Βρέθηκε ο «τάφος» του Ιησού: *σας τα γράφω και μου ‘χει σηκωθεί η τρίχα*:

Ο επιτάφιος θρήνος της επιστήμης

Έγραψε:  o ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΝΑΚΗΣ

Βρέθηκε ο «τάφος» του Ιησού! 

Μιλάμε για την «μητέρα», τον «πατέρα»1 και βάλε, 

όλων των αρχαιολογικών και επιστημονικών, εν γένει, ανακαλύψεων. 

Ο «τάφος» βρίσκεται, τελικά,

εκεί που 

– πρώτη τον «ανακάλυψε» η «Ιντιάνα Τζόουνς» 

της εκκλησίας μας, η αγία Ελένη και για πάνω από χίλια χρόνια (έως το 1555 μτχ) ήταν προσβάσιμος και στις κατσίκες της περιοχής. 

Οι πονηροί και διορατικότατοι Ρωμαίοι πρόσφεραν έναν υπερπολυτελή τάφο 

σ’ έναν «επαναστάτη» που εκτέλεσαν, 

διότι είχαν ψυλλιαστεί πως αφού θα γίνει ο θεός 

δύο δισεκατομμυρίων ανθρώπων θα τον βρει αργότερα η κα Μοροπούλου –

 προφανώς θέλοντας να την εντυπωσιάσουν.

Είμαστε όμως στην Ελένη,

η οποία μπορεί, βεβαίως, να δραπέτευσε αλλόφρων από την Κωνσταντινούπολη 

για να σώσει το κεφάλι της από την κρίση συγγενοκτονίας2 

του γιου της, 

αλλά δεν έχασε το χρόνο της. 

Γκρέμισε το ναό της Αφροδίτης, βρήκε τον τίμιο σταυρό 

(που τελειωμό δεν έχει) 

και διάφορα άλλα σχετικά καλούδια 

– μέχρι και τα πιατικά του μυστικού δείπνου (πλυμένα ή άπλυτα δεν έχει σημασία), 

τον τάφο του Χριστού και στη θέση του 

έχτισε τον πρώτο ναό της Αναστάσεως και γενικά έκανε πολλά θεάρεστα τέρατα και σημεία.

Εδώ αξίζει να αναφερθούμε στις επιστημονικές μεθόδους που από αγίας Ελένης εφαρμόζονται σε σχετικές έρευνες. 

Κάτω από τα ερείπια του Ναού της Αφροδίτης 

(οι εθνικοί δεν έχτιζαν ποτέ ναό τους πάνω σε ερείπια άλλων ή σε τόπους εκτελέσεων, γεγονός που το γνωρίζουν ακόμη και στη… λαχαναγορά), 

βρήκε, εκτός του τάφου, τους τρεις σταυρούς που γνωρίζουμε από τις ταινίες με τη ζωή του Χριστού. 

Αλλά ποιος είναι ο τίμιος και ποιοι οι άτιμοι; 

Τι σκαρφίστηκε η αγία; 

Πήρε μια πεθαμένη και την ακούμπησε στον πρώτο σταυρό. 

Τίποτα. 

Την ακούμπησε στο δεύτερο. 

Παρέμενε εξ ίσου πεθαμένη. 

Στον τρίτο η γυναίκα ζωντάνεψε κι άρχισε να τρέχει. 

Χάσανε τη γυναίκα αλλά – φως φανάρι, αυτός ήταν ο σταυρός3 που έψαχναν. 

Η ανακάλυψη επιβεβαιώθηκε και από το ότι τα καρφιά του συγκεκριμένου σταυρού δεν είχαν σκουριάσει σε αντίθεση με των δύο άλλων, 

χώρια που όταν τον έβαλαν στο νερό 

αυτός βούλιαξε4 και χρειάστηκε μια ολόκληρη εκατονταρχία να τον σύρει έξω.

Για να γυρίσουμε στο σήμερα, δηλαδή στις 26 Οκτώβρη, «αποδείχθηκε» περίτρανα πως ο τάφος αυτός είναι του Ιησού. Βρίσκεται κάτω από το Ναό της Αναστάσεως 

όπως – πρώτη είχε ανακοινώσει η αγία Ελένη, πάνω στο λόφο του Γολγοθά.

Επίσης, διαπιστώθηκε 

πως 

«είναι ένας ζωντανός τάφος» 

και 

«εκπέμπει μήνυμα Ανάστασης και ελπίδας» 

όπως αναφέρει η καθηγήτρια του ΕΜΠ5 και επιστήμονας, Αντωνία Μοροπούλου, επικεφαλής της ταφικής διεπιστημονικής ομάδας του ίδιου Ιδρύματος η οποία ήταν ο δέκτης του μηνύματος

 (κατακέφαλα). 

Επί πλέον κατά το άνοιγμα και πίσω από την δεύτερη μαρμάρινη πλάκα με το σταυρό των σταυροφόρων 

(σας τα γράφω και μου ‘χει σηκωθεί η τρίχα)*

 «βραχυκύκλωσαν οι ηλεκτρομαγνητικές μέθοδοι και τα όργανα που χρησιμοποίησαν»6. 

Ακριβώς εδώ κι όσο η επιστήμονας κα Μοροπούλου παρέμενε εκστασιαστικώς βραχυκυκλωμένη 

πήρε το λόγο ο Fredrik Hiebert που επίσης δεν έχει τον… θεό του ως επιστήμονας και που θεωρεί απόδειξη (περί θεϊκότητας) το ότι η τοποθεσία του τάφου δεν έχει μετατοπιστεί ούτε ελάχιστα μέσα στο χρόνο. 

Πράγματι, όπως όλοι γνωρίζουμε, όταν ο τάφος δεν είναι θεϊκός, κόβει βόλτες!

Βρέθηκε δε και η κλίνη του βράχου, όπου σύμφωνα με την παράδοση 

(αφήνουμε κι ένα περιθώριο αμφιβολίας), 

είχαν ακουμπήσει το σώμα του Χριστού. 

Φως φανάρι, λοιπόν, πως πρόκειται για τον Τάφο. 

Η ανακάλυψη, επίσης, 

αφήνει άλαλα τα χείλη των πενήντα και πάνω ιστορικών της εποχής του Χριστού που αγνόησαν τη γέννησή του, 

των χιλιάδων άλλων 

που από τότε πασχίζουν να βρουν κάποια απόδειξη ή ένδειξη, τουλάχιστον, της ύπαρξής του 

και των υπολοίπων που χαμογελούν πικρά με την διαπόμπευση της Ιστορίας ως επιστήμης. 

Εικάζεται, αρμοδίως, πως με τη Στήλη Άλατος της γυναίκας του Λωτ 7, 

που πρόκειται να ανακαλυφθεί στο εγγύς μέλλον 

κι από την ίδια επιστημονική ομάδα, 

την τοποθεσία της Κιβωτού του Νώε 

και το σημείο 

της όχθης του Νείλου 

όπου θα βρεθεί (οσονούπω) το τεμπά8 του Μωυσή, 

σχηματίζεται το ιερό ισόπλευρο τετράγωνο. 

Στο σημείο που τέμνονται οι διαγώνιοι του τετραγώνου υπάρχει, κατά την παράδοση, 

ο φλεγόμενος και μη καιόμενος βάτος, 

όπου ήταν κρυμμένος ο Θεός και τον έβρεξε ο Μωυσής, 

άθελά του, 

κάνοντας την ανάγκη του9. 

Το τετράγωνο παραπέμπει ευθέως, στην επίσης τετράγωνη Γη των πρώτων χριστιανών 

και στα τέσσερα Ευαγγέλια10. 

Αυτή δε, είναι και η πλέον αδιάσειστος απόδειξη περί του Τάφου.

Είναι φυσικό, 

πως η συνταρακτική ανακάλυψη έρχεται να επισκιάσει όλες τις προηγούμενες με τον τάφο της Παναγιάς, 

το Άγιο Φως11, 

την ιερή σινδόνη του Ιησού 

(όπου άπιστοι ολιγοεπιστήμονες υποστήριζαν, ανερυθριάστως, πως έγραφε στην ούγια “Πειραϊκή – Πατραϊκή”), 

την αγία Ζώνη της Παναγίας, 

την ιερά Εσθήτα (επίσης της Παναγίας), 

την αλαφρόπετρα (Σαντορίνης) που έτριβε τις φτέρνες της 

και τα διάφορα πετσάκια αγίων 

καθώς και το

δόρυ του Αγίου Δημητρίου που έβαλε το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ να απελευθερώσει τη Θεσσαλονίκη.

Τέλος, έγκυροι θρησκευτικοί κύκλοι,

 με αφορμή σχετικό ερώτημα, θεωρούν εντελώς αδύνατο το ενδεχόμενο να βρεθεί και ο τάφος του Δία – γεγονός που, εκ των πραγμάτων θα μείωνε την αξία του προσφάτου εφευρήματος, συμπληρώνοντας με σημασία, 

πως πρόκειται για μυθικό πρόσωπο.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ


1 Κατά συρροή και κατ’ εξακολούθηση χαρακτηρισμός των δελτίων ειδήσεων των ηλεκτρονικών ΜΜΕ, που παραδόξως στην προκειμένη περίπτωση δεν χρησιμοποιήθηκε.

2 Σε μία… παροδική κρίση (αρκετών ετών) ο Κωνσταντίνος απάλλαξε από τον μάταιο τότε κόσμο, αδέρφια, γαμπρούς, ξαδέρφια, τον γιό του, και τη γυναίκα του Φαύστα που ζεμάτισε με βραστό νερό στην μπανιέρα της.

3 Αργότερα ο Σταυρός μετεφέρθη στην Κωνσταντινούπολη, που επειδή είχε «4,50 μέτρα ύψος, 2,40 μέτρα πλάτος και αρκετά εκατοστά πάχος κόπηκε από την Αγία Ελένη σε δύο κατά πάχος φέτες, βγάζοντας έτσι 2 Σταυρούς, κατά την Παράδοση».

4 Το τίμιο ξύλο βουλιάζει στο νερό. Αν όχι, πρόκειται για φθηνή και ανίερη απομίμηση.

5 Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Από τα κατ’ εξοχήν Ανώτατα Ιδρύματα θετικών επιστημών και εφαρμοσμένων τεχνών.

6 Συνέντευξη της επιστήμονος στην ΕΡΤ1.
Σχετικό και το: «Άρχισαν τα όργανα…». Τραγούδι που ενεπνεύσθη, εκ των προτέρων, ο Αλέκος Σακελλάριος σε μουσική Μιχάλη Σογιούζ, για την επικεφαλής της διεπιστημονικής έρευνας Τόνιας Μοροπούλου. Προτιμείστε την εκτέλεση από τον Νίκο Γούναρη.

7 Σε κείμενο του Φλάβιου Ιώσηπου ιστορικού (37-105μτχ), που πράκτορες, προφανώς της προγόνου της… Μοσάντ, παραποίησαν, υποστηρίζεται πως είδε το άγαλμα και πως τότε οι Εβραίοι το έδειχναν πρόθυμα σε όποιον ήθελε. Ο δε άγιος Ειρηναίος (επίσκοπος Σιρμίου), και παρακαλώ συγκρατηθείτε, υποστήριξε πως, παρ’ όλο που η κυρία Λωτ δεν είχε φθαρτό σώμα, κατάφερνε να έχει περίοδο και ως στήλη άλατος. Σε περίπτωση που η πληροφορία αληθεύει, φανταστείτε τι έχει πληρώσει σε… σερβιέτες για «περιόδους» μίας και ήμισυ χιλιετίας. Το ίδιο πρεσβεύει και ο πολύς «υπάλληλος» της καθολικής εκκλησίας Τερτυλλιανός (Κόιντος Σεπτίμιος 155-240 μτχ) στο πασίγνωστο και υψηλής αισθητικής έργο του «Ποίημα για τα Σόδομα», που παρά τρίχα γλίτωσε το Νόμπελ.

8 Το καλάθι στην ευήκοο εβραϊκή γλώσσα.

9 Η Αγρία Γραφή, Στέλιος Κανάκης, Εκδόσεις ΚΨΜ.

10 Έχουμε τέσσερα ευαγγέλια για να ταιριάζουν με τις τέσσερις γωνίες του θεωρούμενου τετράγωνου τότε κόσμου.

11 Το υποδεχόμαστε, κατ’ έτος, με τιμές αρχηγού κράτους, ελλείψει σοβαρότερου (αρχηγού).

Παρουσίαση Κειμένου:  Viva La Revolucion

η "άλλη" Ζάκυνθος: η Ζάκυνθος του Πολιτισμού στον "Αυριακό"

ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΣΗ ΖΑΚΥΘΟΣ 

ΚΑΙ ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΟΥ ΙΕΚ ΑΝΕΒΑΖΟΥΝ ΤΟ… AMERICAN DREAM | 5 ΜΟΝΟΠΡΑΚΤΑ ΤΟΥ TENNESSEE WILLIAMS ΣΤΟΝ ΑΥΡΙΑΚΟ

Δευτέρα 7/11/2016 Συντάκτης: Ημέρα τση Ζάκυθος 

Μια δύσκολη και απαιτητική παράσταση ανέβηκε το βράδυ της Παρασκευής στον ιστορικό χώρο του Αυριακού, στο Βανάτο. 

Μια παράσταση με πολλές ιδιαιτερότητες και πολύπλευρη σημασία για το νησί μας, 

αφού οι ηθοποιοί που ερμήνευσαν τους ρόλους ήταν όλοι απόφοιτοι του Τμήματος «Υποκριτικής Θεάτρου και Κινηματογράφου» του ΙΕΚ Ζακύνθου. 

Κάτω από τις σκηνοθετικές οδηγίες του Κώστα Καποδίστρια και του Νίκου Σκουλά, ηθοποιοί κάθε ηλικίας και εμπειρίας, έδωσαν τον καλύτερό τους αυτό, κατέθεσαν την ψυχή τους, έβαλαν όλες τις δυνάμεις τους για να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις των 5 μονόπρακτων έργων του Τένεσι Ουίλιαμς που με τόλμη ανέβασε το «Θέατρο τση Ζάκυνθος – Επαγγελματική Σκηνή». 

Είναι πολύ σημαντικό το γεγονός ότι η πρώτη αυτή φουρνιά επαγγελματιών, πλέον, ηθοποιών, του ΙΕΚ, αποτελεί μία ακόμη καλλιτεχνική παρακαταθήκη του νησιού, σε μια εποχή όπου ο τουρισμός υπερκαλύπτει σχεδόν κάθε άλλη κύρια ή δευτερεύουσα απασχόληση των Ζακυνθινών. 

Αποδεικνύεται έτσι ότι η μακραίωνη θεατρική παράδοση του τόπου συνεχίζεται, ανανεώνεται με νέο αίμα, πολλή αγάπη και μεράκι, παρά τα όποια σκαμπανεβάσματα που βίωσε στο παρελθόν.

Γκρεμίζοντας το Αμερικάνικο Ονειρο

Άνθρωποι «κομματιασμένοι» από τη ζωή. 

Άλλοι έχασαν την ελπίδα τους για πάντα, άλλοι είναι βασανισμένοι από την «προσωπική τους ιστορία», 

άλλοι βαλτωμένοι σε μια καθημερινότητα που πνίγει τα αισθήματα και τις σκέψεις τους. 

Όλοι τους «φτωχοδιάβολοι», που προσπαθούν να κρατήσουν την αξιοπρέπεια ή ακόμη και την αθωότητά τους, όταν γύρω τους τα πάντα έχουν αποδομηθεί. 

Ιστορίες μιας άλλης χώρας και κουλτούρας αλλά τόσο οικείες σήμερα. 

Η απόγνωση, η απελπισία, ο πόνος, η μοναξιά, η αποτυχία, δεν γνωρίζουν σύνορα και εποχές. «Λαίδη Φθεϊροσόλ», «Χαιρετισμούς από τη Βέρθα», «Μίλα μου σαν τη βροχή», «Μην κλαις μωρό του Ρούνι», «Προς κατεδάφισιν». 

Πέντε μονόπρακτα του Τένεσι Ουίλιαμς, που συνθέτουν συνολικά την παράσταση «Αμερικάνικο Ονειρο» και που ερμήνευσαν με πάθος και απίθανη προσήλωση από τους ηθοποιούς, στο μικρό και εξίσου απαιτητικό χώρο του «Αυριακού».

Το θέατρο ως πάθος 

Ανασφάλεια. Αυτό είναι το κυρίαρχο συναίσθημα όλων των αποφοίτων μιας μικρής περιφερειακής σχολής αλλά, όπως λένε, τα τοπικά θεατρικά σχήματα μπορούν να απορροφήσουν αυτούς τους αποφοίτους που, διαφορετικά, θα έφταναν σε απόγνωση.

 «Ευτυχώς που υπάρχουν άνθρωποι όπως ο Κ. Καποδίστριας, ο Θ. Καμπίτσης, ο Μπ. Σιγούρος 

και όλοι όσοι έχουν δημιουργήσει τα θεατρικά σχήματα της Ζακύνθου, διαφορετικά θα είμαστε σε αδιέξοδο», λέει η «βετεράνος» ηθοποιός των ερασιτεχνικών ζακυνθινών σχημάτων, Αθηνά Κακολύρη, που παίρνει μέρος στην παράσταση. 

«Το θέατρο δεν είναι μόνο διέξοδος, είναι πάθος, είναι δημιουργία, είναι ζωή. Το θέατρο είναι η ζωή μου, αν μου λείψει, θα πεθάνω», συμπληρώνει.

Το θέατρο ως ζωή

Οι νεότερες γενιές των ηθοποιών γνωρίζουν καλά τι τις περιμένει με την επιλογή τους αυτή. 

Ο χώρος είναι από τους πρώτους που πλήττονται σε κάθε οικονομική κρίση, πόσω δε μάλλον σε αυτή που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια. 

Η Σοφία Δικοπούλου, νεαρή, μορφωμένη και άρτι αποφοιτήσασα ηθοποιός του ΙΕΚ, επιμένει πως η επιλογή του θεάτρου ως τρόπο έκφρασης έρχεται από μια εσώτερη ώθηση που οφείλεται στην αγάπη για τις τέχνες γενικότερα. «Στο θέατρο καταθέτεις την ψυχή σου, την καρδιά σου, το νου σου, το ίδιο σου το σώμα. Το αγαπάμε αυτό που κάνουμε. Ένα χαρτί δεν σε κάνει ηθοποιό. Η αγάπη σε κάνει», λέει με πάθος. «Αλλά δεν ζούμε από αυτό, εννοείται, αλλά δεν σταματάς. Αυτό που καταθέτεις στο κοινό, σε κρατάει ζωντανό», συμπληρώνει. 

Για όλους αυτούς τους ηθοποιούς, ο χώρος του Αυριακού ήταν μια απρόσμενα ζεστή «αγκαλιά» που άνοιξε ο δάσκαλός τους στη σχολή και στο σανίδι, Κώστας Καποδίστριας. 

«Μας έδωσε το χώρο αυτό όχι μόνο για να παρουσιάσουμε την παράσταση αλλά και για να πραγματοποιήσουμε την υποχρεωτική μας πρακτική εξάσκηση, να πάρουμε το πτυχίο μας, μέσα από ένα άρτιο αποτέλεσμα. Μας ένωσε σε μία δυνατή ομάδα», λέει η Σοφία. «Αγγίξαμε τα όρια του επαγγελματισμού σε αυτή την παράσταση».

Φόβος, ευθύνη και εμπιστοσύνη

«Το βάρος του ονόματος του Τένεσι Ουίλιαμς, άλλους τους τρόμαξε, άλλους όχι. Προσωπικά εμένα, όχι», λέει η Αθηνά Κακολύρη. «Τρομάζω μέχρι να καταφέρω αυτό που θέλει ο συγγραφέας», λέει. 

Για τη νεότερη στο χώρο, Σοφία Δικοπούλου, τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. «Εμένα με τρομάζει, το παραδέχομαι. Αλλά ο σκηνοθέτης βοηθά, μας δίνει τη γραμμή μέσα από την οποία θα προσεγγίσουμε το έργο, γιατί εμείς δεν το γνωρίζουμε».

Αμεσότητα

Τα μονόπρακτα παρουσιάζονται σε ένα μικροσκοπικό χώρο ιδιαίτερο, λόγω της τεράστιας εγγύτητας ηθοποιών και κοινού, που βρίσκονται σε απόσταση εκατοστών μεταξύ τους και στο ίδιο επίπεδο. 

Καθοριστική ήταν επομένως η συμβολή της σκηνογράφου, Θάλειας Ξενάκη. «Ηταν η πρώτη φορά που βρέθηκα δίπλα στο σκηνοθέτη, από τις αρχές της προετοιμασίας της παράστασης. Ο χώρος είχε πολλές ιδιαιτερότητες αλλά εμένα μου αρέσουν αυτά τα ‘σκοτεινά’ έργα», λέει η κ. Ξενάκη.

«Επρεπε να χωρέσουμε με τον πιο λιτό και περιεκτικό τρόπο πέντε διαφορετικά σκηνικά που να στέκουν, να υπηρετούν τα ανάγκες των μονόπρακτων και να είναι λειτουργικά για όλους τους ηθοποιούς, ανάλογα με τη σκηνοθεσία».

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ
ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ

«Είμαστε ένα εργαστήρι έρευνας και μελέτης του Επτανησιακού θεάτρου αλλά στρεφόμαστε προς κάθε παράλληλη μορφή του παγκόσμιου θεάτρου. 

Φέτος, με κέντρισε ο Ουίλιαμς ώστε να συνδυάσω πολλά πράγματα: την πρακτική της τάξης του ΙΕΚ και το ανέβασμα μιας παράστασης που να αξιοποιεί τα δυναμικό των αποφοίτων. 

Με το υλικό που διέθετα, η καλύτερη επιλογή στη διανομή ήταν τα συγκεκριμένα μονόπρακτα. 

Και νομίζω ότι πέτυχα να βρω τους ρόλους που ταίριαζαν για τον κάθε μαθητή. 

Το ότι καταφέραμε και βγάλαμε σε τρεις μήνες αυτή τη δουλειά είναι σημαντικό, αφού δεν μιλάμε για πεπειραμένους επαγγελματίες ηθοποιούς. 

Τα εμπιστεύομαι πάρα πολύ αυτά τα παιδιά. Είναι το μέλλον μας και είμαι πολύ αισιόδοξος γι’ αυτά. 

Πάντως, ό,τι θεατρική παράταση ανεβαίνει στη Ζάκυνθο είναι καλή. 

Η Ζάκυνθος δεν είναι απλά ένα θεατρικό φυτώριο, είναι η πατρίδα του νεοελληνικού θεάτρου, όταν παράλληλα το σήμα κατατεθέν του ζακυνθινού λαού είναι οι Ομιλίες».

ΝΙΚΟΣ ΣΚΟΥΛΑΣ
ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ

«Επιλέξαμε έναν πολύ αγαπημένο συγγραφέα ο οποίος δεν παρουσιάζει ακριβώς ήρωες στα έργα του, αφού, αυτό που φαίνεται, δεν είναι ακριβώς αυτό που είναι, κάτι που συνηθίζεται στις δυτικές κοινωνίες. 

Ο Τένεσι Ουίλιαμς δεν ασχολιόταν με τους ανθρώπους της επιφάνειας, αλλά, ακόμη και αν καταπιανόταν με αυτούς, τους ‘κυνηγούσε’. Οι ήρωές του γκρεμίζουν το Αμερικάνικο Ονειρο. 

Το νόημα αυτών των μονόπρακτων είναι ότι δεν μπορούμε να μένουμε στην επιφάνεια των πραγμάτων και, κάποια στιγμή, πρέπει να δοκιμάσουμε να μπούμε στη θέση του Αλλου. 

Οσο για την παράσταση καθαυτή, είναι πολύ σημαντικό ότι παίζουν νέοι ηθοποιοί, που, για τους περισσότερους είναι η πρώτη τους επαγγελματική παράσταση. 

Στις εποχές που ζούμε, η στήριξη ανθρώπων που με τη σειρά τους στηρίζουν την τέχνη, είναι κάτι πολύ σημαντικό, μέσα από μια θεατρική σκηνή που δημιουργήθηκε για να αναδείξει και να γνωρίσει στους Ζακυνθινούς το θέατρο και που έχει ανεβάσει σπουδαία έργα».

Το «American Dream» θα παρουσιάζεται στον «Αυριακό», κάθε Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο, μέχρι τα Χριστούγεννα.

Σκηνοθεσία: Κώστας Καποδίστριας – Νίκος Σκουλάς

Σκηνικά-Κοστούμια: Θάλεια Ξενάκη

Μουσική: Διονύσης Μπουκουβάλας

Εμφανίζονται οι ηθοποιοί: Μαρία Ευαγγέλου, Ανατασία Παπαδημητρίου-Μαυροπόδη, Αλέξανδρος Πασχάλης, Αθηνά Κακολύρη, Ελένη Παλιογιάννη, Ιωάννα Ευαγγελινέλη, Τώνια Κακολύρη, Βάσια Αρβανιτάκη, Νίκος Μίχος, Ειρήνη Μποτώνη, Ηλίας Θεοδόσης, Ηλίας Σαραντίδης και Σοφία Δικοπούλου.

ο Εμίρης κ ο βρώμικος Ρόλος των πολιτικών του υπηρετών για τα βουνά κ το Ναυάγιο της Ζακύνθου:

Κώστας Λουλουδάκης Ιουλιανός:

Ο Ιδιοκτήτης των Harrods, της Γαλλικής ποδοσφαιρικής ομάδας Παρί Σεν Ζερμέν, της αυτοκινητοβιομηχανίας Porsche ,της κινηματογραφικής εταιρείας MIRAMAX και της Louis Vuitton, ο μεγαλομέτοχος της Credit Suisse και της Barclays, ο μεγαλύτερος ιδιοκτήτης ακινήτων στο Σίτυ του Λονδίνου, συμπεριλαμβανομένου του Ολυμπιακού Χωριού και του Park Lane του InterContinental Hotel, του Majestic Hotel, Grand Hyatt και του Carlton Hotel.

 Ο χρηματοδότης πολλών ΜΜΕ παγκοσμίως και με την σύμφωνη γνώμη των Αμερικανών του μισθοφορικού στρατού που δρα στην Λιβύη και που προκάλεσε την ανατροπή του Μουαμάρ Καντάφι μα και των μισθοφόρων στην Συρία που προκάλεσαν την εμφύλια διαμάχη 

και που η εφημερίδα New York Times τον κατηγόρησε ως χρηματοδότη της τρομοκρατικής οργάνωσης Al-Nusra Front που έχει στόχο τη δημιουργία ενός ισλαμικού κράτους στη Συρία, του ISIS δηλαδή, 

δήλωσε σύμφωνα με την Real News πως είναι «Ανέκδοτο οι επενδύσεις στην Ελλάδα» 

λόγω του πάγου που έπεσε στην επένδυση του καθώς έχουν εμφανιστεί διάφοροι διεκδικητές τμημάτων της έκτασης που αγόρασε στη Ζάκυνθο.

Ο λόγος για τον πρώην εμίρη του Κατάρ Hamad bin Khalifa bin Hamad bin Abdullah bin Jassim bin Mohammed Al Thani του οποίου η εταιρεία «Πιμάνα Α.Ε.» έχει αγοράσει πριν δυόμισι χρόνια στη Ζάκυνθο 14.387 στρέμματα όπου περιλαμβάνεται και η πανέμορφη περιοχή του διάσημου ναυαγίου, (περιοχή Natura) έναντι του ποσού των 18 εκατ. Ευρώ!!! 

Η τεράστια δασική έκταση μεταβιβάστηκε φαστ τρακ στον Al Thani με τη χρήση ενός εγγράφου της περιόδου της Ενετοκρατίας! 

Με ένα έγγραφο του 1700 και με μια βεβαίωσή του ελληνικού δημοσίου ότι δεν έχει δικαιώματα στο κομμάτι που πουλήθηκε, χιλιάδες στρέμματα δημοτικής-δημόσιας γης, μα και ιδιωτικές εκτάσεις δόθηκαν προς «επένδυση»! 

Η Περιφέρεια Ιονίων Νήσων, κάτοικοι και η εκκλησία καταθέσαν ασφαλιστικά μέτρα…

Δικηγόρο ο εμίρης Al Thani στην Ελλάδα έχει τον πρώην γενικό γραμματέα της κυβέρνησης της πρώτης φοράς αριστερά Σπύρο Σαγιά ο οποίος δήλωσε πως 

«Ο εμίρης έχει έναν μεγάλο έρωτα με την Ελλάδα, και με το Ιόνιο ιδιαίτερα», 

γι αυτό δέχτηκε να μπλεχτεί στα γρανάζια της ελληνικής γραφειοκρατίας….

Ο Σαγιάς είχε και τον ρόλο συντονιστή στη ομάδα διαπραγμάτευσης με τους δανειστές, 

πλαισιώνοντας τον Χουλιαράκη και Τσακαλώτο.

Το πολεμικό κλίμα εναντίων της ελληνικής δικαιοσύνης 

και όσων αντιδρούν έχει αναλάβει η «Καθημερινή», 

με τον Τάσο Τέλλογλου, υπέρ του Al Thani…¨

****************

απ' τα σχόλια στο f/b:

Κώστας Λουλουδάκης Ιουλιανός 

Από έναν ιδιώτη λαγό αφού πρώτα επίσημα 

το δημόσιο η κυβέρνηση δηλαδή δήλωσε ότι δεν διεκδικεί εκτάσεις.

 Στην ουσία μια τοπική υπάλληλος στη Ζάκυνθο απεφάνθη ότι δεν υπάρχουν δικαιώματα του δημοσίου!!!

Όλα όμως ξεκίνησαν από τον Χάρη Παμπούκη και τον Αχμάντ Αλ Σαγέντ, εκτελεστικό διευθυντή του εμιρη στην Νέα Υόρκη, τις 23 Σεπτεμβρίου 2010. 

Τον Ιανουάριο του 2011, ψηφίζεται ο περίφημος νόμος «fast-track» «Ν. 3894/2010, για την «Επιτάχυνση και διαφάνεια υλοποίησης Στρατηγικών Επενδύσεων». 

Αμέσως μετά ιδρύεται η εταιρεία Invest in Greece με πρόεδρο του διοικητικού συμβουλίου τον Αρη Συγγρό. 

Έτσι εισέρχεται στην ελληνική αγορά ο εμίρης…

Υποταγή ή νέος ξεσηκωμός ;

70  ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΔΡΥΣΗ ΤΟΥ ΔΣΕ
Τιμάμε στον αγώνα και την ζωή την ηρωική του δράση

από ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ παράρτημα Αμαρουσίου

Για πολλούς νέους και νέες, ακόμα και τ’ αρχικά ΔΣΕ (Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας) μπορεί να αποτελούν ένα άγνωστο αρκτικόλεξο. Γι’ άλλους μια ιστορία του παππού ή της γιαγιάς. Σε κάθε περίπτωση, η ιστορία του ΔΣΕ δεν είναι ευρύτερα γνωστή στη νεολαία ή έχει συκοφαντηθεί.

Οι εκδηλώσεις και οι δραστηριότητες που πραγματοποιούνται φέτος από το ΚΚΕ και την ΚΝΕ με αφορμή τα 70 χρόνια από την ίδρυση του ΔΣΕ (1946- 49) θα μας δώσουν τη δυνατότητα να γνωρίσουμε καλύτερα την αγωνιστική ιστορία του λαού μας και συγκεκριμένα την εποποιία του ΔΣΕ.

Ένας νέος σήμερα για να μάθει την αλήθεια για το ΔΣΕ χρειάζεται να ξεπεράσει αρκετά εμπόδια. Για παράδειγμα ένας μαθητής στο σχολείο διαβάζοντας για την ιστορία της δεκαετίας του 1940 θα βρει μια αναφορά πως "στην Ελλάδα μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ακολούθησε εμφύλιος πόλεμος που κινήθηκε από τις ηγεσίες των ντόπιων κομμάτων σε συνεργασία με τις μεγάλες Δυνάμεις". 

Οι φοιτητές στα πανεπιστημιακά εγχειρίδια θα βρουν ένα μείγμα από διάσπαρτα γεγονότα, συσκότιση της ιστορικής πραγματικότητας, διαστρέβλωση της ιστορίας του ΔΣΕ και του ΚΚΕ, μέχρι ψέματα και αντικομμουνισμό.

Μέσα από τις σελίδες του ενθέτου του "Οδηγητή" κάνουμε μια προσπάθεια να δώσουμε ορισμένες πλευρές του δίκαιου αγώνα του ΔΣΕ, που βεβαίως ο καθένας και η καθεμιά μπορούν να τις ψάξουν περισσότερο.

 Έχει ιδιαίτερη σημασία για τη σύγχρονη πάλη μας η μελέτη συνολικά της Ιστορίας, πιο ειδικά της ιστορίας του ΔΣΕ χωρίς μηδενισμούς και ωραιοποιήσεις, με γνώμονα την εξαγωγή πολύτιμων συμπερασμάτων που δυναμώνουν την σύγχρονη πάλη για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

Γιατί παρουσιάζουν την Ιστορία όπως τους βολεύει;

Δεν είναι τυχαίο που οι αστοί έχουν λυσσάξει να ξαναγράψουν την ιστορία της δεκαετίας του ΄40. 

Δεν είναι τυχαίο ότι οργανώνονται συνέδρια σε πανεπιστήμια, φεστιβάλ θεάτρου και κινηματογράφου, γυρίζονται ντοκιμαντέρ, γράφονται δεκάδες άρθρα στις αστικές και οπορτουνιστικές φυλλάδες για τη δεκαετία του 1940 και ειδικότερα για τον ταξικό εμφύλιο πόλεμο την περίοδο του 1946-1949.

Ο αγώνας του ΔΣΕ αποτελεί την κορυφαία εκδήλωση της ταξικής πάλης στην Ελλάδα κατά τον 20ο αιώνα. 

Το αστικό κράτος γνώρισε τον πιο μεγάλο μέχρι σήμερα κίνδυνο για την ύπαρξή του.

Ξέρουν καλά ότι ο αγώνας του λαού μας μέσα από το ΔΣΕ αντιπροσώπευε μια ανώτερη μορφή πάλης, σε μια περίοδο που αντικειμενικά διεξαγόταν σκληρή ταξική σύγκρουση για το “ποιος – ποιον”.
Ξέρουν καλά πως ο αγώνας του ΔΣΕ συνεχίζει να “ζει” μέσα από το ΚΚΕ και την ΚΝΕ, μέσα από τα πολύτιμα διδάγματά του που παραμένουν επίκαιρα σήμερα στους αγώνες για την επαναστατική ανατροπή του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος.

Τις δεκαετίες του ΄50, του ΄60 και μέχρι το 1974, την περίοδο που το ΚΚΕ βρισκόταν στην παρανομία, με χιλιάδες κομμουνιστές να οδηγούνται στα εκτελεστικά αποσπάσματα και δεκάδες χιλιάδες να σαπίζουν στις εξορίες και τις φυλακές, η προπαγάνδα του αστικού κράτους και των κομμάτων του ενάντια στο ΔΣΕ βασιζόταν στα ψέματα και τον αντικομμουνισμό, στις θεωρίες περί ξενοκίνητων “ΕΑΜοβούλγαρων” και “κομμουνιστοσυμμοριτών”.

Σήμερα αυτά αναπαράγονται από τους φασίστες της ΧΑ, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά ότι είναι συστατικό τμήμα του σάπιου αστικού πολιτικού συστήματος. Τι άλλο να περιμένει βέβαια κανείς από αυτούς που έχουν ίνδαλμα το Χίτλερ, τα χιτλερικά τάγματα εφόδου, τους ταγματασφαλίτες;

Στην πορεία όμως πλάι στον ωμό αντικομμουνισμό αναπτύχθηκαν και άλλες, πιο ύπουλες θεωρίες, που αναπαράγονται από τους οπορτουνιστές και κατηγορούν το ΚΚΕ πως με την “τυχοδιωκτική” πολιτική του οδήγησε στον “αλληλοσπαραγμό”, “που δεν προσπάθησε να βοηθήσει στη δημοκρατική μετάβαση τη χώρα” κ.ά.

Κάποιοι, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν διστάζουν να καπηλεύονται ακόμα και τον αγώνα του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και να μιλούν για τη δικαίωση των αγώνων του λαού σήμερα μέσα από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ...

Ο στόχος της συκοφάντησης και της διαστρέβλωσης του αγώνα του ΔΣΕ αλλά και των συμπερασμάτων που προκύπτουν από την αστική τάξη και τους συνοδοιπόρους της είναι ένας: ξαναγράφουν την Ιστορία κατά το δοκούν, από τη σκοπιά της υπεράσπισης της σημερινής βαρβαρότητας. Γι’ αυτό συκοφαντούν το ΚΚΕ, το ρόλο και την προσφορά του. Επιδιώκουν σήμερα την υποταγή του λαού και της νεολαίας στο σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα. Για να μη συνειδητοποιήσει ο λαός και η νεολαία την αναγκαιότητα της οργάνωσης και του αγώνα για μια νέα κοινωνία.



Πριν την ίδρυση του ΔΣΕ…

Ο ΔΣΕ ιδρύθηκε, αναπτύχθηκε και έδρασε στην Ελλάδα μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου
ιμπεριαλιστικού πόλεμου. Το τέλος του πόλεμου συνοδεύτηκε με την αναδιάταξη των συμμαχιών των καπιταλιστικών κρατών με επίκεντρο τις ΗΠΑ. 

Παρά τη σημαντική αλλαγή του παγκόσμιου συσχετισμού δυνάμεων στην Ευρώπη και την Ασία υπέρ των κομμουνιστικών δυνάμεων, αυτός παρέμενε υπέρ του καπιταλισμού.
Μάλιστα, ενίσχυε τις θέσεις του, περνώντας σε φάση ανασυγκρότησης, κήρυξης του “ψυχρού πολέμου” και προσπάθειας διάβρωσης των Κομμουνιστικών Κομμάτων εξουσίας. 

Διαμόρφωσε ενιαίο σχέδιο ενάντια στις χώρες του σοσιαλιστικού στρατοπέδου.

Κομμάτι αυτού του σχεδίου αποτελεί και η ίδρυση του ΝΑΤΟ το 1949.

Αντικειμενικά, στις συνθήκες λήξης του πόλεμου, σε όλες τις χώρες έμπαιναν σοβαρά καθήκοντα στα Κομμουνιστικά Κόμματα, που ήταν και η ψυχή των αντιστασιακών κινημάτων, όπως το ΚΚΕ που στη χώρα μας ήταν εμπνευστής, καθοδηγητής και κύριος αιμοδότης του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ.

Ανοίγονταν δύο δρόμοι:

 ή επιστροφή στην προ πολέμου κατάσταση, με διατήρηση του συστήματος της εκμετάλλευσης 

ή αναμέτρηση με την αστική εξουσία με στόχο η έξοδος από τον πόλεμο να γίνει με την εργατική τάξη στην εξουσία.

Στην Ελλάδα, το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ απελευθέρωσαν τη χώρα από τους ναζί κατακτητές.
Την περίοδο της κατοχής και του αγώνα ενάντια στους κατακτητές η πλειοψηφία της αστικής τάξης της Ελλάδας είτε έφυγε από τη χώρα, είτε απείχε από τον απελευθερωτικό αγώνα.

 Ένα τμήμα της επίσης συνεργάστηκε με τους κατακτητές. Ένα άλλο κομμάτι της ανέλαβε να διεξάγει "αντικατοχικό αγώνα", συνεργαζόταν στην πλειοψηφία του με τους ναζί για να χτυπηθούν το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και το ΚΚΕ.

Συνέπεια αυτών ήταν η αστική τάξη της Ελλάδας και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι να έχουν χάσει το κύρος τους στο λαό. Παράλληλα το αστικό κράτος, οι θεσμοί του είχαν κλονιστεί σοβαρά, οι εκμεταλλευτές δεν μπορούσαν να χειραγωγήσουν τον ένοπλο λαό.

Τον Οκτώβρη του 1944, την περίοδο της απελευθέρωσης, είχαν διαμορφωθεί στην Ελλάδα επαναστατικές συνθήκες. Είχαν συντελεστεί ραγδαίες αλλαγές στον ταξικό συσχετισμό δυνάμεων, υπέρ της εργατικής τάξης και των σύμμαχων λαϊκών στρωμάτων.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες το ΚΚΕ παρόλη την ηρωική του δράση, τη συσπείρωση γύρω του της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού δεν μπόρεσε να διαμορφώσει την αναγκαία στρατηγική για την επαναστατική ανατροπή, για το σοσιαλισμό.
Η διαμορφωμένη στρατηγική του ΚΚΕ για την “εθνική ενότητα” οδήγησε το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ να κάνει επιζήμιους συμβιβασμούς.

Αυτό αποτυπώθηκε στις συμφωνίες του Λιβάνου (Μάης 1944) 

και της Καζέρτας (Σεπτέμβρης 1944) που οδήγησαν στη νομιμοποίηση των επιδιώξεων των αστών και των ξένων συμμάχων τους, 

μέσα από τη συμμετοχή του ΕΑΜ σε κυβέρνηση «Εθνικής Ενότητας» 

και την υπαγωγή του ΕΛΑΣ κάτω από τη διεύθυνση του Βρετανού Στρατηγού Σκόμπι.

Μετά την απελευθέρωση αντικειμενικά οξύνθηκε η ταξική πάλη που οδήγησε στη μάχη του Δεκέμβρη του 1944 στην Αθήνα και στον Πειραιά. 

Την ήττα του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ το Δεκέμβρη του 1944 ακολούθησε η απαράδεκτη συμφωνία της Βάρκιζας (12 Φλεβάρη 1945), η παράδοση των όπλων του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ.

Παρά τις αλλεπάλληλες αρνητικές εξελίξεις το ΚΚΕ και το ΕΑΜικό κίνημα εξακολουθούσαν να έχουν ισχυρούς δεσμούς και στήριξη στην εργατική τάξη και το λαό της Ελλάδας. 

Παρά την ορισμένη ανασυγκρότηση του αστικού κράτους μετά το Δεκέμβρη (κυρίως χάρη στη στήριξη της Μ. Βρετανίας), η αστική τάξη δεν κατόρθωσε την επιδιωκόμενη από μεριάς της αλλαγή του συσχετισμού υπέρ της.

Τη συμφωνία της Βάρκιζας ακολούθησε ένα όργιο τρομοκρατίας ενάντια στους αγωνιστές του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Σε όλο τον ελλαδικό χώρο οργίαζαν οι συμμορίες που καταδίωκαν τους αγωνιστές. 

Τις στελέχωναν πρώην συνεργάτες των ναζί και πληρωμένοι δολοφόνοι, τους οποίους προστάτευαν τα αστικά πολιτικά κόμματα και οι κρατικοί μηχανισμοί με τη συνδρομή του βρετανικού στρατού.

Ενδεικτικά αναφέρουμε ορισμένα στοιχεία που δείχνουν πως η κατάσταση είχε διαμορφωθεί σε βάρος του ΕΑΜικού κινήματος:

• 1.289 δολοφονίες,
• 6.671 τραυματισμοί,
• 31.632 βασανισμοί,
• 18.767 λεηλασίες και φυλακίσεις,
• 84.931 συλλήψεις,
• 509 απόπειρες φόνου,
• 265 βιασμοί γυναικών.

Υποταγή ή νέος ξεσηκωμός;
Το ΚΚΕ και το εργατικό-λαϊκό κίνημα βρέθηκε μπροστά στο αμείλικτο δίλημμα: υποταγή ή ένας νέος ξεσηκωμός. Επέλεξε, έστω με καθυστερήσεις, να βαδίσει το δρόμο της σύγκρουσης και όχι αυτόν της υποταγής και της ταπείνωσης.

Σημαντικό βήμα αποτέλεσε η 2η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ στις 12-15 Φλεβάρη του 1946, που άρχισε ακριβώς ένα χρόνο μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας και η οποία -έστω και με αντιφάσεις- πήρε απόφαση για τη διεξαγωγή του ένοπλου αγώνα.

Η ίδρυση του Γενικού Αρχηγείου Ανταρτών στις 28 Οκτώβρη του 1946 είναι και η ουσιαστική ημερομηνία ίδρυσης του ΔΣΕ.

Ο αγώνας του ΔΣΕ, ανεξάρτητα από τα προβλήματα στην στρατηγική του ΚΚΕ, είχε χαρακτήρα ένοπλης ταξικής σύγκρουσης με την αστική εξουσία. Ήταν αγώνας αναγκαίος και δίκαιος γιατί πήγαζε από τα πιο μεγάλα ιδανικά και αξίες, εξέφραζε τα συμφέροντα της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού και της νεολαίας ενάντια στα συμφέροντα των εκμεταλλευτών και καταπιεστών της.

Με τον αγώνα του ΔΣΕ το ΚΚΕ εκπλήρωσε στο ακέραιο το διεθνιστικό χρέος του απέναντι στην εργατική τάξη και τα άλλα Κομμουνιστικά Κόμματα, με τεράστιες θυσίες και με τρόπο μοναδικό στον καπιταλιστικό ευρωπαϊκό χώρο.

Η μεγάλη διεθνιστική προσφορά του ΚΚΕ και του ΔΣΕ αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι
υποχρέωσαν τις δύο πιο ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις (Μ. Βρετανία και ΗΠΑ), να έχουν
στραμμένη ενεργά την προσοχή τους στο ένοπλο λαϊκό κίνημα της Ελλάδας, να χρηματοδοτούν την εγχώρια αστική τάξη, για να σταθεί στα πόδια της και να εμπλέκονται κυρίαρχα στις υποθέσεις της, διοικητικά και πολιτικά, για να θωρακιστεί το κράτος της.

Ο ΔΣΕ λειτούργησε ως ασπίδα των Λαϊκών Δημοκρατιών της Αλβανίας, της Γιουγκοσλαβίας, της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας στα κρίσιμα χρόνια 1946-1949.




ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ  /  ΜΕΡΟΣ 2ο

---

ΕΛΑΣίτες σε οδόφραγμα το Δεκέμβρη του 1944.

Επιμέλεια κειμένου: Viva La Revolucion

Μοιραστείτε Το: