Αν δούλεψες σαν κομμουνιστής, αν σκέφτηκες σαν κομμουνιστής, αν αγάπησες σαν κομμουνιστής, αν πάλεψες σαν κομμουνιστής, αν έζησες σαν κομμουνιστής, είσαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του 20ού αιώνα.

Ναζίμ Χικμέτ: «…στη φωτιά της μεγάλης οργής μας και της αγίας ελπίδας μας»

ΑΠΟ ΟΙΚΟΔΟΜΟΣ ΣΤΟ ΙΟΥΝ 2, 2016ΠΡΟΣΩΠΑ

Έγραψε ο Νίκος Μόττας* //

Ναζίμ Χικμέτ. 

Ο κορυφαίος τούρκος ποιητής της εργατικής τάξης, των λαϊκών αγώνων, της ελπίδας των κατατρεγμένων. 

Ο κομμουνιστής Χικμέτ, γέννημα της Θεσσαλονίκης των αρχών του 20ου αιώνα, φίλος του λαού της Ελλάδας και των λαών όλου του κόσμου, αυτός που μέσα απ’ την τέχνη του μετέτρεψε το λυγμό σε επανάσταση, την κραυγή σε εξέγερση, «για να γεννούνε τα σκοτάδια λάμψη».

Ποιητής στρατευμένος, συνειδητά ταγμένος στον αγώνα για έναν καλύτερο κόσμο. 
Εργάτης του λόγου- ενός λόγου με ιδιαίτερους συμβολισμούς, βαθιά φιλοσοφημένου πολιτικού μα συνάμα τόσο προσιτού. 
«Μια θρησκεία, ένας νόμος, ένα δίκαιο: Η δουλιά του εργάτη» έγραφε σε ηλικία μόλις 17 χρονών ο Χικμέτ, συνοψίζοντας σε μια αράδα τη μαρξιστική κοσμοθεωρία.

Διανοούμενος που δεν σταμάτησε ποτέ, μέσω τις τέχνης του, της σκέψης και της πένας του, να παίρνει θέση στα μεγάλα ζητήματα της εποχής του. 

Μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Τουρκίας από το 1923, γνώρισε την καταστολή, τη λογοκρισία, τη φυλακή.

Το 1958, σε συνέντευξη στο γαλλικό περιοδικό  “Lettres Francaises” έλεγε:«Γνωρίζετε ότι εγώ είμαι μέλος του ΚΚ από το 1923 και αυτό είναι η μόνη μου περηφάνια. 

Νομίζω ότι στις σχέσεις μεταξύ των κρατών, η πολιτική της ουδετερότητας μπορεί να είναι χρήσιμη και αποτελεσματική, όχι όμως για τους συγγραφείς.

 Δεν θα μπορούσατε, αλήθεια, να μου πείτε το όνομα ενός μεγάλου συγγραφέα, σε όλη την Ιστορία του κόσμου, που να έμεινε ουδέτερος απέναντι στα μεγάλα προβλήματα της εποχής του. 

Μπορεί να το πιστεύει ότι είναι ουδέτερος, και να το διακηρύσσει μάλιστα, αλλά στην ουσία δεν είναι ποτέ! 

Όσο για μένα προτιμώ να είμαι δεσμευμένος και μάλιστα με όλη μου τη συνείδηση…».

«Αν δούλεψες σαν κομμουνιστής,

αν σκέφτηκες σαν κομμουνιστής,

αν αγάπησες σαν κομμουνιστής,

αν πάλεψες σαν κομμουνιστής,

αν έζησες σαν κομμουνιστής,

είσαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του 20ού αιώνα».

Ο Χικμέτ ανήκει σε εκείνη την κατηγορία εργατών του λόγου που είχαν την ικανότητα να εντοπίζουν στην καθημερινή ζωή, στην καθημερινότητα της ταξικής πάλης, το στοιχείο εκείνο που ήταν χρήσιμο, κοινωνικά και ιστορικά, για να «ξελασπώσουμε το μέλλον» – όπως έγραφε ο Μαγιακόφσκι- για να τραβήξει η ζωή μπροστά. 
Πρόκειται για την κατηγορία εκείνη των επαναστατών της διανόησης – όπως ο Ρίτσος, ο Βάρναλης, ο Νερούδα, ο Ελυάρ, ο Αραγκόν – που προσωποποίησαν αυτό που έλεγε ο Φρ.Ένγκελς:
«οι ποιητές προαισθάνονται το μέλλον. Αν είναι ικανοί να προαισθάνονται το μέλλον, τότε πιστεύω ότι μπορούν ακόμα καλύτερα να οσφραίνονται τα προβλήματα του παρόντος».

Ο Ναζίμ Χικμέτ ήταν παρών στα προβλήματα της εποχής του. 

Η καρδιά του-«ένα κόκκινο μήλο» όπως έγραφε- βρίσκονταν σε κάθε σημείο που ηχούσαν οι καμπάνες των λαϊκών αγώνων, σε κάθε σημείο που κυριαρχούσε η αδικία, σε κάθε μέρος που οι σφαίρες της ταξικής καταπίεσης τουφέκιζαν την ελευθερία και το δίκαιο. 

Και αυτό, διότι στο επίκεντρο της σκέψης και της ποίησης του Χικμέτ βρισκόταν ο άνθρωπος: 
«Για μένα, το λοιπόν, το πιο εκπληκτικό, πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο,
είναι ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει,
είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε».

«Χλιαροί και παλλόμενοι σαν το αίμα που πηδάει από μια φλέβα/
αρχίσαν να φυσάν οι άνεμοι/. Ακούω τους ανέμους/Αργοπορεί ο σφυγμός/ Στις κορφές του Ουλουντζά θα χιονίσει/ Και κει ψηλά οι αρκούδες/ Μεγαλόπρεπες κι εξαίσιες θα κοιμούνται/ Πάνου στα κόκκινα φύλλα των καστανιών/. Στην πεδιάδα γυμνώνουνται οι λεύκες/. Οπου να `ναι θα κλειστούνε τα μεταξοσκούληκα/ Οπου να `ναι θα τελειώσει το χινόπωρο/ Οπου να `ναι κι η γη θα ξαναμπεί μέσα στου τοκετού τον ύπνο/. Κι εμείς θα περάσουμε ακόμη ένα χειμώνα/ Ζεσταίνοντας τα χέρια μας στη φωτιά της μεγάλης οργής μας/ Και της αγίας ελπίδας μας». – Ναζίμ Χικμέτ.

Η καρδιά του Χικμέτ- «το κόκκινο μήλο» που αγκάλιασε όλη την ανθρωπότητα- έπαψε να χτυπά τα ξημερώματα της 3ης Ιούνη 1963 στη Μόσχα. Από τότε πέρασαν 53 χρόνια. 
Ο λόγος του, ωστόσο –επαναστατικός και πάντοτε επίκαιρος- δεν έσβησε και δεν θα σβήσει ποτέ. 
Μέσα απ’ τους στίχους των ποιημάτων του, ο Χικμέτ δίνει κουράγιο και δύναμη («Δὲ χύνουν δάκρυ μάτια ποὺ συνηθίσαν νὰ βλέπουνε φωτιὲς/ δὲ σκύβουν τὸ κεφάλι οἱ μαχητὲς/ κρατᾶν ψηλὰ τ᾿ ἀστέρι μὲ περηφάνεια»), δίνει ελπίδα («Ὑπομονή, συντρόφοι, ὑπομονὴ καὶ θὰ ῾ρθει μέρα ἡ τρανὴ/ ναὶ θά ῾ρθει!), δείχνει το δρόμο («Αν δεν καώ εγώ. Αν δεν καείς εσύ. Αν δεν καούμε εμείς/ Πώς θα γενούν τα σκοτάδια λάμψη…»).

Περισσότερο από πέντε δεκαετίες μετά το βιολογικό του θάνατο, ο λόγος του Χικμέτ 

συνεχίζει να εμπνέει τους λαϊκούς αγώνες, την πάλη για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, για τον σοσιαλισμό-κομμουνισμό. 

Είναι ο λόγος εκείνος που μας συντροφεύει- και θα μας συντροφεύει- «στην πιό όμορφη θάλασσα», αυτήν του αγώνα για έναν καλύτερο κόσμο. 

«Θα βγούμε νικητές κι ας είναι οι θυσίες μας βαριές»…

* υποψ. διδάκτωρ πολιτικών επιστημών και ιστορίας

Για την ανάπτυξη των "αναξιοπαθούντων" funds ρε γαμώτο,,,

Με αλλεπάλληλες προσθήκες «συμπληρωματικών» τροπολογιών σε συνέχεια και σε συνδυασμό με την ομοβροντία από τις αντιλαϊκές διατάξεις του πρόσφατου εφαρμοστικού πολυνόμου - τερατούργημα, συνεχίζεται το νομοθετικό έργο της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, με φόντο το «κλείσιμο» της πρώτης «αξιολόγησης» του τρίτου μνημονίου.

Οι τράπεζες θα έχουν στο εξής τη δυνατότητα να μεταβιβάζουν τη διαχείριση ΟΛΩΝ των τραπεζικών δανείων 

-«κόκκινων» και εξυπηρετούμενων χωρίς εξαιρέσεις- 

για την πρώτη κατοικία της λαϊκής οικογένειας σε άλλους ενδιαφερόμενους «επενδυτές», τα γνωστά funds - κοράκια των χρηματαγορών.

ΚΚΕ: «Το βαρέλι δεν έχει πάτο και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ μέρα με τη μέρα προσθέτει νέους κρίκους στην αλυσίδα της αντιλαϊκής πολιτικής»

http://www.rizospastis.gr/

για το

ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΟ ΑΝΤΙΛΑΪΚΟ ΠΑΚΕΤΟ ΓΙΑ ΤΟ ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΤΗΣ «ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ»

Μπαράζ νέων τροπολογιών, μία προς μία στην υπηρεσία του κεφαλαίου

Δες εδώ:http://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=3/6/2016&id=16245&pageNo=4

μήνυμα ΚΚΕ προς ΚΚ Βενεζουέλας

Παρασκευή 03/06/2016 - 

Μήνυμα του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ του ΚΚΕ προς το ΚΚ Βενεζουέλας

Σε μήνυμά του προς το ΚΚ Βενεζουέλας το Τμήμα Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ του ΚΚΕ αναφέρει:

«Κομμουνιστικό Κόμμα Βενεζουέλας

Κεντρική Επιτροπή

Καράκας

Αγαπητοί σύντροφοι,

Εκφράζουμε τη διεθνιστική μας αλληλεγγύη στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα της χώρας σας που βρίσκονται αντιμέτωπα με τις συνέπειες της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, αλλά και την αυξανόμενη επιθετικότητα του ιμπεριαλισμού και των αντιδραστικών δυνάμεων.

Το ΚΚΕ καταδικάζει κάθε απόπειρα ανάμειξης στα εσωτερικά της Βενεζουέλας, όπως αυτή που εκδηλώνεται στα πλαίσια του Οργανισμού Αμερικανικών Κρατών, καθώς και τις στρατιωτικές προκλήσεις των ΗΠΑ και των συμμάχων τους, την ανοικτή στοχοποίηση από τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, συμμαχίες όπου και η χώρα μας συμμετέχει και εκπληρώνει αρνητικό ρόλο ενάντια στους λαούς.

Τα κόμματα του κεφαλαίου που στην Ελλάδα και άλλες χώρες σπεκουλάρουν με τα προβλήματα της Βενεζουέλας είναι εκτεθειμένα. Προσπαθούν να διαγράψουν από τη μνήμη των λαών ότι κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του '60 , '70 , '80, '90 τα συγγενικά τους κόμματα κυβέρνησαν και καταδίκασαν την εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα της χώρας σας σε ακραία φτώχεια, οι πλουτοπαραγωγικές πηγές αποτέλεσαν πηγή τεράστιων κερδών για το κεφάλαιο, οι επεμβάσεις των ΗΠΑ ήταν χαρακτηριστικό στοιχείο των εξελίξεων.

Αυτή είναι η πραγματικότητα που προκάλεσε τη λαϊκή οργή και οδήγησε στην κυβερνητική αλλαγή του 1998 με την εκλογή του Τσάβες, καλλιεργώντας στο λαό ελπίδες για αλλαγή της κατάστασης.

Οι εξελίξεις στη Βενεζουέλα επιβεβαιώνουν τις θέσεις των κομμουνιστών που υποστηρίζουν πως υπεύθυνος για την κρίση που βιώνει η Βενεζουέλα είναι ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής.

Κι εδώ, στη Βενεζουέλα επιβεβαιώνεται ο κανόνας που ισχύει σε όλες τις χώρες και τονίζει πως όσο η εξουσία και η οικονομία είναι στα χέρια των μονοπωλίων, οι όποιες κοινωνικές κατακτήσεις του λαού δεν είναι διασφαλισμένες.

Ο καπιταλισμός δεν αντιμετωπίζεται με επιμέρους μικροβελτιώσεις και μεταρρυθμίσεις, αλλά με οργάνωση και ένταση του αγώνα για την προάσπιση των εργατικών - λαϊκών συμφερόντων, σε σύγκρουση με την αστική τάξη και την εξουσία της, με ριζική επαναστατική ανατροπή σε όλους τους τομείς.

Το ΚΚΕ εκφράζει την υποστήριξή του στον αγώνα που δίνει το ΚΚΒ, για το δυνάμωμα της ταξικής πάλης, για να μην πληρώσει την κρίση ο λαός, για την ισχυροποίηση του εργατικού κινήματος, στην πάλη για την υπεράσπιση και διεύρυνση των λαϊκών δικαιωμάτων, για το σοσιαλισμό». 

Για το σχολειό k τις μαζοχιστικές μας τάσεις,,,

Νίκος Βουρτσάνης

1 Ιουνίου 

«Στην υποκρισία και την ψευτιά μπορούμε να αντιτάξουμε την πλήρη και απροκάλυπτη αλήθεια. 

Όσο πιο πολιτισμένο ήταν το αστικό κράτος, τόσο πιο ραφιναρισμένα ψευδόταν, ισχυριζόταν ότι το σχολείο μπορεί να βρίσκεται έξω από την πολιτική και να υπηρετεί την κοινωνία στο σύνολό της. 

Στην πραγματικότητα το σχολείο είχε μετατραπεί ολοκληρωτικά σε όργανο ταξικής κυριαρχίας της αστικής τάξης, 

ήταν πέρα για πέρα διαποτισμένο με το αστικό πνεύμα της κάστας, είχε σκοπό να προσφέρει στους καπιταλιστές πειθήνιους υποψήφιους και επιδέξιους εργάτες. 

Εμείς δηλώνουμε ανοιχτά ότι το σχολείο έξω από τη ζωή, έξω από την πολιτική είναι ψέμα και υποκρισία».
Β. Ι. Λένιν (Στο λόγο του στο πρώτο πανρωσικό συνέδριο για την εκπαίδευση.)

....................................................

3/6

.....επειδή η επιστροφή στο μεσαίωνα δεν έφερε ακόμα την Λαϊκή εξέγερση δεν σημαίνει ούτε ότι ο μεσαίωνας είναι θελκτικός ούτε ότι ο καπιταλισμός είναι ανίκητος.....

αν αυτές οι δυο εκδοχές ήταν πραγματικές θα πρόκυπτε το συμπέρασμα ότι δεν υφίσταται ο νόμος της διαλεκτικής κι ότι οι Λαοί έχουν μαζοχιστικές τάσεις......

....................................................

Για τις ...τάσεις... Συνέχεια 

άκουσε Εδώ:http://ellinofreneianet.gr/radio/radio-shows-2/1256-2016-06-03.html

για την Γαλλία k τα παράδοξα του κινήματός της

H ταξική πάλη στην Γαλλία

Το Γαλλικό «παράδοξο» 

Παρακολουθούμε τους δύο τελευταίους μήνες στην Γαλλία μια σειρά από οξύτατους ταξικούς αγώνες, και μάλιστα με αναβαθμισμένες μορφές πάλης και εντός ενός κράτους που εξακολουθεί να βρίσκεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης μετά τις επιθέσεις του Νοέμβρη του ’15 στο Παρίσι και αλλού. 

Αιτία για όλα αυτά, είναι ο νέος εργασιακός νόμος της υπουργού Μιριάμ Ελ Κομρί που δεν αφήνει πραγματικά λίθο επί λίθου στα εργασιακά-συνδικαλιστικά δικαιώματα του γαλλικού λαού. 

Παρά το γεγονός πως ανάλογες νεοφιλελεύθερες «μεταρρυθμίσεις» γίνονται λίγο έως πολύ σε όλο το μήκος και πλάτος της ΕΕ (με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την Ελλάδα των «μνημονίων», που βέβαια δεν εφαρμόζει κάτι άλλο, παρά ότι κάνουν και όλες οι υπόλοιπες χώρες της ΕΕ, με ή χωρίς «μνημόνια»), στην Γαλλία είναι η πρώτη φορά που η επίθεση του κεφαλαίου στην εργατική τάξη βρίσκει μια τόσο πεισματώδη και αποφασιστική αντίσταση. 

-Ποιό είναι το «παράδοξο»; 

Πως η αντίσταση αυτή λαμβάνει χώρα σε ένα μέρος του κόσμου, που το ΚΚ του είναι από δεκαετίες τώρα καρικατούρα του παλιού ένδοξου εαυτού του. 

Το ακόμη πιο παράδοξο της ιστορίας αυτής είναι πως, της αντίστασης της Γαλλικής εργατικής τάξης ηγείται ακριβώς η συνδικαλιστική συνομοσπονδία CGT (ουσιαστικά το συνδικαλιστικό σκέλος του ΓΚΚ, παρότι δεν έχει οργανική σχέση μαζί του ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του ’90),μπροστάρηδες του αγώνα είναι πρώην ή και νυν μέλη του ΓΚΚ, ενώ η μόνη εφημερίδα που έχει πάρει ανοιχτά το μέρος των αγωνιζόμενων απεργών είναι το πρώην όργανο του ΓΚΚ, η «Ουμανιτέ».

Παρότι λοιπόν το Γαλλικό ΚΚ έκανε εδώ και δεκαετίες ότι μπορούσε προκειμένου να αυτοδιαλυθεί και σίγουρα είναι ανίκανο να καθοδηγήσει την ταξική πάλη, όχι μόνο είναι τελικά η όξυνση της ταξικής πάλης που (αντιστρόφως) παρασύρει το ΓΚΚ,

αλλά ακόμη πιο παράδοξα βλέπουμε τους Γάλλους κομμουνιστές (όχι την ηγεσία τους βέβαια) να είναι παντού σε αυτό τον αγώνα, και μάλιστα στην πρώτη γραμμή του. 

Και μάλιστα σε βαθμό που, κάποιος που θα κατέβαινε από άλλον πλανήτη και δεν ήξερε τι εστί ΓΚΚ, θα μπορούσε κάλιστα 

–με μια επιφανειακή ματιά- 

να πιστέψει πως πρόκειται για «κομμουνιστική εξέγερση» οργανωμένη από τα «κόκκινα συνδικάτα» της CGT, και υποστηριζόμενη από το «κόκκινο» έντυπο «Ουμανιτέ». 

Προβολή εικόνας στο Twitter

 Ακολουθήστε

grigoris georgatos ‎@Trash2003

Το κόκκινο πρωτοσέλιδο της Oυμανιτέ(το είδαμε κ αυτό!):
"Η αλληλεγγύη των εργατών ενάντια στον εγωισμό των ισχυρών"

10:22 π.μ. - 28 Μάιος 2016

 
•  77 Retweet
 
•  99 "μου αρέσει"

-Πως εξηγούνται οι παραπάνω αντιφάσεις; 

Εδώ θα κάνουμε μια στάση να θυμηθούμε λίγο τον Ένγκελς: 

«Η Γαλλία είναι η χώρα όπου περισσότερο από οπουδήποτε αλλού οι ταξικοί αγώνες έφταναν κάθε φορά ως την αποφασιστική μάχη και όπου, συνεπώς, διαγράφονταν με τον πιο ανάγλυφο τρόπο οι μεταβαλλόμενες πολιτικές μορφές που μέσα τους κινούνται οι ταξικοί αγώνες και όπου συνοψίζονται τ' αποτελέσματά τους. 

Κέντρο της φεουδαρχίας στο μεσαίωνα, πρότυπο χώρας της ενιαίας φεουδαρχικής μοναρχίας ύστερα από την αναγέννηση, η Γαλλία τσάκισε στη μεγάλη επανάσταση το φεουδαρχισμό και εγκαθίδρυσε την καθαρή κυριαρχία της αστικής τάξης με τέτοια κλασική μορφή που δεν την έφτασε καμιά άλλη χώρα στην Ευρώπη. 

Κι ο αγώνας του προλεταριάτου που ανεβαίνει, ενάντια στην κυρίαρχη αστική τάξη εκδηλώνεται εδώ, στη Γαλλία, με τέτοια έντονη μορφή που είναι άγνωστη αλλού....»[1]

Στην Γαλλία λοιπόν υπάρχει μια εργατική τάξη με παραδοσιακά υψηλή ταξική συνείδηση, καθώς και με παραδοσιακά μαζική οργάνωση. 

Αυτό δεν άλλαξε (ούτε και θα μπορούσε να αλλάξει) από την μετάλλαξη του Γαλλικού ΚΚ, καθώς είναι η ταξική συνείδηση που είναι προαπαιτούμενο της πολιτικής και όχι το αντίστροφο, μια και η πολιτική συνείδηση είναι ανώτερη μορφή της ταξικής. 

Κανένα «παράδοξο» λοιπόν δεν υπάρχει στην Γαλλία, παρά μόνο εάν προσπαθήσουμε να ερμηνεύσουμε το τι γίνεται εκεί, παίρνοντας σαν νόρμα το ελληνικό (άνευ εισαγωγικών) παράδοξο, του να υπάρχει πιο ανεπτυγμένη πολιτική παρά ταξική συνείδηση, για μια σειρά από ιστορικούς λόγους που αφορούν την χώρα μας (εμφύλιος, μετεμφυλιακό κράτος, χούντα, κλπ). 

Κλείνοντας. 

Μέχρι στιγμής η Γαλλική οργανωμένη εργατική τάξη έχει δείξει αξιοθάυμαστα δείγματα αγωνιστικότητας, έχοντας δύο μήνες στους δρόμους υπό καθεστώς σκληρής καταστολής, πολιτικής ωριμότητας καταφέρνοντας να εκτοπίσει τις γαλλικές «πλατείες» από το επίκεντρο της πολιτικής αντιπαράθεσης σχεδόν με το καλημέρα (ας συγκρίνουμε λίγο με τα δικά μας), καθώς και οργανωτικής συγκρότησης με γερά περιφρουρημένες απεργίες και κινητοποιήσεις, παρά τις προβοκάτσιες που διαδέχονται η μια την άλλη και εντός «κατάστασης έκτακτης ανάγκης». 

Τι μέλλει γενέσθαι; 

Παρά το γεγονός πως οι συνδικαλιστές της CGT έχουν ήδη ξεπεράσει τον εαυτό τους με όλα τα παραπάνω, η πολιτική αλλαγή 

–και με τον όρο εννούμε εδώ την αλλαγή της κυρίαρχης τάξης-

 δεν είναι ούτε μέσα στις δυνατότητες, ούτε στις αρμοδιότητες και του πιο αγωνιστικού και οργανωμένου συνδικαλιστικού κινήματος. 

Αυτό είναι πάντα δουλειά ενός επαναστατικού κομμουνιστικού κόμματος. 

Έτσι λοιπόν, στην Γαλλία και αλλού θα παιχτεί ξανά το αποφασιστικό παιχνίδι.

 Το παιχνίδι ενός αντικειμενικού κινήματος που χρειάζεται την συμβολή του υποκειμενικού παράγοντα, του ταξικού κόμματος.[2] 

Καλό σκάψιμο γέρο τυφλοπόντικα![3] 

________________
[1]Από τον πρόλογο του Φ.Ένγκελς στην 3η γερμανική έκδοση της 18ης Μπρυμπαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη, του κ.Μαρξ 
[2]Μάριο Μάφι, Underground,εκδ.Οδυσσέας 1982 
[3] Αλλά η επανάσταση είναι συστηματική. Ακόμα ταξιδεύει μέσα στο καθαρτήριο. Κάνει τη δουλειά της μεθοδικά…Και όταν έχει ολοκληρώσει το δεύτερο μισό της προκαταρκτικής της εργασίας, η Ευρώπη θα αναπηδήσει απ’ το κάθισμά της και θα φωνάξει: έσκαψες καλά, γερο- τυφλοπόντικα!
Κ. Μαρξ, η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη