Για το "αντιρατσιστικό φεστιβάλ" της Αθήνας #Yianis_Makridakis

Yianis Makridakis
Από το πρωί μου έρχονται μηνύματα και μου εμφανίζονται δημοσιεύσεις σχετικά με τα επεισόδια που έγιναν στο "αντιρατσιστικό φεστιβάλ" της Αθήνας, με επίμαχο ζήτημα και κύρια αιτία την κοινωνική υπόσταση κάποιων ομάδων ανθρώπων, οι οποίοι βιώνουν διαφορετικά τη ζωή μέσα από τις προσωπικές τους συντεταγμένες επί του φάσματος του βιολογικού μας φύλου.

 
Η ιστορία της Βάσως, που έγινε Βάσος, κατά την περίοδο της Χούντας στο νησί και οι κοινωνικές της προεκτάσεις πριν και μετά την επέμβαση "αλλαγής φύλου" δείχνουν ότι το ζήτημα αυτό υπήρχε στην ελληνική κοινωνία και πριν μισόν αιώνα.
Το πώς αντιμετωπίζει κάποιος έναν άνθρωπο, όποια διαφορετικότητα κι αν έχει αυτός, φύλου, φυλής, θρησκείας κλπ είναι θέμα ψυχής και προσωπικής καλλιέργειας.
Η διοργάνωση διαφόρων φεστιβάλ που έχουν στόχο να τονίσουν το αντί- , αντί να αναδείξουν τον ανθρωπισμό και τον πολιτισμό, είναι εξ ορισμού προβληματική και εν τέλει μοιάζει να πηγάζει κατά βάθος από ναρκισσιστικά αντικοινωνικά ένστικτα.

Με άλλα λόγια ένα φεστιβάλ που έχει στόχο τη γνωριμία, την συνύπαρξη και τη συμβίωση διαφορετικών κουλτούρων, ιδιοσυγκρασιών και κοινωνικών ομάδων θα έπρεπε να ονομάζεται αυτό ακριβώς που θέλει να επιτύχει, δηλ. φεστιβάλ γνωριμίας, συμπερίληψης και συνύπαρξης κλπ, όχι "αντιρατσιστικό".
Ο θετικός λόγος είναι αυτός που έχουν πλέον ανάγκη οι άνθρωποι και η κοινωνία, όχι η αντιπαλότητα. 

Ιδίως μεταξύ κοινωνικών ομάδων που έχουν νιώσει την καταπίεση και την βία στο πετσί τους μες στους αιώνες.
Στην ιστορία του βιβλίου, αυτοί που χλεύαζαν και θέλανε να διαπομπεύσουνε την Βάσω, αποκαλώντας την αρσενικιά πριν κάνει την επέμβαση, ήταν οι ίδιοι, γυναίκες και άντρες, που χλεύαζαν και τον Βάσω μετά από την επέμβαση, ότι δεν είναι άντρας ικανός και κανονικός.

Το πρόβλημα λοιπόν δεν το έχει η/ο Βάσω/ος αλλά η κοινωνία. Και αν η κοινωνία προσεγγίζεται από τις διάφορες ομάδες, που ως καταπιεσμένες οι ίδιες από αυτήν, ενδιαφέρονται να την αλλάξουν, με τρόπο που τονίζει το αντί - , αντί να εστιάζει στην συνύπαρξη, τότε όλα βαίνουν χειρότερα. 

Η κοινωνία δεν συμμετέχει, μπαίνει σε θέση άμυνας απέναντι σε αυτούς που της κουνούν το δάχτυλο "αφ' υψηλού", ενώ ταυτόχρονα η εσωστρέφεια των ομάδων μεγαλώνει και τελικά κάποιες φορές το αντί- του φεστιβάλ εκτονώνεται μέσα του. 

Οι κοινωνία βλέπει τελικά τους αντί- "να σφάζονται μεταξύ τους" και έτσι επιβεβαιώνονται και γιγαντώνονται οι αφορισμοί της.
Είχα πει χθες ότι θα σας έγραφα για τον Ανάμιση ντενεκέ αλλά η επικαιρότητα με ώθησε στο τελευταίο βιβλίο, στη σκιά του όρους Όχη, που κυκλοφόρησε πριν από ένα μήνα, εκδόσεις Εστία 2025.

Το έγραψα με αφορμή την Αλγερινή πυγμάχο που κέρδισε το χρυσό στους Ολυμπιακούς και την τεράστια κοινωνική συζήτηση που προκάλεσε πάνω στο θέμα του φύλου. 

Το έγραψα κάνοντας έρευνα στον τοπικό τύπο του νησιού, στα μέσα της δεκαετίας του '60 και την περίοδο της Χούντας, επίσης έρευνα με συνεντεύξεις από ανθρώπους που θυμούνταν την περίπτωση ενός διεμφυλικού ατόμου στο νησί που έκανε μια από τις πρώτες στην Ελλάδα επεμβάσεις αποκατάστασης φύλου, "αλλαγή φύλου" την έλεγαν τότε.
#λιγα_λογια_περι_βιβλιων_οδηγος_καλοκαιρινων_αναγνωσεων