ΤΟΥΤΕΣ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΤΟ '44:-Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΩΝ ΣΟΒΙΕΤΙΚΩΝ ΣΤΟ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ (ΠΟΛΩΝΙΑ) ΣΩΖΕΙ ΤΟΥΣ ΣΥΜΜΑΧΟΥΣ ΣΤΗ ΔΥΣΗ.

12 – 15 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 1944 :

Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΩΝ ΣΟΒΙΕΤΙΚΩΝ ΣΤΟ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ (ΠΟΛΩΝΙΑ) ΣΩΖΕΙ ΤΟΥΣ ΣΥΜΜΑΧΟΥΣ ΣΤΗ ΔΥΣΗ.ΚΙ ΑΥΤΟΙ Σ’ ΑΝΤΑΛΑΓΜΑ ΚΑΝΟΥΝ ΧΩΡΙΣΤΕΣ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΕΙΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΓΕΡΜΑΝΟΥΣ.

Στις 16/12/44, έξι μήνες μετά την απόβαση στο Νορμανδία, οι σύμμαχοι είναι ακόμα μέσα στη Γαλλία. Ξεκινά η μεγάλη αντεπίθεση του Χίτλερ στις Αρδένες, που κατάφερε να δημιουργήσει πανικό και να σπείρει την αποδιοργάνωση στα νώτα των αμερικανικών στρατευμάτων και μέχρι τις 26 Δεκεμβρίου να έχει διεισδύσει στην άμυνα των συμμαχικών στρατευμάτων σε βάθος 90 περίπου χιλιομέτρων. 

Οι δυτικοί σύμμαχοι αντιμετώπιζαν πολλές δυσκολίες (είχαμε γράψει γι αυτό στις 15/12/18). Στις 3/1/45, έκαναν κι εκείνοι μια αντεπίθεση, χωρίς όμως επιτυχία. 

Η κατάσταση των συμμαχικών δυνάμεων στο δυτικό μέτωπο παρέμενε κρίσιμη. Η απόβαση στη Νορμανδία κινδύνευε. Μια δεύτερη «Δουνκέρκη» ήταν προ των πυλών.

 Σε κείνες ακριβώς τις συνθήκες, ολόκληρη η Δύση έστρεφε τα μάτια της προς την Ανατολή, αναζητώντας τη διέξοδο στα στρατεύματα της Σοβιετικής Ένωσης.

Ήταν 6 Ιανουαρίου του 1945, όταν ο Στάλιν έλαβε από τον Ουίνστων Τσόρτσιλ ένα αγωνιώδες τηλεγράφημα :

 «Εις την Δύσιν» - έγραφε ο Βρετανός πρωθυπουργός – «διεξάγονται πολύ σκληρές μάχες και σε κάθε στιγμή είναι δυνατόν να απαιτηθούν από την Ανώτατη Διοίκηση μεγάλες αποφάσεις. Γνωρίζετε και από την προσωπική σας πείρα πόσον ανησυχητική είναι η κατάσταση, όταν αναγκάζεται κανείς να αμύνεται σε πολύ ευρύ μέτωπο, ύστερα από προσωρινή απώλεια της πρωτοβουλίας. Ο στρατηγός Αϊνζεχάουερ επιθυμεί πολύ και είναι απαραίτητο να γνωρίζει σε γενικές γραμμές τι σκοπεύετε να πράξετε, δεδομένου ότι τούτο θα έχει βεβαίως αντίκτυπο επί όλων των δικών του και των δικών μας αποφάσεων. Θα Σας είμαι υπόχρεος αν με πληροφορήσετε κατά πόσον μπορούμε να υπολογίζουμε σε μεγάλη ρωσική επίθεση στο μέτωπο του Βίσλα ή σε κάθε άλλο τόπο κατά την διάρκειαν του Ιανουαρίου ή σε κάθε άλλη στιγμή που Σεις θα δεχθείτε ενδεχομένως να ανακοινώσετε. Το ζήτημα τούτο το θεωρώ κατεπείγον».

Στις 7/1/1945 ο Στάλιν έστειλε τη δική του απάντηση στο αγωνιώδες μήνυμα του Τσόρτσιλ. 

«...Ετοιμαζόμαστε» - έγραφε ο Σοβιετικός ηγέτης – «για επίθεση, αλλά ο καιρός τώρα δεν ευνοεί την επίθεσή μας. Εν τούτοις το Επιτελείο της Ανώτατης Διοίκησης υπολογίζοντας την θέση των συμμάχων μας, αποφάσισε να τελειώσει με σύντονο ρυθμό τις προετοιμασίας και αδιαφορώντας για τον καιρό, θα αρχίσει ευρείας κλίμακας επιθετικές επιχειρήσεις εναντίον των Γερμανών σ’ όλο το κεντρικό μέτωπο, το βραδύτερο εντός του δευτέρου δεκαπενθημέρου του Ιανουαρίου. Να μην αμφιβάλλετε ότι θα πράξουμε ό,τι είναι δυνατόν, για να συνδράμουμε τα ένδοξα συμμαχικά μας στρατεύματα».

Η μεγάλη σοβιετική στρατιωτική επίθεση ξεκίνησε στις 12/1/1945.

Την αρχή έκανε το Πρώτο Ουκρανικό Μέτωπο από τις θέσεις εξόρμησης δυτικά του Σαντομίρ (κεντρική Πολωνία).
Στις 14/1, το Δεύτερο Λευκορωσικό Μέτωπο ξεδίπλωσε τη δική του επίθεση από την αριστερή όχθη του Βιστούλα νότια της Βαρσοβίας.
Στις 15/1 ήταν η σειρά του Τρίτου Λευκορωσικού Μετώπου να εξαπολύσει επίθεση στην Ανατολική Πρωσία(Βόρεια Πολωνία). Ταυτόχρονα το Τέταρτο Ουκρανικό Μέτωπο εξαπέλυσε επίθεση στα Καρπάθια (Ρουμανία). 

Η επίθεση των σοβιετικών στρατιωτικών δυνάμεων ήταν τεραστίων διαστάσεων. Κάλυπτε ένα μέτωπο 1.200 χιλιομέτρων - από τη Βαλτική ως τα Καρπάθια - με τη συμμετοχή 150 μεραρχιών.

Ολόκληρος ο κόσμος είχε μείνει άφωνος. 

«Είναι ίσως η πιο μεγάλη επίδειξη στρατιωτικής δύναμης που έχει δει ποτέ ο κόσμος» έγραφαν οι αγγλικές εφημερίδες και το Γερμανικό Πρακτορείο Ειδήσεων υποχρεώθηκε να αναγνωρίσει ότι «ποτέ δεν έγινε στην πολεμική ιστορία μια τέτοια επίθεση».

Αντικειμενικοί στόχοι : Απελευθέρωση Πολωνίας. Κυρίως της Βαρσοβίας. Συνθηκολόγηση της Ουγγαρίας. Να προωθηθούν πιο κοντά στο Βερολίνο. Να χαλαρώσουν τα δυτικά στρατεύματα.

Τελικά, οι χιτλερικοί υποχωρώντας, αναγκάστηκαν να αλλάξουν τακτική. 

Μετέφεραν δεκάδες ακόμα μεραρχίες από τη δύση στην Ανατολή, όπου αντιμετώπιζαν τις κεραυνοβόλες σοβιετικές στρατιές. Ουσιαστικά οι Χιτλερικοί εγκατέλειψαν κάθε είδους άμυνα στο δυτικό μέτωπο κι είχαν "ανοιχτό μέτωπο" στη δύση (π.χ. πέρασμα γραμμής Ζήγκφριντ χωρίς αντίσταση, ποταμού Ρήνου όπου οι Γερμανοί δεν ανατίναξαν τις γέφυρες κλπ.) απέναντι στους δυτικούς που δε συναντούσαν πιά καμιά σχεδόν αντίσταση.

Φιλοδοξία του Χίτλερ ήταν να προχωρήσει σε χωριστές διαπραγματεύσεις και χωριστή ειρήνη με τους Δυτικούς, ώστε στη συνέχεια να συμμαχήσει μαζί τους και να αντιμετωπίσουν μαζί τους σοβιετικούς. Οι Αγγλοαμερικάνοι το συζητούσαν. 

Στις αρχές Μαρτίου του 1945, το γερμανικό στρατηγείο έστειλε στην Ελβετία τον στρατηγό Βόλφ για να κάνει διαπραγματεύσεις με αντιπροσώπους των ΗΠΑ και της Αγγλίας. 

Η σοβιετική κυβέρνηση, επέμεινε να πάρουν μέρος στις διαπραγματεύσεις και εκπρόσωποι του σοβιετικού στρατηγείου, αλλά αυτό απορρίφθηκε από τις κυβερνήσεις των ΗΠΑ και της Μ. Βρετανίας. Μάλιστα τους απαντούσαν ότι αυτές οι διαπραγματεύσεις δεν γίνονται. Επρόκειτο για μια σαφέστατη παραβίαση των αρχών της αντιχιτλερικής συμμαχίας.

Ο Στάλιν, σε μήνυμά του προς τον Ρούσβελτ, στις 3/4/1945, ήταν απολύτως κατηγορηματικός :

 «Οι διαπραγματεύσεις - έγραφε - διεξήχθησαν και τερματίστηκαν για συμφωνία με τους Γερμανούς, σύμφωνα με την οποία ο Γερμανός διοικητής στο δυτικό μέτωπο στρατάρχης Κέσσελριγκ δέχθηκε να ανοίξει το μέτωπο και να αφήσει να διέλθουν προς την ανατολή τα αγγλο - αμερικανικά στρατεύματα και οι Αγγλο - αμερικανοί υποσχέθηκαν αντ' αυτού να ελαφρύνουν διά τους Γερμανούς τους όρους της ανακωχής».

Από τα τέλη Μαρτίου του '45 τα γερμανικά στρατεύματα στο δυτικό μέτωπο πέρασαν ουσιαστικά στο «συμβολικό» πόλεμο.

 Οι λίγες δυνάμεις των Γερμανών που έμειναν εκεί παραδίδονταν χωρίς σοβαρή αντίσταση, ενώ ο κύριος στρατιωτικός όγκος μεταφέρθηκε στο ανατολικό μέτωπο, όπου ως το τέλος έδωσε σκληρότατες μάχες με το σοβιετικό στρατό. Παρ' όλα αυτά τίποτα δεν ήταν σε θέση να φράξει το δρόμο του Κόκκινου Στρατού προς το Βερολίνο, αν και οι χιτλερικοί προσπάθησαν με κάθε δυνατό τρόπο, χωρίς βεβαίως να το καταφέρουν, να το παραδώσουν στους Δυτικούς.

ΒΙΒΛΙΑ- ΠΗΓΕΣ
1. Στρατάρχη Ζούκωφ Απομνημονεύματα. «Αναμνήσεις και στοχασμοί».
2. Υπουργείο Άμυνας ΕΣΣΔ. Β Παγκόσμιος Πόλεμος
3. Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος. Σύγχρονη Εποχή. Τόμος δεύτερος.
4. «Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος. Η αλληλογραφία Στάλιν-Τσώρτσιλ-Ρούσβελτ». Υπ. Εξ. ΕΣΣΔ.
5. David Irving. «Ο πόλεμος του Χίτλερ».
6. B. H. Liddel Hart. Οι Γερμανοί στρατηγοί μιλάνε.
7. «Β’ παγκόσμιος πόλεμος». Ουίνστον Τσώρτσιλ.
8. «Συμμαχία. Ρούσβελτ-Στάλιν-Τσώρτσιλ». Jonathan Fendy
9. «Αγαπητέ κύριε Σταλιν. Γ. Στάλιν-Φ.Ρούσελτ : Αλληλογραφία 1941-1945».
10. «Ο πόλεμος των στρατηγών». David Irving.
11. «Μοιραίες επιλογές». Ian Kershaw

Άρθρο του Ριζοσπάστη.
http://www.rizospastis.gr/story.do?id=1243757

Video : από την Αμερικανοσοβιετική σειρά «Ο άγνωστος πόλεμος. Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα. Η απελευθέρωση της Πολωνίας». Διάρκεια περίπου 50 λεπτά. 

https://youtu.be/DqZaLIjoDjc

Παρατήρηση : Το βίντεο δεν αναφέρεται μόνο σ’ αυτή την επίθεση, αλλά σ’ όλο το ιστορικό της απελευθέρωσης της Πολωνίας.

Manos Doukas

ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΕΣ ΣΤΟ ΣΤΑΛΙΝΓΚΡΑΝΤ !!

– «Μη μιλάτε παρακαλώ τη γλώσσα του Χίτλερ»– «Κάθε άλλο. Μιλάω τη γλώσσα του Μάρξ και του Ένγκελς»

Σ’ όλη τη διάρκεια του Β’ παγκοσμίου πολέμου, όλοι οι στρατοί χρησιμοποιούσαν λιποτάκτες του αντίπαλου στρατού για να οργανώνουν την προπαγάνδα τους στις γραμμές του αντιπάλου. 

Ιδιαίτερα μεγάλη υπήρξε η δράση Γερμανών αντιφασιστών, που έδρασαν με το μέρος των αντιπάλων της Γερμανίας. 

(Μια άλλη φορά θα μιλήσουμε γι’ αυτούς που πέρασαν με το μέρος του ΕΑΜ).

Στο ανατολικό μέτωπο, ο Κόκκινος Στρατός είχε οργανώσει πολύ συστηματικά την δράση αυτού του είδους, χρησιμοποιώντας αυτόμολους ή αιχμάλωτους Γερμανούς φαντάρους, που συνήθως ήταν κομμουνιστές, αντιφασίστες, σοσιαλιστές, σοσιαλδημοκράτες, αγωνιστές κατά του πολέμου, συνδικαλιστές, αντιρρησίες συνείδησης, μέλη αριστερών οργανώσεων, σωματείων και ομάδων.

 Ή ήταν εξόριστοι που είχαν καταφύγει στην ΕΣΣΔ πριν τον πόλεμο.

Ιδιαίτερα μεγάλη έκταση πήρε αυτή η δράση, κατά τη διάρκεια της περικύκλωσης της 6ης Επίλεκτη Γερμανικής στρατιάς στο Στάλιγκραντ. 

Οι σοβιετικοί όχι μόνο είχαν κυκλώσει την 6η στρατιά, αλλά είχαν “σπρώξει” και το υπόλοιπο μέτωπο 200 – 300 χιλιόμετρα δυτικά από το Στάλιγκραντ, ώστε κάθε προσπάθεια απεγκλωβισμού να είναι αδύνατη.

Ο Χίτλερ ουσιαστικά διέταζε τους στρατιώτες του, να πολεμήσουν μέχρι τον τελευταίο, παρ’ όλη την απελπιστική κατάστασή τους. 

22 μεραρχίες κυκλωμένες, αποκομμένες από κάθε είδους τροφοδοσίας, μέσα στο κρύο και στα κρυοπαγήματα. Και με τις απόπειρες απεγκλωβισμού τους να έχουν αποτύχει παταγωδώς.

Η προσπάθεια των Γερμανών αντιφασιστών που δρούσαν μαζί με τον κόκκινο στρατό, ήταν να τους πείσουν να παραδοθούν για να σωθούν και να ζήσουν. 

Να τους διαλύσουν τους μύθους ότι οι “κόκκινοι” βασάνιζαν και σκότωναν τους αιχμαλώτους (όπως διέδιδε η προπαγάνδα του Γκαίμπελς). 

Να τους πείσουν για το βρώμικο απάνθρωπο σκοπό του Χίτλερ και του Γ’ Ράιχ. 

Να τους καλέσουν στην αντιφασιστική μάχη. Και για όλα αυτά, έφερναν σαν παράδειγμα τον εαυτό τους.

Προκηρύξεις που έπεφταν από αεροπλάνα στα χαρακώματα των Γερμανών. Φωνές με χωνιά προς τα χαρακώματα. Ραδιοφωνικές εκπομπές. Χριστουγεννιάτικες κάρτες και γράμματα. 

Ποιήματα και τραγούδια που έγραφαν προς τους συμπατριώτες τους. Και κυρίως εκπομπές στην πρώτη γραμμή του μετώπου από το “φορτηγό με τα μεγάφωνα”. 

Όπως λένε οι ίδιοι οι “δράστες”, οι φόβοι ότι οι “απέναντι” θα πυροβολούσαν το φορτηγό αυτό, δεν επιβεβαιώθηκαν ποτέ. Αντίθετα όταν μιλούσαν, στα χαρακώματα απέναντι γινόταν απόλυτη ησυχία. 

Οι εκπομπές τους άρχιζαν με το : “Άκου Γερμανία, προτού να είναι πιά πολύ αργά”. 

Συχνά έκλειναν τις ανακοινώσεις (έντυπες ή ηχητικές) με τα ονόματά τους, που ήταν ονόματα γνωστά στην προπολεμική Γερμανία. 

Όπως π.χ. την ανακοίνωση της 4 Γενάρη 1943 που την υπέγραφαν ο πρώην βουλευτής Βάλτερ Ούλμπριχτ, ο Έριχ Βάινερτ, συγγραφέας από το Βερολίνο κι ο Βίλι Μπρέντελ, συγγραφέας από το Αμβούργο.

Τα αποτελέσματα στην αρχή ήταν φτωχά. 

Οι στρατιώτες πίστευαν την προπαγάνδα της Βέρμαχτ, ότι όπου νάναι έρχονται να τους απελευθερώσουν το πολύ μέχρι τα Χριστούγεννα. 

Κι όταν πέρασαν τα Χριστούγεννα, τους έλεγαν … μέχρι την Πρωτοχρονιά. 

Τους διαβεβαίωναν ότι ο κλοιός των σοβιετικών είναι λεπτός κι αδύναμος κι ότι ο κόκκινος στρατός είναι αδύναμος για επίθεση, οπότε μπορούν να διασπάσουν τον κλοιό και μόνοι τους. Αλλά και το ότι αυτοί που τους μιλάνε δεν είναι Γερμανοί. Κι όσοι στρατιώτες όμως δεν πίστευαν την προπαγάνδα, φοβόταν τους χαφιέδες.

Ανάμεσα σ’ όσους παραδόθηκαν, πολλοί έγιναν ένθερμοι και ενεργητικοί παράγοντες του μηχανισμού προπαγάνδας. 

Αρκετοί προθυμοποιήθηκαν να επιστρέψουν στον κλοιό για να κάνουν την προπαγάνδα από μέσα και να βγάζουν έξω μικρές μικρές ομάδες των στρατιωτών συναδέλφων τους. Κάποιοι από αυτούς έχασαν τη ζωή τους σ’ αυτή τους την προσπάθεια. Όμως τα αποτελέσματα συνέχιζαν να είναι πενιχρά. 

Κι οι διοικητές της 6ης Γερμανικής στρατιάς αδιάλλακτοι στις επανειλημμένες προτάσεις και εγγυήσεις του Κόκκινου Στρατού για παράδοσή τους. Οπότε ο κλοιός διαλύθηκε δια των όπλων του Κόκκινου Στρατού.

Στις 31/1/1943, ο φον Πάουλους, παραδόθηκε.

 Μαζί του παραδόθηκαν όλο του το επιτελείο, δεκάδες ανώτατοι αξιωματικοί κι εκατοντάδες χιλιάδες στρατιώτες κι αξιωματικοί, που μ’ αυτό τον τρόπο ουσιαστικά σώθηκαν. 

Πίσω τους, μέσα στον κλοιό, άφησαν εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς Γερμανούς.

Κατά τη διάρκεια της κράτησής τους από τους σοβιετικούς, και με την ενεργή δράση και προπαγάνδα των οργανώσεων των Γερμανών αντιφασιστών, πολλοί αιχμάλωτοι προσχωρούν στο μηχανισμό αυτό της προπαγάνδας και στις αντιφασιστικές οργανώσεις. Συνεχίζουν την προπαγανδιστική τους δράση, σε άλλα μέτωπα, δημιουργώντας νέα κλιμάκια.

Στα στρατόπεδα αιχμαλώτων, δημιουργείται η “διεθνής επιτροπή για μια ελεύθερη Γερμανία”. 

Στην επιτροπή αυτή προσχωρεί κι ο ίδιος ο Φον Πάουλους, που έχει γίνει στο μεταξύ σφοδρός πολέμιος του ναζισμού. 

Πολλοί από όσους συμμετείχαν σ’ αυτή την επιτροπή, έγιναν αργότερα σημαίνοντα στελέχη της DDR (Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία).

Όλη αυτή την ιδιαίτερη πλευρά της μάχης του Στάλιγκραντ, μπορείτε να τη διαβάσετε αναλυτικά στο βιβλίο “η μάχη του Στάλιγκραντ” του Έριχ Βάινερτ, εκδόσεις “Φιλίστωρ”. 

Ο Έριχ Βάινερτ, μαζί με τον γνωστό Γερμανό ποιητή Βίλι Μπρέντελ (που υπήρξε και πρόεδρος της “Διεθνούς Επιτροπής για μια Ελεύθερη Γερμανία”), ήταν οι πρώτοι Γερμανοί αντιφασίστες του προπαγανδιστικού μηχανισμού του κόκκινου στρατού, που πήγαν στον “κλοιό” του Στάλιγκραντ. 

Το βιβλίο είναι το ημερολόγιό του εκείνες τις ιστορικές μέρες.
Όλες οι φωτογραφίες, είναι από την εικονογράφηση αυτού του βιβλίου.

Ο διάλογος στην αρχή του κειμένου αφορά στο εξής περιστατικό : 

Στα χρόνια του πολέμου, όταν μια Ρωσίδα ξεναγός, ξεναγούσε Γερμανούς αντιφασίστες σε κάποιο μουσείο, ο φύλακας της είπε : 

«Συντρόφισσα σε παρακαλώ μη μιλάς τη γλώσσα του Χίτλερ». Κι η ετοιμόλογη ξεναγός του απάντησε. «Κάθε άλλο σύντροφε. Μιλάω τη γλώσσα του Μαρξ και του Ένγκελς».

Manos Doukas

ΠΕΡΙ NOVARTIS: «Η ΨΕΙΡΑ ΕΧΕΙ ΒΓΕΙ ΣΤΟ ΓΙΑΚΑ» ?!!

...Πού οφείλεται,αυτή η διαχρονικότητα του προβλήματος αν όχι στο γεγονός ότι η ρίζα του προβλήματος (άρα και της λύσης του) ξεκινάει από τα σπάργανα του πολιτικο-οικονομικού συστήματος, των δομών του, της λειτουργίας του;

NOVARTIS και θεάματα

ΤΟΥ  ΝΙΚΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ

Το θέμα Novartis έχει περάσει πλέον σε νέα φάση… κλωτσοπατινάδας με τους πρώην προστατευόμενους μάρτυρες να καθίστανται κατηγορούμενοι και τους ΣΥΡΙΖΑ – ΝΔ σε μια αποθέωση της κατρακύλας του νεοδικομματισμού αφενός να τσακώνονται μεταξύ τους για το ποιος είναι ο διεφθαρμένος και ποιος ο λασπολόγος, αφετέρου για το ποιος σέβεται ή το ποιος παρεμβαίνει στην δικαιοσύνη.

Κατά τα λοιπά η υπόθεση Novartis, σκάνδαλο ήταν, σκάνδαλο είναι και σκάνδαλο παραμένει. Και όπως κάθε τρανταχτό σκάνδαλο, όπως όλα εκείνα που γεμίζουν τα θησαυροφυλάκια των μονοπωλίων στο σύστημα που υπηρετούν και ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ, το κόστος του το πληρώνει ο λαός.

NOVARTIS και θεάματα (*)

Τα πιάνανε πολιτικοί για να διευκολύνουν τις δουλειές της NOVARTIS; Δεν το ξέρουμε. 

Αυτή την… λεπτομέρεια ας την απαντήσει η καθαρτήρια Βουλή και η εξίσου καθαρτήρια Δικαιοσύνη. Πάμε σε αυτά που ξέρουμε.

    Πρώτον: Στην Ελλάδα (και στον καπιταλιστικό κόσμο) το φάρμακο είναι εμπόρευμα, πουλιέται και αγοράζεται, που σημαίνει ότι θεωρείται νόμιμο και ηθικό κάποιοι να βγάζουν κέρδη από την αρρώστια, από τον πόνο των ανθρώπων.

    Δεύτερον: Στην Ελλάδα, στο πλαίσιο αυτής της κερδοφορίας πάνω στον ανθρώπινο πόνο, οι φαρμακευτικές εταιρείες μόνο την πενταετία 1997-2001 σημείωσαν αύξηση κερδών ύψους 2.842%!!! (ΙΟΒΕ – Ριζοσπάστης 23/7/2004)

    Τρίτον: Την δεκαετία του ’90 η μεσοσταθμική φαρμακευτική δαπάνη αύξανε στην Ελλάδα με ρυθμούς 27%-30% κατ’ έτος ενώ την δεκαετία του 2000 η φαρμακευτική δαπάνη αύξανε με ρυθμούς άνω του 20% κατ’ έτος (ο.π). 

    Τέταρτον: Ενώ το 2000 η δημόσια φαρμακευτική δαπάνη ήταν 1,278 δισ. ευρώ και ως ποσοστό του ΑΕΠ ήταν 0,90%, το 2009 υπερδιπλασιαστηκε και εκτινάχτηκε στα 5,090 δισ. ευρώ και στο 2,2% του ΑΕΠ παραμένοντας σε υψηλότατα επίπεδα (1,5% – 3,215 δις. ευρώ) ακόμα και το 2012, δηλαδή επί Μνημονίων (Ετήσια Εκθεση αγοράς φαρμάκων ΙΟΒΕ 2012, σελ. 30) – σύμφωνα με τα συνδυαστικά στοιχεία ΙΟΒΕ, ΕΟΠΥΥ, ΕΣΔΥ η δημόσια δαπάνη κυμάνθηκε ως εξής: 2009: 5,108 δις, 2010: 4,522 δις, 2011: 3,750 δις, 2012: 2,845 δις, 2013: 2,371 δις, 2014: 2,019 δις, 2015: 2 δις, 2016-2018: 1,945 δις κατ’ έτος)  

    Πέμπτον:  Παρά τα όσα λένε οι φίλοι της τρόικας περί μείωσης της δημόσιας φαρμακευτικής δαπάνης ένεκα των Μνημονίων, η αλήθεια είναι πως ό,τι κόπηκε ως δαπάνη από το δημόσιο ταμείο, με τις αποφάσεις των μνημονιακών σωτήρων μεταφέρθηκε απευθείας στις τσέπες του λαού ως ιδιωτική φαρμακευτική δαπάνη. 

Ετσι ενώ το 2009 η ιδιωτική φαρμακευτική δαπάνη ήταν το 19,2% της συνολικής, το 2015 είχε εκτιναχθεί στο 33,7%. Με άλλα λόγια το 2015 οι συνολικές πωλήσεις φαρμάκων ανήλθαν στα 4,2 δις. ευρώ που σημαίνει ότι τα περίπου 2,5 δις. ευρώ που κόπηκαν από την δημόσια δαπάνη μετακυλήθηκαν στην ιδιωτική δαπάνη (έκθεση ΙΟΒΕ 2016).

    Εκτον: Ένα ακόμα στοιχείο της «θεραπευτικής» ιδιότητας των Μνημονίων είναι ότι το 2009 η φαρμακευτική δαπάνη ως ποσοστό της δαπάνης υγείας ήταν στην Ελλάδα 28,3% ενώ στον ΟΟΣΑ 16,9%. Το 2013 – μετά από 3 χρόνια Μνημονίων – η δαπάνη στην Ελλάδα είχε αυξηθεί στο 30,5% της δαπάνης υγείας όταν στον ΟΟΣΑ είχε πέσει στο 15,9% (Πηγή: ΟΟΣΑ Health Statistics 2014 – «Φαρμακευτική πολιτική: Η υφιστάμενη κατάσταση και οι προτεραιότητες» Γιάννης Μπασκόζος, ΓΓ. Δημόσιας Υγείας, Υπουργείο Υγείας)         

    Εβδομον: Η κατά κεφαλήν δημόσια φαρμακευτική δαπάνη στην Ελλάδα το 2009 ήταν 460 ευρώ όταν στην ΕΕ ήταν 291 ευρώ ενώ ακόμα και το 2012 η σχέση ήταν Ελλάδα: 272 ευρώ – ΕΕ: 260 ευρώ. Το 2014 η ιδιωτική φαρμακευτική δαπάνη στην Ελλάδα ήταν 166 ευρώ  ενώ στην ΕΕ ήταν 131 ευρώ (Εκθεση ΣΦΕΕ 2015-2016).

    Επαναλαμβάνουμε: Τα πιάνανε πολιτικοί για να γίνονται αυτές οι υπέρ φαρμακοβιομηχανιών «δουλίτσες» στην Ελλάδα; Επαναλαμβάνουμε: Δεν το ξέρουμε. Πάμε σε αυτά που ξέρουμε.

    Η NOVARTIS εμπλέκεται σε υποθέσεις διαφθοράς από ΗΠΑ και Ιαπωνία μέχρι Κορέα, Κίνα και Ιταλία. Αλλά είναι μόνο η NOVARTIS;

    Ας δούμε πως δουλεύει το «συστηματάκι»: Οι φαρμακευτικές λαδώνουν, κερδίζουν με αυτό τον τρόπο δισεκατομμύρια επί δισεκατομμυρίων, μετά έρχονται οι αρχές, τους επιβάλουν ένα πρόστιμο που κινείται συνήθως στο 10% των όσων κέρδισαν δια του λαδώματος, οι φαρμακευτικές το πληρώνουν και η «δουλίτσα» συνεχίζεται μέχρι το επόμενο λάδωμα που θα φέρει τα επόμενα υπερκέρδη που θα κουκουλωθούν με το επόμενο πρόστιμο κοκ.

    Χαρακτηριστικά στοιχεία ότι αυτή η τακτική ακολουθείται με την μορφή «σκοινί – κορδόνι» και ότι κάθε άλλο παρά «κάθαρση» συνιστούν τα πρόστιμα και οι «καθάρσεις» (αντίθετα λειτουργούν σαν διαδικαστική κολυμπήθρα ώστε να επαναλαμβάνεται το ίδιο έργο) είναι τα στοιχεία που προέρχονται από τις ΗΠΑ.

    Στις ΗΠΑ ο κατάλογος των προστίμων προς φαρμακευτικές είναι μακρύς. Αλλά αυτό ουδέποτε σταμάτησε το λάδωμα και την κομπίνα που αποφέρουν τεράστια κέρδη.

    Ενδεικτικά:

2001 – εταιρεία TAP- 875 εκατ.δολάρια

2002 – εταιρεία Schering- 500 εκατ.δολάρια

2003 – εταιρεία AstraZeneca – 365 εκατ.δολάρια

2004 – εταιρεία Schering- 345 εκατ.δολάρια

2004 – εταιρεία Pfizer – 430  εκατ.δολάρια

2005 – εταιρεία Serono – 704 εκατ.δολάρια

2006 – εταιρεία Mylan –  465 εκατ.δολάρια

2006 –  εταιρεία Schering – 435 εκατ.δολάρια

2007 – εταιρεία Pharma –  601 εκατ.δολάρια

2007 – εταιρεία Bristol – 515 εκατ.δολάρια

2008 – εταιρεία Merc – 650 εκατ.δολάρια

2008 – εταιρεία Cephalon – 425 εκατ.δολάρια

2009 – εταιρεία Pfizer –  2,3 δισ. δολάρια

2009 – εταιρεία Eli Lilly – 1,4 δισ. δολάρια

2010 – εταιρεία GlaxoSmithKline –  750 εκατ.δολάρια

2010 – εταιρεία Allergan –  600 εκατ.δολάρια

2010 – εταιρεία AstraZeneca –  520 εκατ.δολάρια

2012 – εταιρεία Amgen –   762 εκατ.δολάρια

2012 – εταιρεία Abbott – 1,5 δισ. δολάρια

2012 – εταιρεία GlaxoSmithKlin – 3 δισ. δολάρια

2013 – εταιρεία Johnson & Johnson – 2,2 δισ. δολάρια

    Αυτά στην Αμερική. Τα πρόστιμα – πρόστιμα, η «κάθαρση» – «κάθαρση» και η λοβιτούρα – λοβιτούρα!

    Αλλά πως το λέει εκείνη η φράση που αποδίδεται στον Ρούσβελτ; Α, ναι: «Οταν παίρνονται παρουσίες στη Βουλή, είναι πολλοί βουλευτές που δεν ξέρουν τι πρέπει να απαντήσουν: “Παρών” ή “αθώος”…» .

    Υπογραμμίζουμε ότι πρόκειται για φράση που αποδίδεται στον Ρούσβελτ. Όχι σε Έλληνα αξιωματούχο. Συνεπώς τη δράση της πολιτικής «βιομηχανίας» που λειτουργεί με όρους προσωπικής ιδιοτέλειας ή υπό την κατεύθυνση ισχυρών ταξικών συμφερόντων, που προωθεί διατάξεις εξυπηρέτησης «φίλων» και «ημετέρων», θα πρέπει να την αναζητήσουμε αλλού. Στην Αμερική ενδεχομένως. Στην Ελλάδα, όχι…
    Στην Ελλάδα,  από την άλλη, δεν χρειάζεται να το έχει πει ο Ρούσβελτ. Το λέει ο θυμόσοφος λαός: «Η  ψείρα έχει βγει στο γιακά». Όποια πέτρα κι αν σηκώσεις από κάτω κρύβεται μια προστυχιά, μια λαμογιά. Όσο πιο δυσώδης είναι η εκάστοτε υπόθεση, τόσο πιο βαθιά το πολιτικό κατεστημένο φέρεται βουτηγμένο σ’ αυτήν.

    Ουδείς, πλέον, εκπλήσσεται: Τσοχατζόπουλοι, Μαντέληδες, «κότερα», χρηματιστηριακές φούσκες, δομημένα ομόλογα, Βαβύληδες, Βατοπέδια, υποβρύχια που γέρνουν, γερμανικές εταιρείες που «λαδώνουν» κατά το δοκούν, εξοπλιστικά, «λίστες Λαγκάρντ», λεηλασία του δημόσιου χρήματος.

    Ένα απίστευτο φαγοπότι. Μαζί με εκείνη τη διαρκή αίσθηση ότι «έκανε ένα δωράκι στον εαυτό του». Που εξελίσσεται πάνω στην πλάτη του ελληνικού λαού. Κι όμως κάθε φορά που η μπόχα ξεχειλίζει δεν χάνουν ευκαιρία να δώσουν το “παρών” κι εκείνοι οι πρόθυμοι κλόουν, οι έτοιμοι να υποδυθούν ότι… «πέφτουν από τα σύννεφα».

    Τι υποκρισία! Αλήθεια, δεν τους έχει ενημερώσει κανείς ότι ζουν στη χώρα που η κυβέρνηση έκανε εξωδικαστικό συμβιβασμό με τη «Ζήμενς»; Εξωδικαστικό συμβιβασμό σύμφωνα με τον οποίο η «Ζήμενς έχει αναλάβει να χρηματοδοτήσει πρόγραμμα υπέρ της… διαφάνειας. Η «Ζήμενς»!  (σσ: αλήθεια με εκείνο το πόρισμα του ΣΔΟΕ από το 2012 για αθέμιτες πρακτικές της Bayer στην Ελλάδα, τι γίνεται;)…   

    Λέξεις καθημερινής χρήσης και έννοιες αειθαλείς: «Λάδωμα», μίζα, ρουσφέτι. διαφθορά, διαπλοκή, ο «γνωστός», η αδιαφάνεια, η συναλλαγή, η κομπίνα, η διασπάθιση του δημόσιου χρήματος, η αξιοποίηση της πολιτικής εξουσίας ως εφαλτήριο ατομικού πλουτισμού.

    Αλλά: Όλα αυτά είναι «φυσικά φαινόμενα»; Αν ήταν έτσι, τότε θα έπρεπε να ασχολούνται μαζί τους οι …μετεωρολόγοι. Όλα αυτά είναι προϊόν της «κακής ανθρώπινης φύσης»; Τότε δεν θα ζητούσαμε τα ρέστα από την πολιτική εξουσία, μα από τους ψυχολόγους, άντε και από μερικούς …ψυχιάτρους.

    Προφανώς η σαπίλα που περιβάλλει το δημόσιο βίο συνιστά ένα εξόχως πολιτικό ζήτημα. Που μετά από τόσες απόπειρες… κάθαρσης, η βρωμιά της αποδεικνύεται απείρως ανθεκτικότερη από όλες μαζί τις διακηρύξεις περί «εξυγίανσης».

    Πού οφείλεται, επομένως, αυτή η διαχρονικότητα του προβλήματος αν όχι στο γεγονός ότι η ρίζα του προβλήματος (άρα και της λύσης του) ξεκινάει από τα σπάργανα του πολιτικο-οικονομικού συστήματος, των δομών του, της λειτουργίας του;

    Ο φαύλος κύκλος της διαφθοράς – ό,τι κι αν λένε οι «αντιδογματικοί» και «ανοιχτόμυαλοι» εξορκιστές τέτοιων αναλύσεων – έχει ένα βασικό προστάτη, τροφοδότη, «νονό»: Είναι η ταξική διάρθρωση του συστήματος της «ελεύθερης αγοράς». Εκεί γεννιέται και αναπαράγεται ο φαύλος κύκλος της διαφθοράς. Μιας και, τελικά, η πολιτική διαφθορά, η πολιτική της διαφθοράς, και η διαφθορά της πολιτικής, δεν αποτελούν παρά έκφραση (και αποτέλεσμα) της καταχρηστικής άσκησης εξουσίας εκ μέρους του ισχυρού εις βάρος του αδύναμου.

    Θεμέλιος λίθος αυτού του συστήματος, που οι διαχειριστές του έχουν καθίσει πάνω στο σβέρκο της κοινωνίας, είναι η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Από κει ξεκινάνε όλα τα υπόλοιπα, τα απόβλητα, τα παράγωγα: «Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», το «δούναι και λαβείν», το «κλέψε για να έχεις», ο «μπάρμπας στην Κορώνη», το «μέσο», οι «άκρες» στους «υψηλά ιστάμενους». Αυτά είναι τα «δόγματα» της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής λειτουργίας του συστήματός τους.

    Στο διεφθαρμένο τους σύστημα δεν έπαψε ποτέ «το ψάρι (να) βρωμάει από το κεφάλι». Αλλά φυσικά, όσο πιο διεφθαρμένος είσαι, τόσο περισσότερο έχεις ανάγκη για «συνενόχους» και «συνυπεύθυνους». Όσο περισσότερο αφήνεις νηστικούς τους πολλούς, τόσο περισσότερο διατείνεσαι ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε»…

    Ως εκ τούτου προσπαθείς να «λαδώνεις» το σύστημα μέχρι το τελευταίο του γρανάζι και να «νομιμοποιήσεις» την αθλιότητά σου με την κλασική συνταγή: Διαχέοντας σε όλη την κοινωνία το φαινόμενο της διαφθοράς. Ταξικά πάντα: Στα «ανώτερα κλιμάκια», η διαφθορά (όταν δεν είναι θεσμοθετημένη με νόμους και χοτζέτια) περιγράφεται με μαύρες συναλλαγές κάτω από τραπέζια στρωμένα με χαβιάρια. Στο επίπεδο του «κοσμάκη» εκδηλώνεται με το «φακελάκι».

    Ισχύουν αυτά στην υπόθεση της NOVARTIS; Δεν το ξέρουμε. Πάμε σε αυτό που ξέρουμε.

    Ξέρουμε, δεδομένου ότι η διαφθορά δεν μπορεί να κρυφτεί οι εναλλασσόμενοι στον κυβερνητικό θώκο ήταν ανέκαθεν αναγκασμένοι να την ομολογούν, αλλά, ταυτόχρονα, να αγκομαχούν να την ερμηνεύσουν με βολικό, για την ιδεολογία, την κοσμοθεωρία και, εν τέλει, το πολιτικό τους σύστημα, τρόπο: Δεν φταίει το κοινωνικο-πολιτικό μας σύστημα, λένε. Φταίνε οι άλλοι, φταίει η «αδυναμία» του κράτους, η κομματοκρατία, οι ελεγκτικοί μηχανισμοί…

    Πέραν του ότι όλα τα παραπάνω είναι πλευρές εκείνου ακριβώς που προσπαθούν να αθωώσουν, δηλαδή, του κοινωνικο-πολιτικού τους συστήματος, είναι και αστείο να καμώνονται ότι μέρος της «δουλειάς» τους είναι η πάταξη της διαφθοράς. Η «δουλειά» τους είναι άλλη:

• Να δίνουν «θαλασσοδάνεια» στους κεφαλαιοκράτες.
• Να ξεπουλάνε τη δημόσια περιουσία.
• Να κάνουν πλάτες στη φοροδιαφυγή και στην αισχροκέρδεια.
• Να «μοιράζουν» έργα.
• Να κατανέμουν την «πίτα».
• Να κάνουν «κολεγιές» με τους ισχυρούς και να διαμορφώνουν, αντικειμενικά, το εύφορο έδαφος για τα κάθε λογής «μπουμπούκια» και «λαμόγια».

    Έτσι «δουλεύει» το σύστημα. Ανεξαρτήτως ποιος ταγός το υπηρετεί, ανεξάρτητα ποιο κόμμα το διαχειρίζεται. Κι όταν, από καιρό σε καιρό, μέσα στο «γενικό χαμό» σπάσει κανένα απόστημα, αρχίζει το πανηγύρι! Με εναλλασσόμενους ρόλους:

    Όταν κυβερνούσαν οι Βένετοι και οι Πράσινοι κατηγορούνταν αναμετάξυ τους για τις «ακαθαρσίες» εναλλάσσοντας τους ρόλους «τιμωρών» και «εισαγγελέων». Τώρα, στο ίδιο έργο έχει ενταχθεί και ο ΣΥΡΙΖΑ.

    Το έργο παίζεται συνήθως προεκλογικά και κρατάει από  βδομάδες μέχρι μήνες. Κατά τη διάρκειά του, όλοι οι εμπλεκόμενοι στην παράσταση, διώκτες και διωκόμενοι, κυβερνώντες και πρώην κυβερνώντες, εμφανίζονται να δηλώνουν: «Το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκαλο»!

    Βέβαια, το μόνο μαχαίρι που βλέπει ο λαός είναι εκείνο της ρήσης που λέει: «Όποιος έχει μαχαίρι, τρώει πεπόνι»! Και τι μένει από όλη αυτή τη λάσπη; Μα ο βούρκος! Διότι ο βούρκος είναι δεδομένος. Αδιαμφισβήτητος. Μιλάμε για τον βούρκο ενός πολιτικού και οικονομικού συστήματος που είτε με λαδώματα είτε χωρίς λαδώματα, κουμάντο κάνουν οι «NOVARTIS».

     Και αυτό είναι το μέγα σκάνδαλο, είτε κάποιοι τα πιάσανε, είτε δεν τα πιάσανε. Γιατί, τελικά, η ηθική στην πολιτική δεν ήταν και δεν θα είναι ποτέ μέγεθος ανεξάρτητο από την πολιτική ηθική που το βασικό προσδιοριστικό της στοιχείο είναι τούτο: Το είδος των συμφερόντων που η εκάστοτε πολιτική υπηρετεί.

    Άλλη ηθική παράγεται από την πολιτική που υπηρετεί τα συμφέροντα του λαού κι άλλη ηθική από την πολιτική που υπηρετεί τα συμφέροντα εκείνων που κερδοσκοπούν (νομίμως) πάνω στις στοιχειώδεις ανθρώπινες ανάγκες για φάρμακο, για στέγη, για παιδεία, για δουλειά.

    Λέτε αυτή η κερδοσκοπία που περιγράφηκε παραπάνω να διευκολύνεται προς όφελος των μονοπωλίων και δια του λαδώματος πολιτικών; Τι να σας πούμε κι εμείς… Δεν ξέρουμε. Εκείνο που ξέρουμε είναι ότι αν το φάρμακο δεν ήταν εμπόρευμα, αντικείμενο κέρδους δηλαδή για κάποιους, τότε κανείς δεν θα είχε λόγο να λαδώνει κανέναν για την προώθησή του.  

    Αυτό, φυσικά, ότι δηλαδή το σκάνδαλο είναι τελικά σύμφυτο με το καπιταλιστικό σύστημα, δεν απαλλάσσει τα τρωκτικά και τα λαμόγια όταν είναι τρωκτικά και λαμόγια. Ούτε τους λασπητζήδες των πολιτικών αντιπάλων τους, όταν είναι λασπητζήδες.

    Όμως: Το εύλογο και απολύτως δικαιολογηµένο αίτηµα της αμείλικτης τιµωρίας των αποδεδειγμένα ενόχων για σκάνδαλα ή της καταισχύνης των αποδεδειγμένα συκοφαντών, δεν πρέπει να συσκοτίζει και να θολώνει την κριτική ικανότητα εντοπισµού της πηγής των σκανδάλων ή της σκανδαλολογίας.

    Και η πηγή των σκανδάλων ή της αξιοποίησης «σκανδάλων» σαν πολιτικό αντιπερισπασμό, θα εντοπίζεται και θα διεξάγεται πάντα στο έδαφος του υπαρκτού βούρκου, θα ξεκινάει από τη βάση, από την ταξική και εκμεταλλευτική φύση ενός συστήματος που – μιας και μιλάμε για το φάρμακο – «κερδοσκοπεί (και) πάνω στην ασθένεια».

(*): Το άρθρο «NOVARTIS και θεάματα» δημοσιεύτηκε στον «Ημεροδρόμο» στις 21/02/2018

ΔΕΣ ΑΚΟΜΗ:

https://www.rizospastis.gr/