Συνολικές προβολές σελίδας

Translate

27 Ιουνίου, 2016

Ε,, όχι και κομμουνιστής !

konservokoyti

Πάω τις προάλλες σε μια συνάντηση με τους γονείς ενός μαθητή, ο οποίος τη νέα σχολική χρονιά θα πάει στην τετάρτη δημοτικού,  για να του κάνω μαθήματα κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, επειδή στην τρίτη δημοτικού παρουσίασε πολλές αδυναμίες. Ο πατέρας εξ αρχής μου φάνηκε πολύ αυστηρός.
– Έχεις να μας πεις τίποτα για τον χαρακτήρα σου, πέρα από την επιστημονική σου κατάρτιση, με ρωτάει!
Κόπηκαν τα γόνατά μου, αλλά αποφάσισα να είμαι ειλικρινής.
Ξέρετε, του λέω, για να μην έχουμε προβλήματα αργότερα πρέπει να σας πω ότι είμαι ομοφυλόφιλος και μάλιστα συζώ με ένα παλικάρι!
– Αυτό δεν είναι πρόβλημα, μου απαντά, αρκεί να συνάψετε σύμφωνο συμβίωσης! Δεν μ΄ αρέσουν οι παράνομοι!
Μα έχουμε συνάψει ήδη!
– Ε τότε να ζήσετε, να ευτυχίσετε! Κάτι άλλο που χρειάζεται  να ξέρω;!
Πρέπει να ξέρετε, του λέω, ότι μ’ αρέσει και ο μπάφος!
– Δεν πιστεύω, μου λέει, να έχεις σχέση με τίποτα ηρωίνες και άλλα σκληρά;!
Όχι βέβαια, του απαντώ!
– Τότε δεν τρέχει τίποτε! Έτσι κι αλλιώς είναι ζήτημα χρόνου να νομιμοποιηθούν τα μαλακά ναρκωτικά! Άλλωστε αυτοί που πίνουν, επειδή το πιοτό δεν είναι παράνομο, είναι καλύτεροι;! Κάτι άλλο που πρέπει να ξέρω;
Μ’ αρέσει και το μπαρμπούτι, αλλά μην φανταστείτε για τίποτα περιουσίες!
– Βρε άσε το μπαρμπούτι, μου λέει! Τίποτε άλλο που να δημιουργεί πρόβλημα στην διαπαιδαγώγηση του παιδιού μου!
Δεν μπορώ να φανταστώ τι άλλο εννοείτε;!
– Βρε μήπως είσαι κομμουνιστής;!
Πετάχτηκα πάνω κι άρχισα να φτύνω τον κόρφο μου!
  Ε όχι και κομμουνιστής του απαντώ! Εγώ δεν σας έβρισα!
Δίνει ένα άλμα μέχρι το ταβάνι, μ’ αγκαλιάζει και με φιλάει σταυρωτά καθώς φωνάζει πανηγυρικά:
– Έτσι πρέπει να είναι ο δάσκαλος! Να σέβεται τα νόμιμα, να σέβεται την ηθική! Όχι να είναι με αυτούς που γουστάρουν τις παρανομίες, που γουστάρουν τις ανηθικότητες!
  Αν με ρωτούσατε, του λέω παίρνοντας θάρρος από τη συμπεριφορά του, θα έπρεπε ήδη αυτά τα μιάσματα να είναι εκτός νόμου, πράγμα που ελπίζω η αριστερή μας κυβέρνηση, η οποία είναι προοδευτική αλλά τάσσεται με τη νομιμότητα, να πραγματοποιήσει πολύ σύντομα!
Βγάζει που λες ο άρχοντας και μου δίνει προκαταβολή όλα τα μαθήματα του καλοκαιριού και μάλιστα επί δύο! Δάκρυσα από τη συγκίνηση!
– Γιατί συγκινήθηκες, με ρωτάει!
     Γιατί πάντοτε πίστευα πως τελικά η ηθική ανταμείβεται, του απαντώ.
Οράτιος Μενιππίδης
Για περισσότερη άκουσε Εδώ 

,,Οι αλλαγές που ετοιμάζουν στα Εργασιακά,,

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ - ΚΟΥΑΡΤΕΤΟ
Διαμορφώνουν το αντεργατικό τοπίο στη «νέα εποχή» που ανοίγεται για το κεφάλαιο

Οι αλλαγές που ετοιμάζουν στα Εργασιακά, κατοχυρώνουν ένα μηχανισμό αυτόματης προσαρμογής μισθών και δικαιωμάτων στις ανάγκες των επιχειρήσεων

Η πρόσκληση που απηύθυνε την περασμένη Τρίτη ο Αλ. Τσίπρας από το βήμα της γενικής συνέλευσης του ΣΕΒ «στο σύνολο των κοινωνικών φορέων να συμμετάσχουν σε ένα γόνιμο και δημιουργικό διάλογο για τη βελτίωση και την αποκατάσταση των εργασιακών σχέσεων, την επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων, τη μετάβαση σε ένα νέο παραγωγικό μοντέλο, που δεν μπορεί παρά να βασίζεται στον αμοιβαίο σεβασμό του ρόλου των παραγωγικών φορέων», ούτε συμβολική είναι ούτε τυχαία.

Η παρέμβαση του πρωθυπουργού, σε συνδυασμό με τις γενικότερες εξελίξεις, ένα πράγμα επιβεβαιώνουν: 
Οτι οι εργαζόμενοι, παλιότεροι και νέοι, βρίσκονται μπροστά σε μια νέα επίθεση στα δικαιώματά τους, με την οποία κυβέρνηση και εργοδοσία θα επιχειρήσουν να κατοχυρώσουν τις ανατροπές που έγιναν έως τώρα, κυρίως στα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης και να τις επεκτείνουν, προκειμένου να κεφαλαιοποιήσουν τα οφέλη τους στην ανάκαμψη της οικονομίας.
Η χρονική συγκυρία δεν είναι, επίσης, τυχαία. 
Πέρα από το γεγονός ότι οι ανατροπές στα Εργασιακά προβλέπονται από το τρίτο μνημόνιο και συνιστούν προαπαιτούμενο της δεύτερης «αξιολόγησης», τα μέτρα που θα επιχειρήσει να νομοθετήσει η κυβέρνηση μονιμοποιούν και επεκτείνουν τις ανατροπές που έγιναν έως τώρα.
Στην πραγματικότητα, στόχος τους είναι να προσαρμόσουν το εργατικό δίκαιο στη μετά την κρίση εποχή, να ξεμπερδεύουν με ό,τι απέμεινε όρθιο από τη νομοθέτηση έκτακτων τάχα μέτρων στην περίοδο της κρίσης και να κατοχυρώσουν ένα μηχανισμό αυτόματης προσαρμογής των μισθών και των εργασιακών δικαιωμάτων στις ανάγκες του κεφαλαίου, που μεταβάλλονται ραγδαία, εννοείται σε βάρος των εργαζομένων και του λαού.
Για παράδειγμα, από 1/1/2017 προβλέπεται να μπει σε εφαρμογή ο νέος νόμος για τον καθορισμό του κατώτερου μισθού (άρθρο 103 του Ν. 4172/2013), ο οποίος έρχεται να αντικαταστήσει την ΠΥΣ 6/2012 (μετέπειτα συμπεριλήφθηκε στο νόμο για την έγκριση του μεσοπρόθεσμου 2013 - 2016), με την οποία έγινε η αναστολή της τελευταίας ΕΓΣΣΕ και για πρώτη φορά καθορίστηκε από το κράτος ο κατώτερος μισθός.
Τώρα η κυβέρνηση σηκώνει κουρνιαχτό με την αποκατάσταση δήθεν των συλλογικών διαπραγματεύσεων, όταν από το ίδιο το μνημόνιο προβλέπεται ότι στις αλλαγές που θα γίνουν στα Εργασιακά, «θα πρέπει να αποφευχθεί επιστροφή σε πολιτικές του παρελθόντος που δεν είναι συμβατές με τους στόχους της προώθησης μιας ανάπτυξης βιώσιμης και χωρίς αποκλεισμούς».

Οι «βέλτιστες πρακτικές» στον κατώτερο μισθό
Από αυτή τη σκοπιά, είναι πρόκληση τα όσα είπε ο Αλ. Τσίπρας στη γενική συνέλευση του ΣΕΒ, επικαλούμενος τις «αξίες της ΕΕ», οι οποίες «αντανακλώνται στη μεγάλη παράδοση των εργασιακών κεκτημένων και στην προστασία των εργασιακών δικαιωμάτων», η υπεράσπιση των οποίων«περνάει μέσα από την ανάπτυξη και τη φυγή προς τα μπρος, τόσο για την Ελλάδα όσο και για την Ευρώπη».

Σύμφωνα με την αιτιολογική έκθεση του νόμου 4172/2013, με τον οποίο ορίζεται στο εξής ο κατώτερος μισθός, «στην ευρωπαϊκή και διεθνή πρακτική ο καθορισμός του νομοθετημένου κατώτατου μισθού γίνεται είτε με διάταξη νόμου ή με Υπουργική Απόφαση που εκδίδεται έπειτα από νομοθετική εξουσιοδότηση ή με απόφαση συλλογικού οργάνου της διοίκησης, που έχει συγκεκριμένη αρμοδιότητα για το σκοπό αυτό μέσω νόμου.
Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, προηγείται διαβούλευση μεταξύ της κυβέρνησης και εκπροσώπων των Κοινωνικών Εταίρων, η οποία, ναι μεν δεν είναι δεσμευτική για την κυβέρνηση, ασκεί όμως υψηλή πολιτική επιρροή στα σημεία για τα οποία οι Κοινωνικοί Εταίροι έχουν σύμφωνη άποψη.
Σε 20 από τις 27 χώρες της Ευρώπης, ο κατώτατος μισθός καθορίζεται από την κυβέρνηση έπειτα από διαβούλευση με τους Κοινωνικούς Εταίρους (ενδεικτικά Γαλλία, Ηνωμένο Βασίλειο, Βουλγαρία, Ιρλανδία, Λιθουανία, Λουξεμβούργο, Ολλανδία, Πολωνία, Πορτογαλία, Ισπανία και Τσεχία). 
Με συλλογικές συμβάσεις μόνο, ο κατώτατος μισθός καθορίζεται στο Βέλγιο, την Εσθονία, τη Ρουμανία, τη Σλοβακία, τη Σλοβενία και την Ουγγαρία, καθώς και στην Ελλάδα μέχρι την ψήφιση του Ν.4093/2012 (σ.σ. Εγκριση Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2013 - 2016).
(...) Σε πολλές χώρες ορίζεται χαμηλότερος νομοθετημένος μισθός για νέους, όπως συμβαίνει στο Βέλγιο, στον Καναδά, στη Γαλλία, το Λουξεμβούργο, την Ολλανδία, την Πορτογαλία, την Ισπανία, το Ηνωμένο Βασίλειο κ.λπ. 
Ακολουθώντας την ευρωπαϊκή και διεθνή πρακτική, με το Ν.4093/2012 θεσπίστηκε ο νομοθετημένος κατώτατος μισθός και ημερομίσθιο, με αντίστοιχο περιορισμό της έκτασης εφαρμογής των μισθολογικών όρων της ΕΓΣΣΕ στους εργαζόμενους που απασχολούνται από επιχειρήσεις εκπροσωπούμενες από τις συμβαλλόμενες εργοδοτικές οργανώσεις».

Σ' αυτά συνίστανται επομένως «η μεγάλη παράδοση των εργασιακών κεκτημένων» της ΕΕ και «η προστασία των εργασιακών δικαιωμάτων» από το ευρωενωσιακό κεφάλαιο, εν ολίγοις οι «βέλτιστες πρακτικές» που επικαλείται τώρα η κυβέρνηση για να νομοθετήσει στα Εργασιακά. Κι αυτές τις «πρακτικές» δεν τις ανακάλυψε βέβαια η ίδια, αλλά αποτέλεσαν τον «οδηγό» όλων των μέχρι τώρα αντεργατικών ανατροπών στην Ελλάδα και στις άλλες χώρες.
Η διαδικασία καθορισμού του κατώτερου μισθού
Τι προβλέπει ο νόμος 4172/2013, τον οποίο ο υπουργός Εργασίας δεσμεύεται να τον εφαρμόσει ...δυο χρόνια αργότερα
Διαμαρτυρία των ταξικών δυνάμεων έξω από το υπουργείο Εργασίας με αιχμή τον κατώτερο μισθό
Eurokinissi
Διαμαρτυρία των ταξικών δυνάμεων έξω από το υπουργείο Εργασίας με αιχμή τον κατώτερο μισθό
Την περασμένη βδομάδα, υπήρξε ένα γαϊτανάκι δηλώσεων για το πώς σκοπεύει η κυβέρνηση να ρυθμίσει το ζήτημα τουκατώτερου μισθού. 

Από τα λεγόμενα του υπουργού Εργασίας, προκύπτει ότι η «μάχη» που σκοπεύει να δώσει η κυβέρνηση στη διαπραγμάτευση με το κουαρτέτο, πίσω από τις φανφάρες περί «αποκατάστασης των συλλογικών διαπραγματεύσεων», είναι να αρχίσει η εφαρμογή του νόμου4172/2013 όχι από την 1/1/2017, όπως προβλέπεται έως τώρα, αλλά μετά τη λήξη του τρέχοντος προγράμματος, δηλαδή από το τέλος του 2018.

Οπως είπε ο Γ. Κατρούγκαλος, ενημερώνοντας την περασμένη Πέμπτη τους δημοσιογράφους, σε περίπτωση που από τη διαπραγμάτευση του Σεπτέμβρη δεν προκύψει επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων για την ΕΓΣΣΕ, τότε θα εφαρμοστεί ο νόμος 4172/2013, αλλά από το τέλος του 2018. 
Με άλλα λόγια, από το 2012 μέχρι και το 2018, για μια ολόκληρη επταετία, ο κατώτερος μισθός θα παραμείνει καθηλωμένος στα 586 και 511 ευρώ μεικτά, κάτω ακόμα και από τα όρια της φτώχειας, ενώ παραμένει άγνωστο σε ποια επίπεδα θα διαμορφωθεί μετά την έναρξη της εφαρμογής του νόμου.

Ας δούμε, όμως, συνοπτικά τι προβλέπει ο νόμος 4172/2013 για τον κατώτερο μισθό. 
Κατά το Αρθρο 103, «έπειτα από διαβούλευση, που διεξάγεται σύμφωνα με τα οριζόμενα στην παρούσα, ορίζεται ο νομοθετημένος κατώτατος μισθός και το νομοθετημένο κατώτατο ημερομίσθιο, για πλήρη απασχόληση, ήτοι μηνιαίος μισθός για εργασία 25 ημερών μηνιαίως και ημερομίσθιο για εργασία 8 ωρών ημερησίως, για τους υπαλλήλους και εργατοτεχνίτες όλης της χώρας, των οποίων η αμοιβή δεν ρυθμίζεται από συλλογική σύμβαση εργασίας».

Στο τέλος αυτής της πρώτης παραγράφου, προστέθηκε με τον νόμο 4254/2014 η φράση «και ως τέτοιος νοείται μια μοναδική αξία (ποσό) αναφοράς». 
Η προσθήκη αυτή δεν έγινε τυχαία. 
Στην πραγματικότητα, η ερμηνεία της οδηγεί σε κατώτερο μισθό απαλλαγμένο πλήρως από επιδόματα και τριετίες, το οποίο θα φέρει νέες δραματικές απώλειες για χιλιάδες εργαζόμενους, που σήμερα αμείβονται με τα κατώτερα όρια, προσαυξημένα με τις τριετίες, αλλά και με το επίδομα γάμου, το οποίο υποτίθεται ότι διασφαλίζεται από την ισχύουσα ΕΓΣΣΕ.

Γκολ από τα αποδυτήρια στους εργαζόμενους
Κατά τα άλλα, οι βασικότερες διατάξεις του ίδιου νόμου ορίζουν τα εξής:
-- «Το ύψος του νομοθετημένου κατώτατου μισθού και νομοθετημένου ημερομισθίου θα πρέπει να καθορίζεται λαμβάνοντας υπόψη την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας και τις προοπτικές της για ανάπτυξη από την άποψη της παραγωγικότητας, των τιμών, και της ανταγωνιστικότητας, της απασχόλησης, του ποσοστού της ανεργίας, των εισοδημάτων και μισθών».
Είναι σαφές το ασφυκτικό πλαίσιο στο οποίο θα καθορίζεται στο εξής ο κατώτερος μισθός. 
Το ίδιο πλαίσιο, συνεπικουρούμενο από έναν κατώτερο μισθό διαμορφωμένο στα σημερινά επίπεδα και ακόμα πιο κάτω, θα αποτελεί τον μπούσουλα των εργοδοτικών απαιτήσεων και στις κλαδικές συμβάσεις, όπως γίνεται και σήμερα.
-- «Για τον ορισμό του νομοθετημένου κατώτατου μισθού και νομοθετημένου κατώτατου ημερομισθίου διεξάγεται διαβούλευση μεταξύ των κοινωνικών εταίρων και της κυβέρνησης με την τεχνική και επιστημονική υποστήριξη, εξειδικευμένων επιστημονικών, ερευνητικών και συναφών φορέων και εμπειρογνωμόνων, σε θέματα οικονομίας και ιδίως οικονομίας της εργασίας, κοινωνικής πολιτικής καθώς και εργασιακών σχέσεων και το συντονισμό από επιτροπή, που ορίζεται στην παράγραφο 5 του παρόντος άρθρου.
(...) Η διαβούλευση συντονίζεται από τριμελή Επιτροπή αποτελούμενη από τον Πρόεδρο του ΟΜΕΔ, ως Πρόεδρο, ένα πρόσωπο κύρους ως εκπρόσωπο του Υπουργού Οικονομικών και ένα πρόσωπο κύρους ως εκπρόσωπο του Υπουργού Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Πρόνοιας, με τη γραμματειακή υποστήριξη των υπηρεσιών του ΟΜΕΔ».
Και μόνο ο επιτελικός ρόλος, που αναγνωρίζεται στον ΟΜΕΔ, πρέπει να χτυπήσει καμπανάκι για τους εργαζόμενους, κρίνοντας από τις συμβάσεις που κατοχύρωσε ο Οργανισμός μόνο τους τελευταίους μήνες στην Παιδική Στέγη και στην ιδιωτική Υγεία.
-- Επιπλέον, στη «διαπραγμάτευση» θα παίρνονται υπόψη τα σχετικά πορίσματα φορέων όπως η Τράπεζα Ελλάδος, η Εθνική Στατιστική Υπηρεσία, ο Οργανισμός Απασχόλησης Εργατικού Δυναμικού (ΟΑΕΔ), το Ινστιτούτο Εργασίας της ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ (ΙΝΕ - ΓΣΕΕ), το Ινστιτούτο ΙΜΕ - ΓΣΕΒΕΕ, το Ινστιτούτο Βιομηχανικών και Οικονομικών Ερευνών (ΙΟΒΕ), το Ινστιτούτο του ΣΕΤΕ (ΙΝΣΕΤΕ), το Κέντρο Προγραμματισμού και Οικονομικών Ερευνών (ΚΕΠΕ), ο Οργανισμός Μεσολάβησης και Διαιτησίας (ΟΜΕΔ), που θα συντάσσουν έκθεση για την προσαρμογή του κατώτερου μισθού «στις επίκαιρες οικονομικές συνθήκες».

Πάνω σ' αυτήν την έκθεση, θα συζητάνε οι εκπρόσωποι των κοινωνικών εταίρων και στη συνέχεια, μέσα από μια δαιδαλώδη διαδικασία, θα συντάσσεται ένα Σχέδιο Πορίσματος Διαβούλευσης, που θα παραδίνεται στην Επιτροπή Συντονισμού της διαβούλευσης και από εκεί ολοκληρωμένο θα υποβάλλεται στον υπουργό Οικονομικών και τον υπουργό Εργασίας.
-- Μετά απ' όλα αυτά, «εντός του τελευταίου δεκαπενθημέρου του μηνός Ιουνίου κάθε έτους ο υπουργός Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Πρόνοιας εισηγείται στο Υπουργικό Συμβούλιο, τον κατώτατο μισθό υπαλλήλων και το κατώτατο ημερομίσθιο των εργατοτεχνιτών, λαμβάνοντας υπόψη το Πόρισμα Διαβούλευσης, όπως αυτό υποβλήθηκε και συντάχθηκε κατά την ανωτέρω διαδικασία», και εκδίδει απόφαση «μετά από την σύμφωνη γνώμη του Υπουργικού Συμβουλίου».
«Μαγειρέματα» σε ομαδικές απολύσεις και συνδικαλιστικό νόμο
Αλλαγές σε βάρος των εργαζομένων ετοιμάζονται και στα άλλα δύο μέτωπα που κρατούν ανοιχτά κυβέρνηση και κουαρτέτο στο τραπέζι της διαβούλευσης, δηλαδή οι ομαδικές απολύσεις και οσυνδικαλιστικός νόμος. 
Πρόκειται για ζητήματα που έχουν απασχολήσει και στο παρελθόν τις διαπραγματεύσεις ανάμεσα στην προηγούμενη κυβέρνηση και τους «εταίρους» της.
Ειδικά για τις ομαδικές απολύσεις, ομολογείται πλέον ανοιχτά ότι η διαβούλευση αφορά την αύξηση ή και την κατάργηση των ορίων που προβλέπει σήμερα ο νόμος για τους εργαζόμενους που μπορεί να απολύει μια επιχείρηση κάθε μήνα, ανάλογα με τον αριθμό του προσωπικού που απασχολεί. 
Με τον τρόπο αυτό, ανοίγει επί της ουσίας ο δρόμος για την πλήρη απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, η οποία σε καμιά περίπτωση δεν εμποδίζεται από τη «διοικητική έγκριση» του υπουργού, που ακόμα ισχύει τυπικά, αλλά με βεβαιότητα θα καταργηθεί.

Σε ό,τι αφορά τέλος το συνδικαλιστικό νόμο, η κυβέρνηση φαίνεται να επικεντρώνει στη θέσπιση νέων εμποδίων για την κήρυξη απεργίας από τα συνδικάτα, με πρόσχημα τη «μεγαλύτερη δημοκρατία» στη λήψη των αποφάσεων. 
Συγκεκριμένα, πιάνοντας το νήμα από εκεί που το άφησε η προηγούμενη συγκυβέρνηση, μελετάει να νομοθετήσει ότι για να παρθεί απόφαση για απεργία σε μια επιχείρηση, θα πρέπει να την εγκρίνει το 50+1% των εργαζομένων σε αυτή και όχι η πλειοψηφία των παρόντων στη γενική συνέλευση, όπως γινόταν έως τώρα.
Μελετάει, επίσης, να βάλει ζήτημα χρηματοδότησης των συνδικαλιστικών οργανώσεων, θεωρώντας δικά της λεφτά τις εισφορές που δίνουν οι εργαζόμενοι στην Εργατική Εστία, από την οποία χρηματοδοτούνται τα συνδικάτα. 
Πρόκειται για πρόκληση, που στόχο έχει να συκοφαντήσει τη συνδικαλιστική δράση, αξιοποιώντας και τα φαινόμενα εκφυλισμού που υπάρχουν με ευθύνη του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού, τον οποίο πάντως ενισχύει και δεν αποδυναμώνει με τα σενάρια που διακινεί για τη χρηματοδότηση των συνδικαλιστικών οργανώσεων.
ΠΑΜΕ
Το πλαίσιο πάλης στο μέτωπο των Συλλογικών Συμβάσεων
Τη Δευτέρα 6 Ιούνη, το ΠΑΜΕ οργάνωσε μια πλατιά συνδικαλιστική σύσκεψη, με θέμα τις εξελίξεις στο μέτωπο των Συλλογικών Συμβάσεων, την αποτελεσματικότερη οργάνωση και το συντονισμό της πάλης. 
Τα συμπεράσματα και το πλαίσιο πάλης που καθορίστηκε στη σύσκεψη αποκτούν ξεχωριστή σημασία για τα σωματεία και τους εργαζόμενους κάτω από το φως των εξελίξεων.
Θυμίζουμε ότι στο πλαίσιο πάλης που παρουσιάστηκε εισηγητικά στην Ημερίδα, σημειώνονταν τα εξής: «Με κριτήριο τις ανάγκες των εργατικών και λαϊκών οικογενειών για μια αξιοπρεπή ζωή, είχαμε παλιότερα υπολογίσει ως ελάχιστη βάση τα 1.400 ευρώ. Εχει αξία αυτή η υπογράμμιση, γιατί δείχνει το πλήγμα που έχει δεχτεί σήμερα το εργατικό εισόδημα, αλλά και την προοπτική που έχουμε καθήκον να χαράξουμε στις διεκδικήσεις μας.
Πρώτο και βασικό μέτωπο είναι η αποκατάσταση των κατώτερων μισθών και μεροκάματων. 
Με βάση τα σημερινά δεδομένα, στη γραμμή της κάλυψης των απωλειών, απαιτούμε και παλεύουμε για κατώτατο μισθό στα 751 ευρώ για όλους, μέσα από Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση, ως αφετηρία. Να καταργηθεί η διάκριση για τους νέους.
Το αίτημα αυτό χρειάζεται να γίνει καθολικό, όλης της εργατικής τάξης, όλων των κλάδων, όλων των Σωματείων.
Η πάλη για την κατάκτησή του είναι κριτήριο για τη στάση κάθε συνδικάτου και συνδικαλιστικής παράταξης, αν είναι με το μέρος των εργατών ή της εργοδοσίας.
Δεύτερο μέτωπο είναι η κατάργηση όλου του αντεργατικού πλαισίου για τις ΣΣΕ. 
Είναι βασική διεκδίκηση απέναντι στην κυβέρνηση, αλλά και την εργοδοσία. 
Η πάλη αυτή θα συνδυάζεται με τη διεκδίκηση αυξήσεων στους κλαδικούς μισθούς. 
Κάθε κλάδος εδώ είναι ανάγκη να επεξεργαστεί συγκεκριμένο πλαίσιο, να υπολογίσει τις απώλειες που είχε από το 2009 και να προσδιορίσει τις διεκδικήσεις του.

Ενιαίο καθήκον είναι η αποκατάσταση του νομικού πλαισίου των ΣΣΕ, όπως: Καθολική ισχύς και υποχρεωτικότητα των ΣΣΕ, που δεσμεύει όλες τις επιχειρήσεις, ανεξάρτητα αν είναι μέλη ή όχι σε εργοδοτικές οργανώσεις, καθολική ισχύς της ευνοϊκότερης σύμβασης που υπάρχει στον κλάδο, με κατάργηση της δυνατότητας να υπογράφονται επιχειρησιακές με μικρότερους μισθούς και εργασιακούς όρους από αυτές που προβλέπει η κλαδική Σύμβαση, εφαρμογή της μετενέργειας της ΣΣΕ μέχρι την υπογραφή νέας ΣΣΕ και κατάργηση του νόμου που αφορά τον ΟΜΕΔ και τις Ενώσεις Προσώπων.
Επιπλέον, διεκδικούμε:
  • Επαναφορά όλων των οικογενειακών, κλαδικών και άλλων επιδομάτων.
  • Υπολογισμό της αμοιβής της υπερωριακής απασχόλησης (που πρέπει να δικαιολογείται και να περιορίζεται η πραγματοποίησή της με πολύ αυστηρές προϋποθέσεις και σε εξαιρετικές περιπτώσεις, π.χ. αποκατάστασης ζημιών που δημιουργούν κινδύνους), με βάση τον κλαδικό μισθό και τις προσαυξήσεις που ίσχυαν πριν την ψήφιση των αντεργατικών νόμων. Σε αυτήν την περίπτωση, επιπλέον και άμεσα να χορηγείται άδεια ανάπαυσης (με χρονικό όριο τη βδομάδα που πραγματοποιήθηκαν οι υπερωρίες) και τέτοια που θα εξασφαλίζει την πενθήμερη εργασία στη βδομάδα και το σταθερό ημερήσιο χρόνο δουλειάς, δηλαδή το 8ωρο ή το 7ωρο για ορισμένους κλάδους.
  • Κατάργηση των Προεδρικών Διαταγμάτων που ισοπέδωσαν τις αποζημιώσεις.
  • Κατάργηση όλων των ρυθμίσεων που προβλέπουν αύξηση του ορίου των απολύσεων.
  • Κατάργηση κάθε ελαστικής μορφής εργασίας. Μόνιμη, σταθερή δουλειά με πλήρη μισθολογικά και ασφαλιστικά δικαιώματα, 7ωρο - 5ήμερο - 35ωρο. Στην προοπτική των αγώνων μας πρέπει να μπει ως σταθερός στόχος η παραπέρα μείωση του εργάσιμου χρόνου, υπολογίζοντας την αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας και μια σειρά άλλους παράγοντες».

26 Ιουνίου, 2016

,,όλες οι Τέχνες πολιτεύονται, είτε το ξέρουνε είτε όχι, είτε τους φαίνεται είτε όχι,,

ΗΡΑΚΛΗΣ ΚΑΚΑΒΑΝΗΣ: Ο Βάρναλης στον Αϊ-Στράτη, θυμήματα εξορίας

1298
Ο αντικομμουνισμός στην Ευρώπη και ο ρόλος της Τέχνης σήμερα

Ο Ηρακλής Κακαβάνης είναι ένας από τους συγγραφείς που εντρύφησαν όσο λίγοι στη ζωή και το έργο του Κώστα Βάρναλη, ενώ μέσα από τα βιβλία του έδωσε στη δημοσιότητα άγνωστες πτυχές του.
Με αφορμή την παρουσία του συγγραφέα στην Κύπρο για το «Α’ Φεστιβάλ Βιβλίου» συζητήσαμε μαζί του για το τελευταίο βιβλίο του, «Κώστας Βάρναλης Αϊ-Στράτης – Θυμήματα εξορίας», στο οποίο πραγματεύεται τη ζωή του ποιητή ως εξόριστου στο μαρτυρικό νησί, μια «αποικία των στρατοπέδων συγκέντρωσης».
Μέσα από τη συζήτηση αντιλαμβανόμαστε το ρόλο που έπαιξαν τα νησιά εξορίας στη διαμόρφωση διανοουμένων, οι οποίοι «αντί να λιγοψυχήσουν βγήκαν πιο δυνατοί και γίναν συνειδητότεροι αγωνιστές της τάξης τους».
Ο Ηρακλής Κακαβάνης μιλά επίσης για το ρόλο της Τέχνης στην υπηρεσία του λαού, καθώς και για τον αντικομμουνισμό ως επίσημη πολιτική της ΕΕ. Η «Χ» δημοσιεύει επίσης για πρώτη φορά μια άγνωστη φωτογραφία από την απεργία πείνας των εξόριστων, μεταξύ των οποίων και ο Βάρναλης.

Ένα ευρύ φάσμα των συγγραμμάτων σας καταπιάνεται με το έργο και τη ζωή του ποιητή της εργατικής τάξης Κώστα Βάρναλη. Τι σας μαγνήτισε;

«Φωνή του λαού και παππού των λαϊκών αγώνων», τον χαρακτήρισε ο Γιάννης Ρίτσος. Και ο λόγος του επίκαιρος και σήμερα αντηχεί βαθιά μέσα μου όπως και σε όλους όσοι μοιραζόμαστε την ίδια ιδεολογία. Είναι ο οδηγητής για εμάς στον αγώνα για κοινωνική αλλαγή.

Ποια είναι τα πιο συνταρακτικά βιώματα, τα οποία περιγράφει ο Βάρναλης από τη ζωή στον Αϊ-Στράτη;

Δεν θα έλεγα ότι το βιβλίο, η αφήγηση του Κώστα Βάρναλη και οι επιστολές έχουν κάτι το συναρπαστικό, το συνταρακτικό. 
Όπως και ο ίδιος λέει: «Ομολογώ πως σε αυτή την περίσταση, κανένας μας δεν είχε την ιδέα πως έκανε τίποτα το ηρωικό». Παρότι στα μάτια του λαού φάνταζε ηρωικό και ήταν πολλές οι σχετικές επιστολές που λάμβαναν.

Η εξορία εκείνη την περίοδο δεν συγκρίνεται με ό,τι ακολούθησε. 
Επίσης, στον Αϊ-Στράτη οι εξόριστοι είχαν λύσει πάρα πολλά πρακτικά ζητήματα σχετικά με την επιβίωσή τους, σε αντίθεση με τα άλλα νησιά. Το σημαντικότερο είναι ότι ο Βάρναλης, ο Γληνός και άλλοι διανοούμενοι αντί να λιγοψυχήσουν, βγήκαν πιο δυνατοί και γίναν συνειδητότεροι αγωνιστές της τάξης τους. Αυτό αναδεικνύεται μέσα από την αφήγηση και το βλέπουμε και στη μετέπειτα δράση τους.

Επίσης εξαιρετικό ενδιαφέρον έχουν οι επιστολές που αντάλλαξε με τη σύζυγό του. 
Αποκτούμε μια εικόνα του Βάρναλη που δεν την είχαμε πριν. 
Για κάτι που ξεχωρίζει επίσης το βιβλίο είναι και για τη φιλοσοφική του σκέψη.
Μέσα από το βιβλίο θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί πως ο Βάρναλης, παρά την εξορία, δεν έχασε ούτε το χιούμορ του, αλλά ούτε και την έμπνευσή του, έτσι δεν είναι;

Όχι μόνο δεν έχασε την έμπνευσή του, αλλά εκεί έγραψε και ένα ποίημα («Η ώρα φτάνει») αφιερωμένο στην Οκτωβριανή Επανάσταση και αργότερα έγραψε το γνωστό σε όλους μας ποίημα «Στην εξορία».

Λέει κάπου: «Κατορθώνουμε (χωρίς εννοείται προσπάθεια) κι είμαστε εύθυμοι και αισιόδοξοι. Άλλωστε οι περισσότεροι είναι νέοι, σχεδόν παιδιά. Κοντά τους παίρνουμε κι εμείς κουράγιο. [εκεί ανάμεσα στους εξόριστους] η καθημερινή ψυχολογική και πνευματική επαφή με την πρωτοπορία της εργατικής τάξης [… είναι] ένα αναστάσιμο λουτρό αισιοδοξίας»
Και αυτό νομίζω αναδεικνύεται μέσα από όλη την αφήγησή του. 
Και μην ξεχνάμε πως όταν στέλνεται στην εξορία είναι περίπου 50 χρόνων. 
Οπως επίσης μέσα από την αφήγηση αναδεικνύονται η οξύνοια, το χιούμορ, η σάτιρα και η λαγαρή του γλώσσα.
Στο βιβλίο υπάρχουν και μαρτυρίες άλλων πολιτικών κρατουμένων;

Υπάρχουν κάποιες μαρτυρίες εξόριστων όπως του Γεράσιμου Αντωνάτου που εξορίστηκε το 1931 (μοναδική μαρτυρία) και δίνει την εικόνα της εξορίας στα τέλη της δεκαετίας του 1920.
 Υπάρχουν και μαρτυρίες συνεξόριστων του Βάρναλη που συμπληρώνουν με μικρές ψηφίδες το πορτρέτο του εξόριστου Βάρναλη.

Ξεχωριστή «μαρτυρία» είναι και η εικαστική τεκμηρίωση του βιβλίου με τα 16 έργα του Γιώργου Φαρσακίδη, τα περισσότερα φτιαγμένα στους τόπους εξορίας. Εργα εμπνευσμένα από το μαρτύριο και τη ζωή των εξόριστων.

1 of 3


Η φωτογραφία είναι από την απεργία πείνας των εξόριστων τον Δεκέμβρη του 1935, λίγο πριν απολυθούν. Εικονίζονται ο Βάρναλης, ο Γληνός και ο γραμματέας της κολεχτίβας, Χρ. Κανάκης. Η φωτογραφία αυτή δημοσιεύεται πρώτη φορά. Πηγή φώτο: ψηφιακό αρχείο ΑΣΚΙ

Μια ιστορική φωτογραφία με φόντο το μισοτελειωμένο «Μαράσλειο σχολείο» και τους εξόριστους του Αϊ-Στράτη σε μια συγκέντρωση διαμαρτυρίας. Με μπλε σκίαση, ο Βάρναλης δεξιά, στη Μέση ο Γληνός και αριστερά ο γραμματέας της ομάδας συμβίωσης Χρ. Κανάκης

25-10-1935. Στο βαπόρι «Μαρία Λ.» που μετέφερε τον Κ. Βάρναλη μαζί με άλλους εξόριστους από τη Μυτιλήνη στον Αϊ-Στράτη




Τα νησιά εξορίας αποτέλεσαν, για μισό αιώνα, μικρά «Νταχάου» για τους πολιτικούς εξόριστους, σύμφωνα με αρκετούς ιστορικούς. Συμμερίζεστε αυτή την άποψη;
Θα απαντήσω με τα λόγια του Μενέλαου Λουντέμη που πέρασε από τη Μακρόνησο και τον Αϊ-Στράτη. 
Στα 1958 μιλώντας στα εγκαίνια μνημείου στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Μπούχενβαλντ, εκ μέρους των Ελλήνων εξόριστων είχε πει: 
«Η καλύτερη τιμή για την ανθρωπότητα θα ήταν να μην εγκαινιάζει τέτοια μνημεία. Βρισκόμαστε τούτη τη στιγμή μπρος σε μία μητρόπολη των στρατοπέδων. Μα υπάρχουν και οι αποικίες. 
Ερχομαι από μία από αυτές. Βρίσκεται στο Αιγαίο και λέγεται Αϊ-Στράτης».

Και έτσι είναι. Μετά τα χιτλερικά στρατόπεδα, ως «υπόδειγμα» ομαδικών σωματικών και ψυχικών βασανιστηρίων ήταν τα ελληνικά. 
Σε αυτά επιδιώχθηκε η φυσική, ηθική και πνευματική εξόντωση χιλιάδων αγωνιστών.

Σήμερα που οι διώξεις κατά των κομμουνιστών συνεχίζονται σε μια σειρά από χώρες, ενώ ο αντικομμουνισμός αποτελεί επίσημη πολιτική της ΕΕ, πώς πρέπει οι κομμουνιστές να αντιδράσουν;

Σιγά-σιγά με την ανατροπή στις σοσιαλιστικές χώρες υπήρξε μια έξαρση του αντικομμουνισμού από την Ευρωπαϊκή Ενωση μέχρι που έγινε επίσημη πολιτική της. 
Στηρίζει πλέον τον αντικομμουνισμό, τις διώξεις και την απαγόρευση της δράσης ΚΚ, πρωτοστατεί στη διαστρέβλωση της Ιστορίας και προσπαθεί να σβήσει την ιστορική μνήμη. Από την άλλη τιμά τους συνεργάτες των ναζί.

Μπορεί να φαίνεται λίγο, αλλά το πρώτο που έχουν να κάνουν οι κομμουνιστές είναι να καταγγέλλουν και να αποκαλύπτουν αυτή την προσπάθεια, γιατί πολλές φορές χρησιμοποιούνται έμμεσοι τρόποι, όπως για παράδειγμα μετατρέποντας την 9η Μάη, Ημέρα της Αντιφασιστικής Μνήμης, σε Ημέρα της Ευρώπης ή δράσεις που στοχεύουν διάδοση του αντικομμουνισμού και την πλύση εγκεφάλου με ανιστόρητα κηρύγματα, ιδιαίτερα στη νεολαία. 
Όλα αυτά πρέπει να αποκαλύπτονται.

Επίσης, η με κάθε τρόπο ανάδειξη της ιστορικής αλήθειας. Αυτό πρέπει να περάσει στο σχολείο, στη γειτονιά, παντού. Με κλασικές ή ευρηματικές δράσεις. 
Τέλος, η υπεράσπιση του σοσιαλισμού όπως τον γνωρίσαμε τον προηγούμενο αιώνα. 
Πέρα από τις όποιες αδυναμίες μπορεί κανείς να επισημάνει, είχε στο κέντρο της προσοχής του τον άνθρωπο και τις ανάγκες του. Κληροδότησε στους κομμουνιστές, υπερηφάνεια και υπεροχή έναντι του καπιταλιστικού κόσμου. 
Πρέπει οι νέες γενιές να γνωρίσουν τι πέτυχε και τι γεύτηκε ο άνθρωπος στις σοσιαλιστικές χώρες. 
Μην ξεχνάμε ότι πλέον ακόμη και η υπεράσπιση του σοσιαλισμού σε κάποιες χώρες είναι έγκλημα.

Ως άνθρωπος που ασχολείστε γενικότερα με την Τέχνη, ποιος πιστεύετε ότι πρέπει να είναι ο ρόλος της στις συνθήκες της κρίσης;

Η Τέχνη πρέπει να είναι πάντα παρούσα στα βασικά προβλήματα της εποχής της. Δεν μπορεί να αδιαφορήσει. 
Όπως έλεγε ο Βάρναλης, «όλες οι Τέχνες πολιτεύονται, είτε το ξέρουνε είτε όχι, είτε τους φαίνεται είτε όχι».

Έτσι και στην εποχή της κρίσης, της φτώχειας και της εξαθλίωσης, οι δημιουργοί επιλέγουν με ποιους θα πάνε και ποιους θα αφήσουν. 
Έτσι κάποιοι επιδίδονται απερίσπαστα στην Τέχνη τους. 
Κάποιοι, μπλαζέδες διανοούμενοι, όπως τους χαρακτηρίζει ο Βάρναλης, σπέρνουν απαισιοδοξία, ηττοπάθεια και καλλιεργούν το συμβιβασμό. Αρκετοί όμως χρησιμοποιούν την Τέχνη τους ως όπλο.

Η Τέχνη δεν μπορεί να αλλάξει από μόνη της τον κόσμο, μπορεί όμως να αλλάξει αυτούς που θα αλλάξουν τον κόσμο. 
Η Τέχνη μιλάει στο συναίσθημα, εγείρει, συμβάλλει στην κατανόηση της πραγματικότητας. 
Σκουντάει, υπενθυμίζει όταν άλλοι μηχανισμοί επιδιώκουν την ύπνωση. 
Δίνει κουράγιο όταν η δυσκολία δημιουργεί πρόσφορο έδαφος για απογοήτευση. 
Βοηθά να ενωθούμε με τους άλλους. Να κατανοήσουμε την κοινή μας μοίρα, την κοινή μας θέση. 
Μπορεί έτσι να συμβάλει τα μάλα στο να στρατευθούν οι εργαζόμενοι και να παλέψουν είτε για να αμυνθούν είτε για να αλλάξουν τον κόσμο.

Μπορεί να μην έχουμε σήμερα δημιουργούς του αναστήματος του Βάρναλη, έχουμε όμως πάρα πολλούς δημιουργούς που θέτουν το ταλέντο τους, το έργο τους στην υπηρεσία του λαού.

πηγή 

25 Ιουνίου, 2016

Για Σένα που "απέτυχες" στις Εξετάσεις,,,

Για τα παιδιά που "απέτυχαν" στις πανελλήνιες ή όποιες άλλες εξετάσεις... και όχι μόνο...:

Ονειρευτείτε... 
Δεν υπάρχει κανένας άνθρωπος που δεν μπορεί να κατακτήσει τη μόρφωση και τη γνώση
Δεν υπάρχει κανένας άνθρωπος που δε δικαιούται να τις έχει
Δεν υπάρχει μαθητής που "δεν τα παίρνει" 

Στις εξετάσεις... απέτυχαν οι ίδιες οι εξετάσεις τους και το σχολείο τους... κι όχι εσείς... 

Εμπρός λοιπόν 
Συνεχίστε 

Στο χαρτί της φωτογραφίας, κάποιος "καθηγηταράς" ενημερώνει τον Αϊνστάιν ότι... απέτυχε στις εξετάσεις και δεν μπορεί να γίνει καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Βέρνης. 
Και μάλιστα τον ειρωνεύεται κιόλας για τη θεωρεία του, για τη φύση του φωτός και τη σχέση του χώρου με το χρόνο. 
Τη θεωρία που άλλαξε την επιστήμη του 20ου αιώνα ... 
Κρατήστε το για φυλαχτό.


24 Ιουνίου, 2016

Αν στη ζωή μου υπάρχει ένα σημείο που με συγκίνηση και με υπερηφάνεια αφάνταστη από καιρού σε καιρό γυρίζω και βλέπω, είναι ακριβώς η εποχή που μπήκα στο Κομμουνιστικό Κόμμα

Άρης Βελουχιώτης: “Εγώ, παιδί του Ελληνικού Λαού, ορκίζομαι…”

 16/06/2016
«Πριν κάμποσο καιρό, πάνου στη Λιάκουρα, στο αετοχώρι το Δαδί, ρώτησα ένα παιδί ως οχτώ χρονώ:
- Τον ξέρεις τον Άρη;
- Ναι, μου λέει. Τον ξέρω.
- Τον είδες ποτέ σου;
- Όχι. Μα τόνε ξέρω.
- Πώς είναι;
- Τρεις βολές πιο αψηλός απ' τον πατέρα μου. Κι έχει ένα μεγάλο-μεγάλο κόκκινο άλογο. Και πίσω τον ακολουθάει πάντοτες ένας τρανός αητός με μια σημαία.
Μιαν άλλη φορά, στα Τρίκαλα, ρώτησα ένα “αετόπουλο” που πέρναγε τις γραμμές του οχτρού μεταφέροντας μαντάτα στους αντάρτες μέσα στο κούφωμα ενός καλαμιού.
- Γιωργή, τον ξέρεις τον Άρη;
- Τόνε ξέρω.
- Τον είδες ποτέ σου;
- Τον είδα με τα μάτια μου.
- Πώς είναι;
- Έχει μακριά γένεια κι ένα αληθινό άστρο στο μαύρο σκούφο του. Κι άμα μιλάει -κι ας χιονίζει ακόμα- γίνεται μονομιάς πολλή ζέστα. Κι όταν ακούνε το όνομά του οι Γερμανοί κρύβουνται σα λαγοί μέσα στα δάσα.
Ένα μεγάλο κόκκινο άλογο, ένας αητός με μια σημαία, ένα άστρο αληθινό, πολλή ζέστα -αυτός είναι ο Άρης των παιδιών και των μεγάλων.
Και γω που δυο φορές όλο-όλο τον αντάμωσα, έτσι σαν τα παιδιά και γω, έτσι τον βλέπω και τον τραγουδάω τον ΑΡΗ»  
 (Γιάννης Ρίτσος,  Το υστερόγραφο της δόξας – Άρης Βελουχιώτης)                                                                                             
    16 Ιούνη 1945. Σαν σήμερα, πριν από 71 χρόνια, ο πρωτοκαπετάνιος του ΕΛΑΣ, ο Άρης Βελουχιώτης, φεύγει από τη ζωή.
   Ο Άρης, κυκλωμένος από τους διώκτες του, έξω από τη Μεσούντα, θα ανοίξει ο ίδιος την πόρτα της αιωνιότητας. Θα περάσει στην αθανασία της συλλογικής μνήμης και συνείδησης, δίνοντας το τέλος με το ατομικό του περίστροφο. Μαζί του στο θάνατο τον συντρόφεψε ο πιστός του αντάρτης, ο Τζαβέλας.
   Ακολούθησε ο κανιβαλισμός. Η θηριωδία του μεταβαρκιζιανού καθεστώτος. Οι δύο νεκροί σύντροφοι θα αποκεφαλιστούν και τα κεφάλια τους θα κρεμαστούν από τις 18 έως τις 20 Ιούνη, σ' ένα φανοστάτη στα Τρίκαλα.
   Τι ήταν ο Άρης
Εκείνο το «αμείλικτο τέρας» που περιγράφουν οι θιασώτες του πιο πρωτόγονου και συνάμα βλακώδους αντικομμουνισμού; Ήταν από στρατιωτική άποψη ένας «κατσαπλιάς», όπως διατείνονταν οι «ήρωες» του δοσιλογισμού; Κάποιος με «θολή» πολιτική σκέψη, όπως λένε εκείνοι που όσα δεν φτάνουν τα κάνουν κρεμαστάρια; Ας δώσουμε το λόγο στους – σοβαρούς – πολιτικούς αντιπάλους του Άρη.
    Ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος αναφέρει: 
«Ο Άρης ήταν ένας αγνός ιδεολόγος» (Φίλιππος Φιλλίπου, «Βήμα», 3/2/2002), «ήταν έναςευφυής άνθρωπος» (εφημερίδα «Πρώτη», 24/9/1986)
  ΟΕυάγγελος Αβέρωφ – Τοσίτσας  στο βιβλίο του «Φωτιά και τσεκούρι», αναφέρει:
«… ο Άρης απέδειξε ότι είχε ψυχοσύνθεση ηγέτου, χάρη σ' αυτόν, το γόητρο του ΕΛΑΣ ανήλθε κατακορύφως», Ο ίδιος μιλώντας για την «θεαματική εξέλιξη» του ΕΑΜ/ΕΛΑΣτονίζει ότι «ο Άρης ήταν ο κύριος παράγων της». Ο Αβέρωφ - και όχι κάποιος πολιτικός φίλος του Άρη - τον περιγράφει ως «ηγέτη», «γενναίο», «καλό οργανωτή», ως άνθρωπο που «δεν του έλειπε ούτε η ευφυΐα ούτε κάποια παιδεία». Και προσθέτει ο Αβέρωφ: «Ένας Ιταλός στρατηγός, που δεν είχε κανένα λόγο να τον συμπαθή, ο Ινφάντε, είπε το 1945 στον γράφοντα τις σελίδες αυτές: "Από όλους τους αρχηγούς του ΕΑΜ / ΕΛΑΣ που γνώρισα, και γνώρισα πολλούς, μόνον ο Άρης μου έκαμε εντύπωση. Ήταν δυνατός, στοχαστικός, είχε λεπτότητα"».


   Πολύ πριν από την αποχώρηση των Γερμανών από την Ελλάδα τα 4/5 της χώρας είχαν ήδη απελευθερωθεί από τον ΕΛΑΣ. Ήδη από την Άνοιξη του ’44,  το Γερμανικό επιτελείο του οποίου ηγείτο ο Χέλμουτ Φέλμυ αναγκάστηκε να κηρύξει την Πελοπόννησο ως εμπόλεμη ζώνη και τούτο λόγω της καθόδου του Άρη στην Πελοπόννησο.
    Ο ίδιος ο Φέλμυ σημείωνε ότι χρειαζόταν τουλάχιστον 3 μεραρχίες επιπλέον, μόνο για την Πελοπόννησο, λόγω της ανάπτυξης στις τάξεις του ΕΛΑΣ  που είχε εμφυσήσει το οργανωτικό πνεύμα του Άρη και η  προσωπική του παρουσία στην περιοχή («Από τη Βιέννη στα Καλάβρυτα. Τα αιματηρά ίχνη της 117ης Μεραρχίας Καταδρομών στη Σερβία και την Ελλάδα», Βιβλιοπωλείον της Εστίας).
    Τέτοια αποτελέσματα μάλλον δεν θα μπορούσαν να επιτυγχάνονται από «κατσαπλιάδες»…
    Καταγεγραμμένες είναι οι απόψεις του  Κρις Μοντάγκιου Γούντχαουζ, του Άγγλου Συνταγματάρχη, επικεφαλής της βρετανικής αποστολής στην Ελλάδα, για τον Άρη ως στρατιωτική μεγαλοφυΐα: «Χωρίς Ζέρβα δεν γινόταν, χωρίς Άρη δεν πετύχαινε», έλεγε ο Γούντχαουζ για την επιχείρηση της ανατίναξης του Γοργοποτάμου
    Ο Κρις Γουντχάουζ, σε επιστολή του προς την ηγεσία του ΕΑΜ, αμέσως μετά την ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου,  ανάμεσα στα άλλα γράφει: «…θέλω να ευχαριστήσω εκ μέρους της Αγγλίας και την οργάνωσίν σας και τον ικανώτατον στρατιωτικόν αρχηγόν σας» (Στρατηγού Ν. Ζέρβα: «Απομνημονεύματα», εκδόσεις «Μέτρον»).
   Όσο για την πολιτική διορατικότητα και οξυδέρκεια του Άρη, πέρα από τις διαπιστώσεις του για τις συμφωνίες του Λιβάνου, της Καζέρτας και φυσικά της Βάρκιζας ότι «παρέδιδαν το απελευθερωτικό κίνημα δεμένο χειροπόδαρα στους Άγγλους» («Άρης, ο αρχηγός των ατάκτων», Δ.Χαριτόπουλου, εκδόσεις «Τόπος» - RealNews) αρκεί η υπόμνηση των λόγων του στη σύσκεψη των καπετάνιων του ΕΛΑΣ τον Νοέμβρη του ’44: 
«Αν ζήσει κανένας σας  – τους έλεγε - να θυμάται τα λόγια αυτά. Οι Εγγλέζοι θα σας σφάξουν όλους σαν αρνιά, εγώ στα χέρια τους δε θα πέσω, γιατί τα βουνά με ξέρουν. Με την πέτρα προσκέφαλο, την ψείρα συντροφιά, την κάπα σκέπασμα δε θα με ιδούνε ζωντανό στα χέρια τους. Αυτό θέλω να το θυμάστε αν κανένας σας ζήσει». 
    Επομένως, όπως έχει γράψει και ο συνάδελφος Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος: «Μπορεί να προσάψει κανείς ό,τι θέλει στον Βελουχιώτη, όχι όμως απουσία στρατηγικού, “γεωπολιτικού” ενστίκτου και βαθιάς ιστορικής γνώσης».
   Ο Άρης Βελουχιώτης δεν γεννήθηκε μέσα σε μια στιγμή, όπως η Αθηνά μέσα από το κεφάλι του Δία. Δεν προέκυψε αστραπιαία. Για να φτάσει να διαμορφωθεί από τον Θανάση Κλάρα (αυτό ήταν το πραγματικό του όνομα) στον χιλιοτραγουδισμένο πρωτοκαπετάνιο του ΕΛΑΣ, διένυσε μια πολυκύμαντη πορεία βασανιστικής ωρίμανσης .
    Ο Άρης ήταν δημιούργημα και «γέννημα» της ανάτασης του ίδιου του ελληνικού λαού. Ο μεγάλος ποιητής Κώστας Βάρναλης στο βιβλίο του Πάνου Λαγδά «Άρης Βελουχιώτης ο πρώτος του αγώνα», έγραψε: 
«Θρυλικός ο Άρης Βελουχιώτης. Ο πρώτος που άρχισε την Αντίσταση του λαού στα βουνά κι ο τελευταίος που την έκλεισε με τον τραγικό του θάνατο. Η πρώτη ψυχή του Αγώνα, κι η τελευταία πνοή. Λίγοι το καταλάβανε όπως ο Άρης, πως οι εχθροί της Ελλάδας (ξένοι και ντόπιοι) θα μετατρέπανε τη νίκη του έθνους σε νίκη των εχθρών του. Τιμή και δόξα στο ασύγκριτο παλληκάρι. Τιμή και δόξα και στο λαό που τόνε γέννησε».
   Ο Άρης δεν υπήρξε, δεν διαμορφώθηκε «τυχαία». Η διαδρομή από τον Θανάση Κλάρα μέχρι τον κομμουνιστή Άρη Βελουχιώτη, είναι μια διαδρομή ταυτισμένη με το μήνυμα που εκπέμπεται από τα ίδια τα νάματα της ποίησης του κομμουνισμού.
    Πολλοί παριστάνουν τους «αρμόδιους» να μιλήσουν γι' αυτή τη διαδρομή. Όμως, αρμοδιότερος ήταν ο ίδιος ο Άρης. Και μίλησε: 
«...Αν στη ζωή μου υπάρχει ένα σημείο που με συγκίνηση και με υπερηφάνεια αφάνταστη από καιρού σε καιρό γυρίζω και βλέπω, είναι ακριβώς η εποχή που μπήκα στο Κομμουνιστικό Κόμμα», γράφει σε επιστολή στον «Ριζοσπάστη», στις  9/9/1931. 
«Έκτοτε - συνεχίζει - δεν έχω στο ενεργητικό μου παρά φυλακίσεις για πάλη επαναστατική. 
Μιλάν τα γεγονότα, μιλάει αυτή η αλήθεια. 
Ούτε ΜΙΑ ΚΗΛΙΔΑ. 
Είναι αυτό σε βάρος μου; Είναι αυτό στοιχείο ενάντια στο Κομμουνιστικό Κόμμα;». 
Περίπου προφητικά στην ίδια επιστολή καταλήγει: «Στο κόμμα αυτό έδωσα όλη μου τη ζωή και θα συνεχίσω να δίνω όσες δυνάμεις μου απομείναν στον αγώνα του, για το ψωμί των εργαζομένων, κατά των φόρων και των πολέμων, για την επανάσταση».
   Με αυτά τα εφόδια έφερε σε πέρας ο Άρης την αποστολή που του ανατέθηκε, όταν ανέλαβε να υλοποιήσει την απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ για την συγκρότηση αντάρτικου απελευθερωτικού στρατού.
    Με αυτό το πνεύμα γράφτηκε από το χέρι του Άρη ο όρκος του ΕΛΑΣ, ο όρκος της πρώτης αντάρτικης ομάδας στη Ρούμελη που δόθηκε το 1942 στη Γραμμένη Οξιά:
    «Εγώ παιδί του Ελληνικού Λαού, ορκίζομαι να αγωνιστώ πιστά από τις τάξεις του ΕΛΑΣ, χύνοντας και την τελευταία ρανίδα του αίματός μου, σαν γνήσιος πατριώτης για το διώξιμο του εχθρού από τον τόπο μας, για τις ελευθερίες του Λαού μας, κι ακόμα να είμαι πιστός και άγρυπνος φρουρός προστασίας στην περιουσία και το βιος του αγρότη.
    Δέχομαι προκαταβολικά την ποινή του θανάτου αν ατιμάσω την ιδιότητά μου ως πολεμιστής του Έθνους και του Λαού και υπόσχομαι να δοξάσω και να τιμήσω το όπλο που κρατώ και να μην το παραδώσω αν δεν ξεσκλαβωθεί η Πατρίδα μου και δε γίνει ο Λαός νοικοκύρης στον τόπο του».

    Αθάνατο πολιτικό κειμήλιο, διαχρονικής αξίας - και δραματικής επικαιρότητας στη σημερινή Ελλάδα των ξένων δανειστών και των εγχώριων «σωτήρων» - αποτελεί η ιστορική ομιλία του Άρη που την εκφωνεί στις 29 Οκτώβρη του 1944 στην απελευθερωμένη Λαμία εκ μέρους του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ.
    Ο Άρης παρουσιάζει την πολιτική του ΕΑΜ και, ανάμεσα στα άλλα, λέει:
   «Θα δώσουμε στο λαό τα οικονομικά μέσα για να μπορεί να μη σκορπάει την οικογένειά του στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.
Μας κατηγορούν ότι θέμε να καταργήσουμε τα σύνορα και να διαλύσουμε το κράτος. Μα το κράτος εμείς το φτιάχνουμε σήμερα, γιατί δεν υπήρξε, μια που αυτοί οι ίδιοι το είχανε διαλύσει.
   Ποιος είναι λοιπόν πατριώτης; Αυτοί ή εμείς; Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει να βρει κέρδη σ' όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι' αυτό δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους.
   Ενώ εμείς το μόνο που διαθέτουμε είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας. Αυτά, αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει όπου βρει κέρδη, δεν μπορούν να κινηθούν και παραμένουν μέσα στη χώρα που κατοικούμε.
   Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουν τα κεφάλαιά τους από τη χώρα μας ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ;
   Όταν έξαφνα στα 1929-'31 το κράτος ζήτησε, λόγω της οικονομικής κρίσης που μάστιζε τότε τη χώρα μας, να κατεβάσουν οι ξένοι ομολογιούχοι το ποσοστό που πληρώναμε σε τοκοχρεολύσια, οι Άγγλοι δέχτηκαν να το μειώσουν σε 35%, αλλά οι Έλληνες ομολογιούχοι αρνήθηκαν.
   Να, λοιπόν, ποιος είναι ο πατριωτισμός τους! Αυτός φτάνει μέχρι το σημείο που δεν θίγονται τα οικονομικά τους συμφέροντα.
   Αυτοί, λοιπόν, οι ίδιοι που μας κατηγορούν ότι επιδιώκουμε την κατάργηση των συνόρων και τη διάλυση του κράτους, αυτοί τα ξεπουλάνε αυτά στην πρώτη ευκαιρία(...). Με αυτά τα μέσα προσπαθούν να εξαπατήσουν το λαό για να συνεχίσουν το ξεζούμισμα και την εκμετάλλευσή του».
   Ο Άρης λατρεύτηκε από τους συναγωνιστές του. Να τι περιγράφει ένας από τους αντάρτες του, ο Καραδημήτρης, στον Σπύρο Μελετζή:
«Τί να σου πω, Σπύρο, τόσο σκληραγωγημένο άνθρωπο δε θα ξανακάνει ο κόσμος. Στις πορείες εμείς παιδιά τώρα και κουραζόμαστε και κείνος άντεχε πιο πολύ απ' όλους μας, στην πείνα τα ίδια, στη δίψα και στην κακοπέραση. Πολλές φορές έμεινε εκείνος νηστικός για να δώσει σε μας. Κι ένα τσιγάρο ακόμα νά 'χε θα τό 'δινε σε μας. Ήταν τόσο σκληρός με τον εαυτό του που πολλές φορές μας τρόμαζε. Ούτε ασκητής, ούτε φακίρης δε θα μπορούσε ν' αντέξει στη γεμάτη στερήσεις ζωή που έκανε ο Άρης και μάλιστα τότε στις αρχές που ξεκινήσαμε. Μαρτυρήσαμε όλοι μας, κι αν δεν ήταν ο Άρης να μας εμψυχώνει κάθε μέρα, θα τά 'χαμε παρατήσει. Τόσο δύσκολες μέρες περάσαμε τότε στις αρχές».
   Από την σημερινή Ελλάδα δεν λείπουν οι απόγονοι του δοσιλογισμού. Οι πολιτικοί και ιδεολογικοί συνεχιστές των ταγματασφαλιτών. 
Οι φασίστες γκεμπελίσκοι που ματαιοπονούν στην προσπάθεια τους να σπιλώσουν τον Άρη και να παραχαράξουν την Ιστορία.
    Όπως συνηθίζεται στην περίπτωση των φασιστών, ο «Καιάδας» της γελοιότητάς τους είναι τόσο βαθύς όσο η προστυχιά τους. Και όσο πιο πρόστυχοι γίνονται τόσο περισσότερο θυμίζουν τον «ήρωα» ενός επίσης «προφητικού» κειμένου που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Αναγέννηση» στις 21 Ιούνη 1945. Ο Θεσσαλός δημοσιογράφος Φαίδων Μακρής, έγραφε:
    «Σύμφωνα με τους μαθηματικούς νόμους του εκκρεμούς, το καθημαγμένο κεφάλι του Άρη Βελουχιώτη, ταλαντευόταν προχθές κρεμασμένο σ' ένα φανοστάτη της πλατείας των Τρικάλων. Αιωρείτο αργά. Δεξιά - αριστερά, δεξιά - αριστερά και κάθε ταλάντευση σημείωνε και μια τραγική στιγμή των καιρών που διανύουμε. Σιωπηλά τα πλήθη βλέπαν με κατάπληξη το μακάβριο θέαμα.
    Ένα "γιατί;" μεγάλο σαν το έργο του Αρη, γεννιόταν μες στις ψυχές όλων χωρίς να φτάνει και στα χείλια. Η ανταρσία του ενάντια στο κράτος τιμωρήθηκε με το θάνατο, η ανταρσία ενάντια στο κόμμα του τιμωρήθηκε ακόμα πιο σκληρά για έναν κομμουνιστή, με τη διαγραφή του.
    Όμως, η αισχρή, βάρβαρη και ανίερη διαπόμπευση της κεφαλής του ήρωα είναι μια ιστορική αδικία και μια εθνική ντροπή...
    "Χαράς ευαγγέλια" γαύγισε για το θάνατο τουήρωα η εμπαθής ασημότης της Νομαρχίας Τρικάλων, χωρίς να σκεφτεί ότι όταν αυτός θα εγκαταλείψει με "τας κεκανονισμένας τιμάς" τη ζωή, ύστερα από λίγο δε θα τον θυμούνται ούτε οι στενότεροι συγγενείς του, ενώ τον Άρη Βελουχιώτη δε θα τον ξεχάσουν ούτε οι φίλοι του ούτε οι εχθροί του. Γιατί αυτός και το έργο του έχουν πια καταγραφεί στην ιστορία του έθνους».
  

    Αυτός ήταν ο Άρης. 
Ανέγγιχτος από κάθε επιχείρηση γκεμπελικού τύπου λασπολόγησης του ονόματός του.