Συνολικές προβολές σελίδας

Translate

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Χρήστος Ζουλιάτης. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Χρήστος Ζουλιάτης. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

28 Ιανουαρίου, 2017

o Χρήστος Ζουλιάτης στη Ραχούλα Καρδίτσας με τον Χαρίλαο !!

Ο Χρήστος Ζουλιάτης πρόσθεσε 21 νέες φωτογραφίες στο άλμπουμ: ΧΑΡΙΛΑΟΣ ΦΛΩΡΑΚΗΣ στη Ραχούλα-Ανέκδοτες φωτογραφίες — στην τοποθεσία Ραχούλα Καρδίτσας.
27 / 1 / 2017
Οι ανέκδοτες αυτές φωτογραφίες είναι απ΄την πρώτη επίσκεψη του Χαρίλαου Φλωράκη στο πατρικό του σπίτι, στη Ραχούλα Καρδίτσας, 
ύστερα από 40 χρόνια, όταν σ΄εκείνη την περιοχή, ενταγμένος στο ΔΣΑ, έπαιρνε μέρος σαν πρωτοκαπετάνιος στη "Μάχη της Καρδίτσας". 
Στην επίσκεψη αυτή συνοδευόταν από τον Μίκη Θεοδωράκη και είναι στα μέσα της δεκαετίας του '80.
«Ανάμικτα αισθήματα νοιώθω, αισθήματα συγκίνησης, αισθήματα χαράς, αισθήματα νοσταλγίας, που βρίσκομαι σήμερα σ΄αυτά τα χώματα, σ΄αυτό τον τόπο που γαλουχήθηκα με τα νάματα της αγάπης στον άνθρωπο, με την αγάπη στην πατρίδα, με την αγάπη για μια κοινωνία δημοκρατική και δίκαια...»
Χαρίλαος Φλωράκης
Δήλωση του Χαρίλαου σε δεύτερη επίσκεψη στο χωριό του, όπου παραβρέθηκε σε γιορτή προς τιμή του και για να δει το σπίτι του που έχει ανακαινισθεί και έχει γίνει Μουσείο.
 ΔΕΙΤΕ το βίντεο: https://youtu.be/pQUNYjMZxOE
Πηγαίνετε στην τελευταία φωτογραφία να διαβάσετε για το "Μουσείο Χαρίλαος Φλωράκης"
Χρήστος Ζουλιάτης: Η Ραχούλα είναι ένα γραφικό χωριό χτισμένο στα ριζά του Ίταμου ανάμεσα σε δύο ομαλά αντερείσματα που κατεβαίνουν το ένα από το χωριό Καστανιά και το άλλο από την κατεύθυνση του χωριού Μαστρογιάννη. Στην ανατολική παρυφή του χωριού, λίγο πιο κάτω στη θέση Κρεμαστόμυλος, ξανοίγεται ένας μικρός καμπάκος, που φτάνει ως το χωριό Σέκλιζα, περιτριγυρισμένος από μικρούς λόφους. Η τοποθεσία αυτή μοιάζει με λεκάνη.
Στην τοποθεσία Ραχούλα Καρδίτσας.Φωτογραφία του Χρήστος Ζουλιάτης.
 Φωτογραφία του Χρήστος Ζουλιάτης.


 








 

 
 

Χρήστος Ζουλιάτης: Σε ειδικά διαμορφωμένους χώρους στους δύο ορόφους του σπιτιού-μουσείου έχουν τοποθετηθεί πολλά υλικά από τη ζωή και τη δράση του Χ. Φλωράκη, αλλά και γενικότερα από την υπερενενηντάχρονη πορεία του κομμουνιστικού κινήματος στη χώρα μας. Το «Μουσείο Φλωράκη» βρίσκεται στο Παλιοζογλώπι Ραχούλας.

Το πατρικό σπίτι του, μαζί με το οικόπεδο 500 τ.μ., ο Χ. Φλωράκης το έκανε δωρεά στην Ένωση Αγραφιώτικων Χωριών, το 1988, ως αναγνώριση του έργου για την ανάδειξη των Αγράφων και του λαϊκού χαρακτήρα αυτού του φορέα στις δεκαετίες του 1980 και 1990.

Το 2002, η Ένωση δώρισε το οικόπεδο στον Δήμο Ιτάμου, με όρους την ανακατασκευή του πατρικού σπιτιού όπου γεννήθηκε ο Χ. Φλωράκης και τη λειτουργία εκθεσιακού χώρου και βιβλιοθήκης του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.

Όπως αναφέρεται σε σχετικό φυλλάδιο που μοιράζεται στους επισκέπτες, «το μουσείο αναδεικνύει, με σεβασμό, την ιστορική προσωπικότητα του Χαρίλαου Φλωράκη και μπορεί να αποτελέσει παρακαταθήκη στη νέα γενιά, των αξιών, των ιδανικών και των οραμάτων του. Να συμβάλει στη συνέχιση του αγώνα του, αποκαλύπτοντας την πραγματική ιστορία του λαϊκού κινήματος που μέσα του πήρε και έδωσε ο Χαρίλαος Φλωράκης.

Να αναδείξει την προσφορά του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ, που στις γραμμές του ο καπετάν Γιώτης ανέδειξε απίστευτες οργανωτικές και στρατιωτικές ικανότητες, τα χαρακτηριστικά της συνέπειας, της αφοσίωσης, της αυταπάρνησης, της μαχητικότητας που χαρακτήριζαν τον Χαρίλαο Φλωράκη, απόρροια της αταλάντευτης αφοσίωσής του στην υπόθεση του σοσιαλισμού. Το Μουσείο θα αποτελέσει μάθημα για τη νεότερη ιστορία, όχι μόνο της περιοχής, αλλά ολόκληρης της χώρας».

Το πατρικό σπίτι του Χαρίλαου Φλωράκη στο Παλιοζογλώπι- που βρίσκεται σε κοντινή απόσταση από τον τάφο του, στο αγνάντι του Αη Λια, και έχει μετατραπεί σε Ιστορικό Μουσείο «Χαρίλαου Φλωράκη», εγκαινιάστηκε τον Οκτώβριο του 2008, από την τότε γγ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, η οποία έκανε ιδιαίτερη αναφορά στην αγάπη του Χ. Φλωράκη για τη Ραχούλα και το Παλιοζογλώπι, επισημαίνοντας ότι αυτός ο άνθρωπος, που είχε κάνει εκατομμύρια χιλιόμετρα πραγματικής και συμβολικής διαδρομής, στα βουνά, τις φυλακές, τις εξορίες, εντός και εκτός Ελλάδας, κατάφερε να διατηρήσει τη μεγάλη αγάπη του γι' αυτόν εδώ τον τόπο.
(ΠΗΓΗ: Real.gr)

15 Ιανουαρίου, 2017

o Χρήστος Ζουλιάτης Θυμάται:

*Ο ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ ΕΚΑΝΕ ΤΟ ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ. ΕΜΕΙΣ;;;;;;_



 Θυμάμαι πως σε αυτή την παράσταση (Φεστιβάλ ΚΝΕ), χρησιμοποίησα φλας οπότε στο δεύτερο κλικ, 
γυρίζει και με κατακεραυνώνει 
"Σας παρακαλώ" 
Να ανοίξει η γη να με καταπιεί. 
Μόλις είχα προλάβει να πάρω αυτά τα δυο στιγμιότυπα. Εξαφανίστηκα... Ήταν η πρώτη επαφή που είχα μαζί του. Η δεύτερη ήταν στο καφενείο του Σιγάλα στη στοά Ορφέα, όπου γυριζόταν το "Ταξίδι στα Κύθηρα" και κάποια στιγμή βγαίνει έξω, κάθεται δίπλα σε ένα τραπεζάκι και απέναντί του εγώ. Ευκαιρία να του κανω το πορτρέτο. Άρχισα απανωτά κλικ οπότε γυρίζει και μου λέει "Τι θα τις κάνει όλες αυτές τις φωτογραφίες;;;".
 Που να ήξερε πως για μένα ήταν τα πορτρέτα μιας ζωής και θα παραμείνουν σαν ιστορικά φωτογραφικά ντοκουμέντα, 
όχι γιατι είναι δικά μου αλλά αποτελούν, νομίζω, χαρακτηριστικά ενός ανθρώπου που κουβάλησε όλη την βασανισμένη ζωή στο φωτογραφικό χαρτί.

*Ο «Προμηθέας Δεσμώτης» στην τραγωδία του Αισχύλου, όπως την κατέγραψα σε δυο φωτογραφικά στιγμιότυπα, με πρωταγωνιστή έναν άλλο Τιτάνα του Θεάτρου, τον ΜΑΝΟ ΚΑΤΡΑΚΗ. 
Η τραγωδία που πραγματεύεται την ηρωική αντίσταση του αλυσοδεμένου στον Καύκασο Προμηθέα, στο θέλημα του Δία.
Ο απείθαρχος Τιτάνας Προμηθέας, αμφισβητεί την εξουσία του Δία, χαρίζοντας τη φωτιά στους ανθρώπους. Η τιμωρία θα είναι αμείλικτη. Με διαταγή του πατέρα των θεών θα δεθεί σ’ έναν άγριο βράχο, στα πέρατα του κόσμου. Ωστόσο εκείνος δεν θα σταματήσει να καταφέρεται κατά της εξουσίας, εξαγριώνοντας τον Δία, ο οποίος τον καταποντίζει στον Τάρταρο.
Τραγωδία με φιλοσοφικό και πολιτικό υπόβαθρο, το ποιητικό αριστούργημα του Αισχύλου μιλά για την ελεύθερη βούληση και την αμφισβήτηση της εξουσίας.
 Ο Προμηθέας κραυγάζει πως η αμφισβήτηση της εξουσίας είναι πάντα, ένα ρήγμα, ένα άλμα, ένα δημιουργικό ξέσπασμα της ελεύθερης βούλησης, χωρίς τακτικούς ελιγμούς, χωρίς «στρατηγικούς» περιορισμούς και γίνεται έτσι η πρώτη φωνή στην ανθρώπινη Ιστορία που δηλώνει ευθαρσώς: Είμαι ρεαλιστής, γιατί ζητώ το αδύνατο. Και το ζητώ, χωρίς άλλον λόγο από τον εαυτό μου.

07 Νοεμβρίου, 2016

*τα 200 φιρμάτα κοστούμια του Χ.Φλωράκη*


ΚουΚουΕδολόγοι: 
Το rollex του Κουτσούμπα, το κότερο και τα 200 κοστούμια του Χ.Φλωράκη.

Μετά το ρόλεξ του Κουτσούμπα, το κότερο του Φλωράκη, τώρα έχουμε και τα 200 φιρμάτα κοστούμια του Καπετάν Γιώτη, που ανακάλυψε στην ... ντουλάπα του, 
ο δαιμόνιος δημοσιογράφος της πάλαι ποτέ κραταιάς και «δημοκρατικής» Ελευθεροτυπίας, Φώτης Παπούλιας, που με κλείσιμό της, μετακόμισε και «επιχειρεί» στην ΕΦ.ΣΥΝ, που όπως μαθαίνω, έφυγε κι από κει και ψάχνει εφημερίδα, τύπου Αυριανής-Κουρή και Κόντρα-Τράγκα. 
Θυμάστε τον Κακαουνάκη που ανακάλυψε το κότερο του Χαρίλαου που, τι ειρωνεία, με τις πλημμύρες, τον Οκτώβρη του '94, ήρθε κι άραξε έξω από το κτίριο στον ... Περισσό 
(δείτε παρακάτω τη φωτογραφία).

Η φωτογράφηση έγινε στο σπίτι του, στην «κρυψώνα» του. Ήταν πολύ προσιτός, φιλικός με χιούμορ και συνεργάσιμος

Έτσι, λοιπόν, διεισδύοντας στα άδυτα της ... βίλας, στην οδό Πυθίας στο Χαλάνδρι όπου ήταν η οικία του Χ.Φλωράκη και σήμερα λειτουργεί ως Επιμορφωτικό Κέντρο και Βιβλιοθήκη, 
χώθηκε στην ντουλάπα και άρχισε να μετράει τα κοστούμια του Χαρίλαου, και δεν ήταν ούτε ένα, ούτε δύο αλλά.... 200(!!!) φιρμάτα κοστούμια!
 Καλά διαβάσατε. Ούτε ο Κ.Μαρούσης στις δόξες του δεν είχε τόσα πολλά στα μαγαζί του. 
Γραβάτες δεν πρόλαβε να μετρήσει γιατί ήταν πολλές. Αν έψαχνε λίγο ακόμα, θα έβρισκε και...ρούβλια που είχε κάτω από το....μαξιλάρι του. 
Αυτά τα ανακάλυψε το 2013, εργαζόμενος ακόμα, ως κουκουεδολόγος στην Ελευθεροτυπία. 
Το δημοσιογραφικό team που ασχολιόταν με την αριστερά κι ιδιαίτερα με το ΚΚΕ, ήταν ο Φ.Παπούλιας, ο Τ.Παπάς και λιγότερο ο Γ.Καρελιάς. 

Επιστρέφω στη ...βίλα Φλωράκη.

Το κότερο του Φλωράκη στον Περισσό, όπως έγραφε ο Κακαουνάκης με τις πλημμύρες τον Οκτώβρη του 1994 

Το παρακάτω άρθρο του Παπούλια, δημοσιεύτηκε στην Ελευθεροτυπία τον Αύγουστο του 2013 (προφανώς στην ψηφιακή ΕΝΕΤ) και μετά εξαφανίστηκε. 
Αξίζει να το διαβάσετε. Καλού κακού, πάντως, να έχετε άμεση πρόσβαση στην τουαλέτα. Το δημοσιεύω με κάθε επιφύλαξη, αν και δεν έχει διαψευστεί.

Του ΦΩΤΗ ΠΑΠΟΥΛΙΑ: 
Χαλάνδρι, οδός Πυθίας, αριθμός έξι. Ένα διώροφο σπίτι αρχιτεκτονικής της δεκαετίας του 1960 που στέγασε από το 1974 τον Χαρίλαο Φλωράκη. 
Ο πρώτος του όροφος υπήρξε για 30 ολόκληρα χρόνια 
η «κρυψώνα» του ιστορικού ηγέτη της αριστεράς, του «καπετάν Γιώτη», στις μέρες της δημοκρατίας. 
Και από αύριο το σπίτι αυτό, γεμάτο από τα «ίχνη» του πρώην γραμματέα του ΚΚΕ, θα μετονομαστεί σε Κέντρο Ιστορικών Ερευνών.
Αγαπημένη και σχετικά άγνωστη συνήθεια του Χαρίλαου στα ταξίδια, ήταν να επισκέπτεται τα εμπορικά κέντρα και να χαζεύει, συχνά μάλιστα να αγοράζει ρολόγια, γραβάτες και πουκάμισα - αξεσουάρ, ασυνήθιστα για έναν ηγέτη της ελληνικής αριστεράς. 
Έτσι, ο αριθμός των 200 κοστουμιών στην ντουλάπα του υπνοδωματίου δεν προκαλεί έκπληξη σε όσους γνώριζαν την αγάπη του για τα καλά ρούχα.
Στο ψηλότερο έπιπλο η προτομή του Λένιν και πάνω στο γραφείο η φωτογραφία της γυναίκας του Μάρθας (σημείωση δική μου: ούτε τ΄όνομα δεν ήξερε, Μάγδα Αναγνωστάκη, την έλεγαν). 
Σε παράταξη, ύστερα, τα τσιμπούκια του. 
Υπερέβαιναν τα εκατό, αφού όλοι γνώριζαν την αδυναμία του, και για τον Χαρίλαο ήταν το πιο καλοδεχούμενο δώρο. 
Ελάχιστοι, όμως, ήξεραν την προτίμησή του στον καπνό: μαύρος ντραμ σκληρός, τον οποίο φρόντιζε, τουλάχιστον στα πρώτα χρόνια της νόμιμης παρουσίας του στην Ελλάδα, να προμηθεύεται από το εξωτερικό.

Αυτά τα ωραία έγραφε τότε ο Παπούλιας. Αν ρωτάτε για τώρα, και ξανά προς τη δόξα τραβά. 
Προσέξτε, με τι μαεστρία και παιδική αφέλεια, τάχαμου, σαν να παίζει το παιχνίδι, κλέφτες κι αστυνόμοι, χρησιμοποιεί λέξεις και εκφράσεις. 
Το σπίτι το αποκαλεί «κρυψώνα» και μάλιστα «στις μέρες της δημοκρατίας» για να δώσει έμφαση και να χρεώσει στον Χαρίλαο εμμονές στο παρελθόν και ολόκληρη την ιστορία ενός «ηγέτη της αριστεράς», την αποκαλεί «ίχνη». 
Όχι τυχαία.
Όταν έγινε δε, το 19ο συνέδριο του ΚΚΕ, ο Παπούλιας «έφαγε πόρτα» και διαμαρτυρήθηκε η «Εφημερίδα των Συντακτών», επικαλούμενη την ελευθερία του τύπου και καταλογίζοντας αήθη συμπεριφορά, επειδή δεν έγινε αποδεκτό το αίτημά της, από το Γραφείο Τύπου της Κ.Ε. του ΚΚΕ, να παρακολουθήσει την έναρξη των εργασιών του 19ου Συνεδρίου, ο συντάκτης της Φώτης Παπούλιας, που το δημοσιογραφικό ήθος είναι άγνωστη λέξη γι αυτόν. 
Και αυτό, παρότι έγινε αποδεκτός άλλος συντάκτης και φωτορεπόρτερ της εφημερίδας που ήταν διαπιστευμένοι σε ένα συνέδριο ανοιχτό στα ΜΜΕ κατά την έναρξη των εργασιών. 
Μια συνηθισμένη, δηλαδή, πρακτική. 
Μάλιστα, η «Εφημερίδα των Συντακτών» χαρακτήρισε «αήθη» αυτή την ενέργεια του ΚΚΕ και έσχιζε τα ιμάτιά της, κατηγορώντας το Κόμμα ότι με αυτόν τον τρόπο «επιβάλλει λογοκρισία»!... 
Πιστεύω στο επόμενο συνέδριο να μην στείλουν κανέναν άλλον, «ειδικό» κουκουεδολόγο δημοσιογράφο, 
που να ξέρει κι αυτός «πράγματα και πρόσωπα από μέσα» γιατί, δεν θα φάει απλώς «πόρτα» αλλά, θα φύγει, εκών άκων , με τις κλωτσιές.

Η «Εφημερίδα των Συντακτών» επικαλείται την ελευθερία του λόγου, όταν τρεις μέρες πριν από την έναρξη του 19ου Συνεδρίου του ΚΚΕ, ο Φώτης Παπούλιας είχε γράψει έναν ακόμα λίβελο ενάντια στο Κόμμα, όπως άλλωστε συνηθίζει, 
όπου με αόριστες επικλήσεις «ανθρώπων που γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα στον Περισσό», 
έφτανε στο σημείο να κατασκευάζει ακόμα και τσακωμούς στελεχών με τον Χαρίλαο Φλωράκη.

Να θυμίσουμε πως είχε αναστήσει τον Τάκη Τσιόγκα, που ήδη είχε πεθάνει, ότι τάχα, δεν εκλέχτηκε μέλος στην Κ.Ε. στο 19ο συνέδριο. Τόσο διασταυρωμένες πληροφορίες, τόσο αξιόπιστο ρεπορτάζ, μόνο ο Παπούλιας μπορεί να έχει. 
Άλλη μια εξόφθαλμη κατασκευή του, είναι που ανάστησε και τον Χρήστο Τέγο και τον ανάφερε ως υποψήφιο για το Δήμο Καρδίτσας ενώ ο άνθρωπος είχε ήδη «φύγει» στις 28 Μάη 2013.

Κάποιοι την παραπληροφόρηση, την ψευδολογία και τη συκοφάντηση την λένε «ελευθερία του λόγου», 
ο κοινός νους τη λέει κακόηθες επάγγελμα και το άτομο χρήζει επιστημονικής παρακολούθησης.
 Να είναι καλά, θα τους περάσει.


Εδώ περιεργάζεται μια Canon Ixus πριν την αγοράσει

Μια αδυναμία του Χαρίλαου ήταν η φωτογραφία. 
Στα δύσκολα χρόνια της παρανομίας, είχε στήσει σκοτεινό θάλαμο για να εκτυπώνει τις φωτογραφίες που του ήταν αναγκαίες. 
Όταν στα γεράματα θέλησε να ανανεωθεί με σύγχρονη φωτογραφική μηχανή, ζήτησε την βοήθειά μου για την επιλογή μάρκας και μοντέλου. 
Έτσι, δώσαμε ραντεβού σε ένα φιλικό κατάστημα και του πρότεινα μια αναλογική (φιλμ) Canon Ixus που τη βρήκε μικρή και βολική. 
Οι ψηφιακές δεν είχαν ακόμα κάνει την εμφάνισή τους. 
Εκείνο που δεν μπόρεσα να μάθω, καθότι δεν έψαξα καθόλου στην ... ντουλάπα του, είναι, αν είχε ... 200 φωτογραφικές μηχανές.


Μπροστά στο πατρικό του, στη Ραχούλα. Πρώτη επίσκεψη ύστερα από 40 χρόνια. Σήμερα είναι ανακαινισμένο και λειτουργεί σαν Μουσείο

Όμως ας ξεφύγουμε λίγο απ΄αυτά και ας πάμε σε μια δημοσίευση που έκανε η «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ», στις 2 Δεκεμβρίου 2001, 
όπου προβάλλονται άγνωστες πτυχές για πρόσωπα και γεγονότα, πολλά απ' τα οποία περιγράφονται στο δίτομο έργο που επιμελήθηκε ο δημοσιογράφος Χρήστος Θεοχαράτος «Ο Χαρίλαος Φλωράκης και το Λαϊκό Κίνημα». 

Το ρεπορτάζ είναι: της Έφης Χατζηιωαννίδου:

''Αν και ο Χαρίλαος υπήρξε ένας βαθιά πειθαρχημένος αγωνιστής που σπάνια δημοσιοποιούσε την αντίθεσή του με το κόμμα, σε αυτό το αποκαλυπτικό βιβλίο, που κατέχει θέση κορυφαίας πολιτικής παρακαταθήκης, 
δίνει - στον α΄ τόμο- τη δική του άποψη για το λάθος της διάσπασης του κόμματος, 
για τα δύσκολα χρόνια της παρανομίας και επιδιώκει να αναιρέσει προκαταλήψεις και να αποκαλύψει διαβολές, να υπερασπίσει τους πατριωτικούς και δημοκρατικούς αγώνες του KKE και να ξεκαθαρίσει τις θέσεις για το «Μακεδονικό», 
το Ιδιώνυμο, για τη δικτατορία του Μεταξά, για τον πόλεμο του '40 - '41, για την Αντίσταση, για τα Δεκεμβριανά και τη Βάρκιζα, για τον Εμφύλιο, για τα Εκτακτα Μέτρα, για τα παλατιανά πραξικοπήματα, τη χούντα και τον αντιδικτατορικό αγώνα.

 O β΄ τόμος -που θα ακολουθήσει σε λίγους μήνες- θα καλύψει την περίοδο από το 1974 μέχρι και το 2000 και θα αφορά τους αγώνες εντός και εκτός Βουλής, ενώ θα αποκαλύπτει τα παρασκήνια της πολιτικής ζωής φωτίζοντας όλα όσα προηγήθηκαν και ακολούθησαν τις εκλογές και τις συμμαχίες του '89.


Σχετικά με το θέμα του Ν.Πλουμπίδη, ο Χ.Φλωράκης λέει:
«Τότε δεν ήξερες ποιος ήταν ο Πλουμπίδης. Δεν ανακοινώνονταν τα ονόματα. Τον λέγαμε «μπάρμπα». Ηταν φυματικός. Έφερνε το πτυελοδοχείο στην τσέπη του. Είχε την όψη αγίου. 
Πώς έβλεπες μια εικόνα; Ετσι ήταν. Γλυκός και ήπιος άνθρωπος. Δεν ερχόταν τακτικά στις συνεδριάσεις, αλλά είχα αποκτήσει οικειότητα μαζί του. 
Τον είδα και μετά την Απελευθέρωση. Οταν -προτού τον εκτελέσουν- τον είχαν κρατούμενο στην Ασφάλεια, το 1954.
 Τότε, ήταν ο Καραχάλιος προϊστάμενος του Τμήματος Πληροφοριών. Ήρθε και με βρήκε πρωί-πρωί λίγο μετά την εκτέλεση του Πλουμπίδη. 
Ανοιξε το παραθυράκι στο κελί μου και είπε: ο Πλουμπίδης έφυγε σήμερα το πρωί... Έτσι μου το ανήγγειλε...

Έπρεπε όμως τότε να αποκηρύξει το κόμμα τον Πλουμπίδη; Όχι. Ήταν τραγικό λάθος. 
Αλλά, άμα κανένας σαν τον Ζαχαριάδη, έπαιρνε μια απόφαση, μετά ήταν δύσκολο να κάνει πίσω και να διορθώσει... 
Είναι ορισμένα πράματα που δύσκολα μπορείς να τα εκτιμήσεις, αν δεν έχεις δουλέψει σε συνθήκες παρανομίας. 
H καθοδήγηση ήταν έξω. Στο Βουκουρέστι. O Ζαχαριάδης ήταν έξω. Έξω ήταν όλοι. 
Ερχόταν κάποιος από την Ελλάδα. Άνθρωποι που ζουν ακόμη.
 O Κασιμάτης ο Μηχανικός, ο Φιλίνης ο Κώστας. 
Έκαναν εκθέσεις. O Φιλίνης έκανε έκθεση: Πώς πήγε η Ασφάλεια στο σπίτι που έμεναν με τον Πλουμπίδη, πώς το έσκασαν και δεν έπιασε η Ασφάλεια ούτε τον Πλουμπίδη. 
O ένας έγραφε αυτό και ο άλλος έγραφε το άλλο στις εκθέσεις τους. Και έβγαζαν τον Πλουμπίδη κάτι σαν ύποπτο. 

Όταν έπιασαν τον Μπελογιάννη, έπιασε ο Πλουμπίδης και έκανε δήλωση που έλεγε:
 Εγώ είμαι ο υπεύθυνος του κλιμακίου και όχι ο Μπελογιάννης. Έρχομαι να παραδοθώ εγώ αν αφήσετε τον Μπελογιάννη. 
Αυτό επέτεινε τις υποψίες γιατί δεν ρώτησε κανένα που το έκανε αυτό. 
Αυτός όμως το είχε κάμει από λεβεντιά...

Του μέτρησαν φυσικά και εκείνο το παλιό του '40. 
Όταν δηλαδή ο Πλουμπίδης είχε καταγγείλει το πρώτο γράμμα του Ζαχαριάδη που έστειλε από την φυλακή γιατί ερχόταν σε αντίθεση με τη γραμμή της Κομμουνιστικής Διεθνούς. 
Για τον Σιάντο δεν είχαν δημιουργηθεί τόσα ερωτήματα; 
Πώς -λέγανε - οι χωροφύλακες αντί να τους πάνε στο Μεταγωγών τους πήγαν στο Ξενοδοχείο για να κοιμηθούν. Και πώς τους άφησαν και δραπέτευσαν. 
Και όμως: μια λογική επίσης εξήγηση θα ήταν ότι και οι χωροφύλακες ήταν πατριώτες. Κατοχή ήταν. 
Και εμένα με πιάσανε με άλλους δύο το '42 και μας πήγαν στην Ασφάλεια. 
O Νικολόπουλος, διοικητής του παραρτήματος Ασφάλειας για τους κομμουνιστές, δεν μας παρέδωσε στους Ιταλούς. 
Και μετά, όταν υπηρετούσε σαν αντισυνταγματάρχης στην Ελευσίνα το είπε: Δεν μπορούσα να παραδώσω Έλληνες στους Ιταλούς».''

ΔΙΑΒΑΣΤΕ όλο το άρθρο ΕΔΩ


Παρουσίαση κειμένου: Viva La Revolucion

Δες Ακόμα: Άλλη μια πλαστογραφία από την «ΚΚΕδολογία» 

29 Σεπτεμβρίου, 2016

ο Χ. Ζουλιάτης μας ξεναγεί στο παράνομο τυπογραφείο του ΕΑΜ !!





Δευτέρα, 26 Σεπτεμβρίου 2016


Το παράνομο Τυπογραφείο του ΕΑΜ και η θρυλική «Βικτώρια» κάτω απ΄ το σαλόνι.


Σοκ και δέος με την ηρωίδα της Εθνικής Αντίστασης «Βικτώρια»
Σοκ και δέος ένιωσα όταν πρωταντίκρυσα την «Βικτώρια», κατεβαίνοντας την κρυφή καταπακτή στο … σαλόνι του Βαγγέλη Μενεμενή, που σαράντα χρόνια παρέμενε κλειστή, σκεπασμένη μόνιμα με ένα χαλί, χωρίς να γνωρίζει κανένας, ούτε τα παιδιά του, ούτε ακόμα και η γυναίκα του, πως κάτω απ΄τα πόδια τους και σε βάθος δύο μέτρων υπήρχε το παράνομο τυπογραφείο του ΕΑΜ, όπου τυπωνόταν κατά κανόνα και μόνιμα η εφημερίδα του ΕΑΜ, «Ελεύθερη Ελλάδα» και «Απελευθερωτής» (όργανο του ΕΛΑΣ) και σποραδικά, φύλλα του «Ριζοσπάστη», έντυπα του ΚΚΕ, διάφορα έντυπα του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, της Εθνικής Αλληλεγγύης. 




Ήταν το μεγαλύτερο παράνομο Τυπογραφείο στην κατεχόμενη Ευρώπη. 
Έβγαιναν τεσσεράμισι με πέντε χιλιάδες φύλλα, τρεις φορές τον μήνα και οι χρεωμένοι σε αυτή τη δουλειά, δούλευαν από το πρωί ως το βράδυ, συνέχεια, από την Άνοιξη του 1942 μέχρι τον Οκτώβρη του 1944 που έφυγαν οι Γερμανοί, διατηρώντας, πάντα, όλους τους κανόνες της παρανομίας και προφύλαξης από περίεργα μάτια και «ευαίσθητα» αυτιά. 
Βλέπεις, η «Βικτώρια» έκανε ένα σχετικό θόρυβο. Έκτοτε, παρέμεινε κλειστό για σαράντα χρόνια.




Είχα την τύχη και την τιμή να κατέβω πρώτος την καταπακτή

του, το 1984, μετά από πρόσκληση του ΚΚΕ και να φωτογραφήσω τη θρυλική εκτυπωτική μηχανή «Βικτώρια» και τα άλλα σύνεργα, που όλα ήταν παραδομένα στη φθορά του χρόνου, όχι όμως, στη λήθη.




Με την ευκαιρία της σημερινής ιστορικής επετείου από την ίδρυση (1941) του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου (ΕΑΜ), σας ξεναγώ, όχι στο σαλόνι της οικογένειας Μενεμενή αλλά, κάτω απ΄αυτό, σε έναν υπόγειο χώρο, δυο επί τρία μέτρα, όπου πρέπει να σκύψετε για να χωρέσετε. 
Με την έντονη μυρωδιά της μούχλας και με ένα κλεφτοφάναρο, προσέχοντας μην τσακιστώ κατέβηκα την απότομη σκάλα. 
Ρίγος και συγκίνηση ένοιωσα αντικρίζοντας την εκτυπωτική μηχανή, αραχνιασμένη μέσα στη σκόνη και δεξιά κι αριστερά τα κατάλοιπα της παράνομης και παράτολμης αυτής δουλειάς, τις στοιχειοθετημένες «σελίδες», τις μπροσούρες, τα κουπόνια, τις προκηρύξεις, ακόμα και αχρησιμοποίητο χαρτί. 
Όλα είχαν την εικόνα της εγκατάλειψης, παραδομένα στην αδηφάγα υγρασία. 
Και μόνο στη σκέψη, πως εκεί μέσα δούλεψαν σαν τυφλοπόντικες σύντροφοι, αγνοώντας τους κινδύνους, με ένα υπέρμετρο θάρρος και τόλμη για μια ελεύθερη Ελλάδα, ριγώ.







Στο παράνομο τυπογραφείο, που είναι στην οδό Σκρα 31 και σήμερα λειτουργεί σαν μουσείο δούλεψαν, εκτός από τον ιδιοκτήτη Βαγγέλη Μενεμενή, ο Γιώργος Ελληνούδης και η γυναίκα του Καλλιόπη, ο Χρήστος Τζίμης και η γυναίκα του Ελένη, ο Νίκος Καλατζόπουλος, ο Τάκης Χατζής και ο Κώστας Βιδάλης (δημοσιογράφος) που ήταν προμηθευτής των υλικών. 
Υπεύθυνος για την παραλαβή και διανομή των εντύπων είχε αναλάβει ο εκτελεσμένος (1952) κομμουνιστής Μανώλης Λυγηρός (Λυγερός), ο «θείος» ή «παππούς» όπως τον αποκαλούσε η ομάδα, που υποδυόταν τον παλιατζή, καρβουνιάρη, μανάβη, κλπ., κουβαλώντας τσουβάλια ή τη χειράμαξά του. 
Τώρα θα μου πείτε, πώς μεταφέρθηκε εν μέσω των Γερμανών και των ρουφιάνων γερμανοτσολιάδων, η
εκτυπωτική «Βικτώρια» στην οδό Σκρα. 
Ο Γ. Ελληνούδης με τον Β. Μενεμενή σχεδίασαν τη δημιουργία του υπογείου και ο Κ. Βιδάλης είχε ήδη βρει την ηλεκτροκίνητη μηχανή «Βικτώρια», κάσες με τυπογραφικά στοιχεία, χαρτί κλπ., που ήταν καλυμμένα και αποθηκευμένα σε ένα υπόστεγο κτιρίου στα Χαυτεία.
 Η μεταφορά της μηχανής και των άλλων υλικών υπήρξε πολύ ριψοκίνδυνη περιπέτεια. 
Βρέθηκε καραγωγέας, με αμοιβή 500.000 δραχμές, για να μεταφέρει τη μηχανή και τα εξαρτήματα «αλευρόμυλου», όπως είπε στον καραγωγέα ο Γ. Ελληνούδης, αλλά χρειάστηκε και γερανός και τέσσερις φορτοεκφορτωτές για να φορτωθεί η «αλευρομηχανή». 
Το φορτίο έφθασε στο σπίτι της Σκρα και τοποθετήθηκε στο διάδρομο του σπιτιού. Ο καραγωγέας υποψιασμένος ότι δεν επρόκειτο για αλευρομηχανή απαίτησε επιπλέον 200.000 δραχμές, για να «ξεχάσει» αυτή τη μεταφορά. 
Το σπίτι σφραγίστηκε από φόβο μη μιλήσει ο καραγωγέας και παρακολουθούνταν από μακριά από τους Ελληνούδη - Μενεμενή σχεδόν ένα μήνα. 
Όταν εξέλειπε ο κίνδυνος κατέβασαν στην κατακόμβη τα υλικά και τη μηχανή και γρήγορα ο Χρήστος Τζίμης κατασκεύασε το παρκέ, με αδιόρατο από μη γνωρίζοντες άνοιγμα. 
Ο Β. Μενεμενής μετέτρεψε την ηλεκτροκίνητη «Βικτώρια»σε ποδοκίνητη και αργότερα σε χειροκίνητη, ώστε να γίνει τελείως αθόρυβη.



Ο Βαγγέλης Μενεμενής, κομμουνιστής και αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης που χάθηκε απροσδόκητα από τροχαίο, το 2007, θυμάται:
 «Ο Ελληνούδης με προέτρεψε να γίνω βοηθός του. Ο Κώστας Βιδάλης προμήθευσε τα υλικά. Ο Κώστας ήταν δημοσιογράφος στον "Ριζοσπάστη". Φορτώσαμε τα κιβώτια σε ένα τετράτροχο κάρο, τα μεταφέραμε εδώ, τα κλειδώσαμε και μετά από λίγες μέρες ξαναμπήκαμε μέσα - παρακολουθούσαμε στενά, γιατί υπήρχε ο φόβος των Γερμανών - και αρχίσαμε τη δουλιά. 
Ο Γιώργος Ελληνούδης και η γυναίκα του Καλλιόπη κόψανε το πάτωμα, σκάψαμε το χώμα για να χωρούν δύο άνθρωποι. Το χώμα το ρίξαμε στο διπλανό δωμάτιο. Βάλαμε τις κάσες με τα στοιχεία, αλλά είχαμε πρόβλημα με το πιεστήριο. Δεν μπορούσαμε να σκάψουμε άλλο, γιατί δεν μπορούσαμε να βγάλουμε πολύ χώμα. Μετά σκεφτήκαμε να κατεβάσουμε το πιεστήριο κοντά στα θεμέλια του σπιτιού, σε σκαμμένη τρύπα, με λοστούς και σχοινιά - πολύ βαρύ..! 
Μετά εγώ ασχολήθηκα με τη συναρμολόγηση και ο Ελληνούδης φρόντισε να χτίσει τον τοίχο. Σε δέκα μέρες ήταν έτοιμο να λειτουργήσει το Τυπογραφείο. Ο Ελληνούδης έφερε δυο στοιχειοθέτες, τον Χρήστο Τζίμη και τον Τάκη Χατζή, ο οποίος έκανε και τις διορθώσεις.
Υπεύθυνος για την ομάδα του Τυπογραφείου ήταν ο Νίκος Πλουμπίδης. Άρχισε η στοιχειοθεσία και έτσι ξεκίνησε να δουλεύει το Τυπογραφείο. Το πρόβλημα ήταν ότι το πιεστήριο έκανε μεγάλο θόρυβο. Έτσι τα κουζινέτα του πιεστηρίου τα αντικαταστήσαμε με ρουλεμάν και τύλιξα τα σίδερα με λάστιχο ποδηλάτου και έτσι έγινε το πιεστήριο σχεδόν αθόρυβο και ευκολότερο.
Με το φόβο να μην εντοπιστεί το επάνω μέρος της καταπακτής και άρα και το πιεστήριο, καθότι ήταν ο φόβος των γερμανοτσολιάδων που έψαχναν τα σπίτια, αποφασίσαμε να το καμουφλάρουμε. 
Ο Ελληνούδης έφερε με δεμένα μάτια για το παρκέ ένα φίλο. Ηταν ο Χρήστος Τζίμης. 
Εκείνη την εποχή, γίνονταν εντατικές προσπάθειες για τον εντοπισμό του Τυπογραφείου από τους Γερμανούς, αλλά λόγω του καμουφλάζ και των συνωμοτικών σχεδίων, του Ελληνούδη, δεν μπορούσαν να το εντοπίσουν…». 

(Στοιχεία γι αυτή την ανάρτηση άντλησα από διάφορα δημοσιεύματα εφημερίδων και, κυρίως, από την εφημερίδα «Ριζοσπάστης»).








Σήμερα θεωρείται ιστορικό διατηρητέο μνημείο και λειτουργεί ως Μουσείο Αντιστασιακού Τύπου.



ΧΡΗΣΤΟΣ/Christos στις 10:54:00 μ.μ.

01 Αυγούστου, 2016

οι πραγματικοί έξαμηνίτικοι εξόριστοι (φωτό)

~~~ ΑΛΛΟ ΤΡΙΚΕΡΙ ΚΑΙ ΑΗ ΣΤΡΑΤΗΣ ΚΑΙ ΑΛΛΟ Paris mon amour ~~~

Όταν λέμε «έξαμηνίτικος εξόριστος», εννοούμε ΑΥΤΟ ρε ηλίθιε.
 Υπάρχει μια περιοχή που λέγεται Τρίκερι, 
όπου πάνω από 230 ήταν τα παιδιά 
(ανάμεσα τους και 70 μωρά) 
που εξορίστηκαν με τις μανάδες τους και όταν τον Σεπτέμβρη του 1953 έκλεισε το στρατόπεδο γυναικών στο Tρίκερι, 
οι εξόριστες με τα παιδιά τους μεταφέρθηκαν στον 'Aη-Στράτη, που αποτέλεσε τον αποκλειστικό τόπο εξορίας έως τις αρχές του 1963(!!!), 
όταν αποχώρησαν και οι τελευταίοι εκτοπισμένοι. 

Και αυτούς τους τόπους εξορίας, τους δημιούργησε η παράταξή σου.

Και μερικά νούμερα για να μαθαίνουν τα «εξαμηνίτικα εξόριστα»:
 Το 1951 οι εκτοπισμένοι στον Αη- Στράτη ήταν περίπου 3.000, ενώ τον Απρίλιο του 1952 μειώθηκαν στους 2.000. 
Η μείωση συνεχίστηκε και στα επόμενα χρόνια. 
Το 1955 καταγράφηκαν 950 άτομα, από τα οποία το 1956 είχαν μείνει 820. 
Το 1959 οι εξόριστοι έφθαναν τους 470.