Πόσο κόσμο χωράει το Σύνταγμα ? Η αλήθεια για το συλλαλητήριο

Ιστορίες για Αγρίους..

Στην προσπάθειά τους να «φτιάξουν κλίμα» ενόψει του συλλαλητηρίου, οι εμφανιζόμενοι ως «επίσημοι» διοργανωτές αλλά και κάθε λογής ακροδεξιά και εθνικιστικά μορφώματα, και πρώτοι πρώτοι βέβαια οι «χορηγοί επικοινωνίας» της εκδήλωσης, οι διάφορες φασιστοφυλλάδες και οι «ψεκασμένες» ιστοσελίδες, επιδίδονται σε ένα από τα αγαπημένα τους «σπορ», και συγκεκριμένα στις... ιστορίες για αγρίους.

Ετσι, μετά τα συλλαλητήρια στη Θεσσαλονίκη, όπου διά της... πλειοδοσίας έφτασαν να μιλάνε έως και για 800.000 κόσμου που συμμετείχε, στο συλλαλητήριο στο Σύνταγμα δε θα μπορούσαν να συμβιβαστούν με τίποτα λιγότερο από... 1.000.000 κόσμο που περιμένουν!

Αν και κάτι γνωρίζουμε από συγκεντρώσεις, είπαμε να απευθυνθούμε και σε ειδικούς τοπογράφους, έτσι για να επιβεβαιώσουμε και με μαθηματικά το μέγεθος της απάτης...

Τα όσα μας είπαν είναι αποκαλυπτικά: 

Αν οι διοργανωτές καταφέρουν και «στοιβάξουν» ώμο με ώμο και χωρίς να κουνιούνται, 1 εκατομμύριο κόσμου, τότε θα χρειαστούν ούτε λίγο ούτε πολύ 360.000 τετραγωνικά μέτρα (με ένα μέσο υπολογισμό 0,36 τετραγωνικών για τον καθένα, δεδομένου πλάτους ώμων 60 εκατοστών).

Πράγματι, τότε η πλατεία Συντάγματος των μόλις 14.454 τετραγωνικών θα είναι αρκετά μικρή, κι έτσι - όπως φαίνεται και στο διάγραμμα - αναμένουμε με αγωνία να δούμε τις εξής πλατείες και δρόμους τελείως γεμάτους: Αμαλίας (25.284 τ.μ.), Ομόνοια - Πανεπιστημίου - Σταδίου - Β. Σοφίας έως την αμερικάνικη πρεσβεία (112.324 τ.μ.), Προπύλαια και Πλατεία Κοραή (34.409 τ.μ.), Πατησίων από Ομόνοια έως Αλεξάνδρας (16.242 τ.μ.), Αλεξάνδρας από Πεδίον του Αρεως ως Αμπελόκηπους (59.220 τ.μ.), Πειραιώς από την Ομόνοια έως την Κουμουνδούρου (9.822 τ.μ.), Φιλελλήνων (6.039 τ.μ.), Ερμού (4.994 τ.μ.), Μεταξουργείο - Αγ. Κωνσταντίνου (15.080 τ.μ.), Μάρνη (10.650 τ.μ.), Ακαδημίας (19.565 τ.μ.).

Οταν καταφέρουν να τα γεμίσουν όλα αυτά, θα μένουν και περίπου 32 χιλιάδες τετραγωνικά, περίπου δύο πλατείες Συντάγματος ακόμη... Κάτι ψιλά δηλαδή για το «μεγαλείο» των μαθηματικών των διοργανωτών...

Συλλαλητήρια - «πολυεργαλεία» για την προώθηση των αστικών σχεδιασμών

Ο αστικός εθνικισμός και κοσμοπολιτισμός είναι όψεις του ίδιου νομίσματος, υπηρετούν τους ίδιους αντιδραστικούς σχεδιασμούς

Πλήρως ενταγμένα στους εν εξελίξει αστικούς σχεδιασμούς είναι και τα συλλαλητήρια ενάντια στη χρήση του όρου «Μακεδονία» σε περίπτωση σύνθετης ονομασίας της ΠΓΔΜ, όπως αυτό στην Αθήνα, μετά το αντίστοιχο της Θεσσαλονίκης. 

Η πρωτοβουλία υποτίθεται ανήκει σε διάφορες Παμμακεδονικές Οργανώσεις, ενώ πίσω τους στοιχίζονται ακροδεξιές και φασιστικές κινήσεις, μητροπολίτες με γνωστές αντικομμουνιστικές αντιλήψεις και άλλοι σκοταδιστές, που περιλαμβάνονται σε λίστα την οποία μοίρασαν οι διοργανωτές σε συνέντευξη Τύπου την περασμένη Πέμπτη. 

Ανάμεσά τους μοστράρει και η ναζιστική Χρυσή Αυγή, μαζί με άλλα κόμματα όπως οι ΑΝΕΛ, η Ενωση Κεντρώων, το ΛΑ.Ο.Σ. και το κόμμα Βελόπουλου.

Ο εθνικιστικός παροξυσμός των διοργανωτών εκδηλώνεται με κραυγές αλυτρωτισμού, όπως το ανιστόρητο σύνθημα 

«Η Μακεδονία είναι μία και είναι ελληνική», εννοώντας τη γεωγραφική περιοχή της Μακεδονίας, που έχει μοιραστεί ανάμεσα στην Ελλάδα, τη Βουλγαρία και τη Σερβία (το τμήμα που σήμερα αποτελεί την ΠΓΔΜ) με διεθνείς Συνθήκες. 

Με τα επικίνδυνα αυτά συνθήματα, επαυξάνουν στον αλυτρωτισμό των Σκοπίων, κάτι που «αλείφει βούτυρο στο ψωμί» των ιμπεριαλιστών να προωθήσουν τα σχέδιά τους.

Αυτά τα παραληρήματα αξιοποιεί και η κυβέρνηση για να εξωραΐσει τη δική της, κοσμοπολίτικη αντίληψη 

και να εμφανίσει ως «προοδευτικές» τάχα τις διευθετήσεις που «τρέχουν» στα Δυτικά Βαλκάνια, με επίκεντρο την ενίσχυση των θέσεων του ΝΑΤΟ στην περιοχή, ανταγωνιστικά προς τη Ρωσία.

Μόνο που ο στόχος αυτός δεν αμφισβητείται ούτε από τους επίσημους και ανεπίσημους διοργανωτές των συλλαλητηρίων, που δίνουν τη «μάχη» στο όνομα, αφήνοντας σκόπιμα στο απυρόβλητο τους επικίνδυνους σχεδιασμούς ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στη Βαλκανική.

Ενδεικτικές ως προς αυτό είναι δηλώσεις των διοργανωτών των συλλαλητηρίων, όπως της Ν. Γκατζούλη, που εμφανίζεται ως «συντονίστρια των Παμμακεδονικών Οργανώσεων Υφηλίου» και υποστηρίζει «τις προσπάθειες να γίνει μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ» η ΠΓΔΜ και παραδέχεται για τα συλλαλητήρια ότι «μπορούν να αξιοποιηθούν ως διαπραγματευτικό εργαλείο από την κυβέρνηση».

Επαληθεύεται και με αυτόν τον τρόπο ότι

 ο αστικός εθνικισμός και κοσμοπολιτισμός είναι όψεις του ίδιου νομίσματος, υπηρετούν τους ίδιους αντιδραστικούς σχεδιασμούς του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστικών τους ενώσεων.

 Θυμίζουμε, άλλωστε, ότι ο τότε «κοσμοπολίτης» «Συνασπισμός» καλούσε στα εθνικιστικά συλλαλητήρια του 1992, ενώ ορισμένοι από τους διοργανωτές τους εκείνη την περίοδο υπερασπίζονται σήμερα με θέρμη έναν «έντιμο συμβιβασμό» με την ΠΓΔΜ, στη βάση σύνθετης ονομασίας.

«Καταλύτης» στο πολιτικό σκηνικό

Δεν περνάει επίσης απαρατήρητο ότι τα συλλαλητήρια αξιοποιούνται από όλα τα αστικά κόμματα, στο πλαίσιο της αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος. 

Η κυβέρνηση κατηγορεί τη ΝΔ για ακροδεξιά - εθνικιστική ατζέντα αναφορικά με τις θέσεις της για την ΠΓΔΜ και ταυτόχρονα προσπαθεί να ενισχύσει τις κάλπικες διαχωριστικές γραμμές στο δίπολο «πρόοδος - συντήρηση» για να προσεταιριστεί κυρίως το ΠΑΣΟΚ, ακόμα και σε μια μελλοντική κυβερνητική συνεργασία.

Η ΝΔ, από την πλευρά της, αξιοποιεί τους τριγμούς στο εσωτερικό της κυβέρνησης, ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ, για να οξύνει τις αντιθέσεις, ενώ προσδοκά και οφέλη από τη συμμετοχή της στα συλλαλητήρια, χαϊδεύοντας τα αυτιά ενός μέρους του ακροατηρίου της, με εθνικιστικές και ακροδεξιές απόψεις. Ταυτόχρονα, δεν μένει αδιάφορη και απέναντι στη συζήτηση που έχει ενταθεί το τελευταίο διάστημα για το ενδεχόμενο δημιουργίας νέου κόμματος στα «δεξιά της».

Στο ίδιο φόντο παρεμβαίνει και η Χρυσή Αυγή, για να συγκρατήσει δυνάμεις μέσα σε όλο αυτό το ανακάτεμα της σούπας, που δεν φαίνεται να δυσαρεστεί τον ΣΥΡΙΖΑ, αφού υπολογίζει ότι αυτό φθείρει τη ΝΔ. 

Αλλά και η ΛΑΕ με το κόμμα της Κωνσταντοπούλου ψαρεύουν στα θολά νερά του εθνικισμού, στο όνομα του «αντικυβερνητικού χαρακτήρα» του συλλαλητηρίου.

Τέλος, ερωτήματα προκαλεί η ανακοίνωση με την οποία η κίνηση «Πράττω», του ΥΠΕΞ Ν. Κοτζιά, δίνει έμμεση κάλυψη στα συλλαλητήρια, γράφοντας σε ανακοίνωση ότι «η συμμετοχή του λαού στα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία είναι δημοκρατικό δικαίωμα έκφρασης».

Ολο αυτό το σούρτα - φέρτα δεν μπορεί και δεν πρέπει να κρύψει την ουσία, ότι όλες οι αστικές δυνάμεις, ανεξάρτητα από τη θέση που παίρνουν για το όνομα, συγκλίνουν στο βασικό: 

Στην εξυπηρέτηση των ευρωατλαντικών σχεδιασμών στην περιοχή, ως προϋπόθεση και για την υλοποίηση των επιδιώξεων της ελληνικής αστικής τάξης.

Το συμπέρασμα επομένως για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα είναι ότι η θέση τους δεν βρίσκεται στα συλλαλητήρια της Κυριακής, μαζί με τους αντιδραστικούς εθνικιστές, ούτε βέβαια στην πλευρά του κοσμοπολιτισμού, που αποτελεί την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. 

Η θέση τους είναι στον αγώνα ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και πολέμους στην περιοχή, για την απεμπλοκή της Ελλάδας απ' αυτούς, ενάντια στο σάπιο σύστημα που γεννάει πολέμους, φτώχεια, εκμετάλλευση.

Αλιεύτηκε απ' την Εφημερίδα της Εργατιάς  

-Τι έγινε ρε παιδιά; Πότε κοιμήθηκα αριστερός και ξύπνησα εθνικιστής;

Ο Σπύρος είναι αριστερός, προβληματίζεται, έχει κι ένα Πολυτεχνείο πίσω του, αλλά εξοργίζεται με τον αλυτρωτισμό του Γιόρικ και κρατιέται να μην τον χτυπήσει. 

Αυτά εξάλλου είναι εθνικισμοί του κερατά, επικίνδυνα μονοπάτια, άλλο ο λαός κι άλλο οι επιλογές των ηγετών, που ακολουθούν ένα ανεξάρτητο προτσές…


Σε μια συνέντευξή της, η Δήμητρα Παπαδοπούλου είχε πει πως ήταν στην ΚΝΕ, αλλά έφυγε γιατί βαριόταν στα αχτίφ κι έκανε φασαρία.

 Στις πρώτες δουλειές της ως σεναριογράφος, ήταν φανερό και το ένα και το άλλο. 

Δεν είχε αφομοιώσει πολλά πράγματα για να αναλύσει και να εμβαθύνει, αλλά κάτι της είχε μείνει ως υπόβαθρο.

Το 92′ οι Απαράδεκτοι δεν έμειναν ανεπηρέαστοι από τον εθνικιστικό παροξυσμό και τα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία. 

Οι περισσότεροι θυμούνται το τραγούδι με το μαέστρο, που έπαιξε αρκετά αυτές τις μέρες πολύ στα social media, αλλά ήταν σαφώς κατώτερο από το πρώτο, Γιουροβιζιονικό τραγούδι των “Απαράδεκτων” (ώπα-είπα, κράτσες-κρούτσες).

Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι η Παπαδοπούλου απλώς σατιρίζει και δε συντάσσεται κατά βάθος με το γενικό κλίμα -όπως φαίνεται κι από το τραγούδι. Συναντάμε όμως πολλές οξυδερκείς στιγμές της και μαργαριτάρια που δείχνουν το κνίτικο παρελθόν της.

Η ιστορία έχει ως εξής. 

Ο διαχειριστής Χαλακατεβάκης έχει προσλάβει ένα Φυρομακεδόνα (ας το λέμε έτσι, χάριν συνεννόησης) για να του κάνει τις δουλειές. Το σενάριο δεν ξεφεύγει από το κυρίαρχο σωβινιστικό στερεότυπο και μας παρουσιάζει ένα Γιόρικ ψωμόλυσσα, ανεπρόκοπο, κουτοπόνηρο, με παράλογες αλυτρωτικές απαιτήσεις, που εκνευρίζει τους “Απαράδεκτους” φωνάζοντάς τους “πατριώτες”. 

Στον αντίποδα όμως σκιαγραφείται πολύ εύστοχα η δική μας πλευρά.

Οι Έλληνες ονειρεύονται μπίζνες στα Βαλκάνια και ξυπνάει το επιχειρηματικό τους δαιμόνιο, ψάχνοντας να ανοίξουν ένα μπακάλικο στα οικόπεδα του Γιόρικ -τώρα που οι γείτονες πεθαίνουν της πείνας.

 Σε ένα πρώτο γκεστάλτ, σατιρίζεται ο νεοπλουτισμός του Έλληνα μικροαστού, που ονειρεύεται να γίνει επιχειρηματίας, με το μικρό του κεφάλαιο. 

Σε ένα δεύτερο γκεστάλτ, μπορεί να υπάρχει ένας υπαινιγμός για την ενδιάμεση θέση του ελληνικού καπιταλισμού, σα μέγεθος, που παρά τους λεονταρισμούς του, δεν μπορεί να ανοίξει τίποτα καλύτερο παρά ένα μπακάλικο, με τη φιλοδοξία να γίνει αλυσίδα Σούπερ-Μάρκετ, όταν μεγαλώσει.
Σε μία από τις πρώτες σκηνές, ο Χαλακατεβάκης θυμώνει που ο Γιόρικ τον φωνάζει “πατριώτη”, γιατί προτιμά να τον φωνάζουν “αφεντικό”, με τη ματιά του να μαλακώνει και να ατενίζει το μέλλον. 

Οι μπίζνες είναι μπίζνες, και ο εθνικισμός-εθνικισμός. 

Μπορεί να μοιάζουν κάπως αντιφατικά, αλλά παντρεύονται ιδανικά και συμπληρώνουν το ένα το άλλο, στην πραγματικότητα.
Όπως έλεγε κι ένα γηπεδικό πανό: η Μακεδονία είναι ελληνική, αλλά στα Σκόπια έχει αμόλυβδη φτηνή…

Εκεί που βιώνεται πιο έντονα η αντίφαση είναι στο Σπύρο Παπαδόπουλο, που είναι αριστερός, έχει προβληματισμούς, έχει κι ένα Πολυτεχνείο πίσω του, και όλα αυτά του φαίνονται ανοησίες, επικίνδυνα πράγματα κι εθνικισμοί του κερατά. 

Κάτι που δεν τον εμποδίζει όμως να συμμετέχει 

-με μισή καρδιά έστω- στις εκδηλώσεις για τη Μακεδονία (σε αντίθεση με τους αυθεντικούς Λακεδαιμόνιους), να ανησυχεί για τις ελληνικές του ρίζες και να σπαράζει η ελληνική του ψυχή με τον αλυτρωτισμό του γείτονα Φυρομακεδόνα, που θεωρεί τη Θεσσαλονίκη δικιά του, και ο Σπύρος κρατιέται να μην τον χτυπήσει- 

αυτά εξάλλου είναι εθνικισμοί, επικίνδυνα μονοπάτια, άλλο ο λαός κι άλλο οι επιλογές των ηγετών, που ακολουθούν ένα ανεξάρτητο προτσές…

Ως χαρακτήρας, συμπυκνώνει διορατικά το περίεργο μίγμα του “αριστερού εθνικισμού” που υπήρχε ήδη στην εποχή του, αλλά βλέπουμε πολύ καθαρά σήμερα στο Λαφαζάνη, τη Ζωή, τον Μπιτσάκη, το Μίκη και τα άλλα παιδιά…

Και πλάι του, ο ζαμανφού μπαρόβιος και ένα απολίτικο αστροπελέκι, που από το μηδέν μετατρέπονται σε εθνικιστές ολκής.

 Η Ρένια μάλιστα είναι και με τον Καραμπελιά! Αλλά μόνο ο Σπύρος -ο “αριστερός”-

 λέει ανοιχτά τι ψηφίζει κι όλοι οι υπόλοιποι το παίζουν υπερκομματικοί κι υπεράνω…

Το επεισόδιο σατιρίζει εύστοχα τη μανία πολλών πατριωτών να βρούνε τις ρίζες τους στην εθνοτική σαλάτα των Βαλκανίων και του ευρύτερου χώρου. 

Το Γιάννη αρχικά τον απασχολεί το μαρούλι της δικής του σαλάτας κι αδιαφορεί για το Μακεδονομάχο παππού της Δήμητρας, αλλά στη συνέχεια παθαίνει “εθνική μελαγχολία”-κατάθλιψη, στην ιδέα πως μπορεί να είναι Τουρκόσπορος. 

Η Ρένια καμαρώνει για τη γιαγιά της που πήδηξε από το Ζάλογγο και την έβλεπε μια γειτόνισσα, ενώ η Δήμητρα λέει πως η σκούφια της κρατάει από την Αλεξάνδρεια (Γιδά) Ημαθίας, παίζοντας δημιουργικά με την καταγωγή της στην πραγατική ζωή από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου.

Όλοι οι Έλληνες ψάχνουν μανιωδώς τις ρίζες τους κι ας μην είναι πολύ πρόθυμοι να φάνε φασολάδα και να ακούνε το Μενούση -κι άλλα δημοτικά- στη διαπασών, κάθε μέρα. 

Αλλά “παράδοση” είναι κι η πατριαρχία, να μαγειρεύει η γυναίκα, κι άλλα παρόμοια, που η Δήμητρα τα θεωρεί -και σωστά- “δουλοπαροικία…”


Στο τέλος οι Έλληνες, μονιασμένοι από τις εθνικές εκδηλώσεις τους

 -που θυμίζουν εθνική γιορτή και εκπομπές για το “ελληνικό Πάσχα”-

 κάθονται στο σαλόνι κι αρχίζουν να τρώγονται για τα πολιτικά, οπότε τους την λέει ο Γιόρικ που είναι ξένος (αν και “πατριώτης” κι αυτός).

 Η σκέψη της Παπαδοπούλου έχει ως ανώτατο όριο τη διχόνοια που χωρίζει τους Έλληνες σε στρατόπεδα. 

Υπάρχει βάση όμως σε όλα αυτά, καθώς αρκεί μια σπίθα (όχι του Μίκη) για να ανάψουν τα πνεύματα στο “ομόψυχο, πατριωτικό πλήθος”, που εύκολα μπορεί να αρχίσει να τσακώνεται πχ για τον Ολυμπιακό, την ΑΕΚ και τον ΠΑΟΚ.

Γκολάρες βάζουν και οι τρεις, για να θυμηθούμε το τραγούδι της αρχής και να κλείσουμε διαλεκτικά τον κύκλο.

 Ένα τραγούδι που συνδυάζει διαλεκτικά το οπαδικό, καρναβαλικό στοιχείο αυτών των συλλαλητηρίων (φουστανέλες, ΠΑΟΚ-Άρης-Ηρακλής κοκ). 

Και κλείνει με το υπέροχο “Ουστ”, που είναι σαν προφητική εικόνα από τα προσεχώς και τις πλατείες των Αγανακτισμένων.

Όσο για το στίχο-προτροπή “κόψτε το χαβαλέ”, ακούγεται μάλλον ως τραγική ειρωνεία από μια κατεξοχήν κωμική χαβαλεδιάρικη σειρά.

 Αλλά με το χαβαλέ μπορείς να πεις τελικά τα πιο σοβαρά πράγματα, από τα καλύτερα ως τα χειρότερα: 

να ρίξεις μύλο στο νερό του εθνικισμού ή να κάνεις μια τρομερή ανατομία της ελληνικής κοινωνίας και του εθνικισμού που την μαστίζει. 

Ή και τα δύο μαζί διαλεκτικά (ένωση και πάλη των αντιθέτων).


Από άλλο επεισόδιο, αλλά κολλάει με την επικαιρότητα...
Αλλά εντάξει, μια τέτοια ανάρτηση αξίζει κι αντίστοιχο φινάλε -λιγότερο “ξύλινο”.
-Τι έγινε ρε παιδιά; 

Πότε κοιμήθηκα αριστερός και ξύπνησα εθνικιστής; 

Τι ρεζιλίκια είναι αυτά;

Απο τον Σφυροδρέπανο

Μη με λες πατριώτη, αφεντικό να με λες – Οι “Απαράδεκτοι” για τη Μακεδονία
Δημοσιεύτηκε στην Κατιούσα

**************

Για κάποιους Άλλους:

Άλλο βίντεο που κυκλοφορεί αυτή τη φορά είναι με μια τάχα μου αρχαιολόγο η οποία ισχυρίζεται ότι αφού ο Αλέξανδρος κατέκτησε και το Ιράν, το Αφγανιστάν κλπ και αυτές οι χώρες δεν ονομάζονται Μακεδονια, γιατί να ονομάζονται τα Σκόπια;

Μα γιατί, καλή μου κοπελίτσα,...η ΠΓΔΜ ήταν πάντα Μακεδονία και με τη βούλα, που κάνεις πως δεν ξέρεις..

Δεν έπαψε ποτέ στην ιστορία του αυτή η περιοχή να ονομάζεται Μακεδονία!

Πώς να το κάνουμε τώρα. 

Το Ιράν ονομαζόταν Περσία, το Αφγανιστάν Βακτρία κλπ. Κι είχαν άλλη ιστορία.

Στα Βαλκάνια η ιστορία, παίδες, μπλέκεται.

Σε πολλά είναι κοινή, μην μπερδεύεστε και σας κάνουν γαιτανάκι (μέρες που είναι) οι δήθεν (πληρωμένοι) ειδήμονες.

Αυτή η συγκεκριμένη το 2006, έχει δηλώσει ότι τα μάρμαρα του Παρθενώνα που είναι στο Βρετανικό Μουσείο, αυτά που τα λένε ¨ελγίνεια¨, δεν είναι ...ελληνικά.

Υποστήριξε ότι πρέπει να παραμείνουν στην Αγγλία και πως δεν μπορεί να τα πάρει πίσω η Ελλάδα γιατί πλέον δεν της ανήκουν.

Αυτή λοιπόν την τύπισσα που ισχυρίζεται

 ψευδώς ότι τα Σκόπια δεν είναι Μακεδονία, ότι η μόνη Μακεδονία είναι η ελληνική

(ενώ η Μακεδονία του Μ. Αλεξάνδρου ήταν πολύ μεγαλύτερη από την σημερινή ελληνική Μακεδονία και φυσικά στο πολευθνικό κράτος του Μεγαλου δεν μιλούσαν όλοι ελληνικά και φυσικά η αρχαία Μακεδονία δεν ήταν μόνο η σημερινή ελληνική, ήταν και η βουλγαρική και η σερβική!!!).

που υποστήριξε ότι οι ελλανοδίκες επέτρεψαν στους Μακεδόνες να πάρουν μέρος στους ολυμπιακούς αγώνες γιατί ήταν Έλληνες(σε μια εποχή που δεν υπήρχαν Έλληνες, αλλά πόλεις κράτη και ελληνικά φύλα που τρωγόντουσαν μεταξύ τους ασύστολα!)

και που στους ολυμπιακούς αγώνες έπαιρναν μέρος όλοι όσοι ήθελαν πλην δούλων και γυναικών και ¨βάρβαρων¨ (αρχικά) και που πολύ γρήγορα πήραν όμως διεθνή χαρακτήρα οι αγώνες...

(αρκεί οι αθλητές που συμμετείχαν να είχαν το ευ αγωνίζεσθαι: αυτό έκριναν οι ελλανοδίκες κι όχι ποιος ήταν πιο πολύ Έλληνας! ελα παναγία μου),

αυτήν λοιπόν την τύπισσα που θέλει να μας φάει τα μάρμαρα του Παρθενώνα ρεεε

(και που για αυτά ακόμη δεν βγήκατε στο δρόμο, να σας πάει εκεί....)

 προωθείτε για να υποστηρίξετε ότι η Μακεδονία είναι ελληνική!

Και για τα μάρμαρα λέει ψέματα και για τη Μακεδονία.

Μία φορά ψεύτης, πάντα ψεύτης

Και το ψέμα της το λέει συνειδητά.

Εσείς όμως, πατριώτες πράμα, να την πιστεύετε..όλα αμάσητα πια...

Και ψιτ...όταν λέτε η Μακεδονία είναι ελληνική υπονοείτε ότι οι άλλες δυο (μην κλείνετε τα μάτια κ κάνετε πως δεν υπάρχουν), 

οι άλλες δυο λοιπόν Μακεδονίες είναι υπο κατοχή και τις θέλετε ελληνικές..

(εσάς πρέπει να φοβόμαστε με τις αλυτρωτικές σας διαθέσεις)

Κι όταν κάνετε συγκεντρώσεις με υπόδικους και μπράβους, μετά μη διαμαρτύρεστε όταν σας λένε φασίστες.

Δείξε μου το φίλο σου να σου πω ποιος εισαι αδελφε.

Thesska Katerina

Τότε που ο Μπους αναγνώριζε την ΠΓΔΜ με το συνταγματικό της όνομα Μακεδονία:

Στις 11 η ώρα το πρωί την 4η Νοέμβρη του 2004 ο Αμερικανός πρέσβης στα Σκόπια ενημέρωνε επίσημα την κυβέρνηση της ΠΓΔΜ οτι η κυβέρνηση των ΗΠΑ αναγνώρισε πριν μερικές ώρες την χώρα αυτή με τον συνταγματικό της όνομα ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ.. Σκετο Μακεδονία Όπως το διαβάζετε 
Η Κυβέρνηση των ΗΠΑ με Πρόεδρο τον Τζ Μπους που είχε εκλεγεί μόλις την προηγουμένη από τις πρώτες αποφάσεις που πήρε ήταν και η αναγνώριση της ΠΓΔΜ με το συνταγματικό της όνομα Μακεδονία νέτο σκέτο !
Η ειρωνεία ήταν ότι το ''χτύπημα'' από την Ουάσιγκτον στην Ελλάδα ήρθε λίγο μετά το συγχαρητήριο τηλεγράφημα του Κ. Καραμανλή προς τον Πρόεδρο Μπους για την εκλογή του , όπου εγκωμίαζε τις στέρεες βάσεις των ελληνοαμερικανικών σχέσεων!

Ποια ήταν η αντίδραση του Ελληνα πρωθυπουργού Κ Καραμανλή μόλις έμαθε το άδειασμα των ΗΠΑ στην χώρα μας; Χαρακτήρισε την ενέργεια των ΗΠΑ απλώς ... ''άστοχη'' !

Ναι ....Ενα χτύπημα κυριολεκτικά στο ''δόξα πατρί '' της Ελλάδας από τις ΗΠΑ ..χαρακτηρίστηκε από την κυβέρνηση τότε της ΝΔ σαν.. ''άστοχη ενέργεια ''

Εκτός απ το ΚΚΕ που κατήγγειλε από την πρώτη στιγμη και τότε την στάση των ΗΠΑ όλα τ' άλλα κόμματα έκαναν πως δεν κατάλαβαν !

Μήπως είδατε εσείς τότε κάποιο αντιαμερικάνικο συλλαλητήριο απ τους τωρινούς ''μακεδονομάχους '' ; 

Μήπως είδατε εσείς τότε κάποια αντιαμερικάνικη πορεία στις ΗΠΑ ή στην Ελλάδα από τις λαλίστατες σήμερα Ελληνοαμερικανικές ενώσεις;

Μήπως είδατε εσείς τότε κάποιο κήρυγμα από αμβωνος της Ελληνικής εκκλησίας κατά των Αμερικανών ;

 Τσιμουδιά και τουμπεκί ψιλοκομμένο !
Μήπως ακούτε κάτι αντιαμερικάνικο αυτές τις μέρες από τους ''μακεδονομάχους '' διοργανωτές των συλλαλητηρίων ;
Δεν γνωρίζουν οι διοργανωτές πως την απόφαση των ΗΠΑ ακολούθησαν κι άλλες 140 χώρες που αναγνώρισαν τα Σκόπια με τ' όνομα Μακεδονία ;
Δεν γνωρίζουν οι εθνικιστικές οργανώσεις και τ' αστικά κόμματα που με τον ένα η τον άλλο τρόπο συμμετέχουν στα συλλαλητήρια για τον πρόστυχο ρόλο των Αμερικανών ; 

Και βέβαια τα ξέρουν ! 

Όλα τα ξέρουν αλλά να πουν κουβέντα ενάντια στον θείο ΣΑΜ ; Ενάντια στ' αφεντικά ;

Τσιμουδιά !

 Κατά τα άλλα μεγάλες κουβέντες, κορώνες στον αέρα, πανοπλίες και τσαρλατανισμοί ! 

Η πατριδοκαπηλεία στο αποκορύφωμά της ενταγμένη άψογα και εναρμονισμένη υπάκουα στα σχέδια των ιμπεριαλιστών και του ΝΑΤΟ στην περιοχή !

Ποια πατρίδα και ποια Μακεδονία ; 

Πέφτει το δούλεμα της αρκούδας κι απ ' την κυβέρνηση κι απ τα αστικά κόμματα κι απ τους διοργανωτές των συλλαλητηρίων !

Για την ταμπακιέρα τσιμουδιά ! 

Ένα να ξέρετε !
 Τον λαό δεν θα τον παραπλανάτε για πολύ καιρό ακόμα εκμεταλλευόμενοι την αγάπη του για την πατρίδα!

Θα 'ρθει η ώρα που θα καταλάβει πως άλλη είναι η πατρίδα του λαού κι άλλη της αστικής τάξης ! 

Θα ΄ρθει η ώρα που θα καταλάβει για τα παιχνίδια που παίζεται στην πλάτη του και θα σας στείλει στον αγύριστο και σας και το σάπιο πολιτικό σύστημα που υπηρετείτε!!

       

Από:

Konstantinos Mpourxas
                  

η διαφορά μεταξύ εθνικισμού και Πατριωτισμού.

...Εθνικισμός σημαίνει να λες: “Μπορώ να μείνω μαζί με τους κλέφτες, τους τυράννους και εκμεταλλευτές μου αν απαιτηθεί γιατί μου ανήκουν”.

Από την άλλη, όπως λέμε πάντα, πατριωτισμός σημαίνει “η θέληση να καθαρίσουμε τη χώρα από τους κλέφτες, τους τυρράνους και τους εκμεταλλευτές, να προστατέψουμε τα δάση, τα ποτάμια και τους κάμπους της χώρας από τη μόλυνση”.

Από  Κατιούσα

Μεταφράζουμε ένα άρθρο του Κεμάλ Οκουγιάν, που δημοσιεύτηκε χτες στην εφημερίδα του ΚΚ Τουρκίας κι αναλύει τη διαφορά μεταξύ των πατριωτικών αισθημάτων για μια σοσιαλιστική πατρίδα, όπως η ΕΣΣΔ, και του εθνικισμού για μια καπιταλιστική χώρα, που βάζει στο ίδιο τσουβάλι το “έθνος των εργαζομένων” με αυτό των εκμεταλλευτών του.

Ήταν το 1936. Ο ρατσισμός κι ο φασισμός ήταν ανερχόμενοι στην Ευρώπη. Η Ιταλία, η Γερμανία κι η Αυστρία παραδόθηκαν. Οι φασίστες κήρυξαν έναν “ιερό πόλεμο” ενάντια στους Δημοκρατικούς στην Ισπανία. Ο εθνικισμός μόλυνε τα πάντα. Οι διακρίσεις κατά των μαύρων έφτασαν στο απόγειό τους.

Ένα από τα πιο φιλελεύθερα ντοκουμέντα της ανθρώπινης ιστορίας, το νέο Σύνταγμα ενεργοποιήθηκε την ίδια χρονιά στην Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών.

Ο σοσιαλισμός απαγορεύει το ρατσισμό και την πολεμική προπαγάνδα, για να μην αναφέρω το φασισμό.

Εν τω μεταξύ, στη Σοβιετική Ένωση γράφτηκε ένα τραγούδι, που έγινε πολύ δημοφιλές. Με συνθέτη τον Isaac Dunaevsky και στιχουργό τον Lebedev-Kumach, το “Τραγούδι της Μητέρας Γης” είναι ένα επικό αφιέρωμα, τέτοιο που περιελάμβανε την περηφάνια των λαών και την αγάπη για τη γενέτειρά τους, και την άμυνα της πατρίδας τους όταν χρειαστεί.

Μεγάλη είναι η Μητέρα ΠατρίδαΓια τα πολλά της δάση, πεδιάδες και ποτάμια!Δεν ξέρω άλλη τέτοια χώραΌπου ο άνθρωπος να μπορεί να αναπνεύσει τόσο ελεύθερα.

Έτσι ξεκινάει το τραγούδι και καταλήγει:

Αλλά θα συνοφρυωθούμε αυστηρά
Αν ένας εχθρός προσπαθήσει να μας επιτεθεί
Όπως μια νύφη, αγαπάμε την πατρίδα μας,
Την προστατεύουμε, σα μια ευγενική μητέρα.

Είναι 2018. 

Το τραγούδι το λένε ακόμα στη Ρωσία. Σε γιγάντιες αίθουσες συναυλιών, πλατείες  διαδηλώσεων και επίσημες τελετές, οι άνθρωποι σηκώνονται και κυματίζουν ρωσικές σημαίες με ενθουσιασμό και ενότητα ενάντια στους εξωτερικούς εχθρούς, καθώς φαντάζονται πόσο μεγάλη είναι η πατρίδα τους με τα πολλά δάση, τις πεδιάδες και τα ποτάμια.

Καμία θλίψη ούτε όταν η εισοδηματική αδικία στη χώρα τους χτυπάει παγκοσμίως την κορυφή, ακόμα κι όταν άστεγοι άνθρωποι παγώνουν μέχρι θανάτου στους δρόμους, ακόμα κι όταν γυναίκες απόφοιτες πανεπιστημίου ξεπέφτουν στην πορνεία. Δεν πειράζει, σε κάθε περίπτωση, 

“ο στρατός μας νικάει τους πάντες”.

Αυτό είναι εθνικισμός

Και τι γίνεται με τον πατριωτισμό;

Κάποιοι στίχοι αφαιρέθηκαν από το τραγούδι, με άλλα λόγια εξαλείφθηκαν από την κοινωνική μνήμη αφότου η Σοβιετική Ένωση ανατράπηκε το 1991.

Τι γίνεται λοιπόν με τα “ανεπιθύμητα” αποσπάσματα του τραγουδιού;

Για παράδειγμα… Στο τραπέζι μας, κανείς δεν αποκλείεται/Καθένας μας επιβραβεύεται με βάση την αξία του

Για παράδειγμα…Ένας άνθρωπος έχει το δικαίωμα/να σπουδάζει, να ξεκουράζεται και να δουλεύει 

Όχι πια… Δεν τραγουδιούνται πια τέτοιοι στίχοι. Πλατιά δάση, κάμποι και ποτάμια, κι η αποφασιστικότητα κατά του εχθρού. Αυτό είναι όλο!

Αυτό σημαίνει πως κάποιοι νιώθουν ενοχλημένοι για ένα τέτοιο κοινωνικό εγχείρημα, για την άποψη να περιληφθούν όλοι στο τραπέζι, στη σημερινή Ρωσία.

Αυτό σημαίνει πως κάποιοι δε δείχνουν ανοχή στο δκαίωμα των ανθρώπων να λαμβάνουν την ανταμοιβή τους για τους κόπους τους, έστω και στα τραγούδια.

Αυτό σημαίνει πως κάποιοι δε θέλουν να ακούν για το δικαίωμα του λαού να σπουδάζει, να δουλεύει και να ξεκουράζεται.

Το τραγούδι έκανε το ντεμπούτο του στην ταινία “Το τσίρκο”, που έδειχνε πώς το μαύρο παιδί μας λευκής Αμερικανίδας υιοθετούνταν από τη σοσιαλιστική κοινωνία.

Μετέπειτα ο Αφροαμερικανός τραγουδιστής Πωλ Ρόμπερσον είπε αυτό το τραγούδι στα ρωσικά, με ιδιαίτερη έμφαση στο αντιρατσιστικό κομμάτι, λέγοντας στους Αμερικανούς: “Ένα σύστημα εγκαθιδρύθηκε, που δε με αποκλείει εξαιτίας του χρώματος του δέρματός μου, αλλά με καλωσορίζει ως μαύρο άτομο”.

Η περήφανη λέξη μας-σύντροφε-
Σε μας είναι ψηλότερα απ’ όλες τις ωραίες λέξεις
Με αυτή τη λέξη παντού νιώθουμε σαν στο σπίτι μας
Για μας δεν υπάρχουν “μαύροι” ή “έγχρωμοι” 
Η λέξη αυτή είναι σε όλους μας οικεία
Μαζί της πάντα βρίσκουμε φίλους 

Αυτό το κομμάτι τραγουδιέται “κάποιες φορές” στη σημερινή Ρωσία.

Αυτό σημαίνει πως η σημερινή Ρωσία δεν πιστεύει και τόσο στην ιδέα ότι όλοι οι άνθρωποι είναι αδέρφια, ότι κανείς δε θα έπρεπε να υφίσταται διακρίσεις στη βάση της φυλής και των εθνικών του ριζών.

Όμως, όλα αυτά είναι πέρα και πάνω από την περηφάνια για τα τανκς, τα τουφέκια και τους πλατείς κάμπους. 

Με άλλα λόγια, οι άνθρωποι θα έπρεπε να καυχιούνται για τανκς και τουφέκια μόνο όταν τα χρησιμοποιούν για να υπερασπιστούν ανθρώπινες αξίες, αν αυτές οι αξίες προστατεύονται σε πλατείς κάμπους, οι άνθρωποι μπορούν να καμαρώνουν γι’αυτούς τους κάμπους.

Ο πατριωτισμός είναι η δημιουργία προωθημένων αξιών, η βελτίωση και υπεράσπιση αυτών των αξιών, είναι η αγάπη μιας πατρίδας που παράγει το καλό και το όμορφο.

Η ισότητα και η αδελφότητα των ανθρώπων είναι ευγενείς ιδέες. 

Αν αυτές οι ιδέες γίνουν κοινωνικός νόμος σε μια χώρα, τότε κάποιος μπορεί να καυχιέται για την χώρα του/της.

Αντίθετα, το να σκέφτεσαι πως “Θα υπερασπιστώ ακόμα και τα λάθη και τα εγκλήματα της χώρας μου” είναι μια ρηχή, πρωτόγονη και εξαιρετικά επικίνδυνη προσέγγιση.

Ναι, αυτή είναι η διαφορά μεταξύ εθνικισμού και πατριωτισμού.

Εθνικισμός σημαίνει να λες: “Μπορώ να μείνω μαζί με τους κλέφτες, τους τυράννους και εκμεταλλευτές μου αν απαιτηθεί γιατί μου ανήκουν”.

Από την άλλη, όπως λέμε πάντα, πατριωτισμός σημαίνει “η θέληση να καθαρίσουμε τη χώρα από τους κλέφτες, τους τυρράνους και τους εκμεταλλευτές, να προστατέψουμε τα δάση, τα ποτάμια και τους κάμπους της χώρας από τη μόλυνση”.

Στην Τουρκία και παντού.

Πηγή: Εφημερίδα SOL