Να γιατί η Χώρα μας πρέπει να φύγει απ' το ΝΑΤΟ, Να Γιατί χρειάζεται Εργατολαϊκή Εξουσία

Έτσι παρουσιάζουν και δικαιολογούν την ενδοϊμπεριαλιστική όξυνση 

τα μμε εδώ:

Σημάδια όξυνσης...

Προχτές, φάλαγγα τεθωρακισμένων οχημάτων Humvee και φορτηγών των αμερικανικών Ενόπλων Δυνάμεων πέρασε τα γερμανο-πολωνικά σύνορα εγκαινιάζοντας τη μεταφορά στην Πολωνία Αμερικανών στρατιωτών και βαρέος στρατιωτικού υλικού, στο πλαίσιο της επιχείρησης «Atlantic Resolve» («Ατλαντική Αποφασιστικότητα»). 

Το γενικό επιτελείο της ΝΑΤΟικής ταξιαρχίας θα εγκατασταθεί στη δυτική Πολωνία και σήμερα, Σάββατο, θα πραγματοποιηθεί τελετή με συμμετοχή 3.500 στρατιωτών, 87 αρμάτων μάχης «Abrams» και άνω των 550 τεθωρακισμένων οχημάτων μεταφοράς στρατευμάτων.

Πρόκειται για κρίκο μιας αλυσίδας αποφάσεων και κινήσεων σε τακτικό και επιχειρησιακό επίπεδο για παραπέρα ανάπτυξη ΝΑΤΟικών δυνάμεων στα σύνορα με τη Ρωσία, όπως έχει αποφασιστεί εδώ και μήνες, στο πλαίσιο σφοδρών ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών για τον έλεγχο αγορών, πλουτοπαραγωγικών πηγών και διαύλων, όπως εκφράζεται ανάγλυφα στην επέμβαση αλλά και στη συνέχεια της σύγκρουσης στην Ουκρανία. 

Παρότι η νέα ηγεσία των ΗΠΑ 

φέρεται να επιδιώκει συμβιβασμό με τη Ρωσία, εντούτοις τέτοιες κινήσεις δεν βρίσκονται έξω από τον προσανατολισμό της. 

Είναι χαρακτηριστικό ότι ο προοριζόμενος για υπουργός Αμυνας στην κυβέρνηση Τραμπ, στρατηγός ε.α. Τζέιμις Μάτις, 

μιλώντας στο Κογκρέσο, τάχθηκε αναφανδόν υπέρ της μόνιμης εγκατάστασης αμερικανικών και ΝΑΤΟικών βάσεων στις Βαλτικές Χώρες, κοντά στη Ρωσία.

Άλλωστε, οι τέτοιες αποφάσεις έχουν δρομολογηθεί ήδη 

από τον Ιούλη στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στη Βαρσοβία, όταν αποφασίστηκε και επισήμως 

- προς ενίσχυση ήδη ανεπτυγμένων δυνάμεων του ΝΑΤΟ στην Ανατολική Ευρώπη - 

η προώθηση 4 ενισχυμένων μονάδων σε Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία, Πολωνία, με τη διοίκηση σε καθεμιά απ' αυτές να ασκείται από ΗΠΑ, Γερμανία, Καναδά και Βρετανία. 

Ταυτόχρονα, η συγκρότηση πολυεθνικής ταξιαρχίας στη Ρουμανία, με άμεση υποστήριξη από Βουλγαρία, για τον έλεγχο στη Μαύρη Θάλασσα. 

Προσθέστε τη διασύνδεση της ναυτικής επιχείρησης του ΝΑΤΟ στη Μεσόγειο, SEA GUARDIAN, με αυτή της ΕΕ, SOPHIA, προς έλεγχο και αυτής της θάλασσας.

Η ίδια Σύνοδος αποφάσισε, εξάλλου, την ολοκλήρωση της εγκατάστασης και τη λειτουργία της λεγόμενης «Πυραυλικής Ασπίδας» με βάσεις στη Ρουμανία, στην Πολωνία, με τη ναυτική στήριξη και γενικότερες υποδομές που συνδέονται με τη χρήση πυρηνικών όπλων σε μια καταστροφική αναμέτρηση. 

Οχι τυχαία, στην Ανακοίνωση των Συμπερασμάτων της Συνόδου δηλωνόταν η ετοιμότητα του ΝΑΤΟ να χρησιμοποιήσει και πυρηνικά όπλα...

Την ίδια στιγμή, το πρόγραμμα στρατιωτικών ασκήσεων του ΝΑΤΟ και τα «εθνικά» προγράμματα εκπαιδεύσεων των κρατών - μελών του, όπως έχουν οριστικοποιηθεί για το α' εξάμηνο του 2017, πιάνουν μια σειρά ζώνες όπου ΝΑΤΟ και ΕΕ συγκρούονται με ρωσικά και άλλα μονοπώλια: Ατλαντικό, Βαλτική, Μεσόγειο και Μαύρη Θάλασσα, Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες, σφίγγοντας το στρατιωτικό κλοιό γύρω από τη Μόσχα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το μέλλον και τους λαούς. Αλλωστε, με όχημα τις τέτοιες ασκήσεις, το ΝΑΤΟ μεταφέρει επιπρόσθετες πάνοπλες μονάδες του στη συνοριογραμμή με τη Ρωσία.

Περιττό να αναφέρουμε ότι σε όλους αυτούς τους σχεδιασμούς και την υλοποίησή τους βασικό ρόλο παίζει η ελληνική αστική τάξη, οι κυβερνήσεις της οποίας, και η σημερινή ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, σπεύδουν να παράσχουν στο ΝΑΤΟ υποδομές, βάσεις, μέσα και προσωπικό, θαλάσσιες διόδους, με στόχο τη γεωστρατηγική της αναβάθμιση, μπλέκοντας ακόμα βαθύτερα το λαό σε μια δίνη εξελίξεων που όλο και πιο έντονα βρωμά μπαρούτι.

Ολα αυτά, βέβαια, γίνονται με εύηχα προσχήματα, όπως η διασφάλιση της «ειρήνης» και η αποκατάσταση «ισορροπιών», προτάγματα που, όμως, δεν έχουν καμία σχέση με τα πραγματικά συμφέροντα των λαών, αλλά μονάχα με την «ασφάλεια» της κερδοφορίας μονοπωλίων. 

Σε αυτό το φόντο,

 τώρα περισσότερο από ποτέ, 

απαιτείται 

να δυναμώσει η λαϊκή πάλη ενάντια στα ιμπεριαλιστικά σχέδια, στη συμμετοχή της χώρας στη ΝΑΤΟική λυκοσυμμαχία, για να μη χύσουν οι λαοί το αίμα τους για τα συμφέροντα του κεφαλαίου.

Απ' την Άποψή μας στο Ριζοσπάστη 

κάνε κλικ πάνω στη εικόνα:

 να δεις Περισσότερα. 

το «αμερικάνικο όνειρο» των Ελλήνων Μεταναστών:

Από το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης, χιλιάδες νέοι έχουν φύγει μετανάστες, αναζητώντας δουλειά στο εξωτερικό. 

Γύρω τους στήνεται μια πολυκερδής επιχείρηση προπαγάνδας από το αστικό κράτος, που υπόσχεται τη «Γη της Επαγγελίας», με σταθερή δουλειά και υψηλούς μισθούς, προσφέροντας μια «επιλογή» για μια καλύτερη ζωή.

Όμως ο ξεριζωμός του εργάτη από τη γη που γεννήθηκε δεν είναι επιλογή του. Τον επιβάλλει το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, που δημιουργεί και συντηρεί την ανεργία και τη φτώχεια, ιδιαίτερα στην περίοδο της καπιταλιστικής κρίσης, και από την άλλη στέλνει τους μετανάστες στις χώρες υποδοχής ως φτηνό εργατικό δυναμικό, χωρίς δικαιώματα, για να αυξάνουν τα μονοπώλια τα κέρδη τους και να ρίχνουν την τιμή της εργατικής δύναμης για όλη την εργατική τάξη.

Αυτό το σύστημα είναι που στέλνει τους Έλληνες εργαζόμενους, εξαιτίας της κρίσης του, σε μακρινούς προορισμούς, όπως η Νέα Υόρκη στις ΗΠΑ.

Σε τι συνθήκες όμως ζουν και εργάζονται οι μετανάστες στη λεγόμενη «Γη της Επαγγελίας»;

Στη Νέα Υόρκη, οι μετανάστες μπορούν όντως να βρουν δουλειά, κυρίως στις κατασκευές. 

Εργάζονται στην οικοδομή χωρίς προστατευτικά μέσα, χωρίς συγκεκριμένο ωράριο, το οποίο παρατείνεται κατά πολλές ώρες λόγω της αυξημένης κίνησης. 

Οι υπερωρίες, ακόμα και η δουλειά σε γιορτές και αργίες, δεν πληρώνονται, ενώ το χειμώνα οι οικοδόμοι μπορεί να κάνουν μέρες να δουν μεροκάματο, λόγω των βαριών καιρικών συνθηκών.

Το μεροκάματο είναι 100-120 δολάρια, χρήματα που ακούγονται αλλά δεν είναι ικανοποιητικά. 

Γιατί το νοίκι για ένα δωμάτιο ή για ένα υπόγειο αρχίζει από τα 1000-1200 δολάρια – τουλάχιστον 10 μέρες δουλειάς – ενώ ένα διαμέρισμα κοστίζει τουλάχιστον 1500-2000 δολάρια το μήνα. 

Το κόστος διαβίωσης αυξάνεται κατά πολύ αν συνυπολογίσουμε λογαριασμούς, τηλέφωνο, ρούχα, εισιτήρια, φαγητό, πολύ περισσότερο μια έξοδο.

 Όσο για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, ουσιαστικά εύχονται να μην χρειαστούν γιατρό ή φάρμακα, γιατί είναι πανάκριβα παρά τα μεγάλα λόγια που ακούστηκαν και στην Αθήνα πρόσφατα με τον ερχομό του Ομπάμα για το λεγόμενο Obamacare.

Η πάλη για να διεκδικήσουν οι εργαζόμενοι καλύτερα ωράρια ή μεροκάματα, γενικότερα καλύτερες συνθήκες ζωής, μέσα από σωματεία ή συνδικαλιστικές οργανώσεις περνά μέσα από μεγάλα εμπόδια μιας άσχημης κατάστασης που έχουν επιβάλει η καπιταλιστική εργοδοσία στις ΗΠΑ με την κυριαρχία του εργοδοτικού συνδικαλισμού.

Πέρα από την εκμετάλλευση από τους εργοδότες, ιδιαίτερα όσοι είναι χωρίς χαρτιά, ζουν με το φόβο μην τους συλλάβουν για κάποια μικροπαράβαση ή μην τους σταματήσουν στο λεωφορείο ή στο μετρό, γιατί αυτό αυτόματα σημαίνει απέλαση. Άλλωστε επί Ομπάμα, τον οποίο υποδέχτηκε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ πρόσφατα μετά βαΐων και κλάδων, έγιναν 2 εκατ. απελάσεις και τώρα επί Τραμπ θα δοθεί ανάλογη συνέχεια...

Για τους μετανάστες στη Νέα Υόρκη και αλλού, μία είναι η προοπτική: Να οργανώσουν την πάλη τους μέσα από τις επιτροπές αγώνα μεταναστών για καλύτερες συνθήκες δουλειάς και ζωής στις χώρες υποδοχής, αλλά και στην Ελλάδα, να παλέψουν στο πλάι της αμερικάνικης εργατικής τάξης απέναντι στον ίδιο αντίπαλο τους εκμεταλλευτές και την τάξη τους.

Η Λέσχη Φίλων του ΚΚΕ στη Νέα Υόρκη αγωνίζεται σταθερά για πλήρη δικαιώματα στην αμοιβή, την υγεία – πρόνοια, για μόνιμη και σταθερή δουλειά για τους μετανάστες από την πρώτη μέρα παραμονής τους, για νομιμοποίηση τους με πλήρη δικαιώματα. 

Καλεί τους Έλληνες μετανάστες να οργανωθούν να συμβάλουν ώστε να δυναμώσει αποφασιστικά η ταξική ενότητα Ελλήνων και Αμερικάνων εργαζομένων, να δυναμώσει η πάλη στους χώρους δουλειάς. 

Να παλέψουν για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου που γεννά τη φτώχεια, την ανεργία, τον ξεριζωμό των εργατών.

Του Γιάννη Πάνου

kε Ομπάμα ευγνωμονούμε για την "βοήθειά" Σας:

Και μέρα που είναι, είπαμε να εξετάσουμε έξι διαφορετικές στρατιωτικές δικτατορίες ανά τον κόσμο, που οι ΗΠΑ οργάνωσαν, βοήθησαν, στήριξαν και μετά από χρόνια τελικά παραδέχτηκαν.

Ο παρεμβατισμός των ΗΠΑ σε όλη την υφήλιο, είναι ένα θέμα στο οποίο δε χωράει πολύ συζήτηση. Δεκαετίες συγκρούσεων, αποτρόπαιων καθεστώτων και αστάθειας, έχουν υποδαυλιστεί από αυτό που πολλοί μας καλούν να χαρακτηρίσουμε ως «φάρο της Δημοκρατίας». Και ενώ υπάρχουν απτές αποδείξεις για τη συμμετοχή των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών σε διάφορα πραξικοπήματα, επίσημα το κράτος των ΗΠΑ παραδέχεται τη συμμετοχή του μόνο σε λίγα από αυτά.

Και λέγοντας παραδοχή, εννοούμε αποχαρακτηρισμένα έγγραφα της ίδιας της CIA, τα οποία καταμαρτυρούν το βάθος της ανάμειξης που είχαν οι ΗΠΑ σε διάφορα πραξικοπήματα ανά τον κόσμο.

Ας δούμε ποια είναι αυτά:

Ιραν, 1953

Η παλιότερη ανατροπή εκλεγμένου προέδρου που έχουν παραδεχθεί οι ΗΠΑ. Δύο χρόνια μετά την εκλογή του, ο τότε πρωθυπουργός του Ιράν, Mohammed Mossadegh, λαμβάνει τη χειρότερη απόφαση της πολιτικής του καριέρας, εθνικοποιώντας την πετρελαϊκή βιομηχανία της χώρας, που μέχρι τότε βρισκόταν στα χέρια των Βρετανών και συγκεκριμένα στη γνωστή μας British Petroleum ή BP.

Η Μεγάλη Βρετανία, δε βλέπει με καλό μάτι αυτή τη κίνηση. Ξεκινάει ένα ναυτικό αποκλεισμό που διαρκεί δύο χρόνια και επιβάλει στη χώρα οικονομικές κυρώσεις. Όμως ο χρόνος περνάει και αρχίζει να γίνεται ξεκάθαρο πως μέσω των επίσημων διπλωματικών πιέσεων δε γίνεται η δουλειά της, οπότε ζητάει από τη σύμμαχο ΗΠΑ, να ανατρέψει τον εκλεγμένο πρωθυπουργό.

Οι ΗΠΑ, με πρόεδρο τον Άιζενχαουερ, δέχονται και η CIA θέτει σε κίνηση την επιχείρηση “TRAJAX” που περιλαμβάνει την ενίσχυση της προπαγάνδας ενάντια στον Mossadegh, δωροδοκίες μελών του κοινοβουλίου και την πρόκληση διαδηλώσεων και αναταραχών, καταλήγοντας έτσι στην πρώτη απόπειρα πραξικοπήματος, που αποτυγχάνει. Ο εκλεκτός των ΗΠΑ, ο γνωστός σε εμάς Σάχης του Ιράν, φεύγει στην Ιταλία. Όμως η CIA επιμένει. Ρίχνει περισσότερα λεφτά στην επιχείρηση, αρχίζει να δωροδοκεί τους στρατιωτικούς, ενώ μεγάλο μέρος της οικονομικής βοήθειας δίνεται σε απλούς εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου, για να εξαπολύσουν ένα χάος στους δρόμους της χώρας. Με τη χώρα ουσιαστικά σε παράλυση, διοργανώνεται ένα αποτελεσματικό πραξικόπημα.

O Shaban Bimokh, γνωστός και ως Shaban o Ηλίθιος, ήταν γνωστός υποστηρικτής του Σάχη και γκάνγκστερ. Είχε υπό τις εντολές του τη συμμορία του και άλλους κακοποιούς και ήταν εξέχουσα φιγούρα του πραξικοπήματος

Ο εκλεγμένος πρωθυπουργός εκδιώκεται από το αξίωμά του και την ηγεσία αναλαμβάνει ο Σάχης του Ιραν για 26 χρόνια. Η πετρελαϊκή βιομηχανία επιστρέφει στα χέρια της BP και η “δημοκρατία” αποκαθίσταται στη χώρα.

Γουατεμάλα, 1954

Μετά το πραξικόπημα στο Ιράν, η CIA έχοντας μάθει από τα λάθη της, διοργανώνει ένα πιο αποτελεσματικό πραξικόπημαστη Γουατεμάλα, για να ρίξει την εκλεγμένη κυβέρνηση του Jacobo Arbenz, το 1954. Παρότι οι ΗΠΑ βλέπουν με καλό μάτι το φιλελεύθερο πρόεδρο της χώρας, ο οποίος αναδείχθηκε από τις τάξεις του στρατού της Γουατεμάλα, τα πράγματα πάνε κατα διαόλου, όταν αυτός αποφασίζει να κάνει κάποιες μεταρρυθμίσεις. Σε αυτές περιλαμβάνεται και μια μικρή αναδιανομή γης, η οποία όμως απειλούσε τις εκτάσεις που είχε στην κατοχή της η αμερικανική εταιρεία United Fruit Company.

Η CIA πιάνει δουλειά. Στρατολογεί και εκπαιδεύει ένα μικρό στρατό μισθοφόρων, τη διοίκηση των οποίων αναλαμβάνει ο εξόριστος Castillo Armas. Ο στρατός των μισθοφόρων εισβάλει στη χώρα, έχοντας την αεροπορική υποστήριξη 30 αμερικανικών πολεμικών αεροσκαφών. Ο πρέσβης των ΗΠΑ, συντάσσει μία λίστα με ονόματα αξιωματούχων και ιδιωτών, οι οποίοι δολοφονούνται και ο Armas αναλαμβάνει την εξουσία.

Από εκεί και ύστερα ξεκινάει μία εποχή τρόμου, κατά τη διάρκεια της οποίας ολόκληρη η χώρα, μετατρέπεται σε ένα σφαγείο. Ο εμφύλιος που ακολουθεί και διαρκεί περίπου 40 χρόνια, κοστίζει τη ζωή σε 200.000 ανθρώπους. Το αποκορύφωμα αυτού του πολέμου, είναι η γενοκτονία της αυτόχθονης φυλής των Ixil.

Σύμφωνα με έγγραφα της CIA, που αποχαρακτηρίστηκαν το 1999, η κυβέρνηση Ρήγκαν είχε γνώση για αυτές τις θηριωδίες ακόμα και όταν το 1981 παρείχε στρατιωτική βοήθεια στο καθεστώς, με τη μορφή οχημάτων, ανταλλακτικών για ελικόπτερα, καθώς και στρατιωτικών συμβούλων. Η ίδια η CIA δικαιολογεί αυτή τη βοήθεια, αναφέροντας: “Οι ισχυρισμοί του στρατού, πως ολόκληρη η φυλή των Ixil είναι υπέρ του EGP (Αντάρτικος Στρατός των Φτωχών), έχουν βάση και ως εκ τούτου είναι λογικό να μη δωθεί κανένα περιθώριο σε οποιονδήποτε, είτε είναι ένοπλος είτε άμαχος”.

Το 2013, ο δικτάτορας Efrain Rios Montt, που διέταξε αυτή τη σφαγή, καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη από δικαστήριο της χώρας. Όμως οι συνεργάτες του στις ΗΠΑ, κυκλοφορούν ακόμα ελεύθεροι.

Κονγκό, 1960

Το 1960 εκλέγεται πρωθυπουργός του Κονγκό, ο Patrice Lumumba. Το Κονγκό μόλις είχε κερδίσει την ανεξαρτησία του από το Βέλγιο, μετά από σκληρούς αγώνες και ο εκλεγμένος πρωθυπουργός είχε συμμετάσχει σε αυτούς. Η βελγική ηγεσία όμως, δεν ήταν έτοιμη ακόμα να παρατήσει μία χώρα με τόσους φυσικούς πόρους και που μέχρι πρότινος ήλεγχε.

Ζητάει τη βοήθεια της CIA η οποία διοργανώνει κάτι που πλέον είχε μάθει καλά. Πραξικόπημα.

Ο εκλεγμένος πρωθυπουργός ανατρέπεται από το ίδιο τον αρχηγό του στρατού του, τον Joseph-Desire Mobutu, ο οποίος παραδίδει το Lumumba σε μισθοφόρους του Βελγίου. Ο πρωθυπουργός εκτελείται, ο Mobutu αυτοανακηρύσσεται σε πρόεδρο, καταργεί τις εκλογές και επιβάλει μια δικτατορία που θα διαρκέσει 30 χρόνια.

Ο Lumumba ενώ είχε συλληφθεί

Η τυρανική διακυβέρνηση του Mobutu, συνοδεύεται από δημόσιους απαγχονισμούς των πολιτικών του αντιπάλων, βασανιστήρια καθώς και την υπεξαίρεση 5 δισ δολαρίων από τα ταμεία του Ζαϊρ, όπως είχε μετονομάσει τη χώρα και η οποία παραμένει, μία από τις φτωχότερες στον κόσμο.

Το προσωπικό παλάτι του δικτάτορα Mobutu

Σε όλο αυτό το διάστημα, οι ΗΠΑ δε σταματάνε να ενισχύουν το καθεστώς Mobutu. Για την ακρίβεια, το 50% όλης της στρατιωτικής βοήθειας που παρέχουν οι ΗΠΑ στην υποσαχάρια Αφρική, καταλήγει στο Κονγκό. Και παρόλο που ο πρόεδρος Κάρτερ προσπάθησε να εμφανιστεί αποστασιοποιημένος από το καθεστώς, είναι ο ίδιος που ανατρέπει ψήφισμα του αμερικανικού Κονγκρέσου για μείωση της στρατιωτικής βοήθειας στη χώρα της Αφρικής.

Δομινικανή Δημοκρατία, 1961

Η μικρή χώρα της Καραϊβικής μπορεί να χαρακητριστεί και ως πειραματόζωο της CIA. Μέχρι το 1961 την ηγεσία της χώρας, είχε ο δικτάτορας Rafael Trujillo, ο οποίος λειτουργούσε υπό τις ευλογίες των ΗΠΑ. Όταν όμως αποφάσισε την εθνοκάθαρση χιλιάδων Αϊτινών, οι ΗΠΑ αποφάσισαν να οργανώσουν τη δολοφονία του, το 1961.

Ο άνθρωπος που σκότωσε τον Trujillo τελικά, υποστήριξε πως δεν τον έβαλε κανένας να το κάνει, όμως αποχαρακτηρισμένα έγγραφα της CIA, αποδεικνύουν πως αυτό δεν είναι αλήθεια. Για την ακρίβεια, η CIA είχε εξοπλίσει διάφορους αντιφρονούντες που πίστευε πως θα ήταν πρόθυμοι να δολοφονήσουν τον Trujillo, ανάμεσα σε αυτούς και τον εκτελεστή του.

Όμως τα πράγματα δε σταματάνε εδώ. Την εκτέλεση του Trujillo, ακολουθούν οι πρώτες ελεύθερες εκλογές στη χώρα μετά από 38 χρόνια και στην εξουσία έρχεται με δημοκρατικό τρόπο, ο Juan Bosch. Πέντε μόλις μήνες μετά, στρατηγοί της χώρας, με την υποστήριξη των ΗΠΑ (αν και αυτό δεν είναι επιβεβαιωμένο), ανατρέπουν τον Juan Bosch και επιβάλλουν στρατιωτική δικτατορία.

Ένα κύμα διαδηλώσεων και εντάσεων ξεσπά για να πνιγεί όμως στο αίμα λίγο αργότερα, όταν οι ΗΠΑ κάνουν στρατιωτική εισβολή για να χτυπήσουν όσους αντιδρούν στο πραξικόπημα. Παράλληλα γίνονται ξανά εκλογές ενώ η χώρα βρίσκεται υπό τη στρατιωτική κατοχή 40.000 αμερικανών στρατιωτών, συμμετέχοντας και διενεργόντας δολοφονίες υποστηρικων του ανατραπέντος προέδρου. Στην εξουσία τελικά έρχεται ο Joaquin Balaguer, ο οποίος είναι αποδεκτός από την Ουάσινγκτον.

Βραζιλία, 1964

Στη χώρα πρόεδρος εκείνη την εποχή, είναι Joao Goulart. O Goulart, δεν είναι κομμουνιστής. Για την ακρίβεια είναι ένας πλούσιος γαιοκτήμονας, ο οποίος είχε αποφασίσει να εφαρμόσει νεοφιλελεύθερες πολιτικές στη χώρα του. Το μεγάλο λάθος που έκανε όμως, είναι να προσπαθήσει να κρατήσει στάση ουδετερότητας εν μέσω του Ψυχρού Πολέμου. Όπως έγραφε τότε ο πρέσβης των ΗΠΑ στη Βραζιλία: “η Βραζιλία θα γινόταν η Κίνα της δεκαετίας μας”.

Ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ, Lyndon Johnson, αποφασίζει πως “πρέπει κάνουμε ό,τι μπορούμε και να είμαστε προετοιμασμένοι για τα πάντα”, λίγο πριν ξεσπάσουν αντικυβερνητικές διαδηλώσεις στη χώρα. Σύμφωνα με αποχαρακτηρισμένα πάλι έγγραφα της CIA, οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ χρηματοδότησαν την αντιπολίτευση, ενώ παρείχαν καύσιμα και όπλα στο βραζιλιάνικο στρατό για να διοργανώσει πραξικόπημα.

Στην εξουσία έρχεται τελικά ο στρατηγός Castelo Branco, ο οποίος επιβάλει μία δικτατορία που θα διαρκέσει 20 χρόνια και θα σημαδευτεί από ακραία αυταρχικότητα.

Χιλή, 1973

Το 1970 εκλέγεται πρόεδρος στη Χιλή, ο Salvador Allende. Οι ΗΠΑ που δεν ήθελαν ποτέ να δουν κάτι τέτοιο, αντιδρούν αμέσως. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Richard Nixon, διατάσσει τη CIA, να κάνει τη χιλιανή οικονομία να “ουρλιάξει” και η υπηρεσία πιάνει δουλειά, χρηματοδοτώντας τρεις διαφορετικές αντιπολιτευόμενες οργανώσεις στη χώρα, ενώ παράλληλα μεγάλοι εμπορικοί εταίροι των ΗΠΑ διακόπτουν κάθε επαφή με τη λατινοαμερικανική χώρα.

Ο καιρός όμως περνάει, και φαίνεται πως τα οικονομικά μέτρα δεν είναι αρκετά για να πέσει ο πρόεδρος. Οπότε η CIA καταφεύγει σε μεθόδους που γνωρίζει καλύτερα. Χρηματοδοτεί και εξοπλίζει στρατιωτικούς και το 1973 οργανώνεται πραξικόπημα κάτω από τις διαταγές του στρατηγού Augusto Pinochet. Η στρατιωτική δικτατορία του Pinochet θα διαρκέσει 16 χρόνια.

Όμως η βοήθεια της CIA, δε σταματάει εκεί. Οργανώνει και χρηματοδοτεί τον προπαγανδιστικό μηχανισμό που στηρίζει τη στρατιωτική δικτατορία. Πολιτικοί, κόμματα, συνδικάτα, φοιτητικοί σύλλογοι, όποιος είναι αρκετά συντηρητικός ώστε να στηρίξει μια στρατιωτική δικτατορία, χρηματοδοτείται αδρά για να την προπαγανδίζει. Στο μισθολόγιο μπαίνουν και υπάλληλοι της μυστικής υπηρεσίας πληροφοριών της χώρας, ενώ το καθεστώς φυλακίζει, βασανίζει και δολοφονεί χιλιάδες αντιφρονούντες.

Για να προσθέσουν και μια δόση γραφικότητας στο χάος που επέβαλαν, οι ΗΠΑ χρηματοδοτούν μέσω του Στέιτ Ντιπαρτμεντ, τη φοίτηση 100 σπουδαστών από τη Χιλή υπό τον Milton Friedman, “πατέρα” του νεοφιλελευθερισμού, στο πανεπιστήμιο του Σικάγο. Αυτά τα “Chicago Boys”, όπως έγιναν αργότερα γνωστοί, γύρισαν στη Χιλή και ξεκίνησαν ένα πρωτοφανές πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων και απορρύθμισης της αγοράς, που σχεδόν κατέστρεψε τη χιλιανή οικονομία.

το βρήκαμε στο SPASMENOPARATHYRO me tιτλο:6 δικτατορίες που οι ΗΠΑ παραδέχθηκαν ότι επέβαλαν

*για την Ελλάδα των συνταγματαρχών και της διχοτόμησης της Κύπρου το αφήνουμε για επόμενη ανάρτηση,,,

Δες Τι κατάφερε ο Ομπάμα στη Χώρα του και τα διδάγματα της εκλογής του (των) Τραμπ:

Στις 9 Νοέμβρη 2016 αναδείχτηκε πρόεδρος της Αμερικής ο Τραμπ.

Ήταν 9 Νοέμβρη 1938 όταν στη Γερμανία και στην Αυστρία έπεφτε το μαύρο σκοτάδι της Νύχτας των Κρυστάλλων…

Ήταν 9 Νοέμβρη 1989 όταν έπεφτε το Τείχος του Βερολίνου και πάνω από τα συντρίμμια του οι υπέρμαχοι του «Τέλους της Ιστορίας» υπόσχονταν «ευημερία», «ελευθερία», «ανεκτικότητα» και «ορθολογισμό» στις διεθνείς σχέσεις…

Την ίδια μέρα της εκλογής του Τραμπ, από το Μόναχο μεταδίδονταν σε όλο τον κόσμο οι εικόνες ενός τείχους ύψους μεγαλύτερο των 3,65 μέτρων – ψηλότερο από εκείνο στο Βερολίνο – που χτίζεται στα προάστια της πόλης για να μην υπάρχει επαφή των κατοίκων με τα 160 προσφυγόπουλα που σχεδιάζεται να εγκατασταθούν στην αποκεί πλευρά του…
Η Ιστορία, καμιά φορά, έχει κέφια…

Παρατήρηση 2η: Όπως σημειώνω και στη Realnews (απ΄όπου και ο τίτλος του σημερινού άρθρου) από τα προ 8ετίας πανηγύρια για την εκλογή Ομπάμα περάσαμε στις σημερινές οιμωγές για την εκλογή Τραμπ. Αλλά, όπως απέδειξε η ζωή, παρότι με τον Ομπάμα επιχειρήθηκε να αναπαλαιωθεί η βιτρίνα των ΗΠΑ στο πλαίσιο μιας παράστασης χολιγουντιανών προδιαγραφών, τα πράγματα εξελίχτηκαν όπως ακριβώς μονολογούσε ο «Γατόπαρδος» του Βισκόντι: «Για να μείνουν όλα ίδια, πρέπει να αλλάξουν».

Αυτό που απέμεινε μετά από τις δυο θητείες του πρώτου αφροαμερικανού προέδρου είναι ότι «η αμερικανική πολιτική μένει ίδια, ακόμα κι αν το στιλ αλλάξει».

Το ίδιο θα συμβεί μετά και το αποτέλεσμα των προχτεσινών εκλογών στις ΗΠΑ. Και τούτο όχι γιατί δεν έχουν σημασία τα προσωπικά χαρακτηριστικά του Τραμπ(πως θα μπορούσε άλλωστε με έναν πρόεδρο την εκλογή του οποίου εξυμνούν από την Κου Κλουξ Κλαν μέχρι τη Λεπέν;) αλλά γιατί η πολιτική που έχει ως αποτέλεσμα

• δεκάδες εκατομμύρια Αμερικανοί πολίτες να ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας,
• πάνω από 15 εκατομμύρια παιδιά να διαβιούν στις ΗΠΑ σε συνθήκες φτώχειας, εξαθλίωσης και εγκατάλειψης,
• ανυπολόγιστος αριθμός ανθρώπων του πλανήτη να βιώνει τον πόλεμο είτε αυτός έχει ως εμπροσθοφυλακή τους πεζοναύτες, είτε το χρηματιστικό καρτέλ, είτε τους αγωγούς της ενέργειας,

Όλα αυτά συνθέτουν μια εικόνα του κόσμου που κινείται πέρα από την προσωπικότητα του ενός ή του άλλου Αμερικανού προέδρου. Κι αυτή η εικόνα θα παραμένει ίδια και χειρότερη όσο οι άνθρωποι περιμένουν από τους Τραμπ (ή από τους Κλίντον) να την αλλάξουν.

Παρατήρηση 3η: Με την εκλογή του Τραμπ ένας στρατός από νεοφιλελέδες και αριστερούληδες παρελαύνει στα ΜΜΕ για να μας… εξηγήσει τι συμβαίνει.

Όπως ακούμε, η υπερψήφισή του από εκατομμύρια Αμερικανών σημαίνει ότι η «παγκοσμιοποίηση» είναι «κακό πράγμα» γιατί συμπιέζει μεσαία, μικρά και κατώτερα κοινωνικά στρώματα.

Μπα! Τι ανακάλυψη! Γιατί εμείς είχαμε μείνει στην εικόνα των ίδιων νεοφιλελέδων και αριστερούληδων να μας σκοτίζουν τα μέζεα – εδώ και 30 χρόνια – για το τι καλό πράγμα είναι η εξαγωγή και η ανεξέλεγκτη δράση του χρηματιστικού κεφαλαίου ανά τον κόσμο.

Ακούμε, λοιπόν, από τους μπαρουφολόγους (που δεν μπορούν την αντικειμενική διαδικασία που συνιστά η διεθνοποίηση της οικονομίας ως αποτέλεσμα της εκτίναξης των παραγωγικών δυνάμεων να την διαχωρίζουν από την πολιτική της διαχείριση που αποτελεί συνέπεια των εκμεταλλευτικών παραγωγικών σχέσεων) ότι ο Τραμπ θα κινηθεί εναντίον της «παγκοσμιοποίησης».

Μόνο που την επομένη της εκλογής του Τραμπτο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης σημείωσε την μεγαλύτερη άνοδο που έχει σημειωθεί ποτέ σε άνοιγμα συνεδρίασής του και το παγκόσμιο εικονοστάσι του κόσμου τους, οι αγορές, «τρέχουν».

Ακούμε, επίσης, ότι επέρχεται «ανατροπή» στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ γιατί ο Τραμπ θα ακολουθήσει, λένε, το δόγμα του «απομονωτισμού». Πέρα από την επαγωγική σαχλαμάρα που προκύπτει από άγνοια σχετικά με το τι πραγματικά ήταν το «δόγμα Μονρόε» στις αρχές του 19ου αιώνα, υπάρχει τόση μυωπία στους «φωστήρες – αναλυτές μας» που δεν βλέπουν όσα συμβαίνουν ούτε μπροστά στη μύτη τους:

Την επομένη της εκλογής Τραμπ παρατηρείται από μια εκτίναξη των μετοχών των εταιρειών όπλων και του αιμοσταγούς στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος και από την άλλη βύθιση των μετοχών των εταιρειών ανανεώσιμων πηγών ενέργειας. Λέτε να αντιδρούν έτσι οι «Πυθίες» των αγορών γιατί ο Τραμπ θα σταματήσει να σπέρνει «ελευθερία» στην Ευρασία και στους δρόμους του πετρελαίου;…

Εκεί, δε, που οι αριστεροφιλελέδες και οι φιλελεδοαριστεροί μας κάνουν να κλαίμε από συγκίνηση είναι που ανακάλυψαν τις «κοινωνικές ανισότητες» για να εξηγήσουν την επικράτηση του Τραμπ, ο οποίος εκλήφθηκε από πολλούς Αμερικανούς σαν «αντίπαλος» του κατεστημένου. Καθώς, μάλιστα, φαίνεται ότι σαν άλλοι Κολόμβοι όλοι αυτοί βρίσκονται στα πρόθυρα να ανακαλύψουν ακόμα και… την Αμερική, πάμε να δούμε μερικά στοιχεία περί του τι συμβαίνει:

• Το 2008 κατά την έναρξη της κρίσης και της προεδρικής θητείας του Ομπάμα οι δισεκατομμυριούχοι στις ΗΠΑ (σύμφωνα με το περιοδικό Forbes) αριθµούσαν τους 359 και η περιουσία τους ανερχόταν στο 1,1 τρις δολάρια. Στα 8 χρόνια που πέρασαν, εν μέσω κρίσης, οι δισεκατομμυριούχοι στις ΗΠΑ… αυξήθηκαν σε περίπου 600. Ηπεριουσία, δε, των 400 πλουσιότερων εξ αυτών  (σύμφωνα με τα στοιχεία του Forbes για το 2014) εκτινάχτηκε στα 2,29 τρις δολάρια. Ο πλούτος αυτός - αυξημένος κατά 270 δις δολάρια έναντι του 2013 - αντιστοιχεί στο ΑΕΠ ολόκληρης της Βραζιλίας…

Σημείωση 1η: Την ίδια περίοδο που στις ΗΠΑ οι δισεκατοµµυριούχοι διπλασίασαν τα τρισεκατομμυριά τους, οι Αμερικανοί εργαζόµενοι είδαν να χάνονται περισσότερες από 7 εκατοµµύρια θέσεις εργασίας και να κατάσχονται πάνω από 5 εκατομμύρια κατοικίες από τις τράπεζες. Τις ίδιες τράπεζες που στο πλαίσιο της «επεκτατικής πολιτικής», μόνο μέχρι τον Οκτώβριο του 2010, είχαν επιχορηγηθεί από το αμερικάνικο κράτος (δηλαδή από τις τσέπες των φορολογούμενων) με περισσότερα από 3,3 τρις δολάρια.

Σημείωση 2η: Σύμφωνα με τα στοιχεία του 2010 για κάθε έναν νέο Αµερικανό δισεκατοµµυριούχο που γεννούσε η πολιτική Ομπάμα αντιστοιχούσαν 130.000 απολυµένοι Αµερικανοί εργάτες…

Σημείωση 3η: Αν η μισή μόνο περιουσία των 400 δισεκατοµµυριούχων των ΗΠΑ που αυξάνεται µε ιλιγγιώδεις ρυθµούς φορολογούνταν με μόλις 10%, τότε (όπως υπολόγισε ο δηµοσιογράφος Πάτρικ Μάρτιν, «Νέα», 11/3/2011) θα εξαφανίζονταν αυτοµάτως τα ελλείµµατα όλων των αµερικανικών πολιτειών. Αλλά κάτι τέτοιο οι Αµερικανοίεργαζόµενοι δεν το είδαν. Ούτε επί Μπους, φυσικά, αλλά ούτε επί Οµπάµα…

• Μέσα στο 2009, κατά την έναρξη της κρίσης και στην πιο επώδυνη στιγμή της, σύµφωνα µε το αµερικανικό περιοδικό Fortune και την περίφηµη λίστα «Fortune 500», οι 500 µεγαλύτεροι µονοπωλιακοίόµιλοι των ΗΠΑ αύξησαν τα κέρδη τους κατά 335%. Οι συγκεκριµένοιόµιλοι είδαν την κερδοφορία τους να εκτινάσσεται στα 391 δισεκατοµµύρια δολάρια. Το γεγονός συνιστά πραγµατικό άθλο, αν συνυπολογιστεί ότι πρόκειται για τη δεύτερη µεγαλύτερη άνοδο κερδοφορίας που είχε καταγράψει η λίστα «Fortune 500» στην μέχρι τότε 56ετή ιστορία της.

Σηµείωση 1η: Τη χρονιά που αύξησαν τα κέρδη τους κατά 335%, οι ίδιοι όµιλοι προχώρησαν στην απόλυση 821.000 εργαζοµένων.
Σηµείωση 2η: Σύµφωνα µε το Ίδρυµα Ροκφέλερ, ένας στους πέντε Αµερικανούςεργαζοµένους το 2009 είχε εισοδηµατικές απώλειες τουλάχιστον 25%. Σήμερα το μέσο αμερικανικό νοικοκυριό έχει εισόδημα χαμηλότερο από τα επίπεδα του 2000 με το κατά κεφαλήν ΑΕΠ να κινείται σταθερά πτωτική πορεία εδώ και 4 δεκαετίες!

• Το 2010 ο επικεφαλής της BankofAmerica εισέπραξε µπόνους 9 εκατοµµύρια δολάρια. Το µπόνους του προέδρου της GoldmanSachs ήταν 12,6 εκατ. δολάρια συν 2 εκατ. βασικός µισθός. Σύµφωνα µε έρευνα της εφηµερίδαςWallStreetJournal, τα µπόνους και οι αποδοχές µε τα οποία οι 36 µεγαλύτεροιχρηµατοπιστωτικοί κολοσσοί της Γουόλ Στριτ αντάµειψαν τα στελέχη τους το 2010 ανήλθαν στα 144 δις δολάρια. Επρόκειτο για δεύτερο συνεχόµενο ρεκόρ, αφού την προηγούµενη χρονιά, το 2009, το ποσό που µοιράστηκαν τα goldenboys ήταν 136 δις δολάρια. Στην ίδια έρευνα τονιζόταν ότι τα καθαρά κέρδη της Γουόλ Στριτ εκτιµήθηκαν στα τέλη του 2010 σε πάνω από 61 δις δολάρια.  Σύµφωνα, δε, µε τη WallStreetJournal, οι 25 µεγαλύτερεςχρηµατοοικονοµικές εταιρείες των ΗΠΑ, από 350 δις δολάρια κέρδη που είχαν το 2007, προ κρίσης, είδαν τα κέρδη τους το 2010 να ανέρχονται σχεδόν στα 420 δις.

Σηµείωση 1η: Το ποσό-ρεκόρ των 144 δις δολαρίων σε µισθούς και µπόνους σηµειώθηκε σε µια περίοδο που υποτίθεται ότι ο ΜπάρακΟµπάµα έχει... κηρύξει πόλεµο κατά των goldenboys.

Σημείωση 2η: Στη χώρα µε τα 144 δις δολάρια που εισπράττουν ως αµοιβές και µπόνους τα στελέχη της Γουόλ Στριτ και τα 420 δις κέρδη των 25 βασικότερων χρηµατοοικονοµικών επιχειρήσεων, ο αριθµός των άστεγων παιδιών που κυριολεκτικά ζουν στους δρόμους ξεπερνά το 1 εκατοµµύριο…

Κάπως έτσι ήρθε το… «τέλος της κρίσης» στις ΗΠΑ. Ήρθε:

•     α) Με τον Στίγκλιτς να καταγράφει ότι το 95% των κερδών που παράχθηκαν από το «μοντέλο Ομπάμα» από το 2009 μέχρι το 2012 στις ΗΠΑ κατέληξαν στο πλουσιότερο 1% του πληθυσμού, και με τον Κρούγκμαν να σημειώνει ότι από αυτά τα κέρδη το 60% πήγε στους μεγιστάνες του πλούτου που αποτελούν το μόλις 0,1% του πληθυσμού.
•     β) Με περίπου 55 εκατομμύρια Αμερικανοί (σύμφωνα με την Εθνική Ακαδημία Επιστημών) να ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, εκ των οποίων 15,5 εκατομμύρια είναι παιδιά. Δηλαδή με περίπου 100 εκατομμύρια, το 1/3 του αμερικανικού πληθυσμού, να αντιμετωπίζουν σοβαρή οικονομική δυσπραγία.
•     γ) Με πάνω από 50 εκατομμύρια Αμερικανούς να μην έχουν ασφάλεια υγείας και με 50 εκατομμύρια ανθρώπους να σιτίζονται με κουπόνια σίτισης.
•     δ) Με το μέσο όρο των εσόδων των ανώτερων εισοδηματικά τάξεων στις ΗΠΑ να είναι κατά 400 φορές μεγαλύτερος από το μέσο όρο των αποδοχών των εργαζόμενων στρωμάτων, οι ΗΠΑ κατατάσσονται σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ τέταρτες στον κόσμο στην εισοδηματική ανισότητα, μετά από Μεξικό, Χιλή και Τουρκία, αλλά πρώτες σε ρυθμό αύξησης αυτής της ανισότητας.
• ε)«Σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία του Γραφείου Προϋπολογισμού του Κογκρέσου, το 10% των πιο πλούσιων οικογενειών στη χώρα έχει στα χέρια του το 76% του συνολικού πλούτου.  Οι υπόλοιποι όσων  βρίσκονται, εισοδηματικά, στο πλουσιότερο 50% της χώρας, ελέγχουν άλλο ένα 23% του πλούτου. Κοινώς, λέει το Γραφείο, σε όλους τους υπόλοιπους δεν απομένει να μοιραστούν παρά το 1%».

Αυτές είναι οι ΗΠΑ, που μόλις ανακάλυψαν οι μέχρι τώρα υμνητές του «μείγματος πολιτικής» του Ομπάμα.

Και το ερώτημα: Γιατί οι αδικημένοι, οι καταπιεσμένοι, οι καταληστευμένοι δίνουν ψήφο στον Τραμπ (ή, τηρουμένων όλων των αναλογιών, στη Λεπέν, στο φασίστα της Αυστρίας, στα χρυσαυγίτικα ναζιστοειδή κοκ);

Πρώτον, όταν ένα σύστημα δολοφονεί μαύρους και εκπαιδεύει τους ανθρώπους να ζουν με αυτό, τότε θα ‘ρθει η ώρα που αυτό το σύστημα θα έχει για πρόεδρο που αποκαλεί τους μαύρους «αράπακλες».

Όταν ένα σύστημα μετατρέπει τους Μεξικάνους μετανάστες σε είλωτες και εκπαιδεύει τους ανθρώπους να ζουν με αυτό, τότε θα ‘ρθει κάποια στιγμή που το σύστημα αυτό θα το προεδρεύει κάποιος που αποκαλεί τους μετανάστες «σκουλήκια».

Όταν το «δημοκρατικό τόξο» του συστήματος θεωρεί πολύ «ιν» να διασκεδάζει με τις δηλώσεις της Μαντόνα ότι θα πάρει πίπα από όποιον ψηφίσει Κλίντον, θα ‘ρθει η ώρα που θα έχει για πρόεδρο κάποιον που δηλώνει ότι αντί για χειραψία όταν συναντά γυναίκες τις πιάνει από το μουνί…

Κατ’ αντίστοιχο τρόπο όταν ελεεινολογείς από το πρωί μέχρι το βράδυ τη συλλογική και κοινωνική δράση, όταν εξυμνείς τον Μεταξά και κάνεις τους καρατζαφερυραίους οικουμενικούς συγκυβερνήτες, όταν παριστάνεις τους χρυσαυγίτες σαν καλούς προσκόπους που περνούν τις γιαγιάδες απέναντι και όταν επιβάλλεις με όρους λοβοτομής το «δεν υπάρχει εναλλακτική», τότε – προς δόξαν και αναπαραγωγή του κατεστημένου - κατευθύνεις τα θύματα του κατεστημένου να παραιτούνται από την σκέψη της ανατροπής όσων τους συνθλίβουν καινα ψωνίζουν «ελπίδα» από κάποιον «εκδικητή Ζορό», που παριστάνει τον «αντισυστημικό», αλλά είναι κατασκευασμένος στους υπονόμους του ίδιου συστήματος που τους συνθλίβει.

Δεύτερον, ο κόσμος ψηφίζει Τραμπ στην Αμερική ή Φάρατζ στη Βρετανία επειδή οι ψηφοφόροι (όπως ακούσαμε για το βρετανικό «όχι» στην ΕΕ) είναι «φτωχοί, αμόρφωτοι και ηλικιωμένοι» όπως σε ένα κρεσέντο «δημοκρατικότητας» έχουν αρχίσει να λένε από Ουάσιγκτον και Λονδίνο μέχρι την Αθήνα τα διάφορα αθύρματα του «διαφωτισμού»;

 Εξαιρουμένων των φασιστών – γιατί υπάρχουν και τέτοιοι – όλα αυτά τα εκατομμύρια των ανθρώπων πέφτουν θύματα του ακροδεξιού λόγου επειδή είναι «μουζίκοι»; Αυτό ισχυρίζονται εμμέσως διάφορες χυδαίες συνιστώσες του λεγόμενου «δημοκρατικού τόξου». Οι «υπανάπτυκτοι», μας λένε οι «δημοκράτες», δεν αντιλαμβάνονται την «αξία των ελευθεριών» του σύγχρονου κόσμου. Αλλά, για ποιες ελευθερίες μιλούν;

Για την «ελευθερία κίνησης του κεφαλαίου» (μόνο που οι λαοί δεν έχουν κεφάλαια), για την «ελευθερία διακίνησης εμπορευμάτων» (αλλά οι λαοί δεν έχουν για να τα αγοράσουν), για την «ελευθερία παροχής υπηρεσιών» (αλλά οι λαοί εδώ χάνουν ακόμα και τις ελάχιστες υπηρεσίες πρόνοιας που τους είχαν απομείνει), για την «ελευθερία μετακίνησης προσώπων»(αλλά οι λαοί που δεν μπορούν να κάνουν ρούπι από τα κατώφλια τους λόγω ανέχειας, διδάχτηκαν από τους «δημοκράτες» να αισθάνονται σαν απειλή τους μετανάστες που έφτασαν λόγω της δικής τους ανέχειας στο κατώφλι τους).

Προφανώς οι «δημοκράτες» μας δεν θέλουν να παραδεχτούν τούτο:

Μετά από μια μακρά περίοδο εφαρμογής πολιτικών που κατέτειναν στην κοινωνία των 2/3, ειδικά σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης, παντού στον πλανήτη εφαρμόζεται η πολιτική του 1/3. 

Και φυσικά είναι οι δημοκράτες, φιλελεύθεροι και «αριστεροί» του συστήματος (από τους Κλίντον και Ομπάμα στην Αμερική, τους Ολαντ στη Γαλλία, τους Εργατικούς στη Βρετανία μέχρι τους ΤσιπροΠΑΣΟΚ στην Ελλάδα), 

που διαγωνίζονται μεταξύ τους για το ποιος θα διαχειριστεί και θα εφαρμόσει την πολιτική που οδηγεί στον Καιάδα τα δυο τρίτα των «μη προνομιούχων» της κοινωνίας.

Τρίτον, και σε συνάρτηση με το προηγούμενο, είναι εξίσου προφανές, λοιπόν, ότι τα λαϊκά στρώματα  ταυτοποιούν τους φορείς αυτής της πολιτικής ως δράστες του εγκλήματος κατά της ζωής τους με συνέπεια να ψάχνουν διέξοδο όχι στην «αριστερά», όπως την έχουν ξεφτιλίσει σαν έννοια σοσιαλιστές, σοσιαλδημοκράτες, ευρωαριστεροί και «αμερικανο-αριστεροί», αλλά σε  εκείνον τον λόγο, τον ακροδεξιό, που, τελικά, επιδοτείται από το ίδιο το σύστημα να φαντάζει «αντισυστημικός».

Είναι κάτι που έχει ξανασυμβεί, ειδικά στην Ευρώπη, τη δεκαετία του ’30, και συμβαίνει κάθε φορά που οι αντίπαλες μερίδες της άρχουσας τάξης διασταυρώνουν τα ξίφη των ενδοαστικών και ενδοιμπεριαλιστικών τους αντιπαραθέσεων σε συνθήκες που η εργατική τάξη βρίσκεται σε πολιτική αδυναμία να αξιοποιήσει πολιτικά αυτές τις αντιθέσεις κάτω από τη σημαία των δικών της συμφερόντων και διαιρείται με το να στοιχίζεται, άλλοτε ως ψηφοφόρος και άλλος σαν κρέας για τα κανόνια, σε ξένα στρατόπεδα.

Από την άποψη αυτή η εκτίμηση για «τον δεξιό εθνικιστικό ευρωσκεπτικισμό (ότι) αυτός δεν αποτελεί πραγματικό αντίπαλο, αλλά δομικά αναγκαίο συμπλήρωμα του ευρωσυστήματος, καθώς εκτονώνει ανώδυνα τη λαϊκή δυσαρέσκεια εμποδίζοντας την εμφάνιση ενός αριστερού, ριζοσπαστικού αντίπαλου δέους»  (Φ.Λορντόν, «Σκοτώνουν τους Έλληνες…», πρόλογος Π. Παπακωνσταντίνου, εκδόσεις Τόπος) είναι απόλυτα σωστή και ισχύει και για την αποκεί πλευρά του Ατλαντικού.  

Τέταρτον, αυτός που διαμορφώνει ιδεολογία στις κοινωνίες, με αντίστοιχες πολιτικές και εκλογικές συμπεριφορές, είναι ο νικητής. Πολλώ δε μάλλον σε συνθήκες ήττας – ναι, ήττας – του παγκόσμιου εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος, γεγονός που δηλώνει για μια ακόμα φορά την αθλιότητα της θεωρίας των «δυο άκρων» που θέλει τον κομμουνισμό με τον φασισμό να είναι «συγκοινωνούντα δοχεία» ενώ είναι αλληλοαποκλειόμενα.

Πέμπτον, όπως μας επιβεβαιώνει και η ευρωπαική εμπειρία σε Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία και αλλού - και ειδικά µάλιστα σε συνθήκες κρίσης -όταν δεν υπάρχει ισχυρό Κοµµουνιστικό Κόµµα µε επαναστατική στρατηγική, αλλά µεταλλαγµένα ή «νεοαριστερά» κόµµατα που αρνούνται να βγάλουν επιστηµονικά συµπεράσµατα από τις εξελίξεις, τότε ο λαός βρίσκεται σε αδιέξοδο. 
Το εργατικό κίνηµα παροπλίζεται και ακόµα και µεγάλοι αγώνες που ξεσπούν, αλλά με υπονομευμένο ή αδύναμο πολιτικό προσανατολισμό, αξιοποιούνται για να εναλλάσσονται οι αστικές κυβερνήσεις και να διευκολύνεται η εθνικιστική και ρατσιστική δηµαγωγία. 
Όταν η πλειοψηφία των πολιτικών κοµµάτων, ανεξάρτητα των μεταξύ τους διαφορών, καλλιεργούν και αναπαράγουν την άποψη ότι η ασκούμενη πολιτική είναι µονόδροµος, το σύστημα αιώνιο και αμετάβλητο και εποµένως το μόνο που απομένει είναι η αναζήτηση της «καλύτερης» διαχειριστικής παραλλαγής του, τότε η απογοήτευση του κόσµου που επέρχεται με μαθηματική ακρίβεια μετατρέπεται – με εξίσου μαθηματική ακρίβεια – σε μια γενικευμένη συντηρητικοποίηση.

Εποµένως, σε συνθήκες καταθλιπτικής νίκης του συστήματος, σε συνθήκες που ό,τι συλλογικό έχει νικηθεί ή συκοφαντηθεί, που ό,τι εμφανίζεται σαν δημοκρατική ή αριστερή «αλλαγή» είναι μια απάτη και μια προδοσία, σε συνθήκες επέλασης της αντίδρασης

όταν η δήθεν «αριστερά» είναι μόνο κατ΄ όνομα τέτοια, όταν είναι η ίδια κατεστημένο, όταν τα διπλώνει, όταν ενσωματώνεται τότε στην Αμερική του «αριστερού» Ομπάμα θα προεδρεύει ο Τραμπ, στην Κύπρο του ΑΚΕΛ θα έρχεται ο Αναστασιάδης, στην Βρετανία του Εργατικού Κόμματος θα σαρώνει ο Φάρατζ, στη Γαλλία με ένα ΚΚ «σφραγίδα» θα κερδίζει η Λεπέν, στην Ελλάδα του Τσίπρα θα μοστράρουν κυβερνητικά κοστούμια ο Αδωνης και ο Βορίδης.

Αυτό, λοιπόν,που μπορεί να διαφοροποιεί την κατάσταση και να ριζοσπαστικοποιεί το λαό, ιδιαίτερα σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης, είναι εκείνη η αντικαπιταλιστική συνείδηση που διαμορφώνεται στο πεδίο της 
ταξικής πάλης και του αγώνα, της διεκδίκησης για κάθε τι μικρό και μεγάλο, που θα μετασχηματίζει το μέτωπο της κοινωνικής ενότητας και της λαικής συμμαχίας σε πολιτική έκφραση.

Μέχρι να συμβεί αυτό θα βλέπουμε να επαναλαμβάνεται αυτό που έγραφε ο Μαρξ στον πρόλογο του έργου του «Η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη», έγραφε:

«...η πάλη των τάξεων στη Γαλλία δημιούργησε τέτοιες συνθήκες και τέτοια κατάσταση που έδωσαν τη δυνατότητα σ' ένα μέτριο και γελοίο πρόσωπο να παίξει το ρόλο του ήρωα ».

Προφανώς ο Μαρξ με την αναφορά του στα «μέτρια» και «γελοία» πρόσωπα που υποδύονται τους «ήρωες », εννοούσε όλους τους «Λουδοβίκους», όλων των εποχών, σε όλα τα γεωγραφικά μήκη και πολιτικά πλάτη.

Όσο για τον Λένιν, θα παραμένει πάντα σαφής για όσους θέλουν να καταλάβουν και πάντα «ενοχλητικός» για όσους αντιπαραθέτουν μάταια τις διάτρητες βεβαιότητές τους στην πανταχού παρούσα «αλογόμυγα» της διαλεκτικής του:

«Θα ήταν λάθος – έγραφε - να νομίζει κανείς πως οι επαναστατικές τάξεις έχουν πάντα αρκετή δύναμη για να πραγματοποιήσουν την επανάσταση, όταν αυτή η επανάσταση έχει ωριμάσει πέρα για πέρα λόγω των συνθηκών της κοινωνικό-οικονομικής εξέλιξης. Όχι, η ανθρώπινη κοινωνία δεν είναι συγκροτημένη τόσο έλλογα και τόσο ‘‘βολικά’’ για τα πρωτοπόρα στοιχεία. Η επανάσταση μπορεί να ωριμάσει, ενώ οι δυνάμεις των επαναστατών δημιουργών αυτής της επανάστασης μπορεί να φανούν ανεπαρκείς για την πραγματοποίησή της – τότε η κοινωνία σαπίζει και αυτό το σάπισμα παρατείνεται κάποτε  ολόκληρες δεκαετίες».

Ήδη και στην πατρίδα μας τα σημάδια του ελλοχεύοντος κινδύνου να μετατραπεί η κρίση σε παρατεταμένο σάπισμα είναι φανερά. Φανερές, όμως, είναι και οι δυνατότητες η Ιστορία να τραβήξει τον άλλο δρόμο καθώς ούτε το «Τέλος της Ιστορίας» έχει επέλθει ούτε το «ματς» έχει λήξει.

απαλλοτριώθηκε από ThePressProject με τίτλο: 

Κου Κλουξ… Τραμπ του Νίκου Μπογιόπουλου 

Για περισσότερα "κατορθώματα" του Ομπάμα κάνε τον κόπο και δες εδώ τον απολογισμό της προεδρίας Ομπάμα !!