-Τι έγινε ρε παιδιά; Πότε κοιμήθηκα αριστερός και ξύπνησα εθνικιστής;

Ο Σπύρος είναι αριστερός, προβληματίζεται, έχει κι ένα Πολυτεχνείο πίσω του, αλλά εξοργίζεται με τον αλυτρωτισμό του Γιόρικ και κρατιέται να μην τον χτυπήσει. 

Αυτά εξάλλου είναι εθνικισμοί του κερατά, επικίνδυνα μονοπάτια, άλλο ο λαός κι άλλο οι επιλογές των ηγετών, που ακολουθούν ένα ανεξάρτητο προτσές…


Σε μια συνέντευξή της, η Δήμητρα Παπαδοπούλου είχε πει πως ήταν στην ΚΝΕ, αλλά έφυγε γιατί βαριόταν στα αχτίφ κι έκανε φασαρία.

 Στις πρώτες δουλειές της ως σεναριογράφος, ήταν φανερό και το ένα και το άλλο. 

Δεν είχε αφομοιώσει πολλά πράγματα για να αναλύσει και να εμβαθύνει, αλλά κάτι της είχε μείνει ως υπόβαθρο.

Το 92′ οι Απαράδεκτοι δεν έμειναν ανεπηρέαστοι από τον εθνικιστικό παροξυσμό και τα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία. 

Οι περισσότεροι θυμούνται το τραγούδι με το μαέστρο, που έπαιξε αρκετά αυτές τις μέρες πολύ στα social media, αλλά ήταν σαφώς κατώτερο από το πρώτο, Γιουροβιζιονικό τραγούδι των “Απαράδεκτων” (ώπα-είπα, κράτσες-κρούτσες).

Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι η Παπαδοπούλου απλώς σατιρίζει και δε συντάσσεται κατά βάθος με το γενικό κλίμα -όπως φαίνεται κι από το τραγούδι. Συναντάμε όμως πολλές οξυδερκείς στιγμές της και μαργαριτάρια που δείχνουν το κνίτικο παρελθόν της.

Η ιστορία έχει ως εξής. 

Ο διαχειριστής Χαλακατεβάκης έχει προσλάβει ένα Φυρομακεδόνα (ας το λέμε έτσι, χάριν συνεννόησης) για να του κάνει τις δουλειές. Το σενάριο δεν ξεφεύγει από το κυρίαρχο σωβινιστικό στερεότυπο και μας παρουσιάζει ένα Γιόρικ ψωμόλυσσα, ανεπρόκοπο, κουτοπόνηρο, με παράλογες αλυτρωτικές απαιτήσεις, που εκνευρίζει τους “Απαράδεκτους” φωνάζοντάς τους “πατριώτες”. 

Στον αντίποδα όμως σκιαγραφείται πολύ εύστοχα η δική μας πλευρά.

Οι Έλληνες ονειρεύονται μπίζνες στα Βαλκάνια και ξυπνάει το επιχειρηματικό τους δαιμόνιο, ψάχνοντας να ανοίξουν ένα μπακάλικο στα οικόπεδα του Γιόρικ -τώρα που οι γείτονες πεθαίνουν της πείνας.

 Σε ένα πρώτο γκεστάλτ, σατιρίζεται ο νεοπλουτισμός του Έλληνα μικροαστού, που ονειρεύεται να γίνει επιχειρηματίας, με το μικρό του κεφάλαιο. 

Σε ένα δεύτερο γκεστάλτ, μπορεί να υπάρχει ένας υπαινιγμός για την ενδιάμεση θέση του ελληνικού καπιταλισμού, σα μέγεθος, που παρά τους λεονταρισμούς του, δεν μπορεί να ανοίξει τίποτα καλύτερο παρά ένα μπακάλικο, με τη φιλοδοξία να γίνει αλυσίδα Σούπερ-Μάρκετ, όταν μεγαλώσει.
Σε μία από τις πρώτες σκηνές, ο Χαλακατεβάκης θυμώνει που ο Γιόρικ τον φωνάζει “πατριώτη”, γιατί προτιμά να τον φωνάζουν “αφεντικό”, με τη ματιά του να μαλακώνει και να ατενίζει το μέλλον. 

Οι μπίζνες είναι μπίζνες, και ο εθνικισμός-εθνικισμός. 

Μπορεί να μοιάζουν κάπως αντιφατικά, αλλά παντρεύονται ιδανικά και συμπληρώνουν το ένα το άλλο, στην πραγματικότητα.
Όπως έλεγε κι ένα γηπεδικό πανό: η Μακεδονία είναι ελληνική, αλλά στα Σκόπια έχει αμόλυβδη φτηνή…

Εκεί που βιώνεται πιο έντονα η αντίφαση είναι στο Σπύρο Παπαδόπουλο, που είναι αριστερός, έχει προβληματισμούς, έχει κι ένα Πολυτεχνείο πίσω του, και όλα αυτά του φαίνονται ανοησίες, επικίνδυνα πράγματα κι εθνικισμοί του κερατά. 

Κάτι που δεν τον εμποδίζει όμως να συμμετέχει 

-με μισή καρδιά έστω- στις εκδηλώσεις για τη Μακεδονία (σε αντίθεση με τους αυθεντικούς Λακεδαιμόνιους), να ανησυχεί για τις ελληνικές του ρίζες και να σπαράζει η ελληνική του ψυχή με τον αλυτρωτισμό του γείτονα Φυρομακεδόνα, που θεωρεί τη Θεσσαλονίκη δικιά του, και ο Σπύρος κρατιέται να μην τον χτυπήσει- 

αυτά εξάλλου είναι εθνικισμοί, επικίνδυνα μονοπάτια, άλλο ο λαός κι άλλο οι επιλογές των ηγετών, που ακολουθούν ένα ανεξάρτητο προτσές…

Ως χαρακτήρας, συμπυκνώνει διορατικά το περίεργο μίγμα του “αριστερού εθνικισμού” που υπήρχε ήδη στην εποχή του, αλλά βλέπουμε πολύ καθαρά σήμερα στο Λαφαζάνη, τη Ζωή, τον Μπιτσάκη, το Μίκη και τα άλλα παιδιά…

Και πλάι του, ο ζαμανφού μπαρόβιος και ένα απολίτικο αστροπελέκι, που από το μηδέν μετατρέπονται σε εθνικιστές ολκής.

 Η Ρένια μάλιστα είναι και με τον Καραμπελιά! Αλλά μόνο ο Σπύρος -ο “αριστερός”-

 λέει ανοιχτά τι ψηφίζει κι όλοι οι υπόλοιποι το παίζουν υπερκομματικοί κι υπεράνω…

Το επεισόδιο σατιρίζει εύστοχα τη μανία πολλών πατριωτών να βρούνε τις ρίζες τους στην εθνοτική σαλάτα των Βαλκανίων και του ευρύτερου χώρου. 

Το Γιάννη αρχικά τον απασχολεί το μαρούλι της δικής του σαλάτας κι αδιαφορεί για το Μακεδονομάχο παππού της Δήμητρας, αλλά στη συνέχεια παθαίνει “εθνική μελαγχολία”-κατάθλιψη, στην ιδέα πως μπορεί να είναι Τουρκόσπορος. 

Η Ρένια καμαρώνει για τη γιαγιά της που πήδηξε από το Ζάλογγο και την έβλεπε μια γειτόνισσα, ενώ η Δήμητρα λέει πως η σκούφια της κρατάει από την Αλεξάνδρεια (Γιδά) Ημαθίας, παίζοντας δημιουργικά με την καταγωγή της στην πραγατική ζωή από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου.

Όλοι οι Έλληνες ψάχνουν μανιωδώς τις ρίζες τους κι ας μην είναι πολύ πρόθυμοι να φάνε φασολάδα και να ακούνε το Μενούση -κι άλλα δημοτικά- στη διαπασών, κάθε μέρα. 

Αλλά “παράδοση” είναι κι η πατριαρχία, να μαγειρεύει η γυναίκα, κι άλλα παρόμοια, που η Δήμητρα τα θεωρεί -και σωστά- “δουλοπαροικία…”


Στο τέλος οι Έλληνες, μονιασμένοι από τις εθνικές εκδηλώσεις τους

 -που θυμίζουν εθνική γιορτή και εκπομπές για το “ελληνικό Πάσχα”-

 κάθονται στο σαλόνι κι αρχίζουν να τρώγονται για τα πολιτικά, οπότε τους την λέει ο Γιόρικ που είναι ξένος (αν και “πατριώτης” κι αυτός).

 Η σκέψη της Παπαδοπούλου έχει ως ανώτατο όριο τη διχόνοια που χωρίζει τους Έλληνες σε στρατόπεδα. 

Υπάρχει βάση όμως σε όλα αυτά, καθώς αρκεί μια σπίθα (όχι του Μίκη) για να ανάψουν τα πνεύματα στο “ομόψυχο, πατριωτικό πλήθος”, που εύκολα μπορεί να αρχίσει να τσακώνεται πχ για τον Ολυμπιακό, την ΑΕΚ και τον ΠΑΟΚ.

Γκολάρες βάζουν και οι τρεις, για να θυμηθούμε το τραγούδι της αρχής και να κλείσουμε διαλεκτικά τον κύκλο.

 Ένα τραγούδι που συνδυάζει διαλεκτικά το οπαδικό, καρναβαλικό στοιχείο αυτών των συλλαλητηρίων (φουστανέλες, ΠΑΟΚ-Άρης-Ηρακλής κοκ). 

Και κλείνει με το υπέροχο “Ουστ”, που είναι σαν προφητική εικόνα από τα προσεχώς και τις πλατείες των Αγανακτισμένων.

Όσο για το στίχο-προτροπή “κόψτε το χαβαλέ”, ακούγεται μάλλον ως τραγική ειρωνεία από μια κατεξοχήν κωμική χαβαλεδιάρικη σειρά.

 Αλλά με το χαβαλέ μπορείς να πεις τελικά τα πιο σοβαρά πράγματα, από τα καλύτερα ως τα χειρότερα: 

να ρίξεις μύλο στο νερό του εθνικισμού ή να κάνεις μια τρομερή ανατομία της ελληνικής κοινωνίας και του εθνικισμού που την μαστίζει. 

Ή και τα δύο μαζί διαλεκτικά (ένωση και πάλη των αντιθέτων).


Από άλλο επεισόδιο, αλλά κολλάει με την επικαιρότητα...
Αλλά εντάξει, μια τέτοια ανάρτηση αξίζει κι αντίστοιχο φινάλε -λιγότερο “ξύλινο”.
-Τι έγινε ρε παιδιά; 

Πότε κοιμήθηκα αριστερός και ξύπνησα εθνικιστής; 

Τι ρεζιλίκια είναι αυτά;

Απο τον Σφυροδρέπανο

Μη με λες πατριώτη, αφεντικό να με λες – Οι “Απαράδεκτοι” για τη Μακεδονία
Δημοσιεύτηκε στην Κατιούσα

**************

Για κάποιους Άλλους:

Άλλο βίντεο που κυκλοφορεί αυτή τη φορά είναι με μια τάχα μου αρχαιολόγο η οποία ισχυρίζεται ότι αφού ο Αλέξανδρος κατέκτησε και το Ιράν, το Αφγανιστάν κλπ και αυτές οι χώρες δεν ονομάζονται Μακεδονια, γιατί να ονομάζονται τα Σκόπια;

Μα γιατί, καλή μου κοπελίτσα,...η ΠΓΔΜ ήταν πάντα Μακεδονία και με τη βούλα, που κάνεις πως δεν ξέρεις..

Δεν έπαψε ποτέ στην ιστορία του αυτή η περιοχή να ονομάζεται Μακεδονία!

Πώς να το κάνουμε τώρα. 

Το Ιράν ονομαζόταν Περσία, το Αφγανιστάν Βακτρία κλπ. Κι είχαν άλλη ιστορία.

Στα Βαλκάνια η ιστορία, παίδες, μπλέκεται.

Σε πολλά είναι κοινή, μην μπερδεύεστε και σας κάνουν γαιτανάκι (μέρες που είναι) οι δήθεν (πληρωμένοι) ειδήμονες.

Αυτή η συγκεκριμένη το 2006, έχει δηλώσει ότι τα μάρμαρα του Παρθενώνα που είναι στο Βρετανικό Μουσείο, αυτά που τα λένε ¨ελγίνεια¨, δεν είναι ...ελληνικά.

Υποστήριξε ότι πρέπει να παραμείνουν στην Αγγλία και πως δεν μπορεί να τα πάρει πίσω η Ελλάδα γιατί πλέον δεν της ανήκουν.

Αυτή λοιπόν την τύπισσα που ισχυρίζεται

 ψευδώς ότι τα Σκόπια δεν είναι Μακεδονία, ότι η μόνη Μακεδονία είναι η ελληνική

(ενώ η Μακεδονία του Μ. Αλεξάνδρου ήταν πολύ μεγαλύτερη από την σημερινή ελληνική Μακεδονία και φυσικά στο πολευθνικό κράτος του Μεγαλου δεν μιλούσαν όλοι ελληνικά και φυσικά η αρχαία Μακεδονία δεν ήταν μόνο η σημερινή ελληνική, ήταν και η βουλγαρική και η σερβική!!!).

που υποστήριξε ότι οι ελλανοδίκες επέτρεψαν στους Μακεδόνες να πάρουν μέρος στους ολυμπιακούς αγώνες γιατί ήταν Έλληνες(σε μια εποχή που δεν υπήρχαν Έλληνες, αλλά πόλεις κράτη και ελληνικά φύλα που τρωγόντουσαν μεταξύ τους ασύστολα!)

και που στους ολυμπιακούς αγώνες έπαιρναν μέρος όλοι όσοι ήθελαν πλην δούλων και γυναικών και ¨βάρβαρων¨ (αρχικά) και που πολύ γρήγορα πήραν όμως διεθνή χαρακτήρα οι αγώνες...

(αρκεί οι αθλητές που συμμετείχαν να είχαν το ευ αγωνίζεσθαι: αυτό έκριναν οι ελλανοδίκες κι όχι ποιος ήταν πιο πολύ Έλληνας! ελα παναγία μου),

αυτήν λοιπόν την τύπισσα που θέλει να μας φάει τα μάρμαρα του Παρθενώνα ρεεε

(και που για αυτά ακόμη δεν βγήκατε στο δρόμο, να σας πάει εκεί....)

 προωθείτε για να υποστηρίξετε ότι η Μακεδονία είναι ελληνική!

Και για τα μάρμαρα λέει ψέματα και για τη Μακεδονία.

Μία φορά ψεύτης, πάντα ψεύτης

Και το ψέμα της το λέει συνειδητά.

Εσείς όμως, πατριώτες πράμα, να την πιστεύετε..όλα αμάσητα πια...

Και ψιτ...όταν λέτε η Μακεδονία είναι ελληνική υπονοείτε ότι οι άλλες δυο (μην κλείνετε τα μάτια κ κάνετε πως δεν υπάρχουν), 

οι άλλες δυο λοιπόν Μακεδονίες είναι υπο κατοχή και τις θέλετε ελληνικές..

(εσάς πρέπει να φοβόμαστε με τις αλυτρωτικές σας διαθέσεις)

Κι όταν κάνετε συγκεντρώσεις με υπόδικους και μπράβους, μετά μη διαμαρτύρεστε όταν σας λένε φασίστες.

Δείξε μου το φίλο σου να σου πω ποιος εισαι αδελφε.

Thesska Katerina

Χαιρόσαστε;; η Τάξη που υπηρετούσαν έχει πολλούς Τέτοιους...θα κάνουμε κάτι να Απαλλαγούμε απ' Αυτή;;;

Η αρχή είχε γίνει με το θάνατο της Θάτσερ. 

Σίγουρα υπήρξαν κι άλλες αντίστοιχες περιπτώσεις τα προηγούμενα χρόνια, αλλά αυτή ήταν ίσως η πρώτη ή η πιο χαρακτηριστική στην εποχή της άνθησης των social media. 

Η αγγλική εργατική τάξη πανηγύριζε, οι οπαδοί έδειχναν τη χαρά τους στα γήπεδα, και όπως έλεγε σε ένα σκίτσο του ο Πάνος Ζάχαρης, η βρετανική κοινή γνώμη ήταν διχασμένη γύρω από τη ζωή και το θάνατό της.

Στα καθ’ ημάς υπήρξαν αρκετές αντίστοιχες περιπτώσεις, πχ με το θάνατο του 104χρονου Παττακού -τελικά δεν έφτασε το ρεκόρ του ο επίτιμος– ή την πρόσφατη περιπέτεια υγείας του Θάνου Πλεύρη. 

Τα ΜΚΔ (Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης) τους τρόλαραν ανελέητα με σχόλια που κυμαίνονταν από σατιρικά έως πικρόχολα -εξαρτάται και πώς τα βλέπει κανείς. 

Κάποιοι μίλησαν πάντως για μισανθρωπιά και κακεντρέχεια, που δε σέβεται καν την ανθρώπινη ζωή.

Οι ίδιες περίπου αντιδράσεις ξέσπασαν αλυσιδωτά τις τελευταίες μέρες σχετικά με το Λουκά Παπαδήμο, που κάποια ΜΜΕ θέλησαν να τον παρουσιάσουν ως σύμβολο της δημοκρατίας, η οποία στοχοποιήθηκε μαζί με τον τραπεζίτη, πρώην υπηρεσιακό πρωθυπουργό. 

Κι έχουν αναζωπυρωθεί με ακόμα μεγαλύτερη ένταση, με αφορμή το θάνατο του “επίτιμου” και το αναπόφευκτο σοσιαλ-μιντιακό τρολάρισμα.

 Που δεν είναι κάποια “χαιρέκακη εκστρατεία μίσους της Αριστεράς” ή σπίλωση μιας σπουδαίας πολιτικής προσωπικότητας, όπως μας λένε, 

αλλά κάτι σαν μαζικό λαϊκό ξέσπασμα για τα έργα και τις ημέρες του Μητσοτάκη. 

Ενός αστού πολιτικού, φανατικού υπέρμαχου της άρχουσας τάξης και των συμφερόντων της, που παρέμεινε ενεργός και συνεπής ως το τέλος σε αυτήν τη στράτευσή του.

Σύμφωνα με κάποια παπαγαλάκια των ΜΜΕ και τις επιλεκτικές τους ευαισθησίες, οι αστοί πολιτικοί ηγέτες έχουν κάθε δικαίωμα και νομιμοποιούνται να μισούν το λαό -το λαουτζίκο όπως τον αναφέρουν- να βαφτίζουν “λαϊκισμό” τις νίκες του και οτιδήποτε τον αφορά, να του αφαιρούν δικαιώματα και κατακτήσεις χρόνων, τσαλαπατώντας τη ζωή του. 

Να τον θεωρούν αχάριστο και ανώριμο, γιατί δεν εκτίμησε τις υπηρεσίες τους, τεμπέλη, ανεπρόκοπο ή -στην καλύτερη- συνένοχο και να του λένε κατάμουτρα πως “όλοι μαζί τα φάγαμε”. 

Με δυο λόγια έχουνε κάθε δικαίωμα να μισούν και να στοχοποιούν τον “εχθρό λαό“…

Αλλά ο λαός δεν έχει δικαίωμα να τους μισεί και να εκφράζει την αυθόρμητη χαρά του, σε τέτοιες αφορμές, να νιώσει πως παίρνει -έστω και- συμβολική εκδίκηση για τα δεινά του. 

Δεν έχει δικαίωμα να παρεκτρέπεται, βασικά δηλαδή να σκέφτεται και να αντιδρά. Ή μάλλον μπορεί να το κάνει στα social media, αρκεί να εκτονώνεται εκεί.

 Κι αυτό ίσως όχι για πολύ ακόμα, όσο ενισχύονται κι αποθρασύνονται οι καθεστωτικές φωνές, όπως αυτή ενός δημοσιογράφου του ΣΚΑΪ, που θεωρεί ηθικούς αυτουργούς της επίθεσης στον Παπαδήμο, όσα προφίλ εκφράσανε τη χαρά τους για αυτήν. 

Οι οποίες φωνές απέδειξαν τα διαφορετικά (ταξικά) σταθμά και μέτρα τους στην αντιμετώπιση της επικαιρότητας, πριν από λίγους μήνες με το θάνατο του Κάστρο και τις μαζικότατες τιμητικές εκδηλώσεις του κουβανικού λαού για τον ηγέτη του. 

Πώς να συγκριθεί όμως η αγάπη του λαού για ένα “δικτάτορα” με αυτήν που τρέφει για έναν εκλεγμένο πρωθυπουργό του δυτικού κόσμου…;

Το πρόβλημα, συνεπώς, δεν είναι η αυθόρμητη χαρά του κόσμου που βγάζει το άχτι του για τους “λαοφιλείς” πολιτικούς που τον βασάνισαν.

 Δεν είναι καν τα καυστικά σχόλια για το “απέθαντο” του Μητσοτάκη, την γκαντεμιά του επίτιμου ή την πατρότητα του Κυριάκου -κι ας είναι κάποια εξ αυτών χτυπήματα κάτω από τη ζώνη, τη στιγμή που υπάρχουν πολύ πιο σοβαρά πολιτικά επιχειρήματα εναντίον του.

Το ζήτημα είναι να μην ετεροπροσδιορίζει ο λαός τη χαρά του από τέτοιες αφορμές, να οργανώσει θετικά αυτό το μίσος, 

να μην το αφήσει να ξεθυμάνει στα πληκτρολόγια, χωρίς να περάσει και στην πραγματική ζωή, 

για να την αλλάξει. 

Να πάρει έμπρακτα μέτρα ενάντια σε όσα κι όσους του φταίνε και να βρει τις αιτίες της δικής του μακροχρόνιας “γκαντεμιάς”. 

Που δεν είναι “το κακό το ριζικό μας“, ούτε ο “επίτιμος” αυτός καθαυτός, αλλά η τάξη που υπηρέτησε πιστά.

απ' τον Σφυροδρέπανο

στο katiousa.gr

Με λίγα λόγια το 20ο Συνέδριο απ τον σφυροδρέπανο:

Συνεδριολογίες

Σήμερα (χτες) ολοκληρώνονται αισίως οι εργασίες του 20ού Συνεδρίου του ΚΚΕ. 

Όλοι όσοι αντιμετώπισαν το προηγούμενο -19ο- προγραμματικό του συνέδριο κάπως σαν το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ (παρά ένα δεν τους έκατσε η σημειολογία), έδωσαν ρέστα "πολιτικής κριτικής" τις τελευταίες μέρες.

Ιδίως την πρώτη μέρα του συνεδρίου, όπου αξιολόγησαν ως πιο σημαντικό γεγονός την παρουσία του Πέτρου Κόκκαλη στο πρώτο ανοιχτό μέρος του συνεδρίου, αν και ο Π.Κ. 

α) ήρθε -και πέρασε βασικά απαρατήρητος- ως δημοτικός σύμβουλος Πειραιά κι όχι με ειδική προσωπική πρόσκληση β) δεν του πήρε δηλώσεις ο 902 γ) έχει δεδομένη κοινωνική θέση, αλλά είναι μάλλον σεμνός και με ειλικρινή σεβασμό στα ζητήματα που άπτονται με το κόμμα και την ιστορία του συνονόματου παππού του (που ήταν υπουργός στην κυβέρνηση του βουνού).

Την πρώτη μέρα έσπασε και το "άβατο" της έδρας της ΚΕ στον Περισσό για τους Συριζαίους, με την παρουσία του Βούτση -ως προέδρου της Βουλής- που ανακοινώθηκε από το προεδρείο για να ακολουθήσει... πώς λέμε "θυελλώδικα χειροκροτήματα"; Καμία σχέση.

Είχαμε και μερικές εκπλήξεις, όπως ο Δρογώσης κι ο Αριστείδης Καμάρας, παλαίμαχος του ΠΑΟ, που ομολογώ πως δεν του το 'χα, μάλλον γιατί τον είχα συνδέσει λανθασμένα με το Ουέμπλεϊ, τη χούντα κι όλα τα συμπαρομαρτούντα.

Η πιο συγκινητική στιγμή ήταν αναμφισβήτητα η ανακοίνωση των ονομάτων των μελών της ΚΕ, κομματικών στελεχών κι αγωνιστών, που έφυγαν από τη ζωή στο μεσοδιάστημα από το προηγούμενο συνέδριο: Τσίγκας, Κολοζόφ, Χουρμουζιάδης, Λιαπάτης και πολλοί άλλοι -δεν τους αναφέρω όλους, τα ονόματα είναι απλώς ενδεικτικά.

Το ζουμί πάντως βρισκόταν στην εισήγηση της απερχόμενης ΚΕ, που είχε ουσιαστικές παρατηρήσεις και πολλά ενδιαφέροντα σημεία, από τα οποία ξεχωρίζω και μεταφέρω τα εξής:

-τα πολύ υψηλά ποσοστά συμφωνίας με τις θέσεις (πάνω από 99%) στο κόμμα και την ΚΝΕ. Τη σημείωση πως το κριτήριο της συμφωνίας δεν είναι γενικό κι αόριστο. Τη βελτίωση της ταξικής, κοινωνικής σύνθεσης των οργανωμένων μελών -περισσότερα μέλη από την εργατική τάξη- και την αύξηση του αριθμού των γυναικών.

-ότι οι θέσεις έφτασαν σε 80 χιλιάδες κόσμου -με τη διακίνηση των φύλλων του Ριζοσπάστη- ενώ στις διάφορες συσκέψεις και παρουσιάσεις των θέσεων συμμετείχαν πάνω από 20 χιλιάδες φίλοι και μέλη.

-το βασικό τρίπτυχο α) η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος και η κοινωνική συμμαχία β) η πάλη ενάντια στον πόλεμο και τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς γ) ο στρατηγικός στόχος της εξουσίας

που περιγράφει κι ιεραρχεί εύστοχα τα καθήκοντα του κόμματος.

-ότι χρειάζεται να ερμηνεύουμε καλύτερα τις τρέχουσες εξελίξεις, τη συγκυρία. Ότι η ριζοσπαστικοποίηση των αγώνων και των συνειδήσεων δεν έρχεται αυτόματα, όταν προσθέτουμε το στόχο της εξουσίας -που μπαίνει ως άμεσο σύνθημα μόνο σε επαναστατική περίοδο. Κι ότι αυτό το καθήκον δεν πρέπει να κατανοείται απλουστευμένα και συνθηματολογικά, πρέπει να εξειδικεύουμε τις θέσεις μας και να μη χρησιμοποιούμε γενικά κι αφηρημένα συνθήματα.

-ότι βλέπουμε τη συμμαχία από τη σκοπιά της στρατηγικής με σκοπό την απόσπαση μαζών από το ρεφορμισμό και τις γραφειοκρατικές, συνδικαλιστικές ηγεσίες. Ότι η οικοδόμηση της κοινωνικής συμμαχίας συναρτάται από/με την ευθύνη και την πολιτική ευαισθησία του κόμματος. Ότι δεν πρέπει να περιορίζουμε τη συμμαχία και τον τρόπο που την κατανοούμε στις ήδη υπάρχουσες κοινωνικές συσπειρώσεις, όπου δρουν οι κομμουνιστές, που είναι απλώς το πρόπλασμά της. Ότι οι Λαϊκές Επιτροπές δεν πρέπει να λειτουργούν ως απλές κινήσεις πολιτών, χωρίς να συνδέονται οργανικά με τα σωματεία και το εργατικό κίνημα.

-Ότι χρειάζεται επικαιροποίηση του διεκδικητικού πλαισίου πάλης μέσα από ειδικό σώμα για την κοινωνική συμμαχία και αντίστοιχες διαδικασίες για τους ΕΒΕ και τους αγρότες. Ότι πρέπει να ολοκληρωθεί η μελέτη για την ταξική σύνθεση της ελληνικής κοινωνίας -η οποία νομίζω πως δεν είναι μια δουλειά που γίνεται μια κι έξω, αλλά καθήκον διαρκείας, καθώς καταπιάνεται με μεγέθη που μεταβάλλονται στο χρόνο.

-Ότι τα στελέχη δεν πρέπει να βλέπουν με καχυποψία και να μην αξιοποιούν τους συντρόφους με τους οποίους έχουν κάποιες διαφωνίες. Ότι οι τομεακές επιτροπές είναι κρίσιμος κρίκος ακριβώς για την εξειδίκευση των θέσεων σε κάθε τομέα, χωρίς αυτό να απαλλάσσει τα ανώτερα καθοδηγητικά όργανα από τις ευθύνες τους.

-ότι οι κομμουνιστές πρέπει να οξύνουν τα διάφορα μέτωπα πάλης και να οξύνουν τα όποια ρήγματα.

-ότι χρειάζεται ένταση της αντιπολεμικής πάλης, της πάλης για αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ, την ΕΕ, από όλους τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς.

-ότι πρέπει να βάλουμε στην προμετωπίδα το σύνθημα της αποδέσμευσης από την ΕΕ, τονίζοντας παράλληλα ποιος πρέπει να έχει τα κλειδιά της οικονομίας σε αυτήν την περίπτωση.

-ότι μια απλή αλλαγή νομίσματος, χωρίς ριζικές αλλαγές σε επίπεδο εξουσίας, θα χτυπήσει το λαϊκό εισόδημα, κι είναι συνεπώς κοροϊδία να προβάλλεται ως κρίκος.

-η αναφορά στη μεγαλύτερη εμπλοκή της ελληνικής αστικής τάξης στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, τη "γεωστρατηγική αναβάθμιση" της Ελλάδας, τη συμμετοχή της σε επιχειρήσεις για τη μοιρασιά της λείας των αγορών, τις ΑΞΕ από την Ελλάδα στο εξωτερικό.

-Ότι η παγκόσμια οικονομική κρίση είναι σχεδόν συγχρονισμένη, αγγίζει όμως και οικονομίες, όπως η κινέζικη, που δεν έχει αρνητικούς ρυθμούς ανάπτυξης, αλλά είδε το αντίστοιχο ποσοστό της να έχει σαφώς πτωτική τάση.

-η αναφορά στις παρακαταθήκες της κουβανικής επανάστασης που κρατάμε ζωντανές στη μνήμη μας (εννοώντας πιθανότατα ότι δεν είναι ζωντανές, υπαρκτές στη σύγχρονη πραγματικότητα).

-η αναφορά στην οικογενειοκρατία και τον Κιμιλσουνγκισμό-Κιμγιονγκ-υλισμό της Κορέας -που δεν έχει σχέση με το διαλεκτικό υλισμό και το σοσιαλιστικό όραμα.

-η απάντηση στο αστικό ιδεολόγημα της προβολής των κατακτήσεων του περασμένου αιώνα ως υπερβολικών, τη στιγμή που σήμερα έχουμε τεχνικά τις δυνατότητες να πετύχουμε πολύ περισσότερα

Ίσως κάποια σημεία χάνουν στη μεταφορά, συνεπώς ενδείκνυται -και βασικά επιβάλλεται- ο αναγνώστης να διαβάσει το πρωτότυπο, για να βγάλει ολοκληρωμένα συμπεράσματα. Ακόμα κι έτσι όμως γίνεται φανερή η γενική κατεύθυνση, που είναι καθαρή και δεν επιδέχεται διαστρεβλώσεων -από αυτές που ευδοκιμούν στο μαγικό υπόκοσμο του διαδικτύου.

Όσο για τους πανομοιότυπους πρωτοσέλιδους τίτλους του Ρίζου για το συνέδριο τις τελευταίες μέρες (αύριο ξεκινά, σήμερα ξεκινά, χτες ξεκίνησε), αφενός είναι πολύ προτιμότεροι από τους 'εμπορικούς' τίτλους και τις κριτικές, που προεξοφλούν το συμπέρασμα για ένα συνέδριο, προτού καν διαβάσουν τις επεξεργασίες του και δουν τι θα γίνει. Αφετέρου όμως αναδεικνύουν ένα σημαντικό ζήτημα: ότι η αύξηση της κυκλοφορίας του Ριζοσπάστη και τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν για αυτή, δεν μπορεί να συζητιούνται ξεκομμένα από την ανάγκη ριζικής βελτίωσης του περιεχομένου -ή έστω της μορφής που παίρνει το τελευταίο.

Στον επίλογο της ανάρτησης, μπορείτε να δείτε εδώ τη σύνθεση της νέας ΚΕ και ΚΕΟΕ που εκλέχτηκε στο συνέδριο, κι εδώ τη σύνθεση των αντίστοιχων οργάνων στο προηγούμενο συνέδριο, για να γίνουν οι απαραίτητες συγκρίσεις.

Η νέα ΚΕ έχει έξι μέλη περισσότερα, μερική ανανέωση με νέα στελέχη -αρκετά από αυτά γνωστά από το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα- και κάποιες επιστροφές, όπως πχ του Μεντρέκα, που δεν ήταν στην προηγούμενη ΚΕ.

Αναμένουμε με ενδιαφέρον η ανακοίνωση και για τη σύνθεση του νέου ΠΓ.

οι επαγγελματίες της οπορτουνιστικής εξαπάτησης:

«Λαφαζανισμός», ανώτατο στάδιο του οπορτουνισμού

ΑΠΟ ΣΦΥΡΟΔΡΕΠΑΝΟΣ ΣΤΟ ΟΚΤ 15, 2016

Έγραψε  ο Νίκος Μόττας*//

Το ότι ο οπορτουνισμός, στην προσπάθεια του να εγκλωβίσει και να αποπροσανατολίσει εργατικά-λαϊκά στρώματα, είναι αδίστακτος το γνωρίζαμε. 

Όπως επίσης γνωρίζαμε τον τυχοδιωκτισμό και την υποκρισία των οπορτουνιστών στην προσπάθεια τους να καμουφλάρουν την αστική τους ιδεολογία με επαναστατικό μανδύα. 

Ωστόσο, η πρόσφατη θρασύτατη επίθεση της«Λαϊκής Ενότητας» ενάντια στο ΚΚΕ, μέσα από την ιστοσελίδα Iskra, πάει τον ξεδιάντροπο οπορτουνισμό ένα βήμα παραπέρα. 

Σε ένα ρεσιτάλ πολιτικής χυδαιότητας, ο/η αρθρογράφος της Iskra ούτε λίγο, ούτε πολύ, κατηγορεί το ΚΚΕ πως με την στάση του… «κάνει ένα θείο δώρο στην κυβέρνηση Τσίπρα και τομνημονιακό σύστημα»! 

Με πιο απλά λόγια, οι πρώην συνοδοιπόροι του ΣΥΡΙΖΑ και κ.Τσίπρα, μιλούν για συνευθύνη ΚΚΕ-κυβέρνησης! Τα γράφουν και δεν ντρέπονται…

Πως, όμως, να ντραπούν οι επαγγελματίες της οπορτουνιστικής εξαπάτησης; 

Είναι, άλλωστε, οι ίδιοι που:

• Υπήρξαν λαμπροί συμπαραστάτες και αρωγοί του κ.Τσίπρα και της «πρώτης φοράς Αριστερά» που θα «έσκιζε τα μνημόνια» και θα καταργούσε όλα τα μέτρα λιτότητας «με ένα νόμο και σε ένα άρθρο». Ήταν οι ίδιοι που, από κοινού με τον κ.Τσίπρα, πούλησαν στο λαό αυταπάτες επί αυταπατών με το περίφημο «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» και την «Ευρώπη που αλλάζει».

• Στρογγυλοκάθησαν σε υπουργικές καρέκλες της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ προσυπογράφοντας, μεταξύ άλλων, Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου. Η ΠΝΠ της «πρώτης φοράς Αριστερά» που ψηφίστηκε τον Απρίλη του 2015 φέρει φαρδιά πλατιά τις υπογραφές σημερινών στελεχών της ΛΑ.Ε (Λαφαζάνης, Στρατούλης, Βαλαβάνη κλπ).

• Από υπουργικές θέσεις έκαναν υποκλίσεις στα αφεντικά της Gazprom, επιχειρώντας να κλείσουν κερδοφόρες (για εγχώριους επιχειρηματικούς ομίλους) συμφωνίες με ρωσικά μονοπώλια στους τομείς της ενέργειας. Ήταν τότε που, ως Υπουργός Παραγωγικής Ανασυγκρότησης, ο Π. Λαφαζάνης έδινε διαβεβαιώσεις προς το κεφάλαιο ότι “η κυβέρνηση είναι ανοιχτή σε ιδιωτικές επενδύσεις για την εκμετάλλευση λιγνιτωρυχείων και την κατασκευή λιγνιτικών μονάδων ηλεκτροπαραγωγής…”.

• Στήριζαν ολόψυχα την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ακόμη κι’ όταν αυτή είχε φέρει και είχε ψηφίσει στη Βουλή το τρίτο Μνημόνιο! «Καταψηφίζουμε το Μνημόνιο, στηρίζουμε ολόθερμα και ολόψυχα την κυβέρνηση» δήλωνε ο Π.Λαφαζάνης αμέσως μετά την ψήφιση του μνημονίου. Είχε προηγηθεί η συμφωνία-προοίμιο του «αριστερού μνημονίου» του Eurogroup, της 20ης Φλεβάρη 2015, την οποία στήριξαν αλλά… δεν ήθελαν να έρθει στη Βουλή για να μην εκτεθούν!

Να τι έλεγε ο, τότε αναπληρωτής Υπουργός Κοινωνικής Ασφάλισης και νυν στέλεχος της ΛΑ.Ε, Δημήτρης Στρατούλης: «(…) Απορώ με τη βιασύνη της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ. Αυτοί μέσα στο μυαλό τους έχουν ότι αυτό είναι ένα μνημόνιο όπως αυτά που υπέγραφαν αυτοί και βιάζονται όσο το δυνατόν γρηγορότερα έρθει, για να το ψηφίσουν ως μνημόνιο. Εμείς τους λέμε ότι δεν είναι μνημόνιο και γι’ αυτό δε χρειάζεται να έρθει και να ψηφιστεί από τη Βουλή (…) Δε θα κάνουμε τη χάρη στο ΚΚΕ, που λέει να έρθει η συμφωνία στη Βουλή για να την ψηφίσει ο ΣΥΡΙΖΑ και να εκτεθεί» (ΑΝΤ1, 28/2/2015). Τελικά, μαζί με το κόμμα τους, τον ΣΥΡΙΖΑ, εκτέθηκαν ανεπανόρθωτα και οι ίδιοι.

• Συνέχιζαν την προσπάθεια εξαπάτησης και εγκλωβισμού του λαού ενώ γνώριζαν ότι, πριν το δημοψήφισμα της 5ης Ιούλη 2015, η συγκυβέρνηση τους (με 47σέλιδη πρόταση) είχε συμφωνήσει με τους δανειστές ασχέτως του αποτελέσματος της κάλπης. Να τι έλεγε στην Ειδική Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής ο Π. Λαφαζάνης: «Πρόκειται για ένα κείμενο που αποτελεί απόρροια συμβιβασμών, που έχει συντελεστεί κατόπιν πολύμηνων συζητήσεων με τους λεγόμενους “θεσμούς”. Και αυτό είναι μια πρόταση της κυβέρνησης κατ’ ελάχιστον, προκειμένου να βρεθεί μια συμβιβαστική συμφωνία η οποία θα είναι θετική για την ελληνική πλευρά. Περί αυτού πρόκειται (…) Περιέχει αμοιβαίες υποχωρήσεις προκειμένου να βρεθούν συναινετικές λύσεις» (5/6/2015). Την ίδια στιγμή, το ακριβώς αντίθετο απ’ το Λαφαζάνη υποστήριζε ο συνοδοιπόρος του Στ.Λεωτσάκος: «Οι 47 σελίδες δεν είναι πρόταση της κυβέρνησης… Η πρόταση της κυβέρνησης είναι οι προγραμματικές της δεσμεύσεις (…)» (ΑΝΤ1, 8/6/2015). 

Συνειδητή πολυγλωσσία, αισχρός τυχοδιωκτισμός και άλλα λόγια ν’αγαπιόμαστε.

• Παρίσταναν τους «κωφούς» και τους «μουγγούς» όταν η συγκυβέρνηση στην οποία συμμετείχαν έβαζε τη χώρα ακόμη βαθύτερα στους ενδοιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς προσφέροντας μάλιστα, δια στόματος Καμμένου, νέα στρατιωτική βάση στο ΝΑΤΟ! 

Που ήταν επί επτά μήνες οι κύριοι της «Λαϊκής Ενότητας» (που είχαν και υπουργική θέση στο Υπουργείο Άμυνας) όταν βάθαινε η ΝΑΤΟποίηση του Αιγαίου και η κυβέρνηση της Αριστεράς αναδεικνύονταν στον καλύτερο μαθητή της ΝΑΤΟϊκής συμμαχίας; 

Γιατί βγαίνουν τώρα στα «κεραμίδια» υποδυόμενοι, τάχα, τους αντι-ιμπεριαλιστές και τότε σιωπούσαν;

Η «Λαϊκή Ενότητα» είναι πολιτικό παιδί του ΣΥΡΙΖΑ. 

Βασίζει την πολιτική της ύπαρξη στο κάλπικο δίλημμα «μνημόνιο-αντιμνημόνιο», το οποίο σερβίρει με γερές δόσεις δραχμολαγνείας και επαναστατικής φανφάρας. 

Οι κύριοι της ΛΑ.Ε. έχουν ως πολιτικό και ιδεολογικό τους «ευαγγέλιο» τη μυθοπλασία της δήθεν φιλολαϊκής διαχείρησης του Καπιταλισμού, της καπιταλιστικής Ελλάδας της δραχμής, συσκοτίζοντας έτσι τον πραγματικό αντίπαλο του εργαζόμενου λαού: την τάξη των καπιταλιστών, την εξουσία των μονοπωλίων, την ταξική φύση του ίδιου του αστικού κράτους το οποίο η ΛΑ.Ε. φιλοδοξεί να διαχειριστεί.

Το θράσος με το οποίο εγκαλούν το ΚΚΕ- επειδή αρνείται να συμπράξει στο φθηνό θέατρο σκιών που οι ίδιοι έχουν στήσει- είναι παροιμιώδες. 

Αν είναι κάποιοι που πρέπει να απολογηθούν στα λαϊκά στρώματα και την εργατική τάξη, για την στήριξη που παρείχαν στη μνημονιακή συγκυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου, αυτοί είναι οι κύριοι της «Λαϊκής Ενότητας».

Αν είναι κάποιοι που οφείλουν να ντρέπονται για την πλάτη που έβαλαν στον εξευτελισμό και το κουρέλιασμα της έννοιας της Αριστεράς από τον ΣΥΡΙΖΑ, αυτοί είναι οι κύριοι της «Λαϊκής Ενότητας». 

Ασφαλώς, από τους εκπροσώπους του «Λαφαζανισμού», από αυτούς που στο διάβα της πολιτικής τους ιστορίας επιχείρησαν (ανεπιτυχώς) να διαλύσουν το ΚΚΕ το 1990, που πρωτοστάτησαν στον Συνασπισμό που ψήφιζε την Συνθήκη του Μάαστριχτ το 1992, που έπαιξαν στο «χρηματιστήριο» του αστικού πολιτικού συστήματος την υποτιθέμενη ιδεολογία τους, δεν περιμένει κανείς αυτοκριτική.

Τον δρόμο της λαϊκής εξαπάτησης, της κουτοπονηριάς και του τυχοδιωκτισμού που επέλεξαν θα τον περπατήσουν μόνοι, μαζί με τα υπόλοιπα οπορτουνιστικά-ρεφορμιστικά μορφώματα με τα οποία έχουν πολιτικά «συμπεθεριάσει».

 Το ΚΚΕ και το μαζικό εργατικό-λαϊκό κίνημα, οι «επιστήμονες του οπορτουνισμού» –όπως τους χαρακτήριζε ο Χαρίλαος Φλωράκης- δεν κατάφεραν, ούτε πρόκειται να καταφέρουν να το βάλουν στο τσεπάκι τους.

* υποψ. διδάκτωρ πολιτικών επιστημών και ιστορίας

πηγή:  Ατέχνως