Τι είναι η Εργατική Πρωτομαγιά ;

Με αφορμή την επέτειο της εργατικής Πρωτομαγιάς αξίζει όχι μόνο να

“θυμηθούμε” τα ιστορικά γεγονότα, 

αλλά και να σταθούμε σε ορισμένες πλευρές της σύγχρονης διαπάλης γύρω από ζητήματα 

όπως 

η ταξικότητα της κοινωνίας, 

η ανάπτυξη της εργατικής τάξης και του κινήματός της και ο ρόλος τους στην κοινωνική εξέλιξη, 

σε αντιπαράθεση με τις θεωρίες για το “τέλος” της εργατικής τάξης και την ύπαρξη “νέων” επαναστατικών υποκειμένων. 

Αυτή η ιστορική επέτειος

 πρέπει να συνοδεύεται και από την προώθηση κρίσιμων συμπερασμάτων για την πάλη της εργατικής τάξης για την ανατροπή της καπιταλιστικής κοινωνίας και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού-κομμουνισμού.

Τι είναι η εργατική Πρωτομαγιά;

Η εξέγερση των εργατών των ΗΠΑ την 1η Μάη του 1886 στο Σικάγο με κεντρικό σύνθημα την καθιέρωση του 8ώρου 

αποτελεί οξυμένη έκφραση των καθαρά αντίθετων συμφερόντων της εργατικής και της αστικής τάξης, στο έδαφος της ανεπτυγμένης καπιταλιστικής κοινωνίας. 

Είναι μία ηρωική σελίδα στην ιστορία της ταξικής πάλης, αγώνας ορόσημο στην πορεία ανάπτυξης του εργατικού κινήματος, τη χειραφέτησή του από την αστική τάξη. 

Η καθιέρωση της 1ης Μάη ως διεθνούς μέρας του αγώνα της εργατικής τάξης από το ιδρυτικό συνέδριο της Β’ Διεθνούς το 1889 αποτέλεσε έναυσμα ένδοξων αγώνων του παγκόσμιου προλεταριάτου. 

Η κόκκινη Πρωτομαγιά είναι μέρα μνήμης και αγώνα για το εργατικό κίνημα.

Πώς διαμορφώνεται ιστορικά το εργατικό κίνημα;

Οι αστικές επαναστάσεις, από τα τέλη του 18ου αιώνα τράβηξαν στον πολιτικό αγώνα κατά της φεουδαρχίας και τη νεαρή τότε εργατική τάξη με τη φτωχή αγροτιά για τη συντριβή των ξεπερασμένων φεουδαρχικών σχέσεων. 

Η ανάπτυξη και επέκταση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, η επέκταση της μισθωτής εργασίας συντέλεσαν και στην ανάπτυξη της ίδιας της εργατικής τάξης. 

Μαζί με την αστική τάξη γεννιέται και ο “νεκροθάφτης” της, η εργατική τάξη και το κίνημά της. 

Η ανάπτυξη του καπιταλισμού ανέπτυξε και τη βασική του αντίθεση, 

την αντίθεση κεφαλαίου-εργασίας, 

την αντίθεση ανάμεσα στα συμφέροντα της εργατικής και της αστικής τάξης.

Η εργατική τάξη έρχεται στο προσκήνιο της ταξικής πάλης, αρχικά μέσω των πρώτων εργατικών ενώσεων, των εργατικών συνδικάτων, δηλαδή με το κίνημα βελτίωσης των όρων ζωής της και διεκδίκησης ευνοϊκότερων όρων πώλησης της εργατικής δύναμης. 

Το επίπεδο ανάπτυξης του καπιταλισμού το 19ο αιώνα, δεν είχε ακόμη διαμορφώσει τις συνθήκες ώστε η “νεαρή” τότε εργατική τάξη να διαμορφώσει ένα ολοκληρωμένο επαναστατικό πολιτικό σχέδιο, ένα πρόγραμμα για τη δική της εξουσία.

Η ανάπτυξη και όξυνση της αντίθεσης κεφαλαίου-εργασίας, στα μέσα του 19ου αιώνα βρήκε την πολιτική της έκφραση στην έκδοση, 

το 1848, του πρώτου προγράμματος του κόμματος της εργατικής τάξης, 

του “Μανιφέστου του Κομμουνιστικού Κόμματος”, που έγραψαν οι Μαρξ- Ένγκελς, 

έργου ορόσημου για το κίνημα της εργατικής τάξης και για την πρωτοπορία της, το Κομμουνιστικό Κόμμα. 

Εκεί αναφέρεται: «Ολόκληρη η κοινωνία όλο και περισσότερο χωρίζεται σε δύο μεγάλα αντίπαλα στρατόπεδα, σε δύο μεγάλες τάξεις, που βρίσκονται άμεσα αντιμέτωπες η μια με την άλλη: στην αστική τάξη και το προλεταριάτο».

Από πού προκύπτει ο πρωτοπόρος ρόλος της εργατικής τάξης;

Η εργατική τάξη είναι η τάξη που στερείται μέσων παραγωγής και είναι υποχρεωμένη να πουλάει την εργατική της δύναμη στην τάξη των ιδιοκτητών μέσων παραγωγής, των καπιταλιστών. 

Οι καπιταλιστές την αγοράζουν, γιατί μέσω της “κατανάλωσής” της, δηλαδή της συνένωσής της με τα μέσα παραγωγής, παράγεται αξία μεγαλύτερη από αυτή που έχει η ίδια. 

Έτσι, παρά το γεγονός ότι ο καπιταλιστής αγοράζει την εργατική δύναμη στην αξία της, του μένει το μεγαλύτερο κομμάτι της παραγόμενης αξίας, η υπεραξία.

Η σχέση κεφαλαιοκρατών – εργατών δεν περιορίζεται μόνο στη σχέση ανάμεσα στον ατομικό κεφαλαιοκράτη και τους εργάτες που ο ίδιος εκμεταλλεύεται. 

Είναι σχέση ανάμεσα σε τάξεις. Οι κεφαλαιοκράτες ως σύνολο εκμεταλλεύονται την εργατική τάξη και τον πλούτο από το απλήρωτο προϊόν της εργασίας της.

Η εργατική τάξη είναι η βασική παραγωγική δύναμη της καπιταλιστικής κοινωνίας. 

Είναι η τάξη που υφίσταται την καπιταλιστική εκμετάλλευση και που χωρίς αυτή δεν μπορεί να λειτουργήσει στο ελάχιστο η καπιταλιστική παραγωγή. 

Η συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου σε μεγάλους μονοπωλιακούς ομίλους συνεπάγεται και τη συγκέντρωση του εργατικού δυναμικού, την κοινωνικοποίηση της εργασίας και της παραγωγής, καθιστά την εργατική τάξη το κέντρο και το νεύρο της παραγωγής και γενικότερα της οικονομίας. 

Στη σύγχρονη καπιταλιστική κοινωνία, οι καπιταλιστές είναι μέτοχοι-παράσιτα, που δεν παίζουν κανένα ρόλο στην παραγωγή, η οποία θα μπορούσε να συνεχίζεται απρόσκοπτα χωρίς αυτούς.

Ο πρωτοπόρος ρόλος της εργατικής τάξης δεν καθορίζεται από το ποσοστιαίο μέγεθός της στον Οικονομικά Ενεργό Πληθυσμό, 

αλλά από την ίδια τη θέση της στην κοινωνική παραγωγή. 

Είναι αντικειμενικά η κινητήρια δύναμη της σοσιαλιστικής επανάστασης, γιατί είναι ο φορέας των νέων σχέσεων παραγωγής.

Μήπως σήμερα δεν υπάρχει εργατική τάξη, μήπως η κοινωνία όπου ζούσαν οι Μαρξ και Ένγκελς με αστούς και προλετάριους είναι παρελθόν;

Έχουν αναπτυχθεί εδώ και δεκαετίες διάφορες θεωρίες από αστούς και οπορτουνιστές, 

που κοινό στόχο έχουν να “αποδείξουν” 

ότι η εργατική τάξη δεν υφίσταται όπως την περίοδο των κλασικών του μαρξισμού-λενινισμού, για να καταλήξουν ότι δεν ισχύει η θεωρία της ταξικής πάλης. 

Αξιοποιούν διάφορες αφορμές, κυρίως την εισαγωγή νέων τεχνολογιών στην παραγωγή, και κάνουν λόγο για “μεταβιομηχανική κοινωνία”, χρησιμοποιώντας διάφορες παραλλαγές.

Μία από τις παραλλαγές αυτές έχει ως κύριο στοιχείο ότι χαρακτηρίζει την κοινωνία 

με κριτήριο το τεχνολογικό επίπεδο των μέσων παραγωγής και όχι τις σχέσεις παραγωγής. 

Θεωρεί ως εργατική τάξη μόνο εκείνo το τμήμα της που εργάζεται χειρωνακτικά ή που εργάζεται στη μεταποίηση. 

Η πραγματικότητα όμως είναι άλλη:

Πρώτον, την εργατική τάξη την αποτελούν οι εργαζόμενοι που βρίσκονται σε σχέση μισθωτής εκμετάλλευσης από το κεφάλαιο. 

Δηλαδή δεν έχουν δικά τους μέσα παραγωγής, έχουν εκτελεστικό ρόλο στην παραγωγή, πληρώνονται με μισθό, άσχετα αν δουλεύουν στη μεταποίηση, στις τηλεπικοινωνίες, στο εμπόριο ή στον επισιτισμό.

Δεύτερον, η μαρξιστική θεωρία αποδεικνύει πως βιομηχανικός είναι κάθε κλάδος της κοινωνικής παραγωγής όπου παράγεται αξία και επομένως υπεραξία. 

Δηλαδή πέρα από τη μεταποίηση, κλάδοι όπως της πληροφορικής και των τηλεπικοινωνιών, των μεταφορών, που η αστική στατιστική τους κατατάσσει στις υπηρεσίες. 

Επομένως σήμερα, με την ανάπτυξη της τεχνολογίας, μπορούμε να μιλάμε για βιομηχανία πληροφορικής, βιομηχανία τηλεπικοινωνιών. Επομένως σε αυτούς τους τομείς η μισθωτή εργατική δύναμη, δηλαδή η εργατική τάξη, είναι η βασική παραγωγική δύναμη. 

Άλλωστε, ο ίδιος ο Μαρξ στον καιρό του μιλά για βιομηχανία μεταφορών και για τις τηλεπικοινωνίες της εποχής (τηλέγραφο, ταχυδρομείο).

Με βάση την ενιαία χρήση των λενινιστικών κριτηρίων*, όχι μόνο δεν έχουμε συρρίκνωση της εργατικής τάξης (πόσο μάλλον “τέλος” της), αλλά διεύρυνσή της. 

Σήμερα η εργατική τάξη είναι η πλειοψηφούσα κοινωνική δύναμη στην Ελλάδα, αλλά και σχεδόν σε όλες τις χώρες του κόσμου. 

Βέβαια είναι υπαρκτή η διεύρυνση των εσωτερικών διαφορών της, όπως “ειδικευμένοι-ανειδίκευτοι”, “υψηλόμισθοι-χαμηλόμισθοι”, “εργαζόμενοι-άνεργοι”, με συλλογικές συμβάσεις ή με ευέλικτες εργασιακές σχέσεις. 

Οι διαφορές αυτές, αν και φέρουν δυσκολίες στην ανάπτυξη του εργατικού κινήματος, δεν αναιρούν το ενιαίο συμφέρον της εργατικής τάξης απέναντι στο κεφάλαιο.

Υπάρχουν νέα επαναστατικά υποκείμενα και κινήματα;

Στη βάση αυτών των θεωριών, αναζητούνται από διάφορες οπορτουνιστικές δυνάμεις, 

εδώ και πολλά χρόνια, 

νέα επαναστατικά υποκείμενα, σε αντίθεση με το κίνημα της εργατικής τάξης, που παρουσιάζεται ως ξεπερασμένο. 

Μερικά παραδείγματα είναι η “γενιά του άρθρου 16” στις φοιτητικές κινητοποιήσεις το 2006, 

η «γενιά των 700€», 

το “κίνημα της κουκούλας” το Δεκέμβρη του 2008, 

το “κίνημα της πλατείας”, 

κινήματα τύπου «Αραβικής Άνοιξης» 

κ.λπ.

Ακόμα κάνουν την εμφάνισή τους διάφορα «κινήματα» που με ποικιλία μορφών (ακόμα και διαδικτυακά) προτάσσουν διάφορες διεκδικήσεις, οι οποίες ακόμα και αν βασίζονται σε υπαρκτά προβλήματα, αποσπώνται από την ταξική τους ρίζα. 

Αυτά τα “κινήματα”, 

ανεξάρτητα από τα αιτήματά τους, συσκοτίζουν τον ταξικό χαρακτήρα των λαϊκών προβλημάτων, αντικειμενικά εμποδίζουν την ανάπτυξη της ταξικής πάλης. 

Ορισμένες φορές στρέφονται και έμπρακτα απέναντι στο εργατικό κίνημα και το ΚΚ, αποτελώντας και χώρο “ζύμωσης” αντικομμουνιστικής προπαγάνδας και δράσης.

Το πραγματικά νέο και αναγκαίο σήμερα είναι οι παραγωγοί του κοινωνικού πλούτου να γίνουν και ιδιοκτήτες του. 

Δηλαδή ο σοσιαλισμός-κομμουνισμός. 

Τα παραπάνω «κινήματα» παλεύουν για την διαχείριση των προβλημάτων εντός του καπιταλισμού, 

γι” αυτό αρνούνται και τον πρωτοπόρο επαναστατικό ρόλο της εργατικής τάξης. 

Η εργατική τάξη είναι η πρωτοπόρα επαναστατική δύναμη από την θέση της στην παραγωγή, 

είναι ο φορέας των νέων κομμουνιστικών σχέσεων παραγωγής.

Ποια είναι τα καθήκοντα του εργατικού κινήματος σήμερα;

Η αστική τάξη διαχρονικά επιδιώκει 

να στοιχίζει την εργατική τάξη πίσω από τις δικές της επιδιώξεις, βαφτίζοντας “εθνικό στόχο” την εκάστοτε πολιτική που προωθεί τα δικά της συμφέροντα στο διεθνή ανταγωνισμό, είτε σε συνθήκες κρίσης, είτε ανάπτυξης. 

Την περίοδο εμφάνισης και βαθέματος της κρίσης, τα κυβερνητικά κόμματα προπαγάνδιζαν τις θυσίες της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων ως αναγκαίες γιατί “όλοι μαζί τα φάγαμε” και “όλοι μαζί” πρέπει να πληρώσουμε.

Σήμερα, που εμφανίζεται το ενδεχόμενο ανάκαμψης της καπιταλιστικής οικονομίας με μεγάλες δυσκολίες να παραμένουν και γίνεται προσπάθεια εξόδου από την κρίση με αντίστοιχη προσαρμογή του μείγματος διαχείρισης,

 η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ προσπαθεί να κερδίσει και να αξιοποιήσει τη λαϊκή στήριξη ως “χαρτί” για τη διαπραγμάτευση με τους εταίρους. 

Είτε η διαπραγμάτευση καταλήξει σε κάποιο συμβιβασμό, είτε σε “ρήξη”, ο σίγουρος χαμένος είναι η εργατική τάξη. 

Το κίνημά της δεν πρέπει να συμβιβαστεί με χαμηλές απαιτήσεις, να αποδεχτεί την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας ως δείκτη για την επαναφορά των απωλειών, που εκ των πραγμάτων οδηγεί στην υπεράσπιση των συμφερόντων της αστικής τάξης. 

Στη σημαία του αγώνα πρέπει να βάλει τις σύγχρονες ανάγκες της, που γεννιούνται αντικειμενικά από τη δυνατότητα ικανοποίησής τους, αλλά μπορούν να καλυφθούν μόνο μέσα από τις σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής. 

Να αξιοποιήσει την εργατική πρωτομαγιά φέτος, ως σταθμό για την ισχυροποίηση και την ανασύνταξη του εργατικού, λαϊκού κινήματος.

*«Τάξεις ονομάζονται μεγάλες ομάδες ανθρώπων που ξεχωρίζουν μεταξύ τους από τη θέση που κατέχουν μέσα σε ένα καθορισμένο σύστημα της κοινωνικής παραγωγής, 

από τη σχέση τους (στο μεγαλύτερο μέρος κατοχυρωμένη και διατυπωμένη σε νόμους) προς τα μέσα παραγωγής, 

από το ρόλο τους στην κοινωνική οργάνωση της εργασίας και συνεπώς από τους τρόπους που ιδιοποιούνται τη μερίδα του κοινωνικού πλούτου που διαθέτουν και από το μέγεθος αυτής της μερίδας. 

Τάξεις είναι οι ομάδες εκείνες ανθρώπων, που η μια μπορεί να ιδιοποιείται τη δουλειά της άλλης χάρη στη διαφορά της θέσης που κατέχει μέσα σ’ ένα καθορισμένο σύστημα της κοινωνικής οικονομίας.»

Β. Ι. Λένιν, «Μεγάλη Πρωτοβουλία», “Απαντα”, εκδ. “Σύγχρονη Εποχή”, τ. 39, σελ. 15

Το κείμενο Απαλλοτριωμένο από Εδώ  και η φωτό από εδώ.

Το σχέδιό μας σε σύγκρουση με το σχέδιο κυβέρνησης - κεφαλαίου:

Υπάρχει λύση και αυτή βρίσκεται έξω από τα όρια αυτού του συστήματος

Ξεχωριστή στιγμή της εκδήλωσης ήταν το θερμό καλωσόρισμα των συγκεντρωμένων στις κομμουνίστριες Ελένη Λιναρδή, που ήταν ΕΠΟΝίτισσα, και Μαρία Μαλτέζου, κόρη του ηρωικού Γραμματέα της ΟΚΝΕ, Χρήστου Μαλτέζου, ο οποίος δολοφονήθηκε το Νοέμβρη του 1938 στις φυλακές της Κέρκυρας.

Οι συγκεντρωμένοι, ανάμεσα στους οποίους βρέθηκαν και μετανάστες εργάτες, μετά την ομιλία τραγούδησαν αντάρτικα και εργατικά τραγούδια μαζί με το συγκρότημα του Νίκου Θεοδωράκη, στο μουσικό αφιέρωμά του για τα 100χρονα του Κόμματος.

Προετοιμάζοντας την εκδήλωση, που εντάσσεται στην 100ή επέτειο του Κόμματος και στα 50χρονα της ΚΝΕ, οι Οργανώσεις πραγματοποίησαν μια μεγάλη εξόρμηση στους εργαζόμενους και τη νεολαία της περιοχής. Διακινώντας ειδική ανακοίνωση, στολίζοντας την περιοχή με πανό για μαζική συμμετοχή, έφτασε πλατιά το κάλεσμα συστράτευσης που απευθύνει το ΚΚΕ σε χώρους δουλειάς, σχολεία, σχολές κατάρτισης, σπίτια και στέκια νεολαίας.

Με δυνατό ΚΚΕ, εργατικό κίνημα και Κοινωνική Συμμαχία ανοίγουμε το δρόμο για την ανατροπή

Ο Νίκος Αμπατιέλος, μιλώντας στους συγκεντρωμένους, ανέφερε στην ομιλία του, μεταξύ άλλων, ξεκινώντας από την 100ή επέτειο ίδρυσης του Κόμματος:

«Εμπνεόμαστε, διδασκόμαστε, βγάζουμε πολύτιμα συμπεράσματα για τη σημερινή μας πάλη. Αξιοποιούμε την επεξεργασμένη στρατηγική του Κόμματός μας που είναι καταστάλαγμα όλης αυτής της πορείας, που μας δίνει υπεροχή γιατί ακριβώς απαντά στο ερώτημα αν υπάρχει λύση απέναντι στη σημερινή βαρβαρότητα, αν μπορεί να αλλάξει αυτή και πώς.

Απαντάμε κατηγορηματικά:

Υπάρχει λύση και αυτή βρίσκεται έξω από τα όρια αυτού του συστήματος. Με δυνατό ΚΚΕ, δυνατό εργατικό κίνημα και Κοινωνική Συμμαχία ανοίγουμε το δρόμο για την ανατροπή!

Προϋπόθεση είναι η οικοδόμηση του Κόμματος πρώτα απ' όλα στους μεγάλους χώρους δουλειάς, η ανανέωση των δυνάμεών του με εκατοντάδες νέους και νέες της εργατικής τάξης.

Και εδώ η ΚΝΕ αποτελεί βασικό αιμοδότη του Κόμματος. Το να περάσει σε φάση σημαντικής ανάπτυξης των δυνάμεών της και της κομμουνιστικής διαπαιδαγωγητικής ικανότητάς της αποτελεί αναμφισβήτητα αναπόσπαστο στοιχείο της επαναστατικής συνέχειας του ΚΚΕ και της κομματικής οικοδόμησης. 

Η δουλειά στις πιο νέες ηλικίες, πριν βγουν στην παραγωγή αποκλειστικά, στους χώρους Εκπαίδευσης και μαθητείας, ιδιαίτερα σε ΕΠΑΛ, ΤΕΙ, ΙΕΚ, επαγγελματικές σχολές, ΑΕΝ, στα γυμνάσια, στα λύκεια και τα ΑΕΙ είναι κρίσιμη για τη δουλειά στην εργατική τάξη, στις νέες βάρδιές της.

Το σχέδιό μας σε σύγκρουση με το σχέδιο κυβέρνησης - κεφαλαίου

Από το μουσικό αφιέρωμα

Το 2018 είναι σημαντική χρονιά και για το κεφάλαιο, τους βιομήχανους, τους εφοπλιστές και τους τραπεζίτες. 

Χρονιά συγκέντρωσης ακόμα περισσότερο των προσπαθειών για το πέρασμα σε καπιταλιστική ανάπτυξη με νέα πεδία και νέα άνοδο της κερδοφορίας τους.

 Είναι χρονιά με νέες προσπάθειες για την περιβόητη γεωστρατηγική αναβάθμιση της θέσης της χώρας στην ευρύτερη περιοχή που δεν αφορά ούτε αναβάθμιση των συμφερόντων του ελληνικού λαού ούτε και την ειρήνη και τη φιλία συνολικά των λαών της περιοχής.

Αυτές οι επιδιώξεις αλλά και οι στόχοι που εμείς βάζουμε, δεν είναι δύο σχέδια σε παράλληλη πορεία αλλά είναι δύο σχέδια σε σύγκρουση. 

Αυτές οι επιδιώξεις θα γίνουν στο σβέρκο των εργαζομένων, θα δυναμώνει η εκμετάλλευση, θα χτυπιούνται δικαιώματα που κατακτήθηκαν με αίμα, θα υποθηκεύεται όλο και περισσότερο το μέλλον της νεολαίας, θα φουντώνουν νέοι πολεμικοί κίνδυνοι.

Αυτό σημαίνει ότι είναι κριτήριο για τις δικές μας προσπάθειες να αντιτιθόμαστε με ικανότητα στα σχέδιά τους, να μην τους αφήνουμε σε χλωρό κλαρί, να πρωτοστατούμε για την οργάνωση της πάλης ενάντια σε παλιά και νέα μέτρα, για την ενίσχυση της συλλογικής δράσης για τα σύγχρονα δικαιώματα που σήμερα συνθλίβονται στις μυλόπετρες του καπιταλιστικού κέρδους.

Είναι κριτήριο να προχωράει το δικό μας σχέδιο για να δυναμώνει η αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή γραμμή πάλης, η προοπτική του σοσιαλισμού...

Σε αυτήν την κρίσιμη χρονιά για το κεφάλαιο έχει και το σύστημα τα "πουλέν" του... τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ που πριν από λίγες μέρες έκλεισε 3 χρόνια διακυβέρνησης, 3 χρόνια νέων μέτρων και μνημονίων, 3 χρόνια νέων διαψεύσεων. 

Δεν είναι απίθανο το 3ο κεράκι στην τούρτα να το έσβησαν μαζί και οι εκπρόσωποι της εργοδοσίας, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ.

 Υπάρχει συσσωρευμένη πείρα όμως. Ποντάρουν στο να ξεχνάμε ακόμη και τα πιο κοντινά - χρονικά - συμπεράσματα που βγαίνουν. Γι' αυτόν το λόγο κυκλοφορεί ένα αρκετά διαφωτιστικό υλικό του Κόμματος γι' αυτήν την "επέτειο", θυμίζει ο "Ριζοσπάστης" των ημερών τα "έργα και τις ημέρες" αυτών των τριών χρόνων.

Θέλουμε να τονίσουμε τα εξής:

Είναι παρακαταθήκη το γεγονός ότι το ΚΚΕ έγκαιρα - από την πρώτη στιγμή - προειδοποίησε για το χαρακτήρα του ΣΥΡΙΖΑ. 

Για το γεγονός ότι στο πλαίσιο του εκμεταλλευτικού συστήματος καμία κυβέρνηση, όπως κι αν λέγεται, ό,τι προθέσεις κι αν έχει (κι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε τις καλύτερες), δεν μπορεί να ασκήσει φιλολαϊκή πολιτική.

Είναι παρακαταθήκη η στάση του ΚΚΕ, που δε δέχτηκε ούτε να συμμετάσχει ούτε να στηρίξει καμία αστική κυβέρνηση. Είπε την αλήθεια στο λαό, αν και οι επιλογές του είχαν εκλογικό κόστος για το ίδιο το ΚΚΕ.

Λένε και ξαναλένε κυβερνητικά στελέχη και ο ίδιος ο Τσίπρας ότι "αυτοί" είναι η αριστερά που δε φοβάται να λερώσει τα χέρια της, ότι δε μένει στην άκρη, ότι δίνει μάχη. Το θέμα είναι για ποιους τελικά καθαρίζει και ποιοι είναι οι λεκέδες που αφήνει, ποια τα αποτελέσματα για τον ελληνικό λαό...

Η εργατική - λαϊκή πλειοψηφία να ακουμπήσει στο ΚΚΕ

Αν κάτι δείχνει και η πείρα του προηγούμενου διαστήματος είναι ότι είναι αδίστακτοι, ότι μπορούν να πουν οτιδήποτε για να πείσουν να αποδεχτεί ο λαός τη νέα σφαγή του, να μένει αδρανής. 

Δείχνει ότι περιμένουν πρόθυμοι και "βασιλικότεροι του βασιλέως" στην ουρά άλλα αστικά κόμματα με εμπειρία στην αντιλαϊκή πολιτική, που σήμερα ζητούν περισσότερα μέτρα και αισθάνονται δικαίως να τους έχουν πάρει την μπουκιά από το στόμα.

Το πιο σημαντικό που φάνηκε για μία ακόμα φορά είναι ότι υπάρχει η δύναμη που πρέπει να στηριχτεί η εργατική - λαϊκή πλειοψηφία. Υπάρχει το ΚΚΕ, υπάρχει το ταξικό εργατικό κίνημα.

Αυτές οι γραμμές πρέπει να πυκνώσουν με περισσότερους εργάτες και εργάτριες, νέους και νέες, για να σπάει στην πράξη η σιγή νεκροταφείου. Για να δυναμώνει η εργατική και λαϊκή αντίσταση, να μπαίνουν περισσότερα εμπόδια στην πολιτική τους, να δυναμώνει η αλληλεγγύη και η συμπαράσταση ανάμεσα σε όσους πλήττονται από αυτήν την πολιτική. 

Και το πιο σημαντικό: Για να ισχυροποιείται η δύναμη εκείνη που μπορεί να κάνει τις ανησυχίες τους πραγματικότητα!

-- Την ώρα που χτυπάνε το δικαίωμα της απεργίας να δυναμώνει η οργάνωση στους χώρους δουλειάς, να μαζικοποιούνται τα σωματεία, οι διαδικασίες τους, να δυναμώνει το ΠΑΜΕ.

-- Την ώρα που ποινικοποιούν μαθητικούς αγώνες να δυναμώνει η συλλογική συζήτηση και δράση των μαθητών για το σχολείο και τη ζωή που τους αξίζουν, ο συντονισμός τους - ακόμα και πανελλαδικός, όπως έγινε σήμερα - η αλληλεγγύη σε όσους αγωνίζονται.

-- Την ώρα που συκοφαντούν τους αγώνες της αγροτιάς όχι μόνο να πληθαίνουν τα μπλόκα αλλά και να συγκροτούνται νέοι αγροτικοί σύλλογοι, νέες δυνάμεις να μπαίνουν στον αγώνα και να ενισχύεται η συμμαχία με την εργατική τάξη, ενάντια στα μονοπώλια και την εξουσία τους.

Σε αυτήν την κατεύθυνση καμία προσπάθεια, παρά τις δυσκολίες, αδυναμίες, δεν πάει χαμένη.

Το ΚΚΕ και η ΚΝΕ, η Νεολαία του, είναι εδώ, παραμένουν εδώ και ας έχουν προσπαθήσει με χίλιους τρόπους σε όλη την 100χρονη πορεία του να το ξεγράψουν! 

Είμαστε εδώ παραλαμβάνοντας τη σκυτάλη ενός ολόκληρου αιώνα αγώνων και θυσιών του Κόμματός μας, πιο έτοιμοι και πιο ικανοί να ανταποκριθούμε στις μεγάλες απαιτήσεις που υπάρχουν για τους κομμουνιστές. 

Το ΚΚΕ έχει ξεκάθαρη πρόταση αγώνα, έχει προτάσεις και θέσεις για όλα τα ζητήματα που απασχολούν τις εργατικές - λαϊκές οικογένειες. Καθένας μετρά στο μεγάλο αγώνα που έχουμε μπροστά μας! Η οργάνωση πολλαπλασιάζει τη δύναμη του καθένα και της καθεμιάς!».

 Από Ριζοσπάστη !!

ΤΟ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΤΟΥ ΚΚΕ ΣΤΙΣ ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ !!

ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ

Η ομιλία του Δημήτρη Κουτσούμπα στην Ευρωπαϊκή Κομμουνιστική Συνάντηση

Ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας μίλησε στην Ευρωπαϊκή Κομμουνιστική Συνάντηση με θέμα «Τη δουλειά των κομμουνιστών στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα στην Ελλάδα και στην Ευρώπη και την ανάγκη ανασυγκρότησής του» την Τετάρτη 11 Απρίλη 2018.

Ο Δημήτρης Κουτσούμπας είπε συγκεκριμένα:

«Η πάλη για την ανασυγκρότηση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος ως καθοριστικής σημασίας καθήκον για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και την οικοδόμηση της κομμουνιστικής κοινωνίας είναι συστατικό στοιχείο της ταξικής πάλης, που συνδέεται με την κατάκτηση της ικανότητας των κομμουνιστικών κομμάτων να δυναμώνουν ολόπλευρα:
Ιδεολογικά - πολιτικά, με επαναστατική στρατηγική, ξεπερνώντας λαθεμένες θέσεις που κυριάρχησαν στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα τις προηγούμενες δεκαετίες.
Οργανωτικά, ώστε να έχουν γερές βάσεις σε στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεις και κλάδους, να παρεμβαίνουν αποφασιστικά στο εργατικό - λαϊκό κίνημα.

Ο στόχος είναι μέσα από αυτή τη συστηματική πάλη, μέσα από την οποία θα αντικρούονται αντιλαϊκές κυβερνητικές πολιτικές και θα δυναμώνει η καθημερινή παρέμβαση ενάντια στα προβλήματα που βιώνει η εργατική τάξη, να επιτυγχάνεται η αναγκαία προετοιμασία, ώστε σε συνθήκες ξεσπάσματος επαναστατικής κατάστασης στη χώρα του το κάθε ΚΚ να μπορέσει να ανταποκριθεί στο ιστορικό του καθήκον και να δώσει τη μάχη για την ανατροπή του καπιταλισμού, για το σοσιαλισμό, έχοντας παράλληλα διαμορφώσει έναν αποτελεσματικό μηχανισμό που θα προσφέρει διεθνιστική στήριξη και αλληλεγγύη.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Συμπληρώνεται ήδη μια δεκαετία από την εκδήλωση της βαθιάς και παρατεταμένης καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, στον κόσμο, στην Ευρώπη και φυσικά στη χώρα μας. Αντικειμενικά έχει διαμορφωθεί μια νέα κατάσταση.

Τα μέτρα που οδήγησαν σε μεγάλες ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις, στους μισθούς, στις Συλλογικές Συμβάσεις, στις συντάξεις, στις κοινωνικές παροχές κ.α. είχαν προσχεδιαστεί πολύ πριν από την κρίση.

Πρόκειται για τις λεγόμενες καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις και τις αντεργατικές μεταρρυθμίσεις. Τα μέτρα αυτά βρήκαν την ταχύτερη και πλήρη ανάπτυξή τους, ειδικά στην Ελλάδα, από το 2010 και μετά.

Όλα αυτά θεσμοθετούνται και προωθούνται ενιαία, κάνουν το κεφάλαιο ακόμα πιο επιθετικό, με ιδιαίτερα οξυμένο τρόπο απέναντι στη μισθωτή γυναικεία δουλειά, καθώς και εκείνη των νέων. Στην ΕΕ η "Στρατηγική Ευρώπη 2020", που υιοθετήθηκε από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο τον Ιούνη του 2010, συνιστά εμβάθυνση όλου του αντεργατικού πλαισίου που είχε διαμορφωθεί.

Στην Ελλάδα οι συνέπειες της οικονομικής κρίσης και τα αντεργατικά μέτρα που πάρθηκαν προκάλεσαν μεγάλες, βαθιές και μόνιμες ανατροπές στις συνθήκες ζωής και δουλειάς της εργατικής τάξης, μεγάλου τμήματος των αυτοαπασχολουμένων και μικροϊδιοκτητών.

Ως συνέπεια αυτών των εξελίξεων και των μέτρων έχουμε σημαντικές αλλαγές και στις γραμμές της εργατικής τάξης, στην κατάστασή της. Διευρύνθηκαν οι γραμμές της, με νέα τμήματα από κατεστραμμένα μεσαία στρώματα της πόλης και του χωριού.

Αυξάνονται οι μισοπρολετάριοι. Διογκώθηκαν η ανεργία και η μάζα φτηνού εργατικού δυναμικού. Η διεύρυνση των γραμμών της με νέα τμήματα, άπειρα, αλλά και με μικροαστικές αντιλήψεις, κάνουν πιο δύσκολη και πιο σύνθετη τη δουλειά των κομμουνιστών για την άνοδο του ταξικού κινήματος. Παραμένει η σημαντική διαφοροποίηση, διαστρωμάτωση στο εσωτερικό της εργατικής τάξης και ευρύτερα της μισθωτής εργασίας, που δίνει την υλική βάση της εργατικής αριστοκρατίας. Σε κάθε περίπτωση, η πάλη για την ενότητα της εργατικής τάξης κατά χώρο εργασίας, κλάδο και γενικά αποκτά προτεραιότητα.

Οι κομμουνιστές δουλεύουμε μέσα στα σωματεία μαζί με όλους τους εργαζόμενους, ώστε να γίνονται οργανωτές της ταξικής πάλης στο χώρο τους, καθημερινά, ακούραστα, ώστε να διαμορφώνονται αγωνιστικοί δεσμοί ακόμα και σε περιόδους που δεν φαίνονται άμεσα ορατά αποτελέσματα, με φροντίδα συνεχώς να εντάσσονται νέες δυνάμεις στην ταξική πάλη από τη μεγάλη μάζα της ανοργάνωτης εργατικής τάξης, των νέων παιδιών που δουλεύουν χωρίς κανένα δικαίωμα και πολύ χαμηλούς μισθούς, γυναικών, μεταναστών.

Σημαντική παρακαταθήκη στην πάλη που διεξάγεται στη χώρα μας και αφορά όλη την εργατική τάξη είναι η πρόταση των 530 Εργατικών Κέντρων, Ομοσπονδιών και Συνδικάτων για τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, για την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση με επαναφορά του κατώτερου μισθού στα 751 ευρώ, για την κατάργηση των αντεργατικών νόμων. Πρωτοβουλία που έχει γίνει πρόταση νόμου, έχει κατατεθεί από το ΚΚΕ εδώ και ένα χρόνο και έχει απορριφθεί από όλα τα άλλα αστικά κόμματα "δεξιά", "κεντρώα" και "αριστερά".

Ενόψει των προβλέψεων των αστικών επιτελείων για πέρασμα σε φάση καπιταλιστικής ανάκαμψης, η μεγαλοεργοδοσία απαιτεί νέα μέτρα για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητάς της, με ακόμα μεγαλύτερη "ευελιξία".

Το κεφάλαιο ούτε επιθυμεί ούτε πρόκειται να δώσει πίσω όσα άρπαξε από τους εργάτες στα χρόνια της κρίσης. Η καπιταλιστική ανάκαμψη δεν οδηγεί ούτε σε μερική ανάκτηση των μεγάλων απωλειών των λαϊκών στρωμάτων την περίοδο της κρίσης, αλλά αντίθετα επιδεινώνει την κατάσταση του λαού.

Τα τελευταία τρία χρόνια οι κυβερνήσεις ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ στην Ελλάδα αποδείχτηκαν πιο αποτελεσματικές για την αστική τάξη, αλλά και για βασικούς διεθνείς συμμάχους της, π.χ. ΕΕ και ΔΝΤ. Αυτό που αναγνωρίζει η αστική τάξη και οι ξένοι σύμμαχοί της δεν είναι μόνο η αντιλαϊκή νομοθετική αποφασιστικότητα της κυβέρνησης Τσίπρα στη στήριξη της καπιταλιστικής κερδοφορίας (χαρακτηριστικό που είναι άλλωστε κοινό σε όλα τα αστικά κόμματα), αλλά η ικανότητά της να "βαφτίζει το κρέας ψάρι". Αναγνωρίζουν δηλαδή την ικανότητα της νέας σοσιαλδημοκρατίας να αμβλύνει τις λαϊκές αντιστάσεις, να ενσωματώνει στο σύστημα, να αποπροσανατολίζει, να εξαπατά μαζικά και επαναλαμβανόμενα τα λαϊκά στρώματα.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Δεν είναι τυχαίο ότι μαζί με τον οικονομικό πόλεμο για την αύξηση της εκμετάλλευσης αναπτύσσεται και δυναμώνει ταυτόχρονα και ο πολιτικός και ιδεολογικός πόλεμος για τη διάσπαση, τη χειραγώγηση, τον αποπροσανατολισμό και τον εγκλωβισμό των εργατικών και λαϊκών μαζών.

Στη χώρα μας ζήσαμε αυτόν τον πόλεμο ιδιαίτερα και πολύ έντονα: Τη συσκότιση του χαρακτήρα και των αιτιών της κρίσης, γνωρίσαμε και αντιμετωπίσαμε τις οργανωμένες προβοκάτσιες, την αύξηση της τρομοκρατίας, κρατικής και εργοδοτικής, τις εναλλαγές κυβερνήσεων και διαχειριστών, την άμεση παρέμβαση του συστήματος στη διάταξη των πολιτικών δυνάμεων. Αποδείχτηκε, για άλλη μια φορά, πόσο επικίνδυνος είναι ο ρόλος των ρεφορμιστών, του οπορτουνισμού ως στυλοβάτες του συστήματος σε κρίσιμες στιγμές. Οι δυνάμεις αυτές ευθύνονται για την αποδιοργάνωση του συνδικαλιστικού κινήματος, την παρεμπόδιση της ριζοσπαστικοποίησης του κινήματος σε συνθήκες παρατεταμένης κρίσης.

Μέσα σε αυτές τις δυσκολίες είναι σημαντικός ο ρόλος και η προσφορά του Κόμματος αυτήν την περίοδο, κατά την οποία έβαλε νέες βάσεις επαφής και επικοινωνίας με την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Το Κόμμα μας πρωτοστάτησε σε μεγάλους αγώνες, άνοιξε μεγάλα ιδεολογικά και πολιτικά μέτωπα και νέους δρόμους.

Η θέση του ΚΚΕ, για παράδειγμα, για τη μη συμμετοχή σε αστικές κυβερνήσεις αποδείχθηκε ισχυρό όπλο για τη χειραφέτηση της εργατικής τάξης της Ελλάδας, αποτέλεσε ασπίδα προφύλαξης του εργατικού κινήματος από την υποταγή και το συμβιβασμό στους αστικούς σχεδιασμούς. Η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έσπειρε μαζικά την απογοήτευση σε πλατιά τμήματα της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, πέρασε μέτρα που δεν τολμούσαν τα άλλα κόμματα, όπως ο περιορισμός του απεργιακού δικαιώματος, επιλέχθηκε για τη βρώμικη δουλειά.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Η εκτίμησή μας για την όποια καπιταλιστική ανάκαμψη ακολουθήσει, είναι ότι αυτή θα είναι ασθενική και επισφαλής και βεβαίως δεν πρόκειται να εξαλείψει ή να απορροφήσει τη μεγάλη μάζα της ανεργίας, ιδιαίτερα σε μια περίοδο που επιταχύνονται οι τεχνολογικές αλλαγές στην παραγωγή (ρομποτική) και με βεβαιότητα δεν θα υπάρξει επιστροφή στην προ κρίσης περίοδο σε ό,τι αφορά τις βασικές κατακτήσεις και δικαιώματα της εργατικής τάξης που αποσπάστηκαν στον 20ό αιώνα.

Πρέπει, επομένως, να περιμένουμε από την ισχυροποίηση του μονοπωλιακού κεφαλαίου παραπέρα όξυνση της αντίθεσης κεφαλαίου - μισθωτής εργασίας και στη βάση αυτή όξυνση του συνόλου των κοινωνικών αντιθέσεων. 

Από εδώ απορρέουν η ανάγκη και οι δυνατότητες της πιο σχεδιασμένης δουλειάς των κομμουνιστών στις γραμμές της εργατικής τάξης και του κινήματός της ώστε να δυναμώνει η ταξική πάλη που ως κύριο περιεχόμενό της έχει την αντικαπιταλιστική γραμμή συσπείρωσης και συμμαχίας. 

Η δράση, ταυτόχρονα, των ΚΚ να συμβάλλει ώστε να δυναμώνει η πάλη για άλλη οργάνωση της οικονομίας και της κοινωνίας, με βάση το κριτήριο της ικανοποίησης των λαϊκών αναγκών και όχι το καπιταλιστικό κέρδος, δηλαδή η αναγκαιότητα και προοπτική της σοσιαλιστικής επανάστασης, της σοσιαλιστικής κοινωνίας.

Στα πλαίσια αυτά θεωρούμε ως βασικό ανασχετικό παράγοντα για την άνοδο της ταξικής πάλης την κυριαρχία του ρεφορμισμού στο συνδικαλιστικό κίνημα.

Έχει γίνει μακροχρόνια ζημιά καθώς οι δυνάμεις του ρεφορμισμού και της εργατικής αριστοκρατίας έχουν κυρίαρχη θέση σε κλάδους στρατηγικής σημασίας, μεγάλες βιομηχανικές μονάδες και άλλες επιχειρήσεις.

Η γραμμή της αντικαπιταλιστικής πάλης, της ρήξης και της ανατροπής στους βασικούς κλάδους στρατηγικής σημασίας έχει ακόμα χαμηλό δείκτη επιρροής.

 Σε αυτήν την κατάσταση επιδρούσε και επιδρά η αρνητική κατάσταση και του ευρωπαϊκού συνδικαλιστικού κινήματος, αλλά και παγκόσμια. 

Από εδώ απορρέει και το συμπέρασμα ότι, όταν μιλάμε για αλλαγή συσχετισμού και ανασύνταξη του κινήματος δεν εννοούμε μόνο ορισμένους ποσοτικούς δείκτες, αλλά αλλαγές και ανατροπές στο περιεχόμενο, στην κατεύθυνση πάλης του συνδικαλιστικού κινήματος.

Το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο (ΠΑΜΕ) από την ίδρυσή του το 1999 μέχρι σήμερα ακολούθησε μια μεγάλη και αξιόλογη πορεία. Είναι σημείο αναφοράς ευρύτερα μέσα στην ελληνική κοινωνία και στο κίνημα. Ιδρύθηκε με πρωτοβουλία των κομμουνιστών που συμμετέχουν δραστήρια μέσα στο κίνημα και είναι μέτωπο συσπείρωσης Σωματείων, Εργατικών Κέντρων, Ομοσπονδιών, Επιτροπών Αγώνα, συνδικαλιστών.

Στην πρόσφατη συνδιάσκεψη του ΠΑΜΕ πήραν μέρος 1.224 αντιπρόσωποι εκλεγμένοι από συλλογικές διαδικασίες Σωματείων, αποφάσεις ΔΣ, ΓΣ, συγκεντρώσεις Επιτροπών Αγώνα, εκπροσωπώντας 536 συνδικαλιστικές οργανώσεις: 12 Ομοσπονδίες, 15 Εργατικά Κέντρα, 457 Σωματεία, 52 Επιτροπές Αγώνα. Το ΠΑΜΕ δεν είναι τα μέλη του Κόμματος και οι συμπορευόμενοι μαζί μας, δεν είναι έξω από τις δομές του συνδικαλιστικού κινήματος, συμμετέχει στη ΓΣΕΕ (συνομοσπονδία ιδιωτικού τομέα) και την ΑΔΕΔΥ (συνομοσπονδία δημοσίων υπαλλήλων) αλλά δρα και αυτοτελώς, οργανώνει αγώνες αυτοτελώς. Στις γραμμές του κινητοποιούνται εκατοντάδες συνδικαλιστικές οργανώσεις, οι δυνάμεις που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ είναι η δεύτερη δύναμη στο συνδικαλιστικό κίνημα, με ποσοστό που ξεπερνά το 20%.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Στο 20ό Συνέδριο του Κόμματός μας έχουμε ορίσει ως περιεχόμενο της ανασύνταξης του εργατικού κινήματος την "προετοιμασία και ανάπτυξη εργατικού κινήματος ικανού να αντιπαρατεθεί με αποφασιστικότητα και αποτελεσματικά και σε συμμαχία με τα λαϊκά στρώματα των αυτοαπασχολούμενων και αγροτών στην ενιαία επεξεργασμένη στρατηγική του κεφαλαίου και της καπιταλιστικής εξουσίας".

Αυτά τα καθήκοντα περιλαμβάνουν:

Επεξεργασία αιτημάτων πάλης (για όλα: μισθό, Κοινωνική Ασφάλιση, Υγεία, ωράριο κλπ.) και την επιλογή μορφών οργάνωσης και συμμαχίας με λαϊκές δυνάμεις.

Καλή γνώση της δομής της εργατικής τάξης, προσπάθεια αντιμετώπισης της πολυδιάσπασης που αδυνατίζει την πάλη της.

Ακριβή και αντικειμενική εκτίμηση του συσχετισμού των δυνάμεων, των διαθέσεων των μαζών, μελέτη της τακτικής της εργοδοσίας και των πολιτικών δυνάμεων που δρουν στο συνδικαλιστικό κίνημα.

Καθημερινή τριβή και εκπαίδευση, ανησυχία και φροντίδα από τα καθοδηγητικά όργανα ώστε να ανέβει η πρωτοβουλία, η καθημερινή δράση των κομμουνιστών, ιδιαίτερα των νέων, μέσα στους εργασιακούς χώρους, στους κλάδους, στα συνδικάτα.

Συλλογική και ατομική δουλειά ώστε να διαμορφώνονται καθημερινοί δεσμοί με την εργατική τάξη -ακόμα και σε περιόδους που δεν φαίνονται άμεσα ορατά αποτελέσματα- που θα μετατρέπονται υπό προϋποθέσεις σε άνοδο του κύρους και της επιρροής των κομμουνιστών.

Ικανότητα να αποκαλύπτονται -μέσα από τη διαπάλη που θα αναπτύσσεται στους μικρούς και μεγαλύτερους αγώνες- πειστικά οι μηχανισμοί της εκμετάλλευσης και κυρίως οι όροι κατάργησής τους.

Δηλαδή αναφερόμαστε σε ένα σχέδιο πάλης και συγκέντρωσης δυνάμεων με αντικαπιταλιστικό περιεχόμενο, την ένταξη των επιμέρους διεκδικήσεων σε αυτό, που στηρίζεται πρώτα απ' όλα σε γερές Κομματικές Οργανώσεις στα εργοστάσια, στις επιχειρήσεις, στους κλάδους στρατηγικής σημασίας, και διαλεκτικά δημιουργεί προϋποθέσεις αυτές να πολλαπλασιαστούν.

Έχουμε πλήρως συνειδητοποιήσει ότι είναι αντικειμενική η τάση να αυξάνονται οι σύγχρονες ανάγκες. Αυτό οφείλεται στο σύγχρονο επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, στα επιτεύγματα της επιστήμης και τις εφαρμογές τους σε όλους τους τομείς.

Η πάλη για τις σύγχρονες ανάγκες, για παράδειγμα, αφορούν σήμερα και τη διατύπωση αιτημάτων για τη μείωση του εργάσιμου χρόνου, την αύξηση του ελεύθερου χρόνου, των διακοπών, της αναψυχής. Οι εργάτες διεκδίκησαν 8 ώρες δουλειάς, 8 ώρες ανάπαυση και 8 ώρες ελεύθερο κοινωνικό χρόνο πριν ενάμιση αιώνα και σήμερα ξαναγυρνάμε σε δουλειά από ήλιο σε ήλιο, 10ωρα και 12ωρα.

Αφορούν το βιοτικό επίπεδο, όπως η ποιότητα και η ποσότητα των διατροφικών αναγκών, οι συνθήκες κατοικίας και εργασίας, ο ρόλος της φυσικής αγωγής και άσκησης, η υγεία με έμφαση στην πρόληψη, η αντιμετώπιση περιβαλλοντικών προβλημάτων και επαγγελματικών ασθενειών, η αύξηση του προσδόκιμου ζωής, ο πολιτισμός. Αφορούν τις απαραίτητες υποδομές και μέσα για την ικανοποίησή τους.

Η διαφορά μας, στις διεκδικήσεις που προβάλλουμε, με τα αστικά κόμματα δεν βρίσκεται, για παράδειγμα, μόνο στην ποσότητα των δικαιωμάτων, αλλά πάει βαθύτερα αγγίζοντας την ίδια την κοινωνική οργάνωση. Έτσι, για παράδειγμα, στην Υγεία διεκδικούμε όχι μόνο καλύτερες και δωρεάν υπηρεσίες Υγείας, αλλά την προτεραιότητα της πρόληψης και έγκαιρης αποκατάστασης ή στην Παιδεία όχι μόνο δημόσιο και δωρεάν βιβλίο σε όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες, αλλά πρωταρχικά ριζικά διαφορετικό περιεχόμενο αυτών των βιβλίων, ριζικά διαφορετικές μεθόδους και μορφές διδασκαλίας, με στόχο την ολόπλευρη διαπαιδαγώγηση των παιδιών.

Ζήτημα ξεχωριστής σημασίας είναι η πάλη ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και σχεδιασμούς, ενάντια στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, ενάντια στον εθνικισμό και το φασισμό. Είναι βασικό στοιχείο της πάλης μας και της δράσης των ταξικών συνδικάτων. Οι καμπάνιες της ΠΣΟ σε διεθνές επίπεδο και στην Ελλάδα των συνδικάτων που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ ενάντια στο ΝΑΤΟ, για το κλείσιμο των αμερικανικών βάσεων, η αλληλεγγύη σε όλους τους αγωνιζόμενους λαούς, η στήριξη των προσφύγων είναι σταθερά στον προσανατολισμό μας.

Καθημερινή πολιτική ιδεολογική δουλειά για την αφομοίωση της θέσης ότι το εργατικό κίνημα δεν πρέπει να μπει κάτω από ξένη σημαία, τη σημαία της αστικής τάξης σε έναν ενδεχόμενο ιμπεριαλιστικό πόλεμο, αλλά να παλέψει σε κάθε περίπτωση για την ανατροπή της εξουσίας των αστών που όσο μένει, φέρνει τον πόλεμο και την ειρήνη με το πιστόλι στον κρόταφο των λαών.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Είναι κρίσιμο ζήτημα πώς δρα και οικοδομείται ένα ΚΚ στην πράξη, ως καθοδηγητής της ταξικής πάλης, ως καθοδηγητής στην κίνηση λαϊκών μαζών και για τα επιμέρους καθημερινά ζητήματα, αλλά και για τα γενικά ζητήματα προοπτικής, δηλαδή συνολικά για τη διαμόρφωση των υποκειμενικών προϋποθέσεων στον ταξικό αντικαπιταλιστικό αντιμονοπωλιακό αγώνα για το σοσιαλισμό - κομμουνισμό.

Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η οικονομική πάλη από μόνη της δεν οδηγεί στην επαναστατική πολιτική πάλη. Στη σχέση Κόμματος - εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, η δυσκολία -τόσο στην πολιτική πράξη όσο και ως θεωρητικό ζήτημα- πηγάζει από το γεγονός ότι το ίδιο το Κομμουνιστικό Κόμμα είναι η ανώτερη, συνειδητή μορφή έκφρασης του εργατικού κινήματος.

Όταν συνεπώς γίνεται αναφορά στο κίνημα της εργατικής τάξης, δεν μπορεί να μη γίνεται αναφορά στο κομμουνιστικό κίνημα. Ωστόσο, κατώτερες μορφές οργάνωσης της εργατικής τάξης υπάρχουν και θα υπάρχουν και σε συνθήκες μη επαναστατικές και σε συνθήκες επαναστατικής ανόδου.

Αντικειμενικά, δεν υπάρχουν πολιτικά ουδέτερα συνδικάτα. Σε αυτά θα κυριαρχεί είτε η γραμμή της ταξικής συνεργασίας, του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού, είτε η γραμμή του ρεφορμιστικού, οπορτουνιστικού ρεύματος, είτε η γραμμή της αντικαπιταλιστικής - αντιμονοπωλιακής πάλης.

Επομένως, η ιδεολογική και πολιτική διαπάλη μέσα στο κίνημα έχει σημασία για την επίτευξη του στόχου της οργάνωσης σημαντικού μέρους της εργατικής τάξης σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, για την εμβάθυνση και διεύρυνση των δεσμών της με το Κόμμα.

Λόγω όλων των παραπάνω παραγόντων, η σχέση Κόμματος - εργατικών μαζικών οργανώσεων είναι εκ των πραγμάτων αρκετά σύνθετη. Η προσπάθεια αποτύπωσης αυτής της σχέσης ταλάνισε το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, συχνά συνοδεύτηκε από απολυτότητες και λάθη, και στη θεωρητική γενίκευση, και στην πράξη.

Βασικός παράγοντας που καθορίζει το ρόλο και την αποτελεσματικότητα του ΚΚ στο εργατικό κίνημα, στην ταξική πάλη είναι η οργανωτική του ανάπτυξη στη βιομηχανία, σε κλάδους στρατηγικής σημασίας, σε συνδυασμό με την αύξηση της δύναμης και επιρροής του στη μεγάλη μάζα της εργατικής τάξης και ιδιαίτερα στα νεότερα τμήματά της.

Έχουμε γνώση των δυσκολιών και είμαστε αποφασισμένοι να τις αντιπαλέψουμε με καλή οργάνωση, αξιοποιώντας τη δύναμη της εργατικής τάξης. Με τη δράση μας φτιάχνουμε προϋποθέσεις αντεπίθεσης, με την πιο σοβαρή και σίγουρη για αυτή την υπόθεση προϋπόθεση: Να δυναμώνει οργανωτικά το ΚΚΕ και πρώτα απ' όλα στην εργατική τάξη.

Είναι ώρα συγκέντρωσης δυνάμεων και πάλης με περιεχόμενο ενάντια στους επιχειρηματικούς ομίλους, στους καπιταλιστές και τις κυβερνήσεις τους, με σχέδιο που θα στηρίζεται πρώτα απ' όλα σε γερές Οργανώσεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ στα εργοστάσια, στις επιχειρήσεις, στους κλάδους στρατηγικής σημασίας, στην ηλεκτρική ενέργεια, τις τηλεπικοινωνίες, τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, Λιμάνια και Αεροδρόμια, εμπορικά κέντρα, μονάδες Υγείας και Πρόνοιας.

Και ταυτόχρονα στους βιοπαλαιστές αυτοαπασχολούμενους της πόλης, στους χώρους μόρφωσης της νεολαίας, στους χώρους συγκέντρωσης των νέων των εργατικών - λαϊκών οικογενειών.

Με ισχυροποίηση του ΚΚΕ τιμάμε τα 100 χρόνια του ηρωικού Κόμματός μας, τους αμέτρητους νεκρούς μας, δυναμώνουμε τη διεθνιστική αλληλεγγύη κάνοντας πράξη το σύνθημα "Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε".

Είναι ανάγκη σε κάθε χώρα να δυναμώσει η πάλη για να γίνουν τα ΚΚ μαζικά εργατικά κόμματα, οργανωτές και καθοδηγητές της πάλης των εκατομμυρίων καταπιεσμένων για την ανατροπή του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος, που γεννά μόνο φτώχεια, ιμπεριαλιστικούς πολέμους, καταστροφή και προσφυγιά, για το σοσιαλισμό - κομμουνισμό!».

902.gr

Μοιράστε το 

9/5/45 -Για να Χάνουν τον Ύπνο τους τα Χ/Αβγουλα κ.α. Φασίστες,, Θυμίστε Τους Αυτή Την Μέρα !!

Μέρα της Μεγάλης Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών η 9η Μάη.

Αυτή τη μέρα η Φασιστική Γερμανία συνθηκολόγησε άνευ όρων. 

Σ' αυτήν τη νίκη, καθοριστικός ήταν ο ρόλος της Σοβιετικής Ένωσης.

Τη δική τους σημαντική συμβολή είχαν τα λαϊκά κινήματα των καπιταλιστικών χωρών, με πρωτοπόρα τα Κομμουνιστικά Κόμματα.

απ το Κινηματογραφικό συνεργείο του ΕΛΑΣ 1943 1945 

Την 9η Μάη η ιμπεριαλιστική ΕΕ την ανακήρυξε ως «μέρα της Ευρώπης». 

Στόχος να σβήσουν από την ιστορική μνήμη, τη συνείδηση λαού και νεολαίας, ότι η δύναμη των λαών είναι ανεξάντλητη και μπορούν να συντρίψουν το φαινομενικά πανίσχυρο αντίπαλό τους. 

Δεν είναι τυχαίο. 

Γιατί το πιο σημαντικό αποτέλεσμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου ήταν οι αλλαγές στον παγκόσμιο συσχετισμό των δυνάμεων, αφού η Σοβιετική Ένωση συνέβαλε στην απόσπαση από τον καπιταλισμό μιας σειράς χωρών στην Ευρώπη, αλλά και στην Ασία, που ακολούθησαν το δρόμο του σοσιαλισμού. 

Αυτό ο ιμπεριαλισμός δεν μπόρεσε ποτέ να το ανεχτεί.

Γι' αυτό, μετά τη νίκη της αντεπανάστασης άρχισε η πλαστογράφηση της Ιστορίας του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. 

Τα ιμπεριαλιστικά «κέντρα» συγκαλύπτουν ότι οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι, τέτοιος ήταν και ο Β' Παγκόσμιος, ξεπηδούν από την καρδιά του καπιταλισμού. 

Αντίθετα, η σοσιαλιστική Σοβιετική Ένωση δεν είχε κίνητρο της συμμετοχής στο μοίρασμα του κόσμου. 

Ακριβώς γι' αυτό, η ΕΣΣΔ ήταν το μόνο κράτος που διεξήγε δίκαιο πόλεμο. 

Κρύβουν ότι οι λεγόμενες «δημοκρατικές» δυνάμεις και τα μονοπώλιά τους στήριξαν τη Γερμανία για να τη στρέψουν κατά της ΕΣΣΔ.

Τον Νοέμβριο του 1932 με πρωτοβουλία του τραπεζίτη Σαχτ απευθύνεται στον πρόεδρο Χίντενμπουργκ  έκκληση με τις υπογραφές των Γερμανών μεγιστάνων: Κρουπ, Κούνο, Ρόυς, Xάνιελ, Σίλβερμπεργκ, Ζήμενς, Τύσεν, Μπος, κλπ. Η έκκληση ζητά να ανατεθεί η ευθύνη της εξουσίας στον Χίτλερ

Εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας διέπραξαν και αυτά τα μη φασιστικά αστικά κράτη. 

Το μεγαλύτερο έγκλημα διέπραξαν οι ΗΠΑ. 

Χωρίς να υπάρχει στρατιωτική ανάγκη, έριξαν τις ατομικές βόμβες στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι (6 και 9 Αυγούστου 1945). 

Από τα πιο χαρακτηριστικά εγκλήματα ΗΠΑ - Βρετανίας ήταν ο βομβαρδισμός της Δρέσδης. 

Την ισοπέδωσαν, σκοτώνοντας πάνω από 120.000 ανθρώπους (13 προς 14 Φλεβάρη 1945), χωρίς να υπάρχει στρατιωτική σημασία.

 Όμως, τα εργοστάσια της Γερμανίας όπου οι ΗΠΑ είχαν επενδύσεις, παρέμειναν άθικτα.

Τα αντικομμουνιστικά κέντρα «βαφτίζουν»

την Αντίσταση «τρομοκρατία»! 

Εμφανίζουν την παραδειγματική τιμωρία των «δοσίλογων» στην Ελλάδα ως σφαγές αμάχων. 

Προβάλλουν ως βασική αιτία της δημιουργίας οργανώσεων τύπου Ταγμάτων Ασφαλείας και της συνεργασίας με τους κατακτητές 

την ανάγκη «αθώων να προστατευθούν από το αιματηρό όργιο που εξαπέλυσαν εναντίον τους οι κομμουνιστές»!

Η ιμπεριαλιστική και η οπορτουνιστική προπαγάνδα ισχυρίζεται ότι ο λαός της ΕΣΣΔ πολέμησε και αντιστάθηκε λόγω της τρομοκρατίας που του ασκήθηκε από την ηγεσία και το κράτος! 

Αλλά η έκρηξη αυτενέργειας, ηρωισμού και θυσίας του σοβιετικού λαού θα μπορούσε να είναι 

και ήταν 

μόνο αποτέλεσμα της συνειδητής συμμετοχής και πειθαρχίας.

Απενοχοποιούν τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις Βρετανίας και ΗΠΑ στην Ελλάδα. 

Παράλληλα, ενοχοποιούν την ένοπλη λαϊκή πάλη του Δεκέμβρη 1944 και των χρόνων 1946 - 1949, 

γιατί, παρά την ήττα της, 

φοβούνται τις παρακαταθήκες της πάλης το Δεκέμβρη 1944 και του αγώνα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ), 

που είναι ορόσημα και κορυφαίες στιγμές της ταξικής πάλης στην Ελλάδα.

Ονομάζουν κατοχή την εκδίωξη των γερμανικών στρατευμάτων από τον Κόκκινο Στρατό και την απελευθέρωση των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης, 

ενώ αποκαθιστούν και δικαιώνουν τους φασίστες στις χώρες της Βαλτικής και στην Ουκρανία.

Εξομοιώνουν τον κομμουνισμό με το φασισμό. 

Αποσπούν το φασισμό από τη μήτρα που τον γέννησε και που είναι ο ίδιος ο καπιταλισμός στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο, 

προκειμένου 

να αθωώσουν τον ιμπεριαλισμό ως σύστημα 

που στα κύτταρά του γεννιούνται και αναγεννιούνται οι αιτίες των πολέμων.

Ο φασισμός αποτελεί μορφή άσκησης της εξουσίας των μονοπωλίων. Υπερασπίζεται και αυτός την καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. 

Αξιοποιεί τη ναζιστική δράση, που με τον ακραίο εθνικισμό ρίχνει δίχτυα ενσωμάτωσης λαϊκών δυνάμεων, ανέργων, κατεστραμμένων μικροαστικών στρωμάτων.

Αυτό γίνεται και στην Ελλάδα με τη Χρυσή Αυγή. 

Η εμφάνισή της και η άνοδος της επιρροής της πραγματοποιήθηκαν σε συνθήκες βαθιάς και παρατεταμένης καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, όπου υποχώρησε ραγδαία η επιρροή των κομμάτων που ήταν για δεκαετίες «στυλοβάτες» του αστικού πολιτικού συστήματος, 
σε μια περίοδο 
που το κίνημα δεν έχει ανασυνταχθεί σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση. 

Ενισχύεται από τον αντικομμουνισμό και το μίσος που καλλιεργεί το σύστημα προς τους εργατικούς - λαϊκούς αγώνες.


Το ΚΚΕ διακηρύσσει την ανάγκη να μην αποσπάται η πάλη κατά του φασισμού,
για την υπεράσπιση εργατικών δικαιωμάτων και λαϊκών κατακτήσεων,
από την πάλη της εργατικής τάξης και των συμμάχων της ενάντια στα μονοπώλια, 

ενάντια στην καπιταλιστική εκμετάλλευση και την εξουσία τους.

Πρέπει να είναι αταλάντευτη η προσήλωση στο στόχο της εργατικής εξουσίας.

Το ΚΚΕ 

βαδίζει στις αναμετρήσεις που είναι μπροστά μας 

πιο έμπειρο και πιο εξοπλισμένο, 

για να οικοδομήσουμε τη μεγάλη λαϊκή αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή συμμαχία, που θα αντιπαλέψει την αντιλαϊκή πολιτική και θα βάλει τέλος 

στη βαρβαρότητα του καπιταλισμού, στους πολέμους, στις κρίσεις, στην εκμετάλλευση, στη φτώχεια, στην ανεργία, στην καταπίεση, 

ώστε να ανοίξει ο δρόμος και να εκπληρωθούν τα όνειρα και οι σύγχρονες ανάγκες του λαού και των νέων 

με την εργατική - λαϊκή νίκη, 

για την κατάκτηση της εργατικής - λαϊκής εξουσίας, 

για το σοσιαλισμό - κομμουνισμό!

απο: Μέρα της Μεγάλης Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών σήμερα

εδώ: 

η παρέλαση της Νίκης στην Κόκκινη πλατεία το 1945

k Για το Σήμερα απ' την ομιλία του Γραμματέα για τα 70χρονα: 

"...είναι αναγκαιότητα να διδαχθούμε από τα λάθη του παρελθόντος.
    Να μην πέσουμε στην ανώδυνη για το σύστημα παγίδα του «αντινεοφιλελεύθερου» μετώπου, η οποία ξαναπροβάλλεται και στην Ευρώπη και στη χώρα μας από δυνάμεις του οπορτουνισμού.

Να διδαχθούμε από το ρόλο της σοσιαλδημοκρατίας «δεξιάς» και «αριστερής», 

στην ανάδειξη των φασιστικών δυνάμεων και στην ανοχή της μιλιταριστικής προετοιμασίας τους.

Ενα από τα συμπεράσματα της πείρας του Β' Παγκοσμίου Πολέμου που έχει αξία, είναι το εξής:
Ο διεθνής ιμπεριαλισμός, το κάθε καπιταλιστικό κράτος, η κάθε ιμπεριαλιστική συμμαχία, 
πρώτα απ' όλα, έχει στραμμένα τα πυρά απέναντι στο εργατικό και λαϊκό κίνημα της χώρας ή της συμμαχίας, αλλά και σε οποιαδήποτε άλλη χώρα.

Κινούνται με ελιγμούς, προκειμένου είτε να εξουδετερώσουν, είτε να αποπροσανατολίσουν τον ταξικό τους αντίπαλο, ακόμη και να παροπλίσουν με ενσωμάτωση την πολιτική πρωτοπορία του εργατικού κινήματος, τα ίδια τα Κομμουνιστικά Κόμματα.

Με αφορμή τη σημερινή μέρα πρέπει να σκύψουμε παραπέρα σε ορισμένα βασικά ζητήματα:

ΕΝΑ ΒΑΣΙΚΟ ΕΡΩΤΗΜΑ που πρέπει όλοι και όλες να απαντήσουμε είναι το εξής:
Μπορεί να σταματήσει τον πόλεμο, για παράδειγμα, το εργατικό και λαϊκό κίνημα ενώ στην εξουσία βρίσκεται η τάξη που διεξάγει τον πόλεμο;

Ο Λένιν απαντά καθαρά ότι αυτό δεν μπορεί να το κάνει η εργατική τάξη παρά μόνο με την ανατροπή της τάξης που έχει ξεκινήσει τον πόλεμο.

Χρειάζεται η ανατροπή της τάξης που και πριν τον πόλεμο, την περίοδο του «ειρηνικού» μοιράσματος των αγορών και εδαφών, δεν μπορούσε να εξασφαλίσει στην πραγματικότητα καμία ειρήνη για τους λαούς .

Η επιθετική πολιτική εκδηλώνεται, επειδή το κεφάλαιο είναι επιθετικό, γιατί το κεφάλαιο θέλει όλο και μεγαλύτερες και νέες αγορές.

Γιατί το κεφάλαιο κινείται με ανταγωνιστικότητα.

Γιατί η ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου έχει εθνοκρατική αφετηρία, αλλά διεθνική αναφορά. 

Αλλά οι διεθνείς, οι περιφερειακές αγορές, 

ακόμα κι όταν μοιράζονται με συμφωνίες, 

μπορεί κάποια στιγμή να πάρουν και το χαρακτήρα ενός συμφώνου ειρήνης, 

αυτές όμως οι συμφωνίες δεν αποτυπώνουν παρά μια συγκυριακή σχέση ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη, χωρίς να σβήνουν την αιτία που οδηγεί στον πόλεμο.

Ολα αυτά είναι πολύ επίκαιρα.

Οι ίδιες οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που ανταγωνίζονται για τη μεγάλη αγορά των πετρελαίων, του φυσικού αερίου κ.λπ., καλούν σε διασκέψεις ειρήνευσης. 

Σκεφτείτε, αυτοί οι οποίοι ανταγωνίζονται, αυτοί οι οποίοι προκαλούν, αυτοί οι οποίοι δίνουν όπλα, αυτοί που χωρίζουν το λαό μέσα σ' ένα κράτος, βεβαίως με τις τάξεις που παίζουν ρόλο, έρχονται και μιλάνε για σχέδιο ειρήνευσης ή για σχέδιο πιο ανοιχτού πολέμου.

Και στις μέρες μας, αποδεικνύεται ότι ο πόλεμος είναι η συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα.

Οι μεγαλύτεροι θα θυμούνται ότι περίπου πριν κάποιες δεκαετίες ήταν πάρα πολύ έντονο το λεγόμενο πασιφιστικό κίνημα.

Ειρηνικό κίνημα που γενικώς καταδικάζει οποιονδήποτε πόλεμο, που γενικά καταδικάζει οποιαδήποτε μορφή βίας, χωρίς να εξετάζει ποιος πόλεμος, από ποια τάξη, για ποιο σκοπό.

Το επαναστατικό εργατικό κίνημα, το κομμουνιστικό κίνημα καταδικάζει τον πόλεμο που προκαλούν οι αστικές τάξεις, είτε είναι με τη μία είτε με την άλλη μορφή. 

Είτε είναι με την καθαρή στρατιωτική, επεκτατική επέμβαση είτε είναι με τη μορφή της αστικής πολιτικής που άνοιξε το δρόμο αυτό.

Το ζήτημα για το εργατικό - λαϊκό κίνημα στο κάθε καπιταλιστικό κράτος δεν είναι να επιλέξει με ποια ομάδα ιμπεριαλιστών θα πάει, 

αλλά είναι να επιλέξει να κάνει το δικό του αγώνα ενάντια στον πόλεμο των αστικών τάξεων, 

να μη χύνει το αίμα του ο λαός για ξένα συμφέροντα, για να πλουτίζουν οι εκμεταλλευτές.

Δεν μπορέσαμε να αξιοποιήσουμε τις συνθήκες επαναστατικής κατάστασης

Εξίσου σημαντικό που χρειάζεται να κρατήσουμε ως αξιόλογη ιστορική πείρα είναι το γεγονός 

ότι το Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα (ΔΚΚ) 

δεν μπόρεσε να παραμείνει σταθερά στη γραμμή της πάλης, για μετατροπή του ιμπεριαλιστικού πολέμου σε πόλεμο για το γκρέμισμα του καπιταλισμού.

Το 7ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς το 1935 έθεσε ως κεντρικό καθήκον όλων των ΚΚ την πάλη ενάντια στο φασισμό, ως προϋπόθεση για την πάλη ενάντια στην απειλή νέου παγκοσμίου πολέμου, για την ειρήνη και υπεράσπιση της ΕΣΣΔ.

Μετά τη ναζιστική επίθεση στην ΕΣΣΔ, στη βάση της συμμαχίας της ΕΣΣΔ με τα καπιταλιστικά κράτη των ΗΠΑ, της Γαλλίας και της Μεγάλης Βρετανίας, ενάντια στον Αξονα, υποχώρησε ολοκληρωτικά η γραμμή αντιμετώπισης του πολέμου ως ιμπεριαλιστικού από τη μεριά των καπιταλιστικών κρατών, ανεξάρτητα αν ήταν επιτιθέμενα ή αποδέκτες της επίθεσης. 

Εκτιμήθηκε ότι άλλαξε ο χαρακτήρας του πολέμου, ότι έγινε μόνο αντιφασιστικός και υπεράσπισης της ΕΣΣΔ και κυριάρχησε η γραμμή συμμαχίας των ΚΚ με αστικές αντικατοχικές δυνάμεις σε αντιφασιστικά εθνικοαπελευθερωτικά μέτωπα.

Οι κομμουνιστές πρωτοστάτησαν στην αντικατοχική πάλη, συσπείρωσαν γύρω τους ευρύτερες εργατικές και λαϊκές μάζες. 

Δεν μπόρεσαν όμως να αξιοποιήσουν τις συνθήκες επαναστατικής κατάστασης που στη συνέχεια διαμορφώθηκαν σε μια σειρά καπιταλιστικά κράτη της Δυτικής Ευρώπης με ένοπλα κινήματα αντίστασης και να οδηγήσουν τελικά την πάλη στην κατεύθυνση οριστικής ανατροπής της αστικής εξουσίας.

Στο ελληνικό κομμουνιστικό και επαναστατικό κίνημα, 

τα προβλήματα αυτά στρατηγικής του ΔΚΚ 

εκφράστηκαν 

και στο ζήτημα της εκτίμησης και της αντιμετώπισης του ρόλου της Αγγλίας και των αστικών δυνάμεων 

που αντετίθεντο στη γερμανική κατοχή, ως συμμάχων, 

παραγνωρίζοντας το ρόλο τους, 

ως επίσης επιτιθέμενων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, που καραδοκούσαν την κατάλληλη στιγμή, για να στηρίξουν την αστική κυβέρνηση, τη διάσωση του καπιταλισμού και των συμμαχιών της αστικής τάξης σε βάρος του λαού της Ελλάδας και φυσικά της Σοβιετικής Ενωσης.

Αυτή η σύγχυση και πολιτική γραμμή 

οδήγησε 

στην ένταξη του ΕΛΑΣ στο Στρατηγείο των Συμμαχικών Δυνάμεων της Μ. Ανατολής το 1943, 

στις απαράδεκτες συμφωνίες του Λιβάνου και της Καζέρτας το 1944 και αργότερα της Βάρκιζας με την παράδοση των όπλων το 1945 

με τις γνωστές συνέπειες σε βάρος του κινήματος του λαού και της νεολαίας.''

ΓΙΑ ΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ 
Και

Πως πλαστογραφούν 

Σήμερα την Ιστορία του Β' Παγκοσμίου Πολέμου 

τα ιμπεριαλιστικά κέντρα 
συγκαλύπτοντας 
ότι οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι 
-τέτοιος ήταν και ο Β' Παγκόσμιος- 
 ξεπηδούν από την καρδιά του Καπιταλισμού
κάνε τον κόπο 
κ
διάβασε 
Μελέτησε 
το βιβλίο 
του 
Ιουλιανού που μπορείς να το βρεις Εδώ: https://redflecteur.wordpress.com/2014/08/22/%CE%B5%CE%BD%CE%B5%CF%81%CE%B3%CF%8C%CF%82-%CE%B5%CF%85%CF%81%CF%89%CF%80%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CE%AE-%CE%BC%CE%BD%CE%AE%CE%BC%CE%B7-%CE%B7-%CE%B4%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%86%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B1-%CF%84/
k τούτο να Ανεμίζει: 
http://orig03.deviantart.net/1b9c/f/2013/129/d/c/red_flag_berlin_animation_by_plakatzis-d64mtld.gif