17.11.1973: ΤΟΤΕ ΠΟΥ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΑΝΑΜΕΤΡΙΟΤΑΝ ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ !! Ντοκουμέντο !!

Μαρτυρία - Κατάθεση Ψυχής Αγωνίστριας του Πολυτεχνείου !!

Ηταν τραγικές οι τελευταίες ώρες..τόσο περιεργα εσωτερικές ωρες..ο καθενας ανεμετριοταν με τον εαυτο του και πεταγε ψηλα και ταυτοχρονα μια ανασα και μια αγκαλια με τον διπλανο του..ο κόσμος ειχε φύγει..

στο κεντρικό κτίριο στον πρώτο όροφο ειχε στηθεί ενα πρόχειρο νοσοκομείο..στο διάδρομο υπήρχαν πατημασιές απο αίμα..και αυλακιές κόκκινες..

η πόρτα άνοιξε λίγο και πρόλαβα να δω κάποια θρανια που ειχαν γινει πρόχειρα κρεβατια.. επανω νεανικά κορμια..

η πόρτα εκλεισε γρήγορα.. -Μην πεις τιποτα μου ψιθύρισε ενας φιλος φοιτητης πρωτοετής..εγω ημουν μαθήτρια ακομη.. δυο μερες πριν ειχε γινει η μεγαλη συνέλευση στο αμφιθέατρο με αντιπροσωπειες μαθητων απο σχολεια της Αθηνας..

-Μην πεις τιποτα ο πανικός θα ειναι κακός σύμβουλος..και μου σφιξε το μπράτσο..

Νωρίτερα στο αμφιθεατρο κατω ειχε ερθει ο Ξυλούρης.. τον σηκώσανε στα χερια για να περασει το προαύλιο.. και η Μαρια η Δημητριάδη 

..καθομαστε με βαρδειες.. ακούγαμε σιωπηλοί.. βγαιναμε εξω για να πιασουμε την θεση στα καγκελα αλλων που επρεπε να ξεκουραστουν.. ζωγραφιζαμε και φτιαχναμε τα πανο και τις αφισες με μαρκαδορους.. περιφρουρούσαμε τους χωρους.. και 

οι ελευθεροι σκοπευτες εριχναν σφαιρες..

τα ασθενοφορα εριχναν δακρυγόνα.. κοβαμε τα νερατζια και βαζαμε τις φλουδες γυρω γυρω στα ματια νοιωθαμε πως μειωνε το τσουξιμο..

μας ειχαν πει οτι για να ανακουφιζομαστε απο την επιδραση των δακρυγόνων να χρησιμοποιούμε βαζελίνη και λεμόνια..τις τελευταιες ομως ωρες ολα ειχαν σωθει και τα δακρυγονα επεφταν βροχη..το τσουξιμο στα ματια και στο δέρμα ηταν φοβερα επωδυνο ..σαν παρηγοριά λογω της ελλειψης λεμονιων πλέον -οχι οτι κι αυτα εκαναν πολλα- κοβαμε απο τις νερατζιές νεράτζια και απλώναμε λιγο απο το χυμό στο δέρμα και γυρω απο τα ματια..των περισσοτερων ειχαν πριστει-  τα δακρυγονα επεφταν μπροστα στα πόδια μας..μαζι με τις σφαιρες απο τις γυρω ταρατσες

Χτυπήθηκε κάποιος, η πόρτα ανοιξε γρηγορα και ξανακλεισε και δε ξερω που βρεθηκε εκεινη η πόρτα και επαιξε αυτοσχέδια το ρολο του φορειου..

φορουσε ενα λευκο πουλοβερ και το ενα χερι,το αριστερο, κρεμοταν σαν φτερουγα στο χωμα.. σερνοταν στο χωμα και πηγα να το σηκωσω και τα καστανά του ματια ηταν γυαλινα..ομορφος νέος με μαύρα μαλλιά..

-ειναι νεκρος ψιθυρισα και ο συντροφος διπλα μου μου σφιξε το μπρατσο..Μη το πεις.. μου ειπε...

Ναι ξεραμε ειναι τυχαιο να ζησεις η να πεθανεις εκεινο το βραδυ..

Καποιοι εκατονταδες.. σαν τους τριακόσιους ειπε καποιος και γελασε.. τα νειατα γελάνε κι ελπίζουν.

περιμεναμε μεχρι τη τελευταια στιγμη τα εκατομμύρια της Αθηνας να ξεχυθουν στους δρομους για τα παιδιά του.. ποιος μπορει να σταθει απεναντι στις χιλιάδες κόσμο; ..περιμεναμε οτι απο ολη την Ελλάδα θα ξεχυνονταν μπροστα σε όλο αυτο.. δεν ηρθαν..

Ερχονται τανκς στην Αλεξανδρας.. εγινε καταληψη του υπουργειου.. του οτε..  ερχονται τανκς κατεβαινει στρατος.. ολα αντικρουόμενα.. βαζαμε εφημεριδες μεσα απο τα ρουχα να μην κρυωνουμε.. με τη ποδια του σχολειου ημουν .. με τα αιματα του παιδιού.. οι φωνες ειχαν κλεισει.. μοναχα οι καρδιές ακούγονταν..

Λίγες ωρες πριν οταν εκλεισαν οι πυλες παρθηκε η αποφαση.. ποιος θελει να μεινει ποιος να φυγει.. οσοι μειναμε δωσαμε τηλεφωνα.. να ειδοποιησουν τη μανα μου..τους δικους μου*...αποχαιρετιζομαστε με αγκαλιές..

*κατα τις 7με 8 το βραδυ επεσε σαν ψιθυροος..οσοι θελουν να φυγουν θα ανοιγαν λιγο λιγο τις πυλες..και οσοι θελουν να μεινουν να ξερουν πως δεν θα ξανανοιξουν..κάποιοι εφυγαν.. οσοι μειναμε δωσαμε σε αυτους καποια στοιχεια αν καταφερναν να εφταναν σπιτι τους να ειδοποιουσαν τους δικους μας..μαλιστα τα γραφαμε και σπαστα.. ενα νουμερο σε ενα χαρτακι δυο νουμερα σε άλλο ωστε αν τους επιαναν να μην ειχαν στοιχεια.. οι δικοι μας ειχαν παρα πολλες ωρες να παρουν νεα μας.. η μητερα μου ας πουμε δεν ηξερε οτι ημουν μεσα κι ετσι αν κατι γινοταν αν μας σκοτωναν η μας συνελάμβαναν και μας.. εκπαραθυροναν -ηταν γνωστη μεθοδος της εποχης..δηλαδη ο κρατουμενος πηδηξε μονος του απο το παραθυρο-  να ξερανε οτι ειμαστε ζωντανοι ως εκεινη την ωρα και οτι ειμαστε μεσα στο Πολυτεχνειο, σκεψου οτι μετα το τανκς.. και αφου με συνελαβαν μαζι με αλλους η μητερα μου δεν ηξερε που ημουν.. πηγε σε νεκροτομεια..ρωτουσε στις φυλακες για ονοματα κρατουμενων και δεν δινανε στοιχεια βριζοντας την και λεγοντας ειρωνικα.. μανα εισαι εσυ που δεν ξερεις που ειναι το παιδι σου; ..εε..ας τη κραταγες στο σπιτι τη κορη σου ναξερες.. κι αλλα τετοια για μερες με ειχε σκοτωμενη..οταν ακουσε τη φωνη μου στο τηλεφωνο μετα απο μερες λιποθυμησε..

αν και περιμεναμε βοηθεια στο βαθος ξεραμε ...

ο συντροφος φοιτητης πεθανε πριν τρια χρονια.. γι αυτον ισως τα γραφω,, μαζι δε μιλουσαμε γι αυτο.. χαμογελουσαμε πικρα ομως καθε φορα που ακουγαμε..ημουν κι εγω στο Πολυτεχνειο.. ολη η Ελλάδα ηταν!!!

..εκεινη τη νυχτα εκεινες τις τελευταιες ωρες ..καποιες εκατονταδες μεσα και καποιοι σκορπιοι απέξω.. αυτη ειναι η αληθεια.. στο φως της μερας ηταν γιορτη,,

οταν επεσε το σκοταδι..ηταν ενα αλλοιωτικο *πανηγυρι.*.αναμετρηθηκαμε με τους εαυτους μας .. αυτους νικήσαμε..τους φοβους και τις αντοχες μας.. ισως και αυτη να ηταν η πιο μεγαλη μας νικη..

μετα απο δυο τρια χρονια στην αιθουσα ντοκουμεντων ειδα ξαφνικα εκεινο το λευκο πουλοβερ πισω απο μια βιτρινα μεσα στο αιμα..διπλα μια φωτογραφια..Διομήδης Κομνηνός..ίσως και να κανω λάθος..τι σημασία εχει.. οι φωνές.. οι ερπύστριες.. το τανκς..

η Ασφαλεια οι εξευτελισμοι το ξυλο το αιμα η απώλεια χρονου εκεινο το απεραντο κενο χρονου και οι ματαιες ελπίδες....

οι χιλιαδες λαού εξω απο την Ασφαλεια το ΕΑΤ ΕΣΑ τα νοσοκομεια..εκεινες οι χιλιάδες λαού που θα μας ελευθερωναν..ποτε δεν ήρθαν...

ομως ο αγωνας ειναι εκει.. 
πίσω απο οσα δεν εχουν ειπωθει..
οπως οι ιστοριες του βουνου και του ανταρτικου..
πως να πεις το συναισθημα.. δεν τα λες.. δεν εχει λογια και τοσες δεκαετιες μετα παλι δεν εχεις λογια...

πες μου, ελεγα του πατερα μου.. προσπαθουσε.. ελεγε τα γεγονοτα..

τότε στο Πολυτεχνειο επιασα ενα μικρο κομματι της καρδιάς τους..πως νοιώθανε.. κι επειτα ναι , εκεινοι εκαναν πεντε Πολυτεχνεια τη μερα..

ο Αγωνας ειναι ενας..και ο Δρομος ενας.!!..

Villy Kakaflika

 Στη σ. ΒΙΛΛΗ αφιερωμένο το παρακάτω βίντεο:

Απ' τα σχόλια στο f/b

• 
  

  Νικόλαος Κρομμύδας Πράγματι, ο δρόμος είναι ένας και αυτός είναι ο δρόμος διαχρονικά του αγώνα του τότε και του σήμερα. Δεν είχα την τύχη να ήμουν εκεί γιατί ήμουν μαθητής της 5ης Γυμνασίου στο χωριό άλλως θα ήμουν και ΕΓΩ ΕΚΕΊ στην επανάσταση της σπουδάζουσα γενιάς και του λαού για ψωμί-παιδεία-ελευθερία,συνθήματα που είναι επίκαιρα ακόμη και σήμερα λες και δεν πέρασε μισή μέρα από τότε τον Νοέμβρη 1973.

  2

  
  

  • Μου αρέσει!
  •  · Απάντηση
  •  · 6 ώρες
• 
  
• 

  Villy Kakaflika Ναι το ξέρω Νίκο μου..εγώ ήμουν μικρή αλλά είχα τη τύχη να είμαι μαθήτρια τότε στο Ε γυμνάσιο Εξαρχείων στη Κωλέττη..έζησα κάθε λεπτό και πριν στη προετοιμασία και όλες τις μέρες της κατάληψης μιας και ήμουν συνέχεια μέσα..όσο δύσκολο κι αν ήταν και το μετά..θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που μου δόθηκε η δυνατότητα αυτή..

Και μας λένε οι «αόμματοι»: Δε βλέπετε;
Τα σύμβολα ξεθώριασαν. Μας ρωτούν οι «κωφοί»: Δεν ακούτε; Τα συνθήματα έσβησαν.
Μας ορμηνεύουν οι «ανόητοι»: Δεν το καταλάβατε; Τα οράματα χάθηκαν.
Κι εμείς τους απαντάμε: Κάνετε την επιθυμία σας πραγματικότητα. Πέρασαν 40 χρόνια από τότε κι «όλα είναι ακόμα ζωντανά». Κάνατε τα πάντα για να ξεχαστεί το «γεγονός». Κι όλοι το θυμούνται. Δώσατε πάμπολλες μάχες για να διαστρεβλώσετε το «μήνυμα». Και τις χάσατε όλες. Πασχίσατε να κόψετε τη σύνδεση του «τότε» με το «τώρα». Κι αποτύχατε παταγωδώς.

«Το Πολυτεχνείο Ζει». Στην καρδιά και στη σκέψη όσων το έζησαν. Στη φαντασία και στο όνειρο όσων ενέπνευσε. «Ζει και Εμπνέει». Ως έπος μιας νεολαίας αδούλωτης και καύχημα ενός λαού απροσκύνητου. Είναι η «προίκα» στο παρόν κι η ελπίδα για το μέλλον της Ελλάδας.
Αν τα σύμβολα ξεθώριασαν, γιατί η εικόνα της γκρεμισμένης πόρτας δε φεύγει από το βλέμμα;
Γιατί οι τρύπες από τις σφαίρες είναι ακόμα στους τοίχους; Γιατί η αιματοβαμμένη σημαία, που κρατιέται σαν ιερό φυλακτό και πολύτιμο κειμήλιο, ξεδιπλώνεται κάθε φορά που η μνήμη «περπατάει» στο δρόμο του αγώνα;
Γιατί το γερμένο κεφάλι είναι στολισμένο με λουλούδια;
Αυτά είναι σύμβολα και παραμένουν αξεθώριαστα. Και μη μας λέτε να κοιτάξουμε τα ξεθωριασμένα πρόσωπα του Λαλιώτη, του Ανδρουλάκη, της Δαμανάκη και των άλλων που αλλαξοπίστησαν. Αυτοί δεν είναι σύμβολα. Εγιναν «σύμβουλοι» της εξουσίας και τη βοηθούν να δημιουργήσει «άλλοθι» για τα τοτινά και «δικαιολογία» για τα τωρινά και τα μελλούμενα εγκλήματά της.
Κι αν τα συνθήματα έσβησαν, γιατί το «Εξω αι ΗΠΑ» παραμένει ανεξίτηλο στην κολόνα της εισόδου;
Γιατί το «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία» γίνεται πανό, γίνεται πικέτα κι ακούγεται από μυριάδες στόματα ανθρώπων, που διαδηλώνουν, καθημερινά, στους δρόμους;
Γιατί χιλιάδες πορεύονται προς την αμερικάνικη πρεσβεία; Γιατί στα σχολειά και στα πανεπιστήμια στήνονται «μετερίζια»; Τα συνθήματα των παιδιών του Πολυτεχνείου δεν έσβησαν, γιατί τα αιτήματα της εξέγερσής τους δεν ικανοποιήθηκαν.
Το Ψωμί λείπει, ακόμα, από πολλούς.
Η Παιδεία εξακολουθεί να είναι προνόμιο των λίγων.
Η Ελευθερία είναι το εσαεί ζητούμενο μιας κοινωνίας που είναι «αιχμάλωτη» της εξουσίας της κυρίαρχης τάξης.
Αν τα οράματα χάθηκαν, γιατί στα δωμάτια των φοιτητών είναι κρεμασμένη η φωτογραφία του Τσε;
Γιατί στα αμφιθέατρα μιλούν για τον Μαρξ και τον Λένιν;
Γιατί τα ποιήματα του Ρίτσου, τα τραγούδια του Θεοδωράκη, τα χαρακτικά του Τάσσου, οι ζωγραφιές του Τσαρούχη, ο κινηματογράφος του Αγγελόπουλου, το θέατρο του Κατράκη, εξακολουθούν να συγκινούν και να συνεγείρουν μεγάλο μέρος της νεολαίας;
Τα οράματα της «γενιάς του Πολυτεχνείου» δε χάθηκαν, γιατί είχαν και έχουν αναφορά στο μέλλον.
Η κοινωνία που ονειρεύτηκαν εκείνα τα παιδιά, που όρθωσαν το ανάστημά τους στη χούντα, είναι μια κοινωνία καλύτερη. Και την πορεία προς αυτή δεν μπορεί να τη σταματήσει κανείς...

Πριν από 6 χρόνια

Δείτε τις αναμνήσεις σαςchevron-right

Διονύσης Βολιμιάτης

16 Νοεμβρίου 2013 · 

το Πολυτεχνείο !!!
Εγώ μαθητής της 2ας Αγνοώντας τι Γινότανε.. πορεύτηκα για το Σπίτι της θείας, κατ' εντολή της που με φιλοξενούσε...
το ξύλο της Αρκούδας Άμεσο από το Μπάρμπα.., γιατί θα τους '"έκθετα"... λόγω ότι η τάξη μου το Β2 συνέχισε να κάνει μάθημα...
Την μεθεπόμενη στο Σπίτι του Ξαδέλφου μου θεοδόση Χ. πρωτοετή στο Πολυτεχνείο της Πάτρας.. Έμαθα...!!
Τιμή κ Δόξα στα Παλικάρια που Μας ΔΊΔΑΞΑΝ το Δρόμο της Αντίστασης κ της Ανυπακοής για τη Ανατροπή του Άδικου Συστήματος των Πλουτοκρατών !!!

Σχόλια



Villy Kakaflika Τα ειπες όλα!!!..κι οπως θα λεγε και ο Ριτσος...Ετούτα τα παιδιά φτάνουν από πολύ μακριά, τραβούν πολύ μακριά,μέρα τη μέρα πέτρα και αίμα, στοχασμός και αγώνας, χέρι με χέρι
με το μυστρί, με το σφυρί, με το μολύβι, με τον ακριβή διαβήτη
να φτιάξουμε καλύτερο τον κόσμο
να έχει ο καθένας και ψωμί και βιβλίο και σιγουριά και διάπλατη πόρτα,
να χει ο καθένας δύο κήπους -έναν στην αυλή κι έναν μέσα του-.


Διονύσης Βολιμιάτης να χει ο καθένας δύο κήπους -έναν στην αυλή κι έναν μέσα του... ❤️👌


Villy Kakaflika υπέροχοι στίχοι..μεγάλη αλήθεια!!!



Διονύσης Βολιμιάτης που η γενιά του κ η γενιά σου Villy Kakaflika τους στοχασμούς... κ τον αγώνα... τον κάνατε πράξη ❤️


Villy Kakaflika Διονύσης Βολιμιάτης 

καθε μέρα τον κανουμε ολοι πράξη Διονύση.. στη δουλειά, στο σχολείο, στη σχολή, στο πανεπιστήμιο.. στις διεκδικήσεις, στους μικρούς και μεγάλους καθημερινούς αγώνες, στη στάση ζωής.. 

δεν υπάρχουν μικροί και μεγάλοι αγώνες.. ίσως κάποιες στιγμές ξεχωρίζουν αλλα δεν ειναι λιγότερο βαρύ για εκεινον που ξέρει οτι συμμετέχοντας στην απεργία θα βρεθεί στο δρόμο .. 

δεν ειναι λιγοτερο βαρυ το να επιλέξει κάποιος με αξιοπρέπεια να παλεψει για μια δικαιη ζωή και να μην έχει μεροκάματο.. 

για εκείνον που κρατιέται όρθιος στις μέρες μας, που παλευει, που κραταει το μυαλό του καθαρό.. 

ολες οι γενιές εχουν τον δικό τους αγωνα σήμερα..οι νέοι, οι φοιτητες, οι συνταξιούχοι, οι εργαζομενοι, οι άνεργοι.. εκει υπάρχουν κομμάτια-διαμάντια..

Ξέρεις.. να θυμάμαι παντα τον πατερα μου.. οταν συνήλθα -μετα το Πολυτεχνείο εννοώ..- μια μερα μιλούσαμε γι αυτο και μεσα στη νεανική μου *ζάλη* μεγένθυνα μάλλον πολύ το γεγονός.. ισως υπερφιαλα να ειχα μιλησει , εε..ημουνα και 16 χρονών και για μενα ηταν οτι πιό συγκλονιστικο....

κι εκεινος μου επιασε το χερι και μου χαμογελασε αλλά με κοιταξε και λιγο αυστηρα και μου ειπε-..

-Ηταν κάτι μεγάλο αυτο που κάνατε, η γενιά σου.. όμως, σκέψου στην Εθνική Αντίσταση μετριόμαστε.. η γενιά του - με τον εαυτο μας κάθε μέρα..

κάθε μέρα θα γίνονταν και πέντε και δέκα *Πολυτεχνεία*..

Χιλιάδες, σκοτώθηκαν, φυλακίστηκαν, σακατεύτηκαν, έδωσαν ζωές πτυχία και καριέρες, 

δε σκέφτηκαν γυναικες παιδιά μανάδες και δεν εξαργύρωσαν τα ιδανικά τους για μια *ήσυχη* ζωούλα.. 

άφησαν τα κοκκαλα τους στα βουνά και δεν υπάρχει κανένας να τους ξέρει, ή να γραφτει σε ενα τοίχο το όνομα τους, μήτε ενα λουλούδι να τους πάει μήτε ενα μνήμα να κλαίει η μανα τους.. 

Ηταν μια μεγάλη στιγμή για σας, αλλά οι αγώνες στήνονται με καθημερινή προσπάθεια και με προσήλωση και συνέπεια..

Να δεις που κάποιοι θα το χρησιμοποιήσουν.. να εισαι ετοιμη και γι αυτο.. κάποιοι θα σκορπίσουν..

εσυ να εχεις πάντα το νου σου.. ο δρόμος ειναι ενας και θελει καθημερινή δουλειά.. 

με τα μέσα σου πρώτα.. αν θελεις να κανετε μια μερα τον κόσμο καλύτερο.. (τότε ειχα στεναχωρηθεί γιατι θεωρούσα οτι *υποβάθμιζε*το γεγονός..) μεγαλώνοντας κατάλαβα πόσο απόλυτα δίκιο ειχε...

ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΟΝΕΙΡΕΥΟΝΤΑΙ ΔΙΚΤΑΤΟΡΕΣ "ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ"...

Στις 25/10/2019 παραμονές της εθνικής επετείου, όπου ο ελληνικός λαός ύψωσε το ανάστημα του απέναντι στο φασισμό λέγοντας το μυριόστομο «ΟΧΙ», επέλεξε ο συνεργάτης της εφημερίδας σας Διονύσης Τσιριγώτης ο οποίος έχει και τον τίτλο του επίκουρου καθηγητή και μάλιστα της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας να πλέξει το εγκώμιο στον φασίστα δικτάτορα Ι. Μεταξά σε ένα εντελώς ανιστόρητο άρθρο.
Προκαλεί εντύπωση δε ότι στο ολοσέλιδό του άρθρο καμία αναφορά δεν κάνει σε ιστορικές πηγές παρ’ όλα αυτά αναφέρει τουλάχιστον δυο φορές για την υψηλή στρατηγική του Ι. Μεταξά αραδιάζοντας και πολλές μεγαλόστομες φράσεις. 

Τον δε φασίστα δικτάτορα Μεταξά τον αναφέρει ως Πρωθυπουργό, λησμονώντας προφανώς τον τρόπο που πήρε την εξουσία, τα ρετσινόλαδα και τις φάλαγγες, με την συναίνεση του αστικού κόσμου τραπεζιτών, βιομηχάνων και του αστικού πολιτικού κόσμου.
Θυμίζουμε ότι στελέχη της κυβέρνησης Μεταξά μεταξύ άλλων ήταν ο πρόεδρος του ΣΕΒ, Α. Χατζηκυριάκος, ο Διοικητής της Εθνικής Τράπεζας Δ. Μάξιμος, Πεσματζόγλου (Τράπεζα Αθηνών), ενώ την πλήρη στήριξη τους έδιναν οι Μποδοσάκης, Λαναράς, τα εκδοτικά συγκροτήματα Λαμπράκη (Ελεύθερο Βήμα), Βλάχου (Καθημερινή) κ.ά.

Μετά την 4η Αυγούστου τα αστικά κόμματα διαλύθηκαν με διάταγμα, στο οποίο ελάχιστοι αστοί πολιτικοί αντέδρασαν, ενώ μερικοί εξ’ αυτών εξορίστηκαν (Γ. Παπανδρέου, Π. Κανελλόπουλος, Θ. Τσάτσος, Γ. Καφαντάρης, Αλ. Μυλωνάς κ.ά)

Ποια ήταν η κατάσταση στον Ελληνικό Στρατό;
Ο Αλέξανδρος Παπάγος αρχηγός του ΓΕΣ γράφει σχετικά 

«Ουδέποτε η κυβέρνησις μεταξύ των σκοπών της στρατιωτικής μας προπαρασκευής είχε θέσει και τον της αντιμετωπίσεως ενός πολέμου κατά της Ιταλίας. Ότε , όμως τον Απρίλιον του 1939, τα ιταλικά στρατεύματα κατέλαβαν την Αλβανίαν , το ζήτημα της αντιμετωπίσεως του ιταλικού κινδύνου εν αμέσω ή προσεχή μέλλοντι ετίθετο πλέον υπό στρατιωτικής πλευράς »

Γενικά η δικτατορία της 4ης Αυγούστου δεν έκανε καμία ενέργεια που θα μπορούσε να εξασφαλίσει στη χώρα καλύτερες συνθήκες για την αντιμετώπιση της ενδεχόμενης επίθεσης . 

Φαίνεται να εμφανίζεται ως ουδέτερη απέναντι στους εμπόλεμους όχι από φιλειρηνική διάθεση αλλά εξ’ αιτίας των αντιφάσεων της εξωτερικής της πολιτικής η οποία στηριζόταν στην αγγλοφιλία των ανακτόρων αλλά και στις συμπάθειες του Μεταξά και της κλίκας τους προς το χιτλεροφασισμό.
Σε αυτό το σημείο πρέπει να ξεκαθαρίσουμε το εξής: Παρ΄ ότι η κυβέρνηση Μεταξά διατηρούσε καλές σχέσεις με τη χιτλερική Γερμανία και πρωτοκλασάτοι του ναζισμού, όπως ο Γκέμπελς κ.ά., είχαν επισκεφτεί την Ελλάδα και στελέχη της κρατικής ασφάλειας είχαν εκπαιδευτεί στα βασανιστήρια και στην αντικομμουνιστική δίωξη στις σχολές του Χίμλερ, ωστόσο σε καμία περίπτωση αυτή η στάση δεν σήμαινε μετακίνηση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής προς το φασιστικό στρατόπεδο. 

20 Σεπτεμβρίου 1936 Ο  Έλληνας δικτάτορας έχει κλείσει ένα μήνα στην εξουσία μετά το πραξικόπημα του Αυγούστου του 1936 και ποζάρει  μαζί με τον πανίσχυρο Γερμανό Υπουργό Προπαγάνδας του Χίτλερ, στη βεράντα του Ναυτικού Ομίλου με φόντο το Μικρολίμανο και την Καστέλα.

Αυτό συνέβαινε γιατί το συντριπτικά μεγάλο τμήμα της αστικής τάξης στην Ελλάδα και ιδιαίτερα το εφοπλιστικό κεφάλαιο λόγω των συμφερόντων του και των πολύχρονων δεσμών του με την αστική τάξη της Βρετανίας από τη γέννηση του ελληνικού κράτους είχε επιλέξει τη συμπόρευση με τη βρετανική πολιτική .
Ήδη από το 1934 ο Μεταξάς είχε δηλώσει 

«Η Ελλάς δύναται να θέσει ως δόγμα πολιτικόν ότι εν ουδεμία περιπτώσει δύναται να ευρεθή εις στρατόπεδον αντίθετον εκείνου εις τον οποίον ευρίσκετο η Αγγλία ».
Εξάλλου η αστική τάξη στην Ελλάδα είχε διασπαστεί στη διάρκεια του Α’ παγκοσμίου πολέμου και μάλιστα με αιματηρό τρόπο αλλά τελικά είχε υπερισχύσει και τότε η βενιζελική πλευρά που τασσόταν αναφανδόν με το μέρος της ΑΝΤΑΝΤ (Βρετανία – Γαλλία). 

Έτσι τα περί ουδετερότητας που ισχυριζόταν ο Μεταξάς ότι χαρακτήριζαν την εξωτερική πολιτική της Κυβέρνησης δεν είχαν πραγματικό αντίκρισμα.
Ο πρεσβευτής της Ιταλίας Ε. Γκράτσι έγραψε: 

« Στις 13 Απρίλη του 1939 η Γαλλία και Μ. Βρετανία ανήγγελον δημόσια την χορήγησιν της εγγύησεως ων εις την Ελλάδα. Η χορήγησις της εγγυήσεως ταύτης και υπό της Ελλάδος αποδοχή της επροκάλεσεν ζωηρότατη δυσφορία εις το Παλάτσο Βενέτσια.»
Η μεταξική δικτατορία παραμονές του πολέμου, με τους βαρύς φόρους και τους υποχρεωτικούς εράνους που είχε επιβάλλει είχε απομυζήσει τεράστιους πόρους από την εθνική οικονομία και το λαό, δήθεν για την άμυνα της χώρας , ενώ τους σπαταλούσε για την συντήρηση των χαφιέδικων μηχανισμών της και για προπαγανδιστικούς σκοπούς 

όπως τη συγκρότηση στρατιάς χαφιέδων, την οργάνωση της φασιστικής ΕΟΝ (Εθνική Οργάνωση Νεολαίας) και διασπαθίστηκαν για ιδιοτελής σκοπούς.
Την ώρα του πολέμου φάνηκε καθαρά η έλλειψη σοβαρής προετοιμασίας και ο εφοδιασμός του στρατού με πολεμικό υλικό. 

Ο στρατός δεν είχε δικά του μεταγωγικά μέσα ενώ οχυρωματικά έργα είχαν γίνει μόνο στα σύνορα προς την Βουλγαρία (γραμμή Μεταξά) αδιαφορώντας για την κύρια απειλή της Ιταλίας που προερχόταν από την Αλβανία . 

Ο αρχηγός του Γενικού επιτελείου Ναυτικού, ναύαρχος Φωκάς αναφέρει χαρακτηριστικά ότι «τα πολεμικά πλοία και τα 5 υποβρύχια σε οποιοδήποτε άλλο κράτος θα ήταν εκτός υπηρεσίας»
Εντύπωση προκαλεί ότι ο ιστορικός κ. Τσιριγώτης «δεν γνωρίζει» το σχέδιο αντιμετώπισης ΙΒ που καθόριζε την γραμμή άμυνας Άραχθος Ποταμός – Ζυγός Μετσόβου- Όρλιακας –Βενέτικος Ποταμός –Καμπή Αλιάκμονα – Στενά Πόρτας – Βέρμιο –Καϊμακτσαλάν.
Το σχέδιο αυτό προέβλεπε την εγκατάλειψη της Ηπείρου με τις πόλεις Γιάννενα – Άρτα- Πρέβεζα και του μεγαλύτερου μέρους της Δυτικής Μακεδονίας με τις πόλεις Καστοριά Φλώρινα – Κοζάνη και άμυνα σε απόσταση 120 χλμ από τα ελληνοαλβανικά σύνορα.

Το σχέδιο ΙΒ προκάλεσε γενική δυσφορία στους ειδικούς και πατριώτες αξιωματικούς και το ΓΕΣ υποχρεώθηκε τον Σεπτέμβρη του 1939 στην παραλλαγή του ΙΒα σχεδίου αντιμετώπισης της ιταλικής επίθεσης το οποίο προέβλεπε την άμυνα στις φυσικά οχυρές τοποθεσίες κατά μήκος σχεδόν των ελληνοαλβανικών συνόρων.

Επιπλέον η Κυβέρνηση της δικτατορίας του Μεταξά με σειρά αντιδημοκρατικές ενέργειες όπως η κατάργηση του συντάγματος, η διάλυση των πολιτικών κομμάτων η κατάλυση των δημοκρατικών ελευθεριών , η φίμωση του τύπου (των μη διαφωνούντων), ο άγριος διωγμός των δημοκρατικών πολιτών και ιδιαίτερα των κομμουνιστών και η συστηματική διάδοση της φασιστικής ιδεολογίας διασπούσε το εσωτερικό μέτωπο και αποδυνάμωνε την αμυντική ικανότητα της Ελλάδας. 

Να υπενθυμίσουμε εδώ το έγκλημα της παράδοσης των πολιτικών κρατουμένων κομμουνιστών στους Ναζιστές στην Ακροναυπλιά.

Μετά από μια σειρά προκλήσεων με αποκορύφωμα τον τορπιλισμό της Έλλης στις 28 Οκτωβρίου ο ιταλός πρεσβευτής στην Αθήνα, Γκράτσι, επέδωσε στο Μεταξά το τελεσίγραφο του Μουσολίνι . 

Η επίθεση του ιταλικού στρατού ξεκίνησε πριν ακόμη λήξει η τρίωρη προθεσμία που όριζε το τελεσίγραφο.
Το πρωί της 28ης Οκτωβρίου η κυβέρνηση Μεταξά ανήγγειλε ότι η Ιταλία κήρυξε τον πόλεμο κατά της χώρας μας. 

Μέσα σε λίγη ώρα οι δρόμοι της Αθήνας και όλων των μεγάλων πόλεων και κωμοπόλεων πλημμύρισαν από πλήθη λαού που σχημάτισαν παντού ογκώδεις διαδηλώσεις .
Χιλιάδες έφεδροι κατευθύνονταν μαζικά στα κέντρα στράτευσης , μπροστά στα μάτια των αστυνομικών αρχών οι διαδηλωτές φώναζαν ρυθμικά «θάνατος στο φασισμό». Ήταν το πραγματικό ‘ΟΧΙ που είπε ο ελληνικός λαός.
Μια άγνωστη πτυχή.

Από την πρώτη στιγμή της Ιταλικής επίθεσης το ΚΚ Ιταλίας με δημόσια διακήρυξη του κατήγγειλε τους φασίστες ηγέτες γι αυτόν τον πόλεμο και έλεγε μεταξύ άλλων « ο ιταλικός λαός δεν έχει κανένα συμφέρον να καταλάβει το έδαφος της Ελλάδας και να στερήσει την λευτεριά από τον ελληνικό λαό, με τον οποίο πρέπει και μπορούμε να ζήσουμε ειρηνικά».

Αυτή η εκδήλωση διεθνιστικής αλληλεγγύης προς τον ελληνικό λαό, ήταν ταυτόχρονα και στάση υπέρ των συμφερόντων του ιταλικού λαού. 

Για την ιταλική κυβέρνηση η στάση του Κ.Κ. Ιταλίας συνιστούσε προδοσία.
Για όσους ονειρεύονται δικτάτορες και δικτατορίσκους 

τάχα μου πατριώτες και φιλολαϊκούς, υπάρχει στον αντίποδα τους ένας περήφανος λαός που παρόλη την πείνα και την εξαθλίωση του ύψωσε το ανάστημα του και αντιμετώπισε κατά σειρά τους Ιταλούς, τους Γερμανούς, τους Βρετανούς και τους Αμερικάνους γράφοντας ένδοξες στιγμές ηρωισμού και αντίστασης, με το έπος της Αλβανίας , την Εθνική Αντίσταση και τον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδος δείχνοντας το δρόμο πως οι λαοί από δούλοι γίνονται ελεύθεροι.

Γιώργος Κωνσταντίνου
Μέλος της Ε.Π. Δυτικής Ελλάδας του Κ.Κ.Ε.
Πρόεδρος Ε.Κ.Ζ.
https://lszante.blogspot.com/2019/11/t.html?m=1&fbclid=IwAR2I5NqCE5f7P_BVacFRLKcjXdtUalAkMof-fEra4s-ZU7A-IK9g0ipMLF8

ΤΌΤΕ ΠΟΥ ΣΤΗ ΔΥΣΗ ΤΟ 90% ΔΕΝ ΗΞΕΡΕ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙ...

,,Όλες οι αυτοκρατορίες στα τελευταία τους μαυρίζουν και σαπίζουν ό,τι υπάρχει γύρω τους και μέσα τους. Κι η βρωμιά διαχέεται. Πάει παντού. Στους ανθρώπους, στις χώρες, στα τραγούδια. Και στα βιβλία ακόμα. 

Αλλά η σαπίλα και το αδιέξοδο είναι ο πυρήνας της ιδεολογίας τους. Η ιδιοκτησία και το κέρδος. Αυτό που «Αποκλείεται να είναι αυτή η ασχήμια κι η προστυχιά, η μοίρα του πλανήτη και των ανθρώπων»...

Τον ζήσαμε το σοσιαλισμό. Ζήσαμε την αύρα του. Καμαρώσαμε τον εξηλεκτρισμό και την εκβιομηχάνιση. Περηφανευτήκαμε για την οικονομία αυτή που έφτιαξε τα Τ34 και τις Κατιούσες για να σκοτώσουν το κτήνος. Υπήρξαμε σύντροφοι με το Στάλιν και τον Ζούκοφ.

Μάνος Δούκας

Κάθε φορά που έρχεται η επέτειος της Οκτωβριανής επανάστασης (7 Νοέμβρη), νοιώθω… πολύ τυχερός, γιατί…
Έτυχε να ζήσουμε στον 1ο αιώνα του σοσιαλισμού
Η ιστορία έχει κάτι εκρηκτικές αναλαμπές που και που. Κι από τη γη πέρασαν δισεκατομμύρια άνθρωποι. Πόσοι ήταν τόσο τυχεροί ώστε να ζουν την ίδια εποχή μ’ αυτές τις «αναλαμπές»; Ας πούμε με την επανάσταση του Σπάρτακου; Να επηρεαστούν από την μυρωδιά της. Μυρωδιά άνοιξης στα ρουθούνια των δούλων. Μυρωδιά θανάτου στα ρουθούνια των αφεντάδων.
Πόσο άτυχος είναι ένας Γάλλος που πέθανε το 1780 και δεν είδε ή άκουσε έστω κι από μακριά τα κεφάλια των βασιλιάδων που κατρακυλούσαν στα Παρισινά πλακόστρωτα το 1789 και το 1793;

Θα μου πεις, «τις προετοίμασαν» κι είναι σχεδόν το ίδιο. Δίκιο κι αυτό.
Ή θα μου πεις, «τυχερή όλη η ανθρωπότητα που έγιναν αυτές οι επαναστάσεις». Σωστό κι αυτό.

Αλλά σκέψου έναν κομμουνιστή που πέθανε το 1915, χωρίς να δει ποτέ την Οκτωβριανή Επανάσταση; Χωρίς να νοιώσει την ανασαιμιά της, που μάθαινε σε εκατομμύρια ανθρώπους σ’ όλο τον κόσμο τον ηλεκτρισμό, την ειρήνη και τη φιλία των λαών και των εθνοτήτων, το ψωμί, το βιβλίο και το θέατρο σε όλους… Σε όλους…

Ο κόσμος προχωράει μέχρι να φτάσει σε αυτό το… «για όλους»

Ιστορική τύχη έχουμε. Εγώ κι ο πατέρας μου κι ο παππούς μου. Ζήσαμε σ’ ένα κόσμο που υπήρχε η ΕΣΣΔ. Τον ζήσαμε το σοσιαλισμό. Ζήσαμε την αύρα του. Καμαρώσαμε τον εξηλεκτρισμό και την εκβιομηχάνιση. Περηφανευτήκαμε για την οικονομία αυτή που έφτιαξε τα Τ34 και τις Κατιούσες για να σκοτώσουν το κτήνος. Υπήρξαμε σύντροφοι με το Στάλιν και τον Ζούκοφ. Ήταν «δικός μας» ο Γκαγκάριν κι ο κάθε γιατρός κι ο κάθε δάσκαλος κι ολόκληρη η ακαδημία επιστημών, τότε που η επιστήμη ήταν… επιστημονική.



Θαρρείς πως είναι λίγο πράγμα να ζεις την πρωτοχρονιά του 1959, τότε που ο Κάστρο με τον Τσε έμπαιναν στην Αβάνα; 

Θαρρείς πως είναι μικρό πράγμα να βλέπεις τη νίκη του λαού του Βιετνάμ στην τηλεόραση, στις ειδήσεις κι όχι σε ντοκιμαντέρ; 

Να κολλάς στα τετράδιά σου και στα ντουβάρια αυτοκόλλητα για την Επανάσταση των γαρυφάλλων στην Πορτογαλία, την ώρα που ακόμα δεν έχει τελειώσει;

Ζήσαμε την εποχή που η θεωρία ήταν πράξη. Ζήσαμε τότε που η επιστήμη έλεγε «8 κι 8 κι 8» η μέρα του εργάτη. Κι όταν η σοσιαλιστική οικονομία κέρδιζε τον πόλεμο κι ύστερα το διάστημα. Κι όταν τα ωράρια και τις συντάξεις και την τιμή του φυσικού αερίου, τα κανόνιζαν οι επιστημονικές μελέτες κι η φροντίδα για τους «Όλους». Κι όχι για το κέρδος. Τότε που πήγαιναν όλοι στην Όπερα και στο νοσοκομείο. Στο πανεπιστήμιο και στις διακοπές. Όλοι όμως. Όταν οι γυναίκες σπούδαζαν κι έκαναν προληπτικό έλεγχο για καρκίνο του μαστού, την ίδια ώρα που στη δύση το 90% δεν ήξερε ούτε να γράφει, ούτε τι θα πει «εξέταση αίματος».

Ζήσαμε αυτό που αν δεν υπήρχε, δε θα είχε γίνει αυτονόητο στα μυαλά των ανθρώπων το σχολείο, το ωράριο, η νοσοκόμα, το βιολί, το πάρκο, ο κινηματογράφος κι ο αθλητισμός. Ο καθαρός έρωτας, το σπίτι και η ζέστη.

Κι άλλα πολλά που για να τα γράψω θέλω μια μεγάλη σοβιετική εγκυκλοπαίδεια. 

Αλλά τα ξέρετε όλοι όλα. Κι εσείς. Κι αυτοί ακόμα που δε συμφωνούσαν με τον «υπαρκτό», λες κι εκείνοι επεδίωκαν κάποιου «άλλου» είδους σοσιαλισμό κι όχι τον καθαρό καπιταλισμό που υπηρετούν. 

Κι όλοι αυτοί που λέγανε «καλά η παιδεία κι η υγεία κι η ασφάλιση και η πρόνοια κι η επιστήμη κι οι διακοπές και τα δωρεάν σπίτια χωρίς κοινόχρηστα, αλλά…». 

Ούτε «καλά», ούτε «αλλά». Αυτονόητα πράγματα. Δικαιώματα, όχι ευκαιρίες. Αυτός είναι ο σοσιαλισμός. Η ανάγκη, το δικαίωμα, η επιστήμη.

Κι αυτό το σοσιαλισμό εμείς τον είδαμε. Την κοινωνία που έκανε και νόμο και συνείδηση το δίκιο του εργάτη. Του λαού. Αυτή την προλάβαμε. Τυχεροί άνθρωποι. Τώρα πρέπει να μεταφέρουμε τη γνώση και τη συλλογική μας μνήμη, στα παιδιά τα σημερινά, τα αυριανά και τα μετά από 1000 χρόνια παιδιά. Στα ντοκουμέντα μας. «Να το φυσήξουμε στο στόμα τους»:

«Γίνεται λοιπόν. Να που έγινε μια φορά».

Έγινε αυτό που ονειρεύτηκαν όλοι οι «παραβάτες» κι οι «ονειροπόλοι», όλοι οι «τρελοί» και οι «παράνομοι» της ιστορίας: Η κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας. Η εξαφάνιση του κέρδους, του ρατσισμού και του εθνικισμού.





Ρωτάει το ποίημα: 

«Στον αιώνα σου ποιητή τι βλέπεις». Ο ποιητής είδε την επανάσταση. Κι η επανάσταση έφτιαξε Μαγιακόφσκιδες. 

Η πρόοδος της ιστορίας σε δίκαια κατεύθυνση μοιράζει έμπνευση κι αιώνια έργα της δικαιοσύνης και της καλοσύνης. 

Ο σοσιαλισμός στο δικό του αιώνα «είδε» και μας «έδειξε» το Γκόρκι, το Νερούδα, τον Πικάσο και το Ρίτσο. Το Χικμέτ, το Βάρναλη και τον Μπρεχτ. Και το Μίκη. Όλους τους φίλους του Λένιν και του Στάλιν.

Σας τρώει να μου πείτε το «αλλά». 

Κι εγώ το σκέφτομαι συνέχεια. Και αναρωτιέμαι: «τι έκαναν οι ηλίθιοι». Και τα βάζω με τον έναν (Χρουστσόφ) και με τον άλλο (Γκορμπατσώφ). Και όχι μόνο.

Τώρα πάμε λίγο πίσω.
Σημασία όμως έχει ότι το είδα. Το έζησα. Ακόμα το ζω και το βλέπω και τώρα.

 Καθώς παρακολουθώ τι προσπαθούν να καταστρέψουν οι σημερινοί «νικητές». Να ξεριζώσουν όλες τις παρακαταθήκες του σοσιαλισμού. 

Το εμείς, το μεροκάματο, την επιστήμη και την κουλτούρα, τη δουλειά και τις σπουδές για όλους, το γιατρό και τις διακοπές και την κοινωνική ιδιοκτησία. Να αλλάξουν τα αυτονόητα και τις ψυχές. 

Να σπείρουν το εγώ, το κέρδος, την κακία, το ρατσισμό και το φασισμό, την απανθρωπιά, την ασχήμια και τη σκληρότητα.

Νοιώθουν παντοδύναμοι. Θέλουν να καθαρίσουν τα «ζιζάνια» – εμάς, για να οργώσουν την ιστορία με το σάπιο σπόρο τους. 

Νομίζουν ότι μπορούν να αναστήσουν το πτώμα τους. Για ένα διάστημα θα κάνουν πολλούς αφελείς να το πιστέψουν. Όλες οι αυτοκρατορίες στα τελευταία τους μαυρίζουν και σαπίζουν ό,τι υπάρχει γύρω τους και μέσα τους. Κι η βρωμιά διαχέεται. Πάει παντού. Στους ανθρώπους, στις χώρες, στα τραγούδια. Και στα βιβλία ακόμα. 

Αλλά η σαπίλα και το αδιέξοδο είναι ο πυρήνας της ιδεολογίας τους. Η ιδιοκτησία και το κέρδος. Αυτό που «Αποκλείεται να είναι αυτή η ασχήμια κι η προστυχιά, η μοίρα του πλανήτη και των ανθρώπων».


Χάσαμε λοιπόν;

Ναι. Χάσαμε κι εμείς μια μάχη. Κι ο Σπάρτακος έχασε τη δική του. Κι ο Ροβεσπιέρος. Κι η Κομμούνα. 

Αλλά οι αυτοκρατορίες που τους σκότωσαν δεν έζησαν πολύ να το χαρούν. Και τους «νικητές» αυτούς, τους ξέρουν μόνο οι ιστορικοί κι οι εγκυκλοπαίδειες. 

Όμως τα όνειρα των τρελών της ιστορίας ήρθαν κι εδραιώθηκαν, ύστερα από τις ήττες τους. 

 Μετά από πολλούς αιώνες πειραματισμών της ιστορίας, που πάσχιζε να δώσει την οριστική μορφή στη φεουδαρχία κι ύστερα στον καπιταλισμό.

 Η ιστορία εμπιστεύεται μόνο τις μάζες που τη γράφουν και τις νομοτέλειές της. 

Κι έχει πολλές άγραφες σελίδες ακόμα που περιμένουν να γράψουν νέες μάχες και επαναστάσεις, νέα αίματα και δίκαια. Γιατί…



«Οι άνθρωποι οδηγούν τους ανθρώπους σε καλύτερες μέρες».

Κι αυτοί οι άνθρωποι τον τελικό τους σοσιαλισμό θα τον κάνουν καλύτερο. Έτσι θα γίνει. Γιατί είναι ανάγκη των λαών, της οικονομίας, του πλανήτη. Είναι δίκιο. Κι είναι επιστημονική απαίτηση. Γι’ αυτό θα γίνει. «Θα φροντίσουμε εμείς γι’ αυτό». 

Και τότε όλοι οι αιώνες θα είναι του σοσιαλισμού. Και των ανθρώπων. Που πάντα θα θυμούνται και θα τιμούν την αρχή του «τελικού πολιτισμού»: την Οκτωβριανή επανάσταση.

6//11/17 Σαν Σήμερα Το Γράμμα του Λένιν στα μέλη της ΚΕ !!

Γράμμα του Λένιν προς τα μέλη της ΚΕ*
«Σύντροφοι! Γράφω αυτές τις γραμμές στις 24 το βράδυ. Η κατάσταση είναι εξαιρετικά κρίσιμη. Είναι ολοκάθαρο ότι πραγματικά τώρα πια κάθε καθυστέρηση της εξέγερσης ισοδυναμεί με θάνατο.

Με όλες μου τις δυνάμεις θέλω να πείσω τους συντρόφους ότι τώρα όλα κρέμονται από μια τρίχα, ότι στην ημερήσια διάταξη μπαίνουν ζητήματα που δε λύνονται με συσκέψεις, ούτε με συνέδρια (έστω και με συνέδρια των Σοβιέτ), αλλά αποκλειστικά από τους λαούς, από τη μάζα, από την πάλη των οπλισμένων μαζών.

Η πίεση των κορνιλοφικών προς το συμφέρον των αστών, η απομάκρυνση του Βερχόβσκι δείχνει πως δεν επιτρέπεται να περιμένουμε. Πρέπει με κάθε θυσία, σήμερα το βράδυ, απόψε τη νύχτα να συλλάβουμε την κυβέρνηση, αφού αφοπλίσουμε (αφού νικήσουμε, αν προβάλουν αντίσταση) τους ευέλπιδες κ.τ.λ. Δεν πρέπει να περιμένουμε!! Μπορεί να τα χάσουμε όλα!!

Το κέρδος από την άμεση κατάληψη της εξουσίας είναι ότι υπερασπίζουμε το λαό (όχι το συνέδριο, αλλά το λαό, πρώτ' απ' όλα, το στρατό και τους αγρότες) από την κορνιλοφική κυβέρνηση, που έδιωξε τον Βερχόβσκι και οργάνωσε δεύτερη κορνιλοφική συνωμοσία.

Ποιος πρέπει να πάρει την εξουσία; Αυτό δεν έχει τώρα σημασία: Ας την πάρει η Στρατιωτική Επαναστατική Επιτροπή 1 "ή ένα άλλο όργανο" που θα δηλώσει ότι θα παραδώσει την εξουσία μονάχα στους πραγματικούς εκπροσώπους των συμφερόντων του λαού, των συμφερόντων του στρατού (άμεση πρόταση ειρήνης), των συμφερόντων των αγροτών (η γη πρέπει να παρθεί αμέσως, να καταργηθεί η ατομική ιδιοκτησία), των συμφερόντων των πεινασμένων.

Πρέπει να κινητοποιηθούν τώρα αμέσως όλες οι συνοικίες, όλα τα συντάγματα, όλες οι δυνάμεις και να στείλουν αμέσως αντιπροσωπείες στη Στρατιωτική Επαναστατική Επιτροπή, στην ΚΕ των μπολσεβίκων, ζητώντας επιτακτικά: Σε καμιά περίπτωση, οπωσδήποτε, να μην αφήσουμε ως τις 25 του μήνα την εξουσία στα χέρια του Κερένσκι και της συντροφιάς. Η υπόθεση πρέπει να κριθεί το δίχως άλλο σήμερα το βράδυ ή τη νύχτα.

Η Ιστορία δε θα συγχωρήσει την καθυστέρηση στους επαναστάτες που θα μπορούσαν να νικήσουν σήμερα (και σίγουρα θα νικήσουν σήμερα), αλλά που θα κινδύνευαν να χάσουν πολλά αύριο, θα κινδύνευαν να τα χάσουν όλα.

Παίρνοντας την εξουσία σήμερα, την παίρνουμε όχι ενάντια στα Σοβιέτ, αλλά για τα Σοβιέτ.

Η κατάληψη της εξουσίας είναι έργο της εξέγερσης. Ο πολιτικός σκοπός της θα διευκρινιστεί μετά από την κατάληψη της εξουσίας.

Θα ήταν καταστροφή η προσκόλληση στους τύπους, να περιμένουμε την επισφαλή ψηφοφορία της 25ης του Οκτώβρη - ο λαός έχει το δικαίωμα και την υποχρέωση να λύνει παρόμοια ζητήματα όχι με ψηφοφορίες αλλά με τη βία, ο λαός έχει το δικαίωμα και την υποχρέωση στις κρίσιμες στιγμές της επανάστασης να κατευθύνει τους εκπροσώπους του - ακόμη και τους καλύτερους εκπροσώπους του - και όχι να τους περιμένει.

Αυτό το απέδειξε η ιστορία όλων των επαναστάσεων και οι επαναστάτες θα έκαναν το μεγαλύτερο έγκλημα αν άφηναν να τους ξεφύγει η στιγμή, ενώ ξέρουν πως από αυτούς εξαρτάται η σωτηρία της επανάστασης, η πρόταση ειρήνης, η σωτηρία της Πετρούπολης, η σωτηρία από την πείνα, η μεταβίβαση της γης στους αγρότες.

Η κυβέρνηση κλονίζεται. Πρέπει να την αποτελειώσουμε με κάθε θυσία!

Η καθυστέρηση της δράσης ισοδυναμεί με θάνατο».

Σημειώσεις:
* Γράφτηκε στις 24 Οκτώβρη (6 Νοέμβρη) 1917. Πρωτοδημοσιεύτηκε το 1924. 

Δημοσιεύεται σύμφωνα με το δακτυλογραφημένο αντίγραφο (Β. Ι. Λένιν, Απαντα, τόμ. 34, σελ. 435-436, εκδ. Σύγχρονη Εποχή). 

Το γράμμα προς τα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΔΕΚΡ (Μπ.) ο Β. Ι. Λένιν το έγραψε το βράδυ της 24ης του Οκτώβρη (6 του Νοέμβρη). Την ίδια μέρα, αργά το βράδυ, ο Λένιν έφτασε παράνομα στο Σμόλνι και ανέλαβε την άμεση καθοδήγηση της ένοπλης εξέγερσης.

1. Η Στρατιωτική Επαναστατική Επιτροπή του Σοβιέτ Πετρούπολης δημιουργήθηκε στις 12 (25) Οκτώβρη 1917 με υπόδειξη της ΚΕ του Κόμματος των Μπολσεβίκων. 

Στη ΣΕΕ μπήκαν αντιπρόσωποι της Κεντρικής Επιτροπής του Κόμματος, της Επιτροπής Πετρούπολης, του Σοβιέτ Πετρούπολης, των εργοστασιακών επιτροπών, των συνδικάτων και των στρατιωτικών οργανώσεων. 

Η ΣΕΕ, δουλεύοντας κάτω από την άμεση καθοδήγηση της ΚΕ του Κόμματος, σε στενότατη επαφή με την μπολσεβίκικη στρατιωτική Οργάνωση, καθοδηγούσε το σχηματισμό των τμημάτων της Κόκκινης Φρουράς και τον εξοπλισμό των εργατών.

Κύριο καθήκον της ΣΕΕ ήταν η προετοιμασία της ένοπλης εξέγερσης σύμφωνα με τις οδηγίες της ΚΕ του Μπολσεβίκικου Κόμματος. 

Η ΣΕΕ έκανε πολύπλευρη δουλειά με σκοπό την οργάνωση των μαχητικών δυνάμεων για τη νίκη της Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης. Καθοδηγητικός πυρήνας της ΣΕΕ ήταν το Στρατιωτικό Επαναστατικό Κέντρο, που σχηματίστηκε στη συνεδρίαση της ΚΕ στις 16 (29) Οκτώβρη 1917 και στο οποίο ανήκαν οι: Α. Σ. Μπουμπνόφ, Φ. Ε. Τζερζίνσκι, Γ. Μ. Σβερντλόφ, Ι. Β. Στάλιν και Μ. Σ. Ουρίτσκι. Τη δράση αυτού του κέντρου την κατεύθυνε καθημερινά ο Β. Ι. Λένιν.

Μετά από τη νίκη της Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης και το σχηματισμό στο 2ο Συνέδριο των Σοβιέτ της σοβιετικής κυβέρνησης, το κύριο καθήκον της Στρατιωτικής Επαναστατικής Επιτροπής έγινε η πάλη ενάντια στην αντεπανάσταση και η τήρηση της επαναστατικής τάξης. 

Όσο δημιουργούνταν και δυνάμωνε ο σοβιετικός μηχανισμός, η Στρατιωτική Επαναστατική Επιτροπή παρέδιδε τα καθήκοντά της στα Λαϊκά Επιτροπάτα που οργανώνονταν. 

Στις 5 (18) Δεκέμβρη 1917 η ΣΕΕ διαλύθηκε.
(Πηγή: ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ)

Μας το υπενθύμισε η 

Maria Chatzinikolaou !!