«Η ποίηση πρέπει να είναι ένας οδηγός μάχης κι ευτυχίας, ένα όπλο στα χέρια του λαϊκού αγωνιστή και μια σημαία στα χέρια της Ελευθερίας».

«Τον κόσμο αγκάλιασα και να, τον κόσμο εντός μου βάζω... »

26 χρόνια από το θάνατο του Γιάννη Ρίτσου

Είκοσι έξι χρόνια «απουσίας» του ποιητή της Ρωμιοσύνης, του Γιάννη Ρίτσου, συμπληρώνονται σήμερα, 11 Νοέμβρη, αλλά αδιάκοπα προβάλλει η τεράστια, διαχρονική, αλλά και επίκαιρη αξία του έργου του - ποιητικού, πεζογραφικού, δραματουργικού. 

Εργο «κληρονομιά» όχι μόνο του λαού μας, αλλά και των λαών όλου του κόσμου, γιατί ήταν έργο «(...) θύμηση από 'να ψωμί πολύ προσεχτικά μοιρασμένο/ κι αυτό που λέγαμε "πατρίδα" κρυφά μιλημένο τις νύχτες».

Η πανανθρώπινη αξία και το μέγα κάλλος του έργου του κατέστησαν τον Γιάννη Ρίτσο , όχι μόνον «Ποιητή της Ρωμιοσύνης», αλλά και της οικουμένης. 

Οσο ζούσε, ήταν ο πιο πολυμεταφρασμένος σχεδόν σε όλο τον κόσμο Ελληνας ποιητής, μετά τον Καβάφη (σε πολλές χώρες υπερτερούσε και του Καβάφη). 

Αλλά και μετά το θάνατό του παραμένει ο πιο πολυμεταφρασμένος, γεγονός που αποδείχνει πόσο πολύ επίκαιρο, πόσο πολύ σύγχρονο είναι το έργο του.

«Εμείς οι νεότεροι που κληθήκαμε, όπως λένε, την ύστατη στιγμή για να δρέψουμε τάχα τη δόξα την ετοιμασμένη με τα δικά σας όπλα, με τις δικές σας πληγές, με το δικό σας θάνατο, γνωρίζουμε κι εμείς κι αναγνωρίζουμε, κι έχουμε, ναι, κι εμείς τις πληγές μας σ' άλλο σημείο του σώματος - πληγές αθώρητες, χωρίς το αντίβαρο της περηφάνιας και του αξιοσέβαστου αίματος του χυμένου ορατά, σε ορατές μάχες, σε ορατά αγωνίσματα. 

Μια τέτοια δόξα ας μας έλειπε - ποιος τους την ζήτησε;

 Μήτε μιαν ώρα δεν είχαμε δική μας, πληρώνοντας τα χρέη και τις υποθήκες άλλων»... («Φιλοκτήτης», Αθήνα, Σάμος, Μάης 1963 - Οχτώβρης 1965).

Οδηγός μάχης και ευτυχίας

Η κοινωνική αποστολή βρίσκεται μέσα στη φύση της Τέχνης. 

Η Τέχνη αρδεύεται από την κοινωνία και απευθύνεται στην κοινωνία. 

Οπως είχε πει σε μια συζήτηση με το προσωπικό του «Ριζοσπάστη» ο Γιάννης Ρίτσος για την ποίηση: 

«Οι μαρξιστές αισθητικοί μάς είπαν ότι οι ποιητές είναι οι οργανωτές του κοινωνικού συναισθήματος. 

Οχι μονάχα απηχούν, όχι μονάχα αντανακλούν τα γενικότερα κοινωνικά αισθήματα, αλλά τα οργανώνουν». 

«Η ποίηση πρέπει να είναι ένας οδηγός μάχης κι ευτυχίας, ένα όπλο στα χέρια του λαϊκού αγωνιστή και μια σημαία στα χέρια της Ελευθερίας».

Ο Γιάννης Ρίτσος έχοντας συνείδηση της κοινωνικής, της ανθρώπινης αποστολής του, που του αναθέτει η ποίηση και που αυτός αναθέτει στην ποίησή του, 

μας «σηκώνει ψηλότερα» από τη λήθη της Ιστορίας, 

για να μας θυμίσει πόσο η ανθρώπινη ύπαρξη έχει τη δύναμη και την υποχρέωση να αντιδικήσει με την αρχή και την τάξη, αλλά και πως μια ανθρώπινη ύπαρξη μπορεί να εμπεριέχει όλες τις αντιθέσεις, τις αντιφάσεις, την ειλικρίνεια, τις ενοχές, τις επιθυμίες και τις αναστολές που υπάρχουν σε κάθε άνθρωπο. 

Ο Γιάννης Ρίτσος υπήρξε ο αδιάψευστος μάρτυρας της δικής του εποχής.

 Γιατί, συνταιριάζοντας τα βήματά του με το κομμουνιστικό κίνημα, βίωσε και περιέγραψε τις περιπέτειες της Ελλάδας τις περισσότερες από τις δεκαετίες του περασμένου αιώνα.

«Πιάνουμε μια κουβέντα - κόβεται στη μέση./ Πάμε να χτίσουμε έναν τοίχο - δε μας αφήνουν να τελειώσουμε./ Και το τραγούδι μας κομμένο./ Ολα τ' αποτελειώνει ο ορίζοντας»... 

Με αυτούς τους τέσσερις στίχους από το ποίημα «Πάντα», του «Πέτρινου χρόνου», 

ο Γιάννης Ρίτσος περιγράφει μια φοβερή πραγματικότητα. 

Την πραγματικότητα της Μακρονήσου, όπου ο ποιητής μεταφέρεται ως εξόριστος το 1949. 

Εχει προηγηθεί η εξορία του στο Κοντοπούλι της Λήμνου, όπου γράφει τα «Ημερολόγια εξορίας», τα οποία συνεχίζει στη Μακρόνησο. Εκεί συνθέτει και τον «Πέτρινο χρόνο». Εκεί αναμετράται με το θάνατο, από άλλη σκοπιά τώρα. Στη Μακρόνησο, κάθε μέρα είναι και μια δοκιμασία. Βασανιστήρια, αγγαρείες, σωματικές τιμωρίες, ψυχικές πιέσεις. 

Οι εξόριστοι, και μαζί τους ο ποιητής που νιώθει: «Ολα τα μοιραστήκαμε, σύντροφοι,/ το ψωμί, το νερό, το τσιγάρο, τον καημό, την ελπίδα,/ τώρα μπορούμε να ζήσουμε ή να πεθάνουμε/ απλά κι όμορφα-/ σαν ν' ανοίγουμε μια πόρτα το πρωί/ και να λέμε καλημέρα στον ήλιο και στον κόσμο».

... κάτι απ' τις "ρίζες της ζωής"

Καμιά φορά, 

η βαριά ατμόσφαιρα στο στρατόπεδο γίνεται ακόμα πιο βαριά όταν πληροφορούνται το θάνατο των συντρόφων τους. 

Η τραγική ατμόσφαιρα αποτυπώνεται στο ποίημα «Ο Αλέξης»: 

«Τι ήσυχος που ήσουν, Αλέξη,-/ νύχτα - νύχτα σε ξύπνησαν, σύντροφε,/ δεν πρόφτασες καλά - καλά να δέσεις τον μπόγο σου,/ δεν πρόφτασες να δέσεις τις αρβύλες σου. Προσέξαμε-/ σα δρασκελούσες την πόρτα του αντίσκηνου,/ τόνα σου κορδόνι λυμένο σέρνονταν στο χώμα. Φοβηθήκαμε/ μη και σκοντάψεις, σύντροφε. Κατάλαβες/ και χαμογέλασες. Χαμογελάσαμε»...

«Και μεις είμαστε χαρούμενοι, σύντροφε. Κοίταξέ μας - δεν κλαίμε», συνεχίζει το ποίημα του Αλέξη. «Οχι σύντροφε. Κλαίμε. Δεν το κρύβουμε./ Γιατί 'μαστε κομμουνιστές, και σ' αγαπάμε, σύντροφε,/ και θα λείψεις απ' τον αγώνα μας, και θα μας λείψεις».

Ηθελε να τον δένει η ποίησή του σφιχτά και παντοτινά με τον πόνο του άλλου: «Από την πληγή μου κοίταξα / του κόσμου την πληγή / Ξένη απ' τον άνθρωπο η χαρά / Ξένοι απ' το δίκιο οι νόμοι». Στόχος του Ρίτσου είναι μια ζωή με δικαιοσύνη για όλους: «Τον κόσμο αγκάλιασα και να / τον κόσμο εντός μου βάζω...».

Ο Γ. Ρίτσος μάς έδωσε όμως και αξιόλογα δείγματα ζωγραφικής τέχνης που αποκαλύπτουν τη μοναδικότητα, την ευαισθησία, το ρομαντισμό και τα πάθη του. 

Η ζωγραφική πάνω σε πέτρες τον ενδιέφερε για τους διαφορετικούς χρωματικούς σχεδιασμούς και τα φυσικά τους σχέδια. 

Ομως, τα πιο δυνατά βιώματα αποτυπώθηκαν στις ρίζες που ξέβραζε η θάλασσα: άγριες και ροζιασμένες, τις οποίες μετέτρεψε σε μαρτυρικές φυσιογνωμίες, γέρικα πρόσωπα και ανθρωπόμορφα τέρατα. 

«Η ρίζα έχει κάτι απ' τα απώτερα μυστικά της ανθρώπινης ύπαρξης, κάτι απ' τις "ρίζες της ζωής" - κάτι πρωτόγονο ή μάλλον αρχέγονο, καταγωγικό - μια συστολή, μια αγωνία, μιαν αισθησιακή αδηφαγία - το ακαταμάχητο, το τυφλό και πολυόμματο ένστικτο της αυτοσυντήρησης και της διαιώνισης, αμεταμφίεστο, απροσποίητο, ολόγυμνο, κτηνώδες, αισχρό, θεϊκό».

Σ.Α. / rizospastis

των ΧρυσΑβγουλων ο «αντισυστημικός»

Τα πραγματικά ζητήματα

Μια πλευρά σχετική με τις πολιτικές διεργασίες στις ΗΠΑ αναδεικνύουν τα δημοσιεύματα για τα προβλήματα με τα οποία θα βρεθεί αντιμέτωπος ο νέος Πρόεδρος και τα οποία εν πολλοίς καθόρισαν το πραγματικό πλαίσιο της διαπάλης στην προεκλογική περίοδο, ανεξάρτητα από το πώς εκφράστηκε ανάμεσα στα επιτελεία των δυο υποψηφίων. 

Σύμφωνα με αυτά τα δημοσιεύματα, η οικονομία των ΗΠΑ αδυνατεί να ανακτήσει υψηλούς ρυθμούς ανάκαμψης, παραμένοντας καθηλωμένη περίπου στο 2%, γεγονός που την καθιστά ιδιαίτερα επιρρεπή στα «μικροσόκ» - όπως γράφεται - που μπορεί να προκύψουν από το εξωτερικό και να δημιουργήσουν προϋποθέσεις για νέα ύφεση. 

Αλλος παράγοντας που καθιστά επίφοβη την αμερικανική οικονομία, σύμφωνα με το CNN και το Bloomberg, είναι το γεγονός ότι τα επιτόκια της Ομοσπονδιακής Τράπεζας είναι ήδη πάρα πολύ χαμηλά, με αποτέλεσμα να δυσκολεύουν οι ελιγμοί που θα μπορούσε να κάνει η FED σε περίπτωση ισχυρών πιέσεων στην αμερικανική οικονομία, με δεδομένο ότι σε ανάλογες τέτοιες περιπτώσεις, τα επιτόκια μειώνονταν μέχρι και κατά 5,5%. 

Τώρα, βέβαια, δεν υπάρχουν τέτοια περιθώρια, καθώς το επιτόκιο βρίσκεται ήδη στο 0,5%.

Τι δείχνουν όλα αυτά; 

Οτι παρά την ανάπτυξη στις ΗΠΑ, οι ρυθμοί είναι μικροί και τα ζόρια της οικονομίας μεγάλα, ενώ υπάρχει κίνδυνος και για μια νέα ύφεση. 

Η κατάσταση αυτή της οικονομίας δημιουργεί πρόσθετες δυσκολίες στο αστικό πολιτικό σύστημα να διαχειριστεί τη λαϊκή δυσαρέσκεια. 

Πάνω σ' αυτό το έδαφος, δημιουργούνται οι προϋποθέσεις εγκλωβισμού και χειραγώγησης του λαού στις διάφορες εκδοχές της αστικής διαχείρισης, που εκφράζει ο ένας ή ο άλλος υποψήφιος στις ΗΠΑ.

    

«Συνεργάτης» με περγαμηνές...

Μπορεί το προηγούμενο διάστημα πολλά αστικά επιτελεία στη χώρα μας να μοίραζαν ανησυχίες για το ενδεχόμενο επικράτησης του Τραμπ, 

δεν πρέπει να υπάρχει όμως καμία αυταπάτη για την αυξημένη ετοιμότητα και το ενδιαφέρον και της ντόπιας πλουτοκρατίας και της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ να ενισχύσουν τη συνεργασία τους με τις ΗΠΑ, πάντα στο πλαίσιο της συμμετοχής της χώρας στις ευρωατλαντικές δομές. 

Ενδεικτικά είναι τα συγχαρητήρια που έστειλε στον νέο Αμερικανό Πρόεδρο ο Ελληνας υπουργός Αμυνας, Πάνος Καμμένος, αναρτώντας σε ιστοσελίδες φωτογραφίες «επιφανών» Ελληνοαμερικανών που αποκτούν «σημαντική θέση (...) για την χώρα μας». 

Για παράδειγμα, ένας από αυτούς είναι ο Τζορτζ Παπαδόπουλος, στενός σύμβουλος του Τραμπ για θέματα εξωτερικής πολιτικής. 

Ο νεαρός γιος του πρώην προέδρου της Παμμακεδονικής Ομοσπονδίας ΗΠΑ 

(σ.σ. βασική πτέρυγα του ελληνικού λόμπι) 

δεν είναι κανένας τυχαίος και ίσως και η ένταξη τέτοιων περιπτώσεων στο επιτελείο Τραμπ να μην είναι τυχαία. 

Μεταξύ άλλων, υπήρξε στενός συνεργάτης «δεξαμενών σκέψης», όπως το Ινστιτούτο «Hudson» (Χιούντσον), που χρηματοδοτούν μονοπώλια του διαμετρήματος των

 «Exxon Mobil», «Μicrosoft», IBM, «McDonalds», «Novartis», «Monsantο». 

Ως συνεργάτης του «Hudson», ο Παπαδόπουλος έχει πρωτοστατήσει σε διάφορες μελέτες για τις προοπτικές των ενεργειακών συνεργασιών στην Ανατολική Μεσόγειο, αλλά και τη σημασία που αυτές έχουν σήμερα για τις ΗΠΑ. 

Είναι δηλαδή ένας «συνεργάτης» με πολλές περγαμηνές σε ό,τι αφορά τα ιδιαίτερα ενδιαφέροντα των ΗΠΑ στην ευρύτερη γειτονιά μας, 

όπου μαίνονται οι ανταγωνισμοί και πληθαίνουν οι κίνδυνοι για τον ελληνικό και τους άλλους λαούς.

    

Σπλάχνο από τα σπλάχνα του

Είναι προκλητική η επιμονή όσων συνεχίζουν να παρουσιάζουν τον Ντόναλντ Τραμπ ως «αντισυστημικό», προσπαθώντας να πουν ότι η επικράτησή του δικαιώνει και τα τμήματα των λαϊκών στρωμάτων που προσδοκούν «εναλλακτικές» στην πολιτική που γιγαντώνει τα προβλήματά τους. 

Ποιος είναι ο «αντισυστημικός»; 

Ο μεγαλοεπιχειρηματίας που έχει βυθιστεί στα πλούτη από την εκμετάλλευση χιλιάδων εργαζομένων που «ματώνουν» στις δεκάδες επιχειρήσεις που έχουν περάσει από τα χέρια του εδώ και δεκαετίες; 

Αυτός που μετακόμιζε για χρόνια από τους Ρεπουμπλικάνους στους Δημοκρατικούς και αντίστροφα, θητεύοντας και σε άλλα αστικά κόμματα (π.χ. Μεταρρυθμιστικό); 

Αυτός που έχει στο επίκεντρο του προγράμματός του το πώς τα αμερικανικά μονοπώλια θα ανακτήσουν τη «χαμένη τους αίγλη», πώς θα σχεδιάσουν καλύτερα την αναμέτρησή τους με τα αντίπαλα ρωσικά, κινεζικά, ευρωπαϊκά; 

Τέτοιους «αντισυστημικούς» έχει βγάλει πολλούς το καπιταλιστικό σύστημα.

 Σπλάχνο από τα σπλάχνα του.

το νέο Τσιράκι των Εφοπλιστών:

«Οι προκλήσεις για το μέλλον είναι μεγάλες. 

Ωστόσο, η πολιτεία θα συνεχίσει να είναι αρωγός και συνταξιδιώτης στις τρικυμίες και στις νηνεμίες. 

Θα συνεχίσει να προασπίζει τα συμφέροντα της ελληνικής ναυτιλίας στους διεθνείς οργανισμούς».

ΑΛ. ΤΣΙΠΡΑΣ

«Συνταξιδιώτης» των εφοπλιστών στο αντιλαϊκό δρομολόγιο

Με βασικά χαρτιά για την κερδοφορία τους την πάμφθηνη εργατική δύναμη, τα σχέδια για την προοπτική ανάδειξης της Ελλάδας σε ενεργειακό και διαμετακομιστικό κέντρο και την ανάπτυξη των υποδομών στα λιμάνια

«Οι προκλήσεις για το μέλλον είναι μεγάλες. Ωστόσο, η πολιτεία θα συνεχίσει να είναι αρωγός και συνταξιδιώτης στις τρικυμίες και στις νηνεμίες. Θα συνεχίσει να προασπίζει τα συμφέροντα της ελληνικής ναυτιλίας στους διεθνείς οργανισμούς». Τη διαβεβαίωση αυτή παρείχε στους εφοπλιστές ο πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας, χαιρετίζοντας τη χτεσινοβραδινή εκδήλωση για τα 100 χρόνια της Ενωσης Ελλήνων Εφοπλιστών, που χαρακτήρισε «ορόσημο τόσο για την ελληνική ναυτιλία όσο και για την ελληνική οικονομία».

Με δεδομένες τις δεσμεύσεις για έμπρακτη στήριξη, συνέστησε στους εφοπλιστές να αξιοποιήσουν τις τελευταίες εξελίξεις, όπως π.χ. το Brexit, ως επενδυτική ευκαιρία για το ναυτιλιακό κλάδο, ενώ δεν παρέλειψε να διαφημίσει τα όσα η κυβέρνησή του έχει κάνει για το κεφάλαιο, αξιοποιώντας στο επικίνδυνο παιχνίδι των ανταγωνισμών τη γεωστρατηγική θέση της χώρας και τη συμμετοχή της στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις. 

Οπως είπε: «Η γεωστρατηγική θέση της χώρας μας παρέχει: την προοπτική αναβάθμισης των λιμένων με πρότυπο την ποιοτική αναβάθμιση του Πειραιά, την εκμετάλλευση μαρίνων, την ανάδειξη επιχειρήσεων που θα εξειδικεύονται στην ανάπτυξη καινοτόμων σχεδίων με εφαρμογή στο χώρο της ναυτιλίας, την ανάπτυξη της κρουαζιέρας, την εμβάθυνση της εμπιστοσύνης και της συνεργασίας που έχουμε αναπτύξει με την COSCO στο λιμάνι του Πειραιά, την εκμετάλλευση των συνεργιών που δημιουργεί η παράλληλη ενεργειακή αναβάθμιση της χώρας μας, χάρη στα σημαντικά έργα σε εξέλιξη όπως ο Trans-Adriatic Pipeline (TAP) και ο Interconnector Greece-Bulgaria (IGB), η αναβάθμιση του τερματικού LNG στη Ρεβυθούσα και ο σχεδιαζόμενος FSRU στην Αλεξανδρούπολη».

Ολα αυτά τα παρουσίασε σαν «ελπιδοφόρες ενδείξεις ότι υπάρχουν οι ευκαιρίες που θα δώσουν το έναυσμα για την αλλαγή σελίδας στην οικονομία» και επικαλέστηκε «τη γνωστή σε όλο τον κόσμο επιχειρηματική οξυδέρκεια των Ελλήνων πλοιοκτητών και τη συνήθεια που έχουν να παίρνουν τη σωστή απόφαση, στη σωστή στιγμή», προσκαλώντας τους «να επενδύσετε και να αξιοποιήσετε τις ευκαιρίες που αναδύονται στη χώρα μας».
Ο Αλ. Τσίπρας, σε μια εξοργιστική προσπάθεια να κρύψει ότι η «ανταγωνιστικότητα» του ελληνικού εφοπλιστικού κεφαλαίου έχει χτιστεί πάνω στην άγρια εκμετάλλευση των ναυτεργατών, εξήρε την «καινοτομία, πρωτοπορία και διορατικότητα των Ελλήνων εφοπλιστών στις επενδύσεις και στον τρόπο λήψης αποφάσεων», που, όπως είπε, «έθεσαν τις βάσεις για την κατάκτηση της κορυφής στο διεθνές στίβο» και εξασφάλισαν «τα πρωτεία για τον ελληνόκτητο στόλο».

Αναγνωρίζοντας το ρόλο του εφοπλισμού στην ανάπτυξη της καπιταλιστικής οικονομίας, τόσο στην Ελλάδα όσο και σε επίπεδο ΕΕ, ανέφερε ότι «η ελληνική πλοιοκτησία κατατάσσεται πρώτη σε επίπεδο χωρητικότητας, με την Ιαπωνία, την Κίνα και τη Γερμανία να υπολείπονται. Τα μεγέθη είναι αν μη τι άλλο εντυπωσιακά. Ο ελληνικός πληθυσμός καταλαμβάνει ποσοστό μόλις 0,15% του παγκόσμιου πληθυσμού και παρ' όλα αυτά, τα πλοία που ελέγχονται από Ελληνες διενεργούν το 25% του παγκόσμιου θαλάσσιου εμπορίου» και πρόσθεσε ότι τα μεγέθη αυτά «έχουν διπλή ανάγνωση. Πρωτίστως, η συνεισφορά της ελληνικής ναυτιλίας διεθνώς δεν θα πρέπει να εξετάζεται μόνο υπό το πρίσμα της ελληνικής οικονομίας, αλλά είναι επιτακτική ανάγκη να αναδεικνύεται και η συνεισφορά της στη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της Ευρωπαϊκής Ενωσης στο παγκόσμιο θαλάσσιο εμπόριο».

Ολα για την ανάκαμψη των κερδών...

Σε ό,τι αφορά το «ιερό δισκοπότηρο» της ανάκαμψης των καπιταλιστικών κερδών για την οποία πασχίζει, ο πρωθυπουργός, αφού σκιαγράφησε τις δυσκολίες λέγοντας ότι «η αναιμική ανάπτυξη της παγκόσμιας οικονομίας σε συνδυασμό με την υπερπροσφορά πλοίων και την απομόχλευση των πιστωτικών ιδρυμάτων, έχει συρρικνώσει την κερδοφορία των περισσοτέρων εταιρειών του χώρου. Σε όλα αυτά έρχονται να προστεθούν οι ταχύτατες εξελίξεις στην τεχνολογία, οι επικείμενες αλλαγές στην εκπομπή των ρύπων, οι πιέσεις από το ευρωπαϊκό πλαίσιο ανταγωνισμού», πρόσθεσε ότι «η ελληνική οικονομία, μετά από 6 χρόνια βαθιάς κρίσης, βρίσκεται επιτέλους στη φάση της ανάκαμψης».

Ταυτόχρονα, έδωσε το στίγμα των μόνιμων αντιλαϊκών μέτρων και των μέτρων στήριξης του κεφαλαίου, που αποτελούν προϋπόθεση για την ανάκαμψη των κερδών, λέγοντας ότι «τα τελευταία 2 χρόνια επιχειρούμε να διορθώσουμε χρόνιες στρεβλώσεις και να μεταρρυθμίσουμε την οικονομία μας. Να αλλάξουμε τα κακώς κείμενα του παρελθόντος. Να θεμελιώσουμε αναπτυξιακό υπόβαθρο στους κλάδους που διαθέτουμε συγκριτικό πλεονέκτημα. Να ενισχύσουμε την ανταγωνιστικότητά μας», ενώ εκτίμησε πως στη βάση αυτών των μέτρων, «το 2017 θα βρει την Ελλάδα να αναπτύσσεται με υψηλούς ρυθμούς μεγέθυνσης, να συμμετέχει στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ και να επιστρέφει αυτοδύναμη στις αγορές. Αυτό εκτιμούν οι περισσότεροι αναλυτές, αλλά και οι επίσημοι θεσμικοί φορείς της Ευρώπης και του ΔΝΤ». Εξάλλου, δεν έκρυψε ότι στόχος είναι η πρόσβαση των επιχειρηματικών ομίλων σε φτηνότερο χρήμα, μιλώντας για τη «στιγμή να αναγνωριστούν οι προσπάθειές μας μέσω της λήψης των απαραίτητων μέτρων για την ελάφρυνση του χρέους».

Σαν απαραίτητη προϋπόθεση για τα παραπάνω παρουσίασε την «αποσαφήνιση της στρατηγικής γύρω από τη διαχείριση του ελληνικού χρέους», ενώ απ' την πλευρά του παρουσίασε σαν εχέγγυο την τήρηση των αντιλαϊκών δεσμεύσεων και την ολοκλήρωση της πρώτης «αξιολόγησης», λέγοντας ότι «έπεισε και τους πλέον δύσπιστους ότι κάτι έχει αλλάξει στη χώρα. Η Ελλάδα μπορεί πλέον να βάζει στόχους και να τους εκπληρώνει»!

Στο πλαίσιο αυτό τοποθέτησε το κλείσιμο και της δεύτερης «αξιολόγησης», ώστε «από την αρχή του νέου έτους, να ξεκινήσει ο καθορισμός και των μεσοπρόθεσμων και μακροπρόθεσμων παρεμβάσεων. Ο οικονομικός ορίζοντας πρέπει να γίνει ξεκάθαρος. Το έχει ανάγκη η οικονομία μας, οι αγορές, αλλά και η ίδια η Ευρωζώνη».

Τέλος, έπαιξε εκ νέου το «χαρτί» της γεωστρατηγικής σημασίας της Ελλάδας, λέγοντας ότι «σε μια ρευστή διεθνή συγκυρία, όλοι πια συνειδητοποιούν ότι δεν υπάρχει πια κανένας λόγος να διαιωνίζεται το ελληνικό ζήτημα. Πόσο μάλλον όταν η Ελλάδα αποτελεί τελευταίο οχυρό σταθερότητας σε μια ευρύτερα αποσταθεροποιημένη περιοχή».

περισσότερα Εδώ 

Επιστολές του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ προς την ΚΕ του ΑΚΕΛ

Πέμπτη 10/11/2016 - 13:45 

Το ΚΚΕ δίνει στη δημοσιότητα τις επιστολές που απέστειλε προς την ΚΕ του ΑΚΕΛ, σχετικά με τις εκτιμήσεις και τη θέση του ΚΚΕ για το Κυπριακό, την πρώτη στις 19 Οκτώβρη 2016 και τη δεύτερη, επιστολή-απάντηση, στις 9 Νοέμβρη 2016.

Εδώ η της 9 Νοέμβρη 2016:

Προς την ΚΕ του ΑΚΕΛ 

Αγαπητοί σύντροφοι, 

Λάβαμε την επιστολή σας με ημερομηνία 4 Νοέμβρη 2016 και θεωρούμε απαραίτητο να θέσουμε υπόψη σας τα ακόλουθα ζητήματα.

 Την ώρα που επιχειρείται να κλείσει το Κυπριακό με διχοτομική λύση, όπως δείχνει η πορεία των συνομιλιών των κ.κ Αναστασιάδη – Ακιντζί, 
θα λέγαμε ότι η βαθύτερη μελέτη και η αξιοποίηση των θέσεων του ΚΚΕ από το ΑΚΕΛ, άλλα κυπριακά και ελληνικά κόμματα μπορεί να συμβάλλει, έστω αυτή τη στιγμή, στην παρεμπόδιση και αντιμετώπιση αρνητικών εξελίξεων, ταυτόχρονα με την ισχυροποίηση της πάλης για δίκαιη και βιώσιμη λύση στο Κυπριακό πρόβλημα.

 Οι θέσεις του ΚΚΕ θέτουν βασικά στοιχεία των εξελίξεων στην περιοχή, ενημερώνοντας τους λαούς της Κύπρου και της Ελλάδας ότι προωθείται ένα νέο σχέδιο Ανάν το οποίο οδηγεί στη νομιμοποίηση των αποτελεσμάτων της τουρκικής εισβολής – κατοχής. 

Σας υπενθυμίζουμε ότι και το 2004, ήταν η σθεναρή στάση του ΚΚΕ που, ανέλαβε πρωτοβουλία, συμβάλλοντας στην αποκάλυψη και τελική απόρριψη του σχεδίου Ανάν από τον ίδιο τον κυπριακό λαό, στο σχετικό δημοψήφισμα. 

Ο κίνδυνος της νομιμοποίησης και οριστικοποίησης της διχοτόμησης της Κύπρου είναι το κρίσιμο ζήτημα. 

Αυτό στην ουσία υιοθετείται στην κοινή ανακοίνωση Αναστασιάδη –Έρογλου της 11ης Φλεβάρη 2014 που είναι η βάση των συνομιλιών. 

Αναφέρεται συγκεκριμένα στα δύο Συνιστώντα Κράτη τα οποία θα έχουν τα δικά τους σύνορα, το δικό τους σύνταγμα, τις δικές τους κυβερνήσεις, κοινοβούλια, ύμνους, τις δικές τους ξεχωριστές πολιτικές για την Παιδεία, την Υγεία, την πρόνοια κ.α.,

 που είναι παράγοντες διαίρεσης,

 διάσπασης του εργαζόμενου κυπριακού λαού,

 διατήρησης ή εισαγωγής νέων οικονομικοκοινωνικών διακρίσεων στους όρους ζωής, παράγοντες ανταγωνισμού και όχι ενότητας τουρκοκυπρίων και ελληνοκυπρίων εργαζομένων.

 Αυτή η προοπτική βάζει τη σφραγίδα της στην προωθούμενη λύση και ακυρώνει την επανένωση του νησιού. 

Στη βάση αυτή θεωρούμε τουλάχιστον άστοχη και εκτός τόπου και χρόνου, την αναφορά σας στα παραδείγματα των ΗΠΑ, της Ρωσίας και της Ελβετίας ως παραδείγματα ομόσπονδων κρατικών οντοτήτων που μπορούν να αιτιολογήσουν την υποστήριξη ενός Ομοσπονδιακού κράτους στην Κύπρο. 

Πολύ περισσότερο που σε καμία από τις πάρα πάνω περιπτώσεις δεν υπήρχε πρόβλημα εισβολής–κατοχής. 

Τα παραδείγματα αυτά δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση με τις συνθήκες και την πορεία δημιουργίας του κυπριακού προβλήματος που έχει τη δική του δραματική ιστορία, γεγονός που μπορείτε να δεχτείτε ξεκάθαρα, αντιμετωπίζοντας με μεγαλύτερη ψυχραιμία την αντικειμενική αυτή πραγματικότητα. 

 Στην πράξη, η πολύχρονη ιμπεριαλιστική επέμβαση στην Κύπρο, η δράση εθνικιστικών δυνάμεων, το χουντικό πραξικόπημα με ευθύνη και της ελληνικής χούντας των συνταγματαρχών και την καθοδήγηση των ΗΠΑ, όπως και η τουρκική εισβολή – κατοχή διαμόρφωσαν το έδαφος για τις αρνητικές εξελίξεις.

Αυτά επισπεύτηκαν στη συνέχεια με την αξιοποίηση των τετελεσμένων που προκάλεσε η δημιουργία του ψευδοκράτους, της λεγόμενης «Τουρκικής Δημοκρατίας της Βορείου Κύπρου», το 1983, το οποίο επιχειρείται να αποτελέσει σήμερα τη βάση του τουρκοκυπριακού «συνιστώντος κράτους».

 Η πείρα της διαιώνισης του κυπριακού προβλήματος 42 χρόνια μετά την εισβολή είναι στοιχείο που επιβάλλεται να προβληματίσει περισσότερο για τη μη κινητοποίηση του λαϊκού παράγοντα και την αναμονή λύσης από «τα πάνω», από ισχυρά καπιταλιστικά κράτη και ιμπεριαλιστικές ενώσεις (ΝΑΤΟ-Ε.Ε) που έχουν ευθύνη για τη δημιουργία και τη διαιώνιση του προβλήματος.

 Ο συμβιβασμός που είχε γίνει, 

ο «επώδυνος συμβιβασμός», για τον οποίο μίλησαν τόσο το ΑΚΕΛ, 

όσο και άλλα κόμματα στην Κύπρο και την Ελλάδα που οδήγησε στη θέση για τη διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία, που ήταν κυρίως θέση της αστικής τάξης της Τουρκίας και του τουρκοκυπριακού "κράτους" διαχρονικά, έφτασε να θεωρείται θέσφατο, θέση αρχής. 

Και μάλιστα, όχι μόνο αυτό, αλλά να εξελίσσεται, στην ουσία, σε διχοτομική λύση, σε δύο συνιστώντα κράτη. 

Στην πράξη δεν πρόκειται για ομοσπονδία όπως προβάλλεται προς τους κύπριους εργαζόμενους, αλλά για μία συνομοσπονδία δύο κρατών τα οποία επαναλαμβάνουμε θα έχουν το δικό τους κρατικό μηχανισμό, τα δικά τους όργανα, τη δική τους δηλαδή κυριαρχία, εσωτερική και εξωτερική πολιτική, ακυρώνοντας τις αρχές για μια κυριαρχία, μια ιθαγένεια και μια διεθνή προσωπικότητα.

 Για τους λόγους αυτούς το ΚΚΕ μελετώντας τις εξελίξεις και ιδιαίτερα τις οδυνηρές θέσεις του σχεδίου Ανάν, 

το περιεχόμενο της κοινής ανακοίνωσης Αναστασιάδη – Έρογλου του 2014 

για τα δύο συνιστώντα κράτη και τα θέματα που τέθηκαν κατά τη διάρκεια των πρόσφατων διαπραγματεύσεων 

αποφάσισε να μιλήσει ανοιχτά, δημόσια, να σας εξηγήσει τώρα, πριν είναι πολύ αργά, την θέση του για τη δικοινοτική, διζωνική ομοσπονδία την οποία και το ίδιο είχε υιοθετήσει, ως συμβιβασμό, εκδηλώνοντας έτσι και τη στήριξη του στο ΑΚΕΛ, και την οποία προσδιορίζει στις σημερινές συνθήκες μετά από βαθιά και εξονυχιστική μελέτη των εξελίξεων που συλλογικά συζήτησε η ΚΕ μας. 

Συγκεκριμένα, το κόμμα μας, επιμένει ότι:

 Το κυπριακό πρόβλημα είναι διεθνές πρόβλημα εισβολής και κατοχής του Βορείου τμήματος της Κύπρου από την Τουρκία 

που φέρει τη σφραγίδα της επέμβασης του ΝΑΤΟ 

και των γενικότερων ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών στην περιοχή. 

Ότι απαιτείται η αποχώρηση των κατοχικών και των άλλων ξένων στρατιωτικών δυνάμεων, το κλείσιμο των βρετανικών βάσεων. 

Υπερασπίζεται τις αρχές για μια κυριαρχία, μια ιθαγένεια και μια διεθνή προσωπικότητα, τοποθετείται συγκεκριμένα στο πρόβλημα των προσφύγων και των εποίκων. 

Οι αρχές αυτές αποτελούν το περιεχόμενο των θέσεων του ΚΚΕ για Κύπρο Ενιαία Ανεξάρτητη, 

που σημαίνει Ενιαία Κρατική Συγκρότηση, για ένα και όχι δύο κράτη, 

χωρίς εγγυητές και προστάτες 

που προβλέπει δικαίωμα στην ελεύθερη διακίνηση, εγκατάσταση και διαμονή εργατικών – λαϊκών οικογενειών σε όλες τις περιοχές του νησιού, 

χωρίς όρους και δεσμεύσεις, ανεξάρτητα από το αν πρόκειται για Τουρκοκύπριους, Ελληνοκύπριους, Μαρωνίτες, Αρμένιους ή Λατίνους. 

  Εξασφάλιση των εργασιακών, ασφαλιστικών, κοινωνικών δικαιωμάτων χωρίς διακρίσεις, σεβασμό στο δικαίωμα να μιλούν τη γλώσσα τους, να μορφώνονται τα παιδιά τους, σεβασμό στις θρησκευτικές επιλογές και πολιτιστικές παραδόσεις. 

Αυτή η πρόταση αντιπαλεύει πραγματικά τον Εθνικισμό, σέβεται (στην πράξη) τα δικαιώματα των Τουρκοκυπρίων, Ελληνοκυπρίων, Μαρωνιτών, Αρμένιων και Λατίνων, 

στηρίζεται στο ταξικό συμφέρον της εργατικής τάξης της Κύπρου και ενισχύει την κοινή πάλη του εργαζόμενου λαού, σε αντίθεση με τη «διζωνικότητα» και τη «γκετοποίηση» 

που περιέχεται στη λύση που προωθείται 

από την κυπριακή κυβέρνηση, με τη συνευθύνη της ελληνικής κυβέρνησης, των ΗΠΑ, της Ε.Ε. 

Στην Κύπρο, κατά τη διάρκεια της διαχείρισης της αστικής εξουσίας έχουν γίνει και γίνονται πολύμορφες συμμαχίες μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων της Κύπρου, 

με τη συμμετοχή και του κόμματος σας και είναι δική σας ευθύνη να κατονομάσετε και να τεκμηριώσετε ποιες εννοείτε εθνικιστικές δυνάμεις στη χώρα σας. 

Αυτό που θέλουμε να σημειώσουμε εμείς, είναι ότι η κατευθυνόμενη παραφιλολογία που προσπαθεί να συνδέσει τις θέσεις του ΚΚΕ με την τροφοδότηση εθνικιστικών δυνάμεων είναι τουλάχιστον αστεία και εκ του πονηρού. 

Ο κάθε λογικός άνθρωπος μπορεί να κατανοήσει ότι ο εθνικισμός πλήττεται πραγματικά, 

μόνο με την πολιτική που εναντιώνεται στο γκέτο και την περιχαράκωση που διαμορφώνει η πολιτική των δύο κρατών η οποία αναπαράγει κάθε λογής διακρίσεις και εμπόδια στην κοινή πάλη του κυπριακού λαού. 

Ασφαλώς ο κυπριακός λαός σηκώνει και θα σηκώσει το κύριο βάρος για τη λύση του κυπριακού προβλήματος και αυτός είναι που θα κληθεί να αποφασίσει. 

Επιβάλλεται, όμως, να πάρουμε υπόψη ότι το πρόβλημα είναι διεθνές και οι προεκτάσεις του αφορούν και τον ελληνικό λαό αλλά και τους άλλους λαούς της περιοχής. 

Πολύ περισσότερο που στο κυπριακό πρόβλημα εμπλέκονται οι ελληνικές κυβερνήσεις και γενικότερα οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας και συνεπώς το ΚΚΕ έχει υποχρέωση, όπως έκανε όλα τα προηγούμενα χρόνια, να τοποθετείται και να θέτει τις θέσεις του. 

Δεν διεκδικούμε τίποτα περισσότερο από το δικαίωμα μας να έχουμε την δική μας άποψη για ζητήματα που σε τελευταία ανάλυση μας αφορούν όλους για να μην την πληρώσουν πάλι οι λαοί των χωρών μας και της περιοχής.

 Η γνώμη μας είναι ότι η εξέταση ενός τόσο σύνθετου προβλήματος δεν χωράει αφορισμούς. 

Το ποιος κάνει ή όχι λάθος θα το δείξει η ίδια η πορεία των εξελίξεων. 

Το ΚΚΕ πάντοτε στην μεγάλη και ηρωική του διαδρομή με υπευθυνότητα τοποθετείται. 

Οι εξελίξεις οι ίδιες και στο κυπριακό και σε άλλα ζητήματα, μέχρι σήμερα έχουν επιβεβαιώσει τις προβλέψεις και θέσεις του ΚΚΕ. 

Αγαπητοί σύντροφοι, 

Διατηρούμε το δικαίωμα πλέον, να δημοσιεύσουμε την επιστολή που σας αποστείλαμε στις 19/10/16 καθώς και την σημερινή μας επιστολή, αφού και εσείς προχωρήσατε σε δημοσίευση της απάντησης σας στην επιστολή που σας αποστείλαμε στις 19/10/16. 

Τιμώντας τους αγώνες των χιλιάδων μελών του ΑΚΕΛ και της ΕΔΟΝ, 

Συντροφικά, 

Το Πολιτικό Γραφείο 
της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ

 ΣΧΕΤΙΚΑ

• ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ

  Για τις εξελίξεις στο Κυπριακό και τη θέση του Κόμματος

  29/10/2016 11:59
• Και 

• η Συνέντευξη του Θανάση Παφίλη στην ιστοσελίδα του MEGAONE Κύπρου

  
  
  

  Συνέντευξη στην ιστοσελίδα του MEGAONE, TVONEnews της Κύπρου, έδωσε ο Θανάσης Παφίλης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος του Κόμματος.

  Ολόκληρη η συνέντευξη:

  Δεν προβληματίζει το ΚΚΕ το γεγονός ότι η απόφαση σας μπορεί να πλήξει το ΑΚΕΛ, με το οποίο σας συνδέουν ιδιαίτερες σχέσεις, και μάλιστα σε μια περίοδο που η διαδικασία επίλυσης του Κυπριακού, η οποία στηρίζεται και από το ΑΚΕΛ, τυγχάνει αμφισβήτησης από αρκετές πλευρές;

  Η στάση του ΚΚΕ πηγάζει από τη βαθιά διεθνιστική αλληλεγγύη του στην εργατική τάξη, στα λαϊκά στρώματα της Κύπρου, Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους, Αρμένιους, Μαρωνίτες ή Λατίνους, και βρίσκεται σε αντίθεση με τα μονοπωλιακά συμφέροντα που προωθούν ένα νέο διχοτομικό σχέδιο, για να βάλουν απρόσκοπτα στο χέρι το φυσικό πλούτο. Η ηγεσία του ΑΚΕΛ έχει κάνει τις δικές της επιλογές και η εναρμόνιση της με το κυβερνητικό, προεδρικό πλαίσιο, που έχει τη στήριξη των ΗΠΑ, της ΕΕ και ειδικά της Βρετανίας, είναι λαθεμένη, αδιέξοδη και οδηγεί σε μεγάλες περιπέτειες τον κυπριακό λαό.

  Το ΑΚΕΛ, παρόλο που δεν παραγνωρίζει τους αγώνες του ΚΚΕ, όπως αναφέρει στην ανακοίνωσή του, εντούτοις καθιστά σαφές προς το Κουμμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος ότι «το μέλλον της Κύπρου είναι θέμα των Κυπρίων και αυτοί είναι τελικά που θα αποφασίσουν».

  α) Δεν νομίζετε ότι σε μια τόσο κρίσιμη φάση της διαδικασίας, η πολιτική σας «αναθεώρηση» ενδεχομένως να δυναμιτίζει την κατάσταση;

  β) Λαμβάνετε το ξεκάθαρο, αλλά σαφέστατο μήνυμα που σας στέλνει το ΑΚΕΛ;

  Τον πρώτο λόγο έχει ο λαός της Κύπρου, που όπως και το 2004 πρέπει να απορρίψει τη νέα διχοτομική λύση, αλλά το πρόβλημα είναι πιο σύνθετο. Να υπενθυμίσω πως τότε, το 2004, το ΚΚΕ ήταν το μόνο κόμμα στο ελληνικό Κοινοβούλιο που οργάνωσε κινητοποίηση κατά του «σχεδίου Ανάν» και κάτω από τη δική του πίεση αποτράπηκε κοινό ανακοινωθέν υπέρ του σχεδίου αυτού, στη σύσκεψη υπό τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας στην Ελλάδα.

  Ωστόσο, είναι φανερό πως το Κυπριακό ζήτημα, από τη στιγμή που είναι ένα διεθνές πρόβλημα εισβολής και κατοχής, ενδιαφέρει και τους άλλους λαούς. Η όποια εξέλιξη δημιουργεί τετελεσμένα και για άλλους λαούς. Επιπλέον, όπως θα σας είναι γνωστό, διάφορες «λύσεις», όπως π.χ. αυτή που περιγράφονταν στο σχέδιο Ανάν, όχι μόνο δεν ήταν δίκαιη και βιώσιμη, αλλά ενέπλεκε σε μεγάλες περιπέτειες τους λαούς της Ελλάδας και της Τουρκίας.

  Ο βασικός άξονας των θέσεων του ΚΚΕ παραμένει και εμπλουτίζεται, προβάλλοντας αποφασιστικά τη θέση για ένα και όχι δύο κράτη.

  Η στάση του ΚΚΕ ενισχύει τον αγώνα του κυπριακού λαού στην πάλη του για Κύπρο ενιαία και ανεξάρτητη.

  Θεωρείτε ότι η νέα σας πολιτική θέση μπορεί να γίνει αποδεκτή από τους Τ/κ ώστε να προχωρήσει η διαδικασία;

  Σαφώς και μπορεί να γίνει αποδεκτή από τους Τουρκοκύπριους εργαζόμενους. Όπως θα γνωρίζεται το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας παρακολουθεί στενά τις εξελίξεις και τοποθετείται μετά από μελέτη και με ευθύνη στο κυπριακό πρόβλημα. Ούτε στιγμή το ΚΚΕ δεν παρέλειψε να σημειώνει πως το κυπριακό πρόβλημα είναι διεθνές πρόβλημα, εισβολής και κατοχής του βορείου τμήματος της Κύπρου από την Τουρκία. Έχει τη σφραγίδα της επέμβασης του ΝΑΤΟ και των γενικότερων ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών στην περιοχή. Έχει τη σφραγίδα των αστικών τάξεων των Ελλάδας, Τουρκίας και Κύπρου, των εθνικιστών, του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος, που προκαλεί τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Εμείς ούτε σπιθαμή δεν υποχωρήσαμε από τη θέση για μια Κύπρο Ενιαία, Ανεξάρτητη, με Μία και Μόνη Κυριαρχία, μια Ιθαγένεια και Διεθνή Προσωπικότητα, χωρίς ξένες βάσεις και στρατεύματα, χωρίς ξένους εγγυητές και προστάτες, με το λαό κυρίαρχο κι αφέντη στον τόπο του. Άλλοι υποχώρησαν και ψάχνουν εδώ και χρόνια τη λύση μέσα στην ΕΕ, σε συνιστώντα κράτη και με τη δήθεν «φιλική συνδρομή» των ΗΠΑ και του Ισραήλ.

  Εμείς ως ΚΚΕ έχουμε μια ολοκληρωμένη αντίληψη για το τι είναι προς όφελος του λαού σήμερα. Πιστεύουμε πως η διέξοδος βρίσκεται στην πάλη ενάντια στο εκμεταλλευτικό σύστημα, για την εργατική - λαϊκή εξουσία και την κοινωνικοποίηση του πλούτου τους, για την αποδέσμευση από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, την ΕΕ, το ΝΑΤΟ, τη διαμόρφωση των συνθηκών για διεθνείς σχέσεις, που θα στηρίζονται στο αμοιβαίο όφελος. Αυτά αφορούν κάθε χώρα και την Κύπρο και το λαό της, σαφώς και τους Τουρκοκύπριους. Αφορούν συνολικά την κοινή συντονισμένη πάλη της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων στην Ελλάδα, στην Κύπρο, στην Τουρκία και άλλων λαών της περιοχής.

  Τώρα αν χαρακτηρίζετε «νέα πολιτική θέση» την εγκατάλειψη της ΔΔΟ, πρέπει να σημειώσουμε πως εδώ και δύο χρόνια έχουμε πάψει να αναφερόμαστε σ’ αυτήν. Από τότε δηλαδή, που έγινε πασιφανές πως αυτός ο όρος χρησιμοποιείται ως άλλοθι, για ένα νέο διχοτομικό σχέδιο δύο κρατών, για την «γκετοποίηση». Το ΚΚΕ, που σταθερά τάσσονταν και τάσσεται υπέρ μιας Κύπρου Ενιαίας (ένα κράτος και όχι δύο), που με συνέπεια αντιπαλεύει τον εθνικισμό, δεν μπορεί παρά να ταχθεί ενάντια στη «διζωνικότητα» και στα δύο «Συνιστώντα Κράτη», που ανακυκλώνουν την διαίρεση του λαού σε εθνοτική, γλωσσική, θρησκευτική βάση και να εκφράσει την αναγκαιότητα της ενιαίας οργάνωσης και της κοινής πάλης της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων της Κύπρου, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, Αρμενίων, Λατίνων και Μαρωνιτών, ενάντια στην αστική τάξη, ενάντια στην ΕΕ, στο ΝΑΤΟ.

  Θεωρείτε ότι είναι εφικτά τα όσα προτείνετε ως προς την ολοκλήρωση της διαδικασίας επίλυσης του Κυπριακού και την επανένωση της Κύπρου και του λαού της, ειδικότερα εάν ληφθεί υπόψη το γεγονός των αυξανόμενων ροών εποικισμού, της αλλοίωσης του πληθυσμού, της απομόνωσης και συνεχώς αυξανόμενης εξάρτησης των Τουρκοκυπρίων, αλλά και των κατεχομένων, από την Τουρκία και των τετελεσμένων που δημιουργούνται επί κυπριακού εδάφους;  

  Όσο επικίνδυνη είναι η καλλιέργεια κίβδηλης ευφορίας, πως δήθεν τώρα υπάρχουν οι όροι που θα οδηγήσουν σε δίκαιη λύση το Κυπριακό, άλλο τόσο επικίνδυνη και μίζερη είναι η υποταγή του λαού στους σημερινούς αρνητικούς συσχετισμούς. Οι συσχετισμοί, όμως, είναι για να αλλάζουν κι αυτό μπορεί να γίνει μόνον αν οι λαοί αγωνιστούν, στη βάση των κοινών ταξικών συμφερόντων τους, αν συγκρουστούν με τα μονοπώλια και τον καπιταλισμό. Υποταγή στους αρνητικούς συσχετισμούς οδηγεί στο «σφάξε με αγά μου να αγιάσω».

  Διαφωνείτε με την πεποίθηση του ΑΚΕΛ ότι «η εγκατάλειψη της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας δεν οδηγεί σε ενιαίο κράτος, αλλά στη διχοτόμηση που είναι καταστροφική για την Κύπρο»; Αν ναι, τότε ποια η εναλλακτική;

  Στην Απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ αναδεικνύεται το πως διαχρονικά διαμορφώθηκε η Δικοινοτική - Διζωνική Ομοσπονδία, που σήμερα προβάλλεται ως η «καρδιά» της λύσης του κυπριακού προβλήματος. Υπογραμμίζεται πως από τη δεκαετία του '60, μεθοδικά, σχεδιασμένα, η τουρκική αστική τάξη προσπάθησε να δημιουργήσει τετελεσμένα για τη δημιουργία δύο κρατών, αξιοποιώντας τα προβλήματα των συμφωνιών Ζυρίχης - Λονδίνου, τη θέση για ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, τη δράση εθνικιστικών δυνάμεων, και από τις δύο πλευρές και πολύ περισσότερο το πραξικόπημα που οργανώθηκε στην Κύπρο με ευθύνη της χούντας. Σημειώνεται πως χρησιμοποιήθηκε η μέθοδος της συγκρότησης θυλάκων και μεταφέρθηκαν Τουρκοκύπριοι σε συγκεκριμένες περιοχές, για τη διαμόρφωση εδαφικής τουρκοκυπριακής ζώνης, ενώ οι τουρκικές επιδιώξεις ολοκληρώθηκαν με την εισβολή και κατοχή, με τον «Αττίλα 1» και τον «Αττίλα 2», τον Ιούλη και τον Αύγουστο του 1974, αντίστοιχα. Μετά την εισβολή, το τουρκικό κράτος δούλεψε συστηματικά για να περάσει η θέση της Δικοινοτικής - Διζωνικής Ομοσπονδίας και πέτυχε να περιληφθεί η θέση αυτή - ως συμβιβασμός - στα υλικά των συνομιλιών, ως βάση εκ μέρους του, για διχοτομική, συνομοσπονδιακή λύση, δύο κρατών. Το 1983 ανακηρύχθηκε η «Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου» και το ψευδοκράτος αξιοποιήθηκε και πάλι για τη δημιουργία τετελεσμένων. Τι αποδεικνύεται λοιπόν; Πως στην πράξη, μια θέση τακτικής, ένας «έσχατος συμβιβασμός» της ελληνοκυπριακής πλευράς, που οδήγησε στη θέση της Δικοινοτικής - Διζωνικής Ομοσπονδίας, μετατράπηκε στη συνέχεια σε θέση αρχής και θεμέλιο της λύσης για το Κυπριακό και σήμερα αξιοποιείται για να νομιμοποιηθεί η εισβολή και κατοχή, με τη δημιουργία δύο συνιστωντών κρατών. Η ζωή είναι αυτή που δείχνει το πόσο επιζήμια είναι αυτή η θέση που οδηγεί στη διαίρεση το λαό της Κύπρου, αλλά και σε επιπλοκές τους λαούς της Ελλάδας, της Τουρκίας και της ευρύτερης περιοχής. Η διχοτομική λύση πρέπει να εγκαταλειφθεί, προς το συμφέρον των λαών και σε βάρος των σχεδίων των ΗΠΑ, της ΕΕ, των αστικών τάξεων και μονοπωλίων.

  Δεν σας προβληματίζει το γεγονός ότι η θέση σας μπορεί να τύχει εκμετάλλευσης, αφού σύμφωνα με το ΑΚΕΛ, «ορισμένοι στην Κύπρο που μέχρι πρόσφατα καθημερινά ύβριζαν το ΚΚΕ τώρα όψιμα το έχουν “αγαπήσει” εξαιτίας της αλλαγής της θέσης του στο Κυπριακό»; 

  Το ΚΚΕ έχει μια Ιστορία 100 χρόνων, δεν είναι χθεσινό στην πολιτική. Έρχεται από μακριά, από τους σκληρούς κι αιματηρούς αγώνες, που τους συνεχίζει και σήμερα, στις σύγχρονες συνθήκες, με «πυξίδα» του την ανάπτυξη της ταξικής πάλης, τα λαϊκά συμφέροντα, την οικοδόμηση μιας κοινωνίας χωρίς την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, του σοσιαλισμού - κομμουνισμού. Αντιτασσόμαστε στη συμμετοχή Κομμουνιστικών Κομμάτων σε αστικές κυβερνήσεις, στη διαχείριση της βαρβαρότητας του καπιταλισμού και παλεύουμε για την ανατροπή του. Τώρα, αν κάποιοι δηλώνουν πως «αγαπούν το ΚΚΕ», αλλά στηρίζουν τον καπιταλισμό, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, τα οποία αντιπαλεύει το ΚΚΕ, είναι προφανές ότι το κάνουν για τους δικούς τους λόγους. Όπως κι εκείνοι που δηλώνουν πως «έχουν στην καρδιά τους ριζωμένο το ΚΚΕ», αλλά στήριξαν το ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνησή του, που εφαρμόζει την πιο βάρβαρη κι αντιλαϊκή πολιτική που έχει γνωρίσει η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια.

  Έχουμε εμπιστοσύνη στους λαούς, στο πολιτικό κριτήριό τους, στην εμπειρία τους, που στο τέλος «θα βάλει τον κάθε κατεργάρη στον πάγκο του» και θα «ξεχωρίσουν την ήρα από το στάρι». 

Παρουσίαση Κειμένου: Viva La Revolucion

Για τον ταγματάρχη χωροφυλακής της χούντας: Μητροπολίτη Αμβρόσιο

από: ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ

Ξεπέρασε κάθε προηγούμενο το νέο αντικομμουνιστικό παραλήρημα του Μητροπολίτη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιου, 

λίγες μέρες μετά την κάλυψη που του παρείχε ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος,

στην πρόσφατη συνέντευξητου στο ΣΚΑΪ. 

Θυμίζουμε ότι Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος είπε για τον Αμβρόσιο: «Αυτά που επισημαίνει δεν είναι λάθη, 

είναι ο τρόπος με τον οποίο τα λέει και αυτό που του λένε. 

Αν ψάξουμε τα κείμενα και τα ψηλαφίσουμε και τα δούμε για το θέμα το κεντρικό που θίγει, δεν κάνει λάθος. 

Αλλά δεν είναι αυτός ο τρόπος ο κατάλληλος που μπορεί να ενεργήσει ένας ποιμένας».

Παραθέτουμε ηχητικό – σχόλιο του Νίκου Μπογιόπουλου, από την εκπομπή του, στον Real fm: 

 και προσθέτουμε το εξής:

Να χαίρεται ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος τον ακροδεξιό ρασοφόρο του.