Ποίος Είπε:«Ο ΚΟΜ­ΜΟΥ­ΝΙ­ΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΧΘΡΟΣ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΗ­ΜΟ­ΚΡΑ­ΤΙΑΣ»

Kaι συνέχιζε:"Τούτο πρέ­πει να κα­τα­στή συ­νεί­δη­σις της Νέας Γε­νιάς. Ο εθνι­κός φρο­νη­μα­τι­σμός, καθώς και η ηθική και πο­λι­τι­κή αγωγή των μα­θη­τών είναι η πρώτη απο­στο­λή του Δι­δα­σκά­λου. Και εις αυτήν οφεί­λουν να επι­δο­θούν. Τα δικά μας ιδα­νι­κά είναι τα ιδα­νι­κά του Ελ­λη­νο­χρι­στια­νι­κού Πο­λι­τι­σμού. "

Γε­ώρ­γιος Πα­παν­δρέ­ου, ο αντι­κομ­μου­νι­στής «Γέρος της Δη­μο­κρα­τί­ας»

Η φε­τι­νή χρο­νιά είναι διπλά επε­τεια­κή για μια πο­λυ­δια­φη­μι­σμέ­νη προ­σω­πι­κό­τη­τα του ελ­λη­νι­κού αστι­κού πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος του 20ου αιώνα: σή­με­ρα, 13 Φλε­βά­ρη, συ­μπλη­ρώ­νο­νται 130 χρό­νια από τη γέν­νη­ση του, ενώ το Νο­έμ­βρη κλεί­νουν 50 χρό­νια από το θά­να­το του. Ο λόγος ασφα­λώς για τον Γε­ώρ­γιο Πα­παν­δρέ­ου, τον πε­ρί­φη­μο «Γέρο της Δη­μο­κρα­τί­ας» τον οποίο κε­ντρώ­οι, σο­σιαλ­δη­μο­κρά­τες και λοι­ποί «σο­σια­λι­στές» ανα­μέ­νε­ται να τι­μή­σουν και φέτος σε σχε­τι­κές εκ­δη­λώ­σεις.

Ο Πα­παν­δρέ­ου υπήρ­ξε αναμ­φί­βο­λα πο­λι­τι­κός ευ­φυ­ής και ικα­νός, θέ­το­ντας τα χα­ρί­σμα­τα του στην υπη­ρε­σία της ελ­λη­νι­κής αστι­κής τάξης της οποί­ας διε­τέ­λε­σε άξιος πο­λι­τι­κός εκ­πρό­σω­πος για δε­κα­ε­τί­ες. 

Από το 1916, όταν και διο­ρί­στη­κε από τον Ελευ­θέ­ριο Βε­νι­ζέ­λο διευ­θυ­ντής του πο­λι­τι­κού του γρα­φεί­ου, έως την πα­ραί­τη­ση του από την πρω­θυ­πουρ­γία τον Ιούλη του 1965, ο Γεωρ. Πα­παν­δρέ­ου υπε­ρα­σπί­στη­κε με συ­νέ­πεια τα συμ­φέ­ρο­ντα της άρ­χου­σας τάξης.

Στα με­τα­πο­λι­τευ­τι­κά χρό­νια, μέχρι και σή­με­ρα, ο λε­γό­με­νος «κε­ντρώ­ος» και «κε­ντρο­α­ρι­στε­ρός» χώρος, ιδιαί­τε­ρα αυτός του ΠΑΣΟΚ, επι­χει­ρεί να πα­ρου­σιά­σει το Γεωργ. Πα­παν­δρέ­ου και τις κυ­βερ­νή­σεις της «Ένω­σης Κέ­ντρου» ως φω­τει­νή εξαί­ρε­ση σε μια ζο­φε­ρή πο­λι­τι­κή πε­ρί­ο­δο. 
Έτσι, σύμ­φω­να με αυτήν την κε­ντρο­α­ρι­στε­ρή εκ­δο­χή της ιστο­ρί­ας, ο Γεωργ. Πα­παν­δρέ­ου πα­ρου­σιά­ζε­ται, ούτε λίγο, ούτε πολύ, ως η «δη­μο­κρα­τι­κή», «προ­ο­δευ­τι­κή» και «φι­λο­λαϊ­κή» δύ­να­μη απέ­να­ντι στην αντι­δρα­στι­κό­τη­τα της «δε­ξιάς» και του πα­λα­τιού.

Η ιστο­ρι­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ωστό­σο είναι πολύ δια­φο­ρε­τι­κή.

 Καθ’ όλη τη διάρ­κεια της πα­ρου­σί­ας του στην ελ­λη­νι­κή πο­λι­τι­κή σκηνή, ο Πα­παν­δρέ­ου όχι μόνο δεν αμ­φι­σβή­τη­σε, ούτε κατ’ ελά­χι­στο, την εξου­σία της πλου­το­κρα­τί­ας αλλά, επι­πλέ­ον, έκανε ότι περ­νού­σε απ’ το χέρι του για την στα­θε­ρο­ποί­η­ση και ενί­σχυ­ση του κα­πι­τα­λι­στι­κού συ­στή­μα­τος. 

Χρη­σι­μο­ποιώ­ντας το χά­ρι­σμα της ρη­το­ρι­κής του δει­νό­τη­τας υιο­θε­τού­σε πλη­θώ­ρα φι­λο­λαϊ­κών συν­θη­μα­των («πι­στεύ­ο­μεν και εις τη λα­ο­κρα­τία», αύ­ξη­ση με­ρο­κά­μα­του, ρύθ­μι­ση αγρο­τι­κών χρεών, κλπ.) προ­κει­μέ­νου να προ­σελ­κή­σει και να εγκλω­βί­σει- τα­λαι­πω­ρη­μέ­νες από τα δεινά της Κα­το­χής και της ανέ­χειας- πλα­τιές ερ­γα­τι­κές-λαϊ­κές μάζες. Με αυτόν τον τρόπο, επι­χει­ρού­νταν η εκτό­νω­ση της ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποί­η­σης των λαϊ­κών μαζών.

Όπως ορθά ση­μειώ­νει ο Μ.Μαϊ­λης, «με την πο­λι­τι­κή της η «Ενωση Κέ­ντρου» ένα πράγ­μα επι­βε­βαί­ω­σε: 

Οτι «πα­ρα­χώ­ρη­σε» το δευ­τε­ρεύ­ον, για να υπη­ρε­τή­σει το κύριο: Την άμεση και μα­κρο­πρό­θε­σμη στα­θε­ρο­ποί­η­ση του κα­πι­τα­λι­στι­κού συ­στή­μα­τος. Από­δει­ξε ότι ήταν πιο «ευαί­σθη­τη» στο να αφου­γκρά­ζε­ται και να απο­δέ­χε­ται ορι­σμέ­να αι­τή­μα­τα, που η λαϊκή πάλη είχε κα­τα­στή­σει υπε­ρώ­ρι­μα. Γιατί είναι αναμ­φι­σβή­τη­το ότι οι «πα­ρα­χω­ρή­σεις» που πραγ­μα­το­ποί­η­σε το «Κέ­ντρο», είχαν τη σφρα­γί­δα των λαϊ­κών αγώ­νων» (Από την 4η Αυ­γού­στου ως τις μέρες μας, Συγχρ. Εποχή, 2009, σελ.237-238.

Με απλά λόγια, πρό­κει­ται για μια πο­λι­τι­κή που με το ένα χέρι έδινε ορι­σμέ­νες «πα­ρα­χω­ρή­σεις» (πα­ρο­χές) στο λαό- απο­τέ­λε­σμα σκλη­ρών τα­ξι­κών αγώ­νων- και με το άλλο χέρι να στα­θε­ρο­ποιού­σε την εξου­σία του κε­φα­λαί­ου. 
Ασφα­λώς, η στα­θε­ρο­ποί­η­ση του αστι­κού πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος που επε­δί­ω­κε ο Γεωρ. Πα­παν­δρέ­ου πή­γαι­νε χέ­ρι-χέ­ρι με την κα­τα­στο­λή του λαϊ­κού κι­νή­μα­τος. 
Παρά την προ­σπά­θεια της αστι­κής ιστο­ριο­γρα­φί­ας να εξω­ραϊ­σει την ει­κό­να του «Γέρου της Δη­μο­κρα­τί­ας», τα ιστο­ρι­κά γε­γο­νό­τα μας υπεν­θυ­μί­ζουν τον βαθύ αντι­κομ­μου­νι­σμό από τον οποίο διέ­πο­νταν τόσο οι από­ψεις, όσο και η πο­λι­τι­κή δράση του Γεωργ. Πα­παν­δρέ­ου.

Ο Γ.Πα­παν­δρέ­ου (κέ­ντρο), με τον Αρ­χιε­πί­σκο­πο Δα­μα­σκη­νό και τον στρα­τη­γό Ρό­ναλντ Σκό­μπι

Είναι γνω­στός ο πρω­τα­γω­νι­στι­κός του ρόλος κατά τον ηρω­ϊ­κό Δε­κέμ­βρη του 1944- την κο­ρυ­φαία αυτή στιγ­μή της τα­ξι­κής πάλης στην Ελ­λά­δα του πε­ρα­σμέ­νου αιώ­να- όταν το ντό­πιο αστι­κό πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα και οι βρε­τα­νοί ιμπε­ρια­λι­στές σύμ­μα­χοι του αι­μα­το­κύ­λη­σαν το λαό της Αθή­νας.
Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό του κυ­νι­σμού και της υπο­κρι­σί­ας του Γεωργ. Πα­παν­δρέ­ου 

απο­τε­λεί το γε­γο­νός ότι ενώ κατά την άφιξη του στην απε­λευ­θε­ρω­μέ­νη από το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ πρω­τεύ­ου­σα ρη­τό­ρευε περί «λα­ο­κρα­τί­ας», ταυ­τό­χρο­να ζη­τού­σε σε σχε­τι­κή επι­στο­λή του από τον σφα­γέα Τσώρ­τσιλ να «απο­στεί­λει επι­βλη­τι­κές δυ­νά­μεις διότι τα πο­λι­τι­κά μέσα διά την αντι­με­τώ­πι­σιν της κρι­σί­μου κα­τα­στά­σε­ως δεν ήσαν πλέον επαρ­κή». 

Όταν έφτα­σαν δε οι «επι­βλη­τι­κές δυ­νά­μεις» των ιμπε­ρια­λι­στών, ο Πα­παν­δρέ­ου δεν είχε κα­νέ­ναν εν­δοια­σμό να δια­τά­ξει την ένο­πλη δο­λο­φο­νι­κή επί­θε­ση ενά­ντια στην ει­ρη­νι­κή δια­δή­λω­ση του λαού της Αθή­νας και του Πει­ραιά. 

Ένα χρόνο αρ­γό­τε­ρα, ο ίδιος άν­θρω­πος δή­λω­νε: «ήλ­πι­ζεν ο κομ­μου­νι­σμός – και αυτή υπήρ­ξε η αυ­τα­πά­τη του – ότι ήτο δυ­να­τόν ημείς να πα­ρι­στά­νω­μεν την κυ­βέρ­νη­ση και εκεί­νος να δια­θέ­τει την πραγ­μα­τι­κή δύ­να­μη…».

Μετά το τέλος της τρί­χρο­νης ηρω­ϊ­κής επο­ποί­ιας του Δη­μο­κρα­τι­κού Στρα­τού Ελ­λά­δας- όταν οι διωγ­μοί κατά των κομ­μου­νι­στών βρί­σκο­νταν στο από­γειο τους- ο Γεωργ. Πα­παν­δρέ­ου επι­χει­ρη­μα­το­λο­γού­σε υπέρ της μη νο­μι­μο­ποί­η­σης του ΚΚΕ. 
Να τι έλεγε το 1950:

«Αλλά (…) υπάρ­χει το αί­τη­μα της νο­μι­μο­ποι­ή­σε­ως του ΚΚΕ. Και ηκού­σθη­σαν φωναί απο­δε­χό­με­ναι την νο­μι­μο­ποί­η­σιν (…). Η δια­φω­νία μας είναι από­λυ­τος. (…) Είναι τόση η έκτα­σις της προ­δο­σί­ας, είναι τόση η έκτα­σις του εγκλή­μα­τος, είναι τόσαι αι κα­τα­στρο­φαί και αι θυ­σί­αι της Ελ­λά­δος, (…) ώστε ου­δέ­πο­τε το Έθνος και ο Λαός μας θα ανε­γνώ­ρι­ζον την επά­νο­δον των προ­δο­τών και των εγκλη­μα­τιών εις τους κόλ­πους του πο­λι­τι­κού βίου της Χώρας» (Μ.Μαϊλη, Το αστι­κό πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα στην Ελ­λά­δα από το 1950 έως το 1967, Σύγ­χρο­νη Εποχή, 2014, σελ.160).

«Πι­στεύ­ο­μεν και εις την λα­ο­κρα­τί­αν»….

Από τα- αντι­κομ­μου­νι­στι­κά- έργα και ημέ­ρες του Πα­παν­δρέ­ου δεν θα μπο­ρού­σε να απου­σιά­ζει η πε­ρί­φη­μη εγκύ­κλιος 1010, με ημε­ρο­μη­νία 11 Μαρ­τί­ου 1965, που στό­χευε στον εξο­βε­λι­σμό κάθε αντί­στα­σης του κι­νή­μα­τος Παι­δεί­ας, χρη­σι­μο­ποιώ­ντας την επί­κλη­ση του «κομ­μου­νι­στι­κού κιν­δύ­νου». 
Αιχμή της απρο­κά­λυ­πτης αυτής αντι­κομ­μου­νι­στι­κής επέμ­βα­σης που έφερε την υπο­γρα­φή του «Γέρου της Δη­μο­κρα­τί­ας» 
ήταν η διά­λυ­ση της Δη­μο­κρα­τι­κής Νε­ο­λαί­ας Λα­μπρά­κη. Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό από­σπα­σμα της εγκυ­κλί­ου- που θα ζή­λευε ακόμη και ο δι­κτά­το­ρας Με­τα­ξάς- είναι το ακό­λου­θο:

«Ο ΚΟΜ­ΜΟΥ­ΝΙ­ΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΧΘΡΟΣ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΗ­ΜΟ­ΚΡΑ­ΤΙΑΣ. Τούτο πρέ­πει να κα­τα­στή συ­νεί­δη­σις της Νέας Γε­νιάς. Ο εθνι­κός φρο­νη­μα­τι­σμός, καθώς και η ηθική και πο­λι­τι­κή αγωγή των μα­θη­τών είναι η πρώτη απο­στο­λή του Δι­δα­σκά­λου. Και εις αυτήν οφεί­λουν να επι­δο­θούν. Τα δικά μας ιδα­νι­κά είναι τα ιδα­νι­κά του Ελ­λη­νο­χρι­στια­νι­κού Πο­λι­τι­σμού. ΕΛΕΥ­ΘΕ­ΡΙΑ (Εθνι­κή και Πο­λι­τι­κή) και ΔΙ­ΚΑΙΟ­ΣΥ­ΝΗ, ΑΓΑΠΗ και ΘΥΣΙΑ. Αυτά είναι τα ιδε­ώ­δη μας και μ’ αυτά πρέ­πει να εμπο­τι­σθή η Νέα Γενεά, ΕΛΛΑΣ και ΔΗ­ΜΟ­ΚΡΑ­ΤΙΑ. Αλη­θής Δη­μο­κρα­τία. Πάσα εκτρο­πή πρέ­πει να κο­λά­ζε­ται αυ­στη­ρό­τα­τα. Κι αν συμβή να υπάρ­ξουν δι­δά­σκα­λοι όχι ανή­κο­ντες, αλλά και απλώς συ­μπα­θού­ντες ή ανε­χό­με­νοι την κομ­μου­νι­στι­κήν προ­πα­γάν­δαν δεν έχουν θέσιν εις την Εκ­παί­δευ­σιν».

Αυτός ήταν ο Γε­ώρ­γιος Πα­παν­δρέ­ου, ο «Γέρος της Δη­μο­κρα­τί­ας» ή, ορ­θό­τε­ρα, της «αστι­κής δη­μο­κρα­τί­ας». Η ιστο­ρία- αμεί­λι­κτη με όλους ανε­ξαι­ρέ­τως- έχει κρί­νει την πο­λι­τι­κή του δια­δρο­μή, τα πε­πραγ­μέ­να του και την «προ­σφο­ρά» του στο λαό και τη χώρα.

ΑΠΟ ATEXNOS

Του Νίκου Μότ­τα //

το αντιΚΚΕ μένος,Τυφλώνει:

Οι λαθολόγοι έπιασαν στασίδι...

Αποσπάσματα για την: 

 αντι-ΚΚΕ τύφλωση της λαθολογίας

Βασικό κοινό χαρακτηριστικό των σχετικών τοποθετήσεων είναι η προσπάθειά τους να στρέψουν «το ΚΚΕ ενάντια στο ΚΚΕ», θεωρώντας ότι μπορούν να αξιοποιήσουν γι' αυτόν το σκοπό την αυτοκριτική προσέγγιση από το ΚΚΕ της 100χρονης Ιστορίας του. 

Χαρακτηριστικός γι' αυτήν την προσπάθεια είναι και ο τίτλος του άρθρου παρουσίασης (βλ. διαστρέβλωσης) της Διακήρυξης στη ...γνωστή «Εφημερίδα των Συντακτών» («73 χρόνια όλο λάθη, 27 χρόνια όλα σωστά»).

Τόσο σε αυτό το άρθρο, όσο και σε άλλες παρόμοιες παρεμβάσεις και σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης «φορτώνεται» στο ΚΚΕ μία σχηματική και αντιεπιστημονική προσέγγιση της Ιστορίας του, σύμφωνα με την οποία όλα ήταν λάθος μέχρι ενός σημείου και όλα σωστά από ένα σημείο και μετά.

Κατανοούμε ότι η υιοθέτηση ενός τέτοιου αντιεπιστημονικού σχήματος θα ήταν πολύ βολική για την οπορτουνιστική πολεμική τους απέναντι στο ΚΚΕ, αλλά δυστυχώς γι' αυτούς δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. 

Η Διακήρυξη (όπως και όλα τα σχετικά κείμενα του ΚΚΕ) προσεγγίζει την Ιστορία του ΚΚΕ με τα εργαλεία του διαλεκτικού και ιστορικού υλισμού και όχι με την ιδεαλιστική μέθοδο, που εξαρτά τα πάντα από τις προσωπικές ικανότητες και διαθέσεις των εκάστοτε ηγετών.

Προσπαθεί να δει τους παράγοντες που επέδρασαν στη διαμόρφωση βαθύτερων στρατηγικών θέσεων και αντιλήψεων, τον τρόπο που αυτές συνέβαλαν στη μία ή στην άλλη συγκεκριμένη πολιτική επιλογή και να τις κρίνει με κριτήριο τις συνέπειες που είχαν στην ταξική πάλη. 

Δεν παρασύρεται σε δογματικές λογικές «μαύρου - άσπρου», «δαιμονοποίησης - αγιοποίησης» προσώπων ή περιόδων, χωρίς αυτό φυσικά να σημαίνει ότι δεν τοποθετείται με συγκεκριμένο τρόπο για περιόδους ή στελέχη της Ιστορίας του.

Παράλληλα, προσεγγίζει την 100χρονη πορεία του Κόμματος όχι ως μία συγκόλληση λανθασμένων και σωστών αποφάσεων, αλλά ως μία ηρωική πορεία αγώνων, επαναστατικής ταξικής πάλης για τη σοσιαλιστική - κομμουνιστική κοινωνία, την αναγκαιότητα και επικαιρότητα της οποίας δεν αποκήρυξε ποτέ το ΚΚΕ - εν αντιθέσει με άλλους - στην 100χρονη πορεία του. 

Οπως άλλωστε αναφέρεται και στη Διακήρυξη:

«Σε ολόκληρη την ιστορική του διαδρομή, παρά τις όποιες αδυναμίες και τα λάθη του, το ΚΚΕ δεν έσκυψε ποτέ το κεφάλι απέναντι στον πραγματικό αντίπαλο, την εξουσία του κεφαλαίου (...) 

Υπήρξε πάντοτε κόμμα της αγωνιστικής δράσης, με βαθιές ρίζες στην εργατική τάξη και γενικότερα στα λαϊκά στρώματα, με προσήλωση στον αγώνα για το σοσιαλισμό».

Αν δεν τυφλώνονταν από το αντι-ΚΚΕ μένος τους, θα έβλεπαν 

για παράδειγμα τις αναφορές της Διακήρυξης στην ηρωική πάλη του ΚΚΕ από τα πρώτα του «μπουσουλήματα» για την εδραίωση των επαναστατικών χαρακτηριστικών του Κόμματος Νέου Τύπου (τα οποία πολλοί από τους αρθρογράφους επικριτές του αποκηρύσσουν), 

στην πολύμορφη (πολιτική, ιδεολογική, συνδικαλιστική) παρέμβασή του από τα πρώτα του βήματα στην εργατική τάξη, κόντρα στην προσπάθεια χειραγώγησής της από το αστικό πολιτικό σύστημα και τη γραμμή της ταξικής συνεργασίας και του συμβιβασμού, 

στην προσπάθεια αποκάλυψης του χαρακτήρα των ιμπεριαλιστικών πολέμων, στη μετάφραση και προβολή του έργου των κλασικών του μαρξισμού, 

στις πρώτες ερευνητικές προσπάθειες μαρξιστικής προσέγγισης της ελληνικής Ιστορίας, στη σταθερή ανάδειξη των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας, στη σύγκρουση με όλες τις μορφές της δικτατορίας του κεφαλαίου.

Ακόμα πιο συγκεκριμένα, θα έβλεπαν τις αναφορές στη σταθερή υπεράσπιση της ΕΣΣΔ, στην πάλη απέναντι σε όλες τις (δημοκρατικές και φασιστικές) αστικές κυβερνήσεις, στον πρωτοπόρο ρόλο των ΕΑΜ - ΕΛΑΣ - ΟΠΛΑ και την ηρωική πάλη του ΔΣΕ, αργότερα στην αντιδικτατορική πάλη κ.λπ. 

Αλήθεια, όλες αυτές οι αναφορές της Διακήρυξης μπορούν να φέρουν τον τίτλο «73 χρόνια όλο λάθη», όπως προσπαθεί να μας πείσει η «Εφημερίδα των Συντακτών»; 

Τι αντικομμουνιστική τύφλωση είναι αυτή;

Αντίστοιχη τύφλωση 

(για να έρθουμε και στην πιο πρόσφατη περίοδο) φαίνεται ότι έχει και το «ΠΡΙΝ», όταν στο αντίστοιχο άρθρο του εστιάζει λίγο - πολύ στο ότι «η αυτοκριτική κατόπιν εορτής που γίνεται δεν ψάχνει τις αιτίες».

Για μια σειρά ζητήματα συμμαχιών και στάσης απέναντι στις αστικές κυβερνήσεις, έχουμε τοποθετηθεί εδώ και καιρό ως Κόμμα, και μάλιστα με την πολιτική μας δράση και τις προγραμματικές επεξεργασίες από το 15ο Συνέδριο. 

Είναι, βέβαια, κατανοητή η αμηχανία του συγκεκριμένου χώρου.

 Σε σχέση με το αν αναζητούμε τις αιτίες, αλήθεια δεν διάβασαν στη Διακήρυξη την εκτίμηση ότι «το ΚΚΕ δεν ήταν ιδεολογικά και πολιτικά κατάλληλα προετοιμασμένο να αντιμετωπίσει την ορμητική πολιτική συγκρότηση του σοσιαλδημοκρατικού ρεύματος ως ΠΑΣΟΚ»; 

Δεν διάβασαν τον προσδιορισμό της «γενικότερης προγραμματικής αντίληψης του ΚΚΕ για τα στάδια και τις αντίστοιχες συμμαχίες» ως πηγή των λανθασμένων επιλογών της συγκρότησης του «Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου» και της συμμετοχής στο σχηματισμό των αστικών κυβερνήσεων Τζανετάκη και Ζολώτα; 

Πέραν τούτων, δεν ξέρουν ότι ήδη έχει ξεκινήσει η πιο επισταμένη συλλογική μελέτη της πιο πρόσφατης Ιστορίας του Κόμματος, που θα οδηγήσει στον Γ' Τόμο του Δοκιμίου Ιστορίας του;

Όσο γι' αυτούς που κουτοπόνηρα επικαλούνται τον Χαρίλαο Φλωράκη, τους υπενθυμίζουμε ότι ο πρώην ΓΓ της ΚΕ του Κόμματος έπαιξε ενεργό ρόλο στην προσπάθεια διατήρησης των επαναστατικών χαρακτηριστικών του ΚΚΕ μετά τις αντεπαναστατικές ανατροπές και την αποχώρηση του οπορτουνιστικού συρφετού από το Κόμμα. 

Στήριξε αποφασιστικά την αποχώρηση του ΚΚΕ από το Συνασπισμό και την πορεία προγραμματικής ανασυγκρότησης, που ξεκίνησε μετά το 13ο Συνέδριο και τη διάσπαση.

Η στάση του ΚΚΕ και η στάση των επικριτών του

Αυτό που τους ενοχλεί δεν είναι άλλο από την ενίσχυση των επαναστατικών χαρακτηριστικών του ΚΚΕ, η οποία δεν θα μπορούσε να λάβει χώρα χωρίς την αυτοκριτική προσέγγιση της ίδιας της Ιστορίας του. 

Οπως σημείωνε και ο Λένιν:

 «Δεν πρέπει να κρύβουμε τα λάθη μας μπροστά στον εχθρό. Οποιος το φοβάται αυτό, δεν είναι επαναστάτης. Αντίθετα, αν δηλώσουμε ανοιχτά στους εργάτες: "Μάλιστα, κάναμε λάθη", αυτό σημαίνει ότι στο μέλλον τα λάθη αυτά δεν θα επαναλαμβάνονται (...)»1.

Οπως κάθε στρατός, έτσι και ο εργατικός «επαναστατικός στρατός» είναι καταδικασμένος σε συνεχόμενες ήττες, αν δεν μάθει να διδάσκεται από τα λάθη του. 

Οπως σημειώνεται και στον Πρόλογο του Β' Τόμου Δοκιμίου Ιστορίας του ΚΚΕ:

«Η επανεκτίμηση θέσεων και πολιτικών επιλογών, που προκύπτει από την αναζήτηση της ιστορικής αλήθειας, δε συνιστά λαθολογία, δεν ανοίγει δρόμο στον αναθεωρητισμό και οπορτουνισμό.

 Οδηγεί σε επαναστατικού χαρακτήρα διόρθωση λαθών.

 Μηδενισμό και απογοήτευση παράγει η λαθολογία, δηλαδή η χρησιμοποίηση των λαθών για άρνηση της ηρωικής ιστορίας της ταξικής πάλης στην Ελλάδα με την καθοδήγηση του ΚΚΕ, για εγκατάλειψη ιδεολογικών αρχών, για αιτιολόγηση οπορτουνιστικών επιλογών»2.

Η «επαναστατικού χαρακτήρα διόρθωση λαθών» είχε σημαντική συμβολή στην πορεία αποκατάστασης του επαναστατικού χαρακτήρα του ΚΚΕ από τη δεκαετία του 1990 μέχρι τις μέρες μας. 

Αποτέλεσε απαραίτητο εφόδιο για τη στάση του Κόμματος απέναντι στο θεμελιώδες ζήτημα της αστικής διακυβέρνησης, για την ικανότητα και αντοχή του να πηγαίνει (ιδιαίτερα την κρίσιμη περίοδο 2012 - 2015) «κόντρα στο ρεύμα» των αυταπατών περί δυνατότητας φιλολαϊκής κυβερνητικής διαχείρισης του καπιταλισμού, για την ενίσχυση της παρέμβασης του ταξικού εργατικού - συνδικαλιστικού κινήματος, κόντρα στη γραμμή της ταξικής συνεργασίας και του συμβιβασμού που εκφράζει ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός.

Αλήθεια, ποια είναι η «πράξη» όλων αυτών που ψέγουν το ΚΚΕ και προσπαθούν με το ζόρι να του «φορτώσουν» την - εντελώς ξένη σε αυτό - λογική της λαθολογίας; 

Ενα μέρος τους ανήκει σε αυτούς που συμμετέχουν ή στηρίζουν ανοιχτά και απροσχημάτιστα τη σημερινή αντιλαϊκή κυβέρνηση και το τσάκισμα των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων (π.χ. κυβερνητικά στελέχη, αρθρογραφία στην «Εφημερίδα των Συντακτών»). 

Ενα άλλο μέρος τους - το οποίο καμώνεται ότι ασκεί κριτική από επαναστατική σκοπιά - αποτελείται από αυτούς που αμέσως μετά τις αντεπαναστατικές ανατροπές της περιόδου 1989-1991 πέταξαν στο «καλάθι των αχρήστων» τον λενινισμό, το Κόμμα Νέου Τύπου, το σφυροδρέπανο, τον «κομμουνιστικό» τίτλο κ.λπ., 

ενώ το κρίσιμο διάστημα των προηγούμενων χρόνων έδρασαν ανοιχτά ως συμμαχική δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ, συμβάλλοντας τόσο στην άνοδο του τελευταίου σε θέσεις κυβερνητικής διαχείρισης του ελληνικού καπιταλισμού όσο και (τους πρώτους μήνες της διακυβέρνησής του) στη στήριξη της αστικής διαπραγμάτευσης της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με την τρόικα.

Τελικά, έχει δίκιο το πρώην κεντρικό στέλεχος του ΝΑΡ όταν σημειώνει σε άρθρο σχολιασμού της Διακήρυξης: 

«Υπάρχει ένας δείκτης, αρκεί να τον παρακολουθείς. Είναι εκείνο το παλιό "η ζωή θα δείξει", δηλαδή το κριτήριο της πράξης».

Μόνο που αυτό που δείχνει η ζωή είναι ότι το ΚΚΕ έχει καθιερωθεί με τη στάση του 

ως εκείνη η σταθερή δύναμη που βρίσκεται απέναντι στο κεφάλαιο και σε όλες τις κυβερνήσεις που διαχειρίζονται τον ελληνικό καπιταλισμό και τις συλλογικές τύχες της αστικής τάξης, 

ενώ οι διάφορες οπορτουνιστικές δυνάμεις έχουν καθιερωθεί ως εκείνες που συνέβαλαν - περισσότερο ή λιγότερο ανοιχτά - στην εξαπάτηση του λαού, έστρωσαν το χαλάκι στη νέα σοσιαλδημοκρατία...

Σημειώσεις:

1. Β. Ι. Λένιν, Απαντα, τ. 44, σελ. 33.

2. «Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, τ. Β', 1949-1968», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 2011, σελ. 15.

Χ. Μ.

Για να Δεις όλο το Άρθρο 

πήγαινε στον: Ριζοσπάστη

Παρουσίαση κειμένου: 
Viva La Revolucion

,,βλέπουν ακόμη τον Στάλιν στον ύπνο τους,,

(Διαβάστε το παρακάτω άρθρο🤮 και προσπαθείστε να μαντέψετε🤔 σε ποιό έντυπο ''φιλοξενήθηκε'', χωρίς όμως να γκλουγκλάρετε)🤣

“Οι ρίζες του σταλινικού ολοκληρωτισμού
Εκατό χρόνια μετά τον Οκτώβριο του 1917 στη Ρωσία αρκετοί αριστεροί παραμένουν ακόμα εγκλωβισμένοι στους μύθους που τον πλαισίωσαν και αποτέλεσαν τον πυρήνα της ιδεολογίας του μαρξισμού-λενινισμού.
Αρνούνται να δουν τον ρόλο του Λένιν και του Κομμουνιστικού Κόμματος στην αποτυχία του «σοσιαλισμού» και στην εγκαθίδρυση του ολοκληρωτισμού.
Τον σταλινικό ολοκληρωτισμό έχουν αναλύσει εξαιρετικά σημαντικοί στοχαστές, όπως η Χάνα Αρεντ, ο Κώστας Παπαϊωάννου, ο Κορνήλιος Καστοριάδης, ο Κλοντ Λεφόρ, ο Φρανσουά Φιρέ, οι οποίοι έδειξαν πως οι ρίζες του ολοκληρωτισμού βρίσκονται στο Κομμουνιστικό Κόμμα και στη διακυβέρνηση του Λένιν μέχρι τον θάνατό του το 1924.
Πράγματι, μετά τον Οκτώβριο του 1917 ο Λένιν και οι μπολσεβίκοι κατάφεραν να σφετεριστούν την εξουσία των σοβιέτ με χειραγώγηση και ποδηγέτηση, και να επιβάλουν με βία και τρομοκρατία την κομματική γραφειοκρατία και δικτατορία, την οποία ονόμασαν «δικτατορία του προλεταριάτου», «σοσιαλισμό» και «κομμουνισμό». Η αποδυνάμωση και η περιθωριοποίηση των σοβιέτ δεν οφείλεται σε καμία ιστορική και πολιτική αναγκαιότητα, όπως υποστηρίζουν οι αμετανόητοι λενινιστές, αλλά στις λενινιστικές μεθοδεύσεις και στις μπολσεβίκικες μηχανορραφίες.
Η αντιδημοκρατική συμπεριφορά του λενινισμού-μπολσεβικισμού εκδηλώθηκε σε πολλές περιπτώσεις: ανατροπή της προσωρινής κυβέρνησης, πραξικοπηματική κατάληψη της εξουσίας, κατάργηση της Συντακτικής Συνέλευσης και των γενικών εκλογών, κατάργηση των ατομικών ελευθεριών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, εξόντωση των αντιφρονούντων και όλων των διαφορετικών πολιτικών δυνάμεων (Μενσεβίκοι, Σοσιαλεσέροι, Εργατική Αντιπολίτευση), καθώς και των κοινωνικών-πολιτικών κινημάτων (Κομμούνα της Κροστάνδης, κίνημα του Μάχνο).
Αξίζει να αναφερθεί ενδεικτικώς η εξέγερση της Κροστάνδης (1921) κατά την οποία οι εξεγερμένοι είχαν ως σύνθημα το «Ολες οι εξουσίες στα σοβιέτ και όχι στο Κόμμα». Αυτό όμως αποτελούσε εμπόδιο στα αυταρχικά γραφειοκρατικά σχέδια του Λένιν και γι’ αυτό ο τελευταίος διέταξε την ολοσχερή καταστολή της από τον Κόκκινο Στρατό. Ο απολογισμός ήταν πολλές χιλιάδες νεκροί και τραυματίες, 8.000 πρόσφυγες στη γειτονική Φινλανδία και εκκαθαρίσεις 15.000 ναυτών από τον στόλο.
Οι εξοντώσεις και οι εκκαθαρίσεις οφείλονταν στην έμμονη ιδέα του Λένιν ότι κατείχε την «επιστημονική αλήθεια» και ότι αυτή ήταν ο μοναδικός δρόμος για την εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού. Αλλωστε στην αρχή που εμφανίστηκαν τα σοβιέτ (1905) ο Λένιν δεν μπορούσε να τα καταλάβει, διότι υπερέβαιναν και ανέτρεπαν το σχήμα που είχε στο μυαλό του: την «επαναστατική πρωτοπορία», δηλαδή το κόμμα, που θα εισήγε την «επαναστατική συνείδηση» στους εργάτες και θα οδηγούσε την «επανάσταση» στον νικηφόρο «σοσιαλισμό».
Για τον ιδρυτή του ρωσικού Κομμουνιστικού Κόμματος η αυτοοργάνωση, η αυτενέργεια και η αυτόνομη δυναμική των εργατών και των άλλων κοινωνικών στρωμάτων ήταν εντελώς αδιανόητη. Οι λενινιστές, βεβαίως, επικαλούνται το «Κράτος και επανάσταση» (1917) στο οποίο ο Λένιν αναφέρεται με ευνοϊκό τρόπο στη βάση και στην αποδυνάμωση του κράτους. Είναι άλλωστε το μόνο έργο στο οποίο έχουμε τέτοιες ενδείξεις, αλλά παρέμεινε στο στάδιο των θεωρητικών διερευνήσεων, διότι μετά υπερνίκησε η κομματική γραφειοκρατική και αυταρχική αντίληψη που οδήγησε σε βίαιη καταστολή.
Φυσικά υπήρξαν τα συνθήματα «Ολη η εξουσία στα σοβιέτ» και «Σοσιαλισμός σημαίνει σοβιέτ συν εξηλεκτρισμός», αλλά ο Λένιν και οι μπολσεβίκοι αντί να εμπιστευθούν τα σοβιέτ και να προσπαθήσουν να τα κάνουν όργανα αποφάσεων και θέσπισης νόμων, προσπάθησαν να τα αποδυναμώσουν και να μεταφέρουν τα κέντρα της εξουσίας και των αποφάσεων στο κόμμα και στο κράτος. Κατάφεραν να ελέγξουν τα σοβιέτ και να τα χρησιμοποιήσουν ως κομματικά όργανα, ως εργαλεία των σκοπών τους, με αποτέλεσμα την αποδυνάμωση και τη γραφειοκρατικοποίησή τους, καθώς και τη γραφειοκρατικοποίηση όλου του κοινωνικο-πολιτικού βίου.
Οι αυταρχικές και αντιδημοκρατικές ενέργειες του Λένιν και των μπολσεβίκων, η παραγκώνιση των σοβιέτ και των άλλων πολιτικών δυνάμεων, ο σφετερισμός της εξουσίας προς όφελος της ολιγαρχίας του μπολσεβίκικου κόμματος, είχαν ολέθρια αποτελέσματα. Κατ’ αρχάς προκάλεσαν τον εμφύλιο πόλεμο και επέβαλαν κατάσταση εκτάκτου ανάγκης.
Στη συνέχεια, οδήγησαν στο ανελεύθερο αυταρχικό καθεστώς της κομματικής γραφειοκρατίας που με τη σειρά του αποτέλεσε τη βάση και την προϋπόθεση για την ανάδυση και την εγκαθίδρυση του σταλινικού ολοκληρωτισμού. Την εξέλιξη αυτή, με ευθύνη του Λένιν και των μπολσεβίκων, είχε προβλέψει από πολύ νωρίς η Ρόζα Λούξεμπουργκ -επίσης μαρξίστρια κομμουνίστρια- σε δύο οξυδερκή κείμενά της, καθώς επίσης και ο Καρλ Κάουτσκι.
Ετσι, το μεγάλο έλλειμμα στη Ρωσία μετά τον Οκτώβριο του 1917 ήταν η ελευθερία και η άμεση δημοκρατία, και όχι, όπως λέγεται από τους αριστερούς, τα «ενδιάμεσα σώματα», τα απαραίτητα δήθεν για να λαμβάνουν γρήγορες αποφάσεις τις οποίες επέβαλλε η συγκυρία.
Συνεπώς, αυτό που οδήγησε στον αυταρχισμό, στη δικτατορία του Κομμουνιστικού Κόμματος και, τέλος, στον σταλινικό ολοκληρωτισμό δεν ήταν τα σοβιέτ, αλλά αντιθέτως η αδυναμία τους να αποσοβήσουν τη γραφειοκρατικοποίηση και τον λενινισμό. Ο Λένιν και ο μπολσεβικισμός ήταν η αιτία για την αποδυνάμωση των σοβιέτ, την εξαφάνιση της άμεσης δημοκρατίας, τη διόγκωση της κρατικής και κομματικής γραφειοκρατίας και την επιβολή τους επί της κοινωνίας. Οπως γράφει ο Καστοριάδης, ο Λένιν ήταν ο αληθινός δημιουργός του ολοκληρωτισμού.” 

Απ' τα σχόλια 

Σπύρος Σούρλας ΣΕΚ, Ξεκινημα ή Στοχος;

Stelios Kanakis Πρόκειται για "ανεξάρτητη" αντικομμουνιστική φυλλάδα, στο πολιτικό ρεπορτάζ της οποίας είναι φυτευτός από το Μαξίμου, ψυχασθενές ξεπουληταριό, γνωστό στην πιάτσα με το προσωνύμιο:
"Ο καημός της μάνας του, το άγος της γυναίκας του και η ντροπή των παιδιών του".

Διαχείριση

Joanne Daouros Το έγραψε η καινούργια εταιρία που έχει αναλάβει να "γυαλίσει " τα του Μαξίμου;😆

Παναγιώτης Αλεκος Αριστεροχωρι, κοψιδης;

Διαχείριση

Leonidas Papadimitriou ολα αυτα μυριζουν Μπαξεβανια μυρωδια

ιαχείριση

Βίκη Καχριμάνη Προκαλείς ,Ελένη,αλλά ευκολάκι μου φαίνεται...

Διαχείριση

Βίκη Καχριμάνη Σκέφτηκα εφσυν και ομολογώ οτι στη συνέχεια πήγα και το τσέκαρα,για να το επιβεβαιώσω...

Διαχείριση

Manolis Chorliafakis pu eine TORA AFTOS O CSEFTILAS O KASTORIADIS KE OI OMOIOI TU NA DH TI GINETE

Διαχείριση

Μαρια Μπαρκουζου ... μου φερνει για την των Συντακτων ....

αχείριση

Ζανα Μπεμπονη ΑααχχΠετροπουλεμου!!

Διαχείριση

Nathan Voice Kostas Mast Στο παραπάνω άρθρο, είναι ξεκάθαρη η αντιλενινιστικη θεση της εφημερίδας. Και επειδή η ιστορική εμπειρία είναι ξεκάθαρη, η αντιπαράθεση των σοβιέτ, που επιχειρείται απο τον αρθρογράφο, με τους μπολσεβίκους, ειναι ενα τέχνασμα, που σαν αφετηριακή αρχη, οδηγεί τον αναγνώστη, άμεσα στο συμπέρασμα, κόμμα γραφειοκρατικό, δικτατορικό, ολοκληρωτικό. Δηλαδή , αναπαράγει την αστική αντίληψη περι ελευθερίας, και δημοκρατίας, αταξικά, και χωρίς ιστορικό υπόβαθρο. Αγνοεί παντελώς τις ιστορικές συνθήκες, την βια των τσαρικών, την πολεμική επαναστατική κατάσταση των λευκών Ρώσων καπιταλιστών, την ωμή επέμβαση της Αντάντ στην υπόθεση της ρωσικής επανάστασης, το μποϋκοτάζ και την στρατιωτική πολιτική και οικονομική απομόνωση και αποκλεισμό, καθώς και την οικοδόμηση των σοσιαλιστικων σχέσεων στην παραγωγή και την ιδιοκτησία στην ΕΣΣΔ, που μόνο ο λαός θα μπορούσε να το κάνει. Αγνοεί όντως κινήματα , όπως είναι ο σταχανοβισμος, η προλεταριακή κουλτούρα και ο σοσιαλιστικός ρεαλισμός. Ετσι η εφημεριδα αυτη, εμμεσως πλην σαφως , αποδεχεται μεσω του αρθρογραφου, την υποστηριξη ολων εκεινων των πρακτικων και πολιτικων , που πολεμησαν την ΕΣΣΔ οσα χρονια εκεινη υπηρξε. Αγνοεί σκόπιμα, τα επιτεύγματα της ΕΣΣΔ, την λαϊκή συμμετοχη και την περηφάνια του σοβιετικου λαου, για τα κατορθωματα και τις σοσιαλιστικες κατακτησεις στο καθημερινο επιπεδο ζωης, και εστιαζει στην κερδοφορα για τον καπιταλισμο εννοια της ελευθεριας και δημοκρατιας, χωρις δικαιωματα και κατακτησεις. Ενας εργατης ή ενας ανεργος ή ενας φτωχος αγροτης, σημερα στην Ελλαδα δεν θα ειχε τιποτα να χασει, αν διαγραφοταν το χρεος, αν κοινωνικοποιηθουν οι τραπεζες, αν γινουν λαικη περιουσια τα βασικα και συγκεντρωμενα μεσα παραγωγης, αν ειχε 7 ωρο, 35 ωρο, 5θημερο, συνταξη στα 55 και 60 χρονια, και ειχε παροχες σε υγεια, παιδεια περιθαλψη, συνταξη, διακοπες, πολιτισμος, αθλητισμο. Η σταλινικη λοιπον δημοκρατια, η "ολοκληρωτικη" κατα τον αρθρογραφο, η ανελευθερη, περιεχει ολα τα παραπανω.  Η ελευθερια λοιπον του αρθρογραφου, και της εφσυν , ειναι μια ελευθερια χωρις δικαιωματα, και χωρις κατακτησεις. Ενα αδειο πουκαμισο. Μια λογοτεχνική φούσκα χωρίς περιεχόμενο, μιας και συγκαλύπτει την δικτατορία των πολυεθνικών και των τραπεζιτών πάνω σε ολόκληρο τον κόσμο. Ενώ σήμερα ζούμε μια παγκοσμιοποιημενη δικτατορία, αντί να στρέφουν την κοινή γνωμη σε πολιτικές ρήξης με το σύστημα αυτό, ουσιαστικά το καθαγιάζουν.Μερικες παρατηρησεις. 1. ποιος ειπε οτι στα σοβιετ οι κομμουνιστες δεν ειχαν επιρροή και ηγετικο ρολο??? Εδω σημερα στον καπιταλισμο, οι κομμουνιστες δινουν το τονο στον συνδικαλισδμο, και στην διεκδικηση και κατακτηση (και ειναι και οι μονοι πλεον )2.Ποιος ειπε οτι ο Λενιν δεν καταλαβαινε τα σοβιετ το 1905??? ελεος ρε παιδια , απο λαθροχειρια αλλο τιποτα. Μαλιστα ο ιδιος ο Λενιν ειχε εκθιασει το ρολο τους στο "τι να κανουμε."3.Ποιος εμφυλιος πολεμος στη ρωσια??? Επαναστατικη κατασταση μεσω πολεμου, και οικονομικης κριση που οδηγησε στην επανασταση σαν ολοκληρωση της ταξικης συγκρουσης διαφορετικων κοινωνικων συμφεροντων. Ο αρθρογραφος, αρνειται να ονομασει τις ταξικες και κοινωνικες δυναμεις που ηγηθηκαν στην ταξικη συγκρουση στη Ρωσια το 1917. 4. Ειναι ενα αρθρο επιστημονικοφανη, αλλα καθολου ιστορικο, ενα αρθρο στρατευμενο στην υπηρεσια του συστηματος, που δημοσιεύεται , που αλλου? στην εφσυν...

Stelios Kanakis Θανάση, φαντάζομαι αναγνωρίζεις την... ούγια...

Διαχείριση

Manolis Chorliafakis GEIAAAAAAAAAAAASU RATHANASARAAAAAAA MESA EISE!!!!!!!!!!

Διαχείριση

Andreas Papadakis Συντάκτης:
Γιώργος Ν. Οικονόμου

Διαχείρι

Andreas Papadakis

Διαχείριση

Andreas Papadakis http://oikonomouyorgos.blogspot.gr/Διαχείριση

Γιώργος Ν. Οικονόμου

O Γιώργος Ν. Οικονόμου σπούδασε Μαθηματικά, Μουσική και Φιλοσοφία. yorgosoikonomou@yahoo.com

OIKONOMOUYORGOS.BLOGSPOT.PE

Manolis Chorliafakis KIALLOI SPUDASANE ALLO NA XRISIMOPOIHS TIS GNOSEIS KI ALLO NA TIS PROPAGANDIZHS POLIIII ALLO FILE

Διαχείριση

Amalia Tounta αυριανη μου μυριζει

Διαχείριση

Leonidas Papadimitriouhttp://laikhexousia.blogspot.gr/2017/12/blog-post_95.htmlΔιαχείριση

Και η ούγια να γράφει Καστοριάδης ...

LAIKHEXOUSIA.BLOGSPOT.COM

Θεώνη Καπλανίδου Για το άρθρο γράφτηκαν πολλά και εξαντλήθηκε το θέμα. Παρακολουθώντας, ωστόσο, τη συζήτηση πιο πάνω, θα ήθελα να επιμείνω λίγο στον "πλουραλισμό" και τη "δημοκρατία" (όροι που χρησιμοποιήθηκαν κατά κόρον ως επιχείρημα). Και αναρωτιέμαι, τι αξία έχει ο ...Δείτε περισσότερα

Διαχείριση

Σπύρος Σούρλας Βρε ποιος πλουραλισμος.Ο τυπος δεν απαντησε σε οτιδηποτε ρωτηθηκε..Σταθερα επαναλαμβανε τα δηθεν περι 'ηπιοτητας' δεν εβγαλε κιχ για τους πρωτοκλασσατους της κωλοφυλλαδας που στηριζουν γκαιμπελιστικα το μορφωμα και γενικα ελεγε περι πλουραλισμού.Οπου διαβαζεις γενικευσεις περι νηφαλιότητας σε μια περιοδο οξειας καπιταλιστικης επιθεσης φύλαξε την πλατη σου σπο τα φασιστικα μαχαιρια της 'ηπιοτητας'...Ιστορικά τα ιδια εγιναν επι Εμπερτ Νοσκε και Freikorps.

Διαχείριση

Μιχαήλ Μαρμαράς Στην συγκεκριμένη "καλή" και "σοβαρή" εφημερίδα έχει και άλλα καλά, μην τα χάσετε:
https://www.efsyn.gr/arthro/h-tyflosi-toy-stalinismoyΔιαχείριση

H τύφλωση του σταλινισμού

Κατά κανόνα η ουτοπία-φαντασία που ενθουσιάζει τα μεγάλα πλήθη είναι μία υπέρβαση των ανθρωπίνων…

EFSYN.GR