Η δράση των μαθητών του ΕΑΜΝ στη κατακτημένη Ελλάδα:

Ματιές στη δράση των μαθητών μέσα από το ΕΑΜ Νέων...

Η εφημερίδα «Νεολαία» της ΟΚΝΕ, τον Οκτώβρη του 1941, καλεί για το ΕΑΜ Νέων

Την Κυριακή 5 Φλεβάρη συμπληρώνονται 75 χρόνια από την ίδρυση του ΕΑΜ Νέων το 1942. 

Κύριος κορμός του ήταν η Ομοσπονδία Κομμουνιστικών Νεολαιών (ΟΚΝΕ) και οι οργανώσεις «Φιλική Εταιρία Νέων» και «Λεύτερη Νέα». 

Με αφορμή αυτή την επέτειο, ρίχνουμε σήμερα ματιές σε δράσεις των μαθητών μέσα από το ΕΑΜ Νέων.

Μετά την κήρυξη του πολέμου και ιδιαίτερα από το 1941 που πολλοί κομμουνιστές κατάφεραν να αποδράσουν από τις εξορίες και τις φυλακές και άρχισε η ανασυγκρότηση της ΟΚΝΕ, οι νέοι κομμουνιστές δίνουν ιδιαίτερη βαρύτητα στην οργάνωση της μαθητικής νεολαίας. 

Τα πρώτα δείγματα του ξεσηκωμού, που θα έπαιρναν γρήγορα το δρόμο της οργανωμένης πάλης, δεν άργησαν να φανούν... 

Αυτό το κατάλαβε πολύ καλά ο πρώτος κατοχικός πρωθυπουργός, Γ. Τσολάκογλου, ο οποίος στο πρώτο του διάγγελμα συνιστούσε «πειθαρχίαν και υπακοήν εις τας διαταγάς των αρχών», ενώ παρότρυνε τη νεολαία «να εγκαταλείψη την πολιτικήν και να αφοσιωθή στο ποδόσφαιρόν της» (Εφημ. «Βραδυνή», «Ακρόπολις» της 31.5.1941).

Ηδη, από το φθινόπωρο του 1941 αρχίζει μια πρώτη προσπάθεια να οργανωθεί η μαθητική πάλη και να αναπτυχθούν αγώνες. 

Χαρακτηριστικά είναι όσα αναφέρει ο Δ. Σέρβος στο βιβλίο του «Που λες... στον Πειραιά»: 

«Στις 15 Σεπτέμβρη 1941 πραγματοποιείται ανοιχτή καθολική μαθητική διαμαρτυρία και αποχή απ' τα μαθήματα με πρωτοβουλία της Κεντρικής Μαθητικής Επιτροπής Πειραιά. 

Αιτία της διαμαρτυρίας ήταν η περικοπή της μερίδας του ψωμιού απ' τις Ιταλικές Αρχές κατοχής και η παρασκευή ψωμιού από σκουπόσπορο. 

Να σημειωθεί ότι η Κεντρική Μαθητική Επιτροπή με υπεύθυνη την Αλεξάντρα (Αννα), αδελφή του Μιχάλη Μυριαγκού, ήταν νομιμοφανής οργάνωση, καθοδηγείτο απ' την ΟΚΝΕ και είχε επιτροπές σε όλα τα Γυμνάσια του Πειραιά» (σ.σ. εκείνη την περίοδο το Γυμνάσιο ήταν εξατάξιο και περιλάμβανε και τις σχολικές τάξεις του σημερινού Λυκείου).

Με την ίδρυση του ΕΑΜ Νέων (ΕΑΜΝ), 

μετά από πρωτοβουλία της ΟΚΝΕ, το Φλεβάρη του 1942 ιδρύεται επιτροπή μαθητών από ΟΚΝίτες και άλλους αγωνιστές μαθητές και αρχίζει η δράση με στόχο να ανοίξουν τα σχολεία που οι κατακτητές τα είχαν μετατρέψει σε αχούρια, στρατώνες και φυλακές και να εξασφαλιστεί συσσίτιο στους μαθητές, για να μην πεθάνουν από την πείνα.

«...Είναι ο πρώτος τραγικός χειμώνας της φασιστικής κατοχής. Τα μαθήματα στο Γυμνάσιο έχουν ατονήσει. Η πείνα θερίζει τους ανθρώπους και ιδιαίτερα τα παιδιά. 

Τον πρώτο χειμώνα της κατοχής 1941-1942, πριν δηλαδή απλωθούν για καλά στις πόλεις οι οργανώσεις του ΕΑΜ και της ΕΠΟΝ κι αρχίσει η οργανωμένη πάλη για την επιβίωση του λαού μας, πεθαίνουν 300.000 άνθρωποι από την πείνα.

Το σχολείο αρχίζει ν' αδειάζει. Γενικά η εκπαίδευση σμπαραλιάζει κυριολεκτικά. 

Έτσι, αν το σχολικό έτος 1940-41 τέλειωσε μέσα σε τρεις μήνες, η επόμενη σχολική χρονιά 1941-42 κράτησε μόλις είκοσι μέρες. 

Τότε είναι, που βρίσκουμε και το δρόμο μας. Στις 5 Φλεβάρη του 1942 ιδρύεται το ΕΑΜ Νέων, που αρχίζει να αγκαλιάζει και τους μαθητές.

Συστήθηκε αμέσως η πρώτη επιτροπή για τα μαθητικά συσσίτια και άρχισε η οργανωμένη δουλειά. Στο Γυμνάσιο ρίχτηκαν οι πρώτες προκηρύξεις του ΕΑΜ Νέων, που έκαναν γνωστή την απόφαση της Ολομέλειας της ΚΕ του, που ανάμεσα στ' άλλα έδινε κατεύθυνση να παλέψουμε για:

-- 100 δράμια ψωμί τη μέρα,

-- 8 δράμια λάδι,

-- για ματαίωση της πολιτικής επιστράτευσης,

-- για την προστασία των παιδιών,

-- για την οργάνωση της ψυχαγωγίας και αλληλεγγύης ανάμεσα στους νέους» (Δ. Σέρβος, «Που λες... στον Πειραιά»).

Για την υλοποίηση των παραπάνω στόχων, δημιουργούνται μαθητικές επιτροπές σε σχολεία και μια συντονιστική παμμαθητική επιτροπή, 

φτιάχνονται υπομνήματα, μαζεύονται υπογραφές γονέων, γίνονται παραστάσεις στο ψευτοϋπουργείο της κατοχικής κυβέρνησης και τελικά προκύπτει αποτέλεσμα. 

Το Μάρτη του '42 ανακοινώνεται το άνοιγμα των σχολείων και επιτυγχάνεται ένα υποτυπώδες συσσίτιο. Η συνέχεια είναι εντυπωσιακή.

Στις 25 Μάρτη 1942, μέσα στην Κατοχή και διακινδυνεύοντας ακόμα και τη ζωή τους, 100 μαθητές στην Αθήνα διαδηλώνουν με την ευκαιρία της εθνικής επετείου. Πρόκειται για την πρώτη μαθητική κινητοποίηση. 

Η ανάπτυξη των οργανώσεων του ΕΑΜΝ στους μαθητές γίνεται ραγδαία. 

Τον Απρίλη του 1942, οι μαθήτριες συγκροτούν την κοριτσίστικη οργάνωση «Λεύτερη Νέα» που συμμετέχει στη μαθητική επιτροπή του ΕΑΜΝ. Το καλοκαίρι οι οργανωμένοι μαθητές στο ΕΑΜΝ ανέρχονται στους 500 και τον Οκτώβρη του '42 στους 900. Οι φασιστικές οργανώσεις ξεσκεπάζονται και απομονώνονται.

Τον Ιούλη του '42 οι μαθητές με την καθοδήγηση του ΕΑΜΝ θα προχωρήσουν σε μαζικές κινητοποιήσεις μπροστά στο υπουργείο Οικονομικών, στα γραφεία του Ερυθρού Σταυρού και της Κεντρικής Επιτροπής Συσσιτίων, για να μην κοπεί το μαθητικό συσσίτιο. «Ποιος μπορεί να ξεχάσει την οργανωμένη από τη μαθητική οργάνωση μεγάλη διαδήλωση των παιδιών της Αθήνας του 1942, που χτυπούσαν με τα παλαμάκια τις άδειες καραβάνες τους (σ.σ. σκεύος που χρησιμοποιούνταν στα συσσίτια) και φώναζαν ρυθμικά: Πει - νά - με, σκορπίζοντας σ' όλους ρίγη συγκίνησης, μα και αγανάκτησης...» (Θ. Λιακόπουλου, «Τα ΕΠΟΝίτικα νιάτα της Εθνικής Αντίστασης», εκδ. «Οδηγητής»). 

Κι όταν τα σχολεία θα ξανανοίξουν, μετά τις καλοκαιρινές διακοπές, ένας νέος κύκλος αγωνιστικών κινητοποιήσεων θα ξεδιπλωθεί, με κορυφαία την αποχή από τα μαθήματα τη μέρα της επετείου του ΟΧΙ, στις 28 Οκτώβρη 1942. 

Υπολογίζεται ότι πάνω από 6.000 μαθητές και μαθήτριες της Αθήνας και του Πειραιά πήραν μέρος στις μεγαλειώδεις εκδηλώσεις, γιορτάζοντας στις συνθήκες της Κατοχής το ΟΧΙ του ελληνικού λαού στο φασισμό.

Το Νοέμβρη του 1942, με υπόδειξη της ΚΕ του ΕΑΜΝ, το ΕΑΜΝ μαθητών θα πάρει το όνομα «Ενιαία Μαθητική Νεολαία». 

Το Δεκέμβρη θα ξεσπάσουν νέες μαθητικές κινητοποιήσεις και λίγο αργότερα, στις 23 Φλεβάρη του '43, θα ιδρυθεί η ΕΠΟΝ, που θα πάρει αμέσως το βάφτισμα του πυρός πρωτοστατώντας στον αγώνα του ελληνικού λαού και της νεολαίας. Σε κείνο τον αγώνα οι μαθητές ΕΠΟΝίτες γράψανε μοναδικές σελίδες δόξας.

Το κείμενο είναι αναδημοσίευση από τον 
«Οδηγητή» (τεύχος 1028, Οκτώβρης 2015).

To πιο αποτελεσματικό φάρμακο, για την όποια κατάθλιψη:

Dimitris Tasiopoulos

29/1/17 στις 9:06 π.μ. · 

Ο όρος «εθνική κατάθλιψη», που δυστυχώς προωθήθηκε και από πολλούς ψυχιάτρους, στοχεύει σε μια ψυχιατρικοποίηση των υποκειμενικών βιωμάτων ως ενός ακόμα εργαλείου για τη χειραγώγηση των λαϊκών μαζών.

Η καταβαράθρωση του βιοτικού επιπέδου, που η προϊούσα επιδείνωσή του δεν φαίνεται να έχει ορατό τέλος, η απογοήτευση και το μούδιασμα μπροστά σ’ αυτό που βιώνεται ως «έλλειψη εναλλακτικής»

(μετά και την οριστική και αμετάκλητη διάψευση των όποιων ελπίδων από την «πρώτη φορά Αριστερά») 

μπορεί, εξωτερικά,

 να εμφανίζονται με μιαν εξατομίκευση, μ’ έναν εγκλωβισμό στις πρακτικές ατομικής επιβίωσης, με μιαν εσωστρέφεια, μιαν απάθεια και μια παθητικότητα, που, όμως, κρύβει, από πίσω, πολύ θυμό. 

Ο οποίος, όπως έχει δείξει και η πρόσφατη ιστορία μας, κανείς δεν ξέρει πότε και πώς θα ξεσπάσει. 

Η απάντηση είναι, όπως ήταν πάντα, 

η αντίσταση 

σε όλα αυτά που αρνούνται και ακυρώνουν τη ζωή μας, την ανθρώπινη υπόσταση και αξιοπρέπειά μας. 

Η «ψυχολογία της αντίστασης» 

ήταν πάντα ο κύριος παράγοντας που προστάτευε την προσωπικότητα από τη διάλυση και την εκμηδένιση. 

Με την ψυχολογία του ατόμου να γίνεται ψυχολογία ενός μέλους της ομάδας, 

μέσα από τη συμμετοχή και την ενσωμάτωση σε συλλογικότητες που παλεύουν ενάντια σε όσα και όσους καταστρέφουν τις ζωές μας. 

Είναι μέσα από τη συνειδητή και συλλογική δράση, σε μια χειραφετητική προοπτική, 

που ζωντανεύει η ελπίδα στο μέλλον ως το θεμέλιο της ανθρώπινης ύπαρξης. 

Που κάνει δυνατή τη ζωή ως μια προοπτική.

Αυτό ήταν πάντα και είναι, 

πολύ περισσότερο σήμερα, το βασικό και πιο αποτελεσματικό φάρμακο για την όποια «κατάθλιψη». 

Δημήτρης Πλουμπίδης 

(Πρόεδρος Ελληνικής Ψυχιατρικής Εταιρείας)

H πρόσθεση των φωτο και 

η διαμόρφωση του κειμένου,

του: Viva La Revolucion

1 εκατομμύριο Άνθρωποι: ένα απ' τα ολοκαυτώματα του ιμπεριαλισμού.

Η σφαγή των κομμουνιστών της Ινδονησίας, ένα ξεχασμένο ολοκαύτωμα

Προχθές, 27 Γενάρη, ήταν η Διεθνής Ημέρα Μνήμης των θυμάτων του Ολοκαυτώματος από το ναζιστικό καθεστώς του Χίτλερ. Στις 27 Γενάρη 1945, ο Κόκκινος Στρατός απελευθέρωνε τους εναπομείναντες φυλακισμένους του κολαστηρίου του Άουσβιτς, δίνοντας τέλος στη μεγαλύτερη θηριωδία που γνώρισε η ανθρωπότητα τον 20ο αιώνα.

Αναμφίβολα, το εβραϊκό Ολοκαύτωμα και η γενοκτονία των Αρμενίων το 1915 αποτελούν τις δύο μεγαλύτερες μαζικές σφαγές του περασμένου αιώνα. Πρόκειται για εγκλήματα που δεν πρέπει να σβηστούν ποτέ από την συλλογική μνήμη των λαών, όσες δεκαετίες κι’ αν περάσουν. 

Υπάρχουν ωστόσο και οι «λησμονημένες» πλευρές της Ιστορίας, τα «ξεχασμένα» ολοκαυτώματα στα οποία ο δυτικός Τύπος και ευρύτερα η αστική ιστοριογραφία έχουν φροντίσει να αποδώσουν ελάχιστη σημασία, είτε προσπερνώντας τα ως ασήμαντες λεπτομέρειες της παγκόσμιας Ιστορίας, είτε διαστρεβλώνοντας τις πραγματικές τους διαστάσεις. 

Ένα κορυφαίο παράδειγμα τέτοιου, «ξεχασμένου» ολοκαυτώματος, είναι η μεγάλη σφαγή των κομμουνιστών της Ινδονησίας, την περίοδο 1965-1966.

Σαν χθες λοιπόν, πριν 9 χρόνια, στις 27 Γενάρη 2008, πέθανε ο αλήστου μνήμης ινδονήσιος δικτάτορας Σουχάρτο, που κυβέρνησε την ασιατική χώρα από το 1967 μέχρι το 1998. 

Ο στρατηγός Σουχάρτο υπήρξε ο άνθρωπος που, με την ανοχή των κυβερνήσεων των ΗΠΑ και της Βρετανίας, ευθύνεται για ένα από τα χειρότερα λουτρά αίματος του 20ου αιώνα: τη μαζική σφαγή πάνω από 1.000.000 ανθρώπων, στην πλειοψηφία τους κομμουνιστές, μέλη και υποστηρικτές του ΚΚ Ινδονησίας (1).

Προκειμένου να έχει κάποιος ολοκληρωμένη εικόνα του πλέγματος των κοινωνικών και πολιτικών συνθηκών που οδήγησαν στο μακελειό του 1965-66, θα πρέπει να ανατρέξει στην ιστορική εξέλιξη της Ινδονησίας από το τέλος του δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και έπειτα. 

Πρόκειται για μια εξέλιξη 

που περιλαμβάνει το ρόλο των Βρετανών και Ολλανδών αποικιοκρατών, τις συνθήκες ανεξαρτητοποίησης της Δημοκρατίας της Ινδονησίας, την διαμόρφωση της ταξικής πάλης στη χώρα και ασφαλώς, τη θέση της Ινδονησίας στους μεταπολεμικούς ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς που οδήγησαν στην ενεργό ανάμειξη των ΗΠΑ και των μυστικών τους υπηρεσιών στις πολιτικές εξελίξεις.

Στα μέσα της δεκαετίας του ’60, η όξυνση των ενδοαστικών αντιπαραθέσεων (με την ασίγαστη παρεμβατικότητα αμερικανοβρετανικών δυνάμεων) οδήγησε σε μια σειρά στρατιωτικών πραξικοπημάτων και αντιπραξικοπημάτων, που είχε ως αποτέλεσμα την ανατροπή του εκλεγμένου προέδρου Σουκάρνο.

Αντιγράφουμε από το «Ριζοσπάστη»: «Το πρωί της 2 Οκτώβρη 1965 οι δρόμοι της Τζακάρτα, της

πρωτεύουσας της Ινδονησίας, κατακλύζονται από στρατιωτικά αποσπάσματα που εκτελούν περιπολίες, για να συλλάβουν και να οδηγήσουν στις φυλακές στασιαστές, ύστερα από την αποτυχημένη, αιματηρή απόπειρα πραξικοπήματος της προηγούμενης νύχτας. 

Η απόπειρα είχε οργανωθεί από το διοικητή της Προεδρικής Φρουράς αντισυνταγματάρχη Αντάνγκ.

 Σε ένα μήνυμά του, από το ραδιόφωνο των στασιαστών, ο Αντάνγκ ισχυρίζεται ότι το υπό την ηγεσία του κίνημα αναγκάστηκε να καταλάβει την εξουσία, γιατί βρισκόταν σε εξέλιξη συνωμοσία της CIA και στρατηγών, με στόχο την ανατροπή του νόμιμου Προέδρου Σουκάρνο.

Πρωταγωνιστικό ρόλο στη συντριβή των κινηματιών παίζει ο στρατηγός Σουχάρτο, ο οποίος προβάλλει πλέον ως ο ισχυρός άνδρας της Ινδονησίας, παραμερίζοντας τον Σουκάρνο.

 Οι υποψίες για την οργάνωση του πραξικοπήματος πέφτουν στο Κομμουνιστικό Κόμμα Ινδονησίας, το οποίο, χάρη στον πρωταγωνιστικό του ρόλο στον αντιαποικιακό αγώνα, την εκλογική του δύναμη και την ισχυρή του οργάνωση, παίζει σημαντικό ρόλο στη δημόσια ζωή και ασκεί επιρροή στην πολιτική του Σουκάρνο» (29 Δεκ. 2000).

Η ανάδειξη του στρατηγού Σουχάρτο στην εξουσία, με την υποστήριξη των ΗΠΑ, οδήγησε σε ένα άνευ προηγουμένου πογκρόμ ενάντια στους κομμουνιστές, με μαζικές δολοφονίες, εκτελέσεις, βασανιστήρια και ότι άλλο μπορεί να σκεφτεί ανθρώπινος νους.

 Ήταν τέτοια η θηριωδία του καθεστώτος Σουχάρτο που ακόμη και μεταγενέστερη έκθεση της CIA αποκαλεί τα γεγονότα του 1965-66 ως «μια απ’ τις μεγαλύτερες μαζικές σφαγές του 20ου αιώνα» (2). Ασφαλώς, η ίδια η CIA και οι βρετανικές μυστικές υπηρεσίες είχαν ενεργό ρόλο στο έγκλημα.

Πολλά χρόνια αργότερα, άρχισαν να έρχονται στο φως της δημοσιότητας πληροφορίες για την ανάμειξη των ΗΠΑ, της Βρετανίας αλλά και της Αυστραλίας στο αντικομμουνιστικό ολοκαύτωμα της Ινδονησίας.

 Στις 17 Μάη 1990, σχετικό άρθρο του States News Service της Ουάσιγκτον, επικαλούμενο μαρτυρίες αξιωματούχων που στα μέσα της δεκαετίας του ’60 εργάζονταν στην αμερικανική πρεσβεία της Τζακάρτα, ανέφερε ότι άνθρωποι της πρεσβείας και της CIA παρέδωσαν στις δυνάμεις του Σουχάρτο λίστες με περισσότερα από 5.000 ονόματα κομμουνιστών και οπαδών του ΚΚ Ινδονησίας (3).

Το ρόλο των ιμπεριαλιστών στο μακελειό της Ινδονησίας επιβεβαιώνουν και ερευνητές-ακαδημαϊκοί, όπως ο Αμερικανός καθηγητής Ιστορίας και Διεθνών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Princeton, Μπραντ Σίμπσον, σύμφωνα με τον οποίο οι κυβερνήσεις ΗΠΑ και Βρετανίας «έκαναν ότι περνούσε απ’ το χέρι τους προκειμένου να διασφαλιστεί η επιτυχία των μαζικών εκκαθαρίσεων του ινδονησιακού στρατού» (4).

Φυσικά, της μαζικής φυσικής και πολιτικής εξόντωσης των κομμουνιστών στην Ινδονησία ακολούθησε ένα οργανωμένο σχέδιο εισόδου ξένων μονοπωλιακών κεφαλαίων στη χώρα. 

Αυτό αποτυπώνεται στο ντοκυμαντέρ “The New Rulers of the World” (2001) του αυστραλού δημοσιογράφου και ερευνητή Τζον Πίλτζερ. 

Σύμφωνα με την έρευνα του Πίλτζερ, των σφαγών του 1965-66 ακολούθησαν πλούσιες μπιζνες του καθεστώτος Σουχάρτο με μονοπωλιακούς και τραπεζικούς ομίλους όπως, μεταξύ άλλων, οι General Motors, Daimler-Benz, Chase Manhattan Bank, Standard Oil, Siemens κλπ.

Αντί επιλόγου

Η σφαγή των κομμουνιστών της Ινδονησίας από το αυταρχικό καθεστώς του Σουχάρτο, με την στήριξη και ανοχή των αμερικανοβρετανών ιμπεριαλιστών, αποτελεί μια απ’ τις μελανότερες σελίδες της ιστορίας του 20ου αιώνα. 

Πρόκειται για ένα σκόπιμα «ξεχασμένο» ολοκαύτωμα που η αστική προπαγάνδα επιχειρεί να υποβιβάσει ως υποσημείωση- ή ακόμη χειρότερα ως «παράπλευρη απώλεια»- του Ψυχρού Πολέμου. 

Και, βέβαια, έχει κάθε λόγο να το επιχειρεί αυτό, μιάς και η σφαγή των κομμουνιστών της Ινδονησίας αποτελεί άλλο ένα κορυφαίο ιστορικό δείγμα της ιμπεριαλιστικής κτηνωδίας.

Ο ιμπεριαλισμός νοιάζεται να σβήσει το αιματοβαμμένο του παρελθόν προκειμένου να προφυλάξει το μέλλον του. 

Γι’ αυτό επιχειρεί να θολώσει τα νερά και να διαστρεβλώσει την Ιστορία. Φοβάται το ιστορικό παρελθόν, επειδή φοβάται και σήμερα τη δύναμη της εργατικής τάξης και των λαών. 

Γι΄αυτό η εργατική τάξη, οι λαοί, οφείλουν να γνωρίζουν την Ιστορία, να αντιπαλεύουν την διαστρέβλωση και τη λήθη, έτσι ώστε να έχουν ένα ισχυρό όπλο στην πάλη ενάντια στο μεγάλο εχθρό της ανθρωπότητας, το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα που γεννά τη βαρβαρότητα, την εξαθλίωση, τους πολέμους.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

(1) Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ινδονησίας, πρώτο που ιδρύθηκε στην Ασία (1920), είχε στα μέσα της δεκαετίας του ’60 πολύ ισχυρή κομματική δύναμη που έφτανε τα 3.000.000 μέλη, ιδιαίτερα στην περιοχή της Ιάβα.
Ωστόσο, μια σειρά τυχοδιωκτικών πολιτικών επιλογών της ηγεσίας του ΚΚΙ την περιόδο εκείνη (π.χ. συμπόρευση με την πολιτική του ΚΚ της Κίνας) είχε αποδυναμώσει τους δεσμούς του κόμματος με πλατιές λαϊκές μάζες. 

Παρά την οργανωτική του ισχύ και το μεγάλο αριθμό των μελών του, το Ινδονησιακό Κομμουνιστικό Κόμμα δεν κατάφερε να αποφύγει την παγίδα που του έστησαν τόσο οι εσωτερικοί του εχθροί όσο και οι ιμπεριαλιστές σύμμαχοι τους.
Blumenthal, T.L.H. McCormack (Ed.), The Legacy of Nuremberg: Civilising Infuence or Institutionalised Vengeance?. International Humanitarian Law Services, Martinus Nijhoff.
I.A. Tie Asserted in Indonesia Purge, The New York Times, July 12, 1990.
The 1965-1966 Indonesian Killings Revisited, Συνέδριο στο Εθνικό Πανεπιστήμιο της Σιγκαπούρης, 17-19 Ιούνη

Από HERKO στο Ατέχνως 

Του Νίκου Μόττα !!

Τότε "που Άφηναν Γειά" τα «βαριά σίδερα» της ελληνικής αστικής δημοκρατίας:

,,Αχρηστέψανε τα κάγκελα, τις σκοπιές, τα κάστρα, τα μπουντρούμια, και πέταξαν μακριά,,

Ο Χρήστος Ζουλιάτης 

διαβάζει την απόδραση του Μπεζεντάκου: 

ο ΜΠΕΖΕΝΤΑΚΟΣ, που «μας άφησε γεια» κλπ. Σας λέει κάτι αυτό το όνομα? 

Έχει μείνει παροιμιώδης η απόδρασή του από τις φυλακές Συγγρού που έγινε και τραγούδι από τον Ζωρζέτο, έναν Σοβιετικό πολίτη και ηθοποιό από τη Γεωργία, που ήρθε στην Ελλάδα γύρω στο 1924 και έκανε φυλακή, την ίδια περίοδο που έγινε και η απόδραση του Μπεζεντάκου. 

Ο Ζωρζέτος, λοιπόν, προσάρμοσε το τραγούδι στη μελωδία ενός κομματιού του συνθέτη Λέων Ουτάσοφ με τον τίτλο Бублички (Μπουμπλίτσκι) που σημαίνει «μικρά στρογγυλά ψωμάκια» (στα σχόλια θα βρείτε πολλές εκδοχές, πέρα από το Ελληνικό αντάρτικο με τον Πάνο Τζαβέλλα).

ΜΙΧΆΛΗΣ ΜΠΕΖΕΝΤΆΚΟΣ. ΠΡΙΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΠΟΔΡΑΣΗ.

Συγκέντρωση 1η Αυγούστου 1931 σε ένα καφενείο της Δραπετσώνας.

 Η αστυνομία του Πειραιά εμπόδιζε την προσέγγιση. 

Εκεί συνελήφθη ως ύποπτος για «ταραχές» το μέλος του ΚΚΕ Κώστας Σαρίκας. 

Ο αστυνομικός Γεώργιος Γυφτοδημόπουλος ανέλαβε να τον οδηγήσει στο αστυνομικό τμήμα Ταμπουρίων. Σε ένα σκοτεινό σημείο τρεις σύντροφοί του περίμεναν για να τον απελευθερώσουν. 

Από τη συμπλοκή τραυματίσθηκε θανατηφόρα ο αστυνομικός. 

Η αστυνομία οργανώνει πογκρόμ συλλήψεων σε όλη την περιοχή εναντίον των κομμουνιστών. 

Συλλαμβάνει ανάμεσα σε άλλους και τον Μιχάλη Μπεζεντάκο.

Όλα τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων δημοσιεύουν λεπτομέρειες του φόνου και φωτογραφίες του Γυφτοδημόπουλου. 

Στις πλαϊνές στήλες δημοσιεύονται ειδήσεις για τις διαδηλώσεις της 1ης Αυγούστου στην Ευρώπη (είχε οριστεί ως επέτειος της έναρξης του Α' Π. Πολέμου, 1914). 

Σε αυτές περιγράφονται οι διαδηλώσεις και οι βίαιες συγκρούσεις κομμουνιστών με αστυνομικές δυνάμεις ή φασιστικές ομάδες, αναφέρονται φόνοι και τραυματισμοί αστυνομικών και εθνικοσοσιαλιστών.

 επίσης, αναπαράγονται οι δημοσιεύσεις του ευρωπαϊκού τύπου για τον φόνο του Γυφτοδημόπουλου.Η εφημερίδα «ΕΘΝΟΣ» καλεί όλα τα κόμματα να συνασπισθούν «δια ν’ αντιμετωπίσουν αποτελεσματικώς τον πράκτορα των ξένων, τον αιμοδιψή εχθρόν, που δολοφονεί ανάνδρως εις τους σκοτεινούς δρόμους»,

η δε «ΠΑΤΡΙΣ» γράφει ότι «οι κομμουνιστές δεν είναι οι ιδεολόγοι που οι διανοούμενοι παρουσιάζουν, αλλά ιδεολόγοι της βόμβας και του περιστρόφου και καλεί την κυβέρνηση να σταματήσει κάθε ανοχή και να κηρύξει τους κομμουνιστές εκτός νόμου»,

η δε «ΕΛΛΗΝΙΚΗ» προτείνει λιντσάρισμα και «την άμεση σύσταση εθνικού δικαστηρίου που θα τουφεκίζει επί τόπου τους συλλαμβανόμενους κομμουνιστές».

Έτσι, μέσα σε αυτό το πολιτικό κλίμα που προλείανε το έδαφος για τη δικτατορία της 4ης Αυγούστου, 

ο Μπεζεντάκος βρέθηκε στη φυλακή «για τυφεκισμόν προς παραδειγματισμόν». Από κει και πέρα, διοργανώνεται η απόδραση του που έγινε με περίτεχνο τρόπο.

«Τον είχανε κλεισμένο, διπλομανταλωμένο να τον δικάσουνε σε θάνατο.Μ’ αυτός τρυπάει τον τοίχο χωρίς κανέναν ήχο και βρίσκουν κούτσουροστο θάλαμο».

Ο Μπεζαντάκος μετά την απόδρασή του έφυγε για τη Μόσχα και εργάστηκε σε εργοστάσιο αυτοκινήτων. Αργότερα κατατάχθηκε στη διεθνή ταξιαρχία που πολεμούσε στην Ισπανία στο πλευρό των Δημοκρατικών δυνάμεων, όπου και έπεσε ηρωικά!

απ' τα σχόλια:

Thanasis Longie: 

Δραπέτευση από τις φυλακές Αίγινας: 

Τον Μάη του 1934, οκτώ κατάδικοι κομμουνιστές δραπετεύουν από τις Φυλακές Αίγινας.

 Κατορθώνουν και ανοίγουν υπόνομο μήκους 25 μέτρων, και από το κελί τους βρίσκονται λεύτεροι στο δρόμο, και μάλιστα μακριά από τη σκοπιά. 

Ειδικοί που εξέτασαν, μετά τη δραπέτευση, τον υπόνομο υπολόγισαν ότι για την κατασκευή της χρειάζονταν τουλάχιστο τρεις μήνες εντατικής εργασίας. 

Να πώς δίνει την είδηση της δραπέτευσης ο "Ρίζος" (σ.σ.: έτσι αποκαλούνταν ο "Ριζοσπάστης") της 10.5.1934: 

"Η είδηση έσκασε σα μπόμπα... Οκτώ σύντροφοί μας αφήσανε "υγεία" στα βαριά σίδερα της ελληνικής αστικής Δημοκρατίας. Αχρηστέψανε τα κάγκελα, τις σκοπιές, τα κάστρα, τα μπουντρούμια, και πέταξαν μακριά... 

...Οι Αρχές της Αθήνας και του Πειραιά τέθηκαν σε κινητοποίηση. Ψάχνουν στην Αίγινα, στον Πειραιά, ψάχνουν στη Σαλαμίνα, στον Πόρο, έφτασαν μέχρι τα Μέθανα. Ο Σαρωνικός γέμισε από ατμάκατες που ερευνούν τα καράβια. Ψάχνουν, ψάχνουν παντού, μα πάει, τα πουλάκια πετάξανε". 

Για να δικαιολογηθούν οι Αρμόδιοι που δεν κατάφεραν να βρούνε τίποτα, φτιάξανε το μυθιστόρημα του Νοβοροσίσκ. Τους πήρε, λένε, το ρούσικο καράβι καταμεσής στο πέλαγο. 

Οι εργάτες ακούνε και γελάνε. Μεγάλο κύμα ενθουσιασμού απλώθηκε στους εργαζόμενους, στα εργοστάσια, στις επιχειρήσεις, στα Εργατικά Κέντρα.

 Ρωτάνε και ειρωνεύονται οι εργάτες: που βρήκανε τα σκαπανικά εργαλεία; Τους τα έστειλε η Ρωσία; 

Οι αστυνομικοί, οι χαφιέδες, οι αντιδραστικές εφημερίδες λυσσάνε από το κακό τους: 

"να παρθούν αυστηρά μέτρα απομόνωσης των κρατουμένων -να σταλούν όλοι οι κομμουνιστές στο Στρατόπεδο της Ακροναυπλίας- να τιμωρηθούν οι άλλοι κρατούμενοι που ασφαλώς τους βοήθησαν -υπάρχει συλλογική ευθύνη- να διαλυθούν οι οργανώσεις του ΚΚΕ, αυτό τους βοήθησε, αυτό τους κρύβει..." 

Ποιοι είναι οι δραπέτες:

Οι οκτώ αγωνιστές που έσπασαν τα δεσμά είναι: 

Κλειδωνάρης Απόστολος, πρώην βουλευτής του Ενιαίου Μετώπου,

 Βαβούδης Ν., γραμματέας του Ενωτικού Εργατικού Κέντρου Πειραιά, 

Σακαρέλος Δημήτρης, συνδικαλιστής, 

Θωμάζος Ε., ναυτεργάτης, 

Φλαράκος Κ., τσαγκάρης,

 Δουλγέρης Μόσχος, καταδικασμένος σε 19 χρόνια φυλακή, 

Δερβίσογλου Αβραάμ, καταδικασμένος σε 14 χρόνια φυλακή , 

Σαρίκας Κώστας, καταδικασμένος σε 12 χρόνια φυλακή. 

Οι τρεις τελευταίοι ήσαν συγκατηγορούμενοι του Μπεζεντάκου που είχε κι αυτός δραπετεύσει από τις Φυλακές Συγγρού πριν από δύο χρόνια. 

Το κτίριο των Φυλακών της Αίγινας χτίστηκε την εποχή του Καποδίστρια. Στην αρχή χρησιμοποιήθηκε ως Στρατιωτική Σχολή, αργότερα ως Ορφανοτροφείο.

http://www.discoveraegina.gr/greek/past-aegina/kapodistriaka-aegina/1164/

 Οι συνθήκες της ζωής των κρατουμένων ήσαν άθλιες. Κρεβάτια δεν τους έδιναν και κοιμόντουσαν στις πλάκες. Νερό δεν υπήρχε. Το λίγο νερό που τους έδιναν ήταν υφάλμυρο, γεμάτο άμμο. 

Το συσσίτιο πείνας υπόσκαπτε την υγεία. 

Οι πιέσεις, οι προκλήσεις ήσαν καθημερινό φαινόμενο. Εφημερίδες, βιβλία δεν επιτρέπονταν. 

Η ψυχαγωγία ανύπαρκτη. 

Αυτά το 1934.

ο μικρούλης Αμπ απ’ τη Συρία:

Τι είναι ο άνθρωπος!

Αυτοί οι δύο τύποι είναι Αλγερινοί μετανάστες στη Χίο. Από αυτούς που ζούνε στις δομές φιλοξενίας και περιμένουν την αίτησή τους να εξεταστεί και να πάρουν πόδι για πίσω, το πιθανότερο. 

Τους τράβηξα φωτογραφία σήμερα το πρωί διότι λίγο πριν το κλικ, καθώς περπατούσαμε στην κεντρική οδό της χιώτικης αγοράς, την Απλωταριά, κάμποσα μέτρα πιο πέρα σκόνταψε ή γλύστρισε μια κυρία και έπεσε κάτω, της έφυγαν οι σακούλες από τα χέρια και η τσάντα της και άνοιξαν κατάδρομα.

Τρέξανε τότε 

στο άψε σβήσε οι δυο αυτοί τύποι, οι μόνοι που τρέξανε δηλαδή, και σηκώσανε πάνω την κυρία, της μαζέψανε και τα πράγματα, της δώσανε και την τσάντα της στο χέρι, την ρωτούσανε με νοήματα αν χτύπησε κι εκείνη όταν συνήλθε από την ταραχή της τους ευχαρίστησε και συνέχισε τον δρόμο της, συνέχισαν κι αυτοί τον δικό τους, εγώ όμως δεν συνέχισα, αλλά στάθηκα και τους έβγαλα φωτογραφία.

 Τι είναι ο άνθρωπος όμως ε;

Μετά πήγαμε στον ξενώνα της Μετάδρασης, όπου φιλοξενούνται οι φίλοι μας ο Σ, ο Ρ. ο Αμπ., ανήλικοι πρόσφυγες ασυνόδευτοι. 

Τους πήραμε λιχουδιές, αλλά βρήκαμε εκεί μονάχα τον μικρούλη τον Αμπ. διότι όλοι οι υπόλοιποι είχαν πάει στο γήπεδο για παιχνίδι και προπόνηση.

Ο Αμπ. χάρηκε πολύ και δεν ήθελε να φύγουμε, ήθελε να ρθει μαζί μας. 

Τι να κάνουμε, λάβαμε την άδεια της υπεύθυνης και συνοδεία μιας κοπελιάς της δομής, τον πήραμε βόλτα στην αγορά.

Πήγε μόνος του στο δωμάτιό του και φόρεσε το μπουφανάκι του και φύγαμε. 

Σε όλη τη διαδρομή περπατούσε πάνω στο πεζοδρόμιο δίχως να μας κρατάει και είχε τα χεράκια του μέσα στα μανίκια του μπουφάν λόγω του κρύου. 

Μόλις μπήκαμε στον πεζόδρομο της αγοράς, σταμάτησε μπροστά σε μια βιτρίνα καταστήματος με αθλητικά ρούχα και κόλλησε το μούτρο του στο τζάμι. Πλησίασα και μου έδειξε ένα ζευγάρι πορτοκαλί γαντάκια και μου είπε “αυτό”! 

Μιλάει καλά ελληνικά πια ο Αμπ. 3,5 ετών είναι μόνο και τα ρουφάει όλα σαν σφουγγάρι. 

Μπήκαμε στο κατάστημα και πήραμε τα γάντια.

Μετά πήγαμε και σε άλλα μαγαζιά. 

Τους κέρδισε όλους ο μικρούλης με τη γλύκα του. Είχανε πια να λένε οι μαγαζάτορες για τον τετραπέρατο μικρό απ’ τη Συρία. 

Άμα τον κάνω βόλτα καθημερινά επί μια βδομάδα στην πόλη, θα τον μάθουνε όλοι και δεν θα υπάρχει πια ούτε ένας να βρίζει τους πρόσφυγες. 

Αυτή νομίζω πως είναι μια πολύ καλή μέθοδος αντιρατσιστικών προσεγγίσεων της κοινωνίας.

Από ένα κατάστημα με παιχνίδια πήραμε ποδόσφαιρο, μπάσκετ και μια ομπρέλα με σφυρίχτρα. 

Ήθελε να πάρει και ένα όπλο ο Αμπ., έκανε μάλιστα φασαρία για να το αγοράσουμε, αλλά το χατίρι αυτό δεν του το κάναμε. 

Τι είναι ο άνθρωπος όμως ε; 

Πηγή !!

το ΚΚΕ στο πλευρό της αγωνιζόμενης μικρομεσαίας Αγροτιάς:

ΕΠΙΣΚΕΨΗ Δ. ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑ ΣΤΟ ΑΓΡΟΤΙΚΟ ΜΠΛΟΚΟ ΣΤΗΝ ΙΟΝΙΑ ΟΔΟ

Στο πλαίσιο της επίσκεψης που πραγματοποιεί αυτό το Σαββατοκύριακο σε Άρτα και Γιάννενα, ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας, συναντήθηκε και συζήτησε το πρωί του Σαββάτου με τους μικρομεσαίους αγρότες της Άρτας, που έχουν στήσει μπλόκο στην Ιόνια Οδό, στον κόμβο του Αγίου Δημητρίου.

Οι μικρομεσαίοι αγρότες της περιοχής έχουν στήσει στο συγκεκριμένο σημείο το μπλόκο τους από τη Δευτέρα 23 Γενάρη, ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα της Ομοσπονδίας Αγροτικών Συλλόγων Νομού Άρτας (ΟΑΣΝΑ) και κάνοντας πράξη τις αποφάσεις των Συλλόγων τους. Στο πλευρό τους έχουν το Εργατικό Κέντρο Άρτας, μια σειρά σωματεία και φορείς που εκφράζουν την υποστήριξη και την αλληλεγγύη τους. Στο μπλόκο υποδέχθηκαν τον Δ. Κουτσούμπα με ένα μικρό κέρασμα από ντόπια προϊόντα, τσίπουρο, τυριά και αλλαντικά.

Ο αγώνας των μικρομεσαίων αγροτών είναι δίκαιος και απαιτεί συμμαχία με τους εργαζόμενους και όλο το λαό

Από το χώρο του μπλόκου ο Δ. Κουτσούμπας έκανε την ακόλουθη δήλωση:

«Ο αγώνας της μικρομεσαίας αγροτιάς είναι δίκαιος. Και εδώ από το μπλόκο της Άρτας στέλνουν μήνυμα σε όλα τα μπλόκα της Ελλάδας ότι θα συνεχίσουν τον αγώνα για την επιβίωσή τους. 

Δεν ζητάνε προνομιακή μεταχείριση από την κυβέρνηση ή από αυτούς που έχουν την πραγματική εξουσία, από την ΕΕ και λοιπά, σε σχέση με άλλους εργαζόμενους, όπως ισχυρίζεται η κυβερνητική προπαγάνδα και διάφοροι άλλοι καλοθελητές, ακριβώς για να διαιρέσουν τους εργαζόμενους με τους αγρότες. Αυτό που ζητάνε είναι το αυτονόητο, το δικαίωμά τους στην επιβίωση, να παράγουν στη γη τους, οι κτηνοτρόφοι να μπορούν να έχουν τα ζώα τους και να παράγουν το γάλα, για να μπορούν να καλύπτουν διατροφικές ανάγκες του ελληνικού λαού.

Η μικρομεσαία αγροτιά στις επάλξεις του αγώνα δίνει αυτήν τη στιγμή τη μάχη για όλο τον ελληνικό λαό. Είναι κοινός ο αγώνας, χρειάζεται κοινή συμμαχία. Τα αιτήματά τους είναι δίκαια και το ΚΚΕ τα υποστηρίζει όλα. Σε αυτήν την κατεύθυνση θα δουλέψουμε το επόμενο διάστημα. 

Απαιτείται ενότητα εργατών, αγροτών, υπαλλήλων, επαγγελματιών, των λαϊκών οικογενειών, όλου του ελληνικού λαού, έτσι ώστε να μπορέσουν να δικαιωθούν τα αιτήματα της αγροτιάς.

Ξέρουμε ότι η κυβέρνηση πέρσι υποσχέθηκε κάποια πράγματα ή έδωσε κάποια ζητήματα -έστω επιμέρους- στους Έλληνες αγρότες, μετά από συνεχείς κινητοποιήσεις, όμως τα περισσότερα από αυτά ευνοούν τους μεγάλους αγρότες καπιταλιστές, τη μεγάλη αγροτική εκμετάλλευση και βεβαίως δεν είναι αιτήματά που μπορούν να ικανοποιήσουν τη μικρομεσαία αγροτιά.

 Ακόμα και αυτά που έδωσε, όπως εκείνο το αφορολόγητο πέρσι, για το πώς θα ρυθμιστούν οι δόσεις και λοιπά, φέτος το παίρνει πίσω, ενώ στα παλιά προβλήματα έχουν προστεθεί και νέα. 

Τα νέα αφορούν τον παγετό, αφορούν καταστροφές, αφορούν μία σειρά ζητήματα λόγω της κακοκαιρίας και βεβαίως ακόμα τρέχουν και δεν έχουν δοθεί οι αποζημιώσεις από τις περσινές και προπέρσινες πλημμύρες και άλλες καταστροφές που είχε η αγροτική παραγωγή και εδώ στην Άρτα και σε άλλες περιοχές της πατρίδας μας.

Το ΚΚΕ και στη Βουλή και στην Ευρωβουλή και μέσα στους καθημερινούς αγώνες θα συμβάλλει έτσι ώστε να ικανοποιηθούν τα δίκαια αιτήματα της μικρομεσαίας αγροτιάς».

Συζητώντας με τον Δ. Κουτσούμπα, ο πρόεδρος της ΟΑΣΝΑ, Βαγγέλης Μπέτσας, παρουσίασε συνοπτικά τα προβλήματα επιβίωσης που αντιμετωπίζουν οι φτωχοί αγρότες και τους λόγους για τους οποίους βρίσκονται στο δρόμο.

Η δυσβάσταχτη φορολογία, οι αυξημένες εισφορές στον ΟΓΑ που έχουν αφήσει εκατοντάδες αγρότες της περιοχής ανασφάλιστους, ο παρατεταμένος παγετός και οι καταστροφές που προκαλεί είναι μερικά από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν.

«Οι συνθήκες είναι δύσκολες, αλλά η δύναμή μας είναι μεγάλη», σημείωσε μεταξύ άλλων. Τόνισε ιδιαίτερα τη συμμετοχή νέων σε ηλικία αγροτών στις κινητοποιήσεις.

«Δεν έχουμε άλλο δρόμο από τον αγώνα», υπογράμμισαν οι αγρότες, ενώ κάποιος σημείωσε χαρακτηριστικά πως δεν τους κάμπτουν «ούτε το κρύο ούτε το χιόνι».

Ο πρόεδρος της ΟΑΣΝΑ ζήτησε από το Δ. Κουτσούμπα να μεταφέρει το ΚΚΕ στη Βουλή αλλά και στο λαό τα δίκαια αιτήματα των αγροτών, 

ενώ στη συζήτηση του ΓΓ της ΚΕ του Κόμματος με τους μικρομεσαίους αγρότες του μπλόκου αναδείχθηκε η ανάγκη για άλλο δρόμο ανάπτυξης και στην αγροτική παραγωγή, με κριτήριο όχι τα κέρδη των καπιταλιστών αλλά τις διατροφικές ανάγκες του λαού και την αξιοπρεπή διαβίωση των αγροτών.

Ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ μετέφερε και στη συζήτηση την υποστήριξη του Κόμματος στα δίκαια αιτήματα της μικρομεσαίας αγροτιάς. 

Σχολίασε πως τη θέση των παλιών τσιφλικιών σήμερα έχουν πάρει οι καπιταλιστικές αγροτικές εκμεταλλεύσεις, οι ιδιοκτήτες των οποίων στηρίζονται από την πολιτική κυβέρνησης και ΕΕ.

«Μας παίρνουν τα προϊόντα με τιμές εξευτελιστικές, δεν πληρώνουν», πρόσθεσαν οι αγρότες. 

Στάθηκαν ακόμα στο ρόλο που αναλαμβάνουν μεγαλοαγρότες και μεγαλέμποροι ενάντια στις κινητοποιήσεις τους, αναφέροντας το παράδειγμα ενός από αυτούς που μέσα από τον αστικό τύπο διαμαρτυρήθηκε τις προηγούμενες μέρες για το γεγονός ότι του «κλείνουν το δρόμο» δυσκολεύοντας τις εξαγωγές του...

Το υπόλοιπο πρόγραμμα της επίσκεψης σε Άρτα και Γιάννενα

Σήμερα Σάββατο, ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δ. Κουτσούμπας, στις 21.00, θα μιλήσει σε πολιτική εκδήλωση - συνεστίαση της ΤΟ Άρτας, στο κέντρο «ΑΡΧΟΝΤΙΚΟ» στους Κωστακιούς.

Αύριο Κυριακή, θα μιλήσει σε πολιτική εκδήλωση - συνεστίαση της ΤΟ Ιωαννίνων - Θεσπρωτίας, στις 13.00, στη Λέσχη του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων.

1 / 4

ΔΕΣ ΑΚΟΜΑ

• 

  ΜΙΚΡΟΜΕΣΑΙΟΙ ΑΓΡΟΤΕΣ

  Απέκλεισαν την Εθνική Οδό στη Νίκαια (ΦΩΤΟ)

   17:47
• 

  ΜΙΚΡΟΜΕΣΑΙΟΙ ΑΓΡΟΤΕΣ

  Συμβολικός αποκλεισμός στο μπλόκο των Μεγάλων Χωραφιών στα Χανιά (ΦΩΤΟ)

  16:48
• 

  ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΑΤΣΩΤΗΣ ΣΤΗΝ «ΕΡΤ1»

  Η πάλη με όλους τους τρόπους είναι μονόδρομος για τους μικρομεσαίους αγρότες και το λαό (VIDEO)

   16:37

πηγή 902.gr