Πόσο κόσμο χωράει το Σύνταγμα ? Η αλήθεια για το συλλαλητήριο

Ιστορίες για Αγρίους..

Στην προσπάθειά τους να «φτιάξουν κλίμα» ενόψει του συλλαλητηρίου, οι εμφανιζόμενοι ως «επίσημοι» διοργανωτές αλλά και κάθε λογής ακροδεξιά και εθνικιστικά μορφώματα, και πρώτοι πρώτοι βέβαια οι «χορηγοί επικοινωνίας» της εκδήλωσης, οι διάφορες φασιστοφυλλάδες και οι «ψεκασμένες» ιστοσελίδες, επιδίδονται σε ένα από τα αγαπημένα τους «σπορ», και συγκεκριμένα στις... ιστορίες για αγρίους.

Ετσι, μετά τα συλλαλητήρια στη Θεσσαλονίκη, όπου διά της... πλειοδοσίας έφτασαν να μιλάνε έως και για 800.000 κόσμου που συμμετείχε, στο συλλαλητήριο στο Σύνταγμα δε θα μπορούσαν να συμβιβαστούν με τίποτα λιγότερο από... 1.000.000 κόσμο που περιμένουν!

Αν και κάτι γνωρίζουμε από συγκεντρώσεις, είπαμε να απευθυνθούμε και σε ειδικούς τοπογράφους, έτσι για να επιβεβαιώσουμε και με μαθηματικά το μέγεθος της απάτης...

Τα όσα μας είπαν είναι αποκαλυπτικά: 

Αν οι διοργανωτές καταφέρουν και «στοιβάξουν» ώμο με ώμο και χωρίς να κουνιούνται, 1 εκατομμύριο κόσμου, τότε θα χρειαστούν ούτε λίγο ούτε πολύ 360.000 τετραγωνικά μέτρα (με ένα μέσο υπολογισμό 0,36 τετραγωνικών για τον καθένα, δεδομένου πλάτους ώμων 60 εκατοστών).

Πράγματι, τότε η πλατεία Συντάγματος των μόλις 14.454 τετραγωνικών θα είναι αρκετά μικρή, κι έτσι - όπως φαίνεται και στο διάγραμμα - αναμένουμε με αγωνία να δούμε τις εξής πλατείες και δρόμους τελείως γεμάτους: Αμαλίας (25.284 τ.μ.), Ομόνοια - Πανεπιστημίου - Σταδίου - Β. Σοφίας έως την αμερικάνικη πρεσβεία (112.324 τ.μ.), Προπύλαια και Πλατεία Κοραή (34.409 τ.μ.), Πατησίων από Ομόνοια έως Αλεξάνδρας (16.242 τ.μ.), Αλεξάνδρας από Πεδίον του Αρεως ως Αμπελόκηπους (59.220 τ.μ.), Πειραιώς από την Ομόνοια έως την Κουμουνδούρου (9.822 τ.μ.), Φιλελλήνων (6.039 τ.μ.), Ερμού (4.994 τ.μ.), Μεταξουργείο - Αγ. Κωνσταντίνου (15.080 τ.μ.), Μάρνη (10.650 τ.μ.), Ακαδημίας (19.565 τ.μ.).

Οταν καταφέρουν να τα γεμίσουν όλα αυτά, θα μένουν και περίπου 32 χιλιάδες τετραγωνικά, περίπου δύο πλατείες Συντάγματος ακόμη... Κάτι ψιλά δηλαδή για το «μεγαλείο» των μαθηματικών των διοργανωτών...

Συλλαλητήρια - «πολυεργαλεία» για την προώθηση των αστικών σχεδιασμών

Ο αστικός εθνικισμός και κοσμοπολιτισμός είναι όψεις του ίδιου νομίσματος, υπηρετούν τους ίδιους αντιδραστικούς σχεδιασμούς

Πλήρως ενταγμένα στους εν εξελίξει αστικούς σχεδιασμούς είναι και τα συλλαλητήρια ενάντια στη χρήση του όρου «Μακεδονία» σε περίπτωση σύνθετης ονομασίας της ΠΓΔΜ, όπως αυτό στην Αθήνα, μετά το αντίστοιχο της Θεσσαλονίκης. 

Η πρωτοβουλία υποτίθεται ανήκει σε διάφορες Παμμακεδονικές Οργανώσεις, ενώ πίσω τους στοιχίζονται ακροδεξιές και φασιστικές κινήσεις, μητροπολίτες με γνωστές αντικομμουνιστικές αντιλήψεις και άλλοι σκοταδιστές, που περιλαμβάνονται σε λίστα την οποία μοίρασαν οι διοργανωτές σε συνέντευξη Τύπου την περασμένη Πέμπτη. 

Ανάμεσά τους μοστράρει και η ναζιστική Χρυσή Αυγή, μαζί με άλλα κόμματα όπως οι ΑΝΕΛ, η Ενωση Κεντρώων, το ΛΑ.Ο.Σ. και το κόμμα Βελόπουλου.

Ο εθνικιστικός παροξυσμός των διοργανωτών εκδηλώνεται με κραυγές αλυτρωτισμού, όπως το ανιστόρητο σύνθημα 

«Η Μακεδονία είναι μία και είναι ελληνική», εννοώντας τη γεωγραφική περιοχή της Μακεδονίας, που έχει μοιραστεί ανάμεσα στην Ελλάδα, τη Βουλγαρία και τη Σερβία (το τμήμα που σήμερα αποτελεί την ΠΓΔΜ) με διεθνείς Συνθήκες. 

Με τα επικίνδυνα αυτά συνθήματα, επαυξάνουν στον αλυτρωτισμό των Σκοπίων, κάτι που «αλείφει βούτυρο στο ψωμί» των ιμπεριαλιστών να προωθήσουν τα σχέδιά τους.

Αυτά τα παραληρήματα αξιοποιεί και η κυβέρνηση για να εξωραΐσει τη δική της, κοσμοπολίτικη αντίληψη 

και να εμφανίσει ως «προοδευτικές» τάχα τις διευθετήσεις που «τρέχουν» στα Δυτικά Βαλκάνια, με επίκεντρο την ενίσχυση των θέσεων του ΝΑΤΟ στην περιοχή, ανταγωνιστικά προς τη Ρωσία.

Μόνο που ο στόχος αυτός δεν αμφισβητείται ούτε από τους επίσημους και ανεπίσημους διοργανωτές των συλλαλητηρίων, που δίνουν τη «μάχη» στο όνομα, αφήνοντας σκόπιμα στο απυρόβλητο τους επικίνδυνους σχεδιασμούς ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στη Βαλκανική.

Ενδεικτικές ως προς αυτό είναι δηλώσεις των διοργανωτών των συλλαλητηρίων, όπως της Ν. Γκατζούλη, που εμφανίζεται ως «συντονίστρια των Παμμακεδονικών Οργανώσεων Υφηλίου» και υποστηρίζει «τις προσπάθειες να γίνει μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ» η ΠΓΔΜ και παραδέχεται για τα συλλαλητήρια ότι «μπορούν να αξιοποιηθούν ως διαπραγματευτικό εργαλείο από την κυβέρνηση».

Επαληθεύεται και με αυτόν τον τρόπο ότι

 ο αστικός εθνικισμός και κοσμοπολιτισμός είναι όψεις του ίδιου νομίσματος, υπηρετούν τους ίδιους αντιδραστικούς σχεδιασμούς του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστικών τους ενώσεων.

 Θυμίζουμε, άλλωστε, ότι ο τότε «κοσμοπολίτης» «Συνασπισμός» καλούσε στα εθνικιστικά συλλαλητήρια του 1992, ενώ ορισμένοι από τους διοργανωτές τους εκείνη την περίοδο υπερασπίζονται σήμερα με θέρμη έναν «έντιμο συμβιβασμό» με την ΠΓΔΜ, στη βάση σύνθετης ονομασίας.

«Καταλύτης» στο πολιτικό σκηνικό

Δεν περνάει επίσης απαρατήρητο ότι τα συλλαλητήρια αξιοποιούνται από όλα τα αστικά κόμματα, στο πλαίσιο της αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος. 

Η κυβέρνηση κατηγορεί τη ΝΔ για ακροδεξιά - εθνικιστική ατζέντα αναφορικά με τις θέσεις της για την ΠΓΔΜ και ταυτόχρονα προσπαθεί να ενισχύσει τις κάλπικες διαχωριστικές γραμμές στο δίπολο «πρόοδος - συντήρηση» για να προσεταιριστεί κυρίως το ΠΑΣΟΚ, ακόμα και σε μια μελλοντική κυβερνητική συνεργασία.

Η ΝΔ, από την πλευρά της, αξιοποιεί τους τριγμούς στο εσωτερικό της κυβέρνησης, ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ, για να οξύνει τις αντιθέσεις, ενώ προσδοκά και οφέλη από τη συμμετοχή της στα συλλαλητήρια, χαϊδεύοντας τα αυτιά ενός μέρους του ακροατηρίου της, με εθνικιστικές και ακροδεξιές απόψεις. Ταυτόχρονα, δεν μένει αδιάφορη και απέναντι στη συζήτηση που έχει ενταθεί το τελευταίο διάστημα για το ενδεχόμενο δημιουργίας νέου κόμματος στα «δεξιά της».

Στο ίδιο φόντο παρεμβαίνει και η Χρυσή Αυγή, για να συγκρατήσει δυνάμεις μέσα σε όλο αυτό το ανακάτεμα της σούπας, που δεν φαίνεται να δυσαρεστεί τον ΣΥΡΙΖΑ, αφού υπολογίζει ότι αυτό φθείρει τη ΝΔ. 

Αλλά και η ΛΑΕ με το κόμμα της Κωνσταντοπούλου ψαρεύουν στα θολά νερά του εθνικισμού, στο όνομα του «αντικυβερνητικού χαρακτήρα» του συλλαλητηρίου.

Τέλος, ερωτήματα προκαλεί η ανακοίνωση με την οποία η κίνηση «Πράττω», του ΥΠΕΞ Ν. Κοτζιά, δίνει έμμεση κάλυψη στα συλλαλητήρια, γράφοντας σε ανακοίνωση ότι «η συμμετοχή του λαού στα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία είναι δημοκρατικό δικαίωμα έκφρασης».

Ολο αυτό το σούρτα - φέρτα δεν μπορεί και δεν πρέπει να κρύψει την ουσία, ότι όλες οι αστικές δυνάμεις, ανεξάρτητα από τη θέση που παίρνουν για το όνομα, συγκλίνουν στο βασικό: 

Στην εξυπηρέτηση των ευρωατλαντικών σχεδιασμών στην περιοχή, ως προϋπόθεση και για την υλοποίηση των επιδιώξεων της ελληνικής αστικής τάξης.

Το συμπέρασμα επομένως για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα είναι ότι η θέση τους δεν βρίσκεται στα συλλαλητήρια της Κυριακής, μαζί με τους αντιδραστικούς εθνικιστές, ούτε βέβαια στην πλευρά του κοσμοπολιτισμού, που αποτελεί την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. 

Η θέση τους είναι στον αγώνα ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και πολέμους στην περιοχή, για την απεμπλοκή της Ελλάδας απ' αυτούς, ενάντια στο σάπιο σύστημα που γεννάει πολέμους, φτώχεια, εκμετάλλευση.

Αλιεύτηκε απ' την Εφημερίδα της Εργατιάς  

Ποιοί επιδιώκουν: Η νέα γενιά να εξοικειωθεί με την ανία, το θάνατο, το αίμα, την ωμότητα, τη βία, τη χυδαιότητα,,,

Απ τα παραλειπόμενα της τοποθέτησης του Γ. Φαμπρ ως καλλιτεχνικού διευθυντή στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου

Αναμφίβολα, ένα από τα γεγονότα της βδομάδας που πέρασε ήταν η πρώτη συνέντευξη Τύπου του Γιαν Φαμπρ, που επιλέχτηκε από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ ως ο νέος καλλιτεχνικός διευθυντής («επιμελητής» δήλωσε ο ίδιος) του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου.

Στη συνέντευξη ανακοινώθηκε ότι το Φεστιβάλ Αθηνών μετονομάζεται σε Διεθνές Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, ενώ δόθηκε και το στίγμα του νέου «διεθνούς» θεσμού: το φετινό έτος θα είναι ουσιαστικά αφιερωμένο στο έργο του ίδιου του Φαμπρ και της ομάδας του, οι ελληνικές καλλιτεχνικές παραγωγές πέρα από αυτές των θεσμικών φορέων (Εθνικό Θέατρο, Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, Εθνική Λυρική Σκηνή) θα απουσιάζουν, ενώ τα επόμενα δυο χρόνια θα αποτελούν μάλλον ένα έλασσον κομμάτι, που στόχος είναι να «οσμωθεί» με την «α λα Φαμπρ» καλλιτεχνική παραγωγή. 

Επιπλέον, ανακοινώθηκε ότι θα δημιουργηθεί Ακαδημία Νέων Καλλιτεχνών, που θα περιλαμβάνει σεμινάρια και εργαστήρια, πάσο ελεύθερης εισόδου κ.τ.λ. κατά τη διάρκεια του Φεστιβάλ.

Οι ανακοινώσεις αυτές, χαρακτηριστικές της αντίληψης του αστικού κοσμοπολιτισμού για την Τέχνη, με αφορμή τις οποίες βουλευτές του ΚΚΕ κατέθεσαν και σχετική Ερώτηση (βλέπε χτεσινό «Ριζοσπάστη»), προκάλεσαν τη δικαιολογημένη αγανάκτηση πολλών μαζικών φορέων στο χώρο του Πολιτισμού, για την απαράδεκτα προσβλητική αντιμετώπιση του εγχώριου καλλιτεχνικού δυναμικού από την κυβέρνηση. 

Σε τέτοιο βαθμό που η κυβέρνηση προσπάθησε να ελιχθεί και να καθησυχάσει, με πρωθυπουργικά «τουίτ» και δηλώσεις, ότι κάπως και κάπου θα βρεθεί μια θέση και για ορισμένες από τις «αξιόλογες» ελληνικές παραγωγές, με τα αστικά κριτήρια πάντα. 

Όμως, το θέμα έχει μεγάλη «ουρά», η οποία δεν πρέπει να ξεχνιέται, ούτε και να θολώνει:

Τι Φεστιβάλ;

Η μια πλευρά αφορά τον ίδιο το χαρακτήρα του Φεστιβάλ, ο οποίος για μια ακόμη φορά κρύφτηκε μέσα στον κουρνιαχτό μιας αντιπαράθεσης ανάμεσα σε δύο διαφορετικά αλλά συγκοινωνούντα δοχεία της αστικής αντίληψης για την Τέχνη: το «κοσμοπολίτικο» και το «εθνοκρατικό». 

Γιατί οι εξαγγελίες αυτές αξιοποιήθηκαν και για να φουντώσει πάλι μια αντιπαράθεση που είχε ξαναγίνει στα τέλη του περασμένου Δεκέμβρη, με αφορμή την αιφνιδιαστική παύση του τότε καλλιτεχνικού διευθυντή του Φεστιβάλ. 

Για την αντιπαράθεση εκείνη, που πέρα από άλλες στοχεύσεις έπαιρνε και αυτή τη χροιά, έγραφε τότε ο «Ρ»: «Το βασικότερο πρόβλημα που δεν θίγεται, είναι ο ίδιος ο χαρακτήρας του Φεστιβάλ: Η λειτουργία, δηλαδή, ενός σημαντικού θεσμού ως Ανώνυμης Εταιρείας, που τα προηγούμενα χρόνια διατήρησε και ενίσχυσε την αναπαραγωγή του αστικού πολιτισμού, την περιβόητη "σύνδεση με τον τουρισμό" και τον "κοσμοπολίτικο" χαρακτήρα του. (...) Με βάση και τα παραπάνω, το Φεστιβάλ παρέμεινε μακριά από τις πραγματικές ανάγκες του λαού, απ' αυτό που είναι κοινωνικά χρήσιμο και αναγκαίο. 

Αυτήν την κατεύθυνση όχι απλά δεν την αμφισβητεί, αλλά αντίθετα την υλοποιεί και την ενισχύει και η σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ». 

Για το περιεχόμενο του Φεστιβάλ δε μιλάνε, όμως, οι περισσότεροι απ' όσους υπερασπίζονται με παχιά λόγια ένα τάχα «εθνοκρατικό» Φεστιβάλ.

Ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση...

Όπως χαρακτηριστικά ανέφερε και η Ερώτηση που κατέθεσαν την περασμένη Παρασκευή βουλευτές του ΚΚΕ στη Βουλή, όλα αυτά «έρχονται να υπηρετήσουν ένα βαθύτατα αντιδραστικό στόχο, που προωθούσαν άλλωστε πιο χαλαρά και οι προηγούμενες διοικήσεις του Φεστιβάλ, αφού αποτελεί κατεύθυνση της ΕΕ: 

Την επιτάχυνση των διεργασιών για τη διαμόρφωση ενός καλλιτεχνικού δυναμικού και ταυτόχρονα ενός νεανικού κυρίως και μορφωμένου κοινού, απόλυτα προσδεμένων στην πολιτική του κεφαλαίου, σε μια περίοδο που αποκαλύπτεται ολοκληρωτικά η βαρβαρότητα του καπιταλιστικού συστήματος, δημιουργώντας προϋποθέσεις γενικότερης αμφισβήτησής του. 

Με άλλα λόγια, στόχος είναι η δημιουργία μιας κρίσιμης μάζας προσοντούχων νέων ανθρώπων, εμποτισμένων με τις αντιλήψεις του αστικού κοσμοπολιτισμού, που χωρίς εθνικές "προκαταλήψεις", όπως π.χ. τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας και προπαντός χωρίς ταξικές "αγκυλώσεις" και αντιθέσεις, θα εκστασιάζεται και θα μεταλαμπαδεύει τις κίβδηλες αξίες, τη σάπια ηθική και το παρακμιακό γούστο της αστικής τάξης, που εκφράζει η τέχνη του κ. Φαμπρ. 

Κυρίως, όμως, η νέα αυτή γενιά θα πρέπει να είναι ολοσχερώς εξοικειωμένη με την ανία, το θάνατο, το αίμα, την ωμότητα, τη βία, τη χυδαιότητα και γενικά με όλα εκείνα τα στοιχεία που συνθέτουν το απάνθρωπο, αηδιαστικό, εγκληματικό πρόσωπο του άγριου καπιταλιστικού κόσμου, όπως "καθρεφτίζεται" εξευγενισμένα στο αβυσσαλέα αδιέξοδο και βαθιά κατεστημένο μεταμοντέρνο πνεύμα του κ. Φαμπρ, των ντόπιων και ξένων συνεργατών του και πάνω απ' όλους της κυβέρνησης, που τους επέλεξε και βίαια τους επιβάλλει».

Κι από αυτή την άποψη, η πολιτική αυτή δε θα μπορούσε ίσως να βρει πιο επάξιο «επιμελητή» από τον ίδιο τον κ. Φαμπρ, μέσα στα έργα του οποίου ο κ. Μπαλτάς βλέπει τον... Σπινόζα και ο πρωθυπουργός μια ευκαιρία ώστε «η Ελλάδα να βρεθεί στο επίκεντρο του ευρωπαϊκού και διεθνούς ενδιαφέροντος», των μπίζνες της «πολιτιστικής βιομηχανίας».

Το έργο του οποίου μας καλεί, όπως γράφει, η «Αυγή» να στρέψουμε «το ενδιαφέρον (...) στο "άλογο", στο ανεξήγητο, στη γλώσσα που σωπαίνει ή γίνεται κραυγή» («Αυγή»). 

Αλλά και όπως δήλωσε ο ίδιος ο καλλιτέχνης, να σκεφτούμε σαν «εθνική ομάδα» και να «γεφυρώσουμε τα όρια», να αφήσουμε δηλαδή πίσω όχι τις εθνικές, πολιτιστικές και γλωσσικές διαφορές που επικαλέστηκε, αλλά τις ταξικές μας διαφορές, μπαίνοντας κάτω απ' τις σημαίες της αστικής τάξης. Αφήνοντας πίσω όλα εκείνα που κάνουν αδύνατο «να μοιραστούμε τη σκηνή», όχι μόνο του θεάτρου, αλλά όλης της κοινωνίας. 

Και απ' αυτή την άποψη, το κάλεσμά του είναι όντως ένα κάλεσμα για να «πασχίσουμε για το ασύλληπτο και το ανέφικτο».

Αυτά τα μηνύματα του έργου του ο κ. Φαμπρ τα περιφέρει χρόνια τώρα στις ακριβοπληρωμένες πασαρέλες της ευρωενωσιακής «πολιτιστικής βιομηχανίας», συνήθως με «μεταμοντέρνο» περιτύλιγμα από ιπτάμενες γάτες,  ωμά συκώτια, αίμα, σπέρμα και άλλα υλικά με τα οποία ο κ. Φαμπρ και οι συν αυτών τάχα «προκαλούν» την εξουσία, τόσο που εκείνη δεν παραλείπει να τους ταΐζει τακτικά με τα γνωστά κονδύλια των επιχειρηματικών ομίλων και της ΕΕ, για να εξοικειώνουν τον κόσμο με τη σάπια τέχνη της σάπιας κοινωνίας τους.

Γι' αυτό και ο πρωθυπουργός δεν παρέλειψε να μιλήσει για την ανάγκη ο Φαμπρ «να βοηθήσει τους Ελληνες καλλιτέχνες», προφανώς να του μοιάσουν. 

Γι' αυτό και στήνονται οι «ακαδημίες» εκπαίδευσης νέων καλλιτεχνών, που όπως ειπώθηκε, «θα πάρουν τη σκυτάλη» μετά το τέλος της τετραετίας, για να περιφέρουν την αθλιότητα της αστικής τέχνης στους επόμενους και για να θυμίζουν στους υπόλοιπους που δε δέχονται ένα τέτοιο ρόλο την έκκληση του Μπρεχτ «στους νέους ζωγράφους», που όπως έλεγε, βόσκουν στο «μικρό λιβάδι» της αστικής τέχνης «που δεν φυτρώνει πια χορτάρι»:

«Για εκατοντάδες χρόνια απεικονίζατε τις συνήθειες εκείνων που ζωγραφίζατε. Η τελευταία σας μόδα ήταν: να ζωγραφίζετε τις δικές σας συνήθειες (τα αποτελέσματα στάθηκαν αποδοτικά για το γιατρό και το μαζοχιστή!). Σας συμβουλεύω: ζωγραφίζετε τις συνήθειες εκείνων που πρέπει να δουν τους πίνακές σας».

Το κείμενο απ το Ριζοσπάστη  3 Απρίλη 2016

οι Σύνδεσμοι απαλλοτριωμένοι απ το διαδίκτυο.