερία - Ισότητα - Αδελφότητα».

Η συμμετοχή των αγροτών στον ένοπλο επαναστατικό αγώνα ήταν αποφασιστική, αφού ως κοινωνική δύναμη αποτελούσαν τη συντριπτική πλειοψηφία εκείνη την εποχή.

Η αλήθεια είναι ότι στην Επανάσταση του 1821, συγκριτικά με άλλες αστικές επαναστάσεις, π.χ. τη Γαλλική, ήταν πολύ περιορισμένη η συμμετοχή των εργατών. Κυρίως συμμετείχαν οι ναύτες από τα νησιωτικά αστικά κέντρα, όπου είχε αναπτυχθεί ο ελληνόκτητος εμπορικός στόλος, αυτός που μετατράπηκε σε πολεμικό στόλο, ενώ η Επανάσταση του 1821 δεν μπόρεσε ν' αγκαλιάσει σημαντικά αστικά κέντρα του Ελληνισμού, όπως η Σμύρνη, η Αττάλεια, τα Γιάννενα, η Θεσσαλονίκη, όπου υπάρχει και εντονότερη η παρουσία του εργατικού στοιχείου.


Αυτό που θέλουμε να κρατήσουμε ως συμπέρασμα από την πείρα της Επανάστασης του 1821, μελετώντας την με τη διαλεκτική - υλιστική επιστημονική μεθοδολογία, είναι η απαίτηση ο ιστορικός ερευνητής να είναι προσηλωμένος στη διερεύνηση των τάξεων με γνώμονα τις σχέσεις ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, το ρόλο που αντικειμενικά διαδραματίζει αυτή η σχέση ιδιοκτησίας στον τρόπο οργάνωσης της παραγωγής, όλης της οικονομίας, στη διαμόρφωση της ιδεολογίας για την εκάστοτε κυρίαρχη τάξη. Δηλαδή ο ιστορικός να διερευνά την αντανάκλαση των σχέσεων ιδιοκτησίας στις ιδέες, στις νομικές - πολιτικές σχέσεις, στη διαμόρφωση οργάνων εξουσίας, στο χαρακτήρα του κράτους κι όχι στενά στη μορφή του. Γιατί, όπως έχετε ήδη διαπιστώσει, ένα ουσιαστικά φεουδαρχικό κράτος μπορεί να έχει μια πιο στενή ηγεμονική φεουδαρχική μορφή, ακόμα να έχει μια πιο συγκεντρωτική βασιλική, περισσότερο ή λιγότερο ισχυρή απέναντι στους ηγεμόνες - φεουδάρχες που συνενώνει ή και να έχει μια πιο οργανωμένη και ισχυρή αυτοκρατορική μορφή, όπως της Τσαρικής Αυτοκρατορίας και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Οχι, βέβαια, ότι κι αυτές οι μορφές δεν έχουν τη σημασία τους, δεν σχετίζονται με φάσεις εξέλιξης του φεουδαρχικού τρόπου παραγωγής, με ιδιαιτερότητες ως προς την ενσωμάτωση στοιχείων προηγούμενων μορφών κοινωνικής οργάνωσης. Παίζουν το ρόλο τους στο τι περιθώρια αφήνουν στην ύπαρξη ακόμα και ελεύθερων αγροτοπαραγωγών ή στην ανάπτυξη των πόλεων, στη διαμόρφωση και εξέλιξη του διοικητικού μηχανισμού - και του στρατιωτικού - στην οργάνωση και στο ρόλο των θρησκειών. Αλλά τίποτα απ' όλ' αυτά δεν μπορεί ν' αυτονομηθεί σε σχέση με το χαρακτήρα της εξουσίας που αναλογεί στην εκάστοτε οικονομικά κυρίαρχη τάξη. Δεν νοείται οικονομική κυριαρχία τάξης χωρίς να θεμελιώνεται και να προστατεύεται από το δικό της όργανο εξουσίας, το δικό της κράτος. Αλλά αυτή η δυναμική οικονομικής κυριαρχίας μιας τάξης είναι προϊόν ενός ιστορικά προσδιορισμένου επιπέδου ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων.

Αυτό βέβαια αφορά και την αστική τάξη, η γέννηση της οποίας μέσα στο πλαίσιο της κρίσης της φεουδαρχίας και αντικειμενικά υπονομεύοντας τις παρωχημένες πλέον φεουδαλικές σχέσεις, η δυναμική τάση της αστικής τάξης για οικονομική κυριαρχία της απαιτούσε την ανάπτυξη των αντίστοιχων ιδεών για την οργάνωση της κοινωνίας, εξ ου και ο αστικός Διαφωτισμός, η σύγκρουση με τη μεταφυσική και τον ανορθολογισμό, το θρησκευτικό μυστικισμό.

Ο αστικός εθνικισμός ήταν το ιδεολογικό υπόβαθρο για τη διαμόρφωση μιας ενιαίας αστικής αγοράς, της σύνδεσης πόλεων και χωριών σε μια εθνική οικονομία ενός ιστορικά προσδιορισμένου αστικού έθνους - κράτους.

Αυτό αφορά και την Επανάσταση του 1821 ως απαρχή συγκρότησης του ελληνικού αστικού κράτους. Κι όσες από τις σοβαρές προσπάθειες ιστορικών, χωρίς να αρνούνται τον αστικό χαρακτήρα του ελληνικού κράτους, ακόμα και στην πρώτη μορφή του, χωρίς ενίοτε να αρνούνται τον αστικό χαρακτήρα της Επανάστασης, όμως προβάλλουν ως κύριο τον εθνικό χαρακτήρα, στη βάση των ιδεών, τοποθετούν το ζήτημα με το κεφάλι κάτω, όπως είχε κάνει ο Χέγκελ με την ιδεαλιστική διαλεκτική.

Το γεγονός ότι χαρακτηρίζουμε την κοινωνική - πολιτική επανάσταση με αφετηρία τη δυναμική της τάξης στην παραγωγική διαδικασία, δεν σημαίνει ότι αδιαφορούμε για τις ιδέες και το σύνολο των κοινωνικών σχέσεων που αντιστοιχούν. Βέβαια, οι επαναστατικές ιδέες, αυτές που αιτιολογούν και τις νέες νομικές σχέσεις, τις νέες μορφές διοίκησης κ.λπ. μπορούν να προηγηθούν της επανάστασης, ίσα ίσα μπορούν να γίνουν δύναμη οργάνωσης της πολιτικής επανάστασης.

Αυτό έγινε στις αστικές επαναστάσεις του 18ου αιώνα, αλλά και στην Επανάσταση του 1821, έγινε και στις προλεταριακές επαναστάσεις του 20ού αιώνα.

Ο μαρξισμός συστηματοποίησε τη διαλεκτική υλιστική διερεύνηση της Ιστορίας, έδωσε στην ανθρώπινη γνώση την έννοια του κοινωνικού - οικονομικού σχηματισμού ως διαλεκτικής ενότητας μεταξύ της οικονομικής βάσης και του πολιτικού - νομικού - πολιτιστικού εποικοδομήματος που αντιστοιχεί σ' ένα ιστορικά δοσμένο επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, του ίδιου του ανθρώπου και των μέσων εργασίας του.

Στόχος της αστικής προσέγγισης είναι να γίνει μαζικά αποδεκτή η θέση για αέναη ηγετική θέση της αστικής τάξης στην κοινωνική πρόοδο

Οσο αναγκαίο είναι αντικειμενικά να προσδιορίζουμε σε κάθε κοινωνικο-οικονομικό σχηματισμό την κυρίαρχη τάξη και την άμεσα εκμεταλλευόμενη, δηλαδή τις δύο βασικές τάξεις σε σχέση με τον κυρίαρχο τρόπο παραγωγής, άλλο τόσο αναγκαίο είναι αντικειμενικά να προσδιορίζουμε και τις άλλες κοινωνικές ομάδες ή τάξεις που διαμορφώνονται ως φύτρα του νέου ή διακρίνονται ως κατάλοιπα του παλιού τρόπου παραγωγής.

Κι ακόμα περισσότερο, να μπορούμε να διακρίνουμε τη διαστρωμάτωση στο πλαίσιο μιας τάξης, παλιάς ή νέας, την εξέλιξη των τάξεων, επομένως και του κοινωνικού - πολιτικού ρόλου τους.

Οσον αφορά την Επανάσταση του 1821, ούτε την αστική τάξη μπορούμε να την αντιλαμβανόμαστε ως τη σημερινή τάξη των καπιταλιστών - παρόλο που υπάρχει ο πυρήνας της - ούτε τους κοτζαμπάσηδες μόνο ως κατώτερο τμήμα του φεουδαρχικού κρατικού μηχανισμού που δεν εμπλέκεται στις ανερχόμενες καπιταλιστικές σχέσεις.

Το πρώτο και κύριο συμπέρασμα που οφείλουμε να κρατήσουμε είναι ότι η Επανάσταση του 1821 στο μετέπειτα ελλαδικό χώρο, ως αστική, ήταν μια από τις πολλές επαναστάσεις που ξέσπασαν όχι μόνο στο χώρο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας αλλά σ' όλη την Ευρώπη, στην Αμερική, στην Ασία, αλλού λίγο ή αρκετά πιο πριν, αλλού λίγο ή αρκετά αργότερα.

Πρόκειται για αρκετά διευρυμένη ιστορική εποχή περάσματος από τον φεουδαρχικό κοινωνικοοικονομικό σχηματισμό στον ανερχόμενο καπιταλιστικό.

Κανένας ιστορικός που εργάζεται με στοιχειώδη επιστημονικότητα, σήμερα πλέον δεν μπορεί ν' αρνηθεί αυτήν την αλήθεια, που εν μέρει, με συνειδητά εισαγόμενες συγχύσεις και αντιφάσεις, διαχέεται και στην επίσημη αστική ιδεολογική - πολιτική προσέγγιση.

Βέβαια, οι απόψεις αστών πολιτικών, ενίοτε και ιστορικών, καλύπτουν όλο το φάσμα, χωρίς να υπάρχει απόλυτη ταύτιση σε σχέση με την κομματική ένταξη ή προτίμησή τους.

Ετσι θα βρούμε και τους ακραίους πλέον χαρακτηρισμούς της Επανάστασης του 1821 ως απελευθερωτικής ενός έθνους με ρίζα στο Βυζάντιο (ή και πιο πίσω) και ως χριστιανικής απελευθέρωσης από τον μουσουλμανικό ζυγό.

Ομως, ακόμα και προσεγγίσεις που δεν αμφισβητούν τον αστικό χαρακτήρα του 1821, εξαντλούν την όποια ταξική τους αναφορά στην αστική διανόηση, στους εμπόρους, άντε και στους αστούς εφοπλιστές, αποφεύγοντας να μιλήσουν για τάξη των καπιταλιστών και συνολικά για ανάπτυξη των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής.

Συνειδητά δίνουν έμφαση στο μικροαστικό χαρακτήρα των πρώιμων τμημάτων της αστικής τάξης κατά την ιστορική εποχή του περάσματος από τη φεουδαρχία στον καπιταλισμό. Αλλοτε πάλι υπερπροβάλλουν την πρόσδεση των προεστών με τον οθωμανικό μηχανισμό, αποσιωπούν την αστικοποίηση σημαντικού τμήματός τους, για να υποστηρίξουν ότι στην αρχική του περίοδο, την άμεσα μετεπαναστατική αλλά και αυτή του Καποδίστρια, ακόμα και του Οθωνα, το ελληνικό κράτος δεν ήταν αστικό, αλλά μια μορφή ημιφεουδαρχικού μορφώματος, έστω κι αν το Σύνταγμα κατοχύρωνε τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής.

Στόχος της αστικής προσέγγισης είναι να γίνει μαζικά αποδεκτή η θέση για αέναη ηγετική θέση της αστικής τάξης στην κοινωνική πρόοδο, επομένως και για αναγκαστική συμπόρευση των εργατικών και λαϊκών δυνάμεων με την αστική τάξη για όλα τα μεγάλα «εθνικά ζητήματα», από την αντιμετώπιση της πανδημίας Covid-19 έως και της σημερινής τουρκικής προκλητικότητας ή την ενσωμάτωση της πληροφορικής στη διοικητική οργάνωση.

Επιχείρησαν και επιχειρούν να συνδέσουν τα μηνύματα της Επανάστασης του 1821 με το μέλλον, να προβάλουν την «εθνική ενότητα ή συνοχή» για ένα «εθνικό όραμα» που συχνά το συνδέουν με την αναβάθμιση του ελληνικού αστικού κράτους στον περιφερειακό ή και διεθνή συσχετισμό μεταξύ των καπιταλιστικών κρατών. Επιδιώκουν να συνταιριάξουν τον εθνικισμό με το διεθνισμό - αλλιώς κοσμοπολιτισμό - του κεφαλαίου, χαρακτηριστικά αλληλένδετα αλλά και αλληλοσυγκρουόμενα μεταξύ τους. Γιατί βάση της διευρυμένης καπιταλιστικής αναπαραγωγής είναι ακόμα η εθνοκρατική της συγκρότηση για να υπηρετεί βέβαια την εξαγωγική τάση του κεφαλαίου με στόχο τη διευρυμένη αναπαραγωγή του.

Αυτή η σχέση εθνικισμού - κοσμοπολιτισμού αποτυπώθηκε στο πλαίσιο της Κρατικής Επιτροπής για το 1821, αλλά και σημειολογικά δόθηκε με την επιλογή της κας Γ. Αγγελοπούλου ως προέδρου της.

Εκφράστηκε και με την κρατική επιλογή καλέσματος άλλων κρατικών εκπροσώπων στις εορταστικές εκδηλώσεις της 25ης Μαρτίου.

Γιατί, όπως γνωρίζετε, δεν κλήθηκαν μόνο τα τότε ισχυρά κράτη της Ευρώπης - η Βρετανία, η Γαλλία και η Ρωσία που είχαν άμεση ανάμειξη - αλλά κλήθηκαν και οι ΗΠΑ, που εξακολουθούν και σήμερα να είναι ηγέτιδα δύναμη του ΝΑΤΟ.

Οσον αφορά τη σημερινή στρατηγική επιλογή της τάξης των καπιταλιστών στην Ελλάδα, οι ΗΠΑ εξακολουθούν να είναι ο κύριος στρατιωτικός - πολιτικός σύμμαχος του ελληνικού αστικού κράτους από την περίοδο του ΔΣΕ έως σήμερα. Και δεν είναι τυχαία αυτή η επιλογή, αφού οι ΗΠΑ παρέλαβαν τη σκυτάλη από το Ην. Βασίλειο στη με τα όπλα διάσωση της αστικής εξουσίας στην Ελλάδα, μετά τη λήξη του Β' Παγκόσμιου Πολέμου, ήταν ο σωτήρας της.

Εκφραση αυτής της επιλογής είναι και η σχετικά πρόσφατη αναβάθμιση της στρατιωτικής παρουσίας των ΗΠΑ σε βάσεις, διευκολύνσεις, ακόμα και σε πυρηνικά στην Ελλάδα, που υπηρετήθηκε τόσο από την κυβέρνηση του σοσιαλδημοκρατικού ΣΥΡΙΖΑ, όσο και από αυτήν της φιλελεύθερης ΝΔ.

Ο ελληνικός αστικός αγώνας του 1821 δεν παγιδεύτηκε από τον αντιδραστικό συσχετισμό

Κλείνοντας αυτήν την παρένθεση για τις ΗΠΑ και τη σύγχρονη σχέση τους με το ελληνικό αστικό κράτος, θα ήθελα να περάσω σ' ένα δεύτερο συμπέρασμα από τη μελέτη των κρατικών συμμαχιών και της σχέσης τους με το χαρακτήρα μιας επανάστασης, στην περίπτωσή μας του 1821, να σταθούμε στα όποια ταξικά διαφοροποιημένα μηνύματα μπορούν να προβληθούν στο παρόν και στο μέλλον. Γιατί βέβαια όχι μόνο διαφορετικά είναι τα συμφέροντα της τάξης των καπιταλιστών από τα εργατικά και λαϊκά συμφέροντα, αλλά βρίσκονται και σε διαρκή αντιπαλότητα.

Και το ζήτημα, ας πούμε, του διεθνούς συσχετισμού μεταξύ των υφιστάμενων κρατών σχετίζεται με τον χαρακτήρα της ιστορικής εποχής ως προς τα «όρια» ενός κοινωνικού - οικονομικού σχηματισμού και τη δυναμική ενός επόμενου. Δηλαδή, τον συσχετισμό μεταξύ των κρατών οφείλουμε να τον εκτιμάμε υπολογίζοντας και τον συσχετισμό της ταξικής πάλης.

Ο επαναστατικός ταξικός αγώνας οφείλει ν' αξιοποιεί τις αντιφάσεις, τα ρήγματα, τ' αδιέξοδα της προγενέστερης και ιστορικά παρωχημένης εξουσίας, αλλά όχι ν' αυτοκαθορίζεται απ' αυτά τα ρήγματα.

Η Ιστορία διδάσκει ότι σωστά ο ελληνικός αστικός επαναστατικός αγώνας δεν καθηλώθηκε από την υπάρχουσα Ιερή Συμμαχία, αλλά αξιοποίησε αντιθέσεις μεταξύ των τότε ισχυρών κρατών, των αστικών Μ. Βρετανίας και Γαλλίας και των φεουδαρχικού τύπου Ρωσίας και Αυστροουγγαρίας.

Δεν ήταν το χριστιανικό ή έστω το βαθιά ριζωμένο εθνικό φρόνημα που έδινε θάρρος, ψυχή και φτερά στους Ελληνες για να συγκρουστούν πολεμικά με πολύ ισχυρότερες δυνάμεις. Ούτε το πετύχανε γιατί στηρίχτηκαν από την ομόθρησκη Ρωσία ενάντια στους μουσουλμάνους Οθωμανούς. Ούτε ήταν οι «νεωτερικές» ιδέες, χωρίς το ταξικό τους υπόβαθρο, που έδωσαν φτερά στον αγώνα τους, όπως ξανακούσαμε στ' αφιερώματα για τα 200 χρόνια.

Ηταν οι υλικές, εσωτερικές και διεθνείς, συνθήκες εμφάνισης των καπιταλιστικών σχέσεων και αποδυνάμωσης των φεουδαρχικών εξουσιών, μέσα στις οποίες τα συμφέροντα ελληνόφωνων χριστιανών αστών αποκρυσταλλώθηκαν σ' εθνικό στόχο εξουσίας, διαμορφώθηκαν σε ιδεολογία, αυτήν του ελληνικού αστικού Διαφωτισμού.

Γέννημα αυτής της ελληνικής αστικής τάξης είναι η επαναστατική της συγκρότηση με κέντρο τη Φιλική Εταιρεία, η κοινωνική σύνθεση και λειτουργία της οποίας, όπως προκύπτει από ιστορικά ντοκουμέντα, καταρρίπτει κάθε μύθο για μυστική οργάνωση κατασκευασμένη απ' τον τσάρο της Ρωσίας.

Από τη σκοπιά του θέματός μας, δεν θ' ασχοληθούμε με την εξέλιξη των στρατιωτικών επιχειρήσεων μεταξύ των επαναστατημένων ελληνικών δυνάμεων και των οθωμανικών και τη διάταξη ξένων δυνάμεων σ' αυτές.

Θα επισημάνουμε, όμως, ότι δεν υπήρχε αντιστοιχία ανάμεσα στον ταξικό χαρακτήρα ενός κράτους και στη στάση υποστήριξης ή όχι της αστικής Επανάστασης του 1821. Δηλαδή, το αστικό κράτος της Μ. Βρετανίας κράτησε αρχικά επιφυλακτική στάση απέναντι στην Επανάσταση του 1821, γιατί φοβόταν ότι η αποδυνάμωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας θα ευνοούσε την τσαρική Ρωσία.

Αντίθετα, η τσαρική Ρωσία ήταν ευνοϊκή σ' εξεγέρσεις που υπονόμευαν την ενότητα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ώστε ν' ανοίξει για τη Ρωσία ο δρόμος προς το Αιγαίο, αλλά ήταν αρνητική απέναντι στο επαναστατικό κέντρο της Επανάστασης, γιατί έβλεπε τον αστικό χαρακτήρα του, εναντιωνόταν σε καθεστώτα κατάργησης της δουλοπαροικίας.

Με άλλα λόγια, ο ελληνικός αστικός αγώνας του 1821 δεν παγιδεύτηκε από τον αντιδραστικό συσχετισμό της Ιερής Συμμαχίας, αλλά ούτε από τα επιμέρους συμφέροντα των τότε ισχυρών κρατών.

Το συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι πολύ περισσότερο δεν πρέπει να παγιδεύεται η εργατική - λαϊκή επαναστατική πάλη σε κάθε καπιταλιστικό κράτος, όχι μόνο σε επαναστατικές συνθήκες, αλλά και η γραμμή πάλης σε οποιεσδήποτε συνθήκες, ειρήνης ή πολέμου, κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης ή όχι, να μην εγκλωβίζεται στη λογική του μονόδρομου του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.

Και σ' αυτό έχουμε την υποχρέωση βαθιά να αφομοιώσουμε τα συμπεράσματα και από την ιστορία των δικών μας στρατηγικών επιλογών, εννοώ ως ΚΚΕ, αλλά και ευρύτερα ως διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, με δεδομένο ότι παρεκκλίναμε στη μη σύνδεση του αντιφασιστικού - αντικατοχικού ένοπλου αγώνα από τον αγώνα για την ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας, στις επαναστατικές συνθήκες που προέκυψαν προς τη λήξη του Β' Παγκόσμιου Πολέμου.

Κάτω από τη φαινομενικά ισχυρή καπιταλιστική εξουσία, οφείλουμε ν' ανακαλύπτουμε τα φύτρα του νέου

Αλλά και η εκτεταμένη επικράτηση των αντεπαναστάσεων στον πρώτο ιστορικό κύκλο της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, κατά τον 20ό αιώνα, δεν δικαιολογεί την έκταση της ιδεολογικής σύγχυσης και οπορτουνιστικής πολιτικής στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, που οφείλει ν' ασκεί τη σκέψη, την κρίση του στη διαλεκτική - υλιστική ανάλυση και σύνθεση της ιστορικής κοινωνικής κίνησης:

Κάτω απ' τον πάγο της φαινομενικά στατικής ισορροπίας μεταξύ καπιταλιστικών κρατών και διαφορετικών διακρατικών συμμαχικών σχημάτων, κάτω από τη φαινομενικά ισχυρή καπιταλιστική εξουσία, οφείλουμε ν' ανακαλύπτουμε τα φύτρα του νέου, να προσδιορίζουμε τους παράγοντες που μπορούν να ενεργήσουν επιταχυντικά στο λιώσιμο του πάγου, να επιδράσουν καταλυτικά στη δυναμική του νέου στην ταξική πάλη, στην έναρξη της επαναστατικής διαδικασίας.

Αυτό το συμπέρασμα φοβάται η αστική εξουσία και προσπαθεί με όλα τα μέσα που διαθέτει να εμποδίσει τη συνειδητοποίησή του. Γι' αυτό αποφεύγει, «όπως ο διάολος το λιβάνι», να μιλά για Αστική Κοινωνική και Πολιτική Επανάσταση, προτιμά να την προβάλλει ως «πόλεμο για την Εθνική Ανεξαρτησία», ν' απομονώνει το εθνικό στοιχείο από το ταξικό - αστικό. Δεν θέλει ν' ανοίξει ο προβληματισμός για το σημερινό αντιδραστικό πλέον χαρακτήρα της τάξης των καπιταλιστών, για τον ανερχόμενο ηγετικό ρόλο της εργατικής τάξης στην κοινωνική πρόοδο, δηλαδή στην κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας που φρενάρει την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων. Αξιοποιεί το γεγονός ότι η φαινομενική παρατήρηση δεν μπορεί ν' αποκαλύψει τη μεγάλη καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων, λόγω των πολύ μεγάλων επιστημονικών και τεχνολογικών κατακτήσεων, της αφάνταστης ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων σε σχέση με το παρελθόν των αστικών επαναστάσεων.

Ομως, η κομμουνιστική πρωτοπορία γνωρίζει πολύ καλά αυτό το φρενάρισμα, με το μέγεθος των καταστροφών απ' τις οικονομικές κρίσεις, τη μη ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών στην Εκπαίδευση, στην Υγεία - Πρόνοια, στην προστασία στον εργασιακό χώρο ή κατοικίας, στην ανάγκη γενικής μείωσης του εργάσιμου χρόνου και στήριξης πολύπλευρων δημιουργικών επιλογών στο μη εργάσιμο χρόνο.

Μελετάμε τις αστικές επαναστάσεις για να κατανοήσουμε βαθύτερα τη σύγχρονη εποχή

Μας χρειάζεται να μελετήσουμε την Επανάσταση του 1821 σε συνάρτηση με τις αστικές επαναστάσεις που προηγήθηκαν ή ακολούθησαν, βαθύτερα να κατανοήσουμε όλη την εποχή περάσματος από το φεουδαρχικό κοινωνικο-οικονομικό συσχετισμό στον καπιταλιστικό, προκειμένου βαθύτερα να κατανοήσουμε τη σύγχρονη εποχή: Εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό - κομμουνισμό, στην κοινωνία στην οποία δεν αλλάζει μόνο τάξη ως οικονομική κυριαρχία και πολιτική εξουσία, αλλά καταργείται κάθε μορφή εκμεταλλευτικών σχέσεων, κάθε εκμεταλλεύτρια τάξη. Κι ακόμα περισσότερο: Καταργείται κάθε κοινωνική διάκριση και ανισότητα, αναμορφώνεται η ίδια η εργατική τάξη ως ηγέτιδα δύναμη της νέας κοινωνίας, ως συλλογικός ιδιοκτήτης των μέσων παραγωγής.

Αν η ανάπτυξη και η πλήρης εδραίωση της αστικής τάξης χρειάστηκε σχεδόν 4 αιώνες, ακόμα και αλλεπάλληλες επαναστάσεις για 50 - 60 χρόνια, στη Γαλλία, στη Γερμανία, συγκρούσεις και αναδιατάξεις μεταξύ των δυνάμεων της Επανάστασης στην Ελλάδα και όχι «εθνικούς διχασμούς», όπως αποπροσανατολιστικά τους χαρακτηρίζουν, αν απαίτησε τη θυσία επανειλημμένων αγροτικών και εργατικών εξεγέρσεων που πνίγηκαν στο αίμα, η εδραίωση του νέου, του κομμουνιστικού τρόπου παραγωγής και των αντίστοιχων σχέσεων σε όλες τις πτυχές οργάνωσης της κοινωνίας, στη διαμόρφωση της κομμουνιστικής συνείδησης, είναι μια διαδικασία πολύ πιο βαθιά ανατρεπτική και σύνθετη. Δεν εξαντλείται με ό,τι μπόρεσε να πραγματοποιήσει η σοσιαλιστική οικοδόμηση κυρίως στην ΕΣΣΔ, και μάλιστα ξεκινώντας από πολύ χαμηλότερο επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων.

Εκείνο το επίπεδο κουβαλούσε πιο βαριά κληρονομιά στη μη μηχανοποιημένη αγροτική παραγωγή, σε χειρωνακτική εργασία ακόμα και μέσα στη βιομηχανική παραγωγή, αλλά και σε υπηρεσίες, στη διατήρηση μεγαλύτερης απόσπασης της πνευματικής από τη χειρωνακτική εργασία, της επιτελικής από την εκτελεστική, στην αντίθεση πόλης - χωριού, στην ανισοτιμία μεταξύ άνδρα - γυναίκας.

Σε αυτό το υλικό έδαφος καθυστέρησε και η ανάπτυξη της θεωρίας της Σοσιαλιστικής Οικονομίας, του Σοσιαλιστικού Δικαίου κ.ά.

Σε τελευταία ανάλυση, θα λέγαμε ότι δεν ήταν επαρκής η επιστημονική διαλεκτική - υλιστική αντίληψη αυτού του περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, όχι μόνο για τη Σοβιετική Ενωση, αλλά και για τις άλλες χώρες της Κ. Ευρώπης, της Ασίας.

Ευθυνόμαστε για την πιο απλοϊκή και σχηματική αντίληψη της κοινωνικής κίνησης, πιστεύοντας ότι στη Σοβιετική Ενωση είχε οριστικά νικήσει η οικοδόμηση της νέας κοινωνίας.

Το Κόμμα μας έχει κάνει σημαντική δουλειά για το ξεπέρασμα τέτοιων απλοϊκών, αντιδιαλεκτικών προσεγγίσεων, πρώτ' απ' όλα μελετώντας και βγάζοντας συμπεράσματα από τη σοσιαλιστική οικοδόμηση στην ΕΣΣΔ.

Συνεχίζουμε αυτήν την έρευνα όχι μόνο στο πεδίο της Οικονομίας, αλλά και του νομικού - πολιτικού - πολιτιστικού εποικοδομήματος, αποκτώντας και νέο αρχειακό υλικό, πηγές δεδομένων, βιβλιογραφία.

Ταυτόχρονα μεταφράζουμε - εκδίδουμε έργα των Μαρξ - Ενγκελς που με διαλεκτική - υλιστική μεθοδολογία διερευνούν και τους προκαπιταλιστικούς κοινωνικούς σχηματισμούς και την εξέλιξη της ταξικής πάλης.

Θα μου επιτρέψετε, λοιπόν, να ολοκληρώσω το ερώτημα που ρητορικά σας απηύθυνα ανοίγοντας την ομιλία μου: Ποια είναι η γνωριμία, η σχέση σας με σειρά έργων των Μαρξ - Ενγκελς, όπως «Για την προκαπιταλιστική κοινωνική εξέλιξη», του Ενγκελς «Η καταγωγή της οικογένειας, της ατομικής ιδιοκτησίας και του κράτους»;

Ποια είναι η σχέση σας με άλλες εκδόσεις που φωτίζουν την κοινωνική - πολιτική διαδικασία εδραίωσης του καπιταλισμού, με έργα όπως του Μαρξ «Ο εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία», «Οι ταξικοί αγώνες στη Γαλλία από το 1848 ως το 1850», «Η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη», του Ενγκελς «Ο πόλεμος των χωρικών στη Γερμανία». Επίσης το έργο των Μάρκοβ - Σομπούλ «1789. Η μεγάλη επανάσταση των Γάλλων».

Ποια είναι η σχέση σας με έργα για το χαρακτήρα της επανάστασης στο πέρασμα από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, όπως του Λένιν «Από τη μαχητική πείρα των μπολσεβίκων», «Για τον πόλεμο και τη σοσιαλιστική επανάσταση», «Οι θέσεις του Απρίλη», «Η προλεταριακή επανάσταση και ο αποστάτης Κάουτσκι», του Λ. Γκιούρκο, «Ο Λένιν τον Οκτώβρη», του Ρ. Π. Ντατ «Φασισμός και κοινωνική επανάσταση».

Ολοι και όλες να προβληματιστούμε και να δράσουμε με τρόπο ώστε στα επόμενα χρόνια να μην ισχύει η εκτίμηση της θέσης 12 του πρώτου κειμένου της ΚΕ για το 21ο Συνέδριο, ότι: «Το σημαντικότερο πρόβλημα, εν μέρει αντικειμενικό, είναι ότι όλη η προσπάθεια αφομοίωσης ιστορικών και ιδεολογικών συμπερασμάτων, θέσεων κι επεξεργασιών με βάση τις εξελίξεις και τις νέες απαιτήσεις, δεν συνδυάζεται σταθερά με τα άμεσα πολιτικά καθήκοντα και τη δράση».

Να κάνουμε πράξη την κατεύθυνση που περιλαμβάνει η 13η θέση του ίδιου κειμένου, ότι η προετοιμασία των στελεχών «πρέπει να έχει ενιαία χαρακτηριστικά, όπως η διαμόρφωση ενός ορισμένου επιπέδου θεωρητικής μόρφωσης, γνώσης των θέσεων και επεξεργασιών του Κόμματος, που αποτελούν και παράγοντα ιδεολογικοπολιτικής ενότητας και συνειδητής συμφωνίας». Και λέγοντας θεωρητική μόρφωση, εννοούμε των φιλοσοφικών και οικονομικών βάθρων του επιστημονικού κομμουνισμού.

Μόνο έτσι μπορούμε να κάνουμε πράξη το κεντρικό σύνθημα του 21ου Συνεδρίου:

Δυνατό ΚΚΕ

Νους - καρδιά - οργανωτής της εργατικής - λαϊκής πάλης για το σοσιαλισμό.

"Ρ"

12 Απριλίου, 2021

ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ "Ρ":Το εγχειρίδιο της CIA κ Το εγκόλπιο του προβοκάτορα της EUROPOL



«ΜΥΣΤΙΚΑ ΣΧΕΔΙΑ» ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ - ΛΑΪΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ
«Τσελεμεντέδες»... δημιουργίας προβοκατόρικων ομάδων

Γ' Μέρος

Οπως ήδη έχουμε αναφέρει και σε προηγούμενα δημοσιεύματα, οι σχέσεις της τρομοκρατίας με τις μυστικές υπηρεσίες είναι κοινό μυστικό. Δεν πρόκειται όμως για μια τυχαία σχέση. Στο παρελθόν, ήρθαν στο φως, με τη δημοσιοποίηση στοιχείων που όχι μόνο προκάλεσαν πολιτικό σεισμό στη Δυτική Ευρώπη και τις ΗΠΑ, αλλά πολύ περισσότερο γιατί επιβεβαίωσαν πόσο λεπτομερής είναι ο σχεδιασμός και η σύμφυση της τρομοκρατίας με μυστικές υπηρεσίες και μηχανισμούς των ιμπεριαλιστικών κρατών. Η διείσδυση, συγκρότηση «τρομοκρατικών ομάδων» και οργανώσεων είναι επίσημη «πολιτική» των μυστικών υπηρεσιών.

Στο πλαίσιο του αφιερώματός μας, σήμερα θα θυμίσουμε πιο αναλυτικά δύο περιπτώσεις:

-- Στη μία έχουμε ήδη αναφερθεί στο αφιέρωμά μας και αφορά το περίφημο «Εγχειρίδιο Εκστρατείας» της CIA, μέσα στο οποίο υπάρχουν οι περιγραφές για το πώς αξιοποιούνταν ή πώς στήνονταν τρομοκρατικές οργανώσεις.

-- Η δεύτερη αφορά απόρρητο έγγραφο της EUROPOL με την ονομασία «Ευρωπαϊκές Βέλτιστες Πρακτικές για το Χειρισμό των Πληροφοριοδοτών», το οποίο εύστοχα χαρακτηρίστηκε σε παλιότερο δημοσίευμα της εφημερίδας μας του 2002 ως «το Εγκόλπιο του προβοκάτορα». Το πώς δηλαδή, η EUROPOL χειριζόταν συνολικά τους ...χαφιέδες της μέσα σε διάφορες οργανώσεις...

Το εγχειρίδιο της CIA

Το «Εγχειρίδιο εκστρατείας για τις μυστικές υπηρεσίες που διεξάγουν επιχειρήσεις σταθεροποίησης» κοινοποιήθηκε στις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες τον Μάρτη του 1970. Τα κωδικά στοιχεία του Εγχειριδίου ήταν FM 30-31 (Field Manual / Εγχειρίδιο επιχειρήσεων) και συνοδευόταν από τρία παραρτήματα. Υπογραφόταν από τον στρατηγό Γουεστμόρλαντ (αρχηγό των αμερικανικών Ενόπλων Δυνάμεων στο Βιετνάμ) και τον στρατηγό Γουίκλαμ.

Το περιεχόμενο του «Εγχειριδίου» δημοσιεύτηκε αποσπασματικά, ή ολόκληρο, σε διάφορες ξένες εφημερίδες, μεταξύ των οποίων και στη γαλλική «Μοντ» τον Σεπτέμβρη 1978. Στην Ελλάδα, δημοσιεύτηκε από το «Βήμα» στις 22 Οκτώβρη 1978 με τίτλο «Απόρρητο αμερικανικό εγχειρίδιο για επιχειρήσεις αποσταθεροποίησης στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης».

Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο αυτού του «Εγχειριδίου», το οποίο ρίχνει φως στις σχέσεις των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών με τις τρομοκρατικές οργανώσεις, το οποίο μάλιστα πρέπει να αξιολογηθεί και σχετικά με την υπόθεση «17 Νοέμβρη» στη χώρα μας, βρίσκεται στο 6ο κεφάλαιο του δεύτερου παραρτήματος.

Εκεί υπό τον τίτλο: «Μεθοδολογία σταθεροποιητικής δραστηριότητας», αναφέρεται:

«Είναι πιθανόν οι φιλικές κυβερνήσεις να δείχνουν παθητικότητα ή αναποφασιστικότητα απέναντι στον ανατρεπτικό κομμουνισμό (ίσως), εξαιτίας κάποιας χαλάρωσης των βίαιων πράξεων.

Σ' αυτήν την περίπτωση, οι στρατιωτικές μυστικές υπηρεσίες θα πρέπει να είναι σε θέση να πραγματοποιήσουν ειδικές επιχειρήσεις, ικανές να πείσουν την κυβέρνηση και την κοινή γνώμη ότι ο κίνδυνος είναι πραγματικός και υπάρχει επιτακτική ανάγκη να καταπολεμηθεί.

Για την επίτευξη αυτού του στόχου, οι μυστικές υπηρεσίες επιβάλλεται να διεισδύσουν στις ανατρεπτικές οργανώσεις με ειδικούς πράκτορες, που θα έχουν αποστολή να δημιουργήσουν ομάδες δράσης από τα πιο ριζοσπαστικά στοιχεία αυτών των οργανώσεων. Αυτές οι ομάδες δράσης, υπό τον έλεγχο των μυστικών υπηρεσιών, θα εξαπολύσουν κύμα βίαιων ή μη βίαιων εκδηλώσεων, αναλόγως των περιστάσεων. Αν δεν είναι εφικτή η διείσδυση αυτού του είδους, μπορεί να οδηγήσει στον επιδιωκόμενο σκοπό η χρησιμοποίηση οργανώσεων της άκρας αριστεράς».

Το «Εγχειρίδιο» συνοψίζοντας τους στόχους όλων αυτών των επιχειρήσεων υπογραμμίζει: «Από την πλευρά μας ενδιαφερόμαστε να είναι ανοιχτά τα αρχεία των υπηρεσιών ασφαλείας της φιλικής χώρας στις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες (αν δεν είναι ανοιχτά) θα πρέπει να εξεταστεί σοβαρά η δυνατότητα να εξασφαλιστεί πρόσβαση στα αρχεία με ενέργειές μας».

To «Εγχειρίδιο» άρχισε να εφαρμόζεται στη Δυτική Ευρώπη αμέσως μετά την κοινοποίησή του, δηλαδή το 1970. Ωστόσο, βρίσκει την πλήρη εφαρμογή του στην περίοδο που αναλαμβάνουν το τιμόνι της CIA ο Ουίλιαμ Κόλμπι (μέχρι το 1975) και ο Τζορτζ Μπους το 1976. Είναι άξιο επισήμανσης το ότι η εφαρμογή του «Εγχειριδίου» συμπίπτει με την έξαρση της δράσης τρομοκρατικών οργανώσεων, όπως η RAF στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας και οι «Ερυθρές Ταξιαρχίες» στην Ιταλία. Επίσης, είναι αξιοσημείωτο ότι η δράση της «17 Νοέμβρη» στην Ελλάδα αρχίζει το 1975, σ' αυτό το κρίσιμο διάστημα, και έχει όλα τα χαρακτηριστικά που περιλαμβάνονται στο «Εγχειρίδιο».

Υπενθυμίζουμε πως την αυθεντικότητα του «Εγχειριδίου» επιβεβαίωσε ο πρώην Πρόεδρος των ΗΠΑ και πρώην αρχηγός της CIA, Τζορτζ Μπους (πατέρας), λίγες μέρες μετά το χτύπημα της 11ης Σεπτέμβρη 2001 στη Νέα Υόρκη και το αμερικανικό Πεντάγωνο. Στις 16 Σεπτέμβρη δήλωσε: «Η CIA, στο παρελθόν, είχε τοποθετήσει πράκτορές της σε τρομοκρατικές οργανώσεις για να τις χρησιμοποιήσει προς όφελος των εθνικών συμφερόντων»..!

EUROPOL: Το εγκόλπιο του προβοκάτορα

Το 2002 ο «Ριζοσπάστης» φέρνει στη δημοσιότητα ένα πολύ σημαντικό ντοκουμέντο. Πρόκειται για απόρρητο έγγραφο της EUROPOL με την ονομασία «Ευρωπαϊκές Βέλτιστες Πρακτικές για το Χειρισμό των Πληροφοριοδοτών». Αυτό το έγγραφο χαρακτηρίστηκε εύστοχα ως «το Εγκόλπιο του προβοκάτορα».

Πρόκειται για έγγραφο που συντάχθηκε στις 22 Μάρτη του 2002, μετά από συνάντηση εκπροσώπων των κυβερνήσεων των 15 (τότε) κρατών - μελών της ΕΕ.

Αυτό το έγγραφο ήρθε στην επιφάνεια ξανά τον Ιούνη του 2011, όταν η τότε ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα το κατέθεσε στη Βουλή, με αφορμή τις προβοκάτσιες που εκδηλώνονταν σε βάρος μεγάλων συγκεντρώσεων ενάντια στα μνημόνια και την αντιλαϊκή πολιτική.

Ας δούμε πιο αναλυτικά:

Οπως αποκαλύπτεται στο έγγραφο της EUROPOL, που συντάχθηκε στις 22 Μάρτη 2002, ο λόγος που εκπρόσωποι των «15» της ΕΕ συνευρέθηκαν και συσκέφθηκαν είναι ότι «θεωρήθηκε απαραίτητο σε ορισμένα ευρωπαϊκά κράτη να θεσπίσουν κάποιους κανόνες, οι οποίοι αναμένεται να οδηγήσουν σε θετικά αποτελέσματα» όπως (...) τον «καλύτερο χειρισμό του ίδιου του πληροφοριοδότη, σύμφωνα με το πεδίο της δραστηριότητάς του».

Oπως ευθαρσώς σημειώνεται στην πρώτη κιόλας παράγραφο του εγγράφου, «δεν είναι απαραίτητο να εξετάσουμε με λεπτομέρεια σε βάθος το λαβύρινθο των αστυνομικών δραστηριοτήτων για να διαπιστώσουμε την κρίσιμη σημασία ενός Πληροφοριοδότη, οποιοδήποτε όνομα και αν δίνεται σε αυτόν»... Μεταξύ άλλων, δε, η EUROPOL φιλοδοξεί να απαντήσει σε ερωτήματα, που, όπως λέει, έχουν «εγερθεί ανεπίσημα από ορισμένα κράτη - μέλη», στα οποία μεταξύ άλλων περιλαμβάνονται και τα εξής: «1. Πληρώνονται οι πληροφοριοδότες για τη συνεργασία τους; 2. Υπάρχει επίσημη ή ανεπίσημη τιμή; 3. Ποιος είναι ο αρμόδιος για την πληρωμή;».

Να πώς «ορίζει» το έγγραφο τον... πληροφοριοδότη:

«Πληροφοριοδότης - λέει - είναι ένα άτομο το οποίο αποτελεί αντικείμενο εμπιστευτικού χειρισμού και το οποίο παρέχει πληροφορίες και παρέχει συνδρομή στις αρμόδιες Αρχές (...). Οι Πληροφοριοδότες - συνεχίζεται - χρειάζονται αυστηρό έλεγχο και σαφείς οδηγίες για το πώς θα πρέπει να ενεργούν για να προστατέψουν τους εαυτούς τους και για το τι επιτρέπεται και για το τι δεν επιτρέπεται να κάνουν».

Το καλύτερο όμως είναι το επόμενο και σχετίζεται ακριβώς με το τι μπορούν ή δεν μπορούν να κάνουν οι χαφιέδες. Ο χαφιές, λοιπόν, «εάν διαπράττει έγκλημα ενώ είναι πληροφοριοδότης θα υπόκειται σε σύλληψη εκτός εάν έχει δοθεί σε αυτόν καθεστώς συμμετέχοντος πληροφοριοδότη και παραμένει εντός των προσδιορισμένων ορίων»!

Αμέσως μετά, τα πράγματα γίνονται πιο συγκεκριμένα. Γράφουν λοιπόν: «Ενας συμμετέχων πληροφοριοδότης είναι ένας πληροφοριοδότης ο οποίος με την έγκριση μιας καθορισμένης εξουσιοδοτούσας Αρχής, σύμφωνα με την εθνική νομοθεσία ή τις κατευθυντήριες γραμμές, επιτρέπεται να συμμετάσχει σε ένα έγκλημα, το οποίο άλλοι ήδη προτίθενται να διαπράξουν»!

Ειδική αναφορά και μάλιστα σε εκτενές κεφάλαιο γίνεται στο θέμα της «αμοιβής» του πληροφοριοδότη.

Κατά την EUROPOL, «η ανταμοιβή ενός Πληροφοριοδότη είναι μια αμοιβή για παροχή υπηρεσίας σε μετρητά, αγαθά ή άλλα ωφελήματα». Εξειδικεύοντας, η EUROPOL αναφέρει ότι «ένα ωφέλημα μπορεί να περιλαμβάνει την παροχή πληροφοριών σε ένα Δικαστήριο, η οποία μπορεί να οδηγήσει σε μια μετριασμένη ποινή γι' αυτόν τον Πληροφοριοδότη, ο οποίος έχει καταδικαστεί για ένα αδίκημα»!

Η EUROPOL σημειώνει με έμφαση ότι «είναι ζωτικής σημασίας η κατάλληλη χρηματοδότηση του συστήματος Πληροφοριοδοτών», αλλά εντούτοις «δεν είναι δυνατόν να δοθεί ένας ακριβής κανόνας για το ποσόν των χρημάτων που θα πρέπει να είναι διαθέσιμα για οποιονδήποτε συγκεκριμένο αριθμό Πληροφοριοδοτών». Ως εκ τούτου, το ακριβές αντίτιμο θα καθοριστεί «με την πάροδο του χρόνου», οπότε και η Υπηρεσία θα καταλήξει «σε μια καλή άποψη των άριστων επιπέδων του προϋπολογισμού», αφού ληφθεί υπόψη της:

α) «Η περιγραφή της φύσης της υπόθεσης, συμπεριλαμβανομένων των εμπλεκομένων Υπηρεσιών, του ιστορικού των δραστών, των λεπτομερειών και του στόχου των σκοπούμενων ερευνών και η σημασία των αποδεικτικών στοιχείων, που είναι πιθανόν να προκύψουν».

β) «Ο όγκος των εντοπισθέντων περιουσιακών στοιχείων, ή στοιχείων που είναι πιθανόν να εντοπιστούν για δήμευση».

γ) «Η φύση και η αξία των παρεχόμενων πληροφοριών».

Στο εν λόγω ντοκουμέντο τονίζεται με έμφαση ότι «ο χρονικός προσδιορισμός των πληρωμών μπορεί να έχει μια σημαντική επίπτωση στη διεξαγωγή των ερευνών και θα πρέπει να καταβάλλεται ιδιαίτερη προσοχή, όσον αφορά τον πλέον κατάλληλο χρόνο για την καταβολή της ανταμοιβής». Εδώ, μάλιστα, υπάρχει και επεξήγηση:

«Η αποτελεσματική λειτουργία του Συστήματος των Πληροφοριοδοτών ενισχύεται σημαντικά - όπως αναφέρεται - και από τη γρήγορη πληρωμή, επειδή αυτή: α) δείχνει καλή πίστη από την πλευρά των Χειριστών και του Ελεγκτή, β) ενισχύει την αυτοεκτίμηση του Πληροφοριοδότη, γ) ενισχύει το δεσμό μεταξύ του Πληροφοριοδότη και της εμπλεκόμενης υπηρεσίας, δ) ενθαρρύνει τον Πληροφοριοδότη σε πολλές περιπτώσεις να συνεχίσει τη δραστηριότητά του».

(συνεχίζεται...)


05 Απριλίου, 2021

Tο παράρτημα της «Γκλάντιο», η «Αντιστρατιωτική Πάλη», η «17Ν» κ.α. Για τις Μυστικές Υπηρεσίες στη Ελλάδα

Από το 1955 στην Ελλάδα: «Πάνω από 800 κρύπτες με όπλα, ασυρμάτους και άλλο εξοπλισμό υπήρχαν σε σπηλιές, σε υπόγεια δημόσιων κτιρίων, σε καλυμμένα πηγάδια και ακόμα κάτω από ελληνικές ορθόδοξες εκκλησίες στην επαρχία. Η μυστική ομάδα για την οποία είχε τοποθετηθεί το οπλοστάσιο, αριθμούσε 1.500 άντρες και σε περίπτωση πολέμου θα έφτανε τις 3.500».

Στην Ελλάδα, το παράρτημα της «Γκλάντιο» ονομάστηκε «Κόκκινη προβιά». Ο υπουργός Αμυνας της κυβέρνησης της ΝΔ Γιάννης Βαρβιτσιώτης αναγκάστηκε, στις 9 Νοέμβρη του 1990, να παραδεχτεί δημόσια ότι «Ελληνες κομάντος (ΛΟΚ) και η CIA οργάνωσαν ένα βραχίονα του δικτύου, το 1955, για να προβληθεί αντάρτικη αντίσταση σε οποιονδήποτε κομμουνιστή εισβολέα. Το εν λόγω δίκτυο ήταν γνωστό με την κωδική ονομασία "Επιχείρηση Κόκκινη Προβιά"». Αφορμή για την «αποκάλυψη» υπήρξε άρθρο του γερμανικού περιοδικού «Σπίγκελ» τον ίδιο μήνα και χρόνο που αναφέρεται στην «ελληνική "Γκλάντιο"» και ανάμεσα στα άλλα σημείωνε τα εξής:

«Πάνω από 800 κρύπτες με όπλα, ασυρμάτους και άλλο εξοπλισμό υπήρχαν σε σπηλιές, σε υπόγεια δημόσιων κτιρίων, σε καλυμμένα πηγάδια και ακόμα κάτω από ελληνικές ορθόδοξες εκκλησίες στην επαρχία. Η μυστική ομάδα για την οποία είχε τοποθετηθεί το οπλοστάσιο, αριθμούσε 1.500 άντρες και σε περίπτωση πολέμου θα έφτανε τις 3.500».

Η συμφωνία της «Κόκκινης Προβιάς» υπογράφεται επισήμως στις 25 Μάρτη του 1955 από τον πρωθυπουργό Παπάγο και τον στρατηγό της CΙΑ Τράσκοτ. Πρόσχημα, βέβαια, ο «κομμουνιστικός κίνδυνος» και η αντιμετώπιση μιας εισβολής των κομμουνιστών στην Ελλάδα από το Βορρά...

Το παρακρατικό δίκτυο επιβίωσε τόσο των κυβερνήσεων ΠαπάγουΚαραμανλήΓεωργίου Παπανδρέου, και μεταδικτατορικά, ξανά Καραμανλή, Ανδρέα Παπανδρέου, οπότε και μαθαίνουμε ότι «εξαρθρώθηκε», αλλά χωρίς ποτέ να δίνονται συγκεκριμένα στοιχεία από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ τι εξαρθρώθηκε, πώς εξαρθρώθηκε, ποιοι συμμετείχαν, πώς ελέγχθηκαν, τι θύλακες ενδεχομένως υπάρχουν ακόμα στο πλαίσιο των απόρρητων συμφωνιών για τη λειτουργία των αμερικανικών βάσεων στην Ελλάδα.


Στις 14 Νοέμβρη του 1990, ο Ανδρέας Παπανδρέου προέβη στο πρακτορείο «Ασοσιέιτεντ Πρες» στην εξής δήλωση: «Η παρακρατική οργάνωση "Κόκκινη Προβιά" δημιουργήθηκε το 1955, ως αποτέλεσμα ενός μυστικού τμήματος της συμφωνίας, με βάση την οποία εγκαταστάθηκαν οι αμερικανικές βάσεις στην Ελλάδα».

Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι την ύπαρξη της παραστρατιωτικής οργάνωσης «Κόκκινη Προβιά» επιβεβαιώνει με επιστολή του, που δημοσιεύτηκε στην «Καθημερινή» στις 7 Σεπτέμβρη 2002, ο απόστρατος αντιστράτηγος Ιωάννης Μ. Ασλανίδης, ο οποίος ανέφερε ότι μετά το 1959 και για μερικά χρόνια συμμετείχε και ο ίδιος. Παρά την ομολογία, η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ απέφυγε να αναζητήσει εξηγήσεις για τη δράση τόσο του ίδιου όσο και του κυκλώματος...

Ο Αντώνης Δροσογιάννης, υπουργός Δημοσίας Τάξης του ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του 1980, σε συνεντεύξεις που έδωσε στις αρχές της δεκαετίας του 2000, λίγα χρόνια πριν από το θάνατό του, δήλωσε ότι διετέλεσε ο ίδιος διοικητής της Διοίκησης Ειδικών Επιχειρήσεων (ΔΕΕ) από τις 17 Σεπτέμβρη 1964 μέχρι τις 24 Απρίλη του 1967, ότι αυτή η υπηρεσία αποτέλεσε ουσιαστικά το «επίσημο επιχειρησιακό» κομμάτι της «Κόκκινης Προβιάς».

Η υπόθεση Ντ. Κρυστάλλη

Ο Ντάνος (Δανιήλ) Κρυστάλλης εργαζόταν ως δημοσιογράφος στην ΕΡΤ για χρόνια και είχε το προφίλ ενεργού μέλους του αντιδικτατορικού κινήματος ενώ για ένα διάστημα ήταν Γραμματέας της νεολαίας της μεταδικτατορικής ΕΔΑ. Το Σεπτέμβρη του 1985 συλλαμβάνεται από την Ασφάλεια ως ύποπτος για συμμετοχή και προετοιμασία «τρομοκρατικών ενεργειών». Εκεί ξετυλίγεται το κουβάρι που αποκαλύπτει πως ο Ντ. Κρυστάλλης από τα μέσα της δεκαετίας του 1970 τουλάχιστον υπήρξε συνεργάτης της αστυνομίας αλλά και της ΚΥΠ. Την αποστολή του Κρυστάλλη μάλιστα, σύμφωνα με δημοσιεύματα, χειριζόταν απευθείας ο διευθυντής Ασφαλείας της ΚΥΠ, συνταγματάρχης Ιωάννης Αλεξάκης. Στο σπίτι του Κρυστάλλη είχαν βρεθεί αδημοσίευτες προκηρύξεις της «Αντιστρατιωτικής Πάλης» που πριν από 2 χρόνια, το 1983, είχε αναλάβει - και στη συνέχεια αποποιήθηκε - την ευθύνη της δολοφονίας του εκδότη της «Βραδυνής» Τζώρτζη Αθανασιάδη. Ο Ντάνος Κρυστάλλης δήλωσε ότι ως «πράκτορας διείσδυσης» είχε έρθει, με εντολή της ΚΥΠ, σε επαφή με την τρομοκρατική οργάνωση και έτσι έπεσαν στα χέρια του οι προκηρύξεις.

Σύμφωνα με τα στοιχεία των δικογραφιών, ο Κρυστάλλης ειδοποιούσε τους αξιωματικούς της ΚΥΠ και των άλλων υπηρεσιών ασφαλείας για συγκεκριμένες τρομοκρατικές ενέργειες. Ταυτόχρονα υπάρχουν μαρτυρίες ότι ο Κρυστάλλης ήξερε για βόμβες πριν ακόμα αυτές σκάσουν. Χαρακτηριστικά είναι τα όσα γράφει ο δημοσιογράφος Ν. Χασαπόπουλος σε βιβλίο του που κυκλοφόρησε το 2017, όπου αναφέρει περιστατικό που ο Κρυστάλλης, ως υπάλληλος της ΕΡΤ2, τον ειδοποιεί τηλεφωνικά για βομβιστική ενέργεια σε τράπεζα στο κέντρο της Αθήνας. Το τηλεοπτικό συνεργείο του καναλιού πηγαίνει στο σημείο λίγα λεπτά πριν από την έκρηξη! Η έκρηξη έγινε στις 12.17 ενώ το τηλεφώνημα ήταν στις 11.55!!

Σε μια από τις αγωγές που είχε υποβάλει ο ίδιος ο Ντ. Κρυστάλλης ενάντια στον «Ριζοσπάστη» το 2007 για δημοσιεύματα της εφημερίδας μας που αναφέρονταν στο πρόσωπό του σημείωνε: «Βοήθησα μέσω των ελληνικών αστυνομικών υπηρεσιών για την αποκατάσταση της δημοκρατίας στη μεταπολίτευση, με αποστολή στη διείσδυση σε τρομοκρατικές οργανώσεις και τη συλλογή ειδικών πληροφοριών».

Στις ίδιες αγωγές ο Ντ. Κρυστάλλης χρησιμοποιεί δήλωση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, ο οποίος σε δημοσίευμα της εφημερίδας «Ελευθεροτυπίας» της εποχής είχε δηλώσει: «Σε μια διαμάχη μεταξύ της Ασφάλειας και της ΚΥΠ συνελήφθη ο Κρυστάλλης, ο οποίος ενεργούσε ως πράκτορας, με αποτέλεσμα να κοπούν ξαφνικά οι διασυνδέσεις με τρομοκρατικές ομάδες. Θυμάστε ίσως εσείς ότι ο Κρυστάλλης ήταν εκείνος ο οποίος είχε ειδοποιήσει για τη βόμβα που είχε μπει στην πλατεία Κατεχάκη...».

Η περίπτωση της «17Ν» και η «εξάρθρωσή της»

Οσοι θυμούνται γνωρίζουν ότι επί 30 σχεδόν χρόνια, από το 1975 μέχρι το 2002, η «17 Νοέμβρη» χαρακτηριζόταν οργάνωση - φάντασμα. Οι συλλήψεις που πραγματοποιήθηκαν το 2002 με αφορμή την έκρηξη βόμβας στα χέρια του Σάββα Ξηρού αποκάλυψαν ότι τα βασικά μέλη και στελέχη της οργάνωσης - φάντασμα ήταν άνθρωποι που στη μεγάλη πλειοψηφία τους βρίσκονταν στο στόχαστρο της Ασφάλειας και της Αντιτρομοκρατικής επί πολλά χρόνια. Δεν επρόκειτο δηλαδή για «φαντάσματα» αλλά λίγο - πολύ για «συνήθεις υπόπτους».

Αυτό το γεγονός και μόνο προκάλεσε και συνεχίζει να προκαλεί σοβαρά ερωτήματα που βεβαίως παραμένουν αναπάντητα. Πώς δηλαδή είναι δυνατόν κανένας απ' όλους αυτούς που βρίσκονταν στις λίστες της Ασφάλειας και της Αντιτρομοκρατικής να μην πέσει κάποια στιγμή στα χέρια τους... Πολύ περισσότερο όταν ξέρουμε πολύ καλά ότι εύκολα μπορούν να σε τυλίξουν σε μια «κόλλα χαρτί» για ψύλλου πήδημα.

Τα ερωτήματα λοιπόν αντικειμενικά συσσωρεύονται και επιβεβαιώνουν την εκτίμηση του ΚΚΕ το 2002 ότι στην πραγματικότητα στην περίπτωση της «17 Νοέμβρη» μιλάμε για «απόσυρση»...

Εχει μια αξία λοιπόν να επαναφέρουμε ορισμένα ζητήματα που όλα αυτά τα χρόνια, από το 2002, παραμένουν αναπάντητα.

Η «17Ν» είχε πρόσβαση σε υψηλές διαβαθμισμένες πληροφορίες για κινήσεις προσώπων - στόχων της που δεν μπορείς να έχεις χωρίς πρόσβαση σε μυστικές υπηρεσίες. Μπόρεσε, για παράδειγμα, να έχει λεπτομερή πληροφόρηση κινήσεων του σταθμάρχη της CIA στην Ελλάδα Γουέλς - η πρώτη της δολοφονία - ο οποίος δολοφονήθηκε ένα μήνα μετά τη γνωστοποίηση της παρουσίας του στη χώρα και μάλιστα ενώ επέστρεφε από πάρτι της πρεσβείας των ΗΠΑ. Η δε προκήρυξή της για τη δολοφονία Σόντερς αναφέρει λεπτομέρειες για τις κινήσεις του, την παρουσία του στη χώρα, το ταξίδι στη Σιέρα Λεόνε κ.λπ.

Τη δεκαετία του 1980 είχε γίνει ανέκδοτο η φράση «ακουμπάμε τους τρομοκράτες», φράση που είπε το 1987 ο Αντώνης Δροσογιάννης. Δεν ήταν όμως λίγα τα περιστατικά όπου οι διωκτικές αρχές έφταναν τόσο κοντά στη σύλληψη τρομοκρατών και όμως με έναν μυστήριο τρόπο αυτοί τους ξέφευγαν. Υπήρξαν όμως και ορισμένα γεγονότα που κρίνοντάς τα εκ των υστέρων πολλαπλασιάζουν τα ερωτήματα. Ετσι, το Νοέμβρη του 1991 στα Σεπόλια, στην οδό Ρόδου, σημειώνεται μια συμπλοκή ανάμεσα σε αστυνομικούς που ερευνούσαν καταγγελία για απόπειρα κλοπής οχήματος και σε ενόπλους που αργότερα υποστηρίχθηκε ότι ήταν μέλη της «17Ν». Μια «θεατρική» μαρτυρία για το θέμα έχει δώσει και στην κατάθεσή του ο Δ. Κουφοντίνας. Το Νοέμβρη του 1993, λίγες μέρες πριν από την επέτειο του Πολυτεχνείου, δύο πληρώματα της Αμεσης Δράσης μπλοκάρουν ένα βαν μάρκας VW, παρκαρισμένο στην οδό Μηθύμνης στον αριθμό 50. Επιβαίνουν δύο Αμερικανοί υπήκοοι, οι οποίοι οπλοφορούν. Στους χώρους του βαν ανακαλύπτονται περούκες, φωτογραφικές μηχανές, ασύρματοι, ακόμη και στρώματα για ύπνο! Υποστηρίχτηκε ότι οι δύο πράκτορες της CIA στην Αθήνα είχαν στήσει μια επιχείρηση παρακολούθησης υπόπτων για συμμετοχή στη «17 Νοέμβρη». Τα σημεία (οδός Ρόδου και οδός Μηθύμνης)των δύο γεγονότων απέχουν ελάχιστα, λιγότερο από 1,5 χιλιόμετρο. Ενώ λίγο πιο κάτω, στην οδό Αιγιαλείας, βρισκόταν το εργαστήριο που διατηρούσε ο Ξηρός!

Πολλά ερωτήματα προκάλεσε επίσης το γεγονός ότι ενώ εκρήγνυται βόμβα στα χέρια ενός μέλους της «17Ν» οι υπόλοιποι, που παρέμεναν ασύλληπτοι για σχεδόν 30 χρόνια, δεν κάνουν καμιά κίνηση να κρυφτούν, να διαφύγουν αλλά περιμένουν τη σύλληψή τους στις παραλίες ή στα σπίτια τους. Οι περισσότεροι συλλαμβάνονται με «άνεση» μέσα σε ένα χρονικό διάστημα 20 ημερών από την έκρηξη της βόμβας στα χέρια του Ξηρού, ενώ άλλοι συλλαμβάνονται ή παραδίνονται μετά από 2 μήνες.

Η «17Ν» στα 30 χρόνια δράσης της αξιοποιήθηκε πολύμορφα και προβοκατόρικα ενάντια στο εργατικό - λαϊκό κίνημα και ιδιαίτερα απέναντι στην πάλη ενάντια στην ιμπεριαλιστική δράση των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στην ευρύτερη περιοχή. Αυτοί που ωφελήθηκαν από τη δράση της είναι το αστικό κράτος, οι ιδεολογικοί και κατασταλτικοί του μηχανισμοί, αξιοποιήθηκε και αξιοποιείται στη λογική της ανιστόρητης «θεωρίας των άκρων». Σίγουρα αξιοποιήθηκε και για άλλες «δουλειές» που αφορούν αντιθέσεις και ανταγωνισμούς στο πλαίσιο της αστικής τάξης, σε παρεμβάσεις διαφόρων «κέντρων». Την περίοδο της λεγόμενης «εξάρθρωσής» της ακούστηκε το επιχείρημα ότι «να, οι τρομοκράτες έχουν πρόσωπο, ανήκουν σε συγκεκριμένο πολιτικό χώρο, δεν είναι φαντάσματα, αόρατοι μηχανισμοί!». Η πραγματικότητα είναι όμως άλλη. Οι μηχανισμοί, τα διάφορα αστικά και ιμπεριαλιστικά κέντρα που δημιούργησαν ή αξιοποίησαν τη «17Ν» όπως και άλλες τέτοιου είδους «οργανώσεις» παραμένουν στην αφάνεια, ως «φαντάσματα»...

(Συνεχίζεται...)


07 Μαρτίου, 2021

ΓΙΑ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΟΥΣ κ ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΤΟΥΣ




"Το κράτος δικαίου δεν εκβιάζεται, η δικαιοσύνη είναι ανεξάρτητη, η δημοκρατία δεν εκδικείται..." και άλλα ωραία παραμύθια
Αυτή φυσικά είναι και η ποιότητα της ελληνικής άρχουσας αστικής τάξης. 
Παριστάνει με ύφος χιλίων πιθήκων ότι διαφυλάσσει τα ιερά και τα όσια του διαφωτισμού, αλλά στην επόμενη στροφή της συγκυρίας κάνει την ισονομία χαρτί τουαλέτας. 
Θυμάται την Ευρώπη και το "Ευρωπαϊκό Κεκτημένο", όταν είναι να εφαρμόσει μνημόνια, αλλά όταν είναι να εφαρμόσει νόμο δικό της, που δικαιώνει ένα ήσσονος σημασίας αίτημα του οξαποδώ, γίνεται ...Τουρκία.
Διατρανώνει ότι το κράτος δεν εκβιάζεται, όταν η Ελλάδα είναι ο παράδεισος των εκβιασμών. 
Από τις τράπεζες που εκβίαζαν για ρευστότητα, μέχρι τους εταίρους που εκβίαζαν για υποταγή, από τους δανειστές που εκβίαζαν για πτώχευση μέχρι την TUI που εκβίαζε για είσοδο τουριστών χωρίς ελέγχους. 
Το κράτος δεν εκβιάζεται μόνο όταν ο εκβιαστής είναι απεργός πείνας..... 
Κι όταν βγαίνουν νομικοί, δικηγόροι, πανεπιστημιακοί όλων των κομματικών τοποθετήσεων και απαιτούν την εφαρμογή των νόμων του κράτους, αυτό το κράτος, όταν αποτυγχάνει να τους φιμώνει, διαστρεβλώνει τις θέσεις τους και τους βαφτίζει ξετσίπωτα "οπαδούς της τρομοκρατίας". 
Βγάζει μονάδες, μεμονωμένα άτομα δικά του αυτό το κράτος, που δεν εκπροσωπούν παρά τον εαυτό τους.... για να ευτελίσει, να μειώσει το κύρος και να απαξιώσει θρασύτατα τις ανακοινώσεις της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων, η οποία αριθμεί περί τους 2.500 δικαστικούς λειτουργούς και η οποία δρα, εκπροσωπείται και εκφράζεται μέσω της εκλεγμένης διοίκησης αυτής κατά πλειοψηφία - τί να κάνουμε αυτοί είναι οι κανόνες μιας τυπικής αστικής δημοκρατίας... 
Ταυτόχρονα αυτό το κράτος και οι διαπρύσιοι κήρυκες της πούρας αστικής δημοκρατίας, ενώ ξορκίζουν και μετά βδελυγμίας αποκηρύσσουν τα "λαϊκά δικαστήρια" - και εννοούν την κρίση του "όχλου" -δεν διστάζουν να επιστρατεύουν ακόμη και τα σοφά "γκάλοπ", δηλαδή τη "φωνή του λαού"- 
του ίδιου του "όχλου" που βαθύτατα μισούν και εχθρεύονται - για να πείσουν πως αυτό το κράτος έχει το "δίκιο" αφού και το πόπολο θέλει "εκδίκηση", θέλει νεκρό τον καταδικασμένο τρομοκράτη... 
Διαλιέχτε, ό,τι το καλό και συμφέρον...Αυτό το Αστικό Κράτος επαληθεύει για πολλοστή φορά, ότι τα συντάγματα και οι νόμοι ψηφίζονται και υπάρχουν για το θεαθήναι, για την καθιέρωση και συντήρηση της αναγκαίας δημοκρατικής επίφασης στα μάτια των αφελών υπηκόων, μπορούν όμως άνετα να αποτελούν γράμμα κενό και μια ιλουστρασιόν έκδοση βαρύγδουπων διακηρύξεων και προκλητικά να μην εφαρμόζονται, παρά μόνο στο μέτρο και στο βαθμό που εξυπηρετούν τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις του σε κάθε δεδομένη ιστορική στιγμή...

01 Μαρτίου, 2021

Η ΠΑΝΔΗΜΙΑ ΞΕΓΥΜΝΩΣΕ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΟΥΣ -ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΤΟΥ "Ρ"

 


  • ΚΚΕ: Εδώ και ένα χρόνο αποδεικνύεται πως η πραγματική και σοβαρή διασπορά γίνεται σε χώρους που έχουν αφεθεί στη μοίρα τους με ευθύνη της κυβέρνησης: Χώροι δουλειάς, σχολεία, μέσα μεταφοράς, ιδιωτικές δομές Υγείας και Πρόνοιας. Καμιά παράταση του lockdown δεν μπορεί από μόνη της να «γεννήσει» μέτρα προστασίας
  • «Η εκδήλωση της νέας βαθιάς διεθνούς οικονομικής κρίσης και η φανερή αδυναμία των δημόσιων συστημάτων Υγείας στην αντιμετώπιση της πανδημίας φωτίζουν τη σήψη και τις οξύτατες αντιθέσεις του καπιταλιστικού συστήματος. Πιστοποιούν ότι ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα ιστορικά ξεπερασμένο, επιβεβαιώνουν ότι, παρά τον αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων, η εποχή μας είναι εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στον σοσιαλισμό - κομμουνισμό» (Θέσεις της ΚΕ για το 21ο Συνέδριο του ΚΚΕ).

Οι υγειονομικοί στην πρώτη γραμμή - Οι κομμουνιστές στην πρωτοπορία των αγώνων τους

Στην πανδημία αποδείχτηκε τελικά ότι δεν «είμαστε όλοι μαζί» και ότι δεν «έχουμε όλοι τον ίδιο εχθρό»...


Καθώς προχωρά η πρόοδος της επιστήμης και αυξάνεται η παραγωγικότητα της εργασίας, θα περίμενε κανείς ότι θα βελτιώνονται συνεχώς και οι παρεχόμενες υπηρεσίες Υγείας και μάλιστα με ολοένα μικρότερο κόστος για τον ασθενή. Οταν μάλιστα οι υψηλού επιπέδου παροχές Υγείας συνδέονται με την άνοδο του βιοτικού επιπέδου ενός λαού.

Σε παλιότερες εποχές, όπου ο άνθρωπος ήταν έρμαιο της αρρώστιας, το ζήτημα της υγείας ήταν ένα ακόμα βάσανο που συνόδευε τις καταπιεζόμενες μάζες. Αυτή η σκληρή πραγματικότητα πέρασε στη λαϊκή συνείδηση και η Υγεία αποτελούσε ένα τόσο σημαντικό και δυσεύρετο αγαθό, που στην πιο απλή και συνηθισμένη ευχή τους οι καθημερινοί άνθρωποι χρησιμοποιούν ακόμα και σήμερα τη χαρακτηριστική φράση «στην υγειά μας».

Σήμερα, λοιπόν, το 2021, πριν από λίγες μέρες προσεδαφίστηκε στον Αρη ένα ρομπότ για να εξερευνήσει τον λεγόμενο κόκκινο πλανήτη...

Στον καπιταλισμό, όμως, την ίδια στιγμή που ο άνθρωπος μπορεί να πηγαίνει στον Αρη και όχι στη Σελήνη, που λέγαμε παλιότερα, ακόμα και αυτό το αγαθό της Υγείας γίνεται πεδίο κερδοφορίας, οι κοινωνικές δαπάνες για την Υγεία καθορίζονται από το κριτήριο του κόστους - οφέλους.

Το ΚΚΕ διαχρονικά παλεύει για δημόσια και δωρεάν Υγεία για όλους, με κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δραστηριότητας. Με τεκμηριωμένες θέσεις και προτάσεις που γίνονται αποδεκτές από ευρύτερα λαϊκά στρώματα και φυσικά από σημαντικό τμήμα των υγειονομικών. Η διαχρονική αυτή δράση του ΚΚΕ, η επίδραση των θέσεών του, έγινε φανερή στους χώρους της Υγείας με το ξέσπασμα της πανδημίας.
Κριτήριο οι ανάγκες του λαού


Με θλιβερό τρόπο, ειδικά τον τελευταίο χρόνο, έρχονται στην επιφάνεια όλα εκείνα τα σοβαρά προβλήματα στο δημόσιο σύστημα Υγείας, αποτέλεσμα της μετατροπής των νοσοκομείων σε επιχείρηση ΑΕ, με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια στη λειτουργία, που οδήγησε στο κλείσιμο ολόκληρων νοσοκομείων. Αποτέλεσμα της απαίτησης των καπιταλιστών να διεισδύσουν σε νέα πεδία κερδοφορίας στον κλάδο της Υγείας και της Πρόνοιας.

Η ίδια η εξέλιξη της πανδημίας αποδεικνύει πόσο δίκιο είχε το ΚΚΕ που υπερασπιζόταν το δημόσιο χαρακτήρα της Υγείας, με κριτήριο τις σύγχρονες ανάγκες του λαού, ενάντια στους εκάστοτε κυβερνητικούς σχεδιασμούς. Το πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι η αντίθεση που εκφράσαμε στη σχεδιασμένη προσπάθεια για προώθηση των λεγόμενων Συμπράξεων Δημόσιου - Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ) μέσω των επιστημονικών φορέων που ελέγχει η ΝΔ.

Αντίθεση ολοκληρωμένη και στο επίπεδο της ιδεολογικής αντιπαράθεσης, αλλά και στην καθημερινή πάλη, όπου με πρωτοβουλία των κομμουνιστών συνδικαλιστών εμποδίσαμε, παρά τα χημικά και τα ΜΑΤ, τη διεξαγωγή της ημερίδας για την προώθηση των ΣΔΙΤ που διοργάνωσε ο Πανελλήνιος Ιατρικός Σύλλογος υπό την αιγίδα του υπουργείου Υγείας.

Αλήθεια, γιατί δεν βγαίνουν και σήμερα οι υπέρμαχοι της καπιταλιστικής επιχειρηματικής δράσης στην Υγεία να υπερασπιστούν με σθένος τις ιδεολογικές τους αρχές, τώρα που συμπληρώνεται ένας χρόνος από την εκδήλωση της πανδημίας στη χώρα μας; Επειδή έχει περάσει αρκετός καιρός και ίσως να συνηθίσαμε ορισμένα πράγματα, να ξεχάσαμε άλλα, καλό είναι να θυμηθούμε πώς κύλησαν οι πραγματικά έκτακτες και σίγουρα πρωτόγνωρες συνθήκες που προκάλεσε η επιδημία του ιού Covid-19.

Ενας όχι και τόσο «αόρατος» εχθρός



Η εξάπλωση της πανδημίας και τα μέτρα για την αντιμετώπισή της ονομάστηκαν προπαγανδιστικά από την κυβέρνηση, τα επιτελεία, τα ΜΜΕ και τον ίδιο τον πρωθυπουργό «πόλεμος με έναν αόρατο εχθρό».

Σε αυτόν τον ιδιόμορφο «πόλεμο» αντικειμενικά οι υγειονομικοί δεν βρέθηκαν στα μετόπισθεν αλλά στην πρώτη γραμμή, αποτέλεσαν τη δύναμη κρούσης για την αντιμετώπιση της νόσου. Στη δουλειά τους στηρίχτηκαν και στηρίζονται τόσο η κρατική πολιτική για την αντιμετώπιση των επιπτώσεων στην υγεία του πληθυσμού όσο και η ίδια η προσδοκία των λαϊκών στρωμάτων για την προστασία της υγείας όλου του λαού. Είναι λογικό λοιπόν να βρίσκονται στο επίκεντρο.

Ταυτόχρονα, την περίοδο αυτή εντάθηκε και η δράση του ΚΚΕ, των κομμουνιστών υγειονομικών. Ισχύει αυτό που λέμε για πολλές πλευρές της δράσης μας ότι μια πολύχρονη κοπιαστική δουλειά με επιμονή, η ενασχόληση με όλα τα ζητήματα, η συνολική συνδικαλιστική, πολιτική και ιδεολογική παρέμβαση καρπίζουν όταν διαμορφωθούν αντικειμενικά τέτοιες συνθήκες, που οι θέσεις και η δράση μας βρίσκονται και αυτές στο επίκεντρο.

Γύρω από την αντιμετώπιση της πανδημίας, ντυμένο με επιστημονικό μανδύα, εκδηλώθηκε το σχέδιο της κυβέρνησης, που στηρίχθηκε - ιδιαίτερα στην πρώτη φάση - από τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, τα ΜΜΕ, συνολικότερα το αστικό σύστημα. Είναι χαρακτηριστική η στάση του ΣΥΡΙΖΑ με τη θέση «θα λογαριαστούμε μετά».

Η κυβέρνηση και όλοι οι πυλώνες του συστήματος από την πρώτη στιγμή καλλιέργησαν τη λογική τού ότι «είμαστε όλοι μαζί», ότι «είναι κοινός ο εχθρός». Κρύφτηκαν πίσω από την ατομική ευθύνη για να αποκρύψουν την ευθύνη του κράτους, την κυβερνητική ευθύνη. Φταίνε τα «μυστικά πάρτι της νεολαίας», «τα οικογενειακά τραπέζια» και άλλα δαιμόνια, όπως για το φιάσκο με το χιονιά και τα χιλιάδες σπίτια χωρίς ρεύμα φταίνε τα πεύκα.

Την ίδια στιγμή, από την πρώτη μέρα έγινε προσπάθεια να αποκλειστεί και να φιμωθεί κάθε κριτική και φωνή αμφισβήτησης των κυβερνητικών επιλογών.
Το «άγιο δισκοπότηρο» της επιχειρηματικότητας

Το ΚΚΕ βρέθηκε απέναντι σε αυτήν την προσπάθεια, πάλεψε για την προστασία της υγείας και της ζωής του λαού. Συνεχίζει να παλεύει για να μην πληρώσει ο λαός για άλλη μια φορά τόσο την υγειονομική όσο και την οικονομική κρίση, που επιταχύνθηκε από την εμφάνιση της πανδημίας. Τα δύσκολα για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα είναι μπροστά.

Αποκαλύψαμε τις παλινωδίες και τα ψέματα της κυβέρνησης, που ακόμα και μπροστά σε μια τόσο κρίσιμη κατάσταση δεν θίγει το «άγιο δισκοπότηρο», τα κέρδη των καπιταλιστών επιχειρηματιών στην Υγεία. Οχι μόνο δεν επίταξε τις ιδιωτικές κλινικές για να ανακουφιστεί η πίεση στα δημόσια νοσοκομεία, αλλά αντίθετα αύξησε την αποζημίωση για τις κλίνες ΜΕΘ που διαθέτουν στο σύστημα και επέτρεψε την κερδοσκοπία με τα μοριακά τεστ.

Την ίδια στιγμή που στα νοσοκομεία περιορίζονται ή και σταματάνε εντελώς τα χειρουργεία για σοβαρά περιστατικά, στις ιδιωτικές κλινικές γίνονται αισθητικές επεμβάσεις (είναι και ευκαιρία για γρήγορη ανάρρωση μέσα στην καραντίνα). Ταυτόχρονα, εκατοντάδες ασθενείς οδηγούνται χωρίς άλλη διέξοδο στην πανάκριβη κλίνη της ιδιωτικής κλινικής.

Η ίδια η πραγματικότητα μέσα στα νοσοκομεία συνεχίζει να διαψεύδει καθημερινά το αφήγημα της κυβέρνησης και των υποστηρικτών της. Η ίδια η πορεία της πανδημίας, οι χιλιάδες νεκροί, η πολύ μεγάλη εξάπλωση του ιού, η οριακή λειτουργία του συστήματος Υγείας, η μετατροπή του σε σύστημα μιας νόσου, η επιδείνωση άλλων ασθενειών, οι καθυστερήσεις με τον εμβολιασμό του πληθυσμού, είναι τρανταχτή, θλιβερή απόδειξη των παλινωδιών της κυβέρνησης. Και ταυτόχρονα επιβεβαιώνει την αναγκαιότητα της συνέχισης της πάλης και της διεκδίκησης για τα αιτήματα που έχουμε θέσει.
Διπλός αγώνας από κάθε πόστο

Ενα ξεχωριστό στοιχείο στη δράση μας είναι ότι από την αρχή της πανδημίας θέσαμε ως βασικό καθήκον των κομμουνιστών υγειονομικών να συνεχίσουν να μπαίνουν μπροστά στην αντιμετώπιση της ασθένειας, χωρίς να υποστείλουν σε καμιά περίπτωση τις διεκδικήσεις που είναι αναγκαίες για να αντιμετωπιστεί και η πανδημία. Τονίσαμε ότι έχουν καθήκον να μπουν μπροστά στην εμψύχωση των εργαζομένων στα νοσοκομεία, αλλά και όλου του λαϊκού κόσμου, που εναποθέτει πολλές ελπίδες στην προσπάθεια των υγειονομικών.

Πράγματι, από όποιο πόστο και αν βρίσκονται δεν έλειψαν στιγμή από το διπλό αγώνα: Για την υγεία και για τη ζωή. Δεν έλειψαν στιγμή από το πόστο τους. Από τα ΤΕΠ (επείγοντα περιστατικά), τις κλινικές Covid, τις εφημερίες, τη νοσηλεία των ασθενών, την εξασφάλιση της λειτουργίας του νοσοκομείου, της υποδομής του, της καθαριότητάς του, της σίτισης των ασθενών.

Εχοντας απέναντί τους τις διοικήσεις των νοσοκομείων, τις ΥΠΕ, το υπουργείο, με τα «εντέλλεσθε», τις ΕΔΕ, τις απειλές, την ανικανότητα, τη μικροψυχία. Εχοντας απέναντι την πολιτική της κυβέρνησης, το σύστημα που θυσιάζει την ανθρώπινη υγεία στο καπιταλιστικό κέρδος. Διεκδικούν όχι για τους ίδιους στενά, όχι με συντεχνιακή λογική, αλλά για να αντιμετωπίσουν την πανδημία, για να υπάρχει ένα σύστημα Υγείας αντάξιο της δυνατότητας που δίνει η πρόοδος της επιστήμης και της τεχνικής, αντίστοιχο του πλούτου που παράγουν η εργατική τάξη και τα εργαζόμενα λαϊκά στρώματα.

Γι' αυτό και συνεχίζουν να διεκδικούν χωρίς να πτοούνται από διώξεις, απαγορεύσεις κ.λπ. Γι' αυτό και το ΚΚΕ στηρίζει τον αγώνα των υγειονομικών με όλη του τη δύναμη. Από την πρώτη κινητοποίηση, το Μάρτη του 2020, εν μέσω σκληρού λοκντάουν και την επίσκεψη του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στο Θριάσιο Νοσοκομείο για να εκφράσει ανοιχτά τη στήριξη του Κόμματος, μέχρι την αίτηση του βουλευτή Γ. Λαμπρούλη να απαλλαγεί από τα καθήκοντά του στη Βουλή και να συμβάλει από τη θέση του γιατρού στο Νοσοκομείο της Λάρισας για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Ακολούθησαν βέβαια βουλευτές - γιατροί και από άλλα κόμματα, οι ευθύνες όμως της πολιτικής τους για το σημερινό χάλι στην Υγεία, ούτε συγκαλύπτονται, ούτε ξεπλένονται με τέτοιες κινήσεις...
Προετοιμάζοντας τη λαϊκή αντεπίθεση

Αυτή η πανδημία ανέδειξε ένα ακόμα σημαντικό στοιχείο που θέτει η ΚΕ του ΚΚΕ στις Θέσεις για το 21ο Συνέδριο. Το ζήτημα της «ανάδειξης των κομματικών μελών σε πραγματικούς λαϊκούς ηγέτες, για κάθε ζήτημα που απασχολεί την εργατική - λαϊκή οικογένεια στη δουλειά κ.λπ. Χωρίς αυτόν τον παράγοντα, η ιδεολογική και πολιτική δουλειά θα είναι αποσπασματική και "στον αέρα"».

Στο χώρο της Υγείας μπορούμε να πούμε ότι τέτοιοι ηγέτες έχουν διαμορφωθεί μέσα στα νοσοκομεία αλλά και σε όλο τον κλάδο. Αυτή ήταν μια μακρόχρονη διαδικασία καθημερινής ενασχόλησης με όλα τα ζητήματα, από τα δεδουλευμένα για τις εφημερίες, τους απλήρωτους εργολαβικούς, μέχρι τις απολύσεις και δεκάδες άλλα, που έδωσαν και συνεχίζουν να δίνουν κύρος στους κομμουνιστές συνδικαλιστές υγειονομικούς, που τους δίνουν τη δυνατότητα σε ένα γενικό αρνητικό συσχετισμό να κατακτούν θέσεις σε σωματεία, ομοσπονδίες και, το κυριότερο, να είναι αναγνωρισμένοι σε εκατοντάδες συναδέλφους του κλάδου ανεξάρτητα από την πολιτική τοποθέτηση.

Με το 3ο κύμα της πανδημίας να είναι σε εξέλιξη, ο διπλός αγώνας συνεχίζεται. Κάθε μέρα που περνά, κάθε νέα απόδειξη της αδυναμίας του συστήματος να αντιμετωπίσει την πανδημία, είναι μια τρανή επιβεβαίωση της πραγματικής και μοναδικής οριστικής λύσης των αδιεξόδων. Αυτής που προτείνει το ΚΚΕ καλώντας σε συμπόρευση τους υγειονομικούς.

Στις σημερινές συνθήκες προέχει η προετοιμασία δυνάμεων για τη λαϊκή αντεπίθεση. Μέσα στον αγώνα για την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών μπορούμε να βρούμε κοινό βηματισμό με χιλιάδες εργαζόμενους, μπορούμε να δημιουργήσουμε ρωγμές στο σημερινό σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα, στον συμβιβασμό και τη μοιρολατρία. Τα μεγάλα γεγονότα είναι μπροστά μας και πρέπει να μας βρουν προετοιμασμένους.


Παναγιώτης ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ
Μέλος του Γραφείου της ΕΠ της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ και Γραμματέας της ΤΕ Υγείας - Πρόνοιας



Σημαντική πείρα από τη δράση σε πρωτόγνωρες συνθήκες


Την περίοδο της πανδημίας βρεθήκαμε σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση, όπου έπρεπε να συνεχιστεί η δράση του Κόμματος μέσα στην εργατική τάξη και να σχεδιαστεί η απάντηση του εργατικού κινήματος στην αστική πολιτική, που θυσιάζει τις κοινωνικές ανάγκες για να διασφαλιστούν η λειτουργία του καπιταλιστικού συστήματος, η κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων.

Η πείρα που αποκτήθηκε από την κλιμάκωση στο περιεχόμενο και τις μορφές πάλης σε συνθήκες περιορισμών στην κυκλοφορία, φόβου κι εμποδίων στη μαζική πολιτική πάλη, είναι κρίσιμη για τη συνέχεια. Από την πρώτη συγκέντρωση γιατρών μέχρι τη συγκέντρωση της Πρωτομαγιάς και στη συνέχεια την πρώτη πανεργατική απεργία τον Νοέμβρη σε συνθήκες πανδημίας, υπήρχε μεγάλος όγκος δουλειάς, διαμόρφωσης στόχων, αιτημάτων, διαρκής εμπλουτισμός και κλιμάκωση των μορφών πάλης, των μορφών προπαγάνδας.

Η συγκεντρωμένη πείρα που έχουμε από κινητοποιήσεις δείχνει ότι είναι πολύ σημαντικό το Κόμμα, με τη δράση των στελεχών και μελών του, να έχει την πρωτοβουλία όχι μόνο στην ανάδειξη ζητημάτων, αλλά και στη μαζική παρέμβαση μέσα στους εργαζόμενους, για να βάζει από την αρχή σε σωστή βάση τα αιτήματα, σχέδιο και προσανατολισμό, ανεξάρτητα από τη διάσταση που θα πάρουν. Η καθοδηγητική βοήθεια να ενθαρρύνει την πρωτοβουλία από τα κάτω, το στοιχείο της καλής γνώσης της κατάστασης σε κάθε χώρο, χωρίς να υποτιμούμε κανένα πρόβλημα, το οποίο μπορεί να γίνει η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι κάθε φορά, ώστε με αμεσότητα να αναπτύσσεται δράση εκεί όπου οξύνεται η κατάσταση. Ιδιαίτερα απαιτείται διαρκής ετοιμότητα για παρεμβάσεις πάνω σε προβλήματα που δημιουργούνται από τη γενικότερη πολιτική κατάσταση, όπως πρόσφατα με την πανδημία. Σε τέτοιες περιπτώσεις μπορούν να υπάρχουν και κάποια άμεσα αποτελέσματα σε αγώνες, κυρίως στην άνοδο της ταξικής πολιτικής συνειδητοποίησης.

Οταν διαμορφώνονται όροι μικρότερης ή μεγαλύτερης κινητοποίησης γύρω από οξυμένα προβλήματα, τα μέλη του Κόμματος πρωτοστατούν και παρεμβαίνουν, ακόμα και όταν αναπτύσσονται από φορείς και συσπειρώσεις όπου εμείς δεν έχουμε πλειοψηφία ή δεν έχουμε εκπροσώπους. Με συλλογικό τρόπο και συγκεκριμένα εξετάζουμε κάθε φορά τη μορφή και την κλιμάκωση της παρέμβασής μας. Αυτό αφορά και τη στάση μας σε κινητοποιήσεις που κρίνουμε απαραίτητες, σε απεργιακές συγκεντρώσεις κλάδων που οργανώνονται από Ομοσπονδίες και πολύ περισσότερο από πρωτοβάθμια σωματεία, ώστε οι κομμουνιστές με τους οπαδούς και τους συνδικαλιστές που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ να παρεμβαίνουν, συμμετέχοντας στο μπλοκ των σωματείων τους. Σε τέτοια ζητήματα τακτικής είναι λάθος η οποιαδήποτε σχηματοποίηση ή η αντιγραφή περιπτώσεων, όπου ο διαχωρισμός κρίνεται και στον τόπο και τον χρόνο μιας συγκέντρωσης.

Εχουμε τη δυνατότητα και είναι απαραίτητο να εκτιμάμε έγκαιρα και αντικειμενικά τις διαθέσεις των μαζών, οι κομμουνιστές να παρεμβαίνουν σχεδιασμένα και οργανωμένα ως πρωτοπορία στο περιεχόμενο, στην κατεύθυνση, στις μορφές οργάνωσης και πάλης, πρωτοστατώντας σε μαζικές συλλογικές διαδικασίες του κινήματος, με προσοχή κι ευελιξία στη διεύρυνση, χωρίς να ατονεί το στοιχείο της επαγρύπνησης, της διαπάλης, ιδεολογικής και πολιτικής.

Θέσεις της ΚΕ για το 21ο Συνέδριο του ΚΚΕ, Τρίτο Κείμενο, Θέση 33

Ριζοσπάστης  

27 Φεβρουαρίου, 2021

Η ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΤΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ και το ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΤΗΣ Ε. ΑΚΡΙΤΑ

 



Νίκος Μπογιόπουλος: Κρίμα, αγαπητή Έλενα…




Με αιχμηρό και έντονο ύφος απάντησε ο δημοσιογράφος Νίκος Μπογιόπουλος στην Έλενα Ακρίτα με αφορμή την παρακάτω ανάρτηση της στο Facebook που έγινε μετά την τοποθέτηση του Δ.Κουτσούμπα στη Βουλή.





Σημείωση 1η: Το πρόβλημα ξεκινάει από την επιλογή να θες να τους τσουβαλιάσεις όλους.
 Διότι όταν επιχειρείς να τσουβαλιάσεις πράγματα που δεν τσουβαλιάζονται, αναγκάζεσαι να εμφανίζεις ακόμα και τον Τσαουσέσκου σαν… “τέκνο” του Στάλιν ώστε μετά να ζητάς να… απολογηθεί (!) το ΚΚΕ (!!), για βιασμό της Κομανέτσι που η ίδια, όμως, τον…. διαψεύδει. Μύλος…
Αλλά, ας τα πάρουμε με τη σειρά: Να απολογηθεί το ΚΚΕ (και η ΕΣΣΔ) για τον Τσαουσέσκου για ποιο πράγμα;
Που ο Τσαουσέσκου ήταν το αγαπημένο παιδί της GATT στην οποία προσχώρησε το 1971; 
Που ήταν το αγαπημένο παιδί της Παγκόσμιας Τράπεζας και του ΔΝΤ , όπου και προσέφυγε το 1972; 
Που ήταν το αγαπημένο παιδί της Δύσης με τις κοινοπραξίες των πολυεθνικών στο έδαφος της Ρουμανίας ήδη από 1966 με την Ρενό και από το 1968 με την Pepsi Cola; Που ήταν τόσο αγαπημένο παιδί της Δύσης ώστε στον πόλεμο των 6 Ημερών το 1967 να είναι η μοναδική “σοσιαλιστική” χώρα που δεν διέκοψε διπλωματικές σχέσεις με το Ισραήλ και ένα χρόνο μετά ακολουθούσε το δόγμα της Δύσης όσον αφορά την καταδίκη της Σοβιετικής Ενωσης για τα γεγονότα στην Τσεχοσλοβακία; 
Που ήταν τόσο αγαπημένο παιδί της Δύσης που έσπευδε ο Νίξον το 1969 στη Ρουμανία με τον Τσαουσέσκου να τον υποδέχεται πρωτοπανηγυριώτης με παραδοσιακούς ρουμανικούς χορούς; 
Για ποιο πράγμα να απολογηθεί το ΚΚΕ; Για τις σχέσεις του λεγόμενου “ΚΚΕ εσωτερικού” με το Βουκουρέστι και τον Τσαουσέσκου;

Σημείωση 2η: Να απολογηθεί το ΚΚΕ για τα “ανείπωτα μαρτύρια που πέρασε επί χρόνια η μεγάλη Νάντια Κομανέτσι στα χέρια του γιού του Τσαουσέσκου” και για τον βιασμό της Κομανέτσι από τον γιό του Τσαουσέσκου; 
Σύμφωνοι, να… απολογηθεί. Αλλά ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι είναι βέβαιο ότι το ΚΚΕ… οφείλει να απολογηθεί για κάτι τέτοιο, πρέπει να απολογηθεί (το ΚΚΕ!) για έναν “βιασμό” που τον έχει αρνηθεί η ίδια η Κομανέτσι; 
Να απολογηθεί το… ΚΚΕ για έναν “βιασμό” που η ίδια η Κομανέτσι τον αρνείται, διαψεύδοντας (https://www.theguardian.com/sport/london-2012-olympics-blog/2011/dec/14/50-olympic-moments-nadia-comaneci) ακόμα και την μάνα της, επειδή αυτή η διάψευση καταγράφεται στα “ψιλά” των… δημοκρατών της ενημέρωσης; Η’ μήπως θα πρέπει να απολογηθεί το ΚΚΕ για και τα ανάποδα; 
Επειδή, δηλαδή, η Κομανέτσι, που μπορεί να είχε μαυρίσει η ζωή της στην Ρουμανία, όπως λέει, αλλά για τον βιαστή της (για τον οποίο, μάλιστα, οφείλει να απολογηθεί το… ΚΚΕ) ισχυρίζεται όταν μιλάει γι’ αυτόν ότι – η Καθημερινή τα γράφει – της “φαινόταν καλό παιδί” και ότι “εγώ είχα ακούσει ότι βοήθησε πολύ κόσμο”;… Γιατί απ’ όλα να… απολογηθεί το ΚΚΕ; Που την βίασε (;), που δεν την βίασε (;) ή που της φαινόταν καλό παιδί;…
Σημείωση 3η: Να απολογηθεί το… ΚΚΕ και για τα “σεξουαλικά σκάνδαλα που έγιναν επί Στάλιν στα μπαλέτα Μπολσόι” και όλα τα υπόλοιπα “φρικαλέα”. Σύμφωνοι, να… απολογηθεί (το… ΚΚΕ). 
Μόνο που όλα αυτά – όποιος θέλει μπορεί να δει και το σχετικό ντοκιμαντερ Bolshoi Babylon – αφορούν σε ζητήματα που συγκλόνισαν το Μπολσόι καμιά 60αριά χρόνια μετά τον θάνατο του Στάλιν. Και καμιά 30αριά χρόνια μετά από την πτώση της ΕΣΣΔ…

Σημείωση 4η: Κρίμα κυρία Ακρίτα, κρίμα αγαπητή Ελενα…

----------------------------------------------

    24 Φεβρουαρίου, 2021

    «Δεν θα δεχτούμε την Αστυνομία στα Πανεπιστήμια» Καθηγητές ΑΠΘ-ΠΑΜΑΚ

     

     

    Στο πλευρό των φοιτητών τάσσονται οι καθηγητές του ΑΠΘ κι του ΠΑΜΑΚ, στέλνοντας μήνυμα από τη συγκέντρωση διαμαρτυρίας μπροστά από την πρυτανεία ότι «Δεν δεχόμαστε την αστυνομία στα Πανεπιστήμια».

    Καθηγητές από το τμήμα ιστορίας και αρχαιολογίας, το τμήμα αρχιτεκτονικής, φιλολογικής, νομικής, πολιτικών επιστημών και άλλες σχολές από το ΠΑΜΑΚ και το ΑΠΘ, κρατώντας πανό στέλνουν το μήνυμα ότι οι «οι φοιτητές θυσιάζονται με δύσκολες συνθήκες για να σπουδάσουν, δεν θα ξυλοκοπούνται κιόλας στο δημόσιο πανεπιστήμιο. 

    Δεν θα το δεχτούμε. Θα είμαστε κοντά τους. Η αστυνομία δεν καμιά δουλειά στο πανεπιστήμιο. Το πανεπιστήμιο χαίρει ασύλου σε όλο τον κόσμο από τον 17ο αιώνα και νωρίτερα. Μόνο οι δικτάτορες έβαλαν Αστυνομία στα πανεπιστήμια. Ξυλοκόπησαν τους φοιτητές για μια νόμιμη διαμαρτυρία, ήταν αίσχος αυτό που έγινε προχθές».

    Αμέσως μετά τις δηλώσεις των καθηγητών οι φοιτητές ξέσπασαν σε χειροκροτήματα και φώναξαν συνθήματα κατά της κυβέρνησης και της αστυνομίας.

    Πηγή: ThessToday.gr

    Από: