Για νέους:Τι έγινε το Δεκέμβρη '44

,,Όσα έγιναν τον Δεκέμβρη είχαν προσχεδιαστεί από εκείνους που εμφανίζονταν σαν «απελευθερωτές». 

Ήδη από τις 22/9/1944, ο Γεώργιος Παπανδρέου, τηλεγραφούσε στον Τσόρτσιλ τα εξής: «Δεν γνωρίζω τους λόγους διά την απουσία της Βρετανίας. Μόνον η άμεσος παρουσία εντυπωσιακών βρετανικών δυνάμεων εις την Ελλάδα και ως τας τουρκικάς ακτάς θα ήτο δυνατό να μεταβάλει την κατάστασιν». 

Η κατάσταση που ήθελαν να «μεταβληθεί» ήταν να κλείσει ο δρόμος που είχε ανοίξει με το μεγαλειώδες ΕΑΜικό κίνημα προς μια Ελλάδα της λαικής αναδημιουργίας.

 Πώς θα γινόταν αυτό: «Την 21ην Αυγούστου 1944 συνηντήθην εις την Ρώμην με τον Βρετανόν Πρωθυπουργόν. Και όταν μου έθεσε το ερώ­τημα, ποια είναι η πολιτική μου, απήντησα: «Εξοπλισμός του Κράτους. Αφοπλισμός του ΕΑΜ» (από την επιστολή του Γεωργίου Παπανδρέου που δημοσιεύτηκε στην εφημε­ρίδα «Η Καθημερινή» στις 2 Μάρτη 1948).,,

Δεκέμβρης ’44: Επειδή χάσαμε εμείς, κι επειδή νικήσανε αυτοί…

Του ΝΙΚΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ

Ηταν και τότε μέρα Κυριακή. Σαν σήμερα πριν από 73 ακριβώς χρόνια η «Ματωμένη Κυριακή» της 3ης του Δεκέμβρη 1944. Δεν είχαν περάσει ούτε δυο μήνες από την απελευθέρωση της πρωτεύουσας από τους Γερμανούς και ο λαός της Αθήνας αιματοκυλίστηκε από το νέο κατακτητή. Δυο μέρες νωρίτερα είχε προηγηθεί το ιταμό τελεσίγραφο του στρατηγού Σκόμπι και της κυβέρνησης Γεωργίου Παπανδρέου για το μονομερή αφοπλισμό του ΕΛΑΣ.

Όσα έγιναν τον Δεκέμβρη είχαν προσχεδιαστεί από εκείνους που εμφανίζονταν σαν «απελευθερωτές».

Ήδη από τις 22/9/1944, ο Γεώργιος Παπανδρέου, τηλεγραφούσε στον Τσόρτσιλ τα εξής: «Δεν γνωρίζω τους λόγους διά την απουσία της Βρετανίας. Μόνον η άμεσος παρουσία εντυπωσιακών βρετανικών δυνάμεων εις την Ελλάδα και ως τας τουρκικάς ακτάς θα ήτο δυνατό να μεταβάλει την κατάστασιν». 

Η κατάσταση που ήθελαν να «μεταβληθεί» ήταν να κλείσει ο δρόμος που είχε ανοίξει με το μεγαλειώδες ΕΑΜικό κίνημα προς μια Ελλάδα της λαικής αναδημιουργίας. Πώς θα γινόταν αυτό: «Την 21ην Αυγούστου 1944 συνηντήθην εις την Ρώμην με τον Βρετανόν Πρωθυπουργόν. Και όταν μου έθεσε το ερώ­τημα, ποια είναι η πολιτική μου, απήντησα: «Εξοπλισμός του Κράτους. Αφοπλισμός του ΕΑΜ» (από την επιστολή του Γεωργίου Παπανδρέου που δημοσιεύτηκε στην εφημε­ρίδα «Η Καθημερινή» στις 2 Μάρτη 1948).

Όσο μεγαλειώδης ήταν η ΕΑΜική αντίσταση, τόσο μεγάλο έπρεπε να είναι και το έγκλημα που διαπράχτηκε εναντίον της. Αποφάσισαν να χτυπήσουν απροκάλυπτα. 

Η ειρηνική διαδήλωση της Αθήνας, αφού πρώτα απαγορεύτηκε, το συλλαλητήριο που τα αιτήματά του δεν ήταν παρά η ομαλότητα, η κατοχύρωση των λαϊκών ελευθεριών μέσω άμεσης διεξαγωγής δημοψηφίσματος και η προετοιμασία διενέργειας ελεύθερων εκλογών, πνίγηκε στο αίμα: 24 νεκροί, 160 τραυματίες.

Οι Εγγλέζοι με 60.000 στρατό και σε συνεργασία με τους δοσίλογους της Κατοχής, ο Τσόρτσιλ μαζί με τους χωροφυλάκους και με το ανδρείκελό του, τον Γεώργιο Παπανδρέου, έστρεψαν τα τανκς εναντίον των εκατοντάδων χιλιάδων αμάχων που διαδήλωναν στο Σύνταγμα.

Την επόμενη μέρα, στις 4 Δεκέμβρη, στο ίδιο σημείο που την προηγούμενη είχαν διαπραχθεί οι δολοφονίες, χιλιάδες λαού συγκεντρώθηκαν ψάλλοντας το «Πένθιμο Εμβατήριο» και συνοδεύοντας τους νεκρούς τους. 

Το πανό που ξεδιπλώθηκε υπενθύμιζε τη δοκιμασμένη από την ζωντανή περίοδο της Κατοχής αλήθεια: «Οταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα — ΕΑΜ».

Τα εγγλέζικα βόλια, σε συνεργασία με τους χτεσινούς συνεργάτες των Γερμανών, ξαναχτυπούν. 

Νέοι νεκροί… 

Μέχρι εκείνες τις μέρες οι δολοφόνοι εμφανίζονταν σαν «δημοκράτες», σαν «απελευθερωτές». Στις 3 και 4 Δεκέμβρη του ’44 οι μάσκες έπεσαν. Οι δολοφόνοι, οι Εγγλέζοι «σύμμαχοι» και οι εγχώριοι πραιτοριανοί τους, δήλωσαν με τον πιο εγκληματικό τρόπο την απόφασή τους να περάσουν νέες αλυσίδες στον λαό, να συντρίψουν το ΕΑΜικό κίνημα, να ναρκοθετήσουν την παλλαϊκή απαίτηση για δημοκρατική αναδημιουργία της Ελλάδας.

Έτσι ξεκίνησε το νέο μεγαλειώδες κεφάλαιο του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, με το λαό να διαλέγει τα όπλα κόντρα στις αλυσίδες, σε μια πάλη άνιση και ηρωική, που κράτησε 33 μέρες απέναντι σε μια «πολιτισμένη» αυτοκρατορία που βομβάρδιζε από εδάφους και αέρος πυκνοκατοικημένες περιοχές, ανεξάρτητα από υλικές ζημιές ή θανάτους αμάχων.

Βρετανοί στρατιώτες, ακροβολισμένοι στην Ακρόπολη

Για δεκαετίες η απάντηση στην ερώτηση «τι έγινε το Δεκέμβρη;» υπήρξε ασφαλής τρόπος για να χωρίζει η ήρα από το στάρι. Ανάλογα με τη «διήγηση» μπορούσες να διακρίνεις πότε μιλούσε η δουλοφροσύνη και πότε η αξιοπρέπεια. Ανάλογα με την απάντηση ερχόταν στην επιφάνεια το νήμα που συνέδεε τους μαυραγορίτες του χτες με τους μετέπειτα «κατσαπλιάδες», τους γερμανοτσολιάδες του τότε με τους κατοπινούς «αμερικανοτσολιάδες».

Ο Δεκέμβρης σηματοδότησε την αρχή μιας ιστορικής περιόδου που περιλαμβάνει τα πάντα: Σελίδες τιμής, σελίδες χρέους, σελίδες τραγωδίας. Αποτελεί σημείο ορόσημο από το οποίο είναι αναγκασμένος να περάσει κανείς για να φτάσει στον Εμφύλιο, στον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας και στις αμερικανικές βόμβες ναπάλμ του Βαν Φλιτ, στο ανθρώπινο μεγαλείο στα Μακρονήσια και στο «όχι» στις δηλώσεις μετανοίας, στον εξευτελισμό των στρατοδικών μέσα στα ίδια τους τα στρατοδικεία έως το «ΕΑΜ – ΕΛΑΣ – Πολυτεχνείο» των μεταπολιτευτικών χρόνων.

Βρετανικό τανκ έχει εισβάλει στα γραφεία του ΕΑΜ στην οδό Πανεπιστημίου

Οι μάχες του Δεκέμβρη έληξαν με νικητές και ηττημένους.

 Το έπαθλο των πρώτων η εξουσία. 

Το έπαθλο των δεύτερων οι φυλακές, οι εξορίες, οι εκτελέσεις, τα βασανιστήρια. 

Οι δεύτεροι, αυτοί που ηττήθηκαν στρατιωτικά, ισχυρίζονται ότι κατόρθωσαν κάτι περισσότερο από τους νικητές: Ότι υπέστησαν μια από τις «νικηφόρες» εκείνες ήττες που στην Ιστορία μόνο ένας ηττημένος που έχει το δίκιο με το μέρος του μπορεί να κατακτήσει. Νίκη όπως εκείνη των ηττημένων δημοκρατικών ταξιαρχιών της Ισπανίας, νίκη όπως εκείνη των ηττημένων της παρισινής κομμούνας: Νίκη ηθική, νίκη ιδεολογική έναντι των νικητών αντιπάλων τους! Συμφωνούμε…

Ένα ερώτημα που συνήθιζε να επανέρχεται για δεκαετίες μετά τον Δεκέμβρη ήταν τούτο: Ναι αλλά «αν» τότε νικούσαν οι ηττημένοι και «αν» έχαναν οι νικητές, τι θα γινόταν; 

Που θα βρισκόταν σήμερα η Ελλάδα;
Η απάντηση από τα ανιστόρητα θρασίμια του συστήματος, με πρώτους και καλύτερους τους «πρώην» αριστερούς και νυν γενίτσαρους, είναι γνωστή: «Αλβανία θα είχαμε γίνει», «θα πεινάγαμε», «δεν θα είχαμε ελευθερία», «θα είχαμε καταρρεύσει όπως οι άλλοι και οι γυναίκες μας θα είχαν γίνει πουτάνες»…

Φυσικά η Ιστορία δεν γράφεται με «αν».

Γι’ αυτό για εμάς δεν έχει σημασία να μπούμε στο φανταστικό σενάριο τι θα είχε γίνει «αν». Για εμάς έχει μεγάλη σημασία να σταθούμε στο πραγματικό σενάριο που γράφτηκε με βάση τα όσα πραγματικά έγιναν.

Η απάντηση στο ερώτηση αν τότε νικούσαμε εμείς, όχι μόνο ηθικά αλλά και πολιτικά, αν νικούσαμε όχι μόνο ιδεολογικά αλλά και στρατιωτικά, είναι αυτή:
Επειδή τότε νίκησαν αυτοί που νίκησαν και επειδή ακριβώς χάσαμε εμείς, επειδή ο λαός έχασε, γι’ αυτό η Ελλάδα, που μέσα στην Κατοχή «το ΕΑΜ την έσωσε από την πείνα», έφτασε να πεινάει μετά τον Εμφύλιο και να στέλνει τα παιδιά της μετανάστες για ένα κομμάτι ψωμί.
Επειδή χάσαμε εμείς, επειδή έχασε ο λαός, και επειδή νίκησαν αυτοί, γι’ αυτό η Ελλάδα, από την πρωτόγνωρη λευτεριά και δημοκρατία του Βουνού, πέρασε στη βία, στη νοθεία, στα πραξικοπήματα και στις χούντες.
Επειδή νίκησαν αυτοί και επειδή χάσαμε εμείς, επειδή έχασε ο λαός, γι’ αυτό η Ελλάδα από έμβλημα της αντάρτισσας χειραφετημένης γυναίκας έγινε για δεκαετίες η «Τρούμπα» του αμερικάνικου στόλου.

Αυτή είναι η αλήθεια που την έγραψε με το αίμα του ο ανθός του ελληνικού λαού: Ναι, αν είχαμε νικήσει εμείς, η Ελλάδα θα είχε κερδίσει.

Ο λαός της θα είχε κερδίσει.

Για τους Απεργοσπάστες:

Από:

Μπογιόπουλος Νίκος:

24/10/17 10:27

ΑΠΕΡΓΟΣΠΑΣΤΕΣ, αυτοί οι πρωτοσαλταδόροι της γλίτσας

-------------------------------------------------------------------

«Απεργοσπάστης» είναι αυτός που όταν οι συνάδελφοί του απεργούν, εκείνος τους μαχαιρώνει πισώπλατα. 

Εκείνος που αντί να απεργεί συνεχίζει να εργάζεται ή προσφέρεται να εργαστεί προς αντικατάσταση των απεργών. Αυτός είναι ο επίσημος ορισμός της έννοιας «απεργοσπάστης». Ο ανεπίσημος ορισμός είναι αυτός που ορίζει τον «απεργοσπάστη» ως έναν ξεφτίλα που υπονομεύει τον αγώνα των υπόλοιπων εργαζομένων, υπηρετώντας με τον πιο χυδαίο τρόπο και γλείφοντας με τον πιο γλοιώδη τρόπο το αφεντικό του. 

Δεν υπάρχει λέξη που να περιγράφει το ποιόν του απεργοσπάστη. 

Και αναφέρομαι ειδικά στον απεργοσπάστη που δεν ανήκει στην κατηγορία των εργαζομένων που λύγισαν στον εξαναγκασμό του «Πολίτη Κέιν» - μιας και μιλάμε για τον χώρο του Τύπου – αλλά στα καλοταϊσμένα γιουσουφάκια του «Πολίτη Κέιν». 

Αυτός δεν είναι ούτε τσιράκι της εργοδοσίας (μόνο), ούτε τσανακογλείφτης του εκάστοτε κυβερνητισμού (μόνο), ούτε πεμπτοφαλαγγίτης (μόνο), ούτε τιποτένιος χαρτογιακάς μιας «εργατικής» αριστοκρατίας που λυμαίνεται θώκους (μόνο).

Αυτός είναι κάτι πολύ χειρότερο. Που μόνο μια λέξη μπορεί να περιγράψει: «Απεργοσπάστης»! 

Ένα είδος, δηλαδή, φτιαγμένο – όπως έλεγε ο Τζακ Λόντον – από την πιο αηδιαστική ουσία που είχε περισσέψει του Θεού.

Τα σημερινά θρασίμια, λοιπόν, οι πρωτοσαλταδόροι της γλίτσας, τα φερέφωνα των εγχώριων και διεθνών "Γερούν γερά" που επιχείρησαν να σπάσουν την απεργία των δημοσιογράφων όταν 

• 300 συνάδελφοί τους ζουν με συσσίτια, 

• όταν συνάδελφοί τους καρκινοπαθείς στερούνται ακόμα και τα φάρμακά τους,

• όταν χιλιάδες συνάδελφοί τους λιώνουν στην ανεργία κι άλλοι τόσοι στις γαλέρες της απληρωσιάς, 

ένα πράγμα κατέκτησαν: 

Κατέκτησαν – επαξίως - τον «τίτλο» που αρμόζει σε ό,τι πιο ποταπό, ό,τι πιο χυδαίο, ό,τι πιο γλοιώδες μπορεί να βρει απέναντί του ο εργαζόμενος που παλεύει για μισθό, για δουλειά, για ζωή: Απεργοσπάστες.

Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο: 

Απεργοσπάστες!

Ομολογία ναζιστάκου: ο Μπελογιάννης Ζει, τους στοιχειώνει και τους κάνει να αφρίζουν:

Περαστικά ναζιστάκο

Του: ΝΙΚΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ 

Αυτός στη φωτογραφία είναι ο χρυσαυγίτης βουλευτής Ηλιόπουλος. Ποζάρει με τατουάζ το «Sieg Heil!» (σσ: «Ζήτω η νίκη»). 

Πρόκειται για σύνθημα τόσο ναζιστικό και τόσο εθνικοσοσιαλιστικό που αποτελούσε τον καθεαυτό χαιρετισμό των Ναζί που καθιερώθηκε από τον Χίτλερ και απαγορεύτηκε στη Γερμανία, μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, με τις παραγράφους 86 και 130 του γερμανικού Ποινικού Κώδικα. 

Ναζισταράς κανονικός, δηλαδή.

Αυτός είναι ο Μιχαλολιάκος. Ναζισταράς κανονικός, δηλαδή.

Αυτή είναι η Χρυσή Αυγή. 

Τότε που δεν κρυβόταν πίσω από το δάκτυλό της.

Η «Χρυσή Αυγή» (τεύχος 132, Μάιος – Ιούνιος 2007) που ξεχειλίζει από τη λατρεία της για το Χίτλερ και το ναζισμό. Η Χρυσή Αυγή με τους «ήρωές της», όπως ο λατρεμένος της, ο ναζί εγκληματίας Ρούντολφ Ες, που «κοσμούσε» το εξώφυλλό της (Ιούλιος 2006). Ναζισταράδες κανονικοί, δηλαδή.

Ε, λοιπόν, ο ναζισταράς Ηλιόπουλος, δήλωσε στη Βουλή ότι αυτός και τα υπόλοιπα ελληνόφωνα ταγματασφαλιτοειδή θα πάνε στην Αμαλιάδα και θα γκρεμίσουν το Μουσείο Μπελογιάννη: «…εμείς το σπίτι του θα το γκρεμίσουμε για να μην θυμίζει τα εγκλήματα του κομμουνισμού, όταν θα έρθει η ώρα. Θα δείτε το Μουσείο Μπελογιάννη τι θα γίνει, όταν θα έρθει η Χρυσή Αυγή στα πράγματα», ήταν τα λόγια του απογόνου των δολοφόνων του Μπελογιάννη.

Βέβαια, δεν είπε κάτι διαφορετικό το ναζιστόμουτρο από αυτά που έκαναν και οι πρόγονοί του. 

Από εκεί το πήρε το μάθημα.

 Όπως τα αδέρφια του των Ες-Ες. Κι αυτοί πήγαιναν στα χωριά και τις πόλεις της Ελλάδας και έκαιγαν, γκρέμισαν και δολοφονούσαν.

Βλακεία; Θρασύτητα; Θρασυδειλία; Προφανώς.

 Αλλά και κάτι ακόμα.

 Ομολογία. 

Ομολογία ότι, όντως, ο Μπελογιάννης ζει, τους στοιχειώνει και τους κάνει να αφρίζουν. 

Περαστικά.

Για τους "Ζορό" - προβοκάτορες κλπ φασιστοειδή:

Άθλια προσπάθεια συκοφάντησης του ΚΚΕ και του «Ριζοσπάστη»

Με αφορμή το τραγικό δυστύχημα που έγινε την Κυριακή στην Εθνική οδό Αθηνών - Λαμίας

Ενα άθλιο σκηνικό σε βάρος του ΚΚΕ και του «Ριζοσπάστη» προσπάθησαν να στήσουν στο διαδίκτυο διάφορες επώνυμες και ανώνυμες γραφίδες, με αφορμή το τραγικό δυστύχημα στην Εθνική οδό Αθηνών - Λαμίας, όπου ανάμεσα στους τέσσερις νεκρούς ήταν και ο γιος του ιδιοκτήτη της εταιρείας Jumbo.

Ιστοσελίδες και μέσα κοινωνικής δικτύωσης ανέσυραν ένα κείμενο που είχε γράψει στις 10 Γενάρη 2012 στον «Ριζοσπάστη» ο δημοσιογράφος Νίκος Μπογιόπουλος, με αναφορές στον ιδιοκτήτη της αλυσίδας Jumbo, και χωρίς να κάνουν την παραμικρή αναφορά στην ημερομηνία που δημοσιεύτηκε, το παρουσίαζαν σαν να γράφτηκε τώρα, με αφορμή το θανατηφόρο δυστύχημα.

Ο σχολιασμός του δημοσιεύματος σ' αυτές τις ιστοσελίδες προσπαθούσε να ταυτίσει το ΚΚΕ και τον «Ριζοσπάστη» με τις απαράδεκτες δηλώσεις που έγιναν τις τελευταίες μέρες από βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και άλλους, περί «ταξικού δυστυχήματος», με αφορμή το γεγονός ότι το αυτοκίνητο που προκάλεσε το δυστύχημα ήταν υπερπολυτελές και το οδηγούσε ο γιος του ιδιοκτήτη των Jumbo. Δηλώσεις όπως αυτή αξιοποιήθηκαν για χυδαίο αντικομμουνισμό, μεταξύ άλλων και από στελέχη της ΝΔ, όπως ο Αδ. Γεωργιάδης.

Θυμίζουμε ότι το δημοσίευμα του Νίκου Μπογιόπουλου στον «Ριζοσπάστη» στις 10/1/2012 σχολίαζε τις απόψεις του συγκεκριμένου επιχειρηματία για την εμπορική εκμετάλλευση της Μακρονήσου, της Γυάρου, του Ολύμπου και της Ακρόπολης, αναπαράγοντας σημεία από συνέντευξη που είχε δώσει ο ίδιος στην εφημερίδα «Πρώτο Θέμα».

Στο τέλος του δημοσιεύματος σημειωνόταν και ο λόγος για τον οποίο γράφτηκε το κείμενο, με την υπόμνηση ότι πρόκειται για τον ιδιοκτήτη της αλυσίδας καταστημάτων «που έχει στήσει βιομηχανία διώξεων ανά την επικράτεια κατά του ΠΑΜΕ...», με αφορμή τις κινητοποιήσεις που γίνονταν εκείνη την περίοδο για την ανάκληση της απόλυσης εργαζόμενου στην επιχείρηση.

Στην αναπαραγωγή του κειμένου πέντε χρόνια μετά, κανένα από τα παραπάνω στοιχεία δεν διευκρινίζονται, σε μια προσπάθεια να δημιουργηθούν εντυπώσεις σε βάρος του ΚΚΕ και του «Ριζοσπάστη» για ένα θέμα που κυριαρχεί στην επικαιρότητα από το μεσημέρι της περασμένη Κυριακής.

Απάντηση σ' αυτή την προσπάθεια συκοφαντίας και λάσπης έδωσε και ο Νίκος Μπογιόπουλος με κείμενό του στο διαδίκτυο, στο οποίο αναφέρει ανάμεσα σε άλλα: «Δεν δόθηκε ποτέ η άδεια σε κανέναν να χρησιμοποιήσει και μάλιστα παραπειστικά το προ 5ετίας κείμενο (που αφορούσε στην Μακρόνησο και στην Ακρόπολη!) στα παιχνίδια εντυπώσεων με αφορμή το δυστύχημα.

Ουδεμία σχέση έχω με ενίους εξ εκείνων που μιλούν για τον "ταξικό χαρακτήρα" του δυστυχήματος, που μέσα στη γενικότερη γελοιότητά τους ανάθεμα κι αν ξέρουν τι εννοούν ή αν μπορούν έστω να παρακολουθήσουν (πολλώ μάλλον να συμμετέχουν) σε μια συζήτηση σε τέτοια βάση (...)

Ούτε ο "Ριζοσπάστης" στη μακρά ιστορία του, ούτε εγώ ως μέλος του ΚΚΕ και δημοσιογράφος, έχουμε καμία σχέση με τη χυδαιότητα και τη συμπεριφορά όρνεων που βαφτίζεται ένθεν κακείθεν σαν δήθεν "αντικαπιταλισμός", αλλά ούτε και με την "αστική ευγένεια" που αναζητά κλέη ευπρέπειας πάνω στη συκοφάντηση των αντιπάλων της.

Ο επιστημονικός σοσιαλισμός και το ήθος που περιέχεται στην έννοια "ταξική πάλη" δεν έχουν καμία σχέση με την προσωποποίηση των πολιτικών διαφορών, αυτή είναι μια τακτική που αρμόζει είτε σε "Ζορό" - προβοκάτορες είτε σε αντιδραστικά φασιστοειδή.

Και σε κάθε περίπτωση η ταξική πάλη, από την πλευρά των κομμουνιστών, δεν διεξάγεται πάνω σε μνήματα παιδιών ή πάνω στον άφατο πόνο γονιών που έχασαν τα παιδιά τους. Αυτή είναι μια "πολυτέλεια" που από την γέννηση του κομμουνιστικού κινήματος την έχουμε παραχωρήσει στην ευχέρεια των διαφόρων τομαριών του απροκάλυπτου ή συγκεκαλυμμένου αντικομμουνισμού».

Απο:Ριζοσπάστη

Τα μάγαρα κ ο χρυσαυγιτισμός με… πολιτικά:

Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά:

Η Βουλή με απόφαση του πρόεδρου της θα τιμήσει, όπως γράφεται, τη μνήμη του Νίκου Μπελογιάννη με αφορμή την συμπλήρωση 65 χρόνων από την εκτέλεσή του, στις 30 Μάρτη 1952

Σημείωση: 

τώρα το πώς «κολλάει» να τιμάει τον Μπελογιάννη μια κυβέρνηση που επιδίδεγται σε ταξίδια νομιμοποίησης των ναζί στην Ουκρανία και κάνει στους Αμερικάνους – που εκτέλεσαν τον Μπελογιάννη – κωλοτούμπες, όπως εκείνες του Τσίπρα κατά την επίσκεψη Ομπάμα στην Αθήνα, είναι κάτι που έχει πολλές εξηγήσεις. Η πιο αθώα εκ των οποίων είναι πως «ό,τι δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια»…

Ας δούμε τη συνέχεια:

Με αφορμή την είδηση, τα χιτλεροειδή της Χρυσής Αυγής αφήνιασαν:

«Η λογική λέει ότι το να τιμάται από το Κοινοβούλιο μας Χώρας ένας καταδικασμένος για κατασκοπεία εναντίον της Πατρίδος του αποτελεί όχι απλώς μη υπαρκτό φαινόμενο αλλά μακάβρια φαντασίωση προσβολής της Ιστορικής Μνήμης».

Αυτά γράφουν – με τα μακάβρια «ελληνικά» τους - για τον «σοβιετικό κατάσκοπο» Μπελογιάννη τα ουγκανόφωνα ναζιστόμουτρα (Πέμπτη 9/2/2017, ). Λογικό. Τι ναζιστόμουτρα θα ήταν, άλλωστε.

Και τότε ποιος έρχεται προς συνδρομή των «πατριωτών» (Μιχαλολιάκος, Κασιδιάρης, Καιάδας, Παναγιώταρος και όλα τα ναζιστάκια που τα είδαμε να διασκεδάζουν στα ναζιστικά πάρτι τους στο βίντεο που δημοσιοποίησε η Εφημερίδα των Συντακτών); Μα το… «συνταγματικό τόξο». Αυτό που έχει εισηγηθεί και τη θεωρία της «σοβαρής Χρυσής Αυγής».

Θαυμάστε, λοιπόν, τι έγραψε στην «Καθημερινή» ο συντάκτης της Στέφανος Κασιμάτης, ακολουθώντας τρεις μέρες αργότερα τους χρυσαυγίτες (Κυριακή 12/2/2017):

«Αξίζει την τιμή;

Η Βουλή, πληροφορούμαι, ετοιμάζεται να τιμήσει τη μνήμη του Νίκου Μπελογιάννη. Μάλλον από λεπτότητα στη μνήμη του νεκρού (διότι ο Μπελογιάννης αγωνιζόταν για να καταργήσει τη Βουλή...), η εκδήλωση δεν θα γίνει στο γνωστό κτίριο που δεσπόζει της πλατείας Συντάγματος, αλλά στην Αμαλιάδα, τόπο καταγωγής του Μπελογιάννη. Ωστόσο, ο Μπελογιάννης καταδικάστηκε για κατασκοπεία εις βάρος της πατρίδας του και εξ όσων γνωρίζω δεν έχει υπάρξει ποτέ αναθεώρηση της δίκης. Μπορεί, λοιπόν, η θανατική ποινή που του επιβλήθηκε τότε να ήταν σκληρή και, ενδεχομένως, άδικη· όμως η καταδίκη του ήταν δίκαια και εξακολουθεί να ισχύει. Δεν είναι παράλογο η Βουλή να τιμά έναν καταδικασθέντα για κατασκοπεία εις βάρος της χώρας του;» 

Περιττό φυσικά να πούμε ότι μετά από αυτό το κείμενο του Κασιμάτη και της «Καθημερινής» οι Χρυσαυγίτες επανήλθαν επιδαψιλεύοντας δάφνες στον Κασιμάτη, τον οποίο και επαινούν αποδίδοντάς του ναζιστικές τιμές καθώς – όπως γράφουν – λέει τα «αυτονόητα» για τον «κατάσκοπο» Μπελογιάννη

Ας πάμε λίγο πιο πίσω τώρα. Έτσι για να δούμε πως στρώθηκε το έδαφος του χρυσαυγιτισμού:

Ήταν η «Καθημερινή» που στο αφιέρωμά της για τον φασίστα Μεταξά έγραφε ήδη από τις 4/8/2007 (ανήμερα, δηλαδή, της κήρυξης της δικτατορίας της «4ης Αυγούστου») ότι η διακυβέρνηση Μεταξά πορεύτηκε με «χαρακτηριστικά φιλολαϊκού» καθεστώτος...

Ήταν, επίσης, η «Καθημερινή» που στις 16/09/12 (σσ: τώρα πρόσφατα, δηλαδή...) που φιλοξενούσε άρθρο με τίτλο «Η ευκαιρία της Χρυσής Αυγής για τη δημοκρατία», όπου ο συντάκτης (ποιος άλλος; Ο Κασιμάτης) τόνιζε με πάθος:«Όσοι πιστεύουμε στην δημοκρατία οφείλουμε ένα μεγάλο "ευχαριστώ" στην Χρυσή Αυγή - και σοβαρολογώ απολύτως. Της το οφείλουμε για την ευκαιρία που μας προσφέρει -και μάλιστα την ώρα που την έχουμε μεγαλύτερη ανάγκη- ώστε να διορθώσουμε λάθη δεκαετιών και να κάνουμε μια νέα αρχή στην πολιτική ζωή. Είναι η ευκαιρία που δίνεται στη νομιμότητα να αναμετρηθεί, επιτέλους, με την οιονεί νομιμοποιημένη βία της Αριστεράς: αυτό το καρκίνωμα της Μεταπολίτευσης (...).

Ανεχόμαστε στελέχη ή ακόμη και βουλευτές του ΚΚΕ ή του ΣΥΡΙΖΑ να υπερασπίζονται καταλήψεις πανεπιστημιακών κτιρίων από λαθρομετανάστες, να εμποδίζουν τη λειτουργία επιχειρήσεων που υφίστανται νομίμως (π.χ., το χρυσωρυχείο στην Χαλκιδική), να επιβάλουν με το ξύλο την υποχρέωση της απεργίας σε ανθρώπους που θέλουν να δουλέψουν (...). Και αν ως τώρα ήταν ο φόβος που συγκρατούσε τους πολιτικούς, ας είναι καλά τα "λεβεντόπαιδα με τις μαύρες μπλούζες" και τα καμώματά τους, που δίνουν την ευκαιρία στον αστικό πολιτικό κόσμο να υπερβεί το δέος της εξ αριστερών "ιεράς αγανακτήσεως" και να αποδείξει ότι η δημοκρατία μπορεί να υπερισχύσει εκείνων που επιβάλλουν τη βία, είτε μαύρη είτε κόκκινη (...).

Αν ο Σαμαράς εννοεί αυτά που έλεγε προεκλογικά, αν ο Βενιζέλος καταλαβαίνει ότι μόνον ως αστική σοσιαλδημοκρατία μπορεί να έχει μέλλον το ΠΑΣΟΚ και αν ο Κουβέλης πιστεύει στη διαφορά της δημοκρατικής Αριστεράς από την Αριστερά της βίας, ιδού η ευκαιρία κύριοι! Η Χρυσή Αυγή, χωρίς να το καταλαβαίνει, ανοίγει τον δρόμο για την επιβολή της νομιμότητας προς κάθε πλευρά: κουκουέδες, συριζαίους, χρυσαυγίτες - όλοι τους βλάπτουν τη δημοκρατία εξίσου. Πρόκειται για ευκαιρία, την οποία η κυβέρνηση πρέπει να αξιοποιήσει (...)».«Όσοι πιστεύουν στη δημοκρατία», λοιπόν, όπως ο Κασιμάτης, μας το είχαν πει εδώ και 5 χρόνια: «Η ευκαιρία της Χρυσής Αυγής για τη δημοκρατία»…

«Όσοι πιστεύουν στη δημοκρατία», όπως ο Κασιμάτης και η «Καθημερινή», μας τα είχαν πει εδώ και 10 χρόνια. Τι δημοκρατία; Ε, να, σαν εκείνη του «φιλολαϊκού» καθεστώτος Μεταξά…

«Οσοι πιστεύουν στη δημοκρατία», όπως ο Κασιμάτης και η «Καθημερινή», πως είναι δυνατόν να διαφωνήσουν με τη Χρυσή Αυγή για τον «κατάσκοπο» Μπελογιάννη. «Δίκαια» η καταδίκη του, μας λέει ο Κασιμάτης…

Ορισμένες σκέψεις:
Πρώτο: Όταν η αντιδραστική θεωρία περί «άκρων», περί «μαύρης και κόκκινης βίας», η επιστροφή της ασφαλίτικης (ή ασφΑΛΗΤΙΚΗΣ;) αναγόρευσης της κομμουνιστικής δράσης σε «κατασκοπία» αποκτά τόσο αναβαθμισμένη θέση στις σελίδες ενός παραδοσιακού οργάνου του αστικού κόσμου, όπως η «Καθημερινή», σημαίνει ότι η «μαυρίλα» κατέχει κεντρική θέση - με ό,τι αυτό συνεπάγεται και κυοφορεί - στο προπαγανδιστικό οπλοστάσιο του κράτους των κεφαλαιοκρατών, της λιτότητας, της καταστολής και των Μνημονίων.

Δεύτερο: Στην περίπτωση της «Καθημερινής» και του συντάκτη της δεν έχουμε να κάνουμε με μια λαθεμένη εκδοχή κάποιας αφηρημένης και γενικής καταδίκης της βίας, που σε άλλες περιπτώσεις θα μπορούσε να εκληφθεί και ως μια ευγενική αλλά ουτοπική ουμανιστική στάση. Στην περίπτωση της «Καθημερινής» και του συντάκτη της, το θέμα δεν είναι να επαναλάβεις ότι, για παράδειγμα, η βία της Επανάστασης του '21, η βία της Αντίστασης εναντίον των ναζί στην Κατοχή, η βίαιη κατάληψη των Βερσαλιών, η μάχη του Στάλινγκραντ από την πλευρά των αμυνόμενων, η αιματοβαμμένη πάλη για το 8ωρο, ήταν ιστορικά αναγκαίες και δικαιωμένες μορφές πάλης.

Στην περίπτωση της «Καθημερινής» και του συντάκτη της έχουμε μια «μαύρη», διεστραμμένη και χυδαία επιχείρηση διαστρέβλωσης, παραχάραξης και παραποίησης. Εχουμε, στην πιο «κίτρινη» εκδοχή της, την επιδίωξη οι λαϊκοί, μαζικοί, κοινωνικοί και πολιτικοί αγώνες που αντιτίθενται στην πολιτική της πλουτοκρατίας (και επειδή ακριβώς αντιτίθενται στην πλουτοκρατία), να ταυτιστούν, να συκοφαντηθούν και να εξομοιωθούν με τον ναζισμό (τον βγαλμένο από τα πολιτικά σπλάχνα της πλουτοκρατίας), ωσάν να έχουν ή να είχαν ποτέ οποιαδήποτε σχέση (!) με τις τραμπούκικες ναζιστικές συμμορίες της ρατσιστικής, της φυλετικής, της μισαλλόδοξης, της φασιστικής βίας και τρομοκρατίας.

Τρίτο: Η «πρόοδος» της «Καθημερινής» και του συντάκτη της είναι εμφανής: Προ 5ετίας ήθελαν να διαχυθεί στην κοινή συνείδηση το σχήμα πως «η ναζιστική και χρυσαυγίτικη βία οφείλεται στην αριστερή και κουκουέδικη βία»

(σσ: Αυτό δεν είναι καινούριο. Αν ξύσει κανείς τη σκουριά αυτής της πολυκαιρισμένης προστυχιάς θα θυμηθεί, για παράδειγμα, τη θεωρία της εποχής των γερμανοτσολιάδων. Τότε που οι «Τσολάκογλου» κατηγορούσαν το ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ και το ΚΚΕ επειδή έκαναν Αντίσταση. Τότε που οι «Τσολάκογλου» ζητούσαν να σταματήσει η Αντίσταση, αφού, όπως έλεγαν, προκαλούσε - η Αντίσταση - τα αντίποινα των Γερμανών, δηλαδή τις θηριωδίες των ναζί. Θηριωδίες για τις οποίες, σύμφωνα με τους «Τσολάκογλου», υπεύθυνοι δεν ήταν οι Γερμανοί ναζί, αλλά το ΕΑΜ και το ΚΚΕ, επειδή έκαναν Αντίσταση...).

Σήμερα, 5 χρόνια μετά, δεν έχουν λόγο να κρύβονται πίσω από την Χρυσή Αυγή. Σήμερα, κάποιοι απ’ αυτούς, για να πουν τις βρωμιές της τάξης τους, της αστικής τάξης, παρατάσσονται δίπλα ακριβώς στη Χρυσή Αυγή, και – ειδικά όταν μιλούν για τους κομμουνιστές - λένε ό,τι και η Χρυσή Αυγή. Άλλωστε και οι χρυσαυγίτες των ταγμάτων εφόδου και ο χρυσαυγιτισμός με… πολιτικά, την ίδια τάξη υπηρετούν.

***

Τέτοιου είδους κείμενα σαν το τελευταίο της «Καθημερινής» που μέμφεται τη Βουλή «να τιμά έναν καταδικασθέντα για κατασκοπεία εις βάρος της χώρας του» δεν αποκαλύπτουν την ποιότητα του συντάκτη της.

Βασικά, εκείνο που αναδεικνύουν είναι το είδος της κληρονομιάς που κουβαλάει η άρχουσα τάξη αυτής της χώρας, όπως και την κληρονομιά των εντύπων που απηχούν προνομιακά, όπως η «Καθημερινή», τα συμφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης.

Ειδικότερα και σε ό,τι έχει να κάνει με την κληρονομιά της «Καθημερινής»,

της «Καθημερινής που σήμερα ξανακαταδικάζει τον Μπελογιάννη σαν «κατάσκοπο»,
της «Καθημερινής» που πριν 5 χρόνια διαλαλούσε «Η ευκαιρία της Χρυσής Αυγής για τη δημοκρατία»,
της «Καθημερινής» που πριν 10 χρόνια στο αφιέρωμά της για τον φασίστα Μεταξά έγραφε ότι η διακυβέρνηση Μεταξά πορεύτηκε με «χαρακτηριστικά φιλολαϊκού» καθεστώτος,θα περιοριστούμε να υπενθυμίσουμε τι υποστήριζε η «Καθημερινή» επί εποχής Βλάχου, στις 29 Απρίλη 1941.

Δυο μέρες, λοιπόν, αφότου οι ιδεολογικοί και πολιτικοί πρόγονοι της «Χρυσής Αυγής», τα γερμανικά «Βάφεν Ες Ες», είχαν μπει στην Αθήνα,
η «Καθημερινή» έγραφε:

«Ο αθηναϊκός λαός αντιμετωπίζει τα γεγονότα με σταθεράν πεποίθησιν ότι όλα βαίνουν προς το καλύτερον, ότι λήξαντος του πολέμου, διά την Ελλάδα τουλάχιστον, ανοίγεται η περίοδος της ειρήνης και της εντός των πλαισίων της ειρήνης αυτής παραγωγικής δραστηριότητος. Η θέλησις των Ελλήνων, όπως εντός του ειρηνικού πλαισίου, το οποίο εξασφαλίζει εις αυτούς ο τερματισμός του πολέμου, αναπτύξουν όλας των τας ικανότητας και όλας των τας πρωτοβουλίας, θα δώση ασφαλώς αφορμήν διά να εκδηλωθούν όλαι εκείναι αι κεκρυμμέναι αρεταί της φυλής μας, αι οποίαι είτε εξ αδιαφορίας, είτε εξ αισθημάτων ηλαττωμένης αλληλεγγύης δεν είχον ανέλθει εις την επιφάνειαν τους τελευταίους καιρούς. Αι γερμανικαί αρχαί εμφορούμεναι από τας φιλικωτέρας των διαθέσεων απέναντι του ελληνικού πληθυσμού, τας αρετάς και τα προτερήματα του οποίου δεν ήργησαν να γνωρίσουν, θα τον συντρέξουν -περί τούτου δεν υπάρχει αμφιβολία- εις πάσαν θετικήν και οικοδομητικήν του προσπάθειαν».

Αυτά γράφονταν τότε. 

Από την «Καθημερινή».Σε μια περίοδο, δηλαδή, που ο «χρυσαυγιτισμός» δεν είχε ανάγκη, όπως σήμερα, να κυκλοφορεί... με πολιτικά.

Ήταν τότε που οι «κατάσκοποι» σαν τον Μπελογιάννη πολεμούσαν τους ναζί κατακτητές. Αλλά η «Καθημερινή» (δεν έγραφε τότε ο Κασιμάτης) διακήρυτταν ότι οι Γερμανοί ναζί «είναι φίλοι μας»…

του Νίκου Μπογιόπουλου

Με τίτλο: 

«Καθημερινή» - Χρυσή Αυγή

τα Έργα Αυτών που θα άλλαζαν την Ελλάδα και την Ευρώπη(!!!)

Πρώτη φορά τέτοια ψευτοαριστερά!

του Νίκου Μπογιόπουλου

 Μετά τον καστανά της Θεσσαλονίκης εντόπισαν, συνέλαβαν και επέβαλαν πρόστιμο 10.000 ευρώ σε 65χρονη καρκινοπαθή που πουλούσε τα προσωπικά της αντικείμενα σε λαϊκή αγορά, παραμονή των Χριστουγέννων, για να αγοράσει τα φάρμακά της. Τα χτυπήματά τους ενάντια στην ολιγαρχία είναι αμείλικτα…

Αυτοί που θα έβαζαν τέλος στο καθεστώς των μαγκαλιών μείωσαν στο μισό το επίδομα θέρμανσης και στους μισούς τους δικαιούχους του…

Αυτοί που θα επέστρεφαν την 13η σύνταξη έκοψαν κι άλλο τις συντάξεις και τώρα σχεδιάζουν ένα Ασφαλιστικό που μπροστά του εκείνο του Γιαννίτση μοιάζει με «πταίσμα».

Εκείνοι που θα έφερναν την αξιοπρέπεια στους γέροντες έφτασαν στο σημείο να χτυπούν με τα ΜΑΤ συνταξιούχους (!) στις συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ ανακηρύσσοντας τα δακρυγόνα σε «ήπιο μέσο καταστολής»!

Αυτοί που θα «έσκιζαν τα Μνημόνια», στις 20 Φλεβάρη, ούτε ένα μήνα από την ανάδειξή τους στην κυβέρνηση, πριν ακόμα ψηφίσουν τα δικά τους Μνημόνια, είχαν αποδεχτεί, ψηφίσει και παρατείνει τα Μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις των προηγούμενων, είχαν ανακηρύξει κατά «70% καλό» το μνημονιακό έγκλημα που είχε ήδη διαπραχτεί και προετοίμαζαν το έγκλημα που με τη δική τους σφραγίδα ερχόταν, αναγορεύοντας την πολιτική απατεωνιά σε «δημιουργική ασάφεια»…

Αυτοί που τον Γενάρη είχαν το θράσος να πάνε στο Σκοπευτήριο για να μαγαρίσουν την Ιστορία του ελληνικού λαού, τον Δεκέμβρη μήνα φρόντισαν να απέχουν από την ψηφοφορία στον ΟΗΕ για την καταδίκη του ναζισμού, εναρμονισμένοι – ακόμα και σ’ αυτό – με την τακτική της ΕΕ…

Αυτοί που θα έφερναν την «κοινωνική δικαιοσύνη» ανέβασαν το ΦΠΑ στα είδη λαϊκής διατροφής στο 23% συστήνοντας στο λαό «λιτό βίο» και συνταγές με… γεμιστά, εισηγούνται επιβολή διδάκτρων στα δημόσια σχολεία, συνεχίζουν την πολιτική των ίδιων χαρατσιών και των ίδιων ΕΝΦΙΑ και μάλιστα επί μειωμένων αντικειμενικών αξιών, ψήφισαν έναν προϋπολογισμό που προβλέπει ότι οι φόροι για το λαό θα ξεπεράσουν το 2016 τα 45 δισ. ευρώ, όταν για τραπεζίτες, εργολάβους και πολυεθνικές οι φόροι δεν ξεπερνούν τα 3 δισ. ευρώ… 

Αυτοί που θα έβαζαν τέλος στην εκποίηση της χώρας, ξεπούλησαν τα αεροδρόμια στους Γερμανούς, το λιμάνι στους Κινέζους, τον Αστέρα της Βουλιαγμένης σε Κουβετιανούς και Τούρκους και έπεται συνέχεια…

Εκείνοι που θα ήταν «υπηρέτες» του λαού, αφού πέρασαν από τα «καταργούμε τα Μνημόνια» στα «παράλληλα προγράμματα» κι αφού διέπραξαν κάθε είδους αθλιότητα που αρμόζει στο μικρεμπόριο της ελπίδας, φρόντισαν τα δικά τους Μνημόνια να είναι το επιστέγασμα μιας πρωτοφανούς προδοσίας που - την ακριβώς επόμενη μέρα - μετέτρεψε το 61% «Όχι» του δημοψηφίσματος σε 100% «Ναι» στην ποδιά της Μέρκελ και στα θησαυροφυλάκια των ανακεφαλαιοποιημένων τραπεζών. 

Αυτοί που θα «τέλειωναν με το παλιό», σαν «νομιμοποιητική» βάση για τα δικά τους ρουσφέτια, για τον δικό τους νεποτισμό, για τον δικό τους καρεκλοκενταυρισμό, έχουν επιδοθεί στην απίθανη κατρακύλα να παραπέμπουν στους αγώνες του ΕΑΜ, στην Μακρόνησο και στους μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας! Τέτοια ξετσιπωσιά… 

Αυτοί που θα αποκαθιστούσαν την «εθνική κυριαρχία» και την «εθνική ανεξαρτησία» έφτασαν να προτείνουν δημιουργία νέων ΝΑΤΟϊκών βάσεων στην Ελλάδα, να πρωτοστατούν σε χοροεσπερίδες του ΝΑΤΟ τραγουδώντας «we are the world, we are the children», να έχουν μετατρέψει την Ελλάδα στη μοναδική χώρα μετά τις ΗΠΑ που επιτρέπει παρουσία ισραηλινών στρατευμάτων στο έδαφός της, να επιδίδονται σε κάθε λογής κωλοτούμπα που προστάζουν τα «πεντοζάλια των αγορών και να ανοίγουν ομπρέλα όταν ο Σόιμπλε τους κάνει συστάσεις του τύπου «είναι η εφαρμογή (των Μνημονίων), ηλίθιε»… 

Προσοχή, αυτά τα πρωτοσέλιδα (Μάρτης 2013) η «Αυγή» τα επέλεγε για τα Μνημόνια των άλλων…

Αυτοί που θα άλλαζαν την Ελλάδα και την Ευρώπη (!), ήρθαν να φέρουν σε πέρας την πιο βρώμικη δουλειά που οι προκάτοχοί τους θα ήταν αδύνατον να ολοκληρώσουν, δίνοντας «αριστερό» περιτύλιγμα στην ραγιάδικη θεωρία πως «δεν υπάρχει εναλλακτική» και διακηρύσσοντας – αυτοί οι πρώην «αντιμνημονιακοί» και «αντιμερκελιστές» - ότι όποιος δεν είναι με το «αριστερό» τους Μνημόνιο είναι με τον Σόιμπλε! 

Στον έναν χρόνο από τις εκλογές της 25ης Γενάρη του 2015, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία: Πρώτη φορά τέτοια ψευτοαριστερά!
...........................................

ΑΛΕΞΗΣ ΤΣΙΠΡΑΣ - ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ

Με μια τρισέλιδη συνέντευξη του πρωθυπουργού, Αλέξη Τσίπρα, στην «Εφημερίδα των Συντακτών», η κυβέρνηση επιχειρεί να κάνει τον απολογισμό της προς το κεφάλαιο και να ανανεώσει την κοροϊδία προς το λαό, με αφορμή τη συμπλήρωση δύο χρόνων από την εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση. 

Στη συνέντευξή του, ο Αλέξης Τσίπρας, κινήθηκε στη λογική του μικρότερου κακού, ανάμεσα στο «χάος» που παρέλαβε από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, και στα «επιτεύγματα» της δικής του κυβέρνησης, που γίνονται υπέρ του κεφαλαίου και βαφτίζονται «μάχες» προς όφελος του λαού. 

Μάλιστα, σημείωσε ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε αυτό που ποτέ δεν τόλμησαν να κάνουν οι κυβερνήσεις του συστήματος εξουσίας που χρεοκόπησε τη χώρα. Αντιστάθηκε στον παραλογισμό της κοινωνικής διάλυσης και της λιτότητας». Λες και η πολιτική - οδοστρωτήρας των (εναπομείναντων) εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων που εφαρμόζει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι... φιλολαϊκή. 

Σημειώνει μάλιστα ότι «αν τα μισά από όσα κάναμε εμείς, τα επιχειρούσε ο Γιώργος Παπανδρέου το 2010, η χώρα θα είχε γλιτώσει τη λεηλασία του 25% του εθνικού της πλούτου». 

Βεβαίως, το μόνο που επιβεβαιώνει με τέτοιες δηλώσεις ο Αλ.Τσίπρας, είναι ότι τα μέτρα που εφαρμόζει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι ενταγμένα στην ίδια στρατηγική για έξοδο του κεφαλαίου από την κρίση και τσάκισμα του λαού. Και πράγματι, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχει πολλά τέτοια «επιτεύγματα» να παρουσιάσει στο κεφάλαιο, για αντιλαϊκά μέτρα που αποτελούσαν χρόνιες απαιτήσεις των μονοπωλίων και ο ΣΥΡΙΖΑ τα νομοθέτησε, από το Ασφαλιστικό μέχρι τη φοροληστεία του λαού και το άνοιγμα νέων επενδυτικών ευκαιριών στο κεφάλαιο. 

η κριτική από 902.gr

2017: Ωραία χρονιά για εξέγερση !!

«Καλή χρονιά», είπες;

,,,«Καλή χρονιά» σημαίνει φως από τη φλόγα που θα γίνει πυρκαγιά κάθαρσης και αναγέννησης! 

Που πάει να πει: Φως – ανάτασης από το βούρκο. 

Φως – αλληλεγγύης και ανασύνταξης των εκατομμυρίων ψυχών που χειμάζονται στην καταχνιά. 

Φως – ανυπακοής, απειθαρχίας και αντίστασης στην μαυρίλα. 

Φως – αντεπίθεσης και ξεκίνημα για το χτίσιμο εκείνου του λαϊκού ξέφωτου που θα σαρώσει την αιθαλομίχλη του ψεύδους, της απάτης, της βαρβαρότητας.

Τέτοιο φως, τέτοια χρονιά χρειαζόμαστε το 2017. 

Γιατί ο κόμπος έφτασε στο χτένι. 

Και δεν θα τη φέρει κανείς άλλος έξω από εμάς και τα παιδιά μας. 

Ας τη φέρουμε. 

Για μας και για τα παιδιά μας,,,

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

«Καλή χρονιά». Μια ευχή, μια φράση που ακούγεται και φέτος εκατομμύρια φορές. Αλλά όλοι το ξέρουμε. Λίγοι, πια, την εννοούν. Ελάχιστοι την πιστεύουν. Ποτέ άλλοτε τόσα εκατομμύρια άνθρωποι δεν έβαλαν τόσες φορές στο στόμα τους μια φράση που δεν την πιστεύουν. 

Παλιά ήταν η ελπίδα που σε έκανε να μοιράζεσαι την ευχή με τους άλλους. Τώρα είναι η προσπάθεια μέσω της ευχής να βρεις την ελπίδα. 

Να υποδυθείς πως πιστεύεις ότι κάπου – δεν μπορεί – θα υπάρχει…

Οι ταγοί μας – πρέπει να τους το αναγνωρίσουμε – σε μεγάλο βαθμό το κατάφεραν: Σκότωσαν την ελπίδα. 

Μοιάζουμε όλο και περισσότερο με την πιο καταθλιπτική εκδοχή της «Πανούκλας» του Καμύ.

 Το χειρότερο – έγραφε – δεν είναι η Πανούκλα. Το χειρότερο είναι να συνηθίσεις την Πανούκλα. 

Το χειρότερο δεν είναι η δυστυχία, η απελπισία. Το χειρότερο είναι να συνηθίσεις την απελπισία…

Φυσικά, μέσα στην καταχνιά, ο Τσίπρας, ο Μητσοτάκης, οι δορυφόροι και οι παραποταμίσιοι τους, παρά τις έγνοιες τους το τήρησαν το έθιμο. 

Στις ευχές τους για το νέο έτος μας το υποσχέθηκαν όλοι μαζί: Το 2017 θα δούμε φως στην άκρη του τούνελ…

Σαράντα χρόνια τώρα– επιτρέψτε τον προσωπικό τόνο – από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, θυμάμαι κι έναν καλό κύριο – όχι πάντα τον ίδιο – να βγαίνει κάθε παραμονή πρωτοχρονιάς και να μου λέει ότι με το νέο χρόνο θα έρθει και το φως. 

Να μου εύχεται «καλή χρονιά». Να με διαβεβαιώνει ότι υπάρχει φως. Και ότι αν είμαι καλός, υπάκουος και ήσυχος τότε θα το δω κι εγώ.

Εγώ, εν τω μεταξύ, παραμένω στο τούνελ. 

Γεννήθηκα στο τούνελ, μεγάλωσα στο τούνελ και γερνάω μέσα στο τούνελ. Κι ο πατέρας μου το ίδιο. Και εκεί που παραλίγο να το συνηθίσω το τούνελ τους μαζί με τους εργολάβους τους και διόδια τα μεγάλα τους, τώρα βλέπω και το γιό μου να τον έχουνε αλυσοδέσει μέσα στο τούνελ. 

Και τα άλλα παιδιά. Που και σ’ αυτά, τα ίδια τους λένε. 

Που πάνε κι αυτά να τα παραμυθιάσουν. Να τα ευνουχίσουν. Με τα ίδια λόγια. Με τις ίδιες ψευτιές.

Τότε, ακριβώς, πάνω στο άκουσμα των ευχών τους για «καλή χρονιά», έτσι όπως ποζάρουν σαν «μάγοι» που θα μου φέρουν την «καλή χρονιά», μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι. 

Χτυπούν οι φλέβες μέσα μου. Ξέρω τι θέλουν. 

 Θέλουν μαζί με εμένα να θάψουν και το γιό μου – και τα άλλα παιδιά – μέσα στο τούνελ τους.

Ξέρω το κρύβει η ευχή τους: Η «καλή χρονιά» τους είναι η αρχή μιας νέας λεηλασίας που θα κρατήσει 99 χρόνια! Όσο και η αιώνια αθλιότητα που εκπροσωπούν.

Συνεπώς; Ματαιοπονούμε; 

Ειδικά εμείς, οι φορείς του «άλλου κόσμου», οι οργανωτές ενός νέου αύριο, τι κάνουμε; 

Σήμερα, τώρα, τι κάνουμε; 

Παίζουμε κι εμείς το παιχνίδι του «σκάσε και κολύμπα»; 

Πετάμε και λίγη άχνη από κανά τσιτάτο του Λένιν για να μας αντέχει ο καθρέφτης μας; 

Και;

Όχι! Ακόμα κι αν η Κίρκη βασιλεύει, ακόμα κι αν από παντού ξεφυτρώνουν οι «ρινόκεροι» του Ιονέσκο, υπάρχουν και οι όρθιοι. 

Είναι εκεί, στα εργοστάσια, στις γειτονιές, στους δρόμους. 

Αυτοί που δίνουν το χέρι για να σηκώσουν και τους άλλους, που απεργούν για να έχουν δουλειά οι υπόλοιποι, 

που λιώνουν στις πορείες για να μείνουν ανοιχτά τα περάσματα. 

Λοιπόν, να το πούμε και στους «φίλους» για να το ξέρουν κι αυτοί, αλλά για να το θυμηθούμε κι εμείς: 

Δεν πετάμε στα σύννεφα, ξέρουμε ότι πίσω από το «καλή χρονιά» εκείνο που βασιλεύει είναι το «βόηθα Παναγιά». 

Αλλά η Παναγιά δεν θα βοηθήσει. 

Υπάρχει άλλος τρόπος να είναι καλή η χρονιά που έρχεται; Υπάρχει! Ένας είναι ο τρόπος. Και μοναδικός: Να γίνει το 2017 η χρονιά που θα τους πάρει ο διάολος.

Κι όποιος νομίζει ότι όντως ματαιοπονούμε, τον καλούμε στην παρέα του Ρίτσου: «Ωστόσο – ποιος ξέρει -ίσως εκεί που κάποιος αντιστέκεται χωρίς ελπίδα, ίσως εκεί να / αρχίζει η ανθρώπινη ιστορία, που λέμε, κι η ομορφιά του άνθρωπου (…).»

Η γενιά μας, η εποχή μας, ζει την δική της «εφταετία». 

Που σημαίνει ότι το σκοτάδι των «σωτήρων», του συστήματός τους, της απρέπειάς τους παράγινε. 

Κι όσο το σκοτάδι τους γίνεται έρεβος, τόσο περισσότερο εμείς έχουμε χρέος να κρατήσουμε ζωντανή την αλήθεια: Το πιο βαθύ σκοτάδι είναι λίγο πριν ξημερώσει! Και θα ξημερώσει! 

Παρά και ενάντιά τους.

Θα ξημερώσει γιατί έχουμε χρέος να ξημερώσει. 

Έχουμε χρέος να απαντήσουμε στη νέα «εφταετία» τους με τον τρόπο που πέφτουν οι «εφταετίες»: Με την εξέγερση! 

Την εξέγερση που θα κάνει τους αγανακτισμένους από αποκαρδιωμένους και παραιτημένους να σηκωθούν στο μπόι των οργανωμένων και των αποφασισμένων!

2017: Ωραία χρονιά για εξέγερση! 

Ναι, αυτή θα ήταν μια πραγματικά «καλή χρονιά» αν στα 100 χρόνια από το νικηφόρο μειδίαμα του Ιλιτς, δίναμε το χώρο που αξίζει στο φως που βλέπω στα μάτια του γιού μου και των άλλων παιδιών. 

Αυτό το φως είναι που θα τους πάρει και θα τους σηκώσει. Τα μάτια τους λάμπουν! Τα μάτια τους πετάνε σπίθες! Βγάζουν φωτιές!

«Καλή χρονιά» σημαίνει φως από τη φλόγα που θα γίνει πυρκαγιά κάθαρσης και αναγέννησης! 

Που πάει να πει: Φως – ανάτασης από το βούρκο. 

Φως – αλληλεγγύης και ανασύνταξης των εκατομμυρίων ψυχών που χειμάζονται στην καταχνιά. 

Φως – ανυπακοής, απειθαρχίας και αντίστασης στην μαυρίλα. 

Φως – αντεπίθεσης και ξεκίνημα για το χτίσιμο εκείνου του λαϊκού ξέφωτου που θα σαρώσει την αιθαλομίχλη του ψεύδους, της απάτης, της βαρβαρότητας.

Τέτοιο φως, τέτοια χρονιά χρειαζόμαστε το 2017. 

Γιατί ο κόμπος έφτασε στο χτένι. 

Και δεν θα τη φέρει κανείς άλλος έξω από εμάς και τα παιδιά μας. 

Ας τη φέρουμε. 

Για μας και για τα παιδιά μας.

Καλή χρονιά! Ας το πιστέψουμε. Είναι – τελικά – στο χέρι μας.

Η σχέση του ναζισμού με την Ελλάδα, στα Καλάβρυτα:

Ήταν 13 Δεκέμβρη 1943.Σήμερα συμπληρώνονται 73 χρόνια. Ένα από τα ειδεχθέστερα εγκλήματα των ναζί κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Στα Καλάβρυτα.

του Νίκου Μπογιόπουλου

Τα ανθρωποειδή του ναζισμού συγκεντρώνουν όλους τους άνδρες άνω των 14 έως και 65 χρονών στην πλατεία. Τους οδηγούν σε ένα μικρό λόγο έξω από την πόλη. Γύρω – γύρω στήνουν πολυβόλα. Ταυτόχρονα δοσίλογοι και ταγματασφαλίτες μαζί με τμήματα του γερμανικού στρατού λεηλατούν την πόλη.

Στις 2.34, το μεσημέρι, ξεκινά το μακελειό. Τα πυροβόλα θερίζουν τον άμαχο πληθυσμό. Οι νεκροί ξεπερνούν τους 750. Οι δολοφόνοι φεύγοντας ολοκληρώνουν το έργο τους.  Πυρπολούν την ηρωική κωμόπολη. Μαζί και το σχολείο στο οποίο έχουν κλειδώσει τα γυναικόπαιδα και τους γέροντες.
Το Ολοκαύτωμα ολοκληρώνεται.    

Η «επιχείρηση Καλάβρυτα» ξεκινά στις 4 Δεκέμβρη 1943. Οι δυνάμεις των Γερμανών που πήραν μέρος ξεκίνησαν από την Πάτρα, το Αίγιο, την Τρίπολη, τον Πύργο Ηλείας και από την περιοχή της Κορινθίας. Στο πέρασμά τους σκορπούν το θάνατο.

Στόχος να ανακοπεί η δράση του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ καθώς σύμφωνα με τις γερμανικές εκθέσεις «ολόκληρη η Πελοπόννησος πρέπει να θεωρείται σήμερα συμμορίτικη περιοχή (…)».

Τα Καλάβρυτα, ειδικά, πρέπει να αφανιστούν. Αιτία: Οι ναζιστικές δυνάμεις κατοχής έχουν υπολογίσει πως στην ευρύτερη περιοχή Καλαβρύτων βρίσκονταν περί τις 5.000 αντάρτες, η ισχυρότερη δηλαδή αντάρτικη δύναμη σ’ ολόκληρη την Πελοπόννησο.

Τα αντίποινα είναι φωτιά. Κτηνωδία. Ερήμωση. Κάθε χωριό της περιοχής των Καλαβρύτων απ' όπου περνούν ζει την θηριωδία. Ο ακριβής αριθμός των θυμάτων παραμένει ανεξακρίβωτος. Σύμφωνα με τις πηγές οι νεκροί ξεπερνούν τους 1.000. Αναφορές, όπως αυτή του Δοξιάδη, μιλούν ακόμα και για 1.436 νεκρούς…

Καλάβρυτα – Η εκτέλεση (έργο του Τάσσου)

Αυτή είναι η σχέση του ναζισμού με την Ελλάδα. 

Η σχέση του ναζισμού με την Ελλάδα είναι καταγεγραμμένη στα Καλάβρυτα.

Στην έκτακτη έκδοσή του για τη σφαγή, στις 24 Δεκέμβρη του 1943, ο «Ριζοσπάστης» στο ρεπορτάζ υπό τον τίτλο «Η τραγωδία των Καλαβρύτων - Οι Ούννοι κολυμπάν στο αίμα», γράφει:

«Στα Καλάβρυτα ξετυλίχτηκε μια φρικαλέα πράξη από την πιο φοβερή τραγωδία που έζησε η Ελλάδα και ολόκληρη η Ευρώπη. Ορδές των Ούννων έκαναν επιδρομή και μπήκαν στα Καλάβρυτα που ο πληθυσμός είχε αδειάσει και αποσύρθηκε ολόκληρος στα βουνά.

Οι άνανδροι Ούννοι, βαρβαρότεροι και απ' τις άγριες φυλές της ζούγκλας, κάλεσαν τον πληθυσμό να ξαναγυρίσει στα Καλάβρυτα με την υπόσχεση ότι δεν είχε να πειραχτεί κανένας. Ο πληθυσμός ξαναγύρισε και τότε οι Ούννοι, οι προστάτες των Ράλληδων Ντερτιλήδων, ρίχτηκαν στην εξόντωση των αθώων και ανυπεράσπιστων ανθρώπων.

Έκλεισαν όλα τα γυναικόπαιδα σε ένα σχολείο και έβαλαν φωτιά. Τυλιγμένες απ' τις φλόγες οι γυναίκες πάλεβαν να σπάσουν τις πόρτες, ενώ έριχναν τα παιδιά όξω απ' τα παράθυρα για να σωθούν.

Έσπασαν τις πόρτες και μισοκαμένος και ξετρελαμένος αυτός ο κόσμος ρίχτηκε στους δρόμους οπότε αντιμετώπισε άλλο φρικτό θέαμα.  

Οι Ούννοι είχαν συγκεντρώσει σε μια διπλανή πλαγιά τον άρρενα πληθυσμό από δεκάξι χρονών και πάνου και τον θέριζαν με πολυβόλα. 

Σκότωσαν πάνου από οχτακόσιους ανθρώπους και κάμποσες γυναίκες που με θρήνους και οδυρμούς έτρεξαν να περιμαζέψουν τα πτώματα που είταν βουτηγμένα σε βούρκο αίματος.

Οι Ούννοι απόκλεισαν τα Καλάβρυτα και απαγόρεψαν και στον Ερυθρό Σταυρό να επικοινωνήσει και να στείλει οποιαδήποτε βοήθεια στα τραγικά θύματα.

Οι Ούννοι, αυτές οι ύαινες που γρυλίζουν για πολιτισμό και για θρησκεία, έκαναν επιδρομή και στο ιστορικό μοναστήρι της Αγίας Λαύρας. Λεηλάτησαν αυτό το εθνικό μνημείο και σκότωσαν όλους τους καλόγερους γκρεμίζοντάς τους στους βράχους».

Η διαταγή για την «επιχείρηση Καλάβρυτα» είχε δοθεί από τον ίδιο τον Χίτλερ από τις 29/10/1943.

Αυτόν, τον Χίτλερ, υπάρχουν κάποιοι σήμερα 

στην Ελλάδα - στην Ελλάδα των Καλαβρύτων, της Κανδάνου, της Βιάννου, του Χορτιάτη - 

που τον αποκαλούν «ισόθεο». «Υπέροχο». «Πρωτοπόρο». Και «ήρωα»...

Ποιοι είναι αυτοί οι «κάποιοι»; Μα κανείς δεν έχει το άλλοθι πια να λέει ότι δεν (τους) γνωρίζει, ότι δεν είναι ναζί, ότι μπορεί να… εκδημοκρατιστούν.

Όχι! Κανένας δεν έχει άλλοθι!

 Ούτε το κράτος της άρχουσας τάξης που  παρέχει την άδεια σε μια ναζιστική συμμορία να κυκλοφορεί με τη μάσκα του «νόμιμου πολιτικού κόμματος».

 Ούτε οι ψηφοφόροι τους. 

Ούτε αυτοί που φωτογραφίζονται μαζί τους στο Καστελόριζο. Ούτε αυτοί που συγκυβερνούσαν έχοντας στις τάξεις τους Μπαλτάκους.

Δεν νομίζετε κ.Παρασκευόπουλε;…   

................................................

Η Ευαγγελία Παπαδοπούλου πρόσθεσε 2 νέες φωτογραφίες.

13/12/16

Σήμερα στα Καλάβρυτα στις εκδηλώσεις μνήμης του ολοκαυτώματος απο την θηριωδία των Γερμανών κατακτητών και των ντόπιων συνεργατών τους.

Δύο φωτογραφίες, δύο κόσμοι.

Στην πρώτη ο στρατός να μεταφέρει κόλυβα και η κυβέρνηση να βγάζει λόγους πύρινους μετά απο τον "έντιμο συμβιβασμό" της με τους χθεσινούς και σημερινούς δολοφόνους του λαού μας.

Και στην άλλη τα νιάτα του τόπου μας να απαιτούν Ειρήνη και Ελευθερία, να διαγράφουν τον φασισμό, το αυγό του φιδιού που έσκασε και απειλεί ξανά την ανθρωπότητα.