Την ανάγκη σε κάθε σωματείο, σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε γειτονιά, οι εργαζόμενοι και ο λαός να οργανώσουν την πάλη τους για δημόσια, υποχρεωτική Κοινωνική Ασφάλιση για όλους, ενάντια στον νέο γύρο της αντιασφαλιστικής επίθεσης, υπογράμμισε στην εισηγητική ομιλία στη σύσκεψη η Γιώτα Ταβουλάρη, μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ.
«Προχωράμε αποφασιστικά για τα συλλαλητήρια στις 30 Νοέμβρη, εργαζόμενοι και συνταξιούχοι», κάλεσε. «Στηρίζουμε την κινητοποίηση των συνταξιούχων στις 14 Δεκέμβρη για τη διεκδίκηση του Δώρου που τους κατάργησαν».
Διαχρονικός στόχος του κεφαλαίου η απαλλαγή από το «κόστος» της Ασφάλισης
Αναφερόμενη στο λεγόμενο «νέο Ασφαλιστικό» της κυβέρνησης ΝΔ, η Γ. Ταβουλάρη τόνισε ότι «αποτελεί συνέχεια και κλιμάκωση της αντιασφαλιστικής νομοθεσίας που απορρέει από τις αποφάσεις της ΕΕ, εδώ και κοντά τρεις δεκαετίες, και υλοποιείται διαδοχικά από τις αστικές κυβερνήσεις, με πιο πρόσφατο τον εμβληματικό νόμο - λαιμητόμο, τον νόμο Κατρούγκαλου του ΣΥΡΙΖΑ».
Αναδεικνύοντας τις βασικές αντιασφαλιστικές ανατροπές του νόμου Κατρούγκαλου (μείωση ποσοστών αναπλήρωσης κάτω από το 40% του συντάξιμου μισθού, από 80% περίπου την προηγούμενη δεκαετία, θεσμοθέτηση ρήτρας βιωσιμότητας των Ταμείων με την οποία αίρεται η υποχρεωτική καταβολή των επικουρικών συντάξεων, διαχωρισμός κύριας σύνταξης σε εθνική και ανταποδοτική, με απόσυρση της εγγύησης του κράτους για την ανταποδοτική σύνταξη), τόνισε: «Πάνω σε αυτό το έδαφος πατά σήμερα η κυβέρνηση της ΝΔ και βάζει σε νέα φάση την πορεία παραπέρα ιδιωτικοποίησης της Κοινωνικής Ασφάλισης».
«Μπορεί το "ξήλωμα του πουλόβερ" να ξεκινά από τις επικουρικές συντάξεις», με το υποχρεωτικό τζογάρισμα των εισφορών των ασφαλισμένων χωρίς καμία εγγύηση για το τι σύνταξη θα πάρουν, σημείωσε, «ωστόσο στόχος είναι η επέκταση της ιδιωτικοποίησης στο σύνολο της Δημόσιας Ασφάλισης», καθώς «στρατηγικός στόχος που υπηρετούν όλες οι αντιασφαλιστικές ανατροπές είναι η "ελάφρυνση" των καπιταλιστών και του κράτους τους από το "βάρος" της Κοινωνικής Ασφάλισης, από την κατάκτηση των εργατών να παίρνουν πίσω μέσω αυτής ένα κομμάτι της κλεμμένης υπεραξίας που παράγουν. Η ιδιωτική ασφάλιση, που ολοένα ενισχύεται στον καπιταλιστικό κόσμο, αποτελεί πεδίο κερδοφορίας για τους επιχειρηματικούς ομίλους».
Παραθέτοντας ορισμένα χαρακτηριστικά στοιχεία για τα περιθώρια κέρδους που βλέπουν τα μονοπώλια, ανέφερε:
«Στην ΕΕ τα ετήσια "κατά κεφαλήν ασφάλιστρα", όσα δηλαδή πληρώνει κατά μέσο όρο ο καθένας σε ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες, είναι σχεδόν 2.000 ευρώ, ενώ στην Ελλάδα μόνο 360, δηλαδή μόλις 18,5% του μέσου όρου της ΕΕ!». Αντίστοιχα, «στις ασφαλίσεις ζωής η Ελλάδα είναι μόλις στο 14,3% του μέσου όρου της ΕΕ».
«Η περιβόητη "κεφαλαιοποίηση" ωφελεί τους επιχειρηματίες και πτωχεύει τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους», τόνισε.
«Μια ματιά στην ΑΣΠΙΣ, όπου μέχρι και σήμερα εκκρεμούν χιλιάδες αποζημιώσεις όσων πλήγηκαν από το λουκέτο, δεκάδες χιλιάδες ασφαλισμένοι ψάχνουν το δίκιο τους στα δικαστήρια κάνοντας υπέρογκα έξοδα, στην "Enron" στις ΗΠΑ, στο επαγγελματικό ταμείο των φαρμακοϋπαλλήλων με 80% μείωση συντάξεων και 64% εφάπαξ, αποκαλύπτει τον κόλαφο που δημιουργεί για τους εργαζόμενους η αντικατάσταση της ανταποδοτικότητας και της αλληλεγγύης των γενεών από τον τζόγο της κεφαλαιοποίησης στην Ασφάλιση».
Αντίστοιχα ανέφερε το παράδειγμα του νέου επαγγελματικού ταμείου του ομίλου «Ελληνικά Χρηματιστήρια», στο καταστατικό του οποίου αναφέρεται ρητά ότι «το κεφαλαιοποιητικό σύστημα προκαθορισμένης εισφοράς δεν εγγυάται το ύψος της εφάπαξ παροχής, ούτε το ύψος της επενδυτικής απόδοσης, ούτε το ύψος των επενδυτικών εξόδων».
Παράλληλα με τους «επιχειρηματικούς κινδύνους» της ιδιωτικής ασφάλισης, τόνισε, οι εργαζόμενοι, αυτοαπασχολούμενοι, επιστήμονες, βιοπαλαιστές αγρότες είναι εκτεθειμένοι σε κάθε σκαμπανέβασμα του εργασιακού βίου. «Στον αέρα» θα μένουν όσοι χάσουν τη δουλειά τους και δεν μπορούν να καταβάλλουν εισφορές, οι εργαζόμενοι που δεν μπορούν να δουλέψουν λόγω εργατικού «ατυχήματος», οι οικογένειες στις περιπτώσεις θανάτου εργαζόμενου...
Επίθεση που αφορά όλους τους εργαζόμενους και το λαό
Αναφερόμενη στο περιεχόμενο και τους στόχους της αντιασφαλιστικής επίθεσης, η Γ. Ταβουλάρη υπογράμμισε:
«Η επίθεση στα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα βρίσκεται σε πλήρη αντιστοιχία με την επίθεση στους μισθούς, στις Συλλογικές Συμβάσεις, με την αλλαγή προς το χειρότερο στις εργασιακές σχέσεις. Δεν αφορά μόνο τη σύνταξη, αφορά τις παροχές των Ταμείων και του κράτους στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, την προστασία της Υγείας και της Ασφάλειας στην Εργασία, την Πρόνοια, αφορά όλους τους εργαζόμενους και ιδιαίτερα τους νέους και τις νέες (...)
Τι επιδιώκουν;
-- Παραμονή στην εργασία για "μακρύτερο χρονικό διάστημα".
-- Μείωση του "μη μισθολογικού κόστους", μέσω στοχευμένων μειώσεων στις εργοδοτικές εισφορές. Η εισφορά που καταβάλλεται από τους εργοδότες και από την οποία σχεδόν απαλλάσσονται, είναι μέρος του εργατικού μισθού. Η μείωση των εργοδοτικών εισφορών επιστρέφει στους κεφαλαιοκράτες μεγαλύτερο μέρος της υπεραξίας που σταθερά αρπάζουν από τους εργάτες, τη στιγμή που χρωστούν στον ΕΦΚΑ πάνω από 17 δισ. ευρώ.
-- Καθορισμένες εισφορές και αβέβαιες παροχές, στη βάση της ανταποδοτικότητας.
-- "Επίτευξη καλύτερης ισορροπίας μεταξύ των ετών εργασίας και των ετών σύνταξης", δηλαδή αύξηση της ηλικίας συνταξιοδότησης.
-- "Ελαχιστοποίηση των περιπτώσεων πρόωρης συνταξιοδότησης", τόσο για όλους τους εργαζόμενους όσο και σχετικά με ορισμένα επαγγέλματα, όπως τα Βαρέα και Ανθυγιεινά».
Τα απατηλά επιχειρήματα της κυβέρνησης και των εργατοπατέρων
Συνεχίζοντας σχολίασε τα διάφορα επικοινωνιακά τερτίπια που χρησιμοποιεί η κυβέρνηση «προκειμένου να μας πείσει να αποδεχτούμε ως "ωφέλιμη" την αντιασφαλιστική επίθεση».
Υπογράμμισε ότι οι όποιες αυξήσεις στις επικουρικές συντάξεις σε μερίδα εργαζομένων, με βάση τις «αντισυνταγματικές» περικοπές του νόμου Κατρούγκαλου, «θα είναι παροδικές, δεδομένου ότι το όριο της συνταξιοδοτικής δαπάνης είναι αυστηρά καθορισμένο έως το 2060 με βάση τους μνημονιακούς νόμους».
Αντίστοιχα, κόντρα στο κλασικό επιχείρημα περί «βιωσιμότητας» των ασφαλιστικών ταμείων, τόνισε: «Η πλουτοκρατία και οι κυβερνήσεις της συνεχώς και για πάνω από εξήντα χρόνια λεηλατούν τα αποθεματικά των Ταμείων, τα παρακρατούσαν άτοκα για να εξασφαλίζουν τζάμπα χρήμα στις επιχειρήσεις. Τεράστια κεφάλαια, που οδηγήθηκαν με πολιτικές αποφάσεις για δεκαετίες άτοκα στην Τράπεζα της Ελλάδας, χρηματοδότησαν την ανάπτυξη του κεφαλαίου. (...) Για την περίοδο 1951 - 1975 οι απώλειες υπολογίζονται σε 58 δισ. ευρώ. Πάνω από 3,5 δισ. ευρώ ήταν οι ζημιές των ασφαλιστικών ταμείων στο Χρηματιστήριο την περίοδο 1999 - 2002 και πάνω από 13 δισ. με το τελευταίο "κούρεμα"».
«Ούτε μπορούμε να ανεχτούμε ως επιχείρημα την αύξηση του προσδόκιμου ζωής και την "ενεργό γήρανση"», πρόσθεσε. «Η αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας, η τεχνολογική και επιστημονική πρόοδος, ο παραγόμενος πλούτος, δημιουργούν σήμερα τη δυνατότητα στους εργαζόμενους να ζουν περισσότερα χρόνια εκτός παραγωγής, να ξεκουραστούν και να διαθέσουν το χρόνο τους όπως αυτοί επιθυμούν. Και όχι όπως επιθυμούν οι καπιταλιστές και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι, που προσπαθούν να επιβάλουν την απασχόληση μέχρι τα βαθιά γηρατειά για να συγκεντρώσουν περισσότερη υπεραξία».
«Αφήνουμε αυτά τα επιχειρήματα για τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό της ΠΑΣΚΕ, της ΔΑΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ», τόνισε. «Ετσι κι αλλιώς, αυτές οι δυνάμεις στηρίζουν ενεργητικά τη στρατηγική του μεγάλου κεφαλαίου, δέχονται τα κριτήρια της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου, των αντοχών της οικονομίας. Εχουν μπει "στα γεμάτα" στην ίδρυση επαγγελματικών ταμείων και στη διαχείρισή τους.
Στο χορό έχει μπει ασφαλώς και η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, με τη συμφωνία της για την ίδρυση Εθνικού Επαγγελματικού Ταμείου με τον ΣΕΒ.
Εσπερναν και σπέρνουν μέσα στους εργαζόμενους, μαζί με εργοδοσία και κυβερνήσεις, το δηλητήριο του διαχωρισμού, της διαφοροποίησης, της εξαίρεσης, υποσκάπτοντας την αναγκαία ενότητα των εργαζομένων για να αντιμετωπίσουν την αντιασφαλιστική λαίλαπα».
Σε αυτόν τον αγώνα δεν περισσεύει κανείς!
«Η λογιστική - οικονομικοδιαχειριστική λογική, που αντιμετωπίζει την Κοινωνική Ασφάλιση ως "κόστος", πρέπει να απορριφθεί κατηγορηματικά από τους εργαζομένους και τους ασφαλισμένους», ξεκαθάρισε. «Το ζήτημα της Κοινωνικής Ασφάλισης είναι πρώτα και κύρια ζήτημα πολιτικό, ταξικό, αποτελεί δικαίωμα για τον εργαζόμενο. Προέρχεται από το γεγονός ότι είναι ο δημιουργός του παραγόμενου πλούτου και πρέπει να έχει ένα ισχυρό πλέγμα προστασίας απέναντι στο εκμεταλλευτικό σύστημα, που επιδεινώνει καθημερινά τη ζωή του, εντατικοποιεί την εργασία, επιβαρύνει την υγεία, έχει βάλει τις βάσεις για εργασία μέχρι τα βαθιά γεράματα. Είναι κατάκτηση των εργαζομένων με σκληρούς αγώνες».
«Πρέπει λοιπόν», τόνισε, «να ξεσηκωθεί κίνημα ανάσχεσης της νέας επίθεσης, από όλους εμάς τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους, τους αυτοαπασχολούμενους, τους επιστήμονες, τις γυναίκες, τους νέους, να βάλουμε εμπόδια στα σχέδια κυβέρνησης - μεγαλοεργοδοσίας, να τους κόψουμε τη φόρα.
Οι μεγάλοι αγώνες που αναπτύχθηκαν σε προηγούμενες περιόδους έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην υπεράσπιση του κοινωνικού χαρακτήρα της Ασφάλισης, έβαλαν εμπόδια στην ολοκλήρωση των αντιασφαλιστικών ανατροπών. (...)
Σήμερα να απαιτήσουμε ενιαίο, υποχρεωτικό, αποκλειστικά δημόσιο σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης, που θα εξασφαλίζει συντάξεις και παροχές για όλους, αντίστοιχες των λαϊκών αναγκών. Σε ενιαίο μέτωπο να δώσουμε τη μάχη για να διασωθεί ο θεσμός της δημόσιας Κοινωνικής Ασφάλισης, αλλά και να βελτιωθεί, για να στηρίζει ουσιαστικά τα κοινωνικά δικαιώματα της εργατικής - λαϊκής οικογένειας. Η Κοινωνική Ασφάλιση πρέπει να είναι υποχρεωτική, καθολική και να ανήκει στην ευθύνη του κράτους και της εργοδοσίας. Ετσι μόνο θα μπορεί να προσφέρει αξιοπρεπείς συντάξεις, δωρεάν ανθρώπινη περίθαλψη και επαρκείς παροχές Πρόνοιας.
Οι υλικές προϋποθέσεις υπάρχουν, όμως η καπιταλιστική κερδοφορία μπαίνει εμπόδιο και προωθεί όλο και πιο αντιδραστικά σχήματα. (...) Προϋπόθεση, ασφαλώς, είναι η σύγκρουση με το μεγάλο κεφάλαιο, τις κυβερνήσεις του, την ΕΕ, που εμποδίζουν αυτή τη δυνατότητα, γιατί δεν συνάδει με την καπιταλιστική κερδοφορία.
Οι κατακτήσεις και στο πεδίο της Κοινωνικής Ασφάλισης, για την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα, όταν τα μέσα παραγωγής ήρθαν στα δικά τους χέρια και ο σχεδιασμός στην οικονομία και την παραγωγή γινόταν για την ικανοποίηση των αναγκών της κοινωνίας και των ανθρώπων που παράγουν και όχι για το κέρδος, δείχνουν το δρόμο».
«Τα μέτρα δεν εξαιρούν κανένα», υπογράμμισε. «Δεν αφορούν συγκεκριμένα Ταμεία ή κατηγορίες, μόνο αυτούς που θα πρωτοασφαλιστούν με το νέο σύστημα, δηλαδή τους νέους ανθρώπους που μπαίνουν στην παραγωγή με επιδεινωμένους όρους, ούτε μόνο όσους βγουν στη σύνταξη τα επόμενα χρόνια και βλέπουν καθημερινά αλλαγές στα όρια και στα ποσά. Αφορούν και τους ήδη συνταξιούχους, που αντιμετωπίζουν συνεχώς νέες περικοπές.
Γι' αυτό δεν περισσεύει κανένας σε αυτόν τον αγώνα, που πρέπει να είναι ενιαίος, μαζικός, ταξικός! Κάθε εργαζόμενος, κάθε σωματείο, κάθε τίμιος συνδικαλιστής πρέπει να πάρει τη θέση του σε αυτό το μετερίζι!».
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΓΙΑ ΤΗ
ΠΛΑΤΙΑ ΣΥΣΚΕΨΗ ΤΗΣ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑΣ ΑΤΤΙΚΗΣ ΤΟΥ ΠΑΜΕ ΕΔΩ
