#ΚΑΙ_ΣΤΗ_ΔΙΚΗ_ΜΑΣ →ΤΟ ΚΚΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ 1821 →#Μαθαίνουμε_Από_την_Επανάσταση:

«Η αστική εθνικοαπελευθερωτική Επανάσταση του 1821 παραμένει εμβληματική, γιατί επιβεβαιώνει ότι το καινούριο, το αναγκαίο και το επαναστατικό πάντα επικρατούν του παλιού. Η σύγκρουση με το παλιό δεν έχει μόνο ιστορική αξία, συνεχίζεται και σήμερα στη σύγκρουση με το ξεπερασμένο πλέον καπιταλιστικό σύστημα.

Μαθαίνουμε από την Επανάσταση:

Οτι όσο ισχυρή και αν φαντάζει μια ταξική εξουσία, όταν διαμορφώνονται οι υλικές προϋποθέσεις, η μεταβολή του κοινωνικού και οικονομικού σχηματισμού είναι επιβεβλημένη. Το 1821, η κραταιά Οθωμανική Αυτοκρατορία δεν απέτρεψε την Επανάσταση, παρότι η ήττα του Ναπολέοντα και η συγκρότηση της "Ιεράς Συμμαχίας" διαμόρφωναν έναν δυσμενή συσχετισμό για τις επαναστατικές αστικές δυνάμεις.

Το 1821, η κυριαρχία των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής στα εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η ανάγκη για απρόσκοπτη ανάπτυξή τους και για συγκρότηση ενός συγκεντρωτικού αστικού έθνους - κράτους οδήγησαν στη σύγκρουση με το φεουδαρχικό εποικοδόμημα και την οθωμανική κυριαρχία, προσδίδοντας στην Επανάσταση και εθνικοαπελευθερωτικό χαρακτήρα.

Σήμερα, η αδυναμία αξιοποίησης των σύγχρονων δυνατοτήτων για την κάλυψη των βασικών λαϊκών αναγκών σε υποδομές, στέγη, Υγεία, Παιδεία ή για την προστασία της ανθρώπινης ζωής, όπως έδειξε και το πρόσφατο έγκλημα στα Τέμπη, είναι εμφανής. Σε αυτό προστίθενται οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι, η προσφυγιά, η ακρίβεια, η ενίσχυση της τάσης της σχετικής και απόλυτης εξαθλίωσης, ο κοινός αντιλαϊκός παρονομαστής των περιοριστικών και επεκτατικών πολιτικών ή των φιλελεύθερων και σοσιαλδημοκρατικών κυβερνήσεων. Τα παραπάνω αναδεικνύουν την όλο και μεγαλύτερη αντίθεση ανάμεσα στην τεράστια ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και τις κυρίαρχες εκμεταλλευτικές σχέσεις παραγωγής, την όλο και μεγαλύτερη αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας και τα διογκούμενα αδιέξοδα από την ανάπτυξη της παραγωγής με κίνητρο το κέρδος.

Φορέας της Επανάστασης του 1821 ήταν η ανερχόμενη τότε αστική τάξη. Το δικό της κοινωνικό συμφέρον ήταν η κινητήριος δύναμη της επαναστατικής αλλαγής. Αυτή μετουσίωσε την αντίθεση στην οθωμανική υποτέλεια σε εθνική συνείδηση και σε επαναστατικό πρόγραμμα. Αυτή προσέλκυσε στην Επανάσταση ευρύτερες κοινωνικές δυνάμεις, όπως τους φτωχούς αγρότες και την ποσοτικά μικρή τότε εργατική τάξη, που βίωναν τη φυλετική - θρησκευτική καταπίεση. Οι εργατικές - λαϊκές δυνάμεις απέρριψαν τις συμβουλές "να κάτσουν ήσυχα και να ασχοληθούν με τη δουλειά τους", στήριξαν το μοναδικό σχέδιο που προέβλεπε την κατάργηση της καταπίεσής τους και πολέμησαν ηρωικά, ανιδιοτελώς και ακατάβλητα, αποτελώντας την υλική δύναμη της Επανάστασης.

Σήμερα φορέας της αναγκαίας κοινωνικής αλλαγής είναι η εργατική τάξη. Το δικό της κοινωνικό συμφέρον συμβαδίζει με την αναγκαιότητα της κοινωνικοποίησης των σύγχρονων και συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής και υποδομών και του κεντρικού - επιστημονικού σχεδιασμού στην παραγωγή και σε όλες τις κοινωνικές υπηρεσίες. Η εργατική τάξη, ως πρωτοπόρα κοινωνική δύναμη σε συμπόρευση με άλλους μισθωτούς εργαζόμενους, αυτοαπασχολούμενους των πόλεων, βιοπαλαιστές αγρότες, γυναίκες, νέους και φοιτητές των λαϊκών στρωμάτων, μπορεί να συγκροτήσει μια κοινωνική συμμαχία σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση. Συμμαχία που θα ανατρέψει την αστική εξουσία και θα εναντιωθεί στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις (ΝΑΤΟ, ΕΕ κ.λπ.).

Η Φιλική Εταιρεία ως πρωτοπόρα επαναστατική αστική οργάνωση διαδραμάτισε αναντικατάστατο ρόλο: Προσανατολίστηκε από τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα της αστικής τάξης, διαμόρφωσε επαναστατικό σχέδιο ανεξάρτητο από τη στάση των "Μεγάλων Δυνάμεων", υπερνίκησε αναστολές και επιφυλάξεις και προετοίμασε οργανωτικά την Επανάσταση. Η Φιλική Εταιρεία επιβεβαίωσε όσα είναι αναγκαία σε κάθε Επανάσταση: Πολιτική καθοδήγηση, οργάνωση, προετοιμασία, πειθαρχία και προσήλωση στον στόχο.

Η "εθνική ενότητα" ως κοινότητα αντίπαλων ταξικών συμφερόντων ήταν και στην περίπτωση της Ελληνικής Επανάστασης ανύπαρκτη. Αυτό αποδεικνύουν οι ελληνόφωνοι χριστιανοί αξιωματούχοι που συντάχθηκαν με την οθωμανική κυριαρχία, αλλά και οι εμφύλιοι της Επανάστασης.

Εξίσου πλαστά είναι και τα σημερινά καπιταλιστικά κηρύγματα για "εθνική ενότητα" ή κοινωνική συνοχή. Στόχος τους είναι η συγκάλυψη της ταξικής εκμετάλλευσης.

Η στάση των "Μεγάλων Δυνάμεων" απέναντι στην Επανάσταση καθορίστηκε από το επίπεδο της κοινωνικοοικονομικής τους ανάπτυξης, τα συμφέροντα και τους μεταξύ τους ανταγωνισμούς.

Και στις μέρες μας, έτσι καθορίζεται η στάση κάθε καπιταλιστικού κράτους. Απόδειξη είναι οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις που οδήγησαν στον πόλεμο στην Ουκρανία, η ανοχή των ΝΑΤΟικών και ευρωενωσιακών συμμάχων της Ελλάδας στην τουρκική επιθετικότητα, τα διχοτομικά σχέδια για την Κύπρο, τα σενάρια πολέμου στο Αιγαίο, όσο και τα σχέδια συνεκμετάλλευσης.

Η απελευθέρωση από την οθωμανική κυριαρχία, η ίδρυση αστικού κράτους, η κατάργηση της φεουδαρχικής εκμετάλλευσης και η απρόσκοπτη ανάπτυξη των καπιταλιστικών σχέσεων ήταν έργο της Επανάστασης. Ωστόσο, η Επανάσταση δεν εξάλειψε την ταξική εκμετάλλευση, την κοινωνική καταπίεση και τη φτώχεια, όχι γιατί προδόθηκε, αλλά γιατί ως αστική επανάσταση δεν ήθελε και δεν μπορούσε. Η κατάκτηση της εξουσίας από την αστική τάξη σήμανε και την εξέλιξή της σε αντιδραστική δύναμη, με βασικό της αντίπαλο την εργατική τάξη και τους συμμάχους της.

Σήμερα, οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής και τα αστικά κράτη έχουν μεταβληθεί από συντελεστή προόδου σε συντελεστή αντίδρασης. Η εργατική τάξη σε συμμαχία με τις λαϊκές δυνάμεις καλείται να αναλάβει τον ηγετικό της ρόλο στο ιστορικά αναγκαίο σήμερα, δηλαδή την ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας, ως προϋπόθεση για την εργατική εξουσία, τη θεμελίωση των νέων κοινωνικών σχέσεων, την οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.

Η σοσιαλιστική οικοδόμηση στον 20ό αιώνα έδωσε πλούσια θετική και αρνητική πείρα. Η κριτική και αντικειμενική αποτίμηση αυτής της πείρας είναι σήμερα σοβαρό πλεονέκτημα για την ωρίμανση του επαναστατικού υποκειμένου, για τη νέα πιο ασφαλή και στέρεη σύγκρουση με το εκμεταλλευτικό παρελθόν. Οι προηγούμενες και οι μελλούμενες καπιταλιστικές οικονομικές κρίσεις, οι τραγικές συνέπειες των ιμπεριαλιστικών πολέμων, οι καταστροφές λόγω της καπιταλιστικής λογικής "κόστους - οφέλους", κραυγάζουν για την υλική δυνατότητα και αναγκαιότητα της νέας σοσιαλιστικής οργάνωσης της οικονομίας και της κοινωνίας. Σε αυτόν τον δρόμο πάλης ωριμάζουν η εργατική τάξη και οι λαϊκές δυνάμεις μέσα από μικρούς και μεγαλύτερους αγώνες και αναμετρήσεις. Οι επικείμενες εκλογές δίνουν τη δυνατότητα μιας πιο μαζικής και αποφασιστικής συμπόρευσης με το ΚΚΕ, ώστε να υπάρξει μια ισχυρή λαϊκή αντιπολίτευση απέναντι στην όποια αντιλαϊκή κυβέρνηση και το πρόγραμμά της».

https://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=24/3/23&id=19045&pageNo=29

Οι «σταθμάρχες» #του_Νίκου_Μόττα

Θρήνος. Ανείπωτη θλίψη και αμέτρητα «γιατί». Μα, πάνω απ’ όλα, οργή που ξεχειλίζει.

Οργή και θυμός για όλη την θλιβερή κομπανία των κυβερνώντων, με επικεφαλής τον ίδιο τον πρωθυπουργό, που χύνουν κροκοδείλια δάκρυα υποσχόμενοι με περισσό θράσος και υποκρισία «έρευνες σε βάθος» για τα βρεθούν – δήθεν – τα αίτια της τραγωδίας, μαζί με προκλητικά «πορίσματα» περί… «ανθρώπινου λάθους».

Λες και δεν είναι η εκάστοτε κυβέρνηση που φέρει τη βασική, την κύρια ευθύνη για την κατάσταση των σιδηρόδρομων, για την έλλειψη συστημάτων ασφαλείας, τις υποδομές, την συντήρηση του τεχνικού εξοπλισμού, την στελέχωση των δομών και όλα αυτά για τα οποία προειδοποιούσαν διαρκώς, επί χρόνια, οι εργαζόμενοι στους σιδηρόδρομους.

Σαν έτοιμοι από καιρό, συντονισμένοι, πολιτική ηγεσία και «κοράκια» τηλεοπτικών μέσων ενημέρωσης προσπαθούν, με απύθμενο θράσος, να ρίξουν το βάρος της τραγωδίας στο «ανθρώπινο λάθος» του σταθμάρχη. Βρήκαν αποδοδιοπομπαίο τράγο για να κουκουλώσουν τις εγκληματικές ευθύνες κυβερνώντων, διοικούντων και όλων όσων είχαν θεσμική υποχρέωση να διασφαλίσουν την απόλυτα ασφαλή λειτουργία των σιδηρόδρομων.

Το έργο το έχουμε δυστυχώς ξαναδεί, σε όλες τις εκδοχές του: Σάμινα 2000, Τέμπη 2003, Πυρκαγιές 2007, Πλημμύρες στη Δ. Αττική 2017, Πυρκαγιά Μάτι 2018, κ.α. Εγκλήματα κυβερνητικά, που διεπράχθησαν στο βωμό του κέρδους και για τα οποία οι πραγματικοί αυτουργοί ουδέποτε τιμωρήθηκαν.

Οι «σταθμάρχες», που ευθύνονται για το έγκλημα στα Τέμπη, πέρασαν από το Μέγαρο Μαξίμου. Είναι όλοι εκείνοι που υπηρέτησαν και υπηρετούν την πολιτική που βάζει το επιχειρηματικό κέρδος πάνω από την ανθρώπινη ζωή. Είναι όλοι εκείνοι, οι «σταθμάρχες» των κυβερνήσεων της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ και παλαιότερα του ΠΑΣΟΚ, που αφού υποβάθμισαν και διέλυσαν τον ΟΣΕ, τον ξεπούλησαν στο ιδιωτικό κεφάλαιο με το αιτιολογικό ότι δεν ήταν «κερδοφόρα επιχείρηση».

Γράφτηκαν ήδη πολλά και θα γραφτούν πολλά περισσότερα για τα πως και για γιατί του εγκλήματος στα Τέμπη. Το βασικό συμπέρασμα που πρέπει να βγάλει ο ελληνικός λαός είναι ένα και το εξής:

Όσο συνεχίζει να υπάρχει το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα, αυτό που υπηρετούν οι διάφοροι «σταθμάρχες» ανεξαρτήτως κόμματος, τόσο θα θρηνούμε αθώα θύματα, παίζοντας τις ζώες μας κορώνα-γράμματα.

Γράφει ο Νίκος Μόττας //

Πρώτη δημοσίευση: atexnos.gr

Οι Μάσκες έχουν Πέσει πια για τους Ντόπιους τσανακογλείφτες των Αμερικάνων.

Η ΝΔ ήταν πάντα απέναντι από το Πολυτεχνείο και τότε ως ΕΡΕ και τώρα ως ΝΔ. Φύσει και θέσει. 

Ο "εθνάρχης" Καραμανλής ήταν άλλωστε αυτός που έδωσε χάρη στους χουντικούς και τους γλίτωσε από το εκτελεστικό. Όπως είχε κάνει και με τους δοσίλογους της Κατοχής. 

Από μια άποψη λοιπόν, η ΝΔ και ο προκάτοχος της η ΕΡΕ, έμειναν πιστοί στην μαύρη ιδεολογία τους, στην αμερικανοδουλία τους, στο πλιάτσικο, στον καπιταλισμό, τον νεοφιλελευθερισμό. 

Οι άνθρωποι είναι τέτοιοι και τι άλλο να πει κανείς.

 
Δεν ισχύει το ίδιο όμως για το ΠΑΣΟΚ και το ΣΥΡΙΖΑ που άλλα υπερασπίζονται στα λόγια και άλλα στην πράξη με ψηφοθηρική τακτική που ξεπερνάει τα όρια της υποκρισίας.

Στη μονταζιέρα λοιπόν του ΠΑΣΟΚ του πρώτου μεγάλου παραχαράκτη της Ιστορίας εκ των "αριστερών" έχει μπει και ο ΣΥΡΙΖΑ.

Στη φετινή αφίσα της Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ σκόπιμα επιλέχτηκε μια φωτογραφία όχι από την πύλη του Πολυτεχνείου, όπως συνηθίζεται, όπου υπήρχαν γραμμένα τα "ενοχλητικά" συνθήματα Έξω αι ΗΠΑ-Έξω το ΝΑΤΟ, αλλά από παραδίπλα, όπου υπήρχε μία κολόνα χωρίς σύνθημα!

Αυτή την κενή κολόνα επέλεξαν οι επαναστάτες του ΣΥΡΙΖΑ να προβάλουν στέλνοντας κι αυτοί το δικό τους μήνυμα στους "διαβολικά καλούς Αμερικάνους" ότι τελικά είναι φίλοι μας και προς θεού, δεν είναι φονιάδες των λαών!
Όμως και πάλι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρωτοτύπησε και δε θα ήταν σωστό να πάρει όλη τη δόξα πάνω του. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ, αντιγραφέας του ΠΑΣΟΚ, ακολουθεί όλη την πορεία του ΠΑΣΟΚ προς την ιδεολογική κατρακύλα.
Το ίδιο είχε κάνει λοιπόν και η ΠΑΣΠ το 2001 (που κρατάει ακόμη την αιματοβαμμένη σημαία του Πολυτεχνείου άγνωστο γιατί αφού τα έχουν ξεπουλήσει όλα), οπότε έβγαλε αφίσα με κενές από συνθήματα κολόνες στο Πολυτεχνείο!

 

'Ηδη από το 1995 ο τότε πρέσβης των ΗΠΑ στην Αθήνα είχε θέσει ανοιχτά στον Ανδρέα Παπανδρέου θέμα απαγόρευσης της πορείας του Πολυτεχνείου προς την Αμερικάνικη Πρεσβεία. 

Και το 1999 το ΠΑΣΟΚ δεν ήταν που έθεσε απαγόρευση κυκλοφορίας την 17η Νοέμβρη γιατί θα ερχόταν ο χασάπης των Βαλκανίων, Κλίντον;
Ο ΣΥΡΙΖΑ βέβαια απευθύνεται στους προερχόμενους από το ΠΑΣΟΚ ψηφοφόρους, μέλη και στελέχη του που προφανώς δε θέλει να τους πικράνει, οι οποίοι από τα πολλά yes men και τα "ευχαριστούμε τους Αμερικάνους" είναι δύσκολο να δουν ότι αυτό δε λέγεται "αριστερά" και πρόοδος.
Δε θέλει όμως να πικράνει ούτε και τους προερχόμενους από το "ΚΚΕ εσωτερικού", την παλιά φρουρά των αναθεωρητών.
Και τι να πρωτοθυμηθεί κανείς από το "ΚΚΕ εσ."; 

Που είχε συμφωνήσει να συμμετέχει στο "πείραμα Μαρκεζίνη" της χούντας, που ήταν μια απέλπιδα προσπάθεια της χούντας να προσδώσει χαρακτηριστικά αστικού εκδημοκρατισμού στο καθεστώς των φυλακών, της εξορίας και των βασανιστηρίων; 

Ήρθε βέβαια ο ο Νοέμβρης του 73 και τους έκοψε την φόρα.

Ή μήπως η διασπαστική του δράση μέσα στο ΚΚΕ δεν αξιοποιήθηκε από την εφημερίδα «Ελεύθερος Κόσμος», ανεπίσημο όργανο της χούντας, η οποία πρόβαλλε τη δράση τους για να παραπλανεί τους κρατούμενους κομμουνιστές στις εξορίες και τις φυλακές, ενάντια στο Κόμμα τους;
Αποκορύφωση της δράσης των αναθεωρητών πρώην "συντρόφων" ήταν αυτό το παρατσούκλι που κόλλησαν δίπλα στο ΚΚΕ και αυτοονομάστηκαν "εσωτερικού" σε αντιδιαστολή με τους άλλους συντρόφους τους που ήταν του "εξωτερικού", επιδιώκοντας ακριβώς να προσδώσουν κύρος στην αντικομμουνιστική προπαγάνδα περί ξενοκίνητου ΚΚΕ και οργάνου της ΕΣΣΔ.

Χιλιάδες είναι οι κομμουνιστές στην Ελλάδα, Τουρκία, ΗΠΑ, Χιλή, Ισπανία κλπ που φυλακίστηκαν και εκτελέστηκαν με την κατηγορία ότι ήταν όργανα και κατάσκοποι της ΕΣΣΔ!

Το "ΚΚΕ εσωτερικού" έβαλε και αυτό το λιθαράκι του στη νομιμοποίηση αυτής της αθλιότητας.

Για να "πάρουν τα όνειρα εκδίκηση" θα πρέπει κάποτε όλοι να διδαχτούν από την Ιστορία και ειδικά όσοι θέλουν να κατατάσσουν τους εαυτούς τους στους προοδευτικούς αυτής της κοινωνίας. 

Οι μάσκες έχουν πέσει πια για τους ντόπιους τσανακογλείφτες των Αμερικάνων.

Thesska Katerina

https://www.902.gr/fakelos/neolaia-paideia/312037/sto-polytehneio-milise-o-laos-anikitos-den-einai-o-imperialismos

22 Ιουνίου 1941: Ας θυμηθούμε τη εισβολή των Ναζί στη Σοβιετική Ένωση

ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΝΑΚΗΣ
Αρχίζει η εισβολή στη Σοβιετική Ένωση, 22 Ιουνίου 1941.
Η ναζιστική Γερμανία προχωρεί στο ακατανόητο, σκάβοντας τον λάκκο της. Τη μεγαλύτερη μέρα του χρόνου εισβάλει στην ΕΣΣΔ. 

Γιγαντωμένη από την πολιτική κατευνασμού Γάλλων και Βρετανών κυρίως κι έχοντας κατακτήσει όλη την Ευρώπη. Πολιτική που στοίχισε εκτός από την ύπαρξη της ίδιας της Γαλλίας και την ελευθερία όλης της ηπειρωτικής Ευρώπης, παραλίγο δε και της Μ. Βρετανίας. 

Η Γερμανία, με ολόκληρη την βιομηχανική ισχύ της κατεχόμενης Ευρώπης προχωρεί στην απονενοημένη επιχείρηση Μπαρμπαρόσα. 

Σε τέσσερα χρόνια δεν θα υπάρχει και στην καρδιά του Βερολίνου θα έχει καρφωθεί η κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο. 

Από το προσκλητήριο της μεγάλης Νίκης εναντίον του φασισμού, θα απουσίαζαν εκατό εκατομμύρια άνθρωποι (από τους οποίους σχεδόν 70 εκ. πολίτες). Μεταξύ αυτών 27.000.000 Σοβιετικοί, τουλάχιστον άλλοι τόσοι Κινέζοι, 6.000.000 Εβραίοι, άλλοι τόσοι Πολωνοί, 2.500.000 Ινδοί, 1.000.000 Σέρβοι, 600.000 Έλληνες… αλλά κι απ’ τους κατακτητές, εκατομμύρια Γερμανοί, Ιταλοί, Ιάπωνες κι άλλοι κολαούζοι των φασιστών.

Η αιματοβαμμένη μοίρα της ανθρωπότητας για την επόμενη επταετία είχε σφραγιστεί στις 29 Σεπτεμβρίου 1938 με το Σύμφωνο του Μονάχου. Χίτλερ-Μουσολίνι-Τσάμπερλαιν-Νταλαντιέ υπογράφουν την καταδίκη της Τσεχοσλοβακίας και τον Β΄ ΠΠ. 

Η πολιτική του κατευνασμού. Με κάθε τρόπο η Γερμανία να στραφεί προς την Ανατολή.

«Αυτό που συνέβη στο Μόναχο ήταν το τέλος του μπολσεβικισμού στην Ευρώπη, το τέλος οποιασδήποτε επιρροής της Ρωσίας στην ήπειρό μας» δήλωσε θριαμβευτικά ο Μουσολίνι με το πέρας των εργασιών.

Ο Νταλαντιέ, καθώς τον επευφημούν οι αφελείς Γάλλοι μετά την υπογραφή της συμφωνίας, ψιθυρίζει στον υπουργό των εξωτερικών:

«Αν ήξεραν τι υπογράψαμε θα μας καθάριζαν».

Ο ίδιος ο Τσώρτσιλ την χαρακτήρισε τραγωδία

Η ΕΣΣΔ είχε προτείνει να στηρίξει την Τσεχοσλοβακία με την προϋπόθεση να περάσουν στρατεύματά της από Πολωνία και Ρουμανία. 

Όχι μόνο αρνήθηκαν, αλλά η Πολωνία ενέγειρε αξιώσεις επί της Τσεχοσλοβακίας. Η ΕΣΣΔ πρότεινε, επίσης, να στηρίξει την Γαλλία εάν υπερασπιζόταν την Τσεχοσλοβακία. Αρνήθηκαν και πάλι.

Στην διάσκεψη του Μονάχου, ο Τσεχοσλοβάκος πρόεδρος, παραμένει εκτός διαπραγμάτευσης σε διπλανό δωμάτιο. Η Τσεχοσλοβακία «πέφτει» ανυπεράσπιστη. Είχε προηγηθεί η Αυστρία.
Η ανεπτυγμένη βιομηχανικά Τσεχοσλοβακία παύει να υπάρχει. 

Η ειρωνεία είναι πως όταν εισέβαλε η Βέρμαχτ στη Γαλλία το 40% του εξοπλισμού της ήταν τσεχοσλοβάκικος.

Στις 17 Απριλίου του 1939 απορρίπτεται και η πρόταση της Σοβιετικής Ένωσης διά του Στάλιν, για κοινό μέτωπο κατά του άξονα. 

Στη συνέχεια οι συνομιλίες στη Μόσχα μεταξύ Βρετανών, Γάλλων και Σοβιετικών και μετά από επίμονες προσπάθειες των Σοβιετικών οδηγούνται σε αποτυχία με ευθύνη των Αγγλο-Γάλλων.

Τότε η ΕΣΣΔ προχωρεί στον ευφυέστερο διπλωματικό ελιγμό του αιώνα. Μετά από πρόταση της Γερμανίας υπογράφει το Σύμφωνο Μολότοφ-Ρίμπεντροπ. Η ανάγκη της ΕΣΣΔ να κερδίσει χρόνο. Ηττάται η Πολωνία, το Βέλγιο, η Ολλανδία. Η ίδια η Γαλλία.

Η Ευρώπη γεμίζει νεκρούς και στρατόπεδα θανάτου. Άουσβιτς, Κέλμνο, Μαϊντάνεκ, Μάλυ Τρόστενετς, Μπέλζεκ, Μπίρκεναου, Νταχάου, Σομπιμππόρ… «Η τελική λύση». Μονοξείδιο του άνθρακα και Zyklon B. Κρεματόρια. Εβραίοι, Κομμουνιστές, Ρομά και Σίντι, Ομοφυλόφιλοι, άτομα με ειδικές ανάγκες…
Το τέρας του ναζισμού στρέφεται ανατολικά. Χίτλερ: «Θα εξοντώσουμε τη Ρωσία ώστε να μην μπορέσει ποτέ πια να σηκωθεί». Οι Αμερικανοί ειδικοί προβλέπουν πως η ΕΣΣΔ θα αντέξει ένα έως τρεις μήνες.

Μπαρμπαρόσα. Ο τάφος των ναζί. Στο Σοβιετογερμανικό μέτωπο η χιτλερική Γερμανία έχασε το 80% της δύναμής της. Φρούριο Μπρεστ-Λιτόφσκ, Λένινγκραντ, Στάλινγκραντ, Μόσχα, Οδησσός… 

Ασύλληπτος, απαράμιλλος ηρωισμός του Σοβιετικού Λαού και του Κόκκινου Στρατού. 

Οι νότες της συμφωνίας του Λένινγκραντ του Σοστακόβιτς, ηχούν ως απόκοσμη προφητεία θανάτου, στ’ αφτιά των γερμανών που πολιορκούν την πόλη. 

Στο Στάλινγκραντ σε μια ώρα ο νεοσύλλεκτος καθίσταται βετεράνος. Δρόμο με το δρόμο, σπίτι με το σπίτι, δωμάτιο με δωμάτιο. Να το κρατήσουν, να το χάσουν κι ύστερα πάλι να το κερδίσουν για να το ξαναχάσουν κι αργότερα να το καταλάβουν και πάλι. 

Κρατάνε και στη Μόσχα. Ακολουθεί το Κουρσκ. Εκατομμύρια νεκροί, χιλιάδες πόλεις και χωριά αφανίστηκαν, χιλιάδες βιομηχανίες ισοπεδώθηκαν.
Η ΕΣΣΔ αντέχει. 

Μαζί της κι όλος ο κόσμος. 

Η τελική επίθεση του Κόκκινου Στρατού στις 12/1/1945. Οι αγγλικές εφημερίδες:

 «Είναι ίσως η πιο μεγάλη επίδειξη στρατιωτικής δύναμης που έχει δει ποτέ ο κόσμος». 

Το γερμανικό πρακτορείο ειδήσεων: «Ποτέ δεν έγινε στην πολεμική ιστορία μια τέτοια επίθεση».

Το τέρας του φασισμού εξολοθρεύεται. 

Δυστυχώς, όχι και το σύστημα που τον γεννά. 

Η 1η Μάη του 1945 θα ξημερώσει με την κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο να κυματίζει στο Ράιχσταγκ.

Στην πρώτη παρέλαση της Νίκης, στις 24η Ιουνίου του 1945, ο Κόκκινος Στρατός με επικεφαλείς τους Στρατάρχες Γκεόργκι Ζούκοφ και Κωνσταντίν Ροκοσόφσκυ, αποθέτει τα κατακτημένα λάβαρα του ναζισμού, μπροστά από το Μαυσωλείο του Λένιν, στην ηγεσία της Σοβιετικής Ένωσης και στον ΓΓ του ΚΚΣΕ Ιωσήφ Στάλιν.

Στο βίντεο που ακολουθεί η μεγάλη παρέλαση στις 24 Ιουνίου του 1945, στη Μόσχα:

https://www.youtube.com/watch?v=hbIvpmmvFXY&t=232s&ab_channel=VivaLaRevolucion

Η ΚΟΜΠΙΝΑ ΓΙΑ ΝΑ ΛΗΣΤΕΥΟΥΝ ΤΟ ΛΑΟ ΣΤΑ ΤΙΜΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΔΕΗ

Του Νίκου Ασπράγκαθου,

Αντιδημάρχου Προγραμματισμού, Περιβάλλοντος,

Ενέργειας και Μελετών Έργων Πρασίνου,

Καθαριότητας, Ανακύκλωσης

και Μηχανολογικού Εξοπλισμού

του Δήμου Πατρέων

Ο Καθηγητής του Πανεπιστημίου Πατρών και αντιδήμαρχος Νίκος Ασπράγκαθος, εξηγεί με σαφήνεια πως νομιμοποίησαν τη ληστεία σε βάρος του λαού , μέσω των τιμολογίων του ηλεκτρικού ρεύματος.
Το άρθρο του είναι αποκαλυπτικό :
Το τελευταίο διάστημα ακούμε όλοι διάφορους όρους, όπως «Χρηματιστήριο Ενέργειας», βλέπουμε την εξοντωτική «ρήτρα αναπροσαρμογής» στους λογαριασμούς του ρεύματος και αναρωτιόμαστε, τι είναι αυτά, ποιοι τα αποφάσισαν και για ποιόν;
    Τον Ιανουάριο του 2018, εφαρμόζοντας τις Ευρωπαϊκές Οδηγίες για την ολοκλήρωση της ενιαίας και απελευθερωμένης αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας, ο ΣΥΡΙΖΑ ίδρυσε το «Χρηματιστήριο Ενέργειας». 

Μάλιστα, για να δικαιολογήσει τη μετατροπή ενός είδους πρώτης ανάγκης, σε χρηματιστηριακό εμπόρευμα, μας έλεγε ότι σκοπός του χρηματιστηρίου είναι η «ενίσχυση του ανταγωνισμού για διασφάλιση καλύτερων τιμών για τα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις».

     Όμως, όταν η Νέα Δημοκρατία ενεργοποίησε το Χρηματιστήριο Ενέργειας, τα νοικοκυριά και οι επαγγελματίες είδαν κατακόρυφη αύξηση στους λογαριασμούς του ρεύματος. Αποκαλύφθηκε στην πράξη, ότι σκοπός αυτών των επιλογών, ήταν η εξασφάλιση της κερδοφορίας των εταιρειών παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, με παραπέρα στράγγισμα του λαού και όξυνση της ενεργειακής φτώχειας.

Ας δούμε πως λειτουργεί το Χρηματιστήριο Ενέργειας. Ας υποθέσουμε ότι παράγεται ενέργεια 100 μονάδες από τρεις πηγές, που η πρώτη δίνει 70 μονάδες ενέργειας με προσφερόμενη στο χρηματιστήριο τιμή μονάδας 10 ευρώ, η δεύτερη 25 μονάδες με 100 ευρώ, και η τρίτη 5 μονάδες με 250 ευρώ. Τότε, όλη η παραγόμενη ενέργεια και από τις τρεις πηγές, τιμολογείται με 250 ευρώ! Δηλαδή, τα νοικοκυριά θα κληθούν να πληρώσουν 100Χ250 = 25.000 ευρώ, αντί για 70Χ10+25Χ100+5Χ250 = 4.450 ευρώ.
Η νόμιμη αυτή ληστεία των 20.550 ευρώ, εμφανίζεται στη «ρήτρα αναπροσαρμογής», που είναι από τριπλάσια μέχρι και πενταπλάσια από το ποσό, που αντιστοιχεί στην ηλεκτρική ενέργεια που καταναλώσαμε.

Η ηλεκτρική ενέργεια παράγεται από λιγνιτικά εργοστάσια, φωτοβολταϊκά και ανεμογεννήτριες (ΑΠΕ), υδροηλεκτρικά και εργοστάσια με φυσικό αέριο η πετρέλαιο, όμως η χρηματιστηριακή τιμή της, διαμορφώνεται με βάση την ακριβότερη προσφορά στο «χρηματιστήριο ενέργειας».
      Συνεπώς, η τιμή του φυσικού αέριου, που εκτινάχθηκε από τα 16,6 ευρώ η μεγαβατώρα τον Μάρτιο του 2021, στα 133 ευρώ τον Δεκέμβριο και μετά την έναρξη του πολέμου ξεπέρασε τα 300 ευρώ, συμπαρασύρει συνολικά την τιμή της ηλεκτρικής ενέργειας.

 Κι αυτό γιατί, όπως είπαμε, η χρηματιστηριακή τιμή της ηλεκτρικής ενέργειας διαμορφώνεται με βάση τη μέγιστη προσφερόμενη τιμή, δηλαδή τα 300 ευρώ, που είναι η τιμή του φυσικού αερίου και όχι με το συνολικό κόστος, που για τα υδροηλεκτρικά είναι γύρω στα 15 ευρώ, για τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας (ΑΠΕ) είναι 100 ευρώ σύμφωνα με την «εγγυημένη τιμή», ενώ και για τα λιγνιτικά, το πραγματικό κόστος είναι πολύ μικρότερο από το ονομαστικό, αν δεν φορτώνονταν με το «δικαίωμα ρύπων», το οποίο ανεβάζει τεχνητά την τιμή του λιγνίτη.

     Άλλα δύο σκάνδαλα νομιμοποιημένης ληστείας των λαϊκών νοικοκυριών και των μικροεπαγγελματιών για τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων, είναι τα ακόλουθα.
Το πρώτο, αφορά στην εγγυημένη τιμή της κιλοβατώρας για τις ΑΠΕ, που πληρώνεται επίσης μέσω «χαρατσιού», το οποίο κατευθύνεται στην πριμοδότηση των εταιρειών παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας. 

Πληρώνουμε δηλαδή όλοι «πανωπροίκι», ώστε να έχουν οι συγκεκριμένοι επιχειρηματίες, «εγγυημένα» τα κέρδη τους!

Το δεύτερο σκάνδαλο αφορά στην κατανομή του «δικαιώματος ρύπων», από το οποίο, οι κυβερνήσεις, ακολουθώντας τις οδηγίες της ΕΕ, απάλλαξαν τις μεγάλες ενεργοβόρες επιχειρήσεις και το φόρτωσαν κι αυτό στους λογαριασμούς μας, μέσω των εταιρειών παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας. 

Να λάβουμε εδώ υπ’ όψιν, ότι το Σεπτέμβρη του 2021 το κόστος αγοράς ρύπων έφτασε να είναι διπλάσιο από το κόστος λιγνιτικής παραγωγής μιας μεγαβατώρας.

Επιπλέον, άλλη μια συνδυασμένη ληστεία του λαού για χάρη της «ανταγωνιστικότητας» των μεγάλων επιχειρήσεων, 

είναι το κλείσιμο των λιγνιτικών εργοστασίων, με στόχο δήθεν τον περιορισμό των ρύπων, τη στιγμή που η Κυβέρνηση σχεδιάζει την κατασκευή 4 μεγάλων εργοστασίων παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, μέσω της καρκινογόνας καύσης σκουπιδιών, κόστους περίπου 4 δισεκατομμυρίων. Πρόκειται για ακόμη ένα πεδίο κερδοφορίας κάποιων κατασκευαστικών ομίλων, στο όνομα της «πράσινης μετάβασης και ανάπτυξης»

Το επιπλέον αυτό κόστος που προκύπτει, φορτώνεται στους καταναλωτές, δηλαδή στα λαϊκά στρώματα, καθώς, σύμφωνα με τις Κατευθυντήριες Οδηγίες της ΕΕ για τη «διαφάνεια» του ανταγωνισμού, από την 5/8/2021, η ΔΕΗ αντικατέστησε τη ρήτρα αναπροσαρμογής με βάση το διοξείδιο του άνθρακα, με τη ρήτρα αναπροσαρμογής που βασίζεται στην Τιμή Εκκαθάρισης Αγοράς, δηλαδή στο Χρηματιστήριο Ενέργειας.

      Που πηγαίνουν όμως τα χρήματα που πληρώνουμε με τη «ρήτρα αναπροσαρμογής»; 

Οι 4 μεγαλύτερες ελληνικές επιχειρήσεις παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας συσσώρευσαν κέρδη ενός περίπου δισεκατομμυρίου ευρώ το 2021, ενώ για το 2022 προβλέπεται ακόμη πιο «λαμπρό» μέλλον. 

Την ίδια χρονιά οι τρεις παγκόσμιοι κολοσσοί της ενέργειας BP, Shell, ExxonMobil, είχαν κέρδη 55 δισεκατομμυρίων ευρώ. 

Και τώρα, με τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, τα κέρδη τους αναμένεται να εκτιναχθούν, αφού πουλάνε υγροποιημένο φυσικό αέριο στην Ευρώπη σε σχεδόν εικοσαπλάσιες τιμές από ότι πριν ένα χρόνο.
Οι δε Έλληνες εφοπλιστές συμμετέχουν στη λεία, με το μεγαλύτερο στόλο μεταφοράς υγροποιημένου φυσικού αερίου, καλύπτοντας το 22% της παγκόσμιας χωρητικότητας.

Αυτό λοιπόν το βάρβαρο σύστημα, που προκαλεί πολέμους, οι οποίοι αφήνουν στο διάβα τους νεκρούς και πρόσφυγες, συνθλίβει αυτούς που παράγουν τον πλούτο, τόσο στον πόλεμο όσο και στη δήθεν ειρήνη. 

Αφήνει το λαό βορά στη νόμιμη ληστεία, που ασκούν εις βάρος του τα διάφορα «πιράνχας», οι μονοπωλιακοί όμιλοι και οι μεγάλες επιχειρήσεις.

Στο σημερινό επίπεδο ανάπτυξης της επιστήμης και της τεχνολογίας, με τα πρωτόγνωρα επίπεδα παραγωγικότητας, είναι έγκλημα να κόβουν το ρεύμα σε εκατοντάδες χιλιάδες λαϊκά νοικοκυριά και επαγγελματίες. 

Είναι έγκλημα ο λογαριασμός που πηγαίνει στα λαϊκά σπίτια, λόγω του «Χρηματιστηρίου Ενέργειας» του ΣΥΡΙΖΑ και της «ρήτρας αναπροσαρμογής» της ΝΔ, να ξεπερνάει σε πολλές περιπτώσεις ακόμα και το μισθό ή τη σύνταξη.

Μόνο ο συντονισμένος αγώνας των μισθωτών, των επαγγελματιών, όλου του λαού, μπορεί να βάλει εμπόδια στην επιδρομή των μεγάλων επιχειρήσεων, στην οποία έχουν βάλει πλάτη όλες οι κυβερνήσεις. Σε αυτόν τον αγώνα, η δημοτική αρχή της Πάτρας είναι συνοδοιπόρος, δίνει όλες της τις δυνάμεις.

Διεκδικούμε την κατάργηση των έμμεσων φόρων, του Χρηματιστηρίου Ενέργειας και των «πράσινων» χαρατσιών στα καύσιμα και την ενέργεια, με πλαφόν ανά κιλοβατώρα. Απαιτούμε δημόσιο φορέα ενέργειας, με σχεδιασμένη αξιοποίηση του συνόλου των μορφών και των πηγών ενέργειας για τις λαϊκές ανάγκες.
Κανένα λαϊκό σπίτι, κανένα κατάστημα αυτοαπασχολούμενου χωρίς ρεύμα!

Απο Ninetta Altani

Δοξάστε τους 

16 Νοέμβρη 1967: ΗΠΑ και Χούντα «στήνουν» το Έγκλημα της Κύπρου

Στις 16 Νοέμβρη 1967 κορυφώνεται μια ακόμη κρίση στην Κύπρο. 

Η αρχή γίνεται δύο μέρες νωρίτερα, όταν αστυνομικές περίπολοι της ελληνοκυπριακής πλευράς, με επικεφαλής τον ίδιο τον Γρίβα μπαίνουν στο υπό τουρκοκυπριακό έλεγχο χωριό του Αγίου Θεοδώρου. 

Την επόμενη μέρα, σημειώνονται ανταλλαγές πυρών μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων και σύντομα οι συγκρούσεις γενικεύονται, με τη συμμετοχή τεθωρακισμένων, βαρέων όπλων και πυροβολικού. 

Το βράδυ της 15ης Νοέμβρη, οι δυνάμεις του Γρίβα, ο οποίος κινείται βάσει σχεδίου που έχει εγκριθεί προκαταβολικά από τη χούντα της Αθήνας, καταλαμβάνουν τα χωριά Κοφινού και Αγιος Θεόδωρος.

Τα γεγονότα της Κοφινού προκαλούν μείζονα κρίση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, καθώς η Τουρκία ζητεί άμεση παρέμβαση του ΟΗΕ και αποχώρηση των ελληνοκυπριακών στρατευμάτων υπό την απειλή στρατιωτικής επέμβασης στην Κύπρο. 

Τα χαράματα της 16ης Νοέμβρη, οι ελληνικές δυνάμεις αποσύρονται από τις καταληφθείσες περιοχές, αλλά η ζημιά έχει ήδη γίνει. Βρίσκοντας ουρανοκατέβατο πρόσχημα για τις επιθετικές της ενέργειες, η κυβέρνηση της Αγκυρας υποκινεί μεγάλες ανθελληνικές διαδηλώσεις.

 Στις 17 Νοέμβρη παίρνει εξουσιοδότηση από την Εθνοσυνέλευση για την αποστολή στρατιωτικών δυνάμεων και εκτός Τουρκίας όποτε το κρίνει σκόπιμο και προχωρεί σε επιδεικτικές παραβιάσεις του κυπριακού θαλάσσιου και εναέριου χώρου. Τα τύμπανα του πολέμου ηχούν και πάλι. 

Στα παρασκήνια, όμως, αρχίζει το έγκλημα σε βάρος της Κύπρου, το οποίο ολοκληρώθηκε τον Ιούλη του 1974.

Οταν όλα δείχνουν ότι επίκειται πόλεμος Ελλάδας – Τουρκίας, αναλαμβάνει δράση ο τότε υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Σάιρους Βανς, ο οποίος επισκέπτεται στις 24 του Νοέμβρη την Αγκυρα και στις 25 του ίδιου μήνα την Αθήνα, όπου έχει συνομιλίες με τον υπουργό Εξωτερικών της χούντας Πιπινέλη.

 Ο κύβος είχε πλέον ριφθεί.
Στις 27 του Νοέμβρη ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ, που επιστρατεύεται για να δοθεί ευρύτερη κάλυψη στη ΝΑΤΟική λύση, ανακοινώνει ότι οι πρωθυπουργοί της Ελλάδας και της Τουρκίας αποδέχονται το σχέδιο Βανς, το οποίο επιβάλλεται στον αδύναμο να αντιδράσει Μακάριο. 

Τις πρώτες μέρες του Δεκέμβρη, η χούντα αρχίζει την απόσυρση της ελληνικής μεραρχίας από την Κύπρο, αφήνοντας έτσι το μαρτυρικό Νησί στο έλεος της Αγκυρας. 

Μετά από εφτά χρόνια αποδείχτηκε η σημασία εκείνης της εγκληματικής

 πράξης.

ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ ΙΣΤΟΡΙΑ 16 Νοεμβρίου 2021

ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΛΕΝΙΝ ΤΗΝ ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

Γράμμα του Λένιν την παραμονή της Επανάστασης προς τα μέλη της ΚΕ ΣΔΕΚΡ (Μπ.)

Από:

ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ ΙΣΤΟΡΙΑ 6 Νοεμβρίου 2021

Το βράδυ της 24 Οκτώβρη (6 Νοέμβρη) 1917, παραμονή της Οχτωβριανής Επανάστασης, ο Λένιν γράφει ένα γράμμα και το απευθύνει στα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΔΕΚΡ (Μπ.).

 Την ίδια μέρα, αργά το βράδυ, ο Λένιν έφτασε παράνομα στο Σμόλνι και ανέλαβε την άμεση καθοδήγηση της ένοπλης εξέγερσης.

Το γράμμα πρωτοδημοσιεύτηκε το 1924. Το παρουσιάζουμε όπως το δημοσίευσε ο Ριζοσπάστης 28-29.10.2017, σύμφωνα με το δακτυλογραφημένο αντίγραφο (Β. Ι. Λένιν , Απαντα, τόμ. 34, σελ. 435-436, εκδ. Σύγχρονη Εποχή):

Γράμμα του Λένιν προς τα μέλη της ΚΕ
«Σύντροφοι! Γράφω αυτές τις γραμμές στις 24 το βράδυ. Η κατάσταση είναι εξαιρετικά κρίσιμη. Είναι ολοκάθαρο ότι πραγματικά τώρα πια κάθε καθυστέρηση της εξέγερσης ισοδυναμεί με θάνατο.

Με όλες μου τις δυνάμεις θέλω να πείσω τους συντρόφους ότι τώρα όλα κρέμονται από μια τρίχα, ότι στην ημερήσια διάταξη μπαίνουν ζητήματα που δε λύνονται με συσκέψεις, ούτε με συνέδρια (έστω και με συνέδρια των Σοβιέτ), αλλά αποκλειστικά από τους λαούς, από τη μάζα, από την πάλη των οπλισμένων μαζών.

Η πίεση των κορνιλοφικών προς το συμφέρον των αστών, η απομάκρυνση του Βερχόβσκι δείχνει πως δεν επιτρέπεται να περιμένουμε. Πρέπει με κάθε θυσία, σήμερα το βράδυ, απόψε τη νύχτα να συλλάβουμε την κυβέρνηση, αφού αφοπλίσουμε (αφού νικήσουμε, αν προβάλουν αντίσταση) τους ευέλπιδες κ.τ.λ. Δεν πρέπει να περιμένουμε!! Μπορεί να τα χάσουμε όλα!!

Το κέρδος από την άμεση κατάληψη της εξουσίας είναι ότι υπερασπίζουμε το λαό (όχι το συνέδριο, αλλά το λαό, πρώτ’ απ’ όλα, το στρατό και τους αγρότες) από την κορνιλοφική κυβέρνηση, που έδιωξε τον Βερχόβσκι και οργάνωσε δεύτερη κορνιλοφική συνωμοσία.

Ποιος πρέπει να πάρει την εξουσία; 

Αυτό δεν έχει τώρα σημασία: Ας την πάρει η Στρατιωτική Επαναστατική Επιτροπή[1] “ή ένα άλλο όργανο” που θα δηλώσει ότι θα παραδώσει την εξουσία μονάχα στους πραγματικούς εκπροσώπους των συμφερόντων του λαού, των συμφερόντων του στρατού (άμεση πρόταση ειρήνης), των συμφερόντων των αγροτών (η γη πρέπει να παρθεί αμέσως, να καταργηθεί η ατομική ιδιοκτησία), των συμφερόντων των πεινασμένων.

Πρέπει να κινητοποιηθούν τώρα αμέσως όλες οι συνοικίες, όλα τα συντάγματα, όλες οι δυνάμεις και να στείλουν αμέσως αντιπροσωπείες στη Στρατιωτική Επαναστατική Επιτροπή, στην ΚΕ των μπολσεβίκων, ζητώντας επιτακτικά:

 Σε καμιά περίπτωση, οπωσδήποτε, να μην αφήσουμε ως τις 25 του μήνα την εξουσία στα χέρια του Κερένσκι και της συντροφιάς. Η υπόθεση πρέπει να κριθεί το δίχως άλλο σήμερα το βράδυ ή τη νύχτα.

Η Ιστορία δε θα συγχωρήσει την καθυστέρηση στους επαναστάτες που θα μπορούσαν να νικήσουν σήμερα (και σίγουρα θα νικήσουν σήμερα), αλλά που θα κινδύνευαν να χάσουν πολλά αύριο, θα κινδύνευαν να τα χάσουν όλα.

Παίρνοντας την εξουσία σήμερα, την παίρνουμε όχι ενάντια στα Σοβιέτ, αλλά για τα Σοβιέτ.

Η κατάληψη της εξουσίας είναι έργο της εξέγερσης. 

Ο πολιτικός σκοπός της θα διευκρινιστεί μετά από την κατάληψη της εξουσίας.

Θα ήταν καταστροφή η προσκόλληση στους τύπους, να περιμένουμε την επισφαλή ψηφοφορία της 25ης του Οκτώβρη – ο λαός έχει το δικαίωμα και την υποχρέωση να λύνει παρόμοια ζητήματα όχι με ψηφοφορίες αλλά με τη βία, ο λαός έχει το δικαίωμα και την υποχρέωση στις κρίσιμες στιγμές της επανάστασης να κατευθύνει τους εκπροσώπους του – ακόμη και τους καλύτερους εκπροσώπους του – και όχι να τους περιμένει.

Αυτό το απέδειξε η ιστορία όλων των επαναστάσεων και οι επαναστάτες θα έκαναν το μεγαλύτερο έγκλημα αν άφηναν να τους ξεφύγει η στιγμή, ενώ ξέρουν πως από αυτούς εξαρτάται η σωτηρία της επανάστασης, η πρόταση ειρήνης, η σωτηρία της Πετρούπολης, η σωτηρία από την πείνα, η μεταβίβαση της γης στους αγρότες.

Η κυβέρνηση κλονίζεται. Πρέπει να την αποτελειώσουμε με κάθε θυσία!

Η καθυστέρηση της δράσης ισοδυναμεί με θάνατο».



ΣΗΜΕΙΩΣΗ:

[1] Η Στρατιωτική Επαναστατική Επιτροπή του Σοβιέτ Πετρούπολης δημιουργήθηκε στις 12 (25) Οκτώβρη 1917 με υπόδειξη της ΚΕ του Κόμματος των Μπολσεβίκων. Στη ΣΕΕ μπήκαν αντιπρόσωποι της Κεντρικής Επιτροπής του Κόμματος, της Επιτροπής Πετρούπολης, του Σοβιέτ Πετρούπολης, των εργοστασιακών επιτροπών, των συνδικάτων και των στρατιωτικών οργανώσεων. Η ΣΕΕ, δουλεύοντας κάτω από την άμεση καθοδήγηση της ΚΕ του Κόμματος, σε στενότατη επαφή με την μπολσεβίκικη στρατιωτική Οργάνωση, καθοδηγούσε το σχηματισμό των τμημάτων της Κόκκινης Φρουράς και τον εξοπλισμό των εργατών.

Κύριο καθήκον της ΣΕΕ ήταν η προετοιμασία της ένοπλης εξέγερσης σύμφωνα με τις οδηγίες της ΚΕ του Μπολσεβίκικου Κόμματος. Η ΣΕΕ έκανε πολύπλευρη δουλειά με σκοπό την οργάνωση των μαχητικών δυνάμεων για τη νίκη της Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης. Καθοδηγητικός πυρήνας της ΣΕΕ ήταν το Στρατιωτικό Επαναστατικό Κέντρο, που σχηματίστηκε στη συνεδρίαση της ΚΕ στις 16 (29) Οκτώβρη 1917 και στο οποίο ανήκαν οι: Α. Σ. Μπουμπνόφ, Φ. Ε. Τζερζίνσκι, Γ. Μ. Σβερντλόφ, Ι. Β. Στάλιν και Μ. Σ. Ουρίτσκι. Τη δράση αυτού του κέντρου την κατεύθυνε καθημερινά ο Β. Ι. Λένιν .

Μετά από τη νίκη της Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης και το σχηματισμό στο 2ο Συνέδριο των Σοβιέτ της σοβιετικής κυβέρνησης, το κύριο καθήκον της Στρατιωτικής Επαναστατικής Επιτροπής έγινε η πάλη ενάντια στην αντεπανάσταση και η τήρηση της επαναστατικής τάξης. Οσο δημιουργούνταν και δυνάμωνε ο σοβιετικός μηχανισμός, η Στρατιωτική Επαναστατική Επιτροπή παρέδιδε τα καθήκοντά της στα Λαϊκά Επιτροπάτα που οργανώνονταν. Στις 5 (18) Δεκέμβρη 1917 η ΣΕΕ διαλύθηκε.

ΦΥΛΑΚΗ ΑΙΓΙΝΑΣ: Tα κελιά της, Κεφάλαια της ηρωικής Ιστορίας του Λαού μας

Οπως κάθε τόπος μαρτυρίου του λαού μας στην πάλη του για την κατάργηση της εκμετάλλευσης, έτσι και οι φυλακές της Αίγινας κρατάνε ζωντανά τα παραδείγματα του ηρωισμού, της αντοχής, της δύναμης, των χαρακτηριστικών που συνοδεύουν τη δίκαιη πάλη των κομμουνιστών, των λαϊκών αγωνιστών. Ενα ορφανοτροφείο, το «Καποδιστριακό», που τελικά για 105 χρόνια, λειτούργησε σαν φυλακή «φιλοξένησε» ονόματα βαριά στα κελιά του. Μια «υψίστης ασφαλείας» φυλακή για κομμουνιστές - λαϊκούς αγωνιστές όπως οι Μήτσος Παπαρήγας, Νίκος Μπελογιάννης, Νίκος Βαβούδης, Χαρίλαος Φλωράκης, Κώστας Λουλές, Αντώνης Αμπατιέλος, Αρης Βελουχιώτης, Νίκαδρος Κεπέσης, Τάκης Φίτσος, Μιχάλης Παπαμαύρος είναι μερικοί μόνο από όσους πέρασαν από τα κελιά του αστικού κράτους, στις φυλακές της Αίγινας.

Στο αρχείο του Κόμματος φυλάσσεται μια μικρή μπροσούρα του 1961, έκδοση των κρατουμένων της Αίγινας σε μέγεθος σπιρτόκουτου, που δίνει με στατιστικά στοιχεία την εικόνα των φυλακών. Διαβάζουμε στο εξώφυλλο: 468 πολιτικοί κρατούμενοι στις φυλακές της Αίγινας συμπλήρωσαν στις 31-5-1961 6.463 Χρόνια Φυλακής. Το νησί του Αργοσαρωνικού, λοιπόν, έγραψε τη δική του Ιστορία με τη φυλακή χτισμένη πάνω του. Στις ηρωικές σελίδες της ξεχωρίζει η απόδραση των οχτώ κομμουνιστών, η εκτέλεση των 17 στις απαρχές του Εμφυλίου, αλλά και η οργάνωση της ζωής μέσα στα κελιά που αποτελούν ύμνο στη δύναμη της οργανωμένης πάλης, στην αντοχή που δίνει η πίστη στο δίκιο της εργατικής τάξης

«Οι κομμουνισταί ξέρουν να τις καταργούν»

Η αναφορά από το πρωινό προσκλητήριο στις 8 του Μάη 1934 έγραφε: «Επιθεωρήσαντες τας κλινοστρωμνάς, τους τοίχους και τα δάπεδα, εύρομεν έχοντα αυτά εν τάξει, τους δε κρατούμενους άπαντας καλώς έχοντας και παρόντας». Λίγες ώρες αργότερα στην Αστυνομική Διεύθυνση Πειραιά φτάνει το εξής τηλεγράφημα: «Οι βαρυποινίτες κομμουνισταί Δ. Σακαρέλλος, Ζ. Φλωράκος, Κ. Σαρίκας, Αβ. Δερβίσογλου, Ευ. Θωμάζης, Απ. Κλειδωνάρης, Μ. Δουλγέρης και Ν. Βαβούδης εδραπέτευσαν διά της διατρήσεων υπονόμου. Ενεργούμεν τα δέοντα άνευ αποτελέσματος μέχρι στιγμής».

Το εξώφυλλο της χειρόγραφης μπροσούρας του 1961 που εξέδωσαν οι πολιτικοί κρατούμενοι της Αίγινας

Τα παραπάνω διαβάζουμε στο βιβλίο του δημοσιογράφου Δημήτρη Γκιώνη «Οι μεγάλες αποδράσεις» (εκδόσεις «Τετράδιο»). Εκείνες τις μέρες η εφημερίδα «Ακρόπολη» σε άρθρο της με τίτλο οι «κόκκινοι φαντομάδες», έγραφε: «Αι φυλακαί τους κρατούν εφ' όσον αυτοί το θέλουν! Οταν δεν το θέλουν, όταν... τας βαρεθούν, το ευκολώτερον πράγμα δι' αυτούς είναι να τας εγκαταλείψουν!». Και η ίδια εφημερίδα ερμηνεύει για την απόδραση: «Το Κόμμα όχι μόνο είχε ανάγκην των δραπετών, αλλά κι ενός εντυπωσιακού γεγονότος διά να μάθη η πτωχή προλεταρία ότι αν η αστική πολιτεία εξαπολύει τρομοκρατίαν και έχει φυλακάς οι κομμουνισταί ξέρουν να τις καταργούν»!


Η εκτέλεση των πρώτων κομμουνιστών του Εμφυλίου

Στις 6 και 7 Μαΐου 1948 εκτελέστηκαν στην Αίγινα 36 αγωνιστές. Ο Κώστας Γιαννόπουλος ένα βράδυ πριν την εκτέλεσή του έγραφε τους στίχους: «... Τώρα πια δεν είμαστε οι ανήμποροι και αδύναμοι/ κι ούτε ένα σφίξιμο κανείς δε νιώθει στην καρδιά του./ Γυρτός κανείς, δειλός κανείς, μονάχα ψηλομέτωποι/ αγέρωχοι ανοίγουμε τα κάστρα του θανάτου/... Κι αφού στη φλόγα λυώσαμε κι όλοι μας σβύσαν οι καϋμοί/ να, με τον ίδιο θάνατο, το θάνατο πατάμε».

Ο μακρύς κατάλογος των εκτελέσεων του Εμφυλίου είχε ανοίξει ένα χρόνο νωρίτερα, στην Αίγινα με τους 17 κομμουνιστές να αντιμετωπίζουν παλικαρίσια το απόσπασμα, στις 19 Ιούνη του 1947.

Από την μπροσούρα. Τα στοιχεία είναι αμείλικτα: Το 55% των αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης καταδικάστηκαν σε θάνατο και το 33,5% σε ισόβια!

Από το βιβλίο του Δημήτρη Στολίδη, «Οι καταβολές μας - σελίδες του αγώνα» (Εκδόσεις «Τυποεκδοτική»), ο οποίος έζησε το συγκεκριμένο γεγονός, όντας κρατούμενος εκείνη την περίοδο στις φυλακές της Αίγινας και μάλιστα καταδικασμένος σε θάνατο, διαβάζουμε για την εκτέλεση:

«...Κατά τις 5 το απόγευμα, ο Αντώνης Μπουρδής που ήταν "κράχτης" της Ακτίνας μας, φώναξε τα ονόματα μαζί και το δικό του. Οι "μεταγόμενοι" βγαίνουν με επικεφαλής τον Γκινανιώτη. Σαν μια "προφυλακή" μπαίνουν μπροστά οι ισοβίτες. Ο Θόδωρος Ξηροτάγαρος, ο Βαγγέλης Κοτοπούλης, ο Φάκος ο Βασίλης, ο Παναγιώτης Αλεξανδρής και τελευταίος ο Μαγνήσαλης. Κάπου εκεί, στο κέντρο, ο Μονέδας, ο Αυγέρης κι ο Μπουρδής. Αυτή η παράταξη είναι συμφωνημένη με τον Θανάση. Να κρατάει αυτός τα "σία" της και να είναι περισσότερο ασφαλισμένοι οι τρεις, μήπως και τους αρπάξουν στο δρόμο. Αν μετά το μακρύ διάδρομο που περνάει μπροστά από τις Ακτίνες και καταλήγει στο αρχιφυλακείο, τους "σπρώξουν" δεξιά, σημαίνει πειθαρχεία, απομόνωση και άρα εκτέλεση. Στο σημείο αυτό θα κάνουν "κράτει", θα βάλουν τις φωνές, θα διαμαρτυρηθούν για να πάρουμε "είδηση" μέσα στις Ακτίνες. Η φυλακή ήταν έτοιμη να ξεσηκωθεί, να καταγγείλει το έγκλημα... Αν προχωρήσουν, όπως βγαίνουν, αριστερά, σημαίνει ότι τους πάνε στην έξοδο, τους φεύγουν. Μια αχτίδα ελπίδας...»

Το πρωτοσέλιδο του «Ριζοσπάστη» στις 10 Μάη του 1934 ανακοινώνει την απόδραση των οχτώ κομμουνιστών: «ΔΡΑΠΕΤΕΥΣΑΝ ΑΠΟ ΤΑ ΜΠΟΥΝΤΡΟΥΜΙΑ ΤΗΣ ΚΕΦΑΛΑΙΟΚΡΑΤΙΑΣ. ΕΜΠΡΟΣ ΝΑ ΣΩΣΟΥΜΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΕΞΟΡΙΣΤΟΥΣ ΜΑΣ»
Το έγκλημα ήταν έτσι σχεδιασμένο ώστε να μην υπάρξει ξεσηκωμός από τους κρατούμενους. Με δήθεν μεταγωγή στη Ρόδο και με την απάτη της ανάμειξης ισοβιτών και μελλοθανάτων για «κάλυψη».

Η μαρτυρία του κομμουνιστή Θοδωρή Ξηροτάγαρου είναι συγκλονιστική:

«...όταν βγήκαμε έξω από τη φυλακή, οι υπόνοιες μεγάλωσαν. Ηταν εννιά παρά είκοσι. Η Αίγινα ήταν έρημη. Ο δρόμος ως το λιμάνι είναι πιασμένος από στρατό. Νοτιοανατολικά απ' το λιμάνι, όχι πιο μακριά από πεντακόσια μέτρα, βλέπουμε το αντιτορπιλικό ΚΡΗΤΗ. Οι φαντάροι σε πυκνή γραμμή στέκουν με εφ' όπλου λόγχη. Η Αίγινα φαίνεται να στρατοκρατείται. Συνοδεία είναι χωροφύλακες...

Κυψέλη μόρφωσης και πολιτισμού

Αν τα παραπάνω αδυνατούν να δώσουν στον αναγνώστη ικανοποιητικά μια γεύση από τον ηρωισμό και την ψυχή των πρωτοπόρων αγωνιστών, των ΚΚΕδων, ακόμα πιο δύσκολο είναι να νιώσει κανείς την καθημερινότητα στη φυλακή της Αίγινας. 

Να αντιληφθεί πόσο αυτή καταδεικνύει ότι η αφοσίωση των κομμουνιστών στη μόρφωση και τον πολιτισμό, στην προσπάθεια να ξεπερνούν τον εαυτό τους δε γνωρίζει διαλείμματα και εμπόδια. 

Μέσα στη φυλακή μάθαιναν γράμματα, «σπούδαζαν» το Μαρξισμό - Λενινισμό κάτω από τη μύτη των δεσμοφυλάκων και οργάνωναν πλούσια πολιτιστικά δρώμενα.

Η μόρφωση στα χρόνια της κράτησης είχε το χαρακτήρα κυρίως της ιδεολογικής προετοιμασίας και του εξοπλισμού της μετέπειτα δράσης. Σχεδόν κάθε πολιτικός κρατούμενος είχε μια ομιλία ή μια διάλεξη στο ενεργητικό του. Τα θέματα αναπτύσσονταν βασιζόμενα σε σκελετό και αυτό γινόταν για λόγους ασφάλειας, αλλά και για τη σκόπιμη καλλιέργεια της άνεσης και ετοιμότητας των ομιλητών. Ταυτόχρονα διατηρούνταν μυστική βιβλιοθήκη με υπεύθυνο που βοηθούσε τους μαθητές.

Οι φυλακές της Αίγινας θεωρούνταν από τους εξόριστους πρότυπο μορφωτικής εστίας. Την περίοδο 1932 - 34 η κολεκτίβα της αριθμούσε 100 μέλη, με συγκροτημένη μορφωτική επιτροπή που καθοδηγούσε τη δουλειά, η οποία οργανωνόταν σε τρεις βαθμίδες: Κατώτερη, ανώτερη και ανώτατη. Στην πρώτη διδάσκονταν «Κομματικά Οργανωτικά - Αγροτικά - Συνδικαλιστικά - Συνωμοτικά μαθήματα», στην ανώτερη Πολιτική Οικονομία και στην Ανώτατη «Φιλοσοφία και Μαρξισμός». 

Από το «κόκκινο ημερολόγιο» του '31 μαθαίνουμε: «Εχουμε και 'μεις άμιλλα μεταξύ μας. Την επαναστατική άμιλλα στην μόρφωση. Κι έχουμε ουντάρικους (πρωτοπόρους) και σουμποντίκους (βοηθοί των αδυνάτων). Κι οι δάσκαλοι βαθμολογούν όχι μονάχα την πρόοδο μα και την πειθαρχία, τη βοήθεια στους αδυνάτους. Ολα αυτά παίρνονται υπόψη για να βραβευτείς».

Αίγινα, 1934: Φυλακισμένα συνδικαλιστικά στελέχη

Χαρακτηριστικό ήταν το σύστημα της «αλατιέρας» που εφαρμόστηκε κυρίως την περίοδο μετά την εγκαθίδρυση της μεταξικής δικτατορίας. Ηταν η περίοδος που αυξήθηκε ο αριθμός των κρατουμένων και απαγορεύτηκε κάθε διαφωτιστική δραστηριότητα. Ετσι η τριμελής μορφωτική επιτροπή που αποτελείτο από τους σ. Γεωργίου, Κλάρα και Μόσχο, παρέδιδε μικρά χαρτάκια με τα μαθήματα στους δασκάλους και με το σύστημα της «αλατιέρας» τα δίδασκαν στο προαύλιο κατά τη διάρκεια του περιπάτου: περπατούσαν σε τριάδα και στη μέση ο δάσκαλος έκανε το μάθημα με τους άλλους δύο να ακούν εκατέρωθεν.

Η μορφωτική δουλειά συνεχίστηκε στις φυλακές της Αίγινας και κατά τη διάρκεια της χούντας, χάρη σε μια μικρή ομάδα 17 πολιτικών κρατουμένων, που δεν πρόλαβαν να αποφυλακιστούν πριν το 1967. Μέσω αυτή της ομάδας μεταβιβάστηκε στην επόμενη γενιά βιβλιοθήκη 1.000 βιβλίων!

Στον πρόλογο, το Γραφείο Διαφώτισης επισημαίνει την αναγκαιότητα της συγγραφής αναγνωστικών, μιας και αυτά της 4Αυγουστιανής δικτατορίας «είναι γεμάτα αντιλαϊκά, φασιστικά διδάγματα, που δηλητηριάζουν και φθείρουν την Νεολαία μας»

O παιδαγωγός Μ. Παπαμαύρος, ο οποίος είχε μεταφερθεί στην Αίγινα από τη Γυάρο το 1947 συμβάλλει στην αντιμετώπιση του εντοπισμένου προβλήματος του αναλφαβητισμού των κρατουμένων. Γράφει έξι βιβλία και ένα αλφαβητάριο για τους αγράμματους. Στη φωτογραφία φαίνεται το εξώφυλλο του αναγνωστικού της Γ' και Δ' τάξης του Δημοτικού που τη συγγραφή του ανέθεσε το Γραφείο Διαφώτισης της φυλακής στον Μ. Παπαμαύρο. (Από το Αρχείο του ΚΚΕ)

Θεατρική παράσταση οργανωμένη από τους πολιτικούς κρατούμενους στο προαύλιο των φυλακών

https://www.rizospastis.gr/story.do?id=8476756

Μαθήματα Ιστορίας της Ιατρικής →«postexposure prophylaxis» ↪ Λύσσα

Από Panagiotis Houpas
Μερικά μαθήματα Ιστορίας της Ιατρικής

Μάθημα 18ον

Το πρωί της 6ης Ιουλίου 1885, η κυρία A.M από το χωριό Steige της Αλσατίας, μετά από φοβερή ταλαιπωρία 24 ωρών καταφέρνει, επιτέλους, να φθάσει στο Παρίσι. Είναι εξουθενωμένη σωματικά και ψυχικά, το κίνητρό της όμως είναι μεγάλο. Και ιερό.
Μαζί της έχει, για την ακρίβεια «σέρνει», τον εννιάχρονο γιο της J., ασθενή, που λίγες μόνο εβδομάδες τον χωρίζουν από τον θάνατο.
Η κυρία Α. είναι μια απλή φουρνάρισσα. Μια επαρχιώτισσα ανεκπαίδευτη, ξεροκέφαλη, παρορμητική. Είναι όμως μητέρα. Στο Παρίσι, τις επόμενες ώρες, πρόκειται να αντιμετωπίσει αδιαφορία, παγωμένα βλέμματα, κλειστά στόματα, υπεκφυγές, ψεύδη, εκφράσεις οίκτου, προσφορές φιλανθρωπίας.
Εκείνη όμως ψάχνει συγκεκριμένη λύση. Συγκεκριμένο άνθρωπο.
Είναι αποφασισμένη. Ο J. θα ζήσει, ακόμη κι αν πρέπει να χαλάσει ο κόσμος.
--------------------
Στις 6 το πρωί της 4ης Ιουλίου 1885 το μικρό χωριατόπουλο φθάνει στο χωριό Maisonsgoutte, μετά από μία ώρα ποδαρόδρομο. Σκοπεύει να αγοράσει μαγιά από την τοπική ζυθοποιία. Κρατά στο χέρι του μια γυαλιστερή μεταλλική καρδάρα και βιάζεται. Είναι ένας πολύ προκλητικός και εύκολος «στόχος».
Το κυνηγόσκυλο πετάγεται ξαφνικά από ένα σοκάκι μεταξύ δύο σπιτιών. Επιτίθεται στο παιδί χωρίς προειδοποίηση. Αρχικά το δαγκώνει στο χέρι και μετά στα πόδια. Το αγοράκι αντιστέκεται, αλλά δεν μπορεί να μείνει για πολύ όρθιο. Πέφτοντας δέχεται κι άλλες, πολλές, δαγκωματιές. Η πιθανότητα θανατηφόρας δαγκωματιάς είναι τώρα πολύ μεγάλη.
Στις 6 το πρωί της 4ης Ιουλίου 1885, είναι όμως ξύπνιος και σε πλήρη εγρήγορση ο κατάλληλος άνθρωπος. Ο σιδεράς του χωριού Maisonsgoutte, ακούει τα ουρλιαχτά του παιδιού και σπεύδει επί τόπου με το κατάλληλο όπλο: έναν σιδερολοστό. Χτυπά τον σκύλο πολύ δυνατά και κατορθώνει να αποσπάσει το παιδί από τα δόντια του. Πάνω στην ώρα, εμφανίζεται και ο αγουροξυπνημένος ιδιοκτήτης του σκύλου, ο κύριος V.. Έκπληκτος από την συμπεριφορά του ζώου του, προσπαθεί να το πιάσει για να το μεταφέρει στο σπίτι του. Παρά τα σοβαρά τραύματά του από τον σιδερολοστό, ο σκύλος επιτίθεται και σ’ εκείνον.
--------------------
Το απόγευμα της 4ης Ιουλίου 1885, ο γιατρός W. του Steige, μετρά στο σώμα του J. 14 (δεκατέσσερις) βαθιές δαγκωματιές. Περιποιείται και περιδένει τις πληγές όπως μπορεί. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι τα τραύματα έχουν επιμολυνθεί, ο κύριος φόβος του όμως είναι άλλος: η συμπεριφορά ενός ήσυχου κατά τα άλλα, οικόσιτου σκύλου.
--------------------
Το πρωί της 5ης Ιουλίου 1885 ο κύριος V. μεταφέρει τον σκύλο του (με χίλιες προφυλάξεις, στον δρόμο το ζώο επιχειρεί να δαγκώσει όποιον το πλησιάζει) στη γειτονική πόλη Sélestat, όπου υπάρχει κτηνίατρος.
Ο κτηνίατρος, χωρίς τον παραμικρό δισταγμό, θανατώνει το ζώο και αναλαμβάνει να εξετάσει τα σπλάχνα του.
Τον Ιούλιο του 1885 είναι αδύνατη οποιαδήποτε εργαστηριακή επιβεβαίωση.
Υπάρχει όμως η απόλυτη βεβαιότητα της εμπειρικής επιβεβαίωσης: ο σκύλος έχει λύσσα.
Τον Ιούλιο του 1885 η επιστήμη γνωρίζει ότι η λύσσα έχει θνητότητα 100%.
Τον Ιούλιο του 1885, δεκατέσσερις βαθιές δαγκωματιές από λυσσασμένο σκύλο ισοδυναμούν με θάνατο.
Το πρωί της 5ης Ιουλίου 1885 η κυρία A., o μικρός J. και ο κύριος V. αρχίζουν το μακρύ και κοπιαστικό ταξίδι τους προς το Παρίσι.
Στο Παρίσι υπάρχει ο μοναδικός στον πλανήτη επιστήμονας που μπορεί να σώσει το παιδί. Πρέπει να τον βρουν, ακόμα κι αν χρειαστεί να χαλάσει ο κόσμος.
--------------------
Ο επιστήμονας είναι γνωστός. Μάλλον διάσημος. Έχει την εκτίμηση της επιστημονικής κοινότητας, διότι η προσφορά του στην επιστήμη είναι ήδη ανεκτίμητη. Ωστόσο, υπάρχει ένα σοβαρό πρόβλημα: δεν έχει σπουδάσει την Ιατρική. Είναι χημικός, φυσικός, βιολόγος, με ιδιαίτερες επιτυχίες στη μικροβιολογία, δεν είναι όμως γιατρός. Η ενδεχόμενη εφαρμογή των πειραματικών του μεθόδων σε ανθρώπους, παρά την επιτυχία τους στα ζώα, αντιμετωπίζεται με σκεπτικισμό. Σε κάθε περίπτωση, για καθαρά δεοντολογικούς λόγους, ουδείς τολμά να παραπέμψει άνθρωπο-ασθενή στον επιστήμονα αυτόν.
Η κυρία A. ξοδεύει πολύτιμο χρόνο για να τον βρει. Στα νοσοκομεία του Παρισιού και στις άλλες υγειονομικές δομές της πόλης, άλλοι κάνουν ότι δεν τον ξέρουν, άλλοι παραδέχονται ότι τον ξέρουν αλλά αποκλείουν το ενδεχόμενο να μπορέσει να βοηθήσει, άλλοι την αποθαρρύνουν γιατί η ασφάλεια των πειραμάτων τέτοιου είδους σε ανθρώπους δεν έχει επιβεβαιωθεί.
Η κυρία Α. δεν κουράζεται να ψάχνει, να ρωτά, να παρακαλεί, να ικετεύει, να κλαίει, να ουρλιάζει.
Τελικά, το μεσημέρι της 6ης Ιουλίου 1885, ένας χαμηλόβαθμος νεαρός γιατρός, συγκινημένος από το δράμα που παίζεται μπροστά στα μάτια του, ανταποκρίνεται:
«Ελάτε, θα σας πάω, εγώ».
--------------------
Το μεσημέρι της 6ης Ιουλίου 1885, ο επιστήμονας, αξιοπρεπής, σοβαρός, μετρημένος, εκφράζει στην κυρία Α. τους ενδοιασμούς του. Όσοι την αποθάρρυναν να τον δει, έχουν επί της ουσίας δίκιο. Ποτέ δεν έχει δοκιμάσει τη μέθοδό του σε άνθρωπο. Δεν έχει καμία νομιμοποίηση να το κάνει.
Η κυρία A. είναι ανένδοτη. Δεν έχει κάνει τόσο δρόμο για το τίποτα. Δεν σκοπεύει να γυρίσει στο χωριό άπρακτη. Δεν πρόκειται να επιτρέψει τον θάνατο του παιδιού της. Δεν χρειάζεται καμία νομιμοποίηση για να αρπάξει τον γιο της από τα χέρια του Χάρου.
Η κυρία Α. είναι ανένδοτη. Ο J. θα ζήσει, ακόμη κι αν πρέπει να χαλάσει ο κόσμος.
--------------------
Το απόγευμα της 6ης Ιουλίου 1885, περίπου 60 ώρες μετά την επίθεση, ο Louis Pasteur (Λουί Παστέρ, 1822-1895) χορηγεί στον 9χρονο Joseph Meister, ένα εμβόλιο κατά της λύσσας, δικής του εμπνεύσεως και παρασκευής.
Χωρίς να είναι καν βέβαιος για τον ακριβή μηχανισμό δράσης του εμβολίου του και, κυρίως, για το αποτέλεσμα της χορήγησης, ο Pasteur δίνει στο παιδί εντός δεκαημέρου, 21 (εικοσιμία) συνολικά δόσεις, αυξανόμενης προοδευτικά ισχύος, εμβολίου που περιέχει αδρανοποιημένο (με δική του τεχνική) τον ιό της λύσσας, όπως τον έχει απομονώσει από τον νωτιαίο μυελό κουνελιών που πέθαναν από εργαστηριακά προκληθείσα λύσσα, με σκοπό να τον «γνωρίσει» στο ανοσοποιητικό σύστημα του παιδιού.
Το ανοσοποιητικό σύστημα του Joseph δεν χαίρεται καθόλου για τη «γνωριμία» και, εντός των επομένων ημερών, συνθέτει μερικές δεκάδες εκατομμυρίων ειδικών αντισωμάτων, που επιτίθενται αδιακρίτως σε όποιον ιό λύσσας βρίσκουν στον δρόμο τους.
Ο ζωντανός και θανατηφόρος, αλλά βραδύς στην επώαση και αργοπορημένος στο ταξίδι του προς το κεντρικό νευρικό σύστημα, ιός που οι δαγκωματιές του σκύλου έβαλαν στο σώμα του παιδιού, πέφτει θύμα της επίθεσης των αντισωμάτων που παρήχθησαν κατά των αδρανοποιημένων αδελφών του και εξουδετερώνεται.
Ο Pasteur παρακολουθεί το παιδί στενά για εβδομάδες, σε ένα φτηνό δωμάτιο που του βρήκε κοντά στο εργαστήριό του.
Οι μέρες περνούν αργά και βασανιστικά, αλλά το αποτέλεσμα δικαιώνει τους πάντες. Ο μικρός δεν αναπτύσσει κανένα σημάδι λύσσας.
Η κυρία Angelique Meister δικαιώνεται διπλά: ΚΑΙ το παιδί της σώζεται ΚΑΙ ο κόσμος χαλάει.
--------------------
Αρχικά στο Παρίσι, έπειτα σε ολόκληρη τη Γαλλία, εντέλει σε όλον τον κόσμο, χαλάει ο κόσμος από το πρωτοφανές αυτό επίτευγμα. Υπάρχει πλέον εμβόλιο για τη λύσσα ΚΑΙ για τα ζώα ΚΑΙ για τον άνθρωπο. Όποιος δαγκωθεί από λυσσασμένο ζώο δεν είναι πια καταδικασμένος.
Ο Pasteur, εκτός από τον εμβολιασμό κατά της λύσσας, έχει εγκαινιάσει και την εποχή μιας σωτήριας υγειονομικής στρατηγικής που καλείται «προφύλαξη μετά την έκθεση» («postexposure prophylaxis»). Η στρατηγική αυτή συνίσταται στη διενέργεια ενεργητικής ή/και παθητικής ανοσοποίησης, ΑΦΟΥ ο ανθρώπινος οργανισμός εκτεθεί σε ορισμένους λοιμογόνους παράγοντες.
Η επιτυχία του εγχειρήματος είναι τόσο μεγάλη, ώστε όχι μόνο να πάψει οποιαδήποτε επιστημονική ένσταση ή αμφισβήτηση προς το πρόσωπο του Pasteur, αλλά και να συγκεντρωθεί ένα τεράστιο χρηματικό ποσό από κρατική χρηματοδότηση και ιδιωτικές δωρεές (χιλιάδες άνθρωποι συνεισφέρουν από το υστέρημά τους), με το οποίο ιδρύεται (1888), εξοπλίζεται και επανδρώνεται το περίφημο «Ινστιτούτο Παστέρ», επιστημονικό κόσμημα έκτοτε του Παρισιού και ολόκληρης της υφηλίου.
--------------------
Ο Joseph Meister, μετά την ανάρρωσή του, επιστρέφει στο χωριό του. Έχει συχνή επικοινωνία με τον Παστέρ και στενότατες οικογενειακές σχέσεις. Μετά τον θάνατο των γονιών του αναλαμβάνει τον φούρνο, δεν καταφέρνει όμως να τον κρατήσει για οικονομικούς λόγους. Άνεργος και με δική του οικογένεια, γράφει στο Ινστιτούτο Παστέρ, ζητώντας δουλειά. Το 1918 προσλαμβάνεται ως επιστάτης. Στις 24 Ιουνίου 1940 και ενώ το Παρίσι έχει πέσει στα χέρια των Γερμανών, δίνει ο ίδιος τέλος στη ζωή του, υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες. Μάλλον έχει εσφαλμένα θεωρήσει ότι το μέρος που εκείνος πρότεινε στους οικείους του ως καταφύγιο, έχει βομβαρδιστεί από τη Γερμανική Αεροπορία και οι δικοί του είναι νεκροί. Η οικογένειά του επιστρέφει σώα στο Ινστιτούτο αναζητώντας τον, λίγη ώρα μετά την αυτοκτονία του…
Στη φωτογραφία ο Joseph Meister
Τα προηγούμενα 17μαθήματα εδώ:↪
https://www.facebook.com/panagiotis.houpas/posts/1113605319132513
https://www.facebook.com/panagiotis.houpas/posts/1105832776576434
https://www.facebook.com/panagiotis.houpas/posts/1100848750408170
https://www.facebook.com/panagiotis.houpas/posts/1096578797501832
https://www.facebook.com/panagiotis.houpas/posts/1092150651277980
https://www.facebook.com/panagiotis.houpas/posts/1088313748328337
https://www.facebook.com/panagiotis.houpas/posts/1085845575241821
https://www.facebook.com/panagiotis.houpas/posts/1075739896252389
https://www.facebook.com/panagiotis.houpas/posts/1071921039967608
https://www.facebook.com/panagiotis.houpas/posts/1070878873405158
https://www.facebook.com/panagiotis.houpas/posts/1057454971414215
https://www.facebook.com/panagiotis.houpas/posts/1042385466254499
https://www.facebook.com/panagiotis.houpas/posts/1030460494113663
https://www.facebook.com/panagiotis.houpas/posts/1003149656844747
https://www.facebook.com/panagiotis.houpas/posts/996627514163628
https://www.facebook.com/panagiotis.houpas/posts/995915844234795
https://www.facebook.com/panagiotis.houpas/posts/994526711040375